Dərinlik xulu— (lat. Neogobius bathybius) Xəzərin endemik növlərindəndir. Başı, demək olar ki, üstdən basıq deyil. Ancaq eni adətən hündürlüyündən çoxdur. İkinci bel üzgəcinin hündürlüyü arxa tərəfdə bir qədər azalır. Rostrumu azca sivriləşmişdir. Başının hündürlüyü enindən xeyli azdır. Qarın üzgəcləri anusa qədər çatmır, onun uzunluğu bədəninin uzunluğuna 7 dəfədən artıq yerləşir. Bel üzgəcinin qurtaracağında heç bir ləkə yoxdur. Bədəni yarımşəffafdır. Diri halda bədəninin üzərində olan pulcuqlar aydın görünmür, bu zaman onun miomerlərini aydın saymaq olur. Bədəni adətən ət rəngdə olur. Bu cinsin qalan bütün növlərindən fərqli olaraq birinci bel üzgəcində adətən 7, bəzən 6 və ya 8 şüa olur.
Dərinlik xulu Xəzər dənizində Samur çayından başlamış Sumqayıta və cənubda Astarayadək yayılmışdır. Az miqdarda Abşeron sahillərində də təsadüf olunur. Dərinlik xulu Xəzərdə yaşayan xul balıqlarının ən böyüyüdür. Onun ayrı- ayrı fərdlərinin uzunluğu 290 mm, kütləsi 330 q-a çatır.
Yırtıcı balıqdır, başlıca olaraq balıqla qidalanır, bundan başqa mədəsində molluskalar, dəniz otu da tapılır. 4 ilə qədər yaşayır.
İki yaşında cinsi yetişkənliyə çatır, iyunun ikinci yarısından iyulun əvvə- linədək kürü tökməyə başlayır. Dişi balıqların hər birinin verdiyi kürülərin sayı 312 dən 2979 ədədə qədər olur. Dərinlik xulu kürüsünü iyul ayının əvvəllərində Orta Xəzərin qərb sahillərində tökür.
Vətəgə əhəmiyyəti yoxdur, həvəskar balıqçılar tərəfindən qırmaqla tutulur.[1]
Ponticola bathybius és una espècie de peix de la família dels gòbids i de l'ordre dels perciformes.
Els mascles poden assolir els 25 cm de longitud total.[3][4]
Es troba a la Mar Càspia.[3]
Neogobius bathybius is a species of goby endemic to the Caspian Sea, where it occurs in depths down to 200 metres (660 ft). It is strictly confined to the brackish-water basin and does not enter fresh waters. It can grow up to a length of 25 centimetres (9.8 in) TL.[1]
The species was transferred to the genus Ponticola from Neogobius on the basis of relationship revealed in molecular investigations.[2] On the other hand, recent molecular studies have proven that this species belongs entirely to the genus Neogobius.[3][4]
Neogobius bathybius is a species of goby endemic to the Caspian Sea, where it occurs in depths down to 200 metres (660 ft). It is strictly confined to the brackish-water basin and does not enter fresh waters. It can grow up to a length of 25 centimetres (9.8 in) TL.
The species was transferred to the genus Ponticola from Neogobius on the basis of relationship revealed in molecular investigations. On the other hand, recent molecular studies have proven that this species belongs entirely to the genus Neogobius.
Ponticola bathybius es una especie de peces de la familia de los Gobiidae en el orden de los Perciformes.
Los machos pueden llegar alcanzar los 25 cm de longitud total.[1][2]
Se encuentra en el mar Caspio.
Es inofensivo para los humanos.
Ponticola bathybius es una especie de peces de la familia de los Gobiidae en el orden de los Perciformes.
Neogobius bathybius Neogobius generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Gobiidae familian.
Neogobius bathybius Neogobius generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Gobiidae familian.
Neogobius bathybius is een straalvinnige vissensoort uit de familie van grondels (Gobiidae).[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1877 door Kessler als Gobius bathybius.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Ponticola bathybius – gatunek ryby z rodziny babkowatych (Gobiidae)[1][2]. Endemit Morza Kaspijskiego, gdzie jest największą spośród występujących tam babek, osiągając do 31,5 cm długości całkowitej. Prowadzi przydenny tryb życia. Większe okazy żywią się głównie innymi rybami, mniejsze bezkręgowcami. Zdarzają się przypadki kanibalizmu. Gatunek słabo poznany. Niewiele wiadomo na temat jego ekologii, cyklu życia, zmienności morfologicznej i struktury populacji.
P. bathybius po raz pierwszy opisał Karl Kessler w 1877 jako Gobius bathybius. Holotyp pochodził z azerskiej wyspy Səngi Muğan na Morzu Kaspijskim, na południe od Baku, z głębokości około 230 m. Początkowo umiejscowiony przez Kesslera w rodzaju Gobius, następnie w rodzaju Neogobius w 1949 przez Berga. W 2004 Pinchuk i inni umieścili go w monotypowym rodzaju Chasar (wcześniej wymienianym także jako podrodzaj Gobius, podrodzaj Neogobius, ostatecznie jako synonim Neogobius), mimo że wielu innych ichtiologów nadal przypisywało rybę do rodzaju Neogobius. Aktualnie (2018) zaklasyfikowany do rodzaju Ponticola, po raz pierwszy w 2009 przez Neilsona i Stepnia[1].
Ryby z rodzaju Ponticola są endemiczne dla regionu pontokaspijskiego[3]. P. bathybius naturalnie występuje tylko w Morzu Kaspijskim. Introdukowana do Jeziora Aralskiego[1][2]. Bytuje w wodzie słonej i słonawej, zazwyczaj przy piaszczystym lub pokrytym muszlami dnie (przydenny tryb życia jest właściwy dla całego podrzędu babkowców[4]), na głębokości do 75 m[3] (według innych źródeł do 198 m[2]). Gatunek miejscami bardzo liczny. Sprzyjającą okolicznością jest spadek liczebności niektórych drapieżników, m.in. ryb jesiotrowatych[5].
Jest największą babką w Morzu Kaspijskim. Osiąga do 31,5 cm długości całkowitej. Badania przeprowadzone w latach 2011–2012 na 211 osobnikach w wieku powyżej 5 lat ze środkowego, irańskiego wybrzeża wykazały średni rozmiar P. bathybius 24,2±1,6 cm i średnią wagę 156±48 g[5]. Szare i stosunkowo jednolite kolorystycznie ciało ma smuklejsze niż inne babkowate[6]. Ma dwie oddzielne płetwy grzbietowe. Niewiele wiadomo na temat zmienności morfologicznej między populacjami. Jednak obserwacje przeprowadzone w 2014 na 185 oraz w 2018 na 290 osobnikach z trzech lokalizacji na irańskim wybrzeżu wykazały znaczne różnice w budowie między poszczególnymi grupami. Jest to wynikiem specjacji radiacyjnej warunkowanej wieloma czynnikami, wśród których najistotniejsze są różnice w zasoleniu, temperaturze, rodzaju materiału budującego dno, dostępności pożywienia[3][7]. Strzałka u P. bathybius jest prostokątna i gruba, co różni ją m.in. od innych babek występujących w Morzu Kaspijskim, np. Neogobius caspius, u której jest względnie okrągła i cienka, i P. gorlap, u której ma wydłużony kształt i jest gruba[8]. Są to ryby mało ruchliwe, co jest cechą charakterystyczną dla całej rodziny babkowatych[3].
Dieta tych ryb jest zróżnicowana. Dla większych okazów babki głównym pożywieniem są inne ryby, m.in. – babka śniadogłowa (Neogobius melanostomus), babka rzeczna (Neogobius fluviatilis), Neogobius pallasi, Neogobius caspius, ateryna Boyera (Atherina boyeri), babka gwiaździsta (Benthophilus stellatus), ciernik (Gasterosteus aculeatus), karaś srebrzysty (Carassius gibelio), śledziowate z rodzaju Clupeonella, karpiowate z rodzaju Rutilus, mugilowate z rodzaju Liza[9][10]. Obserwacje na przełomie lat 2011 i 2012 na próbie 211 ryb wykazały obecność babki rzecznej w przewodzie pokarmowym 66% z nich, co stanowiło zdecydowanie największy odsetek wśród wszystkich odnotowanych składników diety[10]. Mniejsze osobniki żywią się głównie bezkręgowcami. Jedzą mięczaki, m.in. sercówki z rodzaju Cardium, stawonogi, m.in. ochotkowate, dziesięcionogi z rodzaju Rhithropanopeus, a także wieloszczety z rodziny nereidów (Nereididae)[9][10]. Preferencje żywieniowe odróżniają tę babkę od innych występujących na tym samym obszarze, m.in. babki łysej (Babka gymnotrachelus), babki śniadogłowej i babki rzecznej, które żywią się głównie bezkręgowcami. Zdarzają się przypadki kanibalizmu, podobnie jak u babki padańskiej (Knipowitschia panizzae) i babki potokowej (Ponticola kessleri)[9].
Ponticola bathybius – gatunek ryby z rodziny babkowatych (Gobiidae). Endemit Morza Kaspijskiego, gdzie jest największą spośród występujących tam babek, osiągając do 31,5 cm długości całkowitej. Prowadzi przydenny tryb życia. Większe okazy żywią się głównie innymi rybami, mniejsze bezkręgowcami. Zdarzają się przypadki kanibalizmu. Gatunek słabo poznany. Niewiele wiadomo na temat jego ekologii, cyklu życia, zmienności morfologicznej i struktury populacji.
