A medium-sized (5 ¾ inches) bunting, Bachman’s Sparrow is most easily identified by its streaked brown back, buff-gray breast, and reddish-brown head stripe. Other field marks include pale orange legs, a rounded tail, and a gray conical bill. Male and female Bachman’s Sparrows are similar to one another at all seasons. Bachman’s Sparrow breeds locally in the southeastern United States from Virginia and Missouri south to the Gulf Coast and central Florida. This species was formerly more widespread, breeding as far north as Ohio and Illinois prior to the 1920s. Populations at the northern edge of this species’ range are suspected to be migratory to some degree, but this is difficult to prove as Bachman’s Sparrow is secretive and difficult to find throughout its range during the winter. Bachman’s Sparrows breed in pine forests interspersed with grassy or shrubby clearings. This species is known to utilize similar habitats in winter as in summer. Bachman’s Sparrows primarily eat seeds and insects. In appropriate habitat, Bachman’s Sparrows may be observed running or walking on the ground underneath grasses and shrubs while foraging for food. Birdwatchers may also listen for this species’ song, a series of whistled and trilled notes. Bachman’s Sparrows are most active during the day.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Bras Bachman (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: breision Bachman) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Aimophila aestivalis; yr enw Saesneg arno yw Bachman’s sparrow. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. aestivalis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r bras Bachman yn perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bras Brewer Spizella breweri Bras coed Spizella arborea
-front_01.JPG)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Bras Bachman (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: breision Bachman) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Aimophila aestivalis; yr enw Saesneg arno yw Bachman’s sparrow. Mae'n perthyn i deulu'r Breision (Lladin: Emberizidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. aestivalis, sef enw'r rhywogaeth.
Bachman's sparrow (Peucaea aestivalis), also known as the pinewoods sparrow or oakwoods sparrow, is a small American sparrow that is endemic to the southeastern United States. This species was named in honor of Reverend John Bachman.[4]
Adults have rufous brown upperparts and crown with gray and black streaking on the nape, back and primaries. The face is gray with a rufous brown eyestripe. It has a buff colored breast and whitish belly. These are mid-sized New World sparrows, measuring 12.2–16.2 cm (4.8–6.4 in) and weighing 18.4–23 g (0.65–0.81 oz).[5]
Their breeding habitat is open pine forests. The domed nest is usually built on the ground near a clump of grass or a bush. Females lay three to five eggs.
Bachman's sparrow is primarily a non-migratory resident, but it may retreat from some of the most northerly territories. The species is mainly a granivore, but it will also take some insects.
This bird is considered near threatened by the IUCN, with habitat loss one of the major factors often cited in its decline. Habitat degradation due to later stages of forest succession has also been attributed to the decline of this species. Prescribed forest burns may assist in recovery.
The song begins as a clear whistle, followed by a short trill.
Bachman's sparrows occur primarily in the southeastern United States from the central region of peninsular Florida north to southeastern North Carolina and west through portions of Tennessee, Kentucky and Missouri to eastern Oklahoma and eastern Texas.[6][7][8] Following forest conversion and the spread of agricultural fields up into the early 1900s, Bachman's sparrows rapidly expanded their range and began breeding in Illinois, Indiana, Ohio, West Virginia, Virginia, Maryland, and parts of Pennsylvania.[6][8][9][10][11] However, this trend reversed during the 1930s as much of the eastern deciduous forest recovered.[8][11] Bachman's sparrows are thought to have been extirpated from Virginia in the early 2000s, and North Carolina is now the northern periphery of their eastern range.[8]
Among the three subspecies of Bachman's sparrow, Peucaea aestivalis aestivalis breeds furthest east, from southeast South Carolina to peninsular Florida. Peucaea a. bachmanii occurs west of P. a. aestivalis to Mississippi and north to Kentucky. P. a. illinoensis occurs in the westernmost region of the species' range.[6][7][10]
Reviews and a field guide summarize the limited information available on Bachman's sparrow migration.[6][7][9][10] Bachman's sparrows in the southern portion of their range are resident, while those in Missouri, Arkansas, eastern Oklahoma, Tennessee, Virginia, parts of North Carolina, and extreme northern Mississippi and Alabama have been thought to migrate south during winter.[7] Historical records suggest that Bachman's sparrows that once bred from Illinois to Pennsylvania did migrate to the south.[11][12] Records of Bachman's sparrow occurrence on breeding grounds and specimens of subspecies collected outside their normal breeding range suggest that spring migration occurs from mid-March to May and fall migration occurs from late August through to late October.[6][9][10] However, migration of Bachman's sparrows in the northern part of their current range is not well understood and it may be that suitable habitat conditions do not necessitate migration. Because of their secretive nature, determining the presence of Bachman's sparrows is difficult outside of the breeding season, when individuals rarely sing and perch visibly.[6][11] However, examination of eBird data from recent decades suggests that several populations of Bachman's sparrows remain in North Carolina for the winter.[13]
Bachman's sparrows' breeding season typically begins in April and continues through August. The earliest date for Bachman's sparrow eggs in Florida is 14 April and the latest date is 4 August.[10] The earliest Bachman's sparrow nest found during a study in longleaf pine habitat of South Carolina was 10 April, while the latest nest found was early in the incubation stage on 5 August.[14] In a study of Bachman's sparrow reproduction in shortleaf and loblolly pine plantations of Arkansas, egg laying started as early as 17 April and continued until 26 August. However, 85% of clutches were started in May, June, or July.[6][15]
Bachman's sparrows typically raise 2 broods per breeding season and will renest after failed attempts.[15] In shortleaf and loblolly pine plantations of Arkansas, the average time between fledging of the 1st brood and starting the second brood was 12.3 days. This was not significantly (p=0.39) different from the 9.7-day average period between a failed nest and a subsequent nest attempt. On average, females attempted 3.1 nests per season. The maximum number of attempts per season was five.[15] The maximum number of nests attempted in longleaf pine habitat of South Carolina was also five. After two successful nests, a female attempted three times to raise a third brood.[14] Limited evidence suggests that three broods per season may occur occasionally.[6][10]
Bachman's sparrow nests are constructed on the ground by females and are primarily made of grasses. All nests (n=71) found in a study in shortleaf and loblolly pine plantations of Arkansas were built on the ground. Most nests (70%) were built at the base of bluestem clumps, although nests were found at the base of small trees, forbs, and other grass species.[15] Bachman's sparrow nests are dome-shaped with an opening typically oriented to the north.[6][9][10][16] However, there is some variation in nest shape and on the Arkansas study site above, only 7% of nests were not either partially or completely domed. Bachman's sparrow nest shape may vary geographically, as nests found farther north in their historic range were infrequently domed.[11]
Clutch size varies from three to five.[9][10] Average clutch size on a site in Arkansas was 3.9,[15] while in a longleaf pine community in South Carolina mean clutch size was 3.6.[14] Both of these studies found significant (p≤0.02) decreases in clutch size as the breeding season progressed.[14][15] On a dry prairie site in Florida (n=9) average clutch size was 3.44 and on another (n=5) it was 3.6.[17] In shortleaf and loblolly pine plantations of Arkansas, females laid an average of 11.6 eggs (n=20) over the course of the breeding season.[15]
In shortleaf and loblolly pine plantations in Arkansas, females incubated eggs for 13 to 14 days. The average nestling period was 9 days, and the average period between fledging and independence was 25 days. Both parents care for the young during these periods.[15] A review suggests that Bachman's sparrows probably breed the year after hatching.[6]
Bachman's sparrows exhibit some fidelity to breeding sites. Over a two-year period in shortleaf and loblolly pine plantations of central Arkansas, 6 of 34 adults returned to areas where they had a territory in a previous year. This varied across years, with a 29% return rate of adult birds banded in 1983 and none of the adults banded in 1984 returning to the site in 1985. No juveniles (n=60) returned to the site.[15]
Values of nest success reported for Bachman's sparrows vary. Daily nest survival rate of Bachman's sparrow ranged from 0.89 to 0.96 across sites and years in the dry prairie of central Florida. On average 3.13 birds were fledged per successful Bachman's sparrow nest. Estimates of productivity ranged from 1.21 to 4.16 offspring per pair per year across sites and years.[17] In a South Carolina longleaf pine community, daily survival rate of Bachman's sparrow nests in 1995 was 0.952, which was significantly (p=0.04) higher than the 1996 daily nest survival rate of 0.889. Earlier nesting attempts (before June 15, n=15) had significantly (p=0.05) higher survival rates than those started later in the year (n=11). Daily nest survival rate was 0.922 during incubation and 0.973 during the nestling stage.[14] In central Arkansas, daily success rate during the incubation period was 0.965, while in the nestling period it was 0.919.[15] In the glades of south-central Missouri, 8 female Bachman's sparrows fledged an average of 1.5 young per season over 2 years.[18] Predation accounted for 80% of egg loss on study sites in Arkansas[15] and 94% of nest failures on sites in central Florida.[17] Daily survival rates of nests in the Sandhills of North Carolina were 0.947[19] and 0.951.[20] Nest survival in North Carolina and South Carolina declined significantly later in the breeding season.[14][20]
