dcsimg

Varroa ( German )

provided by wikipedia DE

Die Gattung Varroa umfasst parasitisch auf Honigbienen lebende Milben aus der Familie Varroidae.[1][2]

Namensherkunft

Die Gattung ist nach dem römischen Gelehrten Marcus Terentius Varro (116–27 v. Chr.) benannt, der Schriften über die Landwirtschaft verfasste, lehrte und Bienen züchtete.[3]

Lebenszyklus und Entwicklung

Die Gattung ist in allen Lebensstadien parasitisch und kommt niemals frei lebend, sondern ausschließlich im Inneren von Bienenstöcken, oder auf Honigbienen, vor.

Verwechselungen

Die Milben Varroa destructor wurden vor dem Jahr 2000 der bereits länger bekannten Art Varroa jacobsoni Oudemans, 1904 zugerechnet.[4] Betroffen ist die Literatur zwischen 1952 und 2000.

Lebensraum

Milben der Gattung Varroa wurden erstmals 1904 auf Java entdeckt.[5]

Der ursprüngliche Wirt der Gattung Varroa ist die Östliche Honigbiene (Apis cerana).[6] Die Ausbreitung war dadurch auf das tropische Ostasien und Südostasien beschränkt, zwischen Nepal und dem Pazifik.[6][7] Nach dem Übergang auf die westliche Honigbiene, Apis mellifera, die in der Heimat von Apis cerana zeitweise in Kultur gehalten wurde, konnte sich die Varroamilbe Varroa destructor invasiv ausbreiten.[8]

Durch molekulargenetische Untersuchungen von Varroamilben wurden unterschiedliche Stammlinien der Arten Varroa jacobsoni und Varroa destructor identifiziert, die verschiedene Teile ihres natürlichen Verbreitungsgebiets besiedeln. Nur zwei dieser Typen sind auf Apis mellifera übergegangen, von denen nur einer (der sog. koreanische Haplotyp) weltweit verschleppt worden ist. Die weltweit verbreiteten Milben sind, im Gegensatz zu denjenigen ihrer Ursprungsheimat, genetisch so uniform, dass sie als Klone betrachtet werden können.[4]

Heute ist Varroa destructor mit Ausnahme von Australien, wenigen Inseln und der Antarktis[9] weltweit verbreitet. Die Art ist vor allem durch den Versand von Bienenvölkern und Königinnen verschleppt worden. Der erste Nachweis von der russischen Pazifikküste stammt von 1952, aus Japan von 1958. In Europa wurde sie zuerst 1967 in Bulgarien gefunden. In Deutschland wurden die ersten Varroamilben 1976 durch Forscher des Instituts für Bienenkunde in Oberursel eingeschleppt.[10]

Die Art Varroa destructor wurde im Jahr 2000 als neues Taxon eingeführt. Sie entstand durch die Abtrennung der für die Honigbiene Apis mellifera gefährliche Milben-Varianten aus der Art Varroa jacobsoni. Die Unterscheidung der beiden Arten erfolgt seitdem durch Genanalyse. Die Literatur zwischen 1952 und 2000 ist somit in diesem Punkt ungenau.[11]

Ein erneuter erfolgreicher Übergang von Milben der Gattung Varroa auf die Wirtsart Apis mellifera wird seit 2016 bei mehreren Stämmen der auf der Insel Papua-Neuguinea beheimateten Milben-Varianten der Art Varroa jacobsoni beobachtet, die sich noch im Stress der Anpassungsphase auf den neuen Wirt befinden.[12]

Erkrankungen

In Südostasien schädigen sie die Kolonien von Apis cerana kaum bis wenig. Gefährlich für die Population von Apis mellifera ist zur Zeit nur ein Haplotyp der Art Varroa destructor. Die Milben können auch Viren übertragen, beispielsweise BQCV oder DWV.

Artenliste

Die Gattung Varroa enthält folgende Arten:[1]

Einzelnachweise

  1. a b Joel Hallan: Varroidae Delfinado & Baker, 1974. Texas A&M University. Archiviert vom Original am 12. Oktober 2014.
  2. Diana Sammataro, Uri Gerson, Glen Needham: Parasitic mites of honey bees: Life history, implications, and impact. In: Annual Review of Entomology. Bd. 45, 2000, S. 519–548, doi:10.1146/annurev.ento.45.1.519.
  3. A. C. Oudemans: Acarologische Aanteekeningen XIII. In: Entomologische berichten. 1, Nr. 19, 1904, S. 169–174.
  4. a b Michel Solignac, Jean-Marie Cornuet, Dominique Vautrin, Yves Le Conte, Denis Anderson, Jay Evans, Sandrine Cros-Arteil, Maria Navajas: The invasive Korea and Japan types of Varroa destructor, ectoparasitic mites of the Western honeybee (Apis mellifera), are two partly isolated clones. In: Proceedings of the Royal Society of London. Series B: Biological Sciences. Bd. 272, Nr. 1561, 2005, S. 411–419, doi:10.1098/rspb.2004.2853.
  5. a b D. L. Anderson & J. W. H. Trueman: Varroa jacobsoni (Acari: Varroidae) is more than one species. In: Experimental and Applied Acarology. 24, Nr. 3, 2000, S. 165–189. doi:10.1023/A:1006456720416. PMID 11108385.
  6. a b Peter Rosenkranz, Pia Aumeier, Bettina Ziegelmann: Biology and control of Varroa destructor. In: Journal of Invertebrate Pathology. Bd. 103, Supplement, 2010, S. S96–S119, doi:10.1016/j.jip.2009.07.016.
  7. Lilia I. de Guzman, Thomas E. Rinderer: Identification and comparison of Varroa species infesting honey bees. In: Apidologie. Bd. 30, Nr. 2/3, 1999, S. 85–95, doi:10.1051/apido:19990201.
  8. Diana Sammataro, Uri Gerson, Glen Needham: Parasitic mites of honey bees: Life history, implications, and impact. In: Annual Review of Entomology. Bd. 45, 2000, S. 519–548, doi:10.1146/annurev.ento.45.1.519.
  9. Elke Genersch: Honey bee pathology: current threats to honey bees and beekeeping. In: Applied Microbiology and Biotechnology. Bd. 87, Nr. 1, 2010, S. 87–97, doi:10.1007/s00253-010-2573-8.
  10. Friedrich Ruttner, Wolfgang Ritter: Das Eindringen von Varroa jacobsoni nach Europa im Rückblick. In: Allgemeine Deutsche Imkerzeitung. Bd. 14, Nr. 5, 1980, S. 130–134.
  11. Diana Sammataro, Uri Gerson, Glen Needham: Parasitic mites of honey bees: Life history, implications, and impact. In: Annual Review of Entomology. Bd. 45, 2000, S. 519–548, doi:10.1146/annurev.ento.45.1.519.
  12. Nadja Podbregar: Zweite Art von asiatischen Varroamilben hat den Wirtwechsel geschafft : Neue Gefahr für Europas Honigbienen. In: natur.de. Konradin Medien. 22. November 2016. Abgerufen am 4. Januar 2019: „zitiert aus Fachartikel: BMC Genomics doi:10.1186/s12864-016-3130-3
  13. A. C. Oudemans: On a New Genus and Species of Parasitic Acari. In: Notes from the Leyden Museum. 24, Nr. 4, 1904, S. 216–222.
  14. A. C. Oudemans: Acarologische Aanteekeningen XII. In: Entomologische berichten. 1, Nr. 18, 1904, S. 160–164.
  15. L. I. de Guzman, M. Delfinado-Baker: A new species of Varroa (Acari: Varroidae) associated with Apis koschevnikovi (Apidae: Hymenoptera) in Borneo. In: International Journal of Acarology. 22, Nr. 1, 1996, S. 23–27. doi:10.1080/01647959608684077.
  16. M. D. Delfinado, E. W. Baker: Varroidae, A New Family of Mites on Honey Bees (Mesostigmata: Acarina). In: Journal of the Washington Academy of Sciences. 64, Nr. 1, 1974, S. 4–10.
  17. C. Lekprayoon, P. Tangkanasing: Euvarroa wongsirii, a new species of bee mite from Thailand. In: International Journal of Acarology. 17, Nr. 4, 1991, S. 255–258. doi:10.1080/01647959108683915.
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Varroa: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Die Gattung Varroa umfasst parasitisch auf Honigbienen lebende Milben aus der Familie Varroidae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Varroa

provided by wikipedia EN

Varroa is a genus of parasitic mesostigmatan mites associated with honey bees, placed in its own family, Varroidae.[4] The genus was named for Marcus Terentius Varro, a Roman scholar and beekeeper. The condition of a honeybee colony being infested with Varroa mites is called varroosis (also, incorrectly, varroatosis).

Varroa mites, specifically the species Varroa destructor, are recognised as the biggest pest to honeybees worldwide due to their ability to transmit diseases such as deformed wing virus (or DWV) to larval or pupating bees, resulting in death or severe deformity of the pupae.

History and behavior

Varroa mites feed off the fat body tissue of adult, pupal, and larval honey bees,[5] and may carry viruses that are particularly damaging to the bees (e.g., deformed wings, and IAPV), and accordingly they have been implicated in colony collapse disorder. Research has indicated that alone, neither Varroa mites nor deformed wing virus are particularly deadly, yet together they can pose an incredible risk to colonies.[6][7]

Varroa mites were first discovered in Java about 1904,[8] but are now present in all honey bee populations except the Isle of Man and Isle of Colonsay. Because of the lack of varroa in Isle of Man, on February 16, 2015, the EU made a decision that allowed the Isle of Man to block the importation of all bee-related supplies.[9]

They were discovered in the United States in 1987, in New Zealand in 2000,[10] and in the United Kingdom in 1992.

Australia was free of the mites until a routine inspection at the Port of Newcastle on 22 June, 2022 detected an infestation.[11] Eradication is unlikely because no other introduction elsewhere in the world has been eradicated.[12]

Bee-breeding efforts to develop resistance against Varroa are ongoing. The USDA has developed a line of bees which uses Varroa-sensitive hygiene to remove reproductive mites. This line is now being distributed to beekeepers to be used as part of their integrated pest management programs.

Species

The genus Varroa contains these species:[4]

Resistance

Some honey bees strains have been bred to be resistant to Varroa,[15][16] through Varroa sensitive hygiene (VSH) behavior, enabling them to detect reproducing varroa mites and diseased pupae within capped cells, which are then uncapped and the pupae removed.

References

  1. ^ a b Oudemans, A. C. (1904). "On a New Genus and Species of Parasitic Acari". Notes from the Leyden Museum. 24 (4): 216–222.
  2. ^ a b Oudemans, A. C. (1904). "Acarologische Aanteekeningen XII". Entomologische Berichten. 1 (18): 160–164.
  3. ^ a b Delfinado, M. D.; Baker, E. W. (1974). "Varroidae, A New Family of Mites on Honey Bees (Mesostigmata: Acarina)". Journal of the Washington Academy of Sciences. 64 (1): 4–10. JSTOR 24535743.
  4. ^ a b Joel Hallan. "Varroidae Delfinado & Baker, 1974". Texas A&M University. Retrieved June 13, 2010.
  5. ^ Ramsey, Samuel D.; Ochoa, Ronald; Bauchan, Gary; Gulbronson, Connor; Mowery, Joseph D.; Cohen, Allen; Lim, David; Joklik, Judith; Cicero, Joseph M. (2019-01-29). "Varroa destructor feeds primarily on honey bee fat body tissue and not hemolymph". Proceedings of the National Academy of Sciences. 116 (5): 1792–1801. doi:10.1073/pnas.1818371116. ISSN 0027-8424. PMC 6358713. PMID 30647116.
  6. ^ "Mites, Viruses Sicken Bee Hives - Colony Collapse Disorder - Hawaiian Honeybee Infection". LiveScience.com. 7 June 2012.
  7. ^ "Bees Wiped Out by Cascade of Deadly Events". LiveScience.com. 17 May 2005.
  8. ^ a b D. L. Anderson & J. W. H. Trueman (2000). "Varroa jacobsoni (Acari: Varroidae) is more than one species". Experimental and Applied Acarology. 24 (3): 165–189. doi:10.1023/A:1006456720416. PMID 11108385. S2CID 12271915.
  9. ^ "Isle of Man Government - Bees". www.gov.im. Retrieved 2022-02-17.
  10. ^ Zhi-Qian Zhang (2000). "Notes on Varroa destructor (Acari: Varroidae) parasitic on honeybees in New Zealand" (PDF). Systematic & Applied Acarology. Special Publications. 5: 9–14.
  11. ^ "New Varroa mite detection linked to Newcastle". Newcastle Weekly. 2022-07-04. Retrieved 2022-07-07.
  12. ^ "Here's what you need to know about the Varroa mite". Australian National University. 2022-07-04. Retrieved 2022-07-07.
  13. ^ de Guzman, L. I.; Delfinado-Baker, M. (1996). "A new species of Varroa (Acari: Varroidae) associated with Apis koschevnikovi (Apidae: Hymenoptera) in Borneo". International Journal of Acarology. 22 (1): 23–27. doi:10.1080/01647959608684077.
  14. ^ Lekprayoon, C.; Tangkanasing, P. (1991). "Euvarroa wongsirii, a new species of bee mite from Thailand". International Journal of Acarology. 17 (4): 255–258. doi:10.1080/01647959108683915.
  15. ^ "Arista Bee Research - Foundation for breeding varroa resistant honey bees". aristabeeresearch.org.
  16. ^ "USDA ARS Online Magazine Vol. 47, No. 8". usda.gov.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Varroa: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Varroa is a genus of parasitic mesostigmatan mites associated with honey bees, placed in its own family, Varroidae. The genus was named for Marcus Terentius Varro, a Roman scholar and beekeeper. The condition of a honeybee colony being infested with Varroa mites is called varroosis (also, incorrectly, varroatosis).

Varroa mites, specifically the species Varroa destructor, are recognised as the biggest pest to honeybees worldwide due to their ability to transmit diseases such as deformed wing virus (or DWV) to larval or pupating bees, resulting in death or severe deformity of the pupae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Varroa ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Varroa es un género de ácaros que produce la enfermedad denominada varroosis o también llamada varroasis. Este ácaro es un ectoparásito (parásitos externos), forético obligado de las especies de abejas Apis mellifera y Apis cerana reproduciéndose sobre sus estadios larvales y pupales (cría abierta y operculada). Fue descrito por A. C. Oudemans en 1904, dedicando el nombre genérico a Marco Terencio Varrón y a E. Jacobson (el colector) el nombre específico. Después de 100 años se averiguó que el ácaro que atacaba Apis mellifera era diferente al descrito por Oudemans para Apis cerana en la isla de Java, (Indonesia).

