Taita Falcon

Die Taitavalk (Falco fasciinucha) is 'n seldsame en gelokaliseerde standvoël. Hulle leef gewoonlik by kranse en klowe in boomveld. Die voël is 25 – 30 cm groot, weeg 195 - 340 gram. In Engels staan die voël bekend as Taita Falcon.

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-926-7

Verwysings

Eksterne skakel

• http://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?lang=EN&avibaseid=9A4AA945C5262469

El falcó dels Taita (Falco fasciinucha) és una espècie d'ocell rapinyaire de la família dels falcònids (Falconidae) que habita sabanes i zones obertes a diferents zones d'Àfrica Oriental i Meridional, des del sud de Sudan i d'Etiòpia, cap al sud, fins Zimbabwe, oest de Moçambic i Sud-àfrica.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Falcó dels Taita

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hebog Taita (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: hebogiaid Taita) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Falco fasciinucha; yr enw Saesneg arno yw Taita falcon. Mae'n perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae) sydd yn urdd y Falconiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. fasciinucha, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r hebog Taita yn perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Caracara cyffredin Caracara plancus Caracara gyddf-felyn Daptrius ater Caracara gyddfgoch Ibycter americanus Caracara penfelyn Milvago chimachima Corhebog adain fannog Spiziapteryx circumcincta Corhebog clunddu Microhierax fringillarius Corhebog torchog Microhierax caerulescens Corhebog y Philipinau Microhierax erythrogenys Hebog yr Ehedydd Falco subbuteo

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

The Taita falcon (Falco fasciinucha) is a small falcon found in central and eastern Africa. It was first described from the Taita Hills of Kenya from which it derives its name.

Description

The Taita falcon is a small, rare raptor species. The biology and ecology of this falcon is not well-understood. It is robust, long winged with a short tail, and is adept at aerial hunting. This falcon bears some resemblance to the African hobby, with which it is often confused; however, the white throat and rufous patches on the nape offer a unique characteristic for identification. The wingspan of the males is 202 to 208 mm (8.0 to 8.2 in), and that of females is 229 to 240 mm (9.0 to 9.4 in). Males weigh 212 to 233 g (7.5 to 8.2 oz) and the females 297 to 346 g (10.5 to 12.2 oz). The plumage of the males is more brightly coloured than the females.^[2]

Abundance, Distribution and Habitat

The Taita falcon is globally listed as Vulnerable (VU).^[1] This species is predicted to be represented by less than 1500 individuals of 500 breeding pairs in its distribution range and only 50 nest sites are known. However, because of their cryptic nature and occupancy of rather remote or inaccessible areas, it is difficult to achieve an accurate assessment of this falcon’s true conservation status. There may also be drastic fluctuations in populations, where breeding pairs decrease unevenly through the landscape.^[3]

The Taita falcon has a wide – yet fragmented distribution – from northern South Africa by the Mpumalanga/Limpopo Escarpment, up to Southern Ethiopia, which caps the northern extremity of this falcon’s distribution in Africa.^[3] Recently, a pair was observed near the JG Strijdom Tunnel in the Limpopo Province of South Africa.^[4] These typically cliff-dwelling falcons are closely associated with highlands and mountainous terrain, in areas of low rainfall. Small, isolated localities support a few breeding pairs where the habitat is suitable.^[3] These falcons seem to prefer closed, unfragmented woodlands.^[5]

Breeding and Nesting Behaviour

Breeding success is temporally and spatially variable (Jenkins et al, 2019). The Taita falcon typically nests in cliff holes, protected from direct sunlight (Hartley et al, 1993). Some falcons in Malawi and Zambia have also been found nesting on small granite inselbergs. In the Zimbabwean falcon populations, breeding is predicted to start after July and end around October.^[3] Incubation of the eggs is predicted to occur from late August to early September. However, there seems to be variation in breeding season among populations in different locations, where East African pairs are seen to start breeding around April to September. The nest is situated on bare rock and the clutch size is two to four eggs. The incubation period is 31–33 days, and the chicks fledge after approximately 42 days. Taita Falcons are very secretive about the positions of the nests and will readily – and viciously – attack other animals that pose as a threat, such as trumpeter hornbills.^[2] The breeding success of the Taita falcon is not well-understood.

