Tentacles are often pink in color. When preserved in formalin maintain their shape relatively well. Size 15-25 mm.
Widely distributed species. In the Arctic found in the Barents and Kara Seas.
Body close to sphere shaped. The number of combs in each rows varies from 8 to 29. Tentacles are tens of times longer than the body when extended; tentacle pouches are present. Tentacles are often pink in color. When preserved in formalin maintain their shape relatively well.
Die Seestachelbeere (Pleurobrachia pileus) gehört zu den Rippenquallen (Ctenophora). Sie kann bis zu 3 cm hoch werden und hat kugelige bis eiförmige Gestalt mit acht charakteristischen Längsrippen. Sie trägt zwei bis zu 75 cm lange Tentakel, mit denen sie Plankton fängt. Außerdem kann sie mit aufgesperrtem Mund direkt von der Wasseroberfläche Organismen fangen. Die Seestachelbeere gilt als kosmopolitisch, wobei ihr Vorkommen für die arktischen Gewässer nicht gesichert ist. Das Auftreten der Seestachelbeere ist stark von den Meeresströmungen abhängig und ihre Toleranz bezüglich Salinität und Temperatur ist so groß, dass sie sowohl das Eindringen ins Brackwasser der Ostsee als auch das Einfrieren toleriert.
Die Seestachelbeere (Pleurobrachia pileus) gehört zu den Rippenquallen (Ctenophora). Sie kann bis zu 3 cm hoch werden und hat kugelige bis eiförmige Gestalt mit acht charakteristischen Längsrippen. Sie trägt zwei bis zu 75 cm lange Tentakel, mit denen sie Plankton fängt. Außerdem kann sie mit aufgesperrtem Mund direkt von der Wasseroberfläche Organismen fangen. Die Seestachelbeere gilt als kosmopolitisch, wobei ihr Vorkommen für die arktischen Gewässer nicht gesichert ist. Das Auftreten der Seestachelbeere ist stark von den Meeresströmungen abhängig und ihre Toleranz bezüglich Salinität und Temperatur ist so groß, dass sie sowohl das Eindringen ins Brackwasser der Ostsee als auch das Einfrieren toleriert.
E knopgalletje (Pleurobrachia pileus) is e bêeste die dêel uutmakt van de rebbekwallen (Ctenophora). E rebbekwalle is gin nittelbêeste lik de schyfkwalle.
Knopgalletjes wordn 2 tout 3 cm grôot. Hêel 't joar deure spoeln z' an ip 't strange moa surtout in de lente en de zomer. Ze zien der uut lik zochte deurzichtige marbeltjes.
Knopgalletjes hen acht verticoale rebbn woarip dat er klêne platte zwemploatjes zittn me trilhartjes die ritmisch ip en nere beweegn en woamee dan z' hunder vôortbeweegn. In lucht van e lampe of van de zunne krygn ze 't effect van e bewegende regenboge.
Vanboovn hen z' een evenwichtsorgoan en hunder mound zit vanounder.
Knopgalletjes eetn planktonbêestjes, visjes en zelfs hunder eign sôorte. Ze vangn ze me twi lange tentoakels die kunnen ingetrokkn wordn en die e plakkerige stoffe uutscheidn. Os 't bêestje an de tentoakel bluuft hangn, wordt 't noa de moundopenienge gebrocht.
Knopgalletjes zyn twislachtig en ze briengen zowel zoadcellen of eitjes vôort. Eicellen wordn in 't vôorjoar in 't woater bevrucht. In 't begun zwemmn de larvn tusschn 't plankton.
Knopgalletjes leevn in oundiep woater, dichte by de kust an weerskantn van de nôordelikkn Atlantischn Oceoan.
E knopgalletje (Pleurobrachia pileus) is e bêeste die dêel uutmakt van de rebbekwallen (Ctenophora). E rebbekwalle is gin nittelbêeste lik de schyfkwalle.
Pleurobrachia pileus is a species of comb jelly, commonly known as a sea gooseberry. It is found in open water in the northern Atlantic Ocean, the North Sea, the Baltic Sea and the Black Sea, and was first described by the Danish zoologist Otto Friedrich Müller in 1776.
Pleurobrachia pileus is a small, globular or ovoid comb jelly up to about 2.5 cm (1 in) in length. It has a pair of long tentacles that are used to catch prey and can be retracted into sheaths. The tentacles are up to twenty times the length of the body and are fringed with filaments along one edge.[2] The body bears four pairs of longitudinal rows of cilia known as combs which extend about three quarters the length of the animal between its mouth and its aboral (opposite) end. The cilia are mounted on short transverse plates which are bioluminescent.
It is the beating of the cilia in synchrony that allows the animal to swim and that gives it an iridescent appearance. The body is transparent and the comb rows milky white. The tentacles, sheaths and pharynx are also milky white, or dull orange in some individuals.[2][3]
Pleurobrachia pileus occurs in the northern Atlantic Ocean and along the northwestern coasts of Europe. Its range includes the Baltic Sea, the Skagerrak, the Kattegat and the North Sea. It is a pelagic species, occurring in open water, but is sometimes found in rock pools or washed up on the beach.[3] It also occurs off the eastern Atlantic coasts of North America, and in the Black Sea.
This comb jelly is common around the coasts of Europe in early summer. The populations in the Baltic Sea are dependent on the inflow of saline water from the North Sea.[4]
Pleurobrachia pileus is a predator and feeds on such actively swimming prey as gammarid amphipods, crab zoeal larvae, barnacle cyprid larvae and calanoid copepods. Over much of its range it co-exists with another species of comb jelly, Bolinopsis infundibulum. The two species are found not to compete for food as their feeding habits differ. P. pileus remains motionless while it snares larger prey with its long tentacles, whereas B. infundibulum draws in a feeding current of water and filters out the smaller, more weakly swimming, tiny zooplankton.[5]
In the North Sea, P. pileus makes large daily vertical migrations as do its main copepod prey. They spend the night in upper waters, usually just below the thermocline, descending to deep waters between 80 and 150 metres (260 and 490 ft) in the early morning, and rising again in late afternoon.[4] These migrations do not take place in the winter and at this period, P. pileus remains close to the sediment, often with a cessation of movement of the combs of cilia. This change in behaviour may be due to the scarcity of prey in the water column at this time of year. When on or near the sediment, this comb jelly is preyed upon by crustaceans such as the hermit crab Pagurus bernhardus, the crab Carcinus maenas and the shrimp Crangon crangon.[6]
Pleurobrachia pileus is a species of comb jelly, commonly known as a sea gooseberry. It is found in open water in the northern Atlantic Ocean, the North Sea, the Baltic Sea and the Black Sea, and was first described by the Danish zoologist Otto Friedrich Müller in 1776.
Groseille de mer
Pleurobrachia pileus est une espèce de cténophores de la famille des Pleurobrachiidae. Cette espèce porte le nom vernaculaire de Groseille de mer. Elle a été décrite pour la première fois par le zoologue danois Otto Friedrich Müller en 1776.
Pleurobrachia pileus est un petit cténophore, globuleux ou ovoïde qui peut atteindre 2,5 cm de long. Il a une paire de longs tentacules qui sont utilisés pour attraper des proies et peuvent être rétractés dans des gaines. Les tentacules atteignent jusqu'à vingt fois la longueur du corps et sont bordés par des fils collants appelés colloblastes.
Cette espèce est présente dans le Nord de l'océan Atlantique, dans l'océan Austral, le Pacifique, en Méditerranée et en mer du Nord.
Pleurobrachia pileus sur une plage.
Pleurobrachia pileus attaqué par une méduse à crinière de lion.
Groseille de mer
Pleurobrachia pileus est une espèce de cténophores de la famille des Pleurobrachiidae. Cette espèce porte le nom vernaculaire de Groseille de mer. Elle a été décrite pour la première fois par le zoologue danois Otto Friedrich Müller en 1776.
Pleurobrachia pileus è una specie di ctenoforo, descritto per la prima volta nel 1776 dal naturalista Otto Friedrich Müller.
Pleurobrachia pileus è un piccolo ctenoforo pressoché trasparente o biancastro, dalla forma sferica, lungo fino a circa 2,5 cm. Presenta due lunghi tentacoli che vengono utilizzati per catturare le prede. I tentacoli sono lunghi fino a venti volte la lunghezza del corpo e sono orlati di filamenti lungo un bordo.[1]
Le ciglia degli cteni sono montate su piastre trasversali corte che sono bioluminescenti. Il battito sincronizzato degli cteni permette all'animale di nuotare, e il loro movimento conferisce loro un aspetto cangiante.
L'areale originale di Pleurobrachia pileus è l'Atlantico settentrionale, ma ha invaso anche le acque del mar Nero, mar Baltico e Mare del Nord.[2] È una specie pelagica, osservabile in acque libere, anche se non è raro trovare esemplari spiaggiati.
Condivide gran parte del suo areale con lo ctenoforo Bolinopsis infundibulum, e non c'è alcun tipo di competizione tra le due specie in quanto occupano nicchie ecologiche differenti.[3]
Pleurobrachia pileus è un predatore attivo che si nutre di anfipodi, zoee di granchi, cypris di cirripede e calanoidi.
