El colibrí orejimorado[2] (Colibri serrirostris) ye una especie de picaflor que pertenez al xéneru colibri na familia Trochilidae.[3] Ye nativu d'América del Sur.[1]
Los machos suelen algamar un llargor d'aprosimao 12,5 cm y un pesu de 7 gramos. Les femes son un pocu más pequeñes, con un llargor de 11 cm y un pesu de 6 gramos. La parte cimera y les ales de los machos son de color verde escuru con un llixeru rellumu azul. El gargüelu tien un verde brillosu, oldeando col azul verde de la parte inferior. Al altor de les oreyes, tien un llurdiu de color amatista. Les ales son de color púrpura-corita. La cola d'unos 47 mm de llongura tien un color verde azuláu. El picu y les piernes son de color negru. La fema ye similar pero llixeramente más pequeña y con colores menos intensos que'l machu. La parte inferior del abdome ye de color gris. La parte posterior trasera ye travesada de franxes grises.
La so área de distribución inclúi Arxentina, Bolivia, Brasil, y Paraguái. El so hábitat consiste de montes secos tropicales y subtropicales, sabanes, y montes degradaos.[1]
El colibrí orejimorado (Colibri serrirostris) ye una especie de picaflor que pertenez al xéneru colibri na familia Trochilidae. Ye nativu d'América del Sur.
Colibri serrirostris[1] a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Trochilidae.
Anvet e voe Trochilus serrirostris (kentanv) da gentañ-penn (e 1816) gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
Kavout a reer ar spesad en un takad hag a ya eus savanennoù reter Bolivia da bParaguay, kreisteiz Brazil ha hanternoz Arc'hantina[2].
Colibri serrirostris a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Trochilidae.
Anvet e voe Trochilus serrirostris (kentanv) da gentañ-penn (e 1816) gant an evnoniour gall Louis Jean Pierre Vieillot (1748-1831).
El colibrí d'orelles morades [1] (Colibri serrirostris) és un ocell de la família dels troquílids (Trochilidae) que habita garrigues, sabanes i praderies del centre i sud-est de Bolívia, sud de Brasil i nord-oest de l'Argentina.
El colibrí d'orelles morades (Colibri serrirostris) és un ocell de la família dels troquílids (Trochilidae) que habita garrigues, sabanes i praderies del centre i sud-est de Bolívia, sud de Brasil i nord-oest de l'Argentina.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sïedn clustfioled tinwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: sïednod clustfioled tinwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Colibri serrirostris; yr enw Saesneg arno yw White-vented violetear. Mae'n perthyn i deulu'r Sïednod (Lladin: Trochilidae) sydd yn urdd y Apodiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. serrirostris, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Gall fwyta neithdar o fewn blodau, ac wrth ymestyn i'w gyrraedd, mae'n rwbio'n erbyn y paill ac yn ei gario i flodyn arall gan ei ffrwythloni.
Mae'r sïedn clustfioled tinwyn yn perthyn i deulu'r Sïednod (Lladin: Trochilidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Sïedn clustwyn Basilinna leucotis Sïedn gemog Heliodoxa aurescens Sïedn gloyw corunwyrdd Heliodoxa jacula Sïedn gloyw gwegoch Heliodoxa branickii Sïedn gloyw gyddfbinc Heliodoxa gularis Sïedn gloyw gyddfbiws Heliodoxa schreibersii Sïedn gloyw gyddflelog Heliodoxa rubinoides Sïedn gloyw talcenfelfed Heliodoxa xanthogonys Sïedn gloyw talcenfioled Heliodoxa leadbeateri Sïedn gloyw yr Ymerodres Heliodoxa imperatrixAderyn a rhywogaeth o adar yw Sïedn clustfioled tinwyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: sïednod clustfioled tinwyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Colibri serrirostris; yr enw Saesneg arno yw White-vented violetear. Mae'n perthyn i deulu'r Sïednod (Lladin: Trochilidae) sydd yn urdd y Apodiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. serrirostris, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Gall fwyta neithdar o fewn blodau, ac wrth ymestyn i'w gyrraedd, mae'n rwbio'n erbyn y paill ac yn ei gario i flodyn arall gan ei ffrwythloni.
