Byssomerulius corium is a common species of crust fungus in the family Irpicaceae.[1] The fungus was first described as Thelephora corium by Christiaan Hendrik Persoon in 1801. Erast Parmasto made it the type species of his newly circumscribed genus Byssomerulius in 1967.[2]
Byssomerulius corium is a highly distributed fungus, and has been recorded in Africa, Asia, Australia, Europe, and in South, Central, and North America.[3]
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Byssomerulius corium is a common species of crust fungus in the family Irpicaceae. The fungus was first described as Thelephora corium by Christiaan Hendrik Persoon in 1801. Erast Parmasto made it the type species of his newly circumscribed genus Byssomerulius in 1967.
Kelmukka (Byssomerulius corium, syn. Meruliopsis corium) on kääväkäs, joka kasvaa Euroopassa lehtipuilla, erityisesti niiden kuolleilla oksilla. On hieman erimielisyyttä, tulisiko laji laskea kääpiin, mutta se on kuitenkin Polyporales-kladia, ja sillä on matalia pillimäisiä rakenteita. Laji ei ole harvinainen Suomessa.
Kelmukka aiheuttaa valkolahoa. Sen kasvutapa on alustanmyötäinen, ohut ja reunastaan tyypillisesti valkea ja poimuinen. Keskiosan väri vaihtelee kermanväristä punertavan keskiruskeaan. Laji on varsin pehmeä, minkä vuoksi sitä voi erehtyä luulemaan leppävanukaksi (Plicatura nivea). Hieman samantapainen punakelmukka (Meruliopsis albostraminea) on havupuiden sieni.[2][3][4][5]
Kelmukka (Byssomerulius corium, syn. Meruliopsis corium) on kääväkäs, joka kasvaa Euroopassa lehtipuilla, erityisesti niiden kuolleilla oksilla. On hieman erimielisyyttä, tulisiko laji laskea kääpiin, mutta se on kuitenkin Polyporales-kladia, ja sillä on matalia pillimäisiä rakenteita. Laji ei ole harvinainen Suomessa.
Kelmukka aiheuttaa valkolahoa. Sen kasvutapa on alustanmyötäinen, ohut ja reunastaan tyypillisesti valkea ja poimuinen. Keskiosan väri vaihtelee kermanväristä punertavan keskiruskeaan. Laji on varsin pehmeä, minkä vuoksi sitä voi erehtyä luulemaan leppävanukaksi (Plicatura nivea). Hieman samantapainen punakelmukka (Meruliopsis albostraminea) on havupuiden sieni.
Resupinà peui virà al bòrd, confluent, a peul coaté dij longh branch. Imenofor bes, seuli, peui un pòch a përtus. Da fòra ciàir, feltrà, com papir.
A chërs an dzora a latifeuja.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Resupinà peui virà al bòrd, confluent, a peul coaté dij longh branch. Imenofor bes, seuli, peui un pòch a përtus. Da fòra ciàir, feltrà, com papir.
AmbientA chërs an dzora a latifeuja.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Włókniczek skórkowaty (Byssomerulius corium (Pers.) Parmasto) – gatunek grzybów z rodziny korownicowatych (Phanerochaetaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji: Byssomerulius, Phanerochaetaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi (według Index Fungorum)[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1801 Persoon nadając mu nazwę Thelephora corium. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1967 Parmasto[1].
Synonimów nazwy naukowej ma około 50. Niektóre z nich[2]:
Nazwę polską nadał Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako stroczek skórkowaty lub włókniczek skórzasty[3].
Jest zmienny morfologicznie, jednak od podobnych gatunków dość łatwy do odróżnienia, ze względu na pergaminowaty wygląd. Jest płaski, rozpostarty na podłożu i ściśle do niego przylegający, ale o brzegach odginających się. Jest cienki – ma grubość 0,2 – 1 mm, ale osiąga szerokość i długość nawet kilkudziesięciu centymetrów. Powierzchnia młodych owocników jest biała, gładka, później brzegi coraz bardziej odginają się od podłoża, a powierzchnia owocników staje się kremowa, bladożółtawa, żółtoochrowa, lekko czerwonawa lub szarawa, nieregularnie siatkowana lub porowato-dołkowana. Zmarszczenia na powierzchni przyjmują labiryntowaty kształt[4][5]
Strzępki cienkościenne lub nieznacznie grubościenne, o szerokości 2-6 (8) μm, proste z przegrodami, na których z rzadka występują podwójne sprzążki. Są słabo inkrustowane, rozgałęziają się regularnie pod ostrym kątem. Cystyd brak, ale czasami występują bazydiole. Podstawki długo zgrubiałe, zwężone, 4-sterygmowe, proste, z przegrodami w podstawie. Mają rozmiar 17-40 × 4-6 μm. Zarodniki elipsoidalne, cylindryczne, proste, czasami, lekko zakrzywione. Maja rozmiar 4.5-9 × 2,3-4,5 pm, są gładkie, cienkościenne, szkliste, zwykle z centralną kroplą oleju, nieamyloidalne[5].
Występuje w Europie, Azji, Afryce, Australii, Ameryce Północnej, Południowej i Środkowej. Gatunek jest szeroko rozpowszechniony na półkuli północnej, ale zdecydowanie częściej na obszarach o klimacie umiarkowanym[5]. W Polsce jest bardzo pospolity[3].
Rośnie na martwych, opadłych gałęziach drzew i krzewów liściastych. Występuje w lasach, parkach, zaroślach, najczęściej w nadrzecznych łęgach, nad brzegami rzek i potoków[4].
Owocniki są jednoroczne. Saprotrof powodujący białą zgniliznę drewna[5].
Włókniczek skórkowaty (Byssomerulius corium (Pers.) Parmasto) – gatunek grzybów z rodziny korownicowatych (Phanerochaetaceae).