Hunting Behaviour and Diet

The Taita falcon is a small, fast-flying raptor that catches its prey in the air.^[3] This falcon is active mostly from dawn till mid-morning and then again in the mid to late afternoon.^[2] It has very small wings relative to its robust build; therefore, this falcon can reach high speeds for hunting.^[3] However, owing to its build, flapping flight is costly.

Cliffs are predicted to be a suitable habitat for this species. They provide protection of their eggs because of their inaccessibility, Taita falcons can utilize the orographic lift that is associated with cliffs to reduce flight costs, and they provide naturally good vantage points for hunting prey.

Taita falcons are typically hunting small birds mostly caught in habitats close to the nest, such as red-billed queleas, swifts, hirundines and green-spotted doves. These falcons have been observed to use several different hunting methods, such as speculative hunting – quartering from a cliff top – and stooping from high position to directly pursue prey. They have even been observed as cooperative hunters in Zimbabwe.^[2]

Threats to Conservation

The Batoka Gorge along the Zambezi River by Victoria Falls was historically the core for Taita falcon distribution, where six breeding pairs were identified during surveys in the 1990’s.^[2][3] However, this habitat patch no longer supports these breeding pairs. These population reductions are particularly problematic because of the lack of biological and ecological information on these raptors. Therefore, one can only speculate the factors playing a role in these declines of the Taita falcon in Africa.

Tourism and increased air traffic is predicted to be a significant disturbance to raptors along the Batoka Gorge.^[3] Further, the decrease in the quality of the Zambezi River is associated with fluctuating insect abundance, which then impacts the insectivorous birds – such as the black swift – as well as the predators that feed on these birds, such as the Taita falcon. Organochlorine pesticide sprays also cause imbalances in invertebrate communities and the insectivorous species that eat them; thus, also the availability of prey for raptors that feed on these insect-eating birds.

Woodland cover decreases with increased rural human settlements and light intensity agriculture and subsistence farming on both sides of Batoka Gorge.^[3] These more open, disturbed habitats are better suited to other raptor species – particularly Lanner falcons – rather than the highly specialized Taita falcons. This increase in woodland fragmentation decreases the amount of suitable habitat available to these falcons, thus threatening their conservation status. Because the conservation of these birds depends on the availability of nesting sites and food, appropriate environmental conditions are essential.^[3] The threat of the construction of hydroelectric power about 50km below Victoria Falls may also pose as a serious and significant threat to the conservation of avifaunal communities in this area.^[5]

The scarcity of the Taita falcon in East Africa may be owing to the competition for food and nest sites with the larger and more dominant peregrine falcon (Falco peregrinus) and predation of young by the peregrine falcon, lanner falcon (Falco biarmicus), and owls.^[6]

References

• Ferguson-Lees, James; Christie, David A. (2001). Raptors of the World. Illustrated by Kim Franklin, David Mead, and Philip Burton. Houghton Mifflin. ISBN 978-0-618-12762-7
• A.C. Kemp (1991), Sasol Birds of Prey of Africa, New Holland Publishers Ltd.

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Taita_falcon&oldid=1157405825"

La Taita falko (Falco fasciinucha) estas unu el la plej malgrandaj falkoj de la Suda Afrika mondoregiono. Ĝi estis unuafoje priskribita el la Montoj Taita de Kenjo el kio devenas ties komuna nomo. Ĝi estas disvastigata tra la orienta parto de subsahara Afriko, sed ĉefe en Kenjo. Estas kelkaj nestolokoj en Zimbabvo (Zambezi) kaj en nordorienta Sudafriko. Ĝi estas ankaŭ malabunda kaj relative endanĝerita. En Sudafriko estas kelkaj regulaj reproduktejoj kie tiuj birdoj povas esti regule vidataj.