Brasiliansk violetøre (latin: Colibri serrirostris) er en kolibriart, der lever i det østlige Sydamerika.
Brasiliansk violetøre (latin: Colibri serrirostris) er en kolibriart, der lever i det østlige Sydamerika.
Der Amethystohrkolibri (Colibri serrirostris), manchmal auch nur Amethystohr genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Kolibris (Trochilidae). Die Art hat ein großes Verbreitungsgebiet, das die südamerikanischen Länder Brasilien, Bolivien, Paraguay und Argentinien umfasst. Der Bestand wird von der IUCN als „nicht gefährdet“ (Least concern) eingestuft. Die Art gilt als monotypisch.[1]
Der männliche Amethystohrkolibri erreicht eine Körperlänge von etwa 12,5 Zentimetern, während das Weibchen nur ca. 11 Zentimeter groß wird. Das Männchen wird ca. 7 Gramm schwer, während das Weibchen mit ca. 6 Gramm etwas leichter ist. Die Oberseite und die Flügeldecken des Männchens sind dunkelgrün mit einem leichten Blauschimmer. Die schuppige Kehle glänzt leuchtend grün und setzt sich deutlich von der blaugrünen Unterseite ab. Am Ohr hat er einen amethystfarbenen Flecken. Die Flügel sind schwärzlichpurpurn. Der ca. 47 Millimeter lange blaugrüne Schwanz weist eine subterminale blaue Binde auf. Die Unterschwanzdecke ist weiß. Der Schnabel und die Füße sind schwarz. Das Weibchen ist ähnlich, jedoch etwas kleiner und weniger intensiv gefärbt als das Männchen. Der untere Bauchteil ist grau. Der Hinterrücken ist von grauen Säumen durchzogen. Die äußeren Steuerfedern haben grauweiße Spitzen.
Das Verbreitungsgebiet reicht von Bolivien über das zentrale Paraguay bis in den Süden und Osten Brasiliens in die Bundesstaaten Mato Grosso, Goiás, Bahia und Espírito Santo sowie bis in den Nordwesten Argentiniens in den Süden der Provinz Córdoba. In der Blütezeit trifft man sie häufig an Eukalypten und Kapokbäumen.
Der Kolibri ist nicht territorial und wandert. So wird er außerhalb der Brutzeit normalerweise nicht in seinen typischen Brutgebieten angetroffen. Vor allem in den Abendstunden sitzt er ähnlich wie die Fliegenschnäpper auf einem Ast, von dem aus er seine Jagd auf Insekten startet. Sein napfförmiges Nest baut er seitlich an die senkrechten Zweige eines Strauches oder in einer Astgabel. Es besteht überwiegend aus den Flugsamen von Korbblütlern und Baumwatte. Diese verflechtet er mit Spinnenfäden und wenigen Blätterteilen oder Blütenhüllblättern. In einem Versuch haben die Wissenschaftler Paolo Ioala und Floriano Papi nachgewiesen, dass der Amethystohrkolibri durch olfaktorische Wahrnehmung zwischen verschiedenen Gerüchen wie Lavendel, Jasmin, Eukalyptus, Essigsäureamylester, Terpentin und keinem Geruch unterscheiden kann.
Louis Pierre Vieillot beschrieb den Amethystohrkolibri unter dem Namen Trochilus serrirostris. Das Typusexemplar stammte aus Brasilien.[2] Erst 1824 wurde sie von Johann Baptist von Spix der neu geschaffenen Gattung Colibri zugeschlagen. Allerdings verwendete Spix das Synonym Colibri crispus.[3] Dieser Name ist das spanische Wort für Kolibri und stammt wohl ursprünglich aus der Karibik.[4] »Serrirostris« setzt sich aus den lateinischen Worten »serra« für »Säge« und »-rostris, rostrum« für »-schnäblig, Schnabel« zusammen.[5]
Der Amethystohrkolibri (Colibri serrirostris), manchmal auch nur Amethystohr genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Kolibris (Trochilidae). Die Art hat ein großes Verbreitungsgebiet, das die südamerikanischen Länder Brasilien, Bolivien, Paraguay und Argentinien umfasst. Der Bestand wird von der IUCN als „nicht gefährdet“ (Least concern) eingestuft. Die Art gilt als monotypisch.
