Distribucion General: Se encuentra desde Panamá hasta la Tierra del Fuego.
Valellus chilensis[1] a zo ur spesad evned eus kerentiad ar c'hCharadriidae.
Evn broadel Uruguay eo(Daveoù a vank).
Anvet e voe Parra chilensis da gentañ-penn (e 1782)[2] gant ar skiantour chilean Juan Ignacio Molina (1740-1829).
Bevañ a ra diwar divellkeineged ha pesked bihan hag a dap el lec'hid, met ivez diwar artropoded ha blotviled-douar.
Al labous a gaver ar pevar isspesad anezhañ[3] e Suamerika[4] :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Valellus chilensis a zo ur spesad evned eus kerentiad ar c'hCharadriidae.
Evn broadel Uruguay eo(Daveoù a vank).
Anvet e voe Parra chilensis da gentañ-penn (e 1782) gant ar skiantour chilean Juan Ignacio Molina (1740-1829).
La fredeluga xilena[1] (Vanellus chilensis) és un ocell de la família dels caràdrids (Charadriidae) que habita sabanes i aiguamolls de la zona Neotropical, des de Panamà cap al sud fins a la Terra del Foc, faltant de la conca de l'Amazones i del vessant occidental dels Andes des d'Equador fins al nord de Xile.
La fredeluga xilena (Vanellus chilensis) és un ocell de la família dels caràdrids (Charadriidae) que habita sabanes i aiguamolls de la zona Neotropical, des de Panamà cap al sud fins a la Terra del Foc, faltant de la conca de l'Amazones i del vessant occidental dels Andes des d'Equador fins al nord de Xile.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cornchwiglen De America (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: cornchwiglod De America) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Vanellus chiliensis; yr enw Saesneg arno yw Southern lapwing. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn V. chiliensis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Mae Cornchwiglen De America yn arwyddlun ar gyfer Tîm rygbi'r undeb cenedlaethol Wrwgwái. Llysenw'r tîm yw Los Teros - y cornchwiglod.
Mae'r cornchwiglen De America yn perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corgwtiad Aur Pluvialis dominica Corgwtiad aur y Môr Tawel Pluvialis fulva
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cornchwiglen De America (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: cornchwiglod De America) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Vanellus chiliensis; yr enw Saesneg arno yw Southern lapwing. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn V. chiliensis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Der Bronzekiebitz (Vanellus chilensis) ist mit einer Körperlänge von 37–38 Zentimetern ein sehr großer Vertreter der Familie der Regenpfeifer.
Diese Vögel haben ein graues Kopfgefieder, der Rücken ist grau, grün oder braun gehalten. Der Bauch ist weiß, die Brust, der Schwanz und die Federn der Kopfhaube sind schwarz gefärbt. Der Schnabel und die Beine sind rot. Auffällig sind die beiden Sporne an den Flügeln, die ein Überbleibsel der Daumenkralle darstellen. Charakteristisch sind des Weiteren der lange schwarze Streifen am Kopf bis zur Brust und die braunen Stellen an den Schultern. Die Flügel sind an der Oberseite grau und unten weiß und an den Flügelspitzen schwarz. Der Bereich um die die Augen ist rötlich.
Die Art kommt in weiten Teilen Südamerikas – und in jüngerer Zeit auch zunehmend bis Mittelamerika – vornehmlich in Savannen, Feuchtwiesen und Lagunengebieten vor, hat sich mittlerweile aber auch auf landwirtschaftlich genutzten und bewohnten Flächen verbreitet und dringt teils sogar bis in die Innenstädte vor.
Die Tiere ziehen das ganze Jahr in kleinen bis mittelgroßen Gruppen auf der Suche nach Würmern, Insekten und deren Larven durch die Landschaft. Sie sind laut und schreckhaft und stoßen beim kleinsten Anzeichen von Gefahr einen grellen Warnruf aus. Bei Störungen fliegen sie auf und kreisen über längere Zeit kreischend über ihrem Futterplatz. Sie sind sowohl tagsüber wie auch bei Dunkelheit aktiv.
Bronzekiebitz beim Start
Bronzekiebitz im Flug
Bronzekiebitz im Gras
Ihre bräunlichen Eier, meist vier Stück, legen sie in flache Erdmulden. Die Brutdauer beträgt 18 bis 38 Tage. Bei der Brut verteidigen sie ihr Nest sehr aggressiv gegen jegliche Störung. Die Jungen verlassen sofort nach dem Schlupf das Nest und werden von beiden Eltern noch bis zu einem Monat lang versorgt.
Eier des Bronzekiebitzes
Brütender Bronzekiebitz
Küken des Bronzekiebitzes
Erwachsener Bronzekiebitz mit Küken
Aufgrund ihrer weiten Verbreitung und der Tatsache, dass für diese Art keinerlei Gefährdungen bekannt sind, stuft die IUCN diese Art als nicht gefährdet ein (Least Concern).
Der Bronzekiebitz ist Nationalvogel Uruguays und wird dort „Tero“ genannt. Er ist auch Symbol der dortigen Nationalmannschaft „Los Teros“.
Der Bronzekiebitz (Vanellus chilensis) ist mit einer Körperlänge von 37–38 Zentimetern ein sehr großer Vertreter der Familie der Regenpfeifer.
De Sileenske ljip (Vanellus chilensis) is in waadfûgel, dy't yn hiel Súd-Amearika foarkomt, útsein yn de Andes en it Amazônegebiet.
Dizze Ljip hat in foarkar foar iepen gerslân en hat dan ek profitearre fan it útwreidzjen fan syn biotoop trochdat der yn dy kontreien hieltyd mear fee hâlden wurdt. Sûnt 1961 komt de fûgel ek foar op Trinidad en sûnt 1974 op Tobago.
Lykas de noardlike Ljip, briedt de Sileenske ljip yn in simpel nêst, almeast op greide mar ek wol op farsk omploege lân. Wat fleankeunst en de wize fan it ferdriuwen fan rôvers oanbelanget liket er ek in soad op syn noardlik famyljelid.
Bûten de briedtiid lûkt de Sileenske ljip nei wiete gebieten dêr't nachts yn grutte kloften om fretten, meast ynsekten, socht wurdt.
De Sileenske ljip is sa'n 31 oant 33 sm lang en waget ûngefear 295 gram. De boppekant is meast brún-griis mei in brûnzen glâns op de skouders. De grize kop falt noch it measte op mei in swarte foarholle en in swarte kiel dy't oergiet yn it ek swarte boarst. It swart wurdt begrinze troch in wite streek. De rest fan de ûnderkant is wyt, de sturt is wer swart. De eachring, poaten en snaffel binne meast roaseftich.
Geografysk komme nochal grutte ferskillen yn de tekening foar.
De Sileenske ljip (Vanellus chilensis) is in waadfûgel, dy't yn hiel Súd-Amearika foarkomt, útsein yn de Andes en it Amazônegebiet.