Ties pariĝado kaj reprodukta sezono estas simila al tiu de la Migra falko. Same direndas pri voĉo kaj pri teritoria prefero.

Aspekto

Tiu malgranda falko estas ege distinga, sed povas havigi iome konfuzon kun kelkaj aliaj specioj. La ruĝeca ventro kaŭzas similon kun la Afrika apusfalko, sed distingaj karakteroj estas blanka gorĝo kaj rimarkindaj ruĝecaj makuloj en nuko. Ankaŭ la subflugilaj kovriloj estas uniforme ruĝecaj dum la Afrika apusfalko havas pli da strieco. La plej evidenta subflugila karaktero estas la fakto ke la flugilplumoj estas striecaj nigreblanke dum estas multe pli ruĝeco en la flugilplumoj de la Afrika apusfalko. La fortikaj, longflugilaj Taitaj falkoj havas mallongan voston. Ties flugmaniero estas rapida kaj iome peza, sed ili emas aeran ĉasadon.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Falco fasciinucha. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11a Majo 2006. Kriterioj por klasigo kiel Preskaŭ Minacata.

El halcón de Taita o halcón taita^[2]​ (Falco fasciinucha), es un pequeño halcón habitante del centro y el este de África. Fue descrito por primera vez en los Montes Taita en Kenia, de donde deriva su nombre común.

Descripción

Este pequeño halcón se distingue fácilmente, pero puede prestarse a confusión con otras especies. El vientre rufo lo hace semejante al alcotán africano, pero sus principales características distintivas son un cuello blanco y manchas rufas en la nuca. Además, las plumas de debajo de las alas son de un color rufo uniforme, mientras que el alcotán posee reflejos. La diferencia más notable es que las plumas de vuelo son negras y blancas, mientras que hay muchos más tonos rufos en las plumas de vuelo del alcotán africano. Los halcones de Taita poseen una cola corta y su vuelo es rápido y si bien parece pesado, se pueden adaptar a la caza aérea.

Comportamiento

Esta especie pasa mucho tiempo posada en forma poco llamativa, para detectar aves pequeñas con vuelo rápido y alas parecidas a las del loro, aunque ocasionalmente planea en las alturas. Captura la presa en el aire y se posa nuevamente para comérseña. La temporada de apareamiento es de abril a septiembre en el este de África y de julio a diciembre en el sur. El nido suele estar construido en la roca descubierta y cada nidada puede incluir de dos a cuatro huevos. La incubación dura de treinta y uno a treinta y tres días y los polluelos emplumecen tras aproximadamente cuarenta y dos días.

Hábitat y distribución

El halcón de Taita se distribuye desde el este al sur de África. Se ha registrado su hábitat desde el sur de Etiopía, el sureste de Sudán, el este de Uganda, Tanzania, el este de Zambia, Malaui, Zimbabue, Mozambique, Botsuana y el noreste de Sudáfrica. Se alimenta en las tierras altas y regiones montañosas, con acantilados altos y cañones con ríos, principalmente en las áreas más áridas. Es una especie con pocos individuos, con cerca de mil adultos, pero se considera que la población es estable.

Las amenazas de la especie surgen del uso de aerosoles de pesticidas organoclorados en el norte de Zimbabue, lo que ha hecho que se redujera el número de especímenes allí y los pesticidas en aerosol en general lo son en otras regiones. Los vuelos turísticos que emplean helicópteros y equipos aéreos pequeños han causado problemas a las poblaciones que habitan en los cañones de las Cataratas Victoria, donde estas aves corren el riesgo de una inundación. Las razones de su escasez en el este de África incluyen probablemente competencia por la comida y lugares para anidar con el halcón peregrino y la predación de los jóvenes por parte de este, junto con el halcón borni y las lechuzas.

En el sur de África existen unos ciertos lugares donde estas aves se pueden encontrar normalmente. Antes existía un lugar de anidación conocido en el cañón de las Cataratas Victoria y en forma reciente ha aparecido otro en la Provincia de Limpopo en Sudáfrica.

