dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

provided by AnAge articles
Maximum longevity: 12.8 years (captivity)
license
cc-by-3.0
copyright
Joao Pedro de Magalhaes
editor
de Magalhaes, J. P.
partner site
AnAge articles

Callosciurus finlaysonii ( Asturian )

provided by wikipedia AST

La esguil d'Indochina (Callosciurus finlaysonii) ye una especie de royedor sciuromorfo de la familia Sciuridae mesma del Sureste Asiáticu.

Descripción

Tien la pelame de color pardu o leonáu con tonos negros nel envés y de color crema nel banduyu y lladrales.[2] Ye de tamañu similar al esguil coloráu (Sciurus vulgaris), midiendo ente 21 y 22 centímetros de llargor cabeza-cola, más de 22,5 a 24 de la cola y pesando de 220 a 250 gramos.[2]

Distribución y hábitat

Ta llargamente estendida en Indochina, alcontrándose en Myanmar, Tailandia, Laos, Camboya, nel delta del Mekong (Vietnam) y en Singapur,[1] según en delles amenorgaes zones d'Italia, onde foi introducida.[3]

Ye arborícola y alcuéntrase nes selves, cocotales y montes abiertos.[1]

Comportamientu

Ye de vezos diurnos.[2] La so dieta componse de frutos y granes, y cuando estos arralecen de cazumbre y albura que llogra escorteyando coníferes y caducifolios causando importantes daños a los árboles.[2]

Sinonimia

  • hyperythrus Blyth, 1856
  • keraudrenii (Lesson, 1830)
  • portus (Kloss, 1915)

Subespecies

Describiéronse les siguientes subespecies:[4]

Referencies

  1. 1,0 1,1 1,2 Duckworth, J. W., Timmins, R. y Parr, M.. «Callosciurus finlaysonii» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2010.4.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Alulagnier, S., Haffner, P., Mitchell-Jones, A., Moutou, F. y Zima, J. (2009). Guía de los Mamíferos d'Europa, del norte d'África y d'Oriente Mediu (n'español). Lynx Edicions, 166-167. ISBN 978-84-96553-52-1.
  3. Bertolino, S., Mazzoglio, P. J., Vaiana, M. y Curráu, I.. «Activity Budget and Foraging Behavior of Introduced Callosciurus finlaysonii (Rodentia, Sciuridae) in Italy» (n'inglés). Journal of Mammalogy 85 (2).
  4. Thorington, Richard W. y Hoffmann, Robert S. (2005). en Wilson, Don: Mammal Species of the World, 3ª (n'inglés), Johns Hopkins University Press, 2 vols. (2142 pp.). ISBN 978-0-8018-8221-0.

Enllaces esternos

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Callosciurus finlaysonii: Brief Summary ( Asturian )

provided by wikipedia AST

La esguil d'Indochina (Callosciurus finlaysonii) ye una especie de royedor sciuromorfo de la familia Sciuridae mesma del Sureste Asiáticu.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Gwiñver Finlayson ( Breton )

provided by wikipedia BR

Gwiñver Finlayson (Callosciurus finlaysonii) a zo ur bronneg krigner hag a vev e gevred Azia.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia BR

Esquirol de Finlayson ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

L'esquirol de Finlayson (Callosciurus finlaysonii) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a Cambodja, Laos, Myanmar, Tailàndia i el Vietnam, així com Singapur, on ha sigut introduït. Es tracta d'un animal arborícola. Els seus hàbitats naturals són els boscos oberts, les plantacions de cocoters i els boscos densos. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]

L'espècie fou anomenada en honor del zoòleg escocès George Finlayson.[2]

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Esquirol de Finlayson Modifica l'enllaç a Wikidata
  1. Duckworth, J. W., Timmins, R. J.; Parr, M. Callosciurus finlaysonii. UICN 2008. Llista Vermella d'espècies amenaçades de la UICN, edició 2008, consultada el 18 agost 2015.
  2. Beolens, B.; Watkins, M.; Grayson, M. The Eponym Dictionary of Mammals (en anglès). The Johns Hopkins University Press, 2009, p. 134. ISBN 978-0801893049.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Esquirol de Finlayson: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

L'esquirol de Finlayson (Callosciurus finlaysonii) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a Cambodja, Laos, Myanmar, Tailàndia i el Vietnam, així com Singapur, on ha sigut introduït. Es tracta d'un animal arborícola. Els seus hàbitats naturals són els boscos oberts, les plantacions de cocoters i els boscos densos. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.

L'espècie fou anomenada en honor del zoòleg escocès George Finlayson.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Finlayson-Hörnchen ( German )

provided by wikipedia DE

Das Finlayson-Hörnchen (Callosciurus finlaysonii) ist eine Hörnchenart aus der Gattung der Echten Schönhörnchen (Callosciurus). Es kommt in Südostasien in Myanmar, Thailand, Kambodscha, Laos und Vietnam vor, zudem wurde es in Singapur und auch in Europa, nämlich in Italien, eingebürgert.

Merkmale

Das Finlayson-Hörnchen erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 19 bis 22 Zentimetern und ein Gewicht von etwa 280 Gramm. Der Schwanz erreicht eine Länge von etwa 17 bis 22 Zentimetern und ist damit etwa ebenso lang wie der Restkörper. Die Färbung der Tiere ist sehr variabel und kann sich sowohl innerhalb wie auch zwischen den Unterarten individuell sehr stark unterscheiden. Das Spektrum reicht von ganz weißen über rote bis zu ganz schwarzen Tieren sowie zu verschiedenen Kombinationen dieser und weiterer Farben im Rücken- und Bauchfell.[1]

Verbreitung

 src=
Verbreitungsgebiet (braun) des Finlayson-Hörnchens nach IUCN.[2] Kreismitte (Singapur) = eingebürgert. Die Einbürgerungsregion in Italien ist nicht dargestellt.

Das Finlayson-Hörnchen kommt in Südostasien in Teilen von Myanmar, Thailand, Kambodscha und Laos bis zum Mekong-Delta in Vietnam vor. Darüber hinaus wurde es in Singapur[2] und auch in Europa, in Italien, eingebürgert.

In Italien wurde die Art 1981 eingeführt, wobei die Populationen von einem 1981 in einem Park freigelassenen Paar in Acqui Terme im Nordwesten Italiens ausgehen. 1998 wurde die Gesamtzahl der Tiere in dem Park auf 40 bis 50 geschätzt, weitere Tiere befanden sich in umliegenden Gärten und Baumbeständen.[3]

Lebensweise

 src=
Finlayson-Hörnchen mit Frucht

Das Finlayson-Hörnchen ist wie alle anderen Arten der Gattung primär baumlebend (arboricol), kommt jedoch selten auch auf den Boden.[1] Es kommt in zahlreichen Waldlebensräumen vor, von offenen Wäldern über Kokosnussplantagen bis zu dichten Waldbeständen.[1] Dabei ist es auch sehr anpassungsbereit gegenüber Lebensraumveränderungen und -umwandlungen.[2]

Aktivität und Lebensweise des Finlayson-Hörnchens wurden vor allem an der in Italien eingeführten Population untersucht, während aus den natürlichen Verbreitungsgebieten nur vergleichsweise wenige Daten vorliegen.[3] Die Art ist tagaktiv und ernährt sich überwiegend von Pflanzen, vor allem Früchten, Samen, Blüten und Knospen. Hauptsächlich im Winter frisst sie auch Rinden und Baumharz. Seltener ernährt sie sich auch von Insekten, hier meist Ameisen. Für die Nahrungssuche wird der größte Teil der Aktivitätszeit aufgewendet, im Sommer nimmt dieser Anteil aufgrund der Nahrungsverfügbarkeit deutlich ab.[1][3]

