La reineta gegant (Litoria caerulea) és una espècie de granota arborícola originària d'Austràlia i Nova Guinea,[1] amb poblacions introduïdes a Nova Zelanda i els Estats Units. Pertany al gènere Litoria. Físicament, s'assembla a altres espècies del mateix gènere, especialment Litoria splendida i Litoria infrafrenata.
La reineta gegant és més gran que la majoria de granotes australianes, i assoleix una llargada de deu centímetres. La longevitat mitjana de la granota en captivitat, d'uns setze anys, és llarga en comparació amb la de la majoria de granotes. Les reinetes gegants són dòcils i estan ben adaptades a la vida a prop de llars humanes. Sovint se les troba a finestres o a dins de cases, menjant-se insectes atrets per la llum.
A causa de les seves característiques físiques i de comportament, la reineta gegant ha esdevingut una de les granotes de la seva regió que més fàcilment es poden reconèixer, i arreu del món és un animal de companyia exòtic. Les secrecions cutànies de la granota tenen propietats antibacterianes i antivíriques que podrien resultar útils en preparats farmacèutics.
La reineta gegant comparteix el gènere Litoria amb dotzenes d'espècies de granotes endèmiques d'Australàsia. L'espècie fou descrita originalment per John White l'any 1790, i un dels noms comuns de l'animal en anglès, White's Tree Frog ("granota arborícola de White"), és en honor seu. La reineta gegant fou la primera granota australiana a ser classificada científicament.[2]
L'espècie fou originalment denominada "granota blava" (Rana caerulea) malgrat el seu color verd. Els exemplars originals que White envià a Anglaterra foren danyats pel conservant i semblaven blaus. El color de la granota és causat per pigments blaus i verds coberts per una capa groga; el conservant destruí la capa groga i deixà les granotes amb una aparença blava. L'epítet específic, caerulea, que en llatí vol dir "blava", s'ha conservat.[3] La granota també és coneguda col·loquialment com a "granota arborícola verda". Tanmateix, aquest nom sovint és assignat a la granota arborícola verda gran, com ara la reineta verda (Hyla cinerea), anomenada "granota arborícola verda" al sud-est dels Estats Units.
La reineta gegant pot créixer fins a deu centímetres de llargada. El seu color depèn de la temperatura i el color del seu ambient, i va des del marró fins al verd; la superfície ventral és blanca.[4] La granota té a vegades petites taques blanques irregulars a l'esquena, de fins a mig centímetre de diàmetre, que augmenten en nombre amb l'edat. Té grans discos a l'extrem del dits, d'aproximadament mig centímetre de diàmetre en els adults. Aquests discos contribueixen a subjectar les granotes quan estan grimpant i els permeten escalar verticalment l'herba. Els ulls són daurats i tenen iris, característica típica del gènere Litoria. Els dits de les potes anteriors són palmejats en un terç de la seva superfície, i els de les potes posteriors en tres quarts de la superfície. La membrana timpànica, una membrana de pell semblant a un timpà, és visible.
A vegades, la reineta gegant es confon amb Litoria splendida, una granota que només viu al nord-oest d'Austràlia i que es pot distingir per la presència de grans glàndules paratoïdals i rostrals al cap.[5] També es pot confondre Litoria infrafrenata amb la reineta gegant. La diferència principal és una ratlla blanca distinta que s'estén a la vora del maxil·lar inferior de L. infrafrenata, que no apareix en la reineta gegant.
L'aparença del capgròs canvia al llarg del seu desenvolupament. La seva llargada va des de 8,1 mil·límetres (acabats de néixer) fins a 44 mil·límetres. Inicialment tenen taques marrons, que augmenten la pigmentació a verd o marró durant el desenvolupament. Al principi la part inferior és fosca i després s'aclareix, esdevenint finalment blanca en els adults. Els ous són marrons, es troben en una gelatina clara i mesuren 1,1-14 mil·límetres de diàmetre.[4]
Tot i que les granotes tenen pulmons, absorbeixen oxigen per la pell, i perquè aquest procés sigui eficient cal que la pell estigui humida. Un problema de tenir la pell humida és que els patògens hi poden prosperar, augmentant les possibilitats d'infecció. Per a evitar-ho, les granotes secreten pèptids que destrueixen aquests patògens. La secreció cutània de la reineta gegant conté cerines, un grup de pèptids amb propietats antibacterianes i antivíriques. També conté cerulines, que tenen els mateixos efectes fisiològics que la CCK-8, una hormona digestiva i supressora de la gana.[6] S'ha descobert que diversos pèptids de les secrecions cutànies de la reineta gegant destrueixen el VIH sense danyar els limfòcits T sans.[7]
La reineta gegant és originària de les regions septentrional i oriental d'Austràlia i del sud de Nova Guinea.[4] La seva distribució es limita en gran mesura a les àrees amb un clima tropical càlid i humit. A Nova Guinea, la reineta gegant està restringida a la regió meridional, més seca. La seva distribució va de Papua a Port Moresby, i és especialment abundant a l'illa Daru. N'hi ha hagut observacions aïllades al nord de Nova Guinea, però es creu que això es deu a la introducció per part dels humans. La Unió Internacional per a la Conservació de la Natura (IUCN) suggereix la presència de "poblacions disperses" tant a Nova Guinea com a Indonèsia.[8]
L'espècie ha estat introduïda tant als Estats Units com a Nova Zelanda. Als Estats Units, està limitada a dues regions de Florida, on possiblement fou introduïda pel tràfic d'animals. Només se n'han trobat poblacions petites, i no està clar si han causat danys ecològics com a espècie invasora.[9] A Nova Zelanda, en el passat hi hagué una població, però no hi ha hagut observacions des de la dècada del 1950.[10]
Les reinetes gegants són molt dòcils.[11] Són nocturnes i surten a cridar a principis del vespre, a la primavera i l'estiu, i cacen a la nit. Durant el dia, dormen en indrets frescs, foscos i humits. A l'hivern, no criden i rarament se les veu.
Segons la seva ubicació, les reinetes gegants ocupen diversos hàbitats. Generalment, viuen al cobricel, a prop d'una font d'aigua tranquil·la. Tanmateix, poden sobreviure en aiguamolls, entre les canyes, o en climes més freds, en herbassars. Són ben conegudes per viure dins de fonts d'aigua a l'interior de cases, com ara piques o lavabos. També se les pot trobar menjant-se insectes en una finestra. Ocupen dipòsits, cisternes, canonades i cunetes, car aquestes estructures són molt humides i solen ser més fresques que l'ambient exterior. Les granotes són atretes a les canonades i els dipòsits durant la temporada d'aparellament, car amplifiquen el volum de la seva crida.[4][11]
La crida de l'espècie és un "broc-broc-broc" lent i greu, repetit moltes vegades.[4] Durant la temporada d'aparellament, les granotes baixen, tot romanent en una posició una mica elevada, i comencen a cridar a prop de fonts d'aigua tranquil·les, siguin temporals o permanents. Com moltes granotes, les reinetes gegants no criden només per atreure una parella. Se les ha observat cridant per indicar la seva posició fora de la temporada d'aparellament, sovint després de la pluja, per motius que són incerts pels investigadors. Quan es troben en perill emeten una crida d'estrès, com ara quan hi ha predadors a prop o quan algú trepitja un tronc on viu la granota.[11]
La dieta de l'espècie es compon principalment d'insectes i aranyes,[11] però pot incloure granotes més petites i fins i tot mamífers petits. Les dents de les granotes no estan adaptades per tallar preses, de manera que les preses han de cabre dins la boca de l'animal. Moltes granotes llancen la seva llengua enganxosa a les preses, que queden enganxades i seguidament són consumides. La reineta gegant utilitza aquesta tàctica per les preses més petites, però per caçar preses grans, els salta a sobre i se les introdueix a la boca amb les mans.
Entre els pocs predadors nadius de la granota hi ha serps i algunes espècies de sargantanes i ocells. Des de la colonització europea d'Austràlia, han estat introduïts predadors no nadius, principalment gossos i gats. En captivitat, l'espècie té una longevitat mitjana de setze anys, però es coneixen casos que han superat els vint anys,[11] que és bastant per una granota. A causa de la depredació, la longevitat mitjana en estat salvatge és inferior.
La reineta gegant és una de les granotes de companyia més populars arreu del món. La seva naturalesa mansa, el seu físic de dibuixos animats i la llarga longevitat, en fan un animal atractiu pels propietaris d'animals exòtics. També és una de les granotes més fàcils de cuidar: la seva dieta és variada i és molt resistent a les malalties. Un problema sovint associat amb la cria d'aquesta granota és la sobrealimentació; les reinetes gegants tendeixen a posar-se obeses si se'ls dóna massa menjar. En estat salvatge, les granotes gasten energia per capturar les preses, però en captivitat generalment viuen en un espai restringit. Això redueix l'activitat necessària per alimentar-se, resultant en un guany de pes. Un membre d'aquesta espècie amb sobrepès acumula capes de greix a sobre el cap i el cos, donant-li una aparença "rabassuda". Per això a vegades se l'anomena "granota rabassuda".[11]
La llei australiana dóna un estatus protegit a la reineta gegant, juntament amb tota la fauna australiana, sota la seva Llei de Protecció del Medi Ambient i Conservació de la Biodiversitat del 1999.[12] La IUCN la llista com una espècie en risc mínim, gràcies a la seva àmplia distribució, poblacions grans, hàbitats equilibrats, i perquè probablement no està en un declivi prou ràpid com per justificar un estatus més amenaçat.[8]
Gran part de l'hàbitat natural de la reineta gegant ha estat destruït. A més, s'han trobat algunes granotes amb infeccions del fong quítrid, que causa la quitridiomicosi.[13] Aquests dos factors, combinats amb el declivi de les poblacions d'amfibis generalitzat a Austràlia, amenacen de reduir les poblacions de la reineta verda.[8] Tanmateix, a causa de la llarga longevitat d'aquesta espècie, qualsevol efecte d'una taxa de reproducció reduïda trigarà més temps a revelar-se que si fos una espècie amb una longevitat menor.
La reineta gegant (Litoria caerulea) és una espècie de granota arborícola originària d'Austràlia i Nova Guinea, amb poblacions introduïdes a Nova Zelanda i els Estats Units. Pertany al gènere Litoria. Físicament, s'assembla a altres espècies del mateix gènere, especialment Litoria splendida i Litoria infrafrenata.
La reineta gegant és més gran que la majoria de granotes australianes, i assoleix una llargada de deu centímetres. La longevitat mitjana de la granota en captivitat, d'uns setze anys, és llarga en comparació amb la de la majoria de granotes. Les reinetes gegants són dòcils i estan ben adaptades a la vida a prop de llars humanes. Sovint se les troba a finestres o a dins de cases, menjant-se insectes atrets per la llum.
A causa de les seves característiques físiques i de comportament, la reineta gegant ha esdevingut una de les granotes de la seva regió que més fàcilment es poden reconèixer, i arreu del món és un animal de companyia exòtic. Les secrecions cutànies de la granota tenen propietats antibacterianes i antivíriques que podrien resultar útils en preparats farmacèutics.
Rosnice siná (Litoria caerulea) je stromová žába z čeledi rosničkovitých patřící do rodu Litoria vyskytující se v lesích a křovinách v Austrálii a Nové Guineji. Není příliš ohrožena vyhubením, protože je velice přizpůsobivá a dokáže žít i poblíž lidských sídel na zahradách, balkonech a dokonce i koupelnách.
Oproti ostatním australským žábám je poměrně velká, dorůstá okolo 10 cm. Je zavalitá a má zelené zbarvení na hřbetě, které ale dokáže měnit a na břiše je světlá.
Díky nenáročnosti na chov v teráriu je oblíbená mezi teraristy po celém světě.
Rosnice siná patří do rodu australských rosniček Litoria, kam patří ještě 158 druhů. Byla popsána již roku 1790 anglickým biologem, lékařem a botanikem Johnem Whitem. Tak se stala první australskou žábou s vědeckou klasifikací. Rosnici siné jsou nejpodobnější druhy rosnice běloretá (Litoria infrafrenata) a rosnice skvostná (Litoria splendida).
Rosnice siná se vyskytuje převážně v Austrálii a to na jejím severovýchodě, kde se nacházejí státy Queensland, New South Wales a Severní Teritorium. Zdržuje se zde především ve vlhčích tropických lesnatých oblastech. Dále se přirozeně vyskytuje na jihu Nové Guineje, kde obývá oproti australským rosnicím sušší biotopy.
Byla vysazena v USA, kde byla nalezena na dvou místech na Floridě a na Novém Zélandu, kde ale nebyla spatřena od roku 1950.
Rosnice siná je okolo 10 cm velká, se zavalitým tělem. Na hřbetě je nejčastěji zelená, ale podle nálady, teploty, vlhkosti a barvy prostředí mění na odstíny hnědé, někdy dokonce namodralé (odtud druhové jméno caerulea - latinsky modrý) barvy. Některé exempláře mají na hřbetě též nepravidelné bílé skvrny. Na břiše je bílá a hrdlo je světle šedé. Na těle je posazená velká hlava s velkýma očima nažloutlé barvy a vodorovné zornice. Na konci dlouhých prstů má až 5 mm dlouhé přísavky které jí umožňují lézt i svisle po skle. Mezi prsty jsou pak malé plovací blány. Tympanum (blána kůže podobná ušnímu bubínku) je viditelná.
Podobná rosnici siné je 14 cm dorůstající rosnice běloretá (Litoria infrafrenata). Tu od rosnice siné poznáte podle toho, že rosnice siná postrádá bílý pruh na dolní čelisti. Dále se rosnici siné podobá rosnice skvostná (Litoria splendida), která na rozdíl od rosnice siné má velké jedové žlázy po stranách hlavy.
Pulci jsou zpočátku hnědí a dorůstají 8 mm. Před proměnou v dospělou žábu měří až 44 mm. Vajíčka jsou hnědá v průhledném slizu, 1,1 až 1,4 mm v průměru.
Rosnice siná je jako ostatní rosničky aktivní v noci, kdy loví potravu a namlouvá se. Ve dne si obvykle hledá chladné a vlhké místo, aby se přes den ukryla.
Potrava rosnice siné se skládá převážně z hmyzu a pavouků. Loví ale i větší kořist, malé žabky a ojediněle i savce velikosti myši. Protože nemá dlouhý jazyk, loví hmyz a další bezobratlé skokem s otevřenou tlamou a zavřenýma očima. Ke kořisti se přiblíží na co nejkratší vzdálenost a poté skočí směrem k pohybující se kořisti. Ukázka zde. Větší živočichy loví nahnáním předníma nohama do tlamy. Kořist se jí musí do tlamy vejít, protože nemá natolik uzpůsobené zuby pro porcování potravy. Kořist loví nejčastěji v noci.
Obrázky, zvuky či videa k tématu rosnice siná ve Wikimedia Commons
Rosnice siná (Litoria caerulea) je stromová žába z čeledi rosničkovitých patřící do rodu Litoria vyskytující se v lesích a křovinách v Austrálii a Nové Guineji. Není příliš ohrožena vyhubením, protože je velice přizpůsobivá a dokáže žít i poblíž lidských sídel na zahradách, balkonech a dokonce i koupelnách.
Oproti ostatním australským žábám je poměrně velká, dorůstá okolo 10 cm. Je zavalitá a má zelené zbarvení na hřbetě, které ale dokáže měnit a na břiše je světlá.
Díky nenáročnosti na chov v teráriu je oblíbená mezi teraristy po celém světě.
Korallisormisammakko (Litoria caerulea) on vaaleanvihreä tai sinertävä lehtisammakkolaji. Osalla on pieniä luonnonvalkoisia täpliä. Silmissä on vaakasuorat pupillit. Varpaissa sillä on isot tarttumalevyt, joilla se kiipeilee taitavasti. Paritteluaikana koiras kutsuu naaraita kurnuttamalla veden äärellä. Sammakot parittelevat vedessä, jonka jälkeen naaras laskee munat pohjaan.[2] Se muistuttaa fyysisiltä ominaisuuksiltaan joitakin suvun muita lajeja, erityisesti Litoria splendidaa ja valkohuulilehtisammakkoa (Litoria infrafrenata).
Korallisormisammakko on suurempi kuin valtaosa muista Australian sammakoista ja voi saavuttaa 10 senttimetrin pituuden. Vankeudessa elävien sammakkojen saavuttama keskimääräinen elinikä on noin kuusitoista vuotta, mikä on korkeampi kuin valtaosalla muista sammakkolajeista. Korallisormisammakot ovat mukautuvia ja sopivat hyvin elämään lähellä ihmisasutusta. Niitä löydetään usein ikkunoista ja talojen sisältä syömässä valon houkuttelemia hyönteisiä.
Fyysisten ja käyttäytymiseen liittyvien piirteidensä vuoksi korallisormisammakosta on tullut yksi elinalueensa tunnistettavimmista sammakoista, ja se on maailmanlaajuisesti suosittu eksoottinen lemmikki. Sen ihon eritteen sisältävät antibakteerisia ja antiviraalisia ominaisuuksia, jotka saattavat olla hyödyllisiä lääkkeiden valmistuksessa. Seruleenin tiedetään alentavan verenpainetta ihmisillä.
Korallisormisammakko elää luonnonvaraisena Australian pohjois- ja itäosissa sekä eteläisessä Uudessa-Guineassa.[3] Sen levinneisyys on rajoittunut pääsääntöisesti lämpimän trooppisen ilmaston alueille. Uudessa-Guineassa korallisormisammakkoa tavataan maan kuivemmassa, eteläisessä osassa. Lajia tavataan Irian Jayalta Port Moresbylle, ja kaikkein runsaimmin se esiintyy Daru Islandilla. Lajista on ollut irrallisia havaintoja myös Uuden-Guinean pohjoisosissa, mutta näiden arvellaan olevan ihmisten alueelle tuomia yksilöitä. Maailman luonnonsuojeluliiton (IUCN) mukaan korallisormisammakoita esiintyy myös Indonesiassa.[1]
Lajia on istutettu sekä Yhdysvaltoihin että Uuteen-Seelantiin. Yhdysvalloissa sen levinneisyys rajoittuu kahteen Floridan piirikuntaan, jonne se on saapunut todennäköisesti lemmikkieläinkaupan kautta. Floridan populaatio on pieni eikä sen kohdalla ole selvää, onko se tulokaslajina aiheuttanut ekologisia tuhoja.[4] Myös Uudessa-Seelannissa oli aikaisemmin oma populaationsa, mutta lajia ei ole tavattu saarella enää 1950-luvun jälkeen.[5]
Kuten edellä mainittiin,korallisormisammakko on hyvin yleinen lemmikki sammakkoharrastajilla.
Se on hyvin helppohoitoinen, ja sopiikin siksi hyvin aloittelijalle. Koska korallisormisammakko elää latvustossa, kuten muutkin lehtisammakot, se tarvitsee korkean terraarion. Pohjapinta-ala siis ei ole niin tärkeä kuin korkeus. Mutta pohjalla pitää olla jokin piilopaikka, jotta sammakko tuntisi olonsa turvalliseksi, sekä vesiallas. Vesi vaihdetaan 2-4 päivän välein, ja koska korallisormisammakko käyttää vesiallasta vessanaan, se pitää silloin siivota jos ulostetta näkyy. Veden ei tarvitse olla kovin syvää, paitsi lisääntymiskautena. Lisäksi terraarion kosteus on tärkeää. Korallisormisammakko kuuluu sammakkoeläimiin, joten terraarion on oltava kostea. Kasvit pitävät kosteutta hyvin, mutta jos niitä on vähän tai ei ollenkaan, terraariota tulee sumuttaa. Sopiva ilmankosteus on 65-80 tienoilla.
Lämpötila saa olla 24-27 astetta. Pohjamateriaalina voi olla soraa, turvetta, haketta tai ei mitään.
Lisäksi terraariossa pitää olla oksia, kielekkeitä, kasveja sekä muuta mihin sammakko voi tarttua ja kiipeillä.
Ruoaksi korallisormisammakolle annetaan sirkkoja, jauhomatoja, supermatoja, lokusteja sekä joskus hiiren "pinkki" eli hiiren poikanen.
Jälkimmäinen on kuitenkin kovin lihottavaa. Eläin ruokitaan 3-4 kertaa viikossa.
Lisäksi suuri sammakko voi syödä pienempiä lajitovereitaan, joten ole varuillasi.
Korallisormisammakko (Litoria caerulea) on vaaleanvihreä tai sinertävä lehtisammakkolaji. Osalla on pieniä luonnonvalkoisia täpliä. Silmissä on vaakasuorat pupillit. Varpaissa sillä on isot tarttumalevyt, joilla se kiipeilee taitavasti. Paritteluaikana koiras kutsuu naaraita kurnuttamalla veden äärellä. Sammakot parittelevat vedessä, jonka jälkeen naaras laskee munat pohjaan. Se muistuttaa fyysisiltä ominaisuuksiltaan joitakin suvun muita lajeja, erityisesti Litoria splendidaa ja valkohuulilehtisammakkoa (Litoria infrafrenata).
Korallisormisammakko on suurempi kuin valtaosa muista Australian sammakoista ja voi saavuttaa 10 senttimetrin pituuden. Vankeudessa elävien sammakkojen saavuttama keskimääräinen elinikä on noin kuusitoista vuotta, mikä on korkeampi kuin valtaosalla muista sammakkolajeista. Korallisormisammakot ovat mukautuvia ja sopivat hyvin elämään lähellä ihmisasutusta. Niitä löydetään usein ikkunoista ja talojen sisältä syömässä valon houkuttelemia hyönteisiä.
Fyysisten ja käyttäytymiseen liittyvien piirteidensä vuoksi korallisormisammakosta on tullut yksi elinalueensa tunnistettavimmista sammakoista, ja se on maailmanlaajuisesti suosittu eksoottinen lemmikki. Sen ihon eritteen sisältävät antibakteerisia ja antiviraalisia ominaisuuksia, jotka saattavat olla hyödyllisiä lääkkeiden valmistuksessa. Seruleenin tiedetään alentavan verenpainetta ihmisillä.
De koraalteenboomkikker[2] (Ranoidea caerulea) is een kikker uit de familie Pelodryadidae. De soort staat ook wel bekend als koraalteenkikker, reuzenboomkikker of Australische boomkikker.
Het is één van de bekendste soorten kikkers vanwege de populariteit als huisdier; wereldwijd wordt deze soort veel in terraria gehouden. Hierdoor is er veel over de biologie en levenswijze bekend. Het is één van de grootste soorten boomkikkers en het is een typische vertegenwoordiger. De kikker heeft een groene kleur, een gladde huid en een nachtactieve levenswijze. Daarnaast is deze soort herkenbaar aan de goed ontwikkelde, opvallend grote hechtschijven onder de tenen waaraan de Nederlandse naam te danken is.
De koraalteenboomkikker komt voor in Australië en Nieuw-Guinea en leeft in regenwouden. De soort is nog algemeen, vooral tijdens de regentijd zijn veel exemplaren te zien omdat ze zich dan voortplanten. De kikker leeft in bomen en is nachtactief, het voedsel bestaat voornamelijk uit ongewervelden als insecten.
De lengte varieert van 7 tot 11,5 centimeter.[3] Vrouwtjes worden gemiddeld groter en plomper dan mannetjes, het mannetje is ook te onderscheiden aan zijn grijze, gerimpelde keel, de keel van het vrouwtje is gladder en wit. Van het oog tot de voorpoot loopt een duidelijk zichtbare huidplooi.
De kleur hangt enigszins af van de omstandigheden, meestal is de kleur helder groen maar bij een afwijkende temperatuur of luchtvochtigheid kleur de kikker naar bruin. Angstige en zieke exemplaren kleuren heel donkerbruin tot bijna zwart. De buikzijde is altijd lichter tot wit, de onderzijde van de poten is meer rood-achtig van kleur. Sommige exemplaren hebben kleine, witte tot gele, donkeromzoomde vlekjes op de flanken of soms op de bovenzijde van de rug, die in aantal toenemen naarmate het dier ouder wordt.
De huid doet niet glibberig aan, zoals de huid van de meeste boomkikkers, maar heeft een was-achtige glans. Dit wordt veroorzaakt door een afscheiding van de huid, die bestaat uit een vettige stof. Zoals alle kikkers haalt ook deze soort zuurstof uit de lucht door opname via de huid, dit heeft als nadeel dat de huid permanent vochtig moet blijven en zo allerlei ziekteverwekkers aantrekt. De huid scheidt daardoor verschillende antibiotica af, zie ook onder het kopje toepassing in de geneeskunde.
De kop is opvallend breed en eindigt zeer stomp, met name dikke exemplaren hebben een vetmassa op de kop zodat deze hagedisachtig aandoet, de duidelijk zichtbare ogen puilen wat uit. De iris is goudgeel van kleur, de pupil is horizontaal. In tegenstelling tot de meeste boomkikkers, die vanwege hun nachtelijke levenswijze een verticale pupil hebben, is de pupil van de koraalteenboomkikker horizontaa. Achter het oog, in het midden van de huidplooi van oog naar voorpoot is het tympanum of trommelvlies zichtbaar als een lichtere schijf.
De koraalteenboomkikker dankt zijn naam aan de opvallend grote hechtschijven aan de tenen, die gebruikt worden om te klimmen. Net als andere boomkikkers kan deze soort op zeer gladde oppervlakken klimmen zoals glas. Bij een volwassen exemplaar zijn de hechtschijven zo'n halve centimeter in doorsnede en duidelijk te zien. De vingers en tenen zijn voorzien van vliezen, aan de vingers zijn de vliezen slechts gedeeltelijk ontwikkeld, die aan de tenen zijn bijna volledig ontwikkeld.[4] De vliezen dienen niet zozeer om te zwemmen, ze vergroten het contactoppervlak van de voet bij het klimmen.
De koraalteenboomkikker staat bekend om het vermogen veel vet op te nemen, als het dier veel eet wordt het steeds dikker. Met name oudere exemplaren kunnen erg plomp en vet worden en ontwikkelen dan vetflappen op de kop die uiteindelijk over de ogen gaan hangen. Deze dieren hebben een rubber-achtig voorkomen, het vervetten is niet goed voor het dier.
Het kikkervisje is bruin van kleur en gevlekt, de pigmentatie neemt toe naarmate de ontwikkeling vordert. De buikzijde wordt echter steeds lichter. De staart heeft op twee lengtestrepen na weinig pigmentatie.
De koraalteenboomkikker is maar met weinig andere soorten te verwarren, een uitzondering is de soort Ranoidea splendida omdat deze eveneens erg groot en dik kan worden wordt en soms witte vlekjes heeft. Deze soort komt echter alleen voor in noordelijk Australië en is te onderscheiden door de grotere gifklieren of parotoïden aan de kop. Een andere sterk gelijkende soort, Ranoidea infrafrenatus, onderscheidt zich door de duidelijk witte onderlip, die bij de koraalteenboomkikker ontbreekt. Ook wordt Ranoidea infrafrenatus groter, tot 13 centimeter.
De koraalteenboomkikker komt voor in een zeer zuidelijke kuststrook van het eiland Nieuw-Guinea, het verspreidingsgebied beslaat zowel een klein deel van Indonesië als een deel van Papoea-Nieuw-Guinea.[5] Verreweg het grootste deel van het verspreidingsgebied beslaat echter het noorden en noordoosten van Australië, meer specifiek de staten Nieuw-Zuid-Wales, Noordelijk Territorium, Queensland en Zuid-Australië.[6]
De koraalteenboomkikker is in 1897 en 1899 geïntroduceerd in Nieuw-Zeeland, maar hier is de kikker al sinds de jaren 50 niet meer aangetroffen waardoor vermoed wordt dat het dier hier is verdwenen.[7] Ook in de Amerikaanse staat Florida komen populaties voor die zijn geïntroduceerd.
De habitat bestaat uit tropische regenwouden tot meer gecultiveerde gebieden, de kikker kan zich goed aanpassen. Warmere en vochtige plaatsen in loofbossen hebben de voorkeur, niet in het dichte woud maar aan de randen of open plekken en bergbossen. Meestal houdt de kikker zich op in de kruin van bomen bij stilstaand oppervlaktewater, zoals poelen en vennen, maar kan ook ver van water worden gevonden. In de natuur houdt de kikker zich schuil tussen de bladeren van bomen, onder boomwortels en andere objecten, ook in scheuren in de bodem of in holle bomen kan het dier worden aangetroffen. De mens wordt bepaald niet geschuwd en de boomkikker duikt regelmatig op in brievenbussen, onder toiletbrillen, in badkamers en in de meterkast.[5]
De koraalteenboomkikker is meestal nachtactief maar kan ook overdag actief zijn, vooral na regen. Meestal wordt overdag gescholen tussen de bladeren van bomen, waar de kikker vrijwel onzichtbaar is vanwege zijn groene kleur. De schuilplaats is meestal een koele, vochtige plek, afgeschermd van zonlicht om waterverlies te minimaliseren. 's Avonds dalen de dieren af om voedsel te zoeken en de mannetjes in om te kwaken. Als het droge seizoen aanbreekt graaft de boomkikker zich in in de bodem en maakt een soort cocon bestaande uit afgeworpen huid en slijm om vochtig te blijven. Als het natte seizoen aanbreekt begint de voortplantingstijd en komen de kikkers massaal tevoorschijn.
De koraalteenboomkikker is voornamelijk insectivoor en leeft van verschillende insecten als sprinkhanen, kakkerlakken en motten, ook andere geleedpotigen als spinnen worden wel gegeten. Vanwege de grootte worden zelfs kleine kikkers en andere gewervelden als jonge vogels en kleine zoogdieren als vleermuizen en knaagdieren gegrepen.[8] Omdat de kikker niet kan kauwen moet de prooi wel in één keer kunnen worden doorgeslikt. Grotere prooien worden met de ogen, die in de oogkassen worden getrokken, en met de voorpoten naar binnen gewerkt. Vanwege de gewoonte voornamelijk ongedierte te eten wordt de koraalteenboomkikker gezien als een nuttige diersoort.
Vijanden van de kikker zijn voornamelijk de mens, vanwege de achteruitgang van het leefgebied. Ondanks dat de soort ook in stedelijke gebieden voorkomt, is het verdwijnen van bos schadelijk voor de kikker. Natuurlijke vijanden van de eitjes zijn waterkevers en vissen, de volwassen kikkers worden gegeten door een groot aantal slangen, hagedissen en vogels als de gewone kookaburra (Dacelo novaeguineae), een soort ijsvogel. Ook carnivore zoogdieren zoals verschillende soorten buidelmarters jagen op de boomkikker. Een belangrijke bedreiging is de agapad (Chaunus marinus), een invasieve soort die vele dieren in Australië bedreigt door ze op te eten dan wel te vergiftigen. Ook andere dieren die van nature niet thuishoren in Australië, zoals honden, katten en ratten jagen op verschillende kikkers waaronder deze soort.
Bij verstoring wordt een piepgeluid geproduceerd dat door merg en been gaat[4], in gevangenschap gehouden dieren doen dit meestal niet.
In de voortplantingstijd, die loopt van november tot februari, kwaken de mannetjes individueel vanuit bomen, de kikkers vormen geen paargroepen zoals sommige andere soorten, ze kwaken 's nachts en zoeken hogere, open delen op. Ook buiten de paartijd kwaken de mannetjes, vermoedelijk om hun positie aan te geven en concurrentie af te schrikken maar dit is nog niet duidelijk. Ze produceren een laag crawk...crawk...crawk- achtig geluid (WMA-versie of Quicktime versie).
Als een vrouwtje op het gekwaak afkomt, vindt de paring plaats in het water. De voortplanting van deze soort is goed onderzocht, de eitjes worden afgezet in stilstaande wateren met een diepte van 5 tot 50 centimeter en een temperatuur van 28 tot 38 graden Celsius.[8]
Het legsel bestaat uit zo'n 200 tot 2000 eieren, die aan het wateroppervlak worden afgezet, na ongeveer 24 uur zinken ze naar de bodem.[8] De eitjes zijn ongeveer 1,3 millimeter in doorsnede, exclusief het gelei-achtige omhulsel en bruin van kleur. De larve is als het uit het ei komt ongeveer 8 millimeter lang en bereikt een uiteindelijke lengte van 44 mm. De larven zijn omnivoor en niet kieskeurig wat voedsel betreft. Ze groeien snel: de ontwikkeling van ei tot kleine kikker duurt ongeveer zes weken, in gevangenschap tot 3 maanden. De metamorfose voltrekt zich bij een lengte van ongeveer 15 tot 18 millimeter als er voor- en achterpootjes zijn en de staart bijna is verdwenen. De meeste eieren en larven worden binnen korte tijd verschalkt door vijanden, ook van de overgebleven gemetamorfoseerde kikkertjes bereiken er maar weinig de leeftijd van drie jaar. Dan zijn de kikkers volwassen en kunnen zich voortplanten. De koraalteenboomkikker kan voor een dier met een dergelijke lengte zeer oud worden, er is een exemplaar bekend dat 23 jaar in gevangenschap leefde.[8] De meeste exemplaren worden door natuurlijk verval en predatie niet ouder dan 15 jaar.
Momenteel gaat het goed met de koraalteenboomkikker, die geclassificeerd is als niet bedreigd (LC of least concern).[9] Het verspreidingsgebied wordt geschat op meer dan 4 miljoen vierkante kilometer[5], het aantal in het wild levende exemplaren op ongeveer 50.000[10]
Vroeger werden grote hoeveelheden dieren uit de natuur gehaald voor de handel in exotische dieren. Tegenwoordig is de soort beschermd en is de wildvang aan banden gelegd. De soort is niet bedreigd en komt op veel plaatsen nog algemeen voor. De kikker kan slachtoffer worden van de schimmel Batrachochytrium dendrobatidis, die wereldwijd op grote schaal kikkers doodt doordat de huid wordt aantast. Kikkers zijn voor verschillende vitale levensprocessen afhankelijk van de huid en overleven een infectie meestal niet.
De koraalteenboomkikker staat bekend als uitzonderlijk rustig en is in gevangenschap relatief eenvoudig in leven te houden. De kikker is niet giftig, stelt weinig eisen aan zijn verzorging en is een grote en makkelijke eter. Het dier is onverzadigbaar en vervetting is een belangrijke kwaal van in gevangenschap gehouden dieren. Ze worden gevoerd met huiskrekels, aangevuld met regenwormen en pinkies. Dit zijn nestjonge muizen, dode exemplaren kunnen ook worden gebruikt maar moeten wel worden bewogen omdat de kikker ze anders niet als prooi herkent. Net als andere kikkers kan ook deze soort alleen bewegende objecten waarnemen, wat niet met het oog te maken heeft maar met de signaalverwerking van de hersenen.
De koraalteenboomkikker wordt vaak in groepen van 4 of meer gehouden, in een ruim terrarium met een groot watergedeelte en veel planten, het mag echter niet te dichtbegroeid zijn. De dagtemperatuur is 26 tot 32 graden, 's nachts moet deze 20 tot 24 graden dalen. De temperatuur kan indien nodig verhoogd worden door het gebruik van een warmtemat, wat ook de luchtvochtigheid doet stijgen. De luchtvochtigheid dient ongeveer op 50 tot 60 % gehouden te worden, als men met de soort wil kweken moet de luchtvochtigheid een paar maanden tot 70 - 85% worden verhoogd, wat de regentijd simuleert. Er worden vele honderden tot duizenden eitjes geproduceerd per jaar.
De koraalteenboomkikker is zeer tam, laat zich makkelijk hanteren en springt niet snel weg. Hanteren is niet goed voor het dier en dit is bovendien zelden nodig. Omdat de kikker vaak tegen het glas zit is het dier goed te bestuderen. Nadelen van de kikker als huisdier zijn de hoge leeftijd van gemiddeld meer dan 15 jaar, het luide gekwaak van de mannetjes (niet alleen tijdens de paartijd!) en het voedsel dat uit levende prooien bestaat.
De koraalteenboomkikker scheidt stoffen uit door de huid die verschillende complexe organische verbindingen bevatten. Voorbeelden zijn verschillende peptiden, waaronder caerinen die een antibacteriële en antivirale werking hebben. Een ander ingrediënt zijn verschillende caerulinen, die een op cholecystokinine gelijkende werking hebben, het zijn spijsverteringshormonen met een honger-onderdrukkende werking.[11] Zowel caerulinen als caerinen zijn vernoemd naar de koraalteenboomkikker en zijn afgeleid van de soortnaam caerulea.
Van sommige stoffen in de huid is bekend dat ze hiv-virusdeeltjes afbreken zonder gezonde T-cellen te beschadigen.[12] Ook heeft de stof een bloeddrukverlagende werking. De verschillende verbindingen worden onderzocht in medische laboratoria voor de ontwikkeling van medicijnen.
De wetenschappelijke naam van deze soort betekent letterlijk vertaald blauwe (caerulea) strand (Litoria)[bron?] kikker, de naam caerulea is te danken aan de eerste beschreven exemplaren, die blauw van kleur waren. Dit werd veroorzaakt door de conserveringsvloeistoffen waarin de dieren werden gehouden, die de gele pigmenten afbreken. Hierdoor slaat de groene kleur om naar blauw en kreeg de soort zijn naam.[13] In de Engelse taal wordt de soort vaak White's treefrog genoemd, naar de ontdekker John White. White, chirurg van beroep, werd vooral bekend door zijn botanische werk, maar beschreef ook verschillende Australische dieren, waaronder deze soort. De koraalteenboomkikker was de eerste Australische kikker die wetenschappelijk werd beschreven.[14]
Een deel van de beschrijving luidt:
De soort werd ooit ingedeeld onder het geslacht Rana en later tot Hyla, het geslacht van de Europese en Amerikaanse boomkikkers. Ook behoorde de soort tot tegenwoordig niet meer erkende geslachten als Pelodryas en Calamita. Tegenwoordig zijn veel soorten boomkikkers die endemisch zijn in Australië onder Litoria gebracht. In 2016 werd de kikker aan het geslacht Ranoidea toegewezen, waardoor de literatuur vaak de verouderde situatie vermeld.[16]
Zoals veel boomkikkers wordt tussen de bladeren geschuild tijdens de slaap.
Een bijna zwart exemplaar is vaak bang of ziek.
Zij-aanzicht waarbij de stompe kop goed te zien is.
Een lichtgekleurd exemplaar, de hechtschijven zijn goed te zien.
De sterk gelijkende soort Ranoidea infrafrenatus is te onderscheiden door de witte onderlip.
Een slapende boomkikker valt niet op tussen de bladeren.
Een groen-bruin exemplaar.
Referenties
De koraalteenboomkikker (Ranoidea caerulea) is een kikker uit de familie Pelodryadidae. De soort staat ook wel bekend als koraalteenkikker, reuzenboomkikker of Australische boomkikker.
Het is één van de bekendste soorten kikkers vanwege de populariteit als huisdier; wereldwijd wordt deze soort veel in terraria gehouden. Hierdoor is er veel over de biologie en levenswijze bekend. Het is één van de grootste soorten boomkikkers en het is een typische vertegenwoordiger. De kikker heeft een groene kleur, een gladde huid en een nachtactieve levenswijze. Daarnaast is deze soort herkenbaar aan de goed ontwikkelde, opvallend grote hechtschijven onder de tenen waaraan de Nederlandse naam te danken is.
De koraalteenboomkikker komt voor in Australië en Nieuw-Guinea en leeft in regenwouden. De soort is nog algemeen, vooral tijdens de regentijd zijn veel exemplaren te zien omdat ze zich dan voortplanten. De kikker leeft in bomen en is nachtactief, het voedsel bestaat voornamelijk uit ongewervelden als insecten.
Multimedia w Wikimedia Commons Australorzekotka szmaragdowa, rzekotka australijska, rzekotka szmaragdowa, litoria wielkopalca[5] (Ranoidea caerulea[3] lub Dryopsophus caeruleus[6]) – gatunek płaza pochodzący z Australii i Nowej Gwinei, introdukowany w Nowej Zelandii i USA. Morfologicznie przypomina gatunki z rodzaju Litoria, zwłaszcza zaś L. splendida i L. infrafrenata.
Jest to jeden z największych przedstawicieli australijskich bezogonowych – osiąga 10 cm długości. W niewoli dożywa około 16 lat, więcej niż w przypadku większości przedstawicieli rzędu. Łatwo przystosowuje się do nowych warunków i dobrze radzi sobie w pobliżu siedzib ludzkich. Często okazy tego gatunku znajduje się na oknach lub wewnątrz domostw, żywiącego się w takich miejscach owadami wabionymi przez światła.
Z powodu charakterystycznych cech fizycznych i behawioralnych australorzekotka szmaragdowa jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych przedstawicieli bezogonowych w obszarze swego występowania, a na całym świecie także popularnym egzotycznym zwierzęciem domowym.
Wydzieliny jej skóry posiadają właściwości antyseptyczne i antywirusowe, które mogą zostać użyte w farmacji.
Rodzaj Litoria obejmuje liczne gatunki, w tym wiele endemicznych dla Australazji. Australorzekotkę szmaragdową opisał w 1790 chirurg John White[7]. Honoruje go jedna z jej anglojęzycznych nazw "White's Tree Frog". Zaznaczyć należy, że gatunek sklasyfikowano naukowo jako pierwszy z australijskich bezogonowych[8].
Pierwotnie pomimo zielonej barwy nadano mu nazwę "niebieskiej żaby" (Rana caerulea). White wysłał bowiem do Anglii oryginalne znalezisko, którego barwa uległa zmianie po spreparowaniu. Kolor skóry zwierzęcia zależy od obecności niebieskich i zielonych pigmentów ukrytych w żółtej warstwie, którą zniszczono podczas preparatyki, co uczyniło żabią skórę niebieską. Epitet gatunkowy, łaciński przymiotnik caerulea (rodzaj żeński od caeruleus oznaczającego taką właśnie barwę – "ciemnoniebieski, błękitny, modry"[9]) zachowano[7]. Jednak jedna z używanych nazw angielskich określa ją już jako zieloną ("Green Tree Frog" – nazwy tej używa się także w stosunku do innych gatunków, jak Hyla cinerea[7]), podobnie jak rzadko używane określenie polskie "australijska rzekotka zielona"[10].
Postulowano także umieszczenie gatunku w rodzaju Pelodryas[11].
Australorzekotka szmaragdowa osiąga zwykle 10 cm długości[12], choć istnieją też doniesienia o osobnikach mierzących 11,5 cm[11]. Samice przerastają samce[11]. Te ostatnie wyróżniają się też szarymi pomarszczonymi workami rezonansowymi[11].
Kolor skóry grzbietu zależy od temperatury, wilgotności[13] i barw środowiska, a według niektórych źródeł też od stanu psychicznego zwierzęcia[13]; i zmienia się od odcieni brązu do zieleni[13]. Brzuszna powierzchnia ciała pozostaje biała[14]. Okazjonalnie pojawiają się małe, nieregularne białe lub złote plamki na grzbiecie[11], osiągające 5 mm średnicy. Ich liczba wzrasta wraz z wiekiem. Podobną wielkość osiągają duże opuszki palców u osobników dorosłych. Pomagają one zwierzęciu przylgnąć do podłoża podczas wspinaczki i umożliwiają chociażby wędrówkę po szklanej pionowej powierzchni. Złote oczy zaopatrzone są w poziome tęczówki, typowe dla tego rodzaju[11]. Bębenek (tympanum) jest widoczny, zwisa nad nim mięsisty fałd skórny[14][8]. Pomiędzy nozdrzami wewnętrznymi rozpościerają się zęby lemieszowe[11]. Palce kończyn przednich błona pławna łączy w jednej trzeciej, tylnych zaś w trzech czwartych[14].
Gatunek bywa czasami mylony z Litoria splendida, zamieszkującą jedynie północno-zachodnią Australię, którą odróżnia obecność parotydów (gruczołów przyusznych), a także innych gruczołów na głowie. Podobna jest także rzekotka nowogwinejska (Litoria infrafrenata). Główna różnica pomiędzy nimi to biała pręga na brzegu żuchwy u tej ostatniej.
Wygląd kijanki zmienia się w trakcie rozwoju. Jej długość mieści się w zakresie od 8,1 do 44[15] milimetrów. Początkowo larwy są cętkowane z brązem, pigmentacja (brązowa lub zielona) zwiększa się w miarę rozwoju[14]. Spód ciała staje się ciemny, a później jaśnieje, u dorosłych będąc już biały. Po przeobrażeniu osobnik osiąga 1,5-1,8 cm[13]. Brązowe jaja w przezroczystym żelu osiągają średnicę 1,1–1,4 mm[14].
Choć posiadają płuca, osobniki dorosłe pobierają tlen także przez skórę. By dostarczyć odpowiednią jego ilość, musi ona zachować wilgotność. Wadą takiego rozwiązania jest łatwość wnikania patogenów, zdolnych do wywołania infekcji. By temu przeciwdziałać, zwierzę wydziela peptydy niszczące patogeny, zwiększające jego odporność. Wydzieliny skóry zawierają więc ceryny, grupę peptydów o właściwościach bakterio- i wirusobójczych, a także ceruliny o efekcie fizjologicznym zbliżonym do cholecystokininy (CCK-8), hormonu trawiennego[16] działającego u ludzi m.in. na pęcherzyk żółciowy. Kilka obecnych w niej peptydów potrafi także niszczyć HIV, nie szkodząc zdrowym limfocytom T[17]. W związku z wydzieliną, śmiertelną dla niektórych drobnych organizmów, w tym muchówek[14], w przypadku kontaktu z australorzekotką zaleca się umycie rąk[18].
Australorzekotka szmaragdowa jest gatunkiem rodzimym dla północnej i wschodniej Australii oraz południowej Nowej Gwinei[14]. Występuje na terenach o ciepłym, wilgotnym klimacie zwrotnikowym. W Nowej Gwinei ogranicza się do bardziej suchych regionów na południu. Występuje ona od Irianu Zachodniego do Port Moresby, najobficiej zaś na wyspie Daru. Pojedyncze doniesienia z północnej Nowej Gwinei uznawane są za skutek introdukcji przez człowieka. IUCN sugeruje rozproszone lokacje w Nowej Gwinei i Indonezji[4].
Gatunek introdukowano do USA i Nowej Zelandii (w przypadku tej ostatniej w latach 1897 i 1899[19]). W Stanach Zjednoczonych zamieszkuje on jedynie dwa obszary na Florydzie, gdzie znalazł się prawdopodobnie w wyniku handlu i ucieczek z hodowli[20]. W stanie tym znajdywano tylko niewielkie populacje i nie wiadomo, czy może on stać się inwazyjny i spowodować ekologiczne zagrożenie[20]. W Nowej Zelandii nie widziano osobnika od lat pięćdziesiątych XX wieku[19].
Powierzchnię zasięgu występowania płaza szacuje się na 4 078 600 km2[21].
Australorzekotki szmaragdowe łatwo dostosowują się do warunków[22]. Niektórzy specjaliści przypisują im nawet możliwość kontroli ilości wody wyparowywanej przez skórę, co wiąże się m.in. ze specjalną budową naskórka[11]. Płazy te prowadzą nocny tryb życia[23] i wychodzą ze swych kryjówek wieczorem, zarówno na żer, jak i w celu nawoływań (wiosną i latem). W ciągu dnia chronią się w chłodnych, ciemnych i wilgotnych miejscach. W zimie nie nawołują się i zazwyczaj się ich w ogóle nie widuje.
Zależnie od lokalnych warunków australorzekotki te zamieszkują różnorodne środowiska. Najczęściej spotyka się je w koronach drzew[7] nieopodal źródła wody. Przebywają też na bagnach wśród szuwarów i na terenach trawiastych w chłodniejszym klimacie. Znane są z korzystania ze źródeł wody w domach, jak zlewy i toalety. Często znajduje się je także na oknach spożywające owady. Spotykane są też w zbiornikach z wodą, w rurach i rynnach, ponieważ panuje tam duża wilgotność i temperatura niższa, niż w otoczeniu. W porze godowej takie miejsca pozwalają im także wzmocnić wydawane przez siebie dźwięki[14][22].
Odgłos ten określa się jako głębokie, długie "krałk"[14] albo niskie, wolne "brałk-brałk-brałk", powtarzane wiele razy[14]. Przez większą część roku płazy te nawołują, usadowiwszy się wysoko, np. na drzewach i rynnach. Podczas sezonu rozrodczego schodzą niżej, aczkolwiek nie na powierzchnię gruntu. Ich nawoływania mają miejsce w pobliżu zbiornika wody stojącej, stałego lub okresowego[4]. Jak wiele innych płazów bezogonowych, australorzekotki szmaragdowe wydają odgłosy nie tylko w celu przyciągnięcia partnera. Często zdradzają w ten sposób swe miejsce poza sezonem rozrodczym, zwykle po deszczu. Badacze nie potrafią jeszcze wyjaśnić przyczyn takiego zachowania. Rzekotkowate te wydają też specjalne dźwięki w sytuacji zagrożenia, np. w obliczu spotkania z drapieżnikiem[22].
Sezon rozrodczy trwa od listopada do lutego. Okres ten przypada na porę deszczową[11]. Samica wybiera zbiornik wody stojącej. Składa w nim na powierzchni od 200 do 2000 jaj[4][21] zgrupowanych w okrągłe grona po 150-300 sztuk[11]. Pozostają tam nie dłużej, niż dobę[21], tonąc po zapłodnieniu[11]. Larwy wylęgają się już po 1-3 dniach[11]. Ich rozwój trwa około 6 tygodni[4][21], ale w sprzyjających warunkach przeobrażenie może nastąpić już po 2-3 tygodniach[11]. Dorosłość australorzekotki szmaragdowe osiągają po 2 latach życia[11].
Dieta tego gatunku składa się głównie z owadów i pająków[22], ale obejmuje też nieraz małe bezogonowe i inne niewielkie zwierzęta, okazjonalnie małe ptaki, gryzonie, nietoperze[14]. Zęby australorzekotki nie są przystosowane do siekania zdobyczy, i dlatego jej wielkość ograniczona jest pojemnością jamy gębowej. Wiele żab wysuwa w kierunku ofiary swój długi, klejący się język. Zdobycz przylega do niego, po czym ulega konsumpcji. Australorzekotka szmaragdowa używa tej techniki w przypadku mniejszych ofiar. Polując na większą, skacze na nią i, używając siły przednich łap, umieszcza ją w swym pysku[8]. W utrzymaniu ofiary pomaga sobie językiem i zębami lemieszowymi. Zwykle połyka ofiarę w całości, razem z suchymi resztkami traw i cząstkami gleby. Stanowią one pokarm saprofitycznych grzybów. Zarówno resztki, jak i grzyby znaleziono w kale. Dodatkowo ofiary tych płazów są nosicielami grzybów z rodzaju Paecilomyces, które potrafią przetrwać w układzie pokarmowym australorzekotki[23].
Australorzekotka szmaragdowa posiada kilku naturalnych wrogów. Żywią się nią węże oraz kilka gatunków jaszczurek i ptaków. Osadnictwo europejskie w Australii wprowadziło kilka nowych drapieżników, jak psy i koty. Pasożytują na niej gatunki Batrachomya mertensi (muchówka), Lankasterella hylae[8] (wewnątrzerytrocytarne[24] apikompleksy z rodziny Lankesterellidae[25] znalezione u 12 z 13 przebadanych osobników[24]) i rodzaj Haemogregarina[8] (apikompleks z rodziny Haemogregarinidae[26]). W niewoli gatunek dożywa średnio szesnastu lat, aczkolwiek istnieją doniesienia o osobnikach żyjących ponad 20 lat[22] (rekordowo 23[14]). Jak na bezogonowego stanowi to bardzo długi okres. Życie na wolności trwa oczywiście krócej, na co wpływa choćby drapieżnictwo.
Australorzekotka szmaragdowa należy do najpopularniejszych domowych płazów świata. Jej uległa natura, często karykaturalny wygląd i pokaźna długość życia czynią ją atrakcyjną dla amatorów egzotycznych zwierząt domowych. Poza tym należy ona do najłatwiejszych w utrzymaniu bezogonowych: cechują ją szeroka dieta i duża odporność na choroby. Często spotykanym problemem jest natomiast przekarmienie[18]. Australorzekotka szmaragdowa ma tendencję do tycia, co ma miejsce zwłaszcza, jeśli dostaje za dużo pożywienia. Na wolności zużytkowuje ona energię podczas polowania. W niewoli zaś dostaje zwykle co prawda żywą zdobycz, ale na ograniczonej przestrzeni. Zmniejsza to wydatki energetyczne na polowanie, co skutkuje wzrostem masy ciała, a nieraz także chorobami układu pokarmowego[18]. U otyłego przedstawiciela gatunku na czubku głowy i na grzbiecie gromadzi się warstwa tłuszczu, nadając zwierzęciu pękaty wygląd. Nawiązuje do tego kolejna nazwa w języku angielskim, "Dumpy Tree Frog"[22].
Australijskie prawo nadaje gatunkowi status chronionego. Określa go — jak w przypadku innych zwierząt Australii — federalny Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999[27]. IUCN określa go jako "najmniejszej troski" (LC – least concern), a populację jako stabilną, uwzględniając szeroki zakres występowania gatunku, całkowitą liczebność, zrównoważone środowiska występowania. Jednakże większość siedlisk australorzekotki szmaragdowej zostało zniszczonych. Co więcej, panuje powodowana przez grzyba[21][28] Batrachochytrium dendrobatidis[29] infekcja chytridiomycosis, na którą chorują również przedstawiciele gatunku L. caerulea[21][28]. Grzyb atakuje skórę. Dokładny mechanizm chorobotwórczego działania drobnoustroju nie został poznany. Sądzi się, że hamuje on przewodnictwo sodowe i chlorkowe za pomocą wydzielanych toksyn, umiemożliwiając naskórkową resorpcję sodu. W rezultacie spada osoczowe stężenie zarówno kationów sodu, jak i potasu. Na kilka godzin przed śmiercią następuje zatrzymanie akcji serca w mechanizmie asystolii, prawdopodobnie na skutek wyżej opisanych zaburzeń elektrolitowych, przy czym potasowi przypisuje się większą rolę. Udało się wydłużyć życie chorych zwierząt o ponad 20 godzin, uzupełniając elektrolity[30]. Prowadzi się również doświadczenia z leczeniem zainfekowanych specjalnie w tym celu młodocianych australorzekotek szmaragdowych za pomocą chlorku benzalkonium i flukonazolu. Uzyskano w ten sposób wydłużenie życia zarażonych osobników, nie udało się jednak obniżyć stuprocentowej śmiertelności[29]. W odchodach tych płazów znaleziono wiele innych gatunków mikroskopijnych nitkowatych grzybów[23]:
Wydaje się jednak, że w przeciwieństwie do Batrachochytrium dendrobatidis organizmy są komensalami australorzekotki szmaragowej. Przedstawiciele rodzajów Candida, Rhodotorula i Trichosporon są jednakże oportunistycznymi patogenami ludzkimi. L. caerulea obwiniana jest o obecność wymienionych wyżej grzybów w zbiornikach wodnych wykorzystywanych przez człowieka. Dodatkowy argument za uniemożliwieniem jej dostępu do tych zbiorników stanowi duża zawartość pałeczki okrężnicy w jelitach rzekotek[23].
Wymienione powyżej dwa czynniki związane z ogólnym spadkiem liczebności bezogonowych w Australii (chytridiomycosis i utrata siedlisk) przyczynić się mogą do zubożenia populacji także w przypadku australorzekotki szmaragdowej[4]. Jednak nie powodują spadku liczebności o tempie wystarczająco szybkim dla przyznania innego statusu[4][5]. Należy też mieć na uwadze, że z powodu długiego życia osobnika skutki związane ze zmniejszoną zdolnością do rozmnażania potrzebują na ujawnienie się więcej czasu, niż u zwierząt o krótszym życiu. Na razie IUCN określa populację jako stabilną[4].
Australorzekotka szmaragdowa, rzekotka australijska, rzekotka szmaragdowa, litoria wielkopalca (Ranoidea caerulea lub Dryopsophus caeruleus) – gatunek płaza pochodzący z Australii i Nowej Gwinei, introdukowany w Nowej Zelandii i USA. Morfologicznie przypomina gatunki z rodzaju Litoria, zwłaszcza zaś L. splendida i L. infrafrenata.
Jest to jeden z największych przedstawicieli australijskich bezogonowych – osiąga 10 cm długości. W niewoli dożywa około 16 lat, więcej niż w przypadku większości przedstawicieli rzędu. Łatwo przystosowuje się do nowych warunków i dobrze radzi sobie w pobliżu siedzib ludzkich. Często okazy tego gatunku znajduje się na oknach lub wewnątrz domostw, żywiącego się w takich miejscach owadami wabionymi przez światła.
Z powodu charakterystycznych cech fizycznych i behawioralnych australorzekotka szmaragdowa jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych przedstawicieli bezogonowych w obszarze swego występowania, a na całym świecie także popularnym egzotycznym zwierzęciem domowym.
Wydzieliny jej skóry posiadają właściwości antyseptyczne i antywirusowe, które mogą zostać użyte w farmacji.
Korallfingergroda (Litoria caerulea) är en art i familjen lövgrodor som naturligt förekommer i Australien och på Nya Guinea. Arten beskrevs vetenskapligt första gången år 1790 av den engelske kirurgen John White och en anmärkningsvärd egenskap för arten är att dess hud producerar ett sekret med antibakteriella egenskaper, vilken gör den intressant inom den medicinska forskningen.
Korallfingergrodan är en förhållandevis stor groda som kan nå en kroppslängd på upp till omkring 10 centimeter. Honorna blir något större än hanarna. Huvudet är brett, kort och rundat med något uppåtriktad munvinkel, vilket ger djuret ett till synes leende ansiktsuttryck. Pupillerna är horisontella. Färgen kan skifta något beroende på temperatur och omgivning, från brun till grön eller blågrönaktig. På ovansidan av kroppen, särskilt hos äldre djur, finns ibland små oregelbundet formade vita fläckar som kan vara upp till 5 millimeter i diameter. Undersidan av halsen är hos honorna vitaktig och hos hanarna mer gråaktig. Insidan av bakbenen har en brunrödaktig nyans. De långa, breda fingrarna och tårna är försedda med fästskivor, vilka hjälper den att klättra i träd.
Korallfingergrodans naturliga utbredningsområde omfattar norra och östra Australien och lägre belägna områden av södra Nya Guinea, där det råder tropiskt till subtropiskt klimat. Den har också införts till Nya Zeeland och Florida i USA. På Nya Zeeland har dock inga observationer gjorts sedan 1950-talet och artens förekomst i Florida är begränsad till två mycket små populationer.
Korallfingergrodan betraktas som livskraftig av IUCN. Populationstrenden för arten som helhet anses som stabil, men då arten hör till de grodor som är populär att hålla som husdjur kan insamling och handel påverka lokala vilda bestånd i delar av utbredningsområdet.
Korallfingergrodan kan leva i flera olika habitat, men hittas typiskt i träd eller på stenar i närheten av lugna vatten. Den tillbringar dagen i skydd av vegetationen, på någon sval, mörk och fuktig plats. Fram emot kvällen blir den mer aktiv och under natten söker den efter föda, vilken huvudsakligen består av insekter och spindlar, men ibland också av mindre grodor och små däggdjur. Bland korallfingergrodans egna naturliga fiender finns ormar, fåglar och ödlor, men tama eller förvildade hundar och katter kan också utgöra ett hot, eftersom arten även kan förekomma i närheten av bebyggelse. I fångenskap kan korallfingergrodor uppnå en livslängd av 16 år, men i naturen är livslängden normalt kortare.
Wikimedia Commons har media som rör korallfingergroda.
Wikispecies har information om Litoria caerulea.
Korallfingergroda (Litoria caerulea) är en art i familjen lövgrodor som naturligt förekommer i Australien och på Nya Guinea. Arten beskrevs vetenskapligt första gången år 1790 av den engelske kirurgen John White och en anmärkningsvärd egenskap för arten är att dess hud producerar ett sekret med antibakteriella egenskaper, vilken gör den intressant inom den medicinska forskningen.
Yeşil ağaç kurbağası (Litoria caerulea), Hylidae (ağaç kurbağaları) familyasından, anavatanı Avustralya ve Yeni Gine olan, Yeni Zelanda ve ABD'de de bulunan bir kurbağa türü. Fizyolojik açıdan aynı cinsteki diğer türlere, özellikle Litoria splendida ve Litoria infrafrenata`ya benzer.
Diğer Avustralyalı kurbağalara oranla büyük bir tür olan yeşil ağaç kurbağasının boyu 10 cm'ye ulaşabilir. Uysal olan bu kurbağalar insanların yaşam alanlarının yakınlarında yaşayabilir. Sıklıkla evlerin içinde veya pencerelerde, evdeki ışığa gelen böcekleri yerken görülebilir. Bu tür davranışsal özellikleri yüzünden yeşil ağaç kurbağası yaşadığı bölgede en çok tanınan kurbağalardandır; ayrıca, dünya çapında popüler bir egzotik evcil hayvandır.
Yeşil ağaç kurbağası yaklaşık 10 cm uzunluğa kadar büyüyebilir. Rengi, içinde bulunduğu çevrenin renk ve sıcaklığına bağlı olarak kahverengiden yeşile değişkenlik gösterebilir. Ventral yüzeyi beyazdır. Zaman zaman sırtında beyaz, düzensiz şekilli, çapı yaklaşık 5 mm olan noktalar bulunabilir. Bu noktaların sayısı kurbağa yaşlandıkça artar. Gözleri altın rengidir ve irisler yataydır.
Akciğerleri olsa da oksijeni deri yoluyla alırlar. Bu işlemin etkili bir şekilde işleyebilmesi için derinin ıslak olması gerekir. Islak derinin getirdiği bir dezavantaj da patojenlerin ıslak yüzeyde daha rahat gelişebilmesidir ki bu da enfeksiyon riskini artırır. Bunu önlemek için kurbağa bu patojenleri yok edebilecek peptitler salgılar. Yeşil ağaç kurbağasının deri salgısında bazı antibakteriyal ve antiviral peptitler bulunur. Ayrıca, yeşil ağaç kurbağasının deri salgılarında bulunan bazı peptitlerin HIV'i, sağlıklı T hücrelerine zarar vermeden yok ettiği tespit edilmiştir.....
Yeşil ağaç kurbağası Avustralya'nın kuzey ve doğu bölgeleri ile Yeni Gine'nin güneyine özgüdür. Dağılımı genelde ılık, nemli tropikal iklime sahip bölgelerle sınırlıdır. Kışları soğuk olsa da Doğu Avustralya bu türe ev sahipliği yapar. Güney Avustralya'daki Victoria eyaletinde de bulunur, ancak bölgenin soğuk kışlarında yaşayamaz ve bu nedenle yaşam alanı kuzey bölgeleriyle sınırlı kalmıştır.
Tür, hem ABD'ye, hem de Yeni Zelanda'ya götürülmüştür. ABD'de, iklim şartları nedeniyle sadece Florida eyaletindeki iki bölgede bulunur, fakat bunlar çok küçük topluluklardır ve herhangi bir ekolojik zararlarının olup olmadığı bilinmemektedir. Eskiden Yeni Zelanda'da bulunurken, 1950'lerden beri görülmemiştir.
Yeşil ağaç kurbağaları çok uysaldır. Geceye özgü (noktürnal) olan bu hayvanlar akşamın erken saatlerinde ortaya çıkar ve gece avlanırlar. Gündüzleri serin, karanlık ve ıslak bir yer bulup uyurlar. Kış süresince ses çıkarmaz ve çoğunlukla görülmezler.
Yerlerine göre çeşitli habitatlarda bulunabilirler. Genellikle, bir durgun su kaynağının yakınındaki ağaçlarda bulunsalar da bataklıklarda veya daha soğuk iklimlerde otlaklarda hayatta kalabildikleri bilinmektedir. Yeşil ağaç kurbağaları evlerin içindeki lavabo ve tuvalet gibi su kaynaklarına yerleşmeleriyle de tanınırlar. Ayrıca pencerelerde böcekleri yerken de görülebilirler.
Türün besin kaynağı büyük oranda böcek ve örümceklerden oluşsa da, daha küçük kurbağaları ve hatta küçük memelileri içerebilir. Kurbağa dişleri avı kesmeye uygun olmadığı için, av kurbağanın ağzına sığacak büyüklükte olmalıdır. Çoğunlukla yapışkan dillerini ava doğru iterler, av yapışır ve tüketilir. Bu tekniği küçük avlar için uygulayan yeşil ağaç kurbağası daha büyük avlarına farklı bir teknikle saldırır; aniden avın üzerine atlayıp saldırır ve elleriyle avı ağzına sokmaya çalışır.
Yeşil ağaç kurbağasının az sayıda yerli düşmanı vardır, yılanlar ve bazı kuş ve kertenkele türleri gibi. Avrupa'dan gelen yerleşimlerle, yerli olmayan bazı yırtıcılar getirilmiştir; özellikle de köpek ve kediler. Yakalanmış (tutsak haldeki) bir yeşil ağaç kurbağasının ortalama ömrü 16 yıl olsa da 20 yıldan daha uzun yaşayanları da olmuştur. Vahşi ortamda ortalama ömürlerinin yırtıcıların varlığı nedeniyle daha düşük olduğu düşünülmektedir.
Yeşil ağaç kurbağası (Litoria caerulea), Hylidae (ağaç kurbağaları) familyasından, anavatanı Avustralya ve Yeni Gine olan, Yeni Zelanda ve ABD'de de bulunan bir kurbağa türü. Fizyolojik açıdan aynı cinsteki diğer türlere, özellikle Litoria splendida ve Litoria infrafrenata`ya benzer.
Diğer Avustralyalı kurbağalara oranla büyük bir tür olan yeşil ağaç kurbağasının boyu 10 cm'ye ulaşabilir. Uysal olan bu kurbağalar insanların yaşam alanlarının yakınlarında yaşayabilir. Sıklıkla evlerin içinde veya pencerelerde, evdeki ışığa gelen böcekleri yerken görülebilir. Bu tür davranışsal özellikleri yüzünden yeşil ağaç kurbağası yaşadığı bölgede en çok tanınan kurbağalardandır; ayrıca, dünya çapında popüler bir egzotik evcil hayvandır.
Зелена деревна жаба розділяє рід Litoria з десятками видах жаб ендемічних для Австралазії. Загальна назва виду, «білі деревні жаби», в честь першого опису Джона Уайта в 1790 році. Зелена деревна жаба була першою австралійською науково-класифікованою жабою; екземпляр знайшов своє місце у колекції пана Джозефа Банкс, але був знищеним у зв'язку з німецьким бомбардування музею в Королівському коледжі хірургів імені Джона Хантера в Лондоні у Другій світовій війні.
Вид спочатку називався «Blue Frog» (Блакитна Жаба), незважаючи на зелений колір. Екземпляри, відправлені до Англії, були пошкоджені консервуючою речовиною і стали блакитними. Колір жаби спричинений блакитними і зеленими пігментами, покрились жовтим шаром;. консервант знищив жовтий шар і жаба залишилась з синім зовнішнім виглядом. Спеціальний епітет «caerulea», що на латині — блакитний, залишився. Жаба також відомий як «зелена деревна жаба», але це ім'я часто дають найбільш розповсюдженим великим зеленим деревним жабам певної місцевості, наприклад, американська зелена деревна жаба (Hyla cinerea).
Зелена деревна жаба може вирости до 10 см (4 дюйма) в довжину. Її колір залежить від температури і кольору навколишнього середовища, в межах від коричневого до зеленого ;черевна поверхня — біла. Жаба часом має невеликі, білі, неправильної форми плями на спині. На кінчиках лапок, вона має великі диски, які забезпечують зчеплення під час лазіння. Очі золотого кольору з притаманними для роду Litoria горизонтальними райдужними оболонками. Пальці на третину перетинчасті, а пальці лап — майже на три чверті.
Хоча у жаби є легені, вони поглинають кисень через шкіру, а для того, щоб це відбулося ефективно, шкіра повинна бути вологою. Недоліком вологості шкіри є патогени, які можуть розвиватись на ній, збільшуючи ймовірність зараження. Щоб уникнути цього, жаби виділяють пептиди, які руйнують ці патогени. Було знайдено кілька пептидів у секреції шкіри, які здатні знищити ВІЛ не завдаючи шкоди здоровим Т-клітинам.
Пуголовок
Зовнішній вигляд пуголовка змінюється протягом усьому його розвитку. Довжина пуголовків цього виду коливається від 8,1 мм (коли вилупилися) до 44 мм. Вони спочатку строкаті з коричневим, розширюючи пігментацію (на зелений або коричневий) в процесі розвитку. Їх нижня частина спочатку темна, а потім освітлюється, стаючи, в кінцевому рахунку, білою як у дорослих. Яйця — коричневі, 1,1-1,4 мм в діаметрі.
Зелена деревна жаба є рідною у північних і східних районах Австралії та південній частині Нової Гвінеї. Розподіл обмежується в основному в теплих і вологих умовах тропічного клімату. Їх діапазон простягається від Іріан Джая до Порт Морсбі, і найбільш поширюється на островах Дару. Поодинокі зразки були зафіксовані в північній частині Нової Гвінеї, але це, як вважають, шляхом впровадження з боку людини. Міжнародний союз охорони природи свідчить про «розкидані місця» як у Новій Гвінеї так і в Індонезії.
Вид був введений у Сполучених Штатах і Новій Зеландії. У Сполучених Штатах він обмежений двома регіонами в межах Флориди, де був, можливо, введеним, через торгівлю тваринами. У Флориді були виявлені невеликі популяції і невідомо чи викликали вони екологічний збиток як загарбницький вид. У Новій Зеландії популяція жаб була, але з 1950 року не було зареєстровано жодних спостережень.
Зелені деревні жаби дуже покірні та слухняні. Вони ведуть нічний спосіб життя і виходять на початку вечора, щоб вполювати їжу. Протягом дня вони знаходять прохолодне, темне і вологе місце, щоб спати, наприклад, в дуплах дерев або ущелинах. Взимку, зелені деревні жаби не вилазять, їх зазвичай не видно. Залежно від їх розташування, зелені деревні жаби займають різні місця проживання. Як правило, їх можна знайти в покрові дерев поблизу джерел води. Тим не менш, вони можуть вижити в болотах (серед очеретів) або на луках в прохолодний клімат. Зелені деревні жаби відомі тим, що населяють водні джерела всередині будинків, таких як раковини або туалети. Можна знайти жабу на підвіконні. Вони займуть цистерни, водостічні труби і канави, так як вони мають високу вологість і, як правило, холодніші від зовнішнього середовища.
Раціон харчування жаб складають комахи та павуки, при тому, може включати дрібних жаб і ссавців. Зуби жаби не підходять для різання здобичі, тому здобич повинна розміщуватися всередині рота жаби.
Жаба має кілька власних хижаків, серед них змії і птахи. Цей вид має середню тривалість життя в неволі 16 років, але деякі з них, як відомо, живуть понад 20 років. Середня тривалість життя в дикій природі нижча, ніж у неволі, у зв'язку з хижацтвом.
Зелена деревна жаба є одним з найпопулярніших видів жаб як домашніх тварин у всьому світі. Їх поступливий характер, цікавий зовнішній вигляд і довга тривалість життя роблять привабливим вибором для власників екзотичних домашніх тварин. Це також одна з найпростіших для утримання жаб: її раціон широкий і вона має сильну стійкість до хвороб. Одна з проблем, зазвичай пов'язаних із утриманням цього виду як домашньої тварини, є перегодовування; зелені деревні жаби, як правило, стають огрядними, якщо їх перегодували. У дикій природі жабі потрібна енергія, щоб захопити свою здобич. Проте, в неволі, вони отримують живий корм в обмеженому просторі. Це зменшує активність, необхідну для прогодування, в результаті чого збільшується вага.
Згідно закону про захист навколишнього середовища і збереження біорізноманіття 1999 року, австралійський закон надає захищений статус зеленій деревній жабі, разом з усією австралійською фауною. Деякі природні середовища існування жаб були знищені. Крім того, було виявлено, що деякі жаби інфіковані хітридієвим грибом. Ці два фактори загрожують скороченню населення зелених деревних жаб.
Це незавершена стаття з герпетології.Ếch cây bụng trắng (Litoria caerulea) là một loài ếch cây bản địa Úc và New Guinea, là loài du nhập ở New Zealand và Hoa Kỳ. Loài này thuộc chi Litoria. Sinh lý học của nó giống vài loài cùng chi, đặc biệt là Litoria splendida và ếch cây khổng lồ (Litoria infrafrenata). Loài này có các tên gọi khác, như ếch cây Úc hay ếch cây White.
Ếch cây bụng trắng lớn hơn phần lớn loài ếch khác ở Úc, có chiều dài 10 cm (4 in). Tuổi thọ trung bình của loài này trong điều kiện nhốt là 16 năm. Loài này dễ dàng sống trong môi trường gần con người. Chúng đôi khi được tìm thấy trên cửa sổ hay trong nhà, ăn côn trùng bị ánh đèn thu hút. Ếch cây bụng trắng kêu hét để đe dọa kẻ thù, và rít lên khi bị chạm vào.
Ếch cây bụng trắng là vật nuôi phổ biến thế giới. Chất nhờn trên da chúng có tính sát khuẩn và sát virus có thể có ích cho ngành dược.
Ếch cây bụng trắng thuộc về chi Litoria, chi này gồm nhiều loài đặc hữu Australasia.[2] Tên "ếch cây White" là để vinh danh John White, người mô tả loài này năm 1790.[3][4] Ếch cây bụng trắng là loài ếch đầu tiên của Úc được mô tả khoa học, mẫu vật ếch cây bụng trắng được thu thập bởi Sir Joseph Banks, nhưng đã bị phá hủy vì lần đánh bom của Đức vào bảo tàng Hunteria trong Thế Chiến thứ II.[5]
Loài này ban đầu được gọi là "ếch xanh dương" (Rana caerulea) mặc dù nó màu lục. Mẫu vật White gửi tới Anh bị hư hại do chất bảo quản và chuyển màu xanh dương.[3] Tên loài (caerulea) trong tiếng Latin nghĩa là xanh dương vẫn được giữ lại.[6] Loài này còn được gọi là "ếch cây xanh", nhưng tên này cũng được dùng để gọi các loài ếch cây khác, ví dụ Hyla cinerea.
Ếch cây bụng trắng có thể dài 10 cm (4 in).[3] Màu sắc phụ thuộc vào nhiệt độ và môi trường, từ nâu tới lục; mặt bụng màu trắng.[7] Đôi khi. các chấm nhỏ, trắng xuất hiện trên lưng chúng.[7] Ngón chân có các giác bám lớn,[7] giúp chúng bám chắc khi leo trèo. Mặt màu vàng với con ngươi nằm ngang.[3][8][9] Màng chân dài khoảng một phần ba chiều dài ngón, and the toes nearly three-quarters webbed.[7] Màng nhĩ (một màng giống màng tai) có thể dễ dàng trông thấy.[7]
Mặc dù có phổi, chúng lấy oxy qua da, và muốn dễ lấy oxy, da phải thật ẩm. Một bất lợi của đa ẩm là mầm bệnh có thể phát triển trên đó, làm tăng bệnh tật. Để giải quyết điều này, chúng tiết ra peptide để diệt mầm bệnh. Chất tiết của ếch cây bụng trắng bao gồm caerin, một nhóm peptide có thể sát khuẩn. Nó cũng có caerulin, caerulin tác dụng giống CCK-8, một hoóc môn tiêu hóa và ngăn trở cơn đói.[10] Nhiều peptide từ chất tiết ếch cây bụng trắng tiêu diệt HIV mà không làm tổn hại tế bào T.[11]
Chiều dài nóng nọc đao động từ 8.1 mm (mới nở) tới 44 mm. Nòng nọc ban đầu có đốm nâu, sắc tố tăng lên (từ xanh tới nâu) khi chúng lớn. Mặt bụng ban đầu tối màu rồi nhạt dần, khi trưởng thành có màu trắng. Trứng màu nâu, có đường kính khoảng 1.1–1.4 mm.[6][7]
Ếch cây bụng trắng (Litoria caerulea) là một loài ếch cây bản địa Úc và New Guinea, là loài du nhập ở New Zealand và Hoa Kỳ. Loài này thuộc chi Litoria. Sinh lý học của nó giống vài loài cùng chi, đặc biệt là Litoria splendida và ếch cây khổng lồ (Litoria infrafrenata). Loài này có các tên gọi khác, như ếch cây Úc hay ếch cây White.
Ếch cây bụng trắng lớn hơn phần lớn loài ếch khác ở Úc, có chiều dài 10 cm (4 in). Tuổi thọ trung bình của loài này trong điều kiện nhốt là 16 năm. Loài này dễ dàng sống trong môi trường gần con người. Chúng đôi khi được tìm thấy trên cửa sổ hay trong nhà, ăn côn trùng bị ánh đèn thu hút. Ếch cây bụng trắng kêu hét để đe dọa kẻ thù, và rít lên khi bị chạm vào.
Ếch cây bụng trắng là vật nuôi phổ biến thế giới. Chất nhờn trên da chúng có tính sát khuẩn và sát virus có thể có ích cho ngành dược.
Litoria caerulea (White, 1790)
Охранный статус
Коралловопалая литория[1], или коралловопалая квакша[1] (лат. Litoria caerulea) — лягушка из рода бесхвостых земноводных из семейства квакш.
Встречается в Западной Новой Гвинее (Индонезия), Папуа-Новой Гвинее на островах в проливе Торреса в северо-восточной Австралии и в Новой Зеландии (были ввезены), ведет сумеречный образ жизни.
Рацион составляют различные насекомые, мелкие рептилии, рыбы, лягушки.
Самки имеют размеры — до 13 см, самцы — до 7 см. Продолжительность жизни: до 15-20 лет. Популярна при содержании в террариумах.
Верхняя сторона тела ярко-травянисто-зеленая, нижняя - беловатая, за исключением внутренней стороны бедра, которая окрашена в бледно-буровато-красный цвет.
Радужная оболочка красивого золотого цвета.
Коралловопалая литория, или коралловопалая квакша (лат. Litoria caerulea) — лягушка из рода бесхвостых земноводных из семейства квакш.
Встречается в Западной Новой Гвинее (Индонезия), Папуа-Новой Гвинее на островах в проливе Торреса в северо-восточной Австралии и в Новой Зеландии (были ввезены), ведет сумеречный образ жизни.
Рацион составляют различные насекомые, мелкие рептилии, рыбы, лягушки.
Самки имеют размеры — до 13 см, самцы — до 7 см. Продолжительность жизни: до 15-20 лет. Популярна при содержании в террариумах.
白氏树蛙（学名：Litoria caerulea），別稱老爺樹蛙、綠雨濱蛙[2]，是一种原产于澳大利亚和新几内亚岛的树蛙，后被引入至美国和新西兰。白氏树蛙属雨滨蛙属（Litoria）[3]，它在生理学分类上很接近同属的大雨蛙（Litoria splendida）和巨雨滨蛙（Litoria infrafrenata）。
与澳大利亚常见的其他蛙类相比，白氏树蛙的体形较大，体长约10厘米；寿命较长，人工饲养环境下平均寿命达16年。白氏树蛙性情温和，与人类相处融洽，经常出现在室内的窗户上捕捉灯光引来的昆虫。
白氏树蛙是人类最为熟悉的蛙类之一，因为它近人的特性和可爱的样貌，在全世界许多地区，它常被作为一种奇异的宠物而饲养。白氏树蛙皮肤的分泌物含有抗菌及抗病毒成分，这或许可以成为相关药物的原料，为人类所用。
白氏树蛙原产于澳大利亚东部和北部及新几内亚岛的南部[4]，主要分布于温暖潮湿的热带地区。在澳大利亚东部稍冷的地区有少量分布，在澳大利亚南部的维多利亚州也有发现，但是白氏树蛙并不能适应澳大利亚南部寒冷的气候，无法过冬。
在新几内亚岛，白氏树蛙主要分布于较为干燥的南部地区，它的分布范围由伊里安岛到莫尔兹比港，尤其大量分布于达鲁岛（Daru Island）。在新几内亚岛北部地区，白氏树蛙也曾有被发现的记录，但一般认为是由人为引进的结果。
白氏树蛙也被人为引进到美国和新西兰，在美国它仅分布于佛罗里达州的两个地区，分布数量很少，其引进很可能是源自宠物贸易[5]。在新西兰，曾经有相当数量的白氏树蛙存在，但自从20世纪50年代以后便再没有被发现过[6]。
白氏树蛙得名于这个物种的发现者约翰·怀特（怀特为“white”的音译，英文原意为白色）[7] ，在怀特的1790年的书中首次被描述[8]。它是澳大利亚第一个被科学分类的蛙种，它的最早标本被存放在英国，但在二战德国轰炸英国时被毁坏。[9]
白氏树蛙全身为绿色，但最初却被命名为“蓝蛙”（Rana caerulea），因为白氏树蛙最早被带回英格兰的标本遭到了防腐剂的破坏，由绿色变为了蓝色[7]。事实上，白氏树蛙全身的绿色原本是由一层黄色覆层覆盖到蓝绿色素上形成的，而防腐剂会把黄色覆层破坏，于是将蓝色显露出来，它的拉丁文名称“caerulea”同样也是蓝色之意[10]。现在，白氏树蛙的常用名称已改为绿树蛙，但这个名称也经常与澳大利亚很多绿色的树蛙混淆，如美国绿树蛙（Hyla cinerea）。
白氏树蛙体长可达10厘米[7]，腹部肤色为白色，背部肤色随所处环境温度和颜色的不同由棕色至绿色而略有差异[4]。部分白氏树蛙背部会无规则地分布有一些白色小斑点，一般直径不超过5毫米，其数量随年龄的增长而不断增加。白氏树蛙的脚趾末端长有吸盘，直径在5毫米左右，这可以大大增强白氏树蛙的攀爬能力，使其在光滑的竖向玻璃面上都可以自由的行走。白氏树蛙的前脚趾大约有三分之一的长度有蹼连接，后脚趾约四分之三[4]。白氏树蛙的眼睛呈金色，并有水平虹膜，这一点也是雨滨蛙属的特有之处[7][11][12]。它的的鼓膜是肉眼可见的。
白氏树蛙的样貌上也经常容易与大雨蛙和巨雨滨蛙发生混淆。大雨蛙主要分布在澳大利亚西北部，主要特点是头部有很大很明显的腮腺和顶突腺。[13][9]巨雨滨蛙主要分布在澳大利亚东北部，主要特点是沿着下颌的边缘有一道明显的白色条纹。这些外貌特点都是白氏树蛙所不具备的。
白氏树蛙是典型的两栖动物，刚孵化出的小蝌蚪体长有8.1毫米，全身皮肤为棕色，带有杂色斑点，成长过程中，下腹颜色逐渐变浅，最后至成年的白色，蝌蚪发育至最大时体长约44毫米，白氏树蛙在两岁左右时达到性成熟，卵为棕色，包裹在一层透明的卵膜内，直径为1.1毫米至1.4毫米[4][10]。
虽然白氏树蛙有肺，但它的呼吸都全部是通过皮肤来完成，为了保证呼吸顺畅，它的皮肤必须保持湿润。然而湿润的皮肤有利于细菌的成长，易遭受病原体的入侵。为了预防此种情况的发生白氏树蛙的皮肤会分泌一种抗菌肽，其中含有许多包含抗菌和抗病毒成分的缩氨酸。其中也包含另一种类似胆囊收缩素主要成分的物质，有助消化和抗饥饿的作用。[14]皮肤分泌出的部分缩氨酸成分也被发现可以破坏艾滋病病原体而不会伤害人体T细胞[15]。
白氏树蛙性情温顺[12]，白天会躲在潮湿阴冷的地方休息，很爱夜间出来活动[7]，在春季和夏季，每到傍晚他们便开始鸣叫，夜晚进行捕食。在冬季，白氏树蛙则很少出来活动。
白氏树蛙可生活在各种不同的生活环境中，最常见的是，生活在湖边的树荫里；在稍冷的季节，他们也会选择长满芦苇的沼泽中；白氏树蛙也经常生活在有水源的室内环境中，如下水道或厕所里[7]。此外，下水管、水池、水槽等，只有较高的湿度，并且温度较低，就会有白氏树蛙的身影。在交配季节，它们多会聚集到下水管和小型的水容器中，因为这些物体可以放大他们的叫声[4][12]。
白氏树蛙的鸣叫低沉缓慢，重复多次[4]。在每年的大多数时节，它们会选择较高的位置鸣叫，如树顶或屋顶的水槽，在交配季节，树蛙则会来到地面，选择水边附近，提高鸣叫的音量。同许多蛙类一样，在交配季节，白氏树蛙的鸣叫可以吸引异性的到来，在非交配季节，它们的叫声也会暴露自己的位置，尤其是在雨后，经常是成片的树蛙同时鸣叫，但其中的原因还未有明确的解释。当有危险靠近时，它们会发出重音大叫[7]。
白氏树蛙的食物主要包括昆虫和蜘蛛[7]，但也包括小青蛙甚至小的哺乳动物[12]。白氏树蛙的牙齿不适于切断食物，所以食物必须足够小以使它能够放入嘴中。许多青蛙都靠伸出舌头粘住猎物来进行捕食，白氏树蛙也用此种办法捕食较小的猎物，至于一些较大的猎物，则主要靠突袭，然后用前爪把它填入嘴中。[9]
白氏树蛙有几种澳大利亚本土的天敌，包括蛇、蜥蜴和鸟。欧洲人来到澳洲大陆后，也带来了包括猫、狗在内的一些外来天敌。白氏树蛙在人工饲养环境下平均寿命为16年，少数甚至可超过20年[12]，在蛙类中较为少见。但在野生状态下，由于受天敌的威胁，平均寿命要略低一些。
白氏树蛙的交配季节为春末夏初，此前雄性树蛙将在前掌脚趾的内侧生出黑色的繁殖垫，这可以帮助雄蛙在抱合时紧紧地握住雌蛙。
在抱合期间，雄蛙将趴在雌蛙身上。雌蛙将以一定的速度将卵排出以保证精子可以进入卵内。每次将会有200至300枚卵被排入水中，由上至下总计约半米左右。卵沉入水中后会自动附着在水中的物体上。两只白氏树蛙将保持抱合约两天时间，在这期间，排卵将进行多次，总计约2000至3000只卵将被排出。每只卵在3天后孵化成蝌蚪，水温必须在28摄氏度至38摄氏度，水深在5厘米至50厘米之间，蝌蚪才能存活。蝌蚪的蜕变将在两个月至三个月后发生，2年后达到性成熟。[10]
澳大利亚政府给出的白氏树蛙的保护依据为《1999年联邦环境保护和生物多样性保护法案》[16]。目前，许多白氏树蛙的自然栖息地已被破坏，部分白氏树蛙也有感染蛙壶菌。这两个原因导致白氏树蛙的数量不断下减。但是由于白氏树蛙平均寿命较长，关于白氏树蛙数量减少状况的精确统计则需花费较长时间进行观察。
白氏树蛙是蛙类中一种较为受欢迎的宠物，它温顺的性格，类似卡通形象的外貌，较长的寿命，都使它很受宠物饲养者的喜爱。此外，白氏树蛙饮食范围较广，宜于人工喂食，抗病能力也相对较强。但饲养白氏树蛙经常遇到饮食过量的问题，在野外，它们要捕食猎物，逃避敌害，可以消耗很多体力，但人工饲养环境下，它们一般都被限制在有限的活动空间里，被直接饲养，这样就减轻了它们捕食的压力，体重不断增加，大量脂肪堆积，导致过度肥胖。[12]
白氏树蛙（学名：Litoria caerulea），別稱老爺樹蛙、綠雨濱蛙，是一种原产于澳大利亚和新几内亚岛的树蛙，后被引入至美国和新西兰。白氏树蛙属雨滨蛙属（Litoria），它在生理学分类上很接近同属的大雨蛙（Litoria splendida）和巨雨滨蛙（Litoria infrafrenata）。
与澳大利亚常见的其他蛙类相比，白氏树蛙的体形较大，体长约10厘米；寿命较长，人工饲养环境下平均寿命达16年。白氏树蛙性情温和，与人类相处融洽，经常出现在室内的窗户上捕捉灯光引来的昆虫。
白氏树蛙是人类最为熟悉的蛙类之一，因为它近人的特性和可爱的样貌，在全世界许多地区，它常被作为一种奇异的宠物而饲养。白氏树蛙皮肤的分泌物含有抗菌及抗病毒成分，这或许可以成为相关药物的原料，为人类所用。
_crop.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 両生綱 Amphibia 目 : 無尾目 Anura 亜目 : Neobatrachia 科 : アマガエル科 Hylidae 亜科 : Pelodryadinae 属 : Litoria 亜属 : Pelodryas 種 : イエアメガエル L. caerulea 学名 Litoria caerulea (White, 1790) シノニム Rana caerulea White, 1790 Pelodryas caeruleus Günther, 1859
和名 イエアメガエル 英名 White's tree frog
イエアメガエル（家雨蛙、Litoria caerulea）は、アマガエル科に分類されるカエル。別名ホワイトアマガエル。
インドネシア（ニューギニア島南部）、オーストラリア（クイーンズランド州、西オーストラリア州北東部、ニューサウスウェールズ州、ノーザンテリトリー、南オーストラリア州北東部）、パプアニューギニア（ニューギニア島南部）に自然分布。ニュージーランドに移入。
体長7-12cm。体形は太い。老齢個体は眼上部から体側面の皮膚が垂れ下がり、鼓膜を覆うこともある。体色は黄緑色だが、薄緑色から褐色まで変色させる事ができる。背面には白い斑点が入ることもある。種小名caeruleaは「青色の」の意。
指趾の先には吸盤が発達する。
幼生は全長4.5cm。
草原や森林等に生息する。半樹上棲で、樹上にも地表にも生息する。
食性は動物食で、昆虫類や節足動物、ミミズ、両生類、小型爬虫類、小型の鳥類、小型哺乳類等を食べる。貪欲で目の前で動くものには何でも飛びついて捕食する。
繁殖形態は卵生。オスのメイティングコールは、時に数百m以上離れていても聞こえることがある。3-7月に池沼や水溜まり等の浅い水場に200-2000個の卵を産む。幼生は水温30℃において約38日で変態し、幼体になる。
英名及び別名は命名者のジョン・ホワイト（John White、1756年頃 - 1832年）にちなむ。
生息数は多く、人家近くにも生息することが和名の由来。時に水洗トイレのタンクの中に水を求めて潜りこむこともある。
ペットとして飼育されることもあり、日本にも輸入されている。ニューギニアからの野生個体と飼育下繁殖個体が共に流通する。飼育下繁殖個体は青味の強い個体が多く、あまり大型化しないとされる。ペットとしての歴史は古く、1890年代には既にイギリスで飼育されていたとされる。テラリウムで飼育される。樹上棲のため、高さのあるケージで飼育するのが望ましい。蓋やケージの側面を金網等にして通気性を確保し、やや乾燥した環境で飼育する。枝や流木、観葉植物等を組んで活動場所や隠れ家にする。極度の低温には弱いため、冬季には暖房器具を使用したり、ケージを温室に収納する。日光浴を行うため、小型の保温用の電球等をケージの中へ照射する。水は全身が漬かれる程度の小さな水容器を用意し、夜間や照明を消した際に霧吹きで湿度を上げる。餌はコオロギ等を与える。餌に対しては事前に野菜等の餌を与えたり、サプリメントを振りかけて栄養価を上げる。餌に反撃されたり動きが緩怠なため逃げられるのを防ぐため、生きた餌の場合は顎や触角、後肢を潰したり折ってから与える。貪欲なため多くの個体ではピンセットで餌を口先に近づけると食べる。しかし餌を多く与えすぎると内臓疾患や脱腸を引き起こす恐れがあるため、餌の量はある程度制限する。23年の飼育記録がある。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
.jpg)
.jpg)
