Carduelis crassirostris o lúgano iberoamericanu de picu gruesu ye una especie d'ave americana de la familia Fringillidae.
Pue atopase n'Arxentina, Bolivia, Chile, y Perú, Uruguái
Los sos hábitats naturales son los montes húmedes tropicales o subtropicales y carba tropical o subtropical de gran altitú.
Carduelis crassirostris o lúgano iberoamericanu de picu gruesu ye una especie d'ave americana de la familia Fringillidae.
Pue atopase n'Arxentina, Bolivia, Chile, y Perú, Uruguái
Los sos hábitats naturales son los montes húmedes tropicales o subtropicales y carba tropical o subtropical de gran altitú.
Spinus crassirostris és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que rep el diverses llengües el nom de "lluer becgròs" (Anglès: Thick-billed Siskin. Francès: Chardonneret à bec épais).
Boscos i matoll de les muntanyes del sud de Perú, centre i oest de Bolívia, centre de Xile i oest de l'Argentina.
Spinus crassirostris és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que rep el diverses llengües el nom de "lluer becgròs" (Anglès: Thick-billed Siskin. Francès: Chardonneret à bec épais).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pila pigbraff (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pilaon pigbraff) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Carduelis crassirostris; yr enw Saesneg arno yw Thick-billed siskin. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. crassirostris, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r pila pigbraff yn perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Gylfingroes Loxia curvirostra Gylfingroes adeinwyn Loxia leucoptera Llinos bengoch yr Arctig Carduelis hornemanni Nico Carduelis carduelis Serin sitron Carduelis citrinella Tewbig pinwydd Pinicola enucleatorAderyn a rhywogaeth o adar yw Pila pigbraff (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pilaon pigbraff) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Carduelis crassirostris; yr enw Saesneg arno yw Thick-billed siskin. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. crassirostris, sef enw'r rhywogaeth.
Der Dickschnabelzeisig (Spinus crassirostris, Syn.: Carduelis crassirostris) ist eine Singvogelart aus der Familie der Finken. Es werden die Unterarten Spinus crassirostris crassirostris und S. c. amadoni unterschieden. Letztere ist nach dem US-amerikanischen Ornithologen Dean Amadon benannt.
Der Dickschnabelzeisig erreicht eine Größe von 13,5 bis 14,5 Zentimetern und ein Gewicht von 19 Gramm, wobei die Unterart S. c. amadoni größer als die Nominatform wird. Er sieht dem Magellanzeisig (Sarduelis magellanica) sehr ähnlich, sein Schnabel ist jedoch viel dicker. Beim Männchen ist die Bauchmitte weiß. Die Unterschwanzdecken sind gelb. Beim Weibchen ist die Gefiederfärbung schmutzig grau mit einem weißlichen Bauch. Beide Geschlechter der Unterart S. c. amadoni zeigen eine stumpfere Gefiederfärbung, Oberseite und Bürzel des Männchens sind stumpf-oliv und weniger gelblich getönt als bei der Nominatform. Die Unterseite ist mehr gräulich-weiß. Die Unterschwanzdecken sind hauptsächlich weiß mit einem hellgelben Anflug und einigen dunklen Strähnen. Die Weibchen der Unterart sind gräulicher und weniger oliv gefärbt. Bei ihnen sind die Unterschwanzdecken weißlich mit dunklen Strähnen. Die Iris ist braun. Lauf und Füße sind schwarz. Der Oberschnabel ist schwarz, der Unterschnabel ist hornbraun. Der Alarmruf besteht aus einem rauen „chler-ee“.
Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich auf die Anden im westlichen und südlichen Peru (von Ancash und Pasco südlich nach Arequipa, Tacna und Puno), auf das westliche Bolivien (Cochabamba und Potosí), auf das westliche Argentinien (Jujuy und die Region südlich von Mendoza) und auf Zentral-Chile (am Río Aconcagua und in der Provinz Santiago). Die Unterart C. c. amadoni kommt im äußersten Norden Chiles, im westlichen Bolivien und im südwestlichen Peru vor.
Der Dickschnabelzeisig bewohnt Polylepis-Wälder sowie montanes Buschland in Höhenlagen zwischen 3.000 und 4.400 m.
