An albatroz lost berr(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned-mor bras, Phoebastria albatrus an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Diomedea albatrus (kentanv) da gentañ-penn (e 1769)[1] gant al loenoniour ha louzawour alaman Peter Simon Pallas (1741-1811).
E 1949 e soñjed e oa aet ar spesad da get. Adkavet ez eus bet lod hag un 2 000 hinienn bennak a vefe anezho, pa oa milionoù a-raok na grogjed d'o chaseal evit o fluñv hag o vioù.
Bevañ a ra diwar gresteneged, pesked, stioganed ha vioù pesk-nij peurvuiañ[2].
Kavout a reer ar spesad e kreiz ha hanternoz ar Meurvor Habask[3].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An albatroz lost berr(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned-mor bras, Phoebastria albatrus an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Diomedea albatrus (kentanv) da gentañ-penn (e 1769) gant al loenoniour ha louzawour alaman Peter Simon Pallas (1741-1811).
L'albatros cuacurt[1] (Phoebastria albatrus) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae) que habita al Pacífic.
D'hàbits pelàgics, actualment només cria a l'illa Torishima, del grup de les illes Izu, dispersant-se principalment pel quadrant nord-occidental del Pacífic.[2]
L'albatros cuacurt (Phoebastria albatrus) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae) que habita al Pacífic.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros Ynys Izu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid Ynys Izu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Diomedea albatrus; yr enw Saesneg arno yw Short-tailed albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. albatrus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Mae'r albatros Ynys Izu yn perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Albatros aelddu Thalassarche melanophris Albatros brenhinol y De Diomedea epomophora
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros Ynys Izu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid Ynys Izu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Diomedea albatrus; yr enw Saesneg arno yw Short-tailed albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. albatrus, sef enw'r rhywogaeth.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Korthalet albatros (latin: Phoebastria albatrus) er en fugl i ordenen stormfugle, der lever i den nordlige del af Stillehavet.
Taksonomi fra Wikispecies Korthalet albatros (latin: Phoebastria albatrus) er en fugl i ordenen stormfugle, der lever i den nordlige del af Stillehavet.
Der Kurzschwanzalbatros (Phoebastria albatrus, Syn.: Diomedea albatrus), auch Steller's Albatros genannt, ist eine seltene Art aus der Familie der Albatrosse (Diomedeidae). Früher ordnete man die Art der Gattung Diomedea zu.
Der Kurzschwanzalbatros ist der größte Albatros der Nordhalbkugel mit einer Flügelspannweite von etwas mehr als zwei Metern.[1] Er ist ein gewandter Segelflieger, der auch auf dem Erdboden behände ist. Am Brutplatz ist er ein ausgesprochener Kolonievogel, während er während der Wanderungen über das Meer weniger gesellig ist. Während seiner Wanderungen durchstreift er den gesamten Nordteil des Pazifiks.
Kurzschwanzalbatrosse galten im Jahr 1949 als ausgestorben, einzelne Individuen wurden 1951 aber wiederentdeckt. Durch die Unterschutzstellung hat sich der Bestand mittlerweile wieder auf rund 2.400 Individuen erholt. Die IUCN ordnet die Art seit 1994 nicht mehr als stark gefährdet (endangered), sondern als gefährdet (vulnerable) ein.[2]
Kurzschwanzalbatrosse weisen keinen Geschlechts- oder Saisondimorphismus auf. Ausgewachsene Kurzschwanzalbatrosse haben ein fast völlig weißes Körpergefieder, lediglich am Kopf und am Hals ist das Gefieder dunkelgelb überwaschen. Die Oberseiten der Flügelränder sind schwarzbraun, die Flügelunterseiten sind dagegen weiß. Der Schwanz ist weiß mit einer schwarzbraunen Endbinde. Anders als der Name vermuten lässt, ist der Schwanz nicht kürzer als bei anderen Phoebastria-Arten. Der Schnabel ist hellrosa bis fleischfarben, während das Schnabelende hellblau ist. Die Beine sind entweder gleichfalls rosa-fleischfarben oder bläulich-weiß. Das Gefieder wird einmal im Jahr gemausert. Diese Vollmauser setzt nach der Fortpflanzungszeit ein.
Der Kurzschwanzalbatros hat eine Flügelspannweite von rund 215 Zentimetern, die Flügellänge beträgt durchschnittlich 56 Zentimeter. Der Schnabel ist zwischen 11,7 und 15,7 Zentimeter lang.[3]
Frisch geschlüpfte Junge haben ein dunkles Dunenkleid mit einer grauen Tönung. Ihre Beine und ihr Schnabel ist schwarz. Ihr zweites Dunenkleid ist schokoladenbraun, wobei die Körperunterseite etwas heller ist. In den folgenden Jahren wird das Gefieder mit zunehmendem Alter immer heller. Bereits junge Vögel haben blassrosa Schnäbel mit einem bläulichen Ende. Die Beine sind fleischfarben mit einem bläulichen Anflug.[3]
Der Kurzschwanzalbatros lebt im Nordpazifik. Er brütet heute hauptsächlich noch auf der japanischen Insel Torishima im südlichen Teil der Izu-Inseln im Ostchinesischen Meer und in geringerer Zahl auf einer der Senkaku-Inseln, die gleichfalls im Süden des Ostchinesischen Meeres liegt. Früher brütete er außerdem auf mehreren der Bonin-Inseln, auf Oki-daitō, Ryūkyū-Inseln und den Penghu-Inseln. Insgesamt geht man davon aus, dass es früher neun Brutkolonien gab. 2011 wurde erstmals ein Jungvogel auf dem Midway-Atoll erbrütet.[2]
Während seiner Wanderungen erreichte der Kurzschwanzalbatros zu Zeiten, in denen er noch zahlreicher vorkam, als südliche Grenze 18° nördliche Breite an der asiatischen Küste, 10° nördliche Breite im Zentralen Pazifik und die Südspitze Kaliforniens im Osten seines Wanderungsgebietes. Die nördliche Grenze seiner Wanderungen war der Südteil der Tschuktschensee. In den Randbereichen seines Wanderungsgebietes war er früher durchaus zahlreich. So enthielten beispielsweise die Küchenabfälle der Ureinwohner der Aleuten viele Überreste dieser Albatrosart.[4]
Kurzschwanzalbatrosse fressen Kopffüßer, Fische und Krebse sowie Abfälle, die über Bord der Schiffe geworfen werden. Während der Nahrungssuche überfliegen sie größere Wasserflächen und lassen sich dann auf der Wasseroberfläche nieder, wenn sie dort Nahrungsobjekte entdecken.[5]
Kurzschwanzalbatrosse werden wie andere Albatrosarten erst nach mehreren Lebensjahren geschlechtsreif. Allerdings suchen auch die noch nicht fortpflanzungsfähigen Vögeln bereits im zweiten Lebensjahr die Brutinseln auf.[4] Sie sind monogame Vögel, die bevorzugt auf kleinen, stark zerklüfteten Inseln brüten können, von denen sie leicht auffliegen können.
Auf der heute wichtigsten Brutinsel Torishima finden sich die adulten Vögel im Oktober ein. Das Balzritual ist kurz, es enthält als Elemente Verbeugungen und lautes Schnabelklappern. Das Nest ist nur eine einfache Mulde, die mit trockenem Gras ausgelegt wird. Kurzschwanzalbatrosse legen nur ein Ei je Fortpflanzungsperiode. Das ovale Ei wiegt durchschnittlich 375 Gramm und hat eine helle, aschgrau Schale mit gelben Schlieren und dunklen Tupfen am stumpfen Pol.
Das Ei wird 64 Tage bebrütet. Die Küken schlüpfen in der Zeit von Ende Dezember bis Anfang Januar. Anfangs füttern sie die Elternvögel mit vorverdauter Nahrung, später erhalten sie auch frische Nahrung. Die Jungvögel sind ab Ende Mai flügge.[4]
BirdLife International sieht die Bestände des Kurzschwanzalbatros aufgrund des geographisch eingeschränkten Brutgebietes als gefährdet (VU = vulnerable).[6] Für die Jahre 2008/2009 schätzte die Organisation den Gesamtbestand auf 2.200–2.500 Individuen, darunter 1.500–1.700 geschlechtsreife Tiere.[6]
Der ursprüngliche Bestand im 19. Jahrhundert wird auf mehr als 100.000 Brutpaare geschätzt, die sich auf mindestens 11 der Izu- und Bonin-Inseln im Pazifik südlich von Japan verteilten.[7] Um die Wende zum 20. Jahrhundert gingen die Bestände aufgrund menschlicher Einflüsse (157 Tonnen ihrer begehrten Federn wurden zwischen 1896 und 1906 von den Inseln exportiert) und einem Vulkanausbruch im Jahr 1902 dramatisch zurück. Das 1906 erlassene Handelsverbot von Federn des Kurzschwanzalbatros erwies sich bis in die 1930er Jahre als wirkungslos und zwei weitere Vulkanausbrüche in den Jahren 1939 und 1941 brachten die Art an den Rand der Ausrottung. Im Jahr 1949 galt die Art als ausgestorben; zwei Jahre später wurde sie wiederentdeckt. Im Jahr 1957 wurde der Kurzschwanzalbatros auf Torishima schließlich unter Schutz gestellt und die Bestände erholten sich langsam. 2006 wurden wieder mehr als 400 Brutpaare auf Torishima gezählt.[6] Eine Initiative des United States Fish and Wildlife Service, bei der Tiere durch Kurzschwanzalbatros-Attrappen und über Lautsprecher verbreitete Rufe angelockt wurden, hat zu einem Bruterfolg auf den Midwayinseln geführt.[8] So lag der Bestand 2010 wieder bei über 2.200 Exemplaren.[9]
Der Kurzschwanzalbatros (Phoebastria albatrus, Syn.: Diomedea albatrus), auch Steller's Albatros genannt, ist eine seltene Art aus der Familie der Albatrosse (Diomedeidae). Früher ordnete man die Art der Gattung Diomedea zu.
Der Kurzschwanzalbatros ist der größte Albatros der Nordhalbkugel mit einer Flügelspannweite von etwas mehr als zwei Metern. Er ist ein gewandter Segelflieger, der auch auf dem Erdboden behände ist. Am Brutplatz ist er ein ausgesprochener Kolonievogel, während er während der Wanderungen über das Meer weniger gesellig ist. Während seiner Wanderungen durchstreift er den gesamten Nordteil des Pazifiks.
Kurzschwanzalbatrosse galten im Jahr 1949 als ausgestorben, einzelne Individuen wurden 1951 aber wiederentdeckt. Durch die Unterschutzstellung hat sich der Bestand mittlerweile wieder auf rund 2.400 Individuen erholt. Die IUCN ordnet die Art seit 1994 nicht mehr als stark gefährdet (endangered), sondern als gefährdet (vulnerable) ein.
The short-tailed albatross or Steller's albatross (Phoebastria albatrus) is a large rare seabird from the North Pacific. Although related to the other North Pacific albatrosses, it also exhibits behavioural and morphological links to the albatrosses of the Southern Ocean. It was described by the German naturalist Peter Simon Pallas from skins collected by Georg Wilhelm Steller (after whom its other common name is derived). Once common, it was brought to the edge of extinction by the trade in feathers, but with protection efforts underway since the 1950s, the species is in the process of recovering with an increasing population trend. Its breeding range, however, remains small.[5] It is divided into two distinct subpopulations, one of which breeds on Tori-shima in the Izu islands south of Japan, and the other primarily on the Senkaku Islands in the East China Sea.
The short-tailed albatross is a medium-sized albatross, with a wingspan of 215 to 230 cm (85–91 in),[6] a length of 84 to 94 cm (33–37 in)[7][8] and a body weight that can be 4.3 to 8.5 kg (9.5–18.7 lb). Among standard measurements, the bill is 12.7–15.2 cm (5.0–6.0 in) long, the tail is 14–15.2 cm (5.5–6.0 in) long, the tarsus around 10 cm (3.9 in) and the wing chord 51 cm (20 in).[9] Its plumage as an adult is overall white with black flight feathers, some coverts, as well as a black terminal bar on its tail. It has a yellow-stained nape and crown. Its bill is large and pink; however, older birds will gain a blue tip. The juveniles are an all-over brown colour, and they will whiten as they mature,[10] in about 10 to 20 years.[11][12] It can be distinguished from the other two species of albatross in its range, the Laysan albatross and the black-footed albatross by its larger size and its pink bill (with a bluish tip), as well as details of its plumage. Contrary to its name its tail is no shorter than that of the Laysan or black-footed, and is actually longer than that of the other member of the genus Phoebastria, the waved albatross.
Short-tailed albatrosses now nest on four islands, with the majority of birds nesting on Tori-shima, and almost all of the rest on Minami-kojima in the Senkaku Islands. A female-female pair began nesting on Kure in the late 2000s, but to date they have not produced a viable egg. A chick hatched on 14 January 2011 on Midway. Both Midway and Kure are in the Northwestern Hawaiian Islands.[13] In 2012 a pair began incubating an egg on Muko-jima, in the Bonin Islands, Japan.[14] During non-breeding season they range across the North Pacific, with the males and juveniles gathering in the Bering Sea, and the females feeding off the coast of Japan and eastern Russia.[10] They can also be found as far east as California. In fact, the short-tailed albatross is seen on a number of the United States' state endangered species lists including Washington.[15]
The species has been extirpated as a breeder from Kita-no-shima, Enewetak Atoll, Kobishi, and the Bonin Islands (Nishino Shima, Yomejima, and (until recently) Mukojima).[4] It also formerly bred on Bermuda during the Pleistocene.[16]
Short-tailed albatrosses are a type of albatross that belong to the family Diomedeidae, order Procellariiformes, along with shearwaters, fulmars, storm petrels, and diving petrels. They share certain identifying features. First, they have nasal passages that attach to the upper bill called naricorns. Although the nostrils on the albatross are on the sides of the bill. The bills of Procellariiformes are also unique in that they are split into between seven and nine horny plates. Finally, they produce a stomach oil made up of wax esters and triglycerides that is stored in the proventriculus. This is used against predators as well as an energy rich food source for chicks and for the adults during their long flights.[17] They also have a salt gland which is situated above the nasal passage helping desalinate their bodies, as an adaptation to the high amount of ocean water they imbibe. It excretes a high saline solution from their nose.[18]
The species is divided into two major clades/populations, one of which exclusively breeds on Tori-shima, and the other breeds primarily on the Senkaku Islands with a small number on Tori-shima. These two populations are genetically, morphologically, and behaviourally distinct, preferring to mate with their own kind, and as such it has been argued by some authors that they should be classified as two separate cryptic species.[19][20][21]
The short-tailed albatross feeds mainly on squid, but will follow ships for their discarded offal.[10]
This albatross historically preferred to nest on large open areas near stands of the grass, Miscanthus sinensis.[10]
The short-tailed albatross usually first breeds at 10 years of age.[22]
The short-tailed albatross lays a clutch of one egg that is dirty white, with red spots, mainly at the blunt end of the egg. It usually measures 116 by 74 millimetres (4.6 in × 2.9 in). The egg is incubated for around 65 days. Both sexes incubate the eggs.[22]
The IUCN classifies this species as vulnerable,[1] with an occurrence range of 34,800,000 km2 (13,400,000 sq mi) and a breeding range of 9 km2 (3.5 sq mi).
The short-tailed albatross came perilously close to extinction. They were hunted on an almost industrial scale for their feathers in the later half of the 19th century, with some estimates claiming upward of 10 million birds hunted. By the 1930s the only population left was on Torishima, between 1927 and until 1933 hunting continued when the Japanese government declared the ban of hunting to save the species, after which the albatrosses stopped breeding on the island. At this point the species was assumed to be extinct and research became impossible with the outbreak of World War II. On 1949 an American researcher arriving on this island declared the species to be extinct, but an estimated 50 individuals, most likely juveniles, survived at sea (all albatross species take a long time to reach sexual maturity and will not return to their natal colony for many years). After the return of the birds they were more carefully protected, and the first egg was laid by the returning birds in 1954. Varieties of albatross decoys were placed around on the island after it was discovered that like other albatross species, this species also were enticed to breed if placed in a group.
Between 2008 and 2012, the Ministry of the Environment relocated 70 albatross chicks from Tori-shima to Mukojima to breed them artificially.[24]
Today, longline fisheries and volcanic eruptions on Tori-shima are the largest threats; however, introduced predators, environmental contaminants, soil instability, and extreme weather are also threats.
There are many measures underway to protect this species. Japan, Canada, and the United States list this bird as a protected species. Tori-shima is a National Wildlife Protection Area, and native plant species are being transplanted to assist in nesting. Also, most commercial longline fisheries use bycatch mitigation devices.[10]
In 2017, a wild short-tailed albatross that had been born to an artificially-raised mother was confirmed to have returned to the Bonin Islands. This marks the first time a wild bird had returned to the islands in roughly 80 years. The bird was believed to have left its nest on Nakōdo-jima and flown north to Mukojima.[24]
In Japanese tradition the short-tailed albatross is known as ahodori (阿呆鳥, idiot bird), due to its insular breeding habits making it trusting towards terrestrial predators such as humans.[25][26]
The short-tailed albatross or Steller's albatross (Phoebastria albatrus) is a large rare seabird from the North Pacific. Although related to the other North Pacific albatrosses, it also exhibits behavioural and morphological links to the albatrosses of the Southern Ocean. It was described by the German naturalist Peter Simon Pallas from skins collected by Georg Wilhelm Steller (after whom its other common name is derived). Once common, it was brought to the edge of extinction by the trade in feathers, but with protection efforts underway since the 1950s, the species is in the process of recovering with an increasing population trend. Its breeding range, however, remains small. It is divided into two distinct subpopulations, one of which breeds on Tori-shima in the Izu islands south of Japan, and the other primarily on the Senkaku Islands in the East China Sea.
La Mallongvosta albatroso (Diomedea albatrus) estas marbirdo el la ordo de Procelarioformaj birdoj kaj familio de Diomedeedoj kiu vivas en Norda Pacifiko. Kvanakm ĝi estas rilata al la aliaj nordpacifikaj albatrosoj, ĝi montras ankaŭ kutimarajn kaj morfologiajn ligojn al la albatrosoj de Suda Oceano. Ĝi estis priskribita de la germana naturalisto Peter Simon Pallas el haŭtaĵoj kolektitaj de Georg Wilhelm Steller (laŭ kiu derivas alia alternativa komuna nomo Stelera albatroso). Iam komuna, ĝi estis kondukita al bordo de formorto pro komercado de plumoj, sed danke al protektado estis ĵus rekuperiĝante.
La Mallongvosta albatroso estas tipo de albatrosoj kiu apartenas al la familio de Diomedeedoj kaj al la ordo de Procelarioformaj, kun pufinoj, fulmaroj, ŝtormopetreloj, kaj merĝopetreloj. Ili kunhavas iajn identigajn karakterojn. Unue, ili havas nazajn trapasejojn kiuj ligiĝas al la supra beko nome narikornoj[1], kvankam la naztruoj ĉe albatrosoj estas en la flankoj de la beko. La bekoj de Procelarioformaj estas unikaj ankaŭ en tio ke ili disiĝas en inter 7 kaj 9 kornecaj platoj. Fine, ili produktas stomakoleon faritan el vaksoesteroj kaj trigliceridoj kiu estas stokita en la proventrikulo. Tio estas uzata kontraŭ predantoj sane kiel energiriĉa manĝofonto kaj por idoj kaj por plenkreskuloj dum ties longaj flugoj.[2] Ili havas ankaŭ salglandon situanta super la naza trapasejo kiu helpas sensaligi ties korpojn, pro la alta kvanto de oceana akvo kiun ili englutas. Ĝi elpelas altan salan solvaĵon el sia nazo.[3] Reenirante en tempo, fosilioj de albatrosoj el meza Pleistoceno en Bermudo kaj Norda Karolino estas konsiderataj la plej proksimaj parencoj al la Mallongvosta albatroso.
Ĝi estas granda marbirdo kun flugiloj longaj je pli ol 2 m. Ĝi diferencas de alispecaj diomedeoj per sia bekego. Ĝiaj korpoplumoj estas blankaj, ĝiaj kapo kaj nuko flavbrunaj, ĝiaj ŝultroj, flugiloj kaj pinto de la vosto griznigraj, kaj ĝia beko flava, ĉe kies ambaŭ flankoj estas naztuboj. La albatrosoj havas longajn kaj maldikajn flugilojn kun pli ol 30 akcesoraj flugplumoj, kiuj tre taŭgas por fari longan vojaĝon super maro.
Pli precize la Mallongvosta albatroso estas mezgranda albatroso, kun enverguro de 215 al 230 cm,[4] longo de 84 al 94 cm[5][6] kaj korpopezo kiu povas esti de 4.3 al 8.5 kg. Inter standardaj mezuroj, la beko estas 12.7 al 15.2 cm longa, la vosto estas 14-15.2 cm longa, la tarso ĉirkaŭ 10 cm kaj la flugila malfermo 51 cm.[7] Ties plumaro kiel plenkreskulo estas ĝenerale blanka kun nigraj flugoplumoj, kelkaj kovriloj, same kiel nigra fina vostobendo. Ĝi havas flavmakulajn nukon kaj krono. Ties beko estas granda kaj rozkoloreca; tamen plej aĝaj birdoj akiras bluecan pinton. Junuloj estas tutbrunaj, kaj ili blankiĝas laŭ la aĝo,[8] en ĉirkaŭ 10 al 20 jaroj.[9][10] Ĝi povas esti distingata el la aliaj du specioj de albatrosoj de sia teritorio, nome la Lajsana albatroso kaj la Nigrapieda albatroso pro sia plia grando kaj pro sia rozkolora beko (kun blueca pinto), same kiel pro detaloj de ĝia plumaro. Male al tio sugestita de ties nomo ties vosto ne estas pli mallonga ol tiu de la Lajsana aŭ de la Nigrapieda, kaj estas fakte pli longa ol tiu de la alia membro de la genro Phoebastria, nome la Ondalbatroso.
