dcsimg
Image of East Indian hollyfern
Creatures » » Plants » » Polypodiopsida »

Wood Ferns

Dryopteridaceae

Description

provided by Flora of Zimbabwe
Terrestrial, rarely lithophythic or low-level epiphytic ferns. Rhizome creeping, short-decumbent, suberect or erect, often laterally branched, often stoloniferous. Fronds monomorphic or dimorphic. Stipe not articulated. Lamina 2-pinnatifid to 4-pinnate. Lower pinnae often basiscopically developed. Veins free or anastomosing, with or without included veinlets, mostly ending near the margin. Indumentum composed of bracts occurring on rhizome, axes and lamina, also with glands or hairs occurring along the axes and lamina surfaces. Sori superficial, circular or elongate, dorsal or at the veins ending, with or without a peltate or reniform indusium or exindusiate.
license
cc-by-nc
copyright
Mark Hyde, Bart Wursten and Petra Ballings
bibliographic citation
Hyde, M.A., Wursten, B.T. and Ballings, P. (2002-2014). Dryopteridaceae Flora of Zimbabwe website. Accessed 28 August 2014 at http://www.zimbabweflora.co.zw/speciesdata/family.php?family_id=78
author
Mark Hyde
author
Bart Wursten
author
Petra Ballings
original
visit source
partner site
Flora of Zimbabwe

Driopteridàcies ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

Driopteridàcia (Dryopteridaceae) és una família de falgueres dins l'ordre Polypodiales. .

Totes les fulles d'aquesta família contenen sorus arrodonits (conjunts reproductius) en el revers de les fulles a diferència d'altres falgueres que tenen fulles fèrtils i infèrtils. Molts d'ells tenen rizomes reptants.

Moltes espècies de les driopteridàcies es conreen com plantes ornamentals.[1]

De forma col·loquial les driopteridàcies es coneixen com "falgueres llenyoses". Consta d'unes 1700 espècies i tenen una distribució cosmopolita. Poden ser plantes terrestres, epipètriques, hemiepifites, o epifítes.[1] El gèneres més grans són Elaphoglossum (600), Polystichum (260), Dryopteris (225), i Ctenitis (150). Aquests quatre gèneres contenen, aproximadament, el 70% de les espècies.[2] Dryopteridaceae divergiren evolutivament de les altres famílies del eupolypods I fa uns 100 milions d'anys .[3]

Gèneres

  • Acrophorus C. Presl 1836
  • Acrorumohra (H.Itô) H.Itô 1938
  • Adenoderris J.Sm. 1875
  • Arachniodes Blume 1828
  • Byrsopteris C.V.Morton 1960
  • Leptorumohra (H.Itô) H.Itô 1938
  • Polystichopsis (J.Sm.) Holttum 1947
  • Ataxipteris Holttum 1984
  • Bolbitis Schott 1834
  • Anapausia C. Presl
  • Campium C. Presl
  • Cyrtogonium J.Sm.
  • Edanyoa Copel.
  • Egenolfi Schott 1836
  • Heteroneurum C.Presl
  • Jenkinsia Hook.
  • Poecilopteris C.Presl
  • Coveniella M.D.Tindale 1986
  • Ctenitis (C.Chr.) C.Chr. 1938
  • Atalopteris Maxon & C. Chr.
  • Ataxipteris Holttum
  • Cyclodium C.Presl 1836
  • Cyrtogonellum Ching 1938
  • Cyrtomidictyum Ching 1940
  • Cyrtomium C.Presl 1836
  • Amblia C. Presl
  • Cyrtogonellum Ching
  • Cyrtomidictyum Ching
  • Didymochlaena Desv. 1811
  • Monochlaena Gaudich.
  • Tegularia Reinw.
  • Dryopolystichum Copel. 1947
  • Dryopsis Holttum & P.J.Edwards 1986
  • Dryopteris Adans. 1763
  • Acrorumohra (H.Itô) H.Itô 1938
  • Arthrobotrys (C.Presl) Lindl. 1846
  • Dichasium (A.Braun) Fée 1852
  • Diclisodon T.Moore 1857
  • Filix Ség. 1754
  • Filix-mas Hill ex Farw. 1931
  • Lophodium Newman 1851
  • Nephrodium Marthe ex Michx. 1803
  • Nothoperanema (Tagawa) Ching 1966 – Island Lacefern[4]
  • Pteris Gled. ex Scop. 1753
  • Pycnopteris T. Moore 1855
  • Elaphoglossum Schott ex J. Sm. 1842
  • Aconiopteris C.Presl 1836
  • Dictyoglossum J.Sm. 1846
  • Hymenodium Fée 1845
  • Microstaphyla C.Presl 1851
  • Peltapteris Link 1841
  • Rhipidopteris Schott ex Fée 1845
  • Hypodematium Kunze 1833
  • Lastreopsis Ching 1938 — Parapolystichum (Keyserl.) Ching 1940)
  • Leucostegia C.Presl 1836
  • Lithostegia Ching 1933
  • Lomagramma J.Sm. 184 (Cheiloepton|Fée 1845)
  • Maxonia C.Chr. 1916
  • Megalastrum Holttum 1986
  • Mickelia R.C.Moran, Labiak & Sundue 2010
  • Oenotrichia Copel. 1929 pro parte
  • Olfersia Raddi 1819, Dorcapteris C.Presl 1851
  • Peranema D.Don 1825
  • Diacalpe Blume 1828
  • Sphaeropteris R.Br. ex Wall. 1830 (non Bernh. 1801)
  • Phanerophlebiopsis Ching 1965
  • Pleocnemia C.Presl 1836
  • Polybotrya Humb. & Bonpl. ex Willd. 1810, Soromanes Fée 1845
  • Polystichum Roth 1800
  • Acropelta T.Nakai 1953
  • Aetopteron Ehrh. ex House 1920
  • Hemesteum H.Lév. 1915
  • Hypopeltis Michx. 1803
  • Papuapteri C. Chr. 1937
  • Phanerophlebia C. Presl 1836
  • Plecosorus Fée 1852
  • Sorolepidium Christ 1911
  • Revwattsia D.L.Jones 1998
  • Rumohra Raddi 1819
  • Stenolepia Alderw. 1909
  • Stigmatopteris C.Chr. 1909
  • Teratophyllum Mett. ex Kuhn 1870, Arthrobotrya J.Sm. 1875
  • Wessiea Pigg & Rothwell 2001 (extint)


Referències

  1. 1,0 1,1 Sue Olsen. 2007. Encyclopedia of Garden Ferns Timber Press: Portland, OR, USA. ISBN 978-0-88192-819-8
  2. Smith et al., 2006 Alan R. Smith, Kathleen M. Pryer, Eric Schuettpelz, Petra Korall, Harald Schneider & Paul G. Wolf: "A classification for extant ferns," Taxon, 55(3): 705–731 (Aug 2006)
  3. Eric Schuettpelz and Kathleen M. Pryer. 2009. "Evidence for a Cenozoic radiation of ferns in an angiosperm-dominated canopy". Proceedings of the National Academy of Sciences 106(27):11200-11205. doi:10.1073/pnas.0811136106
  4. Plantilla:Cite usda plants

Enllaços externs

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Driopteridàcies Modifica l'enllaç a Wikidata
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Driopteridàcies: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

Driopteridàcia (Dryopteridaceae) és una família de falgueres dins l'ordre Polypodiales. .

Totes les fulles d'aquesta família contenen sorus arrodonits (conjunts reproductius) en el revers de les fulles a diferència d'altres falgueres que tenen fulles fèrtils i infèrtils. Molts d'ells tenen rizomes reptants.

Moltes espècies de les driopteridàcies es conreen com plantes ornamentals.

De forma col·loquial les driopteridàcies es coneixen com "falgueres llenyoses". Consta d'unes 1700 espècies i tenen una distribució cosmopolita. Poden ser plantes terrestres, epipètriques, hemiepifites, o epifítes. El gèneres més grans són Elaphoglossum (600), Polystichum (260), Dryopteris (225), i Ctenitis (150). Aquests quatre gèneres contenen, aproximadament, el 70% de les espècies. Dryopteridaceae divergiren evolutivament de les altres famílies del eupolypods I fa uns 100 milions d'anys .

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Mangeløv-familien ( Danish )

provided by wikipedia DA

Mangeløv-familien (Dryopteridaceae) er en stor familie med følgende fællestræk: Planterne er landlevende eller epifytiske stauder. Stænglerne er krybende til oprette, men sjældent træagtige. Enkelte arter er klatrende og mere eller mindre grenede. Sporehusene er stilkede, og sporerne er brunlige med 64 pr. sporehus.

Slægter

Rødlistede arter

Note


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Mangeløv-familien: Brief Summary ( Danish )

provided by wikipedia DA
Fjerbregne-slægten (Athyrium) Mahoniebregne-slægten (Cyrtomium) Bægerbregne-slægten (Cystopteris) Mangeløv-slægten (Dryopteris) Egebregne-slægten (Gymnocarpium) Strudsvinge-slægten (Matteuccia) Druebregne-slægten (Onoclea) Skjoldbregne-slægten (Polystichum) Frynsebregne-slægten (Woodsia)
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Wurmfarngewächse ( German )

provided by wikipedia DE

Die Wurmfarngewächse (Dryopteridaceae) sind eine Pflanzenfamilie[1][2] in der Ordnung Tüpfelfarnartigen (Polypodiales)[3] innerhalb der Echten Farne (Polypodiopsida).[4][5]

Beschreibung

 src=
Illustration aus Die Farrnkräuter in kolorirten Abbildungen naturgetreu Erläutert und Beschrieben, 1840 von Phanerophlebia nobilis
 src=
Blattunterseite mit den Sori von Dryopteris erythrosora
 src=
Illustration von Cyclodium heterodon var. abbreviatum
 src=
Illustration aus Die Farrnkräuter in kolorirten Abbildungen naturgetreu Erläutert und Beschrieben, 1840 von Elaphoglossum bellermannianum

Die Arten der Dryopteridaceae sind ausdauernde krautige Pflanzen. Es werde kriechende, aufsteigende oder aufrechte, manchmal auch kletternde Rhizome gebildet. An deren Spitze stehen Schuppen. Die Blattstiele besitzen zahlreiche runde Leitbündel, die in einem Ring angeordnet sind. Die Blattspreiten sind einheitlich (monomorph), seltener gibt es zwei Typen von Spreiten (dimorph). Manchmal sind die Spreiten mit Schuppen oder Drüsen, selten mit Haaren besetzt. Die Blattadern sind fiederförmig oder gabelig verzweigt, frei oder verschiedene Formen von Anastomosen (Querverbindungen) verbunden.

Die Sori sind typischerweise rund, das Indusium ist rund bis nierenförmig, bei mehreren Sippen auch fehlend. Die Sporangien sind kurz bis lang gestielt. Die Sporen sind nierenförmig, monolet (eine Narbe) und haben ein geflügeltes Perispor (äußerste, nachträglich aufgelagerte Schicht der Sporenwand).

Die Chromosomengrundzahl beträgt bei den meisten untersuchten Gattungen x = 41, in seltenen, als abgeleitet angesehenen Fällen 40.

Ökologie

Die Arten der Dryopteridaceae wachsen terrestrisch, lithophytisch, hemiepiphytisch oder epiphytisch.

 src=
Mond-Sichelfarn (Cyrtomium falcatum)
 src=
Habitus von Mickelia scandens
 src=
Zarter Schildfarn (Polystichum braunii)
 src=
Lanzen-Schildfarn (Polystichum lonchitis)

Systematik und Verbreitung

Taxonomie

Die Familie Dryopteridaceae wurde 1949 durch Wilhelm Franz Herter In: Revista Sudamericana de Botánica, Band 9, 1, S. 15 aufgestellt.[3] Typusgattung ist Dryopteris Adans.[6] Synonyme für Dryopteridaceae Herter nom. cons. sind: Aspidiaceae Burnett nom. illeg., Aspidiaceae Mett. ex A.B.Frank nom. illeg., Bolbitidaceae (Pic.Serm.) Ching, Elaphoglossaceae Pic.Serm., Filicaceae Juss. nom. illeg. rej., Hypodematiaceae Ching, Peranemataceae (C.Presl) Ching nom. rej., Peranematoideae (C.Presl) Fraser-Jenk. (Stand 2022)[3]

Äußere Systematik

Die Familie Dryopteridaceae gehört zur Unterordnung Polypodiineae (früher Eupolypods I) innerhalb der Ordnung Polypodiales.[3][4]

Das folgende Kladogram zeigt innerhalb der Unterordnung Polypodiineae (Eupolypods I) die Verwandtschaftsverhältnisse er hier eingeordneten Familien und damit die phylogenetischen Beziehung zur Familie Dryopteridaceae.[4]

Polypodiineae (Eupolypods I)

Didymochlaenaceae



Hypodematiaceae



Dryopteridaceae




Nephrolepidaceae


Lomariopsidaceae




Tectariaceae



Oleandraceae



Davalliaceae


Polypodiaceae









Botanische Geschichte

Der Umfang der Dryopteridaceae wird je nach Autor sehr unterschiedlich gehandhabt. Manche Autoren stellen auch Arten der Familien Tectariaceae, Woodsiaceae und Onocleaceae zu den Dryopteridaceae. Im Umfang, wie ihn Smith et al. 2006 fassten, sind die Dryopteridaceae s. l. ziemlich sicher monophyletisch, sofern Didymochlaena, Hypodematium und Leucostegia aus der Familie ausgeschlossen werden. Mit diesen ist sie möglicherweise paraphyletisch, die Daten reichten jedoch nicht aus, sie aus der Familie auszugliedern.

Molekulargenetische Untersuchungen zeigen, dass Verwandtschaft rund um die Familie Dryopteridaceae und ihr Umfang phylogenetisch anders ist als im 20. Jahrhundert dargestellt.[7] Die Familie Dryopteridaceae s. l. wie sie im 20. Jahrhundert umschrieben war ist polyphyletisch. Smith et al. 2006 spalteten mehrere Familien ab.[5] Unsicher war die Stellung von Didymochlaena, Hypodematium sowie Leucostegia. Wenn diese drei Gattungen nicht mehr zur Familie Dryopteridaceae ist diese Familie monophyletisch.[8] und Christenhusz et al. 2011 stellen diese drei Gattungen außerhalb der Familie Dryopteridaceae.[9]

Die Familie Dryopteridaceae umfasst nach Smith et al. 2006 40 bis 45 Gattungen mit zusammen 1700 Arten, von denen 70 Prozent zu den vier Gattungen Ctenitis, Dryopteris, Elaphoglossum und Polystichum gehören.[5] Zu den Dryopteridaceae gehören Pryer et al. 2001 zufolge auch die Arten der von anderen Autoren als eigenständig angesehenen Familien Aspidiaceae, Bolbitidaceae, Elaphoglossaceae, Hypodematiaceae und Peranemataceae.[10]

Ob Hypodematiaceae eine akzeptierte Familie ist oder ihre Arten zur Familie Dryopteridaceae gehören wird kontrovers diskutiert.[3]

Christenhusz und Chase 2014 veränderten den Rang der Familie Dryopteridaceae Herter zu einer Unterfamilie Dryopteridoideae Link als eine von acht Unterfamilie einer sehr breit gefassten Familie Polypodiaceae s. l. Diese weit gefasste Familie Polypodiaceae entspricht dem Umfang der Eupolypods I.[11] Dem folgten andere Autoren nicht und belassen es beim Rang Familie Dryopteridaceae.[4]

Nicht mehr in die Familie Dryopteridaceae, sondern in die 2015 aufgestellte Familie Didymochlaenaceae Ching ex Li Bing Zhang & Liang Zhang gehört als einzige Gattung:[3]

  • Didymochlaena Desv. (Syn.: Hippodium Gaudich., Hysterocarpus Langsd. ex Fée, Monochlaena Gaudich. nom. superfl., Tegularia Reinw.): Die etwa zwölf Arten sind in der Paläotropis verbreitet.[3]

Nicht mehr in die Familie Dryopteridaceae, sondern seit Chen et al. 2017 in Familie Lomariopsidaceae Alston gehört die Gattung:[3][12]

  • Dryopolystichum Copel.: Es gibt nur eine Art:[3]

Innere Systematik

Die Pteridophyte Phylogeny Group = PPG I gliedert 2016 die Familie Dryopteridaceae in drei Unterfamilien.[4]

Gattungen und ihre Verbreitung

Die Familie Dryopteridaceae ist hauptsächlich pantropisch verbreitet, viele Arten gedeihen in gemäßigten Gebieten.

In der Familie Dryopteridaceae s. str. gibt 2022 etwa 26 Gattungen etwa 2100 Arten:[3]

  • Arachniodes Blume (Syn.: Byrsopteris Morton, Leptorumohra (H.Itô) H.Itô, Lithostegia Ching, Phanerophlebiopsis Ching, Rumohra sect. Leptorumohra H.Itô, ×Leptoarachniodes Nakaike): Entsprechend der Revision durch Lu et al. 2018 gibt es etwa 73 Arten und 15 Naturhybriden, die hauptsächlich in China sowie Ostasien vorkommen; nur vier bis fünf Arten kommen in der Neuen Welt vor[2].[3]
  • Atalopteris Maxon: Die etwa drei Arten sind Endemiten auf den Großen Antillen. Über diese seltenen Arten ist wenig bekannt.[3]
  • Bolbitis Schott (Syn.: Campium C.Presl, Cyrtogonium J.Sm. nom. superfl., Edanyoa Copel., Egonolfia Schott, Heteroneuron Fée, Jenkinsia Hook., Lacaussadea Gaudich., Poecilopteris C.Presl, Poikilopteris Eschw.) Die etwa 67 Arten und acht Naturhybriden sind von den Subtropen bis in die Tropen verbreitet. Die meisten Arten kommen in Südostasien vor.[3]
  • Ctenitis C.Chr. ex C.Chr. (Syn.: Ataxipteris Holttum, Dryopteris subgen. Ctenitis C.Chr., Pseudotectaria Tardieu): Von den etwa 144 kommen über 60 in der Neotropis[2], etwa 39 auf Inseln im Indischen Ozean, einige im tropischen Asien sowie Malesien und nur eine in Afrika vor. In Australien gibt es keine Art.[3][13][14][15]
  • Cyclodium C.Presl (Syn.: Peltochlaena Fée): Die etwa 13 Arten sind in der Neotropis verbreitet. Sie kommen von Panama über Trinidad bis Bolivien, Argentinien sowie das südöstliche Brasilien vor, das Zentrum der Artenvielfalt sind die Guyanas.[3]
  • Sichelfarne (Cyrtomium C.Presl, Syn.: Amblia C.Presl): Die etwa 37 Arten sind hauptsächlich in China und Ostasien verbreitet; es kommen auch Arten vom indischen Subkontinent über den Himalaja bis Indochina und Malesien vor. Zwei Arten kommen vom tropischen bis ins südliche Afrika vor.[3] Wenige Arten sind beispielsweise in den USA[2] sowie in Europa Neophyten.[3]
  • Wurmfarne (Dryopteris Adans. nom. cons., s. l., Syn.: Acrophorus C.Presl, Acrorumohra (H.Itô) H.Itô, Nakai & Honda, Adenoderris J.Sm., Anopodium J.Sm., Arsenopteris Webb & Berthel., Arthrobotrys Wall., Catapodium J.Sm., Ctenitis subgen. Dryopsis Ching, Desmopodium J.Sm. ex T.Moore, Diacalpe Blume, Dichasium (A.Braun) Fée, Diclisodon T.Moore, Dryopsis Holttum & Edwards, Dryopteris sect. Dryopsis (Holttum & P.J.Edwards) Li Bing Zhang, Dryopteris subgen. Lophodium (Newman) Tzvelev, Filix Hill, Filix-Mas Hill, Gleichenia Neck., Gymnothalamium Zenker ex Kunze, Lophodium Newman, Megalastrum J.Sm., Microdictyon Fée, Monogonia C.Presl, Monophlebia T.Moore, Nematopera Kunze, Nephrodium Rich., Nothoperanema (Tagawa) Ching, Oligocampia Trevis., Pachyderris J.Sm. ex T.Moore, Peranema D.Don, Podeilema R.Br. ex Wall., Psidopodium Neck., Pteris Gled., Pycnopteris T.Moore, Revwattsia D.L.Jones, Rumohra sect. Acrorumohra H.Itô, Sphaeropteris R.Br. ex Wall. nom. illeg., Syneuron J.Sm. ex Hook., Stenolepia Alderw., Dryopteris sect. Stenolepia (Alderw.) L.Y.Kuo & Y.H.Chang) Die etwa 343 Arten sowie 79 Naturhybriden sind hauptsächlich in den gemäßigten Gebieten der Nordhalbkugel und Bergregionen der Tropen verbreitet.[3] Nur etwa 22 Arten kommen in der Neuen Welt vor.[2][3]
  • Elaphoglossum Schott ex J.Sm. (Syn.: Aconiopteris C.Presl, Acrostichum Fée non L., Acrostichum sect. Elaphoglossum Hook.,Condyloneura Christ, Craspedoglossa Christ, Dictyoglossum J.Sm., Elaphoglossum Schott, Gymnoglossa Christ, Hymenodium Fée, Microstaphyla C.Presl, Nebroglossa C.Presl, Oligolepidum T.Moore, Pachyglossa Christ, Peltapteris Link, Platyglossa Christ, Rhipidopteris Fée, Rhipidopteris Schott): Sie ist pantropisch bis südlich-gemäßigt verbreitet. Von den 750 Arten und sechs Naturhybriden sind die meisten in der Neotropis (über 500) verbreitet, eine kommt in Australien vor und sehr wenige gedeihen in nördlichen gemäßigten Gebieten auf den Azoren sowie in Japan.[3]
  • Hypodematium Kunze: Die seit 2021 23 Arten und eine Naturhybride kommen hauptsächlich in Ostasien vor; 2 Arten in Malesien; eine Art ist in Afrika sowie Asien weitverbreitet. Sie wird von manchen Autoren in eine eigene Familie gestellt.[3]
  • Lastreopsis Ching (Syn.: Coveniella Tindale): Die seit 2021 etwa 21 Arten sind pantropisch verbreitet. Ein Schwerpunkt der Artenvielfalt ist Australien.[3]
  • Leucostegia C.Presl: Die seit 2021 etwa drei Arten sind vom tropischen Asien über Malesien bis auf Inseln im westlichen Pazifik verbreitet.[3]
  • Lomagramma J.Sm. (Syn.: Cheilolepton Fée, Chorizopteris T.Moore): Die etwa 18 Arten kommen vom Himalaya über Indochina, das südlichen China und Malesien bis zum östlichen Polynesien verbreitet.[3]
  • Maxonia C.Chr.: Es gibt nur einer Art:[3]
  • Megalastrum Holttum (Syn.: Ctenitis sect. Subincisae (C.Chr.) Tindale, Dryopteris sect. Subincisae C.Chr.): Von den etwa 99 Arten sind die meisten in der Neotropis verbreitet; wenige Arten kommen im tropischen Afrika, in Madagaskar, auf den Maskarenen und auf subantarktischen Inseln vor.[3]
  • Mickelia R.C.Moran, Labiak & Sundue (Syn.: Anapausia subgen. Euryostichum C.Presl): Sie wurde 2010 aufgestellt. Die etwa zehn Arten und eine Hybride sind in der Neotropis verbreitet.[3]
  • Olfersia Raddi (Syn.: Dorcapteris C.Presl): Die zwei vier Arten sind in der Neotropis verbreitet.[3][16]
  • Phanerophlebia C.Presl: Die etwa zehn Arten sind von den südlichen USA[2] über Mexiko und Zentralamerika bis ins nördlichen Südamerika und in Haiti weitverbreitet.[3]
  • Pleocnemia C.Presl (Syn.: Arcypteris Underw., Dictyopteris C.Presl): Die etwa 20 Arten und eine Naturhybride sind vom nordöstlichen Indien über Indochina, das südöstliche China, Taiwan über Malesien und auf Inseln im Pazifik verbreitet.[3]
  • Polybotrya Willd. s. str. (Syn.: Amphisoria Trevis., Botryothallus Klotzsch, Eotoneura Fée, Granulina Bory ex Fée, Soromanes Fée): Die etwa 39 Arten sind in der Neotropis hauptsächlich in den Anden und im südöstlichen Brasilien verbreitet.[3]
  • Polystichopsis (J.Sm.) Holttum: Die etwa sieben Arten und eine Naturhybride kommen auf karibischen Inseln vor.[3]
  • Schildfarne (Polystichum Roth, Syn.: Acropelta Nakai, Aetopteron Ehrh., Cyrtogonellum Ching, Cyrtomidictyum Ching, Hemestheum Lev., Hemigonum J.Sm., Hypopeltis Michx., Papuapteris C.Chr., Plecosorus Fée, Porpaea C.Presl ex Ettingsh., Sorolepidium Christ, Polystichum sect. Sorolepidium (Christ) Tagawa): Sie ist fast weltweit verbreitet. Von den etwa 404 Arten und etwa 62 Naturhybriden sind etwa 55 Arten in der Neotropis[2] verbreitet und über die Hälfte der Arten (224) kommen in China vor.[3]
  • Rumohra Raddi s. str.: Von den etwa zehn Arten kommen fünf in Madagaskar vor, drei in Brasilien, eine Art ist ein Endemit auf den Juan Fernandez Inseln und eine Art ist pantropisch verbreitet.[3]
  • Stigmatopteris C.Chr. (Syn.: Dryopteris subgen. Stigmatopteris (C.Chr.) C.Chr.): Die etwa 26 Arten sind in der Neotropis verbreitet.[3]
  • Teratophyllum Mett. ex Kuhn: Die etwa zehn Arten sind von Asien bis Malesien verbreitet und eine Art kommt auch auf der Insel Pohnpei vor.[3]

Quellen

Literatur

  • Kathleen M. Pryer, Harald Schneider, Alan R. Smith, Raymond Cranfill, Paul G. Wolf, Jeffrey S. Hunt, Sedonia D. Sipes: Horsetails and ferns are a monophyletic group and the closest living relatives to seed plants. In: Nature, Volume 409, 2001, S. 618–622. Abstract.
  • Kathleen M. Pryer, Eric Schuettpelz, Paul G. Wolf, Harald Schneider, Alan R. Smith, R. Cranfill: Phylogeny and evolution of ferns (monilophytes) with a focus on the early leptosporangiate divergences. In: American Journal of Botany, Volume 91, 2004, S. 1582–1598.
  • Alan R. Smith, Kathleen M. Pryer, Eric Schuettpelz, Petra Korall, Harald Schneider, Paul G. Wolf: A classification for extant ferns. In: Taxon, Volume 55, Issue 3, 2006, S. 705–731. doi:10.2307/25065646 Abstract, PDF-Datei.
  • Hong‐Mei Liu, Xian‐Chun Zhang, Wei Wang, Yin‐Long Qiu, Zhi‐Duan Chen: Molecular phylogeny of the fern family Dryopteridaceae inferred from chloroplast rbcL and atpB genes. In: International Journal of Plant Sciences, Volume 168, 2007, S. 1311–1323. doi:10.1086/521710
  • Maarten J. M. Christenhusz, X. C. Zhang, Harald Schneider: A linear sequence of extant families and genera of lycophytes and ferns. In: Phytotaxa, Volume 19, 2011, S. 7–54. doi:10.11646/phytotaxa.19.1.2
  • Li-Bing Zhang, Sugong Wu, Xiang Jianying, Prof. Fuwu Xing, He Hai, Wang Faguo, Shugang Lu, Shiyong Dong, David S. Barrington, Kunio Iwatsuki, Maarten J. M. Christenhusz, John T. Mickel, Masahiro Kato, Michael G. Gilbert: In: Wu Zheng-yi, Peter H. Raven, Deyuan Hong (Hrsg.): Flora of China. Volume 2–3: Lycopodiaceae through Polypodiaceae. Science Press und Missouri Botanical Garden Press, Beijing und St. Louis, 2013, ISBN 978-1-935641-11-7. Dryopteridaceae, S. 541-724 - textgleich online wie gedrucktes Werk.
  • Pteridophyte Phylogeny Group = PPG I: A community-derived classification for extant lycophytes and ferns - PPG I, In: Journal of Systematics and Evolution, Volume 54, Issue 6, November 2016, S. 561–705. doi:10.1111/jse.12229
  • Rama Shankar: Classification of Extant Pteridophytes: A New Approach. In: Indian Fern Journal, Volume 36, 2019, S. 311–341. online.

Einzelnachweise

  1. Li-Bing Zhang, Sugong Wu, Xiang Jianying, Fuwu Xing, He Hai, Wang Faguo, Shugang Lu, Shiyong Dong, David S. Barrington, Kunio Iwatsuki, Maarten J. M. Christenhusz, John T. Mickel, Masahiro Kato, Michael G. Gilbert: In: Wu Zheng-yi, Peter H. Raven, Deyuan Hong (Hrsg.): Flora of China. Volume 2–3: Lycopodiaceae through Polypodiaceae. Science Press und Missouri Botanical Garden Press, Beijing und St. Louis, 2013, ISBN 978-1-935641-11-7. Dryopteridaceae, S. 541-724 - textgleich online wie gedrucktes Werk.
  2. a b c d e f g Alan R. Smith: In: Flora of North America Editorial Committee (Hrsg.): Flora of North America North of Mexico, Volume 2: Pteridophytes and Gymnosperms. Oxford University Press, New York 1993, ISBN 0-19-508242-7. Dryopteridaceae Herter. - textgleich online wie gedrucktes Werk.
  3. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al Michael Hassler: Taxon in Suchmaske eintragen bei World Ferns. - Synonymic Checklist and Distribution of Ferns and Lycophytes of the World. Version 12.10 vom Februar 2022.
  4. a b c d e f g h Pteridophyte Phylogeny Group = PPG I: A community-derived classification for extant lycophytes and ferns - PPG I, In: Journal of Systematics and Evolution, Volume 54, Issue 6, November 2016, S. 561–705. doi:10.1111/jse.12229
  5. a b c Alan R. Smith, Kathleen M. Pryer, Eric Schuettpelz, Petra Korall, Harald Schneider, Paul G. Wolf: A classification for extant ferns. In: Taxon, Volume 55, Issue 3, 2006, S. 705–731. doi:10.2307/25065646
  6. Dryopteridaceae im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. Abgerufen am 3. März 2022.
  7. Hong‐Mei Liu, Xian‐Chun Zhang, Wei Wang, Yin‐Long Qiu, Zhi‐Duan Chen: Molecular phylogeny of the fern family Dryopteridaceae inferred from chloroplast rbcL and atpB genes. In: International Journal of Plant Sciences, Volume 168, 2007, S. 1311–1323. doi:10.1086/521710
  8. Alan R. Smith, Kathleen M. Pryer, Eric Schuettpelz, Petra Korall, Harald Schneider, Paul G. Wolf: Dryopteridaceae. In: Fern Classification. S. 417–467. In: Tom A. Ranker and Christopher H. Haufler (Hrsg.): Biology and Evolution of Ferns and Lycophytes. Cambridge University Press, 2008, ISBN 978-0-521-87411-3.
  9. Maarten J. M. Christenhusz, X. C. Zhang, Harald Schneider: A linear sequence of extant families and genera of lycophytes and ferns. In: Phytotaxa, Volume 19, 2011, S. 7–54. doi:10.11646/phytotaxa.19.1.2
  10. Kathleen M. Pryer, Harald Schneider, Alan R. Smith, Raymond Cranfill, Paul G. Wolf, Jeffrey S. Hunt, Sedonia D. Sipes: Horsetails and ferns are a monophyletic group and the closest living relatives to seed plants. In: Nature, Volume 409, 2001, S. 618–622. Abstract.
  11. Maarten J. M. Christenhusz, Mark W. Chase: 2014 Trends and concepts in fern classification In: Annals of Botany, Volume 113, Issue 9, S. 571–594. doi:10.1093/aob/mct299
  12. Cheng-Wei Chen, Michael Sundue, Li-Yaung Kuo, Wei-Chih Teng, Yao-Moan Huang: Phylogenetic analyses place the monotypic Dryopolystichum within Lomariopsidaceae. In: PhytoKeys, Volume 78, 2017, S. 83–107. doi:10.3897/phytokeys.78.12040
  13. Yi-Fan Duan, Sabine Hennequin, Germinal Rouhan, Burgund Bassuner, Li-Bing Zhang: Taxonomic revision of the fern genus Ctenitis (Dryopteridaceae) from Africa and the western Indian Ocean. In: Annals of the Missouri Botanical Garden, Volume 102, Issue 1, Mai 2017, S. 3–86. doi:10.3417/2016024
  14. Sabine Hennequin, Germinal Rouhan, Alexandre Salino, Yi-Fan Duan, Marie-Capucine Lepeigneux, Marguerite Guillou, Steve Ansell, Thaís Elias Almeida, Li-Bing Zhang, Harald Schneider: Global phylogeny and biogeography of the fern genus Ctenitis (Dryopteridaceae), with a focus on the Indian Ocean region. In: Molecular Phylogenetics and Evolution, Volume 112, Juli 2017, S. 277–289. doi:10.1016/j.ympev.2017.04.012
  15. Raquel Stauffer Viveros, Germinal Rouhan, Alexandre Salino: A taxonomic monograph of the fern genus Ctenitis (Dryopteridaceae) in South America. In: Phytotaxa, Volume 335, Issue 1, Januar 2018, 1. doi:10.11646/phytotaxa.385.1.1
  16. Robbin C. Moran, Paulo H. Labiak, Michael Sundue: Synopsis of Mickelia, a newly recognized genus of bolbitidoid ferns (Dryopteridaceae). In: Brittonia, Volume 62, Issue 4, 2010, S. 337–356.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
Symbol einer Weltkugel Karte mit allen verlinkten Seiten: OSM | WikiMap
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Wurmfarngewächse: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Die Wurmfarngewächse (Dryopteridaceae) sind eine Pflanzenfamilie in der Ordnung Tüpfelfarnartigen (Polypodiales) innerhalb der Echten Farne (Polypodiopsida).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Rapachu yura rikch'aq ayllu ( Quechua )

provided by wikipedia emerging languages

Rapachu yura rikch'aq ayllu (familia Dryopteridaceae) nisqaqa huk raki-rakikunap rikch'aq ayllunmi.

Rikch'aqkuna

Kaymi huk rapachu rikch'aq yurakuna:

Hawa t'inkikuna

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Rapachu yura rikch'aq ayllu: Brief Summary ( Quechua )

provided by wikipedia emerging languages

Rapachu yura rikch'aq ayllu (familia Dryopteridaceae) nisqaqa huk raki-rakikunap rikch'aq ayllunmi.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Dryopteridaceae

provided by wikipedia EN

The Dryopteridaceae are a family of leptosporangiate ferns in the order Polypodiales. They are known colloquially as the wood ferns. In the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I), the family is placed in the suborder Polypodiineae.[1] Alternatively, it may be treated as the subfamily Dryopteridoideae of a very broadly defined family Polypodiaceae sensu lato.[2]

The family contains about 1700 species and has a cosmopolitan distribution. Species may be terrestrial, epipetric, hemiepiphytic, or epiphytic. Many are cultivated as ornamental plants.[3] The largest genera are Elaphoglossum (600+), Polystichum (260), Dryopteris (225), and Ctenitis (150). These four genera contain about 70% of the species.[4] Dryopteridaceae diverged from the other families in eupolypods I about 100 million years ago.[5]

Description

The rhizomes are often stout, creeping, ascending, or erect, and sometimes scandent or climbing, with nonclathrate scales at apices. Fronds are usually monomorphic, less often dimorphic, or sometimes scaly or glandular, but less commonly hairy. Petioles have numerous round, vascular bundles arranged in a ring, or rarely as few as three; the adaxial bundles are largest. Veins are pinnate or forking, free to variously anastomosing; the areoles occur with or without included veinlets; sori are usually round, acrostichoid (covering the entire abaxial surface of the lamina) in a few lineages; usually indusiate, or sometimes exindusiate. Indusia, when present, are round-reniform or peltate. Sporangia have three-rowed, short to long stalks; spores are reniform, monolete, perine or winged.[4]

Taxonomy

History

In 1990, Karl U. Kramer and coauthors defined the Dryopteridaceae broadly to include the present family, as well as the Woodsiaceae sensu lato, Onocleaceae, and most of Tectariaceae.[6] Molecular phylogenetic studies found Kramer's version of the Dryopteridaceae to be polyphyletic, and it was split up by Smith and others in 2006.[4] The inclusion of Didymochlaena, Hypodematium, and Leucostegia in the Dryopteridaceae is doubtful. If these three are excluded, then the family is strongly supported as monophyletic in cladistic analyses.[7] Some authors have already treated these genera as outside of the Dryopteridaceae.[8]

In 2007, a phylogenetic study of DNA sequences showed that Pleocnemia should be transferred from the Tectariaceae to the Dryopteridaceae.[9] In 2010, in a paper on bolbitidoid ferns, Arthrobotrya was resurrected from Teratophyllum.[10] Later that year, Mickelia was described as a new genus.[11]

Some species have been removed from the genus Oenotrichia because they do not belong there or even in the family Dennstaedtiaceae where Oenotrichia sensu stricto is placed. These species probably belong in the Dryopteridaceae, but have not yet been given a generic name.[7]

In 2012, a phylogenetic study of Dryopteris and its relatives included Acrophorus, Acrorumohra, Diacalpe, Dryopsis, Nothoperanema, and Peranema within that genus.[12] The Flora of China treatment of the family, published in 2013, used phylogenetic results to sink Lithostegia and Phanerophlebiopsis into Arachniodes.[13]

The Dryopteridaceae Herter, under the classification system of Christenhusz and Chase (2014), were submerged as subfamily Dryopteridoideae Link, one of eight subfamilies constituting family Polypodiaceae. This family corresponds to the clade eupolypods I.[14] The Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I) retained the family.[1]

Phylogeny

The following cladogram for the suborder Polypodiineae (eupolypods I), based on the consensus cladogram in the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I),[1] shows a likely phylogenetic relationship between Dryopteridaceae and the other families of the clade.

Polypodiineae (eupolypods I)

Didymochlaenaceae

Hypodematiaceae

Dryopteridaceae

Nephrolepidaceae

Lomariopsidaceae

Tectariaceae

Oleandraceae

Davalliaceae

Polypodiaceae

Subdivision

Phylogeny of Dryopteridaceae[15][16] Elaphoglossoideae

Parapolystichum

Lastreopsis

Rumohra

Megalastrum

Pleocnemia

Bolbitis

Lomagramma

Arthrobotrya

Teratophyllum

Mickelia

Elaphoglossum

Polybotryoideae

Stigmatopteris

Trichoneuron

Polystichopsis

Olfersia

Maxonia

Cyclodium

Polybotrya

Dryopteridoideae

Ctenitis

Phanerophlebia

Cyrtomium

Polystichum

Arachniodes

Dryopteris

The PPG I classification divides the family into three subfamilies, listed below.[1]

Didymochlaena has been removed to Didymochlaenaceae, and Hypodematium and Leucostegia to Hypodematiaceae. Aenigmopteris has at times been suggested to belong to this family, on the grounds of its morphological similarity to Ctenitis, but molecular phylogeny has led to its submersion within Tectaria (Tectariaceae).[17] Dryopolystichum has been placed in Lomariopsidaceae.[18]

References

  1. ^ a b c d Pteridophyte Phylogeny Group (November 2016). "A community-derived classification for extant lycophytes and ferns". Journal of Systematics and Evolution. 54 (6): 563–603. doi:10.1111/jse.12229. S2CID 39980610.
  2. ^ Christenhusz, Maarten J.M. & Chase, Mark W. (2014). "Trends and concepts in fern classification". Annals of Botany. 113 (9): 571–594. doi:10.1093/aob/mct299. PMC 3936591. PMID 24532607.
  3. ^ Sue Olsen. 2007. Encyclopedia of Garden Ferns Timber Press: Portland, OR, USA. ISBN 978-0-88192-819-8
  4. ^ a b c Smith et al., 2006 Archived February 26, 2008, at the Wayback Machine Alan R. Smith, Kathleen M. Pryer, Eric Schuettpelz, Petra Korall, Harald Schneider & Paul G. Wolf: "A classification for extant ferns," Taxon, 55(3): 705–731 (Aug 2006)
  5. ^ Eric Schuettpelz and Kathleen M. Pryer. 2009. "Evidence for a Cenozoic radiation of ferns in an angiosperm-dominated canopy". Proceedings of the National Academy of Sciences 106(27):11200-11205. doi:10.1073/pnas.0811136106
  6. ^ Karl U. Kramer (with Richard E. Holttum, Robin C. Moran, and Alan R. Smith). 1990. "Dryopteridaceae". pages ??. In: Klaus Kubitzki (general editor); Karl U. Kramer and Peter S. Green (volume editors) The Families and Genera of Vascular Plants volume I. Springer-Verlag: Berlin;Heidelberg, Germany. ISBN 978-0-387-51794-0
  7. ^ a b Alan R. Smith, Kathleen M. Pryer, Eric Schuettpelz, Petra Korall, Harald Schneider, and Paul G. Wolf. 2008. "Dryopteridaceae". pages ??. In: "Fern Classification". pages 417-467. In: Tom A. Ranker and Christopher H. Haufler (editors). Biology and Evolution of Ferns and Lycophytes. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-87411-3
  8. ^ Christenhusz, Maarten J. M.; Zhang, Xian-Chun; Schneider, Harald (18 February 2011). "A linear sequence of extant families and genera of lycophytes and ferns" (PDF). Phytotaxa. 19: 7–54. doi:10.11646/phytotaxa.19.1.2. hdl:10138/28042. ISSN 1179-3163.
  9. ^ Hong-Mei Liu, Xian-Chun Zhang, Wei Wang, Yin-Long Qiu, and Zhi-Duan Chen. 2007. "Molecular Phylogeny of the Fern Family Dryopteridaceae inferred from Chloroplast rbcL and atpB genes". International Journal of Plant Sciences 168(9):1311-1323. doi:10.1086/521710
  10. ^ Robbin C. Moran, Paulo H. Labiak, and Michael Sundue. 2010. "Phylogeny and character evolution of the bolbitidoid ferns (Dryopteridaceae)". International Journal of Plant Sciences 171(5):547-559. doi:10.1086/652191
  11. ^ Robbin C. Moran, Paulo H. Labiak, and Michael Sundue. 2010. "Synopsis of Mickelia, a newly recognized genus of bolbitidoid ferns (Dryopteridaceae)". Brittonia 62(4):337-356.
  12. ^ Li-Bing Zhang, Liang Zhang, Shi-Yong Dong, and Atsushi Ebihara. 2012. "Molecular circumscription and major evolutionary lineages of the fern genus Dryopteris (Dryopteridaceae)". BMC Evolutionary Biology 12(1):180
  13. ^ He H, Wu SG, Xiang JY, Barrington DS (2013) "Arachniodes". In: Wu ZY, Raven PH, Hong DY (eds) Flora of China, vol 2–3.
  14. ^ Christenhusz & Chase 2014.
  15. ^ Nitta, Joel H.; Schuettpelz, Eric; Ramírez-Barahona, Santiago; Iwasaki, Wataru; et al. (2022). "An Open and Continuously Updated Fern Tree of Life". Frontiers in Plant Science. 13. doi:10.3389/fpls.2022.909768. PMID 36092417.
  16. ^ "Tree viewer: interactive visualization of FTOL". FTOL v1.3.0. 2022. Retrieved 12 December 2022.
  17. ^ Chen, Cheng-Wei; RothfelsE, Carl J.; Mustapeng, Andi Maryani A.; Gubilil, Markus; Karger, Dirk Nikolaus; Kessler, Michael; Huang, Yao-Moan (2018). "End of an enigma: Aenigmopteris belongs in Tectaria (Tectariaceae: Polypodiopsida)". Journal of Plant Research. 131 (1): 67–76. doi:10.1007/s10265-017-0966-9. PMID 28741041. S2CID 4573970.
  18. ^ Chen, Cheng-Wei; Sundue, Michael; Kuo, Li-Yaung; Teng, Wei-Chih; Huang, Yao-Moan (2017). "Phylogenetic analyses place the monotypic Dryopolystichum within Lomariopsidaceae". PhytoKeys (78): 83–107. doi:10.3897/phytokeys.78.12040. PMC 5543276. PMID 28781553.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Dryopteridaceae: Brief Summary

provided by wikipedia EN

The Dryopteridaceae are a family of leptosporangiate ferns in the order Polypodiales. They are known colloquially as the wood ferns. In the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I), the family is placed in the suborder Polypodiineae. Alternatively, it may be treated as the subfamily Dryopteridoideae of a very broadly defined family Polypodiaceae sensu lato.

The family contains about 1700 species and has a cosmopolitan distribution. Species may be terrestrial, epipetric, hemiepiphytic, or epiphytic. Many are cultivated as ornamental plants. The largest genera are Elaphoglossum (600+), Polystichum (260), Dryopteris (225), and Ctenitis (150). These four genera contain about 70% of the species. Dryopteridaceae diverged from the other families in eupolypods I about 100 million years ago.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Driopteridacoj ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

La driopteridacoj[3] (latine Dryopteridaceae) estas planta familio el pteridofitoj. Tiu familio apartenas al la ordo polipodialoj (Polypodiales). Ĝi estas la plej ampleksa filikfamilio kun ĉirkaŭ 1870 speciojn[4]. Ĝia tipa genro estas driopterido[3].

Karakterizaĵoj

La plantoj de la familio havas rampantajn, starantajn kaj kelkfoje grimpantajn rizomojn, ĉe ties pinto estas skvamoj. La folitigoj havas multajn [[vaskula fasko|vaskulajn faskojn], kiu estas ringformaj. La foliplatoj estas unuecaj (monomorfaj), malofte ekzistaj du tipoj de foliplatoj (dimorfaj). Kelkfoje la foliplatoj estas kovrataj per skvamoj aŭ glandoj, malofte per triĥomoj. La foliripoj estas plumformaj aŭ forke disbranĉitaj, ili ne havas aŭ havas diversformajn kveligoj (anastomozoj).

La soroj estas rondaj, la induzio estas ronda aŭ renforma, ĉe pluraj taksonoj ankaŭ mankantaj. La sporangioj estas kun mallongaj ĝis longaj tigoj. La sporoj estas renformaj kaj havas flugilhavan perisporon (plej ekstera poste formita tavolo de la sporvando).

La kromosomonombro estas ĉe la plej multaj genroj x = 41, malofte 40.

Disvastigo

La familio precipe kreskas en la tropikoj. Multaj taksonoj kreskas en moderaj klimatoj. Ili kreskas surtere, sur rokoj aŭ epifite.

Taksonomio

Depende de la aŭtoro, la amplekso de la familio driopteridacoj estas tre malsamaj. Kelkaj aŭtoroj metas ankaŭ taksonoj de la familioj Tectariaceae, Woodsiaceae kaj Onocleaceae al la driopteridacoj.

1/ Laŭ The Plant List kaj World Flora Online (6 apr. 2020)[4],[2], jen la listo de la akceptitaj taksonoj, kaj ties Esperantaj nomoj[5]:

*genro akceptita en TPL sed ne en WFO, kiu tamen akceptas ĝiajn speciojn.

2/ Laŭ SMITH ET AL. 2006, la familio estas preskaŭ certe monofiluma, se oni ekkludas Didymochlaena, Hypodematium kaj Leucostegia el la familio. Ĝi konsistas el ĉirkaŭ 40 ĝis 45 genroj kaj entute 1700 specioj, el kiuj 70 procentoj apartenas al la kvar genroj Ctenitis, Dryopteris, Elaphoglossum kaj Polystichum. Al la Driopteridacoj apartenas laŭ PRYER ET AL. ankaŭ la familioj Familien Aspidiaceae, Bolbitidaceae, Elaphoglossaceae, Hypodematiaceae kaj Peranemataceae, kiuj estas la aliaj memstaraj familioj.

La genroj en alfabeta sinsekvo:

  • Acrophorus C. PRESL, du ĝis specioj, inter Sudorientazio kaj la Fiĝiaj insuloj.
  • 'd'Acrorumohra (H. ITO) H. ITO, ĉirkaŭ kvar specioj, Okcidentazio.
  • Adenoderris J. SM., tri specioj en Karibio.
  • Arachniodes BLUME, pli ol 100 specioj en la tropikoj.
  • Ataxipteris HOLTTUM, ĝis du specioj enn Okcidentazio, kiuj ankaŭ estas metitaj al Ctenitis.
  • Bolbitis SCHOTT (inkl. Egenolfia SCHOTT), minimume 58 specioj en la tropikoj.
  • Coveniella TINDALE, nur unu specio en Aŭstralio:
  • Ctenitis (C. CHR.) TARD. & C. CHR., pli ol 100 ĝis ĉirkaŭ 150 specioj en la tropikoj.
  • Cyclodium C. PRESL, ĉirkaŭ naŭ specioj en la tropikoj.
  • Cyrtogonellum CHING, ĉirkaŭ seb specioj.
  • Cyrtomidictyum CHING, kvar specioj en Okcidentazio.
  • Cyrtomium C. PRESL, ĉirkaŭ pli ol 40 specioj.
  • Didymochlaena DESV., ĉirkaŭ 2-4 specioj en la tropikoj.
  • Dryopolystichum COPEL., nur unu specio en Novgvinro:
  • Dryopsis HOLTTUM & P.J. EDWARDS, ĉirkaŭ 20 specioj.
  • Dryopteris ADANS., inkl. Nothoperanema (TAGAWA) CHING), pli ol 250 specioj.
  • Elaphoglossum SCHOTT EX J. SM., pli ol 400 specioj. (inkl. Microstaphyla C. PRESL)
  • Hypodematium KUNZE, ĉirkaŭ tri ĝis 11 specioj.
  • Lastreopsis CHING, ĉirkaŭ 30 specioj, precipe en Aŭstralio.
  • Leucostegia C. PRESL, du specioj, inter Hindomalajzio ak Vanuatuo.
  • Lithostegia CHING, nur unu specio, inter la okcidenta Himalajo kaj sudokcidenta Ĉinio:
  • Lomagramma J. SM., ĉirkaŭ 9-18 specioj de Hindomalajzio ĝis la Pacifikaj insuloj.
  • Maxonia C. CHR., nur unu specio en Karibio kaj Sudameriko:
  • Megalastrum HOLTTUM, ĉirkaŭ 45 specioj, precipe en Ameriko.
  • Oenotrichia COPEL., tri ĝis kavar specioj en Novgvineo, Novkaledonio kaj la tropika Aŭstralio.
  • Olfersia RADDI, ĉirkaŭ du specioj en la Neotropiso.
  • Peranema D. DON, ĉirkaŭ kvin specioj en Sudazio (Hindomalezio).
  • Phanerophlebia C. PRESL, minimume 11 specioj.
  • Polybotrya HUMB. & BONPL. EX WILLD., minimume 25 specioj en la tropika Ameriko.
  • Polystichopsis (J. SM.) HOLTTUM, ĉirkaŭ tri ĝis kvar specioj en la tropika Ameriko.
  • Polystichum ( ROTH, inkl. Papuapteris C. CHR., Plecosorus FÉE), minimume 200 specioj.
  • Revwattsia D.L. JONES, nur unu specio, en Aŭstralio:
  • Rumohra Raddi, ĉirkaŭ tri ĝis kvin specioj, en Afriko, Madagaskaro, Azio, Aŭstralio, Novgvineo, Novzelando, Polinezio, Mez- kaj Sudameriko.
  • Stenolepia ALDERW., nur unu specio, en Malezio:
  • Stigmatopteris C. CHR., ĉirkaŭ 25 specioj, en tropika Ameriko.
  • Teratophyllum METT. EX KUHN, ĉirkaŭ 9-12 specioj, en Malezio kaj Novkaledonio.

Referencoj

Literaturo

  • Alan R. Smith, Kathleen M. Pryer, Eric Schuettpelz, Petra Korall, Harald Schneider, Paul G. Wolf: A classification for extant ferns. In: Taxon. Band 55, Nr. 3, 2006, ISSN|0040-0262, p. 705–731, Abstract, PDF-dosiero.
  • David J. Mabberley: The Plant Book. A portable dictionary of the higher plants. Cambridge University Press, Cambridge 1987, ISBN 0-521-34060-8.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Driopteridacoj: Brief Summary ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

La driopteridacoj (latine Dryopteridaceae) estas planta familio el pteridofitoj. Tiu familio apartenas al la ordo polipodialoj (Polypodiales). Ĝi estas la plej ampleksa filikfamilio kun ĉirkaŭ 1870 speciojn. Ĝia tipa genro estas driopterido.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Dryopteridaceae ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES
Ver Pteridophyta para una introducción a las plantas vasculares sin semilla

Las driopteridáceas (nombre científico Dryopteridaceae) son una familia de helechos perteneciente al orden Polypodiales, en la moderna clasificación de Christenhusz et al. 2011[1][2][3]​ donde está circunscripta de forma un poco diferente que su predecesor sistema de Smith et al. (2006),[4]​ de hecho aún se necesitan más estudios filogenéticos dentro de la familia.

Taxonomía

Introducción teórica en Taxonomía

La clasificación más actualizada es la de Christenhusz et al. 2011[1][2][3]​ (basada en Smith et al. 2006,[4]​ 2008);[5]​ que también provee una secuencia lineal de las licofitas y monilofitas.

  • Familia 42. Dryopteridaceae Herter, Rev. Sudamer. Bot. 9: 15 (1949), nom. cons. Sinónimos: Aspidiaceae Mett. ex A.B.Frank en Leunis, Syn. Pflanzenk. ed. 2. 3: 1469 (1877), nom. illeg. Filicaceae Juss., Gen. Pl.: 14. (1789), como 'Filices', nom. illeg., rej. Peranemataceae Ching, Sunyatsenia 5: 208 (1940), nom. rej. Elaphoglossaceae Pic.Serm., Webbia 23: 209 (1968). Bolbitidaceae Ching, Acta Phytotax. Sin. 16: 15 (1978).
Cerca de 34 géneros. Referencias: Li & Lu (2006), Li et al. (2008), Liu et al. (2007a, 2010), Moran et al. (2010a, b), Rouhan (2004).
Nota: Son necesarios más estudios a nivel de género para la ubicación correcta de los géneros y para confirmar la monofilia de los géneros ricos en especies Dryopteris y Polystichum. Insertis sedis: Adenoderris, Coveniella, Dracoglossum, Revwattsia, Stenolepia.

Clasificación sensu Smith et al. 2006

Ubicación taxonómica:

Plantae (clado), Viridiplantae, Streptophyta, Streptophytina, Embryophyta, Tracheophyta, Euphyllophyta, Monilophyta, Clase Polypodiopsida, Orden Polypodiales, Familia Dryopteridaceae.

Sinónimos: Dryopteroides o dryopteridoides.

Incluyendo "Aspidiaceae", Bolbitidaceae, Elaphoglossaceae, Hypodematiaceae, Peranemataceae.

Cerca de 40-45 géneros. Muchos autores han considerado a la familia Dryopteridaceae como incluyendo a muchos más géneros que los que aquí se mencionan, lo cual volvería a la familia definitivamente parafilética a menos que se incluyeran en ella varias familias bien circunscriptas, como Aspleniaceae, Polypodiaceae, Thelypteridaceae. Dryopteridaceae sensu stricto, como está definida aquí, es casi con seguridad monofilética.

1700 especies, 70 % de las cuales están en los 4 primeros géneros de la lista:

  • Ctenitis
  • Dryopteris (incl. Nothoperanema, Geiger y Ranker 2005)
  • Elaphoglossum (incl. Microstaphyla y Peltapteris -Rouhan et al. 2004, Skog et al. 2004-. Este género se anida dentro de las dryopteridáceas definidas según la clasificación de Smith et al. 2006 -Hasebe et al. 1995, Sano et al 2000a-. A veces es ubicada dentro de su propia familia Elaphoglossaceae, por ejemplo por Pichi Sermolli -1997-, con 600-800 especies, muchas de ellas no descriptas. Según Pichi Sermolli -1977- Elaphoglossaceae tiene 3 géneros, pero Microstaphyla y Peltapteris se anidan dentro de Elaphoglossum -Elaphoglossum Homepage, Mickel y Atehortúa 1980, Rouhan et al. 2004, Skog et al 2004-. Elaphoglossum suele ser considerado emparentado con Lomariopsis -Kramer en Kubitzki 1990-, pero esta afirmación es rechazada por dos topologías no publicadas, citadas en Smith et al. 2006. Elaphoglossaceae, definida en su forma reducida, es monofilético -Skog et al. 2001, 2004- pero si se excluyera de Dryopteridaceae tal como la definió Smith et al 2006, la familia Dryopteridaceae se volvería parafilética. Los caracteres de Elaphoglossum incluyen láminas usualmente simples, y hojas dimórficas con esporangios acrosticoides).
  • Polystichum (incl. Papuapteris y Plecosorus, Little y Barrington 2003)
  • Acrophorus
  • Acrorumohra
  • Adenoderris
  • Arachniodes
  • Ataxipteris
  • Bolbitis (incl. Egenolfia)
  • Coveniella
  • Cyclodium
  • Cyrtogonellum
  • Cyrtomidictyum
  • Cyrtomium (Lu et al. 2005)
  • Didymochlaena (con una sola especie, fue generalmente asociada a otros géneros que en esta clasificación están incluidos en Dryopteridaceae).
  • Dryopolystichum
  • Dryopsis
  • Hypodematium (sus 3 especies cercanamente emparentadas fueron tradicionalmente ubicadas en forma variada: o bien formando su propia familia Hypodematiaceae, o bien aliada a los helechos athyrioides -por ejemplo por Kramer en Kubitzki 1990, presumiblemente basado en la presencia de dos haces vasculares en la base del pecíolo- o bien cercana a Dryopteris -por ejemplo en Tyron y Lugardon 1991, que utilizaron para ello caracteres de la morfología de las esporas-).
  • Lastreopsis
  • Leucostegia (casi siempre ubicada en Davalliaceae -por ejemplo por Kramer 1990-, debido a la similitud del indusio y a los soros ubicados al final de las venas, pero difiere de las davaliáceasen su hábito terrestre, las esporas verrugadas en forma más fuerte, y el perisporio rugulado -Tyron y Lugardon 1991-, y también en el número de cromosomas x = 41, a diferencia de x = 40 de las davaliáceas).
  • Lithostegia
  • Lomagramma
  • Maxonia
  • Megalastrum
  • Oenotrichia p.p. (Tindale y Roy 2002)
  • Olfersia
  • Peranema
  • Phanerophlebia
  • Polybotrya
  • Polystichopsis
  • Revwattsia (Tindale y Roy 2002)
  • Rumohra
  • Stenolepia
  • Stigmatopteris
  • Teratophyllum

Filogenia

Introducción teórica en Filogenia

Según Smith et al. (2006), esta familia sería casi con seguridad monofilética si se excluyeran de ella los géneros Didymochlaena, Hypodematium y Leucostegia incluidos aquí (Hasebe et al. 1995, Tsutsumi y Kato 2006). La inclusión de estos tres géneros puede convertir a la familia en parafilética, pero tentativamente son incluidos en ella por Smith et al. (2006) hasta que las relaciones filogenéticas de esos géneros sean determinadas por análisis venideros.

Ecología

Terrestres, epipétricas, hemiepífitas, o epífitas.

Pantropicales, pero también tienen muchos representantes de climas templados.

Caracteres

Con las características de Pteridophyta.

Rizomas rastreros, ascendentes, o erectos, a veces escandentes o trepadores. Con escamas no clatradas en los ápices.

Pecíolos con numerosos haces vasculares redondos que en un corte transversal forman un anillo.

Láminas monomórficas, menos seguido dimórficas, a veces con escamas o glándulas, muy poco comúnmente con pelos. Venas pinadas o bifurcadas, libres a varias veces anastomosadas, con o sin venillas inclusas.

Soros usualmente redondos. Indusio redondo-reniforme o peltado (perdido en muchas ramas), o soros dispuestos de forma acrosticoide y sin indusio en algunas ramas.

Esporangios con pie corto a largo, con pi de 3 líneas de células de espesor.

Esporas reniformes, con marca monolete. Perina alada.

Número de cromosomas: x = 41 (casi todos los géneros en los que fueron contados), raramente x = 40 (presumiblemente un carácter secundario).

Véase también

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Dryopteridaceae: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES
Ver Pteridophyta para una introducción a las plantas vasculares sin semilla

Las driopteridáceas (nombre científico Dryopteridaceae) son una familia de helechos perteneciente al orden Polypodiales, en la moderna clasificación de Christenhusz et al. 2011​​​ donde está circunscripta de forma un poco diferente que su predecesor sistema de Smith et al. (2006),​ de hecho aún se necesitan más estudios filogenéticos dentro de la familia.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Sõnajalalised ( Estonian )

provided by wikipedia ET

Sõnajalalised (Dryopteridaceae) on sõnajalgtaimede sugukond.

Perekondi

  • sõnajalg (Dryopteris; mitmeid pärismaiseid liike ka Eestis)
  • astelsõnajalg (Polystichum; mitmeid pärismaiseid liike ka Eestis)
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visit source
partner site
wikipedia ET

Sõnajalalised: Brief Summary ( Estonian )

provided by wikipedia ET

Sõnajalalised (Dryopteridaceae) on sõnajalgtaimede sugukond.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipeedia autorid ja toimetajad
original
visit source
partner site
wikipedia ET

Alvejuurikasvit ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Alvejuurikasvit (Dryopteridaceae) on saniaisheimo, jossa on 40–50 sukua ja noin 1 700 lajia. Niiden levinneisyysalueena on miltei koko maailma, mutta runsaslajisimpina niitä esiintyy lauhkeilla vyöhykkeillä, viileän ilmaston alueilla ja etelämpänä heimon lajit kasvavat trooppisten alueiden vuoristoissa.[1][2] Alvejuuret ovat komeita, yleensä kookkaita ja liuskalehtisiä.[3] Suomessa lajeja on kuusi. Alvejuurikasvien juurakoista on valmistettu heisimatolääkettä ja ne tunnetaan antibakteerisista ominaisuuksistaan.[3][1][2]

Valtaosa lajeista ovat maanpinnalla kasvavia tai kasvavat kivien päällä, kuitenkin Polybotrya (noin 35 lajia) ja muutama muu suku juurtuvat maahan, mutta ovat mukautuneet kiipeämään puihin. Lehtien morfologia on erittäin kirjavaa, mutta yleisemmin niiden itiöpesäkkeet ovat pyöreitä ja niitä peittää kalvomainen suomu tai kate (indisium). Niiden itiöt ovat enimmäkseen pavun siementen muotoisia (symmetrisiä).

Suurimmat suvut sisältävät kasveja, joita kasvatetaan puutarhoissa, kuten mahoniasaniaiset (Cyrtomium)< (- niinkin monta kuin 20 lajia; mahoniasaniainen (Cyrtomium falcatum)) ja härkylät (160–200 lajia).[2]

Sukuja

Lähteet

  1. a b c d e f g h i j CD-Facta 2005 : suomenkielinen tietosanakirja. Artikkeli: alvejuurikasvit - CD-ROM-levy, Interaktiivinen multimedia, sisältää myös sivistyssanaston ja tietotekniikan sanaston. Helsinki: WSOY, 2004. ISBN 951-0-29149-8.
  2. a b c d e f g Yatskievych, George: Dryopteridaceae. Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Ultimate Reference Suite, 2015. ISBN 978-1625132963. (englanniksi)
  3. a b c Rantala Risto, päätoimittaja, Itkonen Mikko, Suramo Ari ; grafiikka: Vakkila, Juha.: Otavan tietosanakirja. Artikkeli: alvejuuri.. Helsinki: Otava, 1997. ISBN 9511151398.
  4. a b c d Kassu - Kasvien suomenkieliset nimet :Dryopteridaceae (Alakäsiteet) finto.fi.

Aiheesta muualla

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Alvejuurikasvit: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Alvejuurikasvit (Dryopteridaceae) on saniaisheimo, jossa on 40–50 sukua ja noin 1 700 lajia. Niiden levinneisyysalueena on miltei koko maailma, mutta runsaslajisimpina niitä esiintyy lauhkeilla vyöhykkeillä, viileän ilmaston alueilla ja etelämpänä heimon lajit kasvavat trooppisten alueiden vuoristoissa. Alvejuuret ovat komeita, yleensä kookkaita ja liuskalehtisiä. Suomessa lajeja on kuusi. Alvejuurikasvien juurakoista on valmistettu heisimatolääkettä ja ne tunnetaan antibakteerisista ominaisuuksistaan.

Valtaosa lajeista ovat maanpinnalla kasvavia tai kasvavat kivien päällä, kuitenkin Polybotrya (noin 35 lajia) ja muutama muu suku juurtuvat maahan, mutta ovat mukautuneet kiipeämään puihin. Lehtien morfologia on erittäin kirjavaa, mutta yleisemmin niiden itiöpesäkkeet ovat pyöreitä ja niitä peittää kalvomainen suomu tai kate (indisium). Niiden itiöt ovat enimmäkseen pavun siementen muotoisia (symmetrisiä).

Suurimmat suvut sisältävät kasveja, joita kasvatetaan puutarhoissa, kuten mahoniasaniaiset (Cyrtomium)< (- niinkin monta kuin 20 lajia; mahoniasaniainen (Cyrtomium falcatum)) ja härkylät (160–200 lajia).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Dryopteridaceae ( French )

provided by wikipedia FR

Les Dryopteridaceae (Dryoptéridacées) sont une famille de fougères. Certains auteurs y ont inclus la famille des Woodsiaceae ( = Athyriaceae ).

Genres

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Dryopteridaceae: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Les Dryopteridaceae (Dryoptéridacées) sont une famille de fougères. Certains auteurs y ont inclus la famille des Woodsiaceae ( = Athyriaceae ).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Dryopteridaceae ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

Dryopteridaceae é unha familia de fieitos que forma parte da orde Polypodiales. Unha das especies máis representativas da familia é o fento macho.

Caracteres

As dryopteridáceas son plantas vasculares con ciclo de vida haplodiplonte onde a alternancia de xeracións é ben manifesta, con esporófito e gametófito multicelulares e independentes, con esporas como unidade de dispersión e de resistencia. O gametófito é un "talo" (corpo sen organización), e o esporófito é un "cormo" (con raíz, vástago e sistema vascular). Debido a estas características tradicionalmente agrúpanse coas "pteridófitas".

Os rizomas son rastreiros, ascendentes, ou erectos, e ás veces trepadores. Teñen escamas non clatradas nos ápices.

Os pecíolos teñen numerosos feixes vasculares redondos que nun corte transversal forman un anel.

As láminas son monomórficas, ás veces dimórficas, outras veces teñen escamas ou glándulas, moi pouco comunmente con pelos. Veas pinnuladas ou bifurcadas, poden variar de ser libres até varias veces anastomosadas.

Os soros xeralmente son redondos. O indusio é redondo, con forma de ril ou peltado (perdido en moitas ramas), ou soros dispostos de forma acrosticoide e sen indusio nalgunhas ramas.

Os esporanxios teñen un pé curto que pode variar e ser longo.

As esporas teñen forma de ril e con marca monolete.

Número de cromosomas: x = 41 (case todos os xéneros nos que foron contados), raramente x = 40 (presumiblemente un carácter secundario).

Clasificación sensu Smith et al. 2006

A familia está composta por preto de 40-45 xéneros. Moitos autores consideraron á familia Dryopteridaceae como incluíndo a moitos máis xéneros que os que aquí se mencionan, o cal volvería á familia definitivamente parafilética a menos que se incluísen nela varias familias ben circunscritas, como Aspleniaceae, Polypodiaceae, Thelypteridaceae. Dryopteridaceae sensu stricto, como está definida aquí, é case con seguridade monofilética.

1.700 especies, 70 % das cales están nos 4 primeiros xéneros da lista:

  • Ctenitis
  • Dryopteris (incl. Nothoperanema, Geiger e Ranker 2005)
  • Elaphoglossum (incl. Microstaphyla e Peltapteris -Rouhan et al. 2004, Skog et al. 2004-. Este xénero aníñase dentro das dryopteridáceas definidas segundo a clasificación de Smith et al. 2006 -Hasebe et al. 1995, San et al 2000a-. ás veces é situada dentro da súa propia familia Elaphoglossaceae, por exemplo por Pichi Sermolli -1997-, con 600-800 especies, moitas delas non descriptas. Segundo Pichi Sermolli -1977- Elaphoglossaceae ten 3 xéneros, mais Microstaphyla e Peltapteris aníñanse dentro de Elaphoglossum -Elaphoglossum Homepage, Mickel e Atehortúa 1980, Rouhan et al. 2004, Skog et al 2004-. Elaphoglossum adoita ser considerado emparentado con Lomariopsis -Kramer en Kubitzki 1990-, pero esta afirmación é rexeitada por dúas topoloxías non publicadas, citadas en Smith et al. 2006. Elaphoglossaceae, definida na súa forma reducida, é monofilético -Skog et al. 2001, 2004- pero se se excluíse de Dryopteridaceae tal como definiuna Smith et al 2006, a familia Dryopteridaceae volveríase parafilética. Os caracteres de Elaphoglossum inclúen láminas usualmente simples, e follas dimórficas con esporanxios acrosticoides).
  • Polystichum (incl. Papuapteris e Plecosorus, Little e Barrington 2003)
  • Acrophorus
  • Acrorumohra
  • Adenoderris
  • Arachniodes
  • Ataxipteris
  • Bolbitis (incl. Egenolfia)
  • Coveniella
  • Cyclodium
  • Cyrtogonellum
  • Cyrtomidictyum
  • Cyrtomium (Lu et al. 2005)
  • Didymochlaena (cunha soa especie, foi xeralmente asociada a outros xéneros que nesta clasificación están incluídos en Dryopteridaceae).
  • Dryopolystichum
  • Dryopsis
  • Hypodematium (os seus 3 especies cercanamente emparentadas foron tradicionalmente situadas en forma variada: ou ben formando a súa propia familia Hypodematiaceae, ou ben aliada aos fieitos athyrioides -por exemplo por Kramer en Kubitzki 1990, presumiblemente baseado na presenza de dous feixes vasculares na base do pecíolo- ou ben próxima a Dryopteris -por exemplo en Tyron e Lugardon 1991, que empregaron para iso caracteres da morfoloxía das esporas-).
  • Lastreopsis
  • Leucostegia (case sempre situada en Davalliaceae -por exemplo por Kramer 1990-, debido á similitude do indusio e aos soros situados ao final das veas, pero difire das davaliáceasen o seu hábito terrestre, as esporas verrugadas en forma máis forte, e tamén no número de cromosomas x = 41, a diferenza de x = 40 das davaliáceas).
  • Lithostegia
  • Lomagramma
  • Maxonia
  • Megalastrum
  • Oenotrichia p.p. (Tindale e Roy 2002)
  • Olfersia
  • Peranema
  • Phanerophlebia
  • Polybotrya
  • Polystichopsis
  • Revwattsia (Tindale e Roy 2002)
  • Rumohra
  • Stenolepia
  • Stigmatopteris
  • Teratophyllum

Filoxenia

Esta familia sería case con seguridade monofilética se se excluísen dela os xéneros Didymochlaena, Hypodematium e Leucostegia incluídos aquí (Hasebe et al. 1995, Tsutsumi e Kato 2006). A inclusión destes tres xéneros pode converter á familia en parafilética, pero tentativamente son incluídos nela por Smith et al. (2006) ata que as relacións filoxenéticas deses xéneros sexan determinadas por análises vindeiras.

Ecoloxía

Terrestres, epipétricas, hemiepífitas, ou epífitas.

Pantropicais, pero tamén teñen moitos representantes de climas tépedos.