The southern lapwing (Vanellus chilensis), commonly called quero-quero in Brazil, or tero in Argentina and Uruguay, is a wader in the order Charadriiformes. It is a common and widespread resident throughout South America, except in densely forested regions (e.g. most of the Amazon), the higher parts of the Andes and the arid coast of a large part of western South America. This bird is particularly common in the basin of the Río de la Plata. It has also been spreading through Central America in recent years. It reached Trinidad in 1961 and Tobago in 1974, and has rapidly increased on both islands, sporadically making its way North to Barbados where one pair mated, nested and produced chicks in 2007.
This lapwing is the only crested wader in South America. It is 32 to 38 cm (13 to 15 in) in length and weighs approximately 250 to 425 g (8.8 to 15.0 oz). The upperparts are mainly brownish grey, with a bronze glossing on the shoulders. The head is particularly striking; mainly grey with a black forehead and throat patch extending onto the black breast. A white border separates the black of the face from the grey of the head and crest. The rest of the underparts are white, and the eye ring, legs and most of the bill are pink. It is equipped with red bony extensions under the wings (spurs), used to intimidate foes and fight birds of prey.
During its slow flapping flight, the southern lapwing shows a broad white wing bar separating the grey-brown of the back and wing coverts from the black flight feathers. The rump is white and the tail black. The call is a very loud and harsh keek-keek-keek.
There are three or four subspecies, differing slightly in head coloration and voice. Vanellus chilensis fretensis from Patagonia is sometimes included in the nominate subspecies V. c. chilensis. The northern subspecies—V. c. cayennensis from north and V. c. lampronotus from south of the Amazon River—are sometimes separated as a distinct species, Vanellus cayennensis. These two subspecies have a browner head—particularly the northernmost birds—and the white face band (broad in the northern and narrow in the southern one) does not reach to the center of the crown. However, birds from the general region of Uruguay apparently intergrade.
In prehistoric times, the species seems to have been more widespread. Late Pleistocene lapwing bones from Florida were initially described as Dorypaltus prosphatus but have since been regarded as indistinguishable from those of the southern lapwing of the time, except by being smaller. Though they may not be specifically distinct, the lack of this birds' occurrence out of South America on a regular basis today suggests that they may be better considered a paleosubspecies V. c. prosphatus. This would have disappeared as the last ice age ended, but biogeography suggests that the species must also have occurred in Central America and/or the Caribbean. The entirely extinct prehistoric species V. downsi is closely related to the southern lapwing found in California; its remains have been found at the La Brea Tar Pits in Los Angeles. Separated by the Rocky Mountains, V. downsi makes an unlikely ancestor to the southern lapwing, but it is certainly possible that it was a northwestern sister species.[3]
This is a lapwing of lake and river banks or open grassland. It has benefited from the extension of the latter habitat through widespread cattle ranching. When nesting in the vicinity of airports, it poses a threat to the safety of aerial traffic.[4] Its food is mainly insects (such as grasshoppers)[5] and other small invertebrates (including earthworms and cutworms), as well as small fish,[5] hunted using a run-and-wait technique mainly at night, often in flocks. In urban areas like Rio de Janeiro, Montevideo, and La Plata it can even be seen feeding on floodlit soccer pitches during televised matches.
The southern lapwing breed cooperatively in social groups that social groups consist of a breeding pair with one or two young from the previous breeding season.[6] They breed on grassland and sometimes ploughed fields, and has an aerobatic flapping display flight. It lays 2–3 (rarely 4) olive-brown eggs in a bare ground scrape. The nest and young are defended noisily and aggressively against all intruders (including humans) by means of threats, vocalizations and low flights. After the breeding season it disperses into wetlands and seasonally-flooded tropical grassland.
Southern lapwing chick
Nest of V. c. lampronotus with small clutch
V. c. chilensis (Valdivia, Chile)
Nesting V. c. lampronotus threatening photographer. Note spurs protruding from wrists.
_in_flight.jpg)
In flight
Chick
Skeleton
.jpg)
V. c. cayennensis, Tobago
Southern lapwing with youngster under wings
The southern lapwing (Vanellus chilensis), commonly called quero-quero in Brazil, or tero in Argentina and Uruguay, is a wader in the order Charadriiformes. It is a common and widespread resident throughout South America, except in densely forested regions (e.g. most of the Amazon), the higher parts of the Andes and the arid coast of a large part of western South America. This bird is particularly common in the basin of the Río de la Plata. It has also been spreading through Central America in recent years. It reached Trinidad in 1961 and Tobago in 1974, and has rapidly increased on both islands, sporadically making its way North to Barbados where one pair mated, nested and produced chicks in 2007.
La Sudamerika vanelo, laŭ regiona nomiĝo Teroo aŭ Terutero[1], aŭ laŭ la scienca nomo Ĉilia vanelo, (Vanellus chilensis, antaŭe nomita Belonopterus cayennensis lampronotus), estas granda vadbirdo de la familio de la ĥaradriedoj de la ordo de Ĥaradrioformaj kaj unu el la plej konataj specioj de la genro Vanellus.
Tiu birdo estas komuna kaj tre disvastigita kiel loĝanta specio tra tuta Suda Ameriko, escepte en ĝangaloj de Amazonio kaj Andoj, tio estas la du plej malfacilaj medioj en la kontinento. Ĝi estas tre facile videbla en regionoj de Brazilo, Paragvajo, Ĉilio kaj en ebenaĵoj de Argentino kaj Urugvajo, lando kie la specio estas konsiderata blazona birdo. Ĝi atingis eĉ kelkajn karibajn insulojn kiel ekzemple Trinidado (1961) kaj Tobago (1974), ambaŭ en ŝtato Trinidado kaj Tobago, kie la specio pliiĝis lastatempe.
Ĝi logas en malferma kamparo, sed ankaŭ en terkulturejoj kaj urbaj medioj, ĉefe proksime de lagetoj kaj kanejoj. La specio profitis el la pliampleksigo de teritorio dediĉata al herbejoj por brutaro. Eblas ankaŭ vidi ĝin kiel hejmbesto en ĝardenoj, ĉar ĝi estas ŝatata pro siaj graciaj movoj, manĝado de insektoj kaj lerte zorgema karaktero, kio helpas esti uzata kiel alarmilo.
Ĝia ĝenerala aspekto estas de eta birdo de ne tre alloga koloraro, sed tre eleganta kaj svelta, kronita de eta, nigra, pintakra kaj tre fajna kresteto, kio igas ĝin la ununura krestovanelo kaj krestovadbirdo en Sudameriko.
