La mangosta de Jackson (Bdeogale jacksoni) és una espècie de mangosta africana. El 1889 fou descoberta per Frederick John Jackson, i posteriorment Oldfield Thomas la descrigué el 1894 com a Galeriscus jacksoni. El seu parent més proper és la mangosta de potes negres, amb qui comparteix el subgènere Galeriscus. A vegades, ambdues són considerades com part de la mateixa espècie.
Es tracta d'una mangosta de mida gran, amb una cua peluda. El seu cos i cap tenen una longitud conjunta que varia entre 50,8 i 57,1 centímetres. La cua fa entre 28,3 i 32,4 centímetres, les potes del darrere entre 8,6 i 10,8, i les orelles entre 2,3 i 3,5. El seu pes varia entre 2 i 3 quilograms.[1] El seu pelatge dorsal llarg i espès està format per pèls de 2 centímetres de color blanc i negre, que li donen en conjunt un color grisenc. El musell i la barbeta són de color terrós, i la gola i els costats del coll de color groguenc,[2] fet que la distingeix de la mangosta de potes negres. Les potes són de color marró fosc i la cua blanca. El ventre és de color gris clar, amb pels llanuts.
El Pavelló auricular és arrodonit i el musell allargat. Les fosses nasals no tenen pèl i divideixen el llavi superior en dues parts. Les potes tenen 4 dits amb urpes fortes i gruixudes, i, tal com és característic del gènere Bdeogale, no tenen hàl·lux ni polze. Les plantes dels peus són nues.[1]
La dentadura de la mangosta de Jackson és la típica de les mangostes. Té tres dents incisives, una dent canina, quatre premolars, i dues molars a cada costat de les dues mandíbules, que sumen un total de 40 dents amb la següent formula: 3.1.4.2 3.1.4.2 × 2 = 40 {displaystyle { frac {3.1.4.2}{3.1.4.2}} imes 2=40} 
L'hàbitat de la mangosta de Jackson són els boscos de muntanya, les zones amb bambú i les terres baixes properes a boscos. La seva densitat de població es baixa[2] i seva àrea de distribució és molt limitada.[2] Viu al centre i sud de Kenya, al sud-est d'Uganda i a les muntanyes Udzungwa, a Tanzània,[3] on fou vista per primera vegada el febrer de 2001[4] i es troba molt localitzada i només s'ha vist al bosc de Matunda, allunyada un màxim de 2,65 quilòmetres.[5] A les muntanyes Aberdare Range, i als massissos del mont Kenya i el mont Elgon, viu fins a 3.300 metres per sobre del nivell del mar.[3] És possible que visqui el massís de les munyanyes de l'arc est, incloses les muntanyes Uluguru, Nguru i Usambara.[3]
La mangosta de Jackson és un animal principalment nocturn i crepuscular.[2] De 25 fotografies agafades en trampes amb càmeres a les muntanyes Udzungwa, el 73% foren disparades entre les 7 del vespre i la mitjanit. Possiblement és un animal solitari, encara que se l'ha vist en parelles i ocasionalment en grups de 4 membres. Es probable que caci habitualment a zones de vegetació espessa prop de pantans.[3]
No es té informació sobre la seva reproducció.[1]
La mangosta de Jackson és carnívora, insectívora i mirmecòfaga. A les muntanyes Aberdare sobre un total de 40 aliments, més del 50% eren rosegadors, inclosos Otomys, Dasymys i Praomys, i un 40% eren insectes, principalment formigues del gènere Anomma, però també d'escarabats i erugues. També s'alimenten de milpeus, cargol, llangardaixos i ous de serps. Al voltant del 80% de la dieta dels joves, està basada en rosegadors, encara que també mengen escarabats, ocells i algunes formigues.[1][2]
Fer front a les columnes dels exèrcits de formigues pot dependre de la maduresa i l'aprenentatge, fet que suggereix una recent adaptació evolutiva cap aquesta dieta.[2]
La mangosta de Jackson s'inclou al gènere Bdeogale. Està estretament relacionada amb la mangosta de potes negres (Bdeogale nigripes),[6] de la qual es distingeix per diferències en el crani i la pell.[7] De vegades se la troba unides com a sola espècie, la Bdeogale nigripes,[7] o dins del subgènere Galeriscus,[8] o separades del gènere Bdeogale dins del gènere Galeriscus.[6]
La mangosta de Jackson ha estat tractada com a espècie separada per Allen (1939),[9] Rosevear (1974),[10] Corbet and Hill (1980),[11] Honacki et al. (1982),[12] Nowak and Paradiso (1983),[13] Corbet and Hill (1986),[14] Schliemann (1988),[15] Corbet and Hill (1991),[16] Nowak (1991),[17] Wozencraft (1993),[18] Kingdon (1997),[2] Nowak (1999),[8] Pavlinov (2003),[19] Wozencraft (2005),[7] Van Rompaey et al. (2008)[3] i Gilchrist et al. (2009).[1] Kingdon (1977) la tracta com a subespècie de la mangosta de potes negres,[20] i Dücker (1972) les considerada coespecífiques.[21]
No s'han descrit subespècies de mangosta de Jackson.[7]
Oldfield Thomas la va classificar el juny de 1894 amb el nom de Galeriscus jacksoni dins del nou gènere Galeriscus.[10] Va especificar la situació de l'espècie a Mianzini, a la terra dels Massai, a una altitud de 2.438 metres per sobre del mar. Reginald Ernest Moreau, George Henry Evans Hopkins i R. W. Hayman van restringir, entre 1945 i 1946, la seva situació a Mianzini, a pocs quilòmetres al sud-est del llac Naivasha, a l'extrem sud de l'altiplà de Kinangop, fins a 2743 metres d'altitud.[7]
Frederick John Jackson descobrí aquesta mangosta el 1889[22] i el 1894 envià una pell al Museu Britànic de Londres.[23] Conduït per les pobres e incompletes restes, Thomas va creure originalment que estava relacionada amb els grisons.[10] Paul Matschie la va anomenar Massaimarder (en alemany, "mart massai") el 1895,[22] però fou el primer a reconèixer-la com a Bdeogale.[24] El 1916, Reginald Innes Pocock va considerar també Galeriscus com a sinònim de Bdeogale.[23] El 1918, Ned Hollister va suposar que es tractava d'una subespècie geogràfica de la mangosta de potes negres.[25]
La mangosta de Jackson viu en poblacions aïllades i sembla ser poc freqüent.[1] Tot i així, no hi ha dades fiables de la seva població. El 2008 la UICN la va catalogar com a gairebé amenaçada. Aquesta classificació és deguda al declivi de la població entre el 20 i el 25% en els últims 15 anys, per la pèrdua d'hàbitat. La seva dependència dels boscos, fa que la seva principal amenaça sigui la tala d'arbres. Fou classificat com a espècie vulnerable el 1996.[3]
Diverses poblacions de mangosta de Jackson es troben en zones protegides del Parc nacional d'Aberdare, del Parc nacional de mont Kenya, probablement del Parc nacional del mont Elgon i del Parc nacional de les muntanyes d'Udzungwa.[3]
La mangosta de Jackson (Bdeogale jacksoni) és una espècie de mangosta africana. El 1889 fou descoberta per Frederick John Jackson, i posteriorment Oldfield Thomas la descrigué el 1894 com a Galeriscus jacksoni. El seu parent més proper és la mangosta de potes negres, amb qui comparteix el subgènere Galeriscus. A vegades, ambdues són considerades com part de la mateixa espècie.
Die Jackson-Manguste (Bdeogale jacksoni) ist eine zu den Schwarzfußmangusten gehörende Art der Mangusten. 1889 von Frederick John Jackson entdeckt beschrieb Oldfield Thomas sie 1894 als Galeriscus jacksoni. Sie ist am engsten mit der Schwarzfußmanguste derselben Untergattung Galeriscus verwandt und beide werden manchmal in einer einzigen Art vereint.
Als deutsche Trivialnamen werden neben Jackson-Manguste[1] auch Jackson-Ichneumon[2] und Jackson-Hundemanguste[3] verwendet. Ursprünglich wurde sie von Paul Matschie als Massaimarder bezeichnet.
Die Jackson-Manguste ist eine große Manguste mit buschigem Schwanz. Ihre Kopf-Rumpf-Länge beträgt 50,8 bis 57,1 Zentimeter, die Schwanzlänge 28,3 bis 32,4 Zentimeter, die Hinterfußlänge 8,6 bis 10,8 Zentimeter, die Ohrlänge 2,3 bis 3,5 Zentimeter und das Körpergewicht zwei bis drei Kilogramm.[1] Junge, sich jedoch bereits fortpflanzende Tiere können deutlich kleiner als erwachsene Tiere sein.
Das lange und dichte Fell der Oberseite ist gräulich schwarz-weiß. Die Haare sind 20 Millimeter lang mit schwarzen und weißen Ringen. Die Schnauze und das Kinn sind bräunlich weiß und die Backen, die Kehle und die Halsseiten sind tiefgelb. Die Beine sind dunkelbraun oder schwarz und der buschige Schwanz ist weiß. Die Unterseite ist hellgrau und das Unterfell ist dicht und wollig. Die Ohrmuscheln sind rund und breit und die Schnauze ist stumpf. Der Nasenspiegel ist groß und die unbehaarte Verlängerung der mittig verlaufenden Furche teilt die Oberlippe. Die Vorder- und Hinterpfoten weisen nur vier Zehen auf, da die erste Zehe wie bei Schwarzfußmangusten üblich fehlt. Die Fußsohlen sind nackt und die Krallen sind dick und kräftig.[1]
Von der Schwarzfußmanguste ist sie durch das viel längere Fell, insbesondere am Schwanz, und durch die gelbliche Färbung an Hals und Kehle unterscheidbar.[2]
Das Gebiss der Jackson-Manguste ist typisch für Mangusten. In jeder Kieferhälfte befinden sich drei Schneidezähne, ein Eckzahn, vier Vorbackenzähne sowie zwei Backenzähne und die Gesamtzahl der Zähne ist 40.[1]
Der Lebensraum der Jackson-Manguste sind Bergwälder, Bambusgürtel und gebirgsnahe Tieflandwälder. Ihre Populationsdichte ist gering.[2] Sie jagt vermutlich häufig im dichten krautigen Bewuchs nahe Sümpfen.[4]
Die Jackson-Manguste ernährt sich überwiegend von Nagetieren und Insekten, insbesondere von Wanderameisen. In der Aberdare-Bergkette machten Nagetiere wie Lamellenzahnratten, Zottige Sumpfratten und Afrikanische Weichratten über 50 Volumenprozent der Nahrungsbestandteile von 40 Exkrementen aus und Insekten, insbesondere Wanderameisen der Gattung Anomma, aber auch Rüsselkäfer, sonstige Käfer und Raupen 40 Prozent. Daneben wurden Doppelfüßer, Schnecken, Echsen und die Eier von Schlangen verzehrt. Jungtiere ernährten sich zu etwa 80 Prozent von Nagetieren wie Lamellenzahnratten, Bürstenhaarmäusen, eigentlichen Mäusen und Afrikanischen Weichratten, daneben von Käfern, Echsen, Vögeln und einigen Ameisen.[1][2] Das Zurechtkommen mit Kolonnen von Wanderameisen hängt vermutlich von Reife und Erfahrung ab, was auf eine kürzliche evolutionäre Anpassung an diese Ernährung hindeutet.[2]
Die Jackson-Manguste ist hauptsächlich nacht- und dämmerungsaktiv.[2] In den Udzungwa-Bergen wurden 73 Prozent von 25 nachts mit Kamerafallen aufgenommenen Fotos zwischen 19 und 24 Uhr gemacht. Sie lebt möglicherweise einzelgängerisch, wird jedoch häufig in Paaren und gelegentlich in Gruppen zu vier Tieren beobachtet. Über ihre Fortpflanzung ist nichts bekannt.[1]
Das Verbreitungsgebiet der Jackson-Manguste ist sehr begrenzt[2] und auf einige bewaldete Gebirgsregionen beschränkt. Bekannt ist sie aus dem zentralen und südlichen Kenia, dem südöstlichen Uganda sowie den 900 Kilometer weiter südlich im zentralen Tansania gelegenen Udzungwa-Bergen,[4] wo sie erstmals 2001/02 nachgewiesen wurde.[5] In der Aberdare-Bergkette, dem Mount-Kenya-Massiv und dem Mount-Elgon-Massiv kommt sie bis in eine Höhe von 3300 Metern über dem Meeresspiegel vor.[4] In den Udzungwa-Bergen scheint ihr Vorkommen örtlich stark begrenzt zu sein und sie wurde bisher nur im Matunda-Wald in einem Umkreis von 2,65 Kilometern erfasst.[6] Möglicherweise bewohnt sie noch andere Massive der Eastern Arc Mountains wie die Uluguru-, die Nguru- und die Usambara-Berge.[4]
Die Jackson-Manguste wird gewöhnlich als Art der Schwarzfußmangusten (Bdeogale) betrachtet. Sie ist am engsten mit der Schwarzfußmanguste (Bdeogale nigripes) verwandt,[7] von der sie sich in Schädel- und Fellmerkmalen unterscheidet[8] und als deren Gebirgsvariante sie häufig angesehen wird.[2] Beide werden manchmal in der Art Bdeogale nigripes[8] oder der Untergattung Galeriscus vereint,[9] oder sie werden als eigenständige Gattung Galeriscus von Bdeogale abgetrennt.[7]
Als eigenständige Art wird die Jackson-Manguste von Allen (1939),[10] Rosevear (1974),[11] Corbet und Hill (1980),[12] Honacki und Mitarbeitern (1982),[13] Nowak und Paradiso (1983),[14] Corbet und Hill (1986),[15] Schliemann (1988),[3] Corbet und Hill (1991),[16] Nowak (1991),[17] Wozencraft (1993),[18] Kingdon (1997),[2] Nowak (1999),[9] Pavlinov (2003),[19] Wozencraft (2005),[8] Van Rompaey und Mitarbeitern (2008)[4] sowie Gilchrist und Mitarbeitern (2009)[1] betrachtet. Kingdon (1977) behandelt sie als Unterart der Schwarzfußmanguste[20] und Dücker (1972) hält sie ebenfalls für dieselbe Art.[21]
Unterarten wurden nicht beschrieben.[8]
Oldfield Thomas beschrieb die Jackson-Manguste 1894 als Typusart Galeriscus jacksoni der neuen Gattung Galeriscus.[11] Als Typusfundort gab er Mianzini im Land der Massai auf einer Höhe von 8000 Fuß (2438 Meter) über dem Meeresspiegel an. Reginald Ernest Moreau, George Henry Evans Hopkins und Robert William Hayman schränkten den Fundort bei Mianzini 1945/46 auf wenige Meilen ostsüdöstlich vom Naivashasee, am südlichen Ende des Kinangop-Plateaus und auf eine Höhe von 9000 Fuß (2743 Meter) ein.[8]
Frederick John Jackson entdeckte die Jackson-Manguste 1889[22] und sandte 1894 einen Balg ohne Schädel an das British Museum in London.[23] Fehlgeleitet durch das mangelhafte und unvollständige Typusexemplar hielt Thomas sie zunächst für mit den Grisons verwandt.[24] Paul Matschie nannte sie 1895 Massaimarder,[22] war jedoch der erste, der in ihr eine Schwarzfußmanguste erkannte.[25] Reginald Innes Pocock betrachtete Galeriscus 1916 ebenfalls als Synonym von Bdeogale.[23] Ned Hollister hielt sie 1918 für eine geografische Unterart der Schwarzfußmanguste.[26]
Die Jackson-Manguste kommt in voneinander getrennten Populationen vor und scheint selten zu sein.[1] Jedoch gibt es zum Bestand keine verlässlichen Angaben. Die Weltnaturschutzunion IUCN stufte sie 2008 als gering gefährdet (Near Threatened) und beinahe als gefährdet (Threatened) ein. Dies wird mit dem angenommenen Populationsrückgang von 20 bis 25 Prozent innerhalb der letzten 15 Jahre aufgrund von Lebensraumverlust begründet. Da sie auf Wald als Lebensraum angewiesen ist, liegt ihre Hauptbedrohung wahrscheinlich in der anhaltenden Zerstörung der Wälder. Sie wurde 1988, 1990 und 1994 als unzureichend bekannt (Insufficiently Known) und 1996 als gefährdet (Vulnerable) eingestuft.[4]
Mehrere Populationen kommen in Schutzgebieten wie dem Aberdare-Nationalpark, dem Mount-Kenya-Nationalpark, wahrscheinlich dem Mount-Elgon-Nationalpark und dem Udzungwa-Mountains-Nationalpark vor. In Tansania liegen alle bestätigten Vorkommen in Schutzgebieten. Sie ist außerdem vermutlich weiter verbreitet als bisher bekannt. De Luca und Rovero (2006) empfehlen den vollständigen Schutz der an den Udzungwa-Mountains-Nationalpark angrenzenden Wälder und die Untersuchung anderer Grundwasserwälder auf ihr Vorhandensein.[4]
Die Jackson-Manguste (Bdeogale jacksoni) ist eine zu den Schwarzfußmangusten gehörende Art der Mangusten. 1889 von Frederick John Jackson entdeckt beschrieb Oldfield Thomas sie 1894 als Galeriscus jacksoni. Sie ist am engsten mit der Schwarzfußmanguste derselben Untergattung Galeriscus verwandt und beide werden manchmal in einer einzigen Art vereint.
Als deutsche Trivialnamen werden neben Jackson-Manguste auch Jackson-Ichneumon und Jackson-Hundemanguste verwendet. Ursprünglich wurde sie von Paul Matschie als Massaimarder bezeichnet.
Η Μαγκούστα του Τζάκσον (Bdeogale jacksoni) είναι ένα είδος μαγκούστας που ανήκει στο γένος Βδεογαλή. Ανακαλύφθηκε το 1889 από τον Φρέντερικ Τζον Τζάκσον. Το 1894 ο Όλντφιλντ Τόμας την περιέγραψε ως Galeriscus jacksoni. Είναι στενή συγγενής της μαυροπόδαρης μαγκούστας του ίδιου υπογένους Γαλερίσκος και πολλές φορές συγχέονται ως ένα είδος.
Πρόκειται για μία μεγάλη μαγκούστα καθώς το μήκος της ξεπερνά τα 50 εκατοστόμετρα και το βάρος της είναι 2-3 χιλιόγραμμα. Η μακριά και πυκνή γούνα της είναι γκριζωπή μαύρη και άσπρη, τα μάγουλα και ο λαιμός είναι κιτρινωπά, τα πόδια είναι σκούρα καφετιά ή μαύρα και η φουντωτή ουρά είναι άσπρη.
Η μαγκούστα του Τζάκσον τρέφεται με τρωκτικά και έντομα και είναι κυρίως ζώο νυκτόβιο και πιθανότατα μοναχικό. Απαντάται στην Κένυα, την Ουγκάντα και την Τανζανία σε ορεινές περιοχές. Άρχισε να σπανίζει και έτσι το 2008 η IUCN την κατέταξε ως Προ Απειλής.