Information on Bachman's sparrow nest predators can be found in the Predators section of this summary. Cowbirds,[15] nest abandonment,[17] and prescribed fire[19][20] are other known causes of nest failure. There are several accounts of Bachman's sparrow exhibiting nest defense behavior. One study recorded video evidence of a Bachman's sparrow successfully leading a cottonmouth away from its nest.[21] In the same study, three individuals used ptiloerection and two individuals chased away an approaching cotton rat. There have also been some reports of Bachman's sparrows which feign injury or imitate the movement of a snake, even emitting a hissing noise, at the approach of danger.[11]
Survival of Bachman's sparrows during the breeding season has been investigated in a South Carolina study area dominated by longleaf pine.[14][22] Recapture of banded birds resulted in a monthly survival rate during the breeding season of 0.94.[22] Using radio telemetry, average survival of Bachman's sparrows from 20 April to 26 July was 80.0%. In another radio telemetry study, four mortalities out of 38 Bachman's sparrows were documented over two years. The overall breeding season survival rate was estimated as 0.893.[14] According to a literature review, Bachman's sparrows have been captured that were at least three years old.[6]
Bachman's sparrows inhabit areas with a dense layer of ground vegetation and open mid-stories with scattered shrubs and saplings, including young clearcuts and open pine (Pinus spp.) forests.[18][23][24][25][26]
Bachman's sparrows' selection of a dense layer of herbaceous vegetation is widely documented. Vegetation density was greater below 3 feet (0.9 m) than above 3 feet (0.9 m) and percent ground cover and percent grass cover were consistently higher (>58%) on sites occupied by Bachman's sparrow than unoccupied sites in Arkansas, Alabama, Florida, South Carolina and North Carolina.[27] In 17- to 28-year- old slash pine plantations of northwestern Florida that had been burned within 4 years, Bachman's sparrow abundance was significantly (p=0.043) correlated (r=0.46) with relative volume of grass.[26] In longleaf and loblolly pine stands of varying ages and under different management in South Carolina, areas occupied by Bachman's sparrows consistently had high vegetation volumes ≤3 feet (1 m) above ground.[23] Sites occupied by Bachman's sparrows in longleaf pine woodlands of Florida managed for the red-cockaded woodpecker (Picoides borealis) had significantly (p=0.007) higher vegetation densities ≤ 2 feet (0.5 m) than unoccupied sites in the study area. Grass density, primarily bluestems (Andropogon spp. and Schizachyrium spp.) ≤ 2 feet (0.5 m) above ground, was also significantly (p=0.004) greater on occupied compared to unoccupied sites.[25] Bachman's sparrows were significantly (p≤0.01) more abundant in mixed pine-grassland restoration stands in Mississippi, which had greater understory, grass, and forb cover, than traditionally managed stands.[28] In 1- to 6-year-old loblolly pine stands of eastern Texas, herbaceous ground cover (p=0.003) was greater in study areas occupied by Bachman's sparrows.[29] In south-central Missouri, glades occupied by Bachman's sparrows had significantly more grass (p=0.03) and forb cover (p=0.0005) than unoccupied glades.[18] However, vegetation densities below 3 feet (0.9 m) and percent ground and grass cover in areas occupied by Bachman's sparrow did not differ significantly (p>0.05) from unoccupied areas of loblolly and shortleaf pine plantations in Arkansas.[24]
Despite an emphasis on grass and herbaceous vegetation under 3 feet, recent studies have shown that Bachman's sparrows show a threshold level response to grass density and actually decline in regions where grass is too dense.[20][30][31][32] Because Bachman's sparrows often walk across the ground instead of flying, grass that is too dense may impede movement.[20][30][32][33] Further, though Bachman's sparrows select home ranges with a relatively low density of woody vegetation,[30][32][34] individual birds seem to select microhabitat within their range with greater density of woody vegetation.[20][31][35] This may be due to the importance of woody song perches for males[20][23][31] and woody vegetation as escape cover.[36]
Factors such as the patchiness of vegetation and species composition of the ground layer may affect habitat suitability by influencing foraging success and the availability of food and nesting material. In Georgia, Bachman's sparrows did not occur in open areas with uniformly dense herbaceous vegetation, despite these sites having a similar volume of vegetation ≤3 feet (1 m) above ground as recently burned pineland sites that were occupied by Bachman's sparrow.[37] Although measurements were not taken, observations of Bachman's sparrow in clearcuts in eastern Texas suggest they may favor tall grass in clumpy rather that uniform distribution.[29] In loblolly and shortleaf pine plantations of Arkansas, explanations suggested for a lack of evidence of ground layer features influencing selection of breeding territories included importance of habitat characteristics that were not measured, such as patchiness of the herbaceous layer and species composition.[24] In a predominantly longleaf pine forest in Georgia, Bachman's sparrows were significantly (p=0.04) more abundant in areas where ground cover was primarily Beyrich threeawn (Aristida beyrichiana), compared to relatively disturbed communities of bluestems (Andropogon spp.) and silkgrass (Pityopsis spp.).[38]
Amount of litter and debris on a site may influence Bachman's sparrow habitat selection. Percent litter cover was consistently high (>58%) on sites occupied by Bachman's sparrow in Arkansas, Alabama, Florida, South Carolina and North Carolina.[27] Although statistical significance was not tested due to small sample size, Bachman's sparrows occurred at higher densities in control plots (1.5 territories/40 ha) than plots that had downed coarse woody debris>4 inches (10 cm) in diameter removed (0.4 territories/40 ha) in a loblolly pine forest of South Carolina. Haggerty[27] suggests that litter may provide habitat for Bachman's sparrow prey, but that too much litter could interfere with foraging. In loblolly and shortleaf pine plantations of Arkansas, litter cover (78%) and depth (0.5 inches (1.2 cm) on sites occupied by Bachman's sparrows were significantly (p≤0.01) lower than litter cover (88.9%) and depth (1.6 inches (4.2 cm)) on unoccupied sites.[24]
Bachman's sparrow inhabits areas with open overstories. In sites in eastern Texas of varying age since clearcutting, study areas occupied by Bachman's sparrows had significantly (p<0.01) fewer short (≤ 10 feet (3m)) and tall (>10 feet (3m)) trees than unoccupied study areas.[39] In longleaf and loblolly pine stands of varying ages and under different management in South Carolina, plots occupied by Bachman's sparrows consistently had low volumes of vegetation from 7 to 13 feet (2–4 m) above ground compared to unoccupied sites.[23] In middle-aged and mature forests of Georgia composed primarily of loblolly pine, Bachman sparrow densities were negatively associated with tree/shrub volume and vegetation volume from 7 to <16 feet (3 to <5 m).[37] In loblolly and shortleaf pine plantations of Arkansas, Bachman's sparrow breeding areas had significantly lower percent canopy cover (p<0.001), shorter woody vegetation (p≤0.01) and fewer trees (p<0.001) and shrubs (p≤0.05) than unoccupied sites.[24] In south-central Missouri, Bachman's sparrows occurred in glades with less than 30% woody cover, and occupied glades had significantly (p≤0.05) lower percentages of deciduous and coniferous saplings, deciduous and coniferous trees, and total woody vegetation.[18] Mid-story density was marginally (p=0.055) greater on unoccupied sites, and Bachman's sparrow abundance was significantly (p=0.043) negatively correlated (r= –0.446) with mid-story density in longleaf pine woodlands of northwestern Florida. However, relative abundance of Bachman's sparrows was not significantly (p=0.107) associated with canopy cover and there were no significant (p=0.133) differences in canopy cover between occupied and unoccupied sites.[25]
There is evidence that Bachman sparrow may select sites with some tall vegetation. In north-central Florida, densities of Bachman's sparrows in young (2–4 years) slash pine plantations with artificial snags added (n=3) was 31.4 pairs/km2, while in similar vegetation without snags (n=3) Bachman's sparrow density was 22.3 pairs/km2 [8]. In an area in South Carolina composed of longleaf and loblolly pine, Bachman's sparrow occurred at significantly (p=0.002) higher density in clearcuts than middle-aged (22–50 years) stands, while in another area clearcuts had relatively low densities of Bachman's sparrows. Vegetation differences between the 2 sites are likely to explain the difference. The site with relatively low densities of Bachman's sparrows had been rolled with a drum chopper, which resulted in a lower volume of vegetation from 3 to 7 feet (1–2 m) above ground. The authors suggest that the lack of vegetation in this height range may have limited perches, resulting in fewer birds on the site.[23] An investigation of Bachman's sparrow habitat characteristics in 1- to 6-year-old loblolly pine stands of eastern Texas led to recommendations that 2 to 5 tall (>39 feet (12 m)) trees/100 ha remain on a clearcut for Bachman sparrow singing perches.[29] In Georgia, the lack of vegetation from 10 to <16 feet (3 to <5 m) was suggested as a possible reason for the absence of Bachman's sparrows from open field vegetation.[37] However, across the southeast, vegetation density from 3 to 6 feet (0.91–1.8 m) above ground varies widely on sites occupied by Bachman's sparrows, suggesting their requirements for the density of this vegetation layer are comparatively flexible.[27]
In the dry prairie of central Florida, Bachman's sparrows used clumps of saw-palmetto that had "natural" burrows significantly (p<0.001) more than would be expected based on availability. The authors suggest that Bachman's sparrows in prairie habitat use burrows as areas of refuge from predators.[40]
Several studies have investigated the importance of landscape attributes on Bachman's sparrows. For a discussion of the possible importance of patchiness of vegetation within a site see the habitat characteristics section.
