Die Stachelschnecken (Muricidae) sind eine Familie sehr oft bizarr bestachelter, fast ausschließlich mariner Schnecken. Fast alle Vertreter der Familie sind Raubschnecken – abgesehen von den inzwischen auch hierzu gezählten Korallenschnecken, die als Parasiten an Nesseltieren leben. Von den etwa 16.000 rezenten Neogastropoda entfallen etwa 1.600 Arten auf die Familie der Muricidae. Weitere etwa 1.200 Arten sind fossil belegt.
Die Gehäuse sind rechtsgewunden und zeigen eine sehr große Bandbreite an Gehäuseformen. Sie reicht von eiförmig bis hochtrochospiral. Einige Arten zeigen eine bizarre Bestachelung mit einem langen Siphonalkanal. Die Radula (Raspelzunge) ist meist lang und zeigt drei Elemente pro Querreihe. Die meisten Arten besitzen am Fuß ein Akzessorisches Bohrorgan (ABO), eine Synapomorphie der Familie[1], mit Hilfe dessen sie Kalk auflösen und so durch gleichzeitiges Raspeln mit der Radula Löcher in Schalen von Muscheln, Schnecken oder Rankenfußkrebsen bohren können.[2][3] In der Unterfamilie der Korallenschnecken sind das ABO und die Radula nicht vorhanden[4].
Die ontogenetische Entwicklung verläuft bei einem Teil der Arten über pelagische planktonfressende Veliger-Larven. So ist es bei den Unterfamilien Rapaninae (z. B. Concholepas concholepas und Plicopurpura patula), Ergalataxinae, bei manchen Muricinae und bei den Großteil der Coralliophilinae[4][5]. Bei anderen Arten ist die Entwicklung nicht-planktotrophisch; statt planktonfressende pelagische Veliger-Larven schlüpfen aus den Eikapseln nicht planktonfressende Pediveliger-Larven, die kurz nach dem Schlüpfen eine Metamorphose erfahren, oder fertige Schnecken, bei denen die Metamorphose in der Eikapsel stattfindet[6][7].
Der nicht-planktotrophische Entwicklungsmodus kommt bei Arten vor, die entweder große dotterreiche Eier legen, oder die ihre Eier mit zusätzlichen extraembryonischen Nahrungsquellen versehen. Zu den extraembryonischen Nahrungsquellen zählen die Nähreier. Das sind abortive Eier, bei denen die Entwicklung sehr früh stoppt; diese werden dann von den wenigen sich entwickelnden Embryonen gefressen. Auch andere Strategien kommen vor (z. B. Einlagerung von großen Mengen Eiklar). Arten, bei denen die Metamorphose in der Eikapsel stattfindet und deren embryonale Entwicklung über Nähreiern verläuft, sind beispielsweise die bekannten Purpurschnecken wie Bolinus brandaris, Hexaplex trunculus und auch der Nordischen Purpurschnecke Nucella lapillus der Fall[6]. Bei verschiedenen Arten der Gattung Murex (z. B. Murex tribulus und Murex pecten) mit nicht-planktotrophischen Entwicklungsmodus, schlüpfen Pediveliger-larven aus den Eikapseln; die Entwicklung verläuft über Nähreier und die pelagische Phase der Veliger dauert nur wenige Tage. Bei Murex trapa sind sogar beide Entwicklungswege beobachtet worden: einmal einer, der über eine zweieinhalb Tage dauernde Planktonphase verläuft mit anschließender Metamorphose und einmal eine vollständige Entwicklung in der Eikapsel.[7]
Die meisten Arten leben im flacheren Wasser und kommen in allen Meeren vor. Jedoch ist der Verbreitungsschwerpunkt eindeutig in den tropischen und subtropischen Gewässern. Nur einige wenige Arten leben auch in der Tiefsee (bis etwa 3500 m). Einige wenige Arten gehen auch ins Brackwasser, jedoch nicht ins Süßwasser. Sie leben auf Hart- und Weichsubstraten. Die meisten Arten leben räuberisch von einer breiten Palette an Beutetieren wie Weichtiere, Krebstiere und Vielborster. Das Bohrmechanismus, das sie anwenden, um an das nahrhafte Fleisch der Beute zu gelangen, ist eine Kombination von der sauren Sekretion, die das ABO an der Fußsohle ausscheidet, und die mechanische Aktion der raspelnde Radula. Die Korallenschnecken haben sich auf Blumentiere (Anthozoa) spezialisiert, und saugen mit ihren Rüsseln an Seeanemonen oder an den kleinen Polypen von Steinkorallen, Hornkorallen (Gorgonien), Schwarze Korallen und Lederkorallen[4]. Unter diesen befinden sich Arten, die tropischen Korallenriffe in beträchtlichem Maße schädigen.
In der Nordsee und Ostsee sind die Stachelschnecken durch die Nordische Purpurschnecke (Nucella lapillus) vertreten. Im Mittelmeer häufige Arten sind die Herkuleskeule (Bolinus brandaris) und die Stumpfe Stachelschnecke (Hexaplex trunculus), die beide vom Menschen traditionell als Purpurschnecken genutzt werden. Im Nordostatlantik ist außerdem die Gerippte Purpurschnecke (Ocenebra erinacea) zu finden, die auf Grund ihrer Nahrungsvorlieben wie einige ihrer Verwandten auch Austernbohrer genannt wird. An der afrikanischen Atlantikküste tritt die Gehörnte Stachelschnecke (Bolinus cornutus) auf, die der Herkuleskeule ähnelt, aber deutlich größer ist. Einen besonders großen Artenreichtum gibt es im Indopazifik, wo auch die größte Art der Familie, die Riesenstachelschnecke (Chicoreus ramosus) häufig ist. Weitere Arten sind unter anderen der Schnepfenkopf (Haustellum haustellum), der statt Stacheln nur Knoten aufweist, sowie einige Arten mit stark ausgebildetem Stachelkleid, darunter der Große Spinnenkopf (Murex tribulus), die Venuskammschnecke (Murex pecten), die Skorpionschnecke (Homalocantha scorpio) und Chicoreus palmarosae. An der südamerikanischen Pazifikküste findet man unter anderen die Art Concholepas concholepas, deren Bestände durch Fischerei stark zurückgegangen sind, im Karibischen Meer die Kurzdornige Stachelschnecke (Chicoreus brevifrons) und die Apfel-Stachelschnecke (Phyllonotus pomum), die mit ihren kräftigen Radulazähnen auch dicke Muschelschalen durchbohrt. Durch den Menschen mit der Austernzucht in die Nordsee und andere Teile der Welt verschleppte Arten sind insbesondere die an der nordamerikanischen Atlantikküste lebende Urosalpinx cinerea und die aus den Meeren Ostasiens stammende Rapana venosa.
Die Familie Muricidae wird von Bouchet & Rocroi (2005) in zehn Unterfamilien unterteilt:
Die Stachelschnecken (Muricidae) sind eine Familie sehr oft bizarr bestachelter, fast ausschließlich mariner Schnecken. Fast alle Vertreter der Familie sind Raubschnecken – abgesehen von den inzwischen auch hierzu gezählten Korallenschnecken, die als Parasiten an Nesseltieren leben. Von den etwa 16.000 rezenten Neogastropoda entfallen etwa 1.600 Arten auf die Familie der Muricidae. Weitere etwa 1.200 Arten sind fossil belegt.
Muricidae is a large and varied taxonomic family of small to large predatory sea snails, marine gastropod mollusks, commonly known as murex snails or rock snails. With over 1,700 living species, the Muricidae represent almost 10% of the Neogastropoda. Additionally, 1,200 fossil species have been recognized.[1][2] Numerous subfamilies are recognized, although experts disagree about the subfamily divisions and the definitions of the genera. Many muricids have unusual shells which are considered attractive by shell collectors and by interior designers.
Muricid shells are variably shaped, generally with a raised spire and strong sculpture with spiral ridges and often axial varices (typically three or more varices on each whorl), also frequently bearing spines, tubercles, or blade-like processes. Periostracum is absent in this family. The aperture is variable in shape; it may be ovate to more or less contracted, with a well-marked anterior siphonal canal that may be very long. The shell's outer lip is often denticulated inside, sometimes with a tooth-like process on its margin. The columella is smoothish to weakly ridged. The operculum is corneous and of variable thickness, with the nucleus near the anterior end or at about midlength of the outer margin.
