Tannenkrebs ist ein Trivialname für den Rostpilz Melampsorella caryophyllacearum an Tannen. Infizierte Bäume bilden Hexenbesen aus, die als Wuchsanomalien an Ästen und Zweigen deutlich sichtbar sind. Wenn die Infektion auf den Hauptstamm übergreift, bildet sich eine klumpenförmige stammumfassende Verdickung, die von Jahr zu Jahr wächst, und die dann „Baumkrebs“ genannt wird, während man den Baum an sich als „Rädertanne“ bezeichnet. „Krebs“ ist in der Phytopathologie nicht gleichbedeutend mit unkontrollierten Gewebewucherungen.
Der die Erkrankung verursachende Rostpilz zeigt einen obligaten Wirtswechsel. Während die Tannen als Haplontenwirt fungieren, dienen Nelkengewächse (Caryophyllaceae) wie beispielsweise Mieren und Hornkraut als Dikaryontenwirt, weshalb der Pilz den wissenschaftlichen Namen Melampsorella caryophyllacearum erhielt. Die Infektion einer Tanne geschieht in Mai und Juni durch eine Basidiospore. Der Pilz ist dann langfristig und systematisch im Baum vorzufinden. Im Folgejahr treten hormonell induziert am infizierten Ast an einem verdickten Abschnitt aufrecht wachsende, dicht verzweigte Triebe mit eng stehenden kleinen gelblich-grünen weichen Nadeln auf (Hexenbesen). Im Sommer erscheinen an der Unterseite der Nadeln orange-gelbliche Sporenlager des Erregers, welche dann auf dem Dikaryontenwirt keimen. Die Nadeln des Hexenbesens fallen bereits im Herbst ab, jedoch werden an den Nadeln des darauffolgenden Jahres abermals Aecidien gebildet. An Hexenbesen finden sich somit nur Nadeln eines Jahrgangs. Das massenhafte Auftreten von Hexenbesen kann hin und wieder den Tod einer Tanne dadurch bedingen, dass die Nadeln an ihnen frostempfindlich sind und deshalb gelegentlich frühzeitig absterben.
Wenn der Krebs am Stamm auftritt und dieser sich abschnittsweise immer weiter krankhaft verdickt, wird die Rinde dort zunehmend rissiger und durchlässiger für andere, oft pilzliche Krankheitserreger wie den Tannenfeuerschwamm (Phellinus hartgii), der Weißfäule verursacht (Sekundärinfektion). Der Tannenkrebs stellt somit eine Stammentwertung dar. In Mitteleuropa sind 2 bis 15 % aller Tannen von Melampsorella caryophyllacearum infiziert.[1]
Infiziert werden als Haplontenwirte nicht nur Weißtannen, sondern auch Nordmann-, Edel-, Kolorado-, Pracht- und Veitchstannen. Begünstigend wirken feuchte edaphische und klimatische Bedingungen.
Aus forstwirtschaftlicher Sicht empfiehlt sich die frühzeitige Entnahme der erkrankten Individuen. Hexenbesen bergen die Gefahr, über viele Jahre hinweg als Infektionsquelle zur Erhaltung des Wirtswechsels zu dienen. Am Stamm infizierte Tannen werden durch den Pilz entwertet. Zuweilen wird bei noch jungen Kulturen auch zur Bekämpfung der Zwischenwirte und zum Entfernen der erkrankten Pflanzenteile geraten.[2]
Melampsorella caryophyllacearum (Geäst)
Melampsorella caryophyllacearum (Geäst)
Melampsorella caryophyllacearum (Geäst)
Melampsorella caryophyllacearum (Geäst)
Melampsorella caryophyllacearum (Geäst)
Melampsorella caryophyllacearum (junge Weißtanne)
Melampsorella caryophyllacearum (Stamm)
Tannenkrebs ist ein Trivialname für den Rostpilz Melampsorella caryophyllacearum an Tannen. Infizierte Bäume bilden Hexenbesen aus, die als Wuchsanomalien an Ästen und Zweigen deutlich sichtbar sind. Wenn die Infektion auf den Hauptstamm übergreift, bildet sich eine klumpenförmige stammumfassende Verdickung, die von Jahr zu Jahr wächst, und die dann „Baumkrebs“ genannt wird, während man den Baum an sich als „Rädertanne“ bezeichnet. „Krebs“ ist in der Phytopathologie nicht gleichbedeutend mit unkontrollierten Gewebewucherungen.
