dcsimg

Associations ( Inglês )

fornecido por BioImages, the virtual fieldguide, UK
Animal / parasite / endoparasite
larva of Sarcophaga nigriventris endoparasitises moribund Nicrophorus

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
BioImages
projeto
BioImages

Burying or sexton beetles (Nicrophorus) ( Inglês )

fornecido por EOL authors
Burying or sexton beetles (Nicrophorus) belong to the family Silphidae (carrion beetles); the alternative generic name, Necrophorus, is an emendation by Carl Peter Thunberg (1789) of Fabricius's original name and is not valid. Pearson (1) described a fossil of N. humator dating around 10,500 years in 1962.

Most burying beetles are black with red markings on the elytra (forewings). They have large, club-like antennae.

Chemoreceptors on the antennae can detect a dead bird, mouse or other small animal from a long distance. After finding a carcass, male beetles fight males and females fight females until the winning pair (usually the largest) remains. If a lone beetle finds a carcass, it can continue alone and await a partner. Single males attract mates by releasing a pheromone from the tip of the abdomen. Females can raise a brood alone, fertilizing her eggs using sperm stored from previous matings. The beetles must bury the carcass to get it out of the way of other burying beetles, as well as bluebottles, ants and other potential competitors. The prospective parents begin to dig a hole below the carcass. They cover the animal with antibacterial and antifungal oral and anal secretions to slow the decay of the carcass and stop the smell of rotting flesh from attracting competition. The carcass is formed into a ball and the fur or feathers are stripped away and used to line and reinforce the crypt, where the carcass will stay until the flesh has been completely consumed. The burial process can take around 8 hours. Several pairs of beetles may cooperate to bury large carcasses and then raise their broods communally.

The female lays eggs in the soil around the crypt. The small, white larvae hatch after a few days and move into a pit in the carcass that the parents have created. The larvae can feed themselves, also but beg for food from both parents (2). The parents digest the flesh and regurgitate liquid food for the larvae to feed on. This probably speeds up larval development. It is thought that the parent beetles can produce secretions from head glands that have anti-microbial activity, which inhibit the growth of bacteria and fungi on the corpse (3).

At an early stage, the parents may cull their young, so that there are enough larvae to feed on the available food. If there are too many young, they will all be underfed and will develop less quickly, so they have less chance of surviving to adulthood. If there are too few young, the resulting adults will be large but the parents could have produced more of them. The most successful beetle parents will achieve a good balance between the size of offspring and the number produced. This method of brood size regulation may be the result of the eggs being laid before the female can gauge the size of the carcass and hence how many larvae it can provision. The adults continue to protect the larvae, which take several days to mature, until the final-stage larvae migrate into the soil and pupate, transforming into fully formed adults.

The genus has 68 valid, extant species, but there are a few undescribed species and synonyms.

The American burying beetle (N. americanus) has been on the U.S. endangered species list since 1989.

licença
cc-by-3.0
direitos autorais
Olingo
autor
(Olingo)
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL authors

Totengräber (Käfer) ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Die Totengräber der Gattung Nicrophorus, nach mittlerweile ungültiger Nomenklatur auch als Necrophorus bekannt, gehören zu den bekanntesten Nutzern vom Aas kleinerer Tiere. Es handelt sich dabei um Käfer (Coleoptera) der Familie der Aaskäfer (Silphidae).

Fortpflanzung und Entwicklung der Totengräber

Sie nutzen das Aas vor allem für die Versorgung ihrer Brut. Nicrophorus-Arten sind räuberisch und leben vor allem von Fliegen- und Mückenlarven, die größte heimische Art (Nicrophorus germanicus) jagt allerdings auch größere Käfer, darunter den bekannten Mistkäfer (Geotrupes spec.). Neben der räuberischen Ernährung wird auch von den Adulten frisches Aas gefressen.

