Lion-tailed macaques are affected by habitat loss due to the harvesting of firewood, timber, and other forest products for human use (Burton, 1995). They are also subject to inbreeding, resulting from having low numbers in the wild and different troops being separated in small forest fragments.
In the 1980s, efforts were made to increase the population. Macaca silenus was put on the Species Survival Plan. Because lion-tailed macaques breed well in captivity, there are now 500 lion-tailed macaques in zoos worldwide and the population can be increased dramatically (Burton, 1995).
US Federal List: endangered; no special status
CITES: appendix i
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
Macaques have extensive patterns of communication, typical of diurnal primates. They rely heavily on vocal communication. "Lion-tailed macaques have 17 different vocal patterns and many types of body movements used to express communication" (Burton, 1995). In addition, visual communication (through body postures and facial expression), and tactile communication (in the form of grooming, play, mounting, and aggression) occur in macaques. It is likely that some chemical communication occurs, especially as pertains to advertizement of oestrus (Nowak, 1999).
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Lion-tailed macaques may raid agricultural fields and orchards and are sometimes shot as pests (Burton, 1995).
Negative Impacts: crop pest
Macaca silenus is hunted for its skin and meat. These animals are also used in the pet trade and for medical research (Burton, 1995).
Positive Impacts: pet trade ; food ; body parts are source of valuable material; research and education
Because of their frugivory and their ability to carry fruits in their large cheek pouches, it is likely that these monkeys play some role in seed dispersal. To the extent that they prey upon other animals, they may have some impact on prey populations. As prey animals themselves, lion-tailed macaques may have a positive impact on populations of their predators.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Lion-tailed macaques are omnivorous but their diet consists mainly of fruit. They also eat a wide variety of vegetation such as leaves, stems, flowers, buds, and fungi. They occasionally eat meat from insects, lizards, tree frogs, and small mammals. These macaques obtain some of their water by licking dew from leaves. Lion-tailed macaques prefer to forage quickly for fear of predators. Their cheeck pouches enable them to quickly gather large amounts of food in times of danger. "When fully extended, their cheek pouches can store an equilivant to their stomach's capacity" (Burton, 1995). Macaca silenus feed from dawn till dusk, generally, on foods that are closest to their sleeping ground (Nowak, 1999).
Animal Foods: mammals; amphibians; reptiles; insects
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems; fruit; flowers
Other Foods: fungus
Primary Diet: omnivore
Lion-tailed macaques (Macaca silenus) are found only in India in the Western Ghats mountains.
Biogeographic Regions: oriental (Native )
Macaca silenus lives in evergreen and semi-evergreen rainforests and monsoon forests. They typically are associated with broadleaf trees, and can be found at elevations as great as 1,500 m.
Range elevation: 1,500 (high) m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: rainforest ; mountains
Lion-tailed macaques are 40 to 61 cm in length, with the tail adding an additional 24 to 38 cm. Males typically weigh between 5 and 10 kg, but the smaller females weigh only 3 to 6 kg.
The body is covered with black fur. The tail is long, thin, and naked, with a tuft of black puffy hair at the tip. Both males and females have a grayish lion-like mane of fur that surrounds the face. The face itself is bare and black.
Macaca silenus has two incisors, one canine, three premolars, and two molars in each quadrant of the mouth (Lawlor, 1979). Lion-tailed macaques have cheek pouches that open beside the lower teeth and extend down the side of the neck.
Offspring are born with soft, black pelage that is replaced with adult pelage after two months of age (Burton, 1995).
Range mass: 3 to 10 kg.
Range length: 40 to 61 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
It is likely that these animals fall prey to snakes, raptors, and larger carnivores.
Macaca silenus has a maximum lifespan of 38 years in captivity, although it is more typical for them to reach about 30 years of age. In the wild, the expected maximum lifespan is about 20 years.
Average lifespan
Status: wild: 20 years.
Range lifespan
Status: captivity: 38 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 30 years.
Average lifespan
Sex: female
Status: captivity: 40.0 years.
Average lifespan
Sex: male
Status: captivity: 38.0 years.
Average lifespan
Status: wild: 30.0 years.
This species is polygynous. Groups of M. silenus typically contain one male and several females and juveniles.
Mating System: polygynous
In lion-tailed macaques, females become sexually mature at 5 years of age, and males mature at 8 (Nowak, 1999). Macaca silenus has no specific breeding season. When a female is in estrus, swelling occurs in the area under her tail (perineal oestrus swelling) and she emits a courtship call to let males know she is ready to copulate (Nowak, 1999). Courtship generally consists of the male examining the female's genitals and then isolation of the couple from the troop in order to copulate without interruption. Once they have copulated, the two do not stay together.
After gestation period of approximately 6 months, females typically give birth to one offspring (Burton, 1995). Although breeding occurs throughout the year, most births coincide with the peak of the wet season when resources are abundant. Newborn macaques weigh betweem 400 and 500 g (Nowak, 1999). Females tend to carry the offspring on their abdomens. Males and females reach maturity at different ages, with males maturing later, at 8 years of age. Females can produce their first offspring around the age of 5 years (Nowak, 1999).
In most macaques, females can reproduce once per year if conditions are good. Young are weaned before they reach one year of age.
Breeding interval: Females can probably reproduce about once per year if conditions are favorable.
Breeding season: Macaca silenus has no specific breeding season.
Average number of offspring: 1.
Average gestation period: 180 days.
Average time to independence: 4 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 5 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 8 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 407 g.
Average gestation period: 176 days.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 2511 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 1429 days.
Females nurse and care for their young for extended periods while the young learn and grow. When offspring reach adolescence, females generally stay in the social group of their birth, but males leave, and live in nomadic all-male groups until they are able to defend a harem of their own. Males may establish a new family group or steal one from an old or injured male of another group.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female); post-independence association with parents; extended period of juvenile learning; inherits maternal/paternal territory
Macaca silenus[1] a zo ur spesad makaked eus kerentiad ar Cercopithecidae.
Bevañ a ra al loen e koadegi trovanel mervent India.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Macaca silenus a zo ur spesad makaked eus kerentiad ar Cercopithecidae.
El macaco silè (Macaca silenus) és una espècie de macaco que viu al sud-oest de l'Índia. Viu en grups socials compostos per una mitjana de 18 individus (tot i que poden ser d'entre 7 i 40 individus). Normalment, cada grup inclou un mascle adult, un mascle subadult i unes quantes femelles adultes, juntament amb les seves cries. En són una excepció els grups que viuen en boscos fragmentats, que poden tenir fins a quatre mascles adults diferents.
El macaco silè (Macaca silenus) és una espècie de macaco que viu al sud-oest de l'Índia. Viu en grups socials compostos per una mitjana de 18 individus (tot i que poden ser d'entre 7 i 40 individus). Normalment, cada grup inclou un mascle adult, un mascle subadult i unes quantes femelles adultes, juntament amb les seves cries. En són una excepció els grups que viuen en boscos fragmentats, que poden tenir fins a quatre mascles adults diferents.
Makak lví (Macaca silenus) je druh opice, vyskytující se v pohoří Západní Ghát na jihu Indie.
Makak lví má černou srst, s výjimkou jeho bílé hřívy, která lemuje téměř celou hlavu. Na délku měří 42 až 61 cm. S hmotností 2 až 10 kg se řadí mezi menší makaky. Ocas je dlouhý asi 25 cm a na konci má černý chomáč chlupů. Samec má tento chomáč rozvinutější než samice. Březost trvá asi 6 měsíců. Samice dosahují pohlavní dospělosti ve věku 4 let, samci pak v 6 letech. V přírodě se dožívají v průměru 20 let, v zajetí až 30 let.
Jedná se o druh s denní aktivitou. Většinu svého života tráví v horních patrech tropických deštných lesů. Žije ve skupinách o 10 až 20 jedincích, kde převládají samice. Jsou velmi teritoriální. Na případné vetřelce křičí, a jestliže se vetřelci nevzdálí, neváhají bojovat. Živí se plody, pupeny, listy i jinými částmi stromů. Ojediněle si může zpestřit jídelníček holuby či jejich vejci. V případě rychlé změny prostředí, například při odlesňování, se dokáže dobře přizpůsobit novým podmínkám.
Podle údajů z roku 2003 se ve volné přírodě vyskytuje 3000 až 3500 těchto makaků. Patří k nejvíce ohroženým primátům. Nejvíce je ohrožuje lidská činnost jako pěstování čaje či stavba vodních nádrží, protože se snaží lidem co nejvíce vyhýbat, což činí jejich areál výskytu ještě menší a tvoří se tak malé oddělené populace. V zoologických zahradách ve světě se v současnosti vyskytuje 338 těchto makaků. V ČR tento druh chová ZOO Ostrava a v ZOO Plzeň.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Lion-tailed macaque na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu makak lví ve Wikimedia Commons
Makak lví (Macaca silenus) je druh opice, vyskytující se v pohoří Západní Ghát na jihu Indie.
Der Bartaffe oder Wanderu (Macaca silenus) ist eine Primatenart aus der Gattung der Makaken innerhalb der Familie der Meerkatzenverwandten (Cercopithecidae). Er lebt im südwestlichen Indien und ist in seinem Bestand bedroht.
Das Fell der Bartaffen ist dunkelbraun oder schwarz, herausragendstes Merkmal ist die silberweiße Mähne, die den Kopf an den Backen und am Kinn umgibt und der dieser Affe seinen deutschen Namen verdankt. Das haarlose Gesicht ist schwarz gefärbt. Mit einer Kopfrumpflänge von 40 bis 60 Zentimetern und einem Gewicht von 3 bis 10 Kilogramm zählt er zu den kleineren Makaken, wobei die Männchen allerdings deutlich schwerer als die Weibchen werden. Der Schwanz ist mit einer Länge von 24 bis 38 Zentimetern mittellang und hat eine schwarze Quaste am Ende. Gewisse Ähnlichkeiten mit einem Löwen haben ihm im Englischen den Namen Lion-tailed Macaque gegeben.
Bartaffen leben ausschließlich im südwestlichen Indien in den südlichen Regionen der Westghats. Sie sind tagaktive Regenwaldbewohner und gute Kletterer, die den Großteil ihres Lebens auf den Bäumen verbringen. Im Gegensatz zu anderen Makakenarten meiden sie die menschliche Nähe und besiedeln auch keine Plantagen. In ihrem Gruppenverhalten ähneln sie den anderen Makaken: sie leben in Gruppen von meist zehn bis zwanzig Tieren, die sich aus einigen Männchen und vielen Weibchen zusammensetzen. Innerhalb der Gruppen besteht eine ausgeprägte Hierarchie. Bartaffen sind territoriale Tiere, sie verteidigen ihr Revier zunächst mit lautem Schreien gegenüber anderen Trupps. Nützt dies nichts, kann es auch zu aggressiven Raufereien kommen.
Bartaffen ernähren sich in erster Linie von Früchten, daneben nehmen sie Blätter, Knospen, Insekten und kleine Wirbeltiere zu sich.
Nach rund sechsmonatiger Tragzeit bringt das Weibchen meist ein einzelnes Jungtier zur Welt. Dieses wird rund ein Jahr lang gesäugt und erreicht mit vier (Weibchen) bis sechs Jahren die Geschlechtsreife. Die Lebenserwartung beträgt in freier Wildbahn rund 20 Jahre, in Menschenobhut bis zu 30 Jahre.
Bartaffen zählen zu den seltensten und bedrohtesten Primaten. Nach Schätzungen der IUCN leben nur mehr weniger als 2.500 adulte Tiere dieser Art über mehrere Gebiete in Südwestindien verstreut. Die Zerstörung ihres Lebensraumes und die Tatsache, dass sie menschliche Nähe meiden, haben zum drastischen Rückgang der Population geführt. Die IUCN listet die Art als stark gefährdet (endangered). Mehrere zoologische Gärten, auch in Europa, beteiligen sich an einem Zuchtprogramm, das das Überleben dieser Spezies sichern soll.