The ability of the Bachman's sparrow to detect and colonize areas before they are no longer suitable may depend on the size and isolation of the habitat. In south-central Missouri, only glades ≥ 29 acres (11.7 ha) were occupied by Bachman's sparrows.[18] The probability of Bachman's sparrow occupying pine-grassland restoration stands in Mississippi increased as size of areas with long burning rotations, short-harvest rotations, and no removal of hardwoods decreased (p=0.05) and as the perimeter to area ratio of these areas increased (p=0.02).[28] In South Carolina, distance from source populations significantly (p≤ 0.05) influenced the ability of Bachman's sparrows to colonize recent clearcuts in both years on one study area and in 1 of 2 years in another study area. The authors suggest that the presence of corridors in the latter study area may have resulted in distance being less influential.[41]
Time since fire is an important factor in Bachman's sparrow habitat use. In Florida, Bachman's sparrows abandoned sites that were greater than 5 years post fire.[34][42] In North Carolina, occupancy of Bachman's sparrows decreased with years since fire.[43] Several studies suggest that optimal sites are those that have been burned within the previous 3 years,[23][25][26] which highlights the importance of frequent fire regimes for the successful conservation of Bachman's sparrow.[43][44]
Bachman's sparrows' association with edge habitat is uncertain. In eastern Texas clearcuts with relatively abundant loblolly pine, sites with Bachman's sparrow territories were significantly (p<0.01) closer to the edge of the study area and the number of Bachman's sparrows was significantly (p<0.05) correlated (r=–0.22) with distance to edge.[39] However, in dry prairie of central Florida the difference in Bachman's sparrow densities in edge and core habitat was not significant (p≥0.36), and both edge and core habitat were considered population sinks.[17] In North Carolina, Bachman's sparrow occupancy increased at intermediate distances (~250 meters) from wildlife openings.[43]
Bachman's sparrows may be dependent on landscape level factors at a large scale. An occupancy study in North Carolina used repeated point counts (n=232 points) to examine the impact of patch fragmentation and size on occupancy.[30] They found that occupancy was very strongly correlated to percent of habitat within 3 kilometers. This sensitivity to habitat in the surrounding landscape may be related to dispersal but is not yet understood.[30]
Territory size of Bachman's sparrows varies. In Missouri glades, reports of average Bachman's sparrow breeding territory range from 1.5 acres (0.62 ha, n=13) to 7 acres (2.9 ha, n=7).[18] In loblolly and shortleaf pine plantations of central Arkansas, mean home range size (n=25) during the breeding season was 6 acres (2.5 ha).[24] In on a south-central Florida site with saw palmetto and scrub palmetto (Sabal etonia) interspersed amongst threeawn (Aristida spp.), Bachman's sparrow territories (n=6) averaged 12.5 acres (5.1 ha). In winter (November–January), the average home range size of 8 Bachman's sparrows was 1.6 acres (0.65 ha) in the dry prairie of central Florida.[40]
Bachman's sparrow density during the breeding season has been estimated in several habitats. On clearcuts of various ages with relatively abundant loblolly pine in eastern Texas, maximum Bachman sparrow density was 1.9/10 ha.[39] In South Carolina, Bachman's sparrow densities ranged from 0 to 0.48/ha across sites of different ages and management regimes.[23] In Georgia, Bachman sparrow densities ranged from 0 to 0.92 birds/ha on sites ranging from an open field to middle-aged and mature forests composed primarily of loblolly pine.[37] In a south-central Florida community composed of saw palmetto, scrub palmetto, and threeawn, Bachman's sparrow density averaged 1 male/33 ha. In dry prairie of central Florida, Bachman's sparrow densities varied from 0.92 to 3.24 territories/10 ha across sites and years.[17] Bachman's sparrow densities calculated from breeding bird censuses in longleaf pine forests was>15 territories/40 ha, while densities from winter bird population studies were from 6 to 10 individuals/40 ha.[45]
Bachman's sparrows forage on the ground for plant seeds and arthropods. In a predominately loblolly and shortleaf pine habitat of eastern Texas, all Bachman's sparrow foraging observations were on the ground[46] and a literature review states that Bachman's sparrows rarely forage in shrubs.[6]
Reviews[6][10][47] and an investigation of the Bachman sparrow's diet in eastern Texas[46] summarize the species that comprise the Bachman's sparrow's diet. A variety of grass seeds such as panicgrasses, bristlegrasses (Setaria sp.), crowngrasses (Paspalum spp.), and threeawns are eaten by Bachman's sparrows as well as seeds of several other taxa, including blueberries (Vaccinium spp.), pines, and sedges (Carex spp). Arthropods in the Bachman's sparrow's diet include grasshoppers and crickets (order Orthoptera), spiders (order Araneae), beetles (order Coleoptera), caterpillars (order Lepidoptera), wasps (order Hymenoptera), and leafhoppers (family Cicadellidae).[6][10][46][47] Insects comprise more of the Bachman's sparrow diet in spring and fall than in winter.[6][10][47] Stomach contents of Bachman's sparrow collected in eastern Texas in summer (n=5) and fall (n=11) had a greater abundance of insects than those collected in winter (n=4).[46]
Data demonstrating which species prey on Bachman's sparrow are lacking. However short-tailed hawks (Buteo brachyurus) [48] and possibly American kestrels (Falco sparverius) [40] prey on adult Bachman's sparrows. Species responsible for nest predation are not generally known.[15][17] Evidence in some studies suggest mammalian predators[14][15] and snakes eat Bachman's sparrow nestlings.[11][15][20]
A 2019 study in Florida video-monitored 65 nests and recorded 37 individual depredation events by 12 total species.[21] Most (51%) of nest predation was caused by snakes (black racer, corn snake, gray rat snake, cottonmouth, and coachwhip), followed by mesomammals (coyote and bobcat; 19%), rodents (hispid cotton rat, cotton mouse, and eastern woodrat; 16%), and fire ants and blue jays (14%). Predators were not identified for 17 additional depredation events.