Die Fortpflanzungszeit der meisten Totengräber wie N. vespilloides, N. vespillo und N. humator beginnt bereits im Mai, N. investigator beginnt damit jedoch erst im August. Beide Geschlechter der Tiere werden vom Aasgeruch kleiner Tierleichen angelockt und finden sich entsprechend gemeinsam dort ein. Zuerst angekommene Männchen beginnen sofort damit, den Kadaver oberflächlich einzugraben. Danach beginnen sie mit einer Verhaltensweise, die als „Sterzeln“ bezeichnet wird. Dabei wird das Abdomen in die Höhe gestreckt und auf- und abbewegt, währenddessen wird das normalerweise verdeckte letzte Abdominalsegment gezeigt. Diese sterzelnden Männchen sind für Artgenossen ebenso attraktiv wie das Aas selbst. Treffen mehrere Käfer gleichzeitig am Kadaver ein, kommt es zu Kämpfen, bei denen der unterlegene Käfer das Feld räumt. Eintreffende Weibchen dagegen sind willkommen.

 src=
Totengräber und Larve aus Brehms Tierleben

Gemeinsam unterhöhlt das Totengräberpärchen den Kadaver, sodass dieser einsinkt. Danach wird ein schräger Gang ins Erdreich angelegt und der Kadaver hinterhergezogen. Durch dieses Hineinzwängen in den Gang und das stetige Ziehen der Käfer wird die Leiche mehr und mehr abgerundet. Nicrophorus humator vergräbt dabei das Tier bis zu sieben Zentimeter tief, bei Nicrophorus vespilloides wird es nur locker unter die Laubschicht gebracht. Die Eiablage erfolgt in ein oder mehrere Gänge in die Erde, niemals direkt am Aas. Danach frisst das Weibchen ein Loch in die Aaskugel und markiert das Aas durch flüssige Exkremente.

Die geschlüpften Käferlarven sammeln sich in dem von der Mutter geschaffenen Loch im Kadaver und vergrößern dieses. Erst nach der zweiten Häutung fressen sich die Larven ins Innere der Kugel hinein. Besonders nach der ersten Häutung werden die Larven dabei von ihrer Mutter gefüttert, da sie aufgrund ihrer noch weichen Mundwerkzeuge nicht in der Lage sind, selbst Nahrung aufzunehmen. Gegen Ende der Larvalentwicklung verlassen die Larven das Aas und verteilen sich in einem Umkreis von etwa 30 Zentimetern rund um die Bruthöhle zur Verpuppung. Dies wird eingeleitet durch den Bau der Puppenwiege, die durch stundenlanges Rotieren der Larve um die eigene Achse entsteht. Die Arten, die bereits früh im Jahr mit der Fortpflanzung beginnen, beenden bereits im gleichen Jahr ihre Entwicklung und überwintern als adulte Tiere. Arten mit später Fortpflanzung überwintern als Puppen und vollenden ihre Entwicklung im folgenden Jahr. Bei allen Arten dauert es nach dem Schlüpfen der Imagines etwa 14 Tage bis zur Geschlechtsreife.

Arten der Totengräber

 src=
Schwarzer Totengräber (Nicrophorus humator)
 src=
Nicrophorus americanus

Weltweit gibt es etwa 70 Arten der Gattung,[1] die über Eurasien und Nordamerika verbreitet sind.

In Europa sind folgende 13 Arten bekannt:[2]

Der Gemeine Totengräber (Nicrophorus vespillo) ist die einzige Art, die sowohl in Nordamerika als auch in Eurasien anzutreffen ist. In Nordamerika kommen zudem diese Arten vor:

Einzelnachweise

  1. Gattung im ITIS
  2. Fauna Europaea. Abgerufen am 11. März 2021.
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Totengräber (Käfer): Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Die Totengräber der Gattung Nicrophorus, nach mittlerweile ungültiger Nomenklatur auch als Necrophorus bekannt, gehören zu den bekanntesten Nutzern vom Aas kleinerer Tiere. Es handelt sich dabei um Käfer (Coleoptera) der Familie der Aaskäfer (Silphidae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Көркоолор ( Quirguiz )

fornecido por wikipedia emerging languages
 src=
Nicrophorus americanus.

Көркоолор (лат. Nicrophorus) — коңуздардын бир уруусу, буларга кара көркоо (лат. N. germanicus) кирет.

Колдонулган адабияттар

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia жазуучу жана редактор
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Көркоолор: Brief Summary ( Quirguiz )

fornecido por wikipedia emerging languages
 src= Nicrophorus americanus.

