Brugmansia és un gènere de plantes solanàcies amb 7 espècies. Tenen les flors grosses i flairoses, per això reben el nom comú de trompetes dels àngels. Són arbusts o arbres que fan de 3 a 11 m d'alt amb flors pèndules.[2]
Brugmansia són plantes natives de les regions tropicals d'Amèrica del Sud.[2] Com a plantes ornamentals es cultiven a tot el món i s'han naturalitzat a altres zones tropicals .[3][4][5][6]
La majoria d'espècies de Brugmansia tenen flors flairoses al vespre i atrauen arnes pol·linitzadores.[7] L'espècie Brugmansia sanguinea que no té flors flairoses és pol·linitzada per un colibrí.[2]
Brugmansia actualment es fa servir com plantes ornamentals.
Importants alcaloides que es fan servir en medicina com l'escopolamina, hiosciamina, i atropina, es troben en Brugmansia i altres solanàcies emparentades.[8]
També s'havia utilitzat tradicionalment les Brugmansia en moltes cultures ameríndies com a medicina i per usos rituals com hal·lucinògena i per l'endevinació..[9][10][11][12]
Totes les parts de les plantes Brugmansia són verinoses, són especialment perilloses les llavors i les fulles.[11][13]
Brugmansia és un gènere de plantes solanàcies amb 7 espècies. Tenen les flors grosses i flairoses, per això reben el nom comú de trompetes dels àngels. Són arbusts o arbres que fan de 3 a 11 m d'alt amb flors pèndules.
Engletrompet (Brugmansia) er en planteslægt i natskygge-familien, der er naturligt hjemmehørende i Sydamerika. Den er nært beslægtet med pigæble (Datura), og har tidligere været regnet for en del af slægten Datura.
Slægten af engletrompeter (Brugmansia) består af 7 arter, og flere blandingsarter (naturhybrider). Slægten er hjemmehørende i det nordvestlige Sydamerika i og omkring Andesbjergene.
Engletrompeterne opdeles i to grupper alt efter deres foretrukne voksesteder. Den ene gruppe kaldes de montane engletrompeter. De vokser i de kølige og sparsomt bevoksede højdedrag. Den anden gruppe kaldes for de varmeelskende engletrompeter, da de foretrækker at gro i regnskovsområderne i de varme dalstrøg.
Gruppen af montane engletrompeter består af: Brugmansia aurea, Brugmansia arborea, Brugmansia sanguinea og Brugmansia vulcanicola, samt deres hybrider (B. × flava, B. sanguinea × B. vulcanicola). Alle arter i gruppen kan krydses indebyrdes, undtagen Brugmansia aurea, der kun får levedygtig afkom med arterne i gruppen af varmeelskende engletrompeter.
Gruppen af varmeelskende arter består af Brugmansia suaveolens, Brugmansia insignis og Brugmansia versicolor, samt deres hybrider (f.eks B. × candida, der er en blandingshybrid mellem B. aurea og B. versicolor. Arterne i denne gruppe kan krydses med hinanden, samt med B. aurea, men kan ikke få levedygtig afkom med de resterende arter i gruppen af montane engletrompeter.
Engletrompeten er nem at dyrke i Danmark. Den kan dyrkes i krukke på terrassen eller plantes direkte ud i havens bede. En anden metode, der letter både udplantning og optagning til vinteropbevaring er, at dyrke engletrompeten i murerspande, der er forsynet med drænhuller. Plant engletrompeten i murerspanden. Sænk denne ned i bedet om foråret. Om efteråret graves spanden op igen, og Engletrompeten kan nu stilles i sit vinterkvarter uden at tabe blade, blomster og frugter.
De varmeelskende engletrompeter foretrækker en lun, solrig vokseplads i læ for vinden. Det er en smule anderledes for engletrompeterne i den montane gruppe. Mens B. aurea og B. arborea kan dyrkes som de varmeelskende engletrompeter, så trives B. sanguinea og B. vulcanicola kun på en skyggefuld vokseplads, hvor klimaet er køligt og luftfugtigheden relativ høj.
B. aurea og B. arborea kan dyrkes som de varmeelskende engletrompeter er krævende mht. vand og gødning. B. sanguinea og B. vulcanicola må vandes og gødes meget sparsomt. Det er altafgørende for success med disse planter, at jorden er godt drænet. Stående vand i potten dræber dem på få dage.
Die Engelstrompeten (Brugmansia) sind eine Pflanzengattung der Nachtschattengewächse. Ursprünglich in Südamerika verbreitet, wird die Pflanze wegen der auffälligen Blüten inzwischen weltweit kultiviert. Durch den hohen Anteil an Alkaloiden sind alle Pflanzenteile hochgiftig. Der botanische Name der Gattung ehrt den niederländischen Arzt und Botaniker Sebald Justinus Brugmans (1763–1819).[1]
Engelstrompeten sind 2 bis 5 Meter hohe Sträucher oder Bäume. Die großen Blätter können behaart oder unbehaart sein, die Formen variieren zwischen eiförmig, elliptisch, eiförmig-elliptisch, eng elliptisch, linear gestreckt. Der Blattrand kann ganzrandig, gezähnt oder buchtig-flatterig sein. Sie sind an beiden Enden verjüngt, die Spitze ist spitz bis zugespitzt, die Basis ist abgerundet, oftmals dabei unsymmetrisch. Die Größe der Blätter beträgt 10 bis 23 (25) × 4 bis 11 cm. Die Blattstiele sind 2,5 bis 8 (15) cm lang.
Blätter
Knospen
Knospe geöffnet
Blüte öffnet sich
Gelbe Blüten
Die Blüten stehen an einem 2,5 bis 4 (6) cm langen Blütenstiel, sind für gewöhnlich duftend, manchmal unangenehm riechend, hängend oder schräg geneigt. Auffällig ist der zygomorphe Blütenkelch, der (1) 2 bis 5 Kelchzipfel hat, die unterschiedlich lang sind. Manchmal ist der Kelch auf einer Seite gespalten, so dass er ein blütenscheidenartiges Aussehen besitzt. Nach der Blühphase fällt der Kelch bei einigen Arten ab, während er bei anderen Arten um die reifende Frucht bestehen bleibt. Die Krone ist 15 bis 30, selten sogar bis 45 cm lang, weiß oder rot, seltener gelb oder rötlich und bleibt während der gesamten Blühphase geöffnet. Sie ist meist trichterförmig, selten eng-trichterförmig bis fast röhrenförmig, der Rand ist mit fünf zurückgebogenen oder eingerollten Zähnen versehen.
Die fünf Staubblätter sind gleichgestaltig. Die Staubbeutel sind 12 bis 40 mm lang, stehen frei oder sind zueinander geneigt und weisen eine Behaarung auf. Die Staubfäden sind in etwa in der Hälfte der Krone befestigt, sind im oberen Teil unbehaart, werden jedoch in der Nähe der Verwachsung mit der Krone kräftiger behaart. Der oberständige Fruchtknoten ist über seine gesamte Länge zweifächerig. Die kreisförmig angeordneten Nektarien sind leicht hervorstehend. Der Griffel ist endständig.
Die Früchte der Engelstrompeten sind Beeren, die eiförmig und 5,5 bis 7 cm lang, verkehrt eiförmig oder länglich-eiförmig und 6,5 bis 11 cm lang oder spindelförmig und 14 bis 35 cm lang sein können. Sie besitzen keinerlei Aufspring-Mechanismus, enthalten je nach Art weniger als 100 oder mehr als 300 Samen. Diese sind mit 8 bis 12 mm Länge relativ groß, keilförmig, fast nierenförmig oder unregelmäßig geformt. Die Oberfläche der Samen ist feinwarzig oder glatt, für gewöhnlich dick, manchmal korkartig.
Alle Arten der Engelstrompeten enthalten giftige Alkaloide der Tropangruppe. Zu den wichtigsten Alkaloiden, die in den oberirdischen Teilen aller untersuchten Arten zu finden sind, gehören L-Hyoscyamin, Atropin (DL-Hyoscyamin) und Scopolamin sowie eine geringere Menge an von diesen Stoffen abgeleiteten Substanzen. Auch in den Wurzeln ist eine ähnlich hohe Konzentration an Estern von Tropan-Diol und Tropan-Triol zu finden.
Engelstrompeten stammen aus den Anden Südamerikas, wo sie vor allem in offenen, gestörten Habitaten, neben Straßen oder an Stätten ehemaliger Zivilisation zu finden sind. Dabei kommen sie sowohl in Meeresnähe als auch in Höhen bis zu 3000 Metern vor.
Im gesamten Andenraum, mit Ausnahme des südlichsten Teil Chiles, sind ethnobotanische Verwendungen verschiedener Brugmansia-Arten bekannt, dabei variiert die Zubereitung und Anwendung sehr stark. Im Amazonasbecken wird Brugmansia suaveolens unter dem Namen toa im begrenzten Rahmen für medizinische Zwecke eingesetzt. Rein halluzinogene Anwendungen sind überwiegend aus dem westlichen Teil Südamerikas bekannt, so vor allem von Stämmen, die an den Osthängen der Anden sowie im bewaldeten, nördlichen Teil der Pazifikküste beheimatet sind.
Einige Stämme des westlichen Amazonasgebietes in Ecuador nutzten die Wirkung der Inhaltsstoffe der Pflanzen, um ungezogene Kinder zu erziehen. Die Jiváro glaubten, die Vorfahren würden während des Rauschzustandes zu den Kindern sprechen, um diese zu ermahnen. Eine Zubereitung einer weißblütigen Art soll den Jiváro geholfen haben, eine arutam (Seele) zu fangen, die den Besitzer vor dem Tod durch Gewalt, Gift oder Hexerei beschützen soll.
Vor der Entdeckung Amerikas sollen die Chibcha den Frauen und Sklaven getöteter Krieger und Häuptlinge eine Zubereitung aus Brugmansia-Teilen gereicht haben, damit diese in einen Zustand der Benommenheit gerieten und anschließend mit den Getöteten lebendig begraben werden konnten.[2]
Die Nutzung der Engelstrompete als Rauschmittel ist mittels Rauchen, Teezubereitung oder Einnahme üblich. Scopolamin und Hyoscyamin sind die halluzinogenen Hauptbestandteile.[3]
Da das Rauschmittel leichtfertig überdosiert wird, ist es häufig zu Vergiftungen bis hin zum Tod gekommen.[3] Es handelt sich um atropinerge Wirkungen, schwere internistische Komplikationen und delirante Zuständen.[4][5]
Der Nachweis einer Intoxikation durch Pflanzenteile kann durch Einsatz der Gaschromatographie-Massenspektrometrie erfolgen. Nachgewiesen werden meist die Alkaloide Hyoscyamin und Scopolamin als Trimethylsilyl-Derivate.[6] Vergiftungssymptome werden beim Missbrauch, aber auch nach versehentlicher Vergiftung beobachtet.[7][8] Das am längsten bestehende Symptom der Vergiftung ist in der Regel die Pupillenerweiterung, die auch bei Kindern bereits durch Reiben der Augen mit der Hand auftreten kann, nachdem zuvor die Pflanze berührt wurde.[9]
Engelstrompeten werden wegen ihrer auffälligen Blüten immer häufiger als Zierpflanzen kultiviert, aufgrund ihrer Frostempfindlichkeit allerdings vorwiegend als Gewächshaus- oder Kübelpflanzen. In Lagen ohne langen Bodenfrost dagegen können sie auch im Freien überwintern. Die als Zierpflanzen verwendeten Pflanzen sind oft Hybride, die auf Arten aus Südamerika wie Brugmansia aurea, Brugmansia versicolor, Brugmansia sanguinea oder Brugmansia suaveolens zurückgehen. Sie haben meist weiß, aber auch gelb oder rötlich gefärbte und hängende Blüten.[10]
Die Engelstrompeten werden in die Tribus Datureae innerhalb der Familie der Nachtschattengewächse (Solanaceae) eingeordnet. Lange Zeit wurde die Gattung als Teil der Gattung der Stechäpfel (Datura) angesehen, phylogenetische Untersuchungen jedoch bestätigten inzwischen die genetische Distanz zu dieser Gattung.[11]
Die zur Familie der Solanaceae gehörende Gattung Brugmansia wird in die zwei Sektionen (kalte und warme Gruppe) unterteilt.[12]
Sektion Brugmansia (warme Gruppe)
Die Arten und Sorten aus dieser Gruppe sind leichter zu kultivieren als die der Sektion Sphaerocarpium. Sie sind weniger virusanfällig und weniger empfindlich gegen hohe Temperaturen. Wegen der höheren Wärmetoleranz werden sie manchmal informell als 'Warme Gruppe' bezeichnet.
Section Sphaerocarpium (kalte Gruppe)
Diese Gruppe umfasst zwei sehr ähnliche Arten, Brugmansia sanguinea und Brugmansia vulcanicola sowie Brugmansia arborea, welche sich zwar in vielerlei Hinsicht von den beiden erstgenannten unterscheidet, aber mit ihnen kreuzbar ist. Sie wachsen im Allgemeinen in höheren Lagen als die Arten der Sektion Brugmansia, obgleich Brugmansia aurea überlappt. Die Sektion wird wegen der Wärmeempfindlichkeit der ersten beiden Arten informell als 'Kalte Gruppe' bezeichnet, die bei über 25 °C mit Knospenabwurf reagieren. Hybriden mit Brugmansia arborea können weniger empfindlich sein.
Auf Grundlage dieser Untersuchungen werden derzeit folgende Hybriden anerkannt:[11]
Die International Brugmansia & Datura Society, Inc. (IBADS/iBrugs)[14] ist die offizielle International Cultivar Registration Authority (ICRA) für die Gattung Brugmansia. Diese Rolle wurde im Jahr 2002 von der International Society for Horticultural Sciences (ISHS) zuerst an die American Brugmansia And Datura Society (ABADS) übertragen. Im August 2010 wechselte ABADS offiziell ihren Namen in IBADS/iBrugs.