Estas eta vadbirdo 30 ĝis 35 cm longa kaj 295 g peza. Supraj partoj estas ĉefe brungrizaj, sed komence de flugiloj estas unue eta verda parteto kaj poste pli granda makulo kun nuancoj iom bronzkoloraj iom violaj. La kapo estas specife logalveka, ĉar estas griza, sed havas nigran strion de supre suben en fronto, subbeko -ĉe tiuj du partoj ĝi ĝuas blankan pli fajnan markostrion-, gorĝo ĝis brusto kie “eksplodas” en granda nigra cirklo.
La beko estas mallonga kaj ruĝa escepte ties pinto kiu estas nigra. La okuloj estas brilruĝaj. Ankaŭ la kruroj estas ruĝaj kaj longaj kaj maldikaj. Ili havas tri antauajn fingrojn kaj unu mallongan malantaŭan. Kiam estas varmo aŭ danĝero, la birdo tute forfaldas siajn krurojn, sed plej ofte ripozas sur unu el ili, dum la alia restas faldita ĉe la korpo. La birdo povas ankaŭ resti senmova kun malantaŭen kruroj falditaj. Ĝi havas ankaŭ etajn ostajn plilongaĵojn sub pintoflugiloj (spronoj), kiujn uzas kiel armiloj dum malalta flugado kontraŭ malamikoj aŭ por defendi sin kontraŭ rabobirdoj.
Dumfluge la birdo montras supre vertikalan blankan mezstrion inter brungriza korpo kaj nigra pinta flugilduono. Sube estas pli granda horizontala blanka duono kun blanka ventro kontraŭ nigra malantaŭa flugilduono. Flugiloj estas grandaj kaj larĝaj. La vosto estas mezgranda, blanka ĉe vostobazo kaj nigra ĉepinte.
Junuloj ne havas ruĝan okulĉirkaŭaĵon, nek tiom longan kreston nek tiom kontrastan plumarkoloraron. Ili havas pli brunajn vizaĝon kaj bruston. Ambaŭ seksoj estas similaj laŭ plumaro, sed inoj estas iom pli malgrandaj.
Estas kvar regionaj subspecioj de tiu neotropisa specio, kiu diferenciĝas precipe laŭ la detaloj en la nigroblanka vizaĝa bildo.
Ĝenerale ili moviĝas laŭ aroj kaj estas tre zorgemaj de idoj. Ili nestas en malferma kamparo. Pro tio ili estas tre sentemaj antaŭ iu ajn bruo aŭ fremda moviĝo. Kaze de alarmo ili krias per laŭta specifa ripetota kaj konata kriado, alarmante kaj samspecianojn kaj nesamspecianoj. Kiuj fidas je ties alarmkapablecon, certigas, ke ili estas eksterordinaraj gardistoj kaj noktogardistoj ĉar ili alarmas hundojn kaj krome krias malsimile laŭ la specio de la fremdulo.
Kaze de predantoj, ĉu rabobirdoj ĉu katoj -hejmaj aŭ ne- ili barakte luktas kontraŭ ili per spronoj kaj kutime ili sukcesas malproksimigi tiujn predantojn.
Ili marŝas gracie, farante kolklinigojn, kiel nerva tiko. Ili ne kutime malproksimiĝas el sia devenloko. Tre specifaj estas la vizitoj inter najbaraj bredoparoj.
Dum inokonkero okazas luktado inter maskloj, sed nur per beko kaj ne per spronoj. Dum allogakrobatio la maskloj levegas la kapon kaj subigas la voston. La nesto estas eta truo en malferma kamparo nur iomete limigita de kelka herbaro aŭ branĉareto; tamen ili estas malfacile troveblaj. La ino demetas 2-4 olivbrunajn malhelmakulitajn ovojn fine de vintro. Sama reprodukta paro povas ovumi kelkajn fojon dum unu jaro. Kovado daŭras 26 tagojn. Ambaŭ gepatroj zorgas la neston kaj idojn, kiuj estas defenditaj agreseme kaj brueme, sed kiuj ne bezonas esti manĝigataj. Nokte la ino kaŝas la idojn sub siaj flugiloj. La idoj estas zorgitaj ĝis sia ekflugo post unu monato. Se la nesto estas trovita, la birdo ŝajnigas esti vundita por malproksimigi la fremdulon.
Jam oni parolis pri hejmado kaj alarmohelpo de tiu specio. Tamen eĉ en kaptivado ili estas zorgemaj kontraŭ homoj, sed ili povas alproksimiĝi al tiuj por atingi manĝaĵon.
En sudamerika hispana lingvo estas kutima la frazo hacer como el tero, tio estas “teroe konduti”, rilate eksterordinaran konduton de la specio dum bredado: kiam ovoj estas en danĝero por proksimiĝo de fremduloj, la birdo krias kaj kuŝas en proksima loko por trompi la fremdulon, ke la ovoj estas en tiu alia loko. Tiele oni aludas homojn kiuj ŝajnigas esti kortuŝita de iu afero, kiam vere ili estas interesita de alia.
Voĉo ”kerker” aŭ “teruteru” nomigas la specion en Sudameriko.
Ili manĝas precipe insektojn kaj aliajn etajn senvertebrulojn, precipe dumnokte. Kvankam ties preferata medio estas ĉeakva, ili manĝas precipe terajn insektojn laŭ specifa tekniko, kiu konsistas en mallonga kuro, atendo kaj rapida bekofrapo antaŭen. Alia tekniko konsistas en perfingra skrapado kaj aŭskultado sub ĝi de vermoj, kiuj poste estas forprenitaj per beko. Ili povas manĝi ankaŭ semojn kaj nekuiritan viandon. Pro tio la hejmigado estas facila, ĉar ili serĉas insektojn kaj poste povas manĝi aldonaĵon kiel viando. Tamen ne konvenas interna hejmigado, ĉar ili fekas konstante blankajn etajn fekaĵojn.
Ĝi estas socia specio, kiu ofte manĝas laŭ aroj.
La Sudamerika vanelo, laŭ regiona nomiĝo Teroo aŭ Terutero, aŭ laŭ la scienca nomo Ĉilia vanelo, (Vanellus chilensis, antaŭe nomita Belonopterus cayennensis lampronotus), estas granda vadbirdo de la familio de la ĥaradriedoj de la ordo de Ĥaradrioformaj kaj unu el la plej konataj specioj de la genro Vanellus.
El tero (Vanellus chilensis),[5] también llamado tero-tero, leque, avefría, alcaraván, pellar, queltehue, treile y triel, entre otros muchos nombres comunes, es un ave del género Vanellus, encontrado principalmente en el continente sudamericano.