Der Bartaffe oder Wanderu (Macaca silenus) ist eine Primatenart aus der Gattung der Makaken innerhalb der Familie der Meerkatzenverwandten (Cercopithecidae). Er lebt im südwestlichen Indien und ist in seinem Bestand bedroht.
ସିଂହଲାଙ୍ଗୁଡ଼ିଆ ମାଙ୍କଡ଼ (ଈଂରାଜୀରେ Lion-tailed Macaque, ଜୀବବିଜ୍ଞାନ ନାମ Macaca silenus) ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତର ପଶ୍ଚିମଘାଟ ପର୍ବତମାଳାରେ ବସବାସ କରୁଥିବା ଏକ ଆଦି ବାନର । ମାଲାୟାଲମ୍ ଭାଷାରେ ଏହି ମାଙ୍କଡ଼କୁ സിംഹവാലൻ കുരങ്ങ് ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ଲୋକେ ଏହି ମାଙ୍କଡ଼କୁ ୱାନ୍ଦେରୁ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କୁହନ୍ତି ।
ସିଂହଲାଙ୍ଗୁଡ଼ିଆ ମାଙ୍କଡ଼ର ଦେହର ଲୋମ କଳା । ଏହି ମାଙ୍କଡ଼ର ମୁଣ୍ଡ ବା ମୁହଁ ଚାରିପଟେ ରୂପେଲି-ଧଳା ରଙ୍ଗର କେଶର ରହିଥାଏ । ଏହି କେଶର କାନ ଓ ଗାଲ ପାଖରୁ ନେଇ ଥୋଡ଼ି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରହିଥାଏ । ମୁହଁ ଏପରି ଦିଶୁଥିବାରୁ ଯୋଗୁଁ ଏହି ମାଙ୍କଡ଼କୁ ଜର୍ମାନ୍ ଭାଷାରେ Bartaffe ବା ଦାଢ଼ିଆ ମାଙ୍କଡ଼ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ଏହି ପ୍ରଜାତିର ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କ ମୁହଁରେ ଲୋମ ନଥାଏ ଓ ମୁହଁର ରଙ୍ଗ ମଧ୍ୟ କଳା । ମୁଣ୍ଡରୁ ମାପିଲେ ଏହି ମାଙ୍କଡ଼ର ଶରୀରର ଉଚ୍ଚତା ପ୍ରାୟ ୪୨-୬୧ ସେଣ୍ଟିମିଟର୍ ଓ ଓଜନ ପ୍ରାୟ ୨-୧୦ କିଲୋଗ୍ରାମ୍ । ଏହି କାରଣରୁ ଏହା କ୍ଷୁଦ୍ର ବାନରମାନଙ୍କ ଶ୍ରେଣୀରେ ପରିଗଣିତ ହୋଇଥାଏ । ଲାଞ୍ଜଟି ମଧ୍ୟମ ଧରଣର ଓ ପ୍ରାୟ ୨୫ ସେଣ୍ଟିମିଟର୍ ଲମ୍ବା । ଲାଞ୍ଜର ଶେଷାଗ୍ର ସିଂହମାନଙ୍କ ଲାଞ୍ଜ ପରି ସାମାନ୍ୟ ଝଙ୍କାଳିଆ ବା ଅଧିକ ଲୋମବିଶିଷ୍ଟ । ଅଣ୍ଡିରା ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କ ଲାଙ୍ଗୁଡ଼ରେ ମାଈ ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କଠାରୁ ଅଧିକ ଘଞ୍ଚ ଲୋମ ରହିଥିବା ସ୍ପଷ୍ଟଭାବେ ପରିଲକ୍ଷିତ ହୋଇଥାଏ ।
ଏମାନଙ୍କ ଗର୍ଭଧାରଣ ସମୟ ପ୍ରାୟ ୬ ମାସ । ମାଈ ମାଙ୍କଡ଼ ଏକ ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶିଶୁମାନଙ୍କର ଲାଳନ ପାଳନର ଦାୟିତ୍ତ୍ୱ ବହନ କରିଥାଏ । ଅଣ୍ଡିରା ମାଙ୍କଡ଼ମାନେ ପ୍ରାୟ ୬ ବର୍ଷରେ ଓ ମାଈ ମାଙ୍କଡ଼ମାନେ ପ୍ରାୟ ୪ ବର୍ଷରେ ଯୌନ ପରିପକ୍ୱତା ଲାଭ କରିଥାନ୍ତି । ବଣୁଆ ଓ ପାଳିତ ସିଂହଲାଙ୍ଗୁଡ଼ିଆ ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କ ହାରାହାରି ଜୀବନକାଳ ଯଥାକ୍ରମେ ୨୦ ବର୍ଷ ଓ ୩୦ ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହୋଇପାରେ । [୪]
ସିଂହଲାଙ୍ଗୁଡ଼ିଆ ମାଙ୍କଡ଼ମାନେ ସାଧାରଣତଃ ଦିବାଚର ଓ ବର୍ଷାରଣ୍ୟ ବସବାସୀ । ଅଧିକାଂଶ ମାଙ୍କଡ଼ଙ୍କ ପରି ଏମାନେ ଗଛ ଚଢ଼ିବାରେ ଦକ୍ଷ ଓ କ୍ରାନ୍ତୀୟ ଚିରହରିତ୍ ଅରଣ୍ୟରେ ଥିବା ଗଛମାନଙ୍କ ଉପର ଭାଗରେ ଏମାନଙ୍କ ଜୀବନକାଳର ଅଧିକାଂଶ ସମୟ କଟିଥାଏ । ଅନ୍ୟ ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କଠାରୁ ବିପରୀତ ଏମାନେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ଦୂରେଇ ରହିବା ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି । ନିଜ ଦଳରେ ଥିବା ବେଳେ ଏମାନଙ୍କ ବ୍ୟବହାର ଠିକ୍ ଅନ୍ୟ ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କ ପରି ହୋଇଥାଏ । ଗୋଟିଏ ଅନୁକ୍ରମିକ ଦଳରେ ପ୍ରାୟ ୧୦ରୁ ୨୦ଟି ଜୀବ ଥାଆନ୍ତି । ଦଳରେ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ଅଣ୍ଡିରା ଓ ବହୁ ସଂଖ୍ୟକ ମାଈ ମାଙ୍କଡ଼ ରହିଥାନ୍ତି । ମାଙ୍କଡ଼ ଦଳମାନେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ କ୍ଷେତ୍ର ବା ଇଲାକାରେ ବିଚରଣ କରନ୍ତି । ଅନୁପ୍ରବେଶକାରୀ ମାଙ୍କଡ଼ ଦଳ ଦେଖିଲେ ଏମାନେ ବଡ଼ ପାଟିରେ ଶବ୍ଦ କରି ସେମାନଙ୍କୁ ହୁରୁଡ଼ାଇଦେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି । ଅନୁପ୍ରବେଶକାରୀ ଦଳ ଏପରି ବ୍ୟବହାରକୁ ଭ୍ରୁକ୍ଷେପ ନକଲେ ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଆକ୍ରାମକ ଶାରୀରିକ ସଂଘର୍ଷ ହୋଇଥାଏ ।
ସିଂହଲାଙ୍ଗୁଡ଼ିଆ ମାଙ୍କଡ଼ମାନେ ବୃକ୍ଷଜୀବୀ, ଗଛର ଫଳ ଇତ୍ୟାଦି ଖାଆନ୍ତି ତଥା ନିଜର ଅଧିକାଂଶ ସମୟ ଖାଦ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣରେ ଅତିବାହିତ କରନ୍ତି । [୫] ସ୍ଥାନୀୟ ଫଳ, ପତ୍ର, କଢ଼, ଛୋଟ କୀଟ ଓ କ୍ଷୁଦ୍ର ମେରୁଦଣ୍ଡୀ ପ୍ରାଣୀ ଇତ୍ୟାଦିଙ୍କୁ ଖାଇଥାନ୍ତି । ପାଣିପାଗରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖାଦେଲେ ଏମାନେ ନିଜର ଖାଦ୍ୟପେୟ, ବାସସ୍ଥାନ ବଦଳାଇ ପରିବେଶ ସହିତ ନିଜକୁ ଖାପଖୁଆଇ ରହିପାରନ୍ତି । ଆବଶ୍ୟକତା ପଡ଼ିଲେ ଏମାନେ ମଞ୍ଜି, କରଡ଼ି, ଫୁଲ ତଥା ଅଜଣା ଗଛର ଫଳ ଇତ୍ୟାଦି ଖାଇ ରହିପାରନ୍ତି । [୫] କେରଳରେ ସିଂହଲାଙ୍ଗୁଡ଼ିଆ ମାଙ୍କଡ଼ ପକ୍ଷୀ ଶାବକ, ପାରା ଅଣ୍ଡା ଇତ୍ୟାଦି ଖାଇବା ମଧ୍ୟ ଦେଖାଯାଇଛି । [୬]
ଅନ୍ତର୍ଜାତିକ ପ୍ରକୃତି ସଂରକ୍ଷଣ ସଂଘ (IUCN)ର ସର୍ବେକ୍ଷଣରୁ ଜଣାପଡ଼ିଛି ଯେ କେରଳ ଓ କର୍ଣ୍ଣାଟକର ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନରେ ପ୍ରାୟ ୩୦୦୦-୩୫୦୦ ସିଂହଲାଙ୍ଗୁଡ଼ିଆ ମାଙ୍କଡ଼ ରହିଛନ୍ତି । [୭] ଆଦି ବାନରମାନଙ୍କ ପ୍ରଜାତିମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଏମାନେ ଅତି ବିରଳ ଓ ବିଲୋପମୁଖୀ ପ୍ରଜାତି । କ୍ରମଶଃ ବୃଦ୍ଧି ପାଉଥିବା ଚା, କଫି, ଶାଗୁଆନ୍, କୁଇନାଇନ୍ ଚାଷ, ଜଳ ସେଚନ ଓ ବିଦ୍ୟୁତ୍ ଉତ୍ପାଦନ ପାଇଁ କରାଯାଉଥିବା ନଦୀବନ୍ଧ ପ୍ରକଳ୍ପ, ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରକୁ ପ୍ରବେଶ କରୁଥିବା ମନୁଷ୍ୟଙ୍କ ବସବାସ ସ୍ଥାନ ଯୋଗୁଁ ଏହି ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କ ଅଧିବାସ ଦିନକୁ ଦିନ କ୍ଷୀଣ ହୋଇଆସିଲାଣି । ଏମାନେ ଚା ଓ କଫି ବଗିଚାରେ ନିଜର ଖାଦ୍ୟ ଖୋଜନ୍ତି ନାହିଁ କିମ୍ବା ବଗିଚା ମଧ୍ୟଦେଇ ଯାତାୟତ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଅଧିବାସ କ୍ଷୟ ଓ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ଦୂରେଇ ରହିବା ପ୍ରବୃତ୍ତି ହେତୁ ଏମାନଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ଦ୍ରୁତମାତ୍ରାରେ ହ୍ରାସ ପାଉଛି ।
୧୯୭୭ରୁ ୧୯୮୦ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ “ସେଭ୍ ସାଇଲେଣ୍ଟ୍ ଭ୍ୟାଲି” (Save Silent Valley) ନାମକ ପରିବେଶ ଆନ୍ଦୋଳନ ସିଂହଲାଙ୍ଗୁଡ଼ିଆ ମାଙ୍କଡ଼ମାନଙ୍କ ସଂକଟାପନ୍ନ ସ୍ଥିତି ଉପରେ ନିଜର ଧ୍ୟାନ କେନ୍ଦ୍ରୀଭୂତ କରିଥିଲା । ୧୯୯୩ରୁ ୧୯୯୬ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେରଳର ସାଇଲେଣ୍ଟ୍ ଭ୍ୟାଲି ଜାତୀୟ ଉଦ୍ୟାନରେ ୧୪ଟି ମାଙ୍କଡ଼ଦଳ ରହିଥିଲେ ଓ ଏହା ଏମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସବୁଠାରୁ ନିରାପଦ ଅଧିବାସ ବୋଲି ଆଶା କରାଯାଉଥିଲା । [୮] କର୍ଣ୍ଣାଟକର ସିର୍ସି-ହୋନ୍ନାୱାରାରେ ୩୨ଟି ସିଂହଲାଙ୍ଗୁଡ଼ିଆ ମାଙ୍କଡ଼ଦଳ ଦେଖାଯାଇଥିଲା ଓ ଭାରତରେ ଏହି ଅଞ୍ଚଳ ସେମାନଙ୍କ ଉତ୍ତରତମ ଅଧିବାସ ବୋଲି କୁହାଯାଇପାରିବ । [୯] ୨୦୦୭ ମସିହାରେ ତାମିଲନାଡ଼ୁର ଥେନି ଜିଲ୍ଲାରେ କରାଯାଇଥିବା ଏକ ସ୍ଥାନୀୟ ଗଣନା ଅନୁଯାୟୀ ସେଠାରେ ପ୍ରାୟ ୨୫୦ଟି ମାଙ୍କଡ଼ ରହିଥିବା ଜଣାପଡ଼ିଥିଲା । ପୂର୍ବରୁ ଏହି ଅଞ୍ଚଳରେ କୌଣସି ସିଂହଲାଙ୍ଗୁଡ଼ିଆ ମାଙ୍କଡ଼ ନଥିବାରୁ ଏହି ଗଣନା ପ୍ରକୃତିପ୍ରେମୀଙ୍କୁ ଖୁବ୍ ଉତ୍ସାହିତ କରିଥଲା । [୧୦] ତାମିଲ୍ନାଡ଼ୁର ତିରୁନେଲ୍ଭେଲି ଜିଲ୍ଲାସ୍ଥିତ କଲକ୍କଡ୍ ମୁଦନ୍ତୁରାଇ ବ୍ୟାଘ୍ର ଅଭୟାରଣ୍ୟର ପାପନାଶମ୍ ନିକଟରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ପ୍ରଜାତିର ମାଙ୍କଡ଼ ବହୁ ସଂଖ୍ୟାରେ ବିଚରଣ କରୁଥିବା ଦେଖାଯାଇଛି । ଏହି ପ୍ରଜାତିର ଜୀବଙ୍କ ସଂରକ୍ଷଣ ପାଇଁ ଅନେକ ଚିଡ଼ିଆଖାନାରେ ଏମାନଙ୍କୁ ରଖି ପ୍ରଜନନ କରାଯାଏ । ବିଭିନ୍ନ ଚିଡ଼ିଆଖାନାରେ ଏହି ପ୍ରଜାତିର ପ୍ରାୟ ୩୩୮ଟି ମାଙ୍କଡ଼ ରହିଛନ୍ତି । [୪]
ଦକ୍ଷିଣ ଭାରତୀୟ ରାଜ୍ୟ ସରକାରମାନଙ୍କ ଏପରି ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ଯୋଗୁଁ ବିଶ୍ୱର ସବୁଠାରୁ ସଂକଟାପନ୍ନ ୨୫ ଆଦି ବାନରମାନଙ୍କ ପ୍ରଜାତିରେ ଏହାକୁ ଆଉ ପରିଗଣିତ କରାଯାଉନାହିଁ ।
|url= value (help). சோலைமந்தி இந்தியாவின் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகளில் காணப்படும் மந்தி இனத்தைச் சேர்ந்த முதனிகளாகும். இம்மந்தியின் வெளிப்புற தோல் மயிர்கள் மின்னும் கரு நிறத்தைக் கொண்டவை. இதன் வால் சிங்கத்தின் வால் போன்று இருப்பதால் ஆங்கிலத்தில் இது Lion Tailed Macaque என்று அழைக்கப்படுகிறது. இம்மந்தியின் தமிழ்ப் பெயரான "சோலைமந்தி" என்பதை அறியாதவர்கள், இதன் ஆங்கிலப் பெயரின் நேரடி மொழிபெயர்ப்பான "சிங்கவால் குரங்கு" என்று தவறாக அழைக்கிறார்கள். இவ்விலங்கிற்கு "கருங்குரங்கு" என்றொரு பெயருமுண்டு. சங்க இலக்கியங்களில் இது நரைமுக ஊகம் என அறியப்படுகிறது.[3]
இவ்விலங்கின் வெளிமயிர் கருப்பு நிறத்திலானது. இதன் வெள்ளை அல்லது வெள்ளி நிறத்திலான பிடரிப் பகுதியின் மயிர்கள் இவ்விலங்கிற்கே உரிய சிறப்பாகும். இதன் முகம் மயிர்கள் ஏதுமின்றி கருப்பு நிறத்தில் காணப்படும். தலை முதல் வால் வரையிலான நீளம் 45 முதல் 60 செ. மீ ஆகும் மற்றும் இதன் உடல் எடை 3 முதல் 10 கிலோகிராம் வரை இருக்கும். இதன் வால்ப்பகுதி மட்டும் சுமார் 25 செ. மீ நீளமாகும் மற்றும் வாலின் நுனிப்பகுதியில் கருப்பு நிறத்திலான ஒரு மயிர் கொத்து இருக்கும். இம்மயிர் கொத்து ஆண் மந்திகளுக்கு மிகுதியாகவும், பெண் மந்திகளுக்கு சற்று குறைந்தும் காணப்படும்.
வெப்பமண்டல மழைக்காடுகளில் மட்டும் வாழும் சோலைமந்தி பகற்பொழுதில் மட்டும் சுறுசுறுப்புடன் காணப்படும் பகலாடியாகும். மரமேறுவதில் மிகவும் திறமைவாய்ந்த இம்மந்தி தன் பெரும்பாலான நேரத்தை உயர்ந்த மரக்கிளைகளிலேயே கழிக்கும். மிகவும் கூச்சவுணர்வுடைய இவ்விலங்குகள் மனிதர்களைத் தவிர்த்தே வாழவிரும்புபவை. இவை 10 முதல் 20 வரையிலான உறுப்பினர்களைக் கொண்டக் குழுக்களாக வாழும் நடத்தையைக் கொண்டவை. ஒரு குழுவில் ஒரு சில ஆண் மந்திகளும் பல பெண் மந்திகளும் இருக்கின்றன. ஒவ்வொரு குழுவும் தனக்கென்று ஒரு எல்லையை வகுத்திருக்கும், தங்கள் எல்லைக்குள் வேறொரு குழு நுழையும்பொழுது, மிகுந்த ஓசையுடன் கூச்சலிடும், சில வேளைகளில் வேற்றுக்குழு உறுப்பினருடன் சண்டைகளும் நடக்கும்.
இவ்விலங்கின் சூல்கொள்ளல் காலம் (பேறுகாலம்) 6 மாதங்களாகும். பிறந்ததிலிருந்து ஒருவருட காலம் வரை குட்டி தன் தாயின் அரவணைப்பில் வாழும். இதன் சராசரி ஆயுட்காலம் காடுகளில் சுமார் 20 ஆண்டுகள் எனவும் விலங்குக்காட்சியகங்களில் ஏறத்தாழ 30 ஆண்டுகள் என்றும் கணக்கிடப்பட்டுள்ளது.[4]
சோலைமந்திகள் மழைக்காடுகளின் மரக்கிளைகளில் மட்டும் வாழக்கூடிய ஒர் குறிப்பிடத்தக்க வாழ்க்கை முறையை கொண்டவை. இவை பழங்கள், இலைகள், பூவின் மொட்டுகள், பூச்சிகள், முதுகெலும்பற்ற சிறு விலங்குள் ஆகியவற்றை உண்கின்றன. இம்மந்திகள் பகற்பொழுதில் பெரும்பாலான நேரத்தை உணவு தேடுவதிலேயே கழிக்கின்றன. இது மிகவும் விரும்பி உண்ணும் பழவகைகள் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகளில் மட்டும் காணப்படும் மரங்களில் கிடைக்கக்கூடியவை.[5]
பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்பு கூட்டமைப்பின் (IUCN) அண்மைய கணக்கெடுப்பின்படி சோலைமந்தியின் மொத்த உயிர்த்தொகை 3000 முதல் 3500 இருக்கக்கூடும்.[6] உலகிலுள்ள முதனிகளில் மிகவும் அரிதானதும் மிகவும் அச்சுறுத்தலுக்குள்ளானதுமான முதனிகள் சோலைமந்திகளாகும். இவை தமிழ் நாடு, கேரளா மற்றும் கர்நாடகா மாநிலங்களின் பசுமைமாறாக் காடுகளில் மட்டும் காணப்படுகின்றன.[7] இவ்விலங்கின் வாழ்விடம், காடுகள் திருத்தப்பட்டு பணப்பயிர் வேளாண்மை மேற்கொள்ளப்படுவதால் மிகவும் பிளவுப்பட்டுள்ளது. தவிர மின் உற்பத்திக்கென அணை கட்டுதல், காடுகளில் சாலைகள் அமைத்தல் போன்ற மாந்தரின் பல்வேறு செயல்கள் சோலைமந்திகளின் வாழ்க்கைக்குப் பெரும் அச்சுறுத்தல்களாகியிருக்கின்றன.
சோலை எனும் வாழிடம் தியோடர் பாஸ்கரன்
சோலைமந்தி இந்தியாவின் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகளில் காணப்படும் மந்தி இனத்தைச் சேர்ந்த முதனிகளாகும். இம்மந்தியின் வெளிப்புற தோல் மயிர்கள் மின்னும் கரு நிறத்தைக் கொண்டவை. இதன் வால் சிங்கத்தின் வால் போன்று இருப்பதால் ஆங்கிலத்தில் இது Lion Tailed Macaque என்று அழைக்கப்படுகிறது. இம்மந்தியின் தமிழ்ப் பெயரான "சோலைமந்தி" என்பதை அறியாதவர்கள், இதன் ஆங்கிலப் பெயரின் நேரடி மொழிபெயர்ப்பான "சிங்கவால் குரங்கு" என்று தவறாக அழைக்கிறார்கள். இவ்விலங்கிற்கு "கருங்குரங்கு" என்றொரு பெயருமுண்டு. சங்க இலக்கியங்களில் இது நரைமுக ஊகம் என அறியப்படுகிறது.
ಪಕ್ಷಿಮ ಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕಂಡು ಬರುವ ಜಗತ್ತಿನ ಅತ್ಯಂತ ಹಳೆಯ ವಾನರ ಜಾತಿಯ ಪ್ರಾಣಿ ಸಿಂಹ ಬಾಲದ ಸಿಂಗಳಿಕ, ಮಾಮೂಲಿ ಕೋತಿಗಳಂತೆ ಚೆಸ್ಟೆ ಮಾಡದ,ಮಾನವನನ್ನು ಕಂಡರೆ ದೂರ ಹೋಗುವ ಸಂಕೋಚದ ಪ್ರಾಣಿ. ಕರ್ನಾಟಕ, ತಮಿಳುನಾಡು ಮತ್ತು ಕೇರಳಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ.
ಪಕ್ಷಿಮ ಘಟ್ಟಗಳು,ಇವುಗಳ ವಾಸ ಸ್ಥಾನವು ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಘಟ್ಟದ ಮೇಲಿನ ಬಾಗವು ಅಲ್ಲದ, ಅತಿ ಕೆಳಗಿನ ಬಾಗವು ಅಲ್ಲದೆ,ಮದ್ಯೆ ಬಾಗದ ಇಳಿಜಾರಿನ ಬೆಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ಇವು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ , ಕರ್ನಾಟಕದ ಸಿರಸಿ-ಕುಮಟ, ಕುದುರೆಮುಖ-ಕೊಲ್ಲೂರು, ಆಗುಂಬೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಇವೆ. ಕೊಡಗಿನ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಇವು ನಾಶವಾಗಿವೆ. ಇವುಗಳು ಪಕ್ಷಿಮ ಘಟ್ಟದ ಮಳೆ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಎಲ್ಲು ಕಂಡು ಬರುವುದಿಲ್ಲ.
ಹತ್ತುವ ಕಲೆಯನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಲ್ಲ ಇವುಗಳು ತಮ್ಮ ಜೀವಿತಾವದಿಯ ಬಹು ಕಾಲ ಮರದ ಮೇಲೆಯೇ ಕಳೆಯುವವು, 10-20ಸಂಖೆಯ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತವೇ, ಇದರಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಕಡಿಮೆ ಹೆಣ್ಣುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚು , ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಟೆರಿಟರಿ ಯಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಇವುಗಳು ಬೇರೆ ಸಿಂಗಳಿಕ ಗುಂಪುಗಳು ಬಂದಾಗ ಭಯಾನಕ ಶಬ್ದ ಮಾಡುತ್ತವೆ.
ಕಪ್ಪು ದೇಹದ, ಕಪ್ಪು ಮುಖದ ಈ ಪ್ರಾಣಿಯ ಮುಖದ ಸುತ್ತಲು ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಕೂದಲುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. 41ರಿಂದ 61 ಸೆಂ ಮಿ ಬೆಳೆಯುವ ಇದು 2 ರಿಂದ 10ಕೆಜಿ ತೂಕವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಬಾಲವು ಸಾದಾರಣ ಉದ್ದದ್ದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಬಾಲದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಗುಚ್ಚದ ಹಾಗೆ ಇರುವುದರಿಂದ ಇರುತ್ತದೆ ಸಿಂಹದ ಬಾಲದ ಹಾಗೆ, ಗಂಡು ಸಿಂಗಳಿಕದ ಬಾಲದ ಗುಚ್ಚ ಹೆಣ್ಣಿನದಕ್ಕಿಂತ ತುಸು ಹೆಚ್ಚಿರುತ್ತದೆ, ಗರ್ಭಧಾರಣೆಯು ಆರು ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ, ಒಂದು ವರ್ಷದವರೆಗೂ ಮಗುವನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಹೆಣ್ಣು ೪ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಮೆಚುರ್ ಆದರೆ ಗಂಡಿಗೆ ಆರು ವರ್ಷ. ಕಾಡಿನಲ್ಲಿರುವ ಸಿಂಗಳಿಕಗಳ ಬದುಕಿನ ಅವದಿ 20ವರ್ಷ, ಬಂದಿಸಿಡುವ ಸಿಂಗಳಿಕಗಳು 30ವರ್ಷಗಳ ವರೆಗೂ ಬದುಕುತ್ತವೆ.
ವಿವಿದ ರೀತಿಯ ಹಣ್ಣುಗಳು, ಎಲೆಗಳು, ಮೊಗ್ಗು, ಕೀಟಗಳು, ಚಿಕ್ಕ ಕಶೇರುಕಗಳು(vertebrates), ಮರದ ಮೇಲಿನ ಪಾರಿವಳದಂತಹ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ಇವುಗಳ ಆಹಾರವಾಗಿದೆ.
ಇವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಕ್ಕಮಗಳೂರಿನ ವಿಜ್ಞಾನಿ ಎಚ್ ಏನ್ ಕುಮಾರ ಅವರು ಕೊಯಮತ್ತೂರಿನಲ್ಲಿರುವ ಸಲಿಂ ಅಲಿ ಸಂಶೋದನ ಸಂಸ್ತೆಯ ಮೂಲಕ ಕಳೆದ 20 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಅದ್ಯಯನ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಅಂದಾಜು 3000-3500 ಇವುಗಳ ಒಟ್ಟು ಸಂಖೆ, ಸಿರಸಿ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ 32 ಗುಂಪುಗಳು ಇವೆ, ಹಾಗೆ ಕೊಲ್ಲೂರು ಕುದುರೆಮುಖ ಕಾಡುಗಳಲ್ಲೂ ಗಣನೀಯ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುತ್ತವೆ. ಕೊಡಗಿನ ಕಡೆ ಇವುಗಳು ಬೇಟೆ, ಕಾಡನ್ನು ಕಾಫಿ ತೋಟಗಳನ್ನಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಿದ ಪರಿಣಾಮದಿಂದ ಸಂಪೂರ್ಣ ನಾಶವಾಗಿವೆ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು, ಅಣೆಕಟ್ಟುಗಳ ನಿರ್ಮಾಣ, ವಿದ್ಯುತ್ ಉದ್ಪಾದನೆ ಯೋಜನೆಗಳು, ರಸ್ತೆಗಳು, ವ್ಯವಸಾಯ ಇನ್ನು ಮುಂತಾದವುಗಳು ಇವುಗಳ ಅವಸಾ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ನಾಶ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ.
ಸುಮಾರು 300ಚದರ ಕಿಮೀ ನಷ್ಟು ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಹೊನ್ನಾವರ, ಕುಮಟ, ಸಿರಸಿ ಮತ್ತು ಸಿದ್ದಾಪುರ ತಾಲೂಕುಗಳ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಸಿಂಹ ಬಾಲದ ಸಿಂಗಳಿಕಗಳ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಕಾಯ್ದಿರಸಲಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಅರಣ್ಯ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿ ಸೇವೆಯಲ್ಲಿರುವ ಹಿರಿಯ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಾದ ವಿಜಯ್ ಮೋಹನ್ ರಾಜ್, ಸಂತೋಷ್ ಕುಮಾರ್ ಮತ್ತು ವಿಜ್ಞಾನಿ ಎಚ್ ಏನ್ ಕುಮಾರ ಅವರ ಶ್ರಮ ದೊಡ್ಡದು.ಇಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 650 ಸಿಂಗಳಿಕಗಳು 32 ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿವೆ.
ಪಕ್ಷಿಮ ಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕಂಡು ಬರುವ ಜಗತ್ತಿನ ಅತ್ಯಂತ ಹಳೆಯ ವಾನರ ಜಾತಿಯ ಪ್ರಾಣಿ ಸಿಂಹ ಬಾಲದ ಸಿಂಗಳಿಕ, ಮಾಮೂಲಿ ಕೋತಿಗಳಂತೆ ಚೆಸ್ಟೆ ಮಾಡದ,ಮಾನವನನ್ನು ಕಂಡರೆ ದೂರ ಹೋಗುವ ಸಂಕೋಚದ ಪ್ರಾಣಿ. ಕರ್ನಾಟಕ, ತಮಿಳುನಾಡು ಮತ್ತು ಕೇರಳಗಳಲ್ಲಿ ಇದು ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ.
The lion-tailed macaque (Macaca silenus), also known as the wanderoo, is an Old World monkey endemic to the Western Ghats of South India.
Lion-tailed macaques are covered in black fur, and have a striking gray or silver mane that surrounds their face which can be found in both sexes. The face itself is hairless and black, being pinkish in infants less than a year old. They are named not for their mane, but for their tail, which is long, thin, and naked, with a lion-like, black tail tuft at the tip. The size of their tail is about 25 cm (9.8 in) in length. Their eyes are a shade of hazelnut with highlighting black eyelids. Lion-tailed macaques, like other macaques, have deep cheek pouches useful for storing food, and are quadrupedal with opposable digits. The mane that surrounds its face gives this monkey its German name Bartaffe – "beard ape". With a head-body length of 42–61 cm (17–24 in) and a weight of 2–10 kg (4.4–22.0 lb), it ranks among the smaller macaques species. Offspring are born with lighter faces and no mane, with the adult mane growing in after two months after birth.[4]
The lion-tailed macaque is a rainforest dweller, often being found in the upper canopy of tropical moist evergreen forests or monsoon forests. It is diurnal, meaning it is active exclusively in daylight hours. When they’re active, they will spend half the day foraging, and the other half will be spent resting or finding new areas to forage.[4] Unlike other macaques, it typically avoids humans when possible. In group behavior, the lion-tailed macaque is much like other macaques, living in hierarchical groups of usually 10 to 20 members, which usually consist of few males, typically 1-3, and many females. They have a polygynous mating system with no specific breeding season. While there is no specific breeding season, they do tend to breed in the wet season when resources are most abundant. [4] Little time is spent grooming or playing with others in the group. Of the few males, only one will be the dominant male, who will protect his troop from others and be the one who breeds. It is a territorial animal, defending its area first with loud cries and bared teeth towards the invading troops. If this proves to be fruitless, it brawls aggressively, which can result in severe injuries due to lacerations from their large canines. Other forms of communication come in the form of mounting to show strength, branch shaking to scare off, lip-smacking as a friendly greeting, or yawning with a grimace to indicate dominance.[4]
Lion-tailed macaque behavior is characterized by typical patterns of arboreal living. This patterns involve selectively feeding on a large variety of fruit trees, large interindividual spaces while foraging, and time budgets with high proportion of time devoted to exploration and feeding.[5] Lion-tailed macaques are omnivores, primarily eating indigenous fruits, seeds, flowers, insects, snails, and small vertebrates in virgin forest. Lion-tailed macaques are very important for seed dispersal, and are able to transport seeds long distances by either dropping or defecating seeds. However, due to changes in their environment, adaption to rapid environmental change has occurred in areas of massive selective logging through behavioral modifications and broadening of food choices. These changes involve a large increase in ground foraging and feeding on far more non-native plants and insects.[4] These feeding changes include fruits, seeds, shoots, pith, flowers, cones, mesocarp, and other parts of many non-indigenous and pioneer plants.[5] In the forests of Kerala they were observed preying on nestlings and eggs of pigeons.[6]
Gestation lasts approximately six months. The young are nursed for one year. Sexual maturity is reached at four years for females, and six years for males. The life expectancy in the wild is approximately 20 years, while in captivity is up to 30 years.[7]
While lion-tailed macaques are preyed on by snakes, raptors, and large carnivores, the impact of natural predators on population size doesn’t compare to their largest threat. The largest threat to the lion-tailed macaque is habitat fragmentation due to large amounts of timber harvesting and exotic plantations, such as tea and coffee.[2] This fragmentation leads to many issues that the lion-tailed macaques are facing. They are struggling to find food, being hit by cars, and being electrocuted by power lines.[4] Due to their low numbers and high levels of fragmentation, they are also highly susceptible to inbreeding, which can cause many genetic issues.[8] Their second largest threat is from humans hunting and trapping them for meat, especially within areas that have primates as their preferred food. There are also many human-primate conflicts occurring now due to macaques venturing out of their forests to find food.
An assessment in 2003 for IUCN reports 3000–3500 of these animals live scattered over several areas in Tamil Nadu, Kerala, Karnataka.[9] The lion-tailed macaque ranks among the rarest and most threatened primates. Their range has become increasingly isolated and fragmented by the spread of agriculture and tea, coffee, teak and cinchona, construction of water reservoirs for irrigation and power generation, and human settlements to support such activities. They do not live, feed or travel through plantations. Destruction of their habitat and their avoidance of human proximity have led to the drastic decrease of their population.
From 1977 to 1980, public concern about the endanged status of lion-tailed macaque became the focal point of Save Silent Valley, India's fiercest environmental debate of the decade. From 1993 to 1996, 14 troops were observed in Silent Valley National Park, Kerala, one of the most undisturbed viable habitats left for them.[10] Silent Valley has the largest number of lion-tailed macaques in South India. Other protected areas in Kerala include Neyyar Wildlife Sanctuary, Peppara Wildlife Sanctuary, Shendurney Wildlife Sanctuary, Periyar Tiger Reserve and its premises (Gavi and Konni), Eravikulam National Park, Pambadum Shola National Park, Parambikulam Tiger Reserve, Annaimalai Tiger Reserve, New Amarambalam Reserved Forest, Aralam Wildlife Sanctuary and Chimmony Wildlife Sanctuary and Wayanad region.
A self-sustainable single population of 32 groups of lion-tailed macaques occurred in Sirsi-Honnavara, Karnataka, the northernmost population of the species.[11] A local census concluded in 2007, conducted in the Theni District of Tamil Nadu, put their numbers at around 250, which was considered encouraging, because until then, no lion-tailed macaques had been reported in that specific area.[12] The species is also prominently found in the Papanasam part of the Kalakkad Mundanthurai Tiger Reserve of Tirunelveli district, the Palani Hills Wildlife Sanctuary and National Park of Dindigul, the Anaimalai Tiger Reserve of Coimbatore in Tamil Nadu. Many zoos take part in breeding programs which help to secure the survival of this species. About 338 of these macaques are reported to live in zoos.[7] (In July 2021 Australia's Rockhampton Zoo euthanased Australia's last lion-tailed macaque after its companion died of natural causes.[13]) However, it is no longer on ‘The World's 25 Most Endangered Primates’ list, after the international body compiling it determined that the local governments in southern India had acted positively to protect it.
The lion-tailed macaque (Macaca silenus), also known as the wanderoo, is an Old World monkey endemic to the Western Ghats of South India.
El sileno, macaco de cola de león, mono león o mono barbudo (Macaca silenus) es una especie de primate catarrino de la familia Cercopithecidae.[2] Es endémico de los Ghats occidentales (suroeste de India) y se encuentra en peligro de extinción, con una población total de menos de 4000 ejemplares (probablemente en torno a 2500).
Como otros monos del sur y este de Asia, esta especie es preferentemente arborícola, aunque no tiene el menor problema para moverse por el suelo si es necesario. El pelo recubre todo el cuerpo salvo cara, manos y pies, que al igual que este son negros; es más largo en la espalda y sobre todo a los lados de la cara, donde destaca una voluminosa barba de pelo claro. Mide hasta 60 cm de la cabeza al inicio de la cola, midiendo ésta más de la mitad de la longitud del cuerpo y teniendo un mechón de pelo más largo en el extremo. De complexión delgada y alargada, este mono tiene un peso de apenas 3 a 10 kg, lo que le convierte en uno de los macacos más pequeños que existen.
Su hábitat exclusivo es el lluvioso bosque tropical que se extiende por las montañas de la punta sur de la India hasta los 1500 metros de altitud. Son diurnos, pero se muestran enormemente desconfiados con el hombre y huyen de él ante la mínima aproximación, lo que contrasta fuertemente con el exhibicionismo de muchos otros primates en India. Los silenos (nombre que toman de Sileno, el rey de los sátiros del bosque en la mitología griega) son animales sociales con una rígida estructura jerárquica, que viven en grupos de 10 a 20 individuos. Las hembras siempre superan en número a los machos, aunque son estos los que dirigen el grupo y se encargan de defender el territorio (que puede llegar a las 130 ha) frente a otros grupos rivales. La mayoría de las veces basta con un coro de gritos para evitar los enfrentamientos, pero cuando estos no dan resultado su agresividad aumenta considerablemente. Tienen una dieta omnívora formada por la ingesta de frutos, semillas, flores y pequeños animales.
Tras aproximadamente seis meses de gestación, las hembras paren una sola cría que cuidan durante un año. Estas alcanzan la madurez sexual a la edad de 4 años si son hembras o 6 si son machos. Viven unos 20 años en libertad, aunque en cautividad pueden superar la treintena.
Los silenos se encuentran entre los primates más raros y amenazados en la actualidad, debido fundamentalmente a la pérdida y fragmentación de su hábitat. La mayoría de las poblaciones actuales se concentra en pequeños bosques aislados del resto, lo que complica su permanencia a largo plazo. Por esta razón, muchos parques zoológicos de todo el mundo están llevando a cabo programas de cría en cautividad.
El sileno, macaco de cola de león, mono león o mono barbudo (Macaca silenus) es una especie de primate catarrino de la familia Cercopithecidae. Es endémico de los Ghats occidentales (suroeste de India) y se encuentra en peligro de extinción, con una población total de menos de 4000 ejemplares (probablemente en torno a 2500).
Como otros monos del sur y este de Asia, esta especie es preferentemente arborícola, aunque no tiene el menor problema para moverse por el suelo si es necesario. El pelo recubre todo el cuerpo salvo cara, manos y pies, que al igual que este son negros; es más largo en la espalda y sobre todo a los lados de la cara, donde destaca una voluminosa barba de pelo claro. Mide hasta 60 cm de la cabeza al inicio de la cola, midiendo ésta más de la mitad de la longitud del cuerpo y teniendo un mechón de pelo más largo en el extremo. De complexión delgada y alargada, este mono tiene un peso de apenas 3 a 10 kg, lo que le convierte en uno de los macacos más pequeños que existen.
Su hábitat exclusivo es el lluvioso bosque tropical que se extiende por las montañas de la punta sur de la India hasta los 1500 metros de altitud. Son diurnos, pero se muestran enormemente desconfiados con el hombre y huyen de él ante la mínima aproximación, lo que contrasta fuertemente con el exhibicionismo de muchos otros primates en India. Los silenos (nombre que toman de Sileno, el rey de los sátiros del bosque en la mitología griega) son animales sociales con una rígida estructura jerárquica, que viven en grupos de 10 a 20 individuos. Las hembras siempre superan en número a los machos, aunque son estos los que dirigen el grupo y se encargan de defender el territorio (que puede llegar a las 130 ha) frente a otros grupos rivales. La mayoría de las veces basta con un coro de gritos para evitar los enfrentamientos, pero cuando estos no dan resultado su agresividad aumenta considerablemente. Tienen una dieta omnívora formada por la ingesta de frutos, semillas, flores y pequeños animales.
Tras aproximadamente seis meses de gestación, las hembras paren una sola cría que cuidan durante un año. Estas alcanzan la madurez sexual a la edad de 4 años si son hembras o 6 si son machos. Viven unos 20 años en libertad, aunque en cautividad pueden superar la treintena.
Los silenos se encuentran entre los primates más raros y amenazados en la actualidad, debido fundamentalmente a la pérdida y fragmentación de su hábitat. La mayoría de las poblaciones actuales se concentra en pequeños bosques aislados del resto, lo que complica su permanencia a largo plazo. Por esta razón, muchos parques zoológicos de todo el mundo están llevando a cabo programas de cría en cautividad.
Macaca silenus Macaca generoko primate Cercopithecidae espezie bat da. Indiako Mendebaldeko Ghat mendietan bizi dira. 3.000 eta 3.500 ale inguru geratzen direla kalkulatzen da.
Macaca silenus Macaca generoko primate Cercopithecidae espezie bat da. Indiako Mendebaldeko Ghat mendietan bizi dira. 3.000 eta 3.500 ale inguru geratzen direla kalkulatzen da.
Partamakaki eli parta-apina (Macaca silenus) on Intiassa elävä apinalaji. Se on kaikkiruokainen laumaeläin. Laji on makakeista pienimpiä ja harvinaisimpia ja nykyään uhanalainen.
Partamakaki on pienempi kuin useimmat makakit. Koiraat ovat naaraita suurempia, ja niiden kulmahampaat ovat näyttävämmät. Koiraiden ruumiinpituus on 51–61 senttiä ja naaraiden 42–46 senttiä. Koiraat painavat 5–10 kiloa, naaraat puolestaan 2–6 kiloa. Hännän pituus on naaraalla 25–38 senttiä ja koiraalla 24–39 senttiä.[3] Häntä on ohut ja paljas, mutta päättyy mustaan karvatupsuun,[4] josta juontuu lajin englanninkielinen nimi lion-tailed macaque (suom. "leijonahäntäinen makaki"). Turkki on kiiltävänmusta, mutta naaman ympäristöä peittää harmaa, pitkäkarvainen röyhelö.[5] Naama itse on paljas ja musta. Partamakakilla on jokaisessa leuanpuoliskossa kaksi etuhammasta, yksi kulmahammas, kolme välihammasta ja kaksi poskihammasta. Makakeilla on poskipussit hedelmien varastoimista varten.[4]
Partamakakia tavataan luonnonvaraisena vain Länsi-Ghatien vuoristossa ja kukkuloilla Etelä-Intiassa. Etelässä sen levinneisyys ulottuu Kalakkadun kukkuloille ja pohjoisessa Anshi Ghatiin. Se elää Karnatakan, Keralan ja Tamil Nadun osavaltioissa. Luonnonvaraisia aikuisia partamakakeja arvioidaan olevan jäljellä alle 2500 yksilöä.[1]
Partamakakin elinympäristöä ovat pääasiassa luonnontilaiset trooppiset sademetsät, mutta niitä elää myös kukkuloiden monsuunimetsissä ja hoidetuissa metsissä. Niitä on tavattu jopa ihmisten hedelmäpuutarhoissa. Kannan koko vaihtelee hedelmien saatavuuden mukaan.[1] Partamakakit elävät pääasiassa 600–1100 metrin korkeudessa, mutta voivat kiivetä ylemmäksi tai laskeutua noin 150 metrin korkeudessa kasvavaan lehtimetsävyöhykkeeseen.[5]
Toisin kuin muut makakit, partamakakit elävät lähes yksinomaan puissa. Ne ovat arkoja ja karttavat ihmistä. Lisäksi ne sulautuvat hyvin ympäristöönsä tumman turkkinsa ansiosta ja pysyttelevät yleensä kasvillisuuden ylimmissä kerroksissa.[5] Ne laskeutuvat maahan vain harvoin, mutta ovat silti hyviä uimareita.[6] Yön ne viettävät rykelminä piilotellen puiden yläosien haarojen välissä.[7][3]
Partamakakit elävät 4-30 yksilön laumoina, joskin lauman keskimääräinen koko on 10–20 yksilöä. Lauma koostuu yleensä yhdestä hallitsevasta koiraasta, useasta naaraasta ja niiden poikasista. Koiraita voi joskus olla jopa kolme.[3] Yleensä vain yhdellä koiraalla on oikeus lisääntyä. Koiraat ovat hyvin reviiritietoisia ja ilmoittavat reviirinsä rajoista ääntelyllä. Muut makakilajit eivät tee näin. Yleensä äänet riittävät karkottamaan toisen osapuolen ja suorilta yhteenotoilta vältytään.[4] Koiraat päästävät kirkaisuhuudon lähestyessään vieraan ryhmän lajitoveria.[8] Partamakakit käyttävät yhteensä 17:ää erilaista ääntä. Ne käyttävät myös ruumiinkieltä,[7] kuten ilmeitä ja asentoja.[4] Haukottelu yhdessä irvistyksen kanssa ilmaisee valta-asemaa tai vaaraa, ja huulien maiskutus on tervehdys.[7] Viestinnässä käytetään myös sukimista, leikkiä ja aggressioita.[4]
Lauman reviiri voi olla kooltaan 500 hehtaaria, mutta se menee usein päällekkäin muiden laumojen reviirien kanssa.[5] Lauman siirtyessä ruokailemaan muualle urokset päästävät kovaäänisiä yskähdyksiä ehkä pitääkseen lauman koossa tai kertoakseen naapurilaumoille olinpaikkansa. Naaraat jäävät yleensä syntymälaumaansa ja solmivat vahvat suhteet emoonsa. Urokset sen sijaan jättävät synnyinlaumansa aikuistuttuaan ja kerääntyvät poikamiesryhmiksi.[6] Elinikä on luonnossa korkeintaan 20 vuotta, vankeudessa noin 30 vuotta.[4]
Partamakakien pääravintoa ovat hedelmät, mutta myös kukat, lehdet, ruohot, silmut ja siemenet. Lisäksi ne kaivavat puunkuoren alta tai lahoavista puunrungoista toukkia ja hyönteisiä, sekä saalistavat silloin tällöin selkärankaisia, kuten liskoja, lehtisammakoita ja pieniä nisäkkäitä. Partamakakit ruokailevat auringonnoususta iltahämärään.[5][4] Laumat siirtyvät paikasta toiseen hedelmien kypsymisen mukaan, mutta ratkaisevaa elinpaikan valinnalle on, että alueella kasvaa lähes ympäri vuoden hedelmiä tuottavia puulajeja kuten Artocarpus-suvun leipäpuita tai Cullenia exarillata-puita. Partamakakien elinalueella sataa paljon, joten niiden ei yleensä tarvitse laskeutua maahan juomaan. Ne saavat tarvitsemansa veden nuolemalla vesipisaroita lehdiltä tai juomalla puunrunkojen onkaloihin ja haarautumiskohtiin kerääntynyttä sadevettä. Alueella voi kuitenkin olla pari kuivaa kautta vuodessa, jolloin apinoiden täytyy laskeutua jokien rannoille juomaan.[5]
Partamakakilla ei ole erityistä lisääntymiskautta. Naaraat voivat tulla kiimaan mihin aikaan vuodesta tahansa, kun elinolot ovat suotuisat. Kiima-aikana naaraan hännän alapuolinen alue turpoaa viestinä koiraille naaraan paritteluhaluista. Naaras parittelee kerran, ja parin tiet eroavat. Koiraat tulevat sukukypsiksi kahdeksanvuotiaina, naaraat viisivuotiaina. Naaras voi saada yhden poikasen vuodessa.[4] Naaraan kantoaika kestää 5,5–6 kuukautta, ja se synnyttää yhden poikasen.[5] Vastasyntynyt poikanen painaa 400–500 grammaa.[4] Vastasyntyneiden kalpeanpunertavaa ihoa peittää lyhytkarvainen, ruskea turkki, mutta kuukauden kuluttua sekä iho että turkki muuttuvat tummiksi.[5] Poikanen pysyy emon kannettavana vatsan kohdalla.[7] Poikasta imetetään 6–12 kuukautta. Poikanen ja emo pysyvät tiiviisti yhdessä uuden poikasen syntymään asti.[6]
Partamakaki on uhanalainen laji, mihin pääsyynä on metsien hävittäminen. Metsiä hakataan tee- ja kahviplantaasien tieltä tai vieraiden ja nopeakasvuisten puulajien, kuten eukalyptusten ja akasioiden, kasvattamiseksi[5] sekä polttopuuksi ja myytäväksi.[4] Partamakaki sopeutuu huonosti sekundäärimetsiin.[5] Alkuperäisestä elinympäristöstä on jäljellä vain yksi prosentti. Jäljelle jääneet metsäsaarekkeet ovat pieniä ja kaukana toisistaan, joten partamakakit ovat joutuneet eristetyiksi pieniin populaatioihin, jotka ovat alttiina sisäsiittoisuudelle. Toiseksi tärkein uhkatekijä on metsästys. Partamakakeita tapetaan tuhoeläiminä, koska ne ryöstelevät viljelyksiä. Niitä metsästetään myös lihan takia ja siksi, että ne sekoitetaan nilgirinlanguriin, jota metsästetään lääkkeeksi.[3][1]
Partamakaki on Intiassa rauhoitettu, ja se elää siellä ainakin 21 suojelualueella. Se myös kuuluu CITES-sopimuksen liitteeseen I.[1] Lajia tutkittiin pitkään eläintarhoissa, joissa laji myös lisääntyy. Vuonna 1973 käynnistettiin luonnonvaraisten makakien tutkimukset, ja lajin biologiasta on saatu paljon uutta tietoa.[5] Eläintarhoissa elää nykyään noin 600 partamakakia.[6]
Partamakaki eli parta-apina (Macaca silenus) on Intiassa elävä apinalaji. Se on kaikkiruokainen laumaeläin. Laji on makakeista pienimpiä ja harvinaisimpia ja nykyään uhanalainen.
Macaca silenus, Macaque à queue de lion
Le macaque à queue de lion'[1], aussi appelé ouandérou ou silène (Macaca silenus), est une espèce de macaque arboricole du sud-ouest de l'Inde[2].
C'est une espèce endémique des forêts pluviales des montagnes des Ghâts occidentaux, longeant le Deccan, un vaste plateau de l'Inde, s'étendant sur la majeure partie de l'Inde centrale et méridionale.
Le macaque à queue de lion possède une fourrure noire ainsi qu'une crinière grisâtre caractéristique, unique chez les primates. Sa queue robuste se termine par une frange touffue de longs poils noirs, eux aussi atypiques. Son museau est allongé et glabre, et ses mâchoires sont pourvues de longues canines. Ses yeux sont de couleur ambre[3].
Le petit naît avec une fourrure douce, presque duveteuse. Il a la peau claire et est dépourvu de crinière ; il ne développera les caractéristiques physiques de ses parents que deux mois après sa naissance[3].
Les macaques à queue de lion sont les plus petits des macaques. Leur longueur va de 40 à 61 cm sans la queue, qui mesure entre 25 et 35 cm. Leur poids varie beaucoup selon leur sexe, les mâles pesant entre 5 et 10 kg et les femelles entre 3 et 6 kg. Leur espérance de vie dans la nature est d'une vingtaine d'années, celle-ci pouvant dépasser les 35 ans en captivité[3].
Les macaques à queue de lion vivent en groupes sociaux de 18 individus en moyenne. En habitat non perturbé, la taille des groupes peut varier de 7 à 40 membres tandis que dans les fragments forestiers des monts Anamalai, les groupes peuvent atteindre 65 individus. Dans les forêts préservées, les groupes comprennent généralement un seul mâle adulte et un mâle sub-adulte pour 6 à 7 femelles adultes, les autres membres étant des jeunes. En revanche, les groupes vivant dans des forêts morcelées peuvent compter jusqu'à 4 mâles adultes.[réf. nécessaire]
La reproduction du macaque à queue de lion est saisonnière avec deux pics de naissances. Un pic majeur de janvier à avril ( 70 % des naissances) et un pic mineur de septembre à décembre ( 19 % des naissances). Ce profil bimodal s'observe aussi bien dans les massifs forestiers comprenant plusieurs groupes que dans les zones où l'habitat forestier est très fragmenté. On n'observe plus cette saisonnalité des naissances chez les individus captifs dans les zoos européens. La disponibilité des ressources, notamment due au régime de mousson joue vraisemblablement un rôle majeur dans la détermination de ce processus en milieu naturel.[réf. nécessaire]
Le macaque à queue de lion ne se rencontre à l'état sauvage qu'au sud-ouest de l'Inde, en bordure du plateau du Deccan, dans les collines et les montagnes des Ghâts Occidentaux qui s'étendent de l'État du Karnataka à celui du Tamil Nadu en passant par le Kerala. Il y fréquente les forêts décidues sèches tropicales et subtropicales, mais vit surtout dans la canopée des forêts tropicales humides, jusqu'à 1800 mètres au-dessus du niveau de la mer, ce qui le rend difficile à observer.[réf. nécessaire]
Les changements géoclimatiques survenus durant le Pléistocène, notamment les glaciations et le climat de mousson, ont conduit à l'isolement de la souche ancestrale dans les Ghâts occidentaux, tandis que la souche sud-est asiatique a subi des épisodes de spéciation répétés engendrant la majorité des espèces existantes. Le macaque à queue de lion est donc le descendant de cette souche isolée dans les Ghâts et n'a qu'un lien de parenté éloigné avec les autres espèces de macaques qui ont par la suite recolonisé l'Inde comme le macaque à bonnet et le macaque rhésus.
Le macaque à queue de lion a été mentionné sur la liste des 25 espèces de primates les plus menacées au monde de 2010. Aujourd'hui, l'espèce n'est plus sur cette liste des 25 primates les plus menacés de la planète : avec la compilation des données recueillies par les organismes internationaux, il a été déterminé que les gouvernements locaux du sud de l'Inde avaient agi positivement dans la conservation et la protection de l'espèce.
De 1977 à 1980, les préoccupations du public sur l'état de « en danger d'extinction » du macaque à queue de lion était devenu le point focal de « Save Silent Valley », féroce débat sur l'environnement de l'Inde de la décennie. De 1993 à 1996, quatorze soldats sont allés observer dans le parc national de Silent Valley, Kerala, rapportant qu'il s’agissait sans doute d'un des habitats les plus viables et intacts pour l'espèce[4].
Une évaluation de 2003 de l'UICN signale 3 000-3 500 spécimens de l'espèce dispersés sur plusieurs zones dans le Kerala[5]. Le macaque à queue de lion se classe parmi les primates les plus rares et les plus menacées. Leur espèce est devenue de plus en plus isolée et fragmentée par la propagation de l'agriculture, notamment la culture du thé, du café, du teck et de la quinquina, la construction de réservoirs d'eau pour l'irrigation et la production d'électricité et les établissements humains pour soutenir ces activités. La destruction de leur habitat et l'évitement de la proximité humaine ont conduit à la diminution drastique de leur population. Les accidents sur les routes sont également un facteur de mortalité important.
En 2004, une seule population auto-durable des trente-deux groupes de macaques à queue-de-lion recensé vit et se reproduit à Sirsi-Honnavara, Karnataka, la population la plus septentrionale de l'espèce[6].
Un recensement local mené dans le district de Theni du Tamil Nadu, conclu en 2007, estime leur nombre à environ 250 : chiffre qui est considéré comme encourageant car jusque-là aucun macaque à queue-de-lion avait été signalé dans ce territoire spécifique[7].
Les zoos participent à des programmes de reproduction spécifiques, et les autorités locales du Sud de l'Inde ont établi des mesures visant à protéger la faune locale. Il existe une quinzaine de parcs nationaux et de réserves naturelles dans les États où le macaque à queue de lion est présent. Aujourd'hui, plus de 400 zoos dans le monde accueillent cette espèce. L'association européenne des zoos et des aquariums (EAZA) la suit dans les 45 zoos européens où elle est élevée.
Beaucoup de zoos participent à des programmes de reproduction qui aident à assurer la survie de cette espèce (notamment la ménagerie du jardin des plantes à Paris). On ne rencontre pas moins de 338 spécimens de ces macaques vivant dans les zoos[8]. Aujourd'hui, l'espèce n'est plus sur la liste des 25 espèces de primates les plus menacés dans le monde. Avec la compilation des données recueillies par les organismes internationaux, il a été déterminé que les gouvernements locaux du sud de l'Inde avaient agi positivement dans la conservation et la protection de l'espèce.
La Ménagerie du Jardin des plantes de Paris détient au moins sept spécimens de Macaca silenus, 1 mâle adulte reproducteur et 3 femelles chacune ayant eu un jeune en 2014 (les 22 et 23 septembre 2014 et le 12 octobre 2014). Ils sont facilement observables lors de la promenade de la ménagerie[9].
Le Zoo de Leipzig, le zoo de Chester, zoo de Bristol et le ZooParc de Beauval détiennent également des macaques ouandérou.[réf. souhaitée]
Macaque à queue de lion.
Macaque ouandérou.
Macaque à queue de lion.
Vue partielle de la dentition.
femelle avec son petit.
Macaque à queue de lion dans les collines Anamalai.
Macaque ouandérou au Zoo de Leipzig en Allemagne.
Macaque ouandérou au Zoo de Chester en Angleterre.
Macaca silenus (Ouandérou) au ZooParc de Beauval à Saint-Aignan-sur-Cher, France.
Macaca silenus, Macaque à queue de lion
Le macaque à queue de lion', aussi appelé ouandérou ou silène (Macaca silenus), est une espèce de macaque arboricole du sud-ouest de l'Inde.
C'est une espèce endémique des forêts pluviales des montagnes des Ghâts occidentaux, longeant le Deccan, un vaste plateau de l'Inde, s'étendant sur la majeure partie de l'Inde centrale et méridionale.
Makaka ekor singa (Macaca silenus)(dikenal sebagai സിംഹവാലൻ കുരങ്ങ് dalam bahasa Malayalam), atau wanderoo, adalah sebuah endemik monyet Dunia Lama. Hewan tersebut berada di Ghat Barat, India Selatan.
Makaka ekor singa (Macaca silenus)(dikenal sebagai സിംഹവാലൻ കുരങ്ങ് dalam bahasa Malayalam), atau wanderoo, adalah sebuah endemik monyet Dunia Lama. Hewan tersebut berada di Ghat Barat, India Selatan.
Il sileno, scimmia dalla barba bianca, macaco dalla coda leonina, vanderú o uanderú (Macaca silenus (Linnaeus, 1758)) è un primate appartenente alla famiglia dei Cercopithecidae.
È un macaco di piccole dimensioni: i maschi adulti sono lunghi dai 50 ai 60 cm con un peso medio di 8 kg. Ha una criniera di peli bianco-grigiastri che circonda il muso, che contrasta con il pelame nero splendente del resto del corpo. La coda è fornita, nei maschi sessualmente maturi, di un ciuffo di peli neri.
È una specie arboricola che vive a 40-50 metri d'altezza con una predilezione per gli esemplari di Cullenia exarillata e Artocarpus heterophyllus
Vive in gruppi di 12-15 individui, comprendenti un maschio adulto, 2-3 maschi sub-adulti, 3-4 femmine mature e 5-6 piccoli, che occupano un'area di diffusione di circa 5 km² insieme ad altri gruppi: la zona centrale dell'area occupata dal branco si aggira sui 300-400 ettari.
Si nutre di frutta, foglie e fiori, integrati via via da radici, lucertole, insetti, piccole rane e funghi.
I sileni si procurano l'acqua leccando la superficie delle foglie o bevendo dalle piccole pozze che si formano nella cavità degli alberi; quando queste foreste, una o due volte l'anno, attraversano un periodo di siccità, essi scendono a terra per abbeverarsi rapidamente ai ruscelli che scorrono sempre nel fondo della valle.
Tra i predatori si annoverano alcune specie di uccelli rapaci del genere Ictinaetus o Spizaetus, e l'uomo, che ha causato la diminuzione drammatica di questo primate.
La specie è diffusa sui Ghati occidentali, una catena di monti che si erge parallelamente alla costa del Malabar, nel sud-ovest dell'India. Tra gli altipiani e le valli compresi fra i 600 ed i 1400 metri si trovano gli ultimi lembi di foresta pluviale tropicale (chiamati "sholas" in lingua locale).
È oggi la scimmia indiana maggiormente minacciata di estinzione; una legge del governo indiano che dal 1972 ha dichiarato ufficialmente il sileno specie protetta.
Secondo una stima del 2002 ne sopravvivono da 3500 a 4000 individui, frazionati in subpopolazioni non in contatto fra di loro. Il venir meno della continuità dell'ambiente forestale montano, a causa dei ripetuti tagli effettuati o per sfruttare il legname o per creare nuove zone da dedicare alla coltivazione, ha portato le singole subpopolazioni all'isolamento. Questo tipo di isolamento è la minaccia più grande: una popolazione isolata ha poche speranze di perpetuare la specie, ed una volta che sia scomparsa da una zona per qualche motivo, non sarà più sostituita da un altro gruppo.
Inoltre in molte parti del suo areale il sileno è sottoposto ad una intensa caccia da parte delle popolazioni indigene che lo scambiano con un'altra scimmia a lui molto simile, il langur del Nilgiri (Trachypithecus johnii), la carne del quale viene ritenuta dalla tradizione medica locale un rimedio contro le malattie polmonari.
Per questi motivi, ai quali si devono aggiungere incendi dolosi, costruzioni di nuove strade e nuovi insediamenti umani, il censimento della popolazione di sileno effettuato da Green ha portato ad una stima di circa 500-600 individui in tutto il territorio della catena dei Ghati occidentali. Recentemente è stata scoperta da Brian Groombridge una zona in cui esiste una colonia di sileni in una parte del territorio chiamata Nadukani Valley nel Distretto dei Nelliampathi Hills. Se la popolazione in natura non arriva ai 700-800 individui, quella in cattività era di 300 individui nell'81, di cui 104 nati in alcuni dei 60 zoo mondiali che li ospitano.
Il sileno, scimmia dalla barba bianca, macaco dalla coda leonina, vanderú o uanderú (Macaca silenus (Linnaeus, 1758)) è un primate appartenente alla famiglia dei Cercopithecidae.
Vandera (lot. Macaca silenus, angl. Lion-tailed macaque, vok. Bartaffe, Wanderu) – šunbeždžionių (Cercopithecidae) šeimos primatas, priklausantis markatų pošeimiui.
Šis su teriologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. De wanderoe, baardaap of leeuwenstaartmakaak (Macaca silenus) is een enkel in India voorkomende soort makaak. Hij is nauw verwant aan de lampongaap (Macaca nemestrina). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 als Simia silenus gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2]
De wanderoe is een middelgrote aap. Hij heeft een grijzig zwarte vacht met grote, grijze bakkebaarden die in een krans van grijze manen rond het gezicht lopen. Hieraan dankt het dier de alternatieve naam "baardaap". De staart is middellang met een pluim aan het einde, als bij een leeuw. De wanderoe wordt 46 tot 61 centimeter lang, de staart 25 tot 38 centimeter lang. Vrouwtjes wegen gemiddeld 6,1 kilogram, mannetjes 8,9 kilogram.
De wanderoe is een dagdier. Hij leeft voornamelijk in kleine groepjes van 4 tot 34 individuen (meestal echter tien tot twintig dieren), waaronder één tot drie volwassen mannetjes. Hij houdt zich het liefst op in de boomkruinen, en komt, anders dan andere makaken, zeer zelden op de grond. De wanderoe eet het liefst vruchten en insecten.
De wanderoe kent een draagtijd van 180 dagen, waarna één jong geboren wordt. Vrouwtjes zijn geslachtsrijp na vijf jaar, mannetjes pas na acht jaar.
De wanderoe is de meest bedreigde makakensoort. Door vernietiging van het leefgebied voor mijnbouw, wegenbouw, stuwdammen, landbouw en houtkap zijn de populaties van deze apensoort versnipperd geraakt, waardoor inteelt en ziektes een belangrijke bedreiging voor het voortbestaan van de soort vormen. Ook wordt er op de wanderoe gejaagd voor het vlees. Doordat het dier vrij laat geslachtsrijp wordt en zich slecht aan kan passen aan menselijke nederzettingen, is het extra gevoelig voor verstoring. Tegenwoordig leven er niet meer dan 2500 van deze apen in het wild.
De wanderoe komt enkel voor in dichte, op berghellingen groeiende tropische regenwouden in de West-Ghats, Zuidwest-India, op een 100 tot 1800 meter hoogte.
Bronnen, noten en/of referentiesDe wanderoe, baardaap of leeuwenstaartmakaak (Macaca silenus) is een enkel in India voorkomende soort makaak. Hij is nauw verwant aan de lampongaap (Macaca nemestrina). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 als Simia silenus gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Multimedia w Wikimedia Commons Makak lwi[3], makak wanderu[4], wanderu[4], uanderu[4] (Macaca silenus) – gatunek ssaka z rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae) występujący w lasach monsunowych i deszczowych południowo-zachodnich Indii (Ghaty Zachodnie).
Zwierzę o długiej, czarnej sierści i nagiej twarzy. Wokół głowy wyrastają pęki szarych włosów.
Makak lwi prowadzi dzienny tryb życia. Jest wszystkożerny, ale preferuje owoce. Żyje na drzewach w rodzinnych grupach składających się zwykle z 4 do 34 osobników, z jednym do trzech dorosłych samców.
Samica rodzi 1 młode po trwającej ok. 180 dni ciąży. Wanderu dojrzewają w wieku 5 lat.
Przez długi czas prowadzony był handel dla potrzeb ogrodów zoologicznych, sprzedawany był także jako zwierzę domowe. Wanderu jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem, został ujęty w Załączniku I konwencji waszyngtońskiej (handel zabroniony)[5].
Makak lwi, makak wanderu, wanderu, uanderu (Macaca silenus) – gatunek ssaka z rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae) występujący w lasach monsunowych i deszczowych południowo-zachodnich Indii (Ghaty Zachodnie).
O macaco-cauda-de-leão (Macaca silenus), é um Macaco do Velho Mundo da subfamília Cercopithecinae e gênero Macaca, endêmico dos Gates Ocidentais, na Índia do Sul.
O pelo do macaco-cauda-de-leão é preto. Possui uma juba de cor cinzenta-prateada caraterística, que cobre todo o redor da face, dando a este primata, o nome popular em alemão: Bartaffe - ou "grande macaco barbado".A face é sem pelos e de cor preta. O comprimento do corpo é entre 41 e 62 cm e pesa entre 2 e 10 kg. A cauda é de porte médio, tendo até 25 cm, e possui um tufo preto na ponta, similar à cauda de um leão. Esse tufo na cauda é mais desenvolvido nos machos.
A gestação é de aproximadamente seis meses e o filhote é cuidado por cerca de um ano. A maturidade sexual é alcançada com quatro anos, pelas fêmeas, e seis anos pelos machos. A expectativa de vida em liberdade é de aproximadamente 20 anos, mas em cativeiro podem viver até 30 anos.[4]
É um animal diurno que habita florestas chuvosas. É um bom escalador e passa a maior parte do tempo na copa das árvores, na floresta ombrófila densa. Ao contrário de outros do mesmo gênero, evita seres humanos. O comportamento dentro do grupo é como de outros do gênero Macaca: são grupos com hierarquia, com 10 a 20 animais, que consistem de poucos machos para muitas fêmeas. São territoriais, e defendem o território com vocalizações.
Se alimentam de frutos, e mantêm grandes distância entre os indivíduos enquanto se alimenta, e gastam bastante tempo do dia forrageando e se alimentando.[5] Ingere principalmente frutos, folhas, insetos, e pequenos vertebrados em florestas primárias, mas podem se adaptar a áreas perturbadas pelo homem, como corte seletivo de madeira, mudando as escolhas na hora de se alimentar.[5]
Um recente trabalho da IUCN reporta que existem entre 3000 e 3500 animais vivendo em áreas isoladas de Karnataka, Kerala e Tamil Nadu.[6] É um dos mais primatas mais ameaçados e raros do mundo. Sua distribuição geográfica foi se tornando fragmentada por conta da expansão da agricultura de chá, café e cinchona, construção de represas para irrigação e geração de energia, e surgimento de assentamentos humanos. Não se alimentam ou vivem em plantações. Destruição de seu habitat e sua evitação da proximidade com humanos levou a uma rápida diminuição das populações.
Entre 1977 e 1980, a preocupação pública a cerca do estado de conservação da espécie tornou-se foco da associação Save Silent Valley. Entre 1993 e 1996, 14 grupos foram observados no Parque Nacional Silent Valley, Kerala, um dos habitats menos perturbados pelo homem.[7]
Uma população autossustentável de 32 grupos ocorre em A self-sustainable single population of 32 groups of lion-tailed macaques occurred in Sirsi-Honnavara, Karnataka, a população mais ao norte conhecida da espécie.[8] Um censo local concluído em 2007, conduzido no Distrito de Theni de Tamil Nadu, estimou cerca de 250 indivíduos, o que foi encorajador, já que pensava-se que não havia nenhum indivíduo da espécie no local.[9] Muitos zoológicos mantêm programas de reprodução que asseguram a sobrevivência da espécie. Cerca de 338 indivíduos vivem em zoológicos.[4]
.jpg)
.jpg)
_-_Zoo_Leipzig_02.jpg)
_-_428.jpg)
|url= (ajuda) O macaco-cauda-de-leão (Macaca silenus), é um Macaco do Velho Mundo da subfamília Cercopithecinae e gênero Macaca, endêmico dos Gates Ocidentais, na Índia do Sul.
Lejonsvansmakak (Macaca silenus) är en primat i släktet makaker som förekommer i sydvästra Indien.
Synonymen Ouandérou (vanderu), eller någon omvandlad form, förekommer i det franska språket och i olika andra språk. Enligt den franska naturforskaren Georges-Louis Leclerc de Buffon användes namnet ursprungligen av Sri Lankas lokalbefolkning. Däremot har arten aldrig funnits på Sri Lanka.[3]
Pälsens grundfärg är mörkbrun till svart, kännetecknande är det silvervita skägget kring ansiktet som påminner om lejonets man. Själva ansiktet saknar hår och är svart. Även svansen påminner om lejonets med sin svarta pensel vid slutet. Med en kroppslängd mellan 40 och 60 cm, en svanslängd mellan 24 och 38 cm samt en vikt mellan 3 och 10 kg är lejonsvansmakaken en av de mindre arterna i släktet.[4]
Arten förekommer bara i sydvästra Indien i södra delen av bergsområdet Västra Ghats. Habitatet utgörs av regnskogar.[1]
Individerna vistas nästan hela livet på träd. I motsats till andra makaker undviker de människans närhet och de uppsöker inte heller odlade områden. Liksom andra makaker lever de i större flockar med vanligen tio till tjugo individer som bildas av några hannar och många honor. Varje grupp har ett revir som försvaras mot artfränder från andra flockar. Ofta räcker det med varnande skrik men i sällsynta fall uppstår strider.[4]
Lejonsvansmakak livnär sig främst på frukter. Den äter även blad, växtskott, insekter och mindre ryggradsdjur.[4]
Dräktigheten varar i cirka 6 månader och sedan föds vanligen ett enda ungdjur. Ungdjuret avvänjes efter ungefär ett år och efter 4 (honor) till 8 år är ungarna könsmogna. Livslängden i naturen är upp till 20 år, individer i fångenskap blir upp till 30 år gamla.[4]
Lejonsvansmakaken är ganska skygg och undanträngs av människan som etablerar sig i artens levnadsområde. Ett annat hot är skogsavverkningar. IUCN uppskattar antalet vuxna individer med upp till 2 500 och listar arten som starkt hotad (endangered). I en del djurparker pågår avelsprogram som ska säkra artens bestånd.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Lejonsvansmakak.
Lejonsvansmakak (Macaca silenus) är en primat i släktet makaker som förekommer i sydvästra Indien.
Synonymen Ouandérou (vanderu), eller någon omvandlad form, förekommer i det franska språket och i olika andra språk. Enligt den franska naturforskaren Georges-Louis Leclerc de Buffon användes namnet ursprungligen av Sri Lankas lokalbefolkning. Däremot har arten aldrig funnits på Sri Lanka.
Довжина голови й тіла самців: 51 — 61 см. Довжина голови й тіла самиць: 42 — 46 см. Довжина хвоста самців: 24 — 39 см. Довжина хвоста самців: 25 — 32 см. Вага самиць: 2 — 6 кг. Вага самців: 5 — 10 кг. Шерсть блискуча і чорна крім значної гриви сивого волосся, що обрамляє обличчя. Має чорний чубок на кінці хвоста, схожий на хвіст лева; у самця він більш розвинений, ніж у самиці.
Ендемік Індії (Карнатака, Керала, Таміл Наду). Це в основному деревний вид, який віддає перевагу верхньому навісу первинних тропічних вічнозелених дощових лісів, але також можуть бути знайдені в мусонних лісах, в порушених лісах і навіть плантаціях фруктових дерев на висоті від 100 до 1800 м.
Це плодоїдний вид, хоча споживає також насіння, молоде листя, квіти, бутони і навіть гриби. Їх еластичні защічні мішки використовуються для швидкого зібрання великої кількості їжі. Макакм левохвості живуть у невеликих групах від 4 до 30 (в середньому 10 — 20) особин, які, як правило, складаються з одного самця, кількох самок і їх дитинчат, але іноді видно до трьох дорослих самців. Групи є територіальними і самці цього виду є єдиними з макак, які використовують вигуки для позначення територіальних кордонів. Ці макаки проводять більшу частину свого часу на деревах, збившись у купу вночі високо під пологом лісу, щоб спати.
Немає конкретного сезону розмноження. Статева зрілість досягається у 4 роки для самиць, і 6 років для самців. Самиці народжують одне маля після періоду вагітності близько 6 місяців (162—186 днів). Тривалість життя становить близько 13 років, в неволі до 30 років.
Серйозною загрозою для цього виду є фрагментація середовища проживання.
Khỉ đuôi sư tử (danh pháp khoa học: Macaca silenus) là một loài khỉ Cựu thế giới bản địa Tây Ghats của Nam Ấn Độ. Chúng có cái bờm nhìn giống sư tử.
Lông đầu loài khỉ này màu vàng neon sáng. Đặc điểm nổi bật là bờm màu bạc bao quanh đầu từ đầu xuống cằm. Mặt không có lông màu đen. Chiều dài từ đầu đến đuôi từ 45–60 cm và cân nặng là 3–10 kg, nó là một trong những loài macca nhỏ nhất. Đuôi dài trung bình với chiều dài khoảng 25 cm với chỏm đuôi giống đuôi sư tử. Chỏm đuôi con đực phát triển hơn của con cái. Thời gian mang thai là khoảng sáu tháng. Con non trẻ được chăm sóc trong một năm. Thành thục sinh dục đạt được bốn năm đối với co cái, sáu năm đối với con đực. Tuổi thọ trong tự nhiên là khoảng 20 năm, trong khi bị giam cầm 30 năm[3].
Khỉ đuôi sư tử (danh pháp khoa học: Macaca silenus) là một loài khỉ Cựu thế giới bản địa Tây Ghats của Nam Ấn Độ. Chúng có cái bờm nhìn giống sư tử.
Вандеру, или львинохвостый макак[1] (лат. Macaca silenus) — вид макак, эндемик Западных Гхат.
Вандеру живёт в тропических лесах Юго-Западной Индии на нескольких не связанных между собой ареалах в штатах Карнатака, Керала и Тамил-Наду. Длина тела взрослого вандеру может достигать длины 55 см, хвост — 35 см[2]. У особей густая шерсть чёрного или тёмно-коричневого цвета, морда чёрная, обрамлённая мантией коричневатого оттенка со светлой бородой. Самки имеют мантию меньших размеров[3]. Хвост заканчивает пушистой кисточкой как у павианов, наподобие львиного, отсюда и второе название — львинохвостая макака. Средняя масса самца — 7—8 кг, самки — около 5 кг. Живут вандеру группами до 20 особей. Вандеру ведут древесный образ жизни, но часто спускаются на землю. При опасности обезьяны взбираются на высокие деревья. Передвигаются на четырёх лапах. Живут 15—20 лет, в неволе — до 30.
Вид занесён в международную Красную Книгу, общая численность оценивается в 2,5 тыс. особей[4].
Вандеру, или львинохвостый макак (лат. Macaca silenus) — вид макак, эндемик Западных Гхат.
Вандеру живёт в тропических лесах Юго-Западной Индии на нескольких не связанных между собой ареалах в штатах Карнатака, Керала и Тамил-Наду. Длина тела взрослого вандеру может достигать длины 55 см, хвост — 35 см. У особей густая шерсть чёрного или тёмно-коричневого цвета, морда чёрная, обрамлённая мантией коричневатого оттенка со светлой бородой. Самки имеют мантию меньших размеров. Хвост заканчивает пушистой кисточкой как у павианов, наподобие львиного, отсюда и второе название — львинохвостая макака. Средняя масса самца — 7—8 кг, самки — около 5 кг. Живут вандеру группами до 20 особей. Вандеру ведут древесный образ жизни, но часто спускаются на землю. При опасности обезьяны взбираются на высокие деревья. Передвигаются на четырёх лапах. Живут 15—20 лет, в неволе — до 30.
Вид занесён в международную Красную Книгу, общая численность оценивается в 2,5 тыс. особей.
獅尾猴（學名：Macaca silenus；又名獅尾獮猴）[2]是生活在西高止山脈及南印度的舊世界猴。
獅尾猴的毛皮呈深褐色或黑色。其特徵是圍繞頭部的銀白色鬃毛。面部無毛，呈黑色。頭至尾巴長45—60厘米，重3—10公斤。尾巴中等長，約長25厘米，末端黑色，像獅子的尾巴。雄猴尾巴比雌猴發達。
妊娠期約6個月，幼猴需要照顧1年。雌猴4歲就性成熟，雄猴則要6歲。牠們的壽命約20歲，圈養的則可達30歲。[3]
獅尾猴是日間活動的，棲息在雨林之內。牠們大部份時間都是在樹冠層之中。牠們會避開人類。在10—12隻猴子的群族之內，牠們是有階級的。牠們是有領地的，並會保護自己的領地，最初是大叫，繼而襲擊入侵者。
獅尾猴最特別的是會吃多種不同的果實，個別猴子間覓食的距離也很遠，大部份時間都是用來尋找及吃食。[4]獅尾猴主要吃本地的果實、葉子、芽、昆蟲及細小的脊椎動物，並能透過改變行為及擴闊食性來適應環境。[4]
世界自然保護聯盟認為在卡納塔克邦、喀拉拉邦及泰米爾納德邦就只有約2500隻獅尾猴。牠們是最受威脅及最稀少的靈長目的其中一群。牠們的分佈地因農地的擴張、水庫的興建及人類的發展而越來越分散。牠們不會在種植林生活、覓食或經過。其棲息地的破壞嚴重影響牠們的數量。
於1977年至1980年間，獅尾猴的保育成為印度環境保護的焦點。於1993年至1996年，在寂靜山谷國家公園就有14群獅尾猴存在。[5]另外在色夕就有32群獅尾猴，是存活在最北端的群族。[6]於2007年，估計牠們在泰米爾納德邦Theni區的數量約有250隻，而以往在此區從未有發現牠們。[7]很多動物園都有參與培育計劃來幫助保護獅尾猴，估計在動物園內就有368隻。[3]
|url=值 (帮助). 
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : サル目 Primate 亜目 : 直鼻猿亜目 Haplorhini 下目 : 狭鼻下目 Catarrhini 上科 : オナガザル上科Simia silenus
Linnaeus, 1758
シシオザル（獅子尾猿、Macaca silenus）は、オナガザル科マカク属に分類される霊長類。特定動物。
体長オス51-66cm、メス46cm。尾長オス25.4-38.6cm、メス25.4-32cm。体重オス5-10kg、メス3-6kg。全身が黒い体毛で覆われる。顔の周囲には鬣状に、灰色の体毛が伸長する。尾の先端には房状の体毛が生え、ライオンを連想させることが和名や英名（Lion-tailed=ライオンの尾のような）の由来。
標高300-1300mの広葉樹林に生息する。複数の雌雄からなる10-40頭の群れを形成して生活する。
繁殖形態は胎生。特に繁殖期はないが、主に1-2月に交尾を行う。1回に1頭の幼獣を産む。授乳期間は12-18ヶ月。
開発による生息地の破壊および食物の減少等により生息数は激減している。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
사자꼬리마카크 또는 사자꼬리원숭이(Macaca silenus)는 원주지가 인도 서부의 웨스턴 가츠 주인 구세계원숭이의 일종이다. 몸길이 45.7~61cm, 몸무게 3~10kg이다. 꼬리모양이 사자꼬리와 같아서 "사자꼬리마카크"라고 불린다. 현지에서는 "완데루"라고 하며 얼굴 둘레에 긴 털이 있는 아저씨 라는 뜻이다. 인도에 많이 분포한다. 천적으로는 호랑이, 표범 등이 있다.
