Alytes dickhilleni és un amfibi que viu a la península Ibèrica. Es troba amenaçat d'extinció per la pèrdua del seu hàbitat natural.
Alytes dickhilleni és un amfibi que viu a la península Ibèrica. Es troba amenaçat d'extinció per la pèrdua del seu hàbitat natural.
Die Südostiberische Geburtshelferkröte (Alytes dickhilleni) ist eine seltene und stark gefährdete Amphibien-Art aus der Familie Alytidae. Der deutsche Name bezieht sich auf das Verbreitungsgebiet und die Fortpflanzungsbiologie (vergleiche: Gemeine Geburtshelferkröte); das Epitheton dickhilleni ehrt den niederländischen Herpetologen Dick Hillenius (1927–1987).
Die Südostiberische Geburtshelferkröte wird bis zu 55 Millimeter lang. Ihr Körper ist gedrungen gebaut. Die Oberseite ist grau-braun oder weißlich-beigefarben. Es sind unregelmäßige dunkelbraune Flecken vorhanden, welche zum Teil zusammenfließen. Die Rückenhaut weist keine orangen oder rötlichen Warzen auf, sie ist nur granuliert. Die Finger sind breit und kurz. Der erste und vierte Finger sind ungefähr gleich lang. Auf der Unterseite der Hände befinden sich drei Ballen. Die Paarungsrufe ähneln denen von Alytes obstetricans. Die Schwanzsäume der Kaulquappen sind grob gefleckt. Ein kräftiges, dunkles Pigmentband befindet sich an der Oberkante der Schwanzmuskulatur im vorderen Bereich.
Das Verbreitungsgebiet von Alytes dickhilleni umfasst das östliche Andalusien und die östlich davon gelegenen Bergregionen. Es reicht bis zur Sierra Nevada im Süden und bis zur Sierra de Alcaraz im Norden. Das Areal überschneidet sich nicht mit dem anderer Alytes-Arten. Die Art lebt in Höhenlagen von 340 bis 2100 Meter über NN in Pinien- und Eichenwäldern. Außerdem ist sie in offener Felslandschaft zu finden, deren Untergrund sich aus Schiefern oder Kalkgestein zusammensetzt.
Mit Ausnahme der Hochlagen der Gebirge, wo eine Überwinterung stattfindet, ist die Art ganzjährig aktiv. Die Fortpflanzungszeit dauert vom Dezember bis zum Sommer des Folgejahres. Die Larven werden von den Männchen in saubere und klare Bergbäche oder in anthropogen entstandene, ausreichend lange gefüllte Wasserreservoire abgesetzt. In der Regel verbringen sie einen Winter im Gewässer, bevor sie sich in kleine Geburtshelferkröten umwandeln. Junge und adulte Tiere ernähren sich von Spinnen, Ameisen und Käfern. Ein wichtiger Fressfeind ist die Vipernatter.
Die Südostiberische Geburtshelferkröte (Alytes dickhilleni) ist eine seltene und stark gefährdete Amphibien-Art aus der Familie Alytidae. Der deutsche Name bezieht sich auf das Verbreitungsgebiet und die Fortpflanzungsbiologie (vergleiche: Gemeine Geburtshelferkröte); das Epitheton dickhilleni ehrt den niederländischen Herpetologen Dick Hillenius (1927–1987).
Alytes dickhilleni ye una especie de zapo d'a familia Alytidae endemico d'o sudeste d'Espanya y relacionato filocheneticament con Alytes muletensis.
Alytes dickhilleni ye una especie de zapo d'a familia Alytidae endemico d'o sudeste d'Espanya y relacionato filocheneticament con Alytes muletensis.
The Betic midwife toad or Sapo Partero Bético (Alytes dickhilleni) is a species of frog in the family Alytidae (formerly Discoglossidae). It is endemic to mountainous in south eastern Spain. Its natural habitats are temperate forests, freshwater marshes, intermittent freshwater marshes, pastureland, ponds, and aquaculture ponds. It is threatened by habitat loss.
