La Granota ibèrica[1] (Rana iberica) és una petita granota vermella, del grup de Rana temporaria, que habita el nord de Portugal, Galícia, la serralada Cantàbrica i el Sistema Central ibèric, en els seus sectors occidentals i centrals.
És una granota de muntanya, que es troba en rierols i tolles d'aigua freda sobre substrat rocós i entre vegetació de ribera. Captura sobretot preses terrestres, principalment insectes i aranyes.
La Granota ibèrica (Rana iberica) és una petita granota vermella, del grup de Rana temporaria, que habita el nord de Portugal, Galícia, la serralada Cantàbrica i el Sistema Central ibèric, en els seus sectors occidentals i centrals.
És una granota de muntanya, que es troba en rierols i tolles d'aigua freda sobre substrat rocós i entre vegetació de ribera. Captura sobretot preses terrestres, principalment insectes i aranyes.
Der Spanische Frosch (Rana iberica) gehört innerhalb der Ordnung der Froschlurche zur Familie der Echten Frösche und ebenso zur Gattung der Echten Frösche. Außerdem wird er nach Aussehen, Lebensweise und Verwandtschaftsbeziehungen zum Formenkomplex der Braunfrösche gerechnet. Die Art ist ausschließlich im Nordwesten der Iberischen Halbinsel anzutreffen.
Der Spanische Frosch hat eine Körperlänge von 30 bis 70 mm, wobei die Männchen kleiner als die Weibchen bleiben und auch diese nur selten die Maximalgröße erreichen. Es handelt sich um einen kleinen und schlanken Braunfrosch mit kurzer, runder Schnauze und langen Beinen. Die Rückenfärbung ist variabel bräunlich, dunkeloliv oder grau mit schwarzen und hellen, unscharfen Flecken. Die Bauchseite ist weißlich mit dunklen Flecken, die Kehle dunkel marmoriert mit heller Mittellinie oder auch zeichnungslos weiß. Die Haut ist glatt mit deutlichen, weit auseinanderliegenden Drüsenleisten. Die Schwimmhäute zwischen den Füßen reichen fast bis an die Zehenspitzen. Der erste und der zweite Finger sind nahezu gleich lang. Die Männchen besitzen keine Schallblasen.
Bei nach vorn gelegtem Hinterbein reicht das Fersengelenk über die Schnauzenspitze hinaus, wodurch die Art vom Grasfrosch (R. temporaria) unterscheidbar ist. Zu den sehr ähnlichen Arten gehören auch der Pyrenäenfrosch (R. pyrenaica), der nur in einem sehr kleinen Gebiet der Pyrenäen an der spanisch-französischen Grenze vorkommt, sowie der Springfrosch (R. dalmatina).
Das Verbreitungsgebiet des Spanischen Frosches beschränkt sich auf den Nordwesten der Iberischen Halbinsel und liegt auf spanischem und portugiesischem Staatsgebiet. Dabei kommt er in Höhen von 100 bis 2425 m (in der Sierra de Béjar in Zentralspanien) vor. Isolierte Populationen finden sich im Baskenland, den spanischen Zentralgebirgen, in der Extremadura sowie in Marinha Grande und Serra de São Mamede in Portugal.[1] Meistens sind die Habitate durch Jahresniederschläge von mehr als 1000 mm gekennzeichnet.
Als Lebensraum bevorzugt der Frosch kühle Fließgewässer (besonders Bergbäche) in offenen Bergwäldern. Er besiedelt aber auch die Uferregionen verschiedener Gewässertypen innerhalb von Zwergstrauchformationen und Weidelandschaften.
Die Fortpflanzungszeit des Spanischen Frosches liegt in den Monaten November bis März, in höheren Lagen auch bis in den April, eventuell sogar bis in den Juli. In Zentralspanien wurden Laichaktivitäten im November und Dezember registriert. Der gallertige Laich wird in kleinen Ballen von 100 bis 450 Eiern nachts unter Steinen im Bachbett abgesetzt.