Referencias

• Ferguson-Lees, James; Christie, David A. (2001). Raptors of the World. Illustrated by Kim Franklin, David Mead, and Philip Burton. Houghton Mifflin. ISBN 978-0-618-12762-7
• A.C. Kemp (1991), Sasol Birds of Prey of Africa, New Holland Publishers Ltd
• Taita falcon: Encounter with a rare bird en The Guardian
• Taita Falcon Falco fasciinucha en BirdLife

Falco fasciinucha Falco generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Falco
• Falconidae

Rotkojalohaukka (Falco fasciinucha) on harvinainen afrikkalainen jalohaukka.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus 28–30 cm ja paino noin 220 g. Naaras ja koiras ovat samanvärisiä: selkä ja pää ovat ruskeat, kurkku valkoinen, nokka ja koivet harmaat.

Esiintyminen

Rotkojalohaukat elävät itäisessä Afrikassa, pohjoisessa Etiopian ja Sudanin eteläosista Etelä-Afrikan koilliskolkkaan. Kaikkialla ne ovat harvinaisia tiukkojen elinympäristövaatimustensa tähden. Lajin kokonaispopulaatio on todennäköisesti yli tuhat yksilöä. Se on enimmäkseen paikkalintu.

Elinympäristö

Haukat asuvat jyrkkien rotkojen ja jyrkänteiden rikkomassa vuoristossa aina 3,8 kilometrin korkeuteen saakka.

Lisääntyminen

Pesä on kalliojyrkänteen kolossa tai tunnelissa. Naaras munii tavallisesti kolme tai neljä munaa, joita haudotaan 31–33 päivää. Poikaset jättävät pesän lentokykyisinä 42 päivän iässä ja itsenäistyvät siitä kolmen viikon päästä.

Ravinto

Ruokalistalla on enimmäkseen pikkulintuja ja hyönteisiä, jotka haukka pyydystää ilmasta.

Lähteet

• Peregrinefund (englanniksi)

Falco fasciinucha

Le Faucon taita (Falco fasciinucha) est une espèce de rapaces diurnes appartenant à la famille des Falconidae.

Il falco delle Taita (Falco fasciinucha Reichenow e Neumann, 1895) è un uccello falconiforme della famiglia dei Falconidi^[2].
È uno dei più piccoli falchi di tutta l'Africa meridionale e venne descritto per la prima volta a partire da un esemplare proveniente dai monti Taita, in Kenya, da cui la specie prende il nome.

Descrizione

Il falco delle Taita è lungo 25–30 cm, ha un'apertura alare di 45–60 cm e pesa 212-311 g. L'aspetto di questo piccolo falco è piuttosto caratteristico, ma può sempre generare un po' di confusione con altre specie. Il petto rossiccio, ad esempio, è proprio anche del lodolaio africano, ma le caratteristiche principali di questa specie sono la gola bianca e le ben visibili chiazze rossicce sulla nuca. Inoltre, le copritrici del sottoala sono rossicce, mentre quelle del lodolaio africano sono più striate. Nel sottoala, invece, le remiganti sono barrate di bianco e nero e non rossicce come nel lodolaio africano. Di costituzione robusta, ha ali lunghe e coda corta. Il suo volo è veloce e, sebbene possa apparire un po' pesante, è perfettamente adatto alla caccia in volo.

Distribuzione e habitat

È diffuso attraverso tutta la porzione orientale dell'Africa subsahariana, ma è particolarmente numeroso in Kenya. Nidifica solamente in poche aree dello Zimbabwe (lungo il fiume Zambesi) e del Sudafrica nord-orientale. Malgrado la vastità del suo areale è piuttosto raro e minacciato. Anche nella stessa Africa meridionale i siti di nidificazione sono molto scarsi.

Biologia

Il periodo del corteggiamento e della nidificazione è simile a quello del falco pellegrino, così come le vocalizzazioni che emette e gli habitat che predilige.

Note

Vogels

De Taita-valk (Falco fasciinucha) is een kleine valkensoort die leeft in Afrika. Hij dankt zijn naam aan de Taita-heuvels in Kenia, waar de soort ontdekt werd.