Systematik

Das Finlayson-Hörnchen wird als eigenständige Art innerhalb der Gattung der Echten Schönhörnchen (Callosciurus) eingeordnet, die aus 15 Arten besteht.[4] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt von Thomas Walker Horsfield aus dem Jahr 1823; er beschrieb die Art von der thailändischen Insel Sichang im Golf von Thailand.[4] Es wurde nach dem schottischen Naturalisten und Reisenden George Finlayson benannt.[5]

Innerhalb der Art werden einschließlich der Nominatform je nach Autor mindestens 15 Unterarten unterschieden:[1][4]

Inselformen:

  • Callosciurus finlaysonii finlaysonii: Nominatform; Vorkommen auf der thailändischen Insel Sichang im Golf von Thailand. Die Nominatform ist vollständig weiß mit einem gelblichen Einschlag auf dem Rücken.
  • Callosciurus finlaysonii albivexilli: Vorkommen auf der thailändischen Insel Kut. Die Form ist schwarz mit weißer Schwanzspitze.
  • Callosciurus finlaysonii folletti: Vorkommen auf der thailändischen Insel Phai. Die Form ist grau-weiß.
  • Callosciurus finlaysonii frandseni: Vorkommen auf der thailändischen Insel Chang. Die Form ist rot mit grauen Flanken.
  • Callosciurus finlaysonii germaini: Vorkommen auf der vietnamesischen Insel Côn Son. Die Form ist vollständig schwarz.
  • Callosciurus finlaysonii harmandi: Vorkommen auf der vietnamesischen Insel Phú Quốc. Die Form hat ein rotbraunes Rückenfell, der Bauch ist hellrot und der Schwanz gräulich.
  • Callosciurus finlaysonii honnghensis: Vorkommen auf der vietnamesischen Insel Hon Nghe. Die Form ist auf der Schnauze, an den Ohren und Wangen gräulich, auf dem Kopf, den Vorder- und Hinterbeinen sowie den Seiten grauschwarz, gemischt mit elfenbeinweiß.[6]
  • Callosciurus finlaysonii trotteri: Vorkommen auf der thailändischen Insel Lan. Die Form ist grau mit einem weißen Schwanz und schwarzen Füßen.

Festlandformen:

  • Callosciurus finlaysonii annellatus: Vorkommen im südlichen Laos sowie in Zentral- und Ost-Kambodscha. Die Form ist rotbraun mit einem cremeweißen Band am Schwanzansatz.
  • Callosciurus finlaysonii bocourti: Vorkommen in Zentral-Thailand. Die Form ist variabel gezeichnet mit einem schwarzen Rücken und einem weißen bis cremeweißen Bauch und Kopf.
  • Callosciurus finlaysonii boonsongi: Vorkommen im nordöstlichen Thailand. Die Form ist auf dem Rücken fast vollständig schwarz und bauchseits grau mit einer weißen Umrandung der Ohren.
  • Callosciurus finlaysonii cinnamomeus: Vorkommen im südöstlichen Thailand. Die Form ist in der Regel vollständig rotbraun, manchmal auch olive-agutifarben.
  • Callosciurus finlaysonii ferrugineus: Vorkommen in Myanmar. Die Form ist vollständig rot.
  • Callosciurus finlaysonii menamicus: Vorkommen im nördlichen Zentral-Thailand. Die Form ist vollständig rot mit Ausnahme der sandfarben-weißen Schwanzspitze.
  • Callosciurus finlaysonii nox: Vorkommen im Küstengebiet Thailands südöstlich von Bangkok. Die Form ist vollständig schwarz.
  • Callosciurus finlaysonii sinistralis: Vorkommen im nordwestlichen Thailand. Die Form ist rotbraun mit einem cremeweißen Band am Schwanzansatz.
  • Callosciurus finlaysonii williamsoni: Vorkommen in Laos. Die Form hat eine rote bis orangefarbene Rückenfärbung und eine davon scharf abgegrenzte kastanienbraune Bauchfärbung.

Status, Bedrohung und Schutz

 src=
Finlayson-Hörnchen als Haustier in einem Käfig

Das Finlayson-Hörnchen wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund des großen Verbreitungsgebietes, seiner sehr guten Anpassungsfähigkeit an Lebensraumveränderungen, seines Vorkommens in Schutzgebieten und der wahrscheinlich relativ stabilen Bestände als nicht gefährdet (Least Concern) eingeordnet.[2] Konkrete Risiken für die Bestände sind nicht bekannt.[2]

Als eingeführte Art und potenzielle invasive Art wird das Finlayson-Hörnchen vor allem in Italien betrachtet und beobachtet.[3]

Belege

  1. a b c d e Richard W. Thorington Jr., John L. Koprowski, Michael A. Steele: Squirrels of the World. Johns Hopkins University Press, Baltimore MD 2012; S. 139–142, ISBN 978-1-4214-0469-1.
  2. a b c d e Callosciurus finlaysonii in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2014.2. Eingestellt von: J.W. Duckworth, R. Timmins, R. Paar, 2008. Abgerufen am 25. Oktober 2014.
  3. a b c d Sandro Bertolino, Peter J. Mazzoglio, Manuela Vaiana, Italo Currado: Activity budget and foraging behavior of introduced Callosciurus finlaysonii (Rodentia, Sciuridae) in Italy. Journal of Mammalogy 85(2), 2004; S. 254–259. doi:10.1644/BPR-009
  4. a b c Callosciurus finlaysonii In: Don E. Wilson, DeeAnn M. Reeder (Hrsg.): Mammal Species of the World. A taxonomic and geographic Reference. 2 Bände. 3. Auflage. Johns Hopkins University Press, Baltimore MD 2005, ISBN 0-8018-8221-4.
  5. T. Horsfield: Zoological researches in Java, and the neighbouring islands. Teil 7, Kingsbury, Parbury & Allen, London, 1823, (Digitalisat).
  6. Duong Thuy Vu, Son Truong Nguyen, Masaharu Motokawa, Tu Ngoc Ly, Phuong Huy Dang, Hai Tuan Bui, Minh Duc Le, Hideki Endo and Tatsuo Oshida: A new subspecies of Finlayson’s squirrel from an isolated island offshore of the Indochina Peninsula in southern Vietnam. Mammalia 86 (1), 2022, S. 66–76. doi:10.1515/mammalia-2021-0015

Literatur

  • Richard W. Thorington Jr., John L. Koprowski, Michael A. Steele: Squirrels of the World. Johns Hopkins University Press, Baltimore MD 2012; S. 139–142, ISBN 978-1-4214-0469-1.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Finlayson-Hörnchen: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Das Finlayson-Hörnchen (Callosciurus finlaysonii) ist eine Hörnchenart aus der Gattung der Echten Schönhörnchen (Callosciurus). Es kommt in Südostasien in Myanmar, Thailand, Kambodscha, Laos und Vietnam vor, zudem wurde es in Singapur und auch in Europa, nämlich in Italien, eingebürgert.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Finlaysoniikhoarntsje ( Western Frisian )

provided by wikipedia emerging languages

It finlaysoniikhoarntsje, Finlaysons iikhoarntsje, finlaysonklapperiikhoarntsje of Finlaysons klapperiikhoarntsje (Latynske namme: Callosciurus finlaysonii, soms misstavere as C. finlaysoni) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e pronkiikhoarntsjes (Callosciurus), dat foarkomt yn Súdeast-Aazje.

 src=
It ferspriedingsgebiet fan it finlaysoniikhoarntsje.

