Greater grisons communicate a number of ways, though based on observations in the field; it would seem that they have a greater reliance on olfaction than on vision. They engage in scent marking, by brushing their musk-coated tails over surfaces. Grisons also have a wide variety of vocalizations, including: snorting when alarmed or upset, purring when stroked, panting when moving from place to place, squealing during play and barking during aggressive displays.
Communication Channels: acoustic ; chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; chemical
The International Union for Conservation of Nature and Natural Resources lists Galictis vittata as a species of least concern for conservation, due to the absence of major threats and its wide area of distribution. Population trends are listed as stable.
US Federal List: no special status
CITES: appendix iii
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Greater grisons are not valuable as game, but they may become an agricultural nuisance. In some instances they may prey on domestic chickens.
If raised in captivity from a young age, greater grisons reportedly make affectionate pets. In some instances, they are also kept in captivity for the purpose of controlling rodent populations.
Positive Impacts: controls pest population
The primary role that greater grisons fill in their ecosystem is that of a predator, namely, preying on small terrestrial vertebrates. In addition, greater grisons may act as vectors for various diseases. Like many carnivores, they are susceptible to canine distemper. Grisons may also contract a fungus, Paracoccidioides brasiliensis, in their lungs. They are hosts to ticks, such as Amblyomma ovale and Amblyomma aureolatum and are susceptible to Trypanosoma cruzi.
Commensal/Parasitic Species:
Greater grisons are carnivores, though they are also quite opportunistic and will eat some plant matter, such as bananas, if offered. In the wild, their prey of choice depends on their specific locale, but in general, they hunt primarily mammals, such as agoutis and opossums. The stomachs contents of wild grisons have also been found to contain amphibians, invertebrates, reptiles, and birds. Grisons have been observed hunting in pairs as well as alone. When attacking prey, greater grisons aim for the back of the head or neck of their prey and bite down hard to kill. In captivity, grisons have been observed holding food items with their forepaws, although they do not appear to use their feet to actually manipulate food items.
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles
Plant Foods: fruit
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates)
Greater grisons are native to Neotropical regions including Central and South America. They have been documented as far north as Mexico and as far south as Argentina. The total geographic range for this species is estimated at 13,083,600 km2, although their population density is low within that range. Their range may overlap with their smaller relative, lesser grisons (Galictis cuja).
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Greater grisons occupy a wide variety of terrestrial habitats, though they are generally found near streams, rivers or wetlands. Much of their time is spent in closed habitats including deciduous, rain, tropical or dry forest and shrub woodland. They have also been observed in open savanna, as well as cultivated areas such as plantations, cane fields or partially flooded rice fields. Galictis vittata occurs at elevations as high as 1,500 m above sea level, though it is usually found at lower elevations, most often below 500 m.
Range elevation: 500 - 1500 (high) m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; rainforest
Other Habitat Features: agricultural
The lifespan of Galictis vittata has not been recorded for wild populations; although, there has been a published description of a captive grison still living at ten years and six months of age.
Range lifespan
Status: captivity: 10.5 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 10.5 years.
Greater grisons are often described as large weasels. They have long, slim bodies, with short legs and a short, long-haired tail. Their toes have pearlescent blue claws and are padded and partially webbed along approximately three quarters of their length. Galictis vittata has a small, flat head with small, whitish, relatively broad, rounded ears and brown or black eyes that reflect blue light in the dark. Most striking of all is the coloration of their fur, which itself is fairly coarse, with a softer undercoat. Their dorsum is grey and separated from their black or grizzled under-parts by a light-colored, half-inch wide stripe running across their forehead and down the sides of either shoulder. Greater grisons are similar in appearance to their close relative, lesser grisons, but can be distinguished from the latter based on their larger size and their white or grey-tipped dorsal guard hairs, compared to the buff yellow-tipped dorsal guard hairs of lesser grisons. Their body length, including their tail, ranges from 60 to 76 cm, with weight records ranging from 1.4 to 3.8 kg. Female greater grisons tend to be slightly smaller and more slender than males. One team of researchers recorded a length of 68.58 cm for their captive male grison, compared to 60.96 cm for their captive female. Similarly, the captive male had an average mass of 3.3 kg compared to 1.8 kg for the female, a difference of 1.5 kg. As is typical of most mustelid species, males have a baculum. Both males and females have anal glands on either side of their anus. The dental formula for this species is I3/3 + C1/1 + P3/3 + M1/2, giving Galictis vittata a total of 34 teeth.
Range mass: 1.4 to 3.8 kg.
Range length: 600 to 760 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Information regarding predators of this species is not available.
Information on the mating system of greater grisons is lacking; however, their close relative, Galictis cuja, may potentially be monogamous.
Mating System: monogamous
The birth of their offspring has been recorded in every month between March and October, excluding April and July. Gestation is about 39 days, with an average of one offspring per litter and a maximum of four. Young are born quite helpless, with closed eyes and weigh less than 50 g, although their hair is short, the characteristic coat pattern is already evident. Around one week of age, offspring open their eyes and by two weeks, they are able to eat meat successfully, although offspring are not completely weaned until about three and a half weeks of age. Greater grisons are fully grown at four months of age, around the same time that the testes descend in males.
Range number of offspring: 2 to 4.
Average number of offspring: 2.
Average gestation period: 39 days.
Average weaning age: 3.5 weeks.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 4 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average gestation period: 40 days.
Average number of offspring: 2.
Female greater grisons nurse their offspring until they are weaned at approximately 3.5 weeks of age. Small groups of grisons observed hunting and exploring together are usually assumed to be mothers with older offspring, indicating that offspring likely associate with their mothers for a certain amount of time post-weaning.
Parental Investment: altricial ; female parental care ; post-independence association with parents
An huron bras (Galictis vittata) zo ur c'higdebrer bihan - war-dro 50 cm evit 1 - 3 kg - eus kerentiad ar mustelideged. Heñvel eo ouzh ur furig dre e feson. E gavout a reer e Su Amerika, eus kreisteiz Mec'hiko betek Bolivia ha Brazil. Un aneval-noz eo dreist-holl hag e c'hell bezañ oberiant e-pad an deiz ivez. Debriñ a ra bronneged bihan, pesked hag evned.
An huron bras (Galictis vittata) zo ur c'higdebrer bihan - war-dro 50 cm evit 1 - 3 kg - eus kerentiad ar mustelideged. Heñvel eo ouzh ur furig dre e feson. E gavout a reer e Su Amerika, eus kreisteiz Mec'hiko betek Bolivia ha Brazil. Un aneval-noz eo dreist-holl hag e c'hell bezañ oberiant e-pad an deiz ivez. Debriñ a ra bronneged bihan, pesked hag evned.
El grisó gros (Galictis vittata) és un animal que pertany a la família dels mustèlids. És originari de Centreamèrica i Sud-amèrica, des del sud de Mèxic fins al Brasil i Bolívia. Viu a sabanes i selves pluvials i només se'l veu a prop de rius i rierols.
Els grisons grossos són terrícoles i nocturns, però també poden estar actius durant el matí. Viuen sols o en parelles i s'alimenten de petits vertebrats, incloent-hi peixos, amfibis, ocells i altres mamífers.
El grisó gros (Galictis vittata) és un animal que pertany a la família dels mustèlids. És originari de Centreamèrica i Sud-amèrica, des del sud de Mèxic fins al Brasil i Bolívia. Viu a sabanes i selves pluvials i només se'l veu a prop de rius i rierols.
Els grisons grossos són terrícoles i nocturns, però també poden estar actius durant el matí. Viuen sols o en parelles i s'alimenten de petits vertebrats, incloent-hi peixos, amfibis, ocells i altres mamífers.
Der Großgrison (Galictis vittata) ist eine Art der Säugetiere aus der Familie der Marder. Er ist über große Teile Mittel- und Südamerikas verbreitet.
Der Großgrison ist deutlich größer und schwerer als ein Steinmarder und etwas größer als der verwandte Kleingrison (G. cuja). Er erreicht eine Gesamtlänge von etwa 60 bis 76 Zentimetern und eine Schwanzlänge von 13,5 bis 19,5 Zentimetern. Das Gewicht liegt bei etwa 1,5 bis 3,8 Kilogramm.[1]
Der Körper ist schlank mit kurzen Beinen. Der Rücken ist grau, der untere Teil des Gesichts unterhalb der Stirn, der untere Bereich des Halses und der Bauch sind schwarz gefärbt. Zwischen diesen beiden Bereichen läuft eine helle Linie am Kopf und Hals bis zu den Schultern.[1]
Wie andere Marder produziert der Großgrison Duftstoffe in seinen Analdrüsen. Der Geruch dieser Ausscheidungen wird als nicht so unangenehm wie bei anderen Mardern beschrieben. Das grün-gelbliche Sekret wird nur bei äußerster Erregung abgegeben. Fühlt sich ein Großgrison bedroht, gibt er einen Warnlaut von sich, springt zur Seite, hebt die Schwanzhaare und verspritzt das Sekret.[1]
Der Großgrison ist überwiegend im Flachland vom östlichen Mexiko über große Teile Mittel- und Südamerikas bis nach Bolivien, Argentinien und Santa Catarina in Brasilien verbreitet. Dabei kommt er in einer Reihe von verschiedenen Lebensräumen vom Tropischen Regenwald über Grasland bis hin zu landwirtschaftlich genutzten Flächen vor.[2]
Der Großgrison ist hauptsächlich tagaktiv, kann aber in bestimmten Regionen auch in der Nacht auf Nahrungssuche gehen. In den wärmsten Stunden des Tages ruht er für gewöhnlich. Unterschlupfe werden zwischen Felsspalten, in Baumhöhlen und im Wurzelwerk der Bäume angelegt. Weiterhin werden verlassene Baue von Gürteltieren benutzt.[1]
Dieser Marder hält sich meist am Boden auf und wurde nur selten auf Bäumen oder Sträuchern beobachtet. Großgrisons sind sehr gute Schwimmer, die manchmal etwas länger als eine halbe Minute tauchen.[1]
Der Großgrison ernährt sich unter anderem von kleinen Säugetieren, Vögeln und deren Eiern, Eidechsen, Amphibien und Früchten.[2] Die Jagd erfolgt entweder einzeln, im Paar oder in kleinen Gruppen. Die Beute wird danach meist zu speziellen Fressplätzen getragen.[1]
Nach einer Trächtigkeit von etwa 40 Tagen werden ein bis vier Junge geboren. Geburten wurden zu verschiedenen Jahreszeiten mit Ausnahme des Winters dokumentiert. Viele Aspekte der Fortpflanzung sind bisher offenbar kaum erforscht. Ein neugeborenes (von einer Hauskatze adoptiertes) Jungtier hatte geschlossene Augen, aber schon ein kurzes Fell mit der für erwachsene Tiere typischen Zeichnung. Es öffnete nach zwei Wochen die Augen und fraß nach drei Wochen Fleisch. Nach vier Monaten war es ausgewachsen.[1]
In seinem Verbreitungsgebiet wird der Großgrison oft als Haustier zur Bekämpfung von Nagetieren gehalten.[1]
Die Angaben zur Siedlungsdichte der Art sind nicht einheitlich. Eine Schätzung gab 1 bis 2,4 Exemplare pro Quadratkilometer an, nach anderen Berichten ist die Art jedoch im gesamten Verbreitungsgebiet selten und ein besendertes Weibchen hatte einen Aktionsraum von mindestens 4,15 Quadratkilometern.[1] Die IUCN sieht keine wesentlichen Gefährdungen für den Bestand und listet die Art als nicht gefährdet (Least Concern), auch wenn Jagd und Nachstellung mit Fallen in begrenztem Umfang vorkommen.[2]
Der Großgrison (Galictis vittata) ist eine Art der Säugetiere aus der Familie der Marder. Er ist über große Teile Mittel- und Südamerikas verbreitet.
