Geocapromys thoracatus és una espècie extinta de rosegador de la família dels capròmids. Era endèmica de l'illa Cisne Pequeño (Hondures). El seu hàbitat natural eren els matollars situats als atols. S'extingí a causa de la introducció de gats al seu àmbit de distribució, amb un fort huracà que es produí el 1955 com a possible factor contribuïdor.[1]
Geocapromys thoracatus és una espècie extinta de rosegador de la família dels capròmids. Era endèmica de l'illa Cisne Pequeño (Hondures). El seu hàbitat natural eren els matollars situats als atols. S'extingí a causa de la introducció de gats al seu àmbit de distribució, amb un fort huracà que es produí el 1955 com a possible factor contribuïdor.
Geocapromys thoracatus Geocapromys generoko animalia da. Karraskarien barruko Capromyinae azpifamilia eta Capromyidae familian sailkatuta dago.
Geocapromys thoracatus Geocapromys generoko animalia da. Karraskarien barruko Capromyinae azpifamilia eta Capromyidae familian sailkatuta dago.
Geocapromys thoracatus is een uitgestorven hutia uit het geslacht Geocapromys die voorkwam op Little Swan Island voor de kust van Honduras. De soort was oorspronkelijk zeer algemeen, maar de soort is waarschijnlijk uitgestorven door een verwoestende orkaan in 1955 en de introductie van katten op het eiland, enkele jaren later. Waarschijnlijk had (de voorouder van) G. thoracatus het eiland in het Pleistoceen bereikt vanuit Jamaica door zich van het ene eiland naar het andere te bewegen (in die tijd was er een groter aantal eilanden in de Caribische Zee door het lagere zeeniveau). De nauwste verwant van G. thoracatus is de Jamaicastompstaartrat (G. browni); soms wordt G. thoracatus als een ondersoort van die soort gezien. G. thoracatus was een overdag of in de schemering actieve, agressieve plantenetende soort die per worp één of twee jongen kreeg. Er zijn twee keer hutia's van het eiland gevangengenomen en naar het Verenigd Koninkrijk getransporteerd. De eerste keer, in 1908, werden twee exemplaren gevangen, waarvan het eerste al tijdens de reis stierf en het tweede kort na de aankomst in Engeland ook stierf, maar niet voordat het aan koning Eduard VII was getoond. De tweede keer, in 1937, werden 14 exemplaren gevangen met als doel de soort in gevangenschap te behouden. Dit mislukte echter; alle dieren stierven binnen drie jaar.
G. thoracatus was een grote soort voor het geslacht. De bovenkant van het lichaam was grijsbruin, de onderkant lichtbruin. Over de borst liep een band van vuilwitte vacht. De grote oren waren slechts bedekt met korte, fijne haren en lijken naakt. De korte staart was bedekt met donkerbruine haren. Vrouwtjes hadden twee paren van mammae op de borst. De tandformule bedroeg 1.0.1.3/1.0.1.3. Mannetjes waren iets groter dan vrouwtjes. De kop-romplengte bedraagt 310 tot 344 mm, de staartlengte 57 tot 70 mm, de achtervoetlengte 64 tot 70 mm, de oorlengte 24 tot 28 mm en de schedellengte 65,9 tot 73,0 mm. Het gewicht bedroeg waarschijnlijk meestal minder dan 1 kg.
Geocapromys thoracatus is een uitgestorven hutia uit het geslacht Geocapromys die voorkwam op Little Swan Island voor de kust van Honduras. De soort was oorspronkelijk zeer algemeen, maar de soort is waarschijnlijk uitgestorven door een verwoestende orkaan in 1955 en de introductie van katten op het eiland, enkele jaren later. Waarschijnlijk had (de voorouder van) G. thoracatus het eiland in het Pleistoceen bereikt vanuit Jamaica door zich van het ene eiland naar het andere te bewegen (in die tijd was er een groter aantal eilanden in de Caribische Zee door het lagere zeeniveau). De nauwste verwant van G. thoracatus is de Jamaicastompstaartrat (G. browni); soms wordt G. thoracatus als een ondersoort van die soort gezien. G. thoracatus was een overdag of in de schemering actieve, agressieve plantenetende soort die per worp één of twee jongen kreeg. Er zijn twee keer hutia's van het eiland gevangengenomen en naar het Verenigd Koninkrijk getransporteerd. De eerste keer, in 1908, werden twee exemplaren gevangen, waarvan het eerste al tijdens de reis stierf en het tweede kort na de aankomst in Engeland ook stierf, maar niet voordat het aan koning Eduard VII was getoond. De tweede keer, in 1937, werden 14 exemplaren gevangen met als doel de soort in gevangenschap te behouden. Dit mislukte echter; alle dieren stierven binnen drie jaar.
G. thoracatus was een grote soort voor het geslacht. De bovenkant van het lichaam was grijsbruin, de onderkant lichtbruin. Over de borst liep een band van vuilwitte vacht. De grote oren waren slechts bedekt met korte, fijne haren en lijken naakt. De korte staart was bedekt met donkerbruine haren. Vrouwtjes hadden twee paren van mammae op de borst. De tandformule bedroeg 1.0.1.3/1.0.1.3. Mannetjes waren iets groter dan vrouwtjes. De kop-romplengte bedraagt 310 tot 344 mm, de staartlengte 57 tot 70 mm, de achtervoetlengte 64 tot 70 mm, de oorlengte 24 tot 28 mm en de schedellengte 65,9 tot 73,0 mm. Het gewicht bedroeg waarschijnlijk meestal minder dan 1 kg.
Multimedia w Wikimedia Commons Nocohutia wyspowa[4] (Geocapromys thoracatus) (ang: Little Swan Island Hutia[3], Swan Island Hutia[5]) – wymarły gatunek gryzonia z rodzaju Geocapromys z rodziny hutiowatych[5] (podrodzina: hutie) zamieszkujący w przeszłości wyłącznie teren jednej małej – należącej do Hondurasu – wyspy, wchodzącej w skład leżących na Morzu Karaibskim wysp Swan (Islas Santanilla)[2]. Gatunek Geocapromys thoracatus wymarł prawdopodobnie w latach 50. XX wieku[6].
Geocapromys thoracatus został odkryty w 1887 roku na mniejszej z wysp Swan przez amerykańskiego zoologa Charlesa H. Townsenda, który przypłynął tam na pokładzie statku USS Albatross[7] jako członek United States Fish Commission. Townsend złapał dwa okazy, które w 1888 roku zostały opisane naukowo przez Fredericka W. True jako podgatunek nocohutii jamajskiej, czyli gatunku z Jamajki. W pierwszej połowie XX wieku zoolodzy wskazywali na bardzo liczne występowanie hutii na wyspie. Angielski zoolog Percy Lowe[8] wspominał, że w 1908 roku napotkał na wyspie ponad tuzin nocohutii. G. Nelson w 1912 roku złapał dla Muzeum Zoologii Porównawczej Uniwersytetu Harvarda 15 okazów[9]. Ostatnią osobą, która odławiała okazy G. thoracatus, był Walter Guinness, 1. baron Moyne – w 1938 roku relacjonował, że w 2 godziny złowił 12 żywych okazów[10]. W 1942 amerykański zoolog Glover Morrill Allen zgłaszał obawy[11] o wyginięcie gatunku. Gdy w 1962 roku na wyspy Swan przypłynął statek badawczy Explorer, jego załoga nie znalazła nawet jednej nocohutii wyspowej, ani nawet śladów jego obecności[12]. Po analizie tego stanu zoolodzy doszli do wniosku, że nocohutia musiała paść ofiarą niszczącego huraganu, który przeszedł nad wyspami Swan w 1955 roku. Drugim czynnikiem, który mógł doprowadzić do zagłady gatunku, było przywiezienie na wyspę pod koniec lat 40. XX wieku dzikich kotów[13]. Decyzją Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych na wyspach wprowadzono tam kwarantannę dla kotowatych odłowionych w krajach Ameryki Łacińskiej[14] przed wwiezieniem ich na teren USA. Po kilku latach zrezygnowano z prowadzenia na wyspach kwarantanny kotów, lecz prawdopodobnie nie żył wówczas już ani jeden przedstawiciel G. thoracatus. Żadne z późniejszych poszukiwań hutii na wyspie nie przyniosło pozytywnego rezultatu. W 1982 roku Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody wpisała nocohutię wyspową na listę zwierząt wymarłych[2].
Walter Guinness, 1. baron Moyne, przewiózł 14 schwytanych w 1937 roku nocohutii do Anglii, gdzie usiłował założyć ich hodowlę[10]. Po przypłynięciu podzielił stado na trzy części i powierzył opiece wyspecjalizowanych hodowców rzadkich gatunków. Hodowle nie przetrwały 3 lat. Wszystkie zwierzęta wyginęły. Wcześniejsza próba podjęta przez Percy Lowe[8] w 1908 roku również zakończyła się niepowodzeniem. Jedno z dwóch przewożonych zwierząt nie przeżyło podróży do Anglii, a drugie zdechło 17 lipca 1908 roku, niedługo po przekazaniu do Zoological Society of London[2].
Do czasów współczesnych w zbiorach muzealnych zachowało się niewiele wypreparowanych okazów nocohutii wyspowej. 12 eksponatów jest w posiadaniu Muzeum Historii Naturalnej w Londynie, 10 w Muzeum Zoologii Porównawczej (MCZ) Uniwersytetu Harvarda, a dwa okazy posiada Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie. Ponadto pojedyncze egzemplarze posiadają: nowojorskie Amerykańskie Muzeum Historii Naturalnej, Muzeum Historii Naturalnej w Chicago oraz Peabody Museum of Natural History w New Haven w Connecticut[2].
Nocohutia wyspowa jest zaliczana do rodziny hutiowatych. Pierwotnie był opisany przez Fredericka True (1888) jako podgatunek nocohutii jamajskiej (Geocapromys brownii). True korzystał jednak wówczas jedynie z opisu Philip'a Gosse z 1851 roku, nie miał dostępu do okazów tego gatunku, a swoje wywody opierał na porównaniu cech zewnętrznych na podstawie opisu[2]. W 1901 roku Frank M. Chapman zwrócił uwagę[15] na wyraźne różnice w umaszczeniu, w budowie i w wymiarach czaszek obu hutii, a także zróżnicowane ich wymiary anatomiczne – w tym szczególnie uszu. W rezultacie uznał, że G. thoracatus to odrębny gatunek[15][2].
Nazwa rodzajowa Geocapromys pochodzi od trzech greckich słów: geo oznaczającego Ziemię, capro (dzik) oraz mys znaczącego „mysz” i odnosi się do – wyjątkowego w odniesieniu do pokrewnych Capromys – naziemnego trybu życia. Aluzja do dzików wynika z podobieństwa barwy i szorstkości sierści, a także sposobu poruszania się. Epitet gatunkowy thoracatus wywodzi się również z greki – thorax (θώραξ) oznacza „pierś” i jest aluzją do pasa kremowej sierści na piersi hutii z Wysp Swan[2]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano nazwę nocohutia wyspowa, rezerwując nazwę nocohutia dla rodzaju tych gryzoni[4].
Nocohutia wyspowa osiągała wielkość królika[2]. Jedyny zważony osobnik miał masę 850 g, jednak biorąc pod uwagę małe wymiary czaszki szacuje się, że był to młody osobnik, a tym samym prawdopodobna masa ciała dorosłych zwierząt powinna być przyjmowana na poziomie 1 kg[9].
Nocohutia wyspowa miała szaro-brązowe ubarwienie futra od wierzchu, zaś podbrzusze jasnobrązowe, podpalane. Sierść na części grzbietowej, o włosie długości 20–25 mm, miała u podstawy kolor jasnobrązowy, zaś końcówki podpalane. Włosy jasnobrązowe były przeplatane z dłuższymi w kolorze ciemnobrązowym. Ciemniejszy włos pokrywał głównie środek grzbietu. Na tyle grzbietu sierść była nieco dłuższa. Boki nocohutii pokrywała sierść jaśniejsza niż na grzbiecie, lecz ciemniejsza niż na brzuchu. Jednolita barwa sierści na brzuchu była przecięta przez charakterystyczny pas jaśniejszej, kremowej sierści. Pręga miała szerokość 1–3 cm i zaczynała się między przednimi łapami. Po obu stronach pyska hutia miała 8–10 wibryssów o długości do 50 mm. Ogonek był dość długi (5,7–7 cm) o powierzchni łuskowatej pokrytej szczeciniastą sierścią[2].
