A cortadeira[1][2], herba da Pampa, penacho da Pampa, plumeiro da Pampa ou carrizo da Pampa[3] (Cortaderia selloana), é unha planta rizomatosa, que forma matas moi altas, endémica dos pastos do sur de Suramérica, nas pampas e na Patagonia.
Medra en densa mata, que pode acadar 3 m de altura, con raíces profundas e amplas. As follas sempre verdes, longas e estreitas, duns dous metros de longo e até 2 centímetros de largura; con beiras moi afiadas e cortantes, de cor verde azuladas a gris prateadas. Flores en densa panícula branca de 30–90 cm de longo, sobre varas florais de 2–3 m de altura; con espigas de 15–25 mm cada unha, con 4-6 flores. Flores masculinas con 3 estames e un ovario rudimentario; as femininas cun ovario desenvolvido e dous estilos plumosos. Florece de setembro a outubro.
Foi nomeada por Alexander von Humboldt no 1818, despois do botánico alemán-brasileiro Friedrich Sellow (1789-1831), que participou en expedicións botánicas no interior do Brasil e estudou a flora de Suramérica.
A cortadeira está considerada a sétima especie máis daniña da península Ibérica[3][4], e en lugares como Galicia, Cantabria, Asturias ou Euskadi xa ten consideración de praga[5][6].
En California ou Hawai a cortadeira tamén é unha especie invasora, e polas mesmas razóns en Nova Zelandia e en Suráfrica prohíbese a súa venda e propagación. Acostuma a medrar de xeito doado e ficar como monocultivo en zonas onde houbo movementos de terras. Pola contra cóstalle máis atopar espazo en bosques asentados, onde a súa presenza xeralmente é escasa e a propagación nesas condicións resúltalle difícil.
Posúe unha alta agresividade, tende a facerse dominante onde se establece e a desprazar a vexetación existente. Tamén pode comportarse como unha especie pirófita e favorecer a expansión de incendios forestais. É moi corrente en lugares urbanos, beiras das estradas, desmontes, cultivos abandonados, terreos removidos e outros, e vai ocupando cada vez máis espazos forestais periurbanos, zonas de bosques ou plantacións abertas[7].
No norte da península Ibérica as autoridades xa comezaron a tomar medidas para tentar frear a praga e controlar a expansión desta especie[8].
Comezouse a actuar contra o plumeiro da Pampa en zonas protexidas e vías de comunicación[9].
Aínda que as medidas en Galicia están sendo poucas, algúns colectivos comezaron a tomar medidas de control, por exemplo análises de distribución da planta[10].
En xeral un control efectivo da praga ha combinar, polo menos, medidas de control mecánicas e químicas. Isto estase a facer nas medianas e beiravías dalgunhas zonas da AP-9.
Foi introducida en Europa e Norteamérica como planta ornamental e, en menor medida, como forraxe. As flores, ao secaren, son moi empregadas en floristería.
Hai varios cultivares:
É moi adaptable e pode medrar nunha ampla gama de ambientes e climas, se ben medra mellor en zonas cálidas e non soporta a xeada. Moi prolífica, cada planta pode producir máis de 1 millón de sementes durante a súa vida.
Emprégase para adornar floreiros, ás veces tinguida de outras cores, para iso córtase cando é nova e sécase boca abaixo. Non empregar no caso de ter alerxia ás gramineas. Coas súas follas obtense celulosa. É planta medicinal como febrífugo infantil, diurética e sudorífera.
A cortadeira xa é unha especie 'naturalizada' en Galicia.
.JPG)
Inflorescencia da cortadeira en Francia.
Inflorescencia da cortadeira.
Detalle das follas.
A cortadeira, herba da Pampa, penacho da Pampa, plumeiro da Pampa ou carrizo da Pampa (Cortaderia selloana), é unha planta rizomatosa, que forma matas moi altas, endémica dos pastos do sur de Suramérica, nas pampas e na Patagonia.
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
