Grzybówka złototrzonowa (Mycena renati Quel.) – gatunek grzybów z rodziny grzybówkowatych (Mycenaceae)[1].
Pozycja w taksonomii według Index Fungorum: Mycenaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Polską nazwę nadała mu Maria Lisiewska w 1987 r[3].
Średnica 1-3 cm, u młodych owocników dzwonkowaty, później szerokodzwonkowaty, w końcu łukowaty. Brzegi zwykle ząbkowane. Powierzchnia gładka. Jest higrofaniczny. Podczas suchej pogody jest matowy, promieniście włóknisty, i ma barwę różowawą z ciemniejszym wierzchołkiem. Podczas wilgotnej staje się żłobiony z prześwitującymi blaszkami i ma barwę od żółtobrązowej do czerwonobrązowej[4][5]. Zwykle posiada mniejszy lub większy garbek[6].
Szerokie, zbiegające ząbkiem, białe lub nieco różowawe, o gładkich ostrzach[4].
Wysokość 3-8 cm, grubość 2-4 mm. Jest walcowaty i pusty. Powierzchnia gładka, naga, błyszcząca o barwie złotożółtej lub pomarańczowożółtej. Przy podstawie występuje pilśniowata grzybnia[4].
Cienki, wodnisty, kruchy, w trzonie ma żółtą barwę, w kapeluszu białawą. Smak łagodny, podobny do rzodkwi, zapach młodych owocników przypomina zapach chloru, starszych rzodkwi[4].
Występuje tylko w Europie[7]. W Polsce występuje głównie w buczynie karpackiej, rzadziej w lasach świerkowych i sosnowych. Zwykle rośnie kępami[6].
Rośnie w wilgotnych lasach na martwym i mocno już spróchniałym drewnie drzew liściastych, szczególnie buków i dębów. Owocniki wytwarza od maja do września[4].
Saprotrof[3], grzyb niejadalny[4].
Grzybówka złototrzonowa (Mycena renati Quel.) – gatunek grzybów z rodziny grzybówkowatych (Mycenaceae).
