U margonu (o margone) (Phalacrocorax aristotelis) hè un' tipu d'aceddu chì faci parta di a famiglia di i Phalacrocoracidae. Hè una spezia marittima, chì l'ariali n'hè limitatu à u Mari Terraniu è à a facciata à livanti di l'Ocenau Atlanticu Nordu. A pupulazioni mundiale di margona hè stimata à 10 000 coppii.
U piumaghju hè neru, appena virdicciu. U bizzicu hè lungarinu, abbastanza finu. U margonu hè longu 65 à 80 cm. A so apartura alaria hè 90 à 105 cm. Pesa da 1,75 à 2,50 kilò. I piulacona sò bruni, u ventri essendu più chjaru cà u restu di u corpu, è u baveddu hè biancu. U margonu pò campà sin'à 15 anni.
U margonu pesca di ghjornu. Avendu u so rughjonu, u margonu si dispiazza pocu par nustriscia si. Difatti, un viaghju tipicu di u margonu par piscà si passa di a siguenti manera: u margonu bula drittu versu l'ariali di pesca; una volta ghjuntu quà, ciotta parechji volti, po stà sopr'à locu da 5 à 15 minuti, eppo finalmenti si ni volta à u nidu.
U margonu stà piuttostu solu, ma accadi ch'eddu furmessi piucculi bandi. Hè ancu successu di tantu in tantu di veda parechji cintunari di margona accolti par piscà, in prisenza d'una banda di pesci bedda maiori.
U margonu feminia faci trè o quattru ova, una volta à l'annu, versu u mesi di maghju.
Trè sottuspezii di margonu sò cunnisciuti:
A sottuspezia di margonu prisenti in Corsica hè u margonu mediterraniu (Phalacrocorax aristotelis desmarestii). Parti è più di i margona di u Mari Tarraniu si trovani in Corsica è in Sardegna. Una pupulazioni abbastanza impurtanta hè arrighjunata in Corsica. A prisenza di u margonu in Corsica hè antichissima, postu chì sò stati trovi in i scavi di a Cappedda Santa Maria di l'isula Lavezzu: u margonu era dunqua arrighjunatu annantu à 'ssu isulottu in u seculu XV-XVIII. A pupulazioni di margona di Corsica era stimata à 830 coppii in 1980 (Thibault 1983). I culonii i più impurtanti di margona sò situati annantu à l'isulotti di Corsica: i Lavezzi, i Sanguinari, l'isulotti di a Tunnara è i Ciarbicali, ma dinò annantu à a facciata uccidintali di a Corsica. Hè raru chì i margona friquintessini i stagna di a costa uriintali.
U margonu hè ancu chjamatu u marangonu (o marengone).
U margonu (o margone) (Phalacrocorax aristotelis) hè un' tipu d'aceddu chì faci parta di a famiglia di i Phalacrocoracidae. Hè una spezia marittima, chì l'ariali n'hè limitatu à u Mari Terraniu è à a facciata à livanti di l'Ocenau Atlanticu Nordu. A pupulazioni mundiale di margona hè stimata à 10 000 coppii.
U piumaghju hè neru, appena virdicciu. U bizzicu hè lungarinu, abbastanza finu. U margonu hè longu 65 à 80 cm. A so apartura alaria hè 90 à 105 cm. Pesa da 1,75 à 2,50 kilò. I piulacona sò bruni, u ventri essendu più chjaru cà u restu di u corpu, è u baveddu hè biancu. U margonu pò campà sin'à 15 anni.
Una culonia di margona, in NurveghjaU margonu pesca di ghjornu. Avendu u so rughjonu, u margonu si dispiazza pocu par nustriscia si. Difatti, un viaghju tipicu di u margonu par piscà si passa di a siguenti manera: u margonu bula drittu versu l'ariali di pesca; una volta ghjuntu quà, ciotta parechji volti, po stà sopr'à locu da 5 à 15 minuti, eppo finalmenti si ni volta à u nidu.
U margonu stà piuttostu solu, ma accadi ch'eddu furmessi piucculi bandi. Hè ancu successu di tantu in tantu di veda parechji cintunari di margona accolti par piscà, in prisenza d'una banda di pesci bedda maiori.
U margonu feminia faci trè o quattru ova, una volta à l'annu, versu u mesi di maghju.