The white-vented violetear (Colibri serrirostris) is a species of hummingbird in the subfamily Polytminae, the mangoes. It is found in Argentina, Bolivia, Brazil, and Paraguay.[3][4]
The white-vented violetear is monotypic.[3]
The white-vented violetear is 12 to 13 cm (4.7 to 5.1 in) long and weighs 5.6 to 6.8 g (0.20 to 0.24 oz). The male is mostly shiny green, of a shade lighter than that of other violetears. Towards the rump it is yellow-green with a blue shimmer. The tail is glittering green with a wide steel-blue band near the end. The undertail coverts are pure white. The area behind the eye and covering the ears is violet blue. The female is similar to the male but paler and more grayish. The maxilla of both sexes is sometimes serrated, which provides its specific epithet.[5]
The white-vented violetear is found in a wide swath of southern Brazil, from Mato Grosso east to Goiás, Bahia and Espírito Santo and south to Santa Catarina. Its range extends west into Bolivia, central Paraguay, and northern Argentina as far south as Córdoba Province. It inhabits a variety of semi-open landscapes including scrublands, savanna, grassland, and gardens and parks. In elevation it is most common between 1,000 and 1,500 m (3,300 and 4,900 ft) but its range begins at sea level and extends to 3,600 m (11,800 ft) in the Andes.[5]
The white-vented violetear is mostly sedentary or nearly so; some populations make short migrations. Birds at elevations above treeline in Brazil are believed to move to lower elevations in fall.[5]
The white-vented violetear forages for nectar from a wide variety of flowering plants and trees. It also captures insects on the wing. It is very aggressive, calling from a perch and chasing other nectar-feeding birds and even butterflies from flower patches. It tends to begin feeding earlier in the day than other hummingbirds.[5]
The white-vented violetear's breeding seasons have not been fully defined, but in parts of Brazil it nests between September and March. The female alone builds the nest, incubates the eggs, and cares for the young. The nest is a cup made of fine fibers and spider silk and decorated with lichens on its outside. It is placed on a branch or in a vertical fork, typically about 1 m (3.3 ft) above the ground. The clutch size is two eggs. The incubation time is 15 to 16 days with fledging 22 to 25 days after hatch.[5]
The white-vented violetear's song is "a constantly repeated 'tsilp, tsilp, zip, tsalp, tsalp'" that may continue for 25 minutes. Its principal call is "a hard 'drüg, drüg, drüg, drüg, drüg'".[5]
The IUCN has assessed the white-vented violetear as being of Least Concern, though its population size and trend are not known.[1] It has a large range, is common in most of it, and occurs in several protected areas.[5]
The white-vented violetear (Colibri serrirostris) is a species of hummingbird in the subfamily Polytminae, the mangoes. It is found in Argentina, Bolivia, Brazil, and Paraguay.
El colibrí orejimorado,[2] colibrí de orejas violetas, colibrí mediano o picaflor de penacho purpúreo (Colibri serrirostris) es una especie de picaflor que pertenece al género colibrí en la familia Trochilidae.[3] Es nativo de América del Sur.[1]
Los machos suelen alcanzar una longitud de aproximadamente 12,5 cm y un peso de 7 gramos. Las hembras son un poco más pequeñas, con una longitud de 11 cm y un peso de 6 gramos. La parte superior y las alas de los machos son de color verde oscuro con un ligero brillo azul. La garganta tiene un verde brillante, contrastando con el azul-verde de la parte inferior. A la altura de las orejas, tiene una mancha de color amatista. Las alas son de color púrpura-negruzca. La cola de unos 47 mm de largo tiene un color verde azulado. El pico y las piernas son de color negro. La hembra es similar pero ligeramente más pequeña y con colores menos intensos que el macho. La parte inferior del abdomen es de color gris. La parte posterior trasera es atravesada de franjas grises.
Su área de distribución incluye Argentina, Bolivia, Brasil, y Paraguay. Su hábitat consiste de bosques secos tropicales y subtropicales, sabanas, y bosques degradados.[1]
El colibrí orejimorado, colibrí de orejas violetas, colibrí mediano o picaflor de penacho purpúreo (Colibri serrirostris) es una especie de picaflor que pertenece al género colibrí en la familia Trochilidae. Es nativo de América del Sur.
Colibri serrirostris Colibri generoko animalia da. Hegaztien barruko Trochilidae familian sailkatua dago.
Colibri serrirostris Colibri generoko animalia da. Hegaztien barruko Trochilidae familian sailkatua dago.
Valko-orvokkikolibri (Colibri serrirostris) on neotrooppisen alueen kiitäjälintu. Sen esiintymisalue ulottuu Boliviasta ja Paraguayn keskiosista Etelä-Brasiliaan (Mato Grosso, Goiás, Bahia ja Espírito Santo), sekä Pohjois-Argentiinassa Córdobaan saakka. Louis Jean Pierre Vieillot kuvaili lajin holotyypin Brasiliasta vuonna 1816.[2]
Valko-orvokkikolibri (Colibri serrirostris) on neotrooppisen alueen kiitäjälintu. Sen esiintymisalue ulottuu Boliviasta ja Paraguayn keskiosista Etelä-Brasiliaan (Mato Grosso, Goiás, Bahia ja Espírito Santo), sekä Pohjois-Argentiinassa Córdobaan saakka. Louis Jean Pierre Vieillot kuvaili lajin holotyypin Brasiliasta vuonna 1816.
Colibri serrirostris
Le Colibri à ventre blanc (Colibri serrirostris) est une espèce d'oiseaux de la famille des Trochilidae.
Cet oiseau fréquente les zones sèches, de maquis et d'ancienne forêt en Argentine, Bolivie, Brésil, Paraguay et Uruguay.
Cet oiseau est connu pour être le pollinisateur majeur de Zeyheria montana (famille des Bignoniaceae)[1].
Colibri serrirostris
Le Colibri à ventre blanc (Colibri serrirostris) est une espèce d'oiseaux de la famille des Trochilidae.
De witbuikvioletoorkolibrie (Colibri serrirostris) is een vogel uit de familie Trochilidae (kolibries).
Deze soort komt voor van Bolivia en noordelijk Argentinië tot oostelijk en zuidoostelijk Brazilië en oostelijk Paraguay.
De witbuikvioletoorkolibrie (Colibri serrirostris) is een vogel uit de familie Trochilidae (kolibries).
O beija-flor-de-orelha-violeta também conhecido como beija-flor-do-canto, colibri-de-canto e beija-flor-cantador é uma espécie de ave da família Trochilidae de nome científico Colibri serrirostris do espanhol colibri= beija-flor; e do latim serra= serra, serrilhado; e rostris= bico,beija-flor do bico serrilhado.[1] Possui estatura média de 15 cm. É caracterizada por sua coloração esverdeada com tons de azul no peitoral e uma mancha arredondada de coloração violeta próxima aos olhos, característica responsável pela origem de seu nome popular. Todavia, essa mancha violeta é característica exclusiva para machos. As fêmeas, por sua vez, apresentam coloração mais verde esbranquiçada, menos vistosa e menor que o macho apresentando cerca de 12 cm de envergadura.[2] Alimentam-se do néctar de flores e pequenos artrópodes. Devido ao seus hábitos alimentares está entre os animais responsáveis pela polinização de até 15% das espécies de plantas das comunidades da Região neotropical.[3]
A espécie é encontrada nas regiões do Piauí, Bahia e Espírito Santo (para o Oeste de Goiás e Mato Grosso). Assim como, na Região sul do país (Rio Grande do Sul).[4] Coabita regiões de Mata Atlântica,Cerrado e Mata de Araucárias, o beija-flor-de-orelha-violeta sofreu forte impacto populacional devido ao desmatamento maciço dessas áreas para fins, sobretudo agrários.[5] Devido ao desmatamento, atualmente, está sinalizado no estado de conservação de vulnerabilidade. Também é avistado na Bolívia e Argentina.