The greater grison (Galictis vittata) is a species of mustelid native to Southern Mexico, Central America, and South America.
The greater grison is a slender animal with short legs, a long neck, and a short, bushy tail. They are similar in appearance to the closely related lesser grison, from which they can be most readily distinguished by their greater size, with a head-body length ranging from 45 to 60 centimetres (18 to 24 in). Adults weigh between 1.5 and 3.8 kilograms (3.3 and 8.4 lb) in the wild, but may become larger when reared in captivity.[2]
The back, flanks, top of the head, and the tail, are grizzled grey in color, while the rest of the body is much darker, and usually solid black. A narrow whitish stripe separates the darker and lighter fur on the head and shoulder, but not further back, where the two colors may, in some individuals, blur into one another. The tail is 14 to 20 centimetres (5.5 to 7.9 in) long, and covered with bushy hair similar in color to that on the animal's back. The head is flattened and broad, with short, rounded ears, and dark brown to black eyes. The legs are muscular, with five webbed toes, each ending in a sharp, curved claw.[2]
Greater grisons are native to North and South America, ranging from southern Mexico in the north, to central Brazil, Peru, and Bolivia in the south. They inhabit a wide range of forest and cerrado habitats, and are usually seen near rivers and streams. They are typically found at elevations below 500 metres (1,600 ft), but they may be found as high as 2,000 metres (6,600 ft) in some parts of the Bolivian Andes.[2] In some regions, they may also be found in cultivated areas, such as plantations and rice paddies.[1] Four living, and one fossil subspecies are recognised:[3]
Greater grisons are primarily terrestrial, although they can climb trees and swim well. They are mostly diurnal, and only occasionally active at night.[4] They live alone or in pairs, with home ranges of at least 4.2 square kilometres (1.6 sq mi), and a very low population density, such that they are rarely encountered in the wild. They spend the night sleeping in cavities in hollow logs or beneath tree roots, or else in the abandoned burrows of other animals.[4]
Little is known of their diet, although it consists largely of small vertebrates, such as fish, amphibians, birds, and other mammals.[5] While hunting, they move in a zigzag pattern, making short bounds and occasionally stopping to look around with their heads raised and sniff the air. When moving more cautiously, they press their bodies close to the ground in a movement that has been described as 'snake-like'. They have been reported to respond to threats with a series of grunts that rise in intensity and frequency until they become rapid barks, and finally a single loud scream with their teeth bared.[2]
Like many other mustelids, greater grisons possess anal scent glands that secrete a yellowish or greenish musk. Although not especially noxious in comparison with that of other species, this can be sprayed at attackers, as well as being used to mark the grison's territory.[2]
Litters of up to four young are born from March to September, after a gestation period of 39 days. Newborn young weigh less than 50 grams (1.8 oz), and are initially blind, although with a short coat of hair already bearing the adult pattern. Their eyes open after two weeks, and they begin to eat solid food at three weeks, reaching the adult size in just four months.[4] They have lived for at least ten years in captivity.[2]
The greater grison (Galictis vittata) is a species of mustelid native to Southern Mexico, Central America, and South America.
El grisón mayor (Galictis vittata), a veces llamado de manera simple o vulgar como grisón o huroncito, es una especie de mustélido nativa del sur de México, América Central y América del Sur.
El grisón mayor es un animal delgado con patas cortas, un cuello largo, y una cola corta y tupida. Son similares en apariencia al estrechamente relacionado grisón menor, del cual se pueden distinguir más fácilmente por su mayor tamaño, con una longitud cabeza-cuerpo que varía de 45 a 60 centímetros (18 a 24 pulgadas). Los adultos pesan entre 1,5 y 3,8 kilogramos (3,3 y 8,4 libras) en la naturaleza, pero pueden llegar a ser más grandes cuando se crían en cautiverio.
El dorso, los flancos, la parte superior de la cabeza y la cola son de color gris entrecano, mientras que el resto del cuerpo es mucho más oscuro y, por lo general, de color negro sólido. Una estrecha franja blanquecina separa el pelaje más oscuro y más claro en la cabeza y el hombro, pero no más atrás, donde los dos colores pueden, en algunos individuos, confundirse entre sí. La cola mide de 14 a 20 centímetros (5,5 a 7,9 pulgadas) de largo y está cubierta de un pelo tupido de color similar al del lomo del animal. La cabeza es aplanada y ancha, con orejas cortas y redondeadas y ojos de color marrón oscuro a negro. Las piernas son musculosas, con cinco dedos palmeados, cada uno de los cuales termina en una garra curva y afilada.