Η μαγκούστα του Τζάκσον είναι μία μεγάλη μαγκούστα με φουντωτή ουρά. Έχει μήκος σώματος 50,8 με 57.1 εκατοστόμετρα, η ουρά έχει μήκος 28.3 με 32,4 εκατοστόμετρα, τα πίσω πόδια έχουν μήκος 8,6 με 10,8 εκατοστόμετρα, τα αφτιά έχουν μήκος 2,3 με 3,5 εκατοστόμετρα και ζυγίζει 2-3 χιλιόγραμμα.[2] Τα νεαρά ζώα μπορεί να είναι σημαντικά μικρότερα από τα ενήλικα. Ξεχωρίζεται από την μαυροπόδαρη μαγκούστα από την μακρύτερη γούνα της, ειδικά στην ουρά, και από τις κιτρινωπές αποχρώσεις του λαιμού της.[3]
Η μακριά και πυκνή γούνα της ράχης είναι γκριζωπή μαύρη και άσπρη. Οι τρίχες της ράχης έχουν μήκος 20 χιλιοστόμετρα με μαύρους και άσπρους δακτυλίους. Η μουσούδα και το σαγόνι είναι καστανόλευκα και τα μάγουλα, ο λαιμός και οι πλευρές του αυχένα είναι κιτρινωπά. Τα πόδια είναι σκούρα καφέ ή μαύρα και η ουρά είναι λευκή. Η κοιλιακή χώρα έχει χρώμα ανοικτό γκρίζο και το εσωτερικό τρίχωμα είναι πυκνό και μαλλιαρό. Τα πτερύγια είναι κυκλικά και πλατιά και η μουσούδα είναι αμβλεία. Το ρινάριο είναι μεγάλο, και η άτριχη επέκταση της μεσαίας αυλάκωσης χωρίζει το άνω χείλος.Τα μπροστινά και τα πίσω πόδια έχουν μόνο τέσσερα δάκτυλα. Ο μέγας και ο αντίχειρας απουσιάζουν, κοινό χαρακτηριστικό της Βδεογαλής. Τα πέλματα είναι γυμνά και τα νύχια είναι χοντρά και δυνατά.[2]
Η οδόντωση της μαγκούστας του Τζάκσον είναι χαρακτηριστική για τις μαγκούστες. Τρεις κοπτήρες, ένας κυνόδοντας, τέσσερις προγόμφιοι και δύο γομφίοι βρίσκονται σε κάθε πλευρά κάθε σιαγόνας. Ο συνολικός αριθμός των δοντιών είναι 40 και ο οδοντικός τύπος είναι 3.1.4.23.1.4.2 × 2 = 40.[2]
Το περιβάλλον της μαγκούστας του Τζάκσον είναι τα ορεινά δάση, οι ζώνες μπαμπού και τα δάση γύρω από τα βουνά. Η πυκνότητα του πληθυσμού της είναι χαμηλή.[3] Κυνηγά συνήθως στα χοντρά χόρτα που μεγαλώνουν γύρω απ' τα έλη.[1]
Είναι ζώο σαρκοφάγο, εντομοφάγο και μυρμηγκοφάγο. Στα Όρη Αμπερντέαρ, ο όγκος τροφής σε 40 κόπρανα ήταν πάνω από 50% τρωκτικά συμπεριλαμβανομένων των γενών Ωτόμυς, Δασύμυς και Πραόμυς και 40% έντομα, κυρίως μυρμήγκια του γένους Ανόμμα, αλλά και σιταρόψειρες, σκαθάρια και κάμπιες. Σαρανταποδαρούσες, σαλιγκάρια, σαύρες και αβγά φιδιών περιλαμβάνονται επίσης. Περίπου το 80% της διατροφής των μικρών αποτελείτο από τρωκτικά συμπεριλαμβανομένων των γενών Ωτόμυς, Λοφουρόμυς, Πραόμυς και των ποντικιών. Επίσης τρέφονταν με σκαθάρια, σαύρες, πουλιά, και λίγα μυρμήγκια.[2][3] Η αντιμετώπιση των ορδών των μυρμηγκιών - λεγεωναρίων εξαρτάται από την ωριμότητα και την εκμάθηση, γεγονός που υποδηλώνει πρόσφατη εξελικτική προσαρμογή σε αυτή την διατροφή.[3]
Είναι κυρίως ζώο της νύχτας και του λυκόφωτος.[3] Στα Ουντζούνγκουα Όρη, το 73% των 25 φωτογραφιών, που τραβήχτηκαν από φωτογραφικές παγίδες κατά τη διάρκεια της νύχτας, τραβήχτηκαν μεταξύ 7 μ.μ. και των μεσανύχτων. Είναι πιθανότατα μοναχικό ζώο, αλλά συχνά εμφανίζεται σε ζεύγη και περιστασιακά σε ομάδες των τεσσάρων. Τίποτα δεν είναι γνωστό σχετικά με την αναπαραγωγή της.[2]
Η κατανομή της μαγκούστας του Τζάκσον είναι πολύ περιορισμένη.[3] Απαντάται από την κεντρική και νότια Κένυα, την νοτιοανατολική Ουγκάντα και τα Ουντζούνγκουα Όρη 900 χιλιόμετρα στα νότια στην κεντρική Τανζανία,[1] όπου παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το 2001/02.[4] Στην Οροσειρά Αμπερντέαρ, στο Όρος Κένυα και στο Όρος Έλγκον απαντάται σε υψόμετρο έως 3300 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.[1] Στα Ουντζούνγκουα Όρη φαίνεται εξαιρετικά εντοπισμένο και έχουν μόνο καταγραφεί στο Δάσος Ματούντα στην μέγιστη απόσταση των 2,65 χλμ. μεταξύ τους.[5] Ζει ενδεχομένως και σε άλλους ορεινούς όγκους των Όρων της Ανατολικής Αψίδας (Eastern Arc Mountains), συμπεριλαμβανομένων των Ουλουγκούρου Ορέων, των Νγκούρου Ορέων και των Ουσαμπάρα Ορέων.[1]
Η μαγκούστα του Τζάκσον συνήθως θεωρείται ως είδοςτου γένους Βδεογαλή. Είναι πολύ στενή συγγενής με την μαυροπόδαρη μαγκούστα (Bdeogale nigripes),[6] από την οποία διακρίνεται από τις διαφορές του κρανίου και του δέρματος,[7] που όπως θεωρείται συμβαίνει λόγω της απομονώσεως στα βουνά.[3] Και οι δύο ενίοτε ενώνονται στο είδος Bdeogale nigripes[7] ή στο υπογένος Γαλερίσκος[8] ή διαχωρίζονται από την Βδεογαλή στο ξεχωριστό γένος Γαλερίσκος.[6]
Η μαγκούστα του Τζάκσον θεωρήθηκε ως ένα ξεχωριστό είδος από τον Άλλεν (1939),[9] τον Ρόουσβαρ (1974),[10] τους Κόρμπετ και Χιλλ (1980),[11] τον Χονάκι (1982),[12] τους Νόουακ και Παραντάισο (1983),[13] τους Κόρμπετ και Χιλλ (1986),[14] τον Σλίμαν (1988),[15] τους Κόρμπετ και Χιλλ (1991),[16] τον Νόουακ (1991),[17] τον Βόζενκραφτ (1993),[18] τον Κίνγκντον (1997),[3] τον Νόουακ (1999),[8] τον Παβλίνοβ (2003),[19] τον Βόζενκραφτ (2005),[7] τον Βαν Ρόμπευ (2008)[1] και τον Γκίλχριστ (2009).[2] Ο Κίνγκντον (1977) την θεώρησε ως υποείδος της μαυροπόδαρης μαγκούστας[20] και ο Ντύκερ επίσης την θεώρησε ως συνεπιλεκτικό.[21]
Κανένα υποείδος της μαγκούστας του Τζάκσον δεν έχει περιγραφεί.