The Betic midwife toad is grey, finely mottled with dark and pale specks. Its length may be about 3.5 centimetres (1.4 in) and it has bulging eyes with vertical slit pupils. There is a distinctive grey area between the eyes and the parotoid glands are relatively small. There is a lateral line of whitish glandular tubercles on the body but an absence of the orange glandular spots found in other members of the genus.[2]
The Betic midwife toad is native to the Sierra Nevada Mountains in south eastern Spain. The population is fragmented as different mountains support separate populations. It is fairly common on Alcaraz, Segura and Cazorla Mountains but less common on the drier Filabres, Baza and Gádor peaks. It is generally found in oak and pine forests and in open rocky areas, mostly on limestone, at altitudes between 700 and 2,000 metres (2,300 and 6,600 ft). In drier parts it tends to be near springs.[1]
The Betic midwife toad is nocturnal and hides under rocks and in crevices during the day. The toads mate on land and the male coils the egg mass round his hind legs and carries it around until the developing tadpoles are ready to hatch. He then deposits them in suitable water bodies such as mountain streams, cattle troughs and reservoirs. The tadpoles are slow-growing and may overwinter before undergoing metamorphosis into juvenile frogs.[2]
The IUCN lists this toad as endangered as its numbers appear to be in decline. The main threats it faces are the diminution in the number of suitable breeding sites due to drought, water abstraction and changes in agricultural practices. It is also at risk from the fungal disease chytridiomycosis.[1]
On January 21, 2008, Evolutionarily Distinct and Globally Endangered (EDGE), per chief Helen Meredith identified nature's most weird, wonderful and endangered amphibians: "The EDGE amphibians are amongst the most remarkable and unusual species on the planet and yet an alarming 85% of the top 100 are receiving little or no conservation attention." The top 10 endangered species (in this List of endangered animal species) include: the Chinese giant salamander, a distant relative of the newt, the tiny Gardiner's Seychelles frog, the limbless Sagalla caecilian, South African ghost frogs, lungless Mexican salamanders, the Malagasy rainbow frog, Chile Darwin's frog and the Betic midwife toad.[3][4]
The Betic midwife toad or Sapo Partero Bético (Alytes dickhilleni) is a species of frog in the family Alytidae (formerly Discoglossidae). It is endemic to mountainous in south eastern Spain. Its natural habitats are temperate forests, freshwater marshes, intermittent freshwater marshes, pastureland, ponds, and aquaculture ponds. It is threatened by habitat loss.
El sapo partero bético, (Alytes dickhilleni) es una especie de anfibio anuro de la familia de Alytidae.[2] Es endémica de Andalucía Oriental y Murcia (España).
Su hábitat natural son bosques templados, charcas de agua dulce, lagunas intermitentes, pastizales, embalses, en altitudes entre 700 y 2140 m. Está amenazada por degradación y pérdida de su hábitat.
Es un sapillo de pequeñas dimensiones, entre 32,8 y 56,5 mm de longitud.[3] Su dorso está finamente granulado y es de color blanquecino o grisáceo con manchas oscuras diseminadas. Presenta tubérculos glandulares en su dorso de color blanquecino. Las falanges de sus dedos son cortas y anchas, con el extremo de los dedos algo espatulado. Tiene tres tubérculos metacarpales. Las pupilas de sus ojos son verticales. Se alimenta principalmente de pequeños insectos y arañas.
Los machos cargan los huevos adosados a las patas traseras hasta que eclosionan, aproximadamente un mes, y entonces los sueltan en las charcas.
El sapo partero bético, (Alytes dickhilleni) es una especie de anfibio anuro de la familia de Alytidae. Es endémica de Andalucía Oriental y Murcia (España).
Su hábitat natural son bosques templados, charcas de agua dulce, lagunas intermitentes, pastizales, embalses, en altitudes entre 700 y 2140 m. Está amenazada por degradación y pérdida de su hábitat.
Alytes dickhilleni Alytes generoko animalia da. Anfibioen barruko Alytidae familian sailkatuta dago, Anura ordenan.
Alytes dickhilleni est une espèce d'amphibiens de la famille des Alytidae[1].
Cette espèce est endémique des cordillères Bétiques en Andalousie en Espagne. Elle se rencontre de 700 à 2 140 m d'altitude dans les Sierras Tejeda, Almijara, de Gádor, de Baza, Mágina et de Alcaraz[1].
Cette espèce est nommée en l'honneur de Dick Hillenius (1927-1987)[2].
Alytes dickhilleni est une espèce d'amphibiens de la famille des Alytidae.
L'alite betico (Alytes dickhilleni Arntzen & García Paris, 1995) è un anfibio anuro appartenente alla famiglia degli Alitidi[2].
Il corpo dell'alite betico sembra quello di un rospo, con forma e colori molto simili a quelli dell'alite ostetrico ma pelle più liscia, inoltre sul dorso non sono presenti verruche rossastre. Le parti superiori sono giallognole, brunastre o verdastre, solitamente con macchie chiare e scure, mentre il ventre è biancastro. Le zampe anteriori sono provviste di 3 tubercoli metacarpali. Non sono presenti membrane interdigitali, inoltre i maschi sono privi di sacche vocali. Ha una lunghezza totale di 4-5,5 cm[3].
Questa specie fu descritta ufficialmente per la prima volta nel 1995. L'accoppiamento, che avviene tra aprile e maggio, segue le stesse modalità descritte per l'alite ostetrico, con il maschio che quindi si occupa di trasportare le uova sul proprio corpo, avvolte in cordoni sulle zampe posteriori, anche per due mesi di tempo. Le larve vengono infine lasciate cadere in corsi d'acqua o pozzi e raggiungono una lunghezza di 6-7 cm. Talvolta possono anche trascorrere l'inverno nell'acqua[3].
L'alite betico è endemico nel sud-est della Spagna, dove popola foreste di querce e pini ma anche habitat aperti e pendici montane boscose ad altitudini medie ed elevate, tra 500 e 2300 m. Durante il giorno vive nascosto sotto pietre nei pressi di corsi d'acqua[3].
L'alite betico (Alytes dickhilleni Arntzen & García Paris, 1995) è un anfibio anuro appartenente alla famiglia degli Alitidi.
De Andalusische vroedmeesterpad[2] (Alytes dickhilleni) is een kikker uit de familie Alytidae.[3] De soort werd pas in 1995 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Jan Willem Arntzen & Mario García-París. De wetenschappelijke soortnaam dickhilleni is een eerbetoon aan de bekende Nederlandse herpetoloog Dick Hillenius (1927-1987). In de literatuur wordt de kikker ook wel Hillenius' vroedmeesterpad genoemd.[4]
De Andalusische vroedmeesterpad heeft een grote schedel, een verbeend bovendeel en grote oogkassen, die kenmerkend zijn voor het geslacht Alytes. Het dier wordt niet groter dan 5,5 centimeter maar blijft meestal kleiner. De eerste en de vierde vinger zijn even lang, en het dier bezit 3 bolvormige uitstulpingen onder de voorpoten. Dit kenmerk wordt vaak gebruikt om de andere vroedmeesterpadden uit elkaar te houden. De noordelijke verspreiding van de soort overlapt met de gewone vroedmeesterpad (Alytes obstetricans) en de Iberische vroedmeesterpad (Alytes cisternasii). De Andalusische vroedmeesterpad heeft een duidelijk minder wrattige huid dan de gewone vroedmeesterpad en bezit boven op de huid slechts uiterst kleine knobbeltjes, waardoor hij nog meer kikkerachtig aandoet. De kleur is overwegend grijsgroen of olijfgroen. Op de rug bevinden zich onregelmatige lichte of donkere vlekken, de buik is wit en ongevlekt.
Er zijn weinig opvallende verschillen tussen de geslachten te noemen maar de mannetjes zijn vaak kleiner. Net als andere vroedmeesterpadden zijn het altijd de mannetjes die de eieren bewaken. Ze kunnen worden aangetroffen met de eiersnoeren om hun poten gewikkeld. De activiteitsperiode van de soort geschied het hele jaar door en de voortplanting kan zo meerdere keren op gang komen per seizoen, mits de elementen dat toestaan.
De Andalusische vroedmeesterpad is endemisch in Spanje en het verspreidingsgebied bestaat slechts uit het uiterst zuidelijke deel van het Iberisch Schiereiland.[5] De kikker is alleen bekend van enkele bergruggen in Andalusisch Zuid-Spanje: van de Sierra Tejeda, de Sierra de Almijara in het midden-zuiden, tot en met de Sierra de Alcaraz in het noordoosten in de Provincie Albacete. De soort is verder ook te vinden in de bekende bergruggen van de Sierra Nevada in de Provincie Granada en de Sierras de Cazorla en Segura de la Sierra.
De Andalusische vroedmeesterpad is een typische bergsoort en is niet lager dan 450 meter boven zeeniveau te vinden. De kikker houdt zich op in dennen- en eikenbossen, steile hellingen en zelfs licht begroeide of vrijwel kale vlaktes.
De kikker is voornamelijk te vinden in beekbeddingen, bergbronnetjes en andere open permanente wateren. Het is een overwegend schemer- en nachtactief dier. De opvallende en typische roep van deze soort lijkt op een dwergooruil. Typisch voor vroedmeesterpadden is de paring op het land, waarna het mannetje voor de eieren zorgt. Het opgroeien van de larven geschiedt in permanente bergbeken en stromen, echter ook steeds vaker in veedrinkbakken, aangelegde poelen en waterreservoirs.
Volgens veel gegevens van de IUCN is de soort al vanaf zijn ontdekking relatief kwetsbaar te noemen, en zijn de populaties tot nu toe verder achteruitgegaan. Ook door zijn geringe verspreidingsgebied, dat kleiner is dan tweeduizend vierkante kilometer, is het dier kwetsbaar. De grootte van het areaal is ernstig afgenomen en er wordt nog steeds een reductie van geschiktheid van habitat waargenomen door verdroging en het onttrekken van water in het natuurlijke leefgebied. Landbouwintensivering waarbij het landgebruik veranderde en de gestandaardiseerde veedrinkputten verdwenen met het vee ,daarnaast zijn lange droge periode extra druk op de relatief lange waterbehoefte voor het opgroeien van de larven van de soort .
Voor een belangrijk deel zijn er door omwonende agrariërs en natuurbeheerders speciale maatregelen getroffen voor de soort in de regio. Het aanleggen van stenen drinkputten en poelen is van cruciaal belang geweest om de verschillende populaties enigszins met elkaar in contact te laten komen. Door infrastructurele veranderingen in het landgebruik werden populaties van elkaar afgesneden en dreigde verdere isolering en genetische isolatie. De soort lijkt nu stabiel te zijn, al is het de status "kwetsbaar" nog niet ontgroeid.
De soort is geplaatst op de Appendix II van de Conventie van Bern en op de internationale Rode lijst van de IUCN. Het voorkomen in de beschermde gebieden van Parque Nacional de Sierra Morena, Parque Nacional de Sierra Nevada, en het Natuurreservaat in Cazorla, Segura y las Villas is van groot belang door de hoge beschermingsgraad waar automatisch de vroedmeesterpad hoog op de agenda staat. Verdere ontwikkeling van speciale soortspecifieke maatregelen in Castilla-La Mancha, Andalusia, zoals herstellen en ontwikkelen van nieuwe leefbiotopen is inmiddels in gang gezet.
Referenties
Bronnen
De Andalusische vroedmeesterpad (Alytes dickhilleni) is een kikker uit de familie Alytidae. De soort werd pas in 1995 voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Jan Willem Arntzen & Mario García-París. De wetenschappelijke soortnaam dickhilleni is een eerbetoon aan de bekende Nederlandse herpetoloog Dick Hillenius (1927-1987). In de literatuur wordt de kikker ook wel Hillenius' vroedmeesterpad genoemd.
Alytes dickhilleni – gatunek płaza z rodziny ropuszkowatych, gatunek endemiczny.
Występuje w górach Sierra Nevada, od 700 do 2140 m. n.p.m. Zamieszkuje na terenach lasów dębowych i sosnowych, a także na terenach otwartych, skalistych. Dorosłe osobniki przebywają najczęściej w szczelinach skalnych i pod kamieniami w pobliżu zbiorników wodnych – zarówno stojących, jak i cieków wodnych.
Niewielka ropuszka o długości 3,2 do 5,6 cm. Ciało bardzo krępe, głowa duża z krótkim pyskiem. Widoczna błona bębenkowa. Skóra ziarnista z małymi brodawkami. Kończyny tylne dłuższe niż całe ciało, na dolnej stronie stóp trzy guzki (modzele). Ubarwienie grzbietu szare, z jasnoszarymi plamami i licznymi drobniejszymi plamkami koloru czarnego, co sprawia wrażenie, że skóra jest pokryta kurzem. Brzuch jaśniejszy, białawy.
Ropuszka jest aktywna o zmierzchu i w nocy. Żywi się drobnymi bezkręgowcami: pająkami, muchami, mrówkami, drobnymi skorupiakami. Rozród odbywa się w okresie od sierpnia do listopada. Samica nosi złożone jaja na swoim grzbiecie do momentu wylęgu, który odbywa się w górskich strumieniach. Kijanki pozostają w wodzie od trzech do nawet szesnastu miesięcy, z zależności od wysokości nad poziom morza cieku wodnego, w którym przebywają.
Alytes dickhilleni – gatunek płaza z rodziny ropuszkowatych, gatunek endemiczny.
Alytes dickhilleni, conhecido também como sapo-parteiro-bético ou simplesmente sapo-parteiro[1] é um pequeno anfíbio nativo das regiões montanhosas do sudoeste da Espanha.[2] Pertencem ao gênero Alytes tendo suas estruturas externas dos sapos adultos semelhantes ao Alytes obstetricans, mas a genética (DNA) do Alytes dickhilleni indica que esta espécie é irmã do Alytes muletensis.[3] Possui populações restritas a uma pequena área inferior a 2 000 km² de extensão no sudoeste da Espanha.[4]
O sapo-parteiro-bético tem temperamento dócil, possui hábitos noturnos e o acasalamento ocorre durante a noite.[1] Raramente o sapo-parteiro-bético é encontrado ao dia. Com seus 4 centímetros (32 milímetros) de comprimento, o sapo-parteiro é praticamente do tamanho de um dedo polegar humano. Sua alimentação é baseada em pequenos insetos como besouros, grilos e moscas.[1] Os girinos alimentam-se de matéria vegetal. O sapo-parteiro-bético e as outras espécies do seu gênero recebem esse nome porque no acasalamento os machos são os responsáveis pelo cuidado e a postura dos ovos na água.[5]
Os sapo-parteiro-bético habita regiões que vão desde o litoral sudeste da Espanha até as altas montanhas espanholas. Classificada como vulnerável na escala da União Internacional para Conservação da Natureza (International Union for Conservation of Nature) por perda do seu habitar para a agricultura moderna que está se instalando na região. A retirada de córregos de água e o abandono de bebedouros de água artificiais também têm sido a causa para o declínio da população dessa espécie nos últimos anos. A futura ameaça em potencial que poderá afetar o sapo-parteiro-bético é o fungo Chytridiomycota que já afeta outro sapo do mesmo gênero, o Sapo-parteiro-comum que também habita a Espanha.[6]
O sapo-parteiro-bético recebe este nome porque os machos são os responsáveis pelo cuidado e postura dos ovos na água. Seu último nome bético foi dado porque esta espécie esta localizada na antiga província romana de Bética, que hoje é uma região na Espanha chamada de Andaluzia, os moradores dessa região eram chamados de béticos. Por isso o Alytes dickhilleni é chamado de sapo-parteiro-bético.[7] A descoberta da espécie deve-se a Arntzen & García-París no ano de 1995. Embora a espécie tenha sido catalogada recentemente, foram encontradas fósseis que indicam que essa espécie vem se desenvolvendo ao longo de cinco milhões de anos atrás.
O sapo-parteiro-bético é uma espécie de pequeno porte medindo de 4 a 6 centímetros de comprimento (do tamanho de uma moeda de um euro)[4]. Possui olhos grandes e pupila em formato de fenda. As patas são relativamente longas. A pele a longo de suas costa tem verrugas, no entanto, a sua pele em geral é brilhante e macia. Tal como outros sapos do mesmo gênero, os machos transportam os ovos nas suas costas até estes eclodirem, daí o seu nome comum de sapo parteiro. As diferenças físicas entre machos e fêmeas é pouco distinguida a olho nu. Geralmente as fêmeas são mais gordas e tem a cabeça e as pernas proporcionalmente menores que os machos.[8]
As glândulas presentes na parte traseira de seus olhos. Esta espécie diferentemente de outras espécie de seu gênero, não possui pontos glandulares de cor vermelho-alaranjado em seu corpo. A uma zona de cor cinza em seus olhos. Para se proteger esta espécie camufla-se nas pedras, isso graças a sua cor cinza-preto distribuída pelo seu corpo em forma de pontos.[4]
Esta espécie geralmente é encontrada em populações isoladas em torno de montanhas no sudoeste da Espanha que podem ocorrer em altitudes de até 2 140 metros acima do nível do mar. Habitam florestas de pinheiros, florestas de carvalho e pastagens rochosas. Os adultos são geralmente encontrados em solos erodidos próximo a água ou sob rochas. Os girinos são encontrados em reservatórios de água criado pelo macho do sapo-parteiro. Por causa da devastação do seu habitat, o sapo-parteiro-bético esta ameaçado.[1]
Sua alimentação é composta principalmente de insetos como besouros, grilos e moscas. Também se alimenta de lagartas, centopéias e miriápodes. Os girinos se alimentam de matéria vegetal. Os sapo-parteiro-bético tem pequenos dentes córneos com o qual mastigam o alimento. Sapos recém-nascidos podem ser presas dos sapos-parteiros-béticos.[1]
O sapo-parteiro tem temperamento dócil como a maioria da espécies do seu gênero. São animais nocturnos e se escondem durante o dia em seus refúgios como cavernas rochosas e até buracos que eles cavaram com as patas. Na época do acasalamento os machos emitem sons para atrair fêmeas para o acasalamento. Algumas vezes, os machos podem acasalar com mais de uma fêmea, e em consequência pode vir a carregar a até três desovas de uma vez. A postura dos ovos fica por conta dos machos e estes carregam os ovos em sua costa. Os machos procuram um lugar para abrigar os ovos, cavam um pequeno buraco com água e ali põe os ovos protegidos da luz e de predadores.[8]
O Sapo-parteiro-bético exibe comportamento reprodutivo notável, o que é comum de todos os membros do género Alytes. O macho normalmente vive em um buraco no chão razoavelmente úmido a uma curta distância de uma fonte de água. O macho emite um som para atrair uma parceira. A fêmea se sente atraída pelo som emitido pelo macho e vem a sua toca. O macho abraça a fêmea com firmeza até que ela comece a expelir os ovos. Esse processo é muito longo. À medida que os ovos surgem, o macho se encobre os ovos com suas pernas e lança seu esperma para fertilizá-los. Cerca de quatro horas depois, o macho então desliza em cima da fêmea, atinge em torno de sua garganta e, através de um complicado conjunto de movimentos, quebra os fios de ovos em torno de suas pernas. Quando o macho consegue enrolar o conjunto de ovos de forma segura nas pernas traseiras, a fêmea vai embora, deixando o macho para cuidar dos ovos até que choquem.[1][8]
Os machos podem manter os ovos por um mês ou mais sob suas pernas protegendo-os de predadores. Para que os ovos não sequem, os machos vão de vez em quando a uma fonte de água para umedece-los. Quando os girinos estão perto de sair dos ovos, o macho vai até a fonte de água e se esconde debaixo de pedras e fissuras de rochas, isso para proteger os girinos, pois eles são sensíveis a luz. O macho deposita os ovos ali e após isso, os girinos saem dos ovos e passam um grande tempo se desenvolvendo na água. Isso ocorre durante todo o inverno nas montanhas da Espanha.[1][8]
Os girinos crescem cerca de 6 a 7 cm de comprimento, são robustos e são caracterizados por uma pequena orifício na parte ventral que serve tanto para a respiração, alimentação e a expulsão da água. A cauda é alongada e espessa com a ponta arredondada. A coloração do girino é prata com vários pontos marrons escuros. Na parte de traz da cabeça, exatamente onde começa a cauda existe uma mancha escura em forma de V. É difícil a identificação dos girinos do sapo-parteiro-bético se levando em consideração a sua coloração, varia muito de um lugar para outro, dependendo da exposição a luz do Sol.[8]
A parte traseira do sapo-parteiro é coberta com pequenas verrugas que expelem veneno quando o sapo é manipulado ou atacado. O veneno é tão poderoso que o sapo-parteiro tem poucos predadores naturais. Esse veneno também ajuda a manter os ovos a salvo de ataques. Os girinos não possuem o veneno, e, portanto, são vítimas de peixes e insetos. O sapo-parteiro-bético também se camufla nas pedras, isso porque sua pele tem manchas acinzentadas o que ajuda o animal a se esconder entre as pedras do meio onde vive. Um dos seus principais predadores é a cobra Natrix maura.[8]
Seus predadores naturais são mamíferos, como o ouriço, o javali, lontras, doninhas, fuinhas. Também as aves de rapina~ nocturnas como a coruja. Diferentes espécies de insetos aquáticos e larvas de libélulas também se alimentam de girinos. Os principais predadores são as cobras de água, como a Natrix maura e a Natrix natrix. A abundância de cobras na região aonde vive o sapo-parteiro-bético é um fator que limita a continuação dessa espécie, isso pode explicar o seu parcial confinamento nas áreas de montanhas, em altitudes mais elevadas, onde as cobras são menos encontradas. O mesmo fato acontece no caso do sapo-baleares, que é encontrado apenas em ravinas que são áreas inacessíveis, onde não há a presença da Víbora-cornuda.[8]
A espécie está ameaçada por perda de habitat adequados para a reprodução. Isso se deve pela retirada excessiva de água pelo ser humano, pela seca e modernização das práticas agrícolas. A futura ameaça em potencial é o Chytridiomycota uma doença causada por fungos, que já afeta outra espécie da região, o Alytes obstetricans que também é endêmico da Espanha. O sapo-parteiro-bético é listada como vulnerável na Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN, porque sua área de ocupação é inferior a 2 000 km ², sua distribuição está muito fragmentada, e há um declínio contínuo na extensão e na qualidade de seu habitat e no número de subpopulações.[3] O sapo-parteiro-bético também está vulnerável à mudança de temperatura terrestre.[9]
Há nove pontos de reprodução na Serra de Baza que promoveu melhor reprodução para o sapo-parteiro-bético, essas áreas já estão sendo usadas pelo sapo para fins de reprodução. A criação de parques de proteção também ajudam a preservação da espécie. Embora isso, as maiores medidas de conservação para o sapo-parteiro-bético ainda estão em estudo.[8]
Em 21 de janeiro de 2008, a Evolutionarily Distinct and Globally Endangered (EDGE), através da chefe do projeto Helen Meredith, identificou os mais estranhos, maravilhosas e ameaçadas anfíbios da natureza: Os anfíbios EDGE estão entre as espécies mais notáveis e incomuns do planeta, porém alarmantes 85% do top 100 de espécies estão recebendo pouca ou nenhuma atenção para a conservação. O rank das 10 espécies mais ameaçadas de extinção incluem: a salamandra-gigante-da-china, o pequeno sapo Guardiner de Seychelles, o Boulengerula niedeni, as rãs-fantasma da África do Sul, a axolote, o sapo-arco-íris da Malásia, rã-de-Darwin do Chile e o sapo-parteiro-bético.[10] [11]
|descrição=
ignorado (ajuda) |autor=
at position 35 (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de autores (link) Alytes dickhilleni, conhecido também como sapo-parteiro-bético ou simplesmente sapo-parteiro é um pequeno anfíbio nativo das regiões montanhosas do sudoeste da Espanha. Pertencem ao gênero Alytes tendo suas estruturas externas dos sapos adultos semelhantes ao Alytes obstetricans, mas a genética (DNA) do Alytes dickhilleni indica que esta espécie é irmã do Alytes muletensis. Possui populações restritas a uma pequena área inferior a 2 000 km² de extensão no sudoeste da Espanha.
O sapo-parteiro-bético tem temperamento dócil, possui hábitos noturnos e o acasalamento ocorre durante a noite. Raramente o sapo-parteiro-bético é encontrado ao dia. Com seus 4 centímetros (32 milímetros) de comprimento, o sapo-parteiro é praticamente do tamanho de um dedo polegar humano. Sua alimentação é baseada em pequenos insetos como besouros, grilos e moscas. Os girinos alimentam-se de matéria vegetal. O sapo-parteiro-bético e as outras espécies do seu gênero recebem esse nome porque no acasalamento os machos são os responsáveis pelo cuidado e a postura dos ovos na água.
Os sapo-parteiro-bético habita regiões que vão desde o litoral sudeste da Espanha até as altas montanhas espanholas. Classificada como vulnerável na escala da União Internacional para Conservação da Natureza (International Union for Conservation of Nature) por perda do seu habitar para a agricultura moderna que está se instalando na região. A retirada de córregos de água e o abandono de bebedouros de água artificiais também têm sido a causa para o declínio da população dessa espécie nos últimos anos. A futura ameaça em potencial que poderá afetar o sapo-parteiro-bético é o fungo Chytridiomycota que já afeta outro sapo do mesmo gênero, o Sapo-parteiro-comum que também habita a Espanha.
Andalusisk barnmorskegroda (Alytes dickhilleni) är en art i familjen skivtungade grodor som tillhör ordningen stjärtlösa groddjur.
Den andalusiska barnmorskegrodan är en liten, knubbig groda som är lik den vanliga barnmorskegrodan. Skinnet är emellertid slätare och inte så paddliknande. Färgen växlar mellan gulaktig, brunaktig eller grönaktig på ovansidan, vanligtvis med små mörka och ljusa prickar. Buken är vitaktig. Fötterna saknar simhud, hanarna har heller inga strupsäckar.[2] Ögonen är stora, och har en smal, vertikal pupill. Parotidkörtlarna är små, men tydligt synliga.[3]
Grodan förekommer i bergen i sydöstra Spanien som bland annat Sierra Nevada och i provinsen Almería.[1]
Den andalusiska barnmorskegrodan lever främst i bergen på höjder mellan 700 och 2 100 m.[1] Den förekommer i tall- och ekskogar samt öppna, klippiga landskap, gärna på kalkstensgrund. Grodan håller sig nära vatten, ofta på grusmark eller under stenar. Den vuxna grodan lever av leddjur som mångfotingar, skalbaggar, syrsor, flugor och fjärilslarver. Grodynglen lever av växtföda.[4] [3]
Den andalusiska barnmorskegrodan leker i april och maj. Amplexus (hanens omklamrande av honan i samband med leken) sker strax framför bakbenen. Efter äggläggningen, som sker på land, virar hanen äggmassan runt bakbenen.[2] Han bär dem därefter med sig i upp till 2 månader, och håller under tiden äggmassan fuktig genom att vistas i fuktiga gömslen nära vatten och genom att regelbundet fukta dem. Hanen deponerar senare äggen inför kläckningen i vattensamlingar som bergsbäckar och ofta människoskapade vattensamlingar som vattentråg och liknande. Ynglen övervintrar i vattnet och kan ta upp till ett år på sig för att förvandlas till fullbildade grodor.[4]
Den andalusiska barnmorskegrodan är klassificerad som sårbar ("VU", underklassificering "B2ab(iii,iv)"), främst på grund av det lilla utbredningsområdet och den fragmenterade utbredningen i kombination med vattenregleringar, torka och ett moderniserat jordbruk som berövat den många av sina yngelplatser.[1]
Andalusisk barnmorskegroda (Alytes dickhilleni) är en art i familjen skivtungade grodor som tillhör ordningen stjärtlösa groddjur.
Ареал його поширення сильно фрагментований і його площа становить менше, ніж 2000 км². Вид мешкає на висоті 700-2,140 м над рівнем моря (гори Сьєрра-Невада, Альмерія)[1].
Жаба-повитуха провінційна це амфібія малих розмірів, між 32,8 і 56,5 мм. Спина білуватого або сіруватого забарвлення з темними плямами. Залозисті горбки на спині білуваті. Фаланги пальців короткі і широкі. Зіниці вертикальні. Живиться в основному невеликими комахами і павуками.
Природними місцями проживання жаби-повитухи провінційної є помірні ліси, прісноводні болота, пасовища, водойми, ставки і аквакультури. Він перебуває під загрозою зникнення через втрати місць проживання[2][3].
Самці носять ікру прикріплену до задніх лапок, поки не вилупляться пуголовки (приблизно через місяць), а потім випускають їх у ставки.
Цей вид занесено до Додатка II Бернської конвенції. Він включений у регіональні Червоні книги і присутній на охоронюваних територіях: Національний парк Сьєрра-Морена, Національний парк Сьєрра-Невада-де, і природний парк Касорла. Захисні заходи проводяться у провінціях Кастилія-Ла-Манча, Андалусія[1].
Cóc bà mụ Bética (Alytes dickhilleni) là một loài cóc trong chi Cóc bà mụ thuộc họ cùng tên. Nó là loài đặc hữu của Tây Ban Nha. Các môi trường sống tự nhiên của chúng là các khu rừng ôn đới, đầm nước ngọt, đầm nước ngọt có nước theo mùa, vùng đồng cỏ, ao hồ, và ao nuôi trồng thủy sản. Nó là loài đang bị đe dọa tuyệt chủng do mất môi trường sống.[2]
Phương tiện liên quan tới Alytes dickhilleni tại Wikimedia Commons
Cóc bà mụ Bética (Alytes dickhilleni) là một loài cóc trong chi Cóc bà mụ thuộc họ cùng tên. Nó là loài đặc hữu của Tây Ban Nha. Các môi trường sống tự nhiên của chúng là các khu rừng ôn đới, đầm nước ngọt, đầm nước ngọt có nước theo mùa, vùng đồng cỏ, ao hồ, và ao nuôi trồng thủy sản. Nó là loài đang bị đe dọa tuyệt chủng do mất môi trường sống.
Alytes dickhilleni Arntzen & García Paris, 1995
Ареал Охранный статусПровинциальная жаба-повитуха[1] (лат. Alytes dickhilleni) — редкий вид земноводных из семейства круглоязычных. Эндемик Испании.
Длина тела от 32,8 до 56,5 мм. Спина беловатого или сероватого окраса с тёмными пятнами. Железистые бугорки на спине беловатые. Фаланги пальцев короткие и широкие. Зрачки вертикальные. Питается в основном небольшими насекомыми и пауками.
Естественными местами обитания провинциальной жабы-повитухи являются умеренные леса, пресноводные болота, пастбища, водоёмы, пруды и аквакультуры. Вид находится под угрозой исчезновения из-за потери мест обитания[2][3].
Самцы носят икру прикрепленную к задним лапкам, пока не вылупятся головастики (примерно через месяц), а затем выпускают их в водоём.
Ареал вида сильно фрагментирован и площадь составляет менее 2000 км². Вид обитает на высоте от 700 до 2140 метров над уровнем моря (горы Сьерра-Невада, Альмерия)[4].
Этот вид занесён в Приложение II Бернской конвенции. Он включён в региональные Красные книги и присутствует на охраняемых территориях: Национальный парк Сьерра-Морена, Национальный парк Сьерра-Невада-де и природный парк Касорла. Защитные мероприятия проводятся в провинциях Кастилия — Ла-Манча и Андалусия[4].
Провинциальная жаба-повитуха (лат. Alytes dickhilleni) — редкий вид земноводных из семейства круглоязычных. Эндемик Испании.