El periodo de gestación es de 39 días, luego de los cuales nace una camada de 1 a 4 crías. Los nacimientos han sido registrados en marzo, agosto, setiembre y octubre, pero algunos en mayo o junio. El peso de una cría hembra neonata fue menor a 50 g,
estaba cubierta por pelo corto y tenía los ojos cerrados. Después de dos semanas abren los ojos y a las tres semanas puede comer carne. El crecimiento total fue alcanzado a los 4 meses de edad. En individuos en cautiverio (3 machos), los testículos descendieron a los 4 meses de edad.[2]
Emmons y Feer (1999) indican que tiene una actividad principalmente nocturna, con alguna actividad durante la mañana. Por el contrario, Yensen y Tarifa (2003) mencionan que su actividad sería principalmente diurna, pero ocasionalmente activo en la noche. Diversos estudios respaldan lo anteriormente mencionado, así un macho en cautiverio desde Ecuador fue 100% diurno, con un periodo de descanso al medio día. Desde Panamá, tres individuos fueron muy activos al inicio de la mañana y final de la tarde, con un periodo de descanso por 4-5 horas alrededor del medio día. En el Perú, se le observó en Cocha Cashu alimentándose durante el día. En Venezuela, un individuo con radiocollar fue activo por 10-12 horas por día,
mayormente en la noche (77.1% del tiempo); todos los avistamientos fueron durante el día (06:00-11:25 h). Continuando con su historia natural, Yensen y Tarifa (2003) indican que sus sitios de descanso se encuentran bajo las raíces de los árboles o en troncos huecos y también usa madrigueras en el suelo o cavidades rocosas. Es una especie principalmente terrestre, pero también es un excelente nadador (Emmons y Feer, 1999; Yensen y Tarifa, 2003). Son mayormente solitarios, pero ocasionalmente viajan en parejas o en pequeños grupos, además el ámbito de hogar para una hembra en Venezuela fue estimado en 4.2 Km2, con una distancia recorrida por día de 2-3 Km. [2]
Caza a cualquier hora roedores y otros mamíferos pequeños, reptiles, anfibios y aves. También se alimenta de frutos. El conocimiento de su dieta es muy pobre, está basado en algunas observaciones y el análisis de pocas muestras de contenidos estomacales. En Perú fue observado comiendo un pez carácido. En Venezuela, el contenido estomacal mostró que su dieta incluye roedores diurnos, lagartijas, tórtolas, peces, zarigüeyas y anfibios. En Panamá fue observado persiguiendo un agutí (Dasyprocta punctata) a las 8:15 horas y otro agutí fue atacado en el río al medio día. En el noreste de Brasil caza roedores caviomorfos desde sus madrigueras (Kerodon y Galea). En Pará, Brasil, se observó un grison llevar en sus fauces a un sapo de caña (Bufo marinus), aparentemente no se veía afectado por las toxinas del sapo.[2] Otras observaciones de animales depredados por el grisón incluyen los lagartos overos en Brasil, una culebra arroyera de cola negra en México, una iguana verde y un sapo de caña mesoamericano en Costa Rica, una culebrilla verde en Perú, y al menos un registro de una paca común adulta en Costa Rica.[3][4][5][6][7][8] También se ha registrado el ataque de pollos domésticos en zonas rurales. Caza solo, en pares o en pequeños grupos familiares
Los grandes grisones son nativos de América Central y del Sur, que van desde el sur de México en el norte, al centro de Brasil, Perú y Bolivia en el sur. Habitan una amplia gama de hábitats de bosques y cerrados, y generalmente se les ve cerca de ríos y arroyos. Por lo general, se encuentran en elevaciones por debajo de los 500 metros (1,600 pies), pero pueden encontrarse hasta 2,000 metros (6,600 pies) en algunas partes de los Andes bolivianos. En algunas regiones, también se pueden encontrar en áreas cultivadas, como plantaciones y arrozales. Se reconocen cuatro subespecies vivientes y un fósil:
El grisón mayor (Galictis vittata), a veces llamado de manera simple o vulgar como grisón o huroncito, es una especie de mustélido nativa del sur de México, América Central y América del Sur.
Galictis vittata Galictis generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mustelinae azpifamilia eta Mustelidae familian sailkatuta dago.
Galictis vittata Galictis generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Mustelinae azpifamilia eta Mustelidae familian sailkatuta dago.
Grison, Grison d'Allemand
Le Grison ou Grison d'Allemand (Galictis vittata) est une espèce de mammifères de la famille des Mustelidae. On le rencontre en Amérique centrale et au nord de l'Amérique du Sud[2].
Cette espèce a été décrite pour la première fois en 1776 par le naturaliste allemand Johann Christian Daniel von Schreber (1739-1810).
Autres noms vernaculaires : Greater Grison en anglais; Grisón, Hurón ou Perro De Agua (chien d'eau) en espagnol, etc.
Le Grison est un mammifère terrestre que l'on rencontre aussi bien dans les forêts tropicales que dans les zones cultivées d'Amérique centrale et d'Amérique du Sud. Il a un régime alimentaire opportuniste et se nourrit donc aussi bien de fruits que de petits animaux (rongeurs, oiseaux, lézards, amphibiens...) ou d'œufs[2].