Ο Όλντφιλντ Τόμας τον Ιούνιο του 1894 περιέγραψε την μαγκούστα του Τζάκσον ως τυπικό είδος Galeriscus jacksoni του καινούργιου γένους Γαλερίσκος.[10] Διευκρίνισε την τυπική τοποθεσία, ως το Μιανζίνι στη γη των Μασσάι, σε υψόμετρο 2438 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο Ρέτζιναλντ Έρνεστ Μόρω, ο Τζωρτζ Χένρυ Έβανς Χόπκινς και ο Ρόμπερτ Γουίλιαμ Χέυμαν το 1945/46 περιόρισε την τυπική τοποθεσία στο Μιανζίνι λίγα μίλια ανατολικά-νοτιοανατολικά της λίμνης Ναϊβάσα, στο νότιο άκρο του οροπεδίου Κινανγκόπ και σε υψόμετρο 2743 μέτρα.[7]
Ο Φρέντερικ Τζων Τζάκσον ανακάλυψε την μαγκούστα του Τζάκσον το 1889[22] και έστειλε το 1894 το δέρμα χωρίς το κρανίο στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου.[23] Παραπλανημένος από τα φτωχά και ελλιπή δείγματα, ο Τόμας αρχικώς πίστευσε ότι ήταν συγγενής με τα γκριζόν.[24] Το 1895 ο Πολ Μάτσι την ονόμασε Massaimarder (Γερμανικά, κουνάβι Μασσάι)[22] αλλά ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε πως είναι μία Βδεογαλή.[25] Ο Ρέτζιναλντ Άινς Πόκοκ το 1916, επίσης, θεώρησε τον Γαλερίσκο συνώνυμο της Βδεογαλής.[23] O Νεντ Χόλιστερ το 1918 υπέθεσε ότι ήταν ένα γεωγραφικό υποείδος της μαυροπόδαρης μαγκούστας.[26]
Η μαγκόυστα του βάλτου εμφανίζεται σε απομονωμένους πληθυσμούς και φαίνεται να σπανίζει.[2] Αν και δεν υπάρχουν αξιόπιστα στοιχεία για τον πληθυσμό της. Η Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης το 2008 την ταξινόμησε ως Προ Απειλής, σχεδόν δηλαδή ως Απειλούμενο. Αυτό δικαιολογείται από την εκτιμώμενη μείωσή του μεγέθους του πληθυσμού από 20 έως 25% κατά τα τελευταία 15 χρόνια λόγω της καταστροφής των βιοτόπων της. Δεδομένης της εξάρτησής της από δασικό βιότοπο, κύρια απειλή της είναι μάλλον η συνεχιζόμενη αποψίλωση των δασών. Είχε ταξινομηθεί ως Ανεπαρκώς Γνωστό το 1988, 1990 και 1994 και ως Εύτρωτο το 1996.[1]
Αρκετοί πληθυσμοί της μαγκούστας του Τζάκσον ζουν σε προστατευόμενες περιοχές, όπως το Εθνικό Πάρκο Αμπερντέαρ, το Εθνικό Πάρκο του Όρους Κένυα, πιθανόν το Εθνικό Πάρκο του Όρους Έλγκον και το Εθνικό Πάρκο των Ουντζούνγκουα Ορέων. Στην Τανζανία, όλες οι επιβεβαιωμένες τοποθεσίες βρίσκονται σε προστατευόμενες περιοχές. Είναι, επίσης, ίσως ευρύτερα διαδεδομένη από ό,τι γνωρίζουμε σήμερα. Οι Ντε Λούκα και Ροβέρο (2006), πρότειναν την πλήρη προστασία των δασών δίπλα στο Εθνικό Πάρκο των Ουντζούνγκουα Ορέων και μια έρευνα των άλλων δασών που εξαρτώνται από υπόγεια ύδατα της Ανατολικής Αφρικής.[1]
Η Μαγκούστα του Τζάκσον (Bdeogale jacksoni) είναι ένα είδος μαγκούστας που ανήκει στο γένος Βδεογαλή. Ανακαλύφθηκε το 1889 από τον Φρέντερικ Τζον Τζάκσον. Το 1894 ο Όλντφιλντ Τόμας την περιέγραψε ως Galeriscus jacksoni. Είναι στενή συγγενής της μαυροπόδαρης μαγκούστας του ίδιου υπογένους Γαλερίσκος και πολλές φορές συγχέονται ως ένα είδος.
Πρόκειται για μία μεγάλη μαγκούστα καθώς το μήκος της ξεπερνά τα 50 εκατοστόμετρα και το βάρος της είναι 2-3 χιλιόγραμμα. Η μακριά και πυκνή γούνα της είναι γκριζωπή μαύρη και άσπρη, τα μάγουλα και ο λαιμός είναι κιτρινωπά, τα πόδια είναι σκούρα καφετιά ή μαύρα και η φουντωτή ουρά είναι άσπρη.
Η μαγκούστα του Τζάκσον τρέφεται με τρωκτικά και έντομα και είναι κυρίως ζώο νυκτόβιο και πιθανότατα μοναχικό. Απαντάται στην Κένυα, την Ουγκάντα και την Τανζανία σε ορεινές περιοχές. Άρχισε να σπανίζει και έτσι το 2008 η IUCN την κατέταξε ως Προ Απειλής.
Jackson's mongoose (Bdeogale jacksoni) is a mongoose species native to montane forests in Kenya, Uganda and Tanzania. It appears to be rare and has been classified as Near Threatened since 2008.
Its long and dense fur is grizzled black and white. The cheeks, throat and sides of the neck are yellowish. The legs are dark brown or black, and the bushy tail is white. With a head and body length of more than 50 cm (20 in) and a body weight of 2–3 kg (4.4–6.6 lb), it is a large mongoose. It is mainly nocturnal and crepuscular and possibly solitary. It feeds on rodents and insects.
Galeriscus jacksoni was the scientific name proposed by Oldfield Thomas in 1894 based on a skin of a badger-like animal collected by Frederick John Jackson in Kenya. He specified the type locality as Mianzini in Maasailand at an elevation of 2,400 m (8,000 ft).[2] The generic name Galeriscus was recognised as a valid taxon by Paul Matschie, Glover Morrill Allen and Donovan Reginald Rosevear.[3][4][5][1]
Jackson's mongoose was placed in the genus Bdeogale by Reginald Innes Pocock in 1916, who recognised that the animal was a mongoose and considered Galeriscus a synonym of Bdeogale.[6] This classification has been widely followed.[7][8][9][10]
Jackson's mongoose is silvery grey with yellowish cheeks, throat and sides of the neck, a grizzled grey crown, but a brownish white muzzle and chin and a few brown hairs around the eyes. Its round ears are grizzled grey outside and yellowish inside. Its belly is light grey, its legs blackish brown or black, and the tip of the tail white. The dorsal hair is 20 mm (0.79 in) long with black and white rings, and it has dense and woolly underfur.[9] The muzzle is blunt. The rhinarium is large, and the hairless extension of the median groove divides the upper lip. The fore and hind feet have only four digits without hallux and pollex. The soles are naked, and the claws are thick and strong. It is a large mongoose with a head and body length of 50.8–57.1 cm (20.0–22.5 in) and a 28.3–32.4 cm (11.1–12.8 in) long bushy tail. Its hind foot is 8.6–10.8 cm (3.4–4.3 in) long and its ear 2.3–3.5 cm (0.91–1.38 in) long. It weighs 2–3 kg (4.4–6.6 lb). The dental formula is 3.1.4.23.1.4.2 × 2 = 40, with three incisors, one canine, four premolars and two molars on either side of the jaw.[11] Young but already breeding animals may be markedly smaller than adults. From the black-footed mongoose, it is distinguishable by its much longer fur, especially on the tail, and yellowish tints on neck and throat.[10]
Jackson's mongoose is distributed in central and southern Kenya and southeastern Uganda, where it was recorded in the Aberdare Range, Mount Kenya and the Mount Elgon mountains at elevations from 300 to 3,300 m (980 to 10,830 ft).[1] It inhabits lowland forests, bamboo and montane forests.[10] In Tanzania's Udzungwa Mountains, it was first recorded in 2002 in the Matundu Forest.[12][13]
Jackson's mongoose is mainly nocturnal and crepuscular.[10] In the Udzungwa Mountains, most of the 25 camera trap photos were taken by night. It is possibly solitary, but was also recorded in pairs and occasionally in groups of four.[13] Nothing is known about its reproduction.[11]
It probably hunts frequently in the thick herbaceous vegetation around swamps.[1] It is an omnivore. Analysis of 40 feces samples collected in the Aberdare Mountains revealed that they contained remains of army ants, beetles, weevils, millipedes and caterpillars, rodents including Otomys, Dasymys and Praomys, as well as snails, lizards, and snake eggs. The diet of juveniles consisted foremost of rodents and insects.[9] Feeding on army ants may be a recent evolutionary adaptation to this diet.[10]
Jackson's mongoose occurs in isolated populations and appears to be rare.[11] It has been listed as Near Threatened on the IUCN Red List since 2008, assuming a declining population size within the last 10 years due to habitat destruction. Given its dependence on forest habitat, its main threat is likely to be ongoing forest loss. It has been recorded in protected areas such Aberdare National Park, Mount Kenya National Park and Udzungwa Mountains National Park. It is suspected to also live in Mount Elgon National Park and probably more widely distributed than currently known. Full protection of forests adjacent to the Udzungwa Mountains National Park and a survey in other groundwater-dependent forests in the region has been recommended.[1]
Jackson's mongoose (Bdeogale jacksoni) is a mongoose species native to montane forests in Kenya, Uganda and Tanzania. It appears to be rare and has been classified as Near Threatened since 2008.
Its long and dense fur is grizzled black and white. The cheeks, throat and sides of the neck are yellowish. The legs are dark brown or black, and the bushy tail is white. With a head and body length of more than 50 cm (20 in) and a body weight of 2–3 kg (4.4–6.6 lb), it is a large mongoose. It is mainly nocturnal and crepuscular and possibly solitary. It feeds on rodents and insects.
La mangosta de Jackson (Bdeogale jacksoni) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Herpestidae. Se encuentra estrechamente relacionada con la mangosta patinegra (Bdeogale nigripes), en ocasiones se les considera una misma especie.
La mangosta de Jackson es considerada una especie del género Bdeogale. Está estrechamente emparentada con la mangosta patinegra (Bdeogale nigripes), de la cual se distingue por diferencias en el cráneo y piel; y como una forma aislada genéticamente. Ambas se agrupan en ocasiones dentro de la especie Bdeogale nigripes o en el subgénero Galeriscus, o son separadas de Bdeogale como el género distinto Galeriscus. No se han descrito subespecies de esta especie.
La mangosta de Jackson es un herpéstido grande de cola tupida. Su cabeza y cuerpo mide de 50,8 a 57,1 cm, la longitud de la cola es de 28,3 a 32,4 cm, su retropie mide 8,6 a 10.8 cm, sus orejas miden de 2,3 a 3,5 cm y su peso corporal es de dos a tres kg. Se diferencia de la mangosta de patas negras por su pelaje más largo, especialmente en la cola, y su tiente amarillento sobre la nuca y la garganta.
El pelaje dorsal es largo y denso, de color negro parduzco; tiene 20 mm de largo con anillos blanco y negro. El hocico y la barbilla son blanco-marrón, y las mejillas, garganta y las zonas laterales del cuello son amarillentas . Las patas son marrón obscuro o negras y la cola es blanca. La región ventral es ligeramente gris y la capa interna de pelo es densa y lanuda. Los miembros anteriores y posteriores tienen solo cuatro dígitos. El hallux y pollex están ausentes como en los otros miembros del género Bdeogale. Las plantas de los pies son desnudas y las garras son gruesas y fuertes.
La dentadura de la mangosta de Jackson es la típica de las mangostas. Tiene tres incisivos, un diente, cuatro premolares y dos molares sobre cada cuadrante dental. El número total de dientes es de cuarenta.
El rango de distribución de la especie es muy limitado. Habita al centro y sur de Kenia, sudeste de Uganda y las montañas Udzungwa 900 km hacia el Sur en Tanzania Central, donde fue observado en 2001.
El hábitat de la mangosta de Jackson son las bosques montanos, áreas de bambú y montes de baja altitud de las montañas circunvecinas. Su densidad de población es baja. Es probable que case con frecuencia en la hierba baja que crece en los alrededores de los pantanos.
La mangosta de Jackson es un carnívoro, insectívoro y mimercófagos (se alimentan de termitas y hormigas). En las montañas Aberdare la dieta está conformada por un 50% de roedores incluyendo Otomys, Dasymys y Praomys, un 40% de insectos, principalmente hormigas del género Anomma; también se ha encontrado gorgojos, otros escarabajos y orugas, milpiés, caracoles, lagartijas y huevos de serpientes. Cerca del 80% de los jóvenes se alimentan de roedores de los géneros Otomys y Praomys.
Esta mangosta es principalmente nocturno y crepusculares. En las montañas Udzungwa el 73% de 25 fotos tomadas con cámaras trampa se tomaron entre las 7 p. m. y la medianoche. Posiblemente en solitario pero a menudo se le observa en parejas y ocasionalmente en grupos de cuatro individuos.
La mangosta de Jackson está compuesta de poblaciones aisladas y parece ser rara. No existe datos confiables sobre su población. En la Lista Roja de la UICN en 2008 clasificó la especie como casi amenazada. Esto fue justificado por la disminución de la población de 20 a 25% durante los últimos 15 años debido a la pérdida de su hábitat. Dada su dependencia de su hábitat, la amenaza principal probablemente sea la pérdida de su hábitat.
Parte de la población de la mangosta de Jackson se encuentra protegida en el Parque nacional de Aberdare, Parque nacional del Monte Kenia y probablemente en el Parque nacional del Monte Elgon y el Parque nacional de los Montes Udzungwa.
La mangosta de Jackson (Bdeogale jacksoni) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Herpestidae. Se encuentra estrechamente relacionada con la mangosta patinegra (Bdeogale nigripes), en ocasiones se les considera una misma especie.
Bdeogale jacksoni Bdeogale generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Herpestidae familian sailkatuta dago..
Bdeogale jacksoni Bdeogale generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Herpestidae familian sailkatuta dago..
La mangusta di Jackson (Bdeogale jacksoni) è l'ultimo tra i carnivori africani ad essere stato scoperto e probabilmente è anche il più raro, dal momento che è conosciuta solamente a partire da poche osservazioni e da qualche esemplare da museo.
La mangusta di Jackson è un parente stretto della mangusta dalla coda folta. Ha larghe orecchie arrotondate, del pelo giallo sul collo e sulla gola e una folta coda bianca. Tutti i 14 esemplari conservati nei musei provengono dal Kenya, ma non sappiamo assolutamente niente su quest'animale e sulla sua biologia.
Oltre ad incrementare la protezione di Matundu, una tra le più grandi foreste di bassopiano dell'Africa orientale, gli scienziati hanno proposto di cominciare a studiare la genetica e l'ecologia di questa mangusta, per capire i bisogni dell'animale, allo scopo di proteggerlo meglio.
La mangusta di Jackson (Bdeogale jacksoni) è l'ultimo tra i carnivori africani ad essere stato scoperto e probabilmente è anche il più raro, dal momento che è conosciuta solamente a partire da poche osservazioni e da qualche esemplare da museo.
Bdeogale jacksoni is een zoogdier uit de familie van de mangoesten (Herpestidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Thomas in 1894.
Multimedia w Wikimedia Commons Warcz masajski[3] (Bdeogale jacksoni) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych, jeden z najsłabiej poznanych i prawdopodobnie najrzadszych ssaków drapieżnych w Afryce[4], znany z kilku obserwacji i muzealnych okazów.
Warcz masajski (Bdeogale jacksoni) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych, jeden z najsłabiej poznanych i prawdopodobnie najrzadszych ssaków drapieżnych w Afryce, znany z kilku obserwacji i muzealnych okazów.
Bdeogale jacksoni[2][3][4] är en däggdjursart som först beskrevs av Thomas 1894. Bdeogale jacksoni ingår i släktet Bdeogale, och familjen manguster.[5][6] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[5]
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) av 50,8 till 57,1 cm, en svanslängd av 28,3 till 32,4 cm och en vikt av 2 till 3 kg. Bakfötterna är 8,6 till 10,8 cm långa och öronen är 2,3 till 3,5 cm stora.[7] Djuret har spräcklig päls på ovansidan som bildas av hår med svarta och vita avsnitt. Mot extremiteterna minskar de vita avsnittens storlek och pälsen har där ett mörkbrunt till svart utseende. Undersidan är täckt av ljusgrå päls. Kring nosen och hakan är pälsen mer ljusbrun och andra delar av huvudet och halsen har en gul skugga.[7] Den gula färgen skiljer arten från Bdeogale nigripes.[8] En lodrätt och naken ränna delar näsan och den övre läppen i mitten. Bdeogale jacksoni saknar tummar och stortår och har därför bara fyra fingrar respektive tår per hand respektive fot. Alla är utrustade med kraftiga klor. Det saknas hår på fotsulorna. I varje käkhalva förekommer 3 framtänder, 1 hörntand, 4 premolarer och 2 molarer.[7]
Denna mangust förekommer i ett begränsat territorium i sydöstra Uganda och mellersta Kenya. En isolerat population finns i Tanzania. Arten når i bergstrakter 3300 meter över havet. Habitatet utgörs av olika slags skogar, ofta med bambu eller buskar som undervegetation.[1]
Individerna letar främst under natten efter föda. De jagar små gnagare samt några insekter och ödlor. Födan kompletteras med andra ryggradslösa djur som snäckor samt med ägg. Hos ungdjur är andelen gnagare i födan större än hos vuxna exemplar. Bdeogale jacksoni lever ofta ensam men par eller flockar med upp till fyra medlemmar observerades likaså. Fortplantningssättet är okänt.[7]
I artens magsäck hittas rester av egentliga öronråttor (Otomys) och gnagarsläktet Dasymys som gärna vistas i träskmarker. Kanske besöker även Bdeogale jacksoni dessa landskap.[8]
Antagligen påverkar skogsavverkningar artens bestånd. Djuret är allmänt sällsynt.[7] IUCN kategoriserar arten globalt som nära hotad.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Bdeogale jacksoni.
Wikispecies har information om Bdeogale jacksoni.
Bdeogale jacksoni är en däggdjursart som först beskrevs av Thomas 1894. Bdeogale jacksoni ingår i släktet Bdeogale, och familjen manguster. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Bdeogale jacksoni là một loài động vật có vú trong họ Cầy mangut, bộ Ăn thịt. Loài này được Thomas mô tả năm 1894.
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Bdeogale jacksoni là một loài động vật có vú trong họ Cầy mangut, bộ Ăn thịt. Loài này được Thomas mô tả năm 1894.
Мангуст Джексона[1] (лат. Bdeogale jacksoni) — вид хищных млекопитающих из семейства мангустовых, обитающий в Восточной Африке. Вид назван в честь сэра Фредерика Джона Джексона (1859—1929), английского администратора, исследователя, а также орнитолога, автора книги «The Birds of Kenya Colony and the Uganda Protectorate», напечатанной в 1938 году[2].
Длина тела составляет от 50,8 до 57,1 см, хвост длиной от 28,3 до 32,4 см, задние конечности длиной от 8,6 до 10,8 см, длина уха от 2,3 до 3,5 см, масса тела от 2 до 3 кг. Длинный, густой мех сверху сероватого чёрно-белого цвета. Волосы длиной 20 мм чередуются чёрными и белыми полосами. Мордочка и подбородок коричневато-белые, щёки и шея жёлтые. Ноги тёмно-коричневые или чёрные, пушистый хвост белый. Брюхо светло-серое, подшерсток густой и пушистый. Ушная раковина круглая и широкая, мордочка тупая. Нос крупный. Передние и задние конечности имеют только четыре пальца. Подушечки лап голые, а когти толстые и сильные[3].
Обитает в центральной и южной Кении, в юго-восточной части Уганды и в горах Удзунгва в Танзании. Живёт в низменных лесах, а также в горных лесах (до 3300 м над уровнем моря) и зарослях бамбука.
Охотится часто в густых травянистых зарослях вблизи болот. Питается преимущественно грызунами и насекомыми, особенно кочевыми муравьями. Животные активны в ночное и сумеречное время. О размножении ничего не известно[3].
Мангуст Джексона (лат. Bdeogale jacksoni) — вид хищных млекопитающих из семейства мангустовых, обитающий в Восточной Африке. Вид назван в честь сэра Фредерика Джона Джексона (1859—1929), английского администратора, исследователя, а также орнитолога, автора книги «The Birds of Kenya Colony and the Uganda Protectorate», напечатанной в 1938 году.
잭슨몽구스(Bdeogale jacksoni)는 붓꼬리몽구스속에 속하는 몽구스의 일종이다. 1889년 잭슨(Frederick John Jackson)이 발견했고, 1894년 토마스(Oldfield Thomas)가 "잘레리스쿠스 잭소니"(Galeriscus jacksoni)라는 학명으로 처음 기술했다. 같은 아속(Galeriscus)에 속하는 검은발몽구스와 가장 가까운 종이며, 일부는 이 두 종을 같은 종으로 보기도 한다. 몸길이는 50m 이상이고 몸무게는 2~3kg로 대형 몽구스이다. 길고 숱이 많은 털은 흰색이 섞인 검은 색과 흰색을 띠며, 뺨과 목, 그리고 목 옆줄은 아주 누르스름하고, 다리는 암갈색 또는 검은 색을 띠며 붓꼬리 형태의 꼬리는 희다. 먹이는 주로 설치류와 곤충이고, 특히 병정개미를 좋아한다. 주로 밤이나 새벽 그리고 황혼의 어스레한 때에 활동을 하는 야행성 동물이고, 무리 생활 대신 홀로 생활을 하는 것으로 추정하고 있다. 케냐와 우간다에 분포하며, 탄자니아는 수목이 무성한 산악 지역 일부에서 제한적으로 발견된다. 희귀종으로 2008년 국제 자연 보전 연맹(IUCN)이 취약근접종(NT, Near Threatened Species)으로 분류했다.
잭슨몽구스는 붓꼬리를 지닌 대형 몽구스의 일종이다. 몸길이는 50.8~57.1cm에 꼬리 길이는 28.3~32.4cm 정도이고, 뒷다리 길이는 8.6~10.8cm, 귀 길이는 2.3~3.5cm이고 몸무게는 2~3kg 정도이다.
작은인도몽구스
잭슨몽구스(Bdeogale jacksoni)는 붓꼬리몽구스속에 속하는 몽구스의 일종이다. 1889년 잭슨(Frederick John Jackson)이 발견했고, 1894년 토마스(Oldfield Thomas)가 "잘레리스쿠스 잭소니"(Galeriscus jacksoni)라는 학명으로 처음 기술했다. 같은 아속(Galeriscus)에 속하는 검은발몽구스와 가장 가까운 종이며, 일부는 이 두 종을 같은 종으로 보기도 한다. 몸길이는 50m 이상이고 몸무게는 2~3kg로 대형 몽구스이다. 길고 숱이 많은 털은 흰색이 섞인 검은 색과 흰색을 띠며, 뺨과 목, 그리고 목 옆줄은 아주 누르스름하고, 다리는 암갈색 또는 검은 색을 띠며 붓꼬리 형태의 꼬리는 희다. 먹이는 주로 설치류와 곤충이고, 특히 병정개미를 좋아한다. 주로 밤이나 새벽 그리고 황혼의 어스레한 때에 활동을 하는 야행성 동물이고, 무리 생활 대신 홀로 생활을 하는 것으로 추정하고 있다. 케냐와 우간다에 분포하며, 탄자니아는 수목이 무성한 산악 지역 일부에서 제한적으로 발견된다. 희귀종으로 2008년 국제 자연 보전 연맹(IUCN)이 취약근접종(NT, Near Threatened Species)으로 분류했다.