Fersprieding

Finlaysoniikhoarntsjes binne lânseigen yn eastlik, sintraal en noardwestlik Tailân, yn 'e westlike grinsstripe fan Laos, yn hiel Kambodja bewesten de rivier de Mekong, yn it uterste súdlike puntsje fan Fjetnam en yn in grut diel fan súdwestlik Birma. De ûndersoarte Callosciurus finlaysonii floweri, dy't him oanpast hat oan it libjen yn 'e stedsparken en tunen yn 'e Taiske haadstêd Bangkok, is troch de minske yntrodusearre yn Singapoer, in hiel ein bûten syn natuerlike ferspriedingsgebiet, dêr't er no as eksoat foarkomt.

Undersoarten

Der wurde fan it finlaysoniikhoarntsje mear as 15 ûndersoarten erkend, dy't kwa kleurpatroan tige útinoar rinne. Ien fan dizze ûndersoarten, Callosciurus finlaysonii ferrugineus, wurdt soms ek wol beskôge as in selsstannige soarte (Callosciurus ferrugineus). De ûndersoarte Callosciurus finlaysonii boonsongi is ferneamd nei en ta eare fan 'e Taiske soölooch en natoerbeskermer Boonsong Lekagul. Hjirûnder in opsomming fan alle ûndersoarten:

C. f. finlaysonii
C. f. albivexilli
C. f. annellatus
C. f. bocourti
C. f. boonsongi
C. f. cinnamomeus
C. f. ferrugineus
C. f. folletti

C. f. frandseni
C. f. germaini
C. f. harmandi
C. f. trotteri
C. f. menamicus
C. f. nox
C. f. sinistralis
C. f. williamsoni

Boarnen, noaten en referinsjes

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia auteurs en redakteuren

Finlaysoniikhoarntsje: Brief Summary ( Western Frisian )

provided by wikipedia emerging languages

It finlaysoniikhoarntsje, Finlaysons iikhoarntsje, finlaysonklapperiikhoarntsje of Finlaysons klapperiikhoarntsje (Latynske namme: Callosciurus finlaysonii, soms misstavere as C. finlaysoni) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e pronkiikhoarntsjes (Callosciurus), dat foarkomt yn Súdeast-Aazje.

 src= It ferspriedingsgebiet fan it finlaysoniikhoarntsje.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia auteurs en redakteuren

Finlayson's squirrel

provided by wikipedia EN

Finlayson's squirrel or the variable squirrel (Callosciurus finlaysonii, sometimes misspelled C. finlaysoni) is a species of rodent in the family Sciuridae. It is found in Cambodia, Laos, Myanmar, Thailand, and Vietnam. The species occurs in a wide range of wooded habitats, including gardens and parks in cities like Bangkok.[3][4] It was named in honour of the Scottish naturalist and traveller George Finlayson.

It has numerous subspecies that vary greatly in appearance. One of these, C. f. bocourti (syn. C. f. floweri[2]), has been introduced to Singapore and two regions in Italy, probably a result of the species' popularity in the pet trade.[5] It is possible that some of the Callosciurus squirrels introduced into Japan are also Finlayson's squirrels.[6]

Finlayson’s squirrel has also been introduced in the Philippines, particularly in the Greater Manila area where it is considered as an invasive species.[7]

Taxonomy and appearance

C. f. bocourti eating watermelon at Wat Pho, Bangkok, Thailand

The Finlayson's squirrel has a head-and-body length of about 21–22 cm (8.3–8.7 in) and its tail is about 22–24 cm (8.7–9.4 in) long.[3]

There are currently 16 recognised subspecies.[2] Additional subspecies are sometimes recognised. For example, some authorities recognise C. f. floweri,[3][8] while others consider it a synonym of C. f. bocourti (as done in the following colour description).[2] The subspecific name of C. f. boonsongi commemorates Thai zoologist and conservationist Boonsong Lekagul.[9]

The pelage colour in this species is extremely variable and the subspecies are often defined by this feature. For example, C. f. finlaysonii (nominate) is overall whitish, C. f. albivexilli, C. f. boonsongi, C. f. germaini and C. f. nox are overall blackish (first with white tail-tip, second occasionally with white underside, face and feet), C. f. annellatus is overall rufous with a light band at the base of the tail, C. f. bocourti is whitish below with highly variable colour of the upperparts (whitish, grey, blackish, olive-brownish or reddish), C. f. cinnamomeus is overall reddish with a dark mid-back, C. f. ferrugineus is reddish-brown, C. f. harmandi has brownish upperparts, orange-red underparts and light grey tail, C. f. menamicus is reddish or orangish, often has greyish legs and flanks, and sometimes a white belly, and C. f. sinistralis has grizzled upperparts, reddish underparts and reddish tail with a pale band at the base.[3][8] Unnamed populations also remain (for example, a population in central Laos is shiny black with red tail and shoulder/chest region) and even within described subspecies there are often some individual variations.[1][3]

As currently defined, Finlayson's squirrel may comprise more than one species.[1] C. f. ferrugineus has been treated as a separate species.[2] A genetic study of the 12 subspecies in Thailand, including 7 from the mainland and 5 from islands, found that they belonged in six clades, which often were separated by water (large rivers in the mainland and the sea for the islands). The study also revealed that the mitochondrial DNA of this species compared to the closely related Pallas's squirrel is not monophyletic.[8]

Behavior

Like other squirrels of its genus (the "beautiful squirrels", Callosciurus), Finlayson's squirrel is normally a canopy-dweller, feeding mainly on fruit.[10] Field evidence suggests that it has the usual form of dichromatic mammalian color vision, which may enable it to discriminate ripe from unripe fruits.[11]

References

  1. ^ a b c Duckworth, J.W. (2017). "Callosciurus finlaysonii". IUCN Red List of Threatened Species. 2017: e.T3596A22254494. doi:10.2305/IUCN.UK.2017-2.RLTS.T3596A22254494.en. Retrieved 12 November 2021.
  2. ^ a b c d e Thorington, R.W., Jr.; Hoffmann, R.S. (2005). "Callosciurus finlaysonii". In Wilson, D.E.; Reeder, D.M (eds.). Mammal Species of the World: a taxonomic and geographic reference (3rd ed.). The Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-8221-4. OCLC 26158608.
  3. ^ a b c d e Francis, C.M. (2008). A Guide to the Mammals of Southeast Asia. Pp. 144–145, 333–334. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-13551-9
  4. ^ Ecology Asia: Variable or Finlayson's Squirrel. Retrieved 11 July 2018.
  5. ^ Bertolino, S., & Lurz, P. W. W. (2013). Callosciurus squirrels: worldwide introductions, ecological impacts and recommendations to prevent the establishment of new invasive populations. Mammal Review, 43, 22–33. doi:10.1111/j.1365-2907.2011.00204.x
  6. ^ Kuramoto, T., Torii, H., Ikeda, H., Endo, H., Rerkamnuaychoke, W., & Oshida, T. (2012). Mitochondria DNA sequences of Finlayson's squirrel found in Hamamatsu, Shizuoka Prefecture, Japan. Mammal Study, 37, 63–67
  7. ^ "Invasive squirrel species seen as threat to wildlife and farms | Jonathan L. Mayuga". 31 May 2021.
  8. ^ a b c Boonkhaw, Phadet, Prayoon, Umphornpimon, Kanchanasaka, Budsabong, Hayashi, Fumio, Tamura, Noriko (2017). Colour polymorphism and genetic relationships among twelve subspecies of Callosciurus finlaysonii in Thailand. Mammalian Biology – Zeitschrift für Saugetierkunde 85, 6–13. doi:10.1016/j.mambio.2017.02.001
  9. ^ Moore, J.C., Tate, G.H.H. (1965). A study of the diurnal squirrels, Sciurinae, of the Indian and Indo-Chinese subregions. Fieldiana Zoology 48:1–351.
  10. ^ Kitamura, S., Yumoto, T., Poonswad, P., Chuailua, P., Plongmai, K., Maruhashi, T., & Noma, N. (2002). Interactions between fleshy fruits and frugivores in a tropical seasonal forest in Thailand. Oecologia, 133, 559–572.
  11. ^ Tamura, N., Fujii, Y., Boonkeow, P., & Kanchanasaka, B. (2015). Colour vision and food selection of Callosciurus finlaysonii (Sciuridae) in tropical seasonal forests. Journal of Tropical Ecology, 31, 449–457.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Finlayson's squirrel: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Finlayson's squirrel or the variable squirrel (Callosciurus finlaysonii, sometimes misspelled C. finlaysoni) is a species of rodent in the family Sciuridae. It is found in Cambodia, Laos, Myanmar, Thailand, and Vietnam. The species occurs in a wide range of wooded habitats, including gardens and parks in cities like Bangkok. It was named in honour of the Scottish naturalist and traveller George Finlayson.

It has numerous subspecies that vary greatly in appearance. One of these, C. f. bocourti (syn. C. f. floweri), has been introduced to Singapore and two regions in Italy, probably a result of the species' popularity in the pet trade. It is possible that some of the Callosciurus squirrels introduced into Japan are also Finlayson's squirrels.

Finlayson’s squirrel has also been introduced in the Philippines, particularly in the Greater Manila area where it is considered as an invasive species.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Callosciurus finlaysonii ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

La ardilla de Indochina (Callosciurus finlaysonii) es una especie de roedor sciuromorfo de la familia Sciuridae propia del Sureste Asiático.

Descripción

Tiene el pelaje de color pardo o leonado con tonos negros en el dorso y de color crema en el vientre y flancos.[2]​ Es de tamaño similar a la ardilla roja (Sciurus vulgaris), midiendo entre 21 y 22 centímetros de longitud cabeza-cola, más de 22,5 a 24 de la cola y pesando de 220 a 250 gramos.[2]

Distribución y hábitat

Está ampliamente extendida en Indochina, encontrándose en Birmania, Tailandia, Laos, Camboya, en el delta del Mekong (Vietnam), así como en Singapur y en algunas reducidas zonas de Italia, donde ha sido introducida.[1][3]

Es arborícola y habita en selvas, cocotales y bosques abiertos.[1]

Comportamiento

Es de hábitos diurnos.[2]​ Su dieta se compone de frutos y semillas, y cuando estos escasean de savia y albura que obtiene descortezando coníferas y caducifolios causando importantes daños a los árboles.[2]

La ardilla de Indochina
Callosciurus finlaysonii La ardilla de Indochina

Subespecies

Se reconocen las siguientes subespecies:[4]

Referencias

  1. a b c Duckworth, J. W., Timmins, R. y Parr, M. (2008). «Callosciurus finlaysonii». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2010.4 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 25 de diciembre de 2010.
  2. a b c d Alulagnier, S., Haffner, P., Mitchell-Jones, A., Moutou, F. y Zima, J. (2009). Guía de los Mamíferos de Europa, del norte de África y de Oriente Medio. Barcelona, España: Lynx Edicions. p. 166-167. ISBN 978-84-96553-52-1.
  3. Bertolino, S., Mazzoglio, P. J., Vaiana, M. y Currado, I. (2004). «Activity Budget and Foraging Behavior of Introduced Callosciurus finlaysonii (Rodentia, Sciuridae) in Italy». Journal of Mammalogy (en inglés) 85 (2): 254-259.
  4. Thorington, Richard W. y Hoffmann, Robert S. (2005). Wilson, Don E.; Reeder, DeeAnn M., eds. Mammal Species of the World (en inglés) (3ª edición). Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2 vols. (2142 pp.). ISBN 978-0-8018-8221-0.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Callosciurus finlaysonii: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

La ardilla de Indochina (Callosciurus finlaysonii) es una especie de roedor sciuromorfo de la familia Sciuridae propia del Sureste Asiático.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Callosciurus finlaysonii ( Basque )

provided by wikipedia EU

Callosciurus finlaysonii Callosciurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Callosciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)Mammals - full taxonomy and Red List status Ugaztun guztien egoera 2008an
  2. Horsfield (1823) Sciuridae Zool. Res. Java 151. or..

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Callosciurus finlaysonii: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Callosciurus finlaysonii Callosciurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Callosciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Callosciurus finlaysonii ( French )

provided by wikipedia FR

L'Écureuil de Finlayson[1] (Callosciurus finlaysonii) est une espèce de rongeur asiatique. C'est un écureuil de la famille des Sciuridés.

Répartition

L’aire de répartition de l'écureuil de Finlayson comprend la Birmanie, la Thaïlande, le Cambodge et le Viêt Nam[2].

 src=
Aire de répartition de l'écureuil de Finlayson

L'espèce a été introduite à Singapour, au Japon et en Italie[3]. Deux couples introduits au nord-ouest de l'Italie vers 1980 ont prospéré pour former un groupe d'une cinquantaine d'individus 20 ans après.

Description

Cette espèce d'écureuil a des couleurs de pelage très variables : il peut être entièrement blanc, entièrement noir, entièrement roux ou avoir un mélange de ces couleurs.

Les écureuils du parc national de Khao Yai ont habituellement le dos noir ou gris et le ventre et la tête blancs.

Il mesure 21,2-21,8 cm de long (corps et tête) et a une queue de 22,5-24 cm.

Sa masse est de 0,3 kg (300 g)[4].

Alimentation

L'alimentation de l'écureuil de Finlayson varie en fonction des régions et des saisons.

Il se nourrit d'écorces et de bourgeons en hiver, de fleurs au printemps, de fruits, de graines et d'insectes en été[3].

Liste des sous-espèces

Selon Catalogue of Life (24 juin 2018)[5] :

  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii albivexilli (Kloss, 1916)
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii annellatus Thomas, 1929
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii bocourti (Milne-Edwards, 1867)
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii boonsongi Moore & Tate, 1965
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii cinnamomeus (Temminck, 1853)
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii ferrugineus (F. Cuvier, 1829)
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii finlaysonii (Horsfield, 1823)
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii folletti (Kloss, 1915)
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii frandseni (Kloss, 1916)
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii germaini (Milne-Edwards, 1867)
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii harmandi (Milne-Edwards, 1877)
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii menamicus Thomas, 1929
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii nox (Wroughton, 1908)
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii sinistralis (Wroughton, 1908)
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii trotteri (Kloss, 1916)
  • sous-espèce Callosciurus finlaysonii williamsoni Robinson & Kloss, 1922

Notes et références

  1. (en) Murray Wrobel, Elsevier's Dictionary of Mammals : in Latin, English, German, French and Italian, Amsterdam, Elsevier, 2007, 857 p. (ISBN 978-0-444-51877-4, lire en ligne), entrée N°774.
  2. UICN, consulté lors d'une mise à jour du lien externe
  3. a et b (en) Référence Animal Diversity Web : Callosciurus finlaysonii
  4. (th + en) Sompoad Srikosamatara et Troy Hansel (ill. Sakon Jisomkom), ในอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ : Mammals of Khao Yai National Park, Bangkok, Green World Foundation,‎ 2004, 3e éd., 120 p. (ISBN 974-89411-0-8), กระรอกหลากสี / Variable Squirrel pages 90 et 91
  5. Bánki, O., Roskov, Y., Vandepitte, L., DeWalt, R. E., Remsen, D., Schalk, P., Orrell, T., Keping, M., Miller, J., Aalbu, R., Adlard, R., Adriaenssens, E., Aedo, C., Aescht, E., Akkari, N., Alonso-Zarazaga, M. A., Alvarez, B., Alvarez, F., Anderson, G., et al. (2021). Catalogue of Life Checklist (Version 2021-10-18). Catalogue of Life. https://doi.org/10.48580/d4t2, consulté le 24 juin 2018

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Callosciurus finlaysonii: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

L'Écureuil de Finlayson (Callosciurus finlaysonii) est une espèce de rongeur asiatique. C'est un écureuil de la famille des Sciuridés.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Callosciurus finlaysonii ( Italian )

provided by wikipedia IT

Lo scoiattolo variabile (Callosciurus finlaysonii Horsfield, 1823) è un piccolo roditore della famiglia degli Sciuridi, originario del sud est asiatico[1]. Come specie alloctona è presente anche in alcune località d'Italia, dove è stata introdotta accidentalmente.

Descrizione

Il corpo è lungo circa 21 cm, con una folta coda di 22-24 cm.
Il nome comune di scoiattolo variabile si deve alla grande variabilità di colorazione della sua pelliccia che va dal nero al rosso, dal bianco al grigio, e può presentare anche combinazioni diverse di tutti questi colori.

Distribuzione e habitat

Questa specie è originaria del sud est asiatico (Birmania, Thailandia, Laos, Cambogia e Vietnam del Sud).[2]

È stato introdotto dall'uomo in numerosi altri paesi tra cui il Giappone, Singapore, la Gran Bretagna e l'Italia.
In Italia è stata introdotta all'inizio degli anni ottanta in due località: ad Acqui Terme, in Piemonte, e a Maratea, in Basilicata.

La popolazione di Acqui Terme comprende poche decine di esemplari, discendenti di due coppie introdotte nel locale parco cittadino, confinati all'interno di un'area di circa due ettari. L'unico problema creato da questa piccola popolazione, la cui dieta in inverno è costituita per oltre un terzo da corteccia, è rappresentato da danni di modesta entità agli alberi del parco[3].

La situazione nell'area di Maratea è invece più preoccupante: i primi esemplari, rilasciati in natura negli anni ottanta, si pensa da un parco privato, hanno esteso il loro areale alla vicina Campania meridionale, nei comuni di Sapri e Vibonati, arrivando ad occupare un territorio che nel 2004 è stato stimato in 26 km quadrati.[4]

Biologia

È una specie prevalentemente arboricola, con abitudini diurne.
Condivide il suo habitat naturale con un'altra specie di scoiattolo, Menetes berdmorei, che però ha abitudini terricole, ed anche con la Tupaia belangeri, che pur occupando la stessa nicchia ecologica, ha però abitudini più crepuscolari.

Alimentazione

La sua dieta si basa prevalentemente su semi, fiori e frutti; quando questi, nel periodo invernale, scarseggiano, oltre il 30% della dieta è rappresentato da linfa e corteccia[5].

Riproduzione

Le femmine raggiungono la maturità sessuale intorno al secondo anno di vita e danno alla luce in media un piccolo all'anno[6]. L'aspettativa di vita media, considerata l'alta mortalità nel primo anno di vita, è di circa 4 anni, anche se sono riportati casi di sopravvivenza in cattività per oltre 12 anni[7]

Sistematica

Ne sono note 16 sottospecie[1]:

Conservazione

Per il suo ampio areale, la sua adattabilità alle modificazioni dell'habitat e la numerosità della popolazione Callosciurus finlaysonii è classificato dalla IUCN come specie a basso rischio[2].

Note

  1. ^ a b (EN) D.E. Wilson e D.M. Reeder, Callosciurus finlaysonii, in Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference, 3ª ed., Johns Hopkins University Press, 2005, ISBN 0-8018-8221-4.
  2. ^ a b (EN) Duckworth, J.W., Timmins, R. & Parr, M. 2008., Callosciurus finlaysonii, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
  3. ^ Turista per caso: lo scoiattolo variabile (Callosciurus finlaysonii), in L'orologiaio miope. URL consultato il 21.11.2008.
  4. ^ Aloise G., Bertolino S, Free-ranging Population of the Finlayson’s Squirrel Callosciurus finlaysonii (Horsfield, 1824) (Rodentia, Sciuridae) in South Italy (PDF), in Hystrix It. J. Mamm. 2005; 16 (1): 70-74 (archiviato dall'url originale il 4 marzo 2016).
  5. ^ Bertolino S., Mazzoglio P.J., Vaiana M., and Currado I., Activity budget and foraging behavior of introduced Callosciurus finlaysonii (Rodentia, Sciuridae) in Italy, in Journal of Mammalogy 2004; 85(2): 254-259, doi: 10.1644/BPR-009.
  6. ^ Mazzoglio P.J., Bertolino S., Currado I., An attempt to determine population dynamics of introduced alien squirrel species, in 6th European Squirrel Workshop Abstracts Book, Acqui Terme (Alessandria), Italy, 11th –13th September 2001.
  7. ^ AnAge entry for Callosciurus finlaysonii, su genomics.senescence.info.

Bibliografia

  • Bertolino S., Currado I., and Mazzoglio P.J, Finlayson's (variable) squirrel Callosciurus finlaysoni in Italy, in Mammalia 1999. 63:522–525.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Callosciurus finlaysonii: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Lo scoiattolo variabile (Callosciurus finlaysonii Horsfield, 1823) è un piccolo roditore della famiglia degli Sciuridi, originario del sud est asiatico. Come specie alloctona è presente anche in alcune località d'Italia, dove è stata introdotta accidentalmente.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Finlaysonklappereekhoorn ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De finlaysonklappereekhoorn (Callosciurus finlaysonii) is een zoogdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Horsfield in 1823.

Voorkomen

De soort komt voor in Cambodja, Laos, Myanmar, Thailand en Vietnam.

Bronnen, noten en/of referenties
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Finlaysonklappereekhoorn: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De finlaysonklappereekhoorn (Callosciurus finlaysonii) is een zoogdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Horsfield in 1823.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Wiewiórczak zmienny ( Polish )

provided by wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Wiewiórczak zmienny[4], dawniej: wiewiórka biała[5] (Callosciurus finlaysonii) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae)[2], zamieszkujący tereny Kambodży, Laosu, Mjanmy, Tajlandii, Wietnamu[3] oraz Singapuru[6]. W 1981 w północno-zachodnich Włoszech podjęto udaną próbę introdukcji gatunku[7]. Wiewiórczak zmienny charakteryzuje się skrajnie dużą różnorodnością ubarwienia futra[8].

Systematyka

Naukowcy rozróżniają 16 podgatunków wiewiórki białej[2]:

  • C. finlaysonii finlaysonii
  • C. finlaysonii albivexilli
  • C. finlaysonii folletti
  • C. finlaysonii frandseni
  • C. finlaysonii germaini
  • C. finlaysonii harmandi
  • C. finlaysonii trotteri
  • C. finlaysonii annellatus
  • C. finlaysonii bocourti
  • C. finlaysonii boonsongi
  • C. finlaysonii cinnamomeus
  • C. finlaysonii ferrugineus
  • C. finlaysonii menamicus
  • C. finlaysonii nox
  • C. finlaysonii sinistralis
  • C. finlaysonii williamsoni

Ekologia

Wiewiórczak zmienny jest gryzoniem o średniej wielkości. Długość tułowia (wraz z głową) wynosi 21 cm[7]. Masa ciała dorosłego osobnika to ok. 250 g[9]. Ogon jest puszysty i ma długość zbliżoną do długości tułowia: 22–24 cm. Ubarwienie futra jest zróżnicowane u poszczególnych podgatunków, ale ogromna zmienność odnotowywana jest także w ich obrębie[10]. Wiewiórczak zmienny może mieć futro białe, ale także między innymi: czarne, szare lub rude[11]. Ubarwienie może być także różne dla grzbietowej i brzusznej części ciała. W części grzbietowej futro może być np. barwy szaro-popielatej, a na przodzie tułowia białe lub biało-kremowe[7]. Przy ubarwieniu dwukolorowym, część grzbietowa jest zwykle ciemniejsza[9]. Wiewiórczak zmienny jest zaliczany do wiewiórek nadrzewnych. Lubi lasy gęsto zadrzewione, ale mieszka także na plantacjach orzechów kokosowych. Żywi się owocami, nasionami oraz kwiatami i częściami zielonymi roślin. Osobniki introdukowane we Włoszech jedzą lokalne owoce i zielone części roślin. Obgryzają także korę drzew w parku[7]. Wiewiórczak zmienny prowadzi dzienny tryb życia[6]. Maksymalną długość życia w niewoli określono na 12,8 lat[12].

Rozmieszczenie geograficzne

Gatunek występuje w Azji południowo-wschodniej: w Kambodży, Laosie, Mjanmie, Tajlandii i Wietnamie[3]. Od niedawna jego obecność odnotowywana jest także w Singapurze[6].

W 1981 w miejskim parku piemonckim w mieście Acqui Terme w północno-zachodnich Włoszech rozpoczęto introdukcję gatunku. Na terenie parku o powierzchni 2 ha wypuszczono dwie pary wiewiórczaków zmiennych[13]. Introdukcja powiodła się i w 1998 roku naliczono tam już około 40–50 osobników[7]. W miejscowości Maratea (region Basilicata) położonej na południu Włoch odnotowano występowanie odrębnej populacji wiewiórczaka zmiennego. Jej pochodzenie i źródło introdukcji nie jest znane. Do introdukcji prawdopodobnie doszło w latach 80–tych XX wieku. W 2004 roku odnotowano, że populacja zdobywa nowe tereny. Zasięg jej występowania rozszerzył się o ponad 20 km wzdłuż wybrzeża Morza Tyrreńskiego[10]. Postulowane jest podjęcie działań ograniczających inwazyjne rozprzestrzenianie się tego gatunku we Włoszech[13].

Przypisy

  1. Callosciurus finlaysonii, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e f Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Callosciurus finlaysonii. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 27 listopada 2011]
  3. a b c Callosciurus finlaysonii. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
  4. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
  5. Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne – Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.
  6. a b c Variable Squirrel Callosciurus finlaysoni (ang.). www.wildsingapore. [dostęp 27 listopada 2011].
  7. a b c d e Sandro Bertolino, Peter J. Mazzoglio, Manuela Vaiana, Italo Currado. Activity Budget and Foraging Behavior of Introduced Callosciurus finlaysonii (Rodentia, Sciuridae) in Italy. „Journal of Mammalogy”. 85 (2), s. 254-259, 2004. DOI: 10.1644/BPR-009.
  8. Richard W. Thorington, Katie Ferrell: Squirrels: the animal answer guide. The Johns Hopkins University Press, 2006. ISBN 978-0801884030.
  9. a b Variable Squirrel (ang.). ecologyasia.com. [dostęp 27 listopada 2011].
  10. a b Gaetano Aloise, Sandro Bertolino. free-ranging Population of the Finlayson’s Squirrel Callosciurus finlaysonii (Horsfield, 1824) in south Italy. „Hystrix”. 16 (1), s. 70-74, 2005 (ang.).
  11. Species: Callosciurus finlaysonii (taj.). Thailand Nature Explorer (www.siamensis.org). [dostęp 27 listopada 2011].
  12. AnAge entry for Callosciurus finlaysonii (ang.). genomics.senescence.info. [dostęp 27 listopada 2011].
  13. a b Sandro Bertolino, Italo Currado. Native and alien squirrels in Italy. „Hystrix”. 11 (2), s. 65-74, 2000 (ang.).
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Wiewiórczak zmienny: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL

Wiewiórczak zmienny, dawniej: wiewiórka biała (Callosciurus finlaysonii) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae), zamieszkujący tereny Kambodży, Laosu, Mjanmy, Tajlandii, Wietnamu oraz Singapuru. W 1981 w północno-zachodnich Włoszech podjęto udaną próbę introdukcji gatunku. Wiewiórczak zmienny charakteryzuje się skrajnie dużą różnorodnością ubarwienia futra.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Finlaysons ekorre ( Swedish )

provided by wikipedia SV


Finlaysons ekorre (Callosciurus finlaysonii[2][3][4]) är en däggdjursart som först beskrevs av Thomas Horsfield 1824. Callosciurus finlaysonii ingår i släktet praktekorrar och familjen ekorrar.[5][6] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]

Underarter

Inga underarter finns listade i Catalogue of Life,[5] medan Wilson & Reeder skiljer mellan 16 underarter:[3]

  • Callosciurus finlaysonii finlaysonii
  • Callosciurus finlaysonii albivexilli
  • Callosciurus finlaysonii folletti
  • Callosciurus finlaysonii frandseni
  • Callosciurus finlaysonii germaini
  • Callosciurus finlaysonii harmandi
  • Callosciurus finlaysonii trotteri
  • Callosciurus finlaysonii annellatus
  • Callosciurus finlaysonii bocourti
  • Callosciurus finlaysonii boonsongi
  • Callosciurus finlaysonii cinnamomeus
  • Callosciurus finlaysonii ferrugineus
  • Callosciurus finlaysonii menamicus
  • Callosciurus finlaysonii nox
  • Callosciurus finlaysonii sinistralis
  • Callosciurus finlaysonii williamsoni

Beskrivning

Pälsfärgen varierar kraftigt, både mellan underarter och mellan individer i en och samma underart. Den kan vara alltifrån helt vit, helt röd, och helt svart.[7] Blandade färger, som brunaktig ovansida och krämfärgad undersida förekommer också.[8] Honan har fyra spenar. Kroppslängden varierar mellan 19 och 21 cm.[7] Till detta kommer den mycket långa svansen, som kan bli mellan 22,5 och 24 cm lång. Vikten är från 220 till 250 g.[8]

Ekologi

Habitaten utgörs av både täta och glesare skogar. Arten kan även anpassa sig till odlade områden som kokosodlingar. Arten lever främst i träden, och rör sig sällan på marken. I fångenskap kan arten bli upp till 12 år och 10 månader.[7]

Föda och predation

Födovalet är beroende av årstiden: Under vintern lever arten främst av bark och skott, under våren tar den blommor, under sommaren och hösten frön och frukt; under sommaren dessutom insekter. Arten lägger dessutom upp förråd.[7] Den kan även avbarka träd för att komma åt saven.[8]

I den italienska populationen är framför allt katter en betydande predator. Skator och kråkor kan ta ungar.[7]

Fortplantning

Arten är polygynandrisk, båda könen kan ha flera partners. Finlaysons ekorre har tre fortplantningsperioder per år: I april, juli till augusti, och november till december. Varje gång får honan en till två ungar som hon föder upp i ett bo tillverkat av växtdelar. Ungarna blir könsmogna under andra levnadsåret.[7]

Utbredning

Denna praktekorre förekommer i Sydostasien från Burma över Thailand, Laos och Kambodja till södra Vietnam. Arten introducerades av människan i Singapore.[1] I Italien introducerades arten olagligt i början på 1980-talet när 5 till 6 par infördes, troligen från Thailand, till Acqui Terme i norra delen av landet och Maratea i södra.[8] Introduktion har även skett i trakterna av Hamamatsu och Shizuoka i Japan.[7]

Källor

  1. ^ [a b c] Duckworth, J.W., Timmins, R. & Parr, M. 2008 Callosciurus finlaysonii Från: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2 <www.iucnredlist.org>. Läst 16 februari 2016.
  2. ^ Wilson, Don E., and DeeAnn M. Reeder, eds. (1992) , Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference, 2nd ed., 3rd printing
  3. ^ [a b] (2005) , website Callosciurus finlaysonii, Mammal Species of the World. Läst 16 februari 2016.
  4. ^ Wilson, Don E., and F. Russell Cole (2000) , Common Names of Mammals of the World
  5. ^ [a b] Roskov Y., Abucay L., Orrell T., Nicolson D., Kunze T., Culham A., Bailly N., Kirk P., Bourgoin T., DeWalt R.E., Decock W., De Wever A. (red.) (2015). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2015 Annual Checklist.”. Species 2000: Naturalis, Leiden, Nederländerna. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2015/search/all/key/callosciurus+finlaysonii/match/1. Läst 15 februari 2016.
  6. ^ ITIS: The Integrated Taxonomic Information System. Orrell T. (custodian), 2011-04-26
  7. ^ [a b c d e f g] Mckie Maysha och Rose Valerie (2006). Callosciurus finlaysonii Finlayson's squirrel” (på engelska). Animal Diversity Web (University of Michigan). http://animaldiversity.org/accounts/Callosciurus_finlaysonii/. Läst 15 februari 2016.
  8. ^ [a b c d] S. Aulangnier, P. Haffner, A.J. Mitchell-Jones, F. Moutou & J. Zima (2008). Mammals of Europe, North Africa and the Middle East. London: A&C Black Publishers. sid. 166–167. ISBN 978-1-4081-1399-8

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Finlaysons ekorre: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV


Finlaysons ekorre (Callosciurus finlaysonii) är en däggdjursart som först beskrevs av Thomas Horsfield 1824. Callosciurus finlaysonii ingår i släktet praktekorrar och familjen ekorrar. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Sóc mun ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Sóc mun, còn gọi là sóc Finlayson, tên khoa học Callosciurus finlaysonii, là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Horsfield mô tả năm 1823.[2] Chúng được tìm thấy ở Campuchia, Lào, Myanma, Thái LanViệt Nam.

Phân loài

Các phân loài:[3]

Hình ảnh

Chú thích

  1. ^ Duckworth, J.W., Timmins, R. & Parr, M. 2008. Callosciurus finlaysonii. In: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2. . Downloaded on ngày 24 tháng 2 năm 2013.
  2. ^ a ă Wilson, D. E.; Reeder, D. M. biên tập (2005). “Callosciurus finlaysonii”. Mammal Species of the World . Baltimore: Nhà in Đại học Johns Hopkins, 2 tập (2.142 trang). ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  3. ^ Thorington, R.W., Jr.; Hoffmann, R.S. (2005). “Family Sciuridae”. Trong Wilson, D.E.; Reeder, D.M. Mammal Species of the World: a taxonomic and geographic reference (ấn bản 3). The Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-8221-4. OCLC 26158608.

Tham khảo

 src= Wikispecies có thông tin sinh học về Sóc mun  src= Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Sóc mun


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến Họ Sóc này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Sóc mun: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Sóc mun, còn gọi là sóc Finlayson, tên khoa học Callosciurus finlaysonii, là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Horsfield mô tả năm 1823. Chúng được tìm thấy ở Campuchia, Lào, Myanma, Thái LanViệt Nam.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

白背松鼠 ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科
二名法 Callosciurus finlaysoni
(Horsfield, 1823)[2] Callosciurus finlaysonii distribution.png

白背松鼠学名Callosciurus finlaysoni)为松鼠科丽松鼠属的动物。分布于老挝缅甸泰国越南以及中国大陆云南等地,一般栖息于热带森林。该物种的模式产地在泰国。[2]

亚种

白背松鼠包括以下亚种[3]

  • C. f. finlaysonii
  • C. f. albivexilli
  • C. f. folletti
  • C. f. frandseni
  • C. f. germaini
  • C. f. harmandi
  • C. f. trotteri
  • C. f. annellatus
  • C. f. bocourti
  • C. f. boonsongi
  • C. f. cinnamomeus
  • C. f. ferrugineus
  • C. f. menamicus
  • C. f. nox
  • C. f. sinistralis
  • C. f. williamsoni

参考文献

  1. ^ Callosciurus finlaysonii. IUCN Red List of Threatened Species 2010. International Union for Conservation of Nature. 2008.
  2. ^ 2.0 2.1 中国科学院动物研究所. 白背松鼠. 《中国动物物种编目数据库》. 中国科学院微生物研究所. [2009-03-27]. (原始内容存档于2013-12-03).
  3. ^ Thorington, R.W., Jr.; Hoffmann, R.S. Family Sciuridae. (编) Wilson, D.E.; Reeder, D.M. Mammal Species of the World: a taxonomic and geographic reference 3rd. The Johns Hopkins University Press. 2005: 754–818. ISBN 0-8018-8221-4. OCLC 26158608.
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

白背松鼠: Brief Summary ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

白背松鼠(学名:Callosciurus finlaysoni)为松鼠科丽松鼠属的动物。分布于老挝缅甸泰国越南以及中国大陆云南等地,一般栖息于热带森林。该物种的模式产地在泰国。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

フィンレイソンリス ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語
フィンレイソンリス Finlayson.jpg 保全状況評価 LOWER RISK - Least Concern (IUCN Red List Ver. 2.3 (1994))
Status iucn2.3 LC.svg
分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 哺乳綱 Mammalia : ネズミ目 Rodentia : リス科 Sciuridae : ハイガシラリス属 Callosciurus : フィンレイソンリス
C. finlaysonii 学名 Callosciurus finlaysonii
(Horsfield, 1823) 和名 フィンレイソンリス 英名 Finlayson's Squirrel

Callosciurus finlaysonii distribution.png

フィンレイソンリスは、ネズミ目リス科ハイガシラリス属に属する哺乳類。カンボジアラオスミャンマータイベトナムなどの東南アジアに分布する。

形態[編集]

頭胴長が約20cm、尾長が約20cm、体重が250-350gになる。毛色は変異に富み、ベージュ、黒、白、茶、グレーが存在する。variable Squirrel(変色種)とも言われ17種の毛色の違う物が確認されている。 なぜ亜種に変色種が出てくるかは解明されていない。頬袋はなく、アリクイ目のような長い舌をしている。これは蜜やココナッツに穴を開けて汁を吸うために使う。

生態[編集]

特徴として、性格は好奇心がある反面警戒心が異常に強い。クールな性格の個体が多い。人に寄ってくる個体もあるが臆病なので体を触らせることはない。希に手乗りになっている個体もあるようだ。

寿命は野生で7年、飼育下では12年ほどになる。野鳥などと比べて飼育下においてリスは長生きをする。栄養ある食べ物を常時摂取でき、危険がないからであろう。飼育下では、栄養バランスがいいせいか美しい毛並みになる個体が多い。

人間との関わり[編集]

日本ではペットとしてわずかに飼われていた事があったが、齧歯類の輸入が規制された事により新しく飼うことは難しくなっている。また日本での業者による繁殖販売も行われていないため、繁殖に成功した個人から譲り受けることになる。

飼う場合は、縦長の大きなケージと木箱の巣が必要である。スペースがないとケージの中で後方転回をして運動するようになる。餌などを食べるための行動はほとんど朝と夕方に限られ昼間は休んでいる。夜行性ではない。適温は30度前後。10度以下では生存できない。

埼玉県こども動物自然公園で飼育されている。

また、シンガポールの街中に現れていたり、南イタリアでペットが逃げて外来種として現地で野生化したものがある。タイのアユタヤ日本人町の跡地にできた公園に餌付けされた野生を朝や夕方に観察できる。

なお、日本では2013年に外来生物法により特定外来生物に指定されている。

外部リンク[編集]

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

フィンレイソンリス: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

フィンレイソンリスは、ネズミ目リス科ハイガシラリス属に属する哺乳類。カンボジアラオスミャンマータイベトナムなどの東南アジアに分布する。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

핀레이슨다람쥐 ( Korean )

provided by wikipedia 한국어 위키백과

핀레이슨다람쥐(Callosciurus finlaysonii)는 다람쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 캄보디아라오스, 미얀마, 태국, 베트남에서 발견된다.[1] 방콕 주변의 도시 공원과 정원에 적응한 아종 "플라워"(C. f. floweri)는 싱가포르 세랑군 지역에 유입되어 서식하고 있다. 이탈리아에도 2개 개체군이 도입되어 있으며, 애완동물 거래로 인기를 끌고 있기 때문에 유입된 결과로 추정한다. 2개 개체군은 아종 "보코트"(C. f. bocourti)로 간주한다.[3] 일본에 유입된 칼로스키우루스속 다람쥐도 핀레이슨다람쥐의 아종일 가능성이 높다.[4]

아종의 털 색은 아주 다양하다. 현재 별도의 아종으로 간주되는 "녹빛다람쥐"(C. f. ferrugineus)를 포함하여 16종의 아종이 알려져 있다.[5] 아종 "분송"(C. f. boonsongi)의 이름은 태국 동물학자 겸 환경보호론자 분송 레카굴(Boonsong Lekagul) 박사의 이름을 기리기 위해 명명했다. 칼로스키우루스속(Callosciurus, "아름다운 다람쥐"라는 의미)의 다른 종처럼, 핀레이슨다람쥐는 보통 나무 위에서 생활하며, 주로 과일을 먹는다.[6] 현지 조사에 의하면, 일반적인 이색형 색각을 가진 포유류로 익은 과일과 그렇지 않은 과일을 구별할 수 있는 것으로 추정하고 있다.[7]

아종

16종의 아종이 알려져 있다.[5]

각주

  1. “Callosciurus finlaysonii”. 《멸종 위기 종의 IUCN 적색 목록. 2008판》 (영어). 국제 자연 보전 연맹. 2008. 2009년 1월 6일에 확인함.
  2. Thorington, R.W., Jr.; Hoffman, R.S. (2005). 〈Family Sciuridae〉 [다람쥐과]. Wilson, D.E.; Reeder, D.M. 《Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference》 (영어) 3판. 존스 홉킨스 대학교 출판사. 754–818쪽. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  3. Bertolino, S., & Lurz, P. W. W. (2013). Callosciurus squirrels: worldwide introductions, ecological impacts and recommendations to prevent the establishment of new invasive populations. Mammal Review, 43, 22-33. doi:10.1111/j.1365-2907.2011.00204.x
  4. Kuramoto, T., Torii, H., Ikeda, H., Endo, H., Rerkamnuaychoke, W., & Oshida, T. (2012). Mitochondria DNA sequences of Finlayson's squirrel found in Hamamatsu, Shizuoka Prefecture, Japan. Mammal Study, 37, 63-67
  5. Thorington, R.W., Jr.; Hoffmann, R.S. (2005). 〈Callosciurus finlaysonii〉. Wilson, D.E.; Reeder, D.M. 《Mammal Species of the World: a taxonomic and geographic reference》 3판. The Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-8221-4. OCLC 26158608.
  6. (Kitamura et al., (2002)., Kitamura, S., Yumoto, T., Poonswad, P., Chuailua, P., Plongmai, K., Maruhashi, T., & Noma, N. (2002). Interactions between fleshy fruits and frugivores in a tropical seasonal forest in Thailand. Oecologia, 133, 559-572.
  7. (Tamura et al., 2015), Tamura, N., Fujii, Y., Boonkeow, P., & Kanchanasaka, B. (2015). Colour vision and food selection of Callosciurus finlaysonii (Sciuridae) in tropical seasonal forests. Journal of Tropical Ecology, 31, 449-457.
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia 작가 및 편집자

핀레이슨다람쥐: Brief Summary ( Korean )

provided by wikipedia 한국어 위키백과

핀레이슨다람쥐(Callosciurus finlaysonii)는 다람쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 캄보디아라오스, 미얀마, 태국, 베트남에서 발견된다. 방콕 주변의 도시 공원과 정원에 적응한 아종 "플라워"(C. f. floweri)는 싱가포르 세랑군 지역에 유입되어 서식하고 있다. 이탈리아에도 2개 개체군이 도입되어 있으며, 애완동물 거래로 인기를 끌고 있기 때문에 유입된 결과로 추정한다. 2개 개체군은 아종 "보코트"(C. f. bocourti)로 간주한다. 일본에 유입된 칼로스키우루스속 다람쥐도 핀레이슨다람쥐의 아종일 가능성이 높다.

아종의 털 색은 아주 다양하다. 현재 별도의 아종으로 간주되는 "녹빛다람쥐"(C. f. ferrugineus)를 포함하여 16종의 아종이 알려져 있다. 아종 "분송"(C. f. boonsongi)의 이름은 태국 동물학자 겸 환경보호론자 분송 레카굴(Boonsong Lekagul) 박사의 이름을 기리기 위해 명명했다. 칼로스키우루스속(Callosciurus, "아름다운 다람쥐"라는 의미)의 다른 종처럼, 핀레이슨다람쥐는 보통 나무 위에서 생활하며, 주로 과일을 먹는다. 현지 조사에 의하면, 일반적인 이색형 색각을 가진 포유류로 익은 과일과 그렇지 않은 과일을 구별할 수 있는 것으로 추정하고 있다.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia 작가 및 편집자