Bachman's sparrow nests are occasionally parasitized by brown-headed cowbirds (Molothrus ater).[15][21] In shortleaf and loblolly pine plantations of central Arkansas, 5% of 38 nest failures were due to brown-headed cowbird parasitism.[15]
The Bachman's sparrow is considered to be near threatened by the IUCN[1] and vulnerable to extinction by NatureServe[2] as of 2023. North American Breeding Bird Survey data suggest that the species has declined since the survey began in 1966.[2][48] The species' dependence on seral communities for habitat complicates conservation management.[2]
This article incorporates public domain material from Aimophila aestivalis. United States Department of Agriculture.
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Bachman's sparrow (Peucaea aestivalis), also known as the pinewoods sparrow or oakwoods sparrow, is a small American sparrow that is endemic to the southeastern United States. This species was named in honor of Reverend John Bachman.
Adults have rufous brown upperparts and crown with gray and black streaking on the nape, back and primaries. The face is gray with a rufous brown eyestripe. It has a buff colored breast and whitish belly. These are mid-sized New World sparrows, measuring 12.2–16.2 cm (4.8–6.4 in) and weighing 18.4–23 g (0.65–0.81 oz).
Their breeding habitat is open pine forests. The domed nest is usually built on the ground near a clump of grass or a bush. Females lay three to five eggs.
Bachman's sparrow is primarily a non-migratory resident, but it may retreat from some of the most northerly territories. The species is mainly a granivore, but it will also take some insects.
This bird is considered near threatened by the IUCN, with habitat loss one of the major factors often cited in its decline. Habitat degradation due to later stages of forest succession has also been attributed to the decline of this species. Prescribed forest burns may assist in recovery.
The song begins as a clear whistle, followed by a short trill.
La Baĥmana ajmofilo, Aimophila aestivalis, estas specio de birdoj de la familio de Emberizedoj kaj genro de Ajmofiloj, kiu enhavas speciojn kun rimarkindaj kapobildoj. Temas pri malgranda membro de la grupo de la Amerikaj paseroj kiu estas endemia de sudorienta Usono. Tiu specio ricevas sian nomon honore de John Bachman.
Ties reprodukta habitato estas malferma arbaro de pinoj. Ili konstruas kupolan neston kutime surgrunde ĉe herbotufo aŭ arbusto. La ino demetas 3–5 ovojn.
La Baĥmana ajmofilo estas ĉefe birdospecio de nemigrantaj loĝantaj birdoj, sed ili povas retiriĝi el kelkaj el la plej nordaj teritorioj. Tiu specio estas ĉefe granivora, sed ili manĝas ankaŭ iome da insektoj.
Tiu birdospecio estas konsiderata Preskaŭ Minacata, kaj habitatoperdo estas unu el la plej gravaj faktoroj ofte citataj pro ties malpliiĝo. Ankaŭ habitatodegradado pro postaj stadioj de arbaraj sukcedoj atribuĝis al malpliiĝo de tiu specio. kontrolitaj incendioj povas helpi al rekuperado.
Plenkreskuloj havas ruĝecbrunajn suprajn partojn kaj kronon kun griza kaj nigra striecoj en nuko, dorso kaj unuarangaj flugilplumoj. La vizaĝo estas flavecgriza kun ruĝecbruna okulstrio. Ĝi havas sablokoloran bruston kaj blankecan ventron. Estas hela okulringo kaj la kruroj estas rozkolorecaj. La beko estas metalece griza sed kun pli malhela supra bordo.
La kanto ekas per klara fajfo, sekve de mallonga trilado.
Laŭ studoj la Baĥmanaj ajmofiloj loĝas ĉefe en sudorienta Usono el la centra regiono de duoninsula Florido norden al limigitaj areoj de pleja suda Virginio kaj okcidenten tra partoj de Tenesio, Kentukio kaj Misurio al orienta Oklahomo kaj orienta Teksaso [1][2]. Baĥmanaj ajmofiloj povas rare ĉeesti en pli nordaj areoj kiuj estis parto de ties historia reprodukta teritorio, inklude plej parton de Ilinoiso, Indianao, Ohio, okcidenta Virginio kaj partoj de Pensilvanio kaj Marilando [1][3][4].
Studoj priskribas ankaŭ la teritoriojn de la 3 subspecioj de Baĥmana ajmofilo. Aimophila aestivalis aestivalis reproduktiĝas pli oriente, el sudorienta Suda Karolino al duoninsula Florido. Aimophila a. bachmanii loĝas okcidente de A. a. aestivalis al Misisipio kaj norde al Kentukio. Aimophila a. illinoensis loĝas en la plej okcidentaj regionoj de la teritorioj de la specio [1][2][4].
Studoj kaj kampogvidilo resumas la limigitan informon disponeblan pri la migrado de la Baĥmana ajmofilo [1][2][3][4]. Baĥmanaj ajmofiloj en la suda parto de la teritorio estas loĝantaj birdoj, dum tiuj de Misurio, Arkansaso, orienta Oklahomo, Tenesio, Virginio, partoj de Norda Karolino, kaj pleja nordaj Misisipio kaj Alabamo migras suden dum vintro [2]. Pro ties sekretema naturo vintre, determini la ĉeesto de Baĥmanaj ajmofiloj malfacilas. Tamen vidaĵoj de Baĥmana ajmofilo en reproduktejoj kaj specimenoj de subspecioj kolektitaj for de la normala reprodukta teritorio sugestas ke okazas printempa migrado el meza marto al majo kaj aŭtuna migrado el fino de aŭgusto al fino de oktobro [1][3][4].
La reprodukta sezono de la Baĥmana ajmofilo tipe ekas aprile kaj pluas tra aŭgusto. Laŭ studoj la plej frua dato por ovoj de Baĥmana ajmofilo en Florido estas la 14a de aprilo kaj la plej malfrua 4a de aŭgusto [4]. La plej frua nesto de Baĥmana ajmofilo trovita dum studo en longfolia pinhabitato de Suda Karolino estis la 10a de aprilo, dum la plej malfrua nesto dum kovado estis la 5a de aŭgusto [5]. En studo pro la reproduktado de Baĥmana ajmofilo en mallongfolia kaj de “loblolly” pinoplantejoj de Arkansaso, ovodemetado ekis tiom frue kiom la 17a de aprilo kaj pluis ĝis la 26a de aŭgusto. Tamen, 85 % de la ovaroj ekis en majo, junio, au julio [6]. Studo resumas la tempon de la nestokonstruo kaj la ovodemetado de la Baĥmana ajmofilo, inklude informojn el pli nordaj areoj de la historiaj teritorioj de la Baĥmana ajmofilo[1].
La Baĥmanaj ajmofiloj tipe faras 2 ovodemetadojn por reprodukta sezono kaj renestumas post malsukcesaj klopodoj [6]. En mallongfolia kaj de “loblolly” pinoplantejoj de Arkansaso, la averaĝa tempo inter idoj de la 1a ovodemetado kaj komenco de la 2a estis 12.3 tagoj. Tio ne estis grave (p=0.39) diferenca ol la averaĝaj 9.7 tagoj inter malsukcesa nesto kaj sekva nestoklopodo. Averaĝe, inoj klopodis 3.1 nestojn por sezono. La maksimuma nombro de klopodoj por sezono estis 5 [6]. La maksimuma nombro de nestoj klopoditaj en longfolia pinhabitato de Suda Karolino estis ankaŭ 5. Post 2 sukcesaj nestumadoj, unu ino klopodis 3foje fari 3an ovodemetadon [5]. Limigitaj pruvoj, resume en studoj, sugestas ke 3 ovodemetadoj por sezono povas okazi foje [1][4]. Datoj de eblaj 2aj ovodemetadoj inkludiĝas en unu el tiuj studoj [1].
La nestoj de Baĥmana ajmofilo konstruiĝas surgrunde fare de inoj kaj ĉefe el herboj. Ĉiuj nestoj (n=71) trovitaj en studo de mallongfolia kaj de “loblolly” pinoplantejoj de Arkansaso konstruiĝis surgrunde. Plej parto de nestoj (70 %) estis konstruitaj ĉe bazo de andropogonaroj, kvankam troviĝis nestoj ĉe la bazo de malgrandaj arboj, fiherboj kaj aliaj herbospecioj [6]. Samstude nur 7 % de la nestoj ne estis tute aŭ parte kun kupolo. Plej parto de nestenirejoj estis orientitaj norden [7]. Kelkaj studoj resumas informon pri nestokonstruo [1][3][4]
Laŭ studoj, ovargrando varias el 3 al 5 [3][4]. Averaĝa ovargrando en loko de Arkansaso estis 3.9 [6], dum en longfolia pinokomunumo de Suda Karolino ovargrando estis 3.6 [5]. Ambaŭ el tiuj studoj trovis gravajn (p≤0.02) malpliiĝojn ĉe ovargrando dum la reprodukta sezono progresis [5][6]. En seka preriloko de Florido (n=9) averaĝa ovargrando estis 3.44 kaj en alia (n=5) estis 3.6 [8]. En mallongfolia kaj de “loblolly” pinoplantejoj de centra Arkansaso, la imoj demetis averaĝon de 11.6 ovoj (n=20) laŭ la fluo de la reprodukta sezono [6].
En mallongfolia kaj de “loblolly” pinoplantejoj de centra Arkansaso, inoj kovis ovojn dum 13 al 14 tagoj. La averaĝa idozorga periodo estis 9 tagoj, kaj la averaĝa periodo inter idozorgo kaj sendependo estis 25 tagoj. Ambaŭ gepatroj idozorgas dum tiu periodo [6]. Kvankam mankas informoj, iu studo sugestas, ke la Baĥmanaj ajmofiloj probable reproduktiĝas unu jaron post eloviĝo [1].
Baĥmanaj ajmofiloj montras fidelon al reproduktaj lokoj. Dum 2jara periodo en mallongfolia kaj de “loblolly” pinoplantejoj de centra Arkansaso, 6 de 34 plenkreskuloj revenis al areoj kie ili havis teritorion en pasinta jaro. Tio variis laŭ jaroj, kun 29 % de revenindico de ringitaj plenkreskuloj en 1983 kaj neniu en 1984 reveninte al loko en 1985. Junuloj ne revenas (n=60) al loko [6].
Valoroj de nestosukceso ĉe la Baĥmana ajmofilo varias. Taga nesta survivindico de la Baĥmana ajmofilo gamis el 0.89 al 0.96 laŭ lokoj kaj jaroj en la seka prerio de centra Florido. Averaĝe 3.13 birdoj estis zorgitaj ĉe sukcesa nesto de Baĥmana ajmofilo. Ĉirkaŭkalkuloj de produktiveco gamis el 1.21 al 4.16 idojn por paro por jaro laŭ lokoj kaj jaroj [8]. En de Suda Karolino longfolia pinokomunumo, taga survivindico de nestoj de Baĥmana ajmofilo en 1995 estis 0.952, kio estis grave (p=0.04) pli alta ol tiu de 1996 de 0.889. Pli fruaj nestoklopodoj (antaŭ 15a de junio, n=15) havis grave (p=0.05) pli altajn survivindicojn ol tiuj kiuj ekis pli malfrue en la jaro (n=11). Taga nesta survivindico estis 0.922 dum kovado kaj 0.973 dum idozorgado [5]. En centra Arkansaso, taga sukcesindico dum kovado estis 0.965, dum dum idozorgado estis 0.919 [6]. En arbarklarejoj de sudcentra Misurio, 8 inoj de Baĥmana ajmofilo zorgis averaĝon de 1.5 junuloj por sezono dum 2 jaroj [9]. Predado respondecas pri 80 % de la ovoperdoj en studo de Arkansaso [6] kaj pri 94 % de nesta malsukceso en lokoj de centra Florido [8]. Informo pri la nestopredantoj de la Baĥmana ajmofilo troviĝas en la sekcio pri Predantoj de tiu artikolo. Molotroj [6] kaj nestabandono [8] estis la aliaj kialoj de nesta malsukceso.
Survivado de Baĥmanaj ajmofiloj dum la reprodukta sezono estis pristudata en areo de Suda Karolino kie hegemonias longfolia pino [5][10]. Rekaptado de ringitaj birdoj rezultis en monata survivindico dum la reprodukta sezono de 0.94 [10]. Uzante raditelemetrion, oni sciis, ke averaĝa survivado de Baĥmanaj ajmofiloj el 20a de aprilo al 26a de julio estis 80.0 %. En alia raditelemetria studo, 4 mortoj el 38 Baĥmanaj ajmofiloj estis dokumentataj dum 2 jaroj. La ĝenerala survivindico dum la reprodukta sezono estis ĉirkaŭkalkulata je 0.893 [5]. Laŭ studo, oni kaptis Baĥmanan ajmofilon kiu estis almenau 3jaraĝa [1].
Baĥmanaj ajmofiloj loĝas areojn kun densa tavolo de surgrunda vegetaĵaro kaj malfermaj herbejoj kun disaj arbustoj kaj arbetoj, inkluda novajn klarejojn kaj malfermajn pinarbarojn (Pinus spp.) [9][11][12][13] 66.
Ke la Baĥmana ajmofilo bezonas densan tavolon de herba vegetaĵaro estas amplekse dokumentata. Vegeta denseco estis pli granda sub 0.9 m ol super 0.9 m kaj la porcenta grundotavolo kaj la porcenta herbotavolo estis ege pli altaj (>58%) en lokoj okupataj de la Baĥmana ajmofilo ol la neokupataj lokoj en Arkansaso, Alabamo, Florido, Suda Karolino kaj Norda Karolino [14]. En 17- al 28-jaraĝaj plantejoj de eliota pino de nordokcidenta Florido kiu estis incendiita en 4 jaroj, la abundo de Baĥmana ajmofilo estis ege (p=0.043) rilata (r=0.46) al relativa volumo de herbo. En longfoliaj kaj pinaroj de “loblolly” de diversaj aĝoj kaj laŭ diferencaj preparadoj en Suda Karolino, la areoj okupataj de la Baĥmana ajmofilo ege havis altajn volumojn de vegetaĵaro ≤ 1 m supergrunde [11]. Lokoj okupitaj de la Baĥmanaj ajmofiloj en longfoliaj pinarbaroj de Florido aranĝitaj por la Blankvizaĝa buntpego (Picoides borealis) havis ege (p=0.007) pli altajn vegetodensecojn ≤ 0.5 m ol ĉe neokupitaj lokoj de la studita areo. Ankaŭ herbodenseco, ĉefe de andropogonoj (Andropogon spp. kaj Schizachyrium spp.) ≤ 0.5 m supergrunde, estis ege (p=0.004) pli granda ol ĉe okupitaj kompare kun la neokupitaj lokoj [13]. Baĥmanaj ajmofiloj estis ege (p≤0.01) pli abundaj en miksita arbaro de pino kaj herbejo en Misisipio, kio havis pli grandan subkreskaĵaron, herbojn kaj fiherbarojn, ol tradicie aranĝitaj lokoj [15]. En 1- al 6-jaraĝaj pinaroj de “loblolly” de orienta Teksaso, herba grundotavolo (p=0.003) estis pli granda en studataj areoj okupitaj de la Baĥmana ajmofilo [16]. En sudcentra Misurio la klarejoj okupitaj de la Baĥmanaj ajmofiloj havis ege multe pli da herbo (p=0.03) kaj de fiherboj (p=0.0005) ol neokupitaj klarejoj [9]. Tamen vegetodensecoj sub 0.9 m kaj procenta grunda kaj herbo tavolo en areoj okupitaj de la Baĥmana ajmofilo ne diferencas grave (p>0.05) el neokupitaj areoj de plantejoj de pinoj “loblolly” kaj mallongfolia en Arkansaso [12].
Faktoroj kiaj disereco de vegetaĵaro kaj specikompono de la grundotavolo povas efiki la taŭgecon de la habitato per influo super la manĝosukceso kaj la manĝodisponeblo kaj de nestomaterialo. En Georgio, la Baĥmanaj ajmofiloj ne ĉeestas en malfermaj areoj kun uniforme densa herbeca vegetaĵaro, spite la fakton ke tiuj lokoj havas similan volumon de vegetaĵaro ≤ 1 m supergrunde kiel ĉe ĵusincendiitaj pinaroj kiuj estis okupitaj de la Baĥmana ajmofilo [17]. Observado de la Baĥmana ajmofilo en klarejoj en orienta Teksaso sugestas ke ili povus preferi altajn herbojn en tufoj pli ol laŭ uniforma distribuado [16]. En mallongfolia kaj de “loblolly” pinoplantejoj de Arkansaso, eksplikoj sugestas pro manko de pruvoj ke la karaktero de la grundotavolo influas la selektadon de reproduktaj teritorioj inklude la gravon de habitatokarakteroj kiuj ne estis mezurataj, kiaj disereco de la herba tavolo kaj la specikompono [12]. En hegemonia longlfolia pinarbaro de Georgio, la Baĥmanaj ajmofiloj estis ege (p=0.04) pli abundaj en areoj kie la grundotavolo estis ĉefe de Bejriĉa aristido (Aristida beyrichiana), kompare kun la relative ĝenataj komunumoj de andropogonoj (Andropogon spp.) kaj silkoherbo (Pityopsis spp.) [18].
Kvanto de rubo en loko povas influi la habitatoselektado fare de la Baĥmana ajmofilo. Procenta rubotavolo estis ege alta (>58%) en lokoj okupitaj de la Baĥmana ajmofilo en Arkansaso, Alabamo, Florido, Suda Karolino kaj Norda Karolino [14]. Kvankam la statistika gravo ne estis kalkulita pro la malgrandaj ekzemplograndoj, la Baĥmanaj ajmofiloj ĉeestis je pli altaj densecoj en kontrolitaj ejoj (1.5 teritorioj/40 ha) ol en ejoj kie oni forĵetis lignorubaĵojn>10 cm en diametro (0.4 teritorioj/40 ha) en pinaro de “loblolly” de Suda Karolino. Haggerty [14] sugestas ke la rubo povus havigi habitaton por la predoj de la Baĥmana ajmofilo, sed ke tro da rubo povus ĝeni manĝadon. En mallongfolia kaj de “loblolly” pinoplantejoj de Arkansaso, rubotavolo (78 %) kaj profundeco (1.2 cm) en lokoj okupitaj de la Baĥmanaj ajmofiloj estis ege (p≤0.01) pli malaltaj ol rubotavolo (88.9 %) kaj profundeco (4.2 cm) de neokupitaj lokoj [12].
Baĥmana ajmofilo loĝas en areoj kun malferma subkreskaĵaro. En lokoj de orienta Teksaso de diversaj aĝoj el klarigado, la studitaj areoj okupitaj de la Baĥmanaj ajmofiloj havis ege (p<0.01) pli malmultajn mallongajn (≤ 3m) kaj altajn (> 3m) arbojn ol la neokupitaj studitaj areoj [19]. En longfoliaj kaj de “loblolly” pinaroj de diversaj aĝoj kaj laŭ diferencaj preparmanieroj en Suda Karolino, ejoj okupitaj de la Baĥmanaj ajmofiloj ege havis malaltajn volumojn de vegetaĵaro el 2 al 4 m supergrunde kompare kun neokupitaj lokoj [11]. En mezaĝaj kaj maturaj arbaroj de Georgio komponitaj ĉefe de pino “loblolly”, la densecoj de Baĥmana ajmofilo estis negative asociaj kun la volumo de arbo/arbusto kaj de vegetaĵaro el 3 al <5 m [17]. En mallongfolia kaj de “loblolly” pinoplantejoj de Arkansaso, la reproduktaj areoj de la Baĥmana ajmofilo havis ege pli malaltan procentan kanopetavolon (p<0.001), pli mallongan arbarvegetaĵaron (p≤0.01) kaj pli malmultajn arbojn (p<0.001) kaj arbustojn (p≤0.05) ol neokupitaj lokoj [12]. En sudcentra Misurio, la Baĥmanaj ajmofiloj loĝas en klarejoj kun malpli da 30 % de arbartavolo, kaj la okupitaj klarejoj havis ege (p≤0.05) pli malaltajn procentaĵojn de deciduaj kaj koniferoj kaj de totala arbarvegetaĵaro [9]. Meztavola denseco estis marĝene (p=0.055) pli granda en neokupitaj lokoj, kaj la abundo de Baĥmana ajmofilo estis ege (p=0.043) negative rilata (r= –0.446) kun meztavola denseco en longfoliaj pinaroj de nordokcidenta Florido. Tamen, relativa abundo de Baĥmanaj ajmofiloj ne estis ege (p=0.107) asocia kun kanopetavolo kaj ne estis grandaj (p=0.133) diferencoj en kanopetavolo inter okupitaj kaj neokupitaj lokoj [13].
Estas pruvo ke la Baĥmana ajmofilo povas preferi lokojn kun iome da alta vegetaĵaro. En nord-centra Florido, densecoj de Baĥmanaj ajmofiloj en junaj (2–4jaraĝaj) plantejoj de eliota pino kun artefaritaj lasaĵoj aldone (n=3) estis 31.4 paroj/km², dum en simila vegetaĵaro sen lasaĵoj (n=3) la denseco de Baĥmana ajmofilo estis 22.3 paroj/km². En areo de Suda Karolino komponita de longfolia kaj “loblolly” pino, la Baĥmanaj ajmofiloj loĝis je ege (p=0.002) pli alta denseco en klarejoj ol ĉe mezaĝaj (22–50jaraj) lokoj, dum en alia areo klarejoj havis relative malaltajn densecojn de Baĥmanaj ajmofiloj. Vegetodiferencoj inter la 2 lokoj ŝajne klarigas la diferencon. La loko kun relative malaltaj densecoj de Baĥmanaj ajmofiloj estis eltranĉita, kun rezulto en pli malalta volumo de vegetaĵaro el 1 al 2 m supergrunde. Aŭtoroj sugestas ke manko de vegetaĵaro en tiu alta teritorio povus havi limigitajn ripozejojn, rezulte en pli malmultaj birdoj en la loko [11]. Studo pri la habitatokarakteroj de la Baĥmana ajmofilo en 1- al 6-jaraĝaj pinaroj de “loblolly” de orienta Teksaso kondukis al rekomendoj ke 2 al 5 altaj (12 m) arboj/100 ha restu en klarejoj kiel ripozejoj por la Baĥmana ajmofilo [16]. En Georgio manko de vegetaĵaro el 3 al <5 m estis sugestita kiel ebla kialo por foresto de la Baĥmana ajmofilo el malferma kampara vegetaĵaro [17]. Tamen sudoriente vegetodenseco el 0.91 al 1.8 m supergrunde varias amplekse en lokoj okupitaj de la Baĥmanaj ajmofiloj, sugeste ke ties postuloj por denseco de tiu vegetotavolo estas kompare flekseblaj [14].
En seka prerio de centra Florido, la Baĥmanaj ajmofiloj uzis tufojn de palmetto kiuj havis "naturajn" nestotruojn ege (p<0.001) pli ol espereble baze sur disponeblo. Aŭtoroj sugestas, ke la Baĥmanaj ajmofiloj en preria habitato uzas nestotruojn kiel areojn de fuĝado el predantoj [20].
Kelkaj studoj priserĉadis la gravon de pejzaĝoj atribuitaj al la Baĥmanaj ajmofiloj. Por studo de la ebla gravo de disereco de vegetaĵaro en loko vidu la sekcion pri habitatokarakteroj.
La kapablo de la Baĥmana ajmofilo por detekti kaj koloniigi areojn antaŭ kiam jam ne estas taŭgaj lokoj povus dependi el la grando kaj izoleco de la habitato. En sud-centra Misurio, nur klarejoj ≥ 11.7 ha estis okupitaj de Baĥmanaj ajmofiloj [9]. La probableco ke la Baĥmana ajmofilo okupas miksitajn pin-herbejojn en Misisipio pliiĝis laŭ grando de areoj kun longa incendisekvo, sukcedo de mallongaj rikoltoj kaj ne forigo de tranĉitaj ligneroj (p=0.05) kaj laŭ la perimetro de la area proporcio de tiuj areoj pliiĝis (p=0.02) [15]. En Suda Karolino, la distanco el fontaj populacioj ege (p≤ 0.05) influis la kapablon de la Baĥmanaj ajmofiloj por koloniigi ĵusajn klarejojn en ambaŭ jaroj en unu studita areo kaj en 1 de 2 jaroj en alia studita areo. Aŭtoroj sugestas, ke la esto de koridoroj en la lasta studita areo povus esti rezultanta de la fakto ke la distanco estis malpli influa [21].
La asocio de la Baĥmana ajmofilo kun arbarborda habitato estas necerta. En orienta Teksaso klarejoj kun relative abundaj pinoj “loblolly”, lokoj kie la teritorioj de Baĥmana ajmofilo estis ege (p<0.01) pli proksimaj al la arbarbordoj de studita areo kaj la nombro de Baĥmanaj ajmofiloj estis ege (p<0.05) rilata (r=–0.22) kun la distanco al bordo [19]. Tamen, en seka prerio de centra Florido la diferenco en la densecoj de Baĥmana ajmofilo en la bordo- kaj kernohabitatoj ne gravis (p≥0.36), kaj ambaŭ bordo- kaj kernohabitatoj estis konsiderataj taŭgaj por populacioj [8].
La teritorigrando de la Baĥmana ajmofilo varias. En klarejoj de Misurio, informoj de averaĝaj reproduktaj teritorioj de la Baĥmana ajmofilo rangas el 0.62 ha, n=13 al 2.9 ha, n=7 [9]. En mallongfolia kaj de “loblolly” pinoplantejoj de centra Arkansaso, la hejmogrando (n=25) dum la reprodukta sezono estis 2.5 ha [12]. En loko de sud-centra Florido kun “palmetto” (Sabal etonia) disigita inter aristidoj (Aristida spp.), la teritorioj de la Baĥmana ajmofilo (n=6) averaĝis 5.1 ha. Vintre (novembro-januaro), la averaĝa hejmogrando de 8 Baĥmanaj ajmofiloj estis 0.65 ha en la seka prerio de centra Florido [20].
La denseco de Baĥmana ajmofilo dum la reprodukta sezono estis ĉirkaŭkalkulita en diversaj habitatoj. En klarejoj de diversaj aĝoj kun relative abundo de pinoj “loblolly” en orienta Teksaso, la maksimuma denseco de Baĥmana ajmofilo estis 1.9/10 ha [19]. En Suda Karolino la densecoj de Baĥmana ajmofilo gamis el 0 al 0.48/ha en lokoj de diferencaj aĝoj kaj aranĝosistemoj [11]. En Georgio la densecoj de Baĥmana ajmofilo gamis el 0 al 0.92 birdoj/ha en lokoj game el malferma kamparo al mezaĝaj kaj maturaj arbaroj komponitaj ĉefe de unuarangaj pinaroj de “loblolly” [17]. En sud-centra Florido en komunumo komponita de palmetto kaj aristidoj, la denseco de Baĥmana ajmofilo averaĝis je 1 masklo/33 ha. En sekaj prerioj de centra Florido, la densecoj de Baĥmana ajmofilo variis el 0.92 al 3.24 teritorioj/10 ha depende de lokoj kaj jaroj [8]. La densecoj de Baĥmana ajmofilo kalkulitaj el reproduktaj birdocensoj en longfoliaj pinarbaroj estis>15 teritorioj/40 ha, dum la densecoj el studoj pri vintraj birdopopulacioj estis el 6 al 10 individuoj/40 ha [22].
La Baĥmanaj ajmofiloj manĝas surgrunde plantosemojn kaj artropodojn. En habitato kie hegemonias pinoj “loblolly” kaj mallongfoliaj de orienta Teksaso, ĉiuj observoj de manĝantaj Baĥmanaj ajmofiloj estis surgrundaj [23] kaj studo asertas, ke la Baĥmanaj ajmofiloj manĝas rare en arbustoj [1].
Studoj [1][4][24] kaj priserĉado pri la dieto de la Baĥmana ajmofilo en orienta Teksaso [23] resumas la speciojn kiuj komponas la dieton de la Baĥmana ajmofilo. Vario de herbosemoj kiaj panikherboj, setarioj (Setaria sp.), paspaloj (Paspalum spp.), kaj aristidoj estas manĝataj de la Baĥmanaj ajmofiloj same kiel semoj de diversaj aliaj taksonoj, inklude vakciniojn (Vaccinium spp), pinojn kaj ciperacojn (Carex spp). Artropodoj de la dieto de la Baĥmana ajmofilo inkludas akridojn kaj grilojn (Orthoptera spp.), araneojn (Araneae), skarabojn (Coleoptera spp.), raŭpojn (Lepidoptera spp.), vespojn (Hymenoptera) kaj cikadoj (Cicadellidae) [1][4][23][24]. Laŭ studoj insektoj formas la dieton de la Baĥmana ajmofilo plie printempe kaj aŭtune ol vintre [1][4][24]. Stomakenhavo de Baĥmana ajmofilo kolektis en orienta Teksaso somere (n=5) kaj aŭtune (n=11) havis pli grandan abundon de insektoj ol tiu kolektitaj vintre (n=4) [23].
Mankas informoj demonstrante kiuj specioj predas la Baĥmanan ajmofilon. Tamen la Mallongvosta buteo (Buteo brachyurus) kaj eble la Amerika turfalko (Falco sparverius) [20] predas plenkreskulojn de la Baĥmana ajmofilo. Specioj responsaj pri nestopredado ne estas ĝenerale konataj [6][8]. Pruvoj de 2 studoj sugestas mamulajn predantojn [5][6] kaj serpentoj manĝas idojn de la Baĥmana ajmofilo [6].
La nestoj de Baĥmana ajmofilo estas foje parazitataj de la brunkapaj molotroj (Molothrus ater) [6]. En pinaroj mallongfoliaj kaj de “loblolly” de centra Arkansaso, 5 % de 38 nesta malsukceso rilatas al parazitado fare de la brunkapa molotro [6].
La Baĥmana ajmofilo, Aimophila aestivalis, estas specio de birdoj de la familio de Emberizedoj kaj genro de Ajmofiloj, kiu enhavas speciojn kun rimarkindaj kapobildoj. Temas pri malgranda membro de la grupo de la Amerikaj paseroj kiu estas endemia de sudorienta Usono. Tiu specio ricevas sian nomon honore de John Bachman.
Ties reprodukta habitato estas malferma arbaro de pinoj. Ili konstruas kupolan neston kutime surgrunde ĉe herbotufo aŭ arbusto. La ino demetas 3–5 ovojn.
La Baĥmana ajmofilo estas ĉefe birdospecio de nemigrantaj loĝantaj birdoj, sed ili povas retiriĝi el kelkaj el la plej nordaj teritorioj. Tiu specio estas ĉefe granivora, sed ili manĝas ankaŭ iome da insektoj.
Tiu birdospecio estas konsiderata Preskaŭ Minacata, kaj habitatoperdo estas unu el la plej gravaj faktoroj ofte citataj pro ties malpliiĝo. Ankaŭ habitatodegradado pro postaj stadioj de arbaraj sukcedoj atribuĝis al malpliiĝo de tiu specio. kontrolitaj incendioj povas helpi al rekuperado.
El chingolo de Bachman (Peucaea aestivalis),[2] también conocido como sabanero cabecilistado,[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Passerellidae. Es endémica del sureste de Estados Unidos. El nombre común de la especie conmemora al reverendo y naturalista estadounidense John Bachman.
Se reconocen tres subespecies:[4]
El chingolo de Bachman (Peucaea aestivalis), también conocido como sabanero cabecilistado, es una especie de ave paseriforme de la familia Passerellidae. Es endémica del sureste de Estados Unidos. El nombre común de la especie conmemora al reverendo y naturalista estadounidense John Bachman.
Peucaea aestivalis Peucaea generoko animalia da. Hegaztien barruko Emberizidae familian sailkatua dago.
Peucaea aestivalis Peucaea generoko animalia da. Hegaztien barruko Emberizidae familian sailkatua dago.
Mäntysirkkuli (Peucaea aestivalis) on pohjoisamerikkalainen varpuslintu, joka on nimetty amerikkalaisen luonnontutkijan John Bachmanin kunniaksi. Lajista tunnetaan kolme alalajia: P. a. aestivalis, P. a. bachmani ja P. a. illinoensis.
Linnun pituus on noin 12–15 cm ja paino keskimäärin 21 g. Sen höyhenpuku on ruskehtava ja punertavaviiruinen. Nokka on kartiomainen ja päälaki punaruskea. Sukupuolet ovat samannäköisiä. Koiraan laulua kuvataan erääksi kauneimmista linnunlauluista.
Mäntysirkkulit elävät Yhdysvaltain kaakkoisosassa, pääasiassa Floridassa ja Meksikonlahden alueella. Se on taantunut voimakkaasti viime vuosikymmeninä elinympäristöjen tuhoutumisen seurauksena. Bongarit häiritsevät toisinaan lajin pesintää.