Many muricids have episodic growth, which means their shells grow in spurts, remaining the same size for a while (during which time the varix develops) before rapidly growing to the next size stage. The result is the series of above mentioned varices on each whorl.
Most species of muricids are carnivorous, active predators that feed on other gastropods, bivalves, and barnacles. The access to the soft parts of the prey is typically obtained by boring a hole through the shell by means of a softening secretion and the scraping action of the radula. Because of their carnivory, some species may be considered pests because they can cause considerable destruction both in exploited natural beds of bivalves, and in farmed areas of commercial bivalves.
Muricids lay eggs in protective, corneous capsules, the size and shape of which vary by species. From these capsules the crawling juveniles, or more rarely planktonic larvae, hatch.
Members of the family were harvested by early Mediterranean peoples, with the Phoenicians possibly the first to do so, to extract an expensive, vivid, stable dye known as Tyrian purple, imperial purple, or royal purple.
The family Muricidae first appears in the fossil record during the Aptian age of the Cretaceous period.
_-_Muricidae_-_Mollusc_shell.jpeg)
According to the taxonomy of the Gastropoda by Bouchet & Rocroi (2005) the family Muricidae consists of these subfamilies:
Muricidae is a large and varied taxonomic family of small to large predatory sea snails, marine gastropod mollusks, commonly known as murex snails or rock snails. With over 1,700 living species, the Muricidae represent almost 10% of the Neogastropoda. Additionally, 1,200 fossil species have been recognized. Numerous subfamilies are recognized, although experts disagree about the subfamily divisions and the definitions of the genera. Many muricids have unusual shells which are considered attractive by shell collectors and by interior designers.
Muricidae es una familia numerosa y variada de gasterópodos depredadores del orden Hypsogastropoda.
Según la Taxonomía de Gastropoda (Bouchet & Rocroi, 2005), la familia Muricidae incluye las siguientes subfamilias:
Muricidae es una familia numerosa y variada de gasterópodos depredadores del orden Hypsogastropoda.
Les Muricidae sont une famille de mollusques gastéropodes prédateurs.
La famille des Muricidae, avec plus de 180 genres[1] et plus de 1 500 espèces[2], est une des plus grandes familles de gastéropodes marins. Les coquilles sont de forme et de taille très diverses. Leur forme fortement sculptée montre dans de nombreuses espèces des varices et des expansions formant des frondes, d’autres sont plus discrètes. La majorité des espèces se trouve dans les eaux tropicales et tempérées, mais certaines peuvent vivre jusque dans les eaux polaires[3]. Les murex sont carnivores, ils se nourrissent de gastéropodes et de bivalves dont ils percent la coquille avec leur radula, de bernacles et de vers marins[4].
La famille des Muricidae a été décrite par le naturaliste américain Constantine Samuel Rafinesque en 1815[1].
C'est à cette famille qu'appartiennent les coquillages dont était extraite la pourpre.
Vexilla vexillum, des Muricidae
Les Muricidae sont une famille de mollusques gastéropodes prédateurs.
Muricidae, nama umumnya "siput murex" (murex snail) atau "siput karang" (rock snail) adalah suatu familia besar dalam taksonomi untuk siput laut dengan aneka ragam ukuran. Meliputi kira-kira 1.600 spesies hidup, hampir 10% dari seluruh Neogastropoda. Tambahan pula, ada 1.200 spesies yang sudah punah yang diketemukan fosilnya.[1] Terdiri dari banyak subfamilia, meskipun masih diperdebatkan mengenai pembagian subfamilia maupun definisi dari masing-masing genus. Banyak muricid mempunyai cangkang unik yang dianggap menarik bagi pengumpul cangkang kerang maupun arsitek interior.
Cangkang muricid mempunyai bentuk yang bervariasi luas, umumnya dengan rusuk (spire) yang agak naik dan bentuk yang kuat mengandung gigi-gigi spiral dan sering kali varix aksial (biasanya tiga atau lebih varices pada setiap whorl), juga seringkali memiliki duri-duri (spine), tabung-tabung (tubercle) atau bilah-bilah (blade-like process). Periostracum tidak dijumpai dalam familia ini. Lubang (aperture) berbeda-beda bentuknya, dapat berbentuk oval (ovate) atau lebih kurang terkontraksi, dengan anterior (siphonal canal) yang terlihat jelas dan dapat berukuran panjang sekali. Bibir luar cangkang sering bergerigi di dalamnya, kadang kali dengan proses berbentuk gigi-gigi di tepinya. Bagian columella dapat halus sampai agak kasar. Bagian operculum bersifat "corneous", tebalnya berbeda-beda, dengan nukleus dekat ujung anterior atau sekitar tengah-tengah dari batas luar.
Kebanyakan spesies muricid adalah karnivora, predator aktif yang memakan gastropoda lain, bivalva, dan barnacle.
Muricid meletakkan telurnya dalam kapsul korneus pelindung yang ukuran atau bentuknya berbeda-beda menurut spesies. Dari kapsul ini anak-anaknya (kadang kala berbentuk larva planktonik) akan menetas dan merangkak ke luar.
Sejumlah spesies dari genus-genus yang termasuk familia ini telah digunakan sejak zaman purbakala oleh orang-orang di sekitar Laut Tengah, kemungkinan orang Fenisia yang mula-mula melakukannya, untuk menghasilkan bahan pewarna yang mahal, terang dan stabil, yang dikenal sebagai "Ungu Imperial" atau Ungu Tyre, juga pewarna khusus untuk kebudayaan Yahudi, Tekelet dan Argaman.
Familia Muricidae pertama kali muncul dalam catatan fosil dalam era Aptian pada periode Cretaceous.
Menurut buku "Taxonomy of the Gastropoda" (karya Bouchet & Rocroi, 2005) familia Muricidae terdiri dari sejumlah sub-familia berikut:
Muricidae, nama umumnya "siput murex" (murex snail) atau "siput karang" (rock snail) adalah suatu familia besar dalam taksonomi untuk siput laut dengan aneka ragam ukuran. Meliputi kira-kira 1.600 spesies hidup, hampir 10% dari seluruh Neogastropoda. Tambahan pula, ada 1.200 spesies yang sudah punah yang diketemukan fosilnya. Terdiri dari banyak subfamilia, meskipun masih diperdebatkan mengenai pembagian subfamilia maupun definisi dari masing-masing genus. Banyak muricid mempunyai cangkang unik yang dianggap menarik bagi pengumpul cangkang kerang maupun arsitek interior.
I Muricidi (Muricidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di molluschi gasteropodi della sottoclasse Caenogastropoda.[1] Sono l'unica famiglia della superfamiglia Muricoidea Rafinesque, 1815.[2]
Erano apprezzati sin dall'antichità da Fenici, Greci e Romani poiché da essi si estraeva la porpora per tingere di rosso i tessuti.
Tutti i muricidi hanno un opercolo corneo e un piede robusto e forte.
Questa famiglia appare nei fossili dell'Aptiano (Cretaceo).
Essi possono perforare il guscio di altri molluschi attraverso l'azione abrasiva della radula unita alla secrezione di particolari enzimi che riescono a dissolverne il duro rivestimento calcareo. Oltre ai molluschi si nutrono di vermi, crostacei e spugne.
La famiglia comprende circa un migliaio di specie distribuite sia nelle regioni tropicali che in quelle temperate.
La famiglia è composta da dodici sottofamiglie e oltre 200 generi:[1]
Dei Muricidi fa anche parte un genere non assegnato ad alcuna sottofamiglia:
I Muricidi (Muricidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di molluschi gasteropodi della sottoclasse Caenogastropoda. Sono l'unica famiglia della superfamiglia Muricoidea Rafinesque, 1815.
Erano apprezzati sin dall'antichità da Fenici, Greci e Romani poiché da essi si estraeva la porpora per tingere di rosso i tessuti.
Mureksiniai (lot. Muricidae) – pilvakojų moliuskų (Gastropoda) šeima.
Mureksiniai (lot. Muricidae) – pilvakojų moliuskų (Gastropoda) šeima.
Muricidae zijn een familie van weekdieren die behoort tot de klasse der Gastropoda (buikpotigen of slakken).
De huisjes zijn spiraalvormig gewonden, in allerlei vormen en maten: van 13 mm (Aspella acuticostata (Turton, 1832)) tot ca. 300 mm (Chicoreus ramosus (Linnaeus, 1758)).
Alle soorten uit deze groep zijn carnivoor. Ze komen voor op plaatsen waar zeepokken en kleinere tweekleppigen leven, die de dieren als voedsel tot zich nemen. Enkele soorten boren hun prooien aan (bijvoorbeeld Eupleura, Ocenebra, Ursalpinx, de zogenaamde oesterboorders, die schade toebrengen in de oestercultuur.
Ze leven in ondiep warm water op zandgronden, rotsbodems en koraalriffen (sublitoraal en circumlitoraal).
Deze grote familie is wereldwijd verspreid, vooral in tropische- en warmere wateren. Ook in koudere en gematigde zeeën komen vertegenwoordigers voor.
De volgende taxa zijn bij de familie ingedeeld:
Muricidae zijn een familie van weekdieren die behoort tot de klasse der Gastropoda (buikpotigen of slakken).
Multimedia w Wikimedia Commons Rozkolcowate (Muricidae) – rodzina ślimaków morskich.
Rozkolce to bardzo liczna rodzina skupiająca blisko 400 gatunków podzielonych na około 20 rodzajów. Zamieszkują wody morskie całego świata, od równika po umiarkowaną strefę klimatyczną (głównie dzielnica Indopacyfiku i Panamy).
Istnieje duża rozpiętość kształtów i wielkości. Muszle są przeważnie grubościenne, ze spiczastą skrętką. Powierzchnia zewnętrzna jest misternie pokryta kolcami, palmiastymi wyrostkami, guzami. Z reguły na powierzchni skrętki widać rozmieszczone w regularnych odstępach zgrubienia kolabralne (zgodne z kształtem linii wzrostu muszli) – ślady istnienia wcześniejszych ujść. W przeciwieństwie do rodziny Ranellidae, u których przypadają dwa takie zgrubienia na każdy skręt, rozkolce charakteryzują się obecnością co najmniej 3 zgrubień na skręcie. Ujście owalne lub w kształcie kropli, z wargami zaopatrzonymi w ząbki lub postrzępionymi. Czasami na wardze zewnętrznej mają wykształcony specjalny ząb służący do otwierania muszli małży. Wrzeciono zwykle gładkie, bez dodatkowych tworów. Kanał syfonalny szeroki i prawie zamknięty, długością może czasem przewyższać dwukrotnie pozostałą część muszli. Konchiolinowe wieczko jest brązowe, owalne lub w kształcie łezki, z zawiązkiem położonym blisko syfonu.
Niektóre gatunki śródziemnomorskie, jak np. Murex trunculus i Murex brandaris, produkują czerwony i fioletowy barwnik, używany w przeszłości do barwienia tkanin (tzw. purpura tyryjska). Wydzielony barwnik z początku o barwie żółtawej i zapachu rozkładającej się kapusty pod wpływem światła przybiera kolor lawendowy. Barwnik ten służy rozkolcom prawdopodobnie jako środek znieczulający, przydatny podczas polowań na małże i chitony. Noga ślimaków ma prosto ścięty przedni kraniec i zaokrąglony tył. Na głowie oprócz dwóch, niekiedy bardzo długich czułków z oczami u podstawy, znajduje się rozciągliwy ryjek. Rozkolce są mięsożerne. Głównym ich pożywieniem są krewetki, gąbki, małże, w muszlach których wiercą otwory, aby dostać się do środka. Sporadycznie zjadają padlinę. Są poważnymi szkodnikami hodowli ostryg, omułków i perłopławów. Żyją na piaszczystych lub mulistych dnach, między skałami i koralami strefy litoralnej. Niektóre rodzaje, np. Rapana okazały się bardzo ekspansywne i po przeniesieniu przez człowieka w obce sobie akweny, szybko się tam rozmnożyły i stały się poważnym zagrożeniem dla wielu ekosystemów.
Muszlia ślimaka Chicoreus palmarosae – jednego z piękniejszych rozkolców
Zdjęcie muszli ślimaków podgrupy Nucella
Stary szkic muszli Murex pecten – "grzebienia Wenery"
Rozkolcowate (Muricidae) – rodzina ślimaków morskich.
Muricidae Rafinesque, 1815, é uma família de búzios marinhos, conhecidos pelo nome comum de murex, que inclui uma grande diversidade taxonómica de espécies búzios predadores, alguns deles de grandes dimensões e com conchas com formas e cores pouco usuais, o que faz delas objectos de coleccionismo e de decoração de interiores. A família inclui cerca de 1 600 espécies extantes, o que representa cerca de 10% do número de espécies de Neogastropoda conhecidas. Para além disso, estão descritas cerca de 1 200 espécies fósseis.[1]. Foi proposta a criação de várias subfamílias, mas existe considerável polémica em torno da sus configuração e da delimitação entre géneros.
Entre outras subdivisões propostas, a família Muricidae consiste nas seguintes famílias:[2]
Muricidae Rafinesque, 1815, é uma família de búzios marinhos, conhecidos pelo nome comum de murex, que inclui uma grande diversidade taxonómica de espécies búzios predadores, alguns deles de grandes dimensões e com conchas com formas e cores pouco usuais, o que faz delas objectos de coleccionismo e de decoração de interiores. A família inclui cerca de 1 600 espécies extantes, o que representa cerca de 10% do número de espécies de Neogastropoda conhecidas. Para além disso, estão descritas cerca de 1 200 espécies fósseis.. Foi proposta a criação de várias subfamílias, mas existe considerável polémica em torno da sus configuração e da delimitação entre géneros.
Ostrankovité (Muricidae) sú čeľaď predožiabrých ulitníkov radu Neogastropoda. Majú pomerne hrubostenné ulity, pretiahnuté v smere columelly, nápadné bizarnými tŕňovitými výrastkami. Väčšina druhov žije v tropických moriach, v Stredozemnom mori túto čeľaď zastupujú napr. Murex brandaris a Murex trunculus.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Ostrankovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Ostrankovité
Ostrankovité (Muricidae) sú čeľaď predožiabrých ulitníkov radu Neogastropoda. Majú pomerne hrubostenné ulity, pretiahnuté v smere columelly, nápadné bizarnými tŕňovitými výrastkami. Väčšina druhov žije v tropických moriach, v Stredozemnom mori túto čeľaď zastupujú napr. Murex brandaris a Murex trunculus.
Більшість видів мурексових — активні хижаки, які полюють інших черевоногих, двостулкових, вусоногих. До м'якого тіла пожертв вони проникають, роблячи отвір у мушлях, діючи на них спеціальними розчинними виділеннями і шкребучи їх радулою. З огляду на плотоїдність мурексових, у районах промислу цінних двостулкових їхні деякі види вважають шкідниками.
Мурексові відкладають яйця у захисних рогових оболонках, які розрізнюються у розмірах і формі залежно від виду. З них розвиваються повзуючі молоді равлики, рідше — личинки-велігери, які поповнюють собою зоопланктон.
Мушлі представників родини можуть мати різномінітні форми, переважно це спіраль, закручена у конус. Часто наявні потовщені гребенеподібні хребти — варикси (зазвичай по три або більше на кожному витку), а також шпильки, горбки, ґулі та лезоподібні виступи. Періостракум у молюсків цієї родини відсутній. Отвір мушлі може мати різну форму: у вигляді більш або менш витягнутого овала, з добре вираженою передньою частиною сифонного каналу, яка може сягати значної довжини. Внутрішні крайки отвору часто зубчасті. Колумела гладка аба слабкогребеняста. Оперкулум (кришочка) зароговілий, різної товщини, з ядром поблизу переднього кінця або приблизно на середині зовнішньої крайки.
Більшість мурексових відрізнюються нерівномірним ростом, ростуть не безперервно, а «скачками». Певний час (поки розвивається варикс) розміри залишаються без змін, потім мушля раптом збільшується. З кожним «скачком» на кожному витку з'являється новий варикс.
У давнину равлики родини мурексових використовувалися народами Середземномор'я (ймовірно, первісно фінікійцями) для одержання цінної пурпурової фарби, відомої як «тірський пурпур» (за назвою міста Тіра). Вона застосовувалася для фарбування дорогих тканин.
Це незавершена стаття з малакології.Muricidae là một họ lớn các loài ốc trong liên họ Muricoidea. Với hơn 1.600 loài còn sống, Muricidae chiếm đến hơn 10% số loài trong nhánh Neogastropoda, trong đó hớn 1.200 loài đã được phân loại.[1]
Ghi nhận theo Bouchet & Rocroi (2005):
Muricidae là một họ lớn các loài ốc trong liên họ Muricoidea. Với hơn 1.600 loài còn sống, Muricidae chiếm đến hơn 10% số loài trong nhánh Neogastropoda, trong đó hớn 1.200 loài đã được phân loại.
Muricidae Rafinesque, 1815
Синонимы
Игля́нки[1][2], или мурициды[3], или багря́нки[1], или мурексы[4][5] (лат. Muricidae) — семейство морских переднежаберных моллюсков[6].
Форма раковин моллюсков этого семейства варьирует в широких пределах и имеет сложную скульптуру, включающую многочисленные складки и выступы, бугры, ребра и шипы. Раковина округлой, грушевидной, яйцевидно-конической, веретеновидной, или биконической формы, неизкоспиральная, спирально завитая. Нижний край устья раковины вытянут в сифональный вырост, который порой составляет половину или даже большую часть высоты раковины, а у некоторых представителей например, Murex troscheli, даже превышает её. Сифональный канал прямой или несколько изогнутый, имеет узкий устьевой просвет, редко закрытый. Внутренняя губа раковины отстает у шейки канала и в основании раковины. Крышечка роговая, обычно не спиральная, у ряда родов отсутствует.
Почти все представители семейства являются хищниками или падальщиками. Очень часто нападают на устриц, мидий, мий, гребешков и других промысловых моллюсков. При нападении на добычу моллюски сперва выделяют секрет, размягчающий раковину моллюска, а затем уже происходит сам процесс сверления. Большинство видов обладает радулой, приспособленной для сверления раковин и дробления тканей моллюсков.
Характерным признаком является способность среднего отдела гипобранхиальной железы выделять красящее вещество — пурпур, использовавшееся в античные времена и средние века для окраски тканей. Слизь, выделяемая боковыми отделам гипобранхиальной железы, содержит ядовитое вещество — мурексин (энтероамин), оказывающее на двустворчатых моллюсков парализующее действие, а также серотонин.
По различным оценкам численность семейства от 700 до 1600 видов. Обитатели тропических, субтропических и умеренно-тёплых вод Мирового океана и его морей. Наиболее многочисленны мурексиды в тропических и субтропических морях, обитают в основном на каменистых грунтах.
На территории России встречается несколько видов в Чёрном море, дальневосточных и северных морях.
Большинство видов обладают красивыми раковинами, вследствие чего их активно добывают во многих странах мира для нужд коллекционеров и для туристических сувениров. Среди представителей семейства имеются виды, которые могут нанести вред, и фактически наносят, поселениям мидий и устриц, а также другим промысловым моллюскам, выращиваемым в промышленных целях.
В составе семейства, выделяют от 7 до 10 подсемейств. В основу разделения положены особенности строения радулы.
Согласно (Bouchet & Rocroi, 2005) выделяют подсемейства:
Игля́нки, или мурициды, или багря́нки, или мурексы (лат. Muricidae) — семейство морских переднежаберных моллюсков.
骨螺科（學名：Muricidae）是腹足纲新腹足目骨螺總科之下的一個很大和物種多變的科，有各種大大小小的獵食性海螺[2]。 合共1600多個物種，骨螺科的物種佔了新腹足目約10%；除此之外，骨螺科的化石物種也有差不多1200個物種發現了。[3] 因此，日常骨螺科的分類都會寫明物種所屬的亞科，以方便檢索，儘管這些亞科的分類所包含的屬可能還有爭議。
骨螺科物種的獨特外殼造形，深受貝殼收藏家及室內設計師的喜愛。
根據布歇特和洛克羅伊的腹足類分類 (2005年)[4]，本科包括下列各個亞科：
以下各屬均屬於本科：
This article incorporates CC-BY-2.0 text from the reference.[6]
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
_-_Muricidae_-_Mollusc_shell.jpeg)
Bouchet的参考文献提供内容
