Pheugopedius genibarbis, tamién denomináu cucarachero bigotudu (Perú), cerrica bigotuda (Ecuador), mura bigotuda o garrinchão-pai-avô (en portugués, Brasil),[3] ye una especie d'ave paseriforme perteneciente al xéneru Pheugopedius qu'integra la familia Troglodytidae. Ye nativu d'América del Sur.
Mode ente 15,5 [4]y 17 cm.[5] La corona ye pardu abuxada, la nuca gris y les demás partes cimeros pardu ablondu; la face ye estriada de negru y blancu y esibe un bigote negru finu y bien definíu. Pembaxo ye abuxáu maciu, más pardu amarellentáu nos lladrales. La cola ye pardu ablondu barrada de negru.[4] Visualmente ye bastante paecíu col cucarachero bigotudu montiegu (Pheugopedius mystacallis) con quien ye dafechu alopátrico, y que ye atopáu a mayores altitúes.[6]
Alcuéntrase en Bolivia, Brasil y Perú.[1] Más detalles en Subespecies.
Habita nel mestu sotobosque de cantos de montes húmedos tropicales y subtropicales hasta los 1500 msnm.[4]
Vive en pareya y nun se xunta a bandaes mistes. Despintar na vexetación trupa y ye más oyíu que vistu.[4]
Constrúin un nial globular, con entrada llateral, a 30 cm del suelu, ente gramínees y felechos, similar al del cucarachero coraya (Pheugopedius coraya) con quien ye simpátrico al sur del ríu Amazones. Reparóse que nel estáu de Minas Gerais, Brasil, esta ave instala'l so nial ente les fueyes urticantes de plantes de la familia Urticaceae.[5]
El so cantar ye una serie de notes musicales, rápides y brengoses, dalgunes con un “cho-cho-cho” distintu a la fin. Tamién emiten un “diir” quexosu, que puede entrepolase a notes aflautadas y agafaes.[7]
La especie P. genibarbis describióse per primer vegada pol ornitólogu británicu William Swainson en 1838 sol nome científicu Thryothorus genibarbis; llocalidá tipo «Bahia, Brasil».[2]
Enantes, esta especie taba asitiada nel ampliu xéneru Thryothorus, pero dato xenéticos de Barker (2003)[8] y de Mann et al. (2006)[9] indicaron que'l mesmu yera polifilético y que'l verdaderu Thryothorus nun s'atopa en Suramérica, asina encamentando resucitar los xéneros sinónimos Pheugopedius y Thryophilus y la reconocencia d'un nuevu: Cantorchilus. Darréu, Mann et al. (2009)[10] atoparon comportamientos vocales distintos estremando Pheugopedius, Thryophilus, y Cantorchilus. Les propuestes N° 408 a 411 al South American Classification Committee (SACC) fueron aprobaes y la separación nos 4 xéneros implementada.[11]
Ye pariente cercana a Pheugopedius mystacalis y ye tratada como conespecífica por dellos autores, pero tienen cantares bastante distintos y tamién difieren nos requisitos del hábitat.[2]
Según la clasificación del Congresu Ornitolóxicu Internacional (IOC) (Versión 5.1, 2015)[12] y Clements Checklist 6.9,[13] reconócense 4 subespecies, cola so correspondiente distribución xeográfica:[2]
|
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.Pheugopedius genibarbis, tamién denomináu cucarachero bigotudu (Perú), cerrica bigotuda (Ecuador), mura bigotuda o garrinchão-pai-avô (en portugués, Brasil), ye una especie d'ave paseriforme perteneciente al xéneru Pheugopedius qu'integra la familia Troglodytidae. Ye nativu d'América del Sur.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Dryw mwstasiog y Dwyrain (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: drywod mwstasiog y Dwyrain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Thryothorus genibarbis; yr enw Saesneg arno yw Moustached wren. Mae'n perthyn i deulu'r Drywod (Lladin: Troglodytidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. genibarbis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r dryw mwstasiog y Dwyrain yn perthyn i deulu'r Drywod (Lladin: Troglodytidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Dryw Troglodytes troglodytes Dryw brongoch Pheugopedius rutilus Dryw bronfrith bach Pheugopedius maculipectus Dryw bronwelw Cantorchilus guarayanus Dryw danheddog Odontorchilus cinereus Dryw gylfinhir Cantorchilus longirostris Dryw llwyd Cantorchilus griseus Dryw persain y De Microcerculus bambla Dryw persain y Dwyrain Microcerculus ustulatus Dryw pigfain Hylorchilus sumichrasti Dryw tepwi Troglodytes rufulus Dryw'r ardd Troglodytes aedon Dryw’r glannau Cantorchilus semibadiusAderyn a rhywogaeth o adar yw Dryw mwstasiog y Dwyrain (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: drywod mwstasiog y Dwyrain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Thryothorus genibarbis; yr enw Saesneg arno yw Moustached wren. Mae'n perthyn i deulu'r Drywod (Lladin: Troglodytidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. genibarbis, sef enw'r rhywogaeth.
Der Wangenstreif-Zaunkönig (Pheugopedius genibarbis) ist eine Vogelart aus der Familie der Zaunkönige (Troglodytidae), die in Brasilien, Peru und Bolivien verbreitet ist. Der Bestand wird von der IUCN als nicht gefährdet (Least Concern) eingeschätzt.
Der Wangenstreif-Zaunkönig erreicht eine Körperlänge von etwa 15,5 cm bei einem Gewicht von ca. 16,2 bis 22,8 g. Er hat graubraune Zügel und einen schwarzen Augenstreif, der der sich vom weißen Augenring und dem weißen Überaugenstreif deutlich abhebt. Die Ohrdecken sind grauschwarz mit auffälligen weißen Stricheln. Der Oberkopf und Nacken sind olivfarben graubraun, der Rücken, der Bürzel und die Flügeldecken hell kastanienfarben. Die Handschwingen und die Armschwingen sind an den verborgenen Innenfahnen matt schwärzlich braun, an den freiliegenden Außenfahnen kastanienfarben. Die matt braunen Steuerfedern werden von acht bis zehn schwärzlichen Binden durchzogen. Der schwarze Backenstrich hebt sich auch vom weißen Bartstrich ab. Die Kehle und die obere Brust sind weiß, die untere Brust gelbbraun, die Flanken und der Bauch tief braun. Dieses geht an den Unterschwanzdecken in ein rötliches Braun über. Die Augen sind rötlich braun, der Schnabel oft schwarz mit leichten Variationen. Die Beine sind grau. Beide Geschlechter ähneln sich. Jungtiere haben einen brauneren Oberkopf als ausgewachsene Vögel. Der Rücken ist matter mit weniger kastanienfarben und die Markierungen im Gesicht zeichnen sich undeutlicher ab. Dieses gilt vor allem für den Wangenstrich. Die Binden am Schwanz verschwommener zu erkennen.[1]
Es gibt keine gesicherten Daten zur Ernährung des Wangenstreif-Zaunkönigs. Vermutlich ernährt sich ausschließlich von Wirbellosen. Sein Futter sucht er meist in der relativ niederen Vegetation und oft in Paaren.[1]
Der Gesang des Wangenstreif-Zaunkönigs wird oft antiphonisch von Pärchen von sich gegeben. Er besteht aus einer Serie schneller ausgelassener Phrasen, die regelmäßig wiederholt werden. Den Phrasen folgen oft schnelle tscho tscho tscho-Töne. Es fehlt die gurgelnde Qualität der Lieder des Bartstreif-Zaunkönigs (Pheugopedius mystacalis), so dass die Lieder eher denen des Corayazaunkönigs (Pheugopedius coraya) ähneln. Unter seinen Lauten ist ein weinerlicher tchiyr-Ton, den er auch in seine Lieder einstreut.[1]
Im Nationalpark Manú wurden vom September bis Oktober vier Nester des Wangenstreif-Zaunkönigs mit Eiern entdeckt. Das Nest hatte eine kuppelförmige und massige Ball ähnliche Struktur mit Seiteneingang. Ein Gelege bestand aus zwei Eiern. Die Eier sind weiß mit verschiedener Anzahl rötlich brauner Flecken auf der Oberfläche. Ein Ei hat eine Größe von ca. 20,0 × 14,8 mm. Nur ein Elternteil, vermutlich das Weibchen, bebrütete die Eier. Ein frisch geschlüpftes Küken war komplett nackt und wog 4,25 g.[1]
Der Wangenstreif-Zaunkönig bevorzugt Waldränder, inklusive derer an Flussufern, speziell mit dichtem Bambus-Dickicht der Gattung Bambusa. Hier bewegt er sich in Höhenlagen von Meereshöhe bis in die mittlere Höhen. In Bolivien kann er in bis zu 1500 Metern anzutreffen sein.[1]
Es wird vermutet, dass der Wangenstreif-Zaunkönig ein Standvogel ist.[1]
Es sind vier Unterarten bekannt.[2]
Die Erstbeschreibung des Wangenstreif-Zaunkönigs erfolgte 1838 durch William Swainson unter dem wissenschaftlichen Namen Thryothorus genibarbis. Das Typusexemplar stammte aus Brasilien.[4][A 1] Bereits 1851 führte Jean Louis Cabanis die für die Wissenschaft neue Gattung Pheugopedius ein.[7][A 2][A 3] Dieser Name leitet sich von »pheugō φευγω« für »meiden, fliehen« und »pedion, pedon πεδιον, πεδον« für »offenes Land, Boden« ab.[7] Der Artname »genibarbis« ist ein lateinisches Wortgebilde aus »gena« für »Backe, Wange« und »barba« für »Bart«.[8] »Juruanus« bezieht sich auf den Rio Juruá[3], »bolivianus« auf das Land Bolivien.[6] »Intercedens« ist das lateinische Wort für »dazwischen« von »intercedere« für »dazwischenstellen, einfügen«.[9]
Der Wangenstreif-Zaunkönig (Pheugopedius genibarbis) ist eine Vogelart aus der Familie der Zaunkönige (Troglodytidae), die in Brasilien, Peru und Bolivien verbreitet ist. Der Bestand wird von der IUCN als nicht gefährdet (Least Concern) eingeschätzt.
The moustached wren (Pheugopedius genibarbis) is a species of bird in the family Troglodytidae. It is found in Bolivia, Brazil, and Peru.[2]
The moustached wren was at one time treated as conspecific with the whiskered wren (Pheugopedius mystaclais).[3] It has four subspecies:[2]
The moustached wren is 15.5 cm (6.1 in) long and weighs 16.2 to 22.8 g (0.57 to 0.80 oz). The nominate adult has an olivaceous gray-brown crown and nape, bright chestnut back and rump, and a dull brown tail with narrow blackish bars. It has a white supercilium and eyering, a black stripe through the eye, gray-black cheeks streaked with white, a white moustachial stripe, and a black malar stripe. Its throat and upper chest are white, its lower chest buffy, and its flanks and belly deeper brown. Compared to the adult, the juvenile's crown is browner, its back duller and less deeply chestnut, and it has less well defined facial markings and more diffuse bars on the tail.[4]
P. g. juruanus is larger than the nominate and its underparts are paler. P. g. intercedens' crown is less sooty and its underparts are duller than the nominate's. P. g. bolivianus is similar to intercedens but its underparts are a deeper ochre compared to the nominate's buff and it has more gray on the face.[4]
The moustached wren is found throughout the central and southern Amazon Basin. The subspecies are distributed thus:[4]
It inhabits forest edge, including along rivers, and favors dense stands of Bambusa bamboo. In elevation it ranges as high as 1,500 m (4,900 ft) in Bolivia but generally only from sea level to middle elevations.[4]
The moustached wren forages low in vegetation and often in pairs. Though its diet has not been documented, it is probably mostly or entirely invertebrates.[4]
Four nests of the moustached wren found in Peru's Manu National Park were domed or ball-like with a side entrance. They were all found with four eggs, in September and October. One adult incubated the eggs; it was assumed to be the female. Nothing else is known about the species' breeding phenology.[4]
Both sexes of moustached wren sing "a series of fast rollicking phrases" [1]. Their call is "a whining 'jeeyr'" [2].[4]
The IUCN has assessed the moustached wren as being of Least Concern.[1] It is fairly common over its large range, its habitat is widespread and not excessively threatened, and it occurs in several protected areas.[4]
The moustached wren (Pheugopedius genibarbis) is a species of bird in the family Troglodytidae. It is found in Bolivia, Brazil, and Peru.
El cucarachero bigotudo brasileño[3] (Pheugopedius genibarbis), también denominado cucarachero bigotudo (Perú), chochín bigotudo (Ecuador) o ratona bigotuda,[4] es una especie de ave paseriforme perteneciente al género Pheugopedius integrado en la familia Troglodytidae. Es nativo de América del Sur.
Mide entre 15,5 [5]y 17 cm.[6] La corona es pardo grisácea, la nuca gris y las demás partes superiores pardo rufo; la face es estriada de negro y blanco y exhibe un “bigote” negro fino y bien definido. Por abajo es grisáceo pálido, más pardo amarillento en los flancos. La cola es pardo rufo barrada de negro.[5] Visualmente es bastante parecido al cucarachero bigotudo montano (Pheugopedius mystacallis) con quien es enteramente alopátrico, y que es encontrado a mayores altitudes.[7]
Se encuentra en Bolivia, Brasil y Perú.[1] Más detalles en Subespecies.
Habita en el denso sotobosque de bordes de bosques húmedos tropicales y subtropicales hasta los 1500 msnm.[5]
Vive en pareja y no se junta a bandadas mixtas. Se oculta en la vegetación densa y es más oído que visto.[5]
Construyen un nido globular, con entrada lateral, a 30 cm del suelo, entre gramíneas y helechos, similar al del cucarachero coraya (Pheugopedius coraya) con quien es simpátrico al sur del río Amazonas. Se observó que en el estado de Minas Gerais, Brasil, esta ave instala su nido entre las hojas urticantes de plantas de la familia Urticaceae.[6]
Su canto es una serie de notas musicales, rápidas y vigorosas, algunas con un “cho-cho-cho” distinto al final. También emiten un “diir” quejoso, que puede intercalarse a notas aflautadas e irritadas.[8]
La especie P. genibarbis fue descrita por primera vez por el ornitólogo británico William Swainson en 1838 bajo el nombre científico Thryothorus genibarbis; localidad tipo «Bahía, Brasil».[2]
Anteriormente, esta especie estaba colocada en el amplio género Thryothorus, pero datos genéticos de Barker (2003)[9] e de Mann et al. (2006)[10] indicaron que el mismo era polifilético y que el verdadero Thryothorus no se encuentra en Sudamérica, así recomendando resucitar los géneros sinónimos Pheugopedius y Thryophilus y el reconocimiento de un nuevo: Cantorchilus. Posteriormente, Mann et al. (2009)[11] encontraron comportamientos vocales distintos diferenciando Pheugopedius, Thryophilus, y Cantorchilus. Las propuestas N° 408 a 411 al South American Classification Committee (SACC) fueron aprobadas y la separación en los 4 géneros implementada.[12]
Es pariente cercana a Pheugopedius mystacalis y es tratada como conespecífica por algunos autores, pero tienen cantos bastante diferentes y también difieren en los requisitos del hábitat.[2]
Según la clasificación del Congreso Ornitológico Internacional (IOC) (Versión 5.3, 2015)[13] y Clements Checklist 6.9,[14] se reconocen 4 subespecies, con su correspondiente distribución geográfica:[2]
El cucarachero bigotudo brasileño (Pheugopedius genibarbis), también denominado cucarachero bigotudo (Perú), chochín bigotudo (Ecuador) o ratona bigotuda, es una especie de ave paseriforme perteneciente al género Pheugopedius integrado en la familia Troglodytidae. Es nativo de América del Sur.
Pheugopedius genibarbis Pheugopedius generoko animalia da. Hegaztien barruko Troglodytidae familian sailkatua dago.
Pheugopedius genibarbis Pheugopedius generoko animalia da. Hegaztien barruko Troglodytidae familian sailkatua dago.
Viiksipeukaloinen (Pheugopedius genibarbis)[2] on peukaloisten heimoon kuuluva varpuslintu.
Viiksipeukaloista tavataan Boliviassa, Brasiliassa ja Perussa, ja sen levinneisyysalueen pinta-ala on noin 5 960 000 km2. Lajia on kuvattu melko yleiseksi, ja se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Viiksipeukaloinen (Pheugopedius genibarbis) on peukaloisten heimoon kuuluva varpuslintu.
De knevelwinterkoning (Pheugopedius genibarbis; synoniem: Thryothorus genibarbis) is een zangvogel uit de familie (Troglodytidae (winterkoningen).
Deze soort telt 4 ondersoorten:
De knevelwinterkoning (Pheugopedius genibarbis; synoniem: Thryothorus genibarbis) is een zangvogel uit de familie (Troglodytidae (winterkoningen).
A garrincha-de-bigode ou garrinchão-pai-avô (Pheugopedius genibarbis) é uma espécie de ave passeriforme da família dos trogloditídeos, nativa da América do Sul. Ocorre em toda Amazônia brasileira, como também no Mato Grosso e Goiás, e possui outra população desjunta que ocorre na Mata Atlântica do Espírito Santo até o Rio Grande do Norte. Habita o sub-bosque das florestas, principalmente nos emaranhados ao redor de rios e lagos.[3]
Possui cinco subespécies reconhecidas:
A garrincha-de-bigode alimenta-se de insetos. Seu ninho é geralmente construído em sub-bosques de florestas, onde há vegetais arbustivos, nas margens dos rios e de lagos. É um tanto quanto engenhoso, feito de fibras vegetais, em formato de bola e uma entrada lateral, sobre a qual constrói um longo puxado vedado. No interior do ninho está a câmara em forma de cesta profunda. Faz também outro ninho para dormir, onde cabe apenas um indivíduo. Vive aos pares e é de difícil visualização, pois se esconde em meio a vegetação.[3]
A garrincha-de-bigode ou garrinchão-pai-avô (Pheugopedius genibarbis) é uma espécie de ave passeriforme da família dos trogloditídeos, nativa da América do Sul. Ocorre em toda Amazônia brasileira, como também no Mato Grosso e Goiás, e possui outra população desjunta que ocorre na Mata Atlântica do Espírito Santo até o Rio Grande do Norte. Habita o sub-bosque das florestas, principalmente nos emaranhados ao redor de rios e lagos.
Mustaschgärdsmyg[2] (Pheugopedius genibarbis) är en fågel i familjen gärdsmygar inom ordningen tättingar.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Mustaschgärdsmyg delas upp i fyra underarter med följande utbredning:[3]
Mustaschgärdsmyg (Pheugopedius genibarbis) är en fågel i familjen gärdsmygar inom ordningen tättingar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Mustaschgärdsmyg delas upp i fyra underarter med följande utbredning:
P. g. genibarbis – östra Brasilien (Maranhão till Espírito Santo, västerut till Rio Madeira) P. g. juruanus – östra Peru (söder om Amazonfloden och öster om Ucayalifloden) söderut till Ucayali, västra amazonska Brasilien och norra Bolivia P. g. intercedens – centrala Brasilien (Goiás till Minas Gerais och Mato Grosso) P. g. bolivianus – sydösttra Peru och Bolivia (La Paz, Cochabamba och Santa Cruz)Pheugopedius genibarbis là một loài chim trong họ Troglodytidae.[1]
Pheugopedius genibarbis là một loài chim trong họ Troglodytidae.