L'Schistosoma haematobium és un important trematode digenètic que es troba a Àfrica i Orient Mitjà. És un important agent d'esquistosomosi; més específicament, s'associa amb l'esquistosomiasi urinària.
Els adults es troben en els plexes venosos al voltant de la bufeta urinària i els ous alliberats viatgen per la paret de la bufeta causant hematúria i fibrosi de la bufeta. La fibrosi pot evolucionar a calcificació, i amb la dificultat de permetre el pas de l'orina dels urèters a la bufeta, es produeix una major pressió en els urèters i la pelvis dels ronyons, produint-ne una dilatació (o hidronefrosi). La inflamació dels genitals causada per S. haematobium pot contribuir a la propagació del VIH.[1] Els estudis han demostrat la relació entre la infecció per S. haematobium i el desenvolupament de carcinoma de cèl·lules escatoses de la bufeta.[2]
L'Schistosoma haematobium és un important trematode digenètic que es troba a Àfrica i Orient Mitjà. És un important agent d'esquistosomosi; més específicament, s'associa amb l'esquistosomiasi urinària.
Els adults es troben en els plexes venosos al voltant de la bufeta urinària i els ous alliberats viatgen per la paret de la bufeta causant hematúria i fibrosi de la bufeta. La fibrosi pot evolucionar a calcificació, i amb la dificultat de permetre el pas de l'orina dels urèters a la bufeta, es produeix una major pressió en els urèters i la pelvis dels ronyons, produint-ne una dilatació (o hidronefrosi). La inflamació dels genitals causada per S. haematobium pot contribuir a la propagació del VIH. Els estudis han demostrat la relació entre la infecció per S. haematobium i el desenvolupament de carcinoma de cèl·lules escatoses de la bufeta.
Krevnička močová (Schistosoma haematobium) je parazitický helmint z čeledi Schistosomatidae, který je původcem tzv. egyptské nebo močové schistosomózy (dříve název bilharzióza). Infekce S. haematobium je silným predispozičním faktorem pro vznik rakoviny močového měchýře. Definitivním hostitelem je člověk, dále byl druh zaznamenán u některých primátů. Mezihostitelem jsou okružákovití plži rodu Bulinus.
Krevnička močová se vyskytuje na území Afriky, včetně Madagaskaru a na Arabském poloostrově. Zejména pak v oblastech subsaharské Afriky, ale také v severních částech Sahary: oblast Maghreb a delta Nilu.[1] Vajíčka se našla i v ledvinách staroegyptských mumií z 2. tisíciletí př. n. l. V Evropě byl hlášen výskyt v některých částech Portugalska[zdroj?].
U krevniček močových stejně jako u ostatních schistosom nacházíme výrazný pohlavní dimorfismus. Samci mají rozměry 10×1 mm, samice 12–20×0,2 mm. Čeleď schistosoma zahrnuje gonochoristické motolice. Samice je umístěna v břišní rýze samce (tzv. canalis gynaecophorus), ten neustále přidržuje delší, ale štíhlejší samičku a průběžně ji oplodňuje. Jejich vajíčka mají v jednom pólu umístěný charakteristický trn, kterým pomocí vzniku zánětlivého procesu okolo trnu dokáží rozrušit stěnu krevních kapilár.
Životní cyklus je složitý a typický pro všechny schistosomy. Konečným hostitelem, ve kterém motolice dospívají a produkují vajíčka, je člověk, mezihostitelem, v němž probíhá larvální vývoj, je specifický druh vodního plže.
Dospělci žijí v pletenci obklopující urogenitálních traktu, kde kladou vajíčka. Samička krevničky druhu Schistosoma haematobium naklade až 30 vajíček za den. Vajíčka penetrují stěnu cév a migrují skrz tkáně do močových cest a odtud s močí do vnějšího prostředí. Z vajíček se ve vodním prostředí ihned líhne obrvené miracidium, které aktivně hledá vhodného mezihostitele, jímž jsou vodní plži rodu Bulinus. Jakmile miracidia najdou plže, penetrují do jeho těla a dochází k asexuálnímu množení. Přes dvě generace sporocyst a se vyvinou konečná larvální stádia - cerkárie, které opouštějí mezihostitele. Furkocerkárie (tj. cerkárie s vidličnatým ocáskem) penetrují do kůže definitivního hostitele. Vniknutí do kůže jim umožní enzymy z penetračních žláz. Během tohoto procesu cerkarie odvrhuje ocásek a přeměňuje se v schistosomulu. Schistosomuli migrují tkáněmi, putují proti krevnímu proudu do žil dokud to průsvit cév dovolí a samice zde klade vajíčka. Většina vajíček se pomocí svých proteolytických enzymů a trnů dostává skrze stěnu cév a okolních orgánů do jejich lumen (močový měchýř) a je z organismu vyloučena.
Závažnost infekce závisí: na délce trvání infekce, na množství motolic a na imunitním stavu infikovaného jedince. Celosvětově je schistosomózou (všechny druhy S. haematobium, S. mansoni a S. japonicum) infikováno přes 200 milionů lidí v 74 zemích a zhruba 700 000 lidí je v přímém ohrožení z infekce.[2] Počet úmrtí za rok je až 11 tisíc lidí. Při infekci S. heamatobium dochází k postižení především v oblasti urogenitálního traktu. Klíčovým projevem je krev v moči a zánět močového měchýře či zánět močových cest. Krev v moči koreluje s intenzitou infekce, vzniká hematurie. Ve stěnách močového měchýře postupně dochází k fibróze, která je příčinou selhávání ledvin a jiných komplikací. Může rovněž dojít ke vzniku nádorů močového měchýře.[1] S. haematobium se řadí mezi karcinogeny biologické povahy skupiny 1.[3] U žen schistosomy kladou vajíčka do děložního hrdla a pochvy, čímž mohou vyvolat úpornou bolest při pohlavním styku.Přestože má schistosomóza nízkou míru úmrtnosti, je to velmi oslabující nemoc, která může postiženého na dlouhá léta vyřadit z běžného produktivního života, což má především v rozvojové Africe závažné dopady pro děti i dospělé. Zánět vyvolává bolest, podvýživu, zpomalení růstu a chudokrevnost.
Po celou dobu svého života jsou schopny klást vajíčka, intenzita jejich produkce však klesá, proto se zejména v chronickém stadiu infekce setkáváme s obtížemi při jejich detekci v moči.
Schistosomóza se může manifestovat i několik let po nákaze a jedná se o celosvětově nejvýznamnější tkáňovou helmintózu. Stejně jako u jiných onemocnění je základem pro stanovení diagnózy pečlivě zjištěná anamnéza. Lékem je praziquantel.[4] Lze užívat i preventivně. K účinné ochraně stačí jedna dávka ročně. Dále se používá oxamniquin.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu krevnička močová ve Wikimedia Commons
Krevnička močová (Schistosoma haematobium) je parazitický helmint z čeledi Schistosomatidae, který je původcem tzv. egyptské nebo močové schistosomózy (dříve název bilharzióza). Infekce S. haematobium je silným predispozičním faktorem pro vznik rakoviny močového měchýře. Definitivním hostitelem je člověk, dále byl druh zaznamenán u některých primátů. Mezihostitelem jsou okružákovití plži rodu Bulinus.
Przywra krwi, przywra żylna[1] (Schistosoma haematobium) – gatunek płazińca z gromady przywr digenetycznych, którego żywicielem ostatecznym jest zazwyczaj człowiek. W organizmie człowieka pasożyt dożywa od 5 do 18 lat, natomiast choroba którą wywołuje zwana jest schistosomatozą lub inaczej bilharcjozą. Dorosła postać płazińca żyje w naczyniach krwionośnych, gdzie żywi się krwią.
Przywra krwi, w przeciwieństwie do większości płazińców jest gatunkiem rozdzielnopłciowym. Obie płci występują zawsze razem, bowiem spłaszczone fałdy ciała, znajdujące się po brzusznej stronie samców, tworzą rynienkę, w której na stałe ulokowana jest samica. Samce posiadają grzbietobrzusznie spłaszczone ciało, którego długość oscyluje wokół 12-15 mm. Samice natomiast w przekroju są niemalże okrągłe,a ich walcowate ciała osiągają długość 16-20 mm[1].