También afecta la abeja en estado adulto viviendo en estado forético sobre ella. Se creía que el ácaro absorbía la hemolinfa del insecto disminuyendo su masa corporal (peso). Recientemente en la investigación de Ramsey se establece que los ácaros Varroa se alimentan principalmente del tejido corporal graso de la abeja melífera, un órgano en los insectos que cumple una función similar al hígado humano. En estado larval es más crítico debido a que los adultos nacen con menos del 30 % de peso de un adulto no parasitado.
Puede destruir las colmenas, lo que ocurre generalmente durante el invierno. La plaga se inició en Filipinas y se ha expandido ampliamente por el mundo, constituyéndose en la mayor amenaza para la rentabilidad de las explotaciones apícolas y del medio ambiente en general, ya que la mayoría de las plantas y cultivos dependen de las abejas, como importantes polinizadores.

Etiología de la varroasis

La varroasis es producida por distintas especies de este género de ácaros, que afectan a distintas especies del género Apis:

En Apis cerana la cantidad de ácaros adultos varía de 0 a 700 ejemplares y se genera un equilibrio donde coexisten el huésped y el comensal. El ciclo reproductivo de esta especie se lleva a cabo en las celdas de los zánganos y no en las de las obreras, como es el caso de Varroa. Además Apis cerana tiene la particularidad de quitar las varroas de las celdas y de quitarse las mismas entre los adultos, con lo cual se mantiene un equilibrio constante.

Los ácaros de este género tienen ocho patas en estado adulto que terminan en ventosas, mientras que en estado larval poseen seis patas. Las hembras son las que parasitan a las abejas, y son de un color castaño rojizo claro a rojizo oscuro. Los machos son de color blanquecino amarillento, tienen menor consistencia y son mucho más pequeños que las hembras (hay dimorfismo sexual). El cuerpo de la varroa hembra adulta está adaptado al parasitismo y a la foresia, tiene una forma elipsoidal, es deprimido dorso ventralmente. La hembra mide alrededor de 1500 µm, de ancho, lo que es muy grande para un ácaro. El macho no está adaptado al parasitismo, ya que su cuerpo es casi esférico; y mide 400 µm.

 src=
Varroa destructor sobre una pupa.
 src=
Varroa destructor vista inferior.

Ciclo biológico

La varroa se alimenta de hemolinfa a expensas de las ninfas de abeja. Cada hembra sólo puede hacer una puesta y en el interior de una celda de abeja ya sellada con un opérculo, y se admite que tras realizar la puesta muere.

Apareamiento

La fecundación de la varroa hembra se produce en el interior de la celda, una vez operculada. El primer huevo puesto por la hembra fecundada de varroa da como resultado un macho, y los siguientes son hembras (al ser huevos no fecundados), poniendo un huevo cada 30 horas aproximadamente. Cuando la celda es infestada con una sola hembra de varroa fundadora, el apareamiento sólo puede ocurrir entre el macho y sus hermanas, siendo entonces consanguíneo.

El macho se aparea con la primera hembra tan pronto como llega a la fase adulta. El apareamiento puede ser repetido hasta 9 veces. Cuando la segunda hija llega a ser madura, el macho abandona la primera hija para aparearse con ella. Si una tercera hija llega a ser adulta, se repite el mismo escenario.

Al contrario de lo que se creía anteriormente, una varroa hembra puede ser fecundada únicamente en la celda donde nace. Luego, una parte del aparato genital femenino se destruye, lo que impide otro apareamiento. En las celdas donde el macho muere antes del apareamiento, las hembras quedaran estériles e infecundas para siempre. Esto puede ocurrir del 10% al 46% de las celdas.

Puesta

La hembra pone sus huevos en las celdas de zánganos y obreras ingresando a las mismas horas antes del operculado. La hembra fundadora entra a la celda de la larva que va a parasitar aproximadamente 15 horas antes de la operculación que ocurre, en celdas de abeja obrera, al noveno día y, en celdas de abeja zángano, al décimo día. Esto es aproximadamente cuando la larva de obrera pesa 100 mg. y la de zángano 200 mg. Este momento es crucial porque, apenas entra la hembra fundadora, se sitúa en el fondo de la celda con el propósito de no ser eliminada por las abejas obreras limpiadoras.

Al parecer el ácaro se guía por ésteres de ácidos grasos que las larvas de abejas emiten con el fin de provocar la operculación, que también son atractivos para varroa (palmitato de metilo), preferenciando la celda de zángano, en virtud del mayor período de metamorfosis que tiene el macho (23 días).

Incubación

Puede criar de 5 a 7 ácaros en una celda de zángano y de 3 a 6 en una de obrera siendo diferente el período de desarrollo según el sexo resultante:

  • huevo macho: de 5,5 a 7 días,
  • huevo hembra: de 7,5 a 9 días (Fantidis, 1983).

Epizootiología

La fuente de infestación está dada por la abeja adulta, especialmente. La abeja adulta pecoreadora con un parásito que por deriva entra a otra colmena y bien zánganos que en busca de reinas vírgenes inspeccionan todas las colmenas, produciéndose el contagio por contacto en este caso. El parásito en estado forético sobre su hospedador vive dos a tres meses en verano, y de cuatro a seis meses en invierno.

Sintomatología

El desarrollo de las colmenas parasitadas se demora a principios de la estación estival. Durante el otoño invierno las colmenas muy parasitadas perecen, en virtud que la abejas que deben pasar el invierno y durar 4 o 5 meses, no tienen la estructura corporal necesaria (músculos, exoesqueleto).

Las larvas parasitadas mueren e ingresan en un proceso de putrefacción desprendiendo olor. Las abejas limpiadoras retiran estas larvas muertas royendo los opérculos para limpiar las celdas. Esta remoción es rápida por ello el opérculo roído no tiene la forma uniforme que presenta cuando la larva ha nacido. Se puede interpretar que arrancan parte de ellos quedando un borde aserrado.

En estado el primer síntoma es que encontramos abejas con alas deformes, que no pueden volar, de tamaño reducido, tanto en el interior como en el exterior de la colmena. El abdomen y tamaño general de esta abejas se halla reducido hasta en un tercio.

La falta de vitalidad, muerte prematura y debilitamiento de la colmena son características típicas de la enfermedad. La colmena desaparece lentamente, no quedan abejas en su interior cuando las encontramos.

Acción patógena

La acción patógena sobre la cría de la abeja se traduce en una pérdida de peso y una disminución de proteína total. Cuando la cría es parasitada por más de ocho ácaros, las pupas mueren y no terminan su transformación en abejas adultas, presentándose entonces signos muy parecidos a la enfermedad denominada Loque americana.

Diagnóstico

Se basa en contar visualmente el número de ácaros según los siguientes métodos :

Conteo de ácaros muertos que caen al fondo de la colmena. Colocación de una hoja impregnada con sustancia adherente (grasa animal) en la base de la colmena. La hoja se suele dejar unas 24 horas. Si el número de ácaros es mayor de 10, el nivel de infestación se considera alto.

Conteo de ácaros que parasitan abejas adultas. El diagnóstico se hace recolectando abejas en un frasco de vidrio que contiene agua y detergente o alcohol etílico. Al agitar fuertemente la Varroa se desprende, y volcando el líquido sobre un paño blanco o sobre un colador doble se cuentan las abejas y los ácaros desprendidos. Rémy Vandame recomienda el tratamiento cuando la infección de abejas con Varroa supera el 3 %, calculado según este método.

Conteo de ácaros en celdas de cría operculadas. Se abren las celdas con un cuchillo, se sacude el cuadro con el panal sobre un papel blanco y se cuentan los ácaros y el número de pupas. En este método los valores de referencia varían mucho dependiendo de si las celdas son de obreras o de zánganos.

Tratamiento

Cuando el diagnóstico revela la presencia del ácaro Varroa en el colmenar en un porcentaje mayor al tres por ciento, es preciso tomar medidas terapéuticas de forma inmediata, no solamente para bajar la tasa de infestación de las colmenas, sino también para limitar su expansión por el colmenar.

Tratamientos contra las Varroa que pueden ser utilizados en la actualidad:

1. Productos que pueden ser utilizados en producción ecológica: Leves grados de toxicidad

1.1.Ácidos orgánicos:

1.2. Extractos vegetales

2. Productos químicos que no pueden ser utilizados en producción ecológica: Diferentes grados de toxicidad

3. Tratamiento térmico: Inocuos para la salud humana

Para información actualizada sobre tratamientos autorizados en Europa puede consultarse la siguiente página de la Agencia Española del Medicamento:

https://web.archive.org/web/20160304191232/http://www.aemps.gob.es/ca/medicamentosVeterinarios/Med-Vet-autorizados/Med-abejas/home.htm

Sistemática

Varroa jacobsoni fue descripta originalmente por Oudemans para la abeja melífera oriental Apis cerana, estudios genéticos demostraron que esta especie es un complejo de por lo menos dos especies diferentes; con nueve haplotipos que incluyen el de Java que se utilizó para describir la especie, el resto se distribuyen por toda Asia. Varroa destructor presenta seis haplotipos que también infectan a Apis cerana por todo el continente Asiático, siendo las hembras más grandes y menos esféricas que Varroa jacobsoni. Un haplotipo de Varroa destructor típico de Corea del Sur, que también parásita a Apis cerana allí, se los encontró parasitando Apis mellifera en Europa, Medio Oriente, África, Asia y América. El haplotipo Tailandés-Japonés se lo encontró parasitando Apis cerana en Japón y Tailandia; también parásita Apis mellifera en Japón, Tailandia y en América. Hay tres haplotipos que infectan las filipinas y es incierta aún su taxonomía.

Distribución de la enfermedad por país

Causas naturales de la expansión de Varroa son: El pillaje, la deriva, entrada permanente de zánganos, las manipulaciones descuidadas del apicultor en virtud que confecciona núcleos con cuadros de cría (operculados normalmente) llevando Varroas de una colmena a otra. La transhumancia de colmenas es sin duda lo que expande la enfermedad por toda la geografía del país.

Causas artificiales de la expansión de Varroa: Este ectoparásito se distribuye actualmente por todo el mundo, siendo actualmente cosmopolita. Sin duda el movimiento de colmenas, núcleos y reinas de un continente a otro fue la causa de su actual distribución mundial antropógena.

Al parecer en América hubo dos introducciones de haplotipos diferentes de Varroa destructor.

  • Argentina: 1976 en colmenas de Laguna Blanca. Provincia de Formosa. Actualmente es considerada una enfermedad endémica en el país.
  • Paraguay: Probable introducción de reinas y cría de Japón. En Japón Apis mellifera fue introducida alrededor de 1877 y posiblemente el pasaje de Varroa de Apis cerana a Apis mellifera fue alrededor de 1957.
  • Estados Unidos. Desde el este de Rusia vía Europa el parásito pasa de Apis cerana a Apis mellifera aproximadamente en 1952. Se introducen abejas Rusas en Wisconsin en 1987.
  • Chile, reportada en el año de 1992 en la comuna de San Fernando, VI región.
  • Guatemala, reportada oficialmente en el año de 1996 en el trabajo de Tesis titulado "Prevalencia de enfermedades parasitarias más importantes en abejas adultas (Apis mellifera), en el municipio de Antigua del departamento de Sacatepéquez.

Véase también

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Varroa: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Varroa es un género de ácaros que produce la enfermedad denominada varroosis o también llamada varroasis. Este ácaro es un ectoparásito (parásitos externos), forético obligado de las especies de abejas Apis mellifera y Apis cerana reproduciéndose sobre sus estadios larvales y pupales (cría abierta y operculada). Fue descrito por A. C. Oudemans en 1904, dedicando el nombre genérico a Marco Terencio Varrón y a E. Jacobson (el colector) el nombre específico. Después de 100 años se averiguó que el ácaro que atacaba Apis mellifera era diferente al descrito por Oudemans para Apis cerana en la isla de Java, (Indonesia).

También afecta la abeja en estado adulto viviendo en estado forético sobre ella. Se creía que el ácaro absorbía la hemolinfa del insecto disminuyendo su masa corporal (peso). Recientemente en la investigación de Ramsey se establece que los ácaros Varroa se alimentan principalmente del tejido corporal graso de la abeja melífera, un órgano en los insectos que cumple una función similar al hígado humano. En estado larval es más crítico debido a que los adultos nacen con menos del 30 % de peso de un adulto no parasitado.
Puede destruir las colmenas, lo que ocurre generalmente durante el invierno. La plaga se inició en Filipinas y se ha expandido ampliamente por el mundo, constituyéndose en la mayor amenaza para la rentabilidad de las explotaciones apícolas y del medio ambiente en general, ya que la mayoría de las plantas y cultivos dependen de las abejas, como importantes polinizadores.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Varroa ( French )

provided by wikipedia FR

Varroa est le seul genre de la famille des Varroidae. Cet acarien parasite les abeilles et fait partie des causes possibles ou favorisantes du syndrome d'effondrement des colonies d'abeilles domestiques.

Description

La femelle du varroa présente une forme elliptique, trapue, plus large que longue. Elle mesure de 1 à 1,2 mm sur 1,5 à 1,8 mm, ce qui la rend parfaitement visible à l'œil nu. La cuticule est de couleur brun foncé et l'ensemble du corps est recouvert de soies. Le mâle est de forme plutôt arrondie de couleur jaunâtre. Son diamètre est d'environ 0,8 à 0,9 mm.

Mode de vie

 src=
Varroa phorétique transporté par une abeille

Les mâles vivent exclusivement dans les cellules du couvain de l'abeille, alors que les femelles se rencontrent aussi sur l'abeille adulte, dans et à l'extérieur de la ruche. Seules les femelles sont capables d'hiverner.

Le cycle de reproduction de Varroa se déroule exclusivement dans le couvain.

L'œuf est pondu dans une cellule par une femelle fondatrice qui y pénètre juste avant l'operculation et s'y laisse enfermer. Plusieurs femelles peuvent même se retrouver dans la même cellule.

Chaque femelle pond de 2 à 8 œufs, dont le premier est toujours un œuf de mâle. Les œufs suivants seraient toujours des œufs femelles.

La femelle pond un œuf environ toutes les 30 heures. Si cet œuf est un œuf de mâle, son développement prendra de 6 à 7 jours ; s'il s'agit d'un œuf de femelle, son développement est un peu plus long et dure de 8 à 9 jours. Le mâle nouvellement éclos féconde ses sœurs dès leur naissance.

Dans une cellule d'ouvrière, une femelle fondatrice de varroa pond en moyenne 3 œufs (1 mâle et 2 femelles), alors que dans une cellule de mâle, elle en pond en moyenne 4 (1 mâle et 3 femelles). Cet écart provient de la durée de gestation qui est de 21 jours pour une ouvrière contre 24 jours pour le mâle.

Les jeunes femelles varroa, fécondées par le mâle, sortent de la cellule au moment de la « naissance » de l'abeille.

Après un délai de quelques jours, le cycle d'infestation peut recommencer.

On a longtemps cru que la femelle varroa se nourrissait par piqûre de l’hémolymphe des abeilles. Une étude de 2019 a démontré qu'en fait c'est leur tissu adipeux qui constitue la source de nourriture privilégiée du varroa, et non l'hémolymphe[1].

