Somatochlora metallica és un odonat anisòpter de la família dels cordúlids.
Es troba des d'Europa fins a Sibèria. És comuna al nord mentre que al sud es restringeix a llacs de muntanya. A la península Ibèrica només habita els Pirineus.[1][2]
La longitud del cos és de 50 a 55 mm. Els ulls són verds i el tòrax verd brillant cobert amb pèls clars. La base de les ales és groga.
L'abdomen del mascle és més ample en els segments S7 i S8.
La femella té una fulla vulvar llarga perpendicular al cos.
Cria en aigües estancades o amb poca corrent, amb arbres que proporcionin ombra i ribes escarpades, condicions que generalment es troben en boscos.[1]
Mascle en vol
Mascle en repòs
Gwas neidr o deulu'r Corduliidae (neu'r 'Gweision neidr gwyrdd') yw'r Gwas gwyrdd gloyw (Somatochlora metallica). Fel llawer o weision neidr, ei gynefin yw pyllau o ddŵr, llynnoedd, nentydd neu afonydd.
Gwas neidr o deulu'r Corduliidae (neu'r 'Gweision neidr gwyrdd') yw'r Gwas gwyrdd gloyw (Somatochlora metallica). Fel llawer o weision neidr, ei gynefin yw pyllau o ddŵr, llynnoedd, nentydd neu afonydd.
Lesklice zelenavá (Somatochlora metallica) je druh vážky z podřádu šídel. Vyskytuje se ve velké části Evropy a v Asii.[2] V celém Česku je to hojný druh.
Tělo lesklice má délku 50–60 mm[3] a je zelené s kovovým leskem. Oči se na temeni dotýkají v přímce, jsou zeleně lesklé. Na čele mezi očima má dvě žluté skvrny, které jsou spojeny žlutým proužkem.[4] U základny zadních křídel může mít malé nažloutlé skvrny, mimoto jsou křídla čirá s rozpětím 70–75 mm.[3] Plamka na křídlech je hnědá. Nohy má celé černé. Na boku zadečku nemá žluté skvrny.[4] U samečka je zadeček v prostřední části rozšířen.[4]
Nymfa (larva) je dlouhá až 25 mm.[5] Na hřbetě zadečku má trny a na boku osmého a devátého článku má i krátké boční trny.[5]
Nymfy (larvy) se líhnou z vajíčka po 4–6 týdnech. Vajíčka nakladená na podzim přezimovávají.[3] Nymfy žijí mezi rostlinami nebo zahrabané do dna.[4] Zde se živí vodním hmyzem. Nymfa se vyvíjí 2–4 roky[4]. Dospělci létají od května do září.[4] Vyskytují se u rybníků, jezer nebo u mírně tekoucích vod.[3] Často zaletují daleko od vody, pak je lze potkat na lesních cestách nebo mýtinách. Samičky snáší vajíčka ze břehu nebo vodních rostlin pod hladinu.[4]
Obrázky, zvuky či videa k tématu lesklice zelenavá ve Wikimedia Commons
Galerie lesklice zelenavá ve Wikimedia Commons
Lesklice zelenavá (Somatochlora metallica) je druh vážky z podřádu šídel. Vyskytuje se ve velké části Evropy a v Asii. V celém Česku je to hojný druh.
Die Glänzende Smaragdlibelle (Somatochlora metallica) ist eine Art aus der Familie der Falkenlibellen. Auffallend sind der erzgrün schillernde Körper und die smaragdgrünen Augen.
Diese Libelle wird bis zu sechs Zentimeter lang und erreicht eine Flügelspannweite von sieben Zentimetern. Thorax und Abdomen sind glänzend metallisch-grün gefärbt, bei alten Tieren auch goldgrün bis kupfern. Die Stirn vor den Augen weist eine gelbe Querbinde auf. Die Männchen sind tailliert; ihr Hinterleib ist dann in Höhe des fünften und sechsten Segmentes am breitesten. Die Weibchen verfügen über eine auffallend lange (bis 3 mm) und senkrecht nach unten abstehende Legescheide. Die recht ähnliche Falkenlibelle (auch: Gemeine Smaragdlibelle; Cordulia aenea) unterscheidet sich unter anderem durch ein stärker keulenförmig verdicktes Abdomen (Männchen; am breitesten am 7. und 8. Segment) bzw. ein zylindrisches Abdomen ohne auffallende Legeröhre (Weibchen) und wirkt etwas stärker behaart.