Nel Mare del Nord, P. pileus compie grandi migrazioni verticali giornaliere parallelamente alle sue principali prede, trascorrendo la notte nelle acque appena sotto il termoclino per poi scendere intorno ai 100 metri di profondità al mattino presto.[4] In inverno queste migrazioni non avvengono, e la specie rimane vicino al sedimento. Questo cambiamento comportamentale può essere dovuto alla scarsità di prede nella colonna d'acqua in questo periodo dell'anno, anche se rimane enigmatico il vero motivo poiché vicino al substrato l'animale è predato da diverse specie.[5]
url (aiuto). url (aiuto). url (aiuto). url (aiuto). url (aiuto). Pleurobrachia pileus è una specie di ctenoforo, descritto per la prima volta nel 1776 dal naturalista Otto Friedrich Müller.
De zeedruif (Pleurobrachia pileus) is een ribkwal die vooral in noordelijke oceanen en zeeën voorkomt. De geldige wetenschappelijke naam van de soort werd in 1776 gepubliceerd door de Deen Otto Frederik Müller in zijn werk Zoologiae Danicae Prodromus, een studie van de fauna van Denemarken en Noorwegen.[1]
Het dier wordt 2 tot 3 cm groot en heeft een bolvormige tot ovale vorm. De zeedruif spoelt het hele jaar door aan, maar vooral in de lente en de zomer. Zeedruiven hebben de karakteristieke acht verticale ribben waarop er zich kleine zwemplaatjes met trilhaartjes bevinden. Door deze ritmisch te bewegen beweegt de zeedruif zich voort. Het evenwichtsorgaan van de zeedruif zit bovenaan, en onderaan bevindt zich de mond.
Het lichaam is transparant, maar de keelholte en de tentakels kunnen een flauwe witte of geelachtig, tot zelfs roze of oranje tint hebben. De vorm van het lichaam doet denken aan een druif.
Als men een lichtbron dicht bij de zeedruif houdt, of door invloed van zonlicht, zijn rond de zeedruif de kleuren van een regenboog te zien. Diffractie zorgt hier echter voor de kleuren, terwijl de kleuren van een regenboog ontstaan doordat de brekingsindex van water verschilt voor elke kleur.
De zeedruif komt voor in het hele Noord-Atlantische gebied, de Middellandse Zee en de Oostzee. Door hun hoge tolerantie voor het zoutgehalte van water en op vlak van temperaturen heeft de zeedruif een vrij groot verspreidingsgebied. Hierdoor kunnen ze zelfs in arctische gebieden overleven. Ze komen vooral voor aan kuststreken in het noordelijke gebied van de Atlantische Oceaan, maar dit wordt ook stevig beïnvloed door zeestromingen. Ze leven er in ondiep water en dit is een reden waarom ze zo vaak aangetroffen worden op het strand.
Zeedruiven eten voornamelijk plankton, kleine visjes en zeediertjes, zoals garnalen, en zelfs eigen soortgenoten. Ze vangen hun prooi door middel van hun lange, vertakte tentakels. Deze kunnen tot 75 cm lang worden, kunnen worden ingetrokken en een plakkerige, maar niet giftige stof uitscheiden. Als een prooi aan een tentakel blijft hangen wordt deze naar de mondopening gebracht.
De zeedruif zelf heeft als grootste natuurlijke vijand de snotolf, ook wel lompvis geheten.
Deze ribkwal is hermafrodiet en produceert zowel zaad- als eicellen. De eicellen worden in het voorjaar in het water bevrucht.
De zeedruif (Pleurobrachia pileus) is een ribkwal die vooral in noordelijke oceanen en zeeën voorkomt. De geldige wetenschappelijke naam van de soort werd in 1776 gepubliceerd door de Deen Otto Frederik Müller in zijn werk Zoologiae Danicae Prodromus, een studie van de fauna van Denemarken en Noorwegen.
Sjøstikkelsbær eller kulekammanet (Pleurobrachia pileus) er ei ribbemanet som vert 1–2 centimeter lang. Tentaklane vert oppimot 20 gonger kroppslengda.
Sjøstikkelsbæret er vanleg langs norskekysten.
Sjøstikkelsbær eller kulekammanet (Pleurobrachia pileus) er ei ribbemanet som vert 1–2 centimeter lang. Tentaklane vert oppimot 20 gonger kroppslengda.
Sjøstikkelsbæret er vanleg langs norskekysten.
Multimedia w Wikimedia Commons Żebropław groszkówka (Pleurobrachia pileus) – jedyny gatunek żebropława, naturalnie zamieszkujący Morze Bałtyckie (drugim jest zawleczony Mnemiopsis leidyi[2]). Zwierzę posiadające zdolność bioluminescencji[3].
