Multimedia w Wikimedia Commons Ibis andyjski (Plegadis ridgwayi) – gatunek dużego ptaka z rodziny ibisów. Występuje w zachodniej części Ameryki Południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał Joel Asaph Allen w 1876. Opis ukazał się na łamach Bulletin of the Museum of Comparative Zoology at Harvard College. Holotyp pochodził z okolic jeziora Titicaca w Peru. Autor zbadał łącznie 13 okazów. Nadał nowemu gatunkowi nazwę Falcinellus Ridgwayi[3]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza ibisa andyjskiego w rodzaju Plegadis[4]. Jest to gatunek monotypowy[4][5].
Długość ciała wynosi 56–61 cm; masa ciała samca 608–734 g, samicy 478–554 g[5]. Są to jak na ibisa średnie rozmiary. Długość dzioba u 10 samców wynosiła od 108 do 127 mm, a u 7 samic – od 86 do 95 mm. Podstawową barwą upierzenia jest fioletowobrązowy. Na pokrywach skrzydłowych mniejszych występuje fioletowa i zielona opalizacja. Głowa i szyja mają barwę matowokasztanową. Skrzydła i sterówki w całej powierzchni połyskują zielono, przy czym ogon jest ciemniejszy. Tęczówka czerwona, nogi i stopy czarne. W okresie spoczynkowym (w zimie) upierzenie staje się ogółem bardziej matowe, upierzenie głowy i szyi zmienia barwę na ciemnobrązową z drobnymi, białymi paskami. W sezonie lęgowym głowa i szyja stają się intensywnie kasztanowe[6].
Ibisy andyjskie występują na wyżynach centralnego Peru na południe po Boliwię, skrajnie północne Chile i północno-zachodnią Argentynę. Poza sezonem lęgowym odwiedzają również wybrzeże Peru, okazjonalnie gniazdują tam[5]. Bywały odnotowywane na wysokości od 3500 m n.p.m. do 4800 m n.p.m. (w Peru)[6].
Środowiskiem życia ibisów andyjskich są wysokogórskie formacje roślinne typu puna. Mogą również występować w surowszym wysokogórskim klimacie, ale rzadko pojawiają się w strefach subtropikalnych, z wyjątkiem wybrzeża Peru. Poruszają się one w stadach, przeważnie milczą[6]. Nie wiadomo, czym żywią się ibisy andyjskie; najprawdopodobniej jedzą głównie stawonogi i inne bezkręgowce[5]. Prawdopodobnie są oportunistami; zbierają się przykładowo dużymi stadami w miejscach obfitujących w barwne larwy motyli[6].
Ibisy andyjskie gniazdują kolonijnie. Sezon jest zmienny; najwięcej zniesień przypada na okres od kwietnia do lipca, ale w Peru stwierdzano zniesienia także od grudnia do marca, a w Boliwii w listopadzie[5]. Swoje gniazda zakładają w wysokich trzcinach na bagnach[6]. W zniesieniu znajduje się jedno jajo, rzadko 2; jednak, według danych z niewoli, normą jest wyklucie się tylko jednego młodego[7]. Wymiary dla nieokreślonej liczby jaj: 49,0-55,4 na 33,2-37,3 mm[6]. Jaja w zoo w Chessington (Londyn) wykluwały się po 24 dniach inkubacji[7]. Pisklęta są ciemnobrązowe, ich dzioby pokrywają paski[6].
IUCN uznaje ibisa andyjskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2016). BirdLife International ocenia trend populacji jako spadkowy ze względu na postępujące niszczenie środowiska[8].
Ibis andyjski (Plegadis ridgwayi) – gatunek dużego ptaka z rodziny ibisów. Występuje w zachodniej części Ameryki Południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
