El unicorniu llunar (Copris lunaris) ye una especie de coleópteru de la familia Scarabaeidae.
Alcuéntrase nel paleárticu de Eurasia.[1][2][3] Alcuéntrase en praos secos de ganáu.[4]
.El unicorniu llunar (Copris lunaris) ye una especie de coleópteru de la familia Scarabaeidae.
Der Mondhornkäfer (Copris lunaris) ist eine Käferart aus der Familie der Blatthornkäfer (Scarabaeidae).
Die Käfer erreichen eine Größe von 16 bis 24 Millimeter. Sie sind von gedrungener Gestalt, schwarz, mit einem breiten, zipfelig wirkenden Rückenschild und dem charakteristischen Horn auf dem kleinen Kopfschild der männlichen Tiere.
Im Gegensatz zu Copris hispanus ist beim Mondhornkäfer der Vorderrand des Halsschilds hinter dem Kopfhorn nicht ausgerandet, sondern durchgehend leicht konvex abgerundet (Abb. 3, weiße Pfeilspitze). Im Gegensatz zu Copris umbilicatus, der ebenfalls einen gleichmäßig konvexen Halsschildvorderrand hat, sind beim Mondhornkäfer die Schienen der Vorderbeine mit vier Außenzähnen versehen, nicht mit drei (Abb. 2). Außerdem erlischt die Punktur des Halsschilds in dem Bereich vor dem Schildchen nahezu bis ganz (Abb. 3, grüne Pfeilspitze) und wird nicht nur etwas schwächer. Weiterhin wird beim Mondhornkäfermännchen vorn am Halsschild beidseitig ein Seitenzahn ausgebildet, der beim Weibchen noch als Buckel angedeutet ist (Abb. 2, blaue Pfeilspitze). Schließlich fehlt dem Mondhornkäfer die Grube, der bei Copris umbilicatus auf dem Metasternum ausgebildet ist.
Das Verbreitungsgebiet des Mondhornkäfers umfasst ganz Kontinentaleuropa außer dem Nordosten, Vorkommen in Großbritannien sind zweifelhaft. In Deutschland hat er keine Verbreitungsgrenze, ist aber im Norden seltener als im Süden. In Schleswig-Holstein ist er im Lebensraum trockene Heide, z. B. in der Lüneburger Heide, anzutreffen.[2]
Die Larven des Mondhornkäfers ernähren sich von Rindermist oder Kaninchenkot[2], seltener werden sohwohl Larven als auch adulte Tiere unter Pferdekot gefunden. Das Männchen transportiert den Kot, der als Larvennahrung dient, in die Brutkammer, wo er vom Weibchen zu Kugeln, den sogenannten Brutbirnen, geformt wird. Auf diese wird dann ein Ei abgelegt. In einer Brutkammer werden etwa sieben bis acht Brutbirnen angelegt. Das Weibchen überwacht über vier Monate die Entwicklung der Larven und Puppen bis zum Schlüpfen der Käfer und bessert regelmäßig die Brutbirnen aus, damit sie immer ihre glatte Oberfläche behalten und auch schimmelfrei bleiben. Bei regelmäßiger Versorgung mit gutem Pferdekot können die Käfer ein Alter von deutlich mehr als einem Jahr erreichen, insbesondere Männchen, die noch nicht begattet hatten. Sie ernähren sich dabei von den saftigen, breiigen Partien zwischen dem zähen Faseranteil der Pferdeäpfel. Die Tiere, zumindest die Männchen, vermögen gut hörbar zu stridulieren.
Der Mondhornkäfer gehört in Deutschland zu den streng geschützten Käferarten gemäß Bundesartenschutzverordnung.
Der Mondhornkäfer (Copris lunaris) ist eine Käferart aus der Familie der Blatthornkäfer (Scarabaeidae).
Szmelk (Copris lunaris) – to je bączk z rodzëznë Scarabaeidae. Òn żëje m. jin. na Kaszëbach. Jak Bernard Zëchta pisze biwało tak, że "... stari lëdze kładle szmelka w czerzenkã."
Bernard Zëchta. Słownik gwar kaszubskich na tle kultury ludowej, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1972, tom V, s. 273
Szmelk (Copris lunaris) – to je bączk z rodzëznë Scarabaeidae. Òn żëje m. jin. na Kaszëbach. Jak Bernard Zëchta pisze biwało tak, że "... stari lëdze kładle szmelka w czerzenkã."
El unicornio lunar (Copris lunaris) es una especie de coleóptero de la familia Scarabaeidae.
Habita en el paleártico de Eurasia.[1][2][3] Se encuentra en prados secos de ganado.[4]
El unicornio lunar (Copris lunaris) es una especie de coleóptero de la familia Scarabaeidae.
Sarviksitikas (Copris lunaris) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Ta elab ka Eestis.[1]
Sarviksitikas (Copris lunaris) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Ta elab ka Eestis.
Copris lunaris, le copris lunaire, est une espèce d'insectes coléoptères de la famille des Scarabaeidae.
Il est morphologiquement assez voisin des bousiers (mais ne fabrique pas de boules de bouse de vache).
Les mâles ont une longue « corne » sur la tête alors que les femelles ne laissent voir qu'une petite pointe échancrée.
Les élytres sont très nettement striés dans le sens longitudinal.
Comme chez les bousiers, la tête est large, plate, en forme de pelle à bord tranchant et les pattes antérieures puissantes et dentelées avec des tibias élargis font office de râteau.
Le copris lunaire mesure de 17 à 27 mm et sa couleur est noir brillant.
À la différence des bousiers qui forment des boules à partir des bouses pour y déposer leurs œufs, le Copris lunaris creuse, au contraire, des galeries sous les bouses dans lesquelles il enfouit de la matière sur laquelle les femelles déposent leurs œufs.
Copris lunaris est un insecte stridulant très nettement. Il est réparti sur presque toute la France.
l'espèce relativement ressemblante :
Copris lunaris, le copris lunaire, est une espèce d'insectes coléoptères de la famille des Scarabaeidae.
Copris lunaris (Linnaeus, 1758) è un coleottero appartenente alla famiglia degli Scarabeidi (sottofamiglia scarabaeinae).
C. lunaris si presenta come un insetto di dimensioni medio-piccole, comprese tra i 15 e i 20 mm. Presentano un corpo tozzo e robusto, color nero lucido con dei rilievi che si estendono per tutta la lunghezza delle elitre. I maschi presentano un vistoso corno cefalico, che viene impiegato nelle lotte rituali con gli altri maschi. Questa caratteristiche conferisce alla specie un pronunciato dimorfismo sessuale in quanto le femmine ne sono sprovviste.[1]
Gli adulti sono visibili in primavera e in autunno e sono di abitudini crepuscolari e notturne. Possono essere osservati volare nei pascoli di colline medio-alte, dove si nutrono di escrementi. Dopo l'accoppiamento entrambi i membri della coppia, scavano una galleria sotto gli escrementi, terminante con una grande camera ellittica dove verranno accumulati i detriti fecali in cui la femmina depone le uova.[2] Le larve si sviluppano nella materia fecale in decomposizione preparata dai genitori.[1]
C. lunaris si può rinvenire in Europa centrale e meridionale e in Asia estendendosi fino alla Cina e all'Iran.[1]
Copris lunaris (Linnaeus, 1758) è un coleottero appartenente alla famiglia degli Scarabeidi (sottofamiglia scarabaeinae).
De eenhoornmestkever (Copris lunaris) is een kever uit de familie bladsprietkevers (Scarabaeidae).
De mannetjes zijn gemakkelijk te herkennen aan de grote, doornachtige stekel op de voorzijde van de kop, die bij de vrouwtjes veel kleiner is. Deze wordt niet gebruikt voor de verdediging, maar dient bij mannetjes om geslachtsgenoten te imponeren of omver te duwen in het gevecht om een vrouwtje. De lengte varieert van 16 tot 24 millimeter, waarmee de soort groter wordt dan de gewone mestkever (Geotrupes stercorarius) en de voorjaarsmestkever (Geotrupes vernalis). De kleur is zeer donkerbruin tot diepzwart. Beide seksen hebben een sterk gewelfd hallschild, met twee zijwaarts wijzende stekel-achtige bulten aan de voorzijde. De poten zijn behaard en dragen sporen, ook aan de onderzijde is een bruine beharing aanwezig.
De eenhoornmestkever wordt vooral gevonden bij mest van runderen, soms ook wel die van paarden. De soort prefereert meer droge omgevingen als weiden, en komt in Nederland alleen nog zeldzaam voor in Limburg, in België is de mestkever wat algemener.
De voortplanting is een hele toer; mannetjes brengen mest naar de diepe nestkamers, waar het vrouwtje deze tot balletjes rolt en in elk nestkamertje een ei legt, ongeveer 7 tot 8 per nest. Het vrouwtje kent een complexe vorm van broedzorg en blijft ondergronds tot de larven zich hebben ontwikkeld. Niet alleen bewaakt zij het nest, ook worden de mestballen in goede conditie gehouden en worden de larven van andere mestkeversoorten gedood. De larven scheiden een geurstof af waaraan het vrouwtje ze herkent; de mestballetjes van eventuele dode larven worden niet meer verzorgd.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Copris lunaris op Wikimedia Commons. De eenhoornmestkever (Copris lunaris) is een kever uit de familie bladsprietkevers (Scarabaeidae).
Copris lunaris er en svart bille som hører til familien skarabider (Scarabaeidae) i gruppen skarabider (Scarabaeoidea). Arten, som lever av kumøkk, kan minne om en liten neshornbille, men er mindre, mer tettbygd og hvelvet, og dekkvingene har tydelige lengdestriper. Det er publisert et funn av arten fra Sør-Østlandet men dette er tvilsomt og arten blir i dag ikke regnet som en norsk bille.
En ganske stor (16-24 millimeter), kraftig, blankt svart gjødselbille. Arten minner overflatisk om en tordivel, men hannen kjennes lett på at den har et langt, krumt horn i pannen, beina er også noe spinklere enn hos tordivler. Hodet er bredt og spadeformet med små fasettøyne, antennene ganske korte. Pronotum er kraftig uthulet foran, i det minste hos hannen. De hvelvede dekkvingene har dype lengdestriper.
Denne billen finnes helst i tilknytning til kumøkk. Den graver dype sjakter under en kuruke og graver ned store mengder møkk som de legger egg på. Hannen graver gangene, hunnen arbeider møkka til glatte kuler som hun legger egg på. Hun passer disse i rundt fire måneder mens larvene utvikler seg. De voksne billene ses helst vår og høst.
Arten er utbredt i det meste av Europa, unntatt den nordøstligste delen.
Copris lunaris er en svart bille som hører til familien skarabider (Scarabaeidae) i gruppen skarabider (Scarabaeoidea). Arten, som lever av kumøkk, kan minne om en liten neshornbille, men er mindre, mer tettbygd og hvelvet, og dekkvingene har tydelige lengdestriper. Det er publisert et funn av arten fra Sør-Østlandet men dette er tvilsomt og arten blir i dag ikke regnet som en norsk bille.
Krowieńczak księżycoróg[1], księżycoróg[2] (Copris lunaris) – gatunek chrząszcza z rodziny poświętnikowatych. Występuje na pastwiskach Europy i Azji, gdzie żywi się odchodami bydła i koni. Parka wspólnie kopie komorę lęgową, a samica opiekuje się potomstwem aż do osiągnięcia przez nie stadium owada dorosłego.
Chrząszcz o błyszcząco czarnym, wypukłym ciele długości od 15 do 24 mm. Ma półokrągłą głowę z gęsto punktowanym i wyciętym pośrodku nadustkiem. Róg na głowie samca jest długi, ostry i nieco zakrzywiony do tyłu, a na głowie samicy krótki, szeroki i wycięty u szczytu. Na przedzie przedplecza u samca występują dwa ostre i małe rogi oddzielone dużymi zagłębieniami od jego stromej części, a u samicy poprzeczna listewka i dwa guzki. Uzbrojenie przedplecza i głowy wykazuje jednak pewną zmienność i u mniejszych samców przypomina to u samic. Pokrywy mają po 9 wyraźnych rzędów[3].
Gatunek ten zasiedla nasłonecznione pastwiska o podłożu piaszczystym lub lessowym, gdzie znaleźć go można pod świeżymi jak i trochę przeschniętymi odchodami bydła i koni[4].
Rodzice, zwłaszcza samica, wykazują troskę rodzicielską o potomstwo. Para wspólnie wykopuje gniazdo i napełnia je odchodami. Następnie samica formuje z odchodów luźno rozmieszczone kulki, z których każda zawiera jedno jajo. Samica pozostaje w gnieździe, zajmując się jajami, larwami i poczwarkami, a opuszcza je dopiero z owadami dorosłymi nowego pokolenia. W tym czasie matka naprawia uszkodzone kule, czyści je z pojawiającej się pleśni, zatyka otwór komory lęgowej w przypadku jego otwarcia oraz atakuje intruzów np. larwy Aphodius fossor czy dorosłe innych krowieńczaków[5]. Chrząszcze po przezimowaniu pojawiają się w maju, a nowego pokolenia w lipcu[4].
Z krowieńczakiem księżycorogiem związane są liczne gatunki foretycznych roztoczy. Pajęczaki te rozmnażają się w komorach lęgowych krowieńczaków a następnie wykorzystują chrząszcze dwóch pokoleń (samicę i potomstwo) do rozprzestrzenienia się[6]. Związane z tym gatunkiem są m.in. Spatulaphorus copridis[7], Alliphis halleri, Alliphis montanus, Alliphis phoreticus, Alliphis scarabaeorum, Copriphis pterophilus, Halolaspis hypedon, Onchodellus hispani, Onchodellus reticulatus, Pachylaelaps pectinifer, Parasitus coleoptratorum, Parasitus copridis, Parasitus fimetorum, Parasitus heliocopridis, Parasitus lunariphilus, Parasitus mustelarum, Pelethiphis opacus, Proctolaelaps ventrianalis, Scarabaspis inexpectatus, Uropoda copridis, Nothrholaspis pseudoterreus, Macrocheles perglaber, Macrocheles merdarius, Macrocheles lumareti, Macrocheles copridis i Macrocheles glaber[6].
Owad rozprzestrzeniony od południowej i środkowej Europy, przez Turcję, kraje zakaukaskie, Azję Środkową i Iran aż po chiński Sinciang[8]. Na północ sięga Anglii i południowych krańców Norwegii[4]. W Polsce występuje na stanowiskach rozproszonych na całym obszarze kraju[3][4]. W 2002 znalazł się na „Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce” jako gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threated)[2]. W 2005 umieszczony został na „Czerwonej liście gatunków zagrożonych Republiki Czeskiej. Bezkręgowce” jako gatunek krytycznie zagrożony[9].
Krowieńczak księżycoróg, księżycoróg (Copris lunaris) – gatunek chrząszcza z rodziny poświętnikowatych. Występuje na pastwiskach Europy i Azji, gdzie żywi się odchodami bydła i koni. Parka wspólnie kopie komorę lęgową, a samica opiekuje się potomstwem aż do osiągnięcia przez nie stadium owada dorosłego.
Copris lunaris é uma espécie de insetos coleópteros polífagos pertencente à família Scarabaeidae.[1]
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Copris lunaris é uma espécie de insetos coleópteros polífagos pertencente à família Scarabaeidae.
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Månhornsbagge eller Månbagge[1] (Copris lunaris) är en skalbaggsart i familjen bladhorningar.
Månhornsbaggen har ett karakteristiskt huvudhorn, hanens längre än honans. Den är 16–24 mm lång.
Den finns i en stor del av Europa. I Sverige finns den sällsynt i Skåne, Blekinge, Öland och Gotland.
Månhornsbaggen gräver gångar under kospillning där den drar ner dynga som den sedan lägger ägg på. Larverna lever av spillningen, liksom de vuxna skallbaggarna.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Månhornsbagge.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Månhornsbagge eller Månbagge (Copris lunaris) är en skalbaggsart i familjen bladhorningar.
Лунный копр[1] (лат. Copris lunaris) — жук-копрофаг из рода Копры подсемейства скарабеины.
Длина тела 15 — 27 мм. Овальный, сильно выпуклый, блестяще-чёрный жук. Низ тела и ноги в коричневато-рыжих волосках. Самец: голова сильно поперечная, наличник спереди с глубокой вырезкой. Темя с длинным почти прямым рогом, снабжённым сзади у основания двумя бугорками. Передний край переднеспинки слабо вогнут в середине, её передние углы спереди притуплены и широко округлены. Передний скат переднеспинки отвесный, в середине образует раздвоенный прямоугольный выступ, ограниченный с боков глубокими ямками, отделяющими сильные боковые зубцы. Середина переднеспинки с сильной продольной ложбинкой, покрытой крупными глазчатыми точками, которые развиты также вдоль основания; остальная поверхность почти гладкая, в неравномерных мельчайших точках. Надкрылья с двойными бороздками, покрытые очень мелкими точками. Пигидий в крупных плоских точках, переходящих на боках в глазчатые. Передние голени с 4 наружными зубцами и заостренной шпорой. Самка. Наличник и щёки в более густой и более морщинистой пунктировке, чем у самца. Лобный киль имеет вид прямоугольной стоячей пластинки, выемчатой сверху и немного расширенной к основанию; сзади она имеет два небольших выступа. Переднеспинка со слабо развитыми боковыми бугорками.
Головной рог самцов f. media укорачивается, отвесная часть переднего ската переднеспинки понижается, его средний выступ и боковые зубцы ослабевают У самцов f. minor головной рог превращен в коническую пластинку, переднеспинка как у самки. У мелких самок пластинка лобного киля низкая, диск переднеспинки полностью пунктирован.
В России широко распространён к югу от линии Великие Луки, Москва,Казань, Уфа; Западная Сибирь. Украина; весь Кавказский перешеек; Казахстан, на востоке до р. Иртыш, Тарбагатая и Джунгарского Алатау; вся Средняя Азия. В Европе распространён от Англии и Южной Швеции до Средиземного моря; Турция, Сирия и Иран.
Местами обильно распространён на пастбищах крупного рогатого скота. Более влаголюбив, чем многие другие виды рода. Активная жизнь жуков на Кавказе с марта по сентябрь, в более северных районах с конца мая по август, преимущественно по ночам. Забота о потомстве как и у испанского копра, но число навозных овоидов в гнездах достигает 10—13. Самец и самка ухаживают за ними, вплоть до выхода из куколок молодых жуков.
Лунный копр (лат. Copris lunaris) — жук-копрофаг из рода Копры подсемейства скарабеины.
