dcsimg

Sitta przewalskii ( Asturian )

provided by wikipedia AST
Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Sitta przewalskii[5] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sittidae.

Foi consideráu mientres enforma tiempu una subespecie del esguilador cariblanco (Sitta leucopsis),[5] sicasí, difier significativamente en morfoloxía y vocalización. Tanto S. przewalskii como S. leucopsis consideráronse estrechamente rellacionaos col esguilador pechiblanco (Sitta carolinensis).[5][3] Ye un esguilador de tamañu medianu, d'unos 13 cm (5.1 pulgaes) de llargor. La parte cimera del cuerpu ye azul escura a gris o color pizarra, faciéndose azul escura a negra nel pileu. Les mexelles y gargüelu presentar de blancu ante a naranxa, y degrádase a color canela nes partes inferiores, onde s'intensifica'l color nos llaos del pechu. Les vocalizaciones consisten en series d'ascendentes xiblíos y notes curties alternes.

L'ave ye endémica de les zones nel sureste del Tíbet y el centru oeste de China, incluyendo l'este de Qinghai, Gansu y Sichuan, onde habita nes viesques montiegues de coníferes, tantu pícees como abetos. L'altitú a la qu'añera varia según la rexón, pero xeneralmente alcuéntrase ente 2250 y 4500 msnm (7380 a 14 760 pies). La especie describióse per primer vegada en 1891 a partir d'un espécime machu recoyíu na prefeutura de Haidong.[2] El nome común y binomiu llatín conmemoren al esplorador rusu Nikolái Przewalski, quien afayó la especie en 1884. Poco se sabe alrodiu de les interrelaciones qu'establez cola so hábitat, probablemente comparables coles del esguilador cariblanco.

Pamela C. Rasmussen concedió-y el rangu d'especie completa (separáu del esguilador cariblanco) en 2005 nel so Birds of South Asia. The Ripley Guide. Otres autoridaes adoptaron el cambéu anque, hasta l'añu 2014, S. przewalskii nun tenía una evaluación completa d'amenaces per parte de la BirdLife International y de la Unión Internacional pal Caltenimientu de la Naturaleza. Un estudiu filoxenéticu de 2014 de la especie asitiar na base del árbol evolutivu de los esguiladores de les 21 especies esaminaes, estenando asina la hipótesis de que S. przewalskii podría pertenecer a la mesma especie que S. carolinensis.

Descripción

 src=
Dibuxo de John Gould y Henry Constantine Richter d'una pareya d'esguiladores cariblancos (Sitta leucopsis). Supuestamente, S. przewalskii ye'l so primu cercanu.

Por cuenta de que Sitta przewalskii foi consideráu primeramente una subespecie del esguilador cariblanco, la so descripción de cutiu fíxose en comparanza con ésti.[6] Anque dambes especies escarecen de la llinia ocular negra típica d'otru esguiladores, el color ye distintu en S. leucopsis yá que tiende a ser pardu ablancazáu o crema nes sos mexelles, gargüelu, pechu, lladrales y banduyu. S. przewalskii puede tener distintes tonalidaes d'el color canela.[3] Tamién ye'l más pequeñu de los dos, y el so picu ye notablemente más delgáu.[7][8][3] Los machos y femes de la especie son casi idénticos n'apariencia,[9] sacante una brillosa coloración canela presente nel machu.[7]

La área sobre los güeyos, incluyendo la frente, el pileu y la nuca, ye d'un fondu negru azuláu hasta'l cantu cimeru del mantu.[3] El mantu puramente dichu ye d'un azul abuxao que varia de moderáu a escuru, al igual que les coberteras sobre les nales y les plumes terciaries, y faise buxu escuru nes coberteras medianes, mayores y primaries y la álula. Les plumes secundaries y primaries internes tán bordiaes por color azul buxu. Les rectrices centrales son azules abuxaes, y les timoneres esternes son d'un buxu coritu que palidece escontra les puntes.[10]

Les zones de la cara y de la contorna, incluyíes bridas, llista superciliar, coberteras de les oreyes, mexelles y gargüelu amosar de blancu a naranxa pálidu.[10][11] El banduyu y pechu son mayormente d'un color canela que s'escurez a naranxa nos llaos del pechu. Los lladrales traseros y plumes de les coberteras so la cola son ablondos.[10][12] Cuando'l plumaxe ta foliáu, el color puede ser irregular nes partes baxes y de tonu más claru. La quexal cimeru del picu ye negra, y l'inferior ye gris cola punta negra. El iris y les pates son de color marrón escuru.[6][3] Los exemplares xuveniles de la especie paecer a los adultos, sacante pola base de los sos picos, mariella y proporcionalmente más curtia, y pola so coloración xeneral, menos vibrante.[10]

L'esguilador de Przewalski ye un ave de tamañu medianu, d'unos 12.5 a 13 cm (4.9 a 5.1 pulg) de llargor.[13][6] La nala plegada del machu ye de 72 a 77 mm (2.8 a 3.0 pulg) de llargu y la de la fema ye de 69 a 74 mm (2/7 a 2/9 pulg); un promediu de 4 mm (0.16 pulg) más curtiu que l'esguilador cariblanco. La valumbu ye d'unos 22.5 cm (8.9 pulg). El picu mide ente 17 y 17.6 mm (0.67 a 0.69 pulg), ye más delgáu y curtiu qu'el de S. leucopsis, que'l so picu mide aprosimao 21 mm (0.83 pulg) de llargu.[14] El tarsu mide 18 mm (0.71 pulg), y la cola tien 43 mm (1.7 pulg) de llargor.[6][3]

Taxonomía

 src=
Nikolái Mijáilovich Przewalski (1839-1888), esplorador rusu que reparó a la especie per primer vegada en 1884. El epítetu específicu ye una reconocencia de taxónomos posteriores.

Les sitas constitúin un xéneruSitta— de pequeñes aves paseriformes de la familia Sittidae.[15] El xéneru estremar en siete subxénerus,[lower-alpha 1] de los cualos S. przewalskii pertenez a Leptositta, xuntu cola so subespecie nominal, Sitta leucopsis, y l'esguilador pechiblanco (Sitta carolinensis).[16] El esguiladores caracterizar poles sos nales curtiu y estruyir, de forma cuadrada con 12 plumes, coles curties, cuerpos compactos, picos apuntiaos bastante llongures y fuertes, pies con garres llargues, según pol so comportamientu, con una singular forma de baxar de cabeza pol tueru de los árboles. La mayoría de los esguiladores presenten la parte cimera gris o azul, y una llinia negra que traviesa los güeyos.[10][17] Una carauterística reconocible del esguilador de Przewalski ye qu'escarez de la llinia ocular común de la mayoría de sitas.[13]

Sitta deriva del nome griegu antiguu pa'l esguiladores (σιττη [sittē]).[18][19] N'inglés Nuthatch («esguilador»), rexistráu per primer vegada en 1350, deriva de nut y de una pallabra probablemente rellacionada con hack, una y bones estes aves escargaten buscando les nueces que guardaron nos resquiebros de los árboles.[20] La definición del Diccionariu de la llingua española fai énfasis nel fechu de que'l deu esternu d'estes aves ta xuníu na so base al deu mediu, gracies a lo cual pueden engatar la corteza de los árboles con facilidá como los picatueros.

 src=
 src=
Mijaíl Mijáilovich Berezovski (1848-1912, enriba), biólogu rusu, y Valentín Lvóvich Bianchi (1857-1920), ornitólogu rusu. Dambos describieron a l'ave en 1891.

Sitta przewalskii describióse científicamente polos rusos Mijaíl Mijáilovich Berezovski y Valentín Bianchi en 1891[21] sobre la base d'un solu espécime llográu na prefeutura de Haidong, al este de Qinghai.[22][2] El nome común y binomiu llatín provién del esplorador rusu Nikolái Przewalski,[23] quien afayó la especie nel Tíbet en 1884 y denominar Sitta eckloni ensin apurrir una descripción fayadiza, lo que lo fai un nomen nudum.[24][25] Anque los hábitats principales de Sitta przewalskii y l'esguilador cariblanco (Sitta leucopsis) tán separaos unu d'otru por casi 1500 km (930 milles),[26] l'esguilador de Przewalski describióse como estrechamente rellacionáu col esguilador cariblanco, y foi partir d'entós que fueren consideraos y trataos conespecíficamente na mayoría de les ocasiones, como una subespecie de S. leucopsis.[6][27][lower-alpha 2]

En 2005, Pamela C. Rasmussen concedió'l estatus de taxón autónomu nel so llibru Birds of South Asia. The Ripley Guide, al estremar la especie S. leucopsis.[7] La clasificación foi adoptada polos ornitólogos Nigel J. Collar y John D. Pilgrim en 2007,[28] y aprobáu pol Congresu Ornitolóxicu Internacional,[4] pol ornitólogu británicu Alan P. Peterson —na so reconocida Zoological Nomenclature Resource (Zoonomen)—[29] y por Internet Bird Collection (IBC), patrocináu pol Handbook of the Birds of the World.[30] Nenguna subespecie foi identificada en przewalskii.[4]

Na esplicación de la so separación de la especie, Rasmussen señaló una diverxencia morfolóxica y diferencies significatives na vocalización.[7] L'ornitólogu Edward C. Dickinson indicó nun artículu de 2006 que, a pesar de la evidencia de diferencies morfolóxiques y vocales que fueron establecíes ente S. przewalskii y S. leucopsis, poco se publicó hasta'l momentu sobre la presentación de detalles morfolóxicos comparativos, y que sería instructivu estudiar cómo cada taxón respuende a los soníos qu'emite l'otru.[31]

Filoxenia parcial de los esguiladores d'el
grupu canadensis, según Pasquet et al (2014):[17]

Sitta



Esguilador pechiblanco
(S. carolinensis)



Esguilador xigante
(S. magna)



Otru esguiladores




Esguilador de Przewalski
(S. przewalskii)



L'esguilador cariblanco, contemplando tamién al S. przewalskii, considérase estrechamente rellacionáu col esguilador cariblanco (Sitta carolinensis), que tien un llamáu similar (anque Sitta carolinensis tien un tonu moderadamente altu), y que n'ocasiones fueron trataos como la mesma especie. De la mesma, propúnxose que'l triunviratu de S. przewalskii, S. leucopsis y Sitta carolinensis podría tar rellacionáu col esguilador canadiense (Sitta canadensis),[5] un grupu monofiléticu, correspondiente al subxéneru Micrositta, qu'inclúi seis especies d'esguiladores de tamañu mediu.[lower-alpha 3] Estes rellaciones siguen tando pocu clares.[16][14][33] Un estudiu molecular de Éric Pasquet, realizáu en 2014, apurrió cierta claridá nesti aspeutu.[17]

En 2014, Éric Pasquet et al publicaron una filoxenia basada nel exame d'ADN nuclear y mitocondrial de ventiún especies d'esguiladores. Anque S. leucopsis nun incluyóse nel estudiu, atopóse que nel grupu estudiáu de los esguiladores,[lower-alpha 4] S. przewalskii ye basal —un antepasáu na base (o raigañu)— nel árbol xenealóxicu evolutivu de los esguiladores, y polo tanto «hermanu de les demás esguiladores, ensin parientes cercanos».[17] Los afayos fueron resultáu d'analises filoxenéticos (l'empléu de la inferencia bayesiana y los métodos de máxima verosimilitud). Darréu, realizóse un analís biogeográfico (utilizando'l modelu de dispersión-estinción-cladogénesis). El cladograma llográu a partir de los resultaos indica que'l primera clado y descendientes más cercanos del esguilador de Przewalski son l'esguilador pechiblanco y l'esguilador xigante (S. magna),[5] lo qu'estena la hipótesis de que S. przewalskii podría pertenecer a la mesma especie que S. carolinensis.[17]

Vocalizaciones y comportamientu

Los llamaos territoriales de Sitta przewalskii difieren significativamente de los de S. leucopsis, que les sos notes son más nasales, ente que'l cantar de S. przewalskii usa versos llargos compuestos por xiblíos que xuben nel tonu, entrepolaos con curties notes.[26] Acordies con Aves del Mundu, les vocalizaciones inclúin un «chip» asordinado y nidiu que se repite en series irregulares; un fuerte y enfáticu xiblíu «dweep» o «dweep-eep»; un tenue «que» nasal y quejumbroso, xeneralmente repitíu de 3 a 5 vegaes, y notes más débiles «pee-pee-pee-pee...» o «seet-seet-seet-seet..» nel mesmu tonu, pero que desaceleran escontra'l final de la frase.[10]

En 1950, el naturalista inglés Frank Ludlow presentó una descripción de l'ave, que-y apurrió Ernst Schäfer cuando estudió un machu adultu cerca de Litang en 1934. Caracterizar como «unu de los habitantes más cobardes y raros del monte de coníferes»,[34] y que lleva una vida solitaria, al igual que les poblaciones cercanes de picos tridáctilos (Picoides tridactylus funebris). Sicasí, Ludlow reparó la especie nel sureste del Tíbet, probablemente mientres l'iviernu, y nun la consideró especialmente reservada. Informó matar a un espécime nun sauce, llueñe de les zones habituales de anidación de la especie en coníferes.[34] L'espécime foi prindáu nes contornes d'un monte, nuna cresta ente dos abarganes, onde taba posáu nuna caña seca dende la que se llanzó en persecución d'inseutos voladores, como un papamoscas.[21][6]

Distribución y hábitat

 src=
Ilustración d'un S. przewalskii col plumaxe foliáu, por J. G. Keulemans.

La especie ye endémica d'una zona nel centru-oeste de China y sureste del Tíbet.[4] En China, alcuéntrase na zona esti de Qinghai, dende los montes Daba tan al norte como'l condáu autónomu de Menyuan Hui y tan al sur como'l pandu d'Amdo (35°N 101°E / 35°N 101°E / 35; 101), según en partir sur de Qinghai nel condáu de Nangqên; na cuenca del ríu Mariellu nel condáu de Xinghai; en Gansu, nel suroeste de los condaos de Xiahe y Min; en Sichuan, onde se reparó nel norte, centru y oeste de la provincia, incluyendo avistamientos nel condáu de Songpan y na reserva natural del valle de Jiuzhaigou, nos montes de Qionglai, nel distritu de Wolong, na rexón del condáu de Barkam, y na área de Litang. La especie foi reparada tamién en Kunming, nel suroeste de China, onde ye bien probable que migre pa pasar l'iviernu.[13]

Nel Tíbet, la especie alcontróse, na Rexón Autónoma, nel nordeste de la prefeutura de Chamdo; y nel sureste del condáu de Tse (n'avientu) y en Dzeng (n'abril), dambos na cuenca del Yarlung Tsangpo. Los avistamientos nel Gran Cañón del Yarlung Tsangpo son anómalos, yá que solo visitar pel hibiernu. L'ave reparada en Dzeng atopábase fora del hábitat avezáu de la especie, montes de coníferes, y tantu los individuos de Dzeng como los de Tse presentaben partes inferiores atípicamente pálides, lo qu'indica que podría tratase d'exemplares de S. leucopsis con traces d'introgresión xenética del esguilador de Przewalski.[10]

S. przewalskii habita los montes montiegos de coníferes de píceas o abetos. El so rangu altitudinal xeneralmente llega hasta la llinia forestal. En China reparóse distribuyíu a 4270 m (14 010 pies) d'altor (en Sichuan mientres agostu) y en Qinghai a unos 2590 a 2895 m (8497 a 9498 pies) y aprosimao 2250 m (7380 ft, mientres xunu). Nel oeste de Nepal describióse una distribución a unos 2745 a 4575 m (9006 a 15 010 pies). Nel Tíbet informóse de la presencia de especímenes n'altores de 3500 a 4500 m (11 500 a 14 800 pies) nel nordés, y de 2895 a 3050 m (9498 a 10 007 pies) nel sureste.[34][35]

Situación de caltenimientu

Sitta przewalskii nun ta consideráu como una especie independiente por BirdLife International y la Unión Internacional pal Caltenimientu de la Naturaleza, y el so nivel d'amenaza nun foi evaluáu por ellos. Magar que ye descritu como escasu en China y el sudeste de Tíbet,[35] cuidao que el taxón trátase más bien como una subespecie de S. leucopsis, la evaluación de la so población incorpora la relativa bayura de les sos especies parentales.[lower-alpha 5] Poro, catalógase como de «esmolición menor».[1][36]

Yá que S. przewalskii nun foi llargamente estudiáu en forma independiente de S. leucopsis, podría aplicase una clasificación de «datos insuficientes», pero la rareza de la so avistamiento xenera esmolición pola so situación; a pesar de nun poder determinase'l nivel d'amenaza de la especie pola falta de datos, ye probable qu'a la especie (efeutivamente, de facto) pudiera asignáse-y un estatus de «casi amenazada» o, inclusive, «vulnerable».[10][lower-alpha 6]

Fontes consultaes

Notes

  1. Estos son Callisitta, Poecilositta, Oenositta, Sitta, Mesositta, Micrositta y Leptositta.[16]
  2. Cuando foi traducíu al inglés del rusu en 1899, depués d'esaminar una amuesa en 1884 o 1885, Berezovski describió l'ave como «bien cercanu a Sitta leucopsis, y les sos diferencies, al paecer, son tan pequeñes y tienen casi la mesma totalidá nes partes inferiores fuertemente acolorataes.»[6]
  3. Siendo l'esguilador canadiense (S. canadensis), l'esguilador chinu (S. villosa),[5] l'esguilador de Yunán (S. yunnanensis),[5] l'esguilador de Krüper (S. krueperi),[5] l'esguilador de Kabilia (S. ledanti)[5] y el trepador corsu (S. whiteheadi).[5][32]
  4. De les 21 especies 24 son reconocíes como les que componen el xéneru estudiáu por Harrap y Quinn a partir de 1996. L'estudiu omitió al esguilador indiu (S. castanea),[5] l'esguilador piquigualdo (S. solangiae)[5] y l'esguilador birmanu (S. victoriae).[5] Tratar a S. przewalskii como una subespecie de S. leucopsis. El Congresu Ornitolóxicu Internacional, sicasí, reconoció 28 especies a partir de 2012, con base na elevación de cuatro taxones de subespecies a condición d'especie, incluyendo al esguilador de Przewalski y tres especies del grupu europaea.[17]
  5. Según BirdLife International, al tratar la población de S. leucopsis como un tou (esto ye, incluyendo al esguilador de Przewalski como una subespecie), «abarrúntase que ta en cayente por cuenta de la destrucción del so hábitat y la fragmentación permanente».[36] Sicasí, por cuenta de que (nel so conxuntu) tienen una amplia distribución y son abondo abondoses en delles partes de la India y Paquistán, nun cumple col estragal de la clasificación como «vulnerable».[36]
  6. La UICN encamienta que se tomen precuros pa evitar clasificar a les especies como datos deficientes cuando l'ausencia de rexistros puede indicar realmente la so peligrosa baxa bayura:

    If the range of a taxon is suspected to be relatively circumscribed, if a considerable period of time has elapsed since the last record of a taxon, or if there are reasonable chances of unreported surveys in which the taxon has not been found, or that habitat loss has had an unfavourable impact, threatened status may well be justified.

    Si abarrúntase que la distribución d'un taxón ta relativamente circunscrita, si trescurrió un periodu considerable de tiempu dende l'últimu rexistru d'un taxón, o si esisten posibilidaes razonables d'encuestes ensin declarar nel que nun s'atopó'l taxón, o que la perda d'hábitat tuvo un impautu desfavorable, l'estáu d'amenaciáu pue tar bien xustificáu.[37]

Referencies

  1. 1,0 1,1 BirdLife International. «Sitta leucopsis». Llista Colorada d'especies amenaciaes de la UICN 2014.3. Consultáu'l 28 de xineru de 2015.
  2. 2,0 2,1 2,2 Pleske y Przewalski, 1889, p. 174.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Hellmayr, 1903, pp. 186-187.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 Sitta przewalskii Berezowski & Bianchi, 1891 del orde Passeriformes pol Congresu Ornitolóxicu Internacional (inglés).
  5. 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2009). «Nomes en castellán de les aves del mundu recomendaos pola Sociedá Española d'Ornitoloxía (Decimotercera parte: Orden Passeriformes, Familias Remizidae a Laniidae)». Ardeola 56 (1): pp. 135-142. http://www.seo.org/wp-content/uploads/tmp/docs/vol_56_1_segundo.pdf. Consultáu'l 28 de xineru de 2015.
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 «On new species of birds obtained in Kan-la so by M. Berezovsky» (n'en). Ibis (British Ornithologists' Union) 41 (2): pp. 270–276. abril de 1899. doi:10.1111/j.1474-919X.1899.tb05554.x. OCLC 642496953. http://biodiversitylibrary.org/page/9035795.
  7. 7,0 7,1 7,2 7,3 Rasmussen, 2005, p. 537.
  8. Harrap, 1996, pp. 148-150.
  9. Thayer, John Y (1915). “Aves: Sittidae, Sitta Przewalkii, Berezowski & Bianchi”, Memoirs of the Museum of Comparative Zoölogy at Harvard College. University Press.
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 10,7 Fuexu, Josep d'el (2008). “Sittidae (Nuthatches): Systematics”, Handbook of the Birds of the World: Penduline-tits to Shrikes. Lynx Edicions (versión en llinia de HBW Alive).
  11. Harrap, 1996, pp. 16-17.
  12. Harrap, 1996, pp. 149-150.
  13. 13,0 13,1 13,2 Harrap, 1996, p. 148.
  14. 14,0 14,1 Harrap, 1996, p. 150.
  15. Sibley, David (2001). Sibley guide to bird life and behavior (n'en). Nueva York: Alfred A. Knopf. ISBN 978-0-679-45123-5.
  16. 16,0 16,1 16,2 Matthysen, 2010, pp. 269-270.
  17. 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 «Evolution within the nuthatches (Sittidae: Aves, Passeriformes): molecular phylogeny, biogeography, and ecological perspectives» (n'en). Journal of Ornithology 155 (3). abril de 2014. doi:10.1007/s10336-014-1063-7. ISSN 2193-7192. OCLC 5679048419.
  18. Jobling, James A. (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Christopher Helm.
  19. Matthysen, 2010, p. 4.
  20. «Nuthatch» (en). Oxford English Dictionary. Oxford University Press. Consultáu'l 17 d'abril de 2014.
  21. 21,0 21,1 Berezovski y Bianchi, 1891, p. 119.
  22. Peters, James Lee (1967). Raymond A. Paynter, Jr.: Check-List of Birds of the World. Museum of Comparative Zoology.
  23. Beolens, Bo (2003). Whose Bird? Men and Women Commemorated in the Common Names of Birds. Christopher Helm.
  24. Sharpe, R. Bowdler (1903). A Hand-list of the Xenera and Species of Birds. The Trustees of the British Museum.
  25. Przewalski's Journey in Tibet«Recently published ornithological works» (n'en). The Ibis (Londres: British Ornithologists' Union) III (fifth series): p. 110. 1885. ISSN 0019-1019. OCLC 1377260. http://books.google.com/books?id=eMUyAQAAMAAJ&pg=PA478.
  26. 26,0 26,1 «Phylogeny, biodiversity, and species limits of passerine birds in the Sinón-Himalayan region—a critical review» (n'en). Ornithological Monographs 70: pp. 64–94. febreru de 2011. doi:10.1525/om.2011.70.1.64. ISSN 0078-6594. OCLC 5791592472. http://www.aoucospubs.org/doi/abs/10.1525/om.2011.70.1.64.
  27. Hellmayr, 1903, p. 186.
  28. «Species-level changes proposed for Asian birds, 2005–2006» (n'en). BirdingASIA 8: pp. 14-30. 2007. http://people.ds.cam.ac.uk/cns26/njc/Papers/Changes_Asian_taxonomy.pdf.
  29. Peterson, Alan P. «Sitta przewalskii de los Passeriformes» (inglés).
  30. «Przewalski's Nuthatch (Sitta przewalskii)» (en). The Internet Bird Collection (IBC). Consultáu'l 12 d'abril de 2014.
  31. «Systematic notes on Asian birds. 62. A preliminary review of the Sittidae» (n'en). Zoologische Verhandelingen, Leiden (Rijksmuseum) 80 (5): pp. 225–240. 2006. ISSN 0024-0672. OCLC 700480921. http://www.repository.naturalis.nl/document/41857.
  32. Matthysen, 2010, p. 270.
  33. «Phylogeny of the nuthatches of the Sitta canadensis group and its evolutionary and biogeographic implications» (n'en). Ibis (Londres: British Ornithologists' Union) 140 (1): pp. 150–156. xineru de 1998. doi:10.1111/j.1474-919X.1998.tb04553.x. ISSN 0019-1019. OCLC 5157011656.
  34. 34,0 34,1 34,2 «The birds of Kongbo and Pome, South-East Tibet» (n'en). Ibis (Londres: British Ornithologists' Union) 93 (4): pp. 547-578. ochobre de 1951. doi:10.1111/j.1474-919X.1951.tb05458.x. ISSN 0019-1019. OCLC 5155239814.
  35. 35,0 35,1 Harrap, 1996, p. 149.
  36. 36,0 36,1 36,2 Ekstrom, Jonathan. «White-cheeked Nuthatch - BirdLife Species Factsheet» (en). BirdLife International. Consultáu'l 11 d'abril de 2014.
  37. Sutherland, William J (2008). “Definition of IUCN Categories (as given in IUCN 1994)”, The Conservation Handbook: Research, Management and Policy. John Wiley and Sons.

Bibliografía

Enllaces esternos

Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Sitta przewalskii: Brief Summary ( Asturian )

provided by wikipedia AST
Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

'''Sitta przewalskii ye una especie d'ave paseriforme de la familia Sittidae.

Foi consideráu mientres enforma tiempu una subespecie del esguilador cariblanco (Sitta leucopsis), sicasí, difier significativamente en morfoloxía y vocalización. Tanto S. przewalskii como S. leucopsis consideráronse estrechamente rellacionaos col esguilador pechiblanco (Sitta carolinensis). Ye un esguilador de tamañu medianu, d'unos 13 cm (5.1 pulgaes) de llargor. La parte cimera del cuerpu ye azul escura a gris o color pizarra, faciéndose azul escura a negra nel pileu. Les mexelles y gargüelu presentar de blancu ante a naranxa, y degrádase a color canela nes partes inferiores, onde s'intensifica'l color nos llaos del pechu. Les vocalizaciones consisten en series d'ascendentes xiblíos y notes curties alternes.

L'ave ye endémica de les zones nel sureste del Tíbet y el centru oeste de China, incluyendo l'este de Qinghai, Gansu y Sichuan, onde habita nes viesques montiegues de coníferes, tantu pícees como abetos. L'altitú a la qu'añera varia según la rexón, pero xeneralmente alcuéntrase ente 2250 y 4500 msnm (7380 a 14 760 pies). La especie describióse per primer vegada en 1891 a partir d'un espécime machu recoyíu na prefeutura de Haidong. El nome común y binomiu llatín conmemoren al esplorador rusu Nikolái Przewalski, quien afayó la especie en 1884. Poco se sabe alrodiu de les interrelaciones qu'establez cola so hábitat, probablemente comparables coles del esguilador cariblanco.

Pamela C. Rasmussen concedió-y el rangu d'especie completa (separáu del esguilador cariblanco) en 2005 nel so Birds of South Asia. The Ripley Guide. Otres autoridaes adoptaron el cambéu anque, hasta l'añu 2014, S. przewalskii nun tenía una evaluación completa d'amenaces per parte de la BirdLife International y de la Unión Internacional pal Caltenimientu de la Naturaleza. Un estudiu filoxenéticu de 2014 de la especie asitiar na base del árbol evolutivu de los esguiladores de les 21 especies esaminaes, estenando asina la hipótesis de que S. przewalskii podría pertenecer a la mesma especie que S. carolinensis.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Przewalskikleiber ( German )

provided by wikipedia DE

Der Przewalskikleiber (Sitta przewalskii) ist ein in China beheimateter Kleiber. Er galt lange als Unterart des Weißwangenkleibers (S. leucopsis), unterscheidet sich jedoch deutlich in Morphologie und Gesang.[1] Sowohl bei S. przewalskii und S. leucopsis wurde eine enge Verwandtschaft mit dem Carolinakleiber (S. carolinensis) in Betracht gezogen. Der Przewalskikleiber ist ein ca. 13 Zentimeter langer Kleiber mittlerer Größe.[2] Die Oberseite ist dunkel bis grau oder schieferblau, der Scheitel ist dunkelblau bis schwarz.[1]

Die Art ist endemisch im Südosten von Tibet und dem mittleren Westen von China, einschließlich der östlichen Provinzen Qinghai, Gansu und Sichuan. Er lebt in Bergwäldern, die von Nadelbäumen wie Fichte oder Tanne dominiert sind.[3] Die Spezies wurde erstmals im Jahre 1891 anhand eines männlichen Exemplars aus der Präfektur Haidong beschrieben.[4] Er wurde nach dem russischen Forschungsreisenden Nikolai Prschewalski benannt, der die Art im Jahr 1884 entdeckte.

Literatur

  • Simon Harrap, David Quinn (Illustrator): Tits, Nuthatches and Treecreepers. Christopher Helm, London 1996, ISBN 0-7136-3964-4.
  • Carl Eduard Hellmayr: Aves: Paridae, Sittidae und Certhiidae. R. Friedländer und Sohn, Berlin 1903, doi:10.5962/bhl.title.1098.
  • Fyodor Eduardovich Pleske, Nikolai Michailowitsch Prschewalski: Научные результаты путешествия Пржевальског. Russische Akademie der Wissenschaften, St. Petersburg 1889, doi:10.5962/bhl.title.51462.
  • Mikhail Mikhailovich Berezovskii, Valentin Lvovich Bianchi: Aves expeditionis Potanini per provinciam Gan-su et confinia 1884-1887. Tip. I. Akademii nauk, Sankt Petersburg 1891 (online [abgerufen am 26. Mai 2015]).

Einzelnachweise

  1. a b Hellmayr, S. 186–187.
  2. Harrap, S. 148.
  3. Harrap, S. 149.
  4. Pleske und Przewalski, S. 176.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Przewalskikleiber: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Der Przewalskikleiber (Sitta przewalskii) ist ein in China beheimateter Kleiber. Er galt lange als Unterart des Weißwangenkleibers (S. leucopsis), unterscheidet sich jedoch deutlich in Morphologie und Gesang. Sowohl bei S. przewalskii und S. leucopsis wurde eine enge Verwandtschaft mit dem Carolinakleiber (S. carolinensis) in Betracht gezogen. Der Przewalskikleiber ist ein ca. 13 Zentimeter langer Kleiber mittlerer Größe. Die Oberseite ist dunkel bis grau oder schieferblau, der Scheitel ist dunkelblau bis schwarz.

Die Art ist endemisch im Südosten von Tibet und dem mittleren Westen von China, einschließlich der östlichen Provinzen Qinghai, Gansu und Sichuan. Er lebt in Bergwäldern, die von Nadelbäumen wie Fichte oder Tanne dominiert sind. Die Spezies wurde erstmals im Jahre 1891 anhand eines männlichen Exemplars aus der Präfektur Haidong beschrieben. Er wurde nach dem russischen Forschungsreisenden Nikolai Prschewalski benannt, der die Art im Jahr 1884 entdeckte.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Przevalski's nuthatch

provided by wikipedia EN

Przevalski's nuthatch (Sitta przewalskii), originally given the nomen nudum Sitta eckloni, is a bird species in the family Sittidae, collectively known as nuthatches. Long regarded as a subspecies of the white-cheeked nuthatch (Sitta leucopsis), it nevertheless differs significantly in morphology and vocalizations. Both S. przewalskii and S. leucopsis have been regarded as closely related to the North American white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis). It is a medium-sized nuthatch, measuring about 13 cm (5 in) in length. Its upper body is a dark gray-blue or slate color, becoming dark blue-black at the crown. The cheeks and throat are a white buff-orange, turning to a rich cinnamon on the underparts that intensifies in color on the sides of the breast. Vocalizations consist of alternating series of ascending whistles and short notes.

The bird is endemic to areas in southeastern Tibet and west central China, including eastern Qinghai, Gansu and Sichuan, inhabiting coniferous montane forest of spruce or fir. The altitude at which it nests varies according to locality, but typically is from 2,250–4,500 m (7,380–14,760 ft). The species was first described in 1891 from a specimen collected in China's Haidong Prefecture. The common name and Latin binomial commemorate the Russian explorer Nikolay Przhevalsky, who first recorded the species in 1884. Little is known about its ecology, which is probably comparable to that of the white-cheeked nuthatch.

It was given the rank of full species (separate from the white-cheeked nuthatch) in 2005 in Pamela C. Rasmussen's Birds of South Asia. The Ripley Guide. Other authorities followed suit, but as of 2014, S. przewalskii does not have a full threat-status evaluation by BirdLife International or the International Union for Conservation of Nature. A 2014 phylogenetic study of the species found it to be at the base of the nuthatch evolutionary tree out of 21 species examined, dispelling a hypothesis that S. przewalskii could belong to the same species as S. carolinensis.

Taxonomy

Drawing by John Gould and H. C. Richter of a white-cheeked nuthatch couple, S przewalskii's supposed closest cousins

The nuthatches constitute a genusSitta – of small passerine birds in the family Sittidae.[2] The genus may be further divided into seven subgenera,[fn. 1] of which S. przewalskii belongs to Leptositta, along with its nominate subspecies, Sitta leucopsis, and the white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis).[3] Nuthatches are typified by short, compressed wings and short, square 12-feathered tails, compact bodies, longish pointed bills, strong toes with long claws, and behaviorally, by their unique head-first manner of descending tree trunks. Most nuthatches have gray or blue upperparts and a black eyestripe.[4][5] (One recognizable feature of Przevalski's nuthatch is that it lacks the eyestripe common to most nuthatch species.[6])

Sitta is derived from the Ancient Greek name for nuthatches, σίττη, sittē.[7][8] "Nuthatch", first recorded in 1350, is derived from "nut" and a word probably related to "hack", since these birds hack at nuts they have wedged into crevices.[9]

Sitta przewalskii was first scientifically described in 1891 by Russians Mikhail Mikhailovich Berezovsky and Valentin Bianchi[10] based on a single specimen obtained in the Haidong Prefecture, in Eastern Qinghai.[11] The common name and Latin binomial commemorate the Russian explorer Nikolay Przhevalsky,[12] who found the species in Tibet in 1884 and dubbed it Sitta eckloni without providing adequate description, rendering it a nomen nudum.[13][14] Though the primary habitats of Sitta przewalskii and the white-cheeked nuthatch (Sitta leucopsis) are separated from each other by almost 1,500 km (930 mi),[15] Przevalski's nuthatch was described as closely related to the white-cheeked nuthatch, and was thereafter often considered and treated conspecifically, as a subspecies of S. leucopsis.[16][fn. 2]

In 2005, Pamela C. Rasmussen granted the taxon autonomous status in her book, Birds of South Asia. The Ripley Guide, uncoupling the species from S. leucopsis.[17] The classification was noted by ornithologists Nigel J. Collar and John D. Pilgrim in 2007,[18] and endorsed by the International Ornithological Congress, by Alan P. Peterson in his well-known Zoological Nomenclature Resource (Zoonomen),[19] and by the Internet Bird Collection (IBC), sponsored by the Handbook of the Birds of the World.[20] No subspecies of S. przewalskii itself have been identified.[21]

In explaining this separation of species, Rasmussen points to morphological divergence and significant differences in vocalization.[17] Ornithologist Edward C. Dickinson observed in a 2006 article that though evidence of morphological and vocal differences between S. przewalskii and S. leucopsis have been delineated, little had yet been published presenting comparative morphological details, and that it would be instructive to study how each taxon responds to the calls of the other.[22]

Phylogenetic tree detail
Nuthatches according to Pasquet, et al. (2014):[5]

The white-cheeked nuthatch, with S. przewalskii subsumed within it, has been regarded as closely related to the North American white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis), which has a similar contact call (though S. carolinensiss's is moderately higher in pitch), and they have sometimes been treated as conspecific. In turn, it has been proposed that the triumvirate of S. przewalskii, S. leucopsis and S. carolinensis could be related to the Sitta canadensis, monophyletic group, corresponding to the subgenus Micrositta, which includes six species of average-sized nuthatches.[fn. 3] The relationships remain very unclear.[3][23][24] A molecular study by Eric Pasquet conducted in 2014 may provide some clarity.[5]

In 2014, Eric Pasquet, et al. published a phylogeny based on examination of nuclear and mitochondrial DNA of 21 nuthatch species. Though S. leucopsis was not included in the study, it found that within the nuthatch group covered,[fn. 4] S. przewalskii is basalan ancestor at the base (or root)—to the nuthatch evolutionary family tree, and thus "sister to all other nuthatches, without any close relatives".[5] The findings resulted from phylogenetic analyses (employing Bayesian inference and the maximum likelihood methods). A biogeographical analysis (using the dispersal-extinction–cladogenesis model) was then performed. The cladogram drawn from the evidence indicates that the first clade and closest descendants of Przevalski's nuthatch are the North American white-breasted nuthatch and the giant nuthatch (S. magna), dispelling the hypothesis that S. przewalskii could belong to the same species as S. carolinensis.[5]

Description

Illustration of S. przewalskii in worn plumage, by J.G. Keulemans

Because Sitta przewalskii has long been regarded as a subspecies of the white-cheeked nuthatch, its description has often been made in comparison with it.[16] Though both species lack the black eyestripe typical of other nuthatches, their coloring is distinct, with S. leucopsis being white- or creamy-buff on its throat, cheeks, breast, flanks and belly, where S. przewalskii has varying shades and concentrations of cinnamon. S. przewalskii is also the smaller of the two, and its bill is markedly thinner.[17][25] Males and females of the species are nearly identical in appearance,[26] except for the male's brighter cinnamon coloring.[17]

The area above the eyes, including the forehead, crown and nape, is a deep blue-black, through the top edge of the mantle. The mantle proper is a medium to dark gray-blue as are the tertials and upperwing-coverts, turning to a dark gray at the median, greater and primary coverts and the alula. The secondaries and inner primaries are fringed in gray-blue. The central rectrices are gray-blue, and the outer rectrices are a blackish-gray, paling towards the tips.[4]

The face and surrounding areas, including the lores, supercilium, ear-coverts, cheeks and throat are a white buff-orange.[4][27] Below, the belly and breast are a rich cinnamon, darkening to an orange-cinnamon at the sides of the breast. The rear flanks and undertail-covert feathers are rufous.[4][28] In worn plumage, the color may be uneven in the lower parts and lighter in hue. The upper mandible of the bill is black, and the lower is gray with a black tip. The iris and legs are dark brown.[16] Juveniles of the species resemble adults but for the base of their beaks being yellow, proportionately shorter, and their overall coloring being less vibrant.[4]

Przevalski's nuthatch is a medium-sized bird, measuring about 12.5–13 cm (4.9–5.1 in) in length.[6][16] The folded wing of the male is 72–77 mm (2.8–3.0 in) long and that of the female 69–74 mm (2.7–2.9 in); an average of 4 mm (0.16 in) shorter than the white-cheeked nuthatch. The wingspan is about 22.5 cm (8.9 in). The beak measures 17–17.6 mm (0.67–0.69 in), which is thinner and shorter than that of S. leucopsis, in which the beak is approximately 21 mm (0.83 in) long.[23] The tarsus is 18 mm (0.71 in), and the tail is 43 mm (1.7 in) in length.[16]

Vocalizations and behavior

Sitta przewalskii's territorial calls differ significantly from those of S. leucopsis, whose notes are more nasal, whereas the song of S. przewalskii is in long verses composed of whistles that ascend in pitch, interspersed with short notes.[15] According to the Handbook of the Birds of the World, vocalizations include a "muffled, mellow 'chip' repeated in irregular series...; a loud, emphatic, whistled 'dweep' or 'dweep-eep'; a slightly nasal, querulous 'que', usually repeated 3–5 times...; and thinner 'pee-pee-pee-pee...' or 'seet-seet-seet-seet...' notes on [the] same pitch but slowing towards [the] end of [the] phrase."[4]

In 1950, English naturalist Frank Ludlow reported a description of the bird, as provided to him by Ernst Schäfer who studied an adult male near Litang in 1934. It was characterized as: "one of the shyest and rarest denizens of the conifer forest",[29] and one leading a solitary life, much like nearby populations of three-toed woodpeckers (Picoides tridactylus funebris). By contrast, Ludlow observed the species in southeastern Tibet, probably during the winter, and did not find it particularly reserved. He reports having killed a specimen in a willow tree, far from the species' usual coniferous nesting grounds.[29] The specimen was captured on the outskirts of a forest, on a ridge between two valleys, where it stood on a dead branch from which it launched in pursuit of insects in flight, like a flycatcher.[10][16]

Distribution and habitat

Approximate distribution of Przevalski's nuthatch
Approximate distribution of the white-cheeked nuthatch

The species is endemic to an area in west central China and southeastern Tibet.[21] In China, it is found in eastern Qinghai, from the Daba Mountains as far north as the Menyuan Hui Autonomous County, and as far south as the plateau of Amdo (35° N. 101° E.), as well as in the southern part of Qinghai in Nangqên County; in the area of the Yellow River in Xinghai County; in Gansu, southwest of Xiahe and Min counties; in Sichuan, where it has been observed in the north, center and west of the province, including sightings in Songpan County at the Jiuzhaigou Valley nature reserve, in the Qionglai Mountains in the Wolong District, in the region of Barkam County, and in the area of Litang. The species has also been observed in Kunming, Yunnan, in far southwestern China, where it most likely migrates to overwinter.[6]

In Tibet, the species has been found in the northeastern Tibet Autonomous Region in the Chamdo Prefecture; and in the southeast of the region in Tse (in December) and in Dzeng (in April), both in the South Tibet (Tsangpo) Valley region. The Tsangpo Valley sightings may be anomalous, only indicating winter visitation. The bird observed in Dzeng was in an environment alien to the species' normal coniferous forest environs, and both the Dzeng and Tse individuals had atypically pale underparts, indicating they may have been nominate S. leucopsis, but with genetic introgression traits from Przevalski's nuthatch.[4]

S. przewalskii inhabits coniferous montane forest of spruce or fir. Its altitudinal range commonly approaches a forest's tree line. In China it has been observed at height distributions of 4,270 m (14,010 ft) (in Sichuan during August) and in Qinghai at 2,590–2,895 m (8,497–9,498 ft) and at approximately 2,250 m (7,380 ft) (during June). In western Nepal a range of 2,745–4,575 m (9,006–15,010 ft) has been described. In Tibet individuals have been recorded at heights of 3,500–4,500 m (11,500–14,800 ft) in the northeast, and from 2,895–3,050 m (9,498–10,007 ft) in the southeast.[29][30]

Threats and protection

Sitta przewalskii is not yet treated as an independent species by BirdLife International or the International Union for Conservation of Nature, and its threat level is not evaluated by either. Despite being described as rare in China and Southeast Tibet,[30] because the taxon is treated instead as a subspecies of S. leucopsis, the evaluation of its population incorporates the relative abundance of its parent species.[fn. 5] Concomitantly, it takes on its parent category of least concern.[1][31] As S. przewalskii has not been extensively studied independently from S. leucopsis, a classification of data deficient could be applied, but the rarity of sightings indicates concern for its status; a finding of near threatened or even classification as a vulnerable species may be warranted.[4][fn. 6]

Notes and references

Notes

  1. ^
    Being Callisitta, Poecilositta, Oenositta, Sitta, Mesositta, Micrositta and Leptositta.[3]
  2. ^
    As translated into English from Russian in 1899, after examining a specimen in 1884 or 1885, Berezovski described the bird as being "very close to Sitta leucopsis, differing, it would seem, only in being smaller and in having almost the entire underparts strongly rufescent."[16]
  3. ^
    Being the red-breasted nuthatch (Sitta canadensis), Chinese nuthatch (Sitta villosa), Yunnan nuthatch (Sitta yunnanensis), Krüper's nuthatch (Sitta krueperi), Algerian nuthatch (Sitta ledanti) and Corsican nuthatch (Sitta whiteheadi).[32]
  4. ^
    The 21 species are out of 24 recognized as making up the genus by Harrap and Quinn as of 1996. Of these, the study omitted the Indian nuthatch (Sitta castanea), the yellow-billed nuthatch (Sitta solangiae) and the white-browed nuthatch (Sitta victoriae). It treated S. przewalskii as a subspecies of S. leucopsis. The International Ornithological Congress however recognized 28 species as of 2012, based on the elevation of four taxa from subspecies to full species status, including Przevalski's nuthatch and three species from the europaea group.[5]
  5. ^
    According to BirdLife International, the population of S. leucopsis as a whole (i.e., including Przevalski's nuthatch as a subspecies), is "suspected to be in decline owing to ongoing habitat destruction and fragmentation".[31] However, because (as a whole) they have an extensive range and are fairly abundant in parts of India and Pakistan, they do not meet the threshold for a classification as vulnerable.[31]
  6. ^
    The IUCN recommends that care be taken to avoid classing species as data deficient when the absence of records may actually indicate dangerously low abundance: "If the range of a taxon is suspected to be relatively circumscribed, if a considerable period of time has elapsed since the last record of a taxon, or if there are reasonable chances of unreported surveys in which the taxon has not been found, or that habitat loss has had an unfavourable impact, threatened status may well be justified".[33]

References

  1. ^ a b BirdLife International (2016). "Sitta przewalskii". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T103881940A104208587. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T103881940A104208587.en. Retrieved 19 November 2021.
  2. ^ Sibley, David; Elphick, Chris; Dunning, John Barnard (2001). Sibley guide to bird life and behavior. Alfred A. Knopf. p. 434. ISBN 978-0-679-45123-5.
  3. ^ a b c Matthysen 2010, p. 269–270.
  4. ^ a b c d e f g h Hoyo, Josep del; Elliott, Andrew; Christie, David A. (2008). "Sittidae (Nuthatches): Systematics". Handbook of the Birds of the World: Penduline-tits to Shrikes. Vol. 13. Lynx Edicions (HBW Alive for online version). doi:10.2173/bow.sittid1.01. S2CID 243219879.
  5. ^ a b c d e f Pasquet, Eric; Barker, F. Keith; Martens, Jochen; Tillier, Annie; Cruaud, Corinne; Cibois, Alice (April 2014). "Evolution within the nuthatches (Sittidae: Aves, Passeriformes): molecular phylogeny, biogeography, and ecological perspectives". Journal of Ornithology. 155 (3): 755–765. doi:10.1007/s10336-014-1063-7. S2CID 17637707.
  6. ^ a b c Harrap 1996, p. 148.
  7. ^ Jobling, James A. (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Christopher Helm. p. 357. ISBN 978-1-4081-2501-4.
  8. ^ Matthysen 2010, p. 4.
  9. ^ "Nuthatch". Oxford English Dictionary. Oxford University Press. Retrieved April 17, 2014.
  10. ^ a b Berezovski, Mikhaïl Mikhaïlovitch; Bianchi, Valentin (1891). Ptitsy gansuiskago puteshestviia G. N. Potanina 1884-1887 (in Russian). Tip. I. Akademii nauk. p. 119. ISBN 978-1-245-17354-4.
  11. ^ Peters, James Lee (1967). Raymond A. Paynter Jr. (ed.). Check-List of Birds of the World. Vol. XII. Museum of Comparative Zoology. p. 137. OCLC 605148103.
  12. ^ Beolens, Bo; Watkins, Michael (2003). Whose Bird? Men and Women Commemorated in the Common Names of Birds. Christopher Helm. p. 276. ISBN 978-0-7136-6647-2.
  13. ^ Sharpe, R. Bowdler (1903). A Hand-list of the Genera and Species of Birds. Vol. IV. The Trustees of the British Museum. p. 349. OCLC 1988804.
  14. ^ Sclater, Philip Lutley; Saunders, Howard (1885). "Recently published ornithological works – 'Przewalski's Journey in Tibet'". The Ibis. British Ornithologists' Union. III (fifth series): 110. OCLC 1377260.
  15. ^ a b Martens, Jochen; Tietze, Dieter Thomas; Päckert, Martin (February 2011). "Phylogeny, biodiversity, and species limits of passerine birds in the Sino-Himalayan region—a critical review". Ornithological Monographs. 70: 64–94. doi:10.1525/om.2011.70.1.64. Archived from the original on 2014-03-14. Retrieved 2014-04-08.
  16. ^ a b c d e f g Dresser, Henry Eeles; Morgan, Edward Delmar (April 1899). "On new species of birds obtained in Kan-su by M. Berezovsky". Ibis. 41 (2): 270–276. doi:10.1111/j.1474-919X.1899.tb05554.x.
  17. ^ a b c d Rasmussen, Pamela C. (2005). Birds of South Asia. The Ripley Guide. Vol. 2. Illustrated by John C. Anderton. Smithsonian Institution and Lynx Edicions. p. 537. ISBN 84-87334-66-0.
  18. ^ Collar, Nigel J.; Pilgrim, John D. (2007). "Species-level changes proposed for Asian birds, 2005–2006" (PDF). Oriental Bird Club. BirdingASIA. 8: 14–30.
  19. ^ Peterson, Alan P. "World Birds Taxonomic List – 'Passeriformes: Sittidae Lesson 1828'". Zoonomen – Zoological Nomenclature Resource. Retrieved April 10, 2014.
  20. ^ "Przewalski's Nuthatch ('Sitta przewalskii')". The Internet Bird Collection (IBC). Retrieved April 12, 2014.
  21. ^ a b "Nuthatches, Wallcreeper, treecreepers, mockingbirds, starlings & oxpeckers". Version 6.4. International Ornithological Congress (IOC) World Bird List. October 22, 2016. Family Sittidae. Archived from the original on December 22, 2016.
  22. ^ Dickinson, Edward C. (2006). "Systematic notes on Asian birds. 62. A preliminary review of the Sittidae". Zoologische Verhandelingen, Leiden. Rijksmuseum. 80 (5): 225–240. ISSN 0024-0672.
  23. ^ a b Harrap 1996, p. 150.
  24. ^ Pasquet, Eric (January 1998). "Phylogeny of the nuthatches of the Sitta canadensis group and its evolutionary and biogeographic implications". Ibis. 140 (1): 150–156. doi:10.1111/j.1474-919X.1998.tb04553.x.
  25. ^ Harrap 1996, p. 148-150.
  26. ^ Thayer, John E.; Bangs, Outram (1915). "Aves: Sittidae, Sitta Przewalkii, Berezowski & Bianchi". Memoirs of the Museum of Comparative Zoölogy at Harvard College. Vol. 40. University Press. p. 186. OCLC 1642017.
  27. ^ Harrap 1996, p. 16-17.
  28. ^ Harrap 1996, p. 149-150.
  29. ^ a b c Ludlow, Frank (October 1951). "The birds of Kongbo and Pome, South-East Tibet". Ibis. 93 (4): 547–578. doi:10.1111/j.1474-919X.1951.tb05458.x.
  30. ^ a b Harrap 1996, p. 149.
  31. ^ a b c Ekstrom, Jonathan; Butchart, Stuart. "White-cheeked Nuthatch - BirdLife Species Factsheet". BirdLife International. Retrieved April 11, 2014.
  32. ^ Matthysen 2010, p. 270.
  33. ^ Sutherland, William J. (2008). "Definition of IUCN Categories (as given in IUCN 1994)". The Conservation Handbook: Research, Management and Policy. John Wiley & Sons. p. 23. ISBN 978-0-470-99934-9.

Bibliography

  • Harrap, Simon (1996). Christopher Helm (ed.). Tits, Nuthatches and Treecreepers. Illustrated by David Quinn. ISBN 978-0-7136-3964-3.
  • Matthysen, Erik (2010). The Nuthatches. Illustrated by David Quinn. A & C Black. ISBN 978-1-4081-2870-1.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Przevalski's nuthatch: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Przevalski's nuthatch (Sitta przewalskii), originally given the nomen nudum Sitta eckloni, is a bird species in the family Sittidae, collectively known as nuthatches. Long regarded as a subspecies of the white-cheeked nuthatch (Sitta leucopsis), it nevertheless differs significantly in morphology and vocalizations. Both S. przewalskii and S. leucopsis have been regarded as closely related to the North American white-breasted nuthatch (Sitta carolinensis). It is a medium-sized nuthatch, measuring about 13 cm (5 in) in length. Its upper body is a dark gray-blue or slate color, becoming dark blue-black at the crown. The cheeks and throat are a white buff-orange, turning to a rich cinnamon on the underparts that intensifies in color on the sides of the breast. Vocalizations consist of alternating series of ascending whistles and short notes.

The bird is endemic to areas in southeastern Tibet and west central China, including eastern Qinghai, Gansu and Sichuan, inhabiting coniferous montane forest of spruce or fir. The altitude at which it nests varies according to locality, but typically is from 2,250–4,500 m (7,380–14,760 ft). The species was first described in 1891 from a specimen collected in China's Haidong Prefecture. The common name and Latin binomial commemorate the Russian explorer Nikolay Przhevalsky, who first recorded the species in 1884. Little is known about its ecology, which is probably comparable to that of the white-cheeked nuthatch.

It was given the rank of full species (separate from the white-cheeked nuthatch) in 2005 in Pamela C. Rasmussen's Birds of South Asia. The Ripley Guide. Other authorities followed suit, but as of 2014, S. przewalskii does not have a full threat-status evaluation by BirdLife International or the International Union for Conservation of Nature. A 2014 phylogenetic study of the species found it to be at the base of the nuthatch evolutionary tree out of 21 species examined, dispelling a hypothesis that S. przewalskii could belong to the same species as S. carolinensis.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Sitta przewalskii ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El trepador de Przewalski (Sitta przewalskii)[5]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Sittidae.[4]

Fue considerado durante mucho tiempo una subespecie del trepador cariblanco (Sitta leucopsis),[5]​ no obstante, difiere significativamente en morfología y vocalización. Tanto S. przewalskii como S. leucopsis se han considerado estrechamente relacionados con el trepador pechiblanco (Sitta carolinensis).[5][3]​ Es un trepador de tamaño mediano, de unos 13 cm (5.1 pulgadas) de longitud. La parte superior del cuerpo es azul oscura a gris o color pizarra, haciéndose azul oscura a negra en el píleo. Las mejillas y garganta se presentan de blanco ante a naranja, y se degrada a color canela en las partes inferiores, donde se intensifica el color en los lados del pecho. Las vocalizaciones consisten en series de ascendentes silbidos y notas breves alternas.

El ave es endémica de las zonas en el sureste del Tíbet y el centro oeste de China, incluyendo el este de Qinghai, Gansu y Sichuan, donde habita en los bosques montanos de coníferas, tanto píceas como abetos. La altitud a la que anida varía según la región, pero generalmente se encuentra entre 2250 y 4500 msnm (7380 a 14 760 ft). La especie fue descrita por primera vez en 1891 a partir de un espécimen macho recogido en la prefectura de Haidong.[2]​ El nombre común y binomio latino conmemoran al explorador ruso Nikolái Przewalski, quien descubrió la especie en 1884. Poco se sabe acerca de las interrelaciones que establece con su hábitat, probablemente comparables con las del trepador cariblanco.

Pamela C. Rasmussen le concedió el rango de especie completa (separado del trepador cariblanco) en 2005 en su Birds of South Asia. The Ripley Guide. Otras autoridades han adoptado el cambio aunque, hasta el año 2014, S. przewalskii no tenía una evaluación completa de amenazas por parte de la BirdLife International y de la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza. Un estudio filogenético de 2014 de la especie la colocó en la base del árbol evolutivo de los trepadores de las 21 especies examinadas, disipando así la hipótesis de que S. przewalskii podría pertenecer a la misma especie que S. carolinensis.

Descripción

 src=
Un ejemplar macho con plumaje recién mudado.

Debido a que Sitta przewalskii fue considerado inicialmente una subespecie del trepador cariblanco, su descripción a menudo se ha hecho en comparación con éste.[6]​ Aunque ambas especies carecen de la línea ocular negra típica de otros trepadores, el color es distinto en S. leucopsis ya que tiende a ser pardo blanquecino o crema en sus mejillas, garganta, pecho, flancos y vientre. S. przewalskii puede tener distintas tonalidades del color canela.[3]​ También es el más pequeño de los dos, y su pico es notablemente más delgado.[7][8][3]​ Los machos y hembras de la especie son casi idénticos en apariencia,[9]​ a excepción de una brillante coloración canela presente en el macho.[7]

El área sobre los ojos, incluyendo la frente, el píleo y la nuca, es de un profundo negro azulado hasta el borde superior del manto.[3]​ El manto propiamente dicho es de un azul grisáceo que varía de moderado a oscuro, al igual que las coberteras sobre las alas y las plumas terciarias, y se hace grisáceo oscuro en las coberteras medianas, mayores y primarias y la álula. Las plumas secundarias y primarias internas están bordeadas por color azul grisáceo. Las rectrices centrales son azules grisáceas, y las timoneras externas son de un grisáceo negruzco que palidece hacia las puntas.[10]

Las zonas de la cara y de los alrededores, incluidas bridas, lista superciliar, coberteras de las orejas, mejillas y garganta se muestran de blanco a naranja pálido.[10][11]​ El vientre y pecho son mayormente de un color canela que se oscurece a naranja en los lados del pecho. Los flancos traseros y plumas de las coberteras bajo la cola son rufos.[10][12]​ Cuando el plumaje está desgastado, el color puede ser irregular en las partes bajas y de tono más claro. La mandíbula superior del pico es negra, y la inferior es gris con la punta negra. El iris y las patas son de color marrón oscuro.[6][3]​ Los ejemplares juveniles de la especie se parecen a los adultos, excepto por la base de sus picos, amarilla y proporcionalmente más corta, y por su coloración general, menos vibrante.[10]

El trepador de Przewalski es un ave de tamaño mediano, de unos 12.5 a 13 cm (4.9 a 5.1 pulg) de longitud.[13][6]​ El ala plegada del macho es de 72 a 77 mm (2.8 a 3.0 pulg) de largo y la de la hembra es de 69 a 74 mm (2/7 a 2/9 pulg); un promedio de 4 mm (0.16 pulg) más corto que el trepador cariblanco. La envergadura es de unos 22.5 cm (8.9 pulg). El pico mide entre 17 y 17.6 mm (0.67 a 0.69 pulg), es más delgado y corto que el de S. leucopsis, cuyo pico mide aproximadamente 21 mm (0.83 pulg) de largo.[14]​ El tarso mide 18 mm (0.71 pulg), y la cola tiene 43 mm (1.7 pulg) de longitud.[6][3]

Taxonomía

 src=
Nikolái Mijáilovich Przewalski (1839-1888), explorador ruso que observó a la especie por primera vez en 1884. El epíteto específico es un reconocimiento de taxónomos posteriores.

Las sitas constituyen un géneroSitta— de pequeñas aves paseriformes de la familia Sittidae.[15]​ El género se divide en siete subgéneros,[a]​ de los cuales S. przewalskii pertenece a Leptositta, junto con su subespecie nominal, Sitta leucopsis, y el trepador pechiblanco (Sitta carolinensis).[16]​ Los trepadores se caracterizan por sus alas cortas y comprimidas, de forma cuadrada con doce plumas, colas cortas, cuerpos compactos, picos puntiagudos bastante largos y fuertes, pies con garras largas, así como por su comportamiento, con una singular forma de descender de cabeza por el tronco de los árboles. La mayoría de los trepadores presentan la parte superior gris o azul, y una línea negra que atraviesa los ojos.[10][17]​ Una característica reconocible del trepador de Przewalski es que carece de la línea ocular común de la mayoría de sitas.[13]

Sitta deriva del nombre griego antiguo para los trepadores (σιττη [sittē]).[18][19]​ En inglés Nuthatch («trepador»), registrado por primera vez en 1350, deriva de nut y de una palabra probablemente relacionada con hack, ya que estas aves escarban buscando las nueces que han guardado en las grietas de los árboles.[20]​ La definición del Diccionario de la lengua española hace énfasis en el hecho de que el dedo externo de estas aves está unido en su base al dedo medio, gracias a lo cual pueden trepar la corteza de los árboles con facilidad como los pájaros carpinteros.[21]

 src=
 src=
Mijaíl Mijáilovich Berezovski (1848-1912, arriba), biólogo ruso, y Valentín Lvóvich Bianchi (1857-1920), ornitólogo ruso. Ambos describieron al ave en 1891.

Sitta przewalskii fue descrito científicamente por los rusos Mijaíl Mijáilovich Berezovski y Valentín Bianchi en 1891[22]​ sobre la base de un solo espécimen obtenido en la prefectura de Haidong, al este de Qinghai.[23][2]​ El nombre común y binomio latino proviene del explorador ruso Nikolái Przewalski,[24]​ quien descubrió la especie en el Tíbet en 1884 y la denominó Sitta eckloni sin proporcionar una descripción adecuada, lo que lo hace un nomen nudum.[25][26]​ Aunque los hábitats principales de Sitta przewalskii y el trepador cariblanco (Sitta leucopsis) están separados uno de otro por casi 1500 km (930 millas),[27]​ el trepador de Przewalski fue descrito como estrechamente relacionado con el trepador cariblanco, y fue a partir de entonces que fueran considerados y tratados conespecíficamente en la mayoría de las ocasiones, como una subespecie de S. leucopsis.[6][28][b]

En 2005, Pamela C. Rasmussen concedió el estatus de taxón autónomo en su libro Birds of South Asia. The Ripley Guide, al dividir la especie S. leucopsis.[7]​ La clasificación fue adoptada por los ornitólogos Nigel J. Collar y John D. Pilgrim en 2007,[29]​ y aprobado por el Congreso Ornitológico Internacional,[4]​ por el ornitólogo británico Alan P. Peterson —en su reconocida Zoological Nomenclature Resource (Zoonomen)—[30]​ y por Internet Bird Collection (IBC), patrocinado por Aves del Mundo.[31]​ Ninguna subespecie ha sido identificada en przewalskii.[4]

En la explicación de su separación de la especie, Rasmussen señaló una divergencia morfológica y diferencias significativas en la vocalización.[7]​ El ornitólogo Edward C. Dickinson indicó en un artículo de 2006 que, a pesar de la evidencia de diferencias morfológicas y vocales que han sido establecidas entre S. przewalskii y S. leucopsis, poco se ha publicado hasta el momento sobre la presentación de detalles morfológicos comparativos, y que sería instructivo estudiar cómo cada taxón responde a los sonidos que emite el otro.[32]

El trepador cariblanco, contemplando también al S. przewalskii, se considera estrechamente relacionado con el trepador cariblanco (Sitta carolinensis), que tiene un llamado similar (aunque Sitta carolinensis tiene un tono moderadamente alto), y que en ocasiones han sido tratados como la misma especie. A su vez, se ha propuesto que el triunvirato de S. przewalskii, S. leucopsis y Sitta carolinensis podría estar relacionado con el trepador canadiense (Sitta canadensis),[5]​ un grupo monofilético, correspondiente al subgénero Micrositta, que incluye seis especies de trepadores de tamaño medio.[c]​ Estas relaciones siguen estando poco claras.[16][14][34]​ Un estudio molecular de Éric Pasquet, realizado en 2014, proporcionó cierta claridad en este aspecto.[17]

En 2014, Éric Pasquet et al. publicaron una filogenia basada en el examen de ADN nuclear y mitocondrial de veintiuna especies de trepadores. Aunque S. leucopsis no fue incluido en el estudio, se encontró que en el grupo estudiado de los trepadores,[d]S. przewalskii es basal —un antepasado en la base (o raíz)— en el árbol genealógico evolutivo de los trepadores, y por lo tanto «hermano de las demás trepadores, sin parientes cercanos».[17]​ Los hallazgos fueron resultado de análisis filogenéticos (el empleo de la inferencia bayesiana y los métodos de máxima verosimilitud). Posteriormente, se realizó un análisis biogeográfico (utilizando el modelo de dispersión-extinción-cladogénesis). El cladograma obtenido a partir de los resultados indica que el primer clado y descendientes más cercanos del trepador de Przewalski son el trepador pechiblanco y el trepador gigante (S. magna),[5]​ lo que disipa la hipótesis de que S. przewalskii podría pertenecer a la misma especie que S. carolinensis.[17]

Vocalizaciones y comportamiento

 src=
Dibujo de John Gould y Henry Constantine Richter de una pareja de trepadores cariblancos (Sitta leucopsis). Supuestamente, S. przewalskii es su primo cercano.

Los llamados territoriales de Sitta przewalskii difieren significativamente de los de S. leucopsis, cuyas notas son más nasales, mientras que el canto de S. przewalskii usa versos largos compuestos por silbidos que ascienden en el tono, intercalados con breves notas.[27]​ De acuerdo con Aves del Mundo, las vocalizaciones incluyen un chip asordinado y suave que se repite en series irregulares; un fuerte y enfático silbido dweep o dweep-eep; un tenue que nasal y quejumbroso, generalmente repetido de 3 a 5 veces, y notas más débiles pee-pee-pee-pee... o seet-seet-seet-seet.. en el mismo tono, pero que desaceleran hacia el final de la frase.[10]

En 1950, el naturalista inglés Frank Ludlow presentó una descripción del ave, que le proporcionó Ernst Schäfer cuando estudió un macho adulto cerca de Litang en 1934. Lo caracterizó como «uno de los habitantes más tímidos y raros del bosque de coníferas»,[35]​ y que lleva una vida solitaria, al igual que las poblaciones cercanas de picos tridáctilos (Picoides tridactylus funebris). No obstante, Ludlow observó la especie en el sureste del Tíbet, probablemente durante el invierno, y no la consideró especialmente reservada. Informó haber matado a un espécimen en un sauce, lejos de las zonas habituales de anidación de la especie en coníferas.[35]​ El espécimen fue capturado en las afueras de un bosque, en una cresta entre dos valles, donde estaba posado en una rama seca desde la que se lanzó en persecución de insectos voladores, como un papamoscas.[22][6]

Distribución y hábitat

 src=
Ilustración de un S. przewalskii con el plumaje desgastado, por J. G. Keulemans.

La especie es endémica de una zona en el centro-oeste de China y sureste del Tíbet.[4]​ En China, se encuentra en la zona este de Qinghai, desde las montañas Daba tan al norte como el condado autónomo de Menyuan Hui y tan al sur como la meseta de Amdo (), así como en la parte sur de Qinghai en el condado de Nangqên; en la cuenca del río Amarillo en el condado de Xinghai; en Gansu, en el suroeste de los condados de Xiahe y Min; en Sichuan, donde se ha observado en el norte, centro y oeste de la provincia, incluyendo avistamientos en el condado de Songpan y en la reserva natural del valle de Jiuzhaigou, en las montañas de Qionglai, en el distrito de Wolong, en la región del condado de Barkam, y en el área de Litang. La especie ha sido observada también en Kunming, en el suroeste de China, donde es muy probable que migre para pasar el invierno.[13]

En el Tíbet, la especie se ha localizado, en la Región Autónoma, en el noreste de la prefectura de Chamdo; y en el sureste del condado de Tse (en diciembre) y en Dzeng (en abril), ambos en la cuenca del Yarlung Tsangpo. Los avistamientos en el Gran Cañón del Yarlung Tsangpo son anómalos, ya que solo lo visitan en invierno. El ave observada en Dzeng se encontraba fuera del hábitat usual de la especie, bosques de coníferas, y tanto los individuos de Dzeng como los de Tse presentaban partes inferiores atípicamente pálidas, lo que indica que podría haberse tratado de ejemplares de S. leucopsis con rasgos de introgresión genética del trepador de Przewalski.[10]

S. przewalskii habita los bosques montanos de coníferas de píceas o abetos. Su rango altitudinal generalmente llega hasta la línea forestal. En China se ha observado distribuido a 4270 m (14 010 ft) de altura (en Sichuan durante agosto) y en Qinghai a unos 2590 a 2895 m (8497 a 9498 ft) y aproximadamente 2250 m (7380 ft, durante junio). En el oeste de Nepal se ha descrito una distribución a unos 2745 a 4575 m (9006 a 15 010 ft). En el Tíbet se ha informado de la presencia de especímenes en alturas de 3500 a 4500 m (11 500 a 14 800 ft) en el noreste, y de 2895 a 3050 m (9498 a 10 007 ft) en el sureste.[35][36]

Situación de conservación

Sitta przewalskii no está considerado como una especie independiente por BirdLife International y la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza, y su nivel de amenaza no ha sido evaluado por ellos. Pese a que es descrito como escaso en China y el sudeste de Tíbet,[36]​ puesto que el taxón se trata más bien como una subespecie de S. leucopsis, la evaluación de su población incorpora la relativa abundancia de sus especies parentales.[e]​ Por consiguiente, se cataloga como de «preocupación menor».[1][37]

Ya que S. przewalskii no ha sido ampliamente estudiado en forma independiente de S. leucopsis, podría aplicarse una clasificación de «datos insuficientes», pero la rareza de su avistamiento genera preocupación por su situación; a pesar de no poder determinarse el nivel de amenaza de la especie por la falta de datos, es probable que a la especie (efectivamente, de facto) se le pudiera asignar un estatus de «casi amenazada» o, incluso, «vulnerable».[10][f]

Fuentes consultadas

Notas

  1. Estos son Callisitta, Poecilositta, Oenositta, Sitta, Mesositta, Micrositta y Leptositta.[16]
  2. Cuando fue traducido al inglés del ruso en 1899, luego de examinar una muestra en 1884 o 1885, Berezovski describió el ave como «muy cercano a Sitta leucopsis, y sus diferencias, al parecer, son tan pequeñas y tienen casi la misma totalidad en las partes inferiores fuertemente rojizas.»[6]
  3. Siendo el trepador canadiense (S. canadensis), el trepador chino (S. villosa),[5]​ el trepador de Yunán (S. yunnanensis),[5]​ el trepador de Krüper (S. krueperi),[5]​ el trepador de Kabilia (S. ledanti)[5]​ y el trepador corso (S. whiteheadi).[5][33]
  4. De las 21 especies 24 son reconocidas como las que componen el género estudiado por Harrap y Quinn a partir de 1996. El estudio omitió al trepador indio (S. castanea),[5]​ el trepador piquigualdo (S. solangiae)[5]​ y el trepador birmano (S. victoriae).[5]​ Se trató a S. przewalskii como una subespecie de S. leucopsis. El Congreso Ornitológico Internacional, sin embargo, reconoció 28 especies a partir de 2012, con base en la elevación de cuatro taxones de subespecies a condición de especie, incluyendo al trepador de Przewalski y tres especies del grupo europaea.[17]
  5. Según BirdLife International, al tratar la población de S. leucopsis como un todo (es decir, incluyendo al trepador de Przewalski como una subespecie), «se sospecha que está en declive debido a la destrucción de su hábitat y la fragmentación permanente».[37]​ Sin embargo, debido a que (en su conjunto) tienen una amplia distribución y son bastante abundantes en algunas partes de la India y Pakistán, no cumple con el umbral de la clasificación como «vulnerable».[37]
  6. La UICN recomienda que se tomen precauciones para evitar clasificar a las especies como datos deficientes cuando la ausencia de registros puede indicar realmente su peligrosa baja abundancia:
    If the range of a taxon is suspected to be relatively circumscribed, if a considerable period of time has elapsed since the last record of a taxon, or if there are reasonable chances of unreported surveys in which the taxon has not been found, or that habitat loss has had an unfavourable impact, threatened status may well be justified.
    Si se sospecha que la distribución de un taxón está relativamente circunscrita, si ha transcurrido un período considerable de tiempo desde el último registro de un taxón, o si existen posibilidades razonables de encuestas no declaradas en el que no se ha encontrado el taxón, o que la pérdida de hábitat ha tenido un impacto desfavorable, el estado de amenazado puede estar bien justificado.[38]

Referencias

  1. a b BirdLife International (2012). «Sitta leucopsis». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2014.3. Consultado el 28 de enero de 2015.
  2. a b c Pleske y Przewalski, 1889, p. 174.
  3. a b c d e f g Hellmayr, 1903, pp. 186-187.
  4. a b c d e Gill, F; Donsker, D (eds.) (2015). Sitta przewalskii Berezowski & Bianchi, 1891 del orden Passeriformes por el Congreso Ornitológico Internacional. IOC World Bird List (v.5.2). (en inglés).
  5. a b c d e f g h i j k l m Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2009). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Decimotercera parte: Orden Passeriformes, Familias Remizidae a Laniidae)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 56 (1): 135-142. ISSN 0570-7358. Consultado el 28 de enero de 2015.
  6. a b c d e f g Dresser, Henry Eeles; Morgan, Edward Delmar (abril de 1899). «On new species of birds obtained in Kan-su by M. Berezovsky». Ibis (en inglés) (Londres: British Ornithologists' Union) 41 (2): 270-276. OCLC 642496953. doi:10.1111/j.1474-919X.1899.tb05554.x.
  7. a b c d Rasmussen, 2005, p. 537.
  8. Harrap, 1996, pp. 148-150.
  9. Thayer, John E; Bangs, Outram (1915). «Aves: Sittidae, Sitta Przewalkii, Berezowski & Bianchi». Memoirs of the Museum of Comparative Zoology at Harvard College (en inglés) 40. University Press. p. 186. ISSN 1067-8611. OCLC 1642017.
  10. a b c d e f g h Hoyo, Josep del; Elliott, Andrew; Christie, David A (2008). «Sittidae (Nuthatches): Systematics». Handbook of the Birds of the World: Penduline-tits to Shrikes (en inglés) 13. Lynx Edicions (versión en línea de HBW Alive).
  11. Harrap, 1996, pp. 16-17.
  12. Harrap, 1996, pp. 149-150.
  13. a b c Harrap, 1996, p. 148.
  14. a b Harrap, 1996, p. 150.
  15. Sibley, David; Elphick, Chris; Dunning, John Barnard (2001). Sibley guide to bird life and behavior (en inglés). Nueva York: Alfred A. Knopf. p. 434. ISBN 978-0-679-45123-5. OCLC 46992123.
  16. a b c Matthysen, 2010, pp. 269-270.
  17. a b c d e f Pasquet, Eric; Barker, F. Keith; Martens, Jochen; Tillier, Annie; Cruaud, Corinne; Cibois, Alice (abril de 2014). «Evolution within the nuthatches (Sittidae: Aves, Passeriformes): molecular phylogeny, biogeography, and ecological perspectives». Journal of Ornithology (en inglés) 155 (3). ISSN 2193-7192. OCLC 5679048419. doi:10.1007/s10336-014-1063-7.
  18. Jobling, James A. (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names (en inglés). Christopher Helm. p. 357. ISBN 978-1-4081-2501-4. OCLC 659731768.
  19. Matthysen, 2010, p. 4.
  20. «Nuthatch». Oxford English Dictionary (en inglés). Oxford University Press. Consultado el 17 de abril de 2014. (requiere suscripción).
  21. Real Academia Española y Asociación de Academias de la Lengua Española. «trepador». Diccionario de la lengua española (23.ª edición). Consultado el 27 de abril de 2015.
  22. a b Berezovski y Bianchi, 1891, p. 119.
  23. Peters, James Lee (1967). Raymond A. Paynter, Jr., ed. Check-List of Birds of the World (en inglés) XII. Museum of Comparative Zoology. p. 137. OCLC 605148103.
  24. Beolens, Bo; Watkins, Michael (2003). Whose Bird? Men and Women Commemorated in the Common Names of Birds. Christopher Helm. p. 276. ISBN 978-0-7136-6647-2. OCLC 52357299.
  25. Sharpe, R. Bowdler (1903). A Hand-list of the Genera and Species of Birds (en inglés) IV. The Trustees of the British Museum. p. 349. OCLC 1988804.
  26. Sclater, Philip Lutley; Saunders, Howard (1885). Przewalski's Journey in Tibet. «Recently published ornithological works». The Ibis (en inglés) (Londres: British Ornithologists' Union) III (fifth series): 110. ISSN 0019-1019. OCLC 1377260.
  27. a b Martens, Jochen; Tietze, Dieter Thomas; Päckert, Martin (febrero de 2011). «Phylogeny, biodiversity, and species limits of passerine birds in the Sino-Himalayan region—a critical review». Ornithological Monographs (en inglés) 70: 64-94. ISSN 0078-6594. OCLC 5791592472. doi:10.1525/om.2011.70.1.64. Archivado desde el original el 14 de marzo de 2014. Consultado el 28 de enero de 2015.
  28. Hellmayr, 1903, p. 186.
  29. Collar, Nigel J; Pilgrim, John D (2007). «Species-level changes proposed for Asian birds, 2005–2006». BirdingASIA (en inglés) 8: 14-30.
  30. Peterson, Alan P. «Sitta przewalskii de los Passeriformes» (en inglés).
  31. «Przewalski's Nuthatch (Sitta przewalskii (en inglés). The Internet Bird Collection (IBC). Consultado el 12 de abril de 2014.
  32. Dickinson, Edward C (2006). «Systematic notes on Asian birds. 62. A preliminary review of the Sittidae». Zoologische Verhandelingen, Leiden (en inglés) (Ámsterdam: Rijksmuseum) 80 (5): 225-240. ISSN 0024-0672. OCLC 700480921.
  33. Matthysen, 2010, p. 270.
  34. Pasquet, Eric (enero de 1998). «Phylogeny of the nuthatches of the Sitta canadensis group and its evolutionary and biogeographic implications». Ibis (en inglés) (Londres: British Ornithologists' Union) 140 (1): 150-156. ISSN 0019-1019. OCLC 5157011656. doi:10.1111/j.1474-919X.1998.tb04553.x.
  35. a b c Ludlow, Frank (octubre de 1951). «The birds of Kongbo and Pome, South-East Tibet». Ibis (en inglés) (Londres: British Ornithologists' Union) 93 (4): 547-578. ISSN 0019-1019. OCLC 5155239814. doi:10.1111/j.1474-919X.1951.tb05458.x.
  36. a b Harrap, 1996, p. 149.
  37. a b c Ekstrom, Jonathan; Butchart, Stuart. «White-cheeked Nuthatch - BirdLife Species Factsheet» (en inglés). BirdLife International. Consultado el 11 de abril de 2014.
  38. Sutherland, William J (2008). «Definition of IUCN Categories (as given in IUCN 1994)». The Conservation Handbook: Research, Management and Policy (en inglés). Malden: John Wiley and Sons. p. 23. ISBN 978-0-470-99934-9. OCLC 298112694.

Bibliografía

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Sitta przewalskii: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El trepador de Przewalski (Sitta przewalskii)​ es una especie de ave paseriforme de la familia Sittidae.​

Fue considerado durante mucho tiempo una subespecie del trepador cariblanco (Sitta leucopsis),​ no obstante, difiere significativamente en morfología y vocalización. Tanto S. przewalskii como S. leucopsis se han considerado estrechamente relacionados con el trepador pechiblanco (Sitta carolinensis).​​ Es un trepador de tamaño mediano, de unos 13 cm (5.1 pulgadas) de longitud. La parte superior del cuerpo es azul oscura a gris o color pizarra, haciéndose azul oscura a negra en el píleo. Las mejillas y garganta se presentan de blanco ante a naranja, y se degrada a color canela en las partes inferiores, donde se intensifica el color en los lados del pecho. Las vocalizaciones consisten en series de ascendentes silbidos y notas breves alternas.

El ave es endémica de las zonas en el sureste del Tíbet y el centro oeste de China, incluyendo el este de Qinghai, Gansu y Sichuan, donde habita en los bosques montanos de coníferas, tanto píceas como abetos. La altitud a la que anida varía según la región, pero generalmente se encuentra entre 2250 y 4500 msnm (7380 a 14 760 ft). La especie fue descrita por primera vez en 1891 a partir de un espécimen macho recogido en la prefectura de Haidong.​ El nombre común y binomio latino conmemoran al explorador ruso Nikolái Przewalski, quien descubrió la especie en 1884. Poco se sabe acerca de las interrelaciones que establece con su hábitat, probablemente comparables con las del trepador cariblanco.

Pamela C. Rasmussen le concedió el rango de especie completa (separado del trepador cariblanco) en 2005 en su Birds of South Asia. The Ripley Guide. Otras autoridades han adoptado el cambio aunque, hasta el año 2014, S. przewalskii no tenía una evaluación completa de amenazas por parte de la BirdLife International y de la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza. Un estudio filogenético de 2014 de la especie la colocó en la base del árbol evolutivo de los trepadores de las 21 especies examinadas, disipando así la hipótesis de que S. przewalskii podría pertenecer a la misma especie que S. carolinensis.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Sitta przewalskii ( Basque )

provided by wikipedia EU

Sitta przewalskii Sitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Sittidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Sitta przewalskii: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Sitta przewalskii Sitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Sittidae familian sailkatua dago.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Sittelle de Przewalski ( French )

provided by wikipedia FR

Sitta przewalskii

La Sittelle de Przewalski (Sitta przewalskii) est une espèce d'oiseaux de la famille des Sittidae. Longtemps considérée comme sous-espèce de la Sittelle à joues blanches (Sitta leucopsis), elle s'en distingue néanmoins sensiblement par sa morphologie et ses vocalisations. C'est une sittelle de taille moyenne, mesurant environ 12,5 cm de longueur. Les parties supérieures sont d'un gris-bleu sombre, avec le sommet de la tête presque noir. Les parties inférieures sont orange cannelle à partir de la gorge jusqu'aux sous-caudales, avec une coloration plus intense sur les flancs, et les joues sont chamois. Les cris de la Sittelle de Przewalski consistent en des phrases alternant sifflements ascendants et courtes notes. Peu de données existent quant à son écologie, qui est cependant probablement comparable à celle de la Sittelle à joues blanches.

La Sittelle de Przewalski est endémique de Chine, et vit dans l'Est du Qinghai jusqu'au Gansu et au Sichuan. Elle y peuple les forêts ou les milieux ouverts, et sa répartition altitudinale varie selon les localités, mais s'étale de 2 250 à 4 500 m. L'espèce est découverte en 1884 par l'explorateur russe Nikolaï Prjevalski qui la nomme « Sitta eckloni » (nomen nudum), mais n'est scientifiquement décrite qu'en 1891 à partir d'un spécimen collecté dans la préfecture de Haidong, son nom commémorant son découvreur original. Par la suite traitée comme sous-espèce de la Sittelle à joues blanches, cette sittelle se voit attribuer le rang d'espèce à part entière en 2005, dans la monographie sur l'avifaune d'Asie du Sud de Pamela C. Rasmussen, Birds of South Asia. The Ripley Guide. S. przewalskii et S. leucopsis, d'Asie, ont longtemps été rapprochées de la Sittelle à poitrine blanche (S. carolinensis) d'Amérique du Nord, mais des études utilisant plusieurs marqueurs moléculaires contredisent cette hypothèse et font des deux espèces asiatiques les plus basales des sittelles. Les effectifs de l'espèce ne sont pas estimés mais sont supposés stables, et la distribution de l'oiseau est relativement vaste. Pour ces raisons, l'Union internationale pour la conservation de la nature considère l'oiseau comme de « préoccupation mineure ».

Description

 src=
Sittelle de Przewalski, avec un plumage frais.

La Sittelle de Przewalski a longtemps été considérée comme sous-espèce de la Sittelle à joues blanches (S. leucopsis), et sa description a souvent été faite en comparaison avec cette espèce. Ces deux espèces n'ont notamment pas de trait loral, contrairement à la plupart des autres espèces de sittelles, mais diffèrent sensiblement l'une de l'autre par la coloration de leurs parties inférieures, la Sittelle à joues blanches étant essentiellement blanc chamoisé ou couleur crème sur les joues, la gorge, la poitrine, les flancs et le ventre, quand S. przewalskii est de différents tons de cannelle, avec seules les joues plus claires.

Les parties supérieures sont d'un gris-bleu sombre, avec le croupion un peu plus pâle et le front, la calotte et la nuque bleu-noir sombre[1]. Les rémiges tertiaires sont du même gris-bleu moyen que le manteau, mais les grandes et moyennes couvertures, les couvertures primaires et l'alula sont plus sombres. Les rémiges primaires internes et les secondaires sont bordées de gris-bleu. Les rectrices centrales sont gris-bleu, et les externes gris-noir, avec les extrémités plus pâles[2]. Les parties inférieures sont principalement orange cannelle, avec les joues lavées d'orange chamoisé et les flancs plus sombres et plus orange[3]. Les couvertures sous-caudales sont un peu plus claires[4]. En plumage usé, les parties inférieures sont plus inégales et plus claires[3]. La mandibule supérieure du bec est noirâtre, et l'inférieure est grisâtre, avec le bout noir. L'iris est brun très foncé, et les pattes brun foncé[1]. Mâle et femelle sont presque identiques, mais la coloration cannelle du mâle est plus vive[5],[6]. Les juvéniles de l'espèce ressemblent aux adultes mais ont des couleurs moins vives et la base de leur bec est jaune[2].

La Sittelle de Przewalski est une sittelle de taille moyenne, mesurant environ 12,5-13,0 cm de longueur[7],[1]. L'aile pliée du mâle mesure 72-77 mm et celle de la femelle 69-74 mm ; elle est en moyenne 4 mm plus courte que celle de la Sittelle à joues blanches[3]. L'envergure est de 22,5 cm environ[1]. Le bec mesure 17-17,6 mm, soit plus fin et plus court que celui de S. leucopsis, chez qui le bec fait 21 mm environ[3]. Le tarse mesure 18 mm et la queue 43 mm[1].

Écologie et comportement

Voix

Les cris territoriaux diffèrent nettement entre ceux de la Sittelle à joues blanches (S. leucopsis), dont les notes sont nasales et ont plusieurs bandes sur un sonagramme, quand les cris de S. przewalskii sont de longues phrases composées de sifflements légèrement ascendants et entrecoupés de notes courtes[8]. Selon la littérature anglophone, elle émet un chip doux et sourd, répété en séries irrégulières et pouvant rappeler un bec-croisé (Loxia), et un cri sifflé puissant en sweep ou en wheet simple et similaire au cri de la Sittelle torchepot (S. europaea), parfois émis en dweep-eep. S. przewalskii produit également un que geignard, répété trois à cinq fois et rappelant la Sittelle à joues blanches (S. leucopsis) en moins bien nasal, et des phrases en pee-pee-pee-pee… ou seet-seet-seet-seet…, constituées de notes fines et constantes allant en ralentissant. Enfin, le chant pourrait être un puissant ti-tüi ti-tüi ti-tüi…[2].

Habitudes de vie

Le naturaliste anglais Frank Ludlow rapporte en 1950 que S. przewalskii a été décrite par Ernst Schäfer, qui récolte en 1934 un mâle adulte près de Litang, comme « l'un des plus timides et des plus rares habitants des forêts de conifères » et qu'elle mène une vie en solitaire, comme les populations locales du Pic tridactyle (Picoides tridactylus funebris)[9]. Ludlow observe quant à lui l'espèce dans le sud-est du Tibet, probablement en hivernage, et ne la trouve pas particulièrement timide. Il rapporte avoir tué un spécimen dans un saule (Salix sp.), loin de tout conifère[9]. Le spécimen ayant servi à la description de l'espèce a été capturé en périphérie d'une forêt, sur une crête séparant deux vallées ; il se tenait sur une branche morte depuis laquelle il se lançait à la poursuite d'insectes en vol, à la manière d'un gobemouche[10],[1].

Répartition et habitat

 src=
  • Distribution approximative de la Sittelle de Przewalski.
  • Distribution approximative de la Sittelle à joues blanches (S. leucopsis).

Cette espèce est endémique de Chine, et vit dans le centre-ouest du pays et dans le sud-est du Tibet[11]. On la trouve dans l'est du Qinghai depuis le Daban Shan (dans le xian autonome hui de Menyuan) jusqu'aux plateaux de l'Amdo (35° N, 101° E) et au fleuve Jaune (xian de Xinghai) au sud et dans le sud de la province, dans le xian de Nangqên. S. przewalskii peuple aussi le Gansu, au sud-ouest du xian de Xiahe et du xian de Min, et le Sichuan, où elle peuple le nord, le centre et l'ouest de la province, du xian de Songpan (dont la réserve naturelle de la vallée de Jiuzhaigou) en passant par la cordillère du Qionglai et le xian de Barkam, jusqu'aux environs du xian de Litang. L'espèce est également connue du centre du Yunnan, où elle migre probablement pour hiverner[7].

S. przewalskii peuple le nord-est de la région autonome du Tibet, dans la préfecture de Qamdo ; elle a également été observée dans le sud-est de la région, en décembre et en avril, dans la vallée du Brahmapoutre[7]. Ces derniers signalements sont étranges, et il est possible que l'oiseau soit un simple hivernant dans la partie tibétaine du fleuve. Les deux individus signalés du sud-est du Tibet avaient de plus des parties inférieures particulièrement pâles et l'un d'eux était dans un habitat différent de celui favorisé généralement par S. przewalskii. Ces observations pourraient donc correspondre à la Sittelle à joues blanches (S. leucopsis), avec possiblement des traces d'introgression de S. przewalskii[2].

S. przewalskii peuple les forêts d'altitude, d'épicéas (Picea) ou de sapins (Abies), généralement jusqu'à la limite des arbres. Elle a été observée à 4 270 m au Sichuan en août et vers 2 250 m en juin, à 2 590-2 895 m dans le Qinghai, à 3 500-4 500 m dans le nord-est du Tibet[4] et à 2 895-3 050 m dans le sud-est du Tibet[9],[4].

Taxinomie

 src=
La Sittelle à joues blanches (S. leucopsis), ici un couple dessiné par John Gould, est l'espèce la plus proche de S. przewalskii.

L'explorateur russe Nikolaï Prjevalski découvre l'espèce en 1884, et cite l'oiseau sous le nom de Sitta eckloni sans fournir de description adéquate, faisant de ce nom un nomen nudum[12]. Le russe Mikhaïl Mikhaïlovitch Berezovski capture un spécimen mâle venant de la préfecture de Haidong, dans l'est du Qinghai[13],[14], et le décrit scientifiquement sous le nom de Sitta przewalskii en 1891 aux côtés de Valentin Bianchi[10] ; l'épithète spécifique rend hommage à Nikolaï Prjevalski[15]. L'espèce est décrite comme proche de la Sittelle à joues blanches (S. leucopsis), et par la suite considérée comme une sous-espèce de celle-ci. Pamela C. Rasmussen la traite comme espèce à part entière en 2005 dans son livre Birds of South Asia. The Ripley Guide[6], décision notamment suivie par Nigel J. Collar et John D. Pilgrim en 2007[16] et reprise par le Congrès ornithologique international et Alan P. Peterson ; aucune sous-espèce n'est distinguée[11],[17]. Rasmussen argue de différences morphologiques et de cris significatifs, mais l'ornithologiste Edward C. Dickinson explique qu'il serait bon d'étudier comment chaque espèce répond aux cris de l'autre pour soutenir plus solidement ce statut d'espèce pour S. przewalskii[18]. Les aires de répartition de la Sittelle de Przewalski et de S. leucopsis sont séparées l'une de l'autre par près de 1 500 kilomètres[8].

Extrait de la phylogénie des
sittelles selon Pasquet et al. (2014)[19] :

La Sittelle de Przewalski et S. leucopsis ont longtemps été rapprochées de la Sittelle à poitrine blanche (Sitta carolinensis) d'Amérique du Nord, ces oiseaux ayant même été par le passé traités comme conspécifiques. Dans le découpage en sous-genres du genre Sitta, peu utilisé, ces sittelles sont placées dans Sitta (Leptositta) Buturlin, 1916[20]. Simon Harrap propose que S. przewalskii, S. leucopsis et S. carolinensis pourraient être apparentées au groupe « canadensis », correspondant au sous-genre Sitta (Micrositta) et comprenant six espèces de sittelles de taille moyenne[3]. En 2014, Éric Pasquet et al. publient une phylogénie fondée sur l'ADN nucléaire et mitochondrial de 21 espèces de sittelles. La Sittelle à joues blanches n'est pas incluse dans l'étude, mais S. przewalskii est trouvée comme complètement basale, et ces deux espèces formeraient un groupe frère de toutes les autres sittelles. Dans ce dernier grand groupe, se distingue un premier clade regroupant la Sittelle à poitrine blanche, d'Amérique du Nord et la Sittelle géante (S. magna), contrevenant au rapprochement de S. przewalskii avec S. carolinensis[19].

Menaces et protection

La Sittelle de Przewalski est décrite comme rare en Chine et dans le sud-est du Tibet[4], mais étant longtemps traitée comme sous-espèce de la Sittelle à joues blanches, elle ne bénéficie pas de statut de menace particulier avant 2016. BirdLife International et l'Union internationale pour la conservation de la nature l'évalue alors comme espèce de « préoccupation mineure », en raison d'effectifs supposés stables et d'une distribution relativement vaste (estimée à 947 000 km2)[21],[22].

Annexes

Références taxinomiques

Notes et références
  1. a b c d e et f (en) Henry Eeles Dresser et Edward Delmar Morgan, « On new Species of Birds obtained in Kan-su by M. Berezovsky », Ibis, vol. 41, no 2,‎ avril 1899, p. 270-276 (DOI , lire en ligne)
  2. a b c et d (en) Josep del Hoyo, Andrew Elliott et David A. Christie, Handbook of the Birds of the World, vol. 13 : Penduline-tits to Shrikes, Lynx Edicions, 2008 (lire en ligne), « Sittidae (Nuthatches): Systematics »
  3. a b c d et e Harrap (1996), p. 150
  4. a b c et d Harrap (1996), p. 149
  5. (en) John E. Thayer et Outram Bangs, Memoirs of the Museum of Comparative Zoölogy at Harvard College, vol. 40, University Press, 1915 (OCLC ), « Aves: Sittidae, Sitta Przewalkii, Berezowski & Bianchi », p. 186
  6. a et b Rasmussen (2005)
  7. a b et c Harrap (1996), p. 148
  8. a et b (en) Jochen Martens, Dieter Thomas Tietze et Martin Päckert, « Phylogeny, Biodiversity, and Species Limits of Passerine Birds in the Sino-Himalayan Region—A Critical Review », Ornithological Monographs, vol. 70,‎ 2011, p. 64-94 (lire en ligne)
  9. a b et c (en) Frank Ludlow, « The birds of Kongbo and Pome, South-East Tibet », Ibis, vol. 93, no 4,‎ 1951, p. 547-578
  10. a et b Berezovski & Bianchi (1891)
  11. a et b Congrès ornithologique international
  12. (en) Richard Bowdler Sharpe, A Hand-list of the Genera and Species of Birds, 1903 (lire en ligne), p. 349
  13. (ru + de) Theodore Pleske, Научные результаты путешествия Пржевальског, vol. 2,‎ 1889 (lire en ligne), p. 174-176
  14. (en) James Lee Peters, Check-list of birds of the world, vol. XII, 1967, 495 p. (OCLC , lire en ligne), p. 128
  15. (en) Bo Beolens et Michael Watkins, Whose Bird? Men and Women Commemorated in the Common Names of Birds, Londres, Christopher Helm, 2003 (ISBN 978-0-7136-6647-2), p. 276
  16. (en) Nigel J. Collar et John D. Pilgrim, « Species-level changes proposed for Asian birds, 2005–2006 », BirdingASIA, vol. 8,‎ 2007, p. 14–30 (lire en ligne)
  17. Alan P. Peterson
  18. (en) Edward C. Dickinson, « Systematic notes on Asian birds. 62. A preliminary review of the Sittidae », Zoologische Verhandelingen, Leiden, vol. 80,‎ 2006, p. 225-240 (lire en ligne)
  19. a et b (en) Éric Pasquet, F. Keith Barker, Jochen Martens, Annie Tillier, Corinne Cruaud et Alice Cibois, « Evolution within the nuthatches (Sittidae: Aves, Passeriformes): molecular phylogeny, biogeography, and ecological perspectives », Journal of Ornithology,‎ avril 2014 (DOI )
  20. (en) Erik Matthysen (ill. David Quinn), The Nuthatches, A & C Black, 2010, 355 p. (ISBN 978-1-4081-2870-1, lire en ligne), chap. Appendix IScientific and Common Names of Nuthatches »), p. 269-270
  21. (en) Jonathan Ekstrom et Stuart Butchart, « White-cheeked Nuthatch - BirdLife Species Factsheet », BirdLife International (consulté le 13 mars 2014)
  22. Union internationale pour la conservation de la nature
La version du 21 mai 2014 de cet article a été reconnue comme « article de qualité », c'est-à-dire qu'elle répond à des critères de qualité concernant le style, la clarté, la pertinence, la citation des sources et l'illustration.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Sittelle de Przewalski: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Sitta przewalskii

La Sittelle de Przewalski (Sitta przewalskii) est une espèce d'oiseaux de la famille des Sittidae. Longtemps considérée comme sous-espèce de la Sittelle à joues blanches (Sitta leucopsis), elle s'en distingue néanmoins sensiblement par sa morphologie et ses vocalisations. C'est une sittelle de taille moyenne, mesurant environ 12,5 cm de longueur. Les parties supérieures sont d'un gris-bleu sombre, avec le sommet de la tête presque noir. Les parties inférieures sont orange cannelle à partir de la gorge jusqu'aux sous-caudales, avec une coloration plus intense sur les flancs, et les joues sont chamois. Les cris de la Sittelle de Przewalski consistent en des phrases alternant sifflements ascendants et courtes notes. Peu de données existent quant à son écologie, qui est cependant probablement comparable à celle de la Sittelle à joues blanches.

La Sittelle de Przewalski est endémique de Chine, et vit dans l'Est du Qinghai jusqu'au Gansu et au Sichuan. Elle y peuple les forêts ou les milieux ouverts, et sa répartition altitudinale varie selon les localités, mais s'étale de 2 250 à 4 500 m. L'espèce est découverte en 1884 par l'explorateur russe Nikolaï Prjevalski qui la nomme « Sitta eckloni » (nomen nudum), mais n'est scientifiquement décrite qu'en 1891 à partir d'un spécimen collecté dans la préfecture de Haidong, son nom commémorant son découvreur original. Par la suite traitée comme sous-espèce de la Sittelle à joues blanches, cette sittelle se voit attribuer le rang d'espèce à part entière en 2005, dans la monographie sur l'avifaune d'Asie du Sud de Pamela C. Rasmussen, Birds of South Asia. The Ripley Guide. S. przewalskii et S. leucopsis, d'Asie, ont longtemps été rapprochées de la Sittelle à poitrine blanche (S. carolinensis) d'Amérique du Nord, mais des études utilisant plusieurs marqueurs moléculaires contredisent cette hypothèse et font des deux espèces asiatiques les plus basales des sittelles. Les effectifs de l'espèce ne sont pas estimés mais sont supposés stables, et la distribution de l'oiseau est relativement vaste. Pour ces raisons, l'Union internationale pour la conservation de la nature considère l'oiseau comme de « préoccupation mineure ».

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Sitta przewalskii ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

Sitta przewalskii (gabeador de Przewalsky), chamada orixinalmente co nomen nudum "Sitta eckloni", é unha especie de ave da familia Sittidae, os gabeadores. Durante moito tempo foi considerada unha subespecie de Sitta leucopsis, pero difire dela significativamente na súa morfoloxía e vocalizacións. Tanto S. przewalskii coma S. leucopsis foron consideradas especies moi próximas a Sitta carolinensis. É un gabeador de tamaño medio, duns 13 cm de lonxitude. A parte superior do seu corpo é de cor azul agrisado escuro, que se fai negro azulado escuro no píleo. A cara e gorxa son de cor laranxa-beige, que se fai cor canela intensa nas partes inferiores, intensificando a cor nas partes laterais do peito. As vocalizacións consisten en series alternantes de asubíos ascendentes e notas curtas.

A ave é endémica de áreas do sueste do Tíbet e o oeste da China central, incluíndo o leste de Qinghai, Gansu ed Sichuan, onde habita en bosques de montaña de coníferas, como píceas e abetos. A altitude á que aniña varía segundo a localidade, pero normalmente é de 2 250 a 4 500 m de altura. A especie describiuse primeiramente en 1891 a partir dun espécime recollido na perfectura chinesa de Haidong. O seu nome científico conmemora o explorador ruso Nikolay Przhevalsky, que descubriu a especie en 1884. Sábese pouco sobre a súa ecoloxía, que probablemente é comparable á de S. leucopsis.

Déuselle o rango de especie (separándoa de S. leucopsis) en 2005 na obra de Pamela C. Rasmussen Birds of South Asia. The Ripley Guide. Outras autoridades aceptaron seguidamente isto, pero en 2014, o status como especie ameazada de S. przewalskii aínda non fora avaliado pola BirdLife International nin pola Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Un estudo filoxenético de 2014 atopou que a especie é basal na árbore evolutiva dos gabeadores entre un conxunto de 21 especies examinadas, o que desbota a hipótese de que S. przewalskii puidese ser a mesma especie que S. carolinensis.

Taxonomía

Os gabeadores constitúen o xénero Sitta de paseriformes que pertencen á familia Sittidae.[1] O xénero pode dividirse en sete subxéneros,[a] e S. przewalskii pertence ao subxénero Leptositta, xunto coa súa subespecie nomeada Sitta leucopsis e Sitta carolinensis.[2] Os gabeadores caracterízanse pola súa única meneira de baixar boca abaixo polos troncos das árbores. A maioría teñen partes superiores grises ou azuladas e unha liña ocular negra,[3][4] aínda que o gabeador de Przevalski carece de liña ocular.[5]

Sitta przewalskii foi descrita cientificamente en 1891 polos rusos Mikhail Mikhailovich Berezovsky e Valentin Bianchi[6] baseándose nun só espécime obtido na China na prefectura de Haidong, no leste de Qinghai.[7] O nome científico da especie honra ao explorador ruso Nikolay Przewalsky,[8] que decubriu a especie no Tíbet en 1884 e denominouna Sitta eckloni sen dar dela unha descrición adecuada, converténdose este nun nomen nudum.[9][10] Aínda que áres de distribución principais de S. przewalskii e de S. leucopsis están separados case 1 500 km,[11] o gabeador de Przevalski foi descrito como unha especie estreitamente relcionada con S. leucopsis, e foron desde entón consideradas como conespecíficas, tratándose S. przewalskii como unha subespecie de S. leucopsis.[12][b]

En 2005, Pamela C. Rasmussen deulle ao taxon o status de especie separada no seu libro Birds of South Asia. The Ripley Guide.[13] A clasificación foi utilizada polos ornitólogos Nigel J. Collar e John D. Pilgrim en 2007,[14] e apoiada no Congreso Ornitolóxico Internacional por Alan P. Peterson no seu coñecido Zoological Nomenclature Resource (Zoonomen),[15] e pola Internet Bird Collection (IBC), patrocinada poloHandbook of the Birds of the World.[16] Non se identificaron subespecies dentro de S. przewalskii.[17]

Ao explicar esta separación de especies, Rasmussen sinalou as diverxencias en morfoloxía e diferenzas significativas nas vocalizacións entre elas.[13] O ornitólogo Edward C. Dickinson indicou nun artigo de 2006 que, aída que se delinearan as diferenzas morfolóxicas e vocais entre S. przewalskii e S. leucopsis, había poucos informes publicados que presentasen detalles morfolóxicos comparativos, e que sería interesante estudar como respondía cada taxón ás chamadas do outro.[18]

A especie S.leucopsis con S. przewalskii incluída nela, foi considerada como estreitamente relacionada con Sitta carolinensis, que ten unha chamada de contacto similar (aínda que a de S. carolinensiss é algo máis alta en ton), e ás veces foron tratadas como conespecíficas. Á súa vez, propúxose que o triunvirato formado por S. przewalskii, S. leucopsis e S. carolinensis podía estar relacionado con Sitta canadensis, grupo monofilético, correspondente ao subxénero Micrositta, que inclúe seis especies de gabeadores de tamaño medio.[c] As relacións entre elas seguen sendo pouco claras.[2][20][21] Un estudo molecular feito por Eric Pasquet en 2014 proporcionou algunha claridade.[4]

En 2014, Eric Pasquet, et al. publicaron unha filoxenia baseada no exame do ADN nuclear e mitocondrial de 21 especies de gabeadores. Aínda que S. leucopsis non estaba incluída no estudo, encontrou que dentro do grupo de gabeadores estudados,[d] S. przewalskii é basal ("un antepasado na base (ou raíz)") na árbore evolutiva da familia dos gabeadores, e así un "grupo irmán de todos os outros gabeadores, sen ningún parente próximo".[4] Estes descubrimentos resultaron de análises filoxenéticas (nas que se empregaron inferencias bayesianas e métodos de máxima verosimilitude). Despois realizouse unha análise bioxeográfica (usando o modelo de dispersión-extinción-cladoxénese). O cladograma que se debuxou a partir das evidencias indica que o primeiro clado e os descendentes máis próximos do gabeador de Przevalski son S. carolinensis e S. magna, o que desbota a hipótese de que S. przewalskii pertence á mesma especie que S. carolinensis.[4]

Descrición

 src=
Ilustración de S. przewalskii coa plumaxe gastada, feita por J.G. Keulemans

Como Sitta przewalskii foi durante longo tempo considerada unha subespecie de S. leucopsis, a súa descrición fíxose con frecuencia en comparación con ela.[12] Aínda que ambas as especies carecen da típica liña ocular dos gabeadores, a súa coloración é distinta, xa que S. leucopsis é máis branca ou beige crema na súa gorxa, cara, peito, flancos e ventre, onde S. przewalskii ten diversos tons e concentracións de cor canela. S. przewalskii é tamén o máis pequeno dos dous, e o seu peteiro é claramente máis delgado.[13][22] Os machos e femias da especie son case idénticos en aspecto,[23] excepto polas cores canela máis vivas do macho.[13]

As áreas sobre os ollos, incluíndo a fronte, píleo e caluga, son dun negro azulado intenso. O propio manto é dunha cor azul agrisada escura a medio escura como tamén as remeiras terciarias e as coberteiras da parte superior da á, que se fan grises escuras nas coberteiras medias, grandes e nas primarias, así como na álula. As secundarias e primarias internas están beireadas de azul agrisado. As rectrices centrais son azul agrisadas e as rectrices externas son dun gris anegrado, facéndose máis claras cara ás puntas.[3]

A cara e áreas próximas, incluíndo o loro, zona superciliar, coberteiras, meixelas e gorxa son dun beige-laranxa branco.[3][24] Na zona ventral, a barriga e o peito son dunha cor canela viva, que se escurece a laranxa-canela nos laterais do peito. Os flancos posteriores e plumas coberteiras de debaixo da cola son avermellados.[3][25] Na plumaxe gastada, a cor pode ser desigual nas partes inferiores e de tons máis claros. A mandíbula superior do peteiro é negra, e a inferior é gris cunha punta negra. O iris e patas son marróns escuras.[12] Os xuvenís da especie lembran o adulto pero a base do seu peteiro é amarela, proporcionadamente máis curta, e a súa cor global é menos viva.[3]

O gabeador de Przevalski é unha ave de medio tamaño, que mide de 12,5 a 13 cm de lonxitude.[5][12] A á pregada do macho é de 72 a 77 mm de longo e a da femia de 69 a 74 mm; uns 4 mm máis curta como media que a de S. leucopsis. A envergadura das ás é duns 22,5 cm. O peteiro mide de 17 a 17,6 mm, e é máis delgado e curto que o de S. leucopsis, no cal o peteiro é de aproximadamente 21 mm de longo.[20] O tarso é de 18 mm, e a cola de 43 mm de lonxitude.[12]

Vocalizacións e comportamento

As chamadas territoriais de S. przewalskii difiren significativamente das de S. leucopsis, cuxas notas son máis nasais, mentres que o canto de S. przewalskii consta de longos versos compostos de asubíos de ton ascendednte, intercalados con notas curtas.[11] De acordo co Handbook of the Birds of the World, as súas vocalizacións inclúen un "suave e amortecido 'chip' repetido en series irregulares..; un alto e enfático, 'duip' ou 'duip-ip' asubiado; un lixeiramente nasal e queixumento 'que', xeralmente repetido de 3 a 5 veces...; e unha notas máis febles 'pi-pi-pi-pi...' ou 'sit-sit-sit-sit...' no mesmo ton pero lentamente cara ao final da frase."[3]

En 1950, o naturalista inglés Frank Ludlow informou dunha descrición da ave, que fora feita por Ernst Schäfer, que estudou un macho adulto preto de Litang en 1934. Caracterizouna como: "un dos máis tímidos e raros habitantes dos bosques de coníferas",[26] que leva unha vida solitaria, moi similar ás poboacións próximas do peto de tres dedos (Picoides tridactylus funebris). En contraste, Ludlow observou a especie no sueste do Tíbet, probablemente durante o inverno, e non atopou que fose especialmente reservada. Informou que cazara un espécime nun salgueiro, afastado dos terreos usuais de nidificación de coníferas.[26] O espécime foi capturado na periferia dun bosque, nunha elevación entre dous vales, onde estaba pousado sobre unha rama morta desde a cal se lanzaba en persecución de insectos en voo, como faría un muscicápido.[6][12]

Poden escoitarse as súas vocalizacións en xeno-canto.

Distribución e hábitat

 src=
Distribución aproximada de S. przewalskii Distribución aproximada de S. leucopsis

A especie é endémica dunha área da China central e sueste do Tíbet.[17] En China encóntranse no leste de Qinghai, desde as montañas Daba ata polo norte ao Condado autónomo de Menyuan Hui e polo sur ata a meseta de Amdo (35° N 101° E), e na parte sur de Qinghai no Condado de Nangqên; na área do río Amarelo no condado de Xinghai; en Gansu, suroeste de Xiahe e Min; en Sichuan, onde foi observada ao norte, centro e oeste da provincia, incluíndo algúns avistamentos no condado de Songpan na reserva natural do val de Jiuzhaigou, nas montañas Qionglai no distrito de Wolong, na rexión do condado de Barkam, e na área de Litang. A especie foi tamén observada en Kunming, Yunnan, na parte máis meridional da China, a onde migra probablemente para pasar o inverno.[5]

No Tíbet, a especie atopouse no nordeste, na prefectura de Chamdo; e na zona sueste nas rexións de Tse (en decembro) e Dzeng (en abril), ambos na rexión do val do río Yarlung Tsangpo. Os avistamentos no val do Tsangpo poden ser anómalos, indicando só unha visita invernal. A ave observada en Dzeng estaba nun ambiente alleo ao hábitat de bosque de coníferas normal da especie, e tanto os individuos vistos en Dzeng coma en Tse teñen atipicamente partes inferiores claras, o que indica que poderían ser S. leucopsis, pero con trazos de introgresións xenéticas do gabeador de Przewalski.[3]

S. przewalskii habita bosques de montaña de coníferas de píceas ou abetos. O seu rango altitudinal xeralmente aproxímase á liña de árbores do bosque. Na China foi observada a alturas de 4 270 m (en Sichuan durante agosto) e en Qinghai entre os 2 590 e 2 895 m de altura e a aproximadamente 2 250 m (durante xuño). No oeste de Nepal o seu intervalo altitudinal é de 2 745 a 4 575 m de altura. No Tíbet foron rexistrados a alturas de 3 500 a 4 500 m no noroeste, e de 2 895 a 3 050 m no sueste.[26][27]

Ameazas e protección

S. przewalskii aínda non é tratada como unha especie independente por BirdLife International nin pola Unión Internacional para a Conservación da Natureza (IUCN), e o nivel de ameaza que soporta non foi avaliado. Malia que foi descrita como rara na China e sueste do Tíbet,[27] dado que o taxon é tratado como unha subespecie de S. leucopsis, a avaliación da súa poboación incorpora a abundancia relativa da súa especie parental.[e] Adopta a categoría da súa especie parental de "menos preocupante".[28][29] Como S. przewalskii non foi estudada estensamente de forma independente de S. leucopsis, non se lle podería aplicar unha clasificación de "deficiente en datos", porén, a rareza de avistamentos desta ave indica que debería haber preocupación polo seu status; polo que pode garantirse que lle correspondería unha clasificación de "case ameazada" ou mesmo "vulnerable".[3][f]

Notas e referencias

Notas
  1. Sendo estas Callisitta, Poecilositta, Oenositta, Sitta, Mesositta, Micrositta e Leptositta.[2]
  2. Cando traducía do ruso ao inglés en 1899, despois de examinar un espécime en 1884 ou 1885, Berezovski describiu a ave como "moi próxima a Sitta leucopsis, diferindo, ao parecer, só en ser máis pequena e ter case todas as partes inferiores fortemente avermelladas."[12]
  3. Sendo estas Sitta canadensis, Sitta villosa, Sitta yunnanensis, Sitta krueperi, Sitta ledanti e Sitta whiteheadi.[19]
  4. As 21 especies foron tomadas das 24 especies recoñecidas no xénero por Harrap e Quinn en 1996. Destas, o estudo omitiu Sitta castanea, Sitta solangiae e Sitta victoriae. Tratouse S. przewalskii como unha subespecie de S. leucopsis. Porén, o Congreso Ornitolóxico Internacional recoñeceu 28 especies en 2012, baseándose na elevación de catro taxóns do status de subespecie a especie plena, incluíndo o gabeador de Przewalski e tres especies do grupo europaea.[4]
  5. Segundo BirdLife International, a poboación de S. leucopsis en conxunto (é dicir, incluíndo o gabeador de Przewalski como unha subespecie), "sospéitase que está en declive debido á destrución e fragmentación de hábitat que está producíndose".[28] Porén, como (en conxunto) teñen unha ampla área de distribución e son bastante abondosos en partes da India e Paquistán, non traspasan o limiar necesario para clasificalos como vulnerables.[28]
  6. A IUCN recomenda que se debe evitar clasificar unha especie como con datos deficientes cando a ausencia de rexistros pode en realidade indicar unha abundancia perigosamente baixa: "Se a área de distribución dun taxon se sospeita que está relativamente circunscrita, se pasou un período considerable de tempo desde o último rexistro do taxon, ou se hai probabilidades razoables de existencia de exames dos que non se informou nos cales o taxon non se atopou, ou que a peda de hábitat tivo un impacto desfavorable, o status de ameazada pode estar ben xustificado".[30]
Referencias
  1. Sibley, David; Elphick, Chris; Dunning, John Barnard (2001). Sibley guide to bird life and behavior. Alfred A. Knopf. p. 434. ISBN 978-0-679-45123-5.
  2. 2,0 2,1 2,2 Matthysen 2010, p. 269–270.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 Hoyo, Josep del; Elliott, Andrew; Christie, David A. (2008). "Sittidae (Nuthatches): Systematics". Handbook of the Birds of the World: Penduline-tits to Shrikes 13. Lynx Edicions (HBW Alive for online version).
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Pasquet, Eric; Barker, F. Keith; Martens, Jochen; Tillier, Annie; Cruaud, Corinne; Cibois, Alice (April 2014). "Evolution within the nuthatches (Sittidae: Aves, Passeriformes): molecular phylogeny, biogeography, and ecological perspectives". Journal of Ornithology. doi:10.1007/s10336-014-1063-7.
  5. 5,0 5,1 5,2 Harrap 1996, p. 148.
  6. 6,0 6,1 Berezovski, Mikhaïl Mikhaïlovitch; Bianchi, Valentin (1891). Ptitsy gansuiskago puteshestviia G. N. Potanina 1884-1887 (en Russian). Tip. I. Akademii nauk. p. 119. ISBN 978-1-245-17354-4.
  7. Peters, James Lee (1967). Raymond A. Paynter Jr., ed. Check-List of Birds of the World XII. Museum of Comparative Zoology. p. 137. OCLC 605148103.
  8. Beolens, Bo; Watkins, Michael (2003). Whose Bird? Men and Women Commemorated in the Common Names of Birds. Christopher Helm. p. 276. ISBN 978-0-7136-6647-2.
  9. Sharpe, R. Bowdler (1903). A Hand-list of the Genera and Species of Birds IV. The Trustees of the British Museum. p. 349. OCLC 1988804.
  10. Sclater, Philip Lutley; Saunders, Howard (1885). "Recently published ornithological works – 'Przewalski's Journey in Tibet' ". The Ibis (British Ornithologists' Union) III (fifth series): 110. OCLC 1377260.
  11. 11,0 11,1 Martens, Jochen; Tietze, Dieter Thomas; Päckert, Martin (February 2011). "Phylogeny, biodiversity, and species limits of passerine birds in the Sino-Himalayan region—a critical review". Ornithological Monographs 70: 64–94. doi:10.1525/om.2011.70.1.64. Arquivado dende o orixinal o 14 de marzo de 2014. Consultado o 10 de decembro de 2017.
  12. 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 Dresser, Henry Eeles; Morgan, Edward Delmar (April 1899). "On new species of birds obtained in Kan-su by M. Berezovsky". Ibis 41 (2): 270–276. doi:10.1111/j.1474-919X.1899.tb05554.x.
  13. 13,0 13,1 13,2 13,3 Rasmussen, Pamela C. (2005). Birds of South Asia. The Ripley Guide 2. Illustrated by John C. Anderton. Smithsonian Institution and Lynx Edicions. p. 537. ISBN 84-87334-66-0.
  14. Collar, Nigel J.; Pilgrim, John D. (2007). "Species-level changes proposed for Asian birds, 2005–2006" (PDF). Oriental Bird Club (BirdingASIA) 8: 14–30.
  15. Peterson, Alan P. "World Birds Taxonomic List – 'Passeriformes: Sittidae Lesson 1828' ". Zoonomen – Zoological Nomenclature Resource. Consultado o April 10, 2014.
  16. "Przewalski's Nuthatch ('Sitta przewalskii')". The Internet Bird Collection (IBC). Consultado o April 12, 2014.
  17. 17,0 17,1 "Nuthatches, Wallcreeper, treecreepers, mockingbirds, starlings & oxpeckers". Version 6.4. International Ornithological Congress (IOC) World Bird List. October 22, 2016. Family Sittidae. Arquivado dende o orixinal o January 7, 2017.
  18. Dickinson, Edward C. (2006). "Systematic notes on Asian birds. 62. A preliminary review of the Sittidae". Zoologische Verhandelingen, Leiden (Rijksmuseum) 80 (5): 225–240. ISSN 0024-0672.
  19. Matthysen 2010, p. 270.
  20. 20,0 20,1 Harrap 1996, p. 150.
  21. Pasquet, Eric (January 1998). "Phylogeny of the nuthatches of the Sitta canadensis group and its evolutionary and biogeographic implications". Ibis 140 (1): 150–156. doi:10.1111/j.1474-919X.1998.tb04553.x.
  22. Harrap 1996, p. 148-150.
  23. Thayer, John E.; Bangs, Outram (1915). "Aves: Sittidae, Sitta Przewalkii, Berezowski & Bianchi". Memoirs of the Museum of Comparative Zoölogy at Harvard College 40. University Press. p. 186. OCLC 1642017.
  24. Harrap 1996, p. 16-17.
  25. Harrap 1996, p. 149-150.
  26. 26,0 26,1 26,2 Ludlow, Frank (October 1951). "The birds of Kongbo and Pome, South-East Tibet". Ibis 93 (4): 547–578. doi:10.1111/j.1474-919X.1951.tb05458.x.
  27. 27,0 27,1 Harrap 1996, p. 149.
  28. 28,0 28,1 28,2 Ekstrom, Jonathan; Butchart, Stuart. "White-cheeked Nuthatch - BirdLife Species Factsheet". BirdLife International. Consultado o April 11, 2014.
  29. "Sitta leucopsis". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2013.2 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. 2012. Consultado o April 11, 2014.
  30. Sutherland, William J. (2008). "Definition of IUCN Categories (dada pola IUCN en 1994)". The Conservation Handbook: Research, Management and Policy. John Wiley & Sons. p. 23. ISBN 978-0-470-99934-9.

Véxase tamén

Bibliografía

  • Harrap, Simon (1996). Christopher Helm, ed. Tits, Nuthatches and Treecreepers. Illustrated by David Quinn. ISBN 978-0-7136-3964-3.
  • Matthysen, Erik (2010). The Nuthatches. Illustrated by David Quinn. A & C Black. ISBN 978-1-4081-2870-1.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Sitta przewalskii: Brief Summary ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

Sitta przewalskii (gabeador de Przewalsky), chamada orixinalmente co nomen nudum "Sitta eckloni", é unha especie de ave da familia Sittidae, os gabeadores. Durante moito tempo foi considerada unha subespecie de Sitta leucopsis, pero difire dela significativamente na súa morfoloxía e vocalizacións. Tanto S. przewalskii coma S. leucopsis foron consideradas especies moi próximas a Sitta carolinensis. É un gabeador de tamaño medio, duns 13 cm de lonxitude. A parte superior do seu corpo é de cor azul agrisado escuro, que se fai negro azulado escuro no píleo. A cara e gorxa son de cor laranxa-beige, que se fai cor canela intensa nas partes inferiores, intensificando a cor nas partes laterais do peito. As vocalizacións consisten en series alternantes de asubíos ascendentes e notas curtas.

A ave é endémica de áreas do sueste do Tíbet e o oeste da China central, incluíndo o leste de Qinghai, Gansu ed Sichuan, onde habita en bosques de montaña de coníferas, como píceas e abetos. A altitude á que aniña varía segundo a localidade, pero normalmente é de 2 250 a 4 500 m de altura. A especie describiuse primeiramente en 1891 a partir dun espécime recollido na perfectura chinesa de Haidong. O seu nome científico conmemora o explorador ruso Nikolay Przhevalsky, que descubriu a especie en 1884. Sábese pouco sobre a súa ecoloxía, que probablemente é comparable á de S. leucopsis.

Déuselle o rango de especie (separándoa de S. leucopsis) en 2005 na obra de Pamela C. Rasmussen Birds of South Asia. The Ripley Guide. Outras autoridades aceptaron seguidamente isto, pero en 2014, o status como especie ameazada de S. przewalskii aínda non fora avaliado pola BirdLife International nin pola Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Un estudo filoxenético de 2014 atopou que a especie é basal na árbore evolutiva dos gabeadores entre un conxunto de 21 especies examinadas, o que desbota a hipótese de que S. przewalskii puidese ser a mesma especie que S. carolinensis.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Przewalski's boomklever ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Vogels

De Przewalski's boomklever (Sitta przewalskii) is een zangvogel uit het geslacht Sitta.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in zuidoostelijk Tibet en westelijk Centraal-China.

Externe link

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Przewalski's boomklever: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De Przewalski's boomklever (Sitta przewalskii) is een zangvogel uit het geslacht Sitta.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Sitta przewalskii ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Sitta przewalskii (certídeo de Przewalsky), chamada originalmente com o nomen nudum "Sitta eckloni", é uma espécie de ave da família Sittidae, os certídeos.[1] Durante muito tempo foi considerada uma subespécie de Sitta leucopsis, mas difere dela significativamente na sua morfologia e vocalizações. Tanto S. przewalskii como S. leucopsis foram consideradas espécies muito próximas à Sitta carolinensis. É um certídeo de tamanho médio, com cerca de 13 cm de comprimento. A parte superior do seu corpo é azul acinzentado escuro, que se torna preto azulado escuro no píleo. O focinho e garganta são de cor laranja-beige, que se torna cor canela intensa nas partes inferiores, intensificando a cor nas partes laterais do peito. As vocalizações consistem em séries alternadas de assobios ascendentes e notas curtas.

A ave é endémica de áreas do sudeste do Tíbete e oeste da China central, incluindo o leste de Qinghai, Gansu e Sichuan, onde habita em florestas de montanha de coníferas, como píceas e abetos. A altitude em que nidifica varia segundo a localidade, mas normalmente é de 2 250 a 4 500 m de altura. A espécie foi pela primeira vez descrita em 1891 a partir de um espécime recolhido na perfectura chinesa de Haidong. O seu nome científico foi-lhe outorgado em honra ao explorador russo Nikolay Przhevalsky, que descobriu a espécie em 1884. Sabe-se pouco sobre a sua ecologia, que provavelmente é comparável à de S. leucopsis.

A classificação de espécie (separando-a de S. leucopsis) foi-lhe dada em 2005 na obra de Pamela C. Rasmussen Birds of South Ásia. The Ripley Guide. Outras autoridades aceitaram posteriormente isto, mas em 2014, o status como espécie ameaçada de S. przewalskii ainda não fora avaliado pela BirdLife International nem pela União Internacional para a Conservação da Natureza. Um estudo filogenético de 2014 descobriu que a espécie é basal na árvore evolutiva dos certídeos entre um conjunto de 21 espécies examinadas, o que desbota a hipótese de que S. przewalskii pudesse ser a mesma espécie que S. carolinensis.

Referências

  1. Sibley, David; Elphick, Chris; Dunning, John Barnard (2001). Sibley guide to bird life and behavior. [S.l.]: Alfred A. Knopf. p. 434. ISBN 978-0-679-45123-5

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Sitta przewalskii: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Sitta przewalskii (certídeo de Przewalsky), chamada originalmente com o nomen nudum "Sitta eckloni", é uma espécie de ave da família Sittidae, os certídeos. Durante muito tempo foi considerada uma subespécie de Sitta leucopsis, mas difere dela significativamente na sua morfologia e vocalizações. Tanto S. przewalskii como S. leucopsis foram consideradas espécies muito próximas à Sitta carolinensis. É um certídeo de tamanho médio, com cerca de 13 cm de comprimento. A parte superior do seu corpo é azul acinzentado escuro, que se torna preto azulado escuro no píleo. O focinho e garganta são de cor laranja-beige, que se torna cor canela intensa nas partes inferiores, intensificando a cor nas partes laterais do peito. As vocalizações consistem em séries alternadas de assobios ascendentes e notas curtas.

A ave é endémica de áreas do sudeste do Tíbete e oeste da China central, incluindo o leste de Qinghai, Gansu e Sichuan, onde habita em florestas de montanha de coníferas, como píceas e abetos. A altitude em que nidifica varia segundo a localidade, mas normalmente é de 2 250 a 4 500 m de altura. A espécie foi pela primeira vez descrita em 1891 a partir de um espécime recolhido na perfectura chinesa de Haidong. O seu nome científico foi-lhe outorgado em honra ao explorador russo Nikolay Przhevalsky, que descobriu a espécie em 1884. Sabe-se pouco sobre a sua ecologia, que provavelmente é comparável à de S. leucopsis.

A classificação de espécie (separando-a de S. leucopsis) foi-lhe dada em 2005 na obra de Pamela C. Rasmussen Birds of South Ásia. The Ripley Guide. Outras autoridades aceitaram posteriormente isto, mas em 2014, o status como espécie ameaçada de S. przewalskii ainda não fora avaliado pela BirdLife International nem pela União Internacional para a Conservação da Natureza. Um estudo filogenético de 2014 descobriu que a espécie é basal na árvore evolutiva dos certídeos entre um conjunto de 21 espécies examinadas, o que desbota a hipótese de que S. przewalskii pudesse ser a mesma espécie que S. carolinensis.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Przjevalskijnötväcka ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Przjevalskijnötväcka[2] (Sitta przewalskii) är en tätting i familjen nötväckor som enbart förekommer i Kina.[3] Fram tills nyligen behandlades den som en del av vitkindad nötväcka.

Kännetecken

Utseende

Przjevalskijnötväckan är en liten till medelstor (12,5 cm) nötväcka med djupt kanelbrun undersida. Hjässan och nacken är glansigt svart medan resten av ovansidan är blågrå. Till skillnad från de flesta andra nötväckearter saknar den en svart ansiktsmask, vilket vilket gör att ögat sticker ut på den ljusa kinden. Den är mycket lik vitkindad nötväcka, men har mycket kortare och tunnare näbb samt istället för gråvit undersida mer beigefärgade kinder och strupe som gradvis övergår i kanelbrunt på bröst och buk.

Sitta przewalskii Keulemans.jpg

Läten

Lätena skiljer sig tydligt från vitkindad nötväcka, där sången istället för att vara nasal består av visslingar som stiger i tonhöjd, upplandat med kortare toner.[4] Bland lätena hörs dämpade "chip", högljudda visslande "dweep", nasala "que" och tunnare , avstannande "pee-pee-pee-pee".[5]

Utbredning och systematik

Przjevalskijnötväcka förekommer i västra Kina från Qinghai till södra Sichuan, sydvästra Gansu, nordöstra Tibet och Yunnan.[3] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Släktskap

Tidigare behandlades fågeln som underart till vitkindad nötväcka (Sitta leucopsis) och vissa gör det fortfarande.[6] Den har tillsammans med vitkindad nötväcka antagits vara nära släkt med nordamerikanska arten vitbröstad nötväcka som även den saknar den svarta ögonmasken. DNA-studier[7] visar dock att de inte är nära släkt, där przjevalskijnötväckan istället är systerart till alla andra nötväckor.

Levnadssätt

Przjevalskijnötväckan hittas i bergstrakter i skog med både ädelgran och gran, men också mer parkartat skogslandskap. Ingen information finns om dess föda och enda kunskapen om dess häckningsbiologi är en observation av en individ vid bo 2 juli. Arten är stannfågel men kan möjligen röra sig till lägre liggande områden vintertid.[5]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stabil populationsutveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats.

Namn

Fågelns svenska och vetenskapliga artnamn hedrar Nikolaj Przjevalskij (1839-1888), general i ryska armén samt upptäckresande och naturforskare i Centralasien.[8]

Noter

  1. ^ [a b c] Birdlife International 2016 Sitta przewalskii Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-10.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2019) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2019-02-05
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-02-01
  4. ^ Martens, Jochen; Tietze, Dieter Thomas; Päckert, Martin (February 2011). ”Phylogeny, biodiversity, and species limits of passerine birds in the Sino-Himalayan region—a critical review”. Ornithological Monographs 70: sid. 64–94. doi:10.1525/om.2011.70.1.64. http://www.aoucospubs.org/doi/abs/10.1525/om.2011.70.1.64.
  5. ^ [a b] Harrap, S. (2019). Przevalski's Nuthatch (Sitta przewalskii). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/59931 7 februari 2019).
  6. ^ Dickinson, E.C., J.V. Remsen Jr. & L. Christidis (Eds). 2013-2014. The Howard & Moore Complete Checklist of the Birds of the World. 4th. Edition, Vol. 1, 2, Aves Press, Eastbourne, U.K.
  7. ^ Pasquet, É., Barker, F.K., Martens, J., Tillier, A., Cruaud, C. & Cibois, A. (2014) Evolution within the nuthatches (Sittidae: Aves, Passeriformes): molecular phylogeny, biogeography, and ecological perspectives. J. Orn. 155(3): 755–765.
  8. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Przjevalskijnötväcka: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Przjevalskijnötväcka (Sitta przewalskii) är en tätting i familjen nötväckor som enbart förekommer i Kina. Fram tills nyligen behandlades den som en del av vitkindad nötväcka.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Trèo cây Przevalski ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Trèo cây Przevalski, tên khoa học Sitta przewalskii, là một loài chim trong họ Sittidae.[1]

Phân loại

 src=
Đôi chim Sitta leucopsis là loài gần nhất của Sitta przewalskii. Bức tranh dược vẽ bởi John GouldHenry Constantine Richter

Chú thích

  1. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo

  •  src= Dữ liệu liên quan tới Sitta przewalskii tại Wikispecies
  • Rasmussen, P.C., and J.C. Anderton. 2005. Birds of South Asia. The Ripley guide. Volume 2: attributes and status. Smithsonian Institution and Lynx Edicions, Washington D.C. and Barcelona


Hình tượng sơ khai Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Trèo cây Przevalski: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Trèo cây Przevalski, tên khoa học Sitta przewalskii, là một loài chim trong họ Sittidae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Поползень Пржевальского ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
 src=
Иллюстрация Йоханнеса Кёлеманса из книги «Научные результаты путешествий Н. М. Пржевальского по Центральной Азии» (1889)

Это среднего размера поползень: его длина 12,5—13 см, размах крыльев около 22,5 см[20][9]. При описании птицы обычно используется её сравнение с белощёким поползнем, поскольку они имеют общие морфологические характеристики и долгое время рассматривались как один вид[9]. Общим определяющим признаком этих двух птиц является отсутствие «маски» — тёмной полосы через глаз, которая в том или ином виде встречается у всех остальных представителей семейства. Китайский вид несколько мельче гималайского, имеет более тонкий клюв. Отличается окраска нижней стороны тела: у белощёкого она беловато- или серовато-жёлтая, тогда как у поползня Пржевальского более тёмная, состоит из оттенков оранжевого от ржавчато-рыжего до насыщенного каштаново-рыжего[10][21][3]. Самец немного более ярко окрашен[10], но в целом похож на самку[22].

Лоб, темя, затылок и зашеек блестящие иссиня-чёрные. Спина и предплечья аспидно-синие. Малые кроющие крыла и верхние кроющие маховых второго порядка буро-чёрные, с фиолетовым (индиго) оттенком по наружным опахалам. Верхние кроющие главных маховых и махи буро-чёрные, махи третьего порядка с фиолетовым (индиго) оттенком. Нижние кроющие крыла и маховых второго порядка грязно-белые со светло-рыжим оттенком на концах. Нижние кроющие главных махов светло буро-чёрные. Нижняя сторона махов чёрно-серая, более светлая к основанию и по внутреннему опахалу. Рули: средняя пара аспидно-синяя, как спина; вторая и третья пара чёрные, с узкой аспидно-серой конечной каймой, которая шире на наружном опахале; четвёртая пара подобна предыдущей паре, но серая кайма шире, а на концах внутреннего опахала маленькое белое пятнышко; пятая пара чёрная в основной части, с серым концом и широкой предконечной белой полосой на внутреннем опахале; шестая, самая внешняя пара подобна предыдущей, но серый цвет на конце занимает больше места и широкая белая предконечная полоса проходит через всё перо[3].

Голос

Наиболее значимым отличием двух видов является территориальная песня самца. У белощёкого поползня она представляет собой размеренное повторение гнусавых звуков. У поползня Пржевальского это более быстрая и длинная череда свистов с ударением на конце, время от времени прерываемая коротким чириканьем[8]. Согласно изданию «Handbook of the Birds of the World», вокализация также включает в себя глухое и мягкое «чип», повторяемое с неравномерными интервалами; громкий и требовательный свист «двип» или «двип..ип»; несколько гнусавое и жалобное «кью», обычно сериями по 3—5 слогов; и более чистое «пи-пи-пи-пи» на одной высоте, но постепенно замедляющееся[13].

Распространение

Поползень Пржевальского распространён на относительно небольшой территории на Тибетском нагорье в центральном Китае. В Цинхае его можно встретить на склонах хребта Дабашань от Мэньюань-Хуэйского автономного уезда к югу до района Амдо, в долине Хуанхэ в пределах уезда Синхай, а также в южной части провинции в уезде Нангчен. В Ганьсу ареал не выходит за границы юго-западных уездов Сяхэ и Миньсянь. В Сычуани поползень обитает в северной, центральной и западной части провинции, в том числе в уезде Сунгчу, Национальном парке Цзючжайгоу, на склонах хребта Цюнлайшань в районе Волун и уезде Баркам. Изолированный участок ареала находится в округе Куньмин в провинции Юньнань, где птица гнездится, но в остальное время, по всей видимости, мигрирует к северу[20].

В Тибетском автономном районе поползень Пржевальского встречается на востоке в округе Чамдо и по отдельным сообщениям на юге в долине реки Ярлунг-Цангпо, причём во втором случае только вне сезона размножения. Информация из южного Тибета о встрече птиц с необычно светлыми грудками в нетипичных для поползня Пржевальского местах обитания позволяет предположить, что речь идёт об интрогрессии — приобретении белощёким поползнем генов поползня Пржевальского при межвидовой гибридизации[13].

Населяет горные хвойные леса с преобладанием ели и пихты, достигает верхней границы леса. В провинции Цинхай отмечена до 2590—2895 м, в провинции Счуань до 4270 м, на западе Тибетского автономного района до 3500—4500 м над уровнем моря. На юго-востоке Тибета птицу встречали на высоте до 2895—3050 м над уровнем моря[23][24]. Редкая птица[24].

Примечания

  1. В род Sitta включены 6 подродов: Callisitta, Poecilositta, Oenositta, Sitta, Mesositta, Micrositta и Leptositta
  2. В группу Micrositta включены 6 видов: S. canadensis, S. villosa, S. yunnanensis, S. krueperi, S. ledanti и S. whiteheadi
  1. Sibley et al., 2001, p. 434.
  2. 1 2 Matthysen, 1998, p. 269—270.
  3. 1 2 3 4 Березовский & Бианки, 1891, с. 119.
  4. Peters, 1967, p. 137.
  5. Sharpe, 1903, p. 349.
  6. Sclater & Saunders, 1885, p. 110.
  7. Jobling, 1992, p. 217—218.
  8. 1 2 Martens et al., 2011.
  9. 1 2 3 Dresser & Morgan, 1899.
  10. 1 2 3 4 Rasmussen, 2005, p. 537.
  11. Collar & Pilgrim, 2007.
  12. Peterson, Alan P. World Birds Taxonomic List (неопр.). Zoonomen – Zoological Nomenclature Resource. Проверено 25 ноября 2015. Архивировано 26 ноября 2015 года.
  13. 1 2 3 Harrap, 2008, p. 139.
  14. World Bird List, Version 4.2 (неопр.). International Ornithological Congress. Проверено 25 ноября 2015. Архивировано 26 ноября 2015 года.
  15. Dickinson, 2006.
  16. Matthysen, 1998, p. 270.
  17. Harrap & Quinn, 1995, p. 150.
  18. Pasquet, 1998.
  19. 1 2 3 Pasquet et al., 2014.
  20. 1 2 Harrap & Quinn, 1995, p. 148.
  21. Harrap & Quinn, 1995, p. 148—150.
  22. Thayer & Bangs, 1915, p. 186.
  23. Ludlow, 1951.
  24. 1 2 Harrap & Quinn, 1995, p. 149.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Поползень Пржевальского: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
 src= Иллюстрация Йоханнеса Кёлеманса из книги «Научные результаты путешествий Н. М. Пржевальского по Центральной Азии» (1889)

Это среднего размера поползень: его длина 12,5—13 см, размах крыльев около 22,5 см. При описании птицы обычно используется её сравнение с белощёким поползнем, поскольку они имеют общие морфологические характеристики и долгое время рассматривались как один вид. Общим определяющим признаком этих двух птиц является отсутствие «маски» — тёмной полосы через глаз, которая в том или ином виде встречается у всех остальных представителей семейства. Китайский вид несколько мельче гималайского, имеет более тонкий клюв. Отличается окраска нижней стороны тела: у белощёкого она беловато- или серовато-жёлтая, тогда как у поползня Пржевальского более тёмная, состоит из оттенков оранжевого от ржавчато-рыжего до насыщенного каштаново-рыжего. Самец немного более ярко окрашен, но в целом похож на самку.

Лоб, темя, затылок и зашеек блестящие иссиня-чёрные. Спина и предплечья аспидно-синие. Малые кроющие крыла и верхние кроющие маховых второго порядка буро-чёрные, с фиолетовым (индиго) оттенком по наружным опахалам. Верхние кроющие главных маховых и махи буро-чёрные, махи третьего порядка с фиолетовым (индиго) оттенком. Нижние кроющие крыла и маховых второго порядка грязно-белые со светло-рыжим оттенком на концах. Нижние кроющие главных махов светло буро-чёрные. Нижняя сторона махов чёрно-серая, более светлая к основанию и по внутреннему опахалу. Рули: средняя пара аспидно-синяя, как спина; вторая и третья пара чёрные, с узкой аспидно-серой конечной каймой, которая шире на наружном опахале; четвёртая пара подобна предыдущей паре, но серая кайма шире, а на концах внутреннего опахала маленькое белое пятнышко; пятая пара чёрная в основной части, с серым концом и широкой предконечной белой полосой на внутреннем опахале; шестая, самая внешняя пара подобна предыдущей, но серый цвет на конце занимает больше места и широкая белая предконечная полоса проходит через всё перо.

Голос

Наиболее значимым отличием двух видов является территориальная песня самца. У белощёкого поползня она представляет собой размеренное повторение гнусавых звуков. У поползня Пржевальского это более быстрая и длинная череда свистов с ударением на конце, время от времени прерываемая коротким чириканьем. Согласно изданию «Handbook of the Birds of the World», вокализация также включает в себя глухое и мягкое «чип», повторяемое с неравномерными интервалами; громкий и требовательный свист «двип» или «двип..ип»; несколько гнусавое и жалобное «кью», обычно сериями по 3—5 слогов; и более чистое «пи-пи-пи-пи» на одной высоте, но постепенно замедляющееся.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии