Die pseudoskerpioene (orde Pseudoscorpiones) is klein diertjies wat met die eerste oogopslag soos skerpioene lyk en hoort tot die klas spinnekopagtiges. Hulle het egter nie die lang abdomen met die angel van skerpioene nie. Die diere se kaaktasters is baie goed ontwikkel en gifkliere kom daarin voor, wat gebruik word om hul prooi (veral springsterte en myte) dood te maak. Die diere se oë is swak ontwikkel of heeltemal afwesig en hulle gebruik tragea en stigmata as gaswisselingsorgane.
Die pseudoskerpioene (orde Pseudoscorpiones) is klein diertjies wat met die eerste oogopslag soos skerpioene lyk en hoort tot die klas spinnekopagtiges. Hulle het egter nie die lang abdomen met die angel van skerpioene nie. Die diere se kaaktasters is baie goed ontwikkel en gifkliere kom daarin voor, wat gebruik word om hul prooi (veral springsterte en myte) dood te maak. Die diere se oë is swak ontwikkel of heeltemal afwesig en hulle gebruik tragea en stigmata as gaswisselingsorgane.
Los pseudoscorpiones o seudoescorpiones (del griegu antiguu Ψευδης pseudés, "falsu" y σκορπιο scorpio, escorpión) constitúin un orde de diminutos arácnidos, que los sos pedipalpos recuerden a los de los escorpiones, colos que caltienen solo un parentescu alloñáu; escarecen de "cola" (metasoma) y d'aguiyón venenosu. Describiéronse unes 3.300 especies.[1]
El fósil conocíu más antiguu d'un pseudoscorpión data de, aprosimao, unos 380 millones d'años; tiempu esti que vendría asitianos a la especie yá claramente evolucionada, y con unes carauterístiques casi idéntiques a les presentaes güei día, alredor del devónicu mediu.[2]
Los pseudoscorpiones pasen inalvertíos porque, anque ubicuos, nun son abondosos, y pol so pequeñu tamañu, que nunca devasa los 8 mm y caltiense más de cutiu en redol a los 2 mm. La coloración suel presentar tonos acolorataos o amarronaos; dacuando son de colores bien escuros, inclusive negros.
Como nel restu de los arácnidos, el cuerpu cunta con dos región o Tagmas, el prosoma o cefalotórax, y el opistosoma o abdome. El prosoma ta cubiertu por un cascu duru na rexón dorsal y poles coxas de los apéndices na zona ventral. Nel prosoma alcuéntrense un númberu variable de güeyos, que van dende nengunu (nes especies cavernícoles de normal) hasta dos pares. La visión d'estos seres ye bien defectuosa y probablemente namái sían capaces d'estremar la lluz de la escuridá, ensin llegar a ver imáxenes. Como en tolos demás arácnidos, les pates llocomotores, los quelíceros y los pedipalpos ensertar nel prosoma. Los pseudoescorpiones utilicen los sos poderosos pedipalpos pa cazar. Amás, tienen pelos finos y llongures llamaes tricobotrios que reaccionen ante cualquier vibración, ya informen al animal del mediu esternu nel que se mueven. Los pedipalpos tienen amás conductos venenosos n'unu o dos deos de los mesmos. El venenu utilizar pa cazar a les sos diminutes preses. Sobre l'home tal venenu nun produz efeutu dalgunu. Otra de les funciones de los pedipalpos ye la d'ayudar al pseudoescorpión a dase la vuelta en casu de qu'ésti cayera de llombu.
Al igual qu'otros arácnidos les sos pates tán formaes por seis alfayes que terminen en dos uñes y una estructura llamada arolio. Ésta déxa-y movese por ensame de superficies ensin esnidiar nin cayer.
El opistosoma y el prosoma apenes s'estremen, como nos escorpiones. El opistosoma apaez amás segmentado pero escarez de metasoma ("cola"). Na cara ventral del opistosoma ábrese l'abertura xenital anterior. Nel tercer y cuartu segmentu apaecen los estigmes, que formen parte del so aparatu respiratoriu y conecten coles gorgoberos internes.
Como otros arácnidos realicen una dixestión esterna. Cuando inmovilicen a la so presa arramen nella numberoses enzimes coles que la dixer. Cuando la resultancia ye una papiella líquida pasa a zucala.
Viven nel suelu, ente les piedres o les fueyes cayíes, y nos resquiebros de les corteces; esisten delles formes que'l so hábitat ye la llinia de la mariña, na zona intermareal.
Dacuando, ver a los pesudoescorpiones agarraos sobre otros animales (formigues, abeyes y escarabayos, por casu) yá que los utilicen como medios de tresporte pa percorrer llargues distancies (foresis).
La reproducción llevar a cabu como n'otros tipos d'arácnidos. Tratar d'unos sacos llenos de espelma que'l machu deposita nel suelu, dempués de lo que, la fema absuerbe los espermatozoides pola so abertura xenital. Nes especies más primitives el machu deposita'l espermatóforo direutamente nel suelu ensin qu'haya nenguna fema, lo que conduz a que, en munches ocasiones, se desperdicie el paquete d'espelma cola perda d'enerxía qu'esto representa pal animal. N'otres especies que la so evolución dio un pasu más allá, el machu espera a atopase con una fema. En delles especies inclusive esiste una danza de cortexu, nes que'l machu y la fema coyer de los pedipalpos, y avancen y reculen socesives vegaes.
La siguiente llista sigue'l "Biology Catalog" y "Pseudoscorpions of the World".[1][3] Los númberos ente paréntesis indiquen los xéneros y les especies que contién cada taxón.
Los pseudoscorpiones o seudoescorpiones (del griegu antiguu Ψευδης pseudés, "falsu" y σκορπιο scorpio, escorpión) constitúin un orde de diminutos arácnidos, que los sos pedipalpos recuerden a los de los escorpiones, colos que caltienen solo un parentescu alloñáu; escarecen de "cola" (metasoma) y d'aguiyón venenosu. Describiéronse unes 3.300 especies.
Yalançı əqrəblər (lat. Pseudoscorpionida ) — Hörümçəkkimilər sinfinə aid dəstə.
Yalançı əqrəblər hörümçəkkimilərin növ tərkibinə görə o qədər də böyük olmayan dəstəsidir. Kiçik ölçüləri və gizli həyat tərzi ilə səciyyələnir. Başqa hörümçəkkimilər arasında yalançı əqrəblər yalnız onlara məxsus olan bədən quruluşu, xüsusi halda qısqac formasında olan iri pedipalplar – ikinci cüt ətrafları ilə seçilir. Bu sonuncular əqrəblərin qısqacına çox bənzədiyi üçün hörümçəkkimilərin bu dəstəsinə yalançı əqrəb adı verilmişdir. Bundan başqa, hərəki xeliser barmaqların - birinci cüt ətrafların ucunda tor vəzilərin olması, xela barmaqlarındakı zəhərli aparat, mürəkkəb «nikah» davranışı , eləcə də dişinin yumurtaları və körpələri daşıması yalançı əqrəblərin fərqli təkamülündən xəbər verir. Yalançı əqrəblər yırtıcıdırlar, qida kimi xırda buğumayaqlılardan kolenbol , gənə , cücü sürfəsi , xırda hörümçəklər və.s – dən istifadə edirlər. Yalançı əqrəblər səhralardan tutmuş qarlı dağlara qədər , demək olar ki, hər yerdə rast gəlinir. Gizli yaşayış yerlərinə - daşların, ağac qabıqlarının altına, döşənəyə, quş yuvalarına, torpağın müxtəlif horizontlarına yerləşən gəmirici yuvalarına üstünlük verirlər. [1]Çoxlu miqdarda mağara yalançı əqrəb növləri, vardır. Onlar mağara həyatı üçün səciyyəvi olan əlamətlər kəsb etmişlər: gözlər yox olmuş, ətrafların buğumları uzanmış, duyğu tükləri güclü inkişaf etmişdir. Chelifer concroides L. Və Cheiridium museorum Menge kimi Sinantrop növlər yaxşı məlumdur. Onlara evlərdə, suvağın altında , kitabların arasında, herbarilərin içində rast gəlmək olar . Dalğalı zolaqlarda rast gələn qalofilləri , eləcədə cücələrdə , quşlarda və gəmiricilərdə foreziya edən növü Lamprochernes nodosus Schrank xüsusi qeyd etmək lazımdır. Azərbaycanın yalançı əqrəblər faunası 52 növə malikdir. Onların əksəriyyəti Kiçik Asiya-Qafqaz shelkovnikovi Neobisium anatolicum Beier. Dactylochelifer gruberi, Qafqaz endemiki Qafqaz chtonius azerbaidzhanus Schwaller et Dashdamirov , Ronxus arexellus Schwaller et Dashdamirov, Colocheiridius centralis nataliae Sashdamirov, Hernes horvatii Aralıq dənizi Colocheiridium libanoticus Beier., Pselaphochernes Lacertosus , Hysterochelifer meridianus, palearktik Neobisium carcinoides Dendrochernes cyrneus , Dactylochelifer latreillei zoocoğrafi kompleksləri təmsil edir. Aşağıda Azərbaycanın əsas coğrafi regionları üçün səciyyəvi olan növlərin adı verilir: Böyük Qafqaz üçün - Chthonius shelkovinikovi Ch.azerbaidzhanus Schaw Et dash, Neobisium anatolicum Beier , N.validum, Roncus microphthalmus , Asanthocreagrisredikorzevi Dash , Beierochelifer sp indet., Kür-Araz ovalığı üçün – Mukrobisium brevifemoratum, Minniza babylonica Beier, Atemnus politus , withius piger , Chelifer cancroides L., Talış zonası üçün – N.alticola Beier , N.macrodactylum , R.parablothroides Hadzi, Chernes horvathii, Dactylochelifer gruberi Beter.[2]
Azərbaycanın heyvanlar aləmi II cild. Buğumayaqlılar tipi. - Bakı: Elm, 2004-388 s.
Yalançı əqrəblər (lat. Pseudoscorpionida ) — Hörümçəkkimilər sinfinə aid dəstə.
Els pseudoescorpins (Pseudoscorpionida) són un ordre d'aràcnids amb exemplars de mida diminuta, que presenten pedipalps i una aparença que recorden a escorpins sense cua, tot i que hi tenen un parentiu llunyà.
Com en la majoria dels aràcnids, el cos compta amb dues regions, el prosoma o cefalotórax, i l'opistosoma o abdomen. Els apèndixs, com en tots els altres aràcnids, s'insereixen en el prosoma:
L'opistosoma és ovoidal, amb segmentació externa patent, però els manca la secció final més estreta com la que presenten els escorpins.
No són fàcils de veure i per això són poc coneguts; no sobrepassen els 8 mm i el més habitual són uns 2 mm.
Viuen a terra, entre les pedres o les fulles caigudes, i també a les esquerdes de l'escorça dels arbres. Existeixen algunes espècies que viuen a la línia de la costa, a la zona intermareal.
S'alimenten capturant animals més petits que ells. Els pedipalps poden injectar verí amb l'artell distal, articulat, de la pinça. Com altres aràcnids, realitzen una digestió externa i succionen després el producte resultant.
Presenten un comportament reproductiu complex, amb un festeig elaborat. La fecundació es realitza, com és el cas més comú en aràcnids, mitjançant un espermatòfor, un paquet d'esperma sobre el qual la femella es col·loca empesa, o més aviat arrossegada, pel mascle.[1] En altres espècies el mascle introdueix l'esperma dins els genitals de la femella.[2]
L'ordre se subdivideix en 6 superfamílies que agrupen unes 2.000 espècies, de les quals unes 150 es troben a Europa. Un dels criteris de diferenciació de grups és pel nombre de tarsos de les potes.[3]
Aquesta classificació està basada en la de Muchmore (1982).[4]
Els pseudoescorpins (Pseudoscorpionida) són un ordre d'aràcnids amb exemplars de mida diminuta, que presenten pedipalps i una aparença que recorden a escorpins sense cua, tot i que hi tenen un parentiu llunyà.
Štírci (Pseudoscorpiones) jsou řádem bezobratlých živočichů ze třídy pavoukovců, kmene členovců.
Jejich tělo je nestejnocenně článkované. Jejich nejmohutnějšími končetinami jsou klepítkovitě zakončená makadla, do kterých ústí jedová žláza. Chelicery jsou též klepítkovité, ale zcela nenápadně umístěné na začátku těla. Vyúsťují na nich snovací žlázy (tedy na opačném konci těla než jak je tomu u pavouků). Dýchají vzdušnicemi. Živí se dravě, loví drobné členovce, zejména roztoče a pisivky. Dorůstají velikosti asi 5 mm (max 7 mm). Všechny články zadečku, který je oválného tvaru a nasedá na hlavohruď celou svou šíří, jsou stejně široké.
Se štírky se nejčastěji můžeme setkat pod kůrou stromů, nebo v listové opadance. Žijí také v půdě, mechu, hnízdech ptáků i savců (v kurnících i holubnících), ve skladech i domácnostech. Občas se mohou vyskytnout i ve včelínech, kde jsou vítaní, neboť zde hubí již zmíněné roztoče. K šíření na větší vzdálenosti využívají štírci foreze. (Pomocí pedipalp se přichytí na létající hmyz, který je přenese.[1])
Sperma je u štírků samicím předáváno bez potřeby jakýchkoliv speciálních kopulačních orgánů. Sameček vypustí z pohlavního otvoru spermatofor obalený tuhnoucím sekretem, z něhož se též vytváří dlouhá stopka ukotvující spermatofor k podkladu. Samička si spermatofor nasune do svého pohlavního otvoru během zvláštního rituálu, kdy se se samečkem navzájem drží makadly. Pohlavní otvor se nalézá stejně jako u pavouků na 8. článku těla.
Celkem je známo asi 3000 druhů, z toho 25 se vyskytuje v Česku.
Štírci (Pseudoscorpiones) jsou řádem bezobratlých živočichů ze třídy pavoukovců, kmene členovců.
Die Pseudoskorpione (Pseudoscorpiones, Syn.: Pseudoscorpionida) oder Afterskorpione sind eine Ordnung der Spinnentiere (Arachnida). Weltweit sind etwa 3000 Arten bekannt, mit Körperlängen von einem bis sieben Millimetern. Etwa 100 Arten sind in Mitteleuropa beschrieben.
Pseudoskorpione finden sich vor allem am Boden in der Laubauflage sowie in Moospolstern und Pilzmatten, aber auch gerne unter loser Baumrinde. Sie kommen in beinahe allen Landlebensräumen vor, inklusive der Meeresküste (Steinküsten, beispielsweise die größte Art Garypus beauvoisie) sowie in menschlichen Behausungen (Bücherskorpion, Chelifer cancroides). Einige Spezies lassen sich von Fliegen, Käfern oder anderen Insekten transportieren (Phoresie), um neue Habitate zu finden. Dabei sind besonders in den Tropen einige Arten direkt mit spezifischen Käferarten gekoppelt, unter deren Flügeldecken sie leben und sich auch paaren. Aber auch in Mitteleuropa kommen Arten vor, die sich an Fliegenbeinen festklammern, um so neue Lebensräume zu erreichen (etwa Lamprochernes nodosus).
Wie fast alle Spinnentiere leben auch die Pseudoskorpione von anderen, kleineren Gliederfüßern wie Springschwänzen, die sie mit den Pedipalpenscheren ergreifen. In einem oder beiden Scherenfingern münden bei den Pseudoskorpionen Giftdrüsen, mit deren Hilfe sie die Beute lähmen. Arten mit großen Scheren zerreißen ihre Opfer anschließend, kleinere Arten beißen ein Loch in deren Körperhülle und saugen sie aus.
Der Körperbau der Pseudoskorpione erinnert an den der Skorpione, vor allem aufgrund der mit einer großen Schere bestückten Pedipalpen, die mit auffälligen Sinneshaaren (Trichobothrien) versehen sind. In diese Scheren münden bei den meisten Arten auch Giftdrüsen. Anders als bei den Skorpionen ist der Hinterleib (Opisthosoma) nicht geteilt, setzt aber wie bei diesen und im Gegensatz zu den Webspinnen ohne einen Hinterleibsstiel direkt am Vorderkörper (Prosoma) an. Die Kieferklaue (Chelicere) der Pseudoskorpione ist zweigliedrig und bildet eine kleine Schere, ein Merkmal, welches diese Tiere mit den Walzenspinnen teilen. In diese münden häufig Spinndrüsen.
Die Spermienübertragung erfolgt durch gestielte Spermienpakete (Spermatophoren), die von den Männchen auf dem Substrat abgesetzt werden. Bei einigen Arten setzen die Männchen diese Pakete einfach auf dem Boden ab, ohne Anwesenheit eines Weibchens, die Aufnahme durch ein Weibchen erfolgt zufällig. Andere Arten führen einen „Paarungstanz“ ähnlich dem der Skorpione durch und locken die Weibchen über Duftstoffe (Pheromone) an.
Die Eiablage erfolgt in speziell gesponnenen Brutkammern. Die Eier selbst trägt das Weibchen in einem ausgeschiedenen Brutsack an der Genitalöffnung mit sich herum und ernährt sie über ein Sekret der Eierstöcke. Nach dem Schlüpfen sind die Nymphen (Proto-, Deuto- und Tritonymphe) freilebend, nach drei Häutungen sind die Tiere geschlechtsreif. Für die Häutung spinnen sich die Tiere eigene Häutungskammern.
Obwohl Pseudoskorpione den Skorpionen äußerlich recht ähnlich sind, sind sie nicht näher mit diesen verwandt. Ihre nächsten Verwandten sind die Walzenspinnen, mit denen sie die gleichartige Chelicere sowie den Aufbau ihres Tracheensystems teilen.
Die mitteleuropäischen Arten der Pseudoskorpione gehören den folgenden Familien an (mit Beispielen):
Der älteste bekannte Fund eines Pseudoskorpions wird auf devonisches Alter datiert (ca. 380 Mill. Jahre).[1] Die mit mindestens 25 identifizierten Arten weitaus umfangreichsten fossilen Belege stammen aus dem eozänen/oligozänen Baltischen Bernstein. Auch in Bernstein anderer tertiärer und kreidezeitlicher Lagerstätten kommen Pseudoskorpione vor, sind aber sehr selten. Insgesamt wurden 43 fossile Arten aus sechzehn Familien beschrieben. Einige Inklusen des Baltischen Bernsteins belegen, dass schon im Alttertiär phoretische Beziehungen zu verschiedenen Insekten bestanden.[2][3]
Der österreichische Zoologe Max Beier beschreibt, dass Pseudoskorpione Bienenvölker von Milben (Varroamilben) frei halten können.[4]
Die Pseudoskorpione (Pseudoscorpiones, Syn.: Pseudoscorpionida) oder Afterskorpione sind eine Ordnung der Spinnentiere (Arachnida). Weltweit sind etwa 3000 Arten bekannt, mit Körperlängen von einem bis sieben Millimetern. Etwa 100 Arten sind in Mitteleuropa beschrieben.
Lažne škorpije (Pseudoscorpiones) su veoma sitne,do 8 mm dužine, paukolike životinje iz klase Arachnida koje podsjećaju na škorpije. Rasprostranjene su na svim kontinentima i dosta su česte. Zbog malih dimenzija su nezapažene. Poznato je i opisano oko 1500 vrsta lažnih škorpija. Žive na skrovitim, tamnim mjestima, ispod lišća i kamenja, pod korom starog drveća, u gnijezdima ptica i sisara, na travnjacima pa čak i u starim knjigama, slikama. Tijelo je podijeljeno na dva dijela:
Od škorpija se razlikuju po tome što nemaju postabdomen (redukovan je). Helicere su im dobro razvijene kao i kliještoliki pedipalpi. Otrovne žlijezde se nalaze u osnovi pedipalpa, a na njihovim vrhovima se ove žlijezde izlivaju. Hrane se sitnim zglavkarima tako što ih hvataju pedipalpima, koji su uvijek istureni ka naprijed, i ubijaju ubrizgavajući otrov, a zatim se žrtva raskida helicerama i počinje maceriranje i predvarenje. Polusvarena hrana se usisava prednjim crijevom.
Na vrhu pokretnog članka helicera otvaraju se kanali paučinaste žlijezde. Sekret ovih žlijezda služi za pravljenje gnijezda.
Red Pseudoscorpiones dijeli se na podredove:
Lažne škorpije (Pseudoscorpiones) su veoma sitne,do 8 mm dužine, paukolike životinje iz klase Arachnida koje podsjećaju na škorpije. Rasprostranjene su na svim kontinentima i dosta su česte. Zbog malih dimenzija su nezapažene. Poznato je i opisano oko 1500 vrsta lažnih škorpija. Žive na skrovitim, tamnim mjestima, ispod lišća i kamenja, pod korom starog drveća, u gnijezdima ptica i sisara, na travnjacima pa čak i u starim knjigama, slikama. Tijelo je podijeljeno na dva dijela:
prozomu, na kojoj se nalazi 6 pari ekstremiteta: helicere, pedipalpi i 4 para nogu za hodanje; opistozomu, koja se sastoji od 12 segmenata i ne sadrži ekstremitete.Od škorpija se razlikuju po tome što nemaju postabdomen (redukovan je). Helicere su im dobro razvijene kao i kliještoliki pedipalpi. Otrovne žlijezde se nalaze u osnovi pedipalpa, a na njihovim vrhovima se ove žlijezde izlivaju. Hrane se sitnim zglavkarima tako što ih hvataju pedipalpima, koji su uvijek istureni ka naprijed, i ubijaju ubrizgavajući otrov, a zatim se žrtva raskida helicerama i počinje maceriranje i predvarenje. Polusvarena hrana se usisava prednjim crijevom.
Na vrhu pokretnog članka helicera otvaraju se kanali paučinaste žlijezde. Sekret ovih žlijezda služi za pravljenje gnijezda.
Nge-bila-mkia ni arithropodi wa oda Pseudoscorpiones katika ngeli Arachnida. Kinyume na nge wa kawaida wadudu hawa hawana mkia, kwa hivyo jina lao. Ukubwa wao ni mdogo sana: mm 2-8; spishi kubwa kabisa (Garypus titanius) ina mm 12 tu. Wanatokea mahali popote ambapo wanaweza kukamata wadudu wadogo: chini ya gamba la miti, katika takataka za majani, katika ardhi, chini ya mawe, katika nyufa za miamba, katika mapango na katika pwaji ya ufuko. Kama arakinida wote wana miguu minane. Pedipalpi zao zinafanana na zile za nge zenye magando ambayo yana kidole kinachoweza kusogea. Kidole hiki kina tezi ya sumu inayoingizwa katika mawindo. Maji ya umeng'enyaji yakamuliwa kwa windo na baada ya kumeng'enya chakula myeyuko ufyondwa. Nge-bila-mkia wanaweza kusokota hariri kama buibui lakini matezi hayapo katika mwisho wa fumbatio lakini katika kelisera (chelicerae). Kwa hariri hii hutengeneza kifukofuko kwa umbo wa sahani kinachotumika kwa kupandana, kuambua au kungoja mwisho wa hali ya hewa baridi.
Ayyalonia dimentmani (Chthoniidae)
Chelifer cancroides (Cheliferidae)
Lamprochernes sp. akibebwa na Leptopeza flavipes (foresia)
Neobisium sylvaticum (Neobisiidae)
Neopseudogarypus scutellatus (Pseudogarypidae)
Lusoblothrus aenigmaticus (Syarinidae)
Makala hiyo kuhusu "Nge-bila-mkia" inatumia jina ambalo halijakuwepo kwa lugha ya Kiswahili. Jina hili linapendekezwa kwa jina la mnyama huyu au wanyama hawa amba(ye)(o) ha(wa)na jina kwa sasa. Wasomaji wanaombwa kuchangia mawazo yao kwenye ukurasa wa majadiliano ya makala.
Kamusi za Kiswahili hazina jina kwa mnyama huyu au wanyama hawa.
Nge-bila-mkia ni arithropodi wa oda Pseudoscorpiones katika ngeli Arachnida. Kinyume na nge wa kawaida wadudu hawa hawana mkia, kwa hivyo jina lao. Ukubwa wao ni mdogo sana: mm 2-8; spishi kubwa kabisa (Garypus titanius) ina mm 12 tu. Wanatokea mahali popote ambapo wanaweza kukamata wadudu wadogo: chini ya gamba la miti, katika takataka za majani, katika ardhi, chini ya mawe, katika nyufa za miamba, katika mapango na katika pwaji ya ufuko. Kama arakinida wote wana miguu minane. Pedipalpi zao zinafanana na zile za nge zenye magando ambayo yana kidole kinachoweza kusogea. Kidole hiki kina tezi ya sumu inayoingizwa katika mawindo. Maji ya umeng'enyaji yakamuliwa kwa windo na baada ya kumeng'enya chakula myeyuko ufyondwa. Nge-bila-mkia wanaweza kusokota hariri kama buibui lakini matezi hayapo katika mwisho wa fumbatio lakini katika kelisera (chelicerae). Kwa hariri hii hutengeneza kifukofuko kwa umbo wa sahani kinachotumika kwa kupandana, kuambua au kungoja mwisho wa hali ya hewa baridi.
A pseudoscorpion, (an aa kent as a false scorpion or beuk scorpion), is an arachnid belangin tae the order Pseudoscorpionida, an aa kent as Pseudoscorpiones or Chelonethida.
Чаянсөрөйлөр (лат. Pseudoscorpiones) — жөргөмүш сымалдуулар классындагы бир түркүм, булардын өкүлү катары китепчил чаянсорой (лат. Chelifer cancroides) кирет.
Pseudoscorpions, also known as false scorpions or book scorpions,[1] are small, scorpion-like arachnids belonging to the order Pseudoscorpiones, also known as Pseudoscorpionida or Chelonethida.
Pseudoscorpions are generally beneficial to humans since they prey on clothes moth larvae, carpet beetle larvae, booklice, ants, mites, and small flies. They are tiny, and are rarely noticed due to their small size, despite being common in many environments. When people do see pseudoscorpions, especially indoors, they are often mistaken for ticks or small spiders. Pseudoscorpions often carry out phoresis, a form of commensalism in which one organism uses another for the purpose of transport.
Pseudoscorpions belong to the class Arachnida.[2] They are small arachnids with a flat, pear-shaped body, and pincer-like pedipalps that resemble those of scorpions. They usually range from 2 to 8 mm (0.08 to 0.31 in) in length.[3] The largest known species is Garypus titanius of Ascension Island[4] at up to 12 mm (0.5 in).[5][6] Range is generally smaller at an average of 3 mm (0.1 in).[2]
A pseudoscorpion has eight legs with five to seven segments each; the number of fused segments is used to distinguish families and genera. They have two very long pedipalps with palpal chelae (pincers), which strongly resemble the pincers found on a scorpion.
The pedipalps generally consist of an immobile "hand" and mobile "finger", the latter controlled by an adductor muscle. Members of the clade Iocheirata, which contains the majority of pseudoscorpions, are venomous, with a venom gland and duct usually located in the mobile finger; the venom is used to immobilize the pseudoscorpion's prey. During digestion, pseudoscorpions exude a mildly corrosive fluid over the prey, then ingest the liquefied remains.
The abdomen, referred to as the opisthosoma, is made up of twelve segments, each protected by sclerotized plates (called tergites above and sternites below). The abdomen is short and rounded at the rear, rather than extending into a segmented tail and stinger like true scorpions. The color of the body can be yellowish-tan to dark-brown, with the paired claws often a contrasting color. They may have two, four or no eyes.[6]
Pseudoscorpions spin silk from a gland in their jaws to make disk-shaped cocoons for mating, molting, or waiting out cold weather, but they do not have book lungs like true scorpions and the Tetrapulmonata. Instead, they breathe exclusively through tracheae, which open laterally through two pairs of spiracles on the posterior margins of the sternites of abdominal segments 3 and 4.[7]
The male produces a spermatophore which is attached to the substrate and is picked up by the female. Members of the Cheliferoidea (Atemnidae, Cheliferidae, Chernetidae and Withiidae) have an elaborate mating dance, which ends with the male navigating the female over his spermatophore.[8][9][10] In Cheliferidae, the male also uses his forelegs to open the female genital operculum, and after she has mounted the packet of sperm, assisting the spermatophore's entry by pushing it into her genital opening.[11][12] Females in species that possess a spermatheca (sperm storing organ) can store the sperm for a longer period of time before fertilizing the eggs, but species without the organ fertilize the eggs shortly after mating.[13] The female carries the fertilized eggs in a brood pouch attached to her abdomen.[3]
Between 2 and 50 young are hatched in a single brood,[14] with more than one brood per year possible. The young go through three molts called the protonymph, deutonymph and tritonymph. The developing embryo and the protonymph, which remain attached to the mother, is nourished by a ‘milk’ produced by her ovary.[15][16][17] Many species molt in a small, silken igloo that protects them from enemies during this vulnerable period.[18]
After reaching adulthood they no longer molt,[19] and will live for 2–3 years. They are active in the warm months of the year, overwintering in silken cocoons when the weather grows cold. Smaller species live in debris and humus. Some species are arboreal, while others are phagophiles, eating parasites in an example of cleaning symbiosis. Some species are phoretic,[20] others may sometimes be found feeding on mites under the wing covers of certain beetles.
More than 3,300 species of pseudoscorpions are recorded in more than 430 genera, with more being discovered on a regular basis. They range worldwide, even in temperate to cold regions such as Northern Ontario and above the timberline in Wyoming's Rocky Mountains in the United States and the Jenolan Caves of Australia, but have their most dense and diverse populations in the tropics and subtropics, where they spread even to island territories such as the Canary Islands, where around 25 endemic species have been found.[21] There are also two endemic species on the Maltese Islands.[2] Species have been found under tree bark, in leaf and pine litter, in soil, in tree hollows, under stones, in caves such as the Movile Cave, at the seashore in the intertidal zone, and within fractured rocks.[3][22]
Chelifer cancroides is the species most commonly found in homes, where it is often observed in rooms with dusty books.[1] There, the tiny animals (2.5–4.5 mm or 0.10–0.18 in) can find their food such as booklice and house dust mites. They enter homes by riding insects (phoresy) larger than themselves, or are brought in with firewood.
The oldest known fossil pseudoscorpion, Dracochela deprehendor is known from cuticle fragments of nymphs found in the Panther Mountain Formation near Gilboa in New York, dating to the mid-Devonian, around 383 million years ago.[23] It has all of the traits of a modern pseudoscorpion, indicating that the order evolved very early in the history of land animals.[24] Its morphology suggests that it is more primitive than any living pseudoscorpion.[25] As with most other arachnid orders, the pseudoscorpions have changed very little since they first appeared, retaining almost all the features of their original form. After the Devonian fossils, almost no other fossils of pseudoscorpions are known for over 250 million years until Cretaceous fossils in amber, all belonging to modern families, suggesting that the major diversification of pseudoscorpions had already taken place by this time.[26] The only fossil from this time gap is Archaeofeaella from the Triassic of Ukraine, approximately 227 million years ago, which is suggested to be an early relative of the family Feaellidae.[27]
Pseudoscorpions were first described by Aristotle, who probably found them among scrolls in a library where they would have been feeding on booklice. Robert Hooke referred to a "Land-Crab" in his 1665 work Micrographia. Another reference in the 1780s, when George Adams wrote of "a lobster-insect, spied by some labouring men who were drinking their porter, and borne away by an ingenious gentleman, who brought it to my lodging."[28]
The following taxon numbers are calculated as of the end of 2012.[29]
After Benavides et al, 2019, with historic taxonomic groups from Harvey (1992).[30]
Order Suborder Infraorder Parvorder Superfamily Family Harvey (1992) taxaPseudoscorpiones Palaeosphyronida Dracocheloidea Heterosphyronida Chthonioidea Homosphyronida Atoposphyronida Feaelloidea Iocheirata Hemictenata Neobisioidea Panctenata Garypoidea Garypinoidea Cheiridioidea Sternophoroidea Cheliferoidea
Pseudoscorpions, also known as false scorpions or book scorpions, are small, scorpion-like arachnids belonging to the order Pseudoscorpiones, also known as Pseudoscorpionida or Chelonethida.
Pseudoscorpions are generally beneficial to humans since they prey on clothes moth larvae, carpet beetle larvae, booklice, ants, mites, and small flies. They are tiny, and are rarely noticed due to their small size, despite being common in many environments. When people do see pseudoscorpions, especially indoors, they are often mistaken for ticks or small spiders. Pseudoscorpions often carry out phoresis, a form of commensalism in which one organism uses another for the purpose of transport.
Los pseudoescorpiones o seudoescorpiones (Pseudoscorpionida, del griego antiguo Ψευδης pseudés, "falso" y σκορπιο scorpio, escorpión) son un orden de diminutos arácnidos, cuyos pedipalpos recuerdan a los de los escorpiones. Sin embargo, no pertenecen al mismo orden, pues carecen de "cola" (metasoma) y de aguijón venenoso. Se han descrito unas 3300 especies.[1]
El fósil más antiguo conocido de un seudoescorpión data de aproximadamente unos 380 millones de años, alrededor del Devónico medio. Poseía características casi idénticas a las presentadas actualmente.[2]
Su cuerpo cuenta con dos regiones o tagmas, el prosoma o cefalotórax, y el opistosoma o abdomen. El prosoma está cubierto por un caparazón duro en la región dorsal y por las coxas de los apéndices en la zona ventral. En el prosoma se localizan un número variable de ojos, que van desde ninguno (en las especies cavernícolas normalmente) hasta dos pares. La visión de estos seres es muy defectuosa y probablemente sólo sean capaces de diferenciar la luz de la oscuridad, sin llegar a ver imágenes. Como en todos los demás arácnidos las patas locomotoras, los quelíceros y los pedipalpos se insertan en el prosoma. Los seudoescorpiones utilizan sus poderosos pedipalpos para cazar. Poseen pelos finos y largos llamados tricobotrios que reaccionan ante cualquier vibración e informan al animal del medio externo en el que se mueven. Los pedipalpos además tienen conductos venenosos en uno o dos dedos de los mismos. El veneno lo utilizan para cazar a sus diminutas presas. Sobre el veneno no produce efecto alguno sobre el ser humano. Otra de las funciones de los pedipalpos es la de ayudar al seudoescorpión a darse la vuelta en caso de que este haya caído de espaldas.
Los seudoescorpiones pasan inadvertidos porque aunque ubicuos no son abundantes, además de su pequeño tamaño, que nunca sobrepasa los 8 mm y se mantiene normalmente cercano a los 2 mm. La coloración suele presentar tonos rojizos o marrones; a veces son de colores muy oscuros, incluso negros.
Al igual que otros arácnidos sus patas están formadas por seis artejos que terminan en dos uñas y una estructura llamada arolio. Esta le permite desplazarse por multitud de superficies sin resbalarse ni caer.
El opistosoma y el prosoma apenas se diferencian, como en los escorpiones. El opistosoma aparece además segmentado pero carece de metasoma ("cola"). En la cara ventral del opistosoma se abre la abertura genital anterior. En el tercer y cuarto segmento aparecen los estigmas, que forman parte de su aparato respiratorio y conectan con las tráqueas internas.
Como otros arácnidos realizan una digestión externa. Cuando inmovilizan a su presa vierten en ella numerosas enzimas con las que la digiere. Cuando el resultado es una papilla líquida pasa a succionarla.
Viven en el suelo, entre las piedras o las hojas caídas y en las grietas de las cortezas; existen algunas formas cuyo hábitat es la línea de la costa, en la zona intermareal.
A veces se ve a los seudoescorpiones agarrados sobre otros animales (hormigas, abejas y escarabajos, moscas, por ejemplo) a los que utilizan como medios de transporte para recorrer largas distancias (foresis).
La reproducción se lleva a cabo como en otros tipos de arácnidos. El macho deposita en el suelo espermatóforos (sacos llenos de esperma), tras lo cual, la hembra absorbe los espermatozoides por su abertura genital. En las especies más primitivas el macho deposita el espermatóforo directamente en el suelo sin que haya ninguna hembra, lo que conduce a que, en muchas ocasiones, se desperdicie el paquete de esperma con la pérdida de energía que esto representa para el animal. En otras especies, el macho espera a encontrarse con una hembra. En algunas especies incluso existe una danza de cortejo, en las que el macho y la hembra se cogen de los pedipalpos y avanzan y retroceden sucesivas veces.
El seudoescorpión fósil más antiguo conocido se remonta hace 380 millones de años en el período Devónico. Tiene todos los rasgos de un seudoescorpión moderno, lo que indica que el orden evolucionó muy temprano en la historia de los animales terrestres. Como la mayoría de los otros órdenes de arácnidos, los seudoescorpiones han cambiado muy poco desde su aparición, conservando casi todas las características de su forma original.[3][4]
Las relaciones filogenéticas de los seudoescorpiones con otros arácnidos son inciertas. Análisis moleculares recientes han encontrado que están estrechamente emparentado con el clado Arachnopulmonata. Los mismos análisis moleculares sugieren que pueden estar estrechamente emparentados con los escorpiones dentro de dicho clado.[5]
La siguiente lista sigue el "Biology Catalog" y "Pseudoscorpions of the World".[1][6] Los números entre paréntesis indican los géneros y las especies que contiene cada taxón.
Los pseudoescorpiones o seudoescorpiones (Pseudoscorpionida, del griego antiguo Ψευδης pseudés, "falso" y σκορπιο scorpio, escorpión) son un orden de diminutos arácnidos, cuyos pedipalpos recuerdan a los de los escorpiones. Sin embargo, no pertenecen al mismo orden, pues carecen de "cola" (metasoma) y de aguijón venenoso. Se han descrito unas 3300 especies.
Ebaskorpionilised (Pseudoscorpiones) on selts ämblikulaadseid.
Ülemperekonnad:
Valeskorpionit (Pseudoscorpiones[1][2]) on hämähäkkieläinten lahko.
Valeskorpioneilla on kahdeksan jalkaa, joissa on viidestä seitsemään osaa. Niillä on pitkät sakset, jotka muistuttavat suuresti skorpionien saksia.
Sakset koostuvat liikkumattomista ”kädestä” ja ”sormesta” sekä erillisestä liikkuvasta sormesta. Liikkuvassa sormessa on usein myrkkyrauhanen. Myrkkyä valeskorpionit käyttävät saaliiden kiinniottamiseen ja lamaannuttamiseen. Valeskorpionit eivät pure. Valeskorpioni kaataa heikosti syövyttävää nestettä saaliin päälle ja syö liuenneet jäännökset.
Valeskorpionit kutovat silkkiä leuoistaan tehdäkseen lautasenmallisen pesän parittelua ja talvehtimista varten.
Valeskorpioneja on yli 3 000 lajia, ja uusia löydetään kaiken aikaa. Niitä on ympäri maailmaa, jopa kylmillä alueilla kuten Suomessa. Suurin osa populaatiosta on kuitenkin trooppisilla alueilla. Kirjaskorpioni (Chelifer cancroides) asuu useimmiten ihmisten kodeissa. Muita lajeja on luonnossa kaikkialla.
Valeskorpionit ovat yleisesti ihmisille hyödyllisiä, sillä ne syövät muurahaisia, pieniä kärpäsiä ja erinäisiä kotituholaisia.
Vanhimmat valeskorpionin fossiilit ovat 380 miljoonaa vuotta vanhoja; samoilta ajoilta on löydetty ensimmäiset maaeläinten fossiilit. Se ei kuitenkaan ole yllättävää, sillä valeskorpionit ovat läheisempää sukua hämähäkkien kuin oikeiden skorpionien kanssa. Ne eivät kuitenkaan ole kehittyneet hämähäkeistä, koska valeskorpioneilla on sakset, joita hämähäkeillä ei ole. Koska hämähäkit alkoivat kehittyä noin 380 miljoonaa vuotta sitten, on todennäköistä, että valeskorpionit ovat olleet olemassa jo paljon sitä ennen. Tätä teoriaa tukee myös se, että vanhimmatkin fossiilit ovat lähes samanlaisia kuin nykyiset valeskorpionit.
Suomesta tunnetaan 18 valeskorpionilajia, joista kolme on vuoden 2010 uhanalaisuusarvioinnissa katsottu silmälläpidettäviksi (NT). [3][4] Lisäksi yksi laji tunnetaan ainoastaan sisätiloista.[5]
Valeskorpionit (Pseudoscorpiones) on hämähäkkieläinten lahko.
Les pseudoscorpions (Pseudoscorpionida, Pseudoscorpiones ou Chelonethida), connus également sous le nom de « faux scorpions » ou chernètes, sont un ordre d'arachnides. Le pseudoscorpion ne possède pas la fameuse queue du scorpion[1],[2].
Leur taille varie entre deux et huit millimètres de long.
Les pseudoscorpions sont de petits arthropodes qui ressemblent à des scorpions, avec un corps en deux parties, aplati et en forme de poire. Ils possèdent huit pattes de cinq segments et des yeux simples pouvant être au nombre de deux, trois ou quatre, parfois zéro. La couleur du corps peut aller du jaune foncé au brun sombre, avec une paire de « pinces » de couleur très différente de celle du corps. Ces « pinces » semblables à celles des scorpions sont de très longs pédipalpes. Contrairement aux scorpions, ils ne possèdent cependant pas de queue terminée par un aiguillon : l'arrière du corps est court et arrondi chez les pseudoscorpions.
La partie mobile des pinces contient une glande à venin qui leur sert à immobiliser leurs minuscules proies. Les pseudoscorpions ne peuvent pas mordre : pour digérer leurs proies, ils injectent par la bouche un liquide contenant des enzymes digestives. C'est donc une digestion externe au terme de laquelle ils aspirent le liquide obtenu.
Ils produisent de la soie à partir d'une glande dont le canal débouche au niveau des chélicères, pour fabriquer un cocon en forme de disque qui leur permet de s'accoupler, de muer ou d'hiberner[3].
Pendant la parade nuptiale très élaborée, comme chez les scorpions, les mâles entraînent les femelles à l'aide de leurs pinces pour les amener sur le spermatophore qu'ils ont au préalable déposé sur le sol. La femelle transporte les œufs dans une poche incubatrice ventrale. Après leur éclosion, les petits, comme chez les aranéides, vivent sur le dos de leur mère, mais pendant une courte période seulement. Il peut y avoir une douzaine d'éclosions par portée et il peut y avoir plus d'une portée par an.
Les jeunes passent par trois stades juvéniles et donc effectuent trois mues avant d'atteindre le stade adulte. Les adultes peuvent vivre deux à trois ans. Dans la nature, ils sont actifs pendant la belle saison et hibernent dans leur cocon durant l'hiver.
Les pseudoscorpions sont en général très utiles aux humains car ils sont prédateurs de nos arthropodes commensaux (larves d'acariens, de psocoptères et de mouches). Ils sont aussi les prédateurs de collemboles, fourmis, guêpes, abeilles, centipèdes et mille-pattes.
Ils sont inoffensifs, mais sont rarement vus du fait de leur petite taille. Ils entrent dans les maisons accrochés à des insectes ou au bois de chauffage. Ils sont souvent observés dans les salles de bains et les buanderies car ils recherchent les endroits humides. On les trouve parfois mangeant des larves d'acariens sous les élytres de certains coléoptères. Ces arachnides ne se déplacent pas très rapidement, c'est pourquoi ils s'accrochent à des mouches, des coléoptères, même à des petits animaux comme des oiseaux comme moyen de transport.
Il y a environ 3 380 espèces de pseudoscorpions actuellement connues, et de nouvelles espèces sont découvertes régulièrement. On les trouve partout dans le monde, depuis les régions tempérées jusqu'aux régions froides du Michigan et même au-delà de la limite des arbres des Montagnes Rocheuses du Wyoming, aux États-Unis. La plus grande densité et diversité de populations se trouve cependant dans les zones tropicales et inter-tropicales. Chelifer cancroides est une espèce que l'on trouve dans les maisons. D'autres espèces ont été trouvées sous l'écorce des arbres, sous les feuilles, dans la mousse, dans la litière des aiguilles de pin, dans le sol, sous les cailloux et dans les fentes des roches. 760 espèces de pseudoscorpions sont présentes en Europe, ce qui en fait le continent avec la plus riche diversité connue actuellement[4].
Les pseudoscorpions représenteraient un peu plus de 120 espèces en France. La taille de ces espèces est en général de 2 à 4 mm. Garypus beauvoisii est la plus grande espèce française. Cette espèce méditerranéenne mesure 6 à 7 mm [5].
Les pseudoscorpions (Pseudoscorpionida, Pseudoscorpiones ou Chelonethida), connus également sous le nom de « faux scorpions » ou chernètes, sont un ordre d'arachnides. Le pseudoscorpion ne possède pas la fameuse queue du scorpion,.
Os pseudoescorpións[1] (Pseudoscorpiones) son unha orde de arácnidos, tamén chamados Pseudoscorpionida ou Chelonethida.
Estes arácnidos lembran a escorpións polas súas pinzas, pero carecen da cola destes. Os pseudoescorpións son xeralmente beneficiosos para os humanos, xa que depredan as larvas das couzas da roupa, larvas de derméstidos, psocópteros, formigas, ácaros e pequenos dípteros. Son inofensivos e difíciles de ver debido ao seu pequeno tamaño malia seren bastante comúns en moitos ambientes.
Os pseudoescorpións son pequenos arácnidos cun corpo con forma de pera aplanado con pinzas, que superficialmente lembran a escorpións. Miden xeralmente de 2 a 8 mm de lonxitude.[2] A especie coñecida de maior tamaño é Garypus titanius da illa Ascensión que chega aos 12 mm.[3][4]
O abdome denomínase opistosoma e consta de 12 segmentos, cada un protexido por placas (chamadas terxitos os da parte superior e esternitos os da inferior) feitos de quitina. O abdome é curto e arredondado na parte posterior, e non se estende formando unha cola segmentada e con aguillón coma a dos escorpións. A cor do corpo pode ser de amarelada ou castaña escura, con pinzas de cor contrastada. Poden ter dous ollos, catro ou ningún.[4]
Un pseudoescorpión ten oito patas de cinco a sete segmentos; o número de segmentos fusionados utilízase para distinguir as familias e xéneros. Teñen dous longos pedipalpos con quelas palpais (pinzas) moi similares ás de escorpións.
Os pedipalpos constan xeralmente do que se pode chamar unha "man" inmóbil e un "dedo", cun dedo móbil separado controlado por un músculo adutor. No dedo móbil localízase xeralmente unha glándula de veleno e un conduto; o veleno utilízase para capturar e immobilizar ás súas presas. Durante a dixestión, os pseudoescorpións verten un fluído suavemente corrosivo sobre a presa, e despois inxiren os restos licuados.
Os pseudoescorpións fían seda que producen nunha glándula das súas mandíbulas para facer con ela un casulo con forma de disco para aparearse, facer a muda ou agardar a que pase o tempo frío. Porén, non teñen pulmóns en libro como a maioría dos seus parentes próximos, como as arañas. Respiran por espiráculos.
Algunhas especies teñen unha elaborada danza de apareamento, na que o macho arrastra a femia sobre os espermatóforos que previamente depositou nunha superficie.[5] Noutras especies, o macho tamén empurra o esperma nos xenitais da femia usando as patas anteriores.[6] A femia leva os ovos fertilizados nunha bolsa de incubación que leva adherida ao seu abdome, e as crías permanecen encima da nai durante un curto período de tempo despois de eclosionaren.[2] Dunha posta de ovos nacen de 20 a 40 crías; pero poden facer máis dunha posta por ano. As crías pasan por tres mudas ao longo de varios anos antes de chegaren a adultos. Moitas especies mudan nun pequeno iglú de seda que os protexe dos inimigos durante este vulnerable período.[7] Despois de chegaren a adultos, os pseudoescorpións viven dous ou tres anos. Son activos nos meses cálidos do ano, e pasan o inverno en casulos de seda cando o tempo vai frío. As especies pequenas viven en entullos e humus. Algunhas especies son arbóreas, mentres que outras son fagófilas, e comen parasitos nun exemplo de simbiose de limpeza e poden ás veces atoparse alimentándose de ácaros que viven baixo os élitros de certos escaravellos. Algunhas especies son foréticas.[8]
Hai máis de 3.300 especies de pseudoescorpións distribuídos en máis de 430 xéneros, e continuamente se descobren especies novas. Viven por todo o mundo, mesmo en rexións temperadas e frías como o norte de Ontario e sobre a liña das árbores (altura das montañas máxima á que crecen árbores) nas Montañas Rochosas de Wyoming e nas Jenolan Caves de Australia, pero teñen as súas poboacións máis densas e diversas nas zonas tropicais e subtropicais, onde se espallan incluso por illas como as Canarias, onde hai unhas 25 especies endémicas.[9] Algunhas especies atopáronse baixo a codia de árbores, en follas caídas de piñeiros, no solo, en ocos das árbores, debaixo de pedras, en covas, nas costas e na zona intermareal e entre rochas fracturadas.[2]
Chelifer cancroides é unha especie que se encontra comunmente nas casas, onde pode atoparse en habitacións con libros poeirentos. Alí aliméntanse de pequenos animais de 2,5-4,5 mm como psocópteros e ácaros do po. Entran nas casas "montando" sobre insectos (o que se coñece como foresia), os insectos empregados son necesariamente maiores que o pseudoescorpión, ou veñen entre a leña.
Os fósiles máis antigos de pseudoescorpións son de hai 380 millóns de anos do período devoniano.[10] Teñen todos os trazos dun pseudoscorpión moderno, o que indica que a orde evolucionou moi cedo na historia dos animais terestres.[11]
Os pseudoescorpións foron xa descritos por Aristóteles, que probablemente os atopou entre os rolos dunha biblioteca onde seguramente se alimentaban de psocópteros. Robert Hooke denominounos "cangrexos de terra" no seu traballo de 1665 Micrographia. Outra referencia da década de 1780 é de George Adams, que os denominou "insectos-bogavante".[12]
A seguinte lista segue o "Biology Catalog" e "Pseudoscorpions of the World".[13][14] Danse entre parénteses os números dos xéneros e especies modernas.
Os pseudoescorpións (Pseudoscorpiones) son unha orde de arácnidos, tamén chamados Pseudoscorpionida ou Chelonethida.
Estes arácnidos lembran a escorpións polas súas pinzas, pero carecen da cola destes. Os pseudoescorpións son xeralmente beneficiosos para os humanos, xa que depredan as larvas das couzas da roupa, larvas de derméstidos, psocópteros, formigas, ácaros e pequenos dípteros. Son inofensivos e difíciles de ver debido ao seu pequeno tamaño malia seren bastante comúns en moitos ambientes.
Lažištipavci, lažni štipavci ili pseudoškorpioni[1] (Pseudoscorpiones) su vrlo sitne, do 8 mm dužine, paukolike životinje iz razreda arahnida koje jako podsjećaju na škorpione. Rasprostranjene su na svim kontinentima i dosta su česte, ali zbog malih dimenzija ostaju nezapažene. Poznato je i opisano preko 3.000 vrsta lažnih škorpiona. Žive na skrovitim, tamnim mjestima, u špiljama, ispod lišća i kamenja, pod korom starog drveća, u gnijezdima ptica i sisavaca, na travnatim površinama pa čak i u starim knjigama, slikama. Lažni štipavci korisni su ljudima jer love ličinke moljaca koji jedu tkaninu, knjižne uši, mrave, grinje i male mušice, a s obzirom na to da su mali i nisu agresivni nisu opasni za ljude. Rade se pokusi sa suzbijanjem varroe, nametnika koji napada pčele, uz pomoć lažištipavaca.
Tijelo je podijeljeno na dva dijela:
Od škorpiona se razlikuju po tome što nemaju postabdomen. Helicere su im dobro razvijene kao i klještoliki pedipalpi. Otrovne žljezde se nalaze u osnovi pedipalpa, a na njihovim vrhovima se ove žljezde izlijevaju. Hrane se sitnim člankonošcima tako što ih hvataju pedipalpima, koji su uvijek ispruženi prema naprijed, i ubijaju ubrizgavajući otrov, a zatim se žrtva rastrga helicerama i počinje maceriranje i pretprobava. Poluprobavljena hrana usisava se prednjim crijevom.
Na vrhu pokretnog članka helicera otvaraju se kanali paučinaste žlijezde. Izlučina ovih žlijezda služi za pravljenje gnijezda.
U Hrvatskoj živi čak 109 vrsta iz ovog reda, po čemu je Hrvatska jedna od najraznovrsnijih zemalja u svijetu.[2]
2009. godine u špilji Biserujki na otoku Krku, je pronađena potpuno nova vrsta lažištipavca.[3]
Red Pseudoscorpiones dijeli se na natporodice: Chthonioidea
Neobisioidea
Garypoidea
Cheiridioidea
Feaelloidea
Cheliferoidea
Lažištipavci, lažni štipavci ili pseudoškorpioni (Pseudoscorpiones) su vrlo sitne, do 8 mm dužine, paukolike životinje iz razreda arahnida koje jako podsjećaju na škorpione. Rasprostranjene su na svim kontinentima i dosta su česte, ali zbog malih dimenzija ostaju nezapažene. Poznato je i opisano preko 3.000 vrsta lažnih škorpiona. Žive na skrovitim, tamnim mjestima, u špiljama, ispod lišća i kamenja, pod korom starog drveća, u gnijezdima ptica i sisavaca, na travnatim površinama pa čak i u starim knjigama, slikama. Lažni štipavci korisni su ljudima jer love ličinke moljaca koji jedu tkaninu, knjižne uši, mrave, grinje i male mušice, a s obzirom na to da su mali i nisu agresivni nisu opasni za ljude. Rade se pokusi sa suzbijanjem varroe, nametnika koji napada pčele, uz pomoć lažištipavaca.
Tijelo je podijeljeno na dva dijela:
prozomu, na kojoj se nalazi 6 pari udova: helicere, pedipalpi i 4 para nogu za hodanje; opistozomu, koja se sastoji od 12 segmenata i ne sadrži ekstremitete.Od škorpiona se razlikuju po tome što nemaju postabdomen. Helicere su im dobro razvijene kao i klještoliki pedipalpi. Otrovne žljezde se nalaze u osnovi pedipalpa, a na njihovim vrhovima se ove žljezde izlijevaju. Hrane se sitnim člankonošcima tako što ih hvataju pedipalpima, koji su uvijek ispruženi prema naprijed, i ubijaju ubrizgavajući otrov, a zatim se žrtva rastrga helicerama i počinje maceriranje i pretprobava. Poluprobavljena hrana usisava se prednjim crijevom.
Na vrhu pokretnog članka helicera otvaraju se kanali paučinaste žlijezde. Izlučina ovih žlijezda služi za pravljenje gnijezda.
U Hrvatskoj živi čak 109 vrsta iz ovog reda, po čemu je Hrvatska jedna od najraznovrsnijih zemalja u svijetu.
2009. godine u špilji Biserujki na otoku Krku, je pronađena potpuno nova vrsta lažištipavca.
Drekar (fræðiheiti: Pseudoscorpionida) eru ættbálkur liðdýra af áttfætluflokki. Drekar líkjast sporðdrekum nokkuð í útliti en flokkast ekki sem slíkir, enda hafa þeir hafa ekki hala eins og sporðdrekarnir. Drekar eru 2-8 mm langir, líkami þeirra samanstendur af búk sem skiptist í perulaga afturbol og höfuðbol, 8 fótum og 2 klóskerum.
Gli pseudoscorpioni (Pseudoscorpionida HAECKEL, 1866), detti anche 'falsi scorpioni', costituiscono un ordine di aracnidi (subphylum Chelicerata), con 3 300 specie e 23 famiglie. Gli pseudo scorpioni svolgono in genere un'azione benefica nei confronti degli esseri umani, in quanto predatori naturali di larve di tarma, larve di dermestidi, psocoptera, formiche, acari e moscerini. Sono piccoli e inoffensivi, raramente avvistabili a causa delle loro piccole dimensioni, nonostante siano comuni in molti ambienti. Gli pseudo scorpioni spesso praticano foresi, una forma di cooperazione nella quale un organismo si serve di un altro allo scopo di spostarsi.
Gli pseudoscorpioni appartengono alla classe degli aracnidi[1] e sono caratterizzati dalle dimensioni ridotte. Sono piccoli aracnidi con un corpo a forma di pera, hanno cheliceri con ghiandole sericigene per tessere piccole tele, grandi pedipalpi foggiati a chele e notevole somiglianza con gli scorpioni. Differiscono dagli scorpioni per l'opistosoma, non suddiviso in mesosoma e metasoma, e per l'assenza del telson aculeo (che negli scorpioni porta la ghiandola del veleno) e per questo sono anche detti "falsi scorpioni". Misurano in genere dai 2 mm agli 8 mm[2]. La più grande specie conosciuta è il Garypus titanius dell'Isola di Ascensione[3], i cui esemplari arrivano a 12 mm. Le dimensioni degli pseudoscorpioni sono in genere inferiori, con una media di 3 mm. L'addome, noto come opistosoma è suddiviso in dodici segmenti, ognuno protetto da placche (dette tergiti sul dorso e sterniti sull'addome), composti da chitina. L'addome è corto e arrotondato posteriormente, invece che terminante in una coda segmentata e dotata di pungiglione, come invece accade negli scorpioni. La somiglianza è appunto all'origine del nome "pseudoscorpioni". Il colore del corpo può variare da giallo a marrone scuro; la coppia di chele assume spesso una diversa sfumatura. Possono avere uno o due paia di occhi, oppure esserne sprovvisti. Gli pseudoscorpioni hanno otto zampe, ognuna delle quali conta dai cinque agli otto segmenti; il numero di segmenti è caratteristico, ed è usato per distinguere tra loro le varie famiglie e generi. Hanno due lunghi pedipalpi con cheliceri. I pedipalpi consistono in genere in una componente fissa e una mobile, controllata da muscoli abduttori. Una ghiandola velenifera, con corrispondente dotto è generalmente posta nella componente mobile. Il veleno è utilizzato per catturare e immobilizzare le prede dello pseudoscorpione. Durante la digestione gli pseudo scorpioni versano un fluido dalle moderate proprietà corrosive sulla preda, quindi ne ingeriscono i resti liquefatti. Gli pseudo scorpioni secernono tela da una ghiandola posta sulla mandibola, con la quale creano bozzoli a forma di disco per il corteggiamento, la muta o nei quali trascorrere la stagione fredda. Non possiedono però polmoni a libro come i veri scorpioni e i Tetrapulmonata. Respirano invece esclusivamente attraverso orifizi respiratori.
Alcune specie hanno un'elaborata danza di corteggiamento, durante il quale il maschio conduce la femmina sopra uno spermatoforo precedentemente depositato su una superficie. In altre specie i maschi spingono lo sperma nei genitali femminili con le zampe anteriori. La femmina trasporta le uova fecondate in sacche attaccate all'addome; i piccoli rimangono sul dorso della madre per un breve periodo dopo la schiusa. Ogni covata dà alla luce dai 20 ai 40 piccoli. Il ciclo riproduttivo può verificarsi più di una volta all'anno. I giovani esemplari passano attraverso tre mute, nel corso di vari anni, prima di raggiungere la forma adulta. Molte specie effettuano la muta in una piccola cupola serica, che li protegge dai nemici durante questo periodo di vulnerabilità. Una volta adulti gli pseudoscorpioni vivono dai due ai tre anni. Sono attivi nei periodi caldi dell'anno, mentre svernano in bozzoli di seta quando il clima si fa rigido. Le specie più piccole vivono tra i detriti e nell'humus. Alcune specie sono arboricole, altre si nutrono di parassiti (phagophilia) in un esempio di simbiosi a scopo igienico con altre specie. Certe specie possono essere trovate a nutrirsi di tarme sotto le elitre di alcuni coleotteri.
Ci sono più di 3 300 specie conosciute di pseudoscorpione, suddivisi in più di 340 ordini. Molti altri continuano regolarmente a essere scoperti. Sono diffusi in tutto il mondo, anche in regioni dal clima rigido come il nord dell'Ontario. La maggior densità e biodiversità si ha nelle regioni tropicali e subtropicali, dove sono diffusi anche a livello insulare, come nelle Isole Canarie, che contano 25 specie endemiche. Ci sono anche due specie endemiche nelle isole di Malta. Le varie specie sono state ritrovate per esempio sotto la corteccia degli alberi, tra foglie secche e aghi di pino, sul terreno, in cavità e in tronchi, sotto le pietre, dentro alle caverne, sulla battigia, in fratture rocciose. Il Chelifer Cancroides è la specie più comunemente ritrovata nelle case, dove la si può generalmente osservare in ambienti che conservano libri polverosi. Qui i piccoli animali (2,5 - 4,5 mm) possono trovare il loro nutrimento, come i pesciolini d'argento o gli acari della polvere. Entrano nelle case facendosi trasportare da altri insetti, necessariamente più grandi dello pseudoscorpione, oppure insieme con la legna da ardere.
Il più antico fossile di pseudoscorpione conosciuto risale a 380 milioni di anni fa, al periodo Devoniano. Possiede già tutti i tratti attuali degli pseudo scorpioni, a indicare che l'ordine ha avuto un'evoluzione precoce nella storia degli animali terrestri. Come molti altri ordini di aracnidi anche gli peseudoscorpioni sono cambiati molto poco dalla loro comparsa, mantenendo quasi tutti gli aspetti della loro conformazione originaria.
Gli pseudo scorpioni furono descritti da Aristotele, che probabilmente li trovò tra i rotoli di una biblioteca, dove si stavano nutrendo di pesciolini d'argento. Robert Hooke parla di 'granchi di terra' nel suo testo del 1665, Micrographia. Un'altra fonte risale al decennio del 1780 quando George Adams senior scrive d un 'insetto-aragosta' osservato da alcuni operai che stavano bevendo le loro porter, e prelevato via da un intelligente gentiluomo che lo portò alla sua abitazione.
Gli pseudoscorpioni (Pseudoscorpionida HAECKEL, 1866), detti anche 'falsi scorpioni', costituiscono un ordine di aracnidi (subphylum Chelicerata), con 3 300 specie e 23 famiglie. Gli pseudo scorpioni svolgono in genere un'azione benefica nei confronti degli esseri umani, in quanto predatori naturali di larve di tarma, larve di dermestidi, psocoptera, formiche, acari e moscerini. Sono piccoli e inoffensivi, raramente avvistabili a causa delle loro piccole dimensioni, nonostante siano comuni in molti ambienti. Gli pseudo scorpioni spesso praticano foresi, una forma di cooperazione nella quale un organismo si serve di un altro allo scopo di spostarsi.
Pseudoskorpionai (lot. Pseudoscorpionida), liet. skarpónys – bestuburių gyvūnų būrys, priklausantis voragyvių klasei.
Pseudoskorpionai yra maži, panašūs į skorpioną nariuotakojai. Ilgis svyruoja nuo 2 iki 8 mm. Jų kūnas plokščias, kriaušės pavidalo, padalintas į dvi dalis (galvakrūtinę ir pilvelį). Taip pat turi aštuonias penkių segmentų kojas ir paprastąsias akis. Kūno spalva įvairuoja nuo gelsvai rudos iki tamsiai rudos, su kontrastingomis žnyplių spalvomis. Pedipalpai labai ilgi ir žnypliški, labai primenantys skorpionų. Pilvelis trumpas ir užpakalinėje dalyje apvalainas, be uodegos ar kitokių ataugų.
Judamoji žnyplių dalis turi nuodų liauką ir lataką. Nuodai naudojami mažoms aukoms sugauti ir paralyžiuoti. Pseudoskorpionai nekanda. Tam, kad suvirškintų grobį, jie ant aukos užpila nedidelį kiekį ėdančio skysčio, tada nuryja suskystėjusias kūno dalis.
Pseudoskorpionai pina šilkinius siūlus iš liaukų žanduose kokonams, nerdamiesi ir šalto oro metu. Dar vienas juos su artimiausiais giminaičiais vorais siejantis bruožas yra tai, kad jie kvėpuoja pro kvėptukus (stigmas).
Žinoma daugiau kaip 2000 pseudoskorpionų rūšių. Jie paplitę visame pasaulyje, net ir šaltuose regionuose, bet daugiausia ir įvairiausių rūšių gyvena tropiniuose ir subtropiniuose regionuose. Knyginis pseudoskorpionas (Chelifer cancroides) yra dažniausiai namuose randama rūšis. Kitos rūšys gyvena po medžių žieve, po lapais ir miško paklote, medžių drevėse, po akmenimis, olose, jūros pakrantėse ir tarp uolų plyšių.
Įmantraus ritualinio šokio metu pseudoskorpiono patinas nuveda patelę virš anksčiau ant žemės padėto spermatoforo. Patelė apvaisintus kiaušinius nešioja ant kybančio po pilveliu maišelio, o jaunikliai kurį laiką gyvena ant motinos. Vienos vados metu išsiperi apie du tuzinus jauniklių. Per metus gali būti ir ne viena vada.
Jaunikliai subręsta po trijų nėrimųsi, šis laikotarpis gali tęstis iki kelerių metų. Suaugę individai gyvena nuo 2 iki 3 metų. Jie aktyvūs šiltuoju metų laiku, žiemoja susisukę į šilkinius kokonus.
Pseudoskorpionai paprastai naudingi žmonėms, nes jie medžioja kandžių ir kitokių kilimų kenkėjų lervas, šiengraužius, skruzdėles, erkes ir smulkias museles. Jie yra maži ir nekenksmingi, dėl jų dydžio retai matomi. Į namus dažniausiai patenka pernešami kitų didesnių vabzdžių ar su malkomis. Paprastai aptinkami vonioje ar skalbykloje, nes jie ieško drėgmės. Kartais randami po vabalų sparnais, kur minta erkėmis.
Pseudoskorpionai (lot. Pseudoscorpionida), liet. skarpónys – bestuburių gyvūnų būrys, priklausantis voragyvių klasei.
Māņskorpioni (latīņu: Pseudoscorpiones) ir zirnekļveidīgo helicerātu kārta. Tie ir miniatūri, 1 līdz 4 mm gari plēsēji, kas pārtiek no sīkiem kukaiņiem. Abiem piemutes ekstremitāšu pāriem galos ir spīles, vēderam 12 segmenti. Šo pazīmju dēļ māņskorpioni atgādina skorpionus. Dzīvo zem koku mizas, zem akmeņiem, sūnās. Grāmatu māņskorpions — Chelifer cancroides bieži sastopams grāmatās.
Ir zināmas ap 1300 māņskorpionu sugu, Latvijā konstatētas 9 sugas.
Kārta Māņskorpioni (Pseudoscorpiones)
Māņskorpioni (latīņu: Pseudoscorpiones) ir zirnekļveidīgo helicerātu kārta. Tie ir miniatūri, 1 līdz 4 mm gari plēsēji, kas pārtiek no sīkiem kukaiņiem. Abiem piemutes ekstremitāšu pāriem galos ir spīles, vēderam 12 segmenti. Šo pazīmju dēļ māņskorpioni atgādina skorpionus. Dzīvo zem koku mizas, zem akmeņiem, sūnās. Grāmatu māņskorpions — Chelifer cancroides bieži sastopams grāmatās.
Bastaardschorpioenen[1] (Pseudoscorpiones) vormen een orde van ongewervelde dieren die behoren tot de klasse der spinachtigen (Arachnida).
Er zijn bijna 3400 soorten bekend, die over vrijwel de gehele wereld voorkomen. Bastaardschorpioenen leiden een verborgen bestaan omdat ze zo klein zijn en zelden in grote aantallen worden aangetroffen. Daarnaast leven ze meestal op aan het zicht onttrokken plaatsen zoals onder stenen of achter boomschors. Bastaardschorpioenen leven vooral in vochtige milieus zoals bossen en weilanden maar sommige soorten komen ook voor vochtige delen van huizen.
Alle soorten blijven zeer klein en bereiken in de regel een lichaamslengte van minder dan vier millimeter. De verschillende soorten hebben een afgeplat peervormig lichaam dat stomp eindigt. Alle soorten zijn witgeel tot roodbruin of soms zwart van kleur. Net als andere spinachtigen hebben alle soorten vier paar poten, bastaardschorpioenen hebben daarnaast relatief grote uitsteeksels aan de kop (pedipalpen) die een vergrote schaar dragen aan het uiteinde.
Bastaardschorpioenen zijn zoals de naam al doet vermoeden geen echte schorpioenen; ze blijven veel kleiner en missen de 'staart' met de gifstekel die de schorpioenen bezitten aan de achterzijde van het lichaam. De meeste bastaardschorpioenen kunnen met hun schaar-achtige pedipalpen gif injecteren in prooidiertjes maar geen enkele soort is gevaarlijk voor de mens. Alle soorten kunnen net zoals spinnen spinsel produceren maar de spinklieren zitten niet aan het achterlijf -zoals bij de spinnen- maar aan de voorzijde van de pedipalphanden.
Vrouwtjes vertonen vaak een verregaande vorm van broedzorg door zich met eitjes en al in te metselen in een koepeltje van substraatdeeltjes en zijde tot de jongen ontwikkeld zijn. Bastaardschorpioenen hebben nooit vleugels maar sommige soorten zijn toch in staat om zich snel over grote afstanden te verplaatsen. Ze klampen zich namelijk vast aan grotere dieren zoals vliegende insecten en liften zo mee met hun gastheer.
De dieren worden ook wel aangeduid met pseudoschorpioenen[2] of boek(en)schorpioenen[3][4] De naam boek(en)schorpioen slaat op verschillende soorten die in gebouwen leven, zoals huizen en andere plaatsen waar hout- of papieretende luizen voorkomen.
Ook in andere talen worden de dieren vaak aangeduid met 'onechte schorpioen', zoals het Engelse 'false scorpion', het Duitse 'pseudoskorpione' en het Franse 'pseudoscorpions'.
De orde werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Charles De Geer in 1778. De wetenschappelijke naam Pseudoscorpiones betekent letterlijk vertaald nep-schorpioenen. Deze naam is afgeleid van Oudgrieks ψευδής (pseudēs = nep) en σκορπίος/σκορπίων (skorpios/skorpiōn = schorpioen).
Lange tijd werd de naam Pseudoscorpionida gebruikt en deze naam wordt hierdoor in veel literatuur vermeld. Nog langer geleden werd de groep aangeduid met Chelonethi, maar deze naam is al langer in onbruik geraakt. De naam Chelonethi is een samenstelling van Oudgrieks χηλή (chēlē = tang) en νήθειν (nēthein = spinnen).
De naam bastaard- of pseudoschorpioen slaat op de beperkte verwantschap aan de schorpioenen. Ze delen enkele lichamelijke kenmerken, zoals het gesegmenteerde achterlijf en de relatief grote scharen die net als bij schorpioenen aan de voorzijde van het lichaam geplaatst zijn. Verder verschillen de schorpioenen en de bastaardschorpioenen echter sterk.
Bastaardschorpioenen komen over de gehele wereld voor, uitgezonderd de poolgebieden.[5] Verreweg de meeste soorten komen voor in tropische en subtropische delen van de wereld. Sommige soorten komen noordelijk voor tot in delen van Scandinavië, zoals de wijdverspreide soort Neobisium muscorum.[6]
De meeste soorten komen slechts in een bepaald gebied voor, zoals Garypus pallidus uit Mexico en Neobisium maritimum die alleen wordt gevonden langs de Noordzeekust van Engeland en Frankrijk.[7] De soort Neobisium schawalleri is zelfs alleen bekend van een enkele grot op Kreta (Griekenland).[8]
Er zijn ook uitzonderingen zoals Cheiridium museorum en de boekenschorpioen (Chelifer cancroides). Deze bastaardschorpioenen hebben zich met behulp van de mens verspreid over vrijwel de gehele wereld. Soms komen in geïsoleerde gebieden veel soorten voor die uniek zijn voor dat gebied. Een voorbeeld is Nieuw-Zeeland waar ongeveer zeventig soorten bastaardschorpioenen leven. Deze soorten behoren tot 28 verschillende geslachten en van deze geslachten zijn er 25 endemisch en komen nergens anders ter wereld voor.[9]
De habitat bestaat meestal uit sterk begroeide streken zoals bossen, maar ook open gebieden zoals graslanden, weiden en agrarische gebieden zijn een geschikte biotoop. Daarnaast komen ze in huizen van mensen ze voor zoals in kelders en rond verzamelingen van organisch materiaal.
De microhabitat bestaat vaak uit de bodem van het bos of andere begroeide habitats. Vrijwel alle soorten leven tussen de afgevallen bladeren in de strooisellaag, tussen het mos of rottende planten, onder stenen of schors van dode of zieke bomen en in ondergrondse spleten. Ook op dierenmest en composthopen kunnen bastaardschorpioenen worden aangetroffen. Soorten uit de families Atemnidae, Cheliferidae, Chernetidae, Olpiidae en Sternophoridae hebben zich vaak gespecialiseerd in het leven onder boomschors. Een aantal bastaardschorpioenen heeft zich gespecialiseerd in het leven in grotten, zoals sommige vertegenwoordigers van de families Chthoniidae en Neobisiidae.[6]
De meeste soorten uit de families Chernetidae, Chthoniidae en Neobisiidae staan bekend als echte bosbewoners die leven tussen de bladeren op de bodem.[6] Van een aantal soorten is bekend dat ze in holen van zoogdieren en vogels leven of in nesten van insecten zoals bijenkorven[1] en mierennesten. Sommige soorten zijn gespecialiseerd in vogelnesten waar ze leven van de parasieten die op vogels leven en ook in kippenhokken worden ze aangetroffen.[9] Enkele soorten komen voor in de getijdenzone. Een voorbeeld is de soort Neobisium maritimum die op rotsen langs de zee leeft.[10]
In Nederland komen ten minste 23 soorten voor die zich permanent hebben gevestigd.[2] De bekendste soort is de boekenschorpioen. Waarschijnlijk zijn er een aantal soorten nog niet ontdekt, aangezien er in 2003 nog 17 soorten bekend waren. De soort Roncus lubricus bijvoorbeeld werd pas in 2003 voor het eerst waargenomen in de buurt van IJzendijke (Zeeland).
De verschillende soorten zijn verspreid in Nederland aangetroffen maar de meeste leven in het zuiden; voornamelijk Limburg en komen voor in verwarmde kassen.[11] Drie soorten komen voor in de mergelgrotten van zuidelijk Limburg en zijn aan te merken als grotminnend of sterk gebonden aan grotten, dit zijn Chthonius ischnocheles, Neobisium carcinoides en Neobisium simile.[12]
Bastaardschorpioenen komen voor in de Amsterdamse Waterleidingduinen[13] en de soort Allochernes powelli is op het noordwestelijk gelegen eiland Terschelling gevonden.[11]
Bastaardschorpioenen zijn kleine schorpioenachtige diertjes met een plat, peervormig lichaam. Ze lijken bij nadere beschouwing op een kruising tussen een termiet (vanwege de geringe lengte en het gesegmenteerde achterlijf) en een krab (vanwege de scharen). De soorten blijven allemaal zeer klein, ze variëren in lengte van twee tot acht millimeter. Het overgrote deel blijft echter kleiner dan vijf millimeter. Slechts weinig soorten kunnen langer dan een centimeter worden en de grootst bekende soort is Garypus titanius, die een lengte van 12 tot 15 millimeter kan bereiken.[14]
Alle soorten hebben een onopvallende donkere kleur zoals bruin, zwart, grijs, groen of roodachtig. Soorten die in grotten leven zijn vaak bleker tot wit van kleur omdat ze minder pigment aanmaken. De verharde lichaamsdelen zoals de carapax en de scharen zijn vaak donkerder van kleur.
Het voorste deel van het lichaam wordt kopborststuk of cephalothorax genoemd, het achterste deel wordt met achterlijf of abdomen aangeduid.[15] Bij de bastaardschorpioenen wordt het kopborststuk soms ook aangeduid met prosoma en het achterste deel met ophistosoma.[6]
De kop is klein en is versmolten met het borststuk, het geheel wordt het kopborststuk of chephalothorax genoemd. Het kopborststuk wordt aan de bovenzijde beschermd door een enkele verharde plaat of scleriet, deze is ongeleed en wordt de carapax genoemd. De onderzijde van het chephalothorax draagt geen sclerieten, al zijn hiervan bij sommige families wel gedegenereerde restanten te zien. De onderzijde wordt door de zijwaarts staande eerste pootdelen beschermd.
De ogen zijn onderontwikkeld; ze zijn klein en ontbreken bij veel soorten geheel. Vooral in grotten levende soorten zijn nagenoeg blind. Het aantal ogen verschilt per groep; soorten uit de meeste families bezitten twee paar ogen, dus vier in totaal. Vertegenwoordigers van andere families hebben een enkel paar ogen. De ogen zijn simpel van bouw en ieder oog bestaat uit een enkele lens. Dit type ogen wordt wel ocelli genoemd.[9]
De kaken van de bastaardschorpioen worden de cheliceren genoemd, hiermee worden prooidiertjes fijngekauwd. Veel soorten hebben naaldachtige cheliceren waarmee prooien worden leeggezogen. De cheliceren bestaan uit een onbeweeglijk deel en een beweeglijk deel en zijn gelegen aan de voorzijde van de onderkant van de kop. Alle soorten hebben een porie aan de voorzijde van het beweegbare deel van de cheliceer, dit is de opening van de spinselklier waarmee een zijdeachtig spinsel kan worden geproduceerd. Deze opening wordt ook wel spintepel of galea genoemd. De gifklieren zelf zijn in het kopborststuk gelegen.[5] Bastaardschorpioenen zijn de enige dieren die altijd met hun monddelen spinsels maken. De scharen worden daarnaast gebruikt om prooidieren te fixeren en om de overige lichaamsuitsteeksels te reinigen.
De eigenlijke mond is buisvormig en wordt rostrum genoemd. Het rostrum wordt in de prooi gestoken waarna maagsappen worden geïnjecteerd die het lichaam van de prooi oplossen. Vervolgens wordt het goedje weer opgezogen waarbij het langs een aantal filters door het rostrum wordt gevoerd zodat alleen vloeibare delen worden opgenomen. Het voedsel komt terecht in gelobde maagkamers, twee aan de bovenzijde van het lichaam (de caecae) en één aan de onderzijde. Vervolgens komt het voedsel in de darm terecht waar het wordt verteerd. De restanten verlaten het lichaam via de anus aan de achterzijde van het lichaam.
Een van de opvallendste lichaamskenmerken van bastaardschorpioenen zijn de pedipalpen. Deze ontspruiten aan de voorzijde van het lichaam aan de kop en bestaan altijd uit zes delen. De tangachtige klauwen aan het uiteinde worden wel pedipalp-handen of chela genoemd (meervoud chelae). De pedipalpen zijn ontstaan uit het tweede (buitenste) paar tastorganen van de monddelen. Ze bestaan uit grote, lange en duidelijk gesegmenteerde pootachtige uitsteeksels.[4] De pedipalpen hebben hetzelfde bouwplan als de poten en de verschillende delen dragen ook eenzelfde naam. Het onbeweeglijke deel van de pedipalphand is omgevormd uit het deel wat bij de poten de metatarsus wordt genoemd, de beweegbare vinger is het equivalent van de tarsus.
De pedipalphand bestaat uit een onbeweegbaar deel en een beweeglijke 'vinger'. Tijdens het eten wordt het basale lid van de beide pedipalpen, de gnathocoxus, gebruikt om het voedsel vast te houden en de cheliceren verkleinen het voedsel of zuigen het leeg.[9] De pedipalphanden worden gebruikt om prooien te vangen en te doden, om te vechten met soortgenoten, te dreigen naar vijanden en ze worden tenslotte ook gebruikt bij de balts.
Bastaardschorpioenen hebben meestal een kleine opening aan het uiteinde van de pedipalphand, dit is de opening van het gifkanaal. Bij sommige soorten hebben beide palpdelen -zowel het onbeweeglijke als het beweeglijke deel- een opening van het gifkanaal. De gifklieren zelf zijn in het kopborststuk gelegen. Bastaardschorpioenen zijn op basis van de aanwezigheid van de gifklieren te onderscheiden in twee groepen die de status hebben van onderorde, zie ook onder taxonomie.
Veel soorten zijn van andere bastaardschorpioenen te onderscheiden door bepaalde afwijkingen aan de scharen zoals een grote of een kleine pedipalphand of een behaarde in plaats van een kale. Met name de details van de pedipalpen bieden vaak uitsluitsel, zoals het voorkomen of juist ontbreken van bepaalde uitsteeksels ('tanden') aan de pedepalphand.[16] De verschillende soorten zijn vaak onder andere te herkennen aan de positie van de tastharen op de pedipalphanden. De meeste soorten hebben twaalf haren op iedere pedipalphand.[5]
De vier paar poten zijn steeds opgebouwd uit vijf of zes segmenten in plaats van de oorspronkelijke zeven pootdelen die de meeste spinachtigen bezitten.[6] De poten bestaan uit een coxa (heup), trochanter (dijbeenring), femur (dij), tibia (scheen), metatarsus (middenvoet) en tarsus (voet). Aan het uiteinde van iedere looppoot is een arolium of voetkussentje aanwezig aan de onderzijde, dit is een contactverhogend deel van de poot dat bedekt is met zeer fijne haartjes (pulvilli). Hierdoor kunnen de dieren ook op een glad oppervlak lopen. Soorten die strikt in grotten leven (trochlotroof) hebben vaak aanzienlijk langere poten en klauwen. Omdat dergelijke soorten vaak blind zijn maken de dieren gebruik van hun ledematen om zich te oriënteren.
De vier paar poten zijn niet gelijk van vorm. Het voorste paar is naar voren gericht en het tweede paar zijwaarts. De twee achterste potenparen staan naar achteren gericht en zijn langer en breder en beter ontwikkeld. Hierdoor kan een bastaardschorpioen sneller achteruit lopen dan voorwaarts, zie ook onder levenswijze.
Het achterlijf van bastaardschorpioenen sluit meestal goed aan op het kopborststuk, met uitzondering van soorten uit de familie Feaellidae die soms een insnoering vertonen.[6] Het achterlijf is in tegenstelling tot het kopborststuk wel duidelijk geleed en is ovaal van vorm. Het achterlijf bestaat altijd uit twaalf segmenten. Ieder segment wordt aan de bovenzijde beschermd door een rugplaat of tergiet. De tergieten bestaan meestal uit een enkele brede plaat maar kunnen ook uit twee naast elkaar gelegen smallere platen bestaan. Aan de onderzijde wordt ieder segment van het achterlijf beschermd door een buikplaat of sterniet. De tergieten zijn met de sternieten verbonden door het borstvlies of pleuraalmembraan, dat flexibeler is zodat het lichaam kan uitzetten. De geslachtsorganen van zowel de mannetjes als de vrouwtjes monden uit tussen het tweede een derde sterniet. De achterzijde van het achterlijf is afgerond en draagt geen duidelijke aanhangsels.[1]
De ademhalingsorganen van bastaardschorpioenen zijn gelegen in het achterlijf en wijken af ten opzichte van de echte schorpioenen en de spinnen; deze laatste twee groepen hebben gelede ademhalingsorganen die de boeklongen worden genoemd. Bastaardschorpioenen hebben een tracheeënstelsel vergelijkbaar met de insecten. De tracheeën bestaan uit kleine adembuisjes in het lichaam die uitmonden in gepaarde ademopeningen (stigmata). Deze openingen zijn aan de zijkant en aan de achterrand van de derde en vierde buikplaat gepositioneerd.[1]
Op het lichaam zijn tastharen en bekerharen (trichobothria) aanwezig die een zintuiglijke functie hebben. Veel soorten zijn voornamelijk van elkaar te onderscheiden door de positie en de vorm van bepaalde haren op het lichaam.[16]
Van de meeste soorten is erg weinig bekend over de levenswijze en ook de wijze van voortplanting en ontwikkeling is bij veel soorten nog niet onderzocht.
Mannetjes en vrouwtjes zijn moeilijk te onderscheiden, alleen de geslachtsorganen verschillen maar deze zijn in het lichaam gelegen. De geslachtsorganen van mannetjes zijn complexer dan die van vrouwtjes. Vrouwtjes hebben soms spermakamertjes (spermotheca) waarin ze de zaadcellen van een mannetje kunnen opslaan.[5]
Als een mannetje zicht op een groot insect bevindt, zoals een grote kever, zal hij zijn 'territorium' verdedigen tegen andere mannetjes. Vrouwtjes worden wel toegelaten zodat het mannetje zich kan voortplanten. Dit gedrag is onder andere bekend van de soorten Parachelifer lativittatus en Lustrochernes intermedius.[17]
De dieren zijn nooit met de geslachtsorganen verbonden tijdens de overdracht van zaadcellen naar de eieren. Het mannetje zet een zaadpakketje (spermatofoor) af of slechts een druppel zaad, die door het vrouwtje wordt opgenomen met haar genitaalorganen waarna haar eieren worden bevrucht. Van sommige soorten zijn nog nooit mannetjes gevonden en vermoed wordt dat de vrouwtjes parthenogeen zijn. Dit betekent dat ze zich maagdelijk voortplanten en de jongen zijn klonen van het vrouwtje.[9]
Er zijn soorten waarbij de mannetjes lukraak spermatoforen afzetten op het substraat, die dan toevallig door een vrouwtje moeten gevonden. De mannetjes doen geen enkele moeite om een vrouwtje te zoeken. Hierbij bestaat de kans dat de spermapakketjes uitdrogen of te laat worden gevonden door een vrouwtje. Dit gedrag wordt onder andere door soorten uit de geslachten Chthonius en Neobisium vertoond. Mannetjes uit het geslacht Cheirideum zetten alleen een spermatofoor af als er een vrouwtje in de buurt is. Van de soort Serianus carolinensis uit de familie Olpiidae is bekend dat het mannetje signaaldraden spint die het vrouwtje naar het zaadpakketje leiden.
Bij sommige soorten is een duidelijk baltsgedrag waargenomen, zoals bij de bekendere boekenschorpioen. Het mannetje benadert het vrouwtje al zigzaggend met zijn lijf waarbij hij zijn scharen heen en weer beweegt. Het mannetje komt dichterbij zolang het vrouwtje niet beweegt; als ze dit wel doet blijft hij stokstijf staan. Als ze elkaar aanraken produceert het mannetje een spindraad uit de achterzijde van het lichaam die een druppel sperma draagt. Bij sommige soorten pakt het mannetje het vrouwtje met zijn scharen vast en manoeuvreert haar lichaam zo dat de druppel zaad in contact met haar geslachtsopening komt.[4] Deze vorm van balts doet enigszins denken aan een dansje. De mannetjes uit het geslacht Dactylochelifer laten hun uitstulpbare geslachtsorganen zien en trillen met het lichaam om een vrouwtje te stimuleren.
Het vrouwtje van de bastaardschorpioen scheidt een vloeistof af uit klieren in haar achterlijf die zich verhardt tot een broedzak waarin de eieren worden afgezet. Veel soorten dragen de eieren met zich mee onder het achterlijf. Andere soorten maken een koepeltje van spinsel waarin de eieren worden afgezet.[6]
Het aantal eieren verschilt van enige tientallen tot slechts enkele eieren. De eieren zijn in het eerste geval meestal relatief klein en hebben een kleine dooiervoorraad, bij soorten die slechts enkele eieren produceren is de dooier veel groter. In de meeste gevallen worden de embryo's gevoed door lichaamsvloeistof van de moeder. Als de eieren uitkomen breekt het eerste juveniele stadium aan; de juvenielen worden dan protonimf genoemd. Ze blijven gedurende dit stadium bij hun moeder, veel soorten kennen een vorm van broedzorg. De jongen bijten zich de eerste tijd vast aan het vrouwtje en leven van haar lichaamsvloeistoffen. Dit verschijnsel wordt ook wel matrifagie genoemd en betekent 'moederetend' (matri = moeder en phagein = eten).[bron?] Het komt ook voor bij sommige spinnen en vermoedelijk dient dit om kannibalisme binnen het kroost te voorkomen.[18]
Pas nadat ze voor het eerst zijn verveld breekt het nimfstadium aan, dit wordt de deutonimf genoemd. De jongen laten dan los en gaan hun eigen weg.[4] Na nog een tweede nimfstadium (tritonimf) te hebben doorlopen vervellen de dieren een derde keer waarna ze volwassen zijn.[6] Bastaardschorpioenen kunnen twee tot drie jaar oud worden, wat relatief oud is gezien hun geringe lengte. Gedurende hun volwassen leven vervellen ze een aantal maal, meestal vier keer. Tijdens de vervelling of ecdysis zijn ze erg kwetsbaar omdat de oude huid wordt afgeworpen en de nieuwe huid de eerste tijd erg zacht is.
Bastaardschorpioenen klampen zich vaak vast aan andere diertjes om zich naar een andere habitat te verplaatsen. Dit gedrag is echter niet bij vertegenwoordigers van alle families waargenomen. De gewoonte om andere dieren te gebruiken om zich te verplaatsen wordt wel foresie genoemd. Het wordt niet beschouwd als een vorm van parasitisme omdat beide 'partners' elkaar niet schaden.
Bastaardschorpioenen gebruiken vaak spinachtigen als taxi zoals hooiwagens. Op een enkele hooiwagen zijn eens acht bastaardschorpioenen gevonden. Van de soort Lamprochernes nodosus is bekend dat de vrouwtjes zich aan de poten van vliegen vastklampen zoals de blauwe bromvlieg en de huisvlieg.[4] Sommige soorten komen zo ook in huizen van mensen terecht. Voor een mens zijn dieren als vliegen ook klein maar voor een bastaardschorpioen is een huisvlieg groot genoeg om meerdere exemplaren te herbergen. Er zijn ook exemplaren aangetroffen op kleine zoogdieren en op vogels.[9]
Van een aantal bastaardschorpioenen is bekend dat ze zich regelmatig laten vervoeren door grotere insecten, zoals kevers. Met name de grotere boktorren zijn populair bij bastaardschorpioenen zoals de harlekijnboktor. Dergelijke grote kevers worden vaker gebruikt als 'lift' dan kleinere kevers vanwege hun relatieve lichaamsgrootte en niet omdat er een symbiotische relatie is. Het lichaam van deze kever kan meer dan zeven centimeter lang worden. Op het lichaam en onder en op de dekschilden leven vaak vele mijten die door de bastaardschorpioenen worden gegeten. Ze blijven op het lichaam van de kever zitten, ook als deze vliegt.
Bastaardschorpioenen zijn zonder uitzondering carnivoor; ze jagen op levende prooien. Gezien hun geringe lengte leven ze van zeer kleine diertjes, zoals springstaarten, mieren, mijten, keverlarven en kleine vliegjes. Sommige soorten bewonen mierennesten, waar mieren worden verorberd.
Het gif dat door de pedipalphanden wordt geïnjecteerd wordt gebruikt om de prooidieren mee te verlammen. In verhouding tot hun lichaamslengte zijn bastaardschorpioenen zeer giftig. Dieren die enkele malen groter zijn sterven onmiddellijk als ze door een punt van de pedipalphand worden aangeraakt.[3]
De bastaardschorpioen eet zijn prooi bijna helemaal op zodat er weinig van overblijft.[4] De meeste soorten spuiten via de monddelen een verteringssap in de prooi zodat deze deels wordt opgelost. De opgeloste delen worden vervolgens weer opgezogen en hiermee voedt de bastaardschorpioen zich. Soorten uit een aantal families hebben kleinere cheliceren en prikken deze op meerdere plaatsen door het lichaam van de prooi. Ze spuiten maagsappen in een deel van het prooidier die later weer worden opgezogen. Deze soorten kunnen hierdoor wat grotere prooien eten. Van het slachtoffer van dergelijke soorten blijft een groot deel van het omhulsel intact.[6]
Bastaardschorpioenen worden gegeten door grotere rovende dieren. Bekende parasieten van bastaardschorpioenen zijn de larven van mijten uit de geslachten Leptus en Trombidium.[19]
Van veel soorten is bekend dat voorafgaand aan de vervelling een soort iglo wordt gemaakt. Deze wordt opgebouwd door eerst een cirkel van stukjes substraat rondom het lichaam te plaatsen. Deze cirkel wordt voorzien van meerdere bovenliggende laagjes substraat die aan elkaar worden gelijmd met kleverig spinsel uit de cheliceren. Met ieder laagje wordt het ringvormige muurtje om het dier hoger en de ringen worden steeds kleiner zodat een koepeltje om het dier ontstaat. De bastaardschorpioen gaat hier net zo lang mee door tot het geheel is afgedicht aan de bovenzijde waarbij het diertje zichzelf als het ware inmetselt. Vervolgens wordt de binnenwand van een laag spinsel voorzien. Vervolgens vervelt de bastaardschorpioen in de 'iglo', na de vervelling wordt de wand opengebroken en verlaat het dier zijn schuilplaats. Ook om te overwinteren wordt een dergelijk koepeltje gemaakt.[4]
De soort Neobisium maritimum leeft in rotsspleten langs de getijdenzone en gebruikt zijn koepeltje als het vloed is om zich af ter schermen van het zeewater. De lucht in het koepeltje kan niet ontsnappen en dient zo als een soort uitwendige kieuw zodat de bastaardschorpioen onder water toch kan ademen.[10] In tegenstelling tot andere groepen van overwegend landbewonende ongewervelden zoals spinnen en insecten, is geen enkele soort in staat om permanent onder water te leven.
Als een bastaardschorpioen wordt verstoord blijft het dier stil zitten in de hoop niet te worden opgemerkt. Bij aanraking worden de scharen richting de verstoorder geheven. Als dat niet helpt zal het dier proberen te vluchten. Net als andere soorten spinachtigen heeft een bastaardschorpioen een opvallende manier van bewegen die robotisch aandoet. Opmerkelijk is dat ze zowel voor- als achteruit kunnen lopen. Dit komt heel weinig voor bij geleedpotigen en al helemaal uitzonderlijk is het vermogen om veel sneller achteruit te rennen dan vooruit.[5]
Bastaardschorpioenen spelen een belangrijke rol in het opruimen van schadelijke insecten en spinachtigen, zoals bladluizen en mijten. Ook verschillende soorten teken en mijten zijn beschreven als prooidieren van de bastaardschorpioen. Daarnaast worden andere schadelijke diertjes gegeten zoals larven van de kleermot, keverlarven die leven van kleding en organische stoffen zoals de museumkever en de tapijtkever en verschillende soorten houtluizen. Sommige houtluizen eten cellulose van boeken en mensen worden hierdoor veel vaker geconfronteerd met een 'boekschorpioen' die op deze luizen jaagt. In de natuur worden de diertjes door hun geringe lengte meestal over het hoofd gezien.
Veel spinachtigen worden bestudeerd door arachnologen maar de bastaardschorpioenen zijn vrij onbekend en worden niet veel onderzocht. Bastaardschorpioenen kunnen worden verzameld door middel van een lichtval genaamd berlesetrechter. Ze duiken soms als bijvangst op in insectenvallen vanwege de gewoonte om mee te liften met andere dieren.
De klasse van de spinachtigen (Arachnida) wordt verdeeld in zestien groepen die ordes worden genoemd. De bastaardschorpioenen vormen een van die ordes en worden verdeeld in twee onderordes; de Epiocheirata en de Iocheirata op basis van het al dan niet bezitten van een gifapparaat. Soorten die gifklieren dragen worden 'gifhandigen' genoemd en worden tot de onderorde Iocheirata gerekend. Bastaardschorpioenen die geen gifklieren hebben worden 'vriendelijkhandigen' genoemd en behoren tot de onderorde Epiocheirata.[20]
Bastaardschorpioenen zijn een vrij oude groep van geleedpotigen. De vroegst bekende soorten zijn bekend uit het Devoon en leefden ongeveer 380 miljoen jaar geleden.[6] Van een aantal soorten zijn exemplaren in barnsteen gevangen zodat we weten hoe de diertjes er miljoenen jaren geleden uitzagen. De basale kenmerken zijn al lange tijd niet veranderd.
Hoewel bastaardschorpioenen binnen de spinachtigen het meest aan schorpioenen doen denken zijn ze meer verwant aan de rolspinnen of kameelspinnen (Solifugae). Rolspinnen hebben lange pedipalpen maar missen altijd de schaartjes. Daarnaast zijn ze te herkennen aan de enorme cheliceren. Samen met de bastaardschorpioenen worden de rolspinnen tot de Haplocnemata gerekend. Ze zijn beide nauwer verwant aan de hooiwagens dan aan de 'echte' spinnen.
Er zijn tegenwoordig 3385 bastaardschorpioenen beschreven,[20] en er worden geregeld nieuwe soorten ontdekt. Ze komen wereldwijd voor zelfs in gebieden met een gematigd klimaat. In de tropen en subtropen worden echter de meest diverse soorten en grotere populaties aangetroffen.
In 1992 publiceerde de Australische bioloog Mark Stephen Harvey een systematische indeling van 24 families in zeven superfamilies. Het aantal families dat tegenwoordig wordt genoemd is afhankelijk van de gebruikte bron; in de database ITIS zijn 25 verschillende families bekend in zeven superfamilies.[21] De door eerder genoemde Harvey opgerichte database Pseudoscorpions of the World worden 27 families erkend. In de onderstaande lijst is deze laatste indeling aangehouden.
Bastaardschorpioenen (Pseudoscorpiones) vormen een orde van ongewervelde dieren die behoren tot de klasse der spinachtigen (Arachnida).
Er zijn bijna 3400 soorten bekend, die over vrijwel de gehele wereld voorkomen. Bastaardschorpioenen leiden een verborgen bestaan omdat ze zo klein zijn en zelden in grote aantallen worden aangetroffen. Daarnaast leven ze meestal op aan het zicht onttrokken plaatsen zoals onder stenen of achter boomschors. Bastaardschorpioenen leven vooral in vochtige milieus zoals bossen en weilanden maar sommige soorten komen ook voor vochtige delen van huizen.
Alle soorten blijven zeer klein en bereiken in de regel een lichaamslengte van minder dan vier millimeter. De verschillende soorten hebben een afgeplat peervormig lichaam dat stomp eindigt. Alle soorten zijn witgeel tot roodbruin of soms zwart van kleur. Net als andere spinachtigen hebben alle soorten vier paar poten, bastaardschorpioenen hebben daarnaast relatief grote uitsteeksels aan de kop (pedipalpen) die een vergrote schaar dragen aan het uiteinde.
Bastaardschorpioenen zijn zoals de naam al doet vermoeden geen echte schorpioenen; ze blijven veel kleiner en missen de 'staart' met de gifstekel die de schorpioenen bezitten aan de achterzijde van het lichaam. De meeste bastaardschorpioenen kunnen met hun schaar-achtige pedipalpen gif injecteren in prooidiertjes maar geen enkele soort is gevaarlijk voor de mens. Alle soorten kunnen net zoals spinnen spinsel produceren maar de spinklieren zitten niet aan het achterlijf -zoals bij de spinnen- maar aan de voorzijde van de pedipalphanden.
Vrouwtjes vertonen vaak een verregaande vorm van broedzorg door zich met eitjes en al in te metselen in een koepeltje van substraatdeeltjes en zijde tot de jongen ontwikkeld zijn. Bastaardschorpioenen hebben nooit vleugels maar sommige soorten zijn toch in staat om zich snel over grote afstanden te verplaatsen. Ze klampen zich namelijk vast aan grotere dieren zoals vliegende insecten en liften zo mee met hun gastheer.
Bokskorpionar eller mosskorpionar (Pseudoscorpiones) er ei gruppe små edderkoppdyr som finst over heile verda. Dei har fått namnet sitt fordi dei har skorpionliknande klør, sjølv om dei ikkje er i nær slekt med denne gruppa. Medrekna dei fossile artane er det beskrive 3 000 ulike artar på verdsbasis; 16 av desse førekjem i Noreg.
Bokskorpionar eller mosskorpionar (Pseudoscorpiones) er ei gruppe små edderkoppdyr som finst over heile verda. Dei har fått namnet sitt fordi dei har skorpionliknande klør, sjølv om dei ikkje er i nær slekt med denne gruppa. Medrekna dei fossile artane er det beskrive 3 000 ulike artar på verdsbasis; 16 av desse førekjem i Noreg.
Mosskorpioner, også kalt pseudoskorpion, (Pseudoscorpionida) er en orden av edderkoppdyr. Mosskorpionene er små, bare noen få millimeter lange og de er ofte knyttet til spesielle habitat (leveområder). De store og dominerende klosaksene (pedipalpene) gjør at de kan minne om små kreps eller skorpioner, men i motsetning til ekte skorpioner mangler mosskorpioner giftbrodd og er mye mindre. Mosskorpioner er helt ufarlige for mennesker, de lever som rovdyr på mindre dyr.
I Norge er mosskorpioner litt dårlig undersøkt. Det registrert 15 norske arter, mens det er ca. 3 000 i verden. Bare én art er vidt utbredt i Norge, i skog eller åpent terreng, blant gress, mose og løv, i marksjiktet. En annen art finnes i maurtuer. De øvrige artene finnes under bark eller i løsmateriale i hule trær og i gamle fuglereder. Bokskorpionen lever i hus, kanskje finner du den på et lunt sted i huset. Men, med vanlig renhold trives ikke mosskorpionen, så den finnes nok bare der det er noe sjeldent vasket.
Mosskorpionene er små (sjelden over 5 millimeter) dyr. De kan ved første øyekast minne om bittesmå kreps. Klosaksen eller Pedipalpene er utviklet med lange klør som ofte er lenger enn resten av dyret. De har giftkjertler i én eller begge av "klo-fingrene". Men disse dyrene er altfor små til å utgjøre en trussel for mennesker. Chelicerene midt på hodet, mellom pedipalpene, er små og ender i en klo som ser ut som en liten krabbeklo. De har silkekjertler og ulike hårtufser og børster som brukes når dyret spiser. Mosskorpionene har ett eller to enkle øyne på hver side av hodet, eller de kan være helt blinde. Hodet og mellomkroppen har et felles ryggskjold (carapax), men ofte er det tverrfurer som antyder en oppdeling. Bakkroppen er stor, på oversiden er det 11 par ryggplater. På undersiden er det ca. 8 par bukplater. De fire beinparene er festet til forkroppen, hoftene støter gjerne sammen i midten slik at det ikke blir noen brystplate (sternum). Åndedrettsorganene består av to par åndehull (spirakler) på undersiden som åpner inn til et enkelt trakéystem. De har ikke boklunger slik som mange andre edderkoppdyr.
Mosskorpionene er rovdyr som jakter på midd, spretthaler og andre smådyr. De finnes særlig tallrikt i strølaget på bakken og inne i hule trær, også under løs bark. Noen arter lever i fjæra, andre følger mennesker og lever inne i hus, der de er å regne som nyttedyr siden de spiser støvlus og andre potensielle skadedyr. Mosskorpionene kan ikke fly og er avhengige av hjelp for å kunne spre seg over noe avstand. Dette kan de få ved at de griper fatt i beina til flygende insekter (særlig biller og fluer) og "haiker" med disse. Fenomenet kalles phorese og ser ut til å være nokså utbredt mellom mosskorpioner. Det er bevart et insekt i rav med en mosskorpion fast i beinet, så dette er noe de har gjort lenge.
Det kan virke som om mosskorpioner er sjeldne, men det har mye å gjøre med det skjulte leveviset. Flere av artene kan være vanligere enn hva en til nå vet om disse små dyrenes utbredelse. Det handler trolig om å lete, og å lete på riktige plassene. De fleste av artene i denne ordenen er dårlig undersøkt i Norge, og det er sør i landet hvor det er varmest hvor de fleste artene finnes. Arten Neobisium carcinoides er svært vanlig i strølaget i skog og kan finnes i ganske høye tettheter – flere hundre per kvadratmeter er registrert. På den andre siden antas noen av artene, særlig de som lever utelukkende i hule trær, å være sjeldne og truede.
Inndelingen følger [1].
Mosskorpioner, også kalt pseudoskorpion, (Pseudoscorpionida) er en orden av edderkoppdyr. Mosskorpionene er små, bare noen få millimeter lange og de er ofte knyttet til spesielle habitat (leveområder). De store og dominerende klosaksene (pedipalpene) gjør at de kan minne om små kreps eller skorpioner, men i motsetning til ekte skorpioner mangler mosskorpioner giftbrodd og er mye mindre. Mosskorpioner er helt ufarlige for mennesker, de lever som rovdyr på mindre dyr.
I Norge er mosskorpioner litt dårlig undersøkt. Det registrert 15 norske arter, mens det er ca. 3 000 i verden. Bare én art er vidt utbredt i Norge, i skog eller åpent terreng, blant gress, mose og løv, i marksjiktet. En annen art finnes i maurtuer. De øvrige artene finnes under bark eller i løsmateriale i hule trær og i gamle fuglereder. Bokskorpionen lever i hus, kanskje finner du den på et lunt sted i huset. Men, med vanlig renhold trives ikke mosskorpionen, så den finnes nok bare der det er noe sjeldent vasket.
Zaleszczotki (Pseudoscorpiones) – rząd drapieżnych pajęczaków, obejmujący zwierzęta bardzo małe (przeważnie od 2 do 8 mm długości[1]), zamieszkujące przede wszystkim strefy tropikalne, ale spotykane też w innych strefach klimatycznych.
Zaleszczotki są najbliżej spokrewnione z solfugami, wraz z którymi tworzą klad Apatellata. W zapisie kopalnym zaleszczotki występują od środkowego dewonu, ok. 390 mln lat (Dracochela gilboa ze Stanów Zjednoczonych). Przedstawiciele kladu nowoczesnych zaleszczotków (grupy koronowej, nazywanej niekiedy Chelonethi) znani są od ok. 100 mln lat[1].
Żyją pod kamieniami, w ściółce, w strefie odpływu oraz w starych księgozbiorach. Wyglądem przypominają skorpiony pozbawione zaodwłoka. Głaszczki zaleszczotków mają złożoną budowę - są dwuczłonowe, zakończone szczypcami[1]. Na ruchomym członie szczypiec występują gruczoły przednie, a na brzegach członu ruchomego i nieruchomego występują grzebieniaste struktury służące do oczyszczania otworu gębowego. Nogogłaszczki są bardzo duże, z ujściem gruczołów jadowych. Odnóża kroczne zaopatrzone w podwójne pazurki i przylgi. Odwłok jest szerszy niż głowotułów, złożony z 12 segmentów. Głowotułów – jednolity.
Larwy rozwijają się w błoniastych woreczkach; mają narządy ssące, którymi wysysają płyn odżywczy wydzielany do woreczków przez jajniki. Rząd dość liczny, wyróżnia się około 2500 gatunków (i niemal 50 kopalnych[1]), w tym w Europie około 450, a w Polsce 40. Jednym z najbardziej znanych przedstawicieli jest zaleszczotek książkowy.
Zaleszczotki dzieli się na 2 podrzędy i 26 rodzin, spośród których 16 znanych jest z materiałów kopalnych[1]:
Zaleszczotki (Pseudoscorpiones) – rząd drapieżnych pajęczaków, obejmujący zwierzęta bardzo małe (przeważnie od 2 do 8 mm długości), zamieszkujące przede wszystkim strefy tropikalne, ale spotykane też w innych strefach klimatycznych.
Zaleszczotki są najbliżej spokrewnione z solfugami, wraz z którymi tworzą klad Apatellata. W zapisie kopalnym zaleszczotki występują od środkowego dewonu, ok. 390 mln lat (Dracochela gilboa ze Stanów Zjednoczonych). Przedstawiciele kladu nowoczesnych zaleszczotków (grupy koronowej, nazywanej niekiedy Chelonethi) znani są od ok. 100 mln lat.
Żyją pod kamieniami, w ściółce, w strefie odpływu oraz w starych księgozbiorach. Wyglądem przypominają skorpiony pozbawione zaodwłoka. Głaszczki zaleszczotków mają złożoną budowę - są dwuczłonowe, zakończone szczypcami. Na ruchomym członie szczypiec występują gruczoły przednie, a na brzegach członu ruchomego i nieruchomego występują grzebieniaste struktury służące do oczyszczania otworu gębowego. Nogogłaszczki są bardzo duże, z ujściem gruczołów jadowych. Odnóża kroczne zaopatrzone w podwójne pazurki i przylgi. Odwłok jest szerszy niż głowotułów, złożony z 12 segmentów. Głowotułów – jednolity.
Larwy rozwijają się w błoniastych woreczkach; mają narządy ssące, którymi wysysają płyn odżywczy wydzielany do woreczków przez jajniki. Rząd dość liczny, wyróżnia się około 2500 gatunków (i niemal 50 kopalnych), w tym w Europie około 450, a w Polsce 40. Jednym z najbardziej znanych przedstawicieli jest zaleszczotek książkowy.
Pseudoscorpionida (ou Pseudoscorpiones, como cientificamente é denominado hoje), popularmente conhecidos como falso-escorpiões, pseudoescorpiões, escorpiões de livro,[1] é uma ordem de aracnídeos. O grupo inclui mais de 3300 espécies descritas,[2] [3] É um grupo muito comum no ambiente mas difícil de ser observado por se esconder na serrapilheira (manta morta) e apresentar tamanho diminuto.
O nome da ordem Pseudoescorpiones resulta da fusão do prefixo pseudo, que significa falso ou parecido, com a palavra escorpião, outra ordem de artrópodes.
Os pseudoescorpiões são pequenos, apresentam em média tamanho entre 2 a 6 mm e raramente são maiores do que 7 mm. Exteriormente são bastante semelhantes aos escorpiões, principalmente pelos pedipalpos quelados, porém não apresentam metassoma, o aguilhão e nem os pentes.
Estão presentes nos pseudo-escorpiões: prossoma, opistossoma, quelíceras, pedipalpos quelados, quatro pares de apêndices locomotores e olhos.
O prossoma é coberto dorsalmente por uma carapaça grossa, indivisa e lateralmente por uma membrana pleural fina. Do prossoma partem os pedipalpos e quatro pares de pernas locomotoras, onde as coxas das quatro pernas fazem o revestimento ventral do prossoma, tornando-se uma substituição dos esternitos ausentes nos pseudo-escorpiões, sendo que no ultimo par de coxas está presente o nefridióporo. A coxa do pedipalpo forma o chão da cavidade pré-oral.
O opistossoma dos pseudoescorpiões não presenta apêndices locomotores. Os tergitos são circundados por um exoesqueleto flexível e não esclerotizado. Diferentemente do prossoma (em que é ausente), o opistossoma apresenta 11 esternitos grandes, sendo que o seguimento 1 não apresenta esternito. No opistossoma está presente o opérculo genital (formado pela fusão dos esternitos 1 e 2), e está localizado também o par de espiráculos (abertura do sistema respiratório do animal).
As quelíceras são curtas e queladas, onde nessas, estão presentes fiandeiras responsáveis pela produção de seda (deferente das aranhas onde as fiandeiras estão localizadas na posição terminal do opistossoma),as quelíceras também são utilizadas pelo animal para mastigar a presa ou simplesmente abrir um buraco para a introdução de enzimas
Os pedipalpos encontram-se no prossoma, na posição do primeiro par de apêndices, e são grandes e bem notáveis. Cada pedipalpo é composto por seis artículos sendo que os últimos dois artículos formam uma quela, que apesar de se assemelhar com as dos escorpiões, é uma convergência evolutiva. Nelas estão presente glândulas de veneno que se abrem em poros nas pontas. Nos pedipalpos também estão presentes tricobótrios (estruturas sensoriais). Os pedipalpos também tem a função de capturar e matar o alimento, construir ninhos, fazer a corte e lutar.
Normalmente estão presentes um ou dois pares de olhos brancos pequenos e laterais nos ângulos ântero-laterais da região dorsal da carapaça, que podem ser compostos. Pseudoescorpiões podem possuir ocelos (que apenas detectam variações de luminosidade), ou então podem ser cegos.
Os pseudoescorpiões apresentam traqueias que se abrem no opistossoma (espiráculo). O par das traqueias se estende anteriormente dentro do prossoma. Em muitas espécies os espiráculos se tornaram separados dos esternitos e formam placas independentes denominadas placas estigmáticas. Cada espiráculo é uma abertura que pode ser aberta e fechada por músculos.
Nos pseudoescorpiões estão presentes diversas cerdas responsáveis pela percepção nas variações do ambiente, como variação mecânica (vento e tato) e química. Essas cerdas estão dispostas principalmente sobre os apêndices locomotores e sobre os pedipalpos, sendo que as mais importantes são os tricobótrios.
Pseudoescorpiões são predadores e se alimentam de pequenos artrópodes (colêmbolos, larvas de insetos, ácaros, formigas, aranhas e outros pequenos animais terrestres). Capturam suas presas com as quelíceras e injetam veneno antes de ingeri-los. Geralmente não são canibalisticos, exceto quando senis ou quando famintos. Apresentam movimentação similar à das aranhas e escorpiões, com pernas alternadas se movimentando simultaneamente. Surpreendentemente, conseguem andar para trás de maneira altamente eficiente, por vezes mais rápido do que para frente, comportamento que apresentam se perturbados. Produzem seda, que pode ser utilizada para preencher frestas na preparação de ninhos, para ovoposição ou para hibernarem durante o inverno. Locomovem-se "pegando carona" (um comportamento conhecido como forésia) em outros animais, principalmente grandes coleópteros (besouros), dípteros (moscas), lepidópteros (mariposas), e até mesmo em alguns vertebrados, como roedores, aves e morcegos. Desta forma, são capazes de migrar longas distâncias, compensando seu pequeno tamanho. Este comportamento provavelmente se originou de hábitos predatoriais, sendo que as moscas que portam pseudoescorpiões por vezes acabam morrendo devido ao seu veneno e sendo predadas, apesar de tipicamente isso não ocorrer. Pseudoescorpiões possuem o hábito de se limpar com frequência, principalmente após refeições, comportamento denominado “grooming”
Esse grupo se reproduz de maneira semelhante aos escorpiões. Os machos de pseudoescorpiões pressionam o seu gonóporo no chão em seguida levantam o seu corpo, depositando assim o seu espermatóforo no chão. O espermatóforo tem um aspecto de haste longa e fina com uma parte levemente arredondada na ponta. A fêmea, então, se posiciona acima do espermatóforo ou é posicionada pelo macho por uma espécie de uma dança (corte) em que o indivíduo masculino segura a fêmea com seus pedipalpos e após diversos movimentos posiciona a parceira no local de seus gametas. Ela, por sua vez, recolhe o esperma e o armazena, sendo que a fecundação de fato só ocorre na oviposição algum tempo depois. Os pseudoescorpiões são vivíparos. Uma fêmea produz uma bolsa membranosa (denominada de saco de cria), que permanece aderida à sua abertura genital, e deposita 2 a 50 embriões em seu interior. A fêmea também constrói um ninho com seda onde ela vai se esconderá até os filhotes atingirem o primeiro instar (protoninfa). Depois ela abandona o ninho, mas os filhotes continuam no saco de cria até o terceiro instar (tritoninfa). Os jovens são semelhantes aos adultos e passam por três instares (protoninfa, deutoninfa e tritoninfa) até atingirem a fase de adulto, onde não sofrem mais mudanças e já estão maduros para reprodução. O processo todo de desenvolvimento leva em torno de um ano ou menos e os indivíduos chegam a viver ate 5 anos.
A maioria das espécies de pseudoescorpiões ocorre nos trópicos e subtrópicos, porem existem espécies de zonas temperadas e algumas espécies (espécimes do genero Neobisum, por exemplo) podem ser encontradas no circulo polar. Existem espécies cosmopolitas, porém, estas estão associadas ao homem, sendo que geralmente ficam limitadas regionalmente. Os pseudoescorpiões são costumam ser dependentes de frestas, que habitam durante a maior parte do tempo. Estas frestas podem ser cascas de árvores, folhiço, ninhos de pássaros, paredes de cavernas, e inclusive podem ser encontradas em frestas de construções e bibliotecas. Como ressecam com facilidade, geralmente preferem ambientes com alta umidade, ainda que existam algumas exceções. Esse hábito de permanecer entocado, aliado ao seu tamanho diminuto, explicam o porquê de serem altamente comuns e raramente vistos.
O grupo pseudoescorpiones é bem homogêneo e era colocado como próximo ao grupo Solifugae por analises filogenéticas, porém hoje em dia analises moleculares contestam essa hipótese. Atualmente O grupo inclui mais de 3300 espécies descritas, com 247 existentes no Brasil e 70 espécies na Argentina. O grupo dos Pseudoscorpiones possui grande quantidade de material neotropical ainda por estudar nos museus latinoamericanos. A ordem Pseudoscorpiones inclui as seguintes subordens e famílias (os números entre parêntesis indicam os generos e as espécies de cada táxon):1 táxon):[2]
Subordem Epiocheirata
Subordem Iocheirata
Existem diversos métodos de coletas para artrópodes, como guarda-chuva entomológico, coleta ativa, pitfall-trap, rede de varredura, porem o método mais eficiente de coleta para a captura de pseudoescorpiões é o winkler, por conta do local aonde eles vivem (serapilheira).
Pseudoscorpionida (ou Pseudoscorpiones, como cientificamente é denominado hoje), popularmente conhecidos como falso-escorpiões, pseudoescorpiões, escorpiões de livro, é uma ordem de aracnídeos. O grupo inclui mais de 3300 espécies descritas, É um grupo muito comum no ambiente mas difícil de ser observado por se esconder na serrapilheira (manta morta) e apresentar tamanho diminuto.
Pseudoscorpionul (Chelonetida) este o arahnidă mică cu corpul turtit dorso - ventral, acoperit cu o cuticulă chitinizată. Ordinul cuprinde 3 300 de specii. La exterior seamănă cu scorpionii datorită pedipalpilor, de aici a provenit și numele lor. Totuși, întrunesc mai multe caractere comune cu păianjenii decât cu scorpionii. Au lungimi de 2 – 8 mm[1], cel mai mare din speciile cunoscute este Garypus titanius, care ajunge până la lungimea de 7 – 12 mm[2][3].
Corpul este alcătuit, ca și la toate arahnide, din prosomă și opistosomă.
Prosoma este nesegmentată, prezentând dorsal 1-2 perechi de ochi, dorsal este acoperită de un scut chitinos, iar ventral, coxele membrelor se unesc median, acoperind sternitele în întregime. De prosomă sunt anexat șase perechi de membre (apendice): cîte o pereche de chelicere și pedipalpi și patru perechi de picioare.
Chelicerele sunt retractile, alcătuite din două articole dintre care ultimul mobil – chelă. Modul în care ele sunt articulate formează o chelă prehensilă cu ajutorul căreia pseudoscorpionii fărâmițează prada. În chelicere se deschid canalele glandelor sericigene - producătoare de mătase.
Pedipalpii sunt masivi, transformați în clești asemănători cu cei de la scorpioni. Chelele lor prezintă în schimb glande veninoase. Pedipalpii sunt alcătuiți din 6 articolet: coxă, trohanter, femur, patelă, bazitars și tars. Ei sunt utilizați, la fel, la reținerea și fărâmițarea prăzii, în timpul curtării, la lupte, și datorită trhobotriilor, ca organe senzitive.
Picioarele, patru perechi, sunt compuse din 6 – 7 articole. Primile două perechi sunt mai lungi decât ultimele. La unele specii picioarele se termin cu ghiare.
Opistosoma este ovală și ușor aplatizată dorso-ventral. Ea esta formată din 12 segmente, din care sunt vizibile doar 11, lateral, pe segmentele trei și patru ale opistosomei se găsesc două perechi de stigme respiratorii. Opistosoma este acoperite de tergite, dorsal, și sterite, ventral, slab scleritizate. Tergitele și sternitele sunt alipite de o membrană pleurală moale.
Prosoma se acordă cu opistosoma fără niciun pețiol.
Sistemul nervos este concentrat într-o masă ganglionară. Creierul, localizat în parte dorsală a prosomei, este constituit din 3 părți: protocerebronul, deutocerebronul și tritocerebron. Ventral se află ganglionul subesofagian. Creierului și ganglionul sunt conectați formân un inel circumesofagian.
Organele de simț. Pseudoscorpionii au 2 – 4 ochii, iar speciile cavernicole nu au niciunul. Este bine dezvoltată chemorecepția. Cel mai imporatant simț este cel tactil. El este executat de trihobotrii, perișori tactili răspândiți pe toată suprafața corpului, în special pe pedipalpi și picioare. Cu ajutorul lor pseudoscorpionii recepționează atât vibrațiile suprafeței pe care se află, cât și cele ale aerului. Ei pot simți apropierea prăzii la o distanță de 15 mm.
Sistemul circulator. Pseudoscorpionii sunt animale foarte mici, de aceea transportul substanțelor este realizat, în principalp, prin difuzie. Totuși, ei au o inimă poziționată în opistosomă și se alungește în regiunea anterioară formând o aortă cefalică. Ea reprezintă un tub cu 1 – 4 osteole.
Sistemul respirator prezintă trahei ramificate. Ele comunică cu exteriorul prin stigme situate lateral pe segmentele opistomele III și IV.
Sistemul digestiv se compune din orificiul bucal, înconjurat de 2 buze și lamele maxilare ale pedipalpior. Ca rezultat, se constituie un atriu prebucal, unde se deschid canalele glandelor salivare. De la orificiul bucal pleacă un faringe musculos, urmat de esofag și stomac aspirator. Stomacul continuă cu intestinul mijlociu, cecul rectal și se termină cu anus. La nivelul intestinului mediu se formează diverticule intestinale ramificate în toată opistosomă și prosomă. Aici are loc absorbția și depozitarea subsatnțelor nutritive. Prada este reținută cu ajutorul chelicerilor și pedipalpii injectează veninul în vuctimă, începându-se digestia preintestinală. Apoi, produsul lichifiat este aspirat de esofag și stomac.
Excreția este efectuată de o pereche de glande coxale, care se deschid prin nefrodiopori între coxele celei de a III – a și a IV – 4 pereche de picioare. Și-n plus, intestinul posedă proprietăți excretoare. Organele excretorii sunt tuburile lui Malpighi, pricipalul metabolit eliminat este guanina.
Împerecherea are loc fără acuplare, cu ajutorul spermatoforului, pe care masculul îl lasă pe substrat, iar femela mai apoi îl introduce în operculul genital, în acest timp masculul se încleștează cu pedipalpii cu femela scuturând-o, facând ca sperma să nimerească în receptor. Ouăle fecundate se păstreză într-o cameră specială, unde sunt purtate și larvele. Dezvoltarea se realizează prin metamarfoză. Larvele năpârlesc de 2 – 4 ori, după care apar tinerii adulți. Pseudoscorpionii ating maturitatea la 1 an, durata medie de viață este de 2 – 3 ani.
Scorpionii falși trăiesc în toate zonele tropicale și temperate. Se ascund în peșteri, în sol, în crăpăturile pietrelor, sub scoarța copacilor doborâți, iar câteva specii s-au adaptat habitatului uman, fiind întâlnite uneori între filele cărților (așa numitul scorpion de cărți), în crăpăturile clădirilor, ori în colțurile ascunse ale mobilierului vechi. Pseudoscorpionii habitează și pe arbori. Unele specii sunt întâlnite în colonii de termite și furnici, cu larvele cărora se hrănesc. În general pseudoscorpionii vânează diferite insecte, arahnide sau consumă larvele acestora. Pseudoscorpionii sunt activi în lunile calde ale anului. Iarna ei își țes un cocon de mătase pentru a hiberna. Mătasea mai este folosită la construcția unor mici camere pentru depunerea ouălor și pentru năpârlire. Femelele și juvenilii au fost observați călătorind pe insecte, păsări sau în blana mamiferelor, acesta fiind un mijloc convenabil de transport și răspândire.
Toderaș I., Vladimirov M, Miculescu Z. Lumea animală a Moldovei, vol. I/ Nevertebratele. Ch Î. E. P. Știința, 2007- 196 p
Pseudoscorpionul (Chelonetida) este o arahnidă mică cu corpul turtit dorso - ventral, acoperit cu o cuticulă chitinizată. Ordinul cuprinde 3 300 de specii. La exterior seamănă cu scorpionii datorită pedipalpilor, de aici a provenit și numele lor. Totuși, întrunesc mai multe caractere comune cu păianjenii decât cu scorpionii. Au lungimi de 2 – 8 mm, cel mai mare din speciile cunoscute este Garypus titanius, care ajunge până la lungimea de 7 – 12 mm.
Chthonioidea
Neobisioidea
Garypoidea
Cheiridioidea
Feaelloidea
Cheliferoidea
Paščipalci ali psevdoškorpijoni (znanstveno ime Pseudoscorpiones) so red majhnih pajkovcev, v katerega uvrščamo okrog 3.300 danes živečih opisanih vrst.[1] Ime so dobili po svoji nepopolni podobnosti ščipalcem - imajo namreč klešče podobno kot ščipalci, nimajo pa podaljšanega zadka z želom. Najstarejši fosil paščipalca datirajo v obdobje devona pred 380 milijoni let. Ima že vse značilnosti »sodobnih« paščipalcev, kar nakazuje, da so se razvili že zelo zgodaj po tistem, ko so živali poselile kopno.[2] Zaradi majhne telesne velikosti in prikritega načina življenja so slabo raziskana skupina.
V splošnem so drobne živali, praviloma manjše od enega centimetra, s sploščenim telesom. Na prvi pogled spominjajo na ščipalce, a so mnogo manjši in nimajo podaljšanega zadka z želom. Skelet glavoprsja (karapaks) je od zgoraj kvadratne oblike s po enim ali dvema očesoma na sprednjih vogalih. Nekateri paščipalci so tudi brez oči. Poleg oči nosi glavoprsje še štiri pare nog, škarje (helicere) in pipalke (pedipalpe). Klešče so razmeroma velike in lahko nosijo še več pomožnih struktur, ki sodelujejo pri parjenju. Pipalke, ki so prav tako škarjaste, so podobne škorpijonovim, posebnost paščipalcev je, da imajo na konicah izvodila strupnih žlez. Na škarjah so tudi čutilne dlake (trihobotriji).
Stik med glavoprsjem in zadkom je raven in širok, na zadnji strani pa je zadek zaokrožen. Na spodnji strani tretjega in četrtega člena zadka so odprtine (spirakli) sistema vzdušnic, s katerim paščipalci dihajo. Izločala so koksalne žleze, ki se odpirajo na prvih členih tretjega para nog.
Oploditev je zunanja. Različne skupine paščipalcev izkazujejo različno zapletene oblike spolnega vedenja, iz česar lahko sklepamo na evolucijo posrednega prenosa sperme s spermatoforom pri pajkovcih. Pri najenostavnejši obliki samec zgolj prilepi pecljat spermatofor na tla. Ko pride samica po naključju dovolj blizu, ga zazna po kemičnih snoveh in ga pobere s svojo spolno odprtino. »Naprednejše« vrste izvajajo vedenje, ki poveča verjetnost da bo samica našla in pobrala spermatofor. Nekateri razpletejo okoli njega svilene niti, ki vodijo samico (svilne žleze imajo na koncih klešč). Drugi zgrabijo samico in jo sami privedejo nad spermatofor. Pri najzapletenejši obliki privabijo samico samčevi izločki. Po izvedenem ritualu dvorjenja izloči spermatofor na tla in spet fizično privede samico nad njega.
Samica nato zgradi gnezdo iz rastlinkih ostankov in svile ter izleže jajčeca, ki ostanejo pritrjena nanjo v membranasti vrečki. Odvisno od vrste se lahko razvijeta 2 do 50 ličink. V kasnejših stadijih razvoja se zarodki hranijo z izločki njenih jajčnikov. Do izleganja se dvakrat levijo. Po izleganju se levijo še dvakrat preden odrastejo, vsakič si v ta namen zgradijo gnezdo, ki je uporabno tudi za prezimovanje. Odrastejo v enem letu, živijo pa dve do pet let.
Paščipalci so talne (edafske) živali, ki prebivajo v rastlinskem opadu, prsti, pod lubjem in kamni ter v mahu. Nekatere vrste uspevajo med algami in naplavinami v pasu bibavice v morju. Nekatere vrste so pogoste v človekovih bivališčih (so sinantropne), posebej v starih knjižnicah, kjer lovijo prašne uši in drug plen. Favnistično zanimive so jamske vrste.
Prehranjujejo se z drugimi majhnimi členonožci, kot so skakači in pršice, ki jih ujamejo s kleščami, nato pa omrtvičijo ali ubijejo s strupom iz pedipalpov. Prebava je, kot pri ostalih pajkovcih, zunanja.
Trenutno je opisanih okrog 3.300 vrst, ki jih združujemo v 25 družin.[3]
V oklepajih so števila rodov in vrst znotraj posamezne družine.
V Sloveniji po do zdaj zbranih podatkih živijo predstavniki petih družin, najpogostejši je knjižni paščipalec (Chelifer cancroides). Precej vrst je endemnih.
Paščipalci ali psevdoškorpijoni (znanstveno ime Pseudoscorpiones) so red majhnih pajkovcev, v katerega uvrščamo okrog 3.300 danes živečih opisanih vrst. Ime so dobili po svoji nepopolni podobnosti ščipalcem - imajo namreč klešče podobno kot ščipalci, nimajo pa podaljšanega zadka z želom. Najstarejši fosil paščipalca datirajo v obdobje devona pred 380 milijoni let. Ima že vse značilnosti »sodobnih« paščipalcev, kar nakazuje, da so se razvili že zelo zgodaj po tistem, ko so živali poselile kopno. Zaradi majhne telesne velikosti in prikritega načina življenja so slabo raziskana skupina.
Klokrypare (Pseudoscorpiones), även kallade pseudoskorpioner eller bokskorpioner, är en ordning inom spindeldjuren. Till ordningen hör bland annat bokskorpionen.
Klokrypare har en storlek på 1-10 millimeter. De har två klor och kan till utseendet likna små skorpioner, men klokrypare har till skillnad från skorpioner ingen gifttagg. Istället har de giftkörtlar i klorna. De har liksom andra palpkäkar åtta ben.
Klokrypare finns i nästan hela världen utom på Arktis och Antarktis. Det finns cirka 3 000 kända arter. Från Sverige finns minst 20 arter beskrivna.[1]
Klokryparna är små rovdjur och jagar ensamma. De livnär sig på olika sorters smådjur, som kvalster. De griper tag i bytet med sina klor som innehåller giftkörtlar som gör att bytet dör.
Klokrypare (Pseudoscorpiones), även kallade pseudoskorpioner eller bokskorpioner, är en ordning inom spindeldjuren. Till ordningen hör bland annat bokskorpionen.
Yalancıakrep (Pseudoscorpionida), Arachnida (örümceğimsiler) sınıfının Pseudoscorpionida (bazen Chelonethida) takımını oluşturan 1700 dolayında omurgasız türünün ortak adıdır.
Gerçek akreplere benzemekle birlikte kuyrukları yoktur.Yaklaşık 1 mm'den başlayan uzunlukları hiçbirinde 8 mm'yi aşmaz. Uzantılarının ilk çiftinde (keliser) ipek bezi delikleri bulunur. Çene ayakları adıyla da tanınan ikinci çift (pedipalp) ise zehirli birer kıskaçla donanmıştır. Erkek dişiye kur yaparken karın bölümünden boynuzsu yapılar çıkarabilir.
Yalancıakrepler soğuk bölgeler dışında yeryüzünün hemen her yerine dağılmıştır. Çoğu ağaç kabuklarının ya da taşların altında yaşar, bazıları kitapların içinde ya da eski eşyaların arasında barınır. Ilıman bölgelerde ipek salgılarıyla oluşturdukları yuvalarda kış uykusuna yatarlar. Dişiler genellikle yumurtalarını üreme deliklerine asılı bir kesede taşır. Kitap yalancıakrebi (Chelifer cancroides) yaklaşık 4 mm uzunluğundadır. Evlerde ve kütüphanelerde rastlanan bu tür yalancıakrep kitapbitleri, halıböceklerinin larvaları, güveler ve tahtakurularıyla beslenirler.
Yalancıakrep (Pseudoscorpionida), Arachnida (örümceğimsiler) sınıfının Pseudoscorpionida (bazen Chelonethida) takımını oluşturan 1700 dolayında omurgasız türünün ortak adıdır.
Псевдоскорпіони — невеликі павукоподібні з плоским, грушоподібним тілом і клішнями, ззовні нагадують скорпіонів. Довжина тіла зазвичай коливається в межах від 2 до 8 мм. Найбільший з відомих видів Garypus Titanius довжиною до 12 мм .
Черевце складається з дванадцяти сегментів, кожен з яких захищений пластиною з хітину. Черевце коротке і заокруглене в кінці, але не продовжується хвостом і жалом, як у справжніх скорпіонів. Колір тіла може бути від жовтувато-коричневого до темно-коричневого, парні кігтями на ногах часто контрастного кольору. Псевдоскорпіони можуть мати два, чотири ока або не мати їх зовсім.
Псевдоскорпіони мають вісім ніг, які складаються з 5-7 сегментів; кількість сегментів залежить від виду. Також вони мають дві дуже довгі педипальпи з клішнями, які дуже нагадують клішні скорпіона.
Педипальпи зазвичай складаються з нерухомої «руки» і окремого рухомого «пальця». Отруйні залози, як правило, розташовані в рухомому пальці; отрута використовується для захоплення і знерухомлення жертви псевдоскорпіона. Під час травлення псевдоскорпіони заливають шлунковий сік середньої концентрації всередину жертви, а потім ковтають перетравлені залишки.
Прядильні залози псевдоскорпіонів розташовані в їхніх щелепах, за допомогою шовку вони роблять собі кокони у формі диску, для того, щоб спарюватися, линяти чи перечекати холодну погоду. Псевдоскорпіони не мають легеневого дихання, як у павукоподібних, вони дихають, як і комахи, за допомогою системи трахей, що відкриваються на поверхню тіла невеличкими отворами — дихальцями.
Деякі види маються складний шлюбний танець, в якому самець тягне самку над сперматофором, що був попередньо розміщений під поверхнею. В інших видів, самець вштовхує сперму в геніталії самки, використовуючи для цього передні ноги. Самка переносить запліднені яйця в сумці для виношування, яка прикріплена в неї до черевця, молодь певний час після вилуплення їздить в самки на спині. По досягненню дорослого віку псевдоскорпіони живуть 2-3 роки. Вони активні в теплі пори року, зимують в шовкових коконах. Маленькі види живуть в смітті та гумусі, деякі види живуть на деревах, інші харчуються паразитами, утворюючи симбіотичні або коменсалістичні відносини з іншими організмами, наприклад з жуками, яких позбавляють від паразитів, що живуть під їхніми твердими крилами.
У світі існує більше ніж 3,300 видів псевдоскорпіонів, що належать до 430 родів. Вони розповсюджені по всьому світу, навіть в холодних регіонах чи високо в горах, від Канади до Австралії, однак найчисельніші й різноманітніші популяції зустрічають в субтропіках, в субтропічному кліматі псевдоскорпіони пошерені навіть на острівних територіях, наприклад на Канарський островах було знайдено 25 ендемічних видів. Псевдоскорпіонів знаходять під корою дерев, в купах листя і хвої, в ґрунті, під камінням, в печерах, на береговій зоні, в породах, що мають тріщинки.
Chelifer cancroides — вид, що найчастіше зустрічається в помешканнях, переважно в кімнатах з запиленими книгами. Ці крихітні істоти (2,5-4,5 мм) полюють на сіноїдів та пилових кліщів. До будинку потрапляють, зазвичай, «верхи» на більших за них комахах.
Найстаріші з відомих викопних псевдоскорпіонів датуються Девонським періодом, 380 мільйонів років тому. Викопний псевдоскорпіон має всі риси сучасного, що вказує на те, що він еволюціонував дуже рано в історії наземних тварин.
Псевдоскорпіони вперше були описані Аристотелем, який, ймовірно, знайшов їх серед сувоїв в бібліотеці, де вони могли б харчуватися сіноїдами. Роберт Гук згадує «Земляного краба» у своїй роботі 1665 року «Micrographia» («Мікрографія»).
Систематика наведена згідно з Біологічним каталогом Джоана Галанса (Joel Hallan's)[1]. В дужках показана кількість родів і видів.
Підряд Epiocheirata
Підряд Iocheirata
.png){kind=small}
Це незавершена стаття з арахнології.Bọ cạp giả (tiếng Anh: pseudoscorpion) là lớp Hình nhện thuộc vào bộ Pseudoscorpionida và được biết đến với tên Pseudoscorpiones hoặc Chelonethida. Nhìn chung, bọ cạp giả mang ích lợi cho con người khi chúng ăn ấu trùng bướm đêm, ấu trùng kiến, mối hay ruồi. Kích thước của chúng nhỏ và vô hại.[1] Chúng ít được nhìn thấy vì có kich thước nhỏ và vô hại.
Bọ cap giả nhỏ như lớp Hình nhện với cơ thể dẹp và bầu như quả lê và có kìm răng giống như bọ cạp. Chúng có chiều dài từ 2 đến 8 milimét (0,08 đến 0,31 in).[1] Loài lớn nhất được biết đến là loài Garypus titanius ở đảo Ascension có chiều dài đến 12 mm (0,5 in).[2][3]
Mẫu hóa thạch bò cạp giả lâu nhất cách đây 300 triệu năm ở kỷ Devon.[4] Nó có đầy đủ đặc điểm của bò cạp giả hiện nay, chỉ ra rằng bọ cạp giả đã tiến hóa rất sớm trong lịch sử các động vật trên mặt đất.[5]
Danh sách này theo cách phân loại sinh học của Joel Hallan.[6] Số lượng chi và loài gần đây trong dấu ngoặc vuông.
Bài viết liên quan đến lớp Hình nhện này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Bọ cạp giả (tiếng Anh: pseudoscorpion) là lớp Hình nhện thuộc vào bộ Pseudoscorpionida và được biết đến với tên Pseudoscorpiones hoặc Chelonethida. Nhìn chung, bọ cạp giả mang ích lợi cho con người khi chúng ăn ấu trùng bướm đêm, ấu trùng kiến, mối hay ruồi. Kích thước của chúng nhỏ và vô hại. Chúng ít được nhìn thấy vì có kich thước nhỏ và vô hại.
Известно более 3300 видов ложноскорпионов, разбитых на 430 родов, причём регулярно описываются новые виды. Они распространены повсеместно, включая такие холодные регионы как Северное Онтарио, высокогорные места и глубокие пещеры. Наибольшей плотности их популяция достигает в тропиках, где они проникли даже на изолированные острова. Так, на Канарских островах обнаружено около 25 эндемических видов ложноскорпионов[4]. Разные виды выбирают в качестве среды обитания кору деревьев и дупла, листья и хвою, околопочвенные слои и пещеры, морской берег и зону прилива. Также их можно обнаружить под камнями или в трещинах камней[1].
В человеческих жилищах чаще всего обитает вид Chelifer cancroides, который можно обнаружить в пыльных комнатах и внутри книг. Их пищей служат мелкие тли и домашние клопы.
Первое дошедшее до нас описание ложноскорпионов было выполнено Аристотелем, который, возможно, обнаружил их в библиотечных свитках, где они питались сеноедами. Роберт Гук в своей работе от 1665 года, Micrographia, упоминает неких «наземных крабов». Упоминание о похожем членистоногом можно найти у Джорджа Адамса-старшего[5]
Древнейший ископаемый организм, идентифицированный как представитель отряда ложноскорпионов, датируется возрастом 380 миллионов лет (девонский период)[6]. Это ископаемое обладает всеми признаками современного ложноскорпиона, что указывает на то, что этот отряд развился на начальных порах появления наземных животных[7].
В скобках дано количество родов и видов.
Подотряд Epiocheirata
Подотряд Iocheirata
Известно более 3300 видов ложноскорпионов, разбитых на 430 родов, причём регулярно описываются новые виды. Они распространены повсеместно, включая такие холодные регионы как Северное Онтарио, высокогорные места и глубокие пещеры. Наибольшей плотности их популяция достигает в тропиках, где они проникли даже на изолированные острова. Так, на Канарских островах обнаружено около 25 эндемических видов ложноскорпионов. Разные виды выбирают в качестве среды обитания кору деревьев и дупла, листья и хвою, околопочвенные слои и пещеры, морской берег и зону прилива. Также их можно обнаружить под камнями или в трещинах камней.
В человеческих жилищах чаще всего обитает вид Chelifer cancroides, который можно обнаружить в пыльных комнатах и внутри книг. Их пищей служат мелкие тли и домашние клопы.
拟蝎目（學名：Pseudoscorpionida），又名書蠍目，是一些小型种类，体长多小于8mm，稀有达到厘米的，所以平時甚少被察覺。其体型似蝎，故名。但它们腹部几近等宽，而无腹部和后腹部之分，也无蛰針（英语：stinger）。擬蠍常透過攜播行為進行長距離的移動，广泛分布于朽叶、土壤、树皮下石下或苔藓植物中，有些种在沿海潮间带的漂浮物或海藻上。由于它们个体太小，又加栖息地性质等原因而很少被人注意。实际上它们广泛存在，而且种类丰富，已知有430屬3,300余种，在某些地区密度很大。[1]
拟蝎目生物一般對人類無害，因為他們依靠衣蛾幼蟲、鰹節蟲幼蟲、囓蟲、螞蟻、蟎與小型雙翅目作食糧。
拟蝎目（學名：Pseudoscorpionida），又名書蠍目，是一些小型种类，体长多小于8mm，稀有达到厘米的，所以平時甚少被察覺。其体型似蝎，故名。但它们腹部几近等宽，而无腹部和后腹部之分，也无蛰針（英语：stinger）。擬蠍常透過攜播行為進行長距離的移動，广泛分布于朽叶、土壤、树皮下石下或苔藓植物中，有些种在沿海潮间带的漂浮物或海藻上。由于它们个体太小，又加栖息地性质等原因而很少被人注意。实际上它们广泛存在，而且种类丰富，已知有430屬3,300余种，在某些地区密度很大。
カニムシ（蟹虫）は、節足動物門鋏角亜門クモ綱カニムシ目に属する動物の総称である。触肢が大きな鋏となる。ほとんどは数mm程度以下の小型の虫である。[1]
四対の歩脚、一対の鋏状の触肢を持ち、体は円筒形、楕円形で、頭胸部と腹部の間がくびれない。全身の外形は、しっぽのないサソリという感じである。 カニムシの目立った特徴は、よく発達した、鋏の形の触肢である。大きいものでは体長と同じくらいの長さがあり、先端近くには感覚毛がはえている。この鋏を前方に延ばしてそろそろと歩き、何かにぶつかると、鋏を体に引き付けて、すっ飛ぶように後退する。その姿が印象的なためか、“アトビサリ”等の別名がある。うんこうんこうんこうんこうんこうんこうんこうんこうんこうんこうんこうんこうんこうんこ
中には鋏角から糸を出せるものがあり、それを用いて巣を作る。 体は大きく前体部と後体部に分かれる。前者が頭胸部、後者が腹部に当たる。両者の間には、はっきりした節はあるが、狭まらない。
頭胸部はおおよそ長方形から三角形の背甲に覆われる。その前方側面に眼がある。眼は単眼で、本来は2対あったものらしいが、現生種では、1対のもの、無眼のものも多い。腹面には独立した胸板がない。頭胸部の腹面は、触肢と歩脚の基部によって占められ、左右のそれが正中線で合わさっている。
体の前端には鋏角がある。鋏角は2節で、鋏を構成する。鋏は縦に動き、第1指（固定指）は背面側、第2指（可動指）は腹側にある。大きさは様々で、ツチカニムシ類では頭胸部とほとんど同長なくらいに大きいが、他のものでははるかに小さい。鋏角には毒腺と紡績腺があるものが多いが、その位置は様々である。
触肢はよく発達した鋏になり、この動物のとても目立つ特徴となっている。触肢は左右に広がり、その先で前に曲がって、先端に大きな鋏を持つ。この鋏には、長い感覚毛があり、これを触角のように用いると同時に、獲物を捕獲するのにも用いる。この触肢には毒腺があり、捕えた獲物を麻痺させる他、性的二形があり、雌のものが大きいとも言われるが、その差は大きくない。
触肢の後方には四対の歩脚が配置する。前の二対は前を、後方の二対は後ろを向く。その構造は前二対、後ろ二対がそれぞれに似ていて、いずれも後方の方がよく発達している。
腹部はほぼ卵形で、12節からなるが、最後の体節は腹面に曲がって肛門周辺を構成する。背面と腹面は、それぞれに独立した背板と腹板に覆われるが、それぞれが正中線で左右に分かれるのが普通。生殖腺は腹面の第2節に開く。
消化系は、口から肛門に至る管であるが、その側面に伸びる腸腺が最も大きい。その先端は鋏角の間に開き、その最前方は口前部といわれる。その中に真の口が開く。その内側に咽頭があり、そこから後方に細い食道が続く。その後方で左右に広がる腸腺がある。腸腺はキチン質の裏打ちがあって、左右に分かれて後方に伸び、さらに外側にいくつもの膨らみを持つ。腹部の背板の下は、ほぼこの腸腺に占められる。この後方には、細い小腸が伸び、体内で一度折り返して前に伸び、さらにもう一度折り返して、肛門に続く。
神経系は、前体部に大きな集中部があり、これは食道上神経塊と食道下神経塊からなる。
呼吸系としては、気管系があり、その開口である気門は、腹部前方の特定の体節にある。クモ綱に広く見られる書肺はこの類では存在しない。
排出器としては、基節腺、腎嚢などがある。
カニムシは、主として土の中に生息する。やや大柄なものは、石をめくればその裏面にいるのが見られる。小型のものは、野外で採集するのはほとんど不可能で、土壌動物を採集するための装置が必要になる。イソカニムシは、海岸性の大型種で、岩礁海岸の潮上帯で、岩のすき間や割れ目の間に住んでいる。
鋏が目立つことでもわかるように、捕食性の動物であり、より小型の動物、トビムシなどを餌にしている。土壌動物としては、密度はさほど高くないが、重要な肉食者である。餌を求めて歩くのではなく、鋏状の触肢に獲物が触れるまで待つ。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
의갈류 또는 앉은뱅이류는 동물계, 절지동물문, 협각아문, 거미강, 의갈목 또는 앉은뱅이목(영어: Pseudoscorpiones)에 속하는 동물의 총칭이다.
의갈목 또는 앉은뱅이목(영어: Pseudoscorpiones)은 옷좀나방의 애벌레와 수시렁이의 애벌레, 다듬이벌레, 개미, 진드기, 작은 파리를 먹이로 하기 때문에 사람의 입장에서는 일반적으로 익충으로 본다. 의갈목은 많은 환경에서 서식함에도 불구하고 작은 크기 때문에 눈에 잘 띄지 않으며 편리 공생의 한 형태인 편승을 통해 때때로 옮겨진다.
.jpg)