Die Engelstrompeten (Brugmansia) sind eine Pflanzengattung der Nachtschattengewächse. Ursprünglich in Südamerika verbreitet, wird die Pflanze wegen der auffälligen Blüten inzwischen weltweit kultiviert. Durch den hohen Anteil an Alkaloiden sind alle Pflanzenteile hochgiftig. Der botanische Name der Gattung ehrt den niederländischen Arzt und Botaniker Sebald Justinus Brugmans (1763–1819).
Ko e talupite ʻangelo (hingoa taʻefakalakanga) ko e fuʻu ʻakau lahi ia. Mahalo pē ʻoku tatau mo e Brugmansia candida pe Brugmansia suaveolens.
Ko e talupite ʻangelo (hingoa taʻefakalakanga) ko e fuʻu ʻakau lahi ia. Mahalo pē ʻoku tatau mo e Brugmansia candida pe Brugmansia suaveolens.
Wantuq (kichwapi Wantuk),[1] Kampachu,[2] Kamapchu[3] icha Kampanchu[4] (genus Brugmansia) nisqaqa huk sach'akunam, hatun yuraq, q'illu icha puka tuktuyuq, ancha miyusapa. Umawa suyupi paqu yachaqkunaqa rurunkunawan musphachikun.
Kaymi suqtantin wantuq rikch'aqkuna:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Wantuq
Wantuq (kichwapi Wantuk), Kampachu, Kamapchu icha Kampanchu (genus Brugmansia) nisqaqa huk sach'akunam, hatun yuraq, q'illu icha puka tuktuyuq, ancha miyusapa. Umawa suyupi paqu yachaqkunaqa rurunkunawan musphachikun.
धोक्रे फूल नेपालमा पाइने एक जङ्गली वनस्पति हो। धतुरोको फूलजस्तै देखिने भए पनि प्राय: पहेँलो र कतैकतै सेतोमा हल्का रातो मिसिएको हुन्छ। बोट धतुरोभन्दा अग्लो हुन्छ र सोली आकारका फूलहरू तलतिर फर्केका हुन्छन्। यो आलु (Solanaceae) परिवारको वनस्पति हो । धतुरो (Datura) यसको नातेदार हो। धेरैतिर यसलाई धतुरो भनेर झुकिन्छन्। तर यसको वैज्ञानिक नाम Brugmansia हो। बान्तवा भाषामा यसलाई उताङ्बुङ्ना भनिन्छ।
फूलबाट राति मिठो बास्ना फैलिन्छ। कसैकसैलाई यो बास्नाले वाक्वाक् लाग्ने हुन्छ।
विषालु हुने हुँदा गाईवस्तुले यो वनस्पति खाँदैनन्।
https://en.wikipedia.org/wiki/Brugmansia
धोक्रे फूल 
धोक्रे फूल धोक्रे फूल नेपालमा पाइने एक जङ्गली वनस्पति हो। धतुरोको फूलजस्तै देखिने भए पनि प्राय: पहेँलो र कतैकतै सेतोमा हल्का रातो मिसिएको हुन्छ। बोट धतुरोभन्दा अग्लो हुन्छ र सोली आकारका फूलहरू तलतिर फर्केका हुन्छन्। यो आलु (Solanaceae) परिवारको वनस्पति हो । धतुरो (Datura) यसको नातेदार हो। धेरैतिर यसलाई धतुरो भनेर झुकिन्छन्। तर यसको वैज्ञानिक नाम Brugmansia हो। बान्तवा भाषामा यसलाई उताङ्बुङ्ना भनिन्छ।
फूलबाट राति मिठो बास्ना फैलिन्छ। कसैकसैलाई यो बास्नाले वाक्वाक् लाग्ने हुन्छ।
विषालु हुने हुँदा गाईवस्तुले यो वनस्पति खाँदैनन्।
Brugmansia is a genus of seven species of flowering plants in the nightshade family Solanaceae.[2] They are woody trees or shrubs, with pendulous flowers, and have no spines on their fruit. Their large, fragrant flowers give them their common name of angel's trumpets, a name sometimes used for the closely related genus Datura.
Brugmansia species are among the most toxic of ornamental plants, containing tropane alkaloids of the type also responsible for the toxicity and deliriant effects of both jimsonweed and the infamous deadly nightshade.[2][3] All seven species are known only in cultivation or as escapees from cultivation, and no wild plants have ever been confirmed. They are therefore listed as Extinct in the Wild by the IUCN Red List, although they are popular ornamental plants and still exist wild outside their native range as introduced species.[4] It is suspected that their extinction in the wild is due to the extinction of some animal which previously dispersed the seeds,[5] with human cultivation having ensured the genus's continued survival.
Brugmansia are large shrubs or small trees, with semi-woody, often many-branched trunks. They can reach heights of 3–11 m (10–36 ft). The leaves are alternately arranged along the stems, generally large, 10–30 cm (4–12 in) long and 4–18 cm (2–7 in) across, with an entire or coarsely toothed margin, and are often covered with fine hairs. The name "angel's trumpet" refers to the large, pendulous, trumpet-shaped flowers, 14–50 cm (6–20 in) long and 10–35 cm (4–14 in) across at the opening. They come in shades of white, yellow, pink, orange, green, or red. Most have a strong, pleasing fragrance that is most noticeable in the evening. Flowers may be single, double, or more.
Linnaeus first classified these plants as part of Datura with his 1753 description of "Datura arborea". Then in 1805, C. H. Persoon transferred them into a separate genus, Brugmansia, named for Dutch naturalist Sebald Justinus Brugmans.[4] For another 168 years, various authors placed them back and forth between the genera of Brugmansia and Datura, until in 1973, with his detailed comparison of morphological differences, T.E. Lockwood settled them as separate genera, where they have stayed unchallenged since.[6]
Currently, there are seven recognized species:[7]
These species are then divided into two natural, genetically isolated groups.[8] Brugmansia section Brugmansia (the warm-growing group) includes the species aurea, insignis, sauveolens, and versicolor. Brugmansia section Sphaerocarpium (the cold group) includes the species arborea, sanguinea, and vulcanicola.[7]
Two of these species were challenged by Lockwood in his 1973 doctoral thesis.[9] First, Brugmansia vulcanicola was said to be a subspecies of B. sanguinea, but this was refuted by Lockwood's former mentor, R. E. Schultes in 1977.[10] Second, Lockwood proposed that the species B. insignis was instead a hybrid of the combination (B. suaveolens x B. versicolor) x B. suaveolens. This was later disproved by crossbreeding experiments done by the Preissels, published in 1997.[4]
Brugmansia are native to tropical regions of South America, along the Andes from Venezuela to northern Chile, and also in south-eastern Brazil.[4] They are grown as ornamental container plants worldwide, and have become naturalized in isolated tropical areas around the globe, including within North America, Africa, Australia, and Asia.[11][12][13][14]
Most Brugmansia are fragrant in the evenings to attract pollinating moths.[15] One species lacking scent, the red-flowered Brugmansia sanguinea, is pollinated by long-billed hummingbirds.[4] Brugmansia have two main stages to their life cycle. In the initial vegetative stage the young seedling grows straight up on usually a single stalk, until it reaches its first main fork at 80–150 cm (2.6–4.9 ft) high. It will not flower until after it has reached this fork, and then only on new growth above the fork. Cuttings taken from the lower vegetative region must also grow to a similar height before flowering, but cuttings from the upper flowering region will often flower at a very low height.[4]
One interesting example of plant/animal interaction involves the butterfly Placidula euryanassa, which uses Brugmansia suaveolens as one of its main larval foods. It has been shown that these can sequester the plant's tropane alkaloids and store them through the pupal stage on to the adult butterfly, where they are then used as a defense mechanism, making themselves less palatable to vertebrate predators.[16]
Brugmansia seed dispersal was probably formerly accomplished by mammalian megafauna, extinct since the Pleistocene. Brugmansia has long been extinct in the wild as their fruits now shrivel on the plants without progeny.[17] They have been maintained in cultivation as a source of psychotropic drugs, following the loss of their evolutionary seed dispersal partner by humans .[18]
Brugmansia are most often grown today as flowering ornamental plants.
Brugmansia contains deliriant hallucinogenic tropane alkaloids (atropine, scopolamine, and hyoscyamine) which cause delirium and hallucinations.[2] In modern medicine, these tropane alkaloids found in Brugmansia and other related members of Solanaceae have proven medical value for their spasmolytic, anti-asthmatic, anticholinergic, narcotic, and anesthetic properties, although many of these alkaloids, or their equivalents, are now artificially synthesized.[19]
Brugmansia species have also traditionally been used in many South American indigenous cultures in medical preparations and as an entheogen in religious and spiritual ceremonies.[20] Medicinally, they have mostly been used externally as part of a poultice, tincture, ointment, or where the leaves are directly applied transdermally to the skin. Traditional external uses have included the treating of aches and pains, dermatitis, orchitis, arthritis, rheumatism, headaches, infections, and as an anti-inflammatory. They have been used internally much more rarely due to the inherent dangers of ingestion. Internal uses, in highly diluted preparations, and often as a portion of a larger mix, have included treatments for stomach and muscle ailments, as a decongestant, to induce vomiting, to expel worms and parasites, and as a sedative.[21][22][23][24]
Several South American cultures have used Brugmansia species as a treatment for unruly children, so that they might be admonished directly by their ancestors in the spirit world, and thereby become more compliant. Mixed with maize beer and tobacco leaves, it has been used to drug wives and slaves before they were buried alive with their dead lord.[21][25][26]
In the Northern Peruvian Andes, shamans (curanderos) traditionally used Brugmansia species for initiation, divination, and black magic rituals.[21] In some Latin American countries such as Colombia and Peru, members of the genus Brugmansia are reportedly used by malevolent sorcerers or "bad shamans" in some ayahuasca brews in attempt to take advantage of tourists.[27] The species that are typically used for these purposes include Brugmansia suaveolens and Brugmansia arborea among others.[28]
All parts of Brugmansia are potentially poisonous, with the seeds and leaves being especially dangerous.[23][29] Brugmansia are rich in scopolamine (hyoscine), hyoscyamine, and several other tropane alkaloids which can lead to anticholinergic toxidrome and delirium.[30] Effects of ingestion can include paralysis of smooth muscles, confusion, tachycardia, dry mouth, constipation, tremors, migraine headaches, poor coordination, delusions, visual and auditory hallucinations, mydriasis, rapid onset cycloplegia, and death.[31][32][33]
The hallucinogenic effects of Brugmansia were described in the journal Pathology as "terrifying rather than pleasurable".[34] The author Christina Pratt, in An Encyclopedia of Shamanism, says that "Brugmansia induces a powerful trance with violent and unpleasant effects, sickening after effects, and at times temporary insanity".[23] These hallucinations are often characterized by complete loss of awareness that one is hallucinating, disconnection from reality (psychosis), and amnesia of the episode, such as one example reported in European Archives of Psychiatry and Clinical Neuroscience of a young man who amputated his own penis and tongue after drinking only one cup of Brugmansia sanguinea tea.[35]
In 1994 in Florida, 112 people were admitted to hospitals after ingesting Brugmansia,[36] leading one municipality to prohibit the purchase, sale, or cultivation of Brugmansia plants.[4][37][38] The concentrations of alkaloids in all parts of the plant differ markedly. They even vary with the seasons and the level of hydration, so it is nearly impossible to determine a safe level of alkaloid exposure.[31]
In 2022 The BMJ reported the following case: A woman in her 50s presented to the emergency department with blurred vision and pupil asymmetry for 3 hours. The right pupil was dilated, while the left was normal. A detailed history revealed that she had been pruning plants in her garden, when the blurred vision started. She did not complain of any other symptom. When all tests proved normal, she was finally asked to provide a photo of her garden. Brugmansia suaveolens (angel’s trumpet) was identified in the picture. On asking specific history, she reported rubbing her right eye after touching the plant’s leaves and flowers.[39] It shows that Brugmansia is highly toxic. Even touching the leaves and flowers can transfer sufficient amounts of active principles to the hand.
Brugmansia are easily grown in a moist, fertile, well-drained soil, in sun to part shade, in frost-free climates. They begin to flower in mid to late spring in warm climates and continue into the fall (autumn), often continuing as late as early winter in warm conditions. In cool winters, outdoor plants need protection from frost,[40] but the roots are hardier, and may resprout in late spring. The species from the higher elevations, in B. section Sphaerocarpium, prefer moderate temperatures and cool nights, and may not flower if temperatures are very hot. Most Brugmansia may be propagated easily by rooting 10–20 cm (4–8 in) cuttings taken from the end of a branch during the summer. Several hybrids and numerous cultivars have been developed for use as ornamental plants. B. × candida is a hybrid between B. aurea and B. versicolor; B. × flava is a hybrid between B. arborea and B. sanguinea; and B. × cubensis[8] is a hybrid between B. suaveolens, B. versicolor, and B. aurea. There are cultivars producing double flowers, and some with variegated leaves. The cultivars B. × candida 'Grand Marnier'[41] and 'Knightii' [42] have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.[43]
Angel trumpets shrub – Brugmansia suaveolens
.jpg)
Brugmansia hybrid flower
Brugmansia suaveolens
Angel trumpets – Brugmansia suaveolens
Brugmansia × candida, Mangonui, North Island, New Zealand
Brugmansia vulcanicola flower
Brugmansia suaveolens flower
Mounts Botanical Garden, West Palm Beach, Florida
Brugmansia x candida, Berkeley, California, USA
Brugmansia, Nafpaktos, Northern Greece
.jpg)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) Brugmansia is a genus of seven species of flowering plants in the nightshade family Solanaceae. They are woody trees or shrubs, with pendulous flowers, and have no spines on their fruit. Their large, fragrant flowers give them their common name of angel's trumpets, a name sometimes used for the closely related genus Datura.
Brugmansia species are among the most toxic of ornamental plants, containing tropane alkaloids of the type also responsible for the toxicity and deliriant effects of both jimsonweed and the infamous deadly nightshade. All seven species are known only in cultivation or as escapees from cultivation, and no wild plants have ever been confirmed. They are therefore listed as Extinct in the Wild by the IUCN Red List, although they are popular ornamental plants and still exist wild outside their native range as introduced species. It is suspected that their extinction in the wild is due to the extinction of some animal which previously dispersed the seeds, with human cultivation having ensured the genus's continued survival.
Brugmansia, comúnmente conocida como trompeta de ángel, es un género de plantas fanerógamas arbustivas de la familia Solanaceae, nativo de las regiones subtropicales de México, Centro y Sudamérica, a lo largo de los Andes de Colombia hasta el norte de Chile e incluso el sudeste de Brasil. Se han descrito unas sesenta especies, de las cuales solo una decena, incluidos los híbridos, están aceptadas.[1]
*Nota: El género difiere de Datura en que es perenne, arbustivo y leñoso, de flor péndula con cáliz largamente hendido persistente, de ovario bilocular que deriva en un fruto inerme indehiscente.
Son arbustos o pequeños árboles que alcanzan alturas de 3 a 11 metros. Las hojas son alternas, generalmente largas de 10 a 30 cm y con una anchura de 4 a 18 cm con bordes enteros o someramente dentados, a menudo con base del limbo asimétrica, y cubiertas de finas vellosidades. Las flores, péndulas, llegan a medir 30 cm de largo; son generalmente blanquecinas o amarillas aunque también rosas, naranjas o rojas. El fruto es una baya no espinosa obovada o en forma de huso que puede ser muy largo. Contiene un número muy variable (hasta más de 300) de semillas centimétricas.[2]
Su perfume, que sobre todo se manifiesta al anochecer, atrae insectos nocturnos y, sobre todo, murciélagos que son los principales responsables de la polinización, aunque ciertas especies (por ejemplo Brugmansia sanguinea) son polinizadas por colibríes.[2]
El género crece fácilmente en climas sin heladas, sobre suelos húmedos y fértiles bien drenados, a pleno sol o a media sombra. La floración comienza a mediados o finales de la primavera en climas cálidos y continúa hasta el otoño, a menudo se puede alargar hasta principios del invierno en condiciones cálidas. En inviernos fríos, las plantas cultivadas a la intemperie pueden necesitar protección pero la raíz es resistente y rebrotará en primavera. Las especies de regiones altas, como B. Sphaerocarpium, prefieren temperaturas moderadas y noches frescas, y pueden no florecer si las temperaturas son muy elevadas. La propagación de la mayoría de las especies se logra fácilmente por cortes de esqueje de 10 a 20 cm tomados del final de una rama y sembrándolos durante el verano.
Diversos híbridos y una infinidad (más de 2500) de cultivares se han desarrollado para su uso como ornamentales.[3] B. x candida es un híbrido entre B. aurea y B. versicolor, B. x flava resulta de B. arborea y B. sanguinea, y B. x cubensis[4] es el resultado de tres especies: B. suaveolens, B. versicolor y B. aurea.
También existen cultivares con flores dobles y algunos con hojas variegadas.
Como en el caso de Datura, todas las partes de las plantas de este género son altamente tóxicas debido a su contenido en alcaloides tropánicos (escopolamina e hiosciamina, entre otros). Su ingestión, tanto en humanos como en otros animales, puede resultar fatal.[5][6] El simple contacto con los ojos puede producir midriasis (dilatación de las pupilas) o anisocoria (desigualdad en el tamaño pupilar).[7] En algunos lugares está prohibido el comercio o cultivo de las especies de este género.[2]
Estas plantas son ingeridas en ocasiones por diversión o en ceremonias chamánicas por su contenido de alcaloides. Sin embargo, dada la inestabilidad de los compuestos, el grado de intoxicación es impredecible y puede ser fatal.
El consumo ritual de Brugmansia es un importante aspecto del chamanismo en algunos pueblos indígenas del este del Amazonas como los jíbaros. Del mismo modo, es el componente central en la cosmología y prácticas chamánicas del pueblo urarina[8] y Andaquí.
También se puede llegar a experimentar sensación de euforia y bienestar, mientras que en algunos casos se tiene una experiencia de terror y miedo.
El consumo de esta planta, si es excedido, podría producir problemas de aprendizaje, falta de atención y concentración, entre otras.[cita requerida]
Basta con hervir una o dos flores grandes en agua y beber la infusión. Al cabo de media hora la persona que lo ingiera estará bajo sus efectos. Los indígenas Achuar raspan la corteza del tallo y de esta corteza obtienen un zumo verdoso que luego beben siempre a las 5 de la tarde.
También son usadas las semillas por su fácil acceso y la cantidad en la que se presentan, pues una baya puede contener 50 o 100. Estas son más tóxicas que las flores, y con 5 o 6 semillas es suficiente para causar alucinaciones intensas llegando a causar escenas de terror o experiencias eufóricas y agradables. La persona que ha consumido Brugmansia no estará consciente de sus acciones, de lo que escucha o lo que ve a su alrededor. Además presenta efectos adversos, como midriasis prolongada, incluso por varios días, y resequedad de las mucosas de nariz y garganta. En muy raros casos puede llegar a asfixiar a la persona, pues se llega a una sensación de pánico y terror al no poder respirar.[cita requerida]
El género fue descrito por Christiaan Hendrik Persoon y publicado en Synopsis Plantarum, vol. 1, p. 216 en 1805.[9][10] La especie tipo es: Brugmansia × candida Pers.
Brugmansia: nombre genérico otorgado en honor a Sebald Justin Brugmans (1763-1819), profesor de historia natural en Leiden, Países Bajos.[11]
Estas especies se dividieron anteriormente en dos grupos naturales genéticamente aislados.[4] Brugmansia sección Brugmansia incluía las especies insignis, sauveolens y versicolor; y se denominó informalmente como "grupo de cultivo cálido". La sección B Sphaerocarpium incluye las especies arborea y sanguinea y se denominó "grupo de cultivo frío".
Sus especies son conocidas como "Trompetas de Ángel", nombre que comparten con los toloaches del género Datura con el cual está estrechamente emparentado. El nombre común en Colombia es "borrachero" o "cacao sabanero", que también se da a algunas plantas del género Datura. En Guatemala y El Salvador se le llama "florifundia". En Costa Rica le llaman "reina de la noche". En Venezuela se conoce como "campanita". En Ecuador, Perú, Bolivia, Chile, México y Argentina es conocida como "floripondio". En República Dominicana, Cuba y Puerto Rico se le conoce como "flor de campana" , "campanilla" o “té de campana”.
Brugmansia, comúnmente conocida como trompeta de ángel, es un género de plantas fanerógamas arbustivas de la familia Solanaceae, nativo de las regiones subtropicales de México, Centro y Sudamérica, a lo largo de los Andes de Colombia hasta el norte de Chile e incluso el sudeste de Brasil. Se han descrito unas sesenta especies, de las cuales solo una decena, incluidos los híbridos, están aceptadas.
*Nota: El género difiere de Datura en que es perenne, arbustivo y leñoso, de flor péndula con cáliz largamente hendido persistente, de ovario bilocular que deriva en un fruto inerme indehiscente.
Pasuunat (Brugmansia) on koisokasvien heimoon kuuluva kasvisuku. Siihen kuuluu seitsemän pitkäikäistä lajia, joista osa on pienikokoisia puita, osa suuria pensaita. Lajeille yhteistä ovat roikkuvat kukat ja piikittömät siemenet. Kaikki myös sisältävät myrkyllisiä antikolinergisiä tropaanialkaloideja.
Pasuunat (Brugmansia) on koisokasvien heimoon kuuluva kasvisuku. Siihen kuuluu seitsemän pitkäikäistä lajia, joista osa on pienikokoisia puita, osa suuria pensaita. Lajeille yhteistä ovat roikkuvat kukat ja piikittömät siemenet. Kaikki myös sisältävät myrkyllisiä antikolinergisiä tropaanialkaloideja.
Brugmansia est un genre de plantes à fleurs, arbustives, de la famille des Solanacées.
Linné a d'abord classé ces plantes dans le genre Datura avec sa description de 1753 de Datura arborea. Puis, en 1805, C. H. Persoon les transféra dans un genre distinct, Brugmansia, du nom du naturaliste néerlandais Sebald Justinus Brugmans. Pendant encore 168 ans, divers auteurs les ont placés entre les genres Brugmansia et Datura, jusqu'en 1973, où dans sa comparaison détaillée des différences morphologiques, T.E. Lockwood les a installés en tant que genres séparés, où ils sont restés incontestés depuis[1].
Le genre Brugmansia compte actuellement 7 espèces distinctes[2] :
Ces espèces sont ensuite divisées en deux groupes naturels, génétiquement isolés[3].
La section Brugmansia sect. Brugmansia (le groupe des espèces des zones chaudes) comprend les espèces :
Les espèces et variétés de ce groupe sont plus faciles à cultiver que celles de la section Sphaerocarpium. Elles sont moins sensibles aux virus et moins sensibles aux températures élevées (mais plus sensibles au gel).
La section Brugmansia sect. Sphaerocarpium (le groupe des espèces des zones froides) comprend les espèces :
Ce groupe comprend deux espèces très similaires, Brugmansia sanguinea et Brugmansia vulcanicola ainsi que Brugmansia arborea , qui diffère des deux premières à bien des égards, mais peut être croisée avec elles. Ces espèces poussent généralement à une altitude plus élevée que les espèces de la section Brugmansia, bien que l’aire de répartition de Brugmansia aurea se chevauche. La section est officieusement appelée « groupe froid » en raison de la sensibilité à la chaleur de Brugmansia sanguinea et Brugmansia vulcanicola, qui réagissent en perdant les bourgeons au-dessus de 25 ° C. Les hybrides avec Brugmansia arborea peuvent être moins sensibles.
Deux de ces espèces ont été contestées par Lockwood dans sa thèse de doctorat de 1973[4]. Premièrement, Brugmansia vulcanicola était considérée comme une sous-espèce de B. sanguinea, mais cela a été réfuté par l'ancien mentor de Lockwood, R. E. Schultes en 1977[5]. Deuxièmement, Lockwood a proposé que l'espèce B. insignis soit plutôt un hybride de la combinaison (B. suaveolens × B. versicolor) × B. suaveolens. Cela a ensuite été réfuté par des expériences de croisement effectuées par les Preissels, publiées en 1997.
La plupart des espèces d'origine ci-dessus sont fertiles entre elles, ce qui fait que, dans la nature, on retrouve des hybrides spontanés, à tel point qu'il semble actuellement difficile de retrouver des espèces d'origine véritablement « pures ».
Il existe des centaines de cultivars ornementaux. L'International Brugmansia & Datura Society, Inc. (IBADS / iBrugs) est l'autorité internationale officielle d'enregistrement des cultivars (ICRA) pour le genre Brugmansia.
Les espèces du genre Brugmansia sont originaires des régions tropicales d'Amérique du Sud, le long des Andes du Venezuela au nord du Chili, ainsi que dans le sud-est du Brésil. Elles sont cultivées comme plantes ornementales en pot dans le monde entier et se sont naturalisées dans des zones tropicales isolées du monde entier, notamment en Amérique du Nord, en Afrique, en Australie et en Asie. Trois espèces de Brugmansia sont considérées envahissantes en Nouvelle-Calédonie : B. arborea, B. candida et B. suaveolens[6].
La plupart des espèces de Brugmansia sont parfumées le soir pour attirer les papillons pollinisateurs. Une espèce dépourvue d'odeur, Brugmansia sanguinea à fleurs rouges, est pollinisée par des colibris à long bec.
Brugmansia a deux étapes principales dans son cycle de vie. Au stade végétatif initial, le jeune plant pousse vers le haut sur généralement une seule tige, jusqu'à ce qu'il atteigne sa première fourche principale à 80-150 cm (2,6-4,9 pi) de hauteur. Il ne fleurit qu'après avoir atteint cette fourche, et seulement sur une nouvelle croissance au-dessus de la fourche. Les boutures prélevées dans la région végétative inférieure doivent également atteindre une hauteur similaire avant la floraison, mais les boutures provenant de la région florale supérieure fleuriront souvent à une hauteur très basse.
Un exemple intéressant d'interaction plante/animal concerne le papillon Placidula euryanassa, qui utilise Brugmansia suaveolens comme l'un de ses principaux aliments larvaires. Il a été démontré que ceux-ci peuvent séquestrer les alcaloïdes tropanes de la plante et les stocker jusqu'au stade nymphal jusqu'au papillon adulte, où ils sont ensuite utilisés comme mécanisme de défense, se rendant moins appétissants pour les prédateurs vertébrés.
La dispersion des graines de Brugmansia était probablement autrefois accomplie par la mégafaune mammifère, éteinte depuis le Pléistocène. Brugmansia a longtemps disparu à l'état sauvage car leurs fruits restent maintenant sous les plantes sans donner de descendance. Ils ont été maintenus en culture depuis la perte de leur partenaire évolutif de dispersion des graines par les humains en tant que source de médicaments psychotropes.
La plante fut découverte par Alexander von Humboldt et Aimé Bonpland pendant leur exploration de l'Amérique du Sud au début du XIXe siècle. Elle doit son nom à Sebald Justinus Brugmans (1763-1819), professeur d'histoire naturelle à l'université de Leyde. Elle serait originaire des Andes, mais pousse actuellement à l'état spontané dans les Antilles et en Océanie. Aux États-Unis et en Europe, elle a été acclimatée et marque une nette préférence pour les climats et les sols à la fois humides et chauds. De nombreuses variétés botaniques ont été créées pour les jardins d'agrément.
Le genre Brugmansia a longtemps été confondu avec le genre Datura, dont il était considéré comme une espèce (Datura arborea). Comme les espèces de Datura, les espèces de Brugmansia possèdent en effet des fleurs ayant la forme de trompettes (d'où son nom familier de trompette des anges). La principale distinction entre les deux genres vient du fait que les fleurs du genre Datura sont érigées, alors que celles du genre Brugmansia sont tombantes, en clochettes. De plus, les espèces du genre Brugmansia sont des arbustes, tandis que la plupart des espèces de Datura sont des plantes herbacées. Les deux plantes sont cependant très voisines, et elles ont les mêmes caractéristiques toxiques : on note en particulier la présence de scopolamine, de hyoscyamine et d'atropine, principalement dans leur sève.
Les espèces de Brugmansia sont de grands arbustes ou de petits arbres, aux troncs semi-ligneux, souvent très ramifiés. Ils peuvent atteindre des hauteurs de 3 à 11 m.
Les feuilles sont disposées alternativement le long des tiges, généralement grandes, de 10 à 30 cm de long et de 4 à 18 cm de diamètre, avec une marge entière ou grossièrement dentée, et sont souvent recouvertes de fins poils. Le feuillage est persistant tant que les températures restent au-dessus de 10 degrés.
Le nom « trompette d'ange » fait référence aux grandes fleurs pendantes en forme de trompette, de 14 à 50 cm (6 à 20 pouces) de long et de 10 à 35 cm (4 à 14 pouces) de diamètre à l'ouverture. En France, la floraison commence au plus tôt en juin et se termine avec les premières gelées. Les fleurs peuvent être simples, doubles ou plus et viennent dans des tons de blanc, jaune, rose, orange, vert ou rouge. La couleur des fleurs varient souvent selon le stade de maturité ou la température. Par exemple, la fleur se forme dans les tons jaunes et vire au blanc crème en s'épanouissant.
La plupart des fleurs ont un parfum fort et agréable qui est plus perceptible le soir et attire de préférence les insectes nocturnes (et les chauve-souris, principaux pollinisateurs de la plante dans son habitat originel).
Les fruits de Brugmansia sont des baies qui peuvent être ovoïdes et de 5,5 à 7 cm de long, obovales ou oblongues en forme d'œuf et de 6,5 à 11 cm de long ou fusiformes et de 14 à 35 cm de long. Ces baies n'ont aucun mécanisme d'ouverture et, selon les espèces, contiennent moins de 100 ou plus de 300 graines. D'une longueur de 8 à 12 mm, les graines sont relativement grandes, cunéiformes, presque réniformes ou de forme irrégulière. La surface des graines est finement noire ou lisse, généralement épaisse, parfois semblable à du liège.
Tous les types de Brugmansia contiennent des composés fortement toxiques (alcaloïdes tropaniques) responsables de graves intoxications. Les alcaloïdes les plus importants qui peuvent être trouvés dans les parties aériennes de toutes les espèces examinées comprennent la L-hyoscyamine, l'atropine (DL-hyoscyamine) et la scopolamine, ainsi qu'une plus petite quantité de substances dérivées de ces substances. Une concentration tout aussi élevée d'esters de tropane diol et de tropane triol peut également être trouvée dans les racines.
Le symptôme de toxicité le plus courant est généralement une mydriase[7] (pupille dilatée) ou une anisocorie (taille de pupille inégale), qui peuvent survenir notamment chez les enfants en se frottant les yeux avec la main après avoir touché la plante.
Les espèces de Brugmansia sont principalement des plantes ornementales mais elles sont aussi très utilisées en Amérique latine comme poisons et comme médicaments. Elles sont parfois utilisées par des individus, opérant surtout dans les boites de nuit qui utiliseraient de la scopolamine (extraite de Brugmansia arborea) pour exercer une soumission chimique sur leurs victimes sans qu'elles puissent s'en rendre compte ni s'en souvenir à leur réveil.
Également utilisé a des fins d'empoisonnement son administration intentionnelle a autrui peut menée a une condamnation pour délit d'administration de substances nuisibles (Crim. 23 mars 2021 n°20-81.713)
Dans les Andes péruviennes, Brugmansia sanguinea est cultivé depuis des millénaires pour confectionner des préparations servant à entrer en transe violente. La consommation d'une infusion d'une ou deux grosses fleurs fait effet en une demi-heure. Les graines sont aussi utilisées pour leur facilité d'accès et la quantité dans laquelle elles sont présentes, puisqu'une seule baie peut en contenir 50 à 300 graines. Celles-ci sont plus toxiques que les fleurs, et 5 ou 6 graines suffisent à provoquer d'intenses hallucinations. Le consommateur de Brugmansia ne sera pas conscient de ses actions pendant toute la durée de l'effet toxique.
Cette plante toxique et potentiellement mortelle est utilisée seulement par les chamans expérimentés. Selon les croyances traditionnelles, Brugmansia punit sévèrement les personnes qui lui manquent de respect. En Colombie et au nord du Pérou, les chamans emploient plutôt Brugmansia aurea. Selon les croyances colombiennes, Brugmansia vulcanicola est habité par un esprit maléfique[8].
Les espèces de Brugmansia sont des plantes gourmandes en eau et en nutriments.
L'arrosage doit être assez régulier pour garder le substrat toujours humide mais les racines ne doivent pas être noyées en permanence non plus. Si elles ont besoin de l'eau pour absorber les éléments nutritifs contenus dans le substrat de culture, elles ont aussi besoin de respirer. Le substrat est un milieu vivant où les bactéries aérobies ont, comme leur nom l'indique, besoin d'air pour survivre. Il est donc important d'assurer un bon drainage dans le conteneur.
Le développement annuel d'un plant de Brugmansia est énorme. Pour pouvoir y parvenir dans les meilleures conditions, il faut des 'doses élevées de nourriture'. Engrais recommandé : 16-8-22 et 3 % magnésium (ou autre dosage similaire, l'azote, soit le premier chiffre, ne devrait pas être inférieur à 14).
Dosage recommandé : 80 g de minéraux fertilisants pour 10 litres d'eau (application hebdomadaire) ou 10 g pour 10 litres par jour et, tous les 3 jours, 30 g pour 10 litres. On n'applique jamais l'engrais sur du substrat sec, risque de brûlure des racines. Les engrais à libération prolongée sont inadaptés à cause de leur débit trop faible. L'engrais du commerce qui convient particulièrement bien est l'engrais spécial pour rosiers, mais tout autre engrais convient aussi bien : spécial géraniums, arbres fruitiers, engrais agricole…
Lors de la croissance d'un jeune plant de Brugmansia, qu'il soit issu de semis ou de bouture, on commence par le rempoter plusieurs fois dans des pots de taille croissante jusqu'à ce qu'il tienne bien dans un pot de 20 litres que la plante ne quittera plus tout au long de l'année. Un pot en plastique conviendra très bien à l'application de cette méthode, il sera préparé en perforant sur ses côtés deux rangées de trous placés en quinconce d'un diamètre d'environ 5 cm. Pour l'hivernage, la petite taille du pot (20 litres) permettra de le manipuler assez facilement et pour l'été on plantera Brugmansia « avec » son pot permanent.
Il y a deux possibilités pour préparer l'installation estivale :
Au printemps, il faut mettre en place à l'endroit choisi, dans la jardinière ou en pleine terre, du terreau fertilisé (terre, terreau horticole, fumure, sable…) et fixer solidement un ou plusieurs tuteurs dans ce substrat. Il faut ensuite creuser un trou pour le pot permanent que l'on installe dès que tout risque de gel est écarté. Les racines de Brugmansia vont rapidement trouver les trous du pot permanent et se développer généreusement dans le terreau. En juillet et en août, Brugmansia est resplendissant et fleurit à profusion.
Dès que les températures sont annoncées sous les 5° C, il est temps de mettre les plants de Brugmansia à l'abri du gel. On déterre la plante avec son pot permanent en prenant soin de couper les racines qui sortent des trous. On rabat la plante en prenant soin de toujours préserver les premières fourches des troncs puis on fait hiverner la plante en intérieur idéalement entre 10 et 15 degrés pour la ressortir au printemps quand tous les risques de gel seront passés. Il vaut mieux ne pas faire de trous dans le fond du pot permanent pour pouvoir le déterrer plus facilement après avoir sectionné les racines du côté avec une bêche.
Brugmansia peut supporter des températures plus ou moins froides selon les espèces. Le gel fait souvent disparaitre la partie aérienne mais, si on paille bien la motte de racine, dans les régions de rusticité 8, les plants peuvent repartir du pied (sauf si le gel a été intense et long). Ceci constitue d'ailleurs la méthode classique la moins contraignante pour hiverner les plants.
La dormance ne concerne ni les hybrides versicolor, ni les boutures fraîchement racinées qui peuvent facilement pourrir en période froide. La plupart des espèces de Brugmansia peuvent entrer en dormance pour de longues périodes ; dans la nature, c'est le sec qui les fait entrer en dormance. On peut profiter de cette propriété pour, en plus, les faire supporter le froid et le noir. Pour ce faire :
Les plants gagnent à être hivernés au sombre et au froid, sans aller en dessous de 5 degrés Celsius. Il faut garder la motte très légèrement humide avec un arrosage léger chaque mois (50 cl d'eau). Plus la cave est froide et humide et noire, moins il faut l'arroser. Plus la cave est sèche et chaude et éclairée, et plus on s'approche du printemps, plus on peut arroser, tout en restant quand même toujours très parcimonieux avec l'eau. Ces arrosages n'ont rien à voir avec les arrosages copieux indiqués durant la belle saison.
Les espèces de Brugmansia sont très appréciées des escargots qui mangent leurs feuilles. Lorsqu'on les rentre pour la saison froide, araignées rouges, aleurodes et cochenilles farineuses peuvent en profiter pour s'attaquer à la plante.
La pollinisation naturelle des fleurs de Brugmansia peut se faire grâce à des insectes ou des colibris. A défaut de pollinisateurs naturels, on a recours à la pollinisation artificielle. On prélève du pollen (poudre blanche un peu collante) d'une fleur de Brugmansia (depuis les 5 étamines au cœur de la fleur) avec un pinceau ou un coton-tige, et on le dépose sur le bout du style (la pointe la plus longue au centre de la fleur) de la même fleur ou d'une autre fleur (contrairement à ce qu'on lit souvent, la pollinisation fonctionne très bien entre deux fleurs d'une même plante). Entre-temps, on peut stocker le pollen au congélateur ou l'envoyer par la poste à quelqu'un d'autre (il se conserve bien et longtemps). Si la fleur est pollinisée, sa base (pédoncule plus ovaire) restera accrochée à la tige, le pédoncule se raffermira, l'ovaire gonflera et, au bout de 4 mois (8 pour les sanguineas), on pourra récolter quelques centaines de graines par fleur, quand le fruit sera de couleur marron et desséché. Si la fleur n'est pas pollinisée, le pédoncule jaunit et finit par tomber.
La pollinisation artificielle permet de croiser soit deux fleurs d'une même plante (et on obtiendra des graines donnant des plantes très proches de la plante mère), soit deux fleurs de variétés différentes et ainsi d'obtenir des graines dont le semis donnera un nouvel hybride dont on connaîtra avec certitude les parents. Croiser un spécimen de Brugmansia à fleurs doubles blanches avec un spécimen de Brugmansia à fleurs simples roses permet d'envisager, par exemple l'obtention d'un hybride à fleurs doubles roses.
Pour réaliser des semis de Brugmansia, tremper les graines (éventuellement épluchées pour les plus grosses, c'est-à-dire débarrassées de leur gangue) 24 heures dans de l'eau tiède (20 à 36 °C), les presser dans le terreau spécial semis, humidifier, recouvrir de film transparent et poser sur un radiateur (éventuellement celui d'un réfrigérateur), température de 20 à 36 °C, patience. La levée des graines a lieu, généralement, après 2 à 3 semaines, probablement pas toutes en même temps (levée possible entre 10 jours et plusieurs mois selon le niveau de perméabilité du tégument d'où l'intérêt du trempage préalable dans l'eau). On peut rempoter les semis dans des godets individuels et les exposer à la lumière (fenêtre, lampe même ordinaire ou à économie d'énergie) dès qu'ils ont 2 vraies feuilles, la chaleur n'est alors plus aussi importante. Des semis réalisés en France métropolitaine mi-janvier fleuriront normalement pour la première fois vers la mi-août (le délai sera bien sûr plus court en zone tropicale).
Une méthode de reproduction consiste à pratiquer le bouturage. Les tiges de Brugmansia se bouturent très facilement simplement en trempant un rameau éffeuillé d'une quinzaine de cm de long dans un verre d'eau. 2 semaines plus tard, on voit les racines se former et on peut replanter la bouture dans un pot rempli de bonne terre. Les boutures issues de la région végétative (en dessous du premier point de fourche d'une branche) fleurissent plus tardivement que celles provenant de la région florale (c.a.d. au-dessus du premier point de fourche, (le Y).
Autre technique de multiplication : le marcottage aérien : choisir une branche qu'on souhaite séparer de la plante mère. L'entailler sur une profondeur de 2/3 de branche. Y mettre ou non de l'hormone de bouturage. Entourer de quelques cm de tourbe ou autre terreau d'enracinement. Emballer ce substrat dans du tissu. Bien humidifier le tout. Recouvrir de film plastique. Enracinement au bout de 2-6 semaines (selon température et autres paramètres). Ensuite on coupe en dessous des racines.
Le bouturage à plat est aussi possible. On pose des tronçons de branches ligneuses de Brugmansia (5 à 20 cm de long par ex.) horizontalement dans des rigoles aménagées en surface du terreau d'enracinement, enfoncées de moitié. Garder le terreau humide. Les boutures les plus longues peuvent produire plusieurs pousses. Dès que les nouvelles pousses ont une dizaine de centimètres de haut, on les prélève en coupant la tige enterrée.
On peut aussi bouturer à l'étouffée en bouteille d'eau plastique.
Brugmansia suaveolens.
Brugmansia hybride.
Brugmansia suaveolens.
Brugmansia suaveolens.
Brugmansia ×candida, Mangonui, Nouvelle-Zélande.
Brugmansia vulcanicola.
Brugmansia suaveolens.
Mounts Botanical Garden, West Palm Beach, Floride.
Brugmansia ×candida, Berkeley, Californie, USA.
Brugmansia, Nafpaktos, Grèce.
Brugmansia est un genre de plantes à fleurs, arbustives, de la famille des Solanacées.
Brugmansia é un xénero de plantas fanerógamas da familia Solanaceae, nativa das rexións subtropicais de México, Centro e Suramérica, ao longo de Andes de Colombia até o norte de Chile e mesmo o sueste do Brasil.[1] Son coñecidas como "trompetas de anxo" por mor das súas enormes flores e comparten devandito nome cos toloaches do xénero Datura co cal están estreitamente emparentados. O nome común en Colombia é de "borrachero" ou "cacao sabanero", que tamén se dá a algunhas plantas do xénero Datura. No Salvador chámaselle "florifundia". En Costa Rica chámanlle "reina de la noche". En Venezuela coñécese como "campanita". No Ecuador, Perú, Chile, México e Arxentina é coñecida como "floripondio". Na República Dominicana,Cuba e Porto Rico coñéceselle como "flor de campana" ou "campanilla". O xénero difire de Datura en que é perenne e leñosa.
É común atopala en Galiza coma planta ornamental en xardíns privados.
Son arbustos ou pequenas árbores que acadan alturas de 3 a 11 metros. As follas son alternas xeralmente longas de 10 a 30 cm e cunha largura de 4 a 18 cm con bordos enteiros ou someramente dentados, a miúdo con base do limbo asimétrica, e cubertas de finas vilosidades. As flores pénsiles chegan a medir 30 cm de longo; son xeralmente esbrancuxadas ou amarelas aínda que tamén rosas, laranxas ou vermellas. O seu perfume, que especialmente se manifesta á noitiña, atrae insectos nocturnos e, especialmente, morcegos que son os principais responsábeis da polinización, aínda que certas especies (por exemplo Brugmansia sanguinea) son polinizadas por colibrís.[2]
O froito é unha baga non espiñenta obovada ou en forma de fuso que pode ser moi longo. Contén un número moi variábel (até máis de 300) de sementes centimétricas.
O xénero medra facilmente en climas sen xeadas, sobre solos húmidos e fértiles ben drenados, a pleno sol ou a media sombra. A floración comeza a mediados ou finais da primavera en climas cálidos e continúa até o outono, a miúdo pódese alongar até principios do inverno en condicións cálidas. En invernos fríos, as plantas cultivadas á intemperie poden precisar de abeiro mais a raíz é resistente e ha regromar na primavera. As especies de rexións altas, como B. Sphaerocarpium, prefiren temperaturas moderadas e noites frescas, e poden non florear se as temperaturas son moi elevadas. A propagación da maioría das especies lógrase facilmente por cortes de esgallo de 10 a 20 cm tomados do final dunha póla e espichándoos durante o verán.
Diversos híbridos e numerosos cultivares desenvolvéronse para o seu uso como ornamentais. B. x candida é un híbrido entre B. aurea e B. versicolor, B. x flava resulta de B. arborea e B. sanguinea, e B. x cubensis[3] é o resultado de tres especies: B. suaveolens, B. versicolor e B. aurea.
Tamén existen cultivares con flores duplas e algúns con follas variegadas.
Como no caso de Datura, todas as partes das plantas deste xénero son altamente tóxicas debido ao seu contido en alcaloides tropánicos (escopolamina e hiosciamina, entre outros). A súa inxestión, tanto en humanos como noutros animais, pode resultar fatal.[4] O simple contacto cos ollos pode producir midríase (dilatación das meniñas) ou anisocoria (desigualdade no tamaño pupilar).[5] Nalgúns lugares está prohibido o comercio ou cultivo das especies deste xénero.[2]
Estas plantas son inxeridas en ocasións por diversión ou en cerimonias chamánicas polo seu contido de alcaloides. Con todo, dada a inestabilidade dos compostos, o grao de intoxicación é impredicíbel e pode ser fatal.
O consumo ritual de Brugmansia é un importante aspecto do xamanismo nalgúns pobos indíxenas do leste do Amazonas como os xívaros. Do mesmo xeito, é o compoñente central na cosmoloxía e prácticas chamánicas do pobo urarina.[6]
O xénero foi descrito por Christiaan Hendrik Persoon e publicado en Synopsis Plantarum, vol. 1, p. 216 en 1805.[7][8] A especie tipo é: Brugmansia × candida Pers.
Brugmansia: nome xenérico outorgado en honra a Sebald Justin Brugmans (1763-1819), profesor de historia natural en Leiden, Países Baixos.[9]
Estas especies dividíronse anteriormente en dous grupos naturais xeneticamente illados.[3] Brugmansia sección Brugmansia incluía as especies insignis, sauveolens e versicolor; e denominouse informalmente como "grupo de cultivo cálido". A sección B Sphaerocarpium inclúe as especies arborea e sanguinea e denominouse "grupo de cultivo frío".
Brugmansia é un xénero de plantas fanerógamas da familia Solanaceae, nativa das rexións subtropicais de México, Centro e Suramérica, ao longo de Andes de Colombia até o norte de Chile e mesmo o sueste do Brasil. Son coñecidas como "trompetas de anxo" por mor das súas enormes flores e comparten devandito nome cos toloaches do xénero Datura co cal están estreitamente emparentados. O nome común en Colombia é de "borrachero" ou "cacao sabanero", que tamén se dá a algunhas plantas do xénero Datura. No Salvador chámaselle "florifundia". En Costa Rica chámanlle "reina de la noche". En Venezuela coñécese como "campanita". No Ecuador, Perú, Chile, México e Arxentina é coñecida como "floripondio". Na República Dominicana,Cuba e Porto Rico coñéceselle como "flor de campana" ou "campanilla". O xénero difire de Datura en que é perenne e leñosa.
É común atopala en Galiza coma planta ornamental en xardíns privados.
Anđeoska truba (brugmansija, lat. Brugmansia), rod dvosupnica iz porodice pomoćnica (krumpirovki). Pripada mu oko deset vrsta poluzimzelenih ili zimzelenih grmova i manjeg drveća u Andama i tropskim područjima Južne Amerike.
Sve ove vrste su otrovne, a američki Indijanci koristili su ih u svojim šamanskim obredima i ritualima, te u liječenjima. [1]. Bliske su rodu kužnjak (Datura), a sadrže skopolamin i hiosciamin.
Anđeoska truba (brugmansija, lat. Brugmansia), rod dvosupnica iz porodice pomoćnica (krumpirovki). Pripada mu oko deset vrsta poluzimzelenih ili zimzelenih grmova i manjeg drveća u Andama i tropskim područjima Južne Amerike.
Sve ove vrste su otrovne, a američki Indijanci koristili su ih u svojim šamanskim obredima i ritualima, te u liječenjima. . Bliske su rodu kužnjak (Datura), a sadrže skopolamin i hiosciamin.
Brugmansia è un genere di Angiosperme dicotiledoni appartenente alla famiglia delle Solanaceae.
Le specie di questo genere possono essere tossiche[1].
Tutte le sette specie sono elencate dalla lista rossa IUCN come estinte in natura, anche se sono piante ornamentali molto popolari e si sono ri-naturalizzate in molte aree dopo una reintroduzione.
Il genere Brugmansia comprende specie legnose (arbusti e piccoli alberelli spesso con fusti ramificati). Le foglie sono a fillotassi alterna, spesso pelose.
Linneo per primo classificò queste piante come parte del genere Datura con la sua descrizione di Datura arborea (oggi Brugmansia arborea (L.) Steud.) nel 1753. Nel 1805, Christiaan Hendrik Persoon li trasferì in un genere separato, Brugmansia, denominato in onore del naturalista olandese Sebald Justinus Brugmans
Ad oggi il genere comprende 7 specie:[2]
Brugmansia è un genere di Angiosperme dicotiledoni appartenente alla famiglia delle Solanaceae.
Le specie di questo genere possono essere tossiche.
Tutte le sette specie sono elencate dalla lista rossa IUCN come estinte in natura, anche se sono piante ornamentali molto popolari e si sono ri-naturalizzate in molte aree dopo una reintroduzione.
Brugmansija (lot. Brugmansia) – bulvinių (Solanaceae) šeimos augalų gentis, paplitusi Pietų Amerikoje. Auga Andų pašlaitėse nuo Kolumbijos šiaurėje iki Čilės pietuose, rytuose siekia pietryčių Braziliją.
Genčiai priklauso 3-11 m aukščio stambūs krūmai ar nedideli medžiai. Lapai priešiniai, dideli (ilgis 10-30 cm, plotis 4-18 cm), plaukuoti, lygiu arba dantytu kraštu. Žiedai trimito formos, nusvirę žemyn, 14-50 cm ilgio, 10-35 cm pločio (ties galu), ryškiaspalviai, malonaus kvapo. Auga drėgname, gerai vėdinamame, derlingame dirvožemyje, saulėtose vietose ar daliniame šešėlyje.
Visos brugmansijos dalys yra nuodingos. Turi alkaloidų skopolamino ir atropino. Nuodų patekimas į žmogaus ar gyvūno organizmą gali sukelti mirtį, sulčių patekimas į akis – akies vyzdžio pažeidimus.
Dėl išvaizdžių žiedų burgmansijos auginamos kaip dekoratyviniai augalai, yra išvesta hibridinių rūšių. Dėl haliucinogeninių savybių vartojamas šamanistiniuose indėnų (šibarų, agvarunų, urarinų) ritualuose.
Brugmansija (lot. Brugmansia) – bulvinių (Solanaceae) šeimos augalų gentis, paplitusi Pietų Amerikoje. Auga Andų pašlaitėse nuo Kolumbijos šiaurėje iki Čilės pietuose, rytuose siekia pietryčių Braziliją.
Genčiai priklauso 3-11 m aukščio stambūs krūmai ar nedideli medžiai. Lapai priešiniai, dideli (ilgis 10-30 cm, plotis 4-18 cm), plaukuoti, lygiu arba dantytu kraštu. Žiedai trimito formos, nusvirę žemyn, 14-50 cm ilgio, 10-35 cm pločio (ties galu), ryškiaspalviai, malonaus kvapo. Auga drėgname, gerai vėdinamame, derlingame dirvožemyje, saulėtose vietose ar daliniame šešėlyje.
Visos brugmansijos dalys yra nuodingos. Turi alkaloidų skopolamino ir atropino. Nuodų patekimas į žmogaus ar gyvūno organizmą gali sukelti mirtį, sulčių patekimas į akis – akies vyzdžio pažeidimus.
Dėl išvaizdžių žiedų burgmansijos auginamos kaip dekoratyviniai augalai, yra išvesta hibridinių rūšių. Dėl haliucinogeninių savybių vartojamas šamanistiniuose indėnų (šibarų, agvarunų, urarinų) ritualuose.
Brugmansia (Jawi: بروڬمنسيا) ialah genus daripada tujuh spesies berbunga dalam keluarga Solanaceae. Bunga besar dan wangi ini lebih dikenali sebagai trompet malaikat, sebuah nama yang berkaitan dengan genus Datura. Di Colombia bunga ini lebih dikenali sebagai Borrachero yang bermaksud, "boleh membuatkan seseorang mabuk atau khayal". Brugmansia ialah belukar jenis kayu keras dengan bunga terjuntai dan tidak menegak yang juga tidak mempunyai tulang belakang bagi buahnya. Spesies Datura ialah belukar herba yang bunganya menegak (tidak berjuntai) dan kebanyakan buahnya mempunyai tulang belakang.[2]
Brugmansia ialah sebuah belukar besar atau pokok kecil, dengan kayu berbatang separa, biasanya banyak batang pokok bercabang. Pokok ini boleh mencapai ketinggian 3–11 m (10–36 ka). Daun-daunya yang besar tersusun rapi disepanjang dahan kecil, berkepanjangan 10–30 cm (4–12 in) dan berkelebaran 4–18 cm (2–7 in), dengan margin keseluruhan atau bergerigi yang kasar., dan biasanya dilitupi oleh bebulu kecil. Nama "trompet malaikat" dirujuk kepada bunga yang besar, berjuntai, berbentuk trompet, berkepanjangan 14–50 cm (6–20 in) dan berkelebaran 10–35 cm (4–14 in) di pembukaan bunga. didatangi dalam pelbagai warna seperti putih, kuning, merah jambu, jingga, hijau, atau merah. Kebanyakkannya mempunyai bau yang kuat dan menenangkan yang paling ketara pada waktu petang. Bunganya mungkin satu, dua, atau lebih.
Brugmansia berasal dari kawasan tropika di Amerika Selatan, di sepanjang Andes dari Venezuela ke utara Chile, dan juga di tenggara Brazil.[2] Ia ditanam sebagai tumbuhan bekas hiasan di seluruh dunia, dan telah menjadi kebiasaan di kawasan tropika terpencil di seluruh dunia, termasuk di Amerika Utara, Afrika, Australia, dan Asia.[3][4][5][6]
Kebanyakan Brugmansia harum di malam hari untuk menarik rama-rama pendebungaan.[7] Satu nspesies yang kurang berbau, bunga berwarna merah Brugmansia sanguinea, didebungakan oleh burung kelicap.[2] Brugmansia mempunyai dua peringkat utama kitaran hidup mereka. Pada peringkat awal vegetatif anak benih muda tumbuh lurus di atas biasanya batang tunggal, sehingga ia mencapai cabang utama yang pertama pada 80–150 cm (2.6–4.9 ka) tinggi. Ia tidak akan berbunga sehingga selepas ia telah mencapai cabang ini, dan kemudian hanya kepada pertumbuhan baru melebihi cabang. Keratan diambil dari kawasan yang lebih rendah tumbuhan juga perlu berkembang dengan ketinggian yang sama sebelum berbunga, tetapi keratan dari kawasan berbunga bahagian atas akan sering berbunga pada ketinggian yang sangat rendah.[2]
Satu contoh yang menarik daripada interaksi tumbuhan/haiwan melibatkan rama-rama Placidula euryanassa, yang menggunakan Brugmansia suaveolens sebagai makan kepada larva rama-rama. Ia telah menunjukkan bahawa ini boleh mengasingkan alkaloid tropane tumbuhan dan menyimpan mereka melalui peringkat pupal kepada rama-rama dewasa, di mana mereka kemudiannya digunakan sebagai mekanisme pertahanan, menjadikan diri mereka kurang enak kepada pemangsa vertebrata.[8]
Linnaeus pada mulanya diklsifikasikan sebagai sebahagian daripada Datura dengan kenyataannya pada tahun 1753 terhadap Datura arborea. Seterusnya pada tahun 1805, C. H. Persoon memindahkan spesies ini kepada beberapa bahagian, Brugmansia, dinamakan sempena ahli alamiah Belanda Sebald Justinus Brugmans.[2] Selepas lebih kurang 168 tahun, beberapa penulis meletakkan spesies ini diantara Brugmansia dan Datura, sehinggalah pada tahun 1973, T.E. Lockwood dengandengan perbandingan terperinci tentang perbezaan morfologi menyelesaikan spesies ini sebagai genus yang berasingan, mereka tidak lagi mencabar pernyataan tersebut.[9]
Terkini, terdapat 7 spesies yang dikenali:[10]
Spesies ini kemudiannya dibahagikan kepada dua alam, kumpulan genetik terpencil.[11] Brugmansia seksyen Brugmansia (kumpulan yang hangat berkembang) termasuk spesies aurea, insignis, sauveolens, dan versicolor. Brugmansia seksyen Sphaerocarpium (kumpulan sejuk) termasuk spesies arborea, sanguinea, dan vulcanicola.[10]
Dua spesies ini telah dicabar oleh Lockwood dalam tesis kedoktorannya pada tahun 1973.[12] Pertama, Brugmansia vulcanicola dikatakan sebagai subspesies daripada B. sanguinea, tetapi ini telah disangkal oleh bekas mentor Lockwood, R. E. Schultes pada tahun 1977.[13] Kedua, Lockwood mencadangkan bahawa spesies B. insignis ialah bukan hibrid gabungan ( B. suaveolens x B. versicolor) x B. suaveolens. Ini kemudiannya disangkal oleh eksperimen pengacukan dilakukan oleh Preissels, yang diterbitkan pada tahun 1997.[2]
Brugmansia paling kerap berkembang pada masa kini sebagai tanaman hiasan berbunga.
Dalam perubatan moden, alkaloid penting seperti scopolomine, hyoscyamine, dan Atropineyang terdapat dalam Brugmansia dan ahli-ahli lain yang berkaitan dengan Solanaceae, telah terbukti nilai perubatan untuk mereka spasmolytic, anti-asma, anticholinergic, narkotik dan ciri-ciri anestetik, walaupun kebanyakan alkaloid, atau setara mereka, kini buatan disintesis.[14]
Brugmansia juga secara tradisinya telah digunakan dalam banyak budaya Amerika Selatan pribumi dalam persediaan perubatan dan sebagai ritual halusinogen untuk ramalan, untuk berkomunikasi dengan nenek moyang, sebagai racun dalam sihir dan ilmu hitam, dan untuk nubuat. Perubatan, mereka kebanyakannya telah digunakan secara luaran sebagai sebahagian daripada tuam, mencat, salap, atau di mana daun terus digunakan secara transdermal kepada kulit. Kegunaan luaran termasuk yang merawat lenguh dan sakit, dermatitis, orchitis, artritis, penyakit sendi, sakit kepala, jangkitan, dan sebagai satu anti-radang. Mereka lebih jarang menggunakannya secara dalaman kerana bahaya yang wujud dalam pengambilan. Kegunaan dalaman, dalam penyediaan yang amat cair, dan sering sebagai sebahagian daripada campuran yang lebih besar, termasuk rawatan untuk perut dan penyakit otot, sebagai dekongestan, untuk mendorong muntah, untuk menyingkirkan cacing dan parasit, dan sebagai sedatif. Dalam bentuk yang pekat atau halus, derivatif Brugmansia juga digunakan untuk membunuh, godaan, dan rompakan.[15][16][17][18]
Beberapa budaya Amerika Selatan telah menggunakan Brugmansia sebagai rawatan untuk kanak-kanak terkawal, supaya mereka dapat mengambil pelajaran langsung oleh nenek moyang mereka di dunia roh, dan dengan itu mereka menjadi semakin patuh. Bercampur dengan bir jagung dan daun tembakau, ia telah digunakan untuk memabukkan isteri dan hamba sebelum mereka ditanam hidup-hidup dengan tuan atau suami mereka yang sudah mati.[15][19][20]
Semua bahagian Brugmansia beracun, dengan benih dan daun menjadi terutamanya berbahaya.[17][21] Brugmansia kaya dengan Scopolamine (hioskina), hioskiamina, dan beberapa alkaloid tropana yang lain.[22] Effects of ingestion can include paralysis of smooth muscles, confusion, tachycardia, dry mouth, diarrhea, migraine headaches, visual and auditory hallucinations, mydriasis, rapid onset cycloplegia, and death.[23][24][25]
Kesan khayal dari Brugmansia telah diterangkan dalam jurnal Patologi sebagai "menakutkan dan bukannya menyeronokkan".[26] Pengarang Christina Pratt, dalam Satu Ensiklopedia Kebomohan, mengatakan bahawa " Brugmansia mendorong berkhayal kuat dengan kesan ganas dan tidak menyenangkan, efek menjijikkan, dan pada masa-masa gila sementara".[17] Halusinasi sering dicirikan oleh kehilangan lengkap kesedaran bahawa seseorang itu sedang berkhayal, pemotongan daripada realiti, dan amnesia episod, seperti satu contoh yang dilaporkan dalam Psikiatri dan Klinikal Neurosains seorang lelaki muda yang memotong zakar sendiri dan lidah selepas minum hanya 1 cawan teh Brugmansia.[27] Naturalis Swiss dan peneroka Johann von Tschudi menyifatkan kesan pemakanan Brugmansia pada satu individu di Peru:
Tidak lama selepas minum Tonga, lelaki itu jatuh ke dalam perindukan membosankan, dia merenung teringa-inga di tanah, mulutnya telah ditutup dengan rapi, hampir serapat-rapatnya dan hidung beliau seperti dibakar. Peluh dingin meliputi dahinya. Beliau pucat seperti mayat. Urat leher pada tekak beliau telah bengkak sebesar jari dan dia semput kerana dadanya naik dan tenggelam perlahan-lahan. Tangannya digantung turun kaku oleh badannya. Kemudian matanya dikabus lebih dan dipenuhi dengan air mata yang banyak dan bibirnya menggeletar kuat seketika sahaja. Karotid beliau telah jelas berdegup, pernafasan beliau meningkat dan kaki beliau mengeletar dan merasa ngeri dengan sendirinya. Keadaan ini akan berlangsung kira-kira 15 minit, maka semua tindakan ini semakin hebat. Matanya kini kering tetapi telah menjadi merah terang dan bergerak agak liar di soket mata mereka dan semua otot muka beliau telah teruk diputarbelitkan. Buih putih tebal bocor di antara bibir separuh terbuka. Denyut pada dahi dan tekak beliau telah berdegup terlalu cepat untuk dikira. Pernafasan telah pendek, yang luar biasa cepat dan tidak kelihatan untuk mengangkat dada, yang jelas kelihatan bergetaran. Satu lapisan peluh melekit dilindungi seluruh badan yang terus digegarkan oleh sawan yang paling teruk. Tangan dan kakinya adalah agak teruk berkernyut. Beliau berselang antara merungut senyap-senyap dan berkumat-kamit dan mengucapkan kuat, jeritan menyayat hati, melolong semberono dan meraung serta rintihan.[2]
Beberapa majlis perbandaran melarang pembelian, jualan, atau penanaman tumbuh-tumbuhan Brugmansia.[2][28]
Pada tahun 1994, 112 remaja telah dimasukkan ke hospital dari meminum.. Brugmansia di Florida sahaja.[29] Kepekatan alkaloid dalam semua bahagian tumbuhan yang berbeza dengan ketara. Mereka juga berbeza-beza mengikut musim dan tahap penghidratan, jadi hampir mustahil untuk menentukan tahap yang selamat pendedahan alkaloid.[23]
Brugmansia mudah ditanam di kawasan lembap, subur, tanah yang bersaliran baik, di bawah cahaya matahari sebahagian di sebuah tempat teduh, dalam iklim bebas beku. Mereka mula berbunga pada pertengahan hingga akhir musim bunga dalam iklim panas dan terus kepada musim gugur, sering berterusan selewat awal musim sejuk dalam keadaan yang panas. Dalam musim sejuk, tumbuh-tumbuhan luar memerlukan perlindungan daripada pembekuan, tetapi akar akan mengeras, dan boleh tumbuh semula pada lewat musim bunga. Spesies dari ketinggian yang lebih tinggi,. B. seksyen. Sphaerocarpium, lebih suka suhu yang sederhana dan malam sejuk, dan tidak boleh berbunga jika suhu yang sangat panas. Kebanyakan Brugmansia boleh disebarkan dengan mudah oleh perakaran pada potngan sepanjang 10–20 cm (4–8 in) daripada dahan pertama sebelum ke akar.
Beberapa kacukan dan banyak kultivar yang telah dibangunkan untuk digunakan sebagai tanaman hiasan. B. × candida ialah hibrid antara B. Aurea dan B. versicolor; B. × Flava ialah hibrid antara B. arborea dan B. sanguinea dan B. × cubensis[11]ialah hibrid antara B. suaveolens, B. versicolor, dan B. aurea. Terdapat kultivar menghasilkan bunga berganda, dan beberapa dengan daun berlainan warna. Kultivar B. × candida 'Grand Marnier' telah mendapat Anugerah Taman Merit Royal Horticultural Society.[30]
Bunga hibridBrugmansia
Brugmansia suaveolens
Brugmansia × candida, Mangonui, North Island, New Zealand
Bunga Brugmansia vulcanicola
Bunga Brugmansia suaveolens
Mounts Botanical Garden, West Palm Beach, Florida
Brugmansia x candida, Berkeley, California, USA
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |title= (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) Brugmansia (Jawi: بروڬمنسيا) ialah genus daripada tujuh spesies berbunga dalam keluarga Solanaceae. Bunga besar dan wangi ini lebih dikenali sebagai trompet malaikat, sebuah nama yang berkaitan dengan genus Datura. Di Colombia bunga ini lebih dikenali sebagai Borrachero yang bermaksud, "boleh membuatkan seseorang mabuk atau khayal". Brugmansia ialah belukar jenis kayu keras dengan bunga terjuntai dan tidak menegak yang juga tidak mempunyai tulang belakang bagi buahnya. Spesies Datura ialah belukar herba yang bunganya menegak (tidak berjuntai) dan kebanyakan buahnya mempunyai tulang belakang.
Brugmansia is de botanische naam van een geslacht van planten in de nachtschadefamilie (Solanaceae). In het Nederlands heet hij Engelentrompet. De soorten in dit geslacht vielen vroeger onder het geslacht Datura. Ze zijn hiervan onder meer te onderscheiden doordat de bloemen bij Brugmansia hangen en bij Datura (doornappel) rechtop staan. Er zijn echter wel cultivars van Brugmansia die wat afstaan en niet zo duidelijk hangen. Alle soorten zijn zeer giftig.
Het blad heeft een Frisgroene kleur en er groeien geurende trompetvormige bloemen aan, enkel of dubbel. Er bestaat ook een soort met bonte bladeren.
De planten zijn afkomstig uit Zuid-Amerika, en wel uit Peru en Chili. Intussen zijn ze als sierplant in Europa en Noord-Amerika redelijk verbreid. Uit de 7 oorspronkelijke wilde soorten zijn inmiddels honderden verschillende hybriden gekweekt voor in tuinen. Het geslacht is vernoemd naar Sebald Justinus Brugmans.
De planten zijn te kweken uit zaad, hoewel hybriden meestal gestekt worden, wat voor veel cultivars vrij tot zeer gemakkelijk gaat. In tuincentra worden de grootbloemige cultivars, ook wel onder de naam Engelentrompet, aangeboden als kuipplant. De bloemen geven, vooral tegen de avond, een sterk zoete geur af die het hele terras kan vullen. Ze groeien snel en hebben veel water en mest nodig. In de tuin, geplant in de volle grond, kunnen ze een grote omvang bereiken. In het Nederlandse klimaat overleven ze echter de winter niet; ze moeten op een koele plaats vorstvrij overwinteren. De bloemen zijn tot ca 30 cm lang, hangen meestal, zijn vooral wit tot geel, creme, oranje en rose, en kunnen bij cultivars ook een dubbele kelk hebben. Vele verspreiden een zware, zoete geur. De plant bloeit onafgebroken gedurende de gehele zomer. Een goede potgrond in een ruime behuizing, veel water geven (elke dag) met eens per week een dopje vloeibare plantenvoeding toegevoegd zorgen voor de onafgebroken bloei. In de herfst moet de plant op een koele plaats in huis worden gezet om te overwinteren. Dit is ook het moment waarop de plant in vorm kan worden bijgesnoeid. Water geven moet dan teruggebracht worden tot hooguit eenmaal per week. In maart de grond in pot of kuip vervangen door nieuwe grond en weer beginnen met regelmatig water geven.
Wilde soorten:
De soorten kunnen worden verdeeld in twee natuurlijke, genetisch geïsoleerde groepen[2]. De sectie Brugmansia bestaat uit de soorten aurea, insignis, suaveolens, and versicolor; en wordt ook wel aangeduid als de 'warme groep'. De sectie Sphaerocarpium omvat de soorten arborea, sanguinea, and vulcanicola en wordt ook wel aangeduid als de koude groep.
Brugmansia is de botanische naam van een geslacht van planten in de nachtschadefamilie (Solanaceae). In het Nederlands heet hij Engelentrompet. De soorten in dit geslacht vielen vroeger onder het geslacht Datura. Ze zijn hiervan onder meer te onderscheiden doordat de bloemen bij Brugmansia hangen en bij Datura (doornappel) rechtop staan. Er zijn echter wel cultivars van Brugmansia die wat afstaan en niet zo duidelijk hangen. Alle soorten zijn zeer giftig.
Het blad heeft een Frisgroene kleur en er groeien geurende trompetvormige bloemen aan, enkel of dubbel. Er bestaat ook een soort met bonte bladeren.
Multimedia w Wikimedia Commons Brugmansja (Brugmansia Pers.) – rodzaj wieloletnich roślin z rodziny psiankowatych (Solanaceae), obejmujący 6 gatunków i 4 mieszańce, występujące naturalnie w południowoamerykańskich Andach[4], gdzie zasiedlają lasy mgliste[5]. Niegdyś gatunki zaliczane do tego rodzaju były włączane do blisko spokrewnionego rodzaju bieluń (Datura), stąd zachowała się ich zwyczajowa, aczkolwiek nieprawidłowa polska nazwa "bieluń"[6]. W handlu spotyka się je pod spolszczoną, angielską nazwą zwyczajową "trąby anielskie". Są to rośliny śmiertelnie trujące. W ich tkankach obecne są alkaloidy tropanowe: skopolamina i atropina[7].
Siedem gatunków Brugmansia, ujętych w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych[5] ma status EW czyli "nie występujący na wolności / wyginął w stanie dzikim ":
Są to rośliny wrażliwe na mróz (strefy mrozoodporności 9–11), zazwyczaj nie przeżywają zim panujących w Polsce (szkodliwe są już temperatury około 0°C). Dlatego też brugmansje należy zimować w pomieszczeniach. Najlepiej rosną na stanowiskach osłoniętych, nasłonecznionych (gdzie wtedy zakwitają najbardziej obficie), w półcieniu kwitnienie jest mniej obfite. Znoszą doskonale letnie upały i ostre słońce (pod warunkiem stałej wilgotności podłoża). Brugmansje rosną najlepiej na zasobnych, żyznych glebach o średniej wilgotności. Można je uprawiać w podłożach dla roślin balkonowych z domieszką piasku lub drobnego żwiru[12]. Najlepiej uprawiać je na osłoniętych stanowiskach ze względu na dużą wrażliwość kwiatów i pędów na wiatr. Są często atakowane przez mączliki, przędziorki i ślimaki[4].
Brugmansja (Brugmansia Pers.) – rodzaj wieloletnich roślin z rodziny psiankowatych (Solanaceae), obejmujący 6 gatunków i 4 mieszańce, występujące naturalnie w południowoamerykańskich Andach, gdzie zasiedlają lasy mgliste. Niegdyś gatunki zaliczane do tego rodzaju były włączane do blisko spokrewnionego rodzaju bieluń (Datura), stąd zachowała się ich zwyczajowa, aczkolwiek nieprawidłowa polska nazwa "bieluń". W handlu spotyka się je pod spolszczoną, angielską nazwą zwyczajową "trąby anielskie". Są to rośliny śmiertelnie trujące. W ich tkankach obecne są alkaloidy tropanowe: skopolamina i atropina.
Brugmansia é um género botânico pertencente à família Solanaceae,[2] nativo das regiões subtropicais do México, América Central e América do Sul, ao longo dos Andes, desde a Colômbia até ao norte do Chile, incluindo o sudeste do Brasil. Inclui as espécies conhecidas pelo nome comum de trombetas, sendo morfologicamente muito semelhante ao género Datura, com o qual está estreitamente aparentado, diferindo por serem plantas perenes e lenhosas. A maioria das espécies deste género constitui um complexo específico, com frequente hibridação e desde há muito sujeito a cultura pelos povos ameríndios que as utilizam como enteógeno, como alucinógeno e como plantas medicinais. Todas as espécies conhecidas estão consideradas como extintas na natureza. Devido ao uso como droga recreativa, em algumas circunscrições está proibido o comércio ou mesmo o cultivo das espécies deste género.[3]
Os membros deste género são arbustos ou pequenas árvores (mesofanerófitos) que alcançam alturas de 3–11 m. As folhas são alternas, geralmente com 10–30 cm de comprimento e 4–18 cm de largura, com margens inteiras ou apenas dentada, frequentemente com a base do limbo assimétrica e recobertas por uma fina velosidade.
S flores são pendulares, geralmente fragrantes, com até 30 cm de comprimento, geralmente esbranquiçadas ou amareladas, ainda que também posam ser rosadas, alaranjadas ou avermelhadas. O seu perfume, que se intensifica ao anoitecer, atrai insectos noturnos e morcegos que são os principais agentes de polinização, embora a espécie Brugmansia sanguinea seja polinizada por colibris.[3]
O fruto é uma baga não espinhosa, obovada ou em forma de fuso, que pode ser longa. Contém um grande número de sementes com cerca de 1 cm de comprimento máximo, nalguns casos até 300 sementes por baga.
O género cresce facilmente em climas sem geadas, sobre solos húmidos e férteis, de preferência bem drenados, com plena exposição ao sol ou a meia sombra. A floração inicia-se de meados a final da primavera em climas quentes e continua até ao outono, com frequência alargando-se até princípios do inverno em condições de clima quente. Nos invernos frios, as plantas cultivadas no exterior podem necessitar de proteção, mas a raiz é resistente e rebrota na primavera. As espécies das regiões altas, como as da secção Sphaerocarpium, preferem temperaturas moderadas e noites frescas, e podem não florescer se as temperaturas forem muito elevadas.
A propagação vegetativa da maioria das espécies consegue-se facilmente através de estacas de 10 a 20 cm de comprimento, recolhidas do final de um ramo e plantadas durante o verão.
Diversos híbridos e numerosos cultivares foram desenvolvidos para uso como ornamental. B. x candida é um híbrido entre B. aurea e B. versicolor, B. x flava resulta de B. arborea e B. sanguinea, e B. x cubensis[4] é o resultado de três especies: B. suaveolens, B. versicolor e B. aurea.
Também existem cultivares com flores dobradas e alguns com folhas variegadas.
Linnaeus classificou inicialmente estas plantas como parte do género Datura com a descrição em 1753 de Datura arborea. O género Brugmansia foi estabelecido por Christiaan Hendrik Persoon e publicado em 1805 no Synopsis Plantarum,[5][6] tomando por espécie tipo o que actualmente se sabe ser o híbrido Brugmansia × candida Pers. A etimologia do nome genérico é uma homenagem a Sebald Justin Brugmans (1763-1819), professor de história natural em Leiden, Países Baixos.[7]
Para o novo género foram transferidas as espécies então incluídas em Datura que eram perenes, arborescentes, pelo menos parcialmente lenhosas e com fruto desprovido de espinhos.[3] Nos 168 que se seguiram, vários autores foram colocando alternadamente estas espécies nos géneros Brugmansia e Datura, até que em 1973, com uma análise morfológica detalha das diferenças entre grupos, o sistemata Tommie Earl Lockwood,[8] estabeleceu firmemente Brugmansia como um género separado, delimitando-o de forma a integrar todas as espécies então conhecidas de Brugmansia, situação que se mantém incontestada.[9]
Na sua actual configuração, o género Brugmansia inclui um complexo específico, com elevado grau de hibridização, que torna difícil individualizar as espécies, o que tem resultado numa elevada sinonímia, com diferentes autores a indicarem um número variável de taxa.
As espécies foram divididas anteriormente em dois grupos naturais geneticamente isolados:[4] (1) Brugmansia secção Brugmansia, que incluía as espécies aurea, insignis, sauveolens e versicolor, conhecido informalmente como "grupo de cultivo quente"; (2) Brugmansia secção Sphaerocarpium, que incluía as espécies arborea, sanguinea e vulcanicola, denominado informalmente "grupo de cultivo frio".[10]
Estão presentemente consideradas como validamente descritas 7 espécies de Brugmansia:[10]
Duas das espécies atrás apontadas foram consideradas como inválidas em 1973 por T.E. Lockwood na sua dissertação doutoral:[11] (1) a espécie Brugmansia vulcanicola foi considerada como uma subespécie de B. sanguinea, mas essa asserção foi refutada pelo orientador da dissertação, R. E. Schultes em 1977;[12] (2) Lockwood propôs que a espécie B. insignis fosse um híbrido da combinação (B. suaveolens x B. versicolor) x B. suaveolens, mas experiências posteriores de cruzamento e hibridação, cujos resultados foram publicados em 1997, invalidaram a hipótese.[3]
Estão ainda reconhecidos os seguintes híbridos:
.jpg)
|coautor= (ajuda) Flor de Brugmansia sanguinea. Brugmansia é um género botânico pertencente à família Solanaceae, nativo das regiões subtropicais do México, América Central e América do Sul, ao longo dos Andes, desde a Colômbia até ao norte do Chile, incluindo o sudeste do Brasil. Inclui as espécies conhecidas pelo nome comum de trombetas, sendo morfologicamente muito semelhante ao género Datura, com o qual está estreitamente aparentado, diferindo por serem plantas perenes e lenhosas. A maioria das espécies deste género constitui um complexo específico, com frequente hibridação e desde há muito sujeito a cultura pelos povos ameríndios que as utilizam como enteógeno, como alucinógeno e como plantas medicinais. Todas as espécies conhecidas estão consideradas como extintas na natureza. Devido ao uso como droga recreativa, em algumas circunscrições está proibido o comércio ou mesmo o cultivo das espécies deste género.
Änglatrumpetsläktet (Brugmansia)[1] är ett växtsläkte inom familjen potatisväxter med sex arter. Änglatrumpeter ingår i familjen potatisväxter.[1] Detta släkte tillhörde tidigare spikklubbesläktet (Datura) men bildar numera ett eget. De flesta arterna kommer ursprungligen från norra Sydamerika och de tål inte frost.
Änglatrumpetsläktets arter är buskar eller små träd med stora, trattformiga, doftande blommor. Fodret är kvarsittande. Frukterna är vedartade, klotformade till avlånga, tvårummiga och de saknar taggar. De spricker inte upp vid mognaden. Växten innehåller flera giftiga alkaloider som till exempel Atropin, Skopolamin och Hyoscyamin.
Spikklubbesläktet (Datura) är närstående, men är vanligen örter. Fodret faller av efter blomningen. Frukterna har fyra rum, är läderartade och har vanligen knölar eller taggar.
Kladogram enligt Catalogue of Life[1]:
Änglatrumpeter
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör Änglatrumpetsläktet.
Wikispecies har information om Brugmansia.
Änglatrumpetsläktet (Brugmansia) är ett växtsläkte inom familjen potatisväxter med sex arter. Änglatrumpeter ingår i familjen potatisväxter. Detta släkte tillhörde tidigare spikklubbesläktet (Datura) men bildar numera ett eget. De flesta arterna kommer ursprungligen från norra Sydamerika och de tål inte frost.
Änglatrumpetsläktets arter är buskar eller små träd med stora, trattformiga, doftande blommor. Fodret är kvarsittande. Frukterna är vedartade, klotformade till avlånga, tvårummiga och de saknar taggar. De spricker inte upp vid mognaden. Växten innehåller flera giftiga alkaloider som till exempel Atropin, Skopolamin och Hyoscyamin.
Spikklubbesläktet (Datura) är närstående, men är vanligen örter. Fodret faller av efter blomningen. Frukterna har fyra rum, är läderartade och har vanligen knölar eller taggar.
Brugmansia là một chi gồm bảy loài thực vật có hoa thuộc họ Solanaceae. Hình dạng hoa của chúng khiến chúng có tên angel's trumpets (kèn trumpet của thiên sứ), một tên mà đôi khi cũng được dùng cho chi liên quan Datura. Brugmansia có thể là cây gỗ hay cây bụi, với những bông hoa mọc thỏng xuống. Datura là cây bụi thân thảo với hoa mọc hướng lên, và quả của nhiều các loài có gai.
Nhiều bộ phận của Brugmansia có thể có độc.[2]
Brugmansia là loài bản địa của Nam Mỹ, dọc theo dãy Andes từ Venezuela tới miền bắc Chile, cũng như miền đông nam Brazil.[3] Chúng được trồng làm cây cảnh khắp thế giới, và một số loài đã sống tự nhiên ở những hòn đảo cô lập thuộc Bắc Mỹ, châu Phi, châu Úc và châu Á.[4][5][6][7]
Linnaeus ban đầu mô tả chi này như một phần của Datura trong bài mô tả Datura arborea năm 1753. Năm 1805, C. H. Persoon chuyển chúng sang chi riêng, Brugmansia, đặt theo tên nhà tự nhiên học người Hà Lan Sebald Justinus Brugmans.[3] Trong vòng 168 năm, nhiều nhà khoa học đã luân phiên di chuyển chúng giữa Brugmansia và Datura, tới năm 1973, với những so sánh chi tiết về hình thái học, T.E. Lockwood đã ấn định chúng vào Brugmansia.[8]
Hiện có 7 loài được công nhận:[9]
Brugmansia là một chi gồm bảy loài thực vật có hoa thuộc họ Solanaceae. Hình dạng hoa của chúng khiến chúng có tên angel's trumpets (kèn trumpet của thiên sứ), một tên mà đôi khi cũng được dùng cho chi liên quan Datura. Brugmansia có thể là cây gỗ hay cây bụi, với những bông hoa mọc thỏng xuống. Datura là cây bụi thân thảo với hoa mọc hướng lên, và quả của nhiều các loài có gai.
Nhiều bộ phận của Brugmansia có thể có độc.
Brugmansia Pers., 1805
Синонимы
Бругма́нсия (лат. Brugmansia) — род растений из семейства Паслёновые (Solanaceae). Выделен из рода Датура. К нему относятся небольшие деревья и кустарники.
Род назван в честь голландского ботаника Себальда Юстинуса Брюгманса.
Род насчитывает 11 видов[4]:
Бругма́нсия (лат. Brugmansia) — род растений из семейства Паслёновые (Solanaceae). Выделен из рода Датура. К нему относятся небольшие деревья и кустарники.
Род назван в честь голландского ботаника Себальда Юстинуса Брюгманса.
木曼陀羅屬（學名：Brugmansia）是茄科下的一個屬，為灌木或小喬木植物。該屬共有約5種，原產於熱帶美洲
學名如下:
木本曼陀羅（Brugmansia arborea,(L.) Steud.）
Brugmansia sanguinea (Ruiz & Pavon) D. Don
大花曼陀羅 （Brugmansia suaveolens, (Humb. & Bonpl. ex Willd.) Bercht. & K. Presl）
Brugmansia versicolor Lagerh.
Brugmansia × candida Pers.
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 木曼陀羅屬（學名：Brugmansia）是茄科下的一個屬，為灌木或小喬木植物。該屬共有約5種，原產於熱帶美洲
學名如下:
木本曼陀羅（Brugmansia arborea,(L.) Steud.）
Brugmansia sanguinea (Ruiz & Pavon) D. Don
大花曼陀羅 （Brugmansia suaveolens, (Humb. & Bonpl. ex Willd.) Bercht. & K. Presl）
Brugmansia versicolor Lagerh.
Brugmansia × candida Pers.
キダチチョウセンアサガオ属（-ぞく、学名：Brugmansia）ナス科の属のひとつで、低木または高木である。学名のカタカナ表記で、ブルグマンシア属と呼ぶこともある。また、園芸名でエンジェルストランペット、エンジェルトランペット（Angel's Trumpet）と呼ばれることが多い。花言葉は、愛敬、偽りの魅力、変装、愛嬌。
かつては近縁のチョウセンアサガオ属に含めていた。そのため園芸名ではチョウセンアサガオ属（Datura）の学名からダチュラの名が使われる場合もある。
オランダの植物学者セバールド・ユスティヌス・ブルグマンスにちなみ、クリスティアーン・ヘンドリク・ペルズーンにより命名された。
春から秋にかけて、下向きに垂れ下がった花をつける。つぼみには卵形、球形、紡錘形などがあり、花はつぼみから飛び出すような形で咲く。花弁の先端は、5つに分かれ反り返る。原産地はアメリカの熱帯地方だが、暑さが苦手で高地にしか生息していない。そのため温帯気候の日本では、夏季の生育が緩慢になり、管理を怠ると最悪枯れてしまう場合もある。しかしキダチチョウセンアサガオ属は低温に強く、丈夫で育てやすい植物である。春温かくなってから旺盛に生育してゆき、開花時期には大型の株にたくさんの花をつけるのがとても魅力的である。
かつてはキダチチョウセンアサガオ属（Brugmansia、ブルグマンシア）がチョウセンアサガオ属（Datura、ダチュラ）から独立していなかったが、現在は別属として扱われる。その名残りからか両属よく混同されている。ダチュラと呼ばれていても、実際はブルグマンシアということが珍しくない。両属の違いは以下の通り。
キダチチョウセンアサガオ属の植物は広義のチョウセンアサガオの仲間であり、同様に有毒植物である。含まれている成分はスコポラミン（ヒヨスチン）、ヒヨスチアミンなどである。薬草に使われることもあるが、一般には毒草として扱われるので、取り扱いには十分注意が必要である。主に地下茎から抽出した成分は、聴覚性幻覚・急性痴呆・行動異状を引き起こす。
花の色や形などで、様々な種類が存在する。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 キダチチョウセンアサガオ属（-ぞく、学名：Brugmansia）ナス科の属のひとつで、低木または高木である。学名のカタカナ表記で、ブルグマンシア属と呼ぶこともある。また、園芸名でエンジェルストランペット、エンジェルトランペット（Angel's Trumpet）と呼ばれることが多い。花言葉は、愛敬、偽りの魅力、変装、愛嬌。
かつては近縁のチョウセンアサガオ属に含めていた。そのため園芸名ではチョウセンアサガオ属（Datura）の学名からダチュラの名が使われる場合もある。
オランダの植物学者セバールド・ユスティヌス・ブルグマンスにちなみ、クリスティアーン・ヘンドリク・ペルズーンにより命名された。
브루그만시아(Brugmansia)는 가지과에 속하는 7가지 종류의 속씨식물 속이다. 크기와 향기로 인해 가까운 속인 다투라와 함께 ‘천사의 나팔’이라는 공통적인 이름을 가진다. 브루그만시아는 목질의 나무 가지 또는 관목으로, 똑 바로 서지 않고, 추바늘과 같은 꽃을 가지며, 과실에 등마루가 없다. 다투라 종은 똑바로 서는 꽃이 피는 식물성 관목으로 대개 과실에 등마루를 가진다.[1]
봄부터 가을에 걸쳐 아래로 처진 꽃을 피운다. 꽃 봉오리는 계란 모양, 구형, 원기둥꼴 등이 있으며, 꽃봉오리에서 튀어 나올 것 같은 형태로 핀다. 꽃잎 끝은 5개로 나뉘어 말려져 있다. 원산지는 미국의 열대 지방이지만, 더위에 약하고 고지 밖에 서식하지 않는다. 따라서 온대기후에서는 여름의 생육이 부진하고, 관리를 소홀히 하면 시들어 버리는 경우도 있다. 그러나 브루그만시아는 저온에 강하고, 튼튼하여 기르기 쉬운 식물이다. 봄이 되어 따뜻해지면 왕성하게 자라다가 꽃이 필 때가 되면 큰봉오리의 많은 꽃들이 피어 아주 매력적이다.
브루그만시아는 남미 열대지방이 원산지이며 안데스 산맥을 따라 베네수엘라에서 칠레 북부까지, 그리고 브라질 남동쪽까지 분포되어 있다.[1] 장식용 식물로 전 세계에 널리 재배가 되며, 북미, 아프리카, 오스트레일리아, 아시아를 포함한 세계 각지에 도입되어 재배되고 있다.[2][3][4][5]
린네는 다투라 아르보레아를 1753년 설명함으로써 이 식물 종들을 최초로 '다투라'라고 분류했다. 이후 1805년, C. H. 페르순이 이것들을 네덜란드 박물학자 세발트 저스티누스 브루크만스의 이름을 따서 분리된 종인 브루그만시아로 옮겼다.[1] 1973년까지 여러 학자들이 168년 동안, 다투라와 브루그만시아 사이를 오가며 분류를 했고, 1973년에 상세한 형질 차이의 비교를 통하여 T.E. 락우드가 분리된 종으로 정착을 시켰고 그 이후 지금까지 사용되고 있다.[6]
현재까지, 7개의 종이 인정받고 있다 :[7]
이 종들은 2가지의 자연적, 유전적으로 격리된 집단으로 나뉜다.[8] 브루브만시아 분과 브루그만시아(따듯한 곳에서 자라는 집단)는 ‘아우레아’, ‘인시그니스’, ‘사우베올렌스’, 그리고 ‘베르시콜라’를 포함하고 있다. 브루브만시아 분과 스파에로카르피움(서늘한 곳에서 자라는 집단)은 ‘아르보레아’, ‘상구이네아’, 그리고 ‘벌카니콜라’를 포함하고 있다.[7]
이 두가지 종은 락우드에 의해 1973년 그의 박사 논문에서 변경되었다.[8] 첫째, 브루그만시아 벌카니콜라는 B. 상구이네아의 아종으로 언급이 되었지만, 락우스의 스승인 1977년 R. E. 슐츠에 의해 재평가를 받았다.[9] 둘째, 락우드는 B. 인시그니스가 대신 (B. 수아베올렌스 x B. 베리시콜라) x B. 수아베올렌스의 잡종의 조합이라고 제안했다. 이것은 이후 1997년 출판된 프레이슬즈에 의한 교배 잡종 실험에 의해 반증되었다.[1]
브루그만시아는 오늘 날 대개 관상용 꽃으로 길러진다.
현대 의학에서, 비록 많은 이러한 알칼로이드 또는 그들과 비견되는 것들이 현재 인공적으로 합성되고 있기는 하지만, 브루그만시와 다른 가지과 식물에서 발견되는 중요한 스코폴라민, 히오시아민, 그리고 아트로핀과 같은 중요한 알칼로이드는 경련억제, 천식치료, 항콜린제, 마약 그리고 마취의 특성을 가지고 있음이 증명되었다.[10]
브루그만시아는 전통적으로 많은 남미 인디언 문화에서 의료품과 조상들과 소통하며, 예언을 위한 의식용 환각제로서, 주술사와 흑마법사에게는 독약으로 사용되어 왔다. 의학적으로 볼때, 외부에 발라 찜질과 착색, 연고 또는 잎을 직접 발라 경피성으로 사용해 온 것이다. 외부에 사용하는 것은 진통제나 피부염, 고환염, 관절염, 류마티즘, 두통약, 소독제, 그리고 화상을 입은 곳에도 사용되었다. 내복을 하는 경우는 섭취의 고유한 위험으로 인해 드문 경우였다. 먹는 경우는 아주 묽게 한 것을 이용하여, 종종 복통과 근육통과 같은 데 이용하는 대단위 물약으로, 소염제, 구토유발제, 벌레나 기생충 퇴치, 그리고 진정제로 이용하기 위함이었다. 농축하거나, 정제한 형태로 브루그만시아의 파생 제품은 암살, 유혹제, 그리고 강도 행위에 이용되었다.[11][12][13][14]
여러 남미 문화에서는 브루그만시아를 정령 세계에서 온 조상들로부터 훈계를 듣고서, 좀 더 순종적이 될 것이라고 믿고서 떼쓰는 아이들을 순하게 만드는데 사용해 왔다. 옥수수 맥주와 담배잎과 섞어서 높은 계급의 지도자를 순장을 하기 전에 같이 살았던 아내와 노예를 산 채로 묻기 전에 복용을 시켰다.[11][15][16]
브루그만시아의 모든 부위는 독성을 가지고 있으며, 씨와 잎은 특히 위험하다.[13][17] 브루그만시아는 광의에서 흰독말풀의 동료이며, 마찬가지로 유독 식물이다. 포함된 성분은 스코폴라민(히오신), 히오시아민 그리고 다른 여러 트로판 알칼로이드 성분을 포함하고 있다.[18] 섭취를 하게 되면, 가벼운 근육 마비, 어지러움, 빠른맥과 입이 바싹 마르며, 설사, 편두통, 환청과 환각 증세, 동공 확대, 빠른 인근 마비, 그리고 심할 경우 사망에 이른다.[19][20][21]
브루그만시아의 환각 증상은 《페솔로지》(Pathology) 잡지에서 ‘기분좋게 되는게 아니라, 공포를 느낌’으로 설명하고 있다.[22] 약초에 사용되는 경우도 있지만, 일반적으로는 독초로 취급되기 때문에, 취급에는 충분한 주의가 필요하다.
브루그만시아는 다습하고, 비옥하고, 물빠짐이 좋은 양지바른 곳에서부터 반쯤 그늘진 곳, 서리가 없는 기후에서 잘 자란다. 따듯한 기후에서는 봄 중간이나 늦봄부터 꽃이 피기 시작하여 가을까지 종종 이른 겨울 따듯한 날씨까지도 꽃을 피운다. 추운 겨울에는 서리를 막아줄 필요가 있지만 뿌리가 단단해져 봄늦게 싹이 트는 경우도 있다. 고산지대에서 온 스파에로카르피움(Sphaerocarpium) 같은 종들은 온대기후와 서늘한 밤을 더 좋아하며 온도가 너무 높으면 꽃이 피지않을 수도 있다. 대부분의 브루그만시아는 여름동안 가지의 끝부분에서 잘라온 뿌리만 심어주면 쉽게 자란다.
여러 개의 잡종과 많은 재배종들이 관상용으로 이용하기 위해 개발되어 왔다. B. × 캔디다는 B. 아우레아와 B. 베르시콜라 사이의 잡종이며, B. x 플라바는 B. 아르보레아와 B. 상구이네아의 잡종이며, B. x 쿠네니스[8]는 B. 수아베올렌스, B. 베르시콜라 그리고 B. 아우레아 사이의 잡종이다. 두겹의 꽃을 피우는 재배종도 있으며, 일부는 다채로운 색상의 입을 가지기도 한다. 재배종 B. X 캔디다 그랜드 마르니에는 로얄원예협회의 가든 메리트 상을 받기도 했다.[23]
.jpg)
브루그만시아 하이브리드 꽃
브루그만시아 suaveolens
브루그만시아 × 캔디다, 뉴질랜드 북섬 망고누이
브루그만시아 벌카니콜라 꽃
브루그만시아 소베올렌스 꽃
마운츠 식물원, 플로리다 웨스트 팜비치
브루그만시아 x 캔디다, 미국, 캘리포니아 버클리
|제목=이(가) 없거나 비었음 (도움말) 