Nativa de América del Sur,[6] donde es muy común en muchas zonas de Bolivia, Brasil, Chile, Colombia, Ecuador, Venezuela, Paraguay y Perú, y en las llanuras de Argentina y Uruguay, siendo en este último el símbolo de la selección nacional de rugby y el ave nacional.[7] También se lo encuentra en Costa Rica.[8]
Aunque habita en descampados e incluso en ámbitos urbanos, su presencia es más usual en las cercanías de cañadas y lagunas. También suele vérselo como mascota en los jardines, por sus movimientos simpáticos, alimentación a base de insectos y carácter muy despierto que hace que algunos lo utilicen como señal de alerta.[5]
Es una pequeña ave zancuda de 30 a 36 cm de largo. La cola es de tamaño medio. Su cabeza es grande y aplanada en la corona, de color gris con rebordes blancos cerca del ojo y el pico. La frente, el lorum y la garganta son negros, y esta última es una franja, que baja engrosándose y cubriendo todo el pecho y abdomen. Posee una cresta gris muy delgada. El pico es corto y de color rojo, salvo la punta que es negra. Parte superior verde olivácea con hombros más iridiscentes y vientre completamente blanco. Presenta espolones rojizos en los codos de las alas. Los ojos son de color rojo intenso y redondos. [5][9]
Las patas del tero son largas y finas, de color rojo. Los dedos son tres hacia adelante y uno muy corto hacia atrás. Aunque en días de mucho calor o cuando se encuentra atemorizado repliega completamente sus patas, lo más habitual es verlo descansando apoyándose en una de ellas, mientras que la otra queda pegada al cuerpo. También suele quedarse quieto doblando las patas hacia atrás. Cuando camina o está quieto, hace "agachadas" aún sin explicación.[5]
Cuidan a sus huevos o polluelos en parejas o tríos, arremetiéndose agresivamente contra cualquier amenaza. Su método de defensa funciona en que un adulto se mantiene alerta en el suelo cuidando a las crías, mientras que el otro vuela en dirección de la amenaza con la intención de pegarle con los espolones de las alas, sin detenerse hasta ahuyentarla. Posee una vocalización estridente y vibrante. [9]
Los jóvenes se diferencian de los adultos principalmente por la ausencia de rojo alrededor del ojo y una menor cantidad de tonalidades y bandas de colores en las plumas; además de poseer la mancha ubicada sobre el pico de un color plomo desgastado o negruzco manchado, en vez de negra como en los adultos. Las diferencias entre macho y hembra no son detectables a simple vista, aunque las hembras son un poco más pequeñas que los machos.[5][9]
Se alimentan de invertebrados (principalmente insectos) y vertebrados pequeños como lagartijas, también de carne cruda. Para cazar hacen una pequeña carrera de dos o tres pasos, se detienen y lanzan un picotazo hacia adelante. Otra técnica que utilizan es revolver la tierra con sus patas para poder sentir las lombrices debajo de ella, la que luego extrae con el pico. También incluye en su dieta semillas. [5][9]
Por lo general se agrupan en bandadas, y son muy cuidadosos de sus pichones. Hacen sus nidos en el suelo a campo abierto, razón por la cual son muy sensibles ante cualquier ruido o movimiento extraño. Al alarmarse emiten su grito característico, estridente y repetido; este sonido es casi una constante en las zonas rurales del centro y norte de la Argentina, al igual en todo el territorio uruguayo y el centro y sur chileno.[5]
Es muy astuto con el cuidado de su nido, pues ante la presencia de un intruso teatraliza la situación echándose como si estuviera empollando, pero en otro lado, para que el visitante se dirija hacia él. En algunas ocasiones hace vuelos cortos alejándose de su nido con la apariencia de no poder volar bien, como si estuviera herido, repitiéndolo varias veces cada vez más lejos hasta que pase el peligro. Muchas veces hace vuelos rasantes sobre el intruso, incluso rozándolo con sus espolones . En el caso de aves de rapiña o felinos los ataca, apuntando al rostro hasta conseguir alejarlos.
Algunas veces ocurren peleas entre machos por la atracción de la hembra, para las cuales utilizan el pico y no los espolones. En el vuelo de atracción revolotean a la hembra con la cabeza lo más erguida posible y la cola hacia abajo.
El nido es un pequeño agujero en un descampado apenas delimitado por ramitas y hierbas, y son muy difíciles de distinguir. Ponen sus huevos a finales del invierno, y la misma pareja puede poner varias veces durante el año. Los huevos se incuban durante 26 días. El color es gris verdoso con pequeñas manchas oscuras. Una vez nacidos los pichones, padre y madre se ocupan del cuidado de los críos. Sin embargo, en los últimos años las observaciones de campo han planteado la posibilidad de que algunos teros desarrollen un comportamiento poligínico, es decir que haya más de una hembra por cada macho. Nidos con más de cuatro huevos parecen confirmar esta tesis. Sin embargo, un tercer sistema de cría es mucho más usual: el cooperativismo, bajo la forma de los denominados "tríos". El trío es una pareja más un tercer individuo que no tendría necesariamente que ser una hembra, sino que podría tratarse incluso de un macho emparentado. La función que cumpliría este tercero podría ser la de ayudante en la vigilancia y cuidado del nido, contribuyendo así a la supervivencia de la nidada mediante un comportamiento evidentemente cooperativo. Durante la puesta de huevos y nacimiento de los pichones son animales muy agresivos y vigilantes. Al llegar la noche la madre cobija a los polluelos bajo sus alas. Los mismos quedan bajo cuidado de los padres hasta que aprenden a volar, lo que sucede aproximadamente al mes de vida.
Teros en una playa de la costa uruguaya.
Avefría tero
Pichón de avefría tero
Nido
Nido con huevos y polluelos
Vanellus chilensis cayennensis, en Manizales, Colombia.
Un predador en el nido
Tiene cuatro subespecies:
Varias historias populares explican el origen del tero.
Entre los onas (o selknam) se dice que en tiempo antiguo fue una de las dos esposas de un hombre dotado de fuertes poderes mágicos. Esta mujer, llamada K'arke, era una notable costurera, y confeccionaba excelentes mantos y bolsos de cueros de guanaco. Un día, el marido cayó enfermo, y la envió a pedir comida a sus familiares. Estos le ofrecieron carne de guanaco y de aves, pero ella prefirió unos escarabajos, que también comían sus hermanos. Se llevó un bolso lleno con esta peculiar golosina y al volver a su campamento afirmó que su parentela estaba en esos momentos sin provisiones y nada le había podido dar. Pero el hombre notó que, con disimulo, ella metía cada tanto una mano en la bolsa y se la llevaba a la boca. En un descuido de la mujer, revisó el contenido del recipiente para ver qué comía, y al hallar los insectos, asqueado, los arrojó al fuego. Tras una serie de acontecimientos, el hombre y su otra mujer se transformaron en albatros, mientras K'arke se convertía en el tero, ave comedora de insectos.