Der Dickschnabelzeisig geht gewöhnlich paarweise oder in kleinen Gruppen auf Nahrungssuche. Die Nahrung besteht überwiegend aus den Knospen der Polylepis-Bäume.
Der Dickschnabelzeisig wird als nicht häufig bis selten beschrieben. Angaben zur Größe der Population liegen nicht vor, sie wird aber anscheinend als stabil betrachtet. BirdLife International stuft die Art als „nicht gefährdet“ (least concern) ein.
Der Dickschnabelzeisig (Spinus crassirostris, Syn.: Carduelis crassirostris) ist eine Singvogelart aus der Familie der Finken. Es werden die Unterarten Spinus crassirostris crassirostris und S. c. amadoni unterschieden. Letztere ist nach dem US-amerikanischen Ornithologen Dean Amadon benannt.
The thick-billed siskin (Spinus crassirostris) is a species of finch in the family Fringillidae. Found in Argentina, Bolivia, Chile, and Peru, its natural habitats are subtropical or tropical moist montane forests and subtropical or tropical high-altitude shrubland.
The thick-billed siskin has an adult length of between 13.5 and 14 centimetres (5.3 and 5.5 in). The bill often has a silvery base and is noticeable thicker than other related siskins. The male closely resembles the hooded siskin (Spinus magellanicus) and has a black head and throat, greenish-yellow upper parts (sometimes streaked with dark markings) and bright yellow underparts. It differs from the hooded siskin in having a whitish-grey midbelly. The immature male has a black head but is otherwise less conspicuous than the mature male, being more greyish-olive above and greyish below. The female is similar but lacks the black head and is altogether much duller in appearance, more greyish-olive, with paler underparts.[2]
This bird of the high Andes ranges from western Peru and central Chile to northwestern Argentina. Its altitudinal range is 3,000 to 4,000 metres (10,000 to 13,000 ft) in the northern part of its range but descends to 2,100 metres (7,000 ft) further south. Typical habitat is Polylepis woodland and open country with scrub.[2]
S. crassirostris is an uncommon species with a patchy distribution within its range. However, it has a very wide range and the population seems stable so the International Union for Conservation of Nature has rated it as being a least-concern species.[1]
The thick-billed siskin (Spinus crassirostris) is a species of finch in the family Fringillidae. Found in Argentina, Bolivia, Chile, and Peru, its natural habitats are subtropical or tropical moist montane forests and subtropical or tropical high-altitude shrubland.
La Dikbeka kardelo (Spinus crassirostris, iam Carduelis crassirostris) estas malgranda paserina birdo, membro de la familio de Fringedoj.
Ĝi troviĝas en Argentino, Bolivio, Ĉilio kaj Peruo. Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj humidaj montararbaroj kaj altaltitudaj arbustaroj de 3,000 al 4,000 m.
Ĝi estas unu el la plej grandaj kardeloj, 14 cm longa. La ĝenerala koloro estas simila al tiu de aliaj sudamerikaj kapuĉaj kardeloj, sed tiu estas nekonfuzebla pro sia tre fortika, larĝa kaj dika helgriza beko (pli ol ĉe iuj ajn aliaj kardeloj), kio nomigas la specion kaj laŭ la komuna nomo kaj laŭ la latina scienca nomo kie crassirostris signifas “de dika beko”. Ĝi estas flavnigra kardelo 14 cm longa. Temas pri specio de seksa duformismo. La masklo havas nigrajn kapon kaj kolon. La dorso estas oliveca. Estas flavaj la subaj partoj kaj la kolumo. Estas nigraj la flugiloj kun tre markata flava flugilstrio; estas nigra ankaŭ la vosto kun flavaj areoj baze. La ino estas iom pli senkolora kaj ne havas nigran kapon.
Ŝajnas simila al la Flavpuga kardelo (Spinus uropygialis) kaj malfacilas diferencigi ilin en naturo. Tamen deproksime la flava koluma strio kaj la granda beko, pli longa kaj larĝa de la Dikbeka kardelo, diferencigas ilin. Tamen nematuruloj diferenceblas nur pro la bekogrando.
Estas du agnoskataj subspecioj nome:
La Dikbeka kardelo (Spinus crassirostris, iam Carduelis crassirostris) estas malgranda paserina birdo, membro de la familio de Fringedoj.
Ĝi troviĝas en Argentino, Bolivio, Ĉilio kaj Peruo. Ties natura habitato estas subtropikaj aŭ tropikaj humidaj montararbaroj kaj altaltitudaj arbustaroj de 3,000 al 4,000 m.
El jilguero piquigrueso o cabecita negra picudo (Spinus crassirostris)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia de las montañas de América del Sur.
Se encuentra en los Andes de Argentina, Bolivia, Chile, Uruguay y Perú.
Sus hábitats naturales son los bosques húmedos tropicales de montaña y los matorrales de gran altitud.
El jilguero piquigrueso o cabecita negra picudo (Spinus crassirostris) es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia de las montañas de América del Sur.
Carduelis crassirostris Carduelis generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Carduelis crassirostris Carduelis generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Andienvihertikli (Spinus crassirostris)[2] on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Andienvihertikliä tavataan Argentiinassa, Boliviassa, Chilessä ja Perussa. Lajin kanta on vakaa, ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Andienvihertikli (Spinus crassirostris) on peippojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Spinus crassirostris
Le Chardonneret à bec épais (Spinus crassirostris) est une espèce de passereaux de la famille des fringillidés (ou Fringillidae). L'espèce a aussi été appelée Tarin à gros bec.
Cet oiseau vit dans la cordillère des Andes, de façon discontinue, dans le sud-ouest du Pérou et de la Bolivie puis dans l’ouest de l’Argentine et le centre du Chili.
Le chardonneret à bec épais est typiquement inféodé aux boisements de Polylepis sp., rosacée, des hautes Andes, entre 3 000 et 4 800 m (Fjeldså & Krabbe 1990, Fjeldså 1991). George (1964) avait décrit plus précisément l’habitat dans le sud du Pérou où les versants pierreux et tapissés d’herbes (punas) sont parsemés de ces formations arbustives de Polylepis, de petits arbres lâchement implantés mais pouvant former d’assez vastes communautés végétales. D’autres espèces d’oiseaux dont le chardonneret de Magellan fréquentent aussi cet habitat mais le chardonneret à bec épais y semble confiné et notamment aux formations contenant de petits arbres de moins de quatre mètres de haut. Quand les arbres sont plus grands et plus luxuriants, comme à Nunoa dans la province de Puno, le chardonneret noir semble le remplacer.
Herzog et al. (2001) ont observé de petits groupes évoluant dans la canopée et se nourrissant de fleurs et de graines de Polylepis. Fjeldså (1993) a constaté que, bien que l’espèce soit tributaire de la floraison et de la fructification de Polylepis pour sa reproduction, elle adopte, de façon opportuniste, d’autres habitats et utilise d’autres ressources alimentaires en dehors de la saison de nidification. Une autre plante a été signalée, photo à l’appui, par Ottaviani (2011) : une plante herbacée Juncus stipulatus, juncacée.
Selon George (1964), les chardonnerets à bec épais évoluaient essentiellement par couples dans la localité de Tarata à la fin du mois de mars. Les oiseaux capturés montraient des conditions de reproduction (plaque incubatrice, gonades gonflées et follicules ovariens) et annonçaient une nidification proche mais aucune manifestation nuptiale (parade, territorialité, construction du nid) n’était constatée.
Il est décrit différemment selon les auteurs et les années. Pour Fjeldså & Krabbe (1990), il est localement commun ; mais peu commun ou rare pour Ridgely & Tudor (1989), peu abondant ou difficile à trouver pour Narosky & Yzurieta (1989). Herzog et al. (2001) pensent que la présence sporadique du chardonneret à bec épais est certainement liée aux variations saisonnières de la maturation des formations de Polylepis le long de son aire de distribution.
D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des deux sous-espèces suivantes :
Spinus crassirostris
Le Chardonneret à bec épais (Spinus crassirostris) est une espèce de passereaux de la famille des fringillidés (ou Fringillidae). L'espèce a aussi été appelée Tarin à gros bec.
Il lucherino beccogrosso (Spinus crassirostris (Landbeck, 1877)) è un uccello passeriforme della famiglia Fringillidae[2].
Il nome scientifico della specie, crassirostris, deriva dall'unione delle parole latine crassus ("grosso") e roster ("rostro"), col significato di "dal becco grosso: il loro nome comune altro non è che una traduzione di quello scientifico.
Misura 12,5–14 cm di lunghezza, per un peso di 19 g[3]: questi valori, pur modesti, rendono il lucherino beccogrosso il rappresentante di maggiori dimensioni fra i lucherini.
Si tratta di uccellini dall'aspetto robusto, muniti di testa arrotondata, becco conico e appuntito, ali appuntite anch'esse e coda dalla punta lievemente forcuta. Nel complesso, i lucherini beccogrosso somigliano molto all'affine lucherino testanera, rispetto al quale presentano dimensioni maggiori, aspetto più massiccio e bianco sul ventre.
Il piumaggio è di colore nero su testa, parte superiore del petto, ali (dove sono però presenti ampi specchi di colore giallo sugli orli delle copritrici e sulle remiganti centrali) e coda, mentre petto, codione e sottocoda sono di colore giallo, con tendenza a schiarirsi nel biancastro su ventre e fianchi: la nuca ed il dorso sono di colore verde oliva. Il dimorfismo sessuale è ben evidente, con le femmine che mancano del cappuccio nero cefalico e del giallo del petto, che si presenta grigiastro, mentre la testa è grigio-nerastra.
In ambedue i sessi il becco e le zampe sono di colore nerastro, mentre gli occhi sono di colore bruno scuro.
Si tratta di uccelli dalle abitudini essenzialmente diurne, che si muovono in coppie o in piccoli gruppi e passano la maggior parte della giornata alla ricerca di cibo fra i cespugli e l'erba alta, facendo poi ritorno per passare la notte a posatoi riparati.
La dieta del lucherino beccogrosso è basata sulle piante di Polylepis, dei quali questi uccelli consumano sia i semi che le foglioline e i germogli, soprattutto durante il periodo riproduttivo: essi si nutrono tuttavia anche di semi di altre piante, sia erbacee che arbustive, oltre che di foglioline tenere e germogli, nonché (molto sporadicamente) anche di insetti e piccoli invertebrati.
Il periodo riproduttivo comincia in gennaio, con nidi e uova rinvenuti in febbraio e marzo: mancano altre informazioni sulle abitudini riproduttive di questi uccelli, tuttavia si ha motivo di credere che esse seguano, per modalità e tempistica, quanto osservabile fra i fringillidi in generale e fra i lucherini in particolare.
Il lucherino beccogrosso è un abitatore della cordigliera delle Ande, della quale popolano (anche se in maniera discontinua) la porzione meridionale dal Perù centro-meridionale all'area di confine fra Argentina e Cile centrali.
L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalla puna e dalla steppa andina con presenza di cespugli sparsi o di aree cespugliose a prevalenza di Polylepis, piante alla quale essi sono molto legati.
Se ne riconoscono due sottospecie[2]:
le popolazioni del Perù centro-meridionale (fra le regioni di Ancash e Ayacucho), con caratteri intermedi fra le due sottospecie, sono secondo alcuni autori da elevare al rango di sottospecie a sé stante[4].
Il lucherino beccogrosso (Spinus crassirostris (Landbeck, 1877)) è un uccello passeriforme della famiglia Fringillidae.
De dikbeksijs ( Spinus crassirostris synoniem: Carduelis crassirostris) is een zangvogel uit de familie van vinkachtigen (Fringillidae).
Deze soort telt 2 ondersoorten:
De dikbeksijs ( Spinus crassirostris synoniem: Carduelis crassirostris) is een zangvogel uit de familie van vinkachtigen (Fringillidae).
O Pintassilgo-de-bico-grosso (Spinus crassirostris[1] ou Carduelis crassirostris) é um passeriforme da família Fringillidae. Podemos encontrá-lo na Argentina, Bolívia, Chile e Peru. Os seus habitats naturais são as florestas subtropicais ou tropicais de montanha e os matagais subtropicais ou tropicais de altitude.
O pintassilgo-de-bico-grosso tem um comprimento de 13 a 14 cm. O macho, que é muito parecido com o pintassilgo-de-cabeça-preta (Spinus magellanicus), apresenta a cabeça, a nuca, o pescoço e a garganta pretos. As asas são também pretas com uma barra amarela, a cauda é amarela com as pontas das penas negras, o dorso é amarelo-esverdeado com estrias pretas. O peito e o ventre são amarelos, o uropígio é esbranquiçado, o bico é grosso e cinzento, as patas são cinzento-escuro. A fêmea não tem a cabeça negra e a plumagem do dorso e das partes inferiores é mais acinzentada. Os juvenis são parecidos com a fêmea mas com cores mais baças.[2]
Distribui-se pelo Chile central (puna de Arica, cordilheira entre Santiago e San Fernando[3]), Argentina (metade norte da cordilheira dos Andes, principalmente na região da Puna[2]), sudoeste do Peru e sudoeste da Bolívia.
Descoberto por C. L. Landbeck, em 1877, na província de Mendoza, Argentina, tendo-lhe dado o nome de Chrysomitris crassirostris . Recentemente foi proposto incluir esta espécie nos géneros Spinus ou Sporagra, sento atualmente considerado no género Spinus.[1] Consideram-se 2 subespécies.[4]
Segundo Alan P. Peterson e também segundo o Congresso Ornitológico Internacional,[1] esta espécie está dividida em duas subespécies :
Encontramos o pintassilgo-de-bico-grosso no altiplano de Arica, nas áreas arbustivas da cordilheira da zona central,[3] na zona da puna, nos altos planaltos da cordilheira, até ao 4500m de altitude.[2] Frequenta os bosques abertos de polylepis, as escarpas semeadas de moitas e arbustos, as vertentes rochosas atapetadas de ervas (punas). Quando desce das alturas, aparece em zonas povoadas e perto dos terrenos cultivados.[2]
A sua alimentação é principalmente constituída por sementes de cardo e de outras plantas herbáceas .[2] Gosta também de sementes e de flores de Polylepis e segundo uma foto de Ottaviani (2011) também se alimenta de um junco (Juncus stipulatus), da família das Juncaceae.
O período de reprodução dura de Setembro a Dezembro, sendo possíveis até 2 posturas. A fêmea constrói o ninho a pouca altura, num arbusto ou no solo no meio de um tufo de erva. O ninho em forma de taça é feito com fibras vegetais, musgo e forrado com penas e pêlos. A fêmea põe 3 a 4 ovos azul-clarinho com pintas bege, que incuba sozinha durante 12 a 13 dias. Depois de nascerem as crias são alimentadas pela mãe com insectos, nos primeiros dias. Em seguida, o macho ajuda na alimentação dos passarinhos que deixam o ninho ao fim de 15 dias.[2]
Foi obtida por Antonio Arnaiz-Villena et al.[5][6]
|coautor=
(ajuda) |coautor=
(ajuda) O Pintassilgo-de-bico-grosso (Spinus crassirostris ou Carduelis crassirostris) é um passeriforme da família Fringillidae. Podemos encontrá-lo na Argentina, Bolívia, Chile e Peru. Os seus habitats naturais são as florestas subtropicais ou tropicais de montanha e os matagais subtropicais ou tropicais de altitude.
Tjocknäbbad siska[2] (Spinus barbatus) är en fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar.[3]
Tjocknäbbad siska delas upp i två underarter:[3]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Kalın gagalı iskete (Carduelis xanthogastra), ispinozgiller (Fringillidae) familyasından ötücü bir kuş türü.
Erkeğin kafa, kanat ve kuyruk siyahtır, sırt zeytin yeşilidir, omuz, kanat bandı, kısmı orta kuyruk, kuyruksokumu ve alt vücut parlak sarıdır, kol teleğinin ucunda beyaz beneklidir, dişinin mattır ve kafa siyahımsı gridir, siyahımsı renkli gaga yapılı ve güçlüdür, uzunluğunda 13,5 - 14,5 santim kadardır.
3.000 ve 4.800 m arasında yüksekliğindeki bozkır ve çalılıklı ile ağaçlıklı alanlarda görülür.
Batı Bolivya, Şili, Batı Arjantin ve Peru'da yaşar.
Kalın gagalı iskete (Carduelis xanthogastra), ispinozgiller (Fringillidae) familyasından ötücü bir kuş türü.
Spinus crassirostris là một loài chim trong họ Fringillidae.[1]
Spinus crassirostris là một loài chim trong họ Fringillidae.