Der Spanische Frosch wird in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN als Art der "Vorwarnliste" („Near Threatened“, NT) eingestuft, da ein deutlicher Rückgang von allerdings weniger als 30 % innerhalb der letzten zehn Jahre festgestellt wurde.[1] Die Hauptgefährdung für diese Art geht vom Lebensraumverlust aus, der durch die zunehmende Veränderung der Habitate durch Landwirtschaft und Besiedlung erfolgt.
Gesetzlicher Schutzstatus
Der Spanische Frosch (Rana iberica) gehört innerhalb der Ordnung der Froschlurche zur Familie der Echten Frösche und ebenso zur Gattung der Echten Frösche. Außerdem wird er nach Aussehen, Lebensweise und Verwandtschaftsbeziehungen zum Formenkomplex der Braunfrösche gerechnet. Die Art ist ausschließlich im Nordwesten der Iberischen Halbinsel anzutreffen.
A Rana iberica (Rana iberica (Boulenger, 1879)) ye una especie d'anuro con o suyo habitat distribuito por o norte de Portugal, Galicia, a Cordelera Cantabrica y parti d'o Sistema Central Iberico.
Ye una chicota rana d'a color roya que se troba en barrancos, arroyos, entibos y lacos con fundo rocoso y d'agua freda situatos en media-alta montanya con vechetación de ribera.
A suya alimentación ye basata en chicotz insectos y artropodos prencipalment terrestres.
Se veigan as imáchens de Commons sobre Rana iberica.
Wikispecies tiene un articlo sobre Rana iberica.
A Rana iberica (Rana iberica (Boulenger, 1879)) ye una especie d'anuro con o suyo habitat distribuito por o norte de Portugal, Galicia, a Cordelera Cantabrica y parti d'o Sistema Central Iberico.
The Iberian frog (Rana iberica), also known as Iberian stream frog, is a species of frog in the family Ranidae found in Portugal and Spain. Its natural habitats are rivers, mountain streams and swamps. It is threatened by habitat loss, introduced species, climate change, water contamination, and increased ultraviolet radiation.[2]
The Iberian frog can grow to about 7 cm (2.8 in) in length but a more normal size is 5 cm (2.0 in). Females tend to be larger than males. The tympanum can be seen just behind the eye and is about half its size in diameter. From the side of the head to the groin is a distinct ridge, the dorsolateral fold, which distinguishes this species from the common frog. The skin is smooth with fine granulations. The colour is very variable, being mainly olive, reddish or greyish-brown, sometimes with darker markings. A dark streak runs between the nostril and the eye, and a thin, white line marks the upper lip. The hind legs are sometimes barred with dark brown. The hind feet are more completely webbed than the common frog. The underside is pale, sometimes with darker spots, but the centre of the throat is not spotted.[3][4]
The Iberian frog has a distinctive call, which is generally produced at night. It sounds like "rao-rao-rao" and is issued at a rate of about three calls per second.[3]
The Iberian frog is endemic to Portugal and north-western and central Spain. It is a mountain species and has been recorded at altitudes up to 2,425 m (7,956 ft).[1] It is present in the northern half of Portugal and in Spain it is found in the region of Galicia, in west León and in north-west Zamora, with separate populations in mountainous regions in central Spain. It favours slow-moving streams and rivers with overhanging vegetation, ponds, and glacial lakes. It shares parts of its range with the agile frog (Rana dalmatina), Perez's frog (P. perezi) and the common frog (R. temporaria).[4]
The Iberian frog is an agile frog, jumping into the water if disturbed and swimming away rapidly.[3] It is active both by day and night, and feeds on beetles, flies, caddisflies, stoneflies, spiders, and harvestmen.[4] In Galicia and lowland Portugal, breeding takes place from November to March, but in upland areas, it occurs from March to May. Amplexus, with the male clinging to the back of the female, takes place in the water. Small clumps of eggs with a gelatinous coat are laid and are stuck to water weeds or placed beneath underwater stones. When the tadpoles hatch, they feed on vegetable matter and take about three months before they undergo metamorphosis into juvenile frogs. These are about 1.3 cm (0.5 in) long. Males become mature when they are about 3 cm (1.2 in) in length and females when they are rather larger.[3][4]
The Iberian frog is threatened by habitat loss through agriculture, deforestation, and the planting of non-native woodlands. Tourist development and recreational use of the land may cause disturbances. Introduced fish species and the presence of the American mink (Neogale vison), escaped from fur farms, may also reduce numbers. Parts of its range include two national parks, Parque Natural del Gorbea and Parque Natural de Izki, and in these it is protected. In other places, especially in the Sistema Central Mountains and Extremadura in Spain, populations are shrinking. The species is classified as being vulnerable in the IUCN Red List of Threatened Species.[1]
The Iberian frog (Rana iberica), also known as Iberian stream frog, is a species of frog in the family Ranidae found in Portugal and Spain. Its natural habitats are rivers, mountain streams and swamps. It is threatened by habitat loss, introduced species, climate change, water contamination, and increased ultraviolet radiation.
La rana patilarga (Rana iberica) es una pequeña rana roja, de la familia Ranidae, que sólo habita en áreas montañosas de la península ibérica.
Su hábitat natural son los arroyos y charcas de agua sobre sustrato rocoso y entre vegetación de ribera. Captura sobre todo presas terrestres, principalmente insectos y arañas.
La rana patilarga puede crecer hasta unos 7 cm de longitud, pero su tamaño más normal es de 5 cm. Las hembras tienden a ser más grandes que los machos. El tímpano se puede ver justo detrás del ojo y tiene aproximadamente la mitad de su tamaño de diámetro. Desde el lado de la cabeza hasta la ingle hay una cresta distinta, el pliegue dorsolateral, que distingue a esta especie de la rana común. La piel es lisa con granulaciones finas. El color es muy variable, siendo principalmente verde oliva, rojizo o marrón grisáceo, a veces con marcas más oscuras. Una raya oscura se extiende entre la fosa nasal y el ojo, y una delgada línea blanca marca el labio superior. Las patas traseras a veces tienen barras de color marrón oscuro. Las patas traseras son más palmeadas que la rana común. La parte inferior es pálida, a veces con manchas más oscuras, pero el centro de la garganta no está manchado.[2]
Esta rana tiene una llamada distintiva, que generalmente se produce por la noche. Suena como "rao-rao-rao" y se emite a una velocidad de aproximadamente tres llamadas por segundo.
La rana patilarga es endémica de Portugal y del noroeste y centro de España. Es una especie de montaña y se ha registrado en altitudes de hasta 2.425 metros. Está presente en la mitad norte de Portugal y en España se encuentra en Galicia, Asturias, País Vasco, en el oeste de la Provincia de León y en el noroeste de la Provincia de Zamora, con poblaciones separadas en regiones montañosas del centro de España como el Sistema Central o los Montes de Toledo. Prefiere como hábitat arroyos y ríos de movimiento lento con vegetación abundante, estanques y lagunas. Comparte partes de su distribución con la rana dalmatina, la rana común y la rana temporaria.
La rana patilarga está amenazada por la pérdida de hábitat a través de la agricultura, la deforestación y la plantación de bosques no nativos. El desarrollo turístico y el uso recreativo de la tierra pueden causar disturbios en su medio. Las especies de peces introducidas y la presencia del visón americano (Neovison vison), fugado de las granjas de pieles, también amenaza su población. Partes de su distribución incluyen parques nacionales y naturales, como el parque natural del Gorbea, el parque natural de Izki, donde está protegida. En otros lugares, especialmente en las montañas del Sistema Central y Extremadura, las poblaciones están disminuyendo. La especie está clasificada como casi amenazada en la Lista Roja de Especies Amenazadas de la UICN.[3]
La rana patilarga (Rana iberica) es una pequeña rana roja, de la familia Ranidae, que sólo habita en áreas montañosas de la península ibérica.
Su hábitat natural son los arroyos y charcas de agua sobre sustrato rocoso y entre vegetación de ribera. Captura sobre todo presas terrestres, principalmente insectos y arañas.
Iberiar baso-igela[1] (Rana iberica) Iberiar penintsulako endemikoa den igel arrunt bat da. Penintsularen ipar-mendebaldean baino ez da agertzen. Bere banaketaren muinean nahiko espezie ugaria da, baina banaketaren mugatan, Euskal Herria kasu, oso espezie urria da eta gainera beherakada nabarmena jasaten ari da azken urteetan. Euskal Herrian, Urdaibai inguruko eta Gorbeiako ibaietan baino ez da aurkitzen.
Igel txikia eta liraina da, mutur motz eta biribildukoa. Ertz errostral bereiztua du. Narinak antzeko distantziara daude muturretik eta begietatik. Narinen arteko distantzia, distantzia interorbitala baino zertxobait handiagoa da. Behatzak nahiko tuberkulu subartikular garatuekin. Atzeko gorputz-adarrak oso luzeak dira. Azal leuna du, bizkarraldean eta atzeko gorputz-adarren atzealdean pikor batzuekin. Plegu dortsolaterala estua eta irtena. Ez du aho-zakurik, gorteiurako eskrezio pikortsu arre-grisaxkak egiten ditu. Azpialdean kolore arre-horixka, arre-grisaxka edo gorrixka du; bizkarraldean orban horixkak eta alboetan zuriak. Bizkarreko orbanak lausoak eta urriak dira normalean. Azpialdean orban erretikulatu gris edo beltzak ditu. Irisa urre-kolorekoa edo gorrixka du.[2][3]
Larbak kolore arre-grisaxa edo gorria du, gorputzean eta isatsean urre-koloreko orbanekin. Azpialde grisaxka edo gorrixka, gutxiago pigmentatua[4]. 49 mm luzerara iristen da[5].
Endemismo iberiarra da, penintsularen ipar-mendebaldean banatzen da, Galizian eta Portugaleko erdialde eta iparraldean batez ere[6]. Neurri txikiago batean Asturias, Kantabria, León, Zamora eta Euskal Herrian ere aurkitzen da. Burgos, Palentzian eta Erdialdeko Mendigunean ere aurkitu da. Euskal Herrian Urdaibai inguruko eta Gorbeia inguruko ibaietan soilik aurkitzen da eta kontserbazio arazo larriak ditu.
Ur hotz eta bizkorreko errekastotan aurkitzen da[7], sekula ez uretatik urruti[8]. Goi mendietako putzu eta lakuetan ere aurkitzen da. Espezie estenoikoa da, gorabehera termikoen eta deshidratazioaren aurrean sentikorra[9]. Nahiko bakartiak dira eta leialak dira beren bizilekuarekiko[10]. Euskal Herrian 620 m inguruko altituderarte aurkitzen da, baina Erdialdeko Mendigunean 2400m-ra ere aurkitu da.
Datuak Erdialdeko Mendigunean eginiko ikerketa batean bilduak dira[11]. Harrapakinak uretan eta lur lehorrean ehizatzen ditu, bereziki lehorrean. Hiru talde hauetan banatzen dira: Diptera, Coleoptera eta Araneae. Ez dago desberdintasun garrantzitsurik sexuen artean. Ikusi da eskuragarrienak diren taldeak, hau da, ugarienak direnak direla nagusi bere dietan.
Euskal Herrian eta kostaldeko beste inguruneetan aktibo mantentzen da urte osoan. Bestalde, mendiguneetan bere jarduera-tartea murrizten da. Gauez eta egunez aurkezten du jarduera. Egunez geldik egon ohi dira landarediaren artean, arroken gainean edo orbel artean[12]. Gaztetxoek eguneko jarduera izaten dute.
Arren gametogenesia tenperaturaren menpe dago, tenperaturak asko jaistean geratzen da bestela jarraia da[13]. Urtean zehar bizi den lekuetan ugaltzen da. Altitude baxuko ingurunetan azarotik martxora ugaltzen da. Arrak emea jarraitzen du soinu bat igorriz, eta emeak beste soinu bereizgarri bat igortzen du anplexuan dagoenean. Arrak, gorteiu garaian kailu gris-beltzaxka batzuk izaten ditu eta gorputzeko guruinek mukosa jariatzen dute, anplexua errazteko[14]. Anplexua axilarra da. Errunaldia globo-itxurako masa bat da, errekastoetako putzu eta urmaeletan jalkitzen dutena 4–32 cm-ko sakontasunera.
Larba-faseak hiru hilabete inguru irauten du. Kostaldean bizi diren kasuetan, Euskal Herrian adibidez, martxoa eta abuztua artean ematen da metamorfosia. Bi sexuetan heldutasun sexualerako gutxieneko adina bi urtekoa da[15]. Euskal Herriko populazioetan igelak txikiagoak dira goi-mendietan baino, eta denbora gutxiago bizi dira, 4 urte.
Harraparietatik babesteko, geldirik egoten da errekastoen urertzean, eta bere kolorazioari esker kamuflatu egiten da, bai urertzeko goroldioarekin, bai errekastoaren hondoarekin eta baita orbelarekin ere[16]. Ihes egiteko uretara jauzi egiten du; ikusi da ihesean egin beharreko distantzia igo egiten dela errekastoko landaredia gutxitu ahala. Zapaburuek arrainak usaindu egiten dituzte eta jarduera jaisten dute hauen presentzian. Ikusi da zapaburuen erantzuna hobea dela bertako amuarrainarekin exotikoarekin baino (Bosch et al., 2006).
Harraparien artean anfibioak (Rana perezi oso proportzio baxuan bada ere), narrastiak (Natrix maura, Natrix natrix eta Vipera seonei), hegaztiak (Tyto alba) eta ugaztunak (Genetta genetta, Lutra lutra) aurkitzen dira.
Bizkarroien artean trematodoak eta akantozefaloak aurkitzen dira (Votjova eta Roca, 1996)
Euskal Herrian intaeres bereziko espeziea da, bertako populazioak murriztuak eta isolatuak daude.
Bere mehatxu faktoreak ondorengoak dira: uraren kutsadura isuri toxikoen eta zaborraren ondorioz, erriberako basoen mozketa eta bertako landarediaren suntsipena, uraren bidearen aldaketa lan oublikoen ondorioz, harrapari aloktonoen sarrera, ubideak lohiz betetzea nekazal-jarduera uztearen ondorioz, igelak bizi diren inguruetan jende asko ibiltzea...
Iberiar baso-igela (Rana iberica) Iberiar penintsulako endemikoa den igel arrunt bat da. Penintsularen ipar-mendebaldean baino ez da agertzen. Bere banaketaren muinean nahiko espezie ugaria da, baina banaketaren mugatan, Euskal Herria kasu, oso espezie urria da eta gainera beherakada nabarmena jasaten ari da azken urteetan. Euskal Herrian, Urdaibai inguruko eta Gorbeiako ibaietan baino ez da aurkitzen.
Rana iberica
Rana iberica, la grenouille ibérique, est une espèce d'amphibiens de la famille des Ranidae[1].
Cette espèce est endémique de la péninsule Ibérique. Elle se rencontre du niveau de la mer jusqu'à 2 425 m d'altitude[1] :
Cette espèce est nommée en référence au lieu de sa découverte, la péninsule Ibérique.
Rana iberica
Rana iberica, la grenouille ibérique, est une espèce d'amphibiens de la famille des Ranidae.
A ra patilonga[1], ra de patas longas, ra ibérica, ra dos regos ou zampexa,[2] Rana iberica, é un anfibio anuro da famila dos ránidos (Ranidae) pertencente ao grupo das ras vermellas, que habita en Galicia, norte de Portugal, a parte centrooocidental de Asturias, centro da cordilleira Cantábrica, sistema Central ibérico e nos sectores occidentais e centrais dos montes de Toledo.
É unha ra de típica de montaña, cuxo hábitat natural son os regatos, pozas de auga fría sobre substrato rochoso e entre vexetación de ribeira. Captura sobre todo presas terrestres, principalmente insectos, vermes e arañas.
É o máis pequeno dos ránidos galegos, de aspecto estilizado e patas posrteriores moi longas.
Os machos adultos miden entre os 29 e os 40 mm de lonxitude de cabeza e tronco, e pesan entre os 3 e os 7 g; as femias adultas son moito maiores (de entre 37 e 53 mm de lonxitiude e de 4 a 18 g de peso).[3]
O seu fociño é afiado e os seus ollos, grandes e saíntes, amarelos e coa pupila ovoide e horizontal.
A coloración do dorso varía desde a parda ou moura até a ocre ou avermellada, sendo moi típicas desta especie unhas manchas claras e irregulares espalladas polo dorso.[4]
A reprodución comeza no mes de marzo. A cópula ten lugar pola noite, nos remansos dos ríos e en pequenas represas das canles de regadío, onde logo van depositar entre 200 a 450 ovos.
Os cágados, que teñen o ventre negro con lunares brancos transparentando o paquete intestinal, rematan a súa metamorfose entre os meses de xuño e setembro, despois de aproximadamente tres meses.
A ra patilonga pode vivir entre 5 e 6 anos.
Esta ra, interesante endemismo do noroeste Ibérico, conserva en Galicia o maior número dos seus efectivos, sendo, quizais, a ra galega por excelencia, a que ocupa os hábitats máis característicos da nosa terra, encontrándose en todos os pequenos regatos que discorren polas fragas, prados e toxais galegos. Ocupa toda a nosa comunidade, aínda que é máis rara nas depresións ourensás de características mediterráneas, podendo verse desde o nivel do mar até os 1 450 m de altitiude, na serra de Queixa (na serra de Gredos ascende até os 2 100 m).[5]
NT: Risco baixo.[6]
A ra patilonga, ra de patas longas, ra ibérica, ra dos regos ou zampexa, Rana iberica, é un anfibio anuro da famila dos ránidos (Ranidae) pertencente ao grupo das ras vermellas, que habita en Galicia, norte de Portugal, a parte centrooocidental de Asturias, centro da cordilleira Cantábrica, sistema Central ibérico e nos sectores occidentais e centrais dos montes de Toledo.
É unha ra de típica de montaña, cuxo hábitat natural son os regatos, pozas de auga fría sobre substrato rochoso e entre vexetación de ribeira. Captura sobre todo presas terrestres, principalmente insectos, vermes e arañas.
La rana iberica (Rana iberica Boulenger, 1879) è un anfibio anuro appartenente alla famiglia dei Ranidi[2].
La rana iberica è una rana bruna di taglia relativamente piccola (raggiunge in genere appena 4-5 cm di lunghezza) e struttura delicata, con muso corto e arrotondato e zampe lunghe. Il tallone della zampa posteriore estesa in avanti lungo i fianchi oltrepassa la punta del muso. Il timpano, compreso nella macchia temporale marrone scura, è relativamente piccolo e indistinto. Le parti superiori sono relativamente lisce, a parte alcune singole ghiandole sparse sulla pelle e le due pliche dorso-laterali, ben distanziate tra loro. La colorazione è variabile, marrone chiara o scura ma anche rossastra, olivastra o grigia. Spesso le parti superiori sono cosparse di piccole macchie nere o biancastre, come «ricoperte di muffa». Il ventre è bianco con macchie scure, la gola tipicamente con screziature scure e una linea centrale chiara; si possono tuttavia incontrare anche animali privi della linea centrale e con gola chiara, quasi senza macchie. I maschi non presentano sacche vocali esterne. La lunghezza è di 3-5 cm nei maschi e di 4-6 cm nelle femmine[3].
La rana iberica è un endemita del nord-ovest della penisola iberica, dove è comune presso corsi d'acqua freschi che attraversano habitat adatti. A seconda dell'altitudine, questi animali possono restare attivi tutto l'anno oppure compiere (in montagna) un letargo invernale. Spesso si possono trovare posati sulla riva nelle immediate vicinanze dell'acqua, in cui si tuffano in caso di pericolo. L'accoppiamento avviene tra novembre e aprile, seguito dalla deposizione di poche uova, al massimo 500, sotto sassi nei letti di ruscelli[3].
La rana iberica vive nel nord, nord-ovest e centro (cordigliera del Sistema Centrale) della penisola iberica, dove occupa preferibilmente quote medio-alte, di 500-2400 m, ma può comparire anche al livello del mare. Questa specie predilige corsi d'acqua freschi in foreste montane rade e in habitat aperti come prati, pascoli e brughiere con arbusti[3].
La rana iberica (Rana iberica Boulenger, 1879) è un anfibio anuro appartenente alla famiglia dei Ranidi.
De Spaanse beekkikker[2] (Rana iberica) is een kikker uit de familie echte kikkers (Ranidae).[3]
De soort wordt ook wel Spaanse kikker genoemd. De kikker werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door George Albert Boulenger in 1879. Later werd de wetenschappelijke naam Rana temporaria iberica gebruikt. De wetenschappelijke soortnaam iberica slaat op het verspreidingsgebied binnen het Iberisch Schiereiland.
De maximale lengte is 6 tot 7 centimeter maar de meeste exemplaren zijn 4 tot 5 centimeter. Hiermee is het een wat kleinere soort uit het geslacht Rana, in vergelijking met andere soorten. Het uiterlijk lijkt sterk op dat van andere kikkers. De lichaamskleur is bruin en vlekkerig er is een huidplooi aanwezig aan weerszijden van de rug. De buikzijde is lichter tot wit en is voorzien van kleine donkere vlekjes. Deze soort heeft een driehoekige, bruine oogvlek naar achteren wijzend en doorlopend tot de neusgaten, met daaronder een witgele dunne streep. Het trommelvlies of tympanum valt precies in de vlek en is daardoor moeilijk te zien. De poten zijn meestal niet of licht gebandeerd, in tegenstelling tot veel gelijkende soorten.
Deze kikker leeft in delen van Spanje en Portugal, en is meestal te vinden rond koelere stroompjes en beekjes.[4] De soort is nachtactief, maar in enkele streken zijn alleen dagactieve exemplaren aangetroffen. Ook is de Spaanse beekkikker het grootste deel van het jaar te vinden; alleen in bergstreken kent de soort een minder actieve periode in de winter. Het is een van de soorten die in veel gebieden nog zeer algemeen is, maar in sommige streken zeldzaam en beschermd.
Het voedsel bestaat uit kleine ongewervelden zoals insecten en geleedpotigen. De eitjes worden afgezet in kleine, ronde klompjes en aan waterplanten of aan de bodem vastgemaakt. Na ongeveer drie maanden zijn de kikkervisjes volgroeid.
De Spaanse beekkikker (Rana iberica) is een kikker uit de familie echte kikkers (Ranidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Żaba hiszpańska (Rana iberica) – gatunek płaza z rodziny żabowatych
Występuje na północno-zachodniej części płw. Iberyjskiego, na terenie Hiszpanii i północnej Portugalii.
Zamieszkuje na terenach górzystych do wysokości 2000 m n.p.m. w widnych lasach i na trawiastych stokach z zimnymi strumieniami.
Ciało krępe osiągające długość 5-7 cm. Gruczołowate fałdy na grzbiecie oddalone od siebie, głowa krótka, pysk spłaszczony. Brak rezonatorów, błona bębenkowa dobrze widoczna. Silnie rozwinięte błony pławne łączące palce tylnych łap. Ubarwienie grzbietu bardzo zmienne; brązowooliwkowe, żółtawe lub miedziane. Brzuch jasny lub ciemny plamisty lub marmurkowaty. Tylne nogi zwykle pokryte ciemnymi pręgami.
Dobrze i daleko skacze, zimuje w wodzie. Rozród następuje w okresie od marca do początków kwietnia, przeobrażenie kijanek w małe żaby następuje w lecie.
Żaba hiszpańska (Rana iberica) – gatunek płaza z rodziny żabowatych
A rã-ibérica (Rana iberica) é uma espécie de anfíbio anuro pertencente ao género Rana.
Atinge os 6 cm de comprimento. Tem o focinho curto. O macho não possui sacos vocais. O tímpano pode ser visualizado, apesar de ser de reduzidas dimensões.
Esta espécie pode ser encontrada no noroeste da Península ibérica (ver mapa) e possivelmente nos Pirenéus.
Em Portugal, habita a parte norte do país.[1]
Ocorre também na Serra de São Mamede[2] e no Pinhal de Leiria.[3]
Na parte oeste da sua área de distribuição ainda é frequente. O mesmo não acontece na parte mais oriental (Espanha), onde ocorrem populações fragmentadas sobretudo devido a introduções de espécies exóticas (peixes).
Habita zonas de montanha, até aos 2000 m de altitude, “típica de habitats com água corrente e muito limpa e bem oxigenada”[4],
A rã-ibérica (Rana iberica) é uma espécie de anfíbio anuro pertencente ao género Rana.
Atinge os 6 cm de comprimento. Tem o focinho curto. O macho não possui sacos vocais. O tímpano pode ser visualizado, apesar de ser de reduzidas dimensões.
Esta espécie pode ser encontrada no noroeste da Península ibérica (ver mapa) e possivelmente nos Pirenéus.
Em Portugal, habita a parte norte do país.
Ocorre também na Serra de São Mamede e no Pinhal de Leiria.
Na parte oeste da sua área de distribuição ainda é frequente. O mesmo não acontece na parte mais oriental (Espanha), onde ocorrem populações fragmentadas sobretudo devido a introduções de espécies exóticas (peixes).
Habita zonas de montanha, até aos 2000 m de altitude, “típica de habitats com água corrente e muito limpa e bem oxigenada”,
Iberisk groda (Rana iberica) är en art i familjen äkta grodor (Ranidae) som tillhör ordningen stjärtlösa groddjur.
Den iberiska grodan är en liten groda med en längd av 4 till 5 cm, som mest 7 cm. Hanen är mindre än honan. Trumhinnan är liten, bakbenen kraftiga. Färgen på ovansidan är röd- till gulbrun, vanligtvis med mörkare och ljusare fläckar. Den har en svart, V-formad teckning i nacken, och en mörk, triangulär strimma på sidan av huvudet från näsborren till nacken. Bakbenen har mörka tvärband. Buksidan är ljus, vit- till rödaktig, med undantag för strupen som är mörkgrå med ett ljust mittstreck.[2]
Arten finns i Portugal och centrala till nordvästra Spanien.[1]
Den iberiska grodan lever främst i bergen, upp till 2 425 m, Den föredrar skogar, hedar, ängar och sumpmarker nära vatten som floder, bäckar, sumpmarker och sjöar) med frodig, skuggande vegetation.[1] Den livnäig på en rad olika spindeldjur och insekter, gärna större sådana. Den är främst nattaktiv, men populationen i centrala Spanien och ungdjur kan även vara dagaktiva.[2] Grodan är snabb, och en skicklig hoppare. I höglänta regioner övervintrar den i vatten, vanligtvis från november till februari.[3]
Grodan leker i stillastående vatten, ofta samma som den övervintrat i, från mars till maj. Hanen omfamnar honan (amplexus) i vattnet, varvid båda könen kan kväka lågt. Honan lägger 190 till 445 ägg i klumpar på bottnen eller kring vattenväxter. Larvutvecklingen tar omkring 3 månader, under vilken grodynglen kan växa till en längd av kring 5 cm. De är bruna till rödaktiga, med vita och gula markeringar och en gråaktig buk.[2] [3]
Den iberiska grodan är klassad som missgynnad ("NT") på grund av att arten minskar. De främsta skälen är habitatförluster på grund av skogsavverkning och jordbruk, störningar från besökare, inplantering av rovfisk och predation av införda rovdjur som mink. Arten är upptagen i EU:s habitatdirektiv, bilaga 4.[1]
Iberisk groda (Rana iberica) är en art i familjen äkta grodor (Ranidae) som tillhör ordningen stjärtlösa groddjur.
Ếch Iberia (danh pháp hai phần: Rana iberica) là một loài ếch trong họ Ranidae. Chúng được tìm thấy ở Bồ Đào Nha và Tây Ban Nha. Các môi trường sống tự nhiên của chúng là sông, sông có nước theo mùa, và đầm nước. Loài này đang bị đe dọa do mất môi trường sống.
Phương tiện liên quan tới Rana iberica tại Wikimedia Commons
Bài viết về ếch nhái thật sự này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Ếch Iberia (danh pháp hai phần: Rana iberica) là một loài ếch trong họ Ranidae. Chúng được tìm thấy ở Bồ Đào Nha và Tây Ban Nha. Các môi trường sống tự nhiên của chúng là sông, sông có nước theo mùa, và đầm nước. Loài này đang bị đe dọa do mất môi trường sống.