Bien que chassé ou capturé pour être vendu comme animal de compagnie, les populations de cette espèce restent globalement stables[2].Il mesure 55 cm et pèse 3 kg.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (31 mai 2013)[7] et Catalogue of Life (31 mai 2013)[8] :
Grison, Grison d'Allemand
Le Grison ou Grison d'Allemand (Galictis vittata) est une espèce de mammifères de la famille des Mustelidae. On le rencontre en Amérique centrale et au nord de l'Amérique du Sud.
Cette espèce a été décrite pour la première fois en 1776 par le naturaliste allemand Johann Christian Daniel von Schreber (1739-1810).
Il grigione maggiore (Galictis vittata (von Schreber, 1776)) è un carnivoro della famiglia dei Mustelidi. È diffuso in gran parte dell'America centrale e meridionale.
Il grigione maggiore è notevolmente più grande e più pesante di una faina e leggermente più grande del grigione minore (G. cuja), con il quale è strettamente imparentato. Raggiunge una lunghezza totale di circa 60-76 centimetri, di cui da 13,5 a 19,5 spettanti alla coda. Pesa circa 1,5-3,8 chilogrammi[2].
Ha corpo snello e zampe corte. Il dorso è grigio, mentre la parte inferiore del muso sotto la fronte, la parte inferiore del collo e l'addome sono di colore nero. Una linea chiara corre tra queste due zone di colore sulla testa e sul collo fino alle spalle[2].
Come gli altri Mustelidi, il grigione maggiore produce secrezioni odorose dalle sue ghiandole anali. L'odore di queste escrezioni viene descritto come non sgradevole come quello di altri Mustelidi. La secrezione verde-giallastra viene rilasciata solo quando l'animale è estremamente eccitato. Se un grigione maggiore si sente minacciato, emette un richiamo di avvertimento, salta di lato, solleva i peli della coda e schizza la secrezione[2].
Il grigione maggiore è diffuso principalmente nelle pianure dal Messico orientale, attraverso gran parte dell'America centrale e meridionale, fino alla Bolivia, all'Argentina e allo stato di Santa Catarina in Brasile. È presente in una vasta gamma di habitat diversi, dalle foreste pluviali tropicali alle praterie e alle aree agricole[1].
Il grigione maggiore è prevalentemente diurno, ma in alcune regioni può andare in cerca di cibo anche di notte. Di solito riposa nelle ore più calde della giornata. I rifugi vengono creati tra le fessure della roccia, nelle cavità degli alberi e tra le radici degli alberi. Vengono anche utilizzate le tane abbandonate dagli armadilli[2].
Questo mustelide è per lo più terricolo ed è stato visto raramente su alberi o cespugli. I grigioni maggiori sono ottimi nuotatori e a volte possono rimanere sott'acqua per poco più di mezzo minuto[2].
Il grigione maggiore si nutre di piccoli mammiferi, uccelli e loro uova, lucertole, anfibi e frutta, tra le altre cose[1]. La caccia può svolgersi individualmente, in coppia o in piccoli gruppi. La preda viene in seguito trasportata solitamente in appositi luoghi deputati all'alimentazione[2].
Dopo una gestazione di circa 40 giorni nascono da uno a quattro piccoli. Le nascite sono state documentate in diversi periodi dell'anno, ad eccezione dell'inverno. Sembra che molti aspetti della riproduzione siano stati finora poco studiati. Un esemplare giovane appena nato (adottato da un gatto domestico) aveva gli occhi chiusi, ma era già ricoperto da una corta pelliccia che presentava i disegni tipici degli animali adulti. Aprì gli occhi dopo due settimane e mangiò carne dopo tre settimane. All'età di quattro mesi era già completamente cresciuto[2].
Nel suo areale, il grigione maggiore viene spesso tenuto come animale domestico per combattere i roditori[2].
Le informazioni sulla densità di popolazione della specie non sono uniformi. Una stima indicava da 1 a 2,4 esemplari per chilometro quadrato, ma secondo altri rapporti, tuttavia, la specie sembra essere rara nell'intero areale e una femmina dotata di trasmettitore aveva un'area di azione di almeno 4,15 chilometri quadrati[2]. La IUCN non considera la popolazione minacciata ed elenca la specie come «a rischio minimo» (Least Concern), anche se un certo numero di esemplari viene cacciato e catturato[1].
Il grigione maggiore (Galictis vittata (von Schreber, 1776)) è un carnivoro della famiglia dei Mustelidi. È diffuso in gran parte dell'America centrale e meridionale.
Lielais grizons (Galictis vittata) ir vidēja auguma sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs, kas pieder grizonu ģintij (Galictis). Grizonu mēdz saukt arī par lielo Dienvidamerikas tini. Lielā grizona tuvākais radinieks ir mazais grizons.