En la narrativa criolla se coincide en que previamente a ser un ave, el tero había sido un hombre rico y elegante. Hay quién dice que era un comerciante, que vendía sus telas a la vizcacha. Otros relatos afirman que el tero se había asociado con la vizcacha; era un hombre atildado en el vestir e inquieto, que le daba consejos a su socia acerca de cómo manejar el comercio. Forzado a ausentarse, dejó todo a cargo de la vizcacha, pero esta se apuró a liquidar las mercaderías y huir con el dinero. Al regresar, el otro se encontró en la ruina y comenzó a gritar y correr, desesperado, hasta que se convirtió en tero, con los ojos enrojecidos por el llanto, el andar nervioso, y un estado de desasosiego que lo lleva a alarmarse por todo. En otras versiones, la culpa recae en el mismo tero que, habiendo sido un hombre adinerado, dilapidó su fortuna jugando a los naipes con unos fulleros, salvando del desastre nada más que sus finas ropas. Al verse en la miseria, gritó y lloró con tanta intensidad que se convirtió en un ave.
El tero (Vanellus chilensis), también llamado tero-tero, leque, avefría, alcaraván, pellar, queltehue, treile y triel, entre otros muchos nombres comunes, es un ave del género Vanellus, encontrado principalmente en el continente sudamericano.
Vanellus chilensis Vanellus generoko animalia da. Hegaztien barruko Charadriidae familian sailkatua dago.
Hego Amerikan aurki daiteke, oso hegazti ohikoa da Bolivia, Brasil, Txile, Kolonbia, Venezuela, Paraguai eta Perun eta Argentina zein Uruguaiko ordokietan. Uruguaiko hegazti nazionala da eta bere errugbi selekzioaren ikurra[3].
Herriguneetan bizi daiteke, baina ohikoagoa da urmaelen inguruan.
Vanellus chilensis Vanellus generoko animalia da. Hegaztien barruko Charadriidae familian sailkatua dago.
Eteläamerikanhyyppä (Vanellus chilensis) on eteläamerikkalainen kahlaaja. Sen laaja elinympäristö käsittää lähes koko mantereen, ja siitä tunnetaan neljä alalajia. Lajin holotyypin kuvaili Juan Ignacio Molina Chilestä 1782.[2]
Eteläamerikanhyyppä (Vanellus chilensis) on eteläamerikkalainen kahlaaja. Sen laaja elinympäristö käsittää lähes koko mantereen, ja siitä tunnetaan neljä alalajia. Lajin holotyypin kuvaili Juan Ignacio Molina Chilestä 1782.
Vanellus chilensis
Le Vanneau téro (Vanellus chilensis) est une espèce d'oiseau de la famille des Charadriidae typique d'Amérique du Sud.
C'est un oiseau de la taille d'une perdrix, il mesure environ 35 cm et pèse presque 300 grammes. Son plumage est gris clair avec des bandes noires sur la tête, les ailes et la queue. Le ventre est blanc et les ailes ont des plumes d'un vert métallique. Il a une houppe à l'arrière de la tête. Le bec, les yeux et les pattes sont rougeâtres. Des ergots sous les ailes sont utilisés pour l'intimidation ou combattre des oiseaux de proie. Cette espèce ne présente pas de dimorphisme sexuel.
Natif d'Amérique du Sud, on trouve cet oiseau en Argentine, en Bolivie, au Brésil, au Chili, en Colombie, au Paraguay et en Uruguay. Il est de plus en plus présent au Pérou, notamment autour de Puerto Maldonado. Au Chili on le trouve de la vallée de Copiapó jusqu'à l'île de Chiloé[1]. Il vit également dans les pampas du centre et du nord de l'Argentine, dans tout l'Uruguay, dont il est l'emblème de l'équipe nationale de rugby Los Teros, et de l'est de la Bolivie jusqu'à la rive droite du bas Amazone au Brésil.
Il vit dans les prairies humides et les marges des fleuves et des lacs.
Le Vanneau téro se nourrit d'invertébrés aquatiques et de petits poissons qu'il trouve dans la vase. Pour les capturer, il agite ses pieds dans la vase pour faire bouger ses proies. Il se nourrit également d'arthropodes et de mollusques terrestres.
Les œufs sont pondus au printemps dans un nid fait sur le sol. Les deux parents protègent le nid. Une des tactiques est de feindre d'être blessé pour attirer le prédateur loin du nid. Le mâle est agressif et attaque tout créature potentiellement dangereuse, l'homme y compris.
Le Vanneau téro est toujours le premier à donner l'alerte quand un intrus pénètre sur son territoire. C'est un oiseau querelleur qui provoque des disputes avec toutes les autres espèces de la même prairie. Les cabiais profitent de leur cris d'alerte pour déterminer le moment où il faut se mettre à l'abri dans l'eau.
Selon Alan P. Peterson, il en existe quatre sous-espèces :
Vanellus chilensis
Le Vanneau téro (Vanellus chilensis) est une espèce d'oiseau de la famille des Charadriidae typique d'Amérique du Sud.
La pavoncella del Cile (Vanellus chilensis, Molina, 1782), è un uccello della famiglia dei Charadriidae.
Vanellus chilensis ha quattro sottospecie:
La sottospecie V. c. cayennensis vive nel Sudamerica settentrionale a nord del Rio delle Amazzoni. V. c. chilensis vive in Cile e Argentina. V. c. fretensis vive nel sud di Cile e Argentina. V. c. lampronotus vive tra il Rio delle Amazzoni e il nord di Cile e Argentina, compresi Brasile e Uruguay (di cui è uccello nazionale).
La pavoncella del Cile (Vanellus chilensis, Molina, 1782), è un uccello della famiglia dei Charadriidae.
De Chileense kievit (Vanellus chilensis) is een vogel uit de familie van kieviten en plevieren (Charadriidae). De Chileense kievit komt voor in heel Zuid-Amerika met uitzondering van de Andes en het Amazonegebied.
De Chileense kievit heeft een voorkeur voor open grasland en heeft om deze reden veel geprofiteerd van de toename van de veeteelt in Zuid-Amerika. Behalve op het vasteland van Zuid-Amerika komt de vogel sinds 1961 ook voor op Trinidad en sinds 1974 op Tobago.
De vogel broedt net als de kievit, die in Europa voorkomt, op een simpel nest gelegen in het gras, maar ook wel op net omgeploegd land. Ook lijkt de manier van vliegen en de manier van het verdrijven van roofdieren op de manier van de (Europese) kievit. Buiten de broedtijd verblijft de Chileense kievit vooral in natte gebied, waar deze vooral ‘s nachts om eten, voornamelijk insecten zoekt.
De soort telt 4 ondersoorten:
De vogel is ongeveer eenendertig tot drieëndertig centimeter lang en weegt zo’n 295 gram. De bovenkant van de vogels is grotendeels bruingrijs, met een bruine glans op de schouders. De kop van de vogel is grotendeels grijs, maar het voorhoofd is zwart. Ook zijn de keel en de hierin overgaande borst van de vogel zwart. Het zwart op de vogel wordt begrensd door een witte streek. De overige onderkant van de vogels is voornamelijk wit, maar de staart is zwart. De poten, oogring en snavel van de vogel zijn rozeachtig van kleur.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Chileense kievit (Vanellus chilensis) is een vogel uit de familie van kieviten en plevieren (Charadriidae). De Chileense kievit komt voor in heel Zuid-Amerika met uitzondering van de Andes en het Amazonegebied.