La Mallongvosta albatroso nune nestumas en kvar insuloj, kaj la majoritato de birdoj nestumas en Toriŝima, kaj preskaŭ ĉiu el la resto en Minami-kojima el la Senkaku-insuloj. Paro de du inoj ekreproduktiĝis en Kure fine de la 2000-aj jaroj, sed ĝis nun ili malsukcesis produkti utilan ovon. Unu ido eloviĝis la 14an de januaro 2011 sur Midvejo. Kaj Midvejo kaj Kure estas en la Nordokcidentaj Havajaj Insuloj.[11] En 2012 unu paro ekkovadis ovon en Muko-jima, en la Boninoj, Japanio.[12] For de la reprodukta sezono ili havas teritorion tra Norda Pacifiko, kaj la maskloj kaj la junuloj ariĝas en la Beringa Maro, dum la inoj manĝas ĉe la marbordoj de Japanio kaj orienta Rusio.[8] Ili povas troviĝi ankaŭ tiom for oriente kiom ĝis Kalifornio. Fakte, la Mallongvosta albatroso estas vidata en nombroj de usonŝtataj listoj de endanĝeritaj specioj kiaj tiu de Vaŝingtonio.[13]
Tiu specio estis formortigita kiel reproduktulo el Kita-no-ŝima, Eniwetok, Kobiŝi, kaj la Boninoj (Niŝino-ŝima, Jomejima, kaj (ĝis ĵuse) Mukojima).[14]
Ĝi scipovas naĝi kaj mergiĝi. Matene ĝi manĝas fiŝojn, sepiojn, kiuj aperas marsurface nokte, kaj aliajn marajn vivulojn. Albatroj ŝatas flugi post ŝipoj por manĝi deĵetitajn bestajn internaĵojn kaj aliajn forĵetaĵojn.[8]
De decembro ĝis la sekvanta marto estas ilia reprodukta sezono. Tiam ili kolektiĝas sur senhomaj insuloj. Tiu albatroso historie preferis nestumi sur grandaj malfermaj areoj ĉe herbaroj de la specio Ĉina kano, Miscanthus sinensis.[8]
La birdinoj metas po unu grandan ovon en terkavo. La gepatraj birdoj alterne kovas ĝin. La kovado daŭras 70 tagojn. La elkovita ido portas densan lanugon kaj sin nutras per sekreciaĵo de la stomako de siaj gepatroj (stomakoleo). La grasa birdido povas pezi duoble tiom, kiom ĝiaj gepatroj. Poste kun la kreskado de la plumaro ĝi iom post iom malpeziĝas. Post ĉ. 4 monatoj ĝia korpo surhavas blankajn plumojn, kaj ĝiaj gepatroj forlasas ĝin. Tiutempe la birdido ankoraŭ ne povoscias flugi. Ĝi sin vivtenas per la graso akumulita en la korpo. En la genera periodo ĉiuj nestoj lokiĝas proksime unu al alia, kaj la albatroj povas pace kunvivi. Se homo proksimiĝas al nestoj, ili do atakas lin amase, ŝprucigante tre malbonodorajn enhavajojn el sia stomako. Por preni iliajn plumojn, oni tiom multe kaptis ilin, ke la nombro de albatroj fariĝis tre malgranda. Nun ili estas listigitaj kiel internacie protektataj birdoj.
La IUCN klasigas tiun specion kiel vundebla,[15] kun loĝa teritorio de 34,800,000 km² kaj reprodukta teritorio nur de 9 km².
La Mallongvosta albatroso venis danĝere tre proksime al la formorto. Ili estis ĉasataj je preskaŭ industria skalo por ties plumoj en la dua duono de la 19a jarcento, kaj kelkaj ĉirkaŭkalkuloj indikis ĝis 10 milionoj da birdoj ĉasitaj. Ĉe la 1930-aj jaroj la ununura restinta populacio estis en Toriŝima; inter 1927 kaj ĝis 1933 ĉasado pluis kiam la registaro de Japanio deklaris la malpermeson de ĉasado por savi la specion, post kio la albatrosoj ĉesis reproduktiĝi en la insulo. Je tiu punkto la specio estis supozita formortinta kaj priserĉado iĝis neebla pro la komenco de la Dua Mondmilito. En 1949 usona priserĉisto alveninta sur la insulo deklaris la specion formortinta, sed ĉirkaŭkalkule 50 individuoj, plej verŝajne junuloj, survivis en la maro (ĉiuj albatrosaj specioj postulas longan tempon por atingi la seksan maturecon kaj ne revenas al siaj naskixglokaj kolonioj dum multaj jaroj). Post la reveno de la birdoj ili estis pli zorge protektitaj, kaj la unua eloviĝo okazis al la revenintaj birdoj en 1954. Oni metis diversajn variantojn de albatrosaj logbirdoj (imitaĵoj) ĉe la insulo post kian oni malkovris, ke kiel ĉe aliaj albatrosaj specioj, ankaŭ tiuj albatrosoj kuraĝiĝas reproduktiĝi se lokitaj en grupo.
Nune, multhokadaj fiŝkaptejoj, kaj vulkanaj erupcioj en Toriŝima estas la plej danĝeraj minacoj; tamen ankaŭ enmetitaj predantoj, mediaj poluantoj, grundonestabileco, kaj akra vetero estas minacoj.
Oni entreprenas multajn sistemojn por protekti tiun specion. Japanio, Kanado, kaj Usono listis tiun birdospecion kiel protektita specio. Toriŝima estas Nacia Naturprotekta Areo, kaj oni transplantas indiĝenajn plantospeciojn por helpi la nestumadon. Ankaŭ, plej komercaj multhokadaj fiŝkaptejoj uzas sistemojn por eviti okazigon de aldona kaptado.[8]
La Mallongvosta albatroso (Diomedea albatrus) estas marbirdo el la ordo de Procelarioformaj birdoj kaj familio de Diomedeedoj kiu vivas en Norda Pacifiko. Kvanakm ĝi estas rilata al la aliaj nordpacifikaj albatrosoj, ĝi montras ankaŭ kutimarajn kaj morfologiajn ligojn al la albatrosoj de Suda Oceano. Ĝi estis priskribita de la germana naturalisto Peter Simon Pallas el haŭtaĵoj kolektitaj de Georg Wilhelm Steller (laŭ kiu derivas alia alternativa komuna nomo Stelera albatroso). Iam komuna, ĝi estis kondukita al bordo de formorto pro komercado de plumoj, sed danke al protektado estis ĵus rekuperiĝante.
El albatros de cola corta o albatros de Steller (Phoebastria albatrus) es una especie de ave procelariforme de la familia Diomedeidae. Es autóctona del Pacífico norte.
El albatros de cola corta o albatros de Steller (Phoebastria albatrus) es una especie de ave procelariforme de la familia Diomedeidae. Es autóctona del Pacífico norte.
Phoebastria albatrus Phoebastria generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.
Phoebastria albatrus Phoebastria generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.
Japaninalbatrossi (Phoebastria albatrus) on keskikokoinen pohjoisten vesien ulappalintu.
Linnun vartalon pituus on noin 89 cm, siipien kärkiväli keskimäärin 2,37 m ja paino keskimäärin 4,3 kg. Vanhan linnun puku on kokonaan valkoinen, pää on kuitenkin kellertävä ja siivet päältä mustat. Nokka on vaaleanpunainen ja sen kärki on sinertävä. Nuoret linnut ovat kokonaan ruskeita. Sukupuolet ovat saman näköiset.
Lajin kuvaili ja nimesi Georg Wilhelm Stellerin keräämien nahkojen perusteella Peter Simon Pallas 1769. Lajin toinen englanninkielinen nimi onkin Steller's Albatross.
Japaninalbatrossi vaeltelee hyvin suurella merialueella Kiinan itärannikolta Japanin kautta Aleuteille, Alaskaan ja sieltä Kanadan ja Yhdysvaltojen länsirannikkoa aina Meksikon rajoille saakka. Koko pohjoinen Tyyni valtameri on sen esiintymisaluetta.
Lisääntyminen tapahtuu vain kahdella saarella Japanissa, Torishimalla kaukana Tokion eteläpuolella, ja Minami-Kojimalla Senkakusaarilla, koilliseen Taiwanista. Torishimalla asuu noin 1 540 yksilöä ja Minami-Kojimalla noin 300 yksilöä.
Japaninalbatrossi on uhanalainen laji. 1949 sen katsottiin kuolleen sukupuuttoon, mutta sittemmin löydettiin pieniä määriä vaeltelevia, pääasiassa nuoria lintuja. Laji oli erittäin yleinen Stellerin aikoihin 1700-luvulla ja vielä 1800-luvulla. Arvioidaan, että noin 5 miljoonaa japaninalbatrossia tapettiin Torishimalla sen höyhenpuvun takia 1885–1903. Kaikkiaan arvioidaan tapetun noin 10 miljoonaa yksilöä. Tappaminen jatkui aina 1930-luvulle. Höyhenet ja sulat käytettiin tyynyjen ja patjojen täytteiksi sekä huopiin ja sulkakyniksi, ruumiista tehtiin lannoitteita ja rasvaa ja munia syötiin. Kaikki vähintään 15 pesimäyhdyskuntaa oli vuoteen 1949 mennessä kokonaan tuhottu.[1]
Lajin elpyminen on ollut hidasta. 1954 Torishimalla asui 25 lintua, joista ainakin 6 paria pesi. Japani rauhoitti lajin 1958, ja suojelua lisättiin 1962 ja 1972. Suojelun tuloksena laji on elpynyt. Luonnonolosuhteiltaan Torishima on vaikea, sillä saarella toimii aktiivinen tulivuori ja rankat monsuunisateet aiheuttavat mutavyöryjä.
Alkuperäinen pesimäpaikka oli aukea, elefanttiheinää (Miscanthus sinensis) kasvava tasanne. Pesivät linnut tekevät ruokailulentoja "lähivesille". Pesinnän jälkeen linnut vaeltelevat pohjoisella Tyynellämerellä, runsaimmin niitä tavataan Beringinmerellä.
Pari saapuu pesimäyhdyskuntaan lokakuussa. Pesä rakennetaan elefanttiheinästä tai jostain muusta ruohosta. Naaras munii yhden munan, jota puolisot hautovat vuorotellen noin viikon jaksoissa. Haudonta kestää noin 65 päivää. Molemmat emot ruokkivat poikasta, joka on lentokykyinen noin 5 kuukauden ikäisenä. Nuori lintu vaeltelee merellä ainakin 4 vuotta, ennen kuin palaa kotisaarelleen. Sukukypsä se on noin 7–9-vuotiaana.
Kalmarit, äyriäiset ja vähemmässä määrin kalat. Toisten tietojen mukaan seurailee laivoja, toisten taas ei.
Japaninalbatrossi (Phoebastria albatrus) on keskikokoinen pohjoisten vesien ulappalintu.
Phoebastria albatrus
L’Albatros à queue courte (Phoebastria albatrus) est aussi appelé Albatros de Steller.
En 1769, Peter Simon Pallas lui avait donné comme nom scientifique Diomedea albatrus. Il a depuis été reclassé dans le genre Phoebastria.
C'est le zoologiste russe Georg Wilhelm Steller (1709-1746) qui est commémoré dans le nom albatros de Steller.
L'Albatros à queue courte nidifie sur Torishima et Minami-kojima (îles Senkaku).
Cet albatros était sans doute la plus répandue des trois espèces d'albatros du Pacifique Nord. Des millions d'oiseaux ont été tués pour les plumes et les œufs et l'espèce semblait éteinte en 1949. Il y en reste environ 2 000 albatros à queue courte actuellement mais l'avenir de l'espèce est incertain, la majorité des nids de la population mondiale se trouve sur le volcan actif de Torishima et les oiseaux sont menacés par la pêche à la palangre qui provoque leur noyade.
Les modifications climatiques constituent une autre incertitude par la réduction de la disponibilité alimentaire en modifiant la température des eaux du Pacifique et, par une augmentation de la fréquence et de l'intensité des typhons qui menacent l'élevage des poussins en raison de plus fortes pluies qui érodent les pentes raides volcaniques où nichent les oiseaux[1].
Phoebastria albatrus
L’Albatros à queue courte (Phoebastria albatrus) est aussi appelé Albatros de Steller.
En 1769, Peter Simon Pallas lui avait donné comme nom scientifique Diomedea albatrus. Il a depuis été reclassé dans le genre Phoebastria.
Albatros ekor-pendek (Phoebastria albatrus) adalah spesies burung laut besar yang langka dari pasifik utara. Meski spesies ini masih berhubungan dengan Albatros pasifik utara lainnya, spesies ini juga menunjukkan hubungan perilaku serta morfologi dengan Albatros dari pasifik selatan. Hal itu dijelaskan oleh naturalis Jerman Peter Simon Pallas dari koleksi kulit yang dikumpulkan oleh Georg Wilhelm Steller. Kesamaannya, mereka berada di ambang kepunahan karena maraknya perdagangan bulu, tetapi dengan adanya perlindungan baru-baru ini, jumlah mereka terus meningkat.
Albatros ekor-pendek (Phoebastria albatrus) adalah spesies burung laut besar yang langka dari pasifik utara. Meski spesies ini masih berhubungan dengan Albatros pasifik utara lainnya, spesies ini juga menunjukkan hubungan perilaku serta morfologi dengan Albatros dari pasifik selatan. Hal itu dijelaskan oleh naturalis Jerman Peter Simon Pallas dari koleksi kulit yang dikumpulkan oleh Georg Wilhelm Steller. Kesamaannya, mereka berada di ambang kepunahan karena maraknya perdagangan bulu, tetapi dengan adanya perlindungan baru-baru ini, jumlah mereka terus meningkat.
L'albatro codacorta o di Steller (Phoebastria albatrus Pallas, 1769) è un raro uccello marino del Pacifico settentrionale. Sebbene sia imparentato con gli altri albatri del Pacifico settentrionale, mostra anche caratteristiche comportamentali e morfologiche tipiche degli albatri dell'Oceano Australe. È stato descritto per la prima volta dal naturalista tedesco Peter Simon Pallas sulla base di spoglie raccolte dall'intrepido Georg Wilhelm Steller (da cui deriva uno dei nomi comuni di questa specie). Un tempo comune, è stato portato sulla soglia dell'estinzione dal commercio delle piume, ma grazie ad un'accurata protezione il suo numero è recentemente aumentato.
È un uccello di notevoli dimensioni, con un'apertura alare di 213–237 cm, una lunghezza di 84–94 cm e un peso di 4,3 kg, sebbene alcuni esemplari possano raggiungere anche gli 8,5 kg[2][3]. Si distingue dalle altre due specie di albatro con cui condivide l'areale, quello di Laysan e quello piedineri, per le maggiori dimensioni ed il becco rosa (con l'estremità bluastra), oltre che per alcuni dettagli del piumaggio. Contrariamente al nome, la coda non è più breve di quella delle specie suddette ed è inoltre più lunga di quella dell'altro membro del genere Phoebastria, l'albatro vermicolato. Il piumaggio degli adulti è tutto bianco, con le ali nere e la testa macchiata di giallo. I giovani sono completamente bruni.
L'albatro codacorta nidifica oggigiorno solamente sulle isole giapponesi di Tori Shima e di Minami Kojima,[4] rispettivamente negli arcipelaghi delle Izu e delle Senkaku. È diffuso in tutto il Pacifico settentrionale, soprattutto nel Mare di Bering, dove viene avvistata attualmente la maggior parte degli esemplari, ma si spinge anche ad est fino alla California. Torishima è sempre stato il luogo prediletto per la nidificazione, ma in passato quest'albatro nidificava anche sulle isole a nord di Taiwan, come le Isole Bonin. Andando più indietro nel tempo, i fossili appartenenti ad albatri del Pleistocene medio ritrovati alle Bermuda e nella Carolina del Nord sono stati attribuiti a stretti parenti di questa specie.
L'albatro codacorta ha corso un gravissimo rischio di estinzione. Nella seconda metà del XIX secolo è stato cacciato su scala quasi industriale e ne vennero uccisi 10 milioni di esemplari. A partire dagli anni '30 l'unica popolazione rimasta era quella di Torishima, ma il Governo giapponese mise al bando la caccia solo nel 1933, tanto che l'albatro smise di riprodursi sull'isola. A questo punto la specie era sull'orlo dell'estinzione e con lo scoppio della seconda guerra mondiale ulteriori ricerche divennero impossibili. Nel 1949 un ricercatore statunitense giunto sull'isola lo dichiarò estinto, ma negli anni successivi ne venne avvistata in mare aperto una cinquantina di esemplari, per lo più giovani (tutti gli albatri raggiungono la maturità sessuale dopo un lungo periodo e tornano alla colonia natale solo dopo molti anni). Quando questi esemplari tornarono sull'isola vennero protetti con particolare attenzione e nel 1954 venne deposto il primo uovo. Dopo aver scoperto che altre specie di albatro si inducono a riprodursi se poste in gruppo, sull'isola venne posizionata una grande varietà di richiami. Da allora, grazie alle misure di protezione, il numero di questi uccelli è aumentato notevolmente, tanto che nel 2003 se ne contavano 1840 esemplari.
L'albatro codacorta o di Steller (Phoebastria albatrus Pallas, 1769) è un raro uccello marino del Pacifico settentrionale. Sebbene sia imparentato con gli altri albatri del Pacifico settentrionale, mostra anche caratteristiche comportamentali e morfologiche tipiche degli albatri dell'Oceano Australe. È stato descritto per la prima volta dal naturalista tedesco Peter Simon Pallas sulla base di spoglie raccolte dall'intrepido Georg Wilhelm Steller (da cui deriva uno dei nomi comuni di questa specie). Un tempo comune, è stato portato sulla soglia dell'estinzione dal commercio delle piume, ma grazie ad un'accurata protezione il suo numero è recentemente aumentato.
Trumpauodegis albatrosas arba Sibirinis albatrosas (lot. Phoebastria albatrus, angl. Short-tailed albatross, vok. Kurzschwanzalbatros) – retas albatrosinių šeimos jūrinis paukštis. 1949 m. ši rūšis buvo laikoma išnykusia, bet 1951 m. vėl atrasta. Dabar yra maždaug 2400 individų.
Trumpauodegis albatrosas yra didžiausias albatrosas Šiaurės pusrutulyje, kurio sparnų ilgis yra šiek tiek daugiau nei du metrai. Daugiausia laiko ore praleidžia sklandydamas, be to yra judrus ant žemės.
Trumpauodegis albatrosas yra vidutinio dydžio albatrosas, sparnų ilgis yra nuo 215 iki 230 cm[1], kūno ilgis nuo 84 iki 94 cm[2][3], svoris – 4,3 iki 8,5 kg. Daugiausiai minta kalmarais.
Trumpauodegis albatrosas arba Sibirinis albatrosas (lot. Phoebastria albatrus, angl. Short-tailed albatross, vok. Kurzschwanzalbatros) – retas albatrosinių šeimos jūrinis paukštis. 1949 m. ši rūšis buvo laikoma išnykusia, bet 1951 m. vėl atrasta. Dabar yra maždaug 2400 individų.
Trumpauodegis albatrosas yra didžiausias albatrosas Šiaurės pusrutulyje, kurio sparnų ilgis yra šiek tiek daugiau nei du metrai. Daugiausia laiko ore praleidžia sklandydamas, be to yra judrus ant žemės.
Trumpauodegis albatrosas yra vidutinio dydžio albatrosas, sparnų ilgis yra nuo 215 iki 230 cm, kūno ilgis nuo 84 iki 94 cm, svoris – 4,3 iki 8,5 kg. Daugiausiai minta kalmarais.
Stellers albatros (Phoebastria albatrus) is een grote zeevogel die behoort tot de soorten albatrossen die voorkomen op het noordelijk halfrond, in in het noordelijk deel van de Grote Oceaan. Deze soort is beschreven aan de hand van balgen van dieren die door Georg Wilhelm Steller werden verzameld. In 1988 was dit nog een bedreigde diersoort, die in de loop van de 20ste eeuw op de rand van uitsterven stond door de handel in veren.
De vogel is 84 tot 94 cm lang, weegt tussen de 4,3 en de 8,5 kg en heeft een spanwijdte van tussen 215-230 cm. Volwassen vogels zijn helemaal wit met zwarte bovenvleugels en een zwarte band over de staart. Stellers albatros is te onderscheiden van de zwartvoetalbatros en de laysanalbatros door zijn grotere formaat en de roze snavel met blauwe punt.
De vogels voeden zich voornamelijk met pijlinktvissen, maar volgen ook vissersschepen om bijvangst (discards) op te vangen.
