Multimedia w Wikimedia Commons Pademelon czerwonoszyi[3] (Thylogale thetis) – gatunek torbacza z rodziny kangurowatych.
Długość ciała 30–63 cm, długość ogona 27–51 cm, dłuższy u samców, wysokość 40–50 cm, masa ciała 1,8–12 kg. Sierść rudoszara, płowa na kończynach i ogonie, gęsta i miękka.
Australia, wschodnia Nowa Zelandia, wilgotne zarośla i lasy.
W ciągu dnia kangury te najczęściej śpią ukryte w gąszczu, ale o zmroku i w nocy są bardzo aktywne. Mają duże oczy, które umożliwiają im dobre widzenie nawet w ciemnościach. Jak wiele innych zwierząt zamieszkujących gęstwiny, umieją drążyć tunele, których używają potem podczas nocnych wypraw po pożywienie. Jeśli zaatakuje je pies dingo lub lis, tunele umożliwiają im szybką ucieczkę po dobrze znanych drogach.
Choć pademelon prowadzi najczęściej samotniczy tryb życia, wśród zwierząt wspólnie żyjących na określonych terytoriach panuje hierarchia społeczna. Pozycja socjalna kangura zależy przede wszystkim od jego wielkości i masy. Oprócz tego dla uzyskania określonego miejsca w hierarchii bardzo istotna jest też siła kończyn przednich.
Choć kangury te są bardzo płochliwe, nie dają się łatwo wyprowadzić z równowagi. Kiedy coś je zaskoczy, stają się ciekawe i często pozwalają intruzowi podejść dość blisko, zanim rzucą się do ucieczki. Pademelon często dwukrotnie tupie na widok zbliżającego się innego kangura. Jeśli nie następuje żadna odpowiedź, szybko ucieka. Jeśli intruz też tupnie dwa razy, kangur czeka, by obejrzeć swego gościa.
Jeśli pademelony znajdą obfite źródło pożywienia, korzysta z niego zgodnie kilku osobników. Ich głównym pokarmem są trawy. Gatunki żyjące blisko wybrzeża Queensland i Nowej Południowej Walii o wiele częściej włączają do swego jadłospisu jagody, liście i owoce. Podczas jedzenia ich płaskie zęby trzonowe bezustannie ocierają się o siebie.
Zwierzęta te przez całą noc o tej samej porze opuszczają gęste zarośla i z bezpiecznego schronienia, po stałych trasach wychodzą na żer. Zapuszczają się aż na skraj lasu eukaliptusowego lub monsunowego, gdzie pasą się na łąkach lub polanach. Nie oddalają się jednak od skraju lasu na odległość większą niż kilka metrów. Podczas ostrych zim, przede wszystkim w górach Tasmanii, przednimi kończynami wygrzebują rośliny spod śniegu. Często muszą nawet walczyć między sobą o jedzenie.
Rozmnażanie następuje u tych kangurów przy sprzyjającej pogodzie. Oznacza to, że na przykład u gatunków żyjących na Tasmanii cykl ten związany jest z porą roku i zależy od ostrości górskich zim. Kangury zamieszkujące lasy monsunowe Queensland mogą się rozmnażać przez cały rok, niezależnie od pogody. O samicę, która przygotowana jest do parzenia się, ściga się zawsze kilku samców. Gonitwa odbywa się po ściśle ustalonej trasie w kształcie półkoli lub ósemek. Po skończonej gonitwie następuje parzenie się. Samiec nie troszczy się potem o potomstwo. Miesiąc później rodzi się 1 młode, ważące zaledwie 1 g. Rzadko przychodzą na świat bliźnięta. Choć u kangurów z rodzaju Thylogale nigdy nie rodzi się więcej małych, matka ma rozwinięte 4 sutki. Młode po urodzeniu jest tak słabo rozwinięte, że musi przebywać w torbie, karmione mlekiem przez matkę, dopóki nie zakończy się jego rozwój. Najczęściej dopiero po 6 miesiącach młody kangur jest na tyle samodzielny, by opuścić schronienie. Po 14–16 miesiącach osiąga dojrzałość płciową.
Pademelon czerwonoszyi (Thylogale thetis) – gatunek torbacza z rodziny kangurowatych.