Liste d'espèces

 src=
Varroa, vu de dessous au microscope électronique

Selon BioLib (1er juin 2018)1er_juin_2018_2-0">1er_juin_2018-2">[2] :

Références

  1. (en) Samuel D. Ramsey, Ronald Ochoa, Gary Bauchan, Connor Gulbronson, Joseph D. Mowery, Allen Cohen, David Lim, Judith Joklik, Joseph M. Cicero, James D. Ellis, David Hawthorne et ennis vanEngelsdorp, « Varroa destructor feeds primarily on honey bee fat body tissue and not hemolymph », PNAS, vol. 116, no 5,‎ 29 janvier 2019, p. 1792-1801 (lire en ligne, consulté le 17 février 2020).
  2. 1er_juin_2018-2">1er_juin_2018_2-0">↑ BioLib, consulté le 1er juin 2018

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Varroa: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Varroa est le seul genre de la famille des Varroidae. Cet acarien parasite les abeilles et fait partie des causes possibles ou favorisantes du syndrome d'effondrement des colonies d'abeilles domestiques.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Varroa ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian
 src=
varroa
 src=
varroa

Varroa je rod nametnika, grinja koja napada medonosne pčele. Danas u 21 stoljeću varroa kao nametnik i varoza kao bolest postaju jedan od najvećih svjetskih problema u pčelarstvu. Grinja Varroa ako se ne tretira pčelinja zajednica preventivno, pravovremeno i adekvatnim sredstvima sposobna je zbog brzog razmnožavanja uništiti pčelinju zajednicu. To je problem kojeg danas ne može izbjeći ni jedan pčelar. Varroa kao nametnik pokazala je sposobnost stvaranja otpornosti na sredstva koja su se koristila u počecima. Pojedina su sredstva pokazala osim toga nedozvoljene i štetne ostatke u medu.

Tijekom godina varroa se sve više proučavala pa su otkrivene i neke alternativne metode lječenja i tretmana koji uključuju primjenu prirodnih i biotehničkih metoda suzbijanja i lječenja. Naravno ne postoji ni jedan univerzalan i pouzdan tretman. Od brojnih procedura pčelar mora svaku prilagoditi sebi i svom načinu pčelarenja.

Razlikujemo sljedeće vrste varroe:

Varroza je bolest poklopljenog legla - većinom trutovskog i odraslih pčela uzrokovana grinjom varroe. Lječenje varroze složen je posao koji zahtjeva educiranog i odgovornog pčelara. Iako su te dvije varroe jacobsoni i destructor različitih populacija na pogled gotovo jednake njihovo se parazitsko ponašanje na europskoj medonosnoj pčeli (Apis mellifera) uvelike razlikuje. Tretman protiv varroe ne smije ostaviti tragove u pčelinjim proizvodima. Pčelar treba imati u vidu da svaki tretman koji utječe na varrou djeluje više ili manje na pčele. Pčela neke tretmane preživi isključivo zahvaljujući činjenici da je veća i otpornija od sićušne grinje nametnika koji ju urožava, ali pojedini tretmani negativno utječu na ionako kratak životni vijek pčele. Kako samo zdrava i jaka pčelinja zajednica pčelaru može osigurati dobru pčelarsku sezonu, svaki pčelar zna da je tretman u borbi protiv ove grinje nužan i da mora biti u skladu sa dosadašnjim stečenim iskustvima. Neka sredstva ako ih se primjenjuje na pogrešan način negativno utječu na pčelinju maticu, neka se ne smiju koristiti kad ima lela dok neka ne koristimo za vrijeme medonosnih paša.

Simptomi bolesti

Promjene kod pčela vidljive su tek kad se grinja razmnoži u većoj količini i kada je napadnut veći broj pčela. Pčele se uznemireno kreću po košnici, vrte se u krug, izlaze na leto košnice, pa i ugibaju ispred same košnice.

Dijagnoza i suzbijanje

Dijagnoza se vrši u zimsko vrijeme u siječnju ili veljači podmetanjem čiste podloge na podnicu košnice koja se umeće dan ranije a vadi se prije eventualnog pročisnog izleta idućeg dana. U slučaju zaraze na otpalim mrtvim pčelama se lako uočavaju uginule grinje varroe.

Suzbijanje u vrijeme bezpašnog razdoblja

U vrijeme aktivnog razdoblja kontrolira se prirodnim padom varroe na podnicu i tretiranjima. Tretiranja sredstvima ne vrše se za vrijeme medonosnih paša kad upotreba sredstava nije dozvoljena ali ni potrebna ako se pčelar pridržava svih preventivnih normi izvan pašnog razdoblja.

Suzbijanje u vrijeme pašnog razdoblja

Ako je potrebno netom prije ili za vrijeme pašnog razdoblja u košnicu se umeću okviri građevnjaci u kojima će pčele raditi uglavnom trutovsko saće.

Suzbijanje jake najezde varoe

Kod slučajeva jake najezde varroe KarThymoGel jednostavno i brzo kontrolirano suzbijanje Varoe Jacobsoni kod kranjskih pčela (Apis mellifera carnica) možemo primjeniti bilo kad i u proljeće kod temperatura iznad 16°C sa 2 tretmana 100 grama proizvoda prvi i drugi u trajanju od 10 dana.

Reference

Poveznice

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Varroa: Brief Summary ( Croatian )

provided by wikipedia hr Croatian
 src= varroa src= varroa

Varroa je rod nametnika, grinja koja napada medonosne pčele. Danas u 21 stoljeću varroa kao nametnik i varoza kao bolest postaju jedan od najvećih svjetskih problema u pčelarstvu. Grinja Varroa ako se ne tretira pčelinja zajednica preventivno, pravovremeno i adekvatnim sredstvima sposobna je zbog brzog razmnožavanja uništiti pčelinju zajednicu. To je problem kojeg danas ne može izbjeći ni jedan pčelar. Varroa kao nametnik pokazala je sposobnost stvaranja otpornosti na sredstva koja su se koristila u počecima. Pojedina su sredstva pokazala osim toga nedozvoljene i štetne ostatke u medu.

Tijekom godina varroa se sve više proučavala pa su otkrivene i neke alternativne metode lječenja i tretmana koji uključuju primjenu prirodnih i biotehničkih metoda suzbijanja i lječenja. Naravno ne postoji ni jedan univerzalan i pouzdan tretman. Od brojnih procedura pčelar mora svaku prilagoditi sebi i svom načinu pčelarenja.

Razlikujemo sljedeće vrste varroe:

Varroa destructor - opasnija vrsta rasprostranjena po gotovo cijelom svijetu koja napada Azijsku vrstu pčela - Apis cerana i Apis mellifera - Europsku medonosni pčelu Varroa jacobsoni - manje opasna grinja koja napada Azijsku medonosnu pčelu (Apis cerana)

Varroza je bolest poklopljenog legla - većinom trutovskog i odraslih pčela uzrokovana grinjom varroe. Lječenje varroze složen je posao koji zahtjeva educiranog i odgovornog pčelara. Iako su te dvije varroe jacobsoni i destructor različitih populacija na pogled gotovo jednake njihovo se parazitsko ponašanje na europskoj medonosnoj pčeli (Apis mellifera) uvelike razlikuje. Tretman protiv varroe ne smije ostaviti tragove u pčelinjim proizvodima. Pčelar treba imati u vidu da svaki tretman koji utječe na varrou djeluje više ili manje na pčele. Pčela neke tretmane preživi isključivo zahvaljujući činjenici da je veća i otpornija od sićušne grinje nametnika koji ju urožava, ali pojedini tretmani negativno utječu na ionako kratak životni vijek pčele. Kako samo zdrava i jaka pčelinja zajednica pčelaru može osigurati dobru pčelarsku sezonu, svaki pčelar zna da je tretman u borbi protiv ove grinje nužan i da mora biti u skladu sa dosadašnjim stečenim iskustvima. Neka sredstva ako ih se primjenjuje na pogrešan način negativno utječu na pčelinju maticu, neka se ne smiju koristiti kad ima lela dok neka ne koristimo za vrijeme medonosnih paša.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori i urednici Wikipedije
original
visit source
partner site
wikipedia hr Croatian

Varroa ( Icelandic )

provided by wikipedia IS

Varroa er ættkvísl sníkjumítla sem lifa á hunangsflugum af ættkvíslinni Apis, settir í eigin ætt: Varroidae.[4] Ættkvíslin er nefnd eftir Marcus Terentius Varro, Rómverskum fræðimanni og býræktenda. Þegar búið er sýkt af mítlinum heitir það Varroaveiki.[5]

Varroa mítlar eru taldir ein versta plágan hjá alíbýflugum í heiminum vegna þess að þeir dreifa sjúkdómum eins og vírusum þegar þeir sjúga úr þeim líkamsvessana. Sníklarnir eða sjúkdómarnir eru ekki svo slæmir hvor fyrir sig, en saman eru þeir hættulegir búunum.[6][7]

Saga og útbreiðsla

Varroa mítlar fundust fyrst á Jövu um 1904,[8] en eru nú nær allsstaðar þar sem alibýflugur eru ræktaðar nema Ástralíu, Manareyju og norðurhluta Noregs. Hann fannst í Bandaríkjunum 1987 og á Nýja Sjálandi árið 2000,[9] and in the United Kingdom in 1992 (Devon).

Býræktendur reyna stöðugt að rækta upp mótstöðu við sníklinum. USDA hefur ræktað upp stofn býflugna sem hefur hreinsunaratferli sem heldur niðri sníklinum. Þessum stofni er dreift nú til býflugnabænda.[10][11]

Tegundir

Ættkvíslin Varroa inniheldur eftirfarandi tegundir:[4]


Sjá einnig

Tilvísanir

  1. 1,0 1,1 Delfinado, M. D.; Baker, E. W. (1974). „Varroidae, A New Family of Mites on Honey Bees (Mesostigmata: Acarina)“. Journal of the Washington Academy of Sciences. 64 (1): 4–10. JSTOR 24535743.
  2. 2,0 2,1 Oudemans, A. C. (1904). „On a New Genus and Species of Parasitic Acari“. Notes from the Leyden Museum. 24 (4): 216–222.
  3. 3,0 3,1 Oudemans, A. C. (1904). „Acarologische Aanteekeningen XII“. Entomologische berichten. 1 (18): 160–164.
  4. 4,0 4,1 Joel Hallan. „Varroidae Delfinado & Baker, 1974“. Texas A&M University. Sótt June 13, 2010.
  5. Býflugnasjúkdómar
  6. „Mites, Viruses Sicken Bee Hives - Colony Collapse Disorder - Hawaiian Honeybee Infection“. LiveScience.com.
  7. „Bees Wiped Out by Cascade of Deadly Events“. LiveScience.com.
  8. 8,0 8,1 D. L. Anderson & J. W. H. Trueman (2000). „Varroa jacobsoni (Acari: Varroidae) is more than one species“. Experimental and Applied Acarology. 24 (3): 165–189. doi:10.1023/A:1006456720416. PMID 11108385.
  9. Zhi-Qian Zhang (2000). „Notes on Varroa destructor (Acari: Varroidae) parasitic on honeybees in New Zealand“ (PDF). Systematic & Applied Acarology. Special Publications. 5: 9–14.
  10. „Arista Bee Research - Foundation for breeding varroa resistant honey bees“. aristabeeresearch.org.
  11. „USDA ARS Online Magazine Vol. 47, No. 8“. usda.gov.
  12. de Guzman, L. I.; Delfinado-Baker, M. (1996). „A new species of Varroa (Acari: Varroidae) associated with Apis koschevnikovi (Apidae: Hymenoptera) in Borneo“. International Journal of Acarology. 22 (1): 23–27. doi:10.1080/01647959608684077.
  13. Lekprayoon, C.; Tangkanasing, P. (1991). „Euvarroa wongsirii, a new species of bee mite from Thailand“. International Journal of Acarology. 17 (4): 255–258. doi:10.1080/01647959108683915.


Wikimedia Commons er með margmiðlunarefni sem tengist
Wikilífverur eru með efni sem tengist
 src= Þessi líffræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Höfundar og ritstjórar Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IS

Varroa: Brief Summary ( Icelandic )

provided by wikipedia IS

Varroa er ættkvísl sníkjumítla sem lifa á hunangsflugum af ættkvíslinni Apis, settir í eigin ætt: Varroidae. Ættkvíslin er nefnd eftir Marcus Terentius Varro, Rómverskum fræðimanni og býræktenda. Þegar búið er sýkt af mítlinum heitir það Varroaveiki.

Varroa mítlar eru taldir ein versta plágan hjá alíbýflugum í heiminum vegna þess að þeir dreifa sjúkdómum eins og vírusum þegar þeir sjúga úr þeim líkamsvessana. Sníklarnir eða sjúkdómarnir eru ekki svo slæmir hvor fyrir sig, en saman eru þeir hættulegir búunum.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Höfundar og ritstjórar Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IS

Varroa ( Latin )

provided by wikipedia LA

Varroa est genus Acarorum parasiticorum cum apibus consociatum et in sua propria familia, Varroidis, digestum.[1] Genus ex Marco Terentio Varrone appellatur, erudito Romano qui apiarius fuit.

Historia et mores

Varroae corporeis apium adultorum et eorum puparum larvarumque fluidis vescuntur, et vira ferre possunt quae apibus praecipue nocent (e.g., virus alarum distortarum et virus paralysis acutae Israeliticum), et ergo in morbo collapsionis coloniarum implicantur.

Species huius generis, primum in Iava circa 1904 inventae,[2] nunc in omnibus continentibus praeter Australiam adsunt. In Civitatibus Foederatis anno 1987, Nova Zelandia anno 2000,[3] Britanniarum Regno (in Devonia) anno 1992 inventa est.

Species

Genus Varroa has species continet:[1]

Notae

  1. 1.0 1.1 Joel Hallan. "Varroidae Delfinado & Baker, 1974". Texas A&M University .
  2. D. L. Anderson & J. W. H. Trueman (2000). "Varroa jacobsoni (Acari: Varroidae) is more than one species". Experimental and Applied Acarology 24 (3): 165–189 .
  3. Zhi-Qian Zhang (2000). "Notes on Varroa destructor (Acari: Varroidae) parasitic on honeybees in New Zealand" (PDF). Systematic & Applied Acarology. Special Publications 5: 9–14

Nexus externi

Wikispecies-logo.svg Vide "Varroam" apud Vicispecies.
Commons-logo.svg Vicimedia Communia plura habent quae ad Varroam spectant.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Et auctores varius id editors
original
visit source
partner site
wikipedia LA

Varroa: Brief Summary ( Latin )

provided by wikipedia LA

Varroa est genus Acarorum parasiticorum cum apibus consociatum et in sua propria familia, Varroidis, digestum. Genus ex Marco Terentio Varrone appellatur, erudito Romano qui apiarius fuit.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Et auctores varius id editors
original
visit source
partner site
wikipedia LA

Varroa ( Norwegian )

provided by wikipedia NO


Varroa er en slekt av parasittiske midder som snylter på sosiale insekter, særlig tambier. Arten Varroa destructor er kjent for å forårsake stor skade på bikuber.[1]

Referanser

  1. ^ Norges Birøkyterlag, "Sykdom og skader" http://www.norges-birokterlag.no/sykdominfo.cfm?pArticleId=13978 Besøkt 05.06.2015


Eksterne lenker

zoologistubbDenne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Varroa: Brief Summary ( Norwegian )

provided by wikipedia NO


Varroa er en slekt av parasittiske midder som snylter på sosiale insekter, særlig tambier. Arten Varroa destructor er kjent for å forårsake stor skade på bikuber.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Varroa ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Varroa Delfinado & Baker, 1974 é um género de ácaros ectoparasitas que infesta diversas espécies de abelhas do género Apis. Pertence à família monotípica Varroidae,[1] tendo o nome genérico sido proposto em homenagem a Marco Terêncio Varrão, um estudioso romano que era apicultor.