Véxase tamén

Bibliografía

  • Pryer, Kathleen M., Harald Schneider, Alan R. Smith, Raymond Cranfill, Paul G. Wolf, Jeffrey S. Hunt y Sedonia D. Sipes. 2001. "Horsetails and ferns are a monophyletic group and the closest living relatives to seed plants". Nature 409: 618-622 (resumo en inglés aquí).
  • Pryer, Kathleen M., Eric Schuettpelz, Paul G. Wolf, Harald Schneider, Alan R. Smith y Raymond Cranfill. 2004. "Phylogeny and evolution of ferns (monilophytes) with a focus on the early leptosporangiate divergences". American Journal of Botany 91:1582-1598 (resumo en inglés aquí).
  • A. R. Smith, K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider, P. G. Wolf. 2006. "A classification for extant ferns". Taxon 55(3), 705-731 (pdf aquí)
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Dryopteridaceae: Brief Summary ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

Dryopteridaceae é unha familia de fieitos que forma parte da orde Polypodiales. Unha das especies máis representativas da familia é o fento macho.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Papratke ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian

Papratke, lat. Dryopteridaceae, sin. Aspidiaceae), biljna porodica u redu osladolike. Ime dobiva po rodu paprati (Dryopteris), ali joj pripada znatno broj veći rodova sa preko 2.200 vrsta.

Porodica je u hrvatskoj zastupljena od nekoliko vrsta koje pripadaju rodovima Polystichum (bodljikava papratnjača, dlakava papratnjača, kopljasta papratnjača, čekinjava papratnjača), Dryopteris (mirisava paprat, tresetna paprat, velika paprat, šumska paprat ili muška paprat, blijeda paprat) i Cyrtomium (srpasta papratica).

Rodovi

  1. Genus Arachniodes, arahnijoides
  2. Genus Atalopteris
  3. Genus Bolbitis
  4. Genus Ctenitis
  5. Genus Cyclodium
  6. Genus Cyrtomium, cirtomium
  7. Genus Dryopolystichum
  8. Genus Dryopteris, paprat
  9. Genus Dryostichum
  10. Genus Elaphoglossum
  11. Genus Lastreopsis
  12. Genus Lomagramma
  13. Genus Maxonia
  14. Genus Megalastrum
  15. Genus Mickelia
  16. Genus Olfersia
  17. Genus Parapolystichum
  18. Genus Phanerophlebia
  19. Genus Pleocnemia
  20. Genus Polybotrya, polibotrija
  21. Genus Polystichopsis
  22. Genus Polystichum, papratnjača
  23. Genus Pseudotectaria
  24. Genus Rumohra, kožnata paprat
  25. Genus Stenolepia
  26. Genus Stigmatopteris
  27. Genus Teratophyllum
Logotip Zajedničkog poslužitelja
Na Zajedničkom poslužitelju postoje datoteke vezane uz: Papratke
Logotip Wikivrsta
Wikivrste imaju podatke o: Dryopteridaceae

Izvori

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Papratke: Brief Summary ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian

Papratke, lat. Dryopteridaceae, sin. Aspidiaceae), biljna porodica u redu osladolike. Ime dobiva po rodu paprati (Dryopteris), ali joj pripada znatno broj veći rodova sa preko 2.200 vrsta.

Porodica je u hrvatskoj zastupljena od nekoliko vrsta koje pripadaju rodovima Polystichum (bodljikava papratnjača, dlakava papratnjača, kopljasta papratnjača, čekinjava papratnjača), Dryopteris (mirisava paprat, tresetna paprat, velika paprat, šumska paprat ili muška paprat, blijeda paprat) i Cyrtomium (srpasta papratica).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Dryopteridaceae ( Indonesian )

provided by wikipedia ID

Dryopteridaceae merupakan salah satu suku anggota tumbuhan paku (Pteridophyta) yang tergolong dalam bangsa paku sejati yang terbesar (Polypodiales).

Suku ini merangkum paku-pakuan yang biasa dijumpai di lantai hutan. Smith et al. (2006) menyimpulkan bahwa Aspidiaceae, Bolbitidaceae, Elaphoglossaceae, Hypodematiaceae, dan Peranemataceae, yang sebelumnya terpisah, layak digabungkan bersama-sama dalam satu suku yang sama. Suku ini masih dianggap parafiletik, dan penelitian lebih lanjut tengah dikerjakan, dengan kemungkinan sejumlah marga akan dikeluarkan dari suku ini.

Marga anggota

  • Acrophorus
  • Acrorumohra
  • Adenoderris
  • Arachniodes
  • Ataxipteris
  • Bolbitis (termasuk Egenolfia)
  • Coveniella
  • Ctenitis
  • Cyclodium
  • Cyrtogonellum
  • Cyrtomidictyum
  • Cyrtomium
  • Didymochlaena
  • Dryopolystichum
  • Dryopsis
  • Dryopteris (termasuk Nothoperanema))
  • Elaphoglossum (termasuk Microstaphyla)
  • Hypodematium
  • Lastreopsis
  • Leucostegia
  • Lithostegia
  • Lomagramma
  • Maxonia
  • Megalastrum
  • Oenotrichia p.p.
  • Olfersia
  • Peranema
  • Phanerophlebia
  • (Polystichum (termasuk Papuapteris, Plecosorus))
  • Polybotrya
  • Polystichopsis
  • Revwattsia
  • Rumohra
  • Stenolepia
  • Stigmatopteris
  • Teratophyllum
 src= Artikel bertopik tumbuhan ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Penulis dan editor Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ID

Dryopteridaceae: Brief Summary ( Indonesian )

provided by wikipedia ID

Dryopteridaceae merupakan salah satu suku anggota tumbuhan paku (Pteridophyta) yang tergolong dalam bangsa paku sejati yang terbesar (Polypodiales).

Suku ini merangkum paku-pakuan yang biasa dijumpai di lantai hutan. Smith et al. (2006) menyimpulkan bahwa Aspidiaceae, Bolbitidaceae, Elaphoglossaceae, Hypodematiaceae, dan Peranemataceae, yang sebelumnya terpisah, layak digabungkan bersama-sama dalam satu suku yang sama. Suku ini masih dianggap parafiletik, dan penelitian lebih lanjut tengah dikerjakan, dengan kemungkinan sejumlah marga akan dikeluarkan dari suku ini.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Penulis dan editor Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ID

Dryopteridaceae ( Italian )

provided by wikipedia IT

Le Driopteridacee (Dryopteridaceae Herter, 1949) sono una famiglia di felci leptosporangiate nell'ordine delle polypodiali. Essa comprende circa 1700 specie ed è universalmente distribuita. È costituita da piante terrestri, epipetriche (che crescono sulle rocce), epifite o emi-epifite. Molte vengono coltivate come piante ornamentali.[1] I generi più diffusi sono Elaphoglossum (600), Polystichum (260), Dryopteris (225) e Ctenitis (150). Questi quattro generi comprendono circa il 70% delle specie.[2]

Le Driopteridacee si sono staccate geneticamente dalle altre famiglie di Eupolypods I circa 100 milioni di anni fa[3]

Descrizione

Rizomi generalmente robusti, striscianti, ascendenti od eretti, talvolta rampicanti, con tricomi non clatrati agli apici. Fronde generalmente monomorfiche, meno spesso dosmorfiche, talvolta squamosi o glandolari, meno spesso villosi. Piccioli con numerosi cerchi, collegamenti vascolari ad anello o, raramente, non più di 3. sori solitamente rotondi. Sporangi a tre file, gambit corti o lunghi; spore reniformi.[2]

Generi

La tavola seguente mostra i nomi dei generi correntemente accettati di Dryopteridaceae ed i corrispondenti sinonimi.

Storia

Nel 1990, Karl U. Kramer ed altri autori definirono ampiamente le Dryopteridaceae per comprendervi le famiglie quali le Woodsiaceae (sensu lato), le Onocleaceae e la maggior parte delle Tectariaceae .[7]

Gli studi di filogenesi molecolare trovarono la versione di Kramer sulle Dryopteridaceae to be polfiletica e venne emarginata da Smith ed altri nel 2006.[2]

L'inclusione delle Didymochlaena, Hypodematium e Leucostegia nelle Dryopteridaceae è dubbia. Se queste tre vengono escluse, allora la famiglia è fortemente sostenuta come monofiliaca nell'analisi cladistica.[8] Alcuni autori hanna già trattato questo genere al di fuori delle Dryopteridaceae.[9]

La Nothoperanema è ora compresa nella Dryopteris. Nel 2007, uno studio filogenetico della sequenza di DNA ha mostrato che la Pleocnemia dovrebbe essere trasferita dalle Tectariaceae alle Dryopteridaceae.[10]

Nel 2010, in una pubblicazione accademica sulle felci bolbitidoidi , l'Arthrobotrya venne "resuscitata" dal Teratophyllum.[11] Poco dopo, nello stesso anno, la Mickelia venne descritta come un nuovo genere.[12]

Alcune specie sono state rimosse dal genere Oenotrichia poiché non vi appartengono o anche nella famiglia delle Dennstaedtiaceae uve la Oenotrichia stricto sensu è classificata. Queste specie appartengono probabilmente alle Dryopteridaceae, ma non è stato loro ancora assegnato un nome generico.[8]

Note

  1. ^ (EN) Sue Olsen. 2007. Encyclopedia of Garden Ferns Timber Press: Portland, OR, USA. ISBN 978-0-88192-819-8
  2. ^ a b c d (EN) Smith et al., 2006 Alan R. Smith, Kathleen M. Pryer, Eric Schuettpelz, Petra Korall, Harald Schneider & Paul G. Wolf: "A classification for extant ferns," Taxon, 55(3): 705–731 (Aug 2006)
  3. ^ (EN) Eric Schuettpelz and Kathleen M. Pryer. 2009. "Evidence for a Cenozoic radiation of ferns in an angiosperm-dominated canopy". Proceedings of the National Academy of Sciences 106(27):11200-11205. DOI: 10.1073/pnas.0811136106
  4. ^ (EN) Family:Dryopteridaceae Archiviato il 3 giugno 2012 in Internet Archive. USDA-ARS Germplasm Resources Information Network (GRIN) 25 Jan 2012
  5. ^ (EN) Dryopteridaceae Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. 25 Jan 2012
  6. ^ (EN) USDA –Nothoperanema accesso 25 gennaio 2012
  7. ^ (EN) Karl U. Kramer (with Richard E. Holttum, Robin C. Moran, and Alan R. Smith). 1990. "Dryopteridaceae". pages ??. In: Klaus Kubitzki (general editor); Karl U. Kramer and Peter S. Green (volume editors) The Families and Genera of Vascular Plants volume I. Springer-Verlag: Berlin;Heidelberg, Germany. ISBN 978-0-387-51794-0
  8. ^ a b (EN) Alan R. Smith, Kathleen M. Pryer, Eric Schuettpelz, Petra Korall, Harald Schneider, and Paul G. Wolf. 2008. "Dryopteridaceae". pages ??. In: "Fern Classification". pages 417-467. In: Tom A. Ranker and Christopher H. Haufler (editors). Biology and Evolution of Ferns and Lycophytes. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-87411-3
  9. ^ (EN)> Maarten J. M. Christenhusz, Xian-Chun Zhang, Harald Schneider, A linear sequence of extant families and genera of lycophytes and ferns (PDF), in Phytotaxa, 18 febbraio 2011, 7–54, ISSN 1179-3163.
  10. ^ (EN) Hong-Mei Liu, Xian-Chun Zhang, Wei Wang, Yin-Long Qiu, and Zhi-Duan Chen. 2007. "Molecular Phylogeny of the Fern Family Dryopteridaceae inferred from Chloroplast rbcL and atpB genes". International Journal of Plant Sciences 168(9):1311-1323. DOI: 10.1086/521710
  11. ^ (EN) Robbin C. Moran, Paulo H. Labiak, and Michael Sundue. 2010. "Phylogeny and character evolution of the bolbitidoid ferns (Dryopteridaceae)". International Journal of Plant Sciences 171(5):547-559. DOI: 10.1086/652191
  12. ^ (EN) Robbin C. Moran, Paulo H. Labiak, and Michael Sundue. 2010. "Synopsis of Mickelia, a newly recognized genus of bolbitidoid ferns (Dryopteridaceae)". Brittonia 62(4):337-356.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Dryopteridaceae: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Le Driopteridacee (Dryopteridaceae Herter, 1949) sono una famiglia di felci leptosporangiate nell'ordine delle polypodiali. Essa comprende circa 1700 specie ed è universalmente distribuita. È costituita da piante terrestri, epipetriche (che crescono sulle rocce), epifite o emi-epifite. Molte vengono coltivate come piante ornamentali. I generi più diffusi sono Elaphoglossum (600), Polystichum (260), Dryopteris (225) e Ctenitis (150). Questi quattro generi comprendono circa il 70% delle specie.

Le Driopteridacee si sono staccate geneticamente dalle altre famiglie di Eupolypods I circa 100 milioni di anni fa

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Papartiniai ( Lithuanian )

provided by wikipedia LT

Papartiniai (lot. Dryopteridaceae) – šertvūnų (Polypodiophyta) šeima.

Lietuvoje auga šios rūšys:

Vikiteka

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visit source
partner site
wikipedia LT

Niervarenfamilie ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De niervarenfamilie (Dryopteridaceae) is een wereldwijd voorkomende familie varens met naargelang de gevolgde taxonomie 21 tot 60 geslachten en 900 tot 3000 soorten. Het zijn voornamelijk grond- en rotsvarens.

Van deze familie komen negen soorten van nature in België en Nederland voor, waaronder de zeer algemene mannetjesvaren.

Naamgeving en etymologie

  • Synoniem: Aspidiaceae
  • Duits: Wurmfarngewächse
  • Engels: Wood fern family

De botanische naam Dryopteridaceae is overgenomen van het geslacht Dryopteris en komt van het Oudgriekse δρῦς, drus (= boom) en πτερίς, pteris (= varen).

De Nederlandse naam niervaren slaat op de niervormige dekvliesjes.

Kenmerken

 src=
Sporenhoopjes van een mannetjesvaren

De varens van de niervarenfamilie hebben allen een korte, kruipende of rechtstaande wortelstok met schubben. Ook de steel is beschubt en dikwijls voorzien van klieren en/of haren. De bladen of veren zitten bij elkaar in dicht bundels en zijn enkel, dubbel of meervoudig geveerd. Er zijn nooit steriele bladen, alle volwassen bladen dragen sporenhoopjes.

De sporenhoopjes zitten op de onderzijde van de bladen, zijn rond of ovaal, al dan niet afgedekt met een dekvliesje. Indien aanwezig kan dit eveneens rond of nier-, schild- of hoefijzervormig zijn.

Taxonomie

Geslachten

Beschreven soorten

Tot de niervarenfamilie behoren drie geslachten en negen soorten die in België en Nederland in het wild kunnen gevonden worden. Daarbuiten zijn er nog tientallen soorten uit de rest van Europa:

Familie: Niervarenfamilie (Dryopteridaceae)

Externe links

Bronnen, noten en/of referenties
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Niervarenfamilie: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De niervarenfamilie (Dryopteridaceae) is een wereldwijd voorkomende familie varens met naargelang de gevolgde taxonomie 21 tot 60 geslachten en 900 tot 3000 soorten. Het zijn voornamelijk grond- en rotsvarens.

Van deze familie komen negen soorten van nature in België en Nederland voor, waaronder de zeer algemene mannetjesvaren.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Stortelgfamilien ( Norwegian )

provided by wikipedia NO
 src=
Cyrtomium falcatum eller «Japanese Holly fern» ble klassifisert av Carl Linné den yngre, men endelig systematisert av Carl B. Presl.
 src=
Ormetelg, Dryopteris filix-mas.
 src=
Dryopteris sieboldii fotografert i Atlantas botaniske hage.
 src=
Taggbregne fotografert i Tyskland.
 src=
Såkalt Christmas Fern eller Polystichum acrostichoides vokser i det østlige og midtre Nord-Amerika, sør til Florida og Texas.
 src=
Cyrtomium fortunei er en mye brukt potteplante.

Stortelgfamilien (latin: Dryopteridaceae) er en gruppe store bregner i orden Polypodiales.[1] Familien har 8 slekter og minst 600-700 arter.

De store bregnene har korte jordstengler, og de ofte slanke bladene sitter i rosetter nede ved bakken. Bladplatene, som de sterkt flikete eller fjærformede bladene utgjør, er oftest spisst lansettformet (som hos den ubeslektede strutseving), eller alternativt trekantet (som hos for eksempel einstape).

Sporehushopene (sori) sitter langs kanten av bladene hvor de er dekket at et slør (indusium) som er enten nyreformet på blad som visner om høsten (Dryopteris), eller sirkelrundt (Polystichum) på vintergrønne blader. Polystichum-artene har en tagg eller tann på den ene siden ved grunnen av bladenes småfinner.

Arter av stortelgslekten (Dryopteris) har brune sporehusog vokser nesten alltid i skog, men det finnes noen unntak som trives på berg og fjellsprekker.

Utbredelse

Artene i stortelgfamilien har utbredelse over hele kloden, med slekter som ofte er avgrenset til enten nordlige eller sørlige halvkule.

I Norge finner vi følgende slekter og arter:

Taksonomi

Tidligere har slektene innenfor storburknefamilien (Woodsiaceae) blitt regnet under stortelgfamilien, og i alt har inntil 34 slekter blitt henført til stortelgene. Dett er derimot endret ved at denne familien har blitt oppdelt i den nyeste systematikken (Smith et al 2006).

Taggbregneslekten (Polystichum) har undergått mye taksonomisk og fylogenetisk forskning, og har en rekke intererte (tidligere) slekter, og nåværende underslekter (se liste under Eksterne lenker nederst).