Multimedia w Wikimedia Commons Czajka miedziana[3] (Vanellus chilensis) – gatunek średniego, osiadłego ptaka z rodziny sieweczkowatych (Charadriidae). W 4 podgatunkach zasiedla Amerykę Południową.
Opisana została w 1782 roku przez chilijskiego naturalistę Juana Ignaciego Molinę. Nazwa rodzajowa, vanellus, w łacinie oznacza po prostu czajkę[4]. Nazwa gatunkowa chilensis odnosi się do jednego z krajów występowania, Chile. Stamtąd też pochodzi okaz, na podstawie którego opisano gatunek.
Jest ptakiem osiadłym. Zasiedla południową, północna i wschodnią Amerykę Południową, nie jest spotykana w Kolumbii, Ekwadorze, Peru oraz zachodniej Boliwii i Brazylii. Jej środowiskiem są, zarówno tropikalne jak i umiarkowane, podmokłe obszary, jak wilgotne łąki i pola uprawne. Zazwyczaj jest osiadła, ale populacje z zimniejszych rejonów wędrują na południe.
Mierzy około 31–39 cm, waży około 325 g, nowo wyklute pisklę 1,6. Długość ogona samca to 10,6 cm, samicy około 104 mm. Długość skrzydła u poszczególnych płci to około 233 i 241 mm, u nowo wyklutego pisklęcia około 16. Jest jedyną szarą czajką, która posiada czubek. Występuje nieznaczny dymorfizm płciowy. Dosyć długi, karminowy dziób z czarnym zakończeniem, nogi także długie i karminowe. Czarno-biała maska przy dziobie, czarna przepaska przez oko; poza tym głowa szara. Spód ciała biały. Wierzch oraz skrzydła brązowe, z czarnymi i biało zakończonymi lotkami. Na skrzydle znajduje się także miedziano opalizująca plama, od której wzięła się polska nazwa. Na zgięciu skrzydeł czerwony szpon. U młodych nogi szare, wierzch głowy brązowoszary, czarno kropeczkowany, tak jak i grzbiet.
W postawie grożącej demonstruje szpony na zgięciu skrzydeł. Ogólnie jest agresywna, zwłaszcza w okresie lęgowym. Może także symulować ataki lub udawać zranioną. Lot jest powolny, ale często nie na długie dystanse[5].
Owady oraz inne drobne bezkręgowce. Niekiedy łapie małe rybki.
Widząc przy gnieździe potencjalnego drapieżnika zaczyna ostro krzyczeć. Poza tym wydaje głośne, metaliczne odgłosy keek, keek keek...[5].
Wyprowadza 2 lęgi, od stycznia do czerwca[5]. Gniazdo to płytki, wygrzebany w ziemi dołek, wyścielone jest cienką warstwą trawy. Składa 2, 3 lub 4 jaja, może się zdarzyć, że do jednego gniazda złożą jaja dwie samice. Mają one maskujące barwy, inkubowane są tylko przez samicę.
Wyróżnia się 4 podgatunki czajki miedzianej:
Czajka miedziana (Vanellus chilensis) – gatunek średniego, osiadłego ptaka z rodziny sieweczkowatych (Charadriidae). W 4 podgatunkach zasiedla Amerykę Południową.
O quero-quero (Brasil) ou abibe-do-sul (Portugal) (Vanellus chilensis (Molina, 1782)), também conhecido por tetéu, téu-téu, teréu-teréu e terém-terém, é uma ave da ordem dos Charadriiformes, pertencendo à família dos Charadriidae. Em castelhano é conhecido por tero ou tero-tero, e em inglês como southern lapwing. Ocorre em toda a América do Sul e em alguns pontos da América Central, e sendo uma ave muito popular acabou por fazer parte do folclore de várias regiões.
A denominação científica atual do quero-quero é Vanellus chilensis, tendo sido descrito pela primeira vez por Juan Ignacio Molina em 1782, que lhe deu então o nome de Parra chilensis. Também pode ser conhecido como Belonopterus cayennensis e pertence à família Charadriidae, cujos fósseis mais antigos datam do Oligoceno médio, cerca de 30 milhões de anos atrás. Seu nome popular em português é uma derivação onomatopaica de seu grito, que repete várias vezes de dia ou de noite, na maior parte das vezes para a defesa de seu território.[1][2][3]
Foram descritas quatro subespécies,[3] que às vezes são fundidas duas a duas formando duas espécies distintas: Vanellus cayennesis (absorvendo a subespécie lampronotus) e Vanellus chilensis (absorvendo a subespécie fretensis). A IUCN reconhece apenas a espécie Vanellus chilensis.[1][2] As quatro subespécies reconhecidas são:[1]
A IUCN refere que o quero-quero ocorre como ave nativa na Argentina, Aruba, Bolívia, Brasil, Chile, Colômbia, Costa Rica, Equador, Guiana Francesa, Guiana, Antilhas Neerlandesas, Panamá, Paraguai, Peru, Suriname, Trinidad e Tobago, Uruguai e Venezuela. Aparece ocasionalmente em Barbados, no México e nas Ilhas Malvinas.[2] Foram feitos vários avistamentos também na América do Norte. Até recentemente era pouco comum na Bacia Amazônica, mas sua presença ali tem crescido, o que pode ser explicado pelo rápido desmatamento da região.[3]
O quero-quero é uma ave de porte médio a pequeno, com 32 a 38 cm de comprimento[4] e 300 a 320 g de peso.[5] Não há dimorfismo sexual. Quando adulto, ostenta esporões no ângulo das asas, usados como arma de ataque e defesa. Tem plumagem negra orlada de branco na testa e na garganta, e uma larga área negra no peito. Do topo da cabeça e lados do pescoço, até o dorso, é cinza, podendo ter um tom de marrom ou azul. As escápulas têm cor de bronze, as penas externas das asas passam dos tons acinzentados junto ao corpo até o branco, terminando em um azul-escuro quase negro. Por dentro as asas são brancas com extremidades do mesmo tom escuro. A cauda repete o mesmo padrão, mas possui uma fina faixa branca na extremidade. O abdômen é branco, a íris do olho é vermelha, o bico passa do vermelho ao negro na ponta, e as patas são avermelhadas. Tem um penacho fino de cor cinza ou negra na região posterior da cabeça. As subespécies apresentam como distinção ligeiras variações nessas características.[6] Os recém-nascidos possuem uma penugem esparsa cinza-escuro ou castanha pintalgada de negro, já apresentando a típica mancha negra no peito, com o dorso do pescoço e o baixo ventre esbranquiçados.[4]
Mesmo sendo extremamente comum, é uma espécie ainda pouco estudada. Prefere viver em zonas de baixa altitude, em campos, praias arenosas, brejos, mangues e várzeas úmidas, onde predomine a vegetação rasteira, tolerando habitats degradados e a presença humana.[3][4] Pode penetrar em áreas urbanas, quando escolhe partes abertas como aeroportos, jardins, gramados e até mesmo campos de futebol, pelo que frequentemente vira notícia atrapalhando os jogadores em partidas.[7][8][9] Graças à sua vasta área de ocorrência e a uma população grande que parece estar crescendo, foi classificado como espécie em condição pouco preocupante pela Lista Vermelha da IUCN.[2] Costumam andar em pares ou em pequenos grupos, mas já foram observados bandos de mais de cem indivíduos. Não há dados sobre o tamanho de sua população total, já que os estudos até agora realizados se concentraram principalmente sobre grupos de áreas urbanas. Não há tampouco evidência de que as atividades humanas estejam prejudicando a espécie como um todo.[3]
O quero-quero é uma ave territorial muito vigilante, e dá o alarme ao primeiro sinal de algum intruso em seus domínios, seja dia ou seja noite. Apesar de ser um bom voador, sendo visto a fazer acrobacias no céu, passa a maior parte do tempo em terra. São em geral monogâmicos e pouco exigentes na elaboração dos ninhos, que constroem em uma pequena depressão no solo, e que consiste de um frouxo e raso amontoado de palha e gravetos em formato mais ou menos circular. Põem de três a quatro ovos esverdeados de casca pintada de negro que pesam em torno de 26 g, que, se a camuflagem de suas penas e outras táticas que empregam não despistam os predadores, os pais defendem vigorosamente, emitido gritos e voando rasante em sua direção como se fossem atacá-los, embora se retirem pouco antes de o contato se efetivar. Atacam também o homem, se este se aproxima. Durante uma estação reprodutiva, que varia de região para região e pode se estender até por metade de um ano, coincidindo com a época das chuvas, os pais podem produzir até três ninhadas. A taxa de natalidade é de cerca de 70%, mas somente cerca de 20% atinge a idade adulta. Pouco depois de nascerem os pintos já acompanham os pais em suas andanças e se alimentam por conta própria, como eles, de insetos e outros pequenos invertebrados, sendo muitas vezes vigiados por um terceiro adulto ou pelo grupo. Com sessenta dias de vida já podem voar e já mostram uma plumagem semelhante aos adultos, embora com estrias. Aves de rapina, mamíferos e répteis são os maiores inimigos dos filhotes, mas o homem muitas vezes destrói inadvertidamente os ninhos que se encontram em áreas de lavoura.[3][4][5][10][11][12] Quanto aos adultos, já foi observado que o carcará Caracara plancus é um predador.[3]
O quero-quero é comum em muitos países; é a ave-símbolo do Uruguai[10] e do estado brasileiro do Rio Grande do Sul,[13] e por isso em seu redor se formaram várias lendas, aparece em cantigas tradicionais e se tornou personagem literário e dramatúrgico.[14][15][16][17][18] Também deu seu nome a produtos e estabelecimentos comerciais,[19][20][21] projetos educativos[22] e um grupo musical gauchesco.[23]
No Riograndenser Hunsrückisch, uma língua regional brasileira de origem germânica falada por considerável porcentagem da população gaúcha, o quero-quero é chamado de (der) Kiewitz (compare-se com seu nome no alemão-padrão: (der) Kiebitz).[24]
Nos esportes, o quero-quero é o símbolo da Seleção Uruguaia de rugby, apelidada los teros (os quero-queros em castelhano) e é o mascote do Novo Esporte de Ipatinga.
A título de exemplo de sua popularidade, aludindo ao seu papel de sentinela dos campos - pelo que é muito estimado pelos estancieiros e fazendeiros[25] - cite-se Rui Barbosa, que em um discurso proferido em 1914 chamou a ave de "o chanceler dos potreiros. Este pássaro curioso, a que a natureza concedeu o penacho da garça real, o vôo do corvo e a laringe do gato, tem o dom de encher os descampados e sangas das macegas e canhadas com o grito estrídulo, rechinante, profundo, onde o gaúcho descobriu a fidelíssima onomatopéia que o batiza".[14] No terreno folclórico, pode-se trazer à memória uma quadrinha brasileira, que reza:
O quero-quero (Brasil) ou abibe-do-sul (Portugal) (Vanellus chilensis (Molina, 1782)), também conhecido por tetéu, téu-téu, teréu-teréu e terém-terém, é uma ave da ordem dos Charadriiformes, pertencendo à família dos Charadriidae. Em castelhano é conhecido por tero ou tero-tero, e em inglês como southern lapwing. Ocorre em toda a América do Sul e em alguns pontos da América Central, e sendo uma ave muito popular acabou por fazer parte do folclore de várias regiões.
Sydamerikansk vipa[2] (Vanellus chilensis) är en fågel i familjen pipare inom ordningen vadarfåglar.[3]
Sydamerikansk vipa delas in i fyra underarter i tre grupper:[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till två miljoner individer.[1]
_(1).jpg)
_(3).jpg)
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör sydamerikansk vipa.
Wikispecies har information om Vanellus chilensis.
Sydamerikansk vipa (Vanellus chilensis) är en fågel i familjen pipare inom ordningen vadarfåglar.
Невеликий кулик від 30 до 35 см завдовжки. Голова сіра з білими плямами біля очей і дзьоба. Лоб, горло, вузька смуга спереду шиї, воло і часткого груди чорного кольору. На потилиці видовжені пера у вигляді чуба. Шия, спина і верх крил сірі, з фіолетово-бронзовим полиском на покривних перах крил. Поперек і низ тулуба ззаду білі. Хвіст чорний, середнього розміру. Дзьоб видовжений червоний, з чорним кінчиком. Навколоочне кільце голої шкри і ноги червоні. На ногах спереду три довгих тонких пальця, задній палець дуже короткий. На крилах є кісткові червоні шпори, які птахи використовують як знаряддя бою. Молоді особини відрізняються меншою різноманітністю відтінків кольорів у оперенні. Самки дещо менші за самців.
Дуже поширений птах у Південній Америці. Трапляється від узбережжя Карибського моря до Вогняної Землі, за винятком верхньої частини басейну Амазонки, високогір'я Анд і посушливих територій в Еквадорі, Перу та Чилі. Заселяє переважно береги річок і озер, а також луки; інколи оселяється на орних землях і по відкритих зелених зонах міських районів.