Көркоолор (лат. Nicrophorus) — коңуздардын бир уруусу, буларга кара көркоо (лат. N. germanicus) кирет.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia жазуучу жана редактор
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Burying beetle ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Burying beetles or sexton beetles, genus Nicrophorus, are the best-known members of the family Silphidae (carrion beetles). Most of these beetles are black with red markings on the elytra (forewings). Burying beetles are true to their name—they bury the carcasses of small vertebrates such as birds and rodents as a food source for their larvae, this makes them carnivorous.[2] They are unusual among insects in that both the male and female parents take care of the brood.[3]

The genus name is sometimes spelled Necrophorus in older texts: this was an unjustified emendation by Carl Peter Thunberg (1789) of Fabricius's original name, and is not valid under the ICZN.

The American burying beetle (Nicrophorus americanus) was on the U.S. endangered species list since 1989 but is now listed as endangered. This species was native to 35 U.S. states but now is only known to exist in 9.[4]

Reproduction

Burying beetles have large club-like antennae equipped with chemoreceptors capable of detecting a dead animal from a long distance.[5] After finding a carcass (most usually that of a small bird or a mouse), beetles fight amongst themselves (males fighting males, females fighting females) until the winning pair (usually the largest) remains. If a lone beetle finds a carcass, it can continue alone and await a partner. Single males attract mates by releasing a pheromone from the tip of their abdomens. Females can raise a brood alone, fertilizing her eggs using sperm stored from previous copulations.[6] The carcass must be buried by the beetle(s) to get it out of the way of potential competitors, which are numerous. Burying beetle life cycle The prospective parents begin to dig a hole below the carcass. While doing so, and after removing all hair from the carcass, the beetles cover the animal with antibacterial and antifungal oral and anal secretions, slowing the decay of the carcass and preventing the smell of rotting flesh from attracting competition.[2] The carcass is formed into a ball and the fur or feathers stripped away and used to line and reinforce the crypt, also known as a nursery, where the carcass will remain until the flesh has been completely consumed.[7] The burial process can take around 8 hours. Several pairs of beetles may cooperate to bury large carcasses and then raise their broods communally.[8]

The female burying beetle lays eggs in the soil around the crypt.[9] The larvae hatch after a few days and move into a pit in the carcass which the parents have created. Although the larvae are able to feed themselves, both parents also feed the larvae in response to begging: they digest the flesh and regurgitate liquid food for the larvae to feed on, a form of progressive provisioning.[7] This probably speeds up larval development.[10] It is also thought the parent beetles can produce secretions from head glands that have anti-microbial activity, inhibiting the growth of bacteria and fungi on the vertebrate corpse.[11]

The adult beetles continue to protect the larvae, which take several days to mature. Many competitors make this task difficult, e.g. bluebottles and ants or burying beetles of either another or the same species.[12] Throughout the entirety of the larva's development, the parents fight off these competitors all the while maintaining an ideal nursery inside the carcass for their offspring.[6] The final-stage larvae migrate into the soil and pupate, transforming from small white larvae to fully formed adult beetles.[2]

Aside from eusocial species such as ants and honey bees, parental care, particularly biparental care, is quite rare among insects, and burying beetles are remarkable exceptions.[7]

Infanticide

Burying beetles are known to commit infanticide at an early stage, which is also known as culling their young. This infanticide functions to match the number of larvae to the size of the carcass so that there is enough food to go around.[13] If there are too many young, they will all be underfed and will develop less quickly, reducing their chances of surviving to adulthood. If there are too few young, the resulting adult beetles will be large but the parents could have produced more of them.[3] The most successful beetle parents will achieve a good balance between the size of offspring and the number produced. This unusual method of brood size regulation might be the result of the eggs being laid before the female has been able to gauge the size of the carcass and hence how many larvae it can provision.[13]

Conservation

As of 2020, burying beetles were reclassified from the endangered category to threatened by the Fish and Wildlife Service. Even though this species is not in particular danger of extinction, it is still consistently affected by ongoing environmental threats such as land use for agriculture.[14] Burying beetles are important to the ecosystem and aid in nutrient recycling by burying dead animals. This allows for the nutrient rich carcass to be recycled by the system.[15]

Species

N. germanicus
N. humator
N. investigator
N. vespillo
N. vespilloides
N. vestigator

As of 2006 there are over 60 valid, extant species in the genus Nicrophorus although a few undescribed species and synonyms remain to be worked up.

Fossils

A fossil of N. humator dating around 10,500 years was reported in 1962 by Pearson.[17] An extinct unnamed member of the genus is known from the Late Cretaceous Cenomanian aged Burmese amber of Myanmar, around 99 million years old.[18][19]

References

  1. ^ GBIF: Nicrophorus Fabricius, 1775 (retrieved 13 January 2020)
  2. ^ a b c Scott, Michelle Pellissier (January 1998). "THE ECOLOGY AND BEHAVIOR OF BURYING BEETLES". Annual Review of Entomology. 43 (1): 595–618. doi:10.1146/annurev.ento.43.1.595. ISSN 0066-4170.
  3. ^ a b Trumbo, Stephen T. (1990). "Reproductive Benefits of Infanticide in a Biparental Burying Beetle Nicrophorus orbicollis". Behavioral Ecology and Sociobiology. 27 (4): 269–273. ISSN 0340-5443. JSTOR 4600477.
  4. ^ "Federal Register :: Request Access". unblock.federalregister.gov. Retrieved 2023-04-25.
  5. ^ Canada, Environment and Climate Change (10 October 2012). "American burying beetle (Nicrophorus americanus): COSEWIC assessment and status report 2011". www.canada.ca. Retrieved 2023-04-25.
  6. ^ a b Benowitz, Kyle M.; Moore, Allen J. (December 2016). "Biparental care is predominant and beneficial to parents in the burying beetle Nicrophorus orbicollis (Coleoptera: Silphidae)". Biological Journal of the Linnean Society. 119 (4): 1082–1088. doi:10.1111/bij.12830. PMC 5181846. PMID 28025585.
  7. ^ a b c Smiseth, P. T. (July 2004). "Behavioral dynamics between caring males and females in a beetle with facultative biparental care". Behavioral Ecology. 15 (4): 621–628. doi:10.1093/beheco/arh053. ISSN 1465-7279.
  8. ^ Muller, J. K. (March 2003). "Nestmate recognition in burying beetles: the "breeder's badge" as a cue used by females to distinguish their mates from male intruders". Behavioral Ecology. 14 (2): 212–220. doi:10.1093/beheco/14.2.212. ISSN 1465-7279.
  9. ^ Canada, Environment and Climate Change (10 October 2012). "American burying beetle (Nicrophorus americanus): COSEWIC assessment and status report 2011". www.canada.ca. Retrieved 2023-04-25.
  10. ^ EGGERT, ANNE-KATRIN; REINKING, MARTINA; MÜLLER, JOSEF K (January 1998). "Parental care improves offspring survival and growth in burying beetles". Animal Behaviour. 55 (1): 97–107. doi:10.1006/anbe.1997.0588. ISSN 0003-3472.
  11. ^ Duarte, Ana; Rebar, Darren; Hallett, Allysa C.; Jarrett, Benjamin J. M.; Kilner, Rebecca M. (24 November 2021). "Evolutionary change in the construction of the nursery environment when parents are prevented from caring for their young directly". Proceedings of the National Academy of Sciences. 118 (48). doi:10.1073/pnas.2102450118. ISSN 0027-8424.
  12. ^ Trumbo, Stephen T.; Valletta, Richard C. (April 2007). "The Costs of Confronting Infanticidal Intruders in a Burying Beetle". Ethology. 113 (4): 386–393. doi:10.1111/j.1439-0310.2006.01326.x. ISSN 0179-1613.
  13. ^ a b Bartlett, J. (September 1987). "Filial cannibalism in burying beetles". Behavioral Ecology and Sociobiology. 21 (3): 179–183. doi:10.1007/bf00303208. ISSN 0340-5443.
  14. ^ "Federal Register :: Request Access". unblock.federalregister.gov. Retrieved 2023-04-25.
  15. ^ "This Beetle Lays its Eggs in Dead Mice Carcasses and then Covers Them With Mucus – But it's Endangered and Important". The Equation. 5 September 2018. Retrieved 2023-04-26.
  16. ^ "A Bit of Good Luck: A New Species of Burying Beetle from the Solomon Islands Archipelago". Science Daily. 21 June 2013.
  17. ^ Sikes, Derek S.; Madge, Ronald B. & Newton, Alfred F. (29 August 2002). "A catalog of the Nicrophorinae (Coleoptera: Silphidae) of the world" (PDF). Zootaxa. 65 (1): 1–304. doi:10.11646/zootaxa.65.1.1. Archived from the original (PDF) on 2006-09-10.
  18. ^ Cai, Chen-Yang; Thayer, Margaret K.; Engel, Michael S.; Newton, Alfred F.; Ortega-Blanco, Jaime; Wang, Bo; Wang, Xiang-Dong; Huang, Di-Ying (30 September 2014). "Early origin of parental care in Mesozoic carrion beetles". Proceedings of the National Academy of Sciences. 111 (39): 14170–14174. doi:10.1073/pnas.1412280111. ISSN 0027-8424. PMC 4191754. PMID 25225362.
  19. ^ Toussaint, Emmanuel F. A.; Condamine, Fabien L. (April 2016). "To what extent do new fossil discoveries change our understanding of clade evolution? A cautionary tale from burying beetles (Coleoptera: Nicrophorus)". Biological Journal of the Linnean Society. 117 (4): 686–704. doi:10.1111/bij.12710.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Burying beetle: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Burying beetles or sexton beetles, genus Nicrophorus, are the best-known members of the family Silphidae (carrion beetles). Most of these beetles are black with red markings on the elytra (forewings). Burying beetles are true to their name—they bury the carcasses of small vertebrates such as birds and rodents as a food source for their larvae, this makes them carnivorous. They are unusual among insects in that both the male and female parents take care of the brood.

The genus name is sometimes spelled Necrophorus in older texts: this was an unjustified emendation by Carl Peter Thunberg (1789) of Fabricius's original name, and is not valid under the ICZN.

The American burying beetle (Nicrophorus americanus) was on the U.S. endangered species list since 1989 but is now listed as endangered. This species was native to 35 U.S. states but now is only known to exist in 9.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Escarabajo enterrador ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Los escarabajos enterradores o necróforos (el segundo nombre es un cultismo procedente del griego: necróforo, ra. [νεκροφόρος, transportador de cadáveres]) es el nombre más popular en español de unos coleópteros de la familia Silphidae, conocidos comúnmente como gran escarabajo carroñero, escarabajo enterrador americano o coleóptero enterrador.

Hay dos subfamilias de necróforos comúnmente llamadas en español «escarabajo enterrador»: la Silphinae y la Nicrophorinae. A los Nicrophorinae se los conoce como escarabajos sacristán. El número de especies es relativamente pequeño, alrededor de doscientas. Son más comunes en las regiones templadas, aunque se conocen algunas especies endémicas tropicales. Ambas familias se alimentan de materia orgánica en descomposición, como los animales muertos. De aquí la importancia para el entomólogo forense, quien a partir de su llegada a un cadáver, puede obtener datos del intervalo post mortem. Las familias de necróforos difieren en la forma del cuidado de sus crías, ya que pueden permanecer con su descendencia durante todo su desarrollo.

Taxonomía, evolución y etimología

La familia Silphidae pertenece al orden Coleoptera. Se les conoce como escarabajos de la carroña o escarabajos enterradores porque se alimentan de carroña, hongos, y estiércol. Agyrtidae fue la última familia en ser separada del grupo.

Estos escarabajos incluyen dos subfamilias, Silphinae y Nicrophorinae. Sus largas antenas se componen de 11 segmentos, distinguiéndose por su cambio de forma más gradual en los Silphinae. Las subfamilias también difieren en el comportamiento parental. Los miembros de la subfamilia Silphinae muestran poca o ninguna atención a sus crías y se reproducen en carroña de gran tamaño. En cambio, los Nicrophorinae crían en carroña de pequeños animales, entierran su comida, y además cuidan de sus crías de manera bi-parental. Hay aproximadamente 183 especies de esta familia, que se encuentran en todo el mundo, aunque son más frecuentes en la región templada. Nicrophorus americanus, conocido como el escarabajo enterrador americano, es una especie en peligro de extinción.

Los fósiles más antiguos de escarabajos datan de hace más de 265 millones de años, concretamente del período Pérmico, aunque el fósil de sílfido más antiguo es el de N. humator, datado en hace alrededor de 10.500 años, descrito en 1962 por Pearson. Los investigadores han encontrado que las especies con mejor capacidad de vuelo de este grupo se alimentan de cadáveres de vertebrados, mientras que las especies no voladoras se alimentan de invertebrados del suelo. También se sabe que la producción de huevos aumentó con la pérdida del vuelo, debido a un suministro de alimentos más limitado.

La palabra "silphido" o "sílfide", aparece por primera vez en el siglo XVI en las obras de Paracelso y se refiere a cualquier raza de espíritus que habitan en el aire. Se describen como mortales, aunque carecen de alma. La palabra también se relaciona con la palabra latina sylva, que significa "delgada, muchacha agraciada" y la palabra griega que significa "ninfa de la luz, de movimientos airosos".

Diversidad y distribución

Los escarabajos Silphidae tienen presencia en todos los hábitats, aunque son más abundantes en las zonas templadas. La diversidad también es mayor en la zona templada y son muy poco frecuentes en los trópicos, aunque hay especies endémicas de esa región. Se cree que las hormigas, moscas y otros carroñeros compiten ventajosamente con los escarabajos en estas regiones. Varían en tamaño entre 7 y 45 mm.

Hay alrededor de 46 especies diferentes de Silphidae en América del Norte, que incluyen a Heterosilpha ramosa, Necrodes surinamensis, Necrophila americana, Nicrophorus americanus, Nicrophorus carolinus, Nicrophorus investigador, Nicrophorus marginatus, Nicrophorus orbicollis, Nicrophorus tomentosus, Oiceoptoma inaequale, Oiceoptoma noveboracense, Oiceoptoma rugulosum, Thanatophilus lapponicus. Una especie localizada en el Reino Unido es la Oiceoptoma thoracicum.

La subfamilia Nicrophorinae tiene una distribución más reducida que Silphinae.

Algunas familias que habitan en zonas tropicales son Diamesus de Asia y Australia, Ptomophila en Australia y en México Nicrophorus marginatus, Nicrophorus mexicanus (en la Ciudad de México), Nicrophorus olidus (región neotropical), y Nicrophorus quadrimaculatus (zona neotropical: desde Chiapas hasta Panamá).

Desarrollo

Los Silphidae experimentan un desarrollo holometabólico. El desarrollo de la subfamilia Silphinae avanza a un ritmo más lento que en Nicrophorinae. El ciclo de vida de los Silphinae tarda aproximadamente de veintiséis a cincuenta y ocho días para pasar de huevo a adulto. El desglose de este proceso es esencial para los entomólogos forenses. El ciclo toma de dos a siete días después de puesto el huevo para ser incubado. Las larvas se desarrollaran a través de tres estadios en la carroña, que duran de diez a treinta días. Después de ese período de tiempo se termina el tercer estadio, y las larvas se aventuran lejos de los restos para pupar. La pupación, dura de catorce a veintiún días, y es la parte principal de la metamorfosis, en la que se produce un cambio radical. Durante esta fase, las alas se desarrollan completamente y alcanzan la madurez sexual, iniciando la etapa de imago o adulto, a partir de la que se repite el ciclo. El ciclo de los Nicrophorinae es generalmente más rápido. La oviposición se realiza cerca de la carroña y lleva entre doce y cuarenta y ocho horas para que los huevos eclosionen en larvas. La cantidad de comida y el cuidado de los padres contribuyen a determinar la longitud de la fase larvaria. La pupación en esta subfamilia dura de seis a ocho días y se completa en el suelo. El Nicrophorinae adulto saldrá de la tierra (de ahí que se llama enterrador), iniciando la búsqueda de comida y de un compañero.

Reproducción

Los Nicrophorinae son bien conocidos por la costumbre de localizar un cadáver y enterrarlo, además de escarbar debajo de este. Al parecer, el comportamiento de enterrar la carroña ha evolucionado para evitar la competencia de otros insectos tales como las larvas de mosca. Se ha observado que la cooperación de los dos escarabajos padres conduce al éxito de la cría. Lo más probable es que una pareja reproductora trabaje conjuntamente, pero se dan casos en los que grandes escarabajos carroñeros machos tratan de seguir apareándose emitiendo feromonas. De esta manera, engendrarán más hijos, pero el éxito reproductivo de la primera hembra disminuye notablemente. A veces, cuando hay una gran probabilidad de que el cadáver genere una intensa competencia con las moscas, se produce la cría comunal. En estas circunstancias parece darse una tregua entre las hembras que normalmente compiten por los machos, y el comportamiento cooperativo se extiende a las hembras que cuidan a las crías de otros escarabajos. Cuando hay muchos escarabajos y se compite por la carroña, se produce una lucha de parejas, y la pareja que pierde será expulsada de la carroña y si se han establecido huevos, estos serán eliminados, por lo que la nueva hembra podrá asegurar su descendencia.

Comportamiento y ecología; alimentación

Los adultos de Silphidae se alimentan de manera saprofágica, lo que significa que se alimentan de materia en descomposición. Los escarabajos colonizan la carroña durante las cuatro etapas de la descomposición: cadáveres frescos, hinchados, descompuestos y secos. Las fases principales de la descomposición para los adultos son la hinchazón y la descomposición. Las larvas de Silphidae habitan principalmente durante las etapas de descomposición y secado de la carroña. La fuente primaria de alimento para la subfamilia de los Silphinae es la masa de detritus de los gusanos presentes en la carroña. Los Nicrophorinae colonizara el cuerpo cuando comienza a descomponerse con el fin de evitar la competencia con los gusanos. Si hay una masa suficientemente grande, el gusano colonizará la carroña. El cuidado de los padres en esta subfamilia consiste en que los escarabajos adultos regurgitan la comida en la boca de las larvas hasta que estén maduras. Los Silphinae colonizan los cadáveres más tarde, durante el proceso de descomposición, y los adultos se alimentan de la masa de gusanos, a veces dejando poca evidencia de los citados gusanos para poder estimar un intervalo post mortem. En el caso del sacristán o del escarabajo enterrador, el Nicrophorinae, los adultos pueden enterrar los cadáveres de animales pequeños y ponen sus huevos en él. En algunas especies, se realiza una ligera depresión en el detritus de maduración de las larvas, de la que los escarabajos adultos se alimentan y en la que se protegen. En las dos subfamilias, las larvas comen materia orgánica en descomposición, mientras que los adultos consumen principalmente los gusanos. Las moscas son el principal competidor de los Silphiade por los detritus. Si un cadáver está infestado de gusanos, muchos de los Nicrophorinae abandonarán el cadáver, mientras que los miembros de Silphinae se alimentarán de las larvas.

Defensa

Los escarabajos tienen muchas armas diferentes disponibles para protegerse contra los ataques de depredadores. Los miembros de Silphidae tienen muchas modificaciones diferentes que les permiten prosperar en diferentes nichos ecológicos, incluyendo advertencias de color, defensas químicas y cuidado parental. Los escarabajos Silphidae suelen ser de color oscuro, combinando tonalidades en oro, negro y marrón. Esta coloración oscura les permite camuflarse en su entorno. Una especie de Silphidae utiliza un medio físico de la defensa. Así, Oiceoptoma inaequalis sacude sus élitros (alas endurecidas) sobre su espalda cuando vuela. La parte posterior de los élitros son de color azul brillante y cuando se exponen hacen que el escarabajo parezca mucho más grande. Después de aterrizar, el escarabajo pliega sus alas y el color azul desaparece. Muchos Silphidae tienen coloración naranja brillante en su élitros, que puede servir como una advertencia a otros depredadores. Algunos de estos escarabajos secretan una sustancia química a partir de una glándula rectal que consiste en ácidos alifáticos y alcoholes terpénicos. La secreción tiene un fuerte mal olor y puede ser un irritante tópico para las Blattodea (cucarachas) y las Diptera (moscas, mosquitos y tábanos). La especie Necrodes surinamensis expulsa esta secreción como un aerosol y puede girar el final de su abdomen para rociar en todas direcciones.

Locomoción y vuelo

Algunas de las características que definen a la clase Insecta es la posesión de tres pares de patas torácicas. Al igual que muchos otros órdenes de insectos, los escarabajos tienen garras al final de cada pata, llamadas tarsos, que les ayudan a caminar y trepar. Caminar es la forma primaria de la locomoción para los escarabajos Silphidae. Son capaces de recorrer grandes distancias para encontrar cadáveres para reproducirse y alimentarse de ellos. Los escarabajos también tienen dos pares de alas, los élitros y las alas traseras. Las alas posteriores son membranosas y se modifican para volar o nadar. Hay algunos Silphidae que son capaces de volar, pero otros han perdido esta capacidad a lo largo de la evolución. Cuando un animal muere, el sulfuro de hidrógeno y algunos compuestos cíclicos son liberados. Los Silphidae usan su sentido del olfato para localizar los cadáveres desde largas distancias mediante los quimiorreceptores de sus antenas, que están adaptadas para detectar estas sustancias químicas. A poca distancia, los órganos terminales de los palpos detectan los olores. Los escarabajos Silphidae suelen ser más activos durante la noche, lo que contribuye a reducir la competencia.

Competencia

La competencia de otros organismos de la carroña pone a los escarabajos en ventaja y en desventaja simultáneamente. La ventaja es que los principales competidores, las moscas, ponen huevos que se convierten en gusanos, que sirven de alimento para los Silphidae. La desventaja para el Nicrophorinae es que si el cadáver ya ha sido infestado por las larvas de mosca, ya no lo va a colonizar, retirándose de él. El Nicrophorinae se ha adaptado a estas situaciones y entierra el cadáver para ocultarlo de otros competidores cuando estos últimos no han llegado a colonizarlo. Con esta técnica, crean una fuente de alimento constante, disponible para aumentar las posibilidades de supervivencia de sus larvas.

Los Silphidae compiten por áreas. Si un invasor masculino domina al macho original, se aparea con la hembra original y engendran una nueva camada. Si un invasor femenino domina a la hembra original, también engendrará una nueva camada con el macho principal.

Relaciones con los seres humanos

Los Silphidae generalmente no se consideran una molestia para los seres humanos. Contribuyen al ciclo del medio ambiente poniendo sus huevos en la carroña, y sus larvas descomponen los desechos, lo que evita la acumulación de organismos muertos. La carroña se mantiene fuera de la vista y se evitan los malos olores cuando los Nicrophorinae entierran el cadáver bajo tierra. Esto también reduce la superficie donde las moscas ponen sus huevos, disminuyendo su proliferación.

Algunos Silphidae ocupan zonas habitadas por humanos y se convierten en plagas para la agricultura, mediante el uso de lks cultivos como una segunda fuente de nutrientes. El Aclypea opaca en Europa se alimenta de la remolacha, mientras que el Necrophila americana se puede alimentar de calabazas, espinacas y remolachas azucareras.

Con otros organismos

 src=
Ácaros foréticos en Nicrophorus sp.

Se sabe que los miembros de la familia Silphidae tienen relaciones mutualistas con otros organismos. Los Nicrophorinae tienen una relación mutua con los ácaros forética. Los ácaros del género Poecilochirus producen deutoninfas que se instalan en los Nicrophorinae y son transportados hasta la carroña. Una vez que llegan a la carroña, las deutoninfas dejan al escarabajo adulto y proceden a alimentarse de huevos de mosca cercanos y de larvas inmaduras. Los ácaros de los Nicrophorinae contribuyen a reducir la cantidad de competidores por la carroña. Con menos competencia, ambas especies son capaces de reproducirse con éxito.

Los Silphidae son conocidos por ser los anfitriones de nematodos juveniles. Los Vespilloides Nicrophorus están estrechamente relacionados con el parásito nematodo. Los parásitos pueden ser transmitidos fácilmente a otros especímenes durante la cópula.

La investigación forense

Los Silphidae son una de las varias familias de importancia forense en el orden Coleoptera. Se trata de una herramienta muy importante en la determinación de un intervalo post mortem, mediante la recopilación de la progenie de sílfidos del cadáver y la determinación del tipo de desarrollo. Sobre la base del número de estadios actuales y en qué etapa de desarrollo se encuentran, puede ser estimada la hora en la que ocurrió la muerte. Esto es