Slekt, seksjoner og arter

Følgende slekter og seksjoner finnes i stortelgfamilien, med angivelse av en rekke arter under disse:

Referanser

  1. ^ Smith, A. R., K. M. Pryer, et al.' "A classification for extant ferns", i Taxon 2006 55(3), side 705-731. online tilgjengelig versjon

Eksterne lenker

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Stortelgfamilien: Brief Summary ( Norwegian )

provided by wikipedia NO
 src= Cyrtomium falcatum eller «Japanese Holly fern» ble klassifisert av Carl Linné den yngre, men endelig systematisert av Carl B. Presl.  src= Ormetelg, Dryopteris filix-mas.  src= Dryopteris sieboldii fotografert i Atlantas botaniske hage.  src= Taggbregne fotografert i Tyskland.  src= Såkalt Christmas Fern eller Polystichum acrostichoides vokser i det østlige og midtre Nord-Amerika, sør til Florida og Texas.  src= Cyrtomium fortunei er en mye brukt potteplante.

Stortelgfamilien (latin: Dryopteridaceae) er en gruppe store bregner i orden Polypodiales. Familien har 8 slekter og minst 600-700 arter.

De store bregnene har korte jordstengler, og de ofte slanke bladene sitter i rosetter nede ved bakken. Bladplatene, som de sterkt flikete eller fjærformede bladene utgjør, er oftest spisst lansettformet (som hos den ubeslektede strutseving), eller alternativt trekantet (som hos for eksempel einstape).

Sporehushopene (sori) sitter langs kanten av bladene hvor de er dekket at et slør (indusium) som er enten nyreformet på blad som visner om høsten (Dryopteris), eller sirkelrundt (Polystichum) på vintergrønne blader. Polystichum-artene har en tagg eller tann på den ene siden ved grunnen av bladenes småfinner.

Arter av stortelgslekten (Dryopteris) har brune sporehusog vokser nesten alltid i skog, men det finnes noen unntak som trives på berg og fjellsprekker.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Nerecznicowate ( Polish )

provided by wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Nerecznicowate (Dryopteridaceae) – rodzina paproci z rzędu paprotkowców (Polypodiales). Obejmuje 26 rodzajów z ok. 2115 gatunkami grupowanych w trzech podrodzinach[1]. Są to paprocie naziemne i naskalne oraz epifityczne i hemiepifityczne. Występują w całej strefie tropikalnej, ale z licznymi przedstawicielami także w klimacie umiarkowanym[2]. W Polsce rosną przedstawiciele dwóch rodzajów – nerecznica (Dryopteris) i paprotnik (Polystichum)[3].

Morfologia

 src=
Polystichum vestitum
 src=
Rumohra adiantiformis

Kłącze płożące, podnoszące się lub wyprostowane, rzadko wspinające się lub pnące. Liście o ogonku, w którym liczne okrągłe na przekroju wiązki przewodzące ułożone się w pierścień. Blaszki liściowe o jednakowym kształcie (monomorficzne), rzadko zróżnicowane na płonne i płodne (dimorficzne). Czasem pokryte łuskami lub gruczołkami, rzadko włoskami. Żyłki w blaszce są otwarte, rozwidlają się lub łączą się siateczkowato. Kupki zarodni zwykle okrągłe, z zawijkami kulisto-nerkowatymi lub tarczowatymi, rzadko nieobecne[2].

Systematyka

W systemie Smitha i in. (2006) rodzina w rzędzie paprotkowców (Polypodiales)[2]. Tę samą pozycję zajmuje w systemie PPG I (2016). Zaliczona jest do podrzędu Polypodiineae odpowiadającemu kladowi nazwanemu „eupolypods I” w systemie Smitha i in. (2006)[1].

Pozycja filogenetyczna rodziny w rzędzie paprotkowców[4][5][1]
paprotkowce

Saccolomataceae




Cystodiaceae




Lonchitidaceae



Lindsaeaceae







Pteridaceaeorliczkowate




Dennstaedtiaceae





Cystopteridaceaepaprotnicowate





Rhachidosoraceae




Diplaziopsidaceae




Aspleniaceaezanokcicowate



Hemidictyaceae







Thelypteridaceaezachylnikowate




Woodsiaceaerozrzutkowate





Onocleaceaeonokleowate



Blechnaceaepodrzeniowate




Athyriaceaewietlicowate









Didymochlaenaceae




Hypodematiaceae




Dryopteridaceaenerecznicowate





Nephrolepidaceaenefrolepisowate



Lomariopsidaceae





Tectariaceae




Oleandraceae




Davalliaceaedawaliowate



Polypodiaceaepaprotkowate













Wykaz rodzajów[1]

podrodzina Polybotryoideae H.M.Liu & X.C.Zhang, Pl. Syst. Evol. 302: 330. 2016

  • Cyclodium C.Presl, Tent. Pterid.: 85, pl.2, f.20–21. 1836
  • Maxonia C.Chr., Smithsonian Misc. Collect. 66(9): 3. 1916
  • Olfersia Raddi, Opusc. Sci. 3: 283, t.11, f.b. 1819
  • Polybotrya Humb. & Bonpl. ex Willd., Sp. Pl. 5(1): 99. 1810
  • Polystichopsis (J.Sm.) C.Chr., Verdoorn, Man. Pterid.: 543. 1938
  • Stigmatopteris C.Chr., Bot. Tidsskr. 29: 292. 1909
  • Trichoneuron Ching, Acta Phytotax. Sin. 10(2): 118, pl. 22. 1965

podrodzina Elaphoglossoideae (Pic.Serm.) Crabbe, Jermy & Mickel, Fern Gaz. 11: 154. 1975

  • Arthrobotrya J.Sm., Hist. Fil.: 141. 1875
  • Bolbitis Schott, Gen. Fil.: pl.14. 1834
  • Elaphoglossum Schott ex J.Sm., J. Bot. (Hooker) 4: 148. 1842
  • Lastreopsis Ching, Bull. Fan Mem. Inst. Biol. Bot. 8 (4): 157. 1938
  • Lomagramma J.Sm., J. Bot. (Hooker) 3: 402. 1841
  • Megalastrum Holttum, Gard. Bull. Singapore 39(2): 161. 1986
  • Mickelia R.C.Moran, Labiak & Sundue, Brittonia 62 (4): 338. 2010
  • Parapolystichum (Keyserl.) Ching, Sunyatsenia 5: 239. 1940
  • Pleocnemia C.Presl, Tent. Pterid.: 183, pl.7, f.12. 1836
  • Rumohra Raddi, Opusc. Sci. 3: 290. 1819
  • Teratophyllum Mett. ex Kuhn, Ann Mus. Bot. Lugduno-Batavi 4(10): 296. 1869

podrodzina Dryopteridoideae Link, Fil. Spec.: 116. 1841

  • Arachniodes Blume, Enum. Pl. Javae 2: 241. 1828
  • Ctenitis (C.Chr.) C.Chr., Man. Pteridol.: 544. 1938
  • Cyrtomium C.Presl, Tent. Pterid.: 86, pl.2, f.26. 1836
  • Dryopteris Adans., Fam. Pl. 2: 20. 1763nerecznica
  • Phanerophlebia C.Presl, Tent. Pterid.: 84, pl.2, f.19. 1836
  • Polystichum Roth, Tent. Fl. Germ. 3(1): 31, 69–70. 1800paprotnik

Rodzaje o nieokreślonej przynależności do podrodzin:

Przypisy

  1. a b c d e f The Pteridophyte Phylogeny Group. A community-derived classification for extant lycophytes and ferns. „Journal of Systematics and Evolution”. 54 (6), s. 563–603, 2016. DOI: 10.1111/jse.12229.
  2. a b c Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf. A classification for extant ferns. „Taxon”. 55 (3), s. 705–731, 2006 (ang.).
  3. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Vascular plants of Poland – a chekclist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. IB PAN, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  4. Samuli Lehtonen. Towards Resolving the Complete Fern Tree of Life. „PLoS ONE”. 6, 10, s. e24851, 2011. DOI: 10.1371/journal.pone.0024851.
  5. Carl J. Rothfels, Anders Larsson, Li-Yaung Kuo, Petra Korall, Wen- Liang Chiou, Kathleen M. Pryer. Overcoming Deep Roots, Fast Rates, and Short Internodes to Resolve the Ancient Rapid Radiation of Eupolypod II Ferns. „Systematic Biology”. 61, 1, s. 70, 2012.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Nerecznicowate: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL

Nerecznicowate (Dryopteridaceae) – rodzina paproci z rzędu paprotkowców (Polypodiales). Obejmuje 26 rodzajów z ok. 2115 gatunkami grupowanych w trzech podrodzinach. Są to paprocie naziemne i naskalne oraz epifityczne i hemiepifityczne. Występują w całej strefie tropikalnej, ale z licznymi przedstawicielami także w klimacie umiarkowanym. W Polsce rosną przedstawiciele dwóch rodzajów – nerecznica (Dryopteris) i paprotnik (Polystichum).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Dryopteridaceae ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Descrição

A família Dryopteridaceae (do grego drys, “carvalho” + pteris, “samambaia”), conta com cerca de 1.700 espécies e 40-45 gêneros, com representantes mais conhecidos pertencentes ao gênero Dryopteris, das Samambaias de Escudo [1] [2][3].

Os integrantes da família Dryopteridaceae são terrestres, rupículas ou epífitas, apresentando morfologia foliar diversa [1].

Morfologia

Os esporângios apresentam hastes de 3 remadas curtas ou longas, sendo que os esporos apresentam-se reniformes, monoletos ou perino-alados [1][2].

Outra característica da família é a presença de rizomas rastejantes, ascendentes, eretos e, por vezes, escandentes (plantas que se apoiam a outras para subir em direção à luz) [2]. Os pecíolos contam com numerosos feixes vasculares redondos arranjados em um anel, escamoso na base, com ou sem tricomas [2] [4]. As lâminas foliares são, em geral, monomórficas, não frequentemente se apresentam dimórficas; por vezes são escamosas ou glandulares, incomumente peludas[2]. Garcia e Salino, baseado na classificação Dryopteridaceae Herter (1949) complementa que a lâmina pode ser lanceolada, deltóide-lanceolada, deltóide ou lanceada. Apresentam eixos sulcados adaxialmente, pilosos ou glabros [5]. As veias se mostram pinadas ou bifurcadas. [2]

Os organismos dessa família apresentam x=41 cromossomos, sendo incomum - possivelmente os mais derivados apresentam x=40 [5].

Venação livre ou anastomosada, com ou sem vênulas inclusas livres [6].

Distribuição pelo mundo

A família conta com representantes por todo o globo, mas se diversifica principalmente nos trópicos e áreas montanhosas [1]. No Brasil foram encontradas 191 espécies aceitas, distribuídas em 16 gêneros, e 95 espécies endêmicas [7].

Trabalhos analisaram a relevância da Mata Atlântica como sendo o segundo maior centro de diversidade e endemismos de samambaias e fetos [8], abaixo apenas da Floresta Montana nos Andes [9].

Gêneros e espécies no Brasil[7]

  • Gênero Arachniodes Blume, engloba as espécies Arachniodes denticulata (Sw.) Ching, Arachniodes macrostegia (Hook.) R.M.Tryon & D.S.Conant. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são no Norte (AC e AM), Nordeste (BH), Sudeste (ES, MG, RJ e SP), Sul (PR e SC); em domínios fitogeográficos da Amazônia e Mata Atlântica; em tipo de vegetação em Floresta de Terra Firme e Floresta Ombrófila.
  • Gênero Bolbitis Schott, engloba as espécies Bolbitis aliena (Sw.) Alston, Bolbitis semipinnatifida (Fée) Alston, Bolbitis serratifolia Schott. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são no Norte (AC, AM, PA, RO, RR), Nordeste (CE) Centro-Oeste (GO, MT e MS) Sudeste (SP, ES, RJ e MG) e Sul (PR, SC e RS); em domínios fitogeográficos da Amazônia e Mata Atlântica; em tipo de vegetação em Floresta de Terra Firme e Floresta Ombrófila.
  • Gênero Ctenitis (C.Chr.) C.Chr., engloba as espécies Ctenitis abyssi (Sehnem) Salino & P.O.Morais, Ctenitis ampla (Willd.) Ching, Ctenitis anniesii (Rosenst.) Copel., Ctenitis aspidioides (C.Presl) Copel., Ctenitis bigarellae Schwartsb., Labiak & Salino, Ctenitis christensenii R.S.Viveros & Salino, Ctenitis deflexa (Kaulf.) Copel., Ctenitis distans (Brack.) Ching, Ctenitis eriocaulis (Fée) Alston, Ctenitis falciculata (Raddi) Ching, Ctenitis fenestralis (C.Chr.) Copel., Ctenitis flexuosa (Fée) Copel., Ctenitis glandulosa R.S.Viveros & Salino, Cten. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são no Norte (AC, AM, AP, PA, RR e RO), Nordeste (AL, BH, CE, MA, PB, PB e RN), Centro-Oeste (GO, MT e MS), Sudeste (ES, MG, RJ, e SP) e Sul (PR, RS, SC); em domínios fitogeográficos da Amazônia, Mata Atlântica, Caatinga, Cerrado, Pampa e Pantanal; tipo de vegetação em Floresta Ciliar, Floresta Estacional Semidecidual, Floresta Ombrófila e Floresta Ombrófila Mista.
  • Gênero Cyclodium C.Presl, engloba as espécies Cyclodium calophyllum (C.V.Morton) A.R.Sm., Cyclodium guianense (Klotzsch) van der Werff ex L.D.Gómez, Cyclodium heterodon (Schrad.) T.Moore, Cyclodium inerme (Fée) A.R.Sm., Cyclodium meniscioides (Willd.) C.Presl. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são no Norte (AC, AM, AP, PA, RR, RO e TO), Nordeste (BH, AL, CE, PB, PE, RN e PI), Centro-Oeste (DF, GO, MS e MT), Sudeste (SP, RJ, MG e ES) e possível ocorrência em SC. em domínios fitogeográficos da Amazônia, Mata Atlântica e Cerrado; tipo de vegetação em Floresta Ciliar, Floresta Estacional Semidecidual, Floresta Ombrófila e Floresta Terra de Firme.
  • Gênero Dryopteris Adans., engloba as espécies Dryopteris huberi (Christ) C.Chr., Dryopteris patula (Sw.) Underw., Dryopteris wallichiana (Spreng.) Hyl.. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são no Norte (AC, AM, AP, PA, RO), Nordeste (PI e BH), Centro-Oeste (GO e MT), Sudeste (ES, MG, RJ, e SP) e Sul (SC, PR, RS); em domínios fitogeográficos da Amazônia, Mata Atlântica e Cerrado; tipo de vegetação em Floresta Ciliar, Floresta Estacional Semidecidual, Floresta Ombrófila, Floresta Ombrófila Mista, Floresta Terra de Firme e Cerrado.
  • Gênero Elaphoglossum Schott ex J.Sm., engloba as espécies Elaphoglossum acrocarpum (Mart.) T.Moore, Elaphoglossum actinotrichum (Mart.) T.Moore, Elaphoglossum acutum Brade, Elaphoglossum alpestre (Gardner) T. Moore, Elaphoglossum amazonicum Atehortúa ex Mickel, Elaphoglossum amorimii F.B. Matos & Mickel, Elaphoglossum angustius Mickel, Elaphoglossum angustum (Fée) Christ, Elaphoglossum antioquianum Hieron., Elaphoglossum apodum (Kaulf.) Schott, Elaphoglossum apparicioi Brade, Elaphoglossum aubertii (Desv.) T.Moore, Elaphoglossum badinii Novelino, Elaphoglossum bahiense Rosenst., Elaphoglossum beaurepairei (Fée) Brade, Elaphoglossum beckeri Brade, Elaphoglossum boragineum (Sodiro) Christ, Elaphoglossum brachyneuron (Fée) J.Sm., Elaphoglossum bradeanum Melo & Salino, Elaphoglossum brevipetiolatum F. B. Matos & Mickel, Elaphoglossum burchellii (Baker) C.Chr., Elaphoglossum chrysolepis (Fée) Alston, Elaphoglossum coimbra-buenoi Brade, Elaphoglossum commissurale Melo & Salino, Elaphoglossum crispatum Mickel, Elaphoglossum decoratum (Kunze) T.Moore, Elaphoglossum didymoglossoides C.Chr., Elaphoglossum discolor (Kuhn) C.Chr., Elaphoglossum dutrae Brade, Elaphoglossum edwallii Rosenst., Elaphoglossum eggersii (Baker) Christ, Elaphoglossum erinaceum (Fée) T.Moore, Elaphoglossum eximium (Mett.) Christ, Elaphoglossum foldatsii Vareschi, Elaphoglossum gardnerianum (Kunze ex Fée) T. Moore, Elaphoglossum gayanum (Fée) T.Moore, Elaphoglossum glabellum J.Sm., Elaphoglossum glaziovii (Fée) Brade, Elaphoglossum heringeri Brade, Elaphoglossum herminieri (Bory & Fée) T.Moore, Elaphoglossum hieracioides Mickel, Elaphoglossum hoffmanii (Mett. ex Kuhn) Christ, Elaphoglossum horridulum (Kaulf.) J.Sm., Elaphoglossum huacsaro (Ruiz) Christ, Elaphoglossum hybridum (Bory) Brack., Elaphoglossum iguapense Brade, Elaphoglossum itatiayense Rosenst., Elaphoglossum jamesonii (Hook. & Grev.) T.Moore, Elaphoglossum lagesianum Rosenst., Elaphoglossum laminarioides (Fée) T.Moore, Elaphoglossum langsdorffii (Hook. & Grev.) T.Moore, Elaphoglossum latifolium (Sw.) J.Sm., Elaphoglossum liaisianum (Glaz. ex Fée) Brade, Elaphoglossum lindenii (Bory ex Fée) T.Moore, Elaphoglossum lineare (Fée) T.Moore, Elaphoglossum lingua (C.Presl) Brack., Elaphoglossum lisboae Rosenst., Elaphoglossum longicaudatum Mickel, Elaphoglossum luridum (Fée) Christ, Elaphoglossum macahense (Fée) Rosenst., Elaphoglossum macrophyllum (Mett. ex Kuhn) Christ, Elaphoglossum meridense (Klotzsch) T.Moore, Elaphoglossum miersii (Baker) C.Chr., Elaphoglossum minutum (Pohl ex Fée) T.Moore, Elaphoglossum mollissimum (Fée) Hieron., Elaphoglossum muscosum (Sw.) T.Moore, Elaphoglossum nanuzae Novelino, Elaphoglossum nigrescens (Hook.) T.Moore ex Diels, Elaphoglossum obovatum Mickel, Elaphoglossum organense Brade, Elaphoglossum ornatum (Mett. ex Kuhn) Christ, Elaphoglossum ovalifolium (Fée) Christ, Elaphoglossum pachydermum (Fée) T.Moore, Elaphoglossum pachyphyllum (Kunze) C. Chr., Elaphoglossum paleaceum (Hook. & Grev.) Sledge, Elaphoglossum papyraceum (Fée) F.B.Matos & R.C.Moran, Elaphoglossum paulistanum Rosenst., Elaphoglossum peltatum (Sw.) Urb., Elaphoglossum perelegans (Fée) T.Moore, Elaphoglossum petiolatum (Sw.) Urb., Elaphoglossum piloselloides (C. Presl) T. Moore, Elaphoglossum plumieri T. Moore, Elaphoglossum plumosum (Fée) T.Moore, Elaphoglossum polyblepharum Mickel, Elaphoglossum praetermissum Mickel, Elaphoglossum prestonii (Baker) J. Sm., Elaphoglossum pteropus C.Chr., Elaphoglossum raywaense (Jenman) Alston, Elaphoglossum rigidum (Aubl.) Urb., Elaphoglossum riparium Brade, Elaphoglossum scalpellum (Mart.) T. Moore, Elaphoglossum schwackeanum Brade, Elaphoglossum scolopendrifolium (Raddi) J.Sm., Elaphoglossum spatulatum (Bory) T. Moore, Elaphoglossum sporadolepis (Kunze ex Kuhn) T.Moore, Elaphoglossum squamipes (Hook.) T.Moore, Elaphoglossum stenophyllum (Sodiro) Diels, Elaphoglossum strictum (Raddi) T.Moore, Elaphoglossum styriacum Mickel, Elaphoglossum tantalinum Mickel, Elaphoglossum tectum (Humb. & Bonpl. ex Willd.) T.Moore, Elaphoglossum tenuiculum (Fée) Baker, Elaphoglossum tovarense (Mett. ex Kuhn) T.Moore ex C.Chr., Elaphoglossum ulei Christ, Elaphoglossum vagans (Mett. ex Kuhn) Hieron., Elaphoglossum villosum (Sw.) J. Sm., Elaphoglossum viscidum (Fée) Christ, Elaphoglossum wurdackii Vareschi. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são no Norte (AC, AM, AP, PA, RO, RR e TO), Nordeste (AL, BH, CE, MA, PB, PI, RN e SE), Centro-Oeste (DF, GO, MT e MS), Sudeste (SP, RJ, MG, e ES), Sul (SC, RS e PR) e ilhas oceânicas (Trindade); em domínios fitogeográficos Amazônia, Cerrado, Pampa e Mata Atlântica; em tipos de vegetação Campinarana, Campo de Altitude, Campo Rupestre, Cerrado (lato sensu), Floresta Ciliar ou Galeria, Floresta de Igapó, Floresta de Terra Firme, Floresta de Várzea, Floresta Estacional Semidecidual, Floresta Ombrófila (Floresta Pluvial), Floresta Ombrófila Mista, Restinga, Savana Amazônica e Vegetação sobre Afloramentos Rochosos.
  • Gênero Lastreopsis Ching, com a única espécie Lastreopsis amplissima (C.Presl) Tindale. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são no Nordeste (BH, CE e PE), Centro-Oeste (DF e GO), Sudeste (SP, MG, ES e RJ), Sul (PR, SC e RS); em domínios fitogeográficos Cerrado e Mata Atlântica; em tipos de vegetação em Floresta Ombrófila e Floresta Ciliar.
  • Gênero Megalastrum Holttum, engloba as espécies Megalastrum abundans (Rosenst.) A.R.Sm. & R.C.Moran, Megalastrum adenopteris (C.Chr.) A.R.Sm. & R.C.Moran, Megalastrum albidum R.C.Moran et al., Megalastrum brevipubens R.C.Moran et al., Megalastrum canescens (Kunze ex Mett.) A.R.Sm. & R.C.Moran, Megalastrum connexum (Kaulf.) A.R.Sm. & R.C.Moran, Megalastrum crenulans (Fée) A.R.Sm. & R.C.Moran, Megalastrum eugenii (Brade) A.R.Sm. & R.C.Moran, Megalastrum grande (C.Presl) A.R.Sm. & R.C.Moran, Megalastrum inaequale (Kaulf. ex Link) A.R.Sm. & R.C.Moran, Megalastrum indusiatum R.C.Moran et al., Megalastrum littorale R.C.Moran et al., Megalastrum oreocharis (Sehnem) Salino & Ponce, Megalastrum organense R.C.Moran et al., Megalastrum retrorsum R.C.Moran et al., Megalastrum substrigosum R.C.Moran et al., Megalastrum umbrinum (C.Chr.) A.R.Sm. & R.C.Moran, Megalastrum wacketii (Rosenst. ex C.Chr.) A.R.Sm. & R.C.Moran. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são no Nordeste (AL, BH, CE, PE e RN), Sudeste (SP, RJ, ES e MG) e Sul (PR, SC e RS); em domínios fitogeográficos Mata Atlântica e Pampa; em tipos de vegetação em Floresta Ciliar, Floresta Estacional Semidecidual, Floresta Ombrófila e Floresta Ombrófila Mista.
  • Gênero Mickelia R.C.Moran Labiak & Sundue, engloba as espécies Mickelia bernoullii (Kuhn ex Christ) R.C.Moran, Labiak & Sundue, Mickelia guianensis (Aubl.) R.C.Moran, Labiak & Sundue, Mickelia lindigii (Mett.) R.C.Moran, Labiak & Sundue, Mickelia nicotianifolia (Sw.) R.C.Moran, Labiak & Sundue, Mickelia oligarchica (Baker) R.C.Moran, Labiak & Sundue, Mickelia pradoi R.C.Moran, Labiak & Sundue, Mickelia scandens (Raddi) R.C.Moran, Labiak & Sundue, Mickelia ×atrans R.C.Moran, Labiak & Sundue. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são Norte (AC, AM, AP, PA e RO), Nordeste (AL, BH, MA e PE), Cntro-Oeste (MT), Sudeste (SP, RJ, ES e MG) e Sul (PR, SC e RS); em domínios fitogeográficos Mata Atlântica e Amazôia; em tipos de vegetação em Floresta Ombrófila e Floresta de Terra Firme.
  • Gênero Olfersia Raddi, engloba as espécies Olfersia cervina (L.) Kunze, Olfersia corcovadensis Kaulf. ex Raddi. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são Norte (AM, PA, TO e RO), Nordeste (AL, BH, CE e PE), Centro-Oeste (GO, MT e MS) Sudeste (SP, RJ, ES e MG) e Sul (PR, SC e RS); em domínios fitogeográficos Amazônia, Cerrado e Mata Atlântica; em tipos de vegetação em Floresta de Terra Firme e Floresta Ombrófila.
  • Gênero Parapolystichum (Keyserl.) Ching, engloba as espécies Parapolystichum acutum (Kuntze) Labiak, Sundue & R.C. Moran, Parapolystichum effusum (Sw.) Ching. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são Norte (AC, PA e RO), Nordeste (BH, CE, MA e PE), Centro-Oeste (DF, GO, MT e MS) Sudeste (SP, RJ, ES e MG) e Sul (PR, SC e RS); em domínios fitogeográficos Amazônia, Cerrado e Mata Atlântica; em tipos de vegetação em Floresta de Terra Firme, Floresta Ombrófila e Floresta Ciliar.
  • Gênero Polybotrya Willd., engloba as espécies Polybotrya caudata Kunze, Polybotrya crassirhizoma Lellinger, Polybotrya cylindrica Kaulf., Polybotrya espiritosantensis Brade, Polybotrya fractiserialis (Baker) J. Sm., Polybotrya glandulosa Mett. ex Kuhn, Polybotrya goyazensis Brade, Polybotrya matosii Canestraro & Labiak, Polybotrya osmundacea Willd., Polybotrya pilosa Brade, Polybotrya pubens Mart., Polybotrya semipinnata Fée, Polybotrya sessilisora R.C.Moran, Polybotrya sorbifolia Mett. ex Kuhn, Polybotrya speciosa Schott, Polybotrya tomentosa Brade. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são Norte (AC, AM, PA, RR, e RO), Nordeste (AL, BH e PE), Centro-Oeste (GO, MT e MS); Sudeste (SP, RJ, ES e MG) e Sul (PR, SC e RS); em domínios fitogeográficos Amazônia, Cerrado e Mata Atlântica; em tipos de vegetação em Cerrado, Floresta de Terra Firme, Floresta Ombrófila, Floresta Ombrófila Mista, Floresta Estacional Semidecidual e Floresta Ciliar.
  • Gênero Polystichum Roth, engloba as espécies Polystichum auritum (Fée) Yatsk., Polystichum bradei Rosenst., Polystichum caudescens Dutra, Polystichum laniceps Rosenst., Polystichum montevidense (Spreng.) Rosenst., Polystichum opacum Rosenst., Polystichum pallidum Gardner, Polystichum platylepis Fée, Polystichum platyphyllum (Willd.) C.Presl, Polystichum rochaleanum Glaz. ex Fée. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são Nordeste (BH), Centro-Oeste (GO, MT e MS), Sudeste (SP, RJ, ES e MG) e Sul (PR, SC e RS); em domínios fitogeográficos Pampa e Mata Atlântica; em tipos de vegetação Área Antrópica, Campo de Altitude, Floresta Estacional Decidual, Floresta Estacional Semidecidual, Floresta Ombrófila, Floresta Ombrófila Mista e Vegetação sobre Afloramentos Rochosos.
  • Gênero Rumohra Raddi, englobas as espécies Rumohra adiantiformis (G.Forst.) Ching, Rumohra glandulosissima Sundue & J. Prado, Rumohra quadrangularis (Fée) Brade. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são Nordeste (AL, BH, CE e PE), Centro-Oeste (DF e MS), Sudeste (SP, RJ, ES e MG) e Sul (PR, SC e RS); em domínios fitogeográficos Pampa, Cerrado e Mata Atlântica; em tipos de vegetação Campo de Altitude, Campo Rupestre, Floresta Ombrófila e Floresta Ombrófila Mista e Vegetação sobre Afloramentos Rochosos.
  • Gênero Stigmatopteris C.Chr., engloba as espécies Stigmatopteris bradei Rosenst., Stigmatopteris caudata (Raddi) C.Chr., Stigmatopteris heterocarpa (Fée) Rosenst., Stigmatopteris longicaudata (Liebm.) C. Chr., Stigmatopteris prionites (Kunze) C.Chr., Stigmatopteris tyucana (Raddi) C.Chr., Stigmatopteris ulei (Christ) Sehnem. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são Norte (AM), Nordeste (AL, BH e PE), Sudeste (SP, RJ, ES e MG) e Sul (PR e SC); em domínios fitogeográficos Amazônia e Mata Atlântica; em tipos de vegetação Floresta Ciliar, Floresta Estacional Decídua e Floresta Ombrófila.
  • Gênero xCyclobotrya Engels & Canestraro, engloba as espécies ×Cyclobotrya amalgamata Schwartsb. & Canestraro, ×Cyclobotrya telespirensis Engels & Canestraro. Em questão de distribuição, as ocorrências confirmadas são Nordeste (CE) e Centro-Oeste (MT); em domínios fitogeográficos Amazônia e Caatinga; em tipos de Vegetação Floresta Estacional Perenifólia.

Gêneros existentes[10]

De acordo com a classificação PPG 1 (Phylogeny Group of Pteridophytes) a família é dividida em 3 sub-famílias com os seguintes gêneros[10]:

Sub-familia Polybotryoideae (H.M.Liu & X.C.Zhang) – Monofilético; Sete gêneros e cerca de 98 espécies:

Cyclodium C.Presl, Tent (1836).

Maxonia C.Chr, Smithsonian (1916).

Olfersia Raddi, Opusc (1819).

Polybotrya Humb. & Bonpl. ex Willd (1810).

Polystichopsis (J.Sm.) C. Chr, Verdoorn (1938).

Stigmatopteris C.Chr, Bot (1909)

Trichoneuron Ching (1965).

Sub-família Elaphoglossoideae Crabbe, Jermy & Mickel, Circumscription sensu Zhang et al. (2013) e Liu et al.(2016) – Monofilético; 11 gêneros e cerca de 883 espécies: Arthrobotrya J. Sm (1875).

Bolbitis Schott (1834).

Elaphoglossum Schott ex J.Sm, J. Bot (1842).

Lastreopsis Ching, Bull (1938).

Lomagramma J.Sm, J. Bot (1941).

Megalastrum Holttum, Gard (1986).

Mickelia R.C.Moran, Labiak & Sundue, Brittonia (2010).

Parapolystichum (Keyserl.) Ching, Sunyatsenia (1940).

Pleocnemia C.Presl, Tent (1836).

Rumohra Raddi, Opusc (1819).

Teratophyllum Mett. ex Kuhn (1869).

Sub-família Dryopteridoideae Link, Fil. Circunscrição sensu Liu et al. (2016). Monofilético; Seis gêneros e cerca de 1128 espécies:

Arachniodes Blume, Enum (1828).

Ctenitis (C.Chr.) C.Chr, Man (1938).

Cyrtomium C.Presl, Tent (1836).

Dryopteris Adans. (1763).

Phanerophlebia C.Presl, Tent (1836).

Polystichum Roth, Tent (1800).

Importância Econômica

Dryopteridaceae apresentam importância principalmente médica e ornamental. O rizoma de Dryopteris nigropaleace - FraserJenk apresenta ação contra picada de cobra, reumatismo e lepra. Folhagem jovem e/ou Rizoma seco de Dryopteris cochleata age contra epilepsia e lepra. Rizoma de Hypodematium crenatum (Forssk.) Kuhn,v. Deck é um agente contra mordida de cachorro, picada de cobra e escorpião, além de ser utilizado para tratar infertilidade. Já Polystichum squarrusum (D.Don.) Fee é utilizada para ferimentos[11]. Ornamentalmente, a família conta com diversas características atrativas, desde machos muito atrativos, até partes com cores brilhantes ou em tons de verde ornamental [11]. Alguns exemplos de Dryopteridaceae usadas como plantas ornamentais cultivadas são: Ctenitis pentangularis, Dryopteris spp., Rumohra adiantiformis e Polystichum spp.[3].

Ciclo de Vida

Ciclo de vida diplobionte, sendo que o gametófito de vida curta se degenera enquanto o esporófito de vida longa se desenvolve, após fecundação e formação de embrião [11]. Apresentam leptosporângios organizados em soros na superfície inferior das folhas [1]. São organismos homosporados, com soros arredondados, oblongos, lineares ou acrosticóides; com indúsio reniforme ou peltado ou mesmo ausente [6]. Os esporângios contam com pedicelos com três fileiras abaixo da cápsula [6]. Os esporos são monoletes, aclorofilados ou clorofilados, embora incomum [6].

Filogenia

Dryopteridaceae é uma família de samambaias muito diversa morfologicamente, o que gera controvérsias taxonômicas [12]. Diversos estudos indicam a posição taxonômica da família, um deles utilizou dois loci de cloroplasto em análise combinada, rbcL e atpB, e gerou uma filogenia bem resolvida e fortemente suportada na família [12]. Os autores concluíram que Dryopteridaceae forma um grupo monofilético, com exceção de Didymochlaena, Hypodematium e Leucostegia [12]. O resultado apontou também que as Dryopteridaceae são irmãs de um clado que abrange Lomariopsidaceae, Tectariaceae, Polypodiaceae, Davalliaceae e Oleandraceae [12]. Leptorumohra e Phanerophlebiopsis, gêneros endêmicos da Ásia oriental, até então não incorporados às Dryopteridaceae, foram incluídos na família pelos autores e são sinônimos de Arachniodes; da mesma forma, Diacalpe está relacionado com Acrophorus [12].

O gênero Pelocnemia, até então classificado dentro de Tectariaceae, por teste molecular, foi incluída em Dryopteridaceae e mostra uma grande afinidade por Lastreopsis [12].

Referências

  1. a b c d e «Dryopteridaceae | plant family». Encyclopedia Britannica (em inglês). Consultado em 26 de junho de 2021
  2. a b c d e f Smith, Alan R.; Pryer, Kathleen M.; Schuettpelz, Eric; Korall, Petra; Schneider, Harald; Wolf, Paul G. (agosto de 2006). «A classification for extant ferns». TAXON (em inglês) (3): 705–731. doi:10.2307/25065646. Consultado em 26 de junho de 2021
  3. a b Simpson, Michael G. (2010). «Evolution and Diversity of Vascular Plants». Elsevier (em inglês): 73–128. ISBN 978-0-12-374380-0. doi:10.1016/b978-0-12-374380-0.50004-x. Consultado em 26 de junho de 2021
  4. Liu, Hong-Mei; Zhang, Xian-Chun; Wang, Mei-Ping; Shang, Hui; Zhou, Shi-Liang; Yan, Yue-Hong; Wei, Xue-Ping; Xu, Wen-Bin; Schneider, Harald (março de 2016). «Phylogenetic placement of the enigmatic fern genus Trichoneuron informs on the infra-familial relationship of Dryopteridaceae». Plant Systematics and Evolution (em inglês) (3): 319–332. ISSN 0378-2697. doi:10.1007/s00606-015-1265-3. Consultado em 26 de junho de 2021
  5. a b Garcia, Priscila Aparecida. «Dryopteridaceae (Polypodiopsida) no estado de Minas Gerais, Brasil» (PDF). Instituto de Ciências Biológicas - UFMG. Lundiana: p. 3-27. Consultado em 26 de junho de 2021 !CS1 manut: Texto extra (link)
  6. a b c d Moura, Ingridy Oliveira; Salino, Alexandre (2016). «Flora das cangas da Serra dos Carajás, Pará, Brasil: Dryopteridaceae». Rodriguésia (5spe): 1151–1157. ISSN 2175-7860. doi:10.1590/2175-7860201667509. Consultado em 26 de junho de 2021
  7. a b «Flora do Brasil 2020». www.reflora.jbrj.gov.br. Consultado em 26 de junho de 2021
  8. Tryon, Rolla M. (1982). Ferns and Allied Plants : With Special Reference to Tropical America. Alice F. Tryon. New York, NY: Springer New York. OCLC 840282829
  9. Por, Francis Dov (1992). Sooretama : the Atlantic rain forest of Brazil. The Hague: SPB Academic Pub. OCLC 27938649
  10. a b PPG I (novembro de 2016). «A community-derived classification for extant lycophytes and ferns: PPG I». Journal of Systematics and Evolution (em inglês) (6): 563–603. doi:10.1111/jse.12229. Consultado em 26 de junho de 2021
  11. a b c «(PDF) Traditional, medicinal and food uses of Pteridophytes of district Mansehra (Pakistan) and their some adjacent areas». ResearchGate (em inglês). Consultado em 28 de junho de 2021
  12. a b c d e f Liu, Hong‐Mei; Zhang, Xian‐Chun; Wang, Wei; Qiu, Yin‐Long; Chen, Zhi‐Duan (novembro de 2007). «Molecular Phylogeny of the Fern Family Dryopteridaceae Inferred from Chloroplast rbc L and atp B Genes». International Journal of Plant Sciences (em inglês) (9): 1311–1323. ISSN 1058-5893. doi:10.1086/521710. Consultado em 26 de junho de 2021
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Träjonväxter ( Swedish )

provided by wikipedia SV
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Träjonväxter: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Träjonväxter (Dryopteridaceae) är en växtfamilj tillhörande divisionen ormbunksväxter (Pteridophyta).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Щитникові ( Ukrainian )

provided by wikipedia UK
  1. Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf. 2006. A classification for extant ferns. Taxon 55(3):705-731.[1]
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Автори та редактори Вікіпедії
original
visit source
partner site
wikipedia UK

Щитникові: Brief Summary ( Ukrainian )

provided by wikipedia UK
Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf. 2006. A classification for extant ferns. Taxon 55(3):705-731.[1]
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Автори та редактори Вікіпедії
original
visit source
partner site
wikipedia UK

Щитовниковые ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
Царство: Растения
Подцарство: Зелёные растения
Порядок: Многоножковые
Семейство: Щитовниковые
Международное научное название

Dryopteridaceae Herter, nom. cons.

Синонимы
Типовой род Роды Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 500057NCBI 29607EOL 4511IPNI 30014148-2FW 54767

Щито́вниковые, или Аспи́диевые[1] (лат. Dryopteridáceae) — семейство папоротников. Многие виды этого семейства разводятся как декоративные растения.

Роды

Список составлен на основе полной схемы классификации папоротниковидных, предложенной Смитом и другими в 2006 году[2].

Примечания

  1. Часть I — Семейства Lycopodiaceae — Ephedraceae, часть II — Дополнения к 1—7-му томам // Растительные ресурсы России и сопредельных государств / отв. ред. А. Л. Буданцев; Бот. ин-т им. В. Л. Комарова РАН. — СПб.: Мир и семья-95, 1996. — С. 28. — 571 с. — ISBN 5-90016-25-5.
  2. Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf. 2006. A classification for extant ferns. Taxon 55(3):705-731.[1]
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Щитовниковые: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию

Щито́вниковые, или Аспи́диевые (лат. Dryopteridáceae) — семейство папоротников. Многие виды этого семейства разводятся как декоративные растения.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

鳞毛蕨科 ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

鳞毛蕨科(Dryopteridaceae),是蕨类植物的一个科。

分類

鳞毛蕨科包含3個亞科,26屬,估計2115種,詳列如下[1]

台灣產的鱗毛蕨科,屬名依據(PPG_1_2016),種名依據(Ralf, 2011)

攀實蕨亞科

攀實蕨亞科Polybotryoideae)包括下列各屬:

舌蕨亞科

2. Subfamily Elaphoglossoideae 舌蕨亞科

 Arthrobotrya 台灣無 Bolbitis 刺蕨屬 

Bolitis angustipinna 細葉實蕨 Bolitis appendiculata 刺蕨 Bolitis heteroclita 尾葉實蕨 Bolitis x laxireticulata 網脈刺蕨 Bolitis x nanjenensis 南仁刺蕨 Bolitis rhizophylla 大刺蕨 Bolitis scalpturata 紅柄實蕨 Boltis subcordata 海南實蕨 Boltis virens var. compacta 厚葉實蕨

 Elaphoglossum 舌蕨屬 

Elaphoglossum angulatum 爪哇舌蕨 Elaphoglossum callifolium 銳頭舌蕨 Elaphoglossum commutatum 大葉舌蕨 Elaphoglossum luzonicum 台灣舌蕨 Elaphoglossum marginatum 垂葉舌蕨 Elaphoglossum sp. Elaphoglossum yoshinagae 舌蕨

 Lastreopsis 金毛蕨屬 

Lastreopsis tenera 金毛蕨

 Lomagramma 台灣無 Megalastrum 台灣無 Mickelia 台灣無 Parapolystichum 台灣無 Pleocnemia 羽蕨屬 

Pleocnemia rufinervis 網脈突齒蕨 Pleocnemia submembranacea 黃腺羽蕨

 Rumohra 台灣無 Teratophyllum 台灣無 

鱗毛蕨亞科

3. Subfamily Dryopteridoideae 鱗毛蕨亞科 3.1 Arachniodes 複葉耳蕨屬 Arachniodes aristata 細葉複葉耳蕨 Arachniodes caudata 尾形複葉耳蕨 Arachniodes festina 台灣兩面複葉耳蕨 Arachniodes globisora 台灣複葉耳蕨 Arachniodes nigrospinosa 黑鱗複葉耳蕨 Arachniodes pseudoaristata 小葉複葉耳蕨 Arachniodes quadripinnata 毛孢擬複葉耳蕨 Arachniodes rhomboidea 斜方複葉耳蕨 Arachniodes sp. Arachniodes yakusimensis 屋久複葉耳蕨

3.2 Ctenitis Ctenitis eatonii 艾德氏勒毛蕨 Ctenitis subglandulosa 勒毛蕨

3.3 Cyrtomium Cyrtomium caryotideum 細齒貫眾 Cyrtomium devexiscapulae 披針貫眾蕨 Cyrtomium falcatum 全緣貫眾蕨 Cyrtomium fraxinellum 網脈耳蕨 Cyrtomium integripinnum 狹葉貫眾蕨 Cyrtomium acuminatum 尖葉貫眾蕨 Cyrtomium taiwanianum 台灣貫眾蕨


3.4 Dryopteris Dryopteris alpestris 腺鱗毛蕨 Dryopteris atrata 暗鱗鱗毛蕨 Dryopteris cacaina 蓬萊鱗毛蕨 Dryopteris championii 闊鱗鱗毛蕨 Dryopteris costalisora 能高鱗毛蕨 Dryopteris cycadina 桫欏鱗毛蕨 Dryopteris deciipiens 迷人鱗毛蕨 Dryopteris dickinsii 遠軸鱗毛蕨 Dryopteris diffracta 彎柄假複葉耳蕨 Dryopteris edwardsii * Dryopteris enneaphylla 頂羽鱗毛蕨 Dryopteris epansa 闊葉鱗毛蕨 Dryopteris formosana 台灣鱗毛蕨 Dryopteris fructuosa 深山鱗毛蕨 Dryopteris fuscipes 黑足鱗毛蕨 Dryopteris hasseltii 哈氏假複葉耳蕨 Dryopteris integriloba 蓬萊紅苞鱗毛蕨 Dryopteris komarovii 近多鱗鱗毛蕨 Dryopteris kwanzanensis * Dryopteris lacera 二型鱗毛蕨 Dryopteris lepidopoda 厚葉鱗毛蕨 Dryopteris marginata 三角葉鱗毛蕨 Dryopteris melanocarpa 黑苞鱗毛蕨 Dryopteris polita 台東鱗毛蕨 Dryopteris pseudolunanensis 擬桫欏鱗毛蕨 Dryopteris pseudosieboldii 大頂羽鱗毛蕨 Dryopteris redactopinnata 藏布鱗毛蕨 Dryopteris reflexosquamata 逆鱗鱗毛蕨 Dryopteris scottii 史氏鱗毛蕨 Dryopteris serratodentata 鋸齒葉鱗毛蕨 Dryopteris sordidipes 落鱗鱗毛蕨 Dryopteris sp. Dryopteris sparsa 長葉鱗毛蕨 Dryopteris stenolepis 狹鱗鱗毛蕨 Dryopteris subatrata 細葉鱗毛蕨 Dryopteris subexaltata 早田氏鱗毛蕨 Dryopteris sublacera 半育鱗毛蕨 Dryopteris subreflexipinna 微彎柄複葉耳蕨 Dryopteris subtriangularis 紅苞鱗毛蕨 Dryopteris tenuicula 疏葉鱗毛蕨 Dryopteris tenuipes 落葉鱗毛蕨 Dryopteris toyamae 外山氏鱗毛蕨 Dryopteris varia 南海鱗毛蕨 Dryopteris wallichiana 瓦氏鱗毛蕨 Dryopteris woodsiisora 擬岩蕨 Dryopteris xanthomelas * Dryopteris yoroii 玉山假複葉耳蕨 Dryopteris zayuensis *

  Dryopteris macrocarpus 大孢魚鱗蕨   Dryopteris paleolatus 魚鱗蕨    Dryopteris apiciflora 頂囊勒毛蕨 Dryopteris x fauriei 傅氏擬鱗毛蕨 Dryopteris kawakamii 川上氏擬鱗毛蕨 Dryopteris maximowicziana 白鱗擬鱗毛蕨 Dryopteris transmorrisonensis 玉山擬鱗毛蕨

Dryopteris hendersonii 小苞鱗毛蕨 Dryopteris squamisetum 阿里山肉刺蕨

Dryopteris aspidioides 紅線蕨 Dryopteris cyatheoides 柄囊蕨

3.5 Phanerophlebia 台灣無 3.6 Polystichum Polystichum acanthophyllum 針葉耳蕨 Polystichum acutidens 台東耳蕨 Polystichum atkinsonii 小芽孢耳蕨 Polystichum biaristaum 二尖耳蕨 Polystichum capillipes 小耳蕨 Polystichum deltodon 對生耳蕨 Polystichum formosanum 台灣耳蕨 Polystichum glaciale 玉龍蕨 Polystichum grandifrons 九州耳蕨 Polystichum hancockii 韓氏耳蕨 Polystichum hecatopterum 鋸齒葉耳蕨 Polystichum lachenense 高山耳蕨 Polystichum lepidocaulon 鞭葉耳蕨 Polystichum manmeiense 鐮葉耳蕨 Polystichum mucronifolium 兒玉氏耳蕨 Polystichum neolobatum 硬葉耳蕨 Polystichum nepalense 軟骨耳蕨 Polystichum obliquum 知本耳蕨 Polystichum parvipinnulum 尖葉耳蕨 Polystichum piceopaleaceum 黑鱗耳蕨 Polystichum prescottianum 南湖耳蕨 Polystichum prionolepis 鋸葉耳蕨 Polystichum pseudostenophyllum * Polystichum scariosum 阿里山耳蕨 Polystichum sinense 福山氏耳蕨 Polystichum sp. Polystichum stenophyllum 芽孢耳蕨 Polystichum taizhongense 台中耳蕨 Polystichum thomsonii 尾葉耳蕨 Polystichum tsussimense 馬祖耳蕨 Polystichum xiphophyllum 關山耳蕨


4. Subfamily placement uncertain. Aenigmopteris 台灣無 Dryopolystichum 台灣無

附註 : 擬複葉耳蕨屬 (Leptorumohra)、石蓋蕨屬 (Lithostegia)、黔蕨屬 (Phanerophlebiopsis) 被合併至複葉耳蕨屬 (Arachniodes) (Li and Lu 2006; Liu et al. 2007c; He et al. 2013)。魚鱗蕨屬 (Acrorumohra)、假複葉耳蕨屬 (Acrorumohra)、紅線蕨屬 (Diacalpe)、擬鱗毛蕨屬 (Dryopsis)、肉刺蕨屬 (Nothoperanema)、柄囊蕨屬 (Peranema) 與 Revwattsia 被合併至鱗毛蕨屬 (Dryopteris) (Li and Lu 2006; Liu et al. 2007c; Ebihara 2011; McKeown et al. 2012; Zhang and Zhang 2012; Zhang et al. 2012)。柳葉蕨屬 (Cyrtogonellum)、鞭葉蕨屬 (Cytromidictyum)、玉龍蕨屬 (Sorolepidium) 被合併至耳蕨屬 (Polystichum)

參考文獻

  1. ^ The Pteridophyte Phylogeny Group. A community-derived classification for extant lycophytes and ferns. JSE. 2016.

引用错误:在标签中name属性为“Liu 2016”的参考文献没有在文中使用

引用错误:在标签中name属性为“Zhang 2012”的参考文献没有在文中使用
license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

鳞毛蕨科: Brief Summary ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

鳞毛蕨科(Dryopteridaceae),是蕨类植物的一个科。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

オシダ科 ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語
オシダ科 Arachniodes standishii ryoumensida01.jpg
リョウメンシダ
分類 : 植物界 Plantae : シダ植物門 Pteridophyta : シダ綱 Pteridopsida : ウラボシ目 Polypodiales : オシダ科 Dryopteridaceae 学名 Dryopteridaceae Herter, 1949[1] タイプ属 オシダ属 Dryopteris Adans.[1] シノニム

Aspidiaceae Frank[1]

本文参照

オシダ科は、シダ植物の1群。多くの種を含み、よく知られたものも数多い。ただし、系統分類には問題点もあり、見直される可能性は高い。

概説[編集]

標準的なシダの姿のもので、比較的大柄なものが多い。日本では全土に多くの種があり、特にオシダ属は日本産のシダの属ではもっとも多くの種を含む[2]。 印象としては『雄シダ』の名の通り、男っぽいものが多い。具体的には全体に大きめ・鱗片が多い・軸が太め等[3]

分類体系としては若干のふれがあり、また分子系統の研究では必ずしもまとまりを持ったものでないとの見解もある。

特徴[編集]

地上性でシダとしては中型から大型。根茎は直立するか斜めに立ち、あるいは横に這う。鱗片は基部で付着する形で、葉柄と根茎の間に関節はない。葉柄には複数本の葉跡がある。葉身は単葉から羽状複葉で、葉脈には遊離する例と規則的な網状になる例がある。胞子嚢群は葉脈に対して背生するか頂生。胞子嚢床は点状で、胞子嚢群は丸い形になるものが多い[4]。ただし長楕円形や線形になる例もある。包膜は円腎形で、窪んだ点で着く例と盾状になる例が多い。包膜を持たない例もある[5]

  •  src=

    Polystichum acrostichoides(イノデ属)
    鱗片に覆われた新芽

  •  src=

    Dryopteris filix-mas(オシダ属)
    胞子嚢群と包膜

分類[編集]

科の範囲には諸説あり、ヒメシダ科イワデンダ科ツルキジノオ科をも含める説もある[6]。しかし、これらの科が同一系統であるとの判断は難しい。狭義のオシダ科では葉の軸上に有節毛をもつものをナナバケシダ亜科、持たないものをオシダ亜科に分け、これらを独立科とする判断もある[7]

下位分類[編集]

世界の熱帯域を中心に20属1000種が知られる。日本では8属150種がある[8]。よく知られたものは数多い。たとえばベニシダイノデ、カナワラビ、ヤブソテツなどは、いずれも広く名の知られたものである。また同時に、これらはどれも類似の種が非常に多く、さらにそれらの雑種も多く存在して分類が難しいことでも知られている。

以下に日本産の属と代表的な種をあげる。

  •  src=

    オシダ

  •  src=

    Ctenitis latifrons(カツモウイノデ属)

  •  src=

    Polystichum proliferum(イノデ属)

利害[編集]

観葉植物としてよく知られているものにオニヤブソテツやハカタシダがある。薬用とされたものにオシダがある[9]

  •  src=

    オニヤブソテツ

  •  src=

    ハカタシダ

出典[編集]

  1. ^ a b c Dryopteridaceae Herter Tropicos
  2. ^ 林(1997),p.27
  3. ^ 池畑(2006)p.64
  4. ^ 中池(1997)p.26
  5. ^ 岩槻編(1992),p.161
  6. ^ 中池(1997)p.26
  7. ^ 岩槻編(1992),p.161
  8. ^ 中池(1997)p.26
  9. ^ 中池(1997)p.26

参考文献[編集]

  • 岩槻邦男編『日本の野生植物 シダ』,(1992),平凡社
  • 中池敏之、「オシダ科」:『朝日百科 植物の世界 12』、(1997)、朝日新聞社:p.25-26
  • 林蘚娟、「オシダ」:『朝日百科 植物の世界 12』、(1997)、朝日新聞社:p.26
  • 池畑怜伸、『写真でわかるシダ図鑑』、(2006)、トンボ出版
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

オシダ科: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

オシダ科は、シダ植物の1群。多くの種を含み、よく知られたものも数多い。ただし、系統分類には問題点もあり、見直される可能性は高い。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

관중과 ( Korean )

provided by wikipedia 한국어 위키백과

관중과(Dryopteridaceae)는 고사리목에 속하는 양치식물 과의 하나이다. 면마과(綿馬科)로도 알려져 있다. 약 1,700여 종으로 이루어져 있으며, 전세계적으로 분포하고 있다.[1] 관중을 포함하고 있다.

하위 분류

계통 분류

2016년 고란초아목의 계통 분류는 다음과 같다.[2]

고란초아목

디디모클라이나과

     

금털고사리과

     

관중과

       

줄고사리과

   

덩굴고사리과

       

텍타리아과

     

올레안드라과

     

넉줄고사리과

   

고란초과

               

각주

  1. Sue Olsen. 2007. Encyclopedia of Garden Ferns Timber Press: Portland, OR, USA. ISBN 978-0-88192-819-8
  2. PPG I (2016). “A community-derived classification for extant lycophytes and ferns”. 《Journal of Systematics and Evolution》 54 (6): 563–603. doi:10.1111/jse.12229.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia 작가 및 편집자