Multimedia w Wikimedia Commons Melampsorella caryophyllacearum (DC.) J. Schröt. – gatunek grzybów z typu rdzowców (Pucciniales)[1]. Grzyb mikroskopijny, wywołujący u roślin chorobę zwaną rdzą jodły i goździkowatych. U jodły objawia się ona powstawaniem tzw. czarcich mioteł[2].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pucciniastraceae, Pucciniales, Incertae sedis, Pucciniomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1805 r. Casimir Pyrame de Candolle nadając mu nazwę Uredo caryophyllacearum. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Joseph Schröter w 1874 r.[1]
Jest to pasożyt dwudomowy różnych gatunków jodeł (Abies) i roślin z rodziny goździkowatych (Caryophyllaceae)[4]. Jest rdzą pełnocyklową, wytwarzająca wszystkie typowe dla rdzowców rodzaje zarodników. Na jodłach powstają spermogonia i ecja, na roślinach goździkowatych uredinia i telia[2]. U obydwu żywicieli powoduje infekcję systemiczną i trwałą[5]. Pod koniec maja sporydia patogenu infekują tegoroczne pędy jodły. Okres inkubacji trwa około 4 miesięcy. Początkowo w miejscu infekcji na pędzie pojawia się nabrzmienie. Dopiero w następnym roku w miejscu tym tworzy się czarcia miotła, a w lecie w jej igłach powstają spermogonia i ecja. Igły silnie przerośnięte są grzybnią patogenu. Może ona zimować w nich przez kilkadziesiąt lat, co roku produkując ecjospory. Zakażają one liście i pędy drugiego żywiciela, którym są rośliny goździkowate. Powstają na nich zarodniki innego typu – urediniospory, a później teliospory. Na wieloletnich roślinach goździkowatych grzybnia może również zimować, i w następnym roku znów wytwarzać urediniospory. Teliospory zimują na roślinach goździkowatych, a wiosną kiełkują w podstawki, na których powstają sporydia[2].
Uredinia o średnicy do 0,4 mm, pomarańczowe, pokryte cienkim perydium z centralną porą rostkową. Urediniospory z 2-3 porami rostkowymi. Telia często liczne, w obrębie chlorotycznych plam. Teliospory powstaja wewnątrzkomórkowo w naskórku rośliny[5].
W Ameryce Północnej i Europie jest szeroko rozprzestrzeniony, Występuje także w Ameryce Południowej i Azji[6]
Jego żywicielami wśród jodeł są: Abies alba, Abies balsamea, Abies cephalonica, Abies concolor, Abies lasiocarpa, Abies nordmanniana, Abies pinsapo, Abies sacchalinense var. mayriana. Wśród roślin goździkowatych są to: Arenaria serpyllifolia, Cerastium alpinum, Cerastium arcticum, Cerastiuma arvense, Cerastium cerastoides, Cerastium fontanum,Cerastium glomeratum, Cerastium latifolium, Cerastium pumilum, Cerastium semidecandrum, Cerastium tomentosum, Moehringia trinervia, Myosoton aquaticum, Stellaria alsine, Stellaria crassifolia, Stellaria graminea, Stellaria holostea, Stellaria media, Stellaria nemorum, Stellaria palustris[5].
Melampsorella caryophyllacearum (Gałąź)
Melampsorella caryophyllacearum (Gałąź)
Melampsorella caryophyllacearum (Gałąź)
Melampsorella caryophyllacearum (Gałąź)
Melampsorella caryophyllacearum (Gałąź)
Melampsorella caryophyllacearum (Młody jodła pospolita)
Melampsorella caryophyllacearum (Pień)
Melampsorella caryophyllacearum (DC.) J. Schröt. – gatunek grzybów z typu rdzowców (Pucciniales). Grzyb mikroskopijny, wywołujący u roślin chorobę zwaną rdzą jodły i goździkowatych. U jodły objawia się ona powstawaniem tzw. czarcich mioteł.
Melampsorella caryophyllacearum är en svampart[8] som först beskrevs av Augustin Pyrame de Candolle, och fick sitt nu gällande namn av Joseph Schröter 1874. Melampsorella caryophyllacearum ingår i släktet Melampsorella och familjen Pucciniastraceae.[9][10] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[9] Anfaller släktet Abies, särskilt Abies alba, orsakar deformationer av kvistarna och stammen.
Melampsorella caryophyllacearum
Melampsorella caryophyllacearum
Melampsorella caryophyllacearum
Melampsorella caryophyllacearum
Wikimedia Commons har media som rör Melampsorella caryophyllacearum.
Denna artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan. Melampsorella caryophyllacearum är en svampart som först beskrevs av Augustin Pyrame de Candolle, och fick sitt nu gällande namn av Joseph Schröter 1874. Melampsorella caryophyllacearum ingår i släktet Melampsorella och familjen Pucciniastraceae. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Anfaller släktet Abies, särskilt Abies alba, orsakar deformationer av kvistarna och stammen.
Melampsorella caryophyllacearum
Melampsorella caryophyllacearum
Melampsorella caryophyllacearum
Melampsorella caryophyllacearum
.jpg)
.jpg)