Kenmerken

De Taita-valk is een kleine valk, 28 tot 30 cm, kleiner dan een boomvalk, maar veel meer gedrongen, enigszins robuust. Hij heeft een korte staart en een krachtige vlucht. Het verenkleed is donker aan de achterkant en aan de voorzijde rossig met donkere strepen. Op de nek is een opvallende rossige vlek te zien, terwijl de keel witachtig is. De soort vertoont qua verenkleed enige overeenkomst met de veel slankere Afrikaanse boomvalk, maar heeft een ander postuur.

Verspreiding en leefgebied

De Taita-valk leeft in de bergen van oostelijk Afrika, van Ethiopië tot het noorden van Zuid-Afrika. Ondanks zijn enorme verspreidingsgebied is de totale populatie van de soort erg klein. De soort is sterk gebonden aan de nabijheid van de steile rotshellingen van ravijnen en inselbergen.

Leefwijze

Hij jaagt tijdens de schemering op kleine vogels en vleermuizen, die in de lucht worden gegrepen, meestal na een snelle duikvlucht. Ook insecten worden op die manier gevangen en in de lucht opgegeten. Grotere prooien worden meegenomen naar een uitkijkpost.

Voortplanting

De soort nestelt op richels of in erosiegaten in een klif, waar hij vaak concurrentie ondervindt van grotere valken zoals de slechtvalk. Het legsel bestaat gemiddeld uit drie tot vier eieren, die door beide ouders worden uitgebroed, waarbij het vrouwtje het meeste werk voor haar rekening neemt.

Status

De grootte van de populatie werd in 2014 door BirdLife International geschat op 750 tot 1500 individuen op grond van onderzoek uit 2008. De populatie-aantallen nemen af door habitatverlies. Het leefgebied werd in de jaren 1990 aangetast door gebruik van gif tegen wevervogels. In het kloofdal van de Zambezi speelt verstoring door helikoptervluchten met toeristen een negatieve rol en verder is er concurrentie om nestplaatsen met de slechtvalk en ook predatie door grotere roofvogels van jonge vogels. Om deze redenen staat deze soort sinds 2014 als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

• Dit artikel of een eerdere versie ervan is (gedeeltelijk) vertaald vanaf de Engelstalige Wikipedia, die onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
  
• BirdLife international.
• Global Raptor Information Network.

Svalefalk (Falco fasciinucha) er en rovfugl som lever i det sørlige og østlige Afrika. Arten er monotypisk og tilhører slekten med langvingefalker (Falco), der den av utseende ligner mest på libellefalken (F. severus). DNA-analyser bekrefter at arten tilhører kladen med vandrefalk (F. peregrinus).^[2]

Beskrivelse

Svalefalken er liten og butt. Den måler cirka 25–28 cm. Hunnen er størst og veier typisk 297–346 g, mens hannen veier cirka 212–233 g. Vingespennet ligger på cirka 61–72 cm avhengig av kjønn. Hodet og oversiden er nærmet sort, mens hundersiden er rustrød med sorte spetter. Strupen, halsen og ned del av kinnene er hvit til kremhvit, mens stjerten er kort og mellomgrå til litt mørkere grå ytterst. Hunnen er dusere utfarget enn hannen, og ungfugler er mer mørkebrun oventil.^[3]

Utbredelse og habitat

Arten er fragmentert utbredt i den afromontane sonen i det østlige Afrika, fra det sørvestlige Etiopia i nord og sørover til det nordøstre Sør-Afrika i sør. Fuglen trives i områder med relativt begrenset regnfall, typisk nær fjellkløfter og klippevegger. Hvilestedet og redet ligger høyt, opp mot 3 800 moh., men den jakter bredt over tørre skogområder, delvis kultivert mark og savanne.^[3]

Arten er svært sjelden i Etiopia (kjent fra kun fire observasjoner, hvorav én relativt nylig), og den blir dessuten ofte oversett i resten av utbredelsen. En relativ vanlig observasjon er arten kun på Mount Elgon (2 par) i Uganda og langs Batoka Gorges (8–10 par), en cirka 60 km lang strekning av Zambezi, på grensen mellom Zambia og Zimbabwe. I Zimbabwe er det estimert at det finnes cirka 20–50 par. Man regner også med minst fire par i Mpumalanga/Limpopo i Sør-Afrika.^[3]

Atferd

Svalefalk regnes normalt som en standfugl med eget territorium, men det er kjent at arten (da helst yngre fugler) sporadisk kan flytte på seg til andre reirplasser. Arten fanger byttet i flukt, typisk mindre fugler på omkring 80–120 g (ofte svaler), men av og til også større fugler (som purpurkroneturako, Tauraco porphyreolophus). Av og til kan den også ta større insekter og små øgler. Par jakter ofte sammen. Når fuglene ikke jakter kan de sitte oppe på et utkikkspunkt i klippene, der de også kan samle litt mat.^[3]

Hunnen legger i april–juli i Øst-Afrika og i august–oktober (hovedsakelig i september) i Sør-Afrika. Hun foretrekker et rede av gamle kvister uten fôring, vanligvis i ei hule med skygge høyt oppe i ei klippe (typisk 75–120 m over bakken, av og til opp mot 300 m over bakken. Arten er svært defensiv i reirområdet og deler mange av de samme behovene som vandrefalken har. I Sør-Afrika er hekketettheten 4,1–7,8 km mellom parene, og 0,8–2,6 km mellom nærmeste par av vandrefalk eller libellefalk. Hunnen legger vanligvis 2–4 egg, som hun i hovedsak ruger ut selv. Inkubasjonstiden er normalt 31–33 dager, og i denne tiden mates hun hovedsakelig av hannen. Ungene har grå dun når de klekker, blek til å begynne med, men mørkere etter hvert. Ungen mates av hunnen, som på sin side mates av hannen. Etter cirka 42 dager får ungene ny fjærdrakt og blir flygedyktige.^[3]

Annet

Arten er også oppført på CITES liste II, som omfatter truede arter der den internasjonal handel må begrenses for å sikre artenes overlevelse.^[3] Bestanden er pr. 2017 anslått til å være mellom 500 og 1 000 individer, og den er minkende. Dette gjør at den er klassifisert som en sårbar art av Verdens naturvernunion (IUCN).^[1]

Referanser

Kilder

• BirdLife International - Data zone: Taita Falcon Falco fasciinucha Besøkt 17. desember 2017

Eksterne lenker

• (en) Svalefalk i Encyclopedia of Life
• (en) Svalefalk i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Svalefalk hos NCBI
• (en) Svalefalk hos ITIS
• (en) Kategori:Falco fasciinucha – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Falco fasciinucha – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Sokół maskowy (Falco fasciinucha) – gatunek małego ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae).

Występowanie

To jeden z najmniejszych sokołów Południowej Afryki. Pierwsze osobniki opisano Wzgórzach Taita w Kenii, stąd wzięła się angielska nazwa tego ptaka. Gatunek rozprzestrzenił się na całą wschodnią część subsaharyjskiej Afryki, ale najczęściej widuje się go w Kenii. Poza tym nieliczne miejsca lęgowe występują nad rzeką Zambezi w Zimbabwe i północnej części południowej Afryki (tam regularnie pojawia się w czasie lęgów.

Widuje się go w pobliżu wysokich klifów, wąwozów i ostańców, często też na obszarach leśnych (zwłaszcza w suchych lasów podrównikowych typu mopane i miombo). Często spotyka się go w parach.

To rzadki i nierównomiernie rozmieszczony ptak o dość dużym areale występowania. Udokumentowane dane świadczą o światowej populacji na poziomie 40-50 par lęgowych. Uważa się go zatem za najrzadszego lęgowego ptaka Południowej Afryki. Ta liczba może być obecnie jeszcze mniejsza. Jest bowiem wrażliwy na stosowany przez człowieka środek DDE, który sprawia, że skorupki jego jaj są cieńsze niż normalnie. Cierpi też przez utratę naturalnych siedlisk w wyniku budowy zapór wodnych, nielegalne polowania i handel, niepokojenie przez człowieka na lęgowiskach i w końcu przez konkurencję z innymi drapieżnikami, a zwłaszcza z sokołem wędrownym.
Stąd organizacja BirdLife International uznała go za gatunek bliski zagrożeniu wyginięcia, choć niedokładne oszacowanie liczebności sugeruje, by nadać mu status gatunku o stosunkowo wysokim ryzyku wymarcia.