Mäntysirkkulit suosivat tiheää, nuorta, kulon jälkeen syntynyttä männyntaimikkoa, mutta pesivät myös varttuneissa tammi- ja mäntymetsissä. Niitä tavataan myös avomaalla.
Mäntysirkkulinaaras rakentaa pesän hyvään kätköön maahan. Pesä on rakennettu ruohonkorsista ja vuorattu karvoilla ja hienoilla kuiduilla. Munamäärä on 2–5, keskimäärin 3,9, ja haudonta-aika noin 1214– päivää. Vain naaras hautoo. Poikaset lähtevät pesästä lentokyvyttöminä 9–10 päivän ikäisinä, ovat aikuisen kokoisia 25 päivää vanhoina ja itsenäistyvät noin 35 päiväisinä. Lehmäturpiaali (Molothrus ater) loisii niiden pesiin.
Lajin ruokavalio koostuu siemenistä ja pienistä selkärangattomista.
Mäntysirkkuli (Peucaea aestivalis) on pohjoisamerikkalainen varpuslintu, joka on nimetty amerikkalaisen luonnontutkijan John Bachmanin kunniaksi. Lajista tunnetaan kolme alalajia: P. a. aestivalis, P. a. bachmani ja P. a. illinoensis.
De dennengors (Peucaea aestivalis synoniem: Aimophila aestivalis) is een vogel uit de familie Emberizidae.
Dennegorzen zijn relatief klein in omvang en effen bruin van kleur met roodachtige strepen. Ze zijn 12 tot 15 centimeter lang en ongeveer 21 gram.
De soort komt vooral voor in het zuidoosten van Verenigde Staten, met name in Florida en telt drie ondersoorten:
De dennengors is schaars en de aantallen leken af te nemen. Bij de herziening in 2012 staat de vogel nog als gevoelig op de Rode Lijst, maar de aantallen stabiliseren dus kan de status in de toekomst mogelijk verlaagd worden tot niet bedriegd.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe dennengors (Peucaea aestivalis synoniem: Aimophila aestivalis) is een vogel uit de familie Emberizidae.
Multimedia w Wikimedia Commons Polniczek płowy (Peucaea aestivalis) – gatunek małego ptaka z rodziny pasówek. Występuje w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych. Narażony na wyginięcie.
Po raz pierwszy gatunek opisał Martin Lichtenstein w 1823 pod nazwę Fringilla aestivalis. Holotyp pochodził z Georgii[3]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) umieszcza polniczka płowego w rodzaju Peucaea jako P. aestivalis[4]. Gatunek bywał umieszczany w rodzaju Aimophila, jednak było to błędne, gdyż czyniło ten rodzaj parafiletycznym. Polniczek płowy jest blisko spokrewniony z polniczkami: szarym (P. cassinii) i preriowym (P. botterii); przedstawiciele wszystkich tych gatunków w okresie lęgowym popisują się pieśnią w locie. Różnice między podgatkunami mają charakter klinowy[3]. IOC wyróżnia 3 podgatunki[4], akceptują je autorzy Handbook of the Birds of the World[3].
IOC wyróżnia następujące podgatunki[4]:
Długość ciała wynosi 12–16 cm; 18,4–22,6 g[3]. Szczegółowe wymiary dotyczące przedstawicieli podgatunku nominatywnego, według Ridgwaya (w milimetrach)[5]:
Długość skrzydła D. ogona D. dziobaOpis dotyczy podgatunku nominatywnego według Ridgwaya. Nie występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. Wierzch ciała szary, pokryty szeroki, kasztanowobrązowymi pasami. Na piórach grzbietu można dostrzec czarne środki piór. Sterówki popielate, mają szerokie szare krawędzie. Środkowa para sterówek szara z popielatym pasem. Krawędź skrzydła jasnożółta. Boki głowy, w tym brew, oraz szyja szare, przy czym szyję pokrywają pasy kasztanowe lub ciemne, kasztanowobrązowe. Pasek oczny kasztanowy lub kasztanowobrązowy, cienki. Gardło i broda szarawe lub płowoszare, bardzo jasne. Na piersi, bokach i brzuchu pióra szaropłowe. Niekiedy dają się dostrzec brązowe paski na bokach. Górna szczęka szara, żuchwa jaśniejsza. Tęczówka brązowa. Nogi i stopy jasnobrązowe z żółtym odcieniem lub słomkowożółte[5].
Środowiskiem życia gatunku są nizinne lasy sosnowe[6][3]. Reprezentanci P. aestivalis żywią się głównie nasionami (głównie traw) i owadami. W lecie trzon diety stanowią bezkręgowce, w tym chrząszcze, gąsienice, prostoskrzydłe oraz pająki. Poliniczki płowe przebywają niemal wyłącznie na ziemi[7]. Są to ptaki wędrowne, jednak zagadnienie wędrówek u tych polniczków jest słabo poznane, gdyż trudno je obserwować, z wyjątkiem momentu śpiewu[3].
Okres lęgowy trwa od środka kwietnia do września[3]. Gniazdo niemal zawsze znajduje się na ziemi, zwykle u nasady krzewu lub kępy traw. Gniazdo budowane jest przez samicę. Ma ono formę otwartego kubeczka, a budulec stanowią trawy, zioła, korzenie, zaś wyściółkę delikatniejsze trawy i sierść. W zniesieniu zwykle od 3 do 4 jaj (niekiedy 2 lub 5)[7]. Mierzą blisko 19 na 15 mm, skorupka jest biała (oryginalne wymiary: 0,75 na 0,6 cala[8]). Inkubacja trwa 12–14 dni, wysiaduje jedynie samica. Młode pozostają w gnieździe przez 9–10 dni, przez ten okres są karmione przez oba ptaki z pary. 1 lub 2 lęgi w roku[7].
IUCN uznaje polniczka płowego za gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened) od 200 roku (stan w 2016); wcześniej, w 1998 i 1994, został sklasyfikowany jako niższego ryzyka/najmniejszej troski. BirdLife International ocenia trend populacji jako spadkowy. Niegdyś polniczki płowe występowały również dalej na północ, aż po Pensylwanię, południowe Ohio, Illinois i Indianę. Zmniejszenie zasięgu i spadek populacji został wywołany wycinką starych lasów sosnowych[6]
Polniczek płowy (Peucaea aestivalis) – gatunek małego ptaka z rodziny pasówek. Występuje w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych. Narażony na wyginięcie.
Bachmansparv[2] (Peucaea aestivalis) är en nordamerikansk fågel i familjen amerikanska sparvar inom ordningen tättingar.[3]
Bachmansparv är en medelstor sparv som mäter 12.2–16.2 cm och väger 18.4–23 gram.[4] Den adulta fågeln har rödbrun, till brun ovansida och hjässa med svarta streck på mantel, rygg och handpennor. Ansiktet är grått med rödbrunt ögonbryn. Bröstet är sandfärgat och buken vitaktig.
Bachmansparv häckar i sydöstra USA. Den är framförallt en stannfågel men de nordligaste häckande populationerna drar sig söderut. Arten delas in i tre underarter:[3]
Tidigare placerades arten i släktet Aimophila, men genetiska studier visar att arterna i släktet inte är varandras närmaste släktingar.[5] Dess närmaste släktingar är cassinsparv (Peucaea cassinii) och botterisparv (Peucaea botterii).
Arten häckar tempererad öppen barrskog. Det klotformade boet placeras ofta på marken vid en grästuva eller buske. Honan lägger tre till fem ägg. Bachmansparven är främst en fröätare men tar även insekter.
IUCN kategoriserar arten som nära hotad, eftersom den minskar i antal, främst på grund av habitatförlust.[1] Världspopulationen uppskattades 2016 till 190.000 individer.[6]
Trivialnamnet är en hyllning till John Bachman (1790-1874), en amerikansk vetenskapsman och naturforskare, som var nära vän med John James Audubon.
Wikimedia Commons har media som rör bachmansparv.
Wikispecies har information om Peucaea aestivalis.
Bachmansparv (Peucaea aestivalis) är en nordamerikansk fågel i familjen amerikanska sparvar inom ordningen tättingar.
Peucaea aestivalis là một loài chim trong họ Emberizidae.[1]
Peucaea aestivalis là một loài chim trong họ Emberizidae.