Buiten het broedseizoen verblijven de onvolwassen vogels en de mannetjes in het noorden van de Grote Oceaan in de Beringzee, terwijl de vrouwtjes zich voornamelijk ophouden aan de kusten van Oost-Siberië en Japan. Er zijn ook waarnemingen aan de kust van Californië. Stellers albatros nestelt op slechts vier eilandjes in de Oost-Chinese Zee, met de grootste kolonie op het Japanse eiland Tori shima (een vulkaaneiland ten zuiden van Japan, een van de Izu-eilanden). In 2011 broedde een paar (twee vrouwtjes) op een eilandje in het noordwesten van Hawaï.
Stellers albatros werd aan het einde van de negentiende eeuw zwaar bejaagd om zijn mooie veren. In de jaren 1930 was er nog maar één broedkolonie. In 1949 broedden daar ook geen Stellers albatrossen meer en dacht men dat de vogel uitgestorven was. Maar albatrossen doen er lang over voor ze volwassen zijn. Inmiddels was het broedeiland Tori shima beschermd en in 1954 keerden ca. 50 inmiddels volwassen geworden Stellers albatrossen terug van hun zwerftochten over de oceaan om te gaan broeden. De beschermingsmaatregelen hadden succes, want in 2007/08 telde de kolonie 1922 paar. In het seizoen 2013/14 werden in totaal 4200 individuen geteld.
Stellers albatros is een vogelsoort met een beperkt broedgebied waarin vulkaanuitbarstingen, tropische stormen, olievervuiling en de langelijnvisserij potentiële bedreigingen vormen. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesStellers albatros (Phoebastria albatrus) is een grote zeevogel die behoort tot de soorten albatrossen die voorkomen op het noordelijk halfrond, in in het noordelijk deel van de Grote Oceaan. Deze soort is beschreven aan de hand van balgen van dieren die door Georg Wilhelm Steller werden verzameld. In 1988 was dit nog een bedreigde diersoort, die in de loop van de 20ste eeuw op de rand van uitsterven stond door de handel in veren.
Gulhovudalbatross, Phoebastria albatrus, er ein stor, sjeldan sjøfugl som lever i det nordlege Stillehavet. Trass i nært slektskap til andre albatrossar i nordlege Stillehavet, finst det òg åtferdsmessige og morfologiske linkar til albatrossar i Sørishavet. Tidlegare var gulhovudalbatrossen vanleg, men kom på randen av utrydding på grunn av handel med fjør frå denne fuglen. Nyleg vern har ført til at populasjonen igjen veks.
Gulhovudalbatross er ein mellomstor albatross, med eit vengespenn på 215-230 cm,[1] ei lengd på 84-94 cm[2] og ei kroppsvekt som kan vere 4,3-8,5 kg. Fjørdrakta for vaksne fuglar er samla sett kvit med svart på vengefjører, nokre av vengdekkarane, og dessutan eit svart band på enden av halen. Dei har ein gulfarga nakke og krone. Nebbet er stort og rosa, men eldre fuglar får blå nebbtupp. Ungane er brun over det heile, og dei vil bleikne[3] i omkring 10 til 20 år.[4][5] Gulhovudalbatross kan skiljast frå dei to andre albatrossartane i på den nordlege halvkula, laysanalbatross og svartfotalbatross i storleik og i farger i fjørdrakta. Det engelske namnet 'Short-tailed Albatross' er misvisande i den grad at halen ikkje er kortare enn hos laysanalbatross og svartfotalbatross, og er faktisk lengre enn hos den sørlege medlemmen av slekta Phoebastria, galapagosalbatross.
Gulhovudalbatrossar hekkar no på fire øyar, hovudmengda av fuglane hekkar på Torishima, og nesten andre på Minami-Kojima i Senkakuøyane nær Taiwan. Utanom hekkesesongen lever dei over det nordlege Stillehavet, hannar og ungfuglar i Beringhavet, og hoene beitar utanfor kysten av Japan og Aust-Russland.[3] Dei kan òg bli funne så langt aust som ved California.
Gulhovudalbatross, Phoebastria albatrus, er ein stor, sjeldan sjøfugl som lever i det nordlege Stillehavet. Trass i nært slektskap til andre albatrossar i nordlege Stillehavet, finst det òg åtferdsmessige og morfologiske linkar til albatrossar i Sørishavet. Tidlegare var gulhovudalbatrossen vanleg, men kom på randen av utrydding på grunn av handel med fjør frå denne fuglen. Nyleg vern har ført til at populasjonen igjen veks.
Multimedia w Wikimedia Commons Albatros krótkosterny (Phoebastria albatrus) – gatunek dużego ptaka morskiego z rodziny albatrosów (Diomedeidae). Jest zagrożony wyginięciem. Występuje w północnej części Oceanu Spokojnego. Nie wyszczególnia się podgatunków.
Osobnik, na podstawie którego po raz pierwszy opisano ten gatunek w roku 1769, pochodził z Kamczatki[3].
Albatros krótkosterny gniazduje na wyspie Tori-shima z archipelagu Wysp Izu oraz Minami-kojima z archipelagu wysp Senkaku. Zasięg występowania pokrywa niemal cały północny Pacyfik, jednak największe zagęszczenie występuje w miejscach wypływu wód głębinowych na obrzeżach tego oceanu, szczególnie na wybrzeżach Japonii, wschodniej Rosji, Aleutów i Alaski. W okresie lęgowym, czyli od grudnia do maja, największe zagęszczenie występuje koło wybrzeży Japonii. Nadajniki satelitarne, które przyczepiano ptakom, pokazały, że po okresie lęgowym samice przebywały u wybrzeży Japonii i Rosji, a samce i osobniki młodociane wokół Aleutów, na Morzu Beringa oraz u wybrzeży Ameryki Północnej[4].
Na początku XX wieku, około 5 milionów albatrosów krótkosternych zostało zabitych dla ich piór. Myślano, że wyginął, aż do roku 1951, kiedy odkryto kolonię lęgową na wyspie Torishima. W 1979 odkryto kolejną kolonię, na wyspie Minami-kojima przy południowym wybrzeżu Tajwanu[5].
W roku 1938 zaobserwowano pojedyncze albatrosy tego gatunku w archipelagu Midway, jednak nie stwierdzono, by tam gniazdowały. W 2008 roku 2 albatrosy połączyły się w parę. Oba były zaobrączkowane jako pisklęta, samica w roku 2003, a samiec w roku 1987. W 2011 po raz pierwszy na wyspie Midway wykluło się pisklę tego gatunku. Mimo tsunami, przeżyło. W roku 2012 na Midway odnotowano już 5 osobników Pheobastria albatrus[6].
31 października 2010 roku zostało odkryte gniazdo w atolu Kure. Dorosły ptak wysiadywał w nim jajo, był to zaobrączkowany w roku 1993, 17-letni osobnik. 8 listopada dostrzeżono także drugie jajo, świeżo zniesione[7].
Albatros krótkosterny jest ptakiem morskim. Gniazduje na wyspach, w pozbawionych drzew otwartych terenach, z małą ilością lub brakiem roślinności.
Od innych albatrosów wyróżnia go kremoworóżowy dziób, u starszych ptaków z niebieskawym zakończeniem. Najcięższy spośród ptaków z rodzaju Phoebastria, masa ciała wynosi 3,7–6,6 kg[10]. Jest największy spośród północnopacyficznych albatrosów. Podobnie jak inni przedstawiciele rodziny Diomedeidae cechują go wąskie i długie skrzydła. Należy do rurkonosych, ma więc charakterystyczne, osłonięte nozdrza. Pióra osobników młodocianych, początkowo brunatne, z wiekiem bieleją. Głowa dorosłych osobników może być zarówno biała, jak i złotawa. Wierzch ciała biały, skrzydła czarno-białe. Ogon o długości 14–15,2 cm[11] ma czarne zakończenie.
Zazwyczaj milczy[12].
Albatros krótkosterny żywi się kałamarnicami, skorupiakami, ikrą ryb z rodziny ptaszorowatych oraz krewetkami. Zwykle żeruje o świcie lub zmierzchu. Wiadome jest, że mogą przebywać około 3200 km od miejsca, gdzie gniazdują, by znaleźć pożywienie[9].
Około roku 2008 istniało ok. 450 par lęgowych, z czego 83% zamieszkiwało wyspę Torishima[13]. Albatrosy krótkosterne mogą się rozmnażać po 7–8 latach, często tworząc pary na całe życie[9]. Pierwsze ptaki przybywają do kolonii pod koniec października. Gniazdo mieści się na ziemi, a tworzą je piasek, roślinność (krzewy) i gruz wulkaniczny. W lęgu jest tylko jedno jajo. Wysiadują je oboje rodzice przez około 65 dni. Wyklucie następuje z końcem grudnia lub początkiem stycznia[9]. Pisklę jest karmione poprzez zwracanie z wola pokarmu, który stanowią zmieszane ikra ryb z rodziny ptaszorowatych i ciekły tłuszcz z kałamarnic. Między majem i połową czerwca dorosłe ptaki zaczynają opuszczać kolonię. Zwykle pisklęta są już wówczas opierzone[8].
Według IUCN gatunek ten ma status VU – Vulnerable. W 1994 miał status EN – Endangered.
Na przestrzeni 17 lat na początku XX wieku zabitych zostało dla piór pięć milionów przedstawicieli Phoebastria albatrus. W roku 1933, gdy zabroniono polowań na nie, populacja liczyła zaledwie 3–50 ptaków[14]. W roku 1949 żadne ptaki tego gatunku nie gniazdowały już w znanych miejscach.
W 1950 ze stacji na wyspie Torishima doszło zgłoszenie o lęgu. W roku 1954 było tam już 25 ptaków, w tym co najmniej 6 par[9]. Jedno z pierwszych działań ochronnych zostało podjęte na wyspie Torishima. Do roku 1965 znajdowała się tam stacja meteorologiczna, jednak została zniszczona przez trzęsienie ziemi[15].
W kwietniu 1973 roku naukowiec Hiroshi Hasegawa postanowił ustabilizować kruche zbocza na wyspie, by jaja ptaków nie ulegały uszkodzeniu staczając się w dół. Zbudował także zaporę z kamieni, by gniazda nie były zalewane. W 1995 r. sztorm zniszczył zasadzone przez Hasegawę trawy z rodzaju miskantów. Hasegawa spróbował także zwabić ptaki w inne, bezpieczniejsze miejsce, tworząc figury albatrosa krótkosternego i odtwarzając nagrania jego odgłosów. W roku 1995 dwa ptaki przeniosły się w miejsce dawnej stacji meteorologicznej i do roku 2003 miały 6 piskląt. W grudniu 2004 roku 3 inne pary tych ptaków również się tam przeniosły i w 2007 roku wszystkie cztery pary doczekały się razem 16 piskląt. W maju 2002 roku, gdy Hiroshi Hasegawa odwiedził wyspę po raz osiemnasty, obliczył, że główną kolonię lęgową zamieszkuje 1 415 ptaków, a na pobliskich wyspach (poza kolonią) przebywa ich 260[16].
Torishima jest wyspą wulkaniczną. W sierpniu 2002 roku nastąpiła erupcja, która zagroziła istnieniu kolonii. Innymi czynnikami zagrażającymi temu gatunkowi (oraz innym ptakom morskim) są wycieki ropy, przypadkowe spożycie plastiku lub złapanie się w sieć rybacką[10].
Obecnie albatrosy krótkosterne nie gniazdują już na wyspach z archipelagów Ogasawara, Daitō i niektórych z wysp atolu Senkaku. Wyspami, których albatros krótkosterny już nie zamieszkuje są: Nishinoshima (wyspa Rosario), Mukojima, Yomeshima, Kitanoshima, Kita-Daidojima, Minami-daitojima, Okino-daitojima, Kobisho, Uotsurijima, Iwojima i wyspach Agincourt i Byosho[9].
Aktualnie żyje 2364 albatrosów krótkosternych, 1922 na wyspie Torishima i 442 na Minami-kojima[4].
Albatros krótkosterny (Phoebastria albatrus) – gatunek dużego ptaka morskiego z rodziny albatrosów (Diomedeidae). Jest zagrożony wyginięciem. Występuje w północnej części Oceanu Spokojnego. Nie wyszczególnia się podgatunków.
O albatroz-de-cauda-curta ou Albatroz-de-steller (Phoebastria albatrus) é uma ave marinha do Pacífico Norte. Ainda que esteja relacionada com outros albatrozes do Pacífico Norte, do mesmo género a que pertence, exibe alguns comportamentos e características morfológicas que os aproximam dos albatrozes do Oceano Antártico. Foi descrito pelo naturalista alemão Peter Simon Pallas a partir de revestimentos recolhidos por Georg Wilhelm Steller (de onde deriva um dos seus nomes vulgares). Tendo sido uma espécie populosa, foi levado quase à extinção devido ao comércio de penas,mas devido às acções levadas a cabo para a sua conservação, tem acusado um certo aumento no número de espécimes.
É uma ave de grande porte, com uma envergadura de asa de 2,37 m, 90 cm de comprimento e 4,3 kg de peso. Pode distinguir-se das outras duas espécies de albatroz que com ele compartilham a mesma distribuição geográfica, o albatroz-de-laysan e o albatroz-patinegro, pelo seu tamanho maior e pelo seu bico cor-de-rosa (com uma extremidade azulada), bem como através de detalhes da sua plumagem. Ao contrário do que o seu nome vulgar indica, a sua cauda não é menor que a do albatroz-de-laysan e do albatroz-patinegro, e é, de facto, maior que a cauda do outro membro do seu género, o albatroz-das-galápagos. A sua plumagem adulta é principalmente branca, com asas negras e cabeça amarelada. As aves jovens têm plumagem acastanhada.
Os albatrozes-de-cauda-curta nidificam em duas ilhas do Japão: Torishima e Minami-kojima. Nas suas viagens em busca de alimento pelo mar passam pelo Pacífico Norte, particularmente no Mar de Bering, onde é possível encontrar o maior número de espécimes hoje em dia, mas chegam a encontrar-se tão a ocidente quanto as costas da Califórnia. Em termos históricos, Torishima foi a mais importante das colónias deste animal, ainda que já tenham nidificado em ilhas do Norte de Taiwan, ou mesmo nas Ilhas Bonin. Recuando no tempo, os fósseis dos albatrozes do Pleistoceno Médio nas Bermudas e Carolina do Norte são considerados antepassados próximos desta espécie.
O albatroz-de-cauda-curta ou Albatroz-de-steller (Phoebastria albatrus) é uma ave marinha do Pacífico Norte. Ainda que esteja relacionada com outros albatrozes do Pacífico Norte, do mesmo género a que pertence, exibe alguns comportamentos e características morfológicas que os aproximam dos albatrozes do Oceano Antártico. Foi descrito pelo naturalista alemão Peter Simon Pallas a partir de revestimentos recolhidos por Georg Wilhelm Steller (de onde deriva um dos seus nomes vulgares). Tendo sido uma espécie populosa, foi levado quase à extinção devido ao comércio de penas,mas devido às acções levadas a cabo para a sua conservação, tem acusado um certo aumento no número de espécimes.
É uma ave de grande porte, com uma envergadura de asa de 2,37 m, 90 cm de comprimento e 4,3 kg de peso. Pode distinguir-se das outras duas espécies de albatroz que com ele compartilham a mesma distribuição geográfica, o albatroz-de-laysan e o albatroz-patinegro, pelo seu tamanho maior e pelo seu bico cor-de-rosa (com uma extremidade azulada), bem como através de detalhes da sua plumagem. Ao contrário do que o seu nome vulgar indica, a sua cauda não é menor que a do albatroz-de-laysan e do albatroz-patinegro, e é, de facto, maior que a cauda do outro membro do seu género, o albatroz-das-galápagos. A sua plumagem adulta é principalmente branca, com asas negras e cabeça amarelada. As aves jovens têm plumagem acastanhada.
Os albatrozes-de-cauda-curta nidificam em duas ilhas do Japão: Torishima e Minami-kojima. Nas suas viagens em busca de alimento pelo mar passam pelo Pacífico Norte, particularmente no Mar de Bering, onde é possível encontrar o maior número de espécimes hoje em dia, mas chegam a encontrar-se tão a ocidente quanto as costas da Califórnia. Em termos históricos, Torishima foi a mais importante das colónias deste animal, ainda que já tenham nidificado em ilhas do Norte de Taiwan, ou mesmo nas Ilhas Bonin. Recuando no tempo, os fósseis dos albatrozes do Pleistoceno Médio nas Bermudas e Carolina do Norte são considerados antepassados próximos desta espécie.
Gulnackad albatross[2] (Phoebastria albatrus) är en albatross[3] som förekommer i norra Stilla havet och är en av få arter i familjen som ökat kraftigt i antal, från att ha ansetts utdöd 1949.
Gulnackad albatross är en medelstor albatross med en kroppslängd på 89 centimeter. Den vuxna fågeln har vitt på huvud och kropp med en antrykning av gult på hätta och nacke. Stjärten är vit med svart ändband. Även vingarna är vita, ovantill med svarta handpennor, undertill med svarta kanter och lite gråbrunt på axillarer och täckare. Ungfågeln är brunsvart med hudfärgade ben. I alla åldrar har den en stor och rosa näbb som blir blåare vid spetsen med åldern.[1]
Ungfågel
Adult
Fågeln häckar utanför Japan på Tori-shima i Izuöarna samt på Minami-kojima och Kita-kojima i Senkaku-öarna i Östkinesiska sjön.[1] Den har också häckat vid ett tillfälle i Midwayöarna i västligaste Hawaiiöarna.[1] Utanför häckningstid rör den sig i större delen av norra Stilla havet, men framför allt utmed kusten i Japan, östra Ryssland, Aleuterna och Alaska.[4][5]
Arten behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter. Dock visar studier från 2012 att två populationer av arten (Östkinesiska sjön respektive Izuöarna och Ogasawaraöarna) redan fanns för ungefär 1000 år sedan. DNA-studier visar att de genetiska skillnaderna dem emellan är relativt stora, större än för de flesta systerarter inom Diomedea.[6] Det finns också tecken på att de båda populationerna är reproduktivt isolerade.[7]
Gulnackad albatross häckar endast vartannat år i kolonier, med en häckningssäsong på hela åtta månader. Den anländer till huvudkolonin på Tori-shima i början av oktober och lägger ett ägg mellan slutet av oktober till slutet av november. Ägget kläcks efter cirka 65 dagar mellan slutet av december och början av januari. I slutet av maj och in i juni året därpå är ungen flygg. Den häckar sedan för första gången vid fem eller sex års ålder. Arten födsosöker en och en eller i grupp, dagtid och möjligen även nattetid, genom att plocka byten från ytan, huvudsakligen bläckfisk men även fisk, räkor och andra kräftdjur. Den följer gärna fiskebåtar, vilket gör att den tyvärr lätt fastnar i långrev.
Arten jagades intensivt på 1800-talet och i början av 1900-talet för sina fjädrar och ansågs utdöd 1949. Den återupptäcktes dock 1951 och till följd av bevarandeåtgärder har arten ökat kraftigt i antal, från endast 25 fåglar på Tori-shima 1954 till 609 häckande par 2014. Världspopulationen uppgår nu till 4200 individer, varav 3540 fåglar på Tori-shima, 650 i Senkaku-öarna och 10 i Ogasawaraöarna. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar dock arten som sårbar med tanke på det mycket begränsade utbredningsområdet.[1]
Wikimedia Commons har media som rör gulnackad albatross.
Wikispecies har information om Phoebastria albatrus.
Gulnackad albatross (Phoebastria albatrus) är en albatross som förekommer i norra Stilla havet och är en av få arter i familjen som ökat kraftigt i antal, från att ha ansetts utdöd 1949.
Короткохвостий альбатрос — кочівний тихоокеанський птах, раніше гніздився на вулканічних островах Тихого океану — Пескадорські острови, Рюкю, Дайто, Бонін. Сьогодні гніздів'я короткохвостих альбатросів зустрічаються на японських островах Торісіма і Сенкаку. У Росії гніздів'я відмічені не були, проте короткохвостя альбатроси з'являються восені і взимку в прибережних водах Примор'я, Сахаліну, Камчатки, Командорських і Курильських островів.
Птах гніздиться на островах вулканічного походження, з обривистими берегами, покритими травою. Статева зрілість наступає в 7-8 років. Як і всі альбатроси, короткоспинний альбатрос відкладає тільки одне яйце, яке протягом 64 днів насиджують поперемінно обидва батьки. Близько 5 місяців пташенята залишається в гнізді, батьки годують їх напівперевареною їжею — кальмарами, рибою, морськими ракоподібними, відходами із звіробійного і риболовецького промислів.
Короткохвостий альбатрос вважається зникаючим видом. На сьогоднішній момент, ймовірно, налічується від 250 до 1000 особин. Основними причинами зникнення цього птаха вважаються пізнє настання статевої зрілості, велика смертність пташенят від щурів і здичавілих кішок, вулканічна діяльність, бракон'єрський відстріл птахів.
Це незавершена стаття з орнітології.Hải âu lớn đuôi ngắn (danh pháp hai phần: Phoebastria albatrus) là một loài chim biển lớn có nguồn gốc từ khu vực Bắc Thái Bình Dương, thuộc họ Hải âu mày đen. Hải âu lớn đuôi ngắn được mô tả lần đầu tiên bởi nhà tự nhiên học người Đức Peter Simon Pallas từ mẫu da được thu thập bởi Wilhelm Georg Steller (người mà tên gọi của ông sau này đã trở thành tên gọi khá phổ biến của loài Hải âu này). Mặc dù có họ hàng gần gũi với những loài hải âu lớn Bắc Thái Bình Dương khác nhưng chúng cũng bộc lộ nhiều hành vi và hình thái tương tự với những loài Hải âu lớn ở Nam Thái Bình Dương. Sau khi được biết đến rộng rãi, loài hải âu này đã nhanh chóng phải đối mặt với nguy cơ của sự tuyệt chủng do việc buôn bán lông của chúng gây ra. Tuy nhiên những năm sau này, nguy cơ đó đã được giảm thiểu đáng kể từ nỗ lực bảo tồn của nhiều tổ chức, cá nhân và chính phủ.
Hải âu lớn đuôi ngắn là loài hải âu có kích thước trung bình, với sải cánh dài từ 215–230 cm, chiều dài cơ thể vào khoảng 84–94 cm và trọng lượng cơ thể có thể đạt từ 4,3 đến 8,5 kg. Bộ lông của những con trưởng thành chủ yếu là màu trắng, những chiếc lông cánh và đuôi (hoặc là phần cuối của chúng) có thể là màu đen. Phần sau gáy của chúng có màu vàng kéo dài xuống tạo thành một chiếc vòng màu vàng bao quanh nửa trên chiếc cổ. Mỏ của chúng khá lớn và có màu hồng. Những con hải âu lớn đuôi ngắn khi già sẽ có đầu màu xanh, những con chim non thường có màu nâu và trở thành màu trắng khi đạt tuổi trưởng thành, thường vào độ tuổi 10-20 năm.
Loài chim hải âu này hiện nay chủ yếu làm tổ trên bốn hòn đảo với đa số làm tổ trên đảo Torishima cùng với rất nhiều loài chim khác, trong khi phần lớn còn lại thường làm tổ trên các hòn đảo Minami và Kojima thuộc quần đảo Senkaku. Một cặp chim cái bắt đầu làm tổ trên đảo san hô vòng Kure vào cuối thập niên 2000, nhưng cho đến nay chúng chưa đẻ một quả trứng còn sống. Đồng thời cũng có một chú chim con đã được chào đời tại đảo san hô vòng Midway vào ngày 14 tháng 1 năm 2011. Cả hai đảo Midway và Kure đều nằm trong khu vực phía Tây Bắc quần đảo Hawaii[4]. Trong suốt cả mùa sinh sản, phạm vi hoạt động của chúng là toàn bộ khu vực Bắc Thái Bình Dương, những con đực trưởng thành và sắp thành niên thường tụ tập trong biển Bering và với những con cái là các khu vực ngoài khơi bờ biển Nhật Bản và vùng bờ biển phía Đông của Nước Nga. Chúng cũng có thể xuất hiện cả ở vùng biển ngoài khơi phía đông của khu vực California. Trên thực tế, loài hải âu này cũng nằm trong danh sách các loài có nguy cơ tuyệt chủng (Sách Đỏ) của Hoa Kỳ[5]. Thức ăn của loài hải âu lớn đuôi ngắn này chủ yếu là cá mực. Tuy nhiên chúng cũng thường hay bay theo các tàu đánh cá để thu nhặt những phần hải sản thừa mà những con tàu này thải ra.
Theo phân loại của IUCN, loài này thuộc nhóm loài dễ thương tổn,[1] with an occurrence range of 34.800.000 km2 (13.400.000 sq mi) và dải sinh sản rộng 9 km2 (3,5 sq mi).
Hải âu lớn đuôi ngắn trước đây từng đi đến vực tuyệt chủng. Chúng bị săn bất ở quy mô công nghiệp để lấy lông vào nửa cuối thế kỷ 19, với ước tính lên đến 10 triệu con bị săn. Cho đến thập niên 1930 chỉ có những cá thể còn tồn tại trên đảo Torishima, trong những năm từ 1927 cho đến 1933 việc săn bắt tiếp tục diễn ra khu chính phủ Nhật Bản tuyên bố cấm săn bắt để bào tồn loài này, sau đó loài này dừng sinh sản trên đảo. Ở thời điểm đó loài này được cho là đã tuyệt chủng và việc nghiên cứu chúng trở nên không thể thực hiện được khi chiến tranh thế giới thứ 2 nổ ra. Năm 1949 một nhà nghiên cứu người Mỹ đã đến đảo này và tuyên bố loài hải âu lớn đuôi ngắn tuyệt chủng, nhưng một ước tính khác thì có khoảng 50 cá thể hầu hết trong số chúng là con chưa trưởng thành chống trên biển. Sau khi chim quay trở lại chúng được bảo vệ cẩn thận hơn, cà trứng đầu tiên được đẻ vào năm 1954. [cần dẫn nguồn]
Có rất nhiều bia65n pháp được áp dụng để bảo vệ loài chim này. Nhật Bản, Canada, và Hoa Kỳ liệt kê loài này là một loài được bảo vệ. Torishima là một khu bảo tồn động vật hoa dã quốc gia, và các loài thực vật bản địa đang được trồng trên đảo để hỗ trợ vật liệu làm tổ cho chúng.[6]
Hải âu lớn đuôi ngắn (danh pháp hai phần: Phoebastria albatrus) là một loài chim biển lớn có nguồn gốc từ khu vực Bắc Thái Bình Dương, thuộc họ Hải âu mày đen. Hải âu lớn đuôi ngắn được mô tả lần đầu tiên bởi nhà tự nhiên học người Đức Peter Simon Pallas từ mẫu da được thu thập bởi Wilhelm Georg Steller (người mà tên gọi của ông sau này đã trở thành tên gọi khá phổ biến của loài Hải âu này). Mặc dù có họ hàng gần gũi với những loài hải âu lớn Bắc Thái Bình Dương khác nhưng chúng cũng bộc lộ nhiều hành vi và hình thái tương tự với những loài Hải âu lớn ở Nam Thái Bình Dương. Sau khi được biết đến rộng rãi, loài hải âu này đã nhanh chóng phải đối mặt với nguy cơ của sự tuyệt chủng do việc buôn bán lông của chúng gây ra. Tuy nhiên những năm sau này, nguy cơ đó đã được giảm thiểu đáng kể từ nỗ lực bảo tồn của nhiều tổ chức, cá nhân và chính phủ.
Phoebastria albatrus (Pallas, 1769)
Синонимы
Белоспинный альбатрос[1][2] (лат. Phoebastria albatrus) — морская птица из семейства альбатросовых.
Самая крупная морская птица России, размах крыльев превышает 2 метра. Взрослые птицы белые, на голове и шее жёлтый налёт, верх крыльев и хвост по краям чёрно-бурые. Клюв и ноги светлые, обычно розовые или голубоватые. Оперение молодых птиц темнее, поперёк оснований крыльев белые полоски.
Белоспинный альбатрос — кочующая тихоокеанская птица, ранее гнездился на вулканических островах Тихого океана — Пескадорские острова, Рюкю, Дайто, Бонин. Сегодня гнездовья белоспинных альбатросов встречаются на охраняемых островах Торисима и Сенкаку. В России гнездовья отмечены не были, однако белоспинные альбатросы появляются осенью и зимой в прибрежных водах Приморья, Сахалина, Камчатки, Командорских и Курильских островов.
Гнездится на островах вулканического происхождения, с обрывистыми берегами, покрытыми травой. Половая зрелость наступает в 7—8 лет. Как и все альбатросы, белоспинный откладывает только одно яйцо. которое в течение 64 дней насиживают попеременно оба родителя. Около 5 месяцев птенец остаётся в гнезде, родители кормят его полупереваренной пищей — кальмарами, рыбой, морскими ракообразными, отходами со зверобойного и рыболовного промыслов.
Белоспинный альбатрос считается исчезающим видом. На сегодняшний момент, предположительно, насчитывается около 250 особей. Основными причинами исчезновения белоспинного альбатроса считаются — позднее наступление половой зрелости, большая смертность птенцов от крыс и одичавших кошек, вулканическая деятельность, браконьерский отстрел птиц. Белоспинный альбатрос занесён в Красную книгу России и Японии.
В XIX веке белоспинный альбатрос был объектом промысла. В 1886 году в Японии была организована фирма, занимающаяся сбором перьев и пуха альбатросов. В течение 15 лет, до 1902 года на островах, где гнездились эти птицы, было уничтожено до 5 миллионов экземпляров. На острове Торисима белоспинный альбатрос был почти полностью истреблён в начале 30-х годах XX века, затем после перерыва птицы вновь появились там в 1950 году. С 1977 года по 1979 год на острове Торисима число отмеченных особей колебалось с 50 до 60 пар.[3]
Белоспинный альбатрос (лат. Phoebastria albatrus) — морская птица из семейства альбатросовых.
短尾信天翁是最大的信天翁，翅膀展开可以有三米宽。成年鸟可达11公斤。它也是唯一白色身体的信天翁，只在头颈泛淡黄色。它拥有白背，翅膀外半部是黑色，蓝尖粉红色的嘴，淡蓝色的腿脚。年轻的鸟是棕黑色，成长期间逐渐发白。在日本稱作信天翁、阿房鳥、阿呆鳥（アホウドリ）。[1][2]
短尾信天翁主要吃海面的鱼卵，虾和乌贼，一般在清晨或日落的时间进食。
短尾信天翁是北太平洋海鸟，曾繁殖于澎湖列岛。夏季時，住在白令海、阿拉斯加灣、阿留申群島，冬季時，南下飛到日本附近海域繁殖。[3][4]
1887年到1932年之间，为它们的白色羽毛过分猎捕，曾经降低到50只鸟。1960年代开始保护之后，恢复到500-1000左右，其中大约180成年。那时所有的短尾信天翁都只在日本伊豆群島的小火山岛鳥島。这个岛上是活火山，曾经在1902年爆发，杀死所有当地的居民，把很多在岛上的信天翁巢埋在岩浆下面。日本动物保护学家为信天翁在岛上种草，也开始计划如何帮助它们移居到婿岛列岛的婿岛。2002年，在另外釣魚臺列嶼的北小島和南小島发现、确定它们在那里繁殖。[5][6][7]
1940年代，一对年轻的短尾信天翁曾经在美国中途島出现，直到1960年还见到。曾经发现有一对在中途島下了一个蛋，但是没有孵出小鸟。到1980年代，美国加州也开始见到短尾信天翁。
2011年與2012年、2014年在中途島的繁殖得到確認，[8]2015年在小笠原諸島媒島確認出現戰後首次繁殖，[9][10]從那時起在小笠原群島也可以看到繁殖[11]。2018年5月29日，山階鳥類研究所等在小笠原諸島聟島發現有一隻鳥築巢。[12]
短尾信天翁可以活到40-60年。它们可以在海上飞5年之后才回到它出生的岛屿陆地。配对为终身，一般在6岁时开始。每年在10月底回到同一个地方见面，以沙、灌木枝和火山岩筑巢。一对只下一个蛋，父母轮流孵蛋，约65天孵出。5月底6月初，小鸟几乎长成的时候，父母抛弃鸟巢和小鸟。小鸟会很快自己练习成功飞翔。
過去短尾信天翁遭到人類大量濫捕。1887年開始為了羽毛遭到濫捕。短尾信天翁被過度獵殺一直延續到1933年日本政府在鳥島、1936年聟島列島指定為禁獵區。[3]當時牠主要用於出口，但據估計，即使在1910年禁止羽毛貿易之後，據估計日本有6,300,000隻鳥被獵捕用於分銷目的。[2]以前短尾信天翁甚至也繁殖於小笠原群島、大東群島、澎湖群島，然而繁殖地遭到破壞。[1][2][3]據說也曾繁殖於彭佳嶼、西之島。1939年，短尾信天翁僅剩的繁殖地鳥島火山爆發。
1949年4月，鳥類學者O.L.奧斯汀（英语：Oliver L. Austin）在伊豆群島及小笠原群島的調查中並未發現短尾信天翁，遂發表了「短尾信天翁滅絕」的報告。短尾信天翁一度被視為滅絕。直到1951年在鳥島發現了短尾信天翁的繁殖，才再度發現。[1][2][3][4][13][14]。
重新發現後的短尾信天翁與之前的命運呈現天壤之別，受到人類的高度保護。雖然此後測候所（後來的氣象觀測站）繼續進行監測和保護，但由於1965年火山群地震導致氣象站關閉，一度暫停保護活動。[3][13][14]1976年再度開始調查和保護活動，並透過種植和土木工程建立繁殖所。1992年在崩落危險性較少的斜面設置短尾信天翁的模型（誘餌），以鳴叫聲試圖建立新的繁殖地，進而增加繁殖數及繁殖成功率。[3][14]。1971年在南小島重新發現短尾信天翁個體群[1][13]，在1988年確認在此繁殖。[5][15][14]在2001年也確認了北小島的繁殖。[5][15]。2014年在小笠原諸島的媒島發現短尾信天翁的幼鳥、並且在2015年2月於同島發現一對住於島上的鳥，透過對兩者羽毛的DNA分析證明了親子關係，成為小笠原群島在戰後的第一次繁殖確認。[9][10]
在日本，短尾信天翁於1956年3月3日以「鳥島的短尾信天翁及其繁殖地」之名被指定為暫定天然紀念物，[16]1958年4月25日，「鳥島的短尾信天翁及其繁殖地」被指定天然記念物，[17]1962年4月19日，指定為特別天然記念物，1965年5月10日特別天然記念物的名稱變更為「短尾信天翁」。1951年時短尾信天翁的數量估計約30-40隻，到了1999年時推測約有1,200隻。[14]2006－2007年時，據估計繁殖個體數約2,360隻（鳥島80%、尖閣諸島20%）。[15]據2010年的調査，在鳥島的總個體數估計為2,570隻。[18]在2018年的調査中，鳥島的族群總個體數估計約5,165隻。[19]
.jpg)
.jpg)
|date=中的日期值 (帮助) eda的参考文献提供内容
短尾信天翁是最大的信天翁，翅膀展开可以有三米宽。成年鸟可达11公斤。它也是唯一白色身体的信天翁，只在头颈泛淡黄色。它拥有白背，翅膀外半部是黑色，蓝尖粉红色的嘴，淡蓝色的腿脚。年轻的鸟是棕黑色，成长期间逐渐发白。在日本稱作信天翁、阿房鳥、阿呆鳥（アホウドリ）。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ミズナギドリ目 Procellariiformes 科 : アホウドリ科 Diomedeidae 属 : アホウドリ属 Phoebastria 種 : アホウドリ P. albatrus 学名 Phoebastria albatrus (Pallas, 1769) シノニム Diomedea albatrus Pallas, 1769[2]
和名 アホウドリ[2][3] 英名 Short-tailed albatross[1][2][3]アホウドリ（信天翁[4][5][6]、阿房鳥[4][6]、阿呆鳥[7][5][6]、Phoebastria albatrus）は、ミズナギドリ目アホウドリ科アホウドリ属に分類される鳥類。信天翁の漢字を音読みにして、「しんてんおう」とも呼ばれる。尖閣諸島の久場島にはこの名にちなんだ「信天山」という山がある。長崎県で古くから呼ばれているオキノタユウ（沖の太夫、沖にすむ大きくて美しい鳥）に改名しようとする動きもある[8]。
夏季はベーリング海やアラスカ湾、アリューシャン列島周辺で暮らし、冬季になると繁殖のため日本近海への渡りをおこない南下する[9][10]。鳥島と尖閣諸島北小島、南小島でのみ繁殖が確認されていた[11][12][13]。 2011年と2012年、2014年にはミッドウェー環礁でも繁殖が確認された[14]、2015年には小笠原諸島媒島で戦後初となる繁殖が確認され[15][16]、以降小笠原諸島でも繁殖が見られる[17]2018年5月29日、山階鳥類研究所などが小笠原諸島聟島でひな１羽が巣立ったと発表した。[18]
全長84 - 100センチメートル[10][13]。翼開張190 - 240センチメートル[12][13]。体重3.3 - 5.3キログラム。全身の羽衣は白い[3][9]。後頭から後頸にかけての羽衣は黄色い[3][9][10][13]。尾羽の先端が黒い[3][10][11][13]。翼上面の大雨覆の一部、初列風切、次列風切の一部は黒く、三列風切の先端も黒い[12][13]。翼下面の色彩は白いが外縁は黒い[3][10]。
嘴は淡赤色で[3][10][11]、先端は青灰色[13]。後肢は淡赤色[3][10]、青灰色で[13]。水かきの色彩は黒い[12]。
雛の綿羽は黒や暗褐色、灰色。幼鳥は全身の羽衣が黒褐色や暗褐色で、成長に伴い白色部が大きくなる[10][12][13]。
以前はDiomedea属に分類されていたが、ミトコンドリアDNAのシトクロムbの分子解析からPhoebastria属に分割された[19]。
種内ではミトコンドリアDNAの分子解析から、鳥島の繁殖個体群のうち大部分を占める系統と、鳥島の一部（約7%）と尖閣諸島で繁殖する系統の2系統があると推定された[19]。約1,000年前の礼文島の遺跡から発掘された本種の骨でも同様の解析を行ったところ、同じ2系統が確認されたため少なくとも1,000年以上前には分化していたと推定されている[19]。この2系統の遺伝的距離はアホウドリ科の別属の姉妹種間の遺伝的距離と同程度なため、将来的には別種として分割される可能性もある[19]。尖閣諸島で繁殖する系統は手根骨が短いため翼長も短く、鳥島の系統と比較して巣立ちが2週間早いとされる[19]。
繁殖様式は卵生。集団繁殖地（コロニー）を形成する[3]。頸部を伸ばしながら嘴を打ち鳴らして（クラッタリング）求愛する[3][10]。斜面に窪みを掘った巣に、10 - 11月に1個の卵を産む[9][11]。巣を作るのは、通常、雄の役目であるが、雌が作る様子も確認されている[20]。雌雄交代で抱卵し、抱卵期間は64 - 65日[9]。生後10年以上で成鳥羽に生え換わる[13]。
羽毛目的の乱獲、リン資源採取による繁殖地の破壊などにより生息数は激減した[2]。和名は人間が接近しても地表での動きが緩怠で、捕殺が容易だったことに由来する[5][9]。1887年から羽毛採取が始まり、1933年に鳥島、1936年に聟島列島が禁猟区に指定されるまで乱獲は続けられた[9]。当初は主に輸出用だったが、1910年に羽毛の貿易が禁止されてからも日本国内での流通目的のために採取され計6,300,000羽が捕殺されたと推定されている[3]。以前は小笠原諸島・大東諸島・澎湖諸島でも繁殖していたとされるが、繁殖地は壊滅している[2][3][9]。また彭佳嶼、西之島でも繁殖していたとされる。1939年には残存していた繁殖地である鳥島が噴火し、1949年の調査でも発見されなかったため絶滅したと考えられていた[3]。1951年に鳥島で繁殖している個体が再発見された[2][3][9][10][21][22]。以降は測候所（後に気象観測所）による監視と保護が続けられていたが、1965年に火山性群発地震による気象観測所の閉鎖に伴い保護活動は休止した[9][21][22]。1976年から調査や保護活動が再開しハチジョウススキ（1981年・1982年[21]）やシバの植株と土木工事による繁殖地の整備、1992年には崩落の危険性が少ない斜面に模型（デコイ）を設置し鳴き声を流す事で新しい繁殖地を形成する試みが進められ繁殖数および繁殖成功率は増加している[9][22]。1971年に南小島の個体群も再発見され[2][21]、1988年には繁殖が確認されている[11][19][22]。2001年に北小島での繁殖も確認された[11][19]。2014年には小笠原諸島の媒島で雛が発見され、さらに2015年2月、同島に生息するつがいが発見され、両者の羽毛のDNA解析から親子関係が証明され、小笠原諸島で戦後初の繁殖確認となった[15][16]。
日本では1956年3月3日に「鳥島のアホウドリ及びその繁殖地」として天然記念物に仮指定[23]、1958年4月25日に「鳥島のアホウドリおよびその繁殖地」として国の天然記念物に指定[24]、1962年4月19日に特別天然記念物に指定、1965年5月10日に特別天然記念物の名称が「アホウドリ」へ変更された。1993年に種の保存法施行に伴い国内希少野生動植物種に指定されている[9]。1951年における生息数は30 - 40羽、1999年における生息数は約1,200羽と推定されている[22]。2006 - 2007年度における繁殖個体数は約2,360羽（鳥島80%、尖閣諸島20%）と推定されている[19]。2010年における調査で鳥島集団の総個体数は2,570羽と推定された[25]。
鳥島で火山活動が活発化する兆しがあるため、小笠原諸島の聟島に繁殖地を移す計画が2006年から進められている。鳥島で産まれたアホウドリの雛の一部を聟島に運んで育てることで、聟島を新たな繁殖地として認識させるというもので、2012年12月時点では、2008年から2009年にかけて旅立った25羽のうちの12羽が帰島している。また、NHKのカメラによってつがいが産卵していたことも確認された[26]が、孵化はしておらず未受精卵だった。その後、2015年2月に聟島の隣の媒島において、育てたアホウドリが繁殖していたことが確認されている[27]。
アホウドリ（信天翁、阿房鳥、阿呆鳥、Phoebastria albatrus）は、ミズナギドリ目アホウドリ科アホウドリ属に分類される鳥類。信天翁の漢字を音読みにして、「しんてんおう」とも呼ばれる。尖閣諸島の久場島にはこの名にちなんだ「信天山」という山がある。長崎県で古くから呼ばれているオキノタユウ（沖の太夫、沖にすむ大きくて美しい鳥）に改名しようとする動きもある。