Lielais grizons ir plaši sastopams Dienvidamerikas teritorijā un Centrālamerikā. Ziemeļos to apdzīvotās teritorijas galējā robeža ir Meksikas dienvidi, bet dienvidos tā ir Bolīvija un Argentīnas ziemeļi.[1] Tas apmetas gan lietus mežos, gan savannā, gan sausos, retos mežos un krūmājos. Parasti to var novērot kādas tekošas ūdenstilpes tuvumā, pie avotiņa vai nelielas upītes. Lielais grizons apmetas arī zemos kalnos līdz 1200 metriem virs jūras līmeņa.[2]
Lielajam grizonam kā visiem sermuļu dzimtas dzīvniekiem ir garš, muskuļots ķermenis ar īsām kājām. To aste ir salīdzinoši īsa. Ķermeņa garums kopā ar galvu ir 47—55 cm, astes garums 14,5—16 cm, svars 1,3—3,1 kg. Mātītes ir nedaudz slaidākas un mazākas par tēviņiem.[3] Ķepas platas, ar gariem nagiem, kas tiek lietoti, lai labāk satvertu medījumu, un starp pirkstiem ir daļēja peldplēve. Acis ir mazas un melnas, bet, atstarojot gaismu, tās izskatās zilganzaļas.[2] Ausis ļoti mazas, pieglaustas pie galvas. Zobi lieli un spēcīgi.[3]
Kažoka krāsa visai ķermeņa augšdaļai ir sudraboti pelēka, bet kājas, purns, pakakle un vēders melni. Balta josla sejā izceļ uzacu daļu, tieši virs acīm un stiepjas visa kakla garumā, reizēm līdz pleciem, atdalot melno pakakli no pelēkās augšdaļas.[2] Kažoka matojums ir garš un mīksts.[4]
Grizoni ir veikli lodātāji un kāpelētāji, tādēļ tie bieži apmetas akmeņu krāvumos, kā arī grizons vienmēr apmetas ūdens tuvumā. Pateicoties daļējām peldplēvēm starp pirkstiem, tie ir labi peldētāji.[2]
Lielie grizoni pamatā ir nakts dzīvnieki, bet reizēm iziet medībās arī dienas laikā. Tie ir ļoti sociāli dzīvnieki, tādēļ tie bieži turas pa pāriem vai nelielās grupās, kas kopā guļ, ēd, skrien un spēlējas. Tiem ir labi attīstīta arī savstarpējā vokalizācija. Lielie grizoni asi rej, kad ir nobiedēti. Grizonus var viegli pieradināt un apmācīt, lai palīdzētu cilvēkiem medīt šinšillas, vai tos lietoja mājās, lai medītu grauzējus . Tomēr mūsdienās tas ir aizliegts, gūstīt savvaļā grizonus un izmantot kā mājdzīvniekus.[2]
Grizoni ir tipiski plēsēji, un galvenokārt pārtiek no gaļas. Grizoni medī gan naktī, gan dienā, bieži nelielās grupās. Ikviens mazāks dzīvnieks par grizonu ar kļūt par tā medījumu, kā ķirzakas, čūskas, vardes, putni, peles, šinšillas un citi grauzēji. Grizoni tāpat izēd no ligzdām olas un apēd kādu augli.[2]
Savu upuri lielais grizons nokož ar strauju kodienu kaklā no mugurpuses.[2]
Novērojumi dabā liecina, ka mazuļi lielajiem grizoniem var dzimt martā, augustā, septermbrī un oktobrī. Parasti piedzimst 2—4 mazuļi. Diemžēl grizonu pētījumi nav pietiekami, līdz ar to faktu materiāls ir ļoti skops.[2]
Lielais grizons (Galictis vittata) ir vidēja auguma sermuļu dzimtas (Mustelidae) plēsējs, kas pieder grizonu ģintij (Galictis). Grizonu mēdz saukt arī par lielo Dienvidamerikas tini. Lielā grizona tuvākais radinieks ir mazais grizons.
Lielais grizons ir plaši sastopams Dienvidamerikas teritorijā un Centrālamerikā. Ziemeļos to apdzīvotās teritorijas galējā robeža ir Meksikas dienvidi, bet dienvidos tā ir Bolīvija un Argentīnas ziemeļi. Tas apmetas gan lietus mežos, gan savannā, gan sausos, retos mežos un krūmājos. Parasti to var novērot kādas tekošas ūdenstilpes tuvumā, pie avotiņa vai nelielas upītes. Lielais grizons apmetas arī zemos kalnos līdz 1200 metriem virs jūras līmeņa.
De grison (Galictis vittata) (Spaans: hurón) is een marterachtig roofdier dat voorkomt in Midden- en Zuid-Amerika. De naam grison is afgeleid van het Franse gris (grijs).
De vacht van de grison bestaat uit lange zachte haren. Hij heeft een witte streep van het voorhoofd over de oren tot de schouders. De grison heeft een zwarte kop en bef. De rest van zijn lichaam is zilvergrijsachtig, waar hij zijn naam vandaan heeft. Zijn lichaam lijkt op dat van een fret; een lang lichaam met korte poten, maar met een ander kleurpatroon. Lichaam en kop nemen ongeveer 50 cm in beslag, en de grison heeft een staart van ongeveer 15 cm. Hij weegt tussen de anderhalf en 3,5 kilo.
De grison is een marterachtige die zowel overdags als 's nachts jaagt. Zijn voedsel bestaat uit chinchilla's, viscacha's en andere knaagdieren. De grison doodt zijn prooien met een beet in de nek. Voor de mens kunnen ze schadelijk zijn als bedreiging van huisdieren, maar hij wordt ook gebruikt om op plaagvormende knaagdieren te jagen, zoals in Europa het fret gebruikt wordt om op konijnen te jagen.
In oktober worden twee tot vier jongen geboren.
Grisons komen voor in Midden- en Zuid-Amerika, op graslanden en boslandschappen. Ze leven ook in de buurt van bewoonde gebieden, tot op zo'n 1500 m hoogte.
Bronnen, noten en/of referentiesDe grison (Galictis vittata) (Spaans: hurón) is een marterachtig roofdier dat voorkomt in Midden- en Zuid-Amerika. De naam grison is afgeleid van het Franse gris (grijs).
Multimedia w Wikimedia Commons Grizon większy[4], grizon[5][a] (Galictis vittata) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, z wyglądu podobny do łasicy, ale inaczej ubarwiony. Łatwo się oswaja.
Zasięg występowania tego gatunku obejmuje Amerykę Środkową i Południową – od południowego Meksyku po Brazylię, północną Argentynę i Boliwię. Występuje na otwartych terenach trawiastych i w lasach. Często spotykany w pobliżu zbiorników wodnych.
Ciało wydłużone, dobrze umięśnione, z krótkimi łapami i krótkim ogonem. Sierść popielata, na szyi i głowie biały pas, gardło, łapy i pysk czarne.
Grizon poluje w dzień i w nocy, największą aktywność wykazuje nad ranem i późnym popołudniem. Żyje pojedynczo, w parach lub małych grupach. Za kryjówki służą mu szczeliny skalne, wykroty oraz nory innych zwierząt. Żywi się drobnymi kręgowcami, dietę mięsną uzupełnia owocami. Samica rodzi 2-4 młodych.
Grizon większy, grizon (Galictis vittata) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych, z wyglądu podobny do łasicy, ale inaczej ubarwiony. Łatwo się oswaja.
O furão-grande, furdo ou aracambé (Galictis vittata) é um animal pertencente à família dos furões, os mustelídeos (Mustelidae), das Américas Central e do Sul, desde o sul do México até o Brasil e a Bolívia, habitando as savanas e florestas tropicais, normalmente avistados próximos aos rios e riachos.
A maioria dos furões são terrestres e têm hábitos noturnos, com alguma atividade diurna pela manhã. Eles vivem solitários ou em pares, alimentando-se de pequenos vertebrados, entre eles peixes, anfíbios, pássaros e outros mamíferos.
O furão-grande, furdo ou aracambé (Galictis vittata) é um animal pertencente à família dos furões, os mustelídeos (Mustelidae), das Américas Central e do Sul, desde o sul do México até o Brasil e a Bolívia, habitando as savanas e florestas tropicais, normalmente avistados próximos aos rios e riachos.
A maioria dos furões são terrestres e têm hábitos noturnos, com alguma atividade diurna pela manhã. Eles vivem solitários ou em pares, alimentando-se de pequenos vertebrados, entre eles peixes, anfíbios, pássaros e outros mamíferos.
Grison eller stor grison[2] (Galictis vittata) är ett rovdjur i familjen mårddjur som förekommer i stora delar av Central- och Sydamerika.
Med en absolut kroppslängd mellan 60 och 76 cm är djuret något större än den andra arten i samma släkte, liten grison. I kroppslängden ingår en 13,5 till 19,5 cm lång svans. Vikten varierar mellan 1,5 och 3,8 kg.[3]
Grisonen har en smal kropp med korta extremiteter. Varje fot har fem tår som är utrustade med korta, böjda, kraftiga klor. I fotspåret syns sällan tummens avtryck då fingret är litet. Ryggen, kroppens sidor och huvudets övre del är täckta av grå päls. Buken, främre halsen och ansiktets nedre del är svarta. Ofta skiljs dessa två färgområden vid huvudet, halsen och skuldran genom en smal vit strimma.[3]
Liksom andra mårddjur producerar grisonen doftämnen i sina analkörtlar. Lukten beskrevs inte lika otrevlig som för andra mårddjur. Ämnet avsöndras bara när individen är mycket upprörd. Om grisonen känner sig hotad hoppar den bakåt, lyfter svansens hår och sprutar körtelvätskan.[3]
Arten förekommer från låglandet i östra Mexiko över stora delar av Centralamerika till mellersta Sydamerika. Enligt IUCN lever den även i norra Argentina och den brasilianska provinsen Santa Catarina men i samma verk medföljer en karta där utbredningsområdet slutar längre norrut. Grisonen hittas i olika habitat som tropiska regnskogar, gräsmarker och jordbruksmarker.[1]
Grisonen är över hela utbredningsområdet sällsynt med uppskattningsvis 1 till 2,4 individer per kvadratkilometer. Den är främst dagaktiv men i vissa regioner kan den även vara aktiv på natten. Under dagens hetaste timmar tar den vanligen en paus. Arten vilar i underjordisk eller andra bon som ligger i bergssprickor, trädens håligheter eller bland trädens rötter. Grisonen övertar dessutom bon som lämnats av bältdjur.[3]
Djuret vistas främst på marken och observerades bara i enstaka fall på träd. Grisonen har bra simförmåga och stannar ibland något längre än en halv minut under vattenytan.[3]
Grisonen livnär sig bland annat av små däggdjur, fåglar och deras ägg, ödlor, groddjur och frukter.[1] Jakten utförs ensam, i par eller i mindre grupper. Bytet flyttas vanligen till en särskild matplats.[3]
Efter dräktigheten som varar ungefär 40 dagar föder honan en till fyra ungar. Födslar registrerades under olika årstider förutom vintern. Nyfödda ungar är blinda och de korta håren har redan den för vuxna djur typiska färgsättningen. Ungarna öppnar ögonen efter två veckor och börjar efter 3 veckor med fast föda. Efter fyra månader är de lika stora som vuxna djur.[3]
Arten hölls i sitt utbredningsområde ofta som husdjur mot gnagare och andra skadedjur.[3]
IUCN ser inga större hot för arten trots att måttlig jakt förekommer och listar grisonen därför som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Grison.
Grison eller stor grison (Galictis vittata) är ett rovdjur i familjen mårddjur som förekommer i stora delar av Central- och Sydamerika.
Країни поширення: Беліз, Болівія, Бразилія, Колумбія, Коста-Рика, Еквадор, Французька Гвіана, Гватемала, Гаяна, Гондурас, Мексика, Нікарагуа, Панама, Перу, Суринам, Венесуела. Мешкає в тропічних лісах від рівня моря до 1200 метрів, на луках і навіть посівних площах, хоча і не в великій кількості.
Морфометрія. Голова і тіло довжиною 475—550 мм, хвіст завдовжки 160 мм, а вага 1.4—3.3 кг.
Опис. Обличчя чорне. Боки і низ, в тому числі ноги, різко контрастують з кольором спини. Колір спини димчасто-сірий. Біла смуга простягається на лобі і з боків шиї, виокремлюючи чорне лице.
Це дуже опортуністичний вид, споживає все, що доступно, а саме, дрібних ссавців, птахів та їх яйця, ящірок, амфібій і фрукти.
Chồn xám lớn (danh pháp hai phần: Galictis vittata) là một loài động vật có vú trong họ Chồn, bộ Ăn thịt. Loài này được Schreber mô tả năm 1776.[2]
Tên gọi quốc tế chung của hai loài cùng thuộc chi này là grison. Grison là tên gọi xuất pháp từ tiếng Pháp cổ vào thế kỷ 18, danh từ gris, nghĩa là màu xám.[3]
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chồn xám lớn (danh pháp hai phần: Galictis vittata) là một loài động vật có vú trong họ Chồn, bộ Ăn thịt. Loài này được Schreber mô tả năm 1776.
Galictis vittata (Schreber, 1776)
Ареал
Гризо́н[1] (лат. Galictis vittata) — хищное млекопитающее из семейства куньих (Mustelidae).
Длина тела гризона составляет от 47,5 до 55 см, хвост длиной от 13 до 19 см, вес — от 1,5 до 3,8 кг. Тело стройное, с короткими ногами. Окрас спины дымчато-серый, часть морды ниже лба, нижняя часть шеи и брюхо окрашены в чёрный цвет. Белая полоса на лбу проходит по бокам шеи до плеч.
В случае опасности гризон издаёт предупреждающий звук, прыгает в сторону, поднимая хвост и распыляя пахучий секрет из анальных желёз.
Гризон распространён на равнине от восточной Мексики до Боливии, Аргентины и Санта-Катарины в Бразилии. Обитает в тропических лесах на высоте до 1200 метров над уровнем моря, на лугах и даже посевных площадях (хотя и в небольшом количестве).
Гризон питается мелкими млекопитающими, птицами и их яйцами, ящерицами, земноводными и плодами. Охотится как в одиночку, так и парами и группами. Свою добычу поедает в специально отведённом месте.
Ведёт преимущественно дневной, в некоторых регионах также ночной образ жизни. В самые теплые дневные часы хищник, как правило, отдыхает. Убежищем служат расщелины скал, дупла и корневища деревьев, а также брошенные норы броненосцев.
Гризон держится преимущественно на земле, реже на деревьях или кустах. Животные хорошо плавают, иногда ныряют, задерживая дыхание на полминуты.
Через примерно 40 дней беременности самка рождает от одного до четырёх детёнышей. Они незрячи, покрыты короткой шерстью (имеющей, однако, уже характерный для взрослых животных рисунком). Глаза открывают через 2 недели, отлучаются от матери через 3 недели. Через 4 месяца становятся взрослыми.
В своей области распространения гризона часто держат как домашнее животное для борьбы с грызунами.
大巢鼬（Galictis vittata），又名南美毿鼬，是中美洲及南美洲一種巢鼬屬，分佈在墨西哥南部至巴西及玻利維亞，棲息在近河流的大草原及雨林。
大巢鼬是地盤性及夜間活動的，有時也會在早上活動。牠們獨居或是一對居住的，主要吃細小的脊椎動物，如魚類、兩棲類、鳥類及其他哺乳動物。
大巢鼬（Galictis vittata），又名南美毿鼬，是中美洲及南美洲一種巢鼬屬，分佈在墨西哥南部至巴西及玻利維亞，棲息在近河流的大草原及雨林。
大巢鼬是地盤性及夜間活動的，有時也會在早上活動。牠們獨居或是一對居住的，主要吃細小的脊椎動物，如魚類、兩棲類、鳥類及其他哺乳動物。
큰그리슨(Galictis vittata)은 족제비과에 속하는 포유류의 일종이다. 남아메리카와 중앙아메리카에서 발견된다.
큰그리슨은 가늘고 긴 동물의 일종으로 짧은 다리와 긴 목 그리고 털이 많은 짧은 꼬리를 갖고 있다. 근연종인 작은그리슨과 비슷하지만, 작은그리슨보다 조금 크다. 몸길이는 45~60cm에 야생에서의 몸무게는 1.5~3.8kg 정도이다. 사육 상태에서는 몸무게가 더 나가는 것으로 추정된다.[2]
현존하는 4종의 아종과 1종의 화석 아종이 알려져 있다.[3]
