Widlina krucha (Sphaerophorus fragilis (L.) Pers. – gatunek grzybów z rodziny Sphaerophoraceae[1]. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do porostów[2].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Sphaerophoraceae, Lecanorales, Lecanoromycetidae, Lecanoromycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy gatunek ten zdiagnozowany został w 1753 r. przez K. Linneusza jako Lichen fragilis (w tłumaczeniu na język polski:porost kruchy). Do rodzaju Umbilicaria przeniósł go w 1794 r. Persoon i nazwa nadana przez tegoż autora jest według Index Fungorum prawidłowa.
Nazwa polska według Krytycznej listy porostów i grzybów naporostowych Polski[2].
Plecha krzaczkowata, bez gałązki głównej. Tworzy silnie rozgałęzioną „poduszkę” o wysokości do 4 cm, złożoną ze zbitych i poplątanych gałązek. Są one bardzo kruche, na przekroju poprzecznym obłe. Szczytowe gałązki widełkowato rozgałęziają się, a ich zakończenia są tępe i jaśniejsze. Powierzchnia gałązek jest lśniąca, o barwie białobrunatnej, zielonkawobrunatnej, brunatnoszarej lub brunatnej. Nasada gałązek jest ciemniejsza[4].
Owocniki typu apotecjum pojawiają się rzadko. Są kuliste, czarne i mają średnicę do 1 mm. Powstają w nich niemal kuliste, lub szeroko elipsoidalne zarodniki o średnicy 8-12 × 9-12 μm[5].
Reakcje barwne: I-[4].
Gatunek rozprzestrzeniony na całej półkuli północnej.W Europie jego północna granica zasięgu biegnie wzdłuż północnych wybrzeży Grenlandii i po archipelag Svalbard w Arktyce[6]. W Polsce występuje tylko w Sudetach i Karpatach[2] i jest rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status EN – gatunek w sytuacji bardzo dużego ryzyka wymarcia[7].
W Polsce rośnie na skałach krzemianowych, wyłącznie w wyższych partiach gór[4]. W tundrze rośnie także na ziemi humusie, torfie, detrytusie, martwych liściach[5].
Widlina krucha (Sphaerophorus fragilis (L.) Pers. – gatunek grzybów z rodziny Sphaerophoraceae. Ze względu na współżycie z glonami zaliczany jest do porostów.
.JPG)