A ave possui duas protuberâncias de penas da cor violeta, uma em cada lado da cabeça ( daí o nome popular).[6] O macho possui cerca de 15 (quinze) centímetros, é esverdeado com tons de azul Navy no peito, nas extremidades das asas e na cabeça é possível notar também uma mancha azulada abaixo dos olhos, dando o encontro com a orelha violeta. Abaixo do peito, perto da cauda, o verde se torna esbranquiçado e vai clareando até se tornar branco puro, então liga-se com a cauda, que é longa, de um tom preto esverdeado, a mesma tonalidade das asas. Por outro lado, a Fêmea tem uma coloração verde assim como o macho porém não tão acentuada, sendo mais próxima do branco, além disso, ela não possuí as "orelhas violetas", e sua envergadura não costuma ultrapassar 12 (doze) centímetros[7]. Quando filhote, apresentam plumagem da cor marrom com tons de verde que com o passar do tempo começa a tornar-se predominante, até quando se torna jovem e esverdeado, e no caso do macho o aparecimento das penas violeta na lateral da cabeça e o verde no caso da fêmea a cor branca predominante sobre o tom do verde das penas que revestem todo seu corpo. Alimentam-se do néctar de flores e pequenos artrópodes.[8] Devido ao seus hábitos alimentares está entre os animais responsáveis pela polinização de até 15% das espécies de plantas das comunidades da Região neotropical.[3]
De distribuição vasta, a espécie desse animal pode ser encontrada comumente em diversos lugares do Brasil, alguns destes são descritos a seguir: Piauí, Bahia e Espírito Santo (para o Oeste de Goiás e Mato Grosso). Daí, em direção ao Sul (leia-se Rio Grande do Sul); também é avistado na Bolívia e Argentina[9]. Devido ao desmatamento maciço dessas áreas para fins, sobretudo agrários notou-se grandes impactos no que se refere a diminuição populacional da espécie em questão . [10]
Devido ao desmatamento, atualmente está sinalizado no estado de conservação de vulnerabilidade.
O beija-flor-de-orelha-violeta alimenta-se do néctar da grande diversidade de flores existentes[11], esse néctar é bebido durante o voo de libração. É válido lembrar ainda que, essas aves complementam sua alimentação com pequenos artrópodes como por exemplo: aranhas e formigas.[11][12][13]
No período de acasalamento dessa espécie, o macho para librando diante da fêmea que encontra-se pousada, eriçando os tufos arroxeados para a frente e para cima. A fêmea monta o seu ninho apoiado em porções de alguma estrutura vegetal (como um ramo bifurcado em formato de "y", popularmente conhecido conhecido por "forquilhas[14]" ). Para o processo de montagem do ninho ela utiliza pequenos gravetos, papéis encontrados no chão e teias de aranha. A partir daí ela enrola tudo formando uma “cestinha” perfeitamente redonda que servirá de suporte para em média 1 ou 2 ovos[15] muito brancos que serão postos ( esses ovos .podem apresentar algum tipo de variação na cor, devido ao contato com líquens que interagem com o material do ninho), A partir daí, a fêmea fica no ninho quase o tempo todo, só saindo raramente nos horários quentes do dia para se alimentar, pois geralmente o macho já lhe traz a comida, tendo em vista, que caso ela saia numa hora do dia extremamente fria, os embriões correm grande risco de morte.[15] Quando os ovos começam a eclodir, a fêmea percebe , mas, se recusa a sair do ninho, e mesmo sendo forçada a sair continua nele e, só sai quando o perigo é grande demais, porém só depois de ter plena convicção de que não há mais condição de permanecer no ninho.