Descrição

Os ácaros do género Varroa alimentam-se dos fluidos corporais (hemolinfa) das abelhas-melíferas do género Apis, infestando tanto as abelhas adultas como as pupas e larvas. Para além dos danos que causam directamente, são um importante veículo na propagação de vírus, alguns dos quais provocam infecções que são particularmente danosas para as abelhas, entre as quais o iflavirus DWV (que deforma as asas das abelhas) e o IAPV (que paralisa as abelhas). A infestação por Varroa tem sido repetidamente apontada como uma das causas da síndrome do colapso das colónias de abelhas.

Os ácaros do género Varroa foram descobertos em Java por volta de 1904,[2] mas estão actualmente dados como presentes em todos os continentes com excepção da Austrália. Foram descobertos nos Estados Unidos em 1987, na Nova Zelândia em 2000,[3] e na Grã-Bretanha em 1992 (Devon).

Para fazer face aos elevados prejuízos que estes ácaros causam na apicultura, têm vindo a ser desenvolvidos esforços com o objectivo de obter abelhas resistentes à infestação por Varroa. O Departamento de Agricultura dos Estados Unidos desenvolveu uma linhagem de abelhas que aplica métodos de auto-higiene sensíveis à presença de Varroa, o que lhe permite remover os ácaros em fase de reprodução. Esta linhagem foi distribuída aos apicultores para incorporação nos seus processos de criação.

Espécies

O género Varroa inclui as seguintes espécies:[1]

Notas

  1. a b Joel Hallan. «Varroidae Delfinado & Baker, 1974». Texas A&M University. Consultado em 13 de junho de 2010
  2. D. L. Anderson & J. W. H. Trueman (2000). «Varroa jacobsoni (Acari: Varroidae) is more than one species». Experimental and Applied Acarology. 24 (3): 165–189. PMID 11108385. doi:10.1023/A:1006456720416
  3. Zhi-Qian Zhang (2000). «Notes on Varroa destructor (Acari: Varroidae) parasitic on honeybees in New Zealand» (PDF). Systematic & Applied Acarology. Special Publications. 5: 9–14

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Varroa: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Varroa Delfinado & Baker, 1974 é um género de ácaros ectoparasitas que infesta diversas espécies de abelhas do género Apis. Pertence à família monotípica Varroidae, tendo o nome genérico sido proposto em homenagem a Marco Terêncio Varrão, um estudioso romano que era apicultor.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Varroa ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Varroa (Varroa) är ett släkte kvalster som placeras i den egna familjen Varroidae. Kvalstret parasiterar på bin. Den mest kända arten Varroa destructor är den enda som parasiterar på det europeiska honungsbiet, Apis mellifera. V. destructor är ursprungligen en parasit hos det asiatiska honungsbiet, A. cerana. Samhällen av asiatiska bin skadas inte nämnvärt av kvalstret. När parasiten etablerats i bisamhällen av europeiska honungsbin är inte känt, men det finns uppgifter som tyder på att samhällen i östra Sovjetunionen var angripna redan i slutet på 1940-talet.

Släktet Varroa innehåller följande arter:[1]

  • Varroa destructor (Anderson & Trueman, 2000) är en parasit som angriper sin naturliga värd, det asiatiska honungsbiet i Asien och även samhällen av A. mellifera över hela världen
  • Varroa jacobsoni (Oudemans, 1904) parasit i samhällen av A. cerana.
  • Varroa rindereri (de Guzman & Delfinado-Baker, 1996)
  • Varroa sinhai (Delfinado & Baker, 1974)
  • Varroa wongsirii (Lekprayoon & Tangkanasing, 1991)

Effekter på biodlingen

Resultatet av varroans spridning är en kraftig försämring av biodlingens förutsättningar. Varroan är svår att utrota eftersom den samlever med andra insekter. Men om den inte bekämpas kommer angreppet till slut att vara så svårt att bisamhället går under. Orsaken till detta är att varroan, när den blir talrik, skapar ett stort antal missbildade bin som inte bidrar till bisamhället. Förlusten av nyttiga bin leder till samhällets undergång.

Bekämpningsmetoder

Varroa kan bekämpas med pyretoider, som dock lagras i vaxet. De flesta som har biodling som hobby ägnar sig därför åt mer arbetskrävande bekämpningsmetoder. Till att börja med finns en intressant skillnad mellan kvalster och bin, nämligen deras känslighet för syror. Varroan är känslig för ångor av till exempel myrsyra, mjölksyra eller oxalsyra medan bina har mycket hög tolerans mot syror. Biodlaren kan därför, när honungen har skördats, bekämpa varroan genom att lägga in någon trasa indränkt med nämnda syror. Bekämpning av varroa med myrsyra eller mjölksyra är inte särskilt dramatisk ur livsmedelssynpunkt. Myrsyra finns naturligt i honung, oxalsyra finns i rabarber och mjölksyra finns i mjölkprodukter. Om bekämpningen sker efter honungsskörden kommer inte syrorna att ha någon effekt på kommande års skörd.

Varroahonor föredrar att lägga sina ägg i celler avsedda för drönarlarver. Sådana finns på särskilda vaxkakor i bisamhället. Genom att skära ut dessa vaxkakor begränsas reproduktionen.

Resistenta bin?

Det finns i biodlarsammanhang mycket tal om tambin som är resistenta mot varroa. Dessa påståenden skall tas med en nypa salt. Om ett samhälle med europeiska tambin verkligen är helt resistent vore det mycket enkelt att sprida dess gener. Det skulle vara så lönande att den som verkligen hade möjlighet därtill skulle kunna skapa en ansenlig förmögenhet. Ryktena om resistens skall därför mest ses som rykten. Däremot finns det skäl att tro att resistens kan komma att uppstå och att den redan är på väg att utvecklas. Bina kan nämligen redan idag klara av bilusen, som till storlek och levnadssätt liknar varroan. Ett bisamhälle som drabbas av bilusen kommer först att vara ett offer för bilusen tills bina tröttnar och halvt vansinniga jagar lus på varandra. Det är därför tänkbart att genetiska variationer och mutationer gradvis kommer att gynna samhällen som även börjar jaga varroa. Det finns även vissa andra sjukdomar hos bina som innebär att bina river upp celler med larver och kastar ut dem. Även här är det tänkbart att beteendet utvecklas även till larver drabbade av kvalster. Ryktena om varroaresistens kan röra bin med utökad städiver och bin med utökad känslighet för småkryp (d.v.s. bilus). Något helt resistent samhälle lär dock knappast finnas.

Frågan om resistens, bekämpning, avel med motståndskraftiga bin och så vidare är en mycket känslig fråga i biodlarsammanhang, en fråga som kan skapa hårda debatter biodlare emellan. Vissa biodlare hävdar att biodlingens enda chans är att minimera bekämpningen så att naturligt urval kan gynna resistens. Andra biodlare menar att detta inte fungerar eftersom bina kommer att gå under utan vår hjälp.

