Aka – rodzaj pluskwiaka z rodziny szrońcowatych i podrodziny Cixiinae.
Takson ten wprowadzony został w 1879 przez Francisa Buchanana White’a, który jego gatunkiem typowym wyznaczył opisanego w 1858 roku przez Francisa Walkera Cixius finitimus[1][2].
Pluskwiaki o ciele długości między 4 a 7 mm, ubarwione głównie brązowawo, często z ciemnobrązowym do czarnego nakrapianiem na głowie, tułowiu i przednich skrzydłach. Głowa ma zaustek z żeberkiem środkowym, normalnie wykształcone oczy i żółtawe przyoczko środkowe. W 90% tak długie jak szerokie ciemię ma V-kształtne wcięcie u nasady i wąsko M-kształtny, poprzeczny kil, połączony parą krótkich żeberek z przednią krawędzią. Na czole widnieje rozwidlone w pobliżu połowy długości żeberko środkowe. Przedplecze zaopatrzone jest w podłużne żeberko środkowe i parę zakrzywionych żeberek pozaocznych. Środkowe z trzech żeberek śródplecza często zanika. Zakrzywione przednie skrzydło zaopatrzone jest w 6 do 8 komórek apikalnych. Odnóża są półtora raza dłuższe od ciała. U samca edeagus ma 3 wyrostki kolczaste osadzone u nasady flagellum[3].
Rodzaj endemiczny dla krainy australijskiej. Występuje na Tasmanii i Nowej Zelandii, włącznie z Wyspą Stewart. Należy tu 7 opisanych gatunków[3]:
Aka – rodzaj pluskwiaka z rodziny szrońcowatych i podrodziny Cixiinae.
Takson ten wprowadzony został w 1879 przez Francisa Buchanana White’a, który jego gatunkiem typowym wyznaczył opisanego w 1858 roku przez Francisa Walkera Cixius finitimus.
Pluskwiaki o ciele długości między 4 a 7 mm, ubarwione głównie brązowawo, często z ciemnobrązowym do czarnego nakrapianiem na głowie, tułowiu i przednich skrzydłach. Głowa ma zaustek z żeberkiem środkowym, normalnie wykształcone oczy i żółtawe przyoczko środkowe. W 90% tak długie jak szerokie ciemię ma V-kształtne wcięcie u nasady i wąsko M-kształtny, poprzeczny kil, połączony parą krótkich żeberek z przednią krawędzią. Na czole widnieje rozwidlone w pobliżu połowy długości żeberko środkowe. Przedplecze zaopatrzone jest w podłużne żeberko środkowe i parę zakrzywionych żeberek pozaocznych. Środkowe z trzech żeberek śródplecza często zanika. Zakrzywione przednie skrzydło zaopatrzone jest w 6 do 8 komórek apikalnych. Odnóża są półtora raza dłuższe od ciała. U samca edeagus ma 3 wyrostki kolczaste osadzone u nasady flagellum.
Rodzaj endemiczny dla krainy australijskiej. Występuje na Tasmanii i Nowej Zelandii, włącznie z Wyspą Stewart. Należy tu 7 opisanych gatunków:
Aka dunedinensis Larivière, 1999 Aka duniana (Myers, 1924) Aka finitima (Walker, 1858) Aka hardyi Muir, 1931 Aka rhodei Larivière, 1999 Aka tasmani Muir, 1931 Aka westlandica Larivière, 1999
Поиск изображений
на Викискладе
Aka (лат.) — род полужесткокрылых цикадовых насекомых из семейства Cixiidae. Встречаются только в Австралии (9 видов) и на Новой Зеландии (5 видов)[1][2].
В составе рода 14 видов. Aka близок к родам Chathamaka и Yanganaka. Род Aka был впервые описан в 1879 году шотландским энтомологом Фрэнсисом Уайтом (1842-1894)[3] на основании вида Cixius finitimus (Walker, 1858) из Новой Зеландии. Реликт Гондваны[1][4].
Aka (лат.) — род полужесткокрылых цикадовых насекомых из семейства Cixiidae. Встречаются только в Австралии (9 видов) и на Новой Зеландии (5 видов).
