Vstaváček alpínský (Chamorchis alpina) je jednoděložná rostlina z čeledi vstavačovité a jediný druh rodu vstaváček. Roste pouze v evropských horách v alpinském stupni.
Galerie vstaváček alpínský ve Wikimedia Commons
Vstaváček alpínský (Chamorchis alpina) je jednoděložná rostlina z čeledi vstavačovité a jediný druh rodu vstaváček. Roste pouze v evropských horách v alpinském stupni.
Der Zwergstendel (Chamorchis alpina), auch Zwerg-Knabenkraut oder Zwergorchis genannt, ist die einzige Art der monotypischen Gattung Chamorchis innerhalb der Pflanzenfamilie der Orchideen (Orchidaceae). Sie ist unscheinbar und gedeiht in der hochalpinen Höhenstufe. Wegen ihrer geringen Größe und der unauffälligen Blüten ist es nicht leicht, sie zu finden.
Der Zwergstendel ist eine zierliche ausdauernde krautige Pflanze. Sie bildet kleine, länglich-ovale Knollen als Überdauerungsorgane aus. Durch die Fähigkeit, mehr als eine neue Knolle pro Jahr zu bilden (vegetative Vermehrung), stehen die Pflanzen meist in kleinen Gruppen.
Die grasähnlichen Laubblätter sind meist kürzer als 5 Zentimeter.
Der Blütenstand enthält bis zu zwölf Blüten. Die zwittrigen Blüten sind zygomorph. Die Blütenhülle ist gelb-grün und meist rotbraun überlaufen. Die Blütenhüllblätter des äußeren Perigonkreises und die beiden seitlichen des inneren Kreises sind zu einem Helm zusammengeneigt. Die spornlose Lippe ist 3 bis 5 Millimeter lang und meist nur andeutungsweise dreilappig. Seine Blüten duften nicht, aber sondern reichlich Nektar ab. Als Bestäuber wurden Schlupfwespen, Fliegen und Käfer beobachtet.
Die Blütezeit reicht vom Juli bis in den August. Während der Samenreife sind die Blüten meist noch nicht vollständig verblüht. Die Lippe vertrocknet, aber der Helm ist noch intakt. Die Blüten werden zwar bestäubt, wenn dies aber ausbleibt, sind die Blüten autogam, wodurch meist alle Kapselfrüchte reifen.
Der Zwergstendel hat einen Karyotyp von zwei Chromosomensätzen und jeweils 21 Chromosomen (Zytologie: 2n = 42). Der Same dieser Orchidee enthält keinerlei Nährgewebe für den Keimling. Die Keimung erfolgt daher nur bei Infektion durch einen Wurzelpilz (Mykorrhiza).
Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich über diejenigen Teile der Alpen und der Karpaten, die Hochgebirgscharakter besitzen, sowie über das westskandinavische Gebirge. Das gesamte Verbreitungsgebiet umfasst das subarktische und subalpine Europa.[1] Der Zwergstendel ist (nach Buttler) ein alpisches, skandinavisches, karpatisches, lapponisches Florenelement.
Der Zwergstendel ist eine kalkliebende Pflanze und bevorzugt extreme Standorte oberhalb der Baumgrenze mit wenig Schneebedeckung und häufigem Wind. Auch die Sonneneinstrahlung ist an diesen Standorten hoch. Das Edelweiß und die Weiße Silberwurz wachsen oft in seiner Nähe. Seltener wächst er zusammen mit Kohlröschen-Arten, welche die extremen Standorte weitgehend meiden.
Er findet sich in der Pflanzengesellschaft Polsterseggenrasen (Assoziation Caricetum firmae) aus dem Verband Seslerion.[2]
Der Zwergstendel gedeiht am besten auf kalkreichen, lockeren und daher oft steinigen, humushaltigen und eher etwas feuchten als trockenen, kühlen Böden.
Er wächst fast nur über Kalkgestein oder Dolomit, seltener über kalkhaltigen Schiefern (z. B. Bündnerschiefer). Er kommt in Mitteleuropa ausschließlich in den Alpen vor und besiedelt dort vorzugsweise Höhenlagen von 1500 bis 2800 Metern. In den Allgäuer Alpen steigt er am Sattel zwischen Biberkopf und Hochrappenkopf in Bayern bis in eine Höhenlage von 2320 Metern auf.[3]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt & al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 2 (mäßig trocken), Lichtzahl L = 5 (sehr hell), Reaktionszahl R = 5 (basisch), Temperaturzahl T = 1+ (unter-alpin, supra-subalpin und ober-subalpin), Nährstoffzahl N = 1 (sehr nährstoffarm), Kontinentalitätszahl K = 4 (subkontinental).[4]
Der unscheinbare Zwergstendel ist ausgesprochen kältefest und erträgt auch Zugluft. Man findet ihn daher besonders an windausgesetzten Stellen (z. B. auf Graten, an Felsvorsprüngen oder in Rasenbändern in Steilwänden).
Wie alle in Europa vorkommenden Orchideenarten steht auch der Zwergstendel unter strengem Schutz europäischer und nationaler Gesetze.
Durch sein unauffälliges Aussehen und seine geringe Größe wird der Zwergstendel kaum gepflückt. In der Nähe von Berggipfeln sind Trittschäden durch Wanderer möglich. Die Bestände sind gegenwärtig trotz des kleinen Verbreitungsgebiets noch weitgehend stabil und ungefährdet. Vermutlich sind viele Standorte unbekannt, da sie in unzugänglichen Regionen liegen.
In seinem skandinavischen Verbreitungsgebiet wird der Zwergstendel als gering gefährdet eingestuft. Ursachen für eine Gefährdung sind Sukzession und Überweidung durch Rentierzucht.[5]
Die Erstveröffentlichung erfolgte 1753 unter dem Namen (Basionym) Ophrys alpina durch Carl von Linné. Zur damaligen Zeit wurden Orchideen mit spornlosen Blüten zur Gattung Ragwurzen (Ophrys) gestellt. Die Neukombination zu Chamorchis alpina wurde 1817 durch Louis Claude Marie Richard veröffentlicht, mit der er die Gattung Chamorchis aufstellte.
Die Verwandtschaftsverhältnisse zu den anderen Vertretern des Subtribus Orchidinae waren lange Zeit ungeklärt. Die Untersuchungen der genetischen Merkmale durch Bateman 1997 haben gezeigt, dass die nächste Verwandte dieser Art die Kugelorchis (Traunsteinera globosa) ist.
Pflanze
(Tannheimer Berge, Österreich)
Fruchtstände
(Allgäuer Alpen, Deutschland)
Eine Millimeterskala neben einer Pflanze
Der Zwergstendel (Chamorchis alpina), auch Zwerg-Knabenkraut oder Zwergorchis genannt, ist die einzige Art der monotypischen Gattung Chamorchis innerhalb der Pflanzenfamilie der Orchideen (Orchidaceae). Sie ist unscheinbar und gedeiht in der hochalpinen Höhenstufe. Wegen ihrer geringen Größe und der unauffälligen Blüten ist es nicht leicht, sie zu finden.
Chamorchis alpina hè una pianta chì face partita di a famiglia di l'Orchidaceae.
Chamorchis alpina hè una pianta chì face partita di a famiglia di l'Orchidaceae.
Tunturiorho (Chamorchis alpina) on Euroopan vuoristoalueilla kasvava elinvoimaiseksi luokiteltu pienikokoinen kämmekkäkasvi. Suomessa laji on kuitenkin harvinainen ja luonnonsuojeluasetuksessa rauhoitettu,[2] Suomen uhanalaisluokituksessa se on erittäin uhanalainen.[3]
Laji on läheistä sukua morfologisesti siitä suuresti poikkeavalle Traunsteinera-suvulle, ja se sijoitetaan joskus kyseiseen sukuun. Chamorchis-suvussa on vain yksi laji.[4]
Tunturiorho nousee keväällä kasvin kokoon nähden suurista munanmuotoisista versojuurimukuloista. Kukkavarren korkeus on vain n. 3–10 cm. Sen juurella on useiden hyvin kapeiden lehtien muodostama ruusuke. Lehdet ovat varren pituisia tai hiukan lyhyempiä. Kukinto on harsu latvatähkä. Pienet kukat ovat väriltään vihertävän ruskeita, ja niitä on tyypillisesti kolmesta kahteentoista kappaletta. Kukat ovat miltei kellomaisia, kukan huuli on kannukseton. Tunturiorho kukkii heinä-elokuussa.[5][6]
Siementen lisäksi laji kykenee kasvulliseen lisääntymiseen muodostamalla vuosittain useita uusia versojuurimukuloita. Tämän takia tunturiorho kasvaa usein monivartisina tuppaina. Laji voi kuitenkin piileskellä vuosia maan alla sienirihmojen turvin ja mukulan varassa.[7]
Tunturiorhoa tavataan Euroopassa vuoristoalueilta Alpeilta, Karpaateilta, Balkanilta sekä Skandinavian tunturialueilta Etelä-Norjasta Petsamoon saakka.[8] Laji on esiintymisalueellaan hyvin paikoittainen, mutta kuitenkin runsaslukuinen.[1] Suomessa sitä tavataan vain muutamalta Enontekiön Kilpisjärven suurtunturilta käsivarren Lapista. Ensimmäisen kerran laji löydettiin Suomessa vuonna 1911 Saanalta.[7]
Tunturiorho on kalkinvaatija, ja se kasvaa erityisesti vuoristoruohikoilla ja -niityillä.[1] Suomessa sitä esiintyy ainoastaan tunturien alapaljakoilla korkeintaan 850 metrin korkeudella, yleensä alueilla missä on muitakin tyypillisiä paljakoiden kalkinvaatijoita.[7] Alpeilla lajia saatetaan tavataan aina 2000 metrin korkeuteen saakka.[9]
Tunturiorho (Chamorchis alpina) on Euroopan vuoristoalueilla kasvava elinvoimaiseksi luokiteltu pienikokoinen kämmekkäkasvi. Suomessa laji on kuitenkin harvinainen ja luonnonsuojeluasetuksessa rauhoitettu, Suomen uhanalaisluokituksessa se on erittäin uhanalainen.
Laji on läheistä sukua morfologisesti siitä suuresti poikkeavalle Traunsteinera-suvulle, ja se sijoitetaan joskus kyseiseen sukuun. Chamorchis-suvussa on vain yksi laji.
Alpska dwojomudka (Chamorchis alpina) je rostlina ze swójby orchidejowych rostlinow (Orchidaceae).
Alpska dwojomudka (Chamorchis alpina) je rostlina ze swójby orchidejowych rostlinow (Orchidaceae).
La gramignola alpina (Chamorchis alpina (L.) Rich., 1817) è una pianta erbacea spontanea in Italia, appartenente alla famiglia delle Orchidacee. È l'unica specie del genere Chamorchis.[1]
Il nome generico (Chamorchis) significa, nella prima parte della parola (derivata dal greco khamai), "sul terreno, umile, strisciante"[2] facendo riferimento alle dimensioni minute di questa orchidea (probabilmente è la più piccola orchidea europea). L'epiteto specifico (alpina) fa riferimento al suo abituale areale.
Il binomio scientifico di questa pianta inizialmente era Orchis alpina, proposta dal botanico e naturalista svedese Carl von Linné (1707 - 1778) in una pubblicazione del 1753, modificato successivamente in quello attualmente accettato (Chamorchis alpina), proposto dal botanico francese Louis Claude Marie Richard (1754 – 1821) nella pubblicazione dal titolo ”De Orchideis Europaeis Annotationes” del 1817.
In lingua tedesca questa pianta si chiama Zwergorchis oppure Zwergstendel; in francese si chiama Chamorchis des Alpes.
È una pianta erbacea glabra alta 4 – 10 cm. La forma biologica è geofita bulbosa (G bulb), ossia sono piante perenni che portano le gemme in posizione sotterranea. Durante la stagione avversa non presentano organi aerei e le gemme si trovano in organi sotterranei chiamati bulbi o tuberi, organi di riserva che annualmente producono nuovi fusti, foglie e fiori. È un'orchidea terrestre in quanto contrariamente ad altre specie, non è “epifita”, ossia non vive a spese di altri vegetali di maggiori proporzioni.
Le radici sono fascicolate, gracili e secondarie da bulbo, e si trovano nella parte superiore dei bulbi.
In questa pianta sono presenti solo foglie basali di tipo graminiforme: da 6 a 10. Alla base formano un involucro guainante il fusto. La lamina è strettamente lineare ad apice acuto con una scanalatura centrale. Ai lati di questa sono presenti inoltre delle nervature parallele disposte longitudinalmente (foglie di tipo parallelinervie). La lunghezza di queste foglie raggiunge l'infiorescenza. Dimensioni delle foglie: larghezza 1,5 – 2 mm; lunghezza 30 – 60 mm.
L'infiorescenza è una spiga semplice ma densa formata da 6 – 14 fiori. La forma è cilindrica. I fiori sono posti alle ascelle di brattee lesiniformi e più lunghe dei fiori stessi. I fiori sono inoltre resupinati, ruotati sottosopra tramite torsione dell'ovario; in questo caso il labello è volto in basso; mentre i fiori sono penduli a causa della piegatura ad angolo quasi retto dell'ovario. Dimensione delle brattee inferiori (quelle più grandi): larghezza 1,5 – 2 mm; lunghezza 8 – 9 mm. Lunghezza dell'infiorescenza: 1 – 4 cm.
I fiori sono ermafroditi ed irregolarmente zigomorfi, pentaciclici (perigonio a 2 verticilli di tepali, 2 verticilli di stami (di cui uno solo fertile – essendo l'altro atrofizzato), 1 verticillo dello stilo)[3]. Il colore dei fiori è verdognolo con sfumature bruno-violacee nelle zone esterne; sono inodori. Dimensione dei fiori: 3 – 5 mm.
Il frutto è una capsula. Al suo interno sono contenuti numerosi minutissimi semi piatti. Questi semi sono privi di endosperma e gli embrioni contenuti in essi sono poco differenziati in quanto formati da poche cellule. Queste piante vivono in stretta simbiosi con micorrize endotrofiche, questo significa che i semi possono svilupparsi solamente dopo essere infettati dalle spore di funghi micorrizici (infestazione di ife fungine). Questo meccanismo è necessario in quanto i semi da soli hanno poche sostanze di riserva per una germinazione in proprio.[7]
La riproduzione di questa pianta può avvenire in due modi:
Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale[8]:
Il numero cromosomico di C. alpina è: 2n = 42[9]
Questa specie può formare il seguente ibrido intergenerico[10]:
Ad un primo sguardo questa orchidea può essere confusa con la specie Coeloglossum viride (L.) Hartm.. Quest'ultima orchidea comunque si distingue per la maggiore altezza (fino a 25 cm) e per le foglie a forma ovata.
Come tutte le orchidee è una specie protetta e quindi ne è vietata la raccolta e il commercio ai sensi della Convenzione sul commercio internazionale delle specie minacciate di estinzione (CITES).[11]
La gramignola alpina (Chamorchis alpina (L.) Rich., 1817) è una pianta erbacea spontanea in Italia, appartenente alla famiglia delle Orchidacee. È l'unica specie del genere Chamorchis.
Chamorchis alpina is een orchidee uit het geslacht Chamorchis. Het is de kleinste Europese orchidee.
Het is een soort van subarctische-alpiene streken.
De botanische naam Chamorchis is afkomstig uit het Oudgriekse charnai (laag bij de grond, dwerg[bron?]) en het Oudgriekse orchis, en slaat op de beperkte afmetingen van de plant. De soortaanduiding alpina betekent ‘alpijns’.
Chamorchis alpina is een overblijvende, niet-winterharde geofyt met twee of drie eivormige wortelknollen.
Het is een tot 10 cm hoog plantje met meerdere kale bloemstengels De bloeiwijze is een ijle aar met enkele tot maximaal tien kleine, onopvallende bloemen. De bladeren staan rechtop in een bladrozet, zijn lijnvormig, geelgroen van kleur, en bijna even lang als of zelfs langer dan de bloemstengel. De schutbladen zijn langer dan de vruchtbeginsels.
De bloemen zijn 3-5 mm groot, geelgroen en bruinrood gevlekt en weinig geopend. Het breed-elliptische bovenste kelkblad vormt samen met de smallere zijdelingse kroonbladen een helmpje. De bloem is geresupineerd, waardoor de lip naar onder gericht is. De lip is geelgroen van kleur en zwak tot duidelijk drielobbig. Er is geen spoor.
Het gynostemium is kort, het helmhokje staat rechtop. De pollinia zitten vast aan het viscidium met een kort caudiculum of zuiltje. Het rostellum is praktisch onzichtbaar. De stempel is drielobbig.
De bloeitijd is juli-augustus.
Chamorchis alpina wordt bestoven door kleine tweevleugeligen, maar plant zich vooral vegetatief voort via zijn wortelknollen.
Chamorchis alpina komt vooral voor op open, zonnige plaatsen op kalkrijke, droge bodem, zoals kalkgraslanden en alpiene graslanden. In het hooggebergte tussen 2000 en 2700 m, maar in Scandinavië ook tot op zeeniveau.
Chamorchis alpina komt voor de subarctische-alpiene streken van Europa, voornamelijk in de Alpen, de Karpaten en in het Scandinavisch hoogland.
De plant is over het algemeen zeldzaam, maar kan plaatselijk algemeen voorkomen.
Chamorchis alpina kan door zijn beperkte grootte en specifieke habitat met geen andere soort verward worden. De honingorchis, een andere kleine orchidee, vertoont slechts een oppervlakkige gelijkenis.
In vegetatieve toestand is wel verwarring mogelijk met vanilleorchissen, die hetzelfde biotoop verkiezen.
De plant is in Frankrijk regionaal beschermd. Hij wordt weinig bedreigd, tenzij door de aanleg van skipistes.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Chamorchis alpina op Wikimedia Commons. Chamorchis alpina is een orchidee uit het geslacht Chamorchis. Het is de kleinste Europese orchidee.
Het is een soort van subarctische-alpiene streken.
Fjellkurle (Chamorchis alpina) er en plante i marihandfamilien (orkidéfamilien)
På en fjelltur er neppe dette den første planta en legger merke til. Gulgrønn, uanselig og sjelden over 10 centimeter høy, er det vanskelig å få øye på fjellkurle uten trening. Men ser en nærmere på planta ser en at den er ganske pen likevel.
Blomsten til fjellkurle har en hjelmformet overleppe og en gulgrønn underleppe som bøyer seg nedover og innover. Inne i overleppa sitter noen røde støvknapper. Ved basis har planta flere lange, nåleforma blader, noe som skiller den fra andre orkidéer. Små grønnkurler kan ligne spesielt på fjellkurle, men de har runde blader oppover hele stengelen.
I tillegg til at en må lete godt for å i det hele tatt få øye på planta, er den ikke spesielt vanlig. Fjellkurle er en bisentrisk fjellart, det vil si at det har et utbredelsesområde i sør og et utbredelsesområde i nord. Uansett må fjellkurle ha kalk i grunnen for å trives.
Det sørlige utbredelsesområdet til arten går fra de nordlige delene av Jotunheimen, Trollheimen og Dovrefjell nord til Snåsa. I nord finnes planta fra Hattfjelldal og helt til Vardø. Fjellkurle er vanligere i nordlige fjellstrøk enn i sørlige.
Fjellkurle (Chamorchis alpina) er en plante i marihandfamilien (orkidéfamilien)
Potrostek alpejski[3] (Chamorchis alpina (L.) Rich) – gatunek rośliny z rodziny storczykowatych (Orchidaceae). Reprezentuje monotypowy rodzaj potrostek (Chamorchis).
Gatunek arktyczno-alpejski występujący wyłącznie w Europie. Główny zwarty obszar jego zasięgu znajduje się w północnej Skandynawii, gdzie sięga po 71° szerokości geograficznej, osiągając północny skraj kontynentu europejskiego. Ponadto występuje na kilku izolowanych obszarach zasięgu w środkowej Skandynawii i w górach Europy: w Alpach i Karpatach Zachodnich. W Polsce występuje wyłącznie w Tatrach i to tylko w Tatrach Zachodnich. Podano tutaj jego występowanie na ok. 20 stanowiskach: Wielka Turnia, Giewont, Mały Giewont, Dolina Mułowa, Dolina Litworowa, Ciemniak, Chuda Turnia, Upłaziańska Kopka, Gładkie Upłaziańskie, Twardy Grzbiet, Rzędy Tomanowe, Suchy Wierch, Stoły, Skupniów Upłaz, Skrajna Małołącka Turnia, Siwarowy Żleb, Tomanowy Niedźwiedź, Wielka Kopa Królowa. Większość tych stanowisk została podana po 1980, były one potwierdzone także później[4].
Bylina, geofit. W Tatrach występuje głównie w piętrze alpejskim i piętrze kosodrzewiny. Najniżej występuje na Skupniowym Upłazie (1370 m n.p.m.)[4]. Rośnie na wapiennym podłożu w murawach naskalnych i na różnego rodzaju trawiastych upłazach i półkach skalnych. Kwitnie od lipca do sierpnia, ale nieregularnie, nie w każdym roku. Roślina miododajna, zapylana przez chrząszcze i błonkówki. Przy braku owadów (np. przy dłuższej złej pogodzie), dochodzi do samozapylenia[5]. Liczba chromosomów 2n = 42[4]. Gatunek charakterystyczny zespołu Caricetum firmae[6].
Rodzaj Chamorchis Rich. należy do plemienia Orchidinae w obrębie podrodziny storczykowych (Orchideae) z rodziny storczykowatych (Orchidaceae). Storczykowate są kladem bazalnym w rzędzie szparagowców Asparagales w obrębie jednoliściennych[1][7].
Roślina objęta w Polsce ochroną ścisłą.
Kategorie zagrożenia gatunku:
Wszystkie stanowiska jego występowania w Polsce znajdują się na obszarze Tatrzańskiego Parku Narodowego, jednakże gatunek ten jest w Polsce zagrożony ze względu na niewielką liczbę miejsc, w których występuje, a także fakt, że niektóre ze stanowisk jego występowania są zagrożone zadeptaniem, gdyż znajdują się przy szlakach turystycznych[5]. Najliczniejsza populacja pod Małym Giewontem w 2008 liczyła nieco ponad 100 osobników[4].
Potrostek alpejski (Chamorchis alpina (L.) Rich) – gatunek rośliny z rodziny storczykowatych (Orchidaceae). Reprezentuje monotypowy rodzaj potrostek (Chamorchis).
Dvärgyxne eller ripört (Chamorchis alpina) är den minsta av Skandinaviens orkidéer, ofta endast hälften så hög som exemplaret på bilden och då med ännu smalare blad (1-2 mm breda). Alla bladen är samlade vid stjälkens bas; blomaxet är smalt och glest; blommans befruktningsdelar är ytterst små, knappt urskiljbara för blotta ögat. Kalkens övre, tillslutna blad är vitaktiga med grönaktig utsida och endast läppen något livligare gul, sporre saknas, och nektarn ligger obetäckt som ytterst små droppar utefter läppens mitt, i synnerhet i gropen vid dess bas. Pollinarierna har klibbskivorna inneslutna i var sin lilla bursicula. Denna pygméartade och enkelt organiserade orkidé finns endast i de högre fjälltrakterna, från Härjedalen och Gudbrandsdalen till Finnmarken; den bör sökas på torrare, gräsbevuxna backar och sluttningar. Dess blomning infaller sent (juli, augusti).
Wikimedia Commons har media som rör Dvärgyxne.
Dvärgyxne eller ripört (Chamorchis alpina) är den minsta av Skandinaviens orkidéer, ofta endast hälften så hög som exemplaret på bilden och då med ännu smalare blad (1-2 mm breda). Alla bladen är samlade vid stjälkens bas; blomaxet är smalt och glest; blommans befruktningsdelar är ytterst små, knappt urskiljbara för blotta ögat. Kalkens övre, tillslutna blad är vitaktiga med grönaktig utsida och endast läppen något livligare gul, sporre saknas, och nektarn ligger obetäckt som ytterst små droppar utefter läppens mitt, i synnerhet i gropen vid dess bas. Pollinarierna har klibbskivorna inneslutna i var sin lilla bursicula. Denna pygméartade och enkelt organiserade orkidé finns endast i de högre fjälltrakterna, från Härjedalen och Gudbrandsdalen till Finnmarken; den bör sökas på torrare, gräsbevuxna backar och sluttningar. Dess blomning infaller sent (juli, augusti).
Chamorchis alpina là một loài thực vật có hoa trong họ Lan. Loài này được (L.) Rich. mô tả khoa học đầu tiên năm 1817.[1]
Chamorchis alpina là một loài thực vật có hoa trong họ Lan. Loài này được (L.) Rich. mô tả khoa học đầu tiên năm 1817.