Ciało żebropława groszkówki jest idealnie przezroczyste, zbliżone do kuli. Wzdłuż niego biegnie 8 żeberek, czyli rzędów ruchomych płytek wiosełkowatych, upodabniających zwierzę do owocu agrestu – stąd w wielu językach żebropław ten zwany jest "morskim agrestem". Płytki wiosełkowate są głównym narządem ruchu groszkówki. Żebropław ten ponadto wyposażony jest w 2 bardzo długie czułki łowne, zwane arkanami, do których przylepia się zdobycz czasem dwa razy większa od drapieżnika. Są to głównie różne zwierzęta planktoniczne, ale także larwy ryb. Groszkówka dorasta do 3 cm długości[4]; w Bałtyku maksymalna średnica to ok. 1 cm[3].
Żebropław groszkówka posiada w Morzu Bałtyckim prawdopodobnie 2 pokolenia: zimujące, odbywające rozród wiosną, oraz letnie, rozmnażające się jesienią. Liczba jaj wynosi do kilku tysięcy na jedno zwierzę. Larwy o średnicy 1-2 mm można występują przede wszystkim zimą i wiosną. Szczególną cechą groszkówki, spotykaną jednak też u wielu innych żebropławów, jest dwukrotne dojrzewanie płciowe. Po raz pierwszy zwierzęta te dojrzewają wkrótce po wylęgnięciu z jaj, gdy mają rozmiary (w morzach pełnosłonych) 0,5-1,5 mm. Niedługo potem gonady ulegają jednak redukcji, by powtórnie rozwinąć się u okazów już wyrośniętych[3][4].
Żebropław groszkówka jest zwierzęciem planktonowym, w Bałtyku pospolitym w strefie głębszego pelagialu. Do rodzaju Pleurobrachia należy również 11 innych gatunków[1].
Żebropław groszkówka (Pleurobrachia pileus) – jedyny gatunek żebropława, naturalnie zamieszkujący Morze Bałtyckie (drugim jest zawleczony Mnemiopsis leidyi). Zwierzę posiadające zdolność bioluminescencji.
Ciało żebropława groszkówki jest idealnie przezroczyste, zbliżone do kuli. Wzdłuż niego biegnie 8 żeberek, czyli rzędów ruchomych płytek wiosełkowatych, upodabniających zwierzę do owocu agrestu – stąd w wielu językach żebropław ten zwany jest "morskim agrestem". Płytki wiosełkowate są głównym narządem ruchu groszkówki. Żebropław ten ponadto wyposażony jest w 2 bardzo długie czułki łowne, zwane arkanami, do których przylepia się zdobycz czasem dwa razy większa od drapieżnika. Są to głównie różne zwierzęta planktoniczne, ale także larwy ryb. Groszkówka dorasta do 3 cm długości; w Bałtyku maksymalna średnica to ok. 1 cm.
Żebropław groszkówka posiada w Morzu Bałtyckim prawdopodobnie 2 pokolenia: zimujące, odbywające rozród wiosną, oraz letnie, rozmnażające się jesienią. Liczba jaj wynosi do kilku tysięcy na jedno zwierzę. Larwy o średnicy 1-2 mm można występują przede wszystkim zimą i wiosną. Szczególną cechą groszkówki, spotykaną jednak też u wielu innych żebropławów, jest dwukrotne dojrzewanie płciowe. Po raz pierwszy zwierzęta te dojrzewają wkrótce po wylęgnięciu z jaj, gdy mają rozmiary (w morzach pełnosłonych) 0,5-1,5 mm. Niedługo potem gonady ulegają jednak redukcji, by powtórnie rozwinąć się u okazów już wyrośniętych.
Żebropław groszkówka jest zwierzęciem planktonowym, w Bałtyku pospolitym w strefie głębszego pelagialu. Do rodzaju Pleurobrachia należy również 11 innych gatunków.
Havskrusbär (Pleurobrachia pileus) är en kammanet som lever pelagiskt i nästan alla världens hav, men som ibland även kan återfinnas närmare kuster.
Havskrusbär har en närmast rundad kropp, cirka 2,5 centimeter lång, och två långa tentakler. Tentaklerna är mer än dubbelt så långa som kroppen, men är inte alltid synliga i hela sin längd eftersom djuret kan dra in dem i kroppen. Kroppen är genomskinlig, bara svalg och tentakler har en svagt vit eller gulaktig, rosa eller orangeaktig ton. På kroppens utsida har djuret åtta så kallade ciliekammar, rader av fina hårliknande utskott, vilka kan se ut att skimra i olika färger.
Havskrusbär livnär sig på djurplankton som de fångar med sina fint förgrenade, klibbiga men inte giftiga tentakler. Själv kan havskrusbäret ätas av fiskar som sjuryggen och av vissa maneter.
Havskrusbäret är en hermafrodit, det vill säga varje fullvuxen individ är tvåkönad. Befruktning sker genom att djuren samtidigt släpper ut ägg och spermier i vattnet.
Havskrusbär (Pleurobrachia pileus) är en kammanet som lever pelagiskt i nästan alla världens hav, men som ibland även kan återfinnas närmare kuster.