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Varroa: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Varroa (Varroa) är ett släkte kvalster som placeras i den egna familjen Varroidae. Kvalstret parasiterar på bin. Den mest kända arten Varroa destructor är den enda som parasiterar på det europeiska honungsbiet, Apis mellifera. V. destructor är ursprungligen en parasit hos det asiatiska honungsbiet, A. cerana. Samhällen av asiatiska bin skadas inte nämnvärt av kvalstret. När parasiten etablerats i bisamhällen av europeiska honungsbin är inte känt, men det finns uppgifter som tyder på att samhällen i östra Sovjetunionen var angripna redan i slutet på 1940-talet.

Släktet Varroa innehåller följande arter:[1]

Varroa destructor (Anderson & Trueman, 2000) är en parasit som angriper sin naturliga värd, det asiatiska honungsbiet i Asien och även samhällen av A. mellifera över hela världen Varroa jacobsoni (Oudemans, 1904) parasit i samhällen av A. cerana. Varroa rindereri (de Guzman & Delfinado-Baker, 1996) Varroa sinhai (Delfinado & Baker, 1974) Varroa wongsirii (Lekprayoon & Tangkanasing, 1991)
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Varroa ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
 src=
Клещи Varroa destructor на куколке пчелы

Varroa (лат.)род паразитических клещей, использующих в качестве хозяев медоносных пчёл, вызывая варроатоз. Род назван в честь Марка Теренция Варрона, римского учёного и практического пчеловода. Один из двух родов (вместе с Euvarroa) в составе семейства Varroidae[1][2].

Описание

Клещи рода Varroa отыскивают своих жертв дистанционно, используя своё обоняние, а также терморецепторы, для определения тепла, выделяемого роем. Также их привлекают вибрации, создаваемые пчёлами. Однако, по-видимому, основным фактором притягивающим их является всё же тепло[3]. Вспышки численности клеща тесно связаны с циклом жизни пчелиной семьи. Это определяется особенностями размножения паразита. В частности, в семьях медоносных пчёл, поражённых варроатозом, оплодотворённые самки клеща отыскивают ячейки с 8-9-дневным расплодом и откладывают туда яйца. После запечатывания ячейки клещ проходит свой полный цикл развития, паразитируя на куколке. Пчела из ячейки с единственным паразитом выходит ослабленной, если паразитов было больше, то помимо уменьшения размеров получающейся пчелы, наблюдаются дефекты строения тела пчелы — в первую очередь не развиваются крылья, во вторую — лапки и усики. Большое число паразитов может привести к гибели куколки. При большой поражённости семьи варроатозом в одной ячейке можно обнаружить до 6 молодых клещей.

Тело самки клеща округлое (ширина 1,8 мм, длина 1,1 мм), коричневого цвета. Тело самца мягкое, молочно-белого цвета и меньше, чем у самки. Самки живут в течение года, самцы — 15—20 дней. Перезимовавшие на теле пчелы самки с появлением в гнезде расплода откладывают на внутренних стенках ячеек с личинками по 4—8 яиц. Примерно через 2 дня из отложенных яиц вылупляются личинки[4].

В связи с меньшей температурой в расплоде, большем объёме ячейки и питательных веществ в ней, пик популяции клеща приходится на период массового вывода трутней в пчелиных семьях. Эта же особенность развития клещей позволяет несколько сбивать весенний рост численности клещей в семьях медоносных пчёл, изымая трутнёвый расплод после его запечатывания.

Взрослые клещи паразитируют на пчёлах и личинках, питаясь их гемолимфой. Чаще всего клещей можно заметить в пазухах возле крыльев, с обратной стороны брюшка, между лапками пчелы. Сама пчела самостоятельно сбросить клеща не может, а сигнальная система пчёл не имеет соответствующих сигналов для организации коллективных действий, хотя в некоторых гнёздах пчёлы наловчились счищать друг с друга этих паразитов[5].

Систематика

Род включает 4 вида в узком таксономическом объёме (или 6 видов в широком объёме с учётом предложенного, но не принятого в сообществе акарологов включения в него в двух видов рода Euvarroa)[6]. Один из двух родов (вместе с Euvarroa) семейства Varroidae[1][2].

  • Varroa destructor Anderson & Trueman, 2000 — опасный паразит, поражающий как китайскую восковую пчелу (Apis cerana), так и медоносную пчелу (Apis mellifera).
  • Varroa jacobsoni Oudemans, 1904 — паразит китайской восковой пчелы (Apis cerana). В настоящее время считается главным виновником продолжающейся уже десятки лет на планете панзоотии варроатоза.
  • Varroa rindereri de Guzman & Delfinado-Baker, 1996 — паразит пчелы Кочевникова (Apis koschevnikovi)[7].
  • Varroa underwoodi Delfinado-Baker & Aggarwal, 1987[8]

Виды рода Euvarroa Delfinado et Baker, 1974, иногда включаемые в род Varroa:

Примечания

  1. 1 2 3 Delfinado M. D., Baker E. W. 1974. Varroidae, a new family of mites on honeybees (Mesostigmata: Acarina). Journal of the Washington Academy of Sciences 64: 4—9.
  2. 1 2 3 4 El-Banhawy E. M. 1986. Morphological studies on the obligatory parasitic mites of honey bees with a new status of the genus Varroa (Acari: Mesostigmata). Zoological Society of Egypt bulletin 34: 83—99.
  3. Y. Le Conte, G. Arnold. Implied sensory signals in the honeybee-Varroa relationships // European research on varroatosis control: proceedings of a meeting of the EC Experts' Group, Bad Homburg, 15-17 October 1986 EUR (Series) / R.Cavalloro. — CRC Press, 1988. — Т. 10845. — P. 41—42. — 482 p. — ISBN 9061918464.
  4. Нуждин А. С. Пчёлы: Улей и пасека. — М.: Колос, 1997. — 302 с. [8] л. ил. — ISBN 5-10-003356-8.
  5. Найдена клещеустойчивая пчела.
  6. Natapot Warrit and Chariya Lekprayoon. 2011. Chapter 16. Asian Honeybee Mites. Pages 347—368 in: Asian Honey Bees: Biology, Conservation, and Human Interactions. (Editors: H. Randall Hepburn, Sarah E. Radloff). Springer Berlin Heidelberg. Pp. 1—669. ISBN 978-3-642-16421-7 (print), ISBN 978-3-642-16422-4 (online)
  7. De Guzman L. I., Delfinado-Baker M. 1996. A new species of Varroa (Acari: Varroidae) associated with Apis koschevnikovi (Apidae: Hymenoptera) in Borneo. International journal of acarology 22: 23—27. DOI:10.1080/01647959608684077.
  8. Delfinado-Baker M., Aggarwal K. 1987. A new Varroa (Acari: Varroidae) from the nests of Apis cerana (Apidae). International journal of acarology 13: 233—237.
  9. Lekprayoon C., Tangkanasing P. 1991. Euvarroa wongsirii, a new species of bee mite from Thailand. International journal of acarology 17(4): 255—258. DOI:10.1080/01647959108683915
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Varroa: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
 src= Клещи Varroa destructor на куколке пчелы

Varroa (лат.) — род паразитических клещей, использующих в качестве хозяев медоносных пчёл, вызывая варроатоз. Род назван в честь Марка Теренция Варрона, римского учёного и практического пчеловода. Один из двух родов (вместе с Euvarroa) в составе семейства Varroidae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии