Mihule karpatská (Eudontomyzon danfordi) je druh mihule, žijící zejména ve východní části povodí Dunaje[2]. Vyskytuje se v podhorských tocích. Na území Slovenska je kriticky ohrožena[3]. Není parazitická. Je dlouhá až 30 cm.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Mihuľa potiská na slovenské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu mihule karpatská ve Wikimedia Commons
Mihule karpatská (Eudontomyzon danfordi) je druh mihule, žijící zejména ve východní části povodí Dunaje. Vyskytuje se v podhorských tocích. Na území Slovenska je kriticky ohrožena. Není parazitická. Je dlouhá až 30 cm.
Das Donauneunauge (Eudontomyzon danfordi) ist eine Neunaugenart, die das mittlere und untere Einzugsgebiet der Donau besiedelt. Dabei beschränkt sie sich aber auf deren Zuflüsse, während sie in der Donau selbst nicht vorkommt. Das sehr ähnliche Donaubachneunauge (Eudontomyzon vladykovi) wurde lange mit dieser Art verwechselt.
Die erwachsenen Tiere sind nahe der Körpermitte am dicksten und erreichen Längen von 18 bis 30 Zentimetern. Je nach Aufenthaltsort sind sie am Rücken dunkelbräunlich bis aschgrau und an der Bauchseite weißlich gefärbt. Die beiden Rückenflossen sind stets voneinander getrennt. Die breite Oberkieferplatte hat nur einen Zahn an jeder Seite; die Unterkieferplatte weist sechs bis zehn Zähne auf. Die Mundscheibe verfügt über kreisförmig angeordnete, spitze äußere und innere Lippenzähne; am unteren Teil der Scheibe bilden diese ein Borstenfeld. Die vordere Zungenplatte weist keine mittlere Einsenkung auf und ihre Vorderkante trägt 13 Zähnchen. Das mittlere davon ist vergrößert und verbreitert.
Im Larvenstadium wird das Donauneunauge etwa 19 Zentimeter lang.
Diese Art lebt im mittleren und unteren Donaubecken, jedoch nicht in der Donau selbst. Es ist vielmehr in den Donauzuflüssen in Österreich, Tschechien, der Slowakei, in Ungarn (vor allem im Theißbecken), in Kroatien, Serbien, Bosnien und Herzegowina, Rumänien, Moldawien und in der Ukraine zu finden. In Bulgarien gilt die Art als ausgestorben oder verschollen.[1]
Das Donauneunauge bewohnt als nichtwandernde Art die Äschen- und Forellenregion von Gebirgsflüssen. Es ernährt sich vom Blut und abgeschabtem Fleisch etwa von Barben, Döbeln, Schmerlen und Groppen, indem es mit seiner Saugscheibe Löcher in die Fischkörper raspelt. Unter den in Süßwasser vorkommenden Neunaugen ist diese Art die einzige, die an Süßwasserfischen parasitiert.[2] Ein Eindringen in Forellenzuchtanlagen kann zu großen wirtschaftlichen Schäden führen. Abgelaicht wird an stark überströmten Kiesbänken von April bis Mai. Die Eier driften in ruhige Flussbuchten ab, wo sich die Larven (Querder genannt) entwickeln.
Das Donauneunauge wird, wie alle einheimischen Eudontomyzon-Arten von der Europäischen Union im Anhang II in der FFH-Richtlinie geführt und gilt damit als Art von gemeinschaftlichem Interesse, für deren Erhaltung von den Mitgliedsstaaten besondere Schutzgebiete ausgewiesen werden müssen.
Das Donauneunauge (Eudontomyzon danfordi) ist eine Neunaugenart, die das mittlere und untere Einzugsgebiet der Donau besiedelt. Dabei beschränkt sie sich aber auf deren Zuflüsse, während sie in der Donau selbst nicht vorkommt. Das sehr ähnliche Donaubachneunauge (Eudontomyzon vladykovi) wurde lange mit dieser Art verwechselt.
Eudontomyzon danfordi, the Carpathian brook lamprey or Danube lamprey, is a species of lamprey in the family Petromyzontidae. It is found in Austria, Bosnia and Herzegovina, Bulgaria, Croatia, Czech Republic, Hungary, Moldova, Romania, Serbia, Montenegro, Slovakia, and Ukraine. Unlike other brook lampreys, this fish is parasitic.[4]
The Carpathian brook lamprey grows to a maximum length of 35 centimetres (14 in). It is a long eel-like fish and its girth is greatest in the middle. It is a uniform silvery-olive colour. It has no jaws and the mouth is surrounded by an oral plate with many small blunt teeth. There are cartilaginous plates inside the mouth and the central, lingual plate has nine to thirteen teeth, a fact that distinguishes it from other lamprey species. The single nostril is between the eyes and seven naked gill pores are behind them. The only fins are two dorsal fins that run most of the way along the spine, and a small diamond-shaped tail fin.[5]
The Carpathian brook lamprey is found in the Danube river basin, particularly in its tributaries the Tisza and the Timiș. It is a non-migratory, entirely freshwater species.[1]
Reproduction usually takes place in the winter and march in small brooks and streams. The adults afterwards die. The larvae are called ammocoetes and at first develop among the sand and gravel on the bed of the stream. They feed on detritus, insect larvae and small crustaceans that they filter out of the sediment. They undergo metamorphosis when about four years old. As adults, they feed on living fish or dead sharks, gripping them with their small rasping teeth and swallowing smaller food items whole.
The Carpathian brook lamprey is listed as being of "Endangered" in the IUCN Red List of Threatened Species. Although pollution is threatening their spawning sites and their numbers seem to be declining, this is not happening at a sufficiently rapid rate for them to be included in a higher risk category.
Eudontomyzon danfordi, the Carpathian brook lamprey or Danube lamprey, is a species of lamprey in the family Petromyzontidae. It is found in Austria, Bosnia and Herzegovina, Bulgaria, Croatia, Czech Republic, Hungary, Moldova, Romania, Serbia, Montenegro, Slovakia, and Ukraine. Unlike other brook lampreys, this fish is parasitic.
Eudontomyzon danfordi Eudontomyzon generoko animalia da. Arrainen barruko Petromyzontidae familian sailkatzen da.
Eudontomyzon danfordi Eudontomyzon generoko animalia da. Arrainen barruko Petromyzontidae familian sailkatzen da.
Eudontomyzon danfordi est une espèce de lamproie de la famille des Petromyzontidae.
La lampreda dei Carpazi o lampreda balcanica (Eudontomyzon danfordi) è un agnato d'acqua dolce della famiglia Petromyzontidae.
Questo animale popola le acque di alcuni affluenti di destra del Danubio come il Tisza ed il Timiș, nella regione dei Carpazi, negli stati di Slovacchia, Ungheria, Romania e Ucraina.
Vive sempre in acqua dolce nella zona della trota in acque fresche, correnti e ben ossigenate.
Ha il caratteristico aspetto delle lamprede, con bocca circolare priva di mascelle, 7 fori branchiali e corpo anguilliforme. È l'unica specie del genere Eudontomyzon a condurre vita predatrice (le altre specie non si nutrono da adulti) e per avere quindi denti appuntiti all'interno della bocca.
Il colore è bruno, grigio o verdastro sul dorso e biancastro o giallastro su fianchi e ventre. La pinna caudale è trasparente ed incolore (al contrario che in altre lamprede).
Le dimensioni possono raggiungere i 30 cm ma mediamente sono inferiori ai 20 e perfino ai 15 cm.
Si ciba di altri pesci che uccide per poi succhiarne il sangue e la carne con la bocca a ventosa. Può anche cibarsi di pesci già morti. Le prede più piccole vengono ingerite intere.
Avviene in primavera nei corsi alti dei torrenti in cui vive. La larva (ammocete) vive infossata nei sedimenti e si nutre di detriti e piccoli invertebrati.
La lampreda dei Carpazi o lampreda balcanica (Eudontomyzon danfordi) è un agnato d'acqua dolce della famiglia Petromyzontidae.
Eudontomyzon danfordi is een kaakloze vissensoort uit de familie van de prikken (Petromyzontidae).[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1911 door Regan.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Minóg karpacki[3] (Eudontomyzon danfordi) – europejski gatunek pasożytniczego bezżuchwowca z rodziny minogowatych (Petromyzontidae), nieprawidłowo[3] nazywany minogiem węgierskim[4] lub minogiem dunajskim[5]. Gatunek typowy rodzaju Eudontomyzon.
Minóg karpacki jest bardzo podobny do bliskiego krewniaka, minoga strumieniowego, od którego różni się większą odległością między płetwami grzbietowymi, uzbrojeniem przyssawki a także drapieżnym trybem życia[6].
Gatunek endemiczny dla dorzeczy dopływów Dunaju: Cisy i Temeszu. [6]
Osiąga 14-30 cm długości, oraz masę od 3 do 22 g. Wzdłuż tułowia 58 - 70 miomerów. procentowe proporcje długości poszczególnych części ciała są następujące: odcinek przedskrzelwy - 7,8 - 13,5% długości całkowitej, odcinek skrzelowy - 8,6 - 11,4%, tułów - 42,9 - 52,5%, ogon - 25,6 - 32,3%, przyssawka 2,8 - 7,5%, oko - 1 -2,1%. Płetwa ogonowa ma kształt łopatkowaty. [6]
Grzbiet niebieskoszary, boki żółtawo-różowawe, brzuch kremowy lub biały. Płetwa ogonowa bezbarwna. Linia boczna nie jest pigmentowana. Tułów ślepic nie jest nakrapiany. [6]
Gatunek słodkowodny, osiadły. Występuje w, podgórskich i górskich, czystych, dobrze natlenionych rzekach i strumieniach. Na Słowacji spotykany jest na wysokości 460 - 550 m n.p.m. Na Ukrainie występuje powyżej 250 m n.p.m.[6].
Larwy żyją w mulistym pasku bądź w mule przez okres ok. 3,5 - 5 lat.[6]. Podczas przeobrażenia się są zwykle minimalnie większe od osobników dorosłych. Rozpoczyna się ono w lipcu bądź sierpniu i trwa od 1 do 5 miesięcy[6]. . Później minóg karpacki przeważnie żyje jeszcze dwa lub trzy lata, prowadząc pasożytniczy tryb życia, przy czym rozpoczynają one żerowanie w marcu następnego roku po przeobrażeniu, i trwa ono zwykle jeden rok. [6]
Gatunek pasożytniczy, dorosłe osobniki za pomocą przyssawki przyczepiają się do skóry różnych gatunków ryb (zarówno żywych jak i martwych) i wysysają tkankę mięsną i krew. Ślepice żywią się detrytusem i larwami owadów.
Wiosną tarlaki odbywają wędrówki w górne odcinki rzek. Tarło odbywa się o różnych porach, w zależności od miejsca. Na Ukrainie Zakarpackiej martwe, wytarte osobniki znajdowane są w kwietniu i maju, podczas gdy w Rumunii ma się ono odbywać od końca maja do czerwca w Transylwanii i na przełomie czerwca i lipca w Banacie. Płodność jedne samicy wynosi 7 500 - 10 300 ziaren ikry. [6]
W niektórych regionach Rumunii dorosłe osobniki bywają używane w celach konsumpcyjnych, zaś larwy jako przynęta. Również w Rumunii odnotowywano poważne szkody ze strony minoga karpackiego w hodowlach pstrągów. [6]
Minóg karpacki (Eudontomyzon danfordi) – europejski gatunek pasożytniczego bezżuchwowca z rodziny minogowatych (Petromyzontidae), nieprawidłowo nazywany minogiem węgierskim lub minogiem dunajskim. Gatunek typowy rodzaju Eudontomyzon.
Minóg karpacki jest bardzo podobny do bliskiego krewniaka, minoga strumieniowego, od którego różni się większą odległością między płetwami grzbietowymi, uzbrojeniem przyssawki a także drapieżnym trybem życia.
Chișcarul sau chișcarul carpatic (Eudontomyzon danfordi), numit și cicar, țipar, cicălău, pișcar este un "pește" ciclostom primitiv dulcicol din familia petromizonide (Petromyzonidae) endemic pentru bazinul Dunării. În România este răspândit în cursurile repezi de munte, în special în cele din Ardeal: Criș, Mureș, Someș, Vișeu. Ușor de recunoscut după forma cilindrică a corpului, gura rotundă prevăzută cu formațiuni odontoide tari, cornoase și lipsa înotătoarelor perechi. Pe spinare, spre coadă, posedă două înotătoare dorsale unite - la exemplarele în vârstă - și distanțate la tineret. Are și o înotătoare caudală. Întreaga înfățișare aduce mai mult cu un șarpe. Ajunge până la 30 cm lungime. Spatele este albastru-cenușiu sau cenușiu-cafeniu închis; laturile - cenușiu-gălbui; abdomenul galben deschis sau albicios. Stă ascuns în tulbureala apei, în nămol, iese de acolo pentru a ataca peștii (zglăvoaca, păstrăvul, grindelul, mreana vânătă, mihalțul) de care se agață imediat cu gura sa rotundă ca o ventuză de piele și cu ajutorul lamelor tăioase, despică repede carnea și suge sângele. Nu-i displac cadavrele de pești sau a altor animale. Larvele stau ascunse în nămol și nu atacă peștii, hrănindu-se cu animale mici și resturi organice. 
Chișcarul sau chișcarul carpatic (Eudontomyzon danfordi), numit și cicar, țipar, cicălău, pișcar este un "pește" ciclostom primitiv dulcicol din familia petromizonide (Petromyzonidae) endemic pentru bazinul Dunării. În România este răspândit în cursurile repezi de munte, în special în cele din Ardeal: Criș, Mureș, Someș, Vișeu. Ușor de recunoscut după forma cilindrică a corpului, gura rotundă prevăzută cu formațiuni odontoide tari, cornoase și lipsa înotătoarelor perechi. Pe spinare, spre coadă, posedă două înotătoare dorsale unite - la exemplarele în vârstă - și distanțate la tineret. Are și o înotătoare caudală. Întreaga înfățișare aduce mai mult cu un șarpe. Ajunge până la 30 cm lungime. Spatele este albastru-cenușiu sau cenușiu-cafeniu închis; laturile - cenușiu-gălbui; abdomenul galben deschis sau albicios. Stă ascuns în tulbureala apei, în nămol, iese de acolo pentru a ataca peștii (zglăvoaca, păstrăvul, grindelul, mreana vânătă, mihalțul) de care se agață imediat cu gura sa rotundă ca o ventuză de piele și cu ajutorul lamelor tăioase, despică repede carnea și suge sângele. Nu-i displac cadavrele de pești sau a altor animale. Larvele stau ascunse în nămol și nu atacă peștii, hrănindu-se cu animale mici și resturi organice.
Mihuľa potiská (Eudontomyzon danfordi) je druh mihule. Žije najmä vo východnej časti povodia Dunaja. Vyskytuje sa v podhorských úsekoch tokov. Na území Slovenska je kriticky ohrozená[1]. Nie je parazitická.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Mihuľa potiská
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Mihuľa potiská
Mihuľa potiská (Eudontomyzon danfordi) je druh mihule. Žije najmä vo východnej časti povodia Dunaja. Vyskytuje sa v podhorských úsekoch tokov. Na území Slovenska je kriticky ohrozená. Nie je parazitická.
Угорська мінога займає проміжне положення між паразитичними та непаразитичними міногами. Дорослі форми є зовнішніми паразитами риб, живляться кров'ю риби, присмоктуючись до тіла жертви. Але на відміну від інших паразитичних міног дорослі особини не здійснюють міграції у море після перетворення з личинки, а весь час живуть у річках. Довжина до 25 см. Зустрічається на неглибоких ділянках річок з чистою проточною водою, придонна форма.
Статевої зрілості досягає на 4 році життя при довжині 16 — 17 см. Нерест у квітні — травні при середньодобовій температурі води близько 8 °C. Для нересту міноги підіймаються вверх по течії струмків та річок. Плодючість від 3 до 10 тисяч ікринок діаметром до 1 мм. Після нересту дорослі особини живуть ще 1 — 2 роки. Розвиток з метаморфозом. Личинки живуть занурившись у ґрунт, на глибину до 15 см, утворюють скупчення, різні за кількістю та віком особин. Живляться детритом та водоростями. Метаморфоз складний, триває декілька тижнів протягом пізньої осені або зими.
Промислового значення не має. Внаслідок діяльності людини (зокрема забруднення річок) чисельність угорської міноги значно скоротилась, вид занесений до Червоної книги України.
Ареал охоплює карпатські притоки Дунаю.
Cá mút đá Danube, tên khoa học Eudontomyzon danfordi, là một loài cá thuộc họ Petromyzontidae. Nó được tìm thấy ở Áo, Bosna và Hercegovina, Bulgaria, Croatia, Cộng hòa Séc, Hungary, Moldova, România, Serbia, Montenegro, Slovakia, và Ukraina. Chúng được Regan phân loại vào năm 1911.
Phương tiện liên quan tới Eudontomyzon danfordi tại Wikimedia Commons
Cá mút đá Danube, tên khoa học Eudontomyzon danfordi, là một loài cá thuộc họ Petromyzontidae. Nó được tìm thấy ở Áo, Bosna và Hercegovina, Bulgaria, Croatia, Cộng hòa Séc, Hungary, Moldova, România, Serbia, Montenegro, Slovakia, và Ukraina. Chúng được Regan phân loại vào năm 1911.
Eudontomyzon danfordi Regan, 1911
Охранный статус
Венгерская минога[1] (лат. Eudontomyzon danfordi) — вид пресноводных паразитических бесчелюстных семейства миноговых.
Венгерская минога занимает промежуточное положение между паразитическими и непаразитическими миногами. Взрослые формы являются внешними паразитами рыб, питающиеся кровью рыбы, присасываясь к телу жертвы. Но в отличие от других паразитических миног взрослые особи не совершают миграции в море после преобразования из личинки, а все время живут в реках. Длина до 25 см. Встречается на неглубоких участках рек с чистой проточной водой, держится вблизи дна.
Половой зрелости достигает на 4 году жизни при длине 16—17 см. Нерест в апреле—мае при среднесуточной температуре воды около 8 °C. Для нереста миноги поднимаются вверх по течению ручьёв и рек. Плодовитость от 3 до 10 тысяч икринок диаметром до 1 мм. После нереста взрослые особи живут ещё 1—2 года. Развитие с метаморфозом. Личинки живут, погрузившись в почву на глубину до 15 см, образуют скопления, различные по количеству и возрасту особей. Питаются детритом и водорослями. Метаморфоз сложный, длится несколько недель в течение поздней осени или зимы.
Промышленного значения не имеет. В результате деятельности человека (в частности загрязнение рек) численность венгерской миноги значительно сократилась, вид занесён в Красную книгу Украины.
Ареал охватывает карпатские притоки Дуная.
Венгерская минога (лат. Eudontomyzon danfordi) — вид пресноводных паразитических бесчелюстных семейства миноговых.
Венгерская минога занимает промежуточное положение между паразитическими и непаразитическими миногами. Взрослые формы являются внешними паразитами рыб, питающиеся кровью рыбы, присасываясь к телу жертвы. Но в отличие от других паразитических миног взрослые особи не совершают миграции в море после преобразования из личинки, а все время живут в реках. Длина до 25 см. Встречается на неглубоких участках рек с чистой проточной водой, держится вблизи дна.
Половой зрелости достигает на 4 году жизни при длине 16—17 см. Нерест в апреле—мае при среднесуточной температуре воды около 8 °C. Для нереста миноги поднимаются вверх по течению ручьёв и рек. Плодовитость от 3 до 10 тысяч икринок диаметром до 1 мм. После нереста взрослые особи живут ещё 1—2 года. Развитие с метаморфозом. Личинки живут, погрузившись в почву на глубину до 15 см, образуют скопления, различные по количеству и возрасту особей. Питаются детритом и водорослями. Метаморфоз сложный, длится несколько недель в течение поздней осени или зимы.
Промышленного значения не имеет. В результате деятельности человека (в частности загрязнение рек) численность венгерской миноги значительно сократилась, вид занесён в Красную книгу Украины.
Ареал охватывает карпатские притоки Дуная.