Najczęstsze występowanie przywry krwi na świecie odnotowuje się na terenach związanych z zachodnim jak i północnym wybrzeżem Afryki. Bezkręgowca można jednak spotkać również i na Bliskim Wschodzie, w krajach graniczących z akwenem Morza Śródziemnego[2].
Żywicielem pośrednim przywry krwi jest ślimak słodkowodny, pochodzący głównie z rodziny Bulinidae, natomiast żywicielem ostatecznym dla przywry jest człowiek, ewentualnie małpa[1].
Dojrzałe stadia przywr pasożytują w naczyniach krwionośnych człowieka, zlokalizowanych w obrębie miednicy. W tym rejonie organizmu dochodzi również do kopulacji oraz zapłodnienia jaj, które następnie składane są przez samicę w drobnych naczyniach włosowatych pęcherza moczowego. Jaja wyposażone są w ostry kolec, dzięki któremu mogą przebić ściany naczyń organu, by wraz z moczem przedostać się do środowiska zewnętrznego. Dalszy rozwój jaj uzależniony jest od obecności wody, bowiem tylko w środowisku wodnym jaja są w stanie przekształcić się w kolejne stadia rozwojowe, zwane miracidiami. Te niewielkie, wolno żyjące larwy wyposażone są w wieniec rzęsek, dzięki którym mogą swobodnie poruszać się w toni wodnej. Długość życia miracidiów to około 48 godzin. W tym czasie wnikają one do organizmu ślimaka, gdzie też przekształcają się w sporocysty. Sporocysta rozmnaża się partenogenetycznie dając drugie pokolenie sporocyst. Te natomiast, dzieląc się, dając kolejne stadia rozwojowe zwane cerkariami. Cerkarie opuszczają ciało ślimaka i wwiercają się w skórę żywiciela ostatecznego, który obecny był w wodzie. Po organizmie gospodarza larwy przemieszczają się wraz z krwią, dlatego też najpierw trafiają one do płuc, a następnie do serca. Pod koniec wędrówki znajdują się one w dużym obiegu krwi żywiciela, gdzie też osiągają dojrzałość płciową i są zdolne do rozmnażania[2].
Główne konsekwencje wynikające z obecności przywry krwi w organizmie człowiek ponosi w wyniku okaleczenia naczyń krwionośnych pęcherza moczowego przez pasożyta, ponieważ stanowi to przyczynę wielu chorób tego organu[2].
Przywra krwi, przywra żylna (Schistosoma haematobium) – gatunek płazińca z gromady przywr digenetycznych, którego żywicielem ostatecznym jest zazwyczaj człowiek. W organizmie człowieka pasożyt dożywa od 5 do 18 lat, natomiast choroba którą wywołuje zwana jest schistosomatozą lub inaczej bilharcjozą. Dorosła postać płazińca żyje w naczyniach krwionośnych, gdzie żywi się krwią.
埃及血吸虫（学名：Schistosoma haematobium），一种扁形动物，寄生虫，是寄生于人类引起血吸虫病的一种血吸虫。
埃及血吸虫基因组大小为385 Mbp，2012年，完成了埃及血吸虫的全基因组测序[1]。
ビルハルツ住血吸虫（ビルハルツじゅうけつきゅうちゅう、学名：Schistosoma haematobium）とは、住血吸虫科住血吸虫属に属する吸虫の1種。1851年にドイツの医師テオドール・ビルハルツ（Theodor Bilharz）により発見された。
体形は線虫様に細長く、雌雄異体であり、終宿主には雄が抱雌管で雌を抱えた状態で寄生する。中間宿主はヒラマキガイ科 Bulinus 属の淡水巻貝、終宿主はヒトやサルで膀胱静脈叢に寄生する。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
この項目は、獣医学に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（P:生物学/PJ:獣医学）。 
