Burunduk syberyjski[4] (Tamias sibiricus) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych.
Północna Azja od centralnej Rosji do Chin, Korei i północnej Japonii (Hokkaido). Introdukowany do parków centralnej i wschodniej Europy[2][5].
Ze względu na występowanie, burunduki syberyjskie można podzielić na dwa rodzaje: kalifornijski i azjatycki. Burunduk jest niewielkim gryzoniem o długości ciała wynoszącej 25 cm, z czego na ogon przypada 18 cm[6]. Osiąga masę ciała 50-150 g[6]. Długość życia sięga średnio 2-6 lat, w niewoli nawet do 10[6]. Futro jest charakterystycznie umaszczone: brunatno szare, strona brzuszna jasno żółta lub biała. Na głowie, grzbiecie i bokach podłużne, ciemne pasy. Ogon jest długi i puszysty. Głowa o małych, zaokrąglonych uszach. Bardzo chwytne i sprawne przednie łapy.
Burunduki syberyjskie są zwierzętami o aktywności dziennej, prowadzącymi bardzo ruchliwy tryb życia. Są bardzo czujne, ostrzegają się wzajemnie dźwiękami podobnymi do ćwierkania ptaków[6]. Posiadają torby policzkowe, w których umieszczane są duże ilości pokarmu, a później przenoszone do nory, gdzie pokarm jest zjadany lub zagrzebywany[6]. W związku z kopaniem nor i spędzaniu większości życia na ziemi, zalicza się burunduki do wiewiórek naziemnych. Burunduki zapadają w sen zimowy przy czym jego długość uzależniona jest od zagęszczenia populacji oraz dostępności pokarmu. Okres godowy burunduków przypada na wiosnę/lato, ciąża trwa 4-5 tygodni, młode karmione są przez matkę przez okres 40-45 dni.
Burunduki syberyjskie są wszystkożerne. Żywią się nasionami, ziarnem, owocami, grzybami, warzywami oraz owadami, małymi ptakami i jaszczurkami[6]. Na zimę gromadzi pokarm w norach pod korzeniami drzew.
Burunduk syberyjski (Tamias sibiricus) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych.