Rupicapra a zo ur genad e rummatadur ar bronneged.
2 spesad a zo ennañ:
Rupicapra és un gènere de la família dels bòvids que conté dues espècies:
Rupicapra és un gènere de la família dels bòvids que conté dues espècies:
Isard (Rupicapra rupicapra) Isard pirinenc (Rupicapra pyrenaica).Kamzík (Rupicapra) je rod divokých horských koz s dozadu zahnutými růžky. Českým rodovým jménem kamzík se označuje také kamzík bělák (Oreamnos americanus), který nepatří mezi kozy.
V českých horách se kamzík vyskytuje ve dvou oblastech. Jedná se o Jeseníky a Lužické hory. Do Lužických hor se kamzík dostal koncem 19. století. V té době je dovezl z Rakouska a choval v oboře hrabě Kinský. Po rozpadu obory se kamzíci dostali do volné přírody, kde se aklimatizovali.[zdroj?] Kamzíci utvořili několik oddělených skupin a vyskytují se v celé hlavní části pohoří od Studence až po Jitravské sedlo.[zdroj?] Občasný výskyt je zaznamenán i v okolí Ještědu a na druhé části v okrajových pásmech NP České Švýcarsko[zdroj?], na které Lužické hory plynule navazují. Vyskytují se především ve vyšších partiích hor, ale v zimních měsících je můžeme potkat i u níže položených krmelců. Do Jeseníků byli kamzíci dovezeni v roce 1913 z Alp, v 70. a 80. letech 20. století jejich jesenická populace dosahovala 600 až 800 jedinců, v současnosti je to podle vedení Správy CHKO Jeseníky něco přes 200 jedinců, podle Sotirise Joanidise, autora knih o myslivosti, však pouze 40 až 80 kamzíků.[1] Kamzík se často stává obětí rysa ostrovida, především v oblasti okolo Studence[zdroj?].
Kamzíci ve Vysokých Tatrách
Kamzík ve Vysokých Tatrách
Obrázky, zvuky či videa k tématu kamzík ve Wikimedia Commons
Kamzík (Rupicapra) je rod divokých horských koz s dozadu zahnutými růžky. Českým rodovým jménem kamzík se označuje také kamzík bělák (Oreamnos americanus), který nepatří mezi kozy.
Die Gämsen (Rupicapra) sind eine Gattung der Säugetiere aus der Tribus der Ziegenartigen, innerhalb der Familie der Hornträger (Bovidae). Die Gattung enthält sechs Arten, die die Hochgebirge im südlichen Europa und in Vorderasien bis zum Kaukasus bewohnen.
Gämsen sind relativ kleine, ziegenartige Huftiere mit kräftiger Gestalt. Sie sind zierlicher als Steinböcke. Beide Geschlechter haben ein aufrechtes und an den Spitzen hakenförmig nach hinten und unten gekrümmtes Gehörn, das mit 15 bis 20 Zentimeter recht klein ist. Gämsen haben 32 Zähne (0/3, 0/1, 3/3, 3/3).[1]
Gämsen kommen in zahlreichen, voneinander geografisch isolierten (disjunkten) Verbreitungsgebieten in den Hochgebirgen Europas und Vorderasiens bis zum Kaukasus vor. Sie wurden darüber hinaus in einigen europäischen Mittelgebirgen sowie in Neuseeland und Argentinien eingebürgert. Die Tiere bewohnen überwiegend steile und felsige Habitate, im Sommer meist oberhalb der Baumgrenze.
In der Brunftzeit Ende Herbst finden zwischen den Männchen ungestüme Verfolgungsjagden statt. Die Tragzeit beträgt 170 Tage. Die Weibchen werfen im Frühjahr in der Regel ein Junges.[1]
Eine Revision der Hornträger aus dem Jahr 2011 unterscheidet insgesamt sechs Arten:[2][3]
Zuvor wurden die Gämsen in lediglich zwei Arten aufgeteilt: die eigentliche Gämse mit sieben und die Pyrenäen-Gämse mit drei Unterarten. Molekulargenetischen Untersuchungen zufolge lassen sich die europäischen Gämsen in drei Kladen differenzieren. Zur östlichen Gruppe zählt die eigentliche Gämse und ihre Unterarten (Alpengämse, Balkangämse und Tatragämse), die westliche umfasst die Pyrenäen-Gämse. Die zentrale Gruppe wiederum setzt sich aus der Abruzzen-Gämse und der Chartreuse-Gämse zusammen. Letztere wurde weitgehend als Unterart der eigentlichen Gämse betrachtet, erstere stand ursprünglich der Pyrenäen-Gämse näher.[4][5]
Die Gämsen (Rupicapra) sind eine Gattung der Säugetiere aus der Tribus der Ziegenartigen, innerhalb der Familie der Hornträger (Bovidae). Die Gattung enthält sechs Arten, die die Hochgebirge im südlichen Europa und in Vorderasien bis zum Kaukasus bewohnen.
De gimzen of gemzen (wittenskiplike namme: Rupicapra) foarmje in skaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e evenhoevigen (Artiodactyla), it ûnderskift fan 'e wjerkôgers (Ruminantia), it tuskenskift fan 'e hoarndieren (Pecora), de famylje fan 'e holhoarnigen (Bovidae), de ûnderfamylje fan 'e geiteftigen (Caprinae) en de tûke fan 'e gimseftigen (Rupacaprini).
Dit skaai omfiemet twa nau besibbe soarten: de gims (Rupicapra rupicapra) en de Pyreneeske gims (Rupicapra pyrenaica). De gims komt foar yn berchtmen yn Midden- en Súd-Jeropa, de Balkan en Anatoalje oant yn 'e Kaukasus, wylst de Pyreneeske gims yn syn fersprieding beheind is ta de Pyreneeën, op 'e grins fan Frankryk en Spanje. De gims libbet fierders ek as eksoat yn 'e bergen fan Nij-Seelân, dêr't er troch de minske yntrodusearre is. Yn 2014 waard by in ûndersyk troch wittenskippers fan 'e Durham Universiteit fêststeld dat beide soarten gimzen stadichoan yn grutte belúnje by wize fan evolúsjonêre reäksje op it broeikaseffekt en de klimaatferoaring.
De gimzen of gemzen (wittenskiplike namme: Rupicapra) foarmje in skaai fan 'e klasse fan 'e sûchdieren (Mammalia), it skift fan 'e evenhoevigen (Artiodactyla), it ûnderskift fan 'e wjerkôgers (Ruminantia), it tuskenskift fan 'e hoarndieren (Pecora), de famylje fan 'e holhoarnigen (Bovidae), de ûnderfamylje fan 'e geiteftigen (Caprinae) en de tûke fan 'e gimseftigen (Rupacaprini).
Η Ρουπικάπρα (Rupicapra) είναι γένος της υποοικογένειας των Αιγωδών τα οποία αποκαλούνται και "σαμουά".
Δύο είδη διακρίνονται:[1] το αγριόγιδο (Rupicapra rupicapra), το οποίο είναι γηγενές των ορεινών ζωνών της Ευρώπης, της Τουρκίας και του Καυκάσου, και το αγριόγιδο των Πυρηναίων (Rupicapra pyrenaica), το οποίο απαντάται αποκλειστικά στα Πυρηναία. Μια έρευνα του 2014 από το Πανεπιστήμιο Durham ανακάλυψε ότι αυτές οι κατσίκες συρρικνώνεται σε μέγεθος, λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη και των κλιματικών αλλαγών.[2]
Η Ρουπικάπρα (Rupicapra) είναι γένος της υποοικογένειας των Αιγωδών τα οποία αποκαλούνται και "σαμουά".
Δύο είδη διακρίνονται: το αγριόγιδο (Rupicapra rupicapra), το οποίο είναι γηγενές των ορεινών ζωνών της Ευρώπης, της Τουρκίας και του Καυκάσου, και το αγριόγιδο των Πυρηναίων (Rupicapra pyrenaica), το οποίο απαντάται αποκλειστικά στα Πυρηναία. Μια έρευνα του 2014 από το Πανεπιστήμιο Durham ανακάλυψε ότι αυτές οι κατσίκες συρρικνώνεται σε μέγεθος, λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη και των κλιματικών αλλαγών.
Дивокозите (науч. Rupicapra) се род на животни од фамилијата Шуплороги (Bovidae). Родот содржи два вида:
Дивокозите (науч. Rupicapra) се род на животни од фамилијата Шуплороги (Bovidae). Родот содржи два вида:
Дивокоза (Rupicapra rupicapra) Пиринејска дивокоза (Rupicapra pyrenaica).
Rupicapra is a genus of goat-antelope called the chamois. They belong to the bovine family of hoofed mammals, the Bovidae.
Two extant species are recognized.[1]
The Apennine chamois (Rupicapra pyrenaica ornata)[2] is a subspecies of the Pyrenean chamois, a goat-like mammal found in the mountains of Europe. Both male and female have hook-shaped horns that slightly curl backwards and grow little by little each year, never falling off. Their coats are light brown in the summer and darker in the winter, with a light colored mark on the throat. There are also two darker bands on their flanks.
In the summer, the Apennine chamois prefers rock faces and pasture lands at heights above 1700 meters for its habitat, and in the winter it prefers to retreat to the woods below. Diet of the chamois consists of grasses, leaves, buds, shoots and fungi. Adult males prefer a solitary life, only approaching females during the mating season. Groups consist only of females, young males, and "kids." Females give birth to only one kid after a gestation period of 23 to 24 weeks.[3]
A 2014 study by Durham University discovered that these goats are shrinking in size due to global warming and climatic changes.[4]
Range of Rupicapra during the Holocene (grey) and present range (red) Rupicapra is a genus of goat-antelope called the chamois. They belong to the bovine family of hoofed mammals, the Bovidae.
Two extant species are recognized.
The Apennine chamois (Rupicapra pyrenaica ornata) is a subspecies of the Pyrenean chamois, a goat-like mammal found in the mountains of Europe. Both male and female have hook-shaped horns that slightly curl backwards and grow little by little each year, never falling off. Their coats are light brown in the summer and darker in the winter, with a light colored mark on the throat. There are also two darker bands on their flanks.
In the summer, the Apennine chamois prefers rock faces and pasture lands at heights above 1700 meters for its habitat, and in the winter it prefers to retreat to the woods below. Diet of the chamois consists of grasses, leaves, buds, shoots and fungi. Adult males prefer a solitary life, only approaching females during the mating season. Groups consist only of females, young males, and "kids." Females give birth to only one kid after a gestation period of 23 to 24 weeks.
A 2014 study by Durham University discovered that these goats are shrinking in size due to global warming and climatic changes.
Rupicapra es un género de bóvido de la subfamilia Caprinaeesta presente en algunas cadenas montañosas de Europa, como los Pirineos, la cordillera Cantábrica, los Apeninos, los Cárpatos, los Alpes, el Cáucaso y ciertas zonas montañosas de los Balcanes, Eslovaquia y Turquía. El género Rupicapra fue considerado tradicionalmente como monoespecífico, pero tras estudios morfológicos, genéticos, y etológicos se consideró en 1985, su separación en dos especies.
El género Rupicapra se extendió ampliamente a través de Europa durante el Pleistoceno medio (hace unos 500 000 años).[2] En la actualidad los representantes del género ocupan los hábitat altitudinales medios y altos de la mayor parte de las grandes cadenas montañosas del sur de Europa, los Balcanes, extendiéndose hasta el Caucaso. Un total de diez poblaciones bien definidas de miembros de este género, clasificadas tradicionalmente como taxones a nivel de subespecie.[3][4] Basándose en diferencias morfológicas, genéticas y etiológicas[3][5] se propuso la separación de las subespecies que ocupaban el sur-oeste de Europa Rubicapra p. parva en la montaña cantábrica, Rubicapra p. pyrenaica en los Pirineos y R. p. ornata en los Apeninos de las del resto de Europa y Asia, con la creación de dos taxones a nivel de especie.
Los últimos estudios[7] sugieren que Rupicapra rupicapra evolucionó en el este de Europa y Asia Menor durante un periodo de aislamiento geográfico y desde allí recolonizaron el oeste de Europa durante Würm II (40 000 - 60 000 a. C.) en una segenda oleada de colonización, la primera es la que habría dado lugar a las diferentes subespecies de Rupicapra pyrenaica. Sin embargo, basándose en la correlación entre las distancias genéticas y geográficas, sugieren que lo que pudo haber ocurrido fue que las distintas poblaciones del género sufrieron, durante el Pleistoceno, expansiones y contracciones del área que ocupaba, asociadas a periodos glaciares e interglaciares. Como consecuencia de estos movimientos, que producían aislamientos y contactos entre las poblaciones, fue el clima cálido del Holoceno, (los 11 000 últimos años), el que aisló definitivamente las actuales poblaciones.[6]
Rupicapra es un género de bóvido de la subfamilia Caprinaeesta presente en algunas cadenas montañosas de Europa, como los Pirineos, la cordillera Cantábrica, los Apeninos, los Cárpatos, los Alpes, el Cáucaso y ciertas zonas montañosas de los Balcanes, Eslovaquia y Turquía. El género Rupicapra fue considerado tradicionalmente como monoespecífico, pero tras estudios morfológicos, genéticos, y etológicos se consideró en 1985, su separación en dos especies.
Rupicapra ugaztunen genero bat da. Basahuntz hauek Artiodaktiloen barruko Caprinae azpifamilian eta Bovidae familian sailkatuta daude.
Egun, bi espezie besterik ez ditu:[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Rupicapra ugaztunen genero bat da. Basahuntz hauek Artiodaktiloen barruko Caprinae azpifamilian eta Bovidae familian sailkatuta daude.
Egun, bi espezie besterik ez ditu:
Pirinioetako sarrioa (Rupicapra pyrenaica) Sarrioa (Rupicapra rupicapra)Ce genre comprend deux espèces de chamois :
Le chamois est un agile grimpeur, il peut effectuer des bonds de 2 m de haut et 6 m de long. Mais malgré ses talents d'acrobate, il préfère fréquenter les parois moins abruptes que son cousin le bouquetin. En hiver il descend dans les forêts pour manger des mousses, du lichen et des brindilles.
Ce genre, d’origine asiatique, serait arrivé en Europe du Sud-Ouest il y a 400 000 à 250 000 ans, à la fin de la glaciation de Mindel.
Ce genre comprend deux espèces de chamois :
Rupicapra pyrenaica (Bonaparte, 1845) - Isard (chamois des Pyrénées) Rupicapra rupicapra (Linnaeus, 1758) - chamois (chamois des Alpes)Le chamois est un agile grimpeur, il peut effectuer des bonds de 2 m de haut et 6 m de long. Mais malgré ses talents d'acrobate, il préfère fréquenter les parois moins abruptes que son cousin le bouquetin. En hiver il descend dans les forêts pour manger des mousses, du lichen et des brindilles.
Ce genre, d’origine asiatique, serait arrivé en Europe du Sud-Ouest il y a 400 000 à 250 000 ans, à la fin de la glaciation de Mindel.
Rupicapra é un xénero de mamíferos artiodáctilos da familia dos bóvidos e subfamilia dos caprinos, que habitan en moitas cadeas montañosas de Europa, como a cordilleira Cantábrica, os Pireneos, os Alpes, os Apeninos, os Cárpatos, os Balcáns e, en Asia Menor, no Cáucaso e certas zonas montañosas de Turquía, e que son coñecidos como rebezos.[2]
O xénero Rupicapra foi considerado tradicionalmente pola comunidade científica como monoespecífico (a pesar de que algúns postulaban que se distinguían dúas especies) pero, tras estudos morfolóxicos, xenéticos, e etolóxicos acordouse, en 1985, a súa separación en dúas especies.[3]
O xénero foi creado en 1816 polo naturalista francés Henri Marie Ducrotay de Blainville, e publicada no Bull. Sci. Soc. Philom., de París.
A especie tipo do xénero é Capra rupicapra Linnaeus, 1768, hoxe clasificada como Rupicapra rupicapra.[3]
Blainville tirou o nome do elemento rupi-, tirado do latín rupi, xenitivo de rupes, 'rocha', e o latín capra, 'cabra'; literalmente, 'a cabra das rochas'.
Na actualidade, no xénero Rupicapra distínguense estas dúas especies:[3]
De morfoloxía semellante á dunha cabra, pero sen barba no *mento, a lonxitude do corpo nos adultos oscila entre os 113 e os 134 cm (contando a curta cola, de 3 ou 4 cm); a altura na cruz é duns 75 cm e o peso varía entre os 20 e os 30 kg. A especie R. pirenaica é máis lixeira que R. alpina; e en ambas as especies os machos son maiores que as femias.
Ambos os sexos teñen cornos, relativamente finos, que na base son verticais e despois curvados cara a atrás (máis nos machos).
As patas son fortes e ben adaptadas á vida entre as rochas: os pezuños son anchos, e están rematados en punta, presentando almofadiñas brandas cubertas por unha vaíña dura e, para mellor adherencia, hai unha membrana interdixital que fai aumentar a superficie do pezuño cando o animal camiña sobre a neve.
A pelaxe no verán é de cor parda avermellada, e no inverno parda escura, case negra; nos machos a coloración é máis escura que nas femias. Na cabeza amosan manchas escuras e claras ben definidas, presentando unha banda de cor case negra desde a boca até os ollos. Tamén é negra a parte superior do lombo e a cola.[4][5][6]
Viven nas montañas, orixinalmente moi cinguidos aos bosques (caducifolios, de coníferas ou mixtos), especialmente en ladeiras cpn moita pendente e abundancia de rochas. Porén, frecuentan tamén os terreos rochosos por riba do límite das árbores.[4][5]
O xénero Rupicapra estendeuse ampiamente a través de Europa durante o plistoceno medio (hai uns 500.000 anos).[8] Na actualidade os representantes do xénero ocupan os hábitat altitudinais medios e altos da maior parte das grandes cadeas montañosas do sur de Europa, estendéndose até o Cáucaso.
Un total de dez poboacións ben definidas de membros deste xénero, clasificadas tradicionalmente como taxons a nivel de subespecie.[9][10]
Baseándose en diferenzas morfolóxicas, xenéticas e etiolóxicas,[9][11] propúxose a separación das subespecies que ocupan o suroeste de Europa, Rupicapra p. parva nas montañas cantábricas, Rupicapra p. pyrenaica nos Pireneos e Rupricapra p. ornata nos Apeninos, das do resto de Europa e Asia Menor, coa creación de dous novos taxons a nivel de especie, o que, como quedou dito, foi recoñecido en 1985 pola comunidade científica internacional.
Recentes estudos suxiren que Rupicapra rupicapra evolucionou no leste de Europa e Asia Menor durante un período de illamento xeográfico e, desde alí, recolonizaron o oeste de Europa durante a glaciación Würm II (40.000 - 60.000 a. C.) nunha segunda oleada de colonización (a primeira sería a que daría lugar ás diferentes subespecies de Rupicapra pyrenaica.[12]
Porén, baseándose na correlación entre as distancias xenéticas e xeográficas, suxeriuse que o que puido ocorrer é que as distintas poboacións do xénero sufriron, durante o plistoceno, expansións e contraccións da área que ocupaba, asociadas a períodos glaciares e interglaciares. Como consecuencia destes movementos, que producían illamentos e contactos entre as poblacións, foi o clíma cálido do holoceno, (os 11.000 últimos anos), o que illou definitivamente as actuais poboacións.[7]
Os rebezos son obre todo diúrnos, descansando ao medio día (especialmente nos días calorosos do verán), e son raramente activos pola noite. Son áxiles trepadores, marchan regularmente ao paso e ao galope, raramente ao trote. Poden realizar saltos de até 2 m de altura e 6 m de lonxitude. Saben nadar, aínda que no o fan máis que en caso de necesidade.
Son animais sociais, e viven en pequenos rabaños formados por femias, as crías do ano e individuos xuvenís (ás veces, tamén acompañados por un ou dous machos adultos) e guiados por unha femia vella. Os machos son solitarios ou viaxan reunidos en pequenos grupos.[4][5]
En inverno refúxiase nos bosques alimentándose de musgos, liques e poliñas.
A esperanza de vida destes animais é de 15 a 20 anos.[5]
Segundo a UICN o estado de conservación de ambas as especies, a data do ano actual (2014) é de LC (pouco preocupante).[13][14]
En Galicia, nas serras orientais lugesas e ourensás (Ancares, Courel, Enciña da Lastra) vive a especie Rupicapra pyrenaica, da subespecie ibérica R. p. parva Cabrera, 1911. O número de exemplares é escaso, pero na actualidade está colonizando novas zonas.[6]
Debido á relativamente recente distinción en dúas especies, ambas as dúas denomínanse en galego cos seguintes nomes:[15]
Segundo o Dicionario actual da RAG o normativo é rebezo, aplicado só ao animal.[2] Non admite este dicionario, como fan os históricos, os sinónimos gamuza (evidentemente un castelanismo, aínda que moi estendido entre os falantes) nin o galego-portugués camurza/camurça, que se empregan tamén para designar o produto confeccionado coa pel destes animais unha a vez curtida, termo que se xeralizou a calquera pel de animal curtida empregada na fabricación de pezas de roupa de vestir, luvas etc. Así como tampouco considera, por tanto, esta segunda acepción. Cómpre sinalar que os dicionarios históricos só admiten gamuza e camurza para a segunda acepción.
Ningún dos grandes dicionarios modernos (Cumio, Ir Indo, Xerais) consideran nin camurza nin gamuza. Pero o Dicionario Cumio castelán-galego (2001), e mais o Gran dicionario século 21 galego/castelán-castelán/galego (Galaxia/O Cumio, 2006) dan como equivalente galego para o castelán gamuza (ademais de rebezo), as acepcións «pel de rebeco [sic] que unha vez curtida queda suave e flexible, de cor amarelada e aspecto avelulado», «tecido de la ou algodón que presentan [sic] un tacto suave e aspecto semellante ao da pel de rebeco [sic] curtida» e «baeta de rebeco [sic], baeta feita co devandito tecido», seguindo ao Dicionario castelán-galego da Real Academia Galega (Fundación Pedro Barrié de la Maza/Real Academia Galega, 2004).
Rupicapra é un xénero de mamíferos artiodáctilos da familia dos bóvidos e subfamilia dos caprinos, que habitan en moitas cadeas montañosas de Europa, como a cordilleira Cantábrica, os Pireneos, os Alpes, os Apeninos, os Cárpatos, os Balcáns e, en Asia Menor, no Cáucaso e certas zonas montañosas de Turquía, e que son coñecidos como rebezos.
O xénero Rupicapra foi considerado tradicionalmente pola comunidade científica como monoespecífico (a pesar de que algúns postulaban que se distinguían dúas especies) pero, tras estudos morfolóxicos, xenéticos, e etolóxicos acordouse, en 1985, a súa separación en dúas especies.
Rupicapra (Blainville, 1816) è un genere della sottofamiglia dei Caprini che comprende le due specie di camoscio (la femmina è detta camozza[1]) esistenti[2]:
In Italia sono presenti entrambe le specie: il camoscio alpino con la sua sottospecie nominale, come indica il nome comune, è diffuso sull'arco alpino; il camoscio pirenaico è presente invece nell'area appenninica centrale con una sottospecie endemica Rupicapra pyrenaica ornata, conosciuta comunemente come camoscio d'Abruzzo o camoscio appenninico.
Rupicapra (Blainville, 1816) è un genere della sottofamiglia dei Caprini che comprende le due specie di camoscio (la femmina è detta camozza) esistenti:
Rupicapra rupicapra (Linnaeus, 1758), il camoscio alpino Rupicapra pyrenaica (Bonaparte, 1845), il camoscio pirenaicoIn Italia sono presenti entrambe le specie: il camoscio alpino con la sua sottospecie nominale, come indica il nome comune, è diffuso sull'arco alpino; il camoscio pirenaico è presente invece nell'area appenninica centrale con una sottospecie endemica Rupicapra pyrenaica ornata, conosciuta comunemente come camoscio d'Abruzzo o camoscio appenninico.
Gemzės (lot. Rupicapra) – dykaraginių (Bovidae) šeimos, ožkų pošeimio gentis, kuriai priklauso dvi rūšys gyvenančios Pirėnų, Kantabrijos, Apenininų, Karpatų, Alpių, Kaukazo kalnuose bei kalnuotose vietovėse Balkanuose, Slovakijoje ir Turkijoje.
Gemzės (lot. Rupicapra) – dykaraginių (Bovidae) šeimos, ožkų pošeimio gentis, kuriai priklauso dvi rūšys gyvenančios Pirėnų, Kantabrijos, Apenininų, Karpatų, Alpių, Kaukazo kalnuose bei kalnuotose vietovėse Balkanuose, Slovakijoje ir Turkijoje.
Ģemzes, ģemžu ģints (Rupicapra) ir kazu apakšdzimtas (Caprinae) ģints, kas apvieno 2 mūsdienās dzīvojošas sugas. Pireneju ģemze (Rupicapra pyrenaica) sastopama Eiropas dienvidrietumos - Pirenejos, Kantabrijas kalnos un Apenīnu kalnos. Otras sugas ģemzes (Rupicapra rupicapra) izplatība ir lielāka, kas sākas ar Eiropas centrālo daļu - Alpiem un Balkāniem areāla rietumos, turpinoties austrumu virzienā uz Turciju un Kaukāzu.[1]
Vēl nesenā pagātnē ģintī bija tikai viena suga - ģemze, kurai bija 10 pasugas. Saskaņā ar jaunākajiem ģenētiskajiem pētījumiem ir izdalīta vēl viena suga - Pireneju ģemze, kurai ir 3 pasugas, bet ģemzei mūsdienās ir 7 pasugas.[1][2] Pireneju ģemze no ģemzes nodalījusies pirms apmēram 280 000 gadiem pleistocēna beigās.[2]
Ģemzes ir vidēji lieli dobradži. Tēviņi ir lielāki nekā mātītes. Lai arī abas sugas ir apmēram vienādi lielas, ģemze ir nedaudz masīvāka nekā Pireneju ģemze. Ģemzes tēviņš var sasniegt 62 kg masu,[3] bet Pireneju ģemzes tēviņš 50 kg.[4] Abiem dzimumiem ir taisni, īsi ragi, kuriem galos ir neliels izliekums uz atpakaļu. Tēviņu ragi ir nedaudz masīvāki nekā mātītēm. Vasarā kažoks ir sarkanbrūns, bet ziemā tas kļūst tumši brūns, gandrīz melns.
Ģemzes mājo kalnos, vasarā uzturoties augstkalnu pļavās virs 1800 metriem virs jūras līmeņa, bet ziemā nolaižoties nedaudz zemāk līdz 1100 metriem virs jūras līmeņa.[3][4] Mātītes vasaras periodā dzīvo nelielos ģimeņu baros, bet ziemā ģimenes apvienojas lielākā barā.[5] Pavasarī, kad dzimst mazuļi, mātīte pamet baru, lai dzemdētu vientulībā. Parasti piedzimst viens mazulis, bet samērā bieži piedzimst dvīņi vai pat trīnīši. Drīz pēc piedzimšanas mazās ģemzes spēj sekot mātei un māte atgriežas barā. Pieaugušie tēviņi galvenokārt ir vientuļnieki, pievienojoties baram tikai riesta laikā.[4]
Ģemzes, ģemžu ģints (Rupicapra) ir kazu apakšdzimtas (Caprinae) ģints, kas apvieno 2 mūsdienās dzīvojošas sugas. Pireneju ģemze (Rupicapra pyrenaica) sastopama Eiropas dienvidrietumos - Pirenejos, Kantabrijas kalnos un Apenīnu kalnos. Otras sugas ģemzes (Rupicapra rupicapra) izplatība ir lielāka, kas sākas ar Eiropas centrālo daļu - Alpiem un Balkāniem areāla rietumos, turpinoties austrumu virzienā uz Turciju un Kaukāzu.
Rupicapra is een geslacht van zoogdieren uit de familie der holhoornigen (Bovidae).
In de recent uitgebrachte taxonomische indelingen van Wilson & Mittermeier (2011) en Groves & Grubb (2011) worden zes soorten binnen dit geslacht onderscheiden. Hierin wordt Rupicapra rupicapra verder onderverdeeld in vier ondersoorten.[1][2]
Een alternatieve indeling is die van Wilson & Reeder (2005). In hun Mammal Species of the World, een iets oudere, maar invloedrijke publicatie werden twee soorten onderscheiden. Hierin golden alleen de gems (Rupicapra rupicapra) en Pyrenese gems (Rupicapra pyrenaica) als aparte soorten.[3]
Bronnen, noten en/of referentiesRupicapra is een geslacht van zoogdieren uit de familie der holhoornigen (Bovidae).
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Kozica[2] (Rupicapra) – rodzaj ssaków z rodziny wołowatych obejmujący gatunki:
Kozica (Rupicapra) – rodzaj ssaków z rodziny wołowatych obejmujący gatunki:
kozica południowa (Rupicapra pyrenaica) kozica północna (Rupicapra rupicapra)Rupicapra (po slovensky kamzík) je rod turovitých.
Rod Rupicapra:
Systém s vyššie uvedenými 2 veľkými druhmi (t.j. kamzík vrchovský v širšom zmysle a kamzík stredozemný) platil ako bežný systém do roku 2011, odvtedy sa v literatúre paralelne vyskytujú dva systémy - buď naďalej systém s vyššie uvedenými 2 druhmi alebo po novom systém s vyššie uvedenými 6/7 druhmi (t.j. kamzík vrchovský v užšom zmysle, (?)kamzík balkánsky, kamzík rumunský, R. asiatica, kamzík pyrenejský, kamzík abruzský a kamzík kantaberský).
Ako vidno, ak sa (tak ako v minulosti) kamzík stredozemný zaradí pod kamzíka vrchovského (v širšom zmysle), tak sa rod Rupicapra stáva zhodným s druhom kamzík vrchovský (za predpokladu, že sa ignorujú prípadné vyhynuté druhy).
Zdroje tejto kapitoly: [1][2][3][4][5][6][7]
Rupicapra (po slovensky kamzík) je rod turovitých.
Gemsar (Rupicapra)[1] är ett släkte av däggdjur. Gemsarna ingår i familjen slidhornsdjur.[1]
Kladogram enligt Catalogue of Life[1] och Wilson & Reeder (2005)[2]:
Pyreneisk gems (Rupicapra pyrenaica)
Gems (Rupicapra rupicapra)
Çengel boynuzlu dağ keçisi (Latince: Rupicapra rupicapra, diğer adları: Kırkeçi, Yaban Keçisi), Türkiye'de Kuzeydoğu, Doğu Anadolu ve Toroslar'ın doğusunda yaşayan keçi türüdür.[1]
Boyu 90–120 m, kuyruğu 6–10 cm ve ağırlığı 35–50 kg'dır. Yüzünün altından aşağı kızmı daha açık ve soluk renktedir. Ağız kenarından gözlerinin arkasına kadar uzanan geniş siyah bir bant vardır. Boynuzları alından dik olarak çıkar. 15–20 cm dik devam ettikten sonra geriye doğru 7–8 cm kadar kıvrılır. Boynuzun tam şeklini alması üçüncü yıl gerçekleşir. Erkek ve dişisinde de boynuz vardır. Ayak tabanlarındaki yumuşak yastıklar sayesinde çok dik kayalara bile tırmanabilirler.[1]
Türkiye'deki yayılış alanları dışında; İspanya, Fransa, İtalya, Balkanlar'ın bir bölümü, Arnavutluk,İsviçre, Avusturya, Çek Cumhuriyeti, Slovakya, Polonya, Bulgaristan, Kafkasya ve Romanya' da yaşamaktadırlar.[1]
Besin maddesi bol olan alçak yerleri sevmekle birlikte insan baskısından dolayı yüksek dağlara sığınırlar. Yaz aylarında çıplak, kayalık ve orman sınırının üstündeki dağlık alanları tercih ederler. Kışları ise daha alçak, derin , otlu ve ağaçlıklı vadilerde yaşarlar.[1]
Ekim ve Kasım ayları çiftleşme mevsimidir. Dişiler 21 haftalık bir gebelik sonrasında 1 veya 2 yavru doğurur. Genç keçiler 3 yaşına gelince çiftleşebilirler. 12-18 yıl kadar yaşarlar.[1]
Çengel boynuzlu dağ keçisi
Yayılış alanı
Yaban keçisi sürüsü, Piz Beveri dağı, İsviçre
Çengel boynuzlu dağ keçisi (Latince: Rupicapra rupicapra, diğer adları: Kırkeçi, Yaban Keçisi), Türkiye'de Kuzeydoğu, Doğu Anadolu ve Toroslar'ın doğusunda yaşayan keçi türüdür.
Нерідко рід (а частіше — його вид Rupicapra rupicapra) називають «скельницею», або «сарною гірською» (Маркевич, Татарко, 1983), що відбиває особливість поширення козиць у скельних місцевостях, у гірських країнах: Піренеї, Альпи, Карпати, Кавказ.
Рід представлений у сучасній фауні світу двома видами:
У 17-19 ст. козиця звичайна була відома у багатьох частинах Карпатської гряди, і ще на поч. 20 ст. її відмічали для території Буковини. Наразі проводяться підготовчі роботи з реакліматизації цього мисливського виду ссавців в українській частині Східних Карпат.
Rupicapra là một chi động vật có vú trong họ Bovidae, bộ Artiodactyla. Chi này được de Blainville miêu tả năm 1816.[1] Loài điển hình của chi này là Capra rupicapra Linnaeus, 1768.
Chi này gồm các loài:
Phương tiện liên quan tới Rupicapra tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết về chủ đề Bộ Guốc chẵn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Rupicapra là một chi động vật có vú trong họ Bovidae, bộ Artiodactyla. Chi này được de Blainville miêu tả năm 1816. Loài điển hình của chi này là Capra rupicapra Linnaeus, 1768.
臆羚属（学名：Rupicapra），是牛科羊亚科的一属，包括臆羚和比利牛斯臆羚两种。
这是一篇與哺乳动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
샤무아속(Rupicapra)은 소과 영양아과에 속하는 포유류 하위 분류군이다. 2종의 현존하는 종을 포함하고 있다.[1] 한 종은 알프스산양(또는 샤무아)으로 중부와 남부 유럽, 터키 그리고 아시아 남서부 캅카스 지방의 산악 지대에서 발견된다. 나머지 종은 피레네산양으로 자연 서식지는 유럽 남서부 피레네 산맥이다. 2014년 더럼 대학교의 연구를 통해, 전 세계 온난화와 기후 변화의 영향으로 개체 수가 감소하고 있음이 밝혀졌다.[2]
다음은 2019년 주라노(Zurano) 등의 연구에 기초한 양족의 계통 분류이다.[3]
양족
.jpg)
_Lessinia_VR_Italy_2013-04-01_photo_CTG_ACA_LESSINIA_Paolo_Villa_0072sp5.jpg)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
Wikimedia Commons har media som rör 
Wikispecies har information om 
