Megacoelum infusum ist eine Wanzenart aus der Familie der Weichwanzen (Miridae).
Die Wanzen werden 6,0 bis 7,2 Millimeter lang.[1] Sie sind auffällig orange-braun gefärbt und haben lange Beine und Fühler. Die Körperoberseite ist glatt und nahezu unbehaart. Der hintere Teil des Coriums der Hemielytren ist ungewöhnlich dunkel und der Cuneus ist komplett orange gefärbt.[2]
Die Art ist in Europa, mit Ausnahme des hohen Nordens und im Süden nur im nördlichen Mittelmeerraum verbreitet. Östlich erstreckt sich die Verbreitung bis in die Ukraine und nach Kleinasien. Die Art ist in Deutschland und Österreich weit verbreitet, ist aber nicht häufig. Besiedelt werden lockere, sonnige Gehölzbestände, etwa an Waldrändern, temperaturbegünstigten Gebüschen und isoliert stehende Bäume. Dichte, schattige Bestände werden gemieden.[1]
Die Art lebt anders als Megacoelum beckeri nur auf Laubbäumen, überwiegend an Eichen (Quercus), seltener auch auf Linden (Tilia), Haseln (Corylus), Birken (Betula), Weiden (Salix), Eschen (Fraxinus) und anderen. Die Tiere ernähren sich überwiegend räuberisch von Blattläusen und Blattflöhen, kleinen Schmetterlingsraupen und von anderen Wirbellosen. Die Wanzen sollen überwiegend dämmerungs- und nachtaktiv sein. Wie auch bei Megacoelum beckeri sind die Imagines ab Anfang Juli bis Oktober zu finden, wobei ab September fast ausschließlich nur mehr Weibchen leben. Die Überwinterung erfolgt als Ei. Diese werden in den Rissen von Rinde an den Ästen oder in verholzte Triebe eingestochen.[1]
Megacoelum infusum ist eine Wanzenart aus der Familie der Weichwanzen (Miridae).
De Eikenlangpootblindwants (Megacoelum infusum) is een wants uit de familie van de blindwantsen (Miridae). De soort werd het eerst wetenschappelijk beschreven door Gottlieb August Wilhelm Herrich-Schäffer in 1837.
De roodbruin tot geelbruin gekleurde, glimmende wants kan 6,5 tot 7 mm lang worden en heeft vleugels, zo lang als het lichaam. De lange antennes zijn roodbruin tot geelbruin, net als de kop en het halsschild. Hoe donker de kleuren zijn is echter variabel. Vooral het midden van het scutellum en het achterste deel van het halsschild kunnen zeer donker zijn. De cuneus is rood en het doorzichtige deel van de vleugels is bruinig gekleurd. De roodbruine achterpoten zijn opvallend lang en de schenen zijn voorzien van korte zwarte stekels. De eikenlangpootblindwants lijkt sterk op de dennenlangpootblindwants (Megacoelum beckeri), die heeft echter langere haren aan de binnenkant van de schenen en stekels die langer zijn dan de dikte van de schenen. Bovendien leeft de dennenlangpootblindwants voornamelijk op grove den en de eikenlangpootblindwants voornamelijk op eik. De nimfen hebben naar verhouding lange antennes en hebben een opvallend rood lichaam.
De wantsen kunnen van juni tot oktober gevonden worden in eiken en andere loofbomen zoals els, es, berk en hazelaar waar ze sap zuigen uit jonge scheuten en bladnerven en soms ook bladluizen en bladvlooien eten. Ze overwinteren als eitje en er is één generatie per jaar.
De soort komt voor in het palearctisch gebied, Azië tot het Midden-Oosten. In Nederland kan de soort overal gevonden worden op loofbomen in parken, tuinen en bosranden met uitzondering van Groningen en Flevoland.
De Eikenlangpootblindwants (Megacoelum infusum) is een wants uit de familie van de blindwantsen (Miridae). De soort werd het eerst wetenschappelijk beschreven door Gottlieb August Wilhelm Herrich-Schäffer in 1837.
_-_(nymph),_Elst_(Gld),_the_Netherlands_-_2.jpg)