Essa ave vive em bordas de floresta, capoeiras, cerrados, campos, cidades, parques e jardins. Habita os cerrados no período de chuvas e com a chegada da seca passa a frequentar a borda das matas ciliares.[16][17] Nesse período destaca-se pelo canto frequente, durante todo o dia, desde o nascer até o por do sol. É um chamado muito alto, curto e bastante agudo, composto por quatro notas, repetidas de forma contínua. [18]No outono migra localmente das regiões mais altas para os vales. É bastante territorial, defendendo agressivamente suas flores.[18]
Essa ave é bastante ativa e costuma visitar as mesmas plantas todos os dias.[19] Ao dormir, a temperatura corporal da mesma abaixa para cerca de 24° C e desta forma poupa energia com a finalidade de utiliza-lá durante o voo. Nesse momento é gasto grande quantidade do que foi poupado, devido à rápida movimentação das asas que permitem estabilidade corporal para um bom desempenho na realização de outras ações enquanto voa.[19]
O beija-flor-de-orelha-violeta também conhecido como beija-flor-do-canto, colibri-de-canto e beija-flor-cantador é uma espécie de ave da família Trochilidae de nome científico Colibri serrirostris do espanhol colibri= beija-flor; e do latim serra= serra, serrilhado; e rostris= bico,beija-flor do bico serrilhado. Possui estatura média de 15 cm. É caracterizada por sua coloração esverdeada com tons de azul no peitoral e uma mancha arredondada de coloração violeta próxima aos olhos, característica responsável pela origem de seu nome popular. Todavia, essa mancha violeta é característica exclusiva para machos. As fêmeas, por sua vez, apresentam coloração mais verde esbranquiçada, menos vistosa e menor que o macho apresentando cerca de 12 cm de envergadura. Alimentam-se do néctar de flores e pequenos artrópodes. Devido ao seus hábitos alimentares está entre os animais responsáveis pela polinização de até 15% das espécies de plantas das comunidades da Região neotropical.
A espécie é encontrada nas regiões do Piauí, Bahia e Espírito Santo (para o Oeste de Goiás e Mato Grosso). Assim como, na Região sul do país (Rio Grande do Sul). Coabita regiões de Mata Atlântica,Cerrado e Mata de Araucárias, o beija-flor-de-orelha-violeta sofreu forte impacto populacional devido ao desmatamento maciço dessas áreas para fins, sobretudo agrários. Devido ao desmatamento, atualmente, está sinalizado no estado de conservação de vulnerabilidade. Também é avistado na Bolívia e Argentina.
Vitgumpad öronkolibri[2] (Colibri serrirostris) är en fågel i familjen kolibrier inom ordningen seglar- och kolibrifåglar.[3] Fågeln förekommer i Bolivia, södra Brasilien, östra centrala Paraguay och norra Argentina.[4] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Vitgumpad öronkolibri (Colibri serrirostris) är en fågel i familjen kolibrier inom ordningen seglar- och kolibrifåglar. Fågeln förekommer i Bolivia, södra Brasilien, östra centrala Paraguay och norra Argentina. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Ak kıçlı menekşekulak (Colibri serrirostris), Trochilidae familyasından bir sinek kuşu türü. Arjantin, Bolivya, Brezilya ve Paraguay'da görülürler. Doğal habitatları subtropikal veya tropikal yağmursuz ormanlar, yağmursuz savanalardır.
Ak kıçlı menekşekulak (Colibri serrirostris), Trochilidae familyasından bir sinek kuşu türü. Arjantin, Bolivya, Brezilya ve Paraguay'da görülürler. Doğal habitatları subtropikal veya tropikal yağmursuz ormanlar, yağmursuz savanalardır.
Colibri serrirostris là một loài chim trong họ Chim ruồi.[2]
Colibri serrirostris là một loài chim trong họ Chim ruồi.