Zachowanie

Zaloty i kojarzenie się w pary wygląda podobnie jak u sokoła wędrownego. Podobnie brzmią jego popisy wokalne, którymi wyznacza swoje terytorium. Sokoły maskowe nie migrują i jedynie młode ptaki mogą koczować oddalając się o parę kilometrów od miejsca w którym się wykluły.

Poluje z zasiadki ze skał lub wysokich gałęzi drzew. Łowi nietoperze i małe ptaki, np. jeżyki, słowiki. Chwyta je w locie zwykle po szybkim pościgu. Żywi się również owadami, w tym termitami i chrząszczami, które chwyta szponami, a do dzioba wkłada je będąc w powietrzu. Wszystkie ofiary zanoszone są do specjalnych miejsc, gdzie je skubie i rozczłonkowuje.

Charakterystyka

To dość charakterystyczny mały sokół, ale można pomylić go z paroma innymi gatunkami. Rudawy brzuch upodabnia go do sokoła afrykańskiego, choć różnice tkwią w białym podgardlu i niewątpliwie rude pola na karku. Również pokrywy podskrzydłowe są jednolicie rude, podczas gdy u sokoła afrykańskiego jest tam więcej kreskowania. Najbardziej oczywistą cechą rozpoznawczą pod skrzydłami jest biało-czarne paskowanie lotek - u sokoła afrykańskiego są rude.

Te ptaki o masywnej budowie, mają długie skrzydła, ale krótki ogon. Lecą szybko, choć poruszają się w locie dość ociężale. Pomimo to są wytrawnymi powietrznymi łowcami.

Sokół maskowy ma 10-12 cali długości i ma około 1,5-2 stóp rozpiętości skrzydeł. Waży 7,5-11 uncji.

Okres lęgowy

Gniazda znajdują się na osłoniętych nagich półkach skalnych w zagłębieniach znajdujących się na wysokich, stromych klifach lub spadzistych wąwozach. Na drodze konkurencji z większymi sokołami czasem sokół maskowy zmuszony jest zajmować mniej odpowiednie miejsca do wylęgu.
Lęg składa się z 3-4 jaj owalnego kształtu i jasnopłowej barwy. Widać na nich żółtawo-brązowe nakrapianie. Para dzieli się obowiązkiem wysiadywania jaj, choć samice częściej zajmują się tą czynnością. Oboje rodzice dalej wychowują młode i przynoszą im pokarm.

Przypisy

Bibliografia

• IUCN2006 Database entry includes a range map and a brief justification of why this species is near threatened - Falco fasciinucha, BirdLife International, 2004. Dostęp 11 maja 2006.
• Charakterystyka sokoła maskowego(ang.)

Taitafalk^[2] (Falco fasciinucha) är en fågel i familjen falkar inom ordningen falkfåglar.^[3] Fågeln finns lokalt i höglandet från sydvästra Etiopien till sydvästra Moçambique i Östafrika.^[3] IUCN kategoriserar arten som nära hotad.^[1]

Referenser

1. ^ [a b] Birdlife International 2016 Falco fasciinucha Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2016-11-10
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör taitafalk.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Falco fasciinucha.
  Artförteckning

Falco fasciinucha là một loài chim trong họ Falconidae.^[2]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Falco fasciinucha tại Wikispecies

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Соколообразные

Семейство: Соколиные

Род: Соколы

Вид: Сокол Тейта

Уязвимые виды
IUCN 3.1 Vulnerable: 22696523

• 1 Описание
• 2 Поведение
• 3 Примечания
• 4 Ссылки