Wymiary nocohutii wyspowejBladożółte, kremowe siekacze były mocne, silnie zakrzywione. Górne i dolne trzonowce miały w przekroju kształt zbliżony do kwadratu, natomiast przedtrzonowce miały nieco większą wysokość niż szerokość. Górne zęby były pochylone w stronę policzków pod kątem 30°, zaś dolne pod tym samym kątem – w stronę języka[2]. Wzór zębowy: 1013 1013 {displaystyle { frac {1013}{1013}}} 
Nocohutia wyspowa jest znana wyłącznie z małej, liczącej 2 km² wyspy Little Swan należącej do Hondurasu, wchodzącej w skład wysp Swan (Islas Santanilla) leżących na morzu karaibskim. Nie ma śladów życia tych zwierząt nawet na sąsiedniej, oddalonej o pół kilometra na zachód wyspie Great Swan. Obie wyspy są oddalone od najbliższego lądu o około 180 km, a otaczają je głębiny rzędu 2000 m. Te uwarunkowanie geologiczne wskazują, że wyspy Swan nie były połączone z innym lądem co najmniej od czasu miocenu, a nie jest wykluczone, że wręcz uformowały się w plejstocenie[2], czyli bez kontaktu z innym lądem. Zoolodzy przypuszczają[9], że przed wiekami na Little Swan wraz z podróżującymi ludami z Jamajki trafiła nocohutia z Jamajki (nocohutia jamajska), a izolacja trwająca być może nawet od czasu plejstocenu spowodowała dryf genetyczny, który poskutkował zmianami w morfologii[9][2].
Nocohutia z Little Swan nie budowała nor i tuneli w skalistym gruncie[10]. Podobnie jak hutia jamajska (Geocapromys brownii) i nocohutia bahamska (G. ingrahami) żyła na płaskim terenie wśród rozpadlin wapiennych skał[16][13]. Garrett Clough[17] cytując wieloletniego rezydenta wysp kapitana Gliddena stwierdza, że G. thoracatus prowadził dzienny tryb życia, co różni go od dwóch żyjących współcześnie gatunków hutii z rodzaju Geocapromys[16][13].
Nie odnaleziono kopalnych śladów występowania G. thoracatus na wyspach Swan. Odkryty na Jamajce w 1916 roku fragment żuchwy i kości udowej[9], został sklasyfikowany jako należący do przedstawiciela tego gatunku, lecz późniejsze badania wykazały, że kościec należał do młodego osobnika nocohutii jamajskiej (Geocapromys brownii)[9][2].
Nocohutia wyspowa była roślinożercą. Nie ma zbyt wielu informacji na temat żywienia tych zwierząt, z wyjątkiem stwierdzenia barona Moyne[10], mówiącego, że nocohutie na wyspie Swan żerowały na dzikim winie porastającym skały. Clough podawał, że wiecznie zielony krzew Strumpfia maritima i liściokwiat Phyllanthus epiphyllanthus wybierane przez Geocapromys ingrahami spośród roślinności jego rodzimej wschodniej wyspy Plana Cays, były również dostępne na wyspach Swan. Prawdopodobnie były więc także pożywieniem tamtejszej hutii[17].
Nocohutia wyspowa (Geocapromys thoracatus) (ang: Little Swan Island Hutia, Swan Island Hutia) – wymarły gatunek gryzonia z rodzaju Geocapromys z rodziny hutiowatych (podrodzina: hutie) zamieszkujący w przeszłości wyłącznie teren jednej małej – należącej do Hondurasu – wyspy, wchodzącej w skład leżących na Morzu Karaibskim wysp Swan (Islas Santanilla). Gatunek Geocapromys thoracatus wymarł prawdopodobnie w latach 50. XX wieku.
Geocapromys thoracatus[2] är en utdöd gnagare som först beskrevs av Frederick W. True 1888. Geocapromys thoracatus ingår i släktet kortsvansade bäverråttor, och familjen bäverråttor.[3][4] IUCN kategoriserar arten globalt som utdöd.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[3]
Denna gnagare levde på Islas del Cisne (svanöarna) nära Honduras. Troligen bildades arten av andra kortsvansade bäverråttor som introducerades för 7000 till 5000 år sedan av indianerna på ögruppen. Fram till början av 1900-talet var populationen jämförelsevis stor. På grund av flera orkaner och införda rovdjur som tamkatter dog de ut vid mitten av 1900-talet. Habitatet utgjordes av buskskogar.[1][5]
Wikimedia Commons har media som rör Geocapromys thoracatus.
Wikispecies har information om Geocapromys thoracatus.
Geocapromys thoracatus är en utdöd gnagare som först beskrevs av Frederick W. True 1888. Geocapromys thoracatus ingår i släktet kortsvansade bäverråttor, och familjen bäverråttor. IUCN kategoriserar arten globalt som utdöd. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Denna gnagare levde på Islas del Cisne (svanöarna) nära Honduras. Troligen bildades arten av andra kortsvansade bäverråttor som introducerades för 7000 till 5000 år sedan av indianerna på ögruppen. Fram till början av 1900-talet var populationen jämförelsevis stor. På grund av flera orkaner och införda rovdjur som tamkatter dog de ut vid mitten av 1900-talet. Habitatet utgjordes av buskskogar.
Видова назва грец. θωρακας — «нагрудний знак» вказує на поперечну смугу хутра кремового кольору на грудях, яка характерна для цього виду.
Довжина голови й тіла: 330–350 мм. Вуха порівняно з іншими видами цього роду великі. Хутро зверху сіро-коричневе, на животі світло-коричневе. Більшість волосинок на спині світло-коричнева з коричнево-рудою основою, але упереміш із довгими темно-коричневими волосками, особливо по центру спини. Довжина волосків 20-25 мм. На боках, які світліші ніж спина і темніші ніж живіт, темно-коричневі спинні волоски дають шлях власне коричневим. 8-10 тонких вібрісів мають довжину 50 мм. Вуха порівняно великі й, здається, майже голі, хоча зовнішні і внутрішні поверхні мають розріджене покриття з надзвичайно коротких тонких волосків. Китиці на вухах відсутні. Хвіст короткий, приблизно рівний довжині задніх ніг, і з мізерним покриттям довгими темно-коричневими волосками. Молочних залоз дві з кожного боку, розташовані приблизно посередині на грудній клітці. Статевий диморфізм не виявлений, але самці трохи більші.
Вид Geocapromys thoracatus відомий з Малого лебединого острову. Це крихітний (2 км².), віддалений (відстань до найближчого берега 180 км) острівець на північно-заході Карибського моря, утворений піднятими коралових вапняків. Хоча Великий лебединий острів розташований всього за 0,5 км на захід від Малого і вкритий пишнішою рослинністю, немає ніяких доказів проживання цього виду на ньому. Плато острова густо вкрите невисокими деревами, колючими чагарниками і кактусами, які формують низький навіс над вкритою гострими тріщинами, глибоко еродованою вапняною поверхнею. Тому тварини не мають можливості рити нори і вони живуть в зубчастих тріщинах в коралової породи. Як і інші представники виду Geocapromys thoracatus травоїдний.
Geocapromys thoracatus là một loài động vật có vú trong họ Capromyidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được True mô tả năm 1888.[2]
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Geocapromys thoracatus là một loài động vật có vú trong họ Capromyidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được True mô tả năm 1888.
Geocapromys thoracatus (True, 1888)
Охранный статус Исчезнувший вид
Островная хутия (лат. Geocapromys thoracatus) — вымерший вид грызунов из семейства хутиевых. Был эндемиком карибского острова Малый Сисне, Гондурас.
Представителей этого вида не видели с начала 1950-х годов[1]. Они вымерли из-за хищничества со стороны кошек, которые были завезены сюда до 1960-х годов.
Видовое название происходит от греч. θωρακας — «нагрудный знак» указывает на поперечную полосу меха кремового цвета на груди, которая характерна для этого вида.
Длина тела от 33 до 35 см. Уши по сравнению с другими видами этого рода большие. Мех сверху серо-коричневый, на брюхе светло-коричневый. Большинство волосинок на спине светло-коричневые с коричнево-рыжей основой, но вперемешку с длинными тёмно-коричневыми волосками, особенно по центру спины. Длина волосков 20—25 мм. По бокам, которые светлее чем спина и темные чем брюхо, тёмно-коричневые спинные волоски дают путь собственно коричневым. 8—10 тонких вибрисс имеют длину 50 мм. Уши сравнительно крупные и, кажется, почти голые, хотя внешние и внутренние поверхности имеют разреженное покрытие из чрезвычайно коротких тонких волосков. Кисти на ушах отсутствуют. Хвост короткий, примерно равный длине задних ног, и со скудным покрытием длинными тёмно-коричневыми волосками. Молочных желёз две с каждой стороны, расположены примерно посередине на грудной клетке. Половой диморфизм не выявлен, но самцы немного больше. Вероятно, масса взрослых животных должны была составлять до 1 кг[2].
Островная хутия известна с острова Малый Сисне. Это крошечный (2 км²), удаленный (расстояние до ближайшего берега 180 км) островок на северо-западе Карибского моря, образованный поднятием коралловых известняков. Хотя Большой Сисне находится всего в 0,5 км к западу от Малого и покрыт пышной растительностью, нет никаких доказательств обитания этого вида на нём. Плато острова густо покрыто невысокими деревьями, колючими кустарниками и кактусами, которые формируют низкий навес над покрытой острыми трещинами, глубоко эродированных известковой поверхностью. Поэтому животные не имеют возможности рыть норы и живут в зубчатых трещинах в коралловой породы. Как и другие представители вида, островная хутия была травоядным видом.
Островная хутия (лат. Geocapromys thoracatus) — вымерший вид грызунов из семейства хутиевых. Был эндемиком карибского острова Малый Сисне, Гондурас.
Представителей этого вида не видели с начала 1950-х годов. Они вымерли из-за хищничества со стороны кошек, которые были завезены сюда до 1960-х годов.
Видовое название происходит от греч. θωρακας — «нагрудный знак» указывает на поперечную полосу меха кремового цвета на груди, которая характерна для этого вида.
Длина тела от 33 до 35 см. Уши по сравнению с другими видами этого рода большие. Мех сверху серо-коричневый, на брюхе светло-коричневый. Большинство волосинок на спине светло-коричневые с коричнево-рыжей основой, но вперемешку с длинными тёмно-коричневыми волосками, особенно по центру спины. Длина волосков 20—25 мм. По бокам, которые светлее чем спина и темные чем брюхо, тёмно-коричневые спинные волоски дают путь собственно коричневым. 8—10 тонких вибрисс имеют длину 50 мм. Уши сравнительно крупные и, кажется, почти голые, хотя внешние и внутренние поверхности имеют разреженное покрытие из чрезвычайно коротких тонких волосков. Кисти на ушах отсутствуют. Хвост короткий, примерно равный длине задних ног, и со скудным покрытием длинными тёмно-коричневыми волосками. Молочных желёз две с каждой стороны, расположены примерно посередине на грудной клетке. Половой диморфизм не выявлен, но самцы немного больше. Вероятно, масса взрослых животных должны была составлять до 1 кг.
Островная хутия известна с острова Малый Сисне. Это крошечный (2 км²), удаленный (расстояние до ближайшего берега 180 км) островок на северо-западе Карибского моря, образованный поднятием коралловых известняков. Хотя Большой Сисне находится всего в 0,5 км к западу от Малого и покрыт пышной растительностью, нет никаких доказательств обитания этого вида на нём. Плато острова густо покрыто невысокими деревьями, колючими кустарниками и кактусами, которые формируют низкий навес над покрытой острыми трещинами, глубоко эродированных известковой поверхностью. Поэтому животные не имеют возможности рыть норы и живут в зубчатых трещинах в коралловой породы. Как и другие представители вида, островная хутия была травоядным видом.
胸甲硬毛鼠（Geocapromys thoracatus），又名小斯旺島牛鼠，是分佈在洪都拉斯東北部天鵝群島的硬毛鼠。牠們行動遲緩，外觀像豚鼠。牠們在山洞及石縫間以樹皮及葉子築巢。
胸甲硬毛鼠的祖先可能是於5000－7000年前由牙買加帶來。牠們有可能是牙買加硬毛鼠的亞種。於20世紀初牠們也算很普遍，但因1955年嚴重的颶風破壞及家貓的入侵而消失。