Гніздиться на землі просто неба, в міських умовах інколи безпосередньо на газонах. Гніздо — заглиблення в землі з невеликою кількістю галуззя і трави. Гніздовий період починається в кінці зими. Протягом року може бути кілька виводків. Яйця зеленкувато-сірого кольорую. Кладку птахи насиджують протягом 26 днів. Пташенята перебувають під батьківською опікою приблизно місяць, поки не навчаться літати. Дуже турботливі батьки. Під час відкладання яєць і вилуплення пташенят птахи пильні і агресивні, дуже чутливі до будь-якого шуму або руху. В разі тривоги подають характерний різкий крик. Іноді їхні крики складають звуковий фон довкілля. Зазвичай птахи збираються у зграї і завзято захищають своїх пташенят, шумно атакуючи ворога, що наблизився. За ефективністю їхня відсіч ворогу не поступається захисту собаки. Інколи цих чайок тримають як декоративних птахів, зокрема через їхній привабливий зовнішній вигляд і схильність знищувати небажаних безхребетних.
Живляться комахами і дрібними хребетними, наприклад ящірками. Під час полювання птахи вихористовують метод перебіжок із зупинками: пробігши декілька кроків, зупиняються, прислуховуються і швидко скльовують виявлену здобич. Іноді порпаються в землі, щоб знайти щось їстивне.
Це незавершена стаття з орнітології.Vanellus chilensis là một loài chim trong họ Charadriidae.[1]
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Vanellus chilensis là một loài chim trong họ Charadriidae.
Vanellus chilensis (Molina, 1782)
Синонимы
Кайе́ннская пи́галица[2] (лат. Vanellus chilensis) — вид птиц из семейства ржанковых, распространённых в Южной Америке. Обитает на территории от юга Мексики до Огненной Земли. Населяет открытые поля и городские районы. Наиболее распространены вблизи рек и озер. Является национальной птицей Уругвая[3].
Размеры взрослой особи достигают от 32 до 38 см длиной. Самки несколько меньше самцов. Цвет оперения чёрный на груди, белый на животе. Верх серый, крылья коричневые с небольшими фиолетовыми вкраплениями. Голова серая с белыми участками у глаз и клюва. Клюв короткий и красный, с черным кончиком. Глаза круглые темно-красного цвета. На ногах спереди три длинных тонких, красных пальца, задний палец очень короткий. На крыльях видны костные красные шпоры, которые используются как орудие боя. Потревоженные так лихо и шумно атакуют «врага», что иногда могут заменить собаку. Поэтому их иногда держат как декоративных птиц, чему способствует также привлекательная внешность и способность к уничтожению нежелательных насекомых. Молодые особи отличаются меньшим разнообразием тонов и цветов в окраске оперения.
Питаются насекомыми и мелкими беспозвоночными; в состав рациона входят также ракообразные, моллюски и мелкие рыбы. Во время охоты делают пробег из нескольких шагов, останавливаются, слушают и быстро склёвывают добычу. Иногда гребут землю ногами, чтобы понять, есть ли в ней что-то съедобное.
Гнездится на открытых пространствах. Как правило, кайенские пигалицы группируются в стаи, тщательно оберегают своих птенцов. Они гнездятся на земле под открытым небом, в городских условиях иногда прямо на газонах, поэтому очень чувствительны к любому шуму или движению. Во время откладывания яиц и вылупления птенцов, птицы очень бдительны и агрессивны. Встревоженные птицы издают характерный, резкий крик. Родители, активно и шумно атакуют приблизившегося.
Гнездо пигалицы — это углубление в земле с небольшим количеству прутиков и травы. Яйца откладывают в конце зимы. Несколько выводков в течение года. Яйца зеленовато-серого цвета насиживают в течение 26 дней. Птенцы находятся под родительской опекой около месяца, пока не научатся летать.
Кайе́ннская пи́галица (лат. Vanellus chilensis) — вид птиц из семейства ржанковых, распространённых в Южной Америке. Обитает на территории от юга Мексики до Огненной Земли. Населяет открытые поля и городские районы. Наиболее распространены вблизи рек и озер. Является национальной птицей Уругвая.
鳳頭距翅麥雞（學名Vanellus chilensis）是鴴科的一種涉禽。它們廣泛分佈在南美洲，但不包括密林地區（如亞馬遜雨林）、安地斯山脈的高海拔地區及西岸的乾旱海岸。它們在拉普拉塔盆地尤為普遍。近年它們擴散至中美洲。
鳳頭距翅麥雞是南美洲的唯一有冠涉禽。它們長32-38厘米，約重425克。上身主要呈褐灰色，肩膀有青銅色光澤。前額及喉嚨黑色，一直伸延至胸部，頭部主要灰色，灰色與黑色之間有白邊。下身白色，眼環、腳及喙是粉紅色的。翼底的距呈紅色，是用來嚇走及對抗猛禽的。在飛行時，可以看到它們雙翼上的白斑紋。其臀部是白色的，而尾巴是黑色的。
鳳頭距翅麥雞有4個亞種，頭的顏色及叫聲有些評分別。巴塔哥尼亞的Vanellus chilensis fretensis有時會被包含內指名亞種V. c. chilensis之內。亞馬遜河北部的V. c. cayennensis及南部的V. c. lampronotus有時會被分類為獨立的物種Vanellus cayennensis。這兩個亞種的頭部也較為褐色，面上白間不會延伸到冠中央。在烏拉圭的群落則多是過渡階級。
於史前時期，鳳頭距翅麥雞廣為分佈。在科羅拉多州發現更新世晚期的骨頭最初被命名為Dorypaltus prosphatus，但卻與鳳頭距翅麥雞的基本上不能區分，只是較為細小。不過，鳳頭距翅麥雞只分佈在南美洲，所以這個骨頭最有可能是它們的古亞種。它們可能於第四紀冰期消失，但生物地理學顯示它們也有在中美洲及加勒比海地區出沒。已滅絕的V. downsi最為接近加利福尼亞州的鳳頭距翅麥雞，它們的遺骸是在洛杉磯的拉布雷亞瀝青坑發現。由於被洛磯山脈所分隔，V. downsi並非鳳頭距翅麥雞的祖先，但有可能是西北部的姊妹分類。[2]
鳳頭距翅麥雞棲息在湖泊、河岸或開放的草原。它們因在草原上牧放而受惠。它們最初分別於1961年及1974年在千里達及多巴哥出現，其後急速增長。它們會在任何長草的地方出沒，包括在城市的足球場。它們有時會在機場附近築巢，造成了航空交通的問題。[3]當不繁殖時，鳳頭距翅麥雞會散佈到濕地，季節性地會到熱帶氾濫草原。
鳳頭距翅麥雞主要吃昆蟲及其他細小無脊椎動物。它們會夜間覓食，待獵物出現才追捕。它們是群居的。
鳳頭距翅麥雞會在草原繁殖。它們會生2-3隻蛋，蛋呈橄欖綠色。它們會很嘈吵及帶有攻擊性來保衛鳥巢。
_-_portrait_to_show_colours_(9606856311).jpg)
_(8).jpg)
_(4).jpg)
_(16455497861).jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
_showing_its_carpal_spurs_..._(28735559074).jpg)