Die Glänzende Smaragdlibelle ist ein eurosibirisches Faunenelement; nordwärts reicht ihr Areal bis zur subarktischen Waldgrenze (in Norwegen und Finnland bis 70°25' nördlicher Breite, in Sibirien bis 69°40' n.B.). Nach Osten erstreckt es sich bis nach Tomsk in Sibirien, westwärts bis Lothringen in Frankreich (darüber hinaus nur punktuell; das gilt auch für Großbritannien). In Südfrankreich, Nord- und Mittelitalien, auf der Balkanhalbinsel sowie in Kleinasien tritt die Unterart Somatochlora metallica meridionalis auf, die aber oft auch als eine eigene Art Balkan-Smaragdlibelle (Somatochlora meridionalis) angesehen wird. In Mittel-, Nord- und Osteuropa ist die Glänzende Smaragdlibelle verbreitet und regional häufig. In Deutschland ist sie insgesamt etwas seltener als die Falkenlibelle (Cordulia aenea), in Norddeutschland verhält es sich allerdings umgekehrt.
Die Glänzende Smaragdlibelle bewohnt insbesondere stehende Gewässer mittlerer Größe, beispielsweise Teiche mit bewaldeten Ufern, nicht selten auch dystrophe Moorgewässer. Langsam fließende Gräben und Bäche werden aber ebenfalls besiedelt.
Die Flugzeit beginnt in Mitteleuropa manchmal Ende Mai, hat ihren Höhepunkt jedoch erst im Juli und August und endet im September. Einzeltiere werden als Imago selten älter als zwei Monate. Die Männchen ruhen kaum einmal, meist fliegen sie patrouillierend am Gewässerufer entlang. Sie sind auf der Suche nach Weibchen und vertreiben konkurrierende Männchen aus ihrem Revier. Weibchen halten sich im Röhricht versteckt. Bei der Eiablage nehmen sie eine auffällige Haltung ein, indem sie die beiden hintersten Abdominalsegmente rechtwinklig nach oben biegen. Dann wird im Rüttelflug unter wippenden Bewegungen der Hinterleib mit der Legeröhre ins Wasser getaucht, wobei die Eier abgestreift werden.
Die Eier entwickeln sich nach vier bis sechs Wochen zu Larven. Diese sind etwas kräftiger gebaut als die von Cordulia aenea und weisen gebogene Dorsaldornen auf. Sie verbringen zwei bis drei Jahre im Gewässer, bevor sie die Metamorphose zur Imago durchmachen.
Die Glänzende Smaragdlibelle (Somatochlora metallica) ist eine Art aus der Familie der Falkenlibellen. Auffallend sind der erzgrün schillernde Körper und die smaragdgrünen Augen.
The brilliant emerald, Somatochlora metallica, is a middle-sized species of dragonfly. It is the largest and greenest of the Somatochlora species; 50–55 millimetres (2.0–2.2 in) long.[2]
S. metallica is found across most of northern Eurasia where it is the commonest of its genus.[2] In Great Britain, it is locally common in south east England and has a very restricted population in Scotland.[3]
The East Asian Somatochlora vera, scientifically described in 1914 by Aleksandr Bartenev based on a specimen from Ussuri, Siberia[4] (and later also reported in northern China[5]), is typically treated as part of S. metallica,[1][5] but has also been considered a synonym of the East Asian S. exuberata.[6]
The brilliant emerald, Somatochlora metallica, is a middle-sized species of dragonfly. It is the largest and greenest of the Somatochlora species; 50–55 millimetres (2.0–2.2 in) long.
S. metallica is found across most of northern Eurasia where it is the commonest of its genus. In Great Britain, it is locally common in south east England and has a very restricted population in Scotland.
The East Asian Somatochlora vera, scientifically described in 1914 by Aleksandr Bartenev based on a specimen from Ussuri, Siberia (and later also reported in northern China), is typically treated as part of S. metallica, but has also been considered a synonym of the East Asian S. exuberata.
Harilik läikkiil (Somatochlora metallica) kiililiste seltsi ja hiiglekiillaste sugukonda kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis tavaline.[1]
Harilik läikkiil (Somatochlora metallica) kiililiste seltsi ja hiiglekiillaste sugukonda kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis tavaline.
Välkekorento (Somatochlora metallica) on Suomessa yleinen kiiltokorentoihin kuuluva sudenkorento.
Välkekorento on varsinkin nuorena metallisen kiiltävä. Kiilto kuitenkin heikkenee vanhemmiten. Lajilla on kasvojensa sivuilla keltaiset laikut, joiden välillä kulkee keltainen juova. Välkekorennolla ei ole takaruumiissa paljon keltaisia laikkuja kuten täpläkiiltokorennolla. Naaraan sukuaukon suojus on huomattavan pitkä ja terävä.[2]
Välkekorennon takaruumis on 35–43 mm pitkä ja takasiipi 34–38 mm pitkä.[2]
Aikuisia välkekorentoja tavataan Suomessa kesäkuun alkupuoliskolta syyskuun puoliväliin. Päälentoaika ajoittuu kesä-heinäkuun vaihteesta elokuun puoleenväliin.[2]
Välkekorento laskee munat lennossa pitkällä ja terävällä sukuaukon suojuksellaan. Muninta tapahtuu rahkasammaleeseen, turvepenkereeseen tai toisinaan sammaleiselle kivelle. Naaras kastaa ajoittain munanasetintaan veteen muninnan aikana.[2]
Välkekorento elää yleisenä Pohjois- ja Keski-Euroopassa sekä Siperiassa Sahalinille asti. Suomessa lajia tavataan lähes koko maassa, ja se on monin paikoin yleinen ja runsas.[2]
Lajin tavallista elinympäristöä ovat monenlaiset seisovat ja hitaasti virtaavat vedet, kuten ojat, purot ja pienet joet sekä lammet ja järvet.[2][1]
Välkekorento (Somatochlora metallica) on Suomessa yleinen kiiltokorentoihin kuuluva sudenkorento.
La Cordulie métallique ou Chlorocordulie métallique[1], Somatochlora metallica, est un insecte odonate anisoptère (libellule) de la famille des Corduliidae, du genre Somatochlora.
Eurasiatique : des Pyrénées jusqu'au nord de la Scandinavie et jusqu'à la Sibérie centrale à l'est ; les populations sud-européennes sont plus fragmentées : elles fréquentent les lacs de montagne[2].
D'après les odonatologues, l'observation de l'animal capturé peut mener à une identification plus sûre vu les variations possibles.
Cette espèce préfère les eaux stagnantes en milieu arboré mais on la trouve aussi aux abords de cours d'eau lents, de canaux, etc.
La Cordulie métallique ou Chlorocordulie métallique, Somatochlora metallica, est un insecte odonate anisoptère (libellule) de la famille des Corduliidae, du genre Somatochlora.
De metaalglanslibel (Somatochlora metallica) is een libellensoort uit de familie van de glanslibellen (Corduliidae), onderorde echte libellen (Anisoptera). Het is de meest groene van de glanslibellen en de soort komt in Nederland algemeen voor.
Somatochlora metallica is in 1825 wetenschappelijk voor het eerst beschreven door Vander Linden.
De metaalglanslibel is de groenste en meest glimmende glanslibel. Het borststuk is metaalgroen met een gouden glans. De ogen zijn eerst dofbruin, later felgroen glimmend. Het achterlijf is metaalgroen glanzend en lijkt onder bepaalde lichtomstandigheden soms staalblauw. Het voorhoofd heeft een gele tekening. Het mannetje heeft een sterke insnoering in het achterlijf ter hoogte van segment 3, met het breedste punt ter hoogte van segment 6 en 7. Het vrouwtje is dik gebouwd, het achterlijf is niet ingesnoerd, met een ronde gele vlek aan beide zijden van achterlijfssegment 3. Het vrouwtje heeft een opvallende, rechtafstaande legschede aan de onderzijde van de achterlijfspunt.
De lichaamslengte van volwassen dieren ligt tussen 50 en 55 millimeter; de larve is 22-26 mm lang, wat relatief groot is voor de glanslibellen.
De vliegtijd van de metaalglanslibel is van begin mei tot en met begin september, met een piek van eind juni tot eind juli.
Jonge larven leven vooral tussen waterplanten, oudere larven vooral op de bodem tussen dood plantenmateriaal. De larven overwinteren twee of drie keer, alvorens uit te sluipen van begin mei tot eind juli. Imago’s die nog niet toe zijn aan de voortplanting kunnen jagend langs bosranden en op andere beschutte plaatsen worden waargenomen. Volwassen mannetjes patrouilleren boven het water en verdedigen hun ‘territorium’ fel tegen andere mannetjes, waarbij ze regelmatig stil blijven hangen in de lucht. Door het sterke territoriale gedrag zijn meestal slechts een of enkele mannetjes zichtbaar bij het water aanwezig, terwijl zich in de omgeving meer mannetjes kunnen ophouden. Wanneer een mannetje uit een ‘territorium’ verdwijnt wordt zijn plaats snel door een ander mannetje opgevuld. Vrouwtjes gedragen zich veel minder opvallend en zijn soms laag vliegend tussen de oevervegetatie waar te nemen tijdens de ei-afzet. Eitjes worden meestal op de vochtige oever vlak boven de waterspiegel afgezet, vaak op beschaduwde plaatsen.[2]
De habitat van de metaalglanslibel bestaat in Nederland uit grote plassen, zwak stromende kanalen, beken en soms laagveen en vennen. De belangrijkste overeenkomst tussen de verschillende biotopen is de nabijheid van bomen bij het water: veel populaties leven in bosgebieden. De kwaliteit van het water lijkt geen grote rol te spelen. Laagveen is binnen Europa voor deze soort een atypische biotoop. In Nederland komen de laagveenwaarnemingen uit De Wieden, De Weerribben en in mindere mate de Vechtstreek.[3]
Het verspreidingsgebied van de metaalglanslibel loopt oostelijk tot in Siberië. De soort komt niet voor in Afrika. In Europa komt de soort vooral voor in Midden-, Noord- en Noordoost-Europa. In Engeland, Schotland, de Pyreneeën en Zuidoost-Europa komt de soort lokaal voor. In Nederland komt de metaalglanslibel algemeen voor op de binnenlandse zandgronden en in laagveengebieden. De soort is schaars of ontbreekt in de kleigebieden van West- en Noord-Nederland en opvallend genoeg ook in Zuid-Limburg. De metaalglanslibel is honkvast en zwerft weinig; dit is een opvallende tegenstelling met de gevlekte glanslibel.
Verwarring is mogelijk met de smaragdlibel, de gevlekte glanslibel en de hoogveenglanslibel. De grondkleur van het achterlijf van de gevlekte glanslibel en de hoogveenglanslibel is veel donkerder (bijna zwart) en bij de smaragdlibel meer bronskleurig. Mannetjes van de smaragdlibel hebben het breedste punt van het achterlijf meer naar achteren liggen. Mannetjes van de hoogveenglanslibel zijn slanker. Mannetjes van de metaalglanslibel hebben gele vlekjes langs de zijkant van het achterlijf, hoewel die in vlucht moeilijk zichtbaar kunnen zijn. Sommige vrouwtjes van de metaalglanslibel hebben vrij grote vlekken aan de zijkanten van segment 2, waardoor ze op hoogveenglanslibellen lijken. De groene kleur en de opvallend lange, afstaande legschede geven echter uitsluitsel.
In het larvestadium kan ook verwarring optreden met de smaragdlibel maar deze heeft minder opvallende (kleinere) rugdoornen en een opvallende donkere band op de zijkant van het borststuk. Ook is verwarring mogelijk met de larve van de gevlekte glanslibel; deze soort heeft langere zijdoornen op segment 9 en is gemiddeld iets kleiner. Ook kan de tweevlek tot verwarring leiden, maar deze heeft opvallende doornen op het achterhoofd. Verder kan er ook verwarring optreden met de soorten van de familie van de korenbouten, maar deze hebben geen duidelijke middengleuf op het prementum.
De metaalglanslibel staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2007.[1]
Referenties
Bronnen
De metaalglanslibel (Somatochlora metallica) is een libellensoort uit de familie van de glanslibellen (Corduliidae), onderorde echte libellen (Anisoptera). Het is de meest groene van de glanslibellen en de soort komt in Nederland algemeen voor.
Somatochlora metallica is in 1825 wetenschappelijk voor het eerst beschreven door Vander Linden.
Vanlig metalløyenstikker er en øyenstikker som tilhører familiegruppen glanslibeller (Corduliidae).
Vanlig metalløyenstikker er utbredt i mello og nord Europa og i det vestlige Asia. Finnes i det sydøstlige Danmark, og i hele Sverige og Finland. I hele Norge, men mangler lengst nordøst i Finnmark.
Kjønnene er ganske like. Fargen er metallglinsende grønnlig, noen ganger med litt kobberglød.. Hannen kan skilles fra andre hanner i familiegruppen på den særpregete «tangen» (anal-vedheng), bakerst på bakkroppen.
Vingene holdes i en rett vinkel ut fra kroppen i hvile. Vingespennet er mellom 75 og 85 millimeter.
Nymfene lever i næringsrike vann eller myrtjern i lavlandet, men også litt opp i fjellet. De voksne (imago) øyenstikkerne finnes vanligvis ikke langt fra stedet der de levde som nymfe. Patruljerer ofte langs bekker eller kanaler.
Eggene legges i geleklumper i vannet. Utviklingen tar 3 år. Nymfen overvintrer mellom vegetasjonen.
Flygetiden er fra juni til september, gjerne litt utpå dagen.
Vanlig metalløyenstikker har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.
Vanlig metalløyenstikker er en øyenstikker som tilhører familiegruppen glanslibeller (Corduliidae).
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Miedziopierś metaliczna, miedziopierś błyszcząca (Somatochlora metallica) – gatunek ważki z rodziny szklarkowatych (Corduliidae) występujący w północnej Eurazji. Długość ciała: 50–55 mm, tylnego skrzydła: 34–38 mm. Rozpiętość skrzydeł 76 mm[2]. Jest to największy przedstawiciel rodzaju Somatochlora, nie licząc Somatochlora meridionalis o zbliżonych wymiarach.
Ubarwienie zielone, z metalicznym połyskiem. Odwłok obydwu płci posiada żółte plamki u podstawy, chociaż w przypadku samców są one mniejsze. Zasiedla wody stojące, ewentualnie wolno płynące (starorzecza, kamieniste brzegi jezior, rzeki o spokojnym nurcie). Preferuje miejsca zacienione. Imagines występują od końca maja do września.
Miedziopierś metaliczna, miedziopierś błyszcząca (Somatochlora metallica) – gatunek ważki z rodziny szklarkowatych (Corduliidae) występujący w północnej Eurazji. Długość ciała: 50–55 mm, tylnego skrzydła: 34–38 mm. Rozpiętość skrzydeł 76 mm. Jest to największy przedstawiciel rodzaju Somatochlora, nie licząc Somatochlora meridionalis o zbliżonych wymiarach.
Ubarwienie zielone, z metalicznym połyskiem. Odwłok obydwu płci posiada żółte plamki u podstawy, chociaż w przypadku samców są one mniejsze. Zasiedla wody stojące, ewentualnie wolno płynące (starorzecza, kamieniste brzegi jezior, rzeki o spokojnym nurcie). Preferuje miejsca zacienione. Imagines występują od końca maja do września.
Kovinski lesketnik (znanstveno ime Somatochlora metallica) je vrsta raznokrilih kačjih pastirjev iz družine lebduhov, razširjena po večjem delu Evrope in na zahodnem ter osrednjem delu Sibirije.[2]
Je največji predstavnik svojega rodu, odrasli dosežejo 50 do 55 mm v dolžino in 34 do 38 mm preko kril. Prepoznaven je predvsem po kovinsko zeleni obarvanosti vsega telesa z nekaj manjšimi rumenimi znamenji.[3] Po obarvanosti je zelo podoben sredozemskemu lesketniku. Eden od razločevalnih znakov je rumenkasta pega ob strani oprsja pri sredozemskemu lesketniku, ki pri kovinskemu manjka, a je razlika težko opazna od daleč in v letu.[3] V Sloveniji, Italiji in Avstriji se pojavljajo celo osebki z vmesnimi lastnostmi, zato je včasih veljal sredozemski lesketnik za podvrsto kovinskega, a so razlike v obarvanosti dovolj zanesljive za ločevanje.[2] Podoben je tudi močvirski lebduh, od katerega se omenjena lesketnika ločita po rumeni progi preko »obraza« in zadku, ki ni kijasto zadebeljen.[3]
Odrasli letajo od konca maja do konca septembra, z viškom aktivnosti med junijem in avgustom.[3]
Razmnožuje se v stoječih vodah, obraslih z gozdom in bogato, a ne popolno zarastjo gladine. Redkeje ga najdemo ob počasnih do zmerno hitro tekočih vodotokih ter umetnih kanalih, nad gozdno mejo pa tudi na odprtem do nadmorske višine 2.400 m.[2]
Vrsta je zelo pogosta v Evropi, razen na jugu, razširjenost pa sega skoraj do skrajnega severa, precej nad arktičnim krogom, na vzhodu pa do jugozahodnega dela osrednje Sibirije. Ne pojavlja se na Iberskem in na Apeninskem polotoku, na Balkanu pa samo ob visokogorskih jezerih (v balkanskih nižavjih je namesto njega razširjen sorodni sredozemski lesketnik).[2]
V Sloveniji je kovinski lesketnik prisoten le na severozahodu; o razmnoževanju so podatki le z Bohinjskega jezera, kjer je razmeroma pogost, in s Planine pri Jezeru, kljub prisotnosti primernih habitatov drugje po državi.[4] Na Rdeči seznam kačjih pastirjev iz Pravilnika o uvrstitvi ogroženih rastlinskih in živalskih vrst v rdeči seznam je zaradi majhne populacije uvrščen kot prizadeta vrsta.[5]
Kovinski lesketnik (znanstveno ime Somatochlora metallica) je vrsta raznokrilih kačjih pastirjev iz družine lebduhov, razširjena po večjem delu Evrope in na zahodnem ter osrednjem delu Sibirije.
Metalltrollslända (Somatochlora metallica) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen skimmertrollsländor.
Metalltrollsländans hane har grönskimrande grundfärg på kroppen, medan honan oftast är något mer grönbrun, vissa exemplar kan även vara kopparfärgade. Vingarna är genomskinliga med brunaktigt vingmärke. Vingbredden är omkring 70 millimeter och bakkroppens längd är 34 till 44 millimeter.
Metalltrollsländan finns över större delen av Europa, utom på Brittiska öarna där den endast förekommer i två mindre åtskilda området, ett i södra och ett i norra Storbritannien. Den finns också i västra Asien. I Sverige finns den över hela landet.
Metalltrollsländans habitat är både stillastående och rinnande vatten, gärna omgivna av skuggande träd eller skog. Det är vanligt att parningen sker i luften och efteråt lägger honan ensam äggen, i vattnet eller i bottenmaterialet i vegetationsrika områden nära strandkanten. Utvecklingstiden från ägg till imago är tre år och flygtiden juni till augusti, i de sydligare delarna av utbredningsområdet även in i september.
Wikimedia Commons har media som rör Metalltrollslända.
Metalltrollslända (Somatochlora metallica) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen skimmertrollsländor.
Somatochlora metallica là loài chuồn chuồn trong họ Corduliidae. Loài này được Vander Linden mô tả khoa học đầu tiên năm 1825.[1]
Bài viết về chuồn chuồn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Somatochlora metallica là loài chuồn chuồn trong họ Corduliidae. Loài này được Vander Linden mô tả khoa học đầu tiên năm 1825.
Somatochlora metallica
(Vander Linden, 1825)
Бабка металлическая[1][2], или зеленотелка металлическая[3][4], (лат. Somatochlora metallica) — вид разнокрылых стрекоз из семейства бабок.
Длина 50-55 мм, брюшко 37-40 мм, заднее крыло 34-36 мм[3]. Глаза ярко зелёные. Окраска тела зелёная, металлически блестящая. I и III брюшные кольца несут на себе желтые пятнышка в передней части. Бока груди окрашены полностью в зеленый цвет, без желтых пятен. Желтые пятна, находящиеся по бокам лба соединены между собой поперечной жёлтой перевязью. Крылья на переднем краю желтоватые, особенно у самок. Основание брюшка у самок голубоватое. На II брюшном сегменте у них имеется тёмное кольцо, а на III сегменте — 2 крупных белых пятна.
Ареал вида включает Европу, Европейскую часть России, Северный Кавказ, Южный Казахстан, Сибирь.
На Украине вид зарегистрирован в Западной Лесостепи, Прикарпатье, Карпатах и Закарпатской низменности, в Житомирской, Киевской, Полтавской, Донецкой и Херсонской областях. Обычный и многочисленный вид на Западной Украине, на востоке страны представлен редкими и малочисленными популяциями[5].
Лет: конец мая — начало октября. Стрекозы предпочитают стоячие или медленно текущие водоёмы, наиболее часто окруженные лесом, с богатой развитой погруженной или плавающей растительностью, но с крутыми открытыми и голыми берегами. Около водоемов иногда имеются индивидуальные охотничьи участки самцов, которые защищаются от других особей. Часто охотятся на опушках леса и полянах, летая около древесной и кустарниковой растительности.
Яйца самки откладывают в торф, мох, скопления мёртвых растений в прибрежной зоне у водоёмов. Личинки живут на илистом дне. Их развитие длится 2-3 года.
Бабка металлическая, или зеленотелка металлическая, (лат. Somatochlora metallica) — вид разнокрылых стрекоз из семейства бабок.
.jpg)
.jpg)
_teneral_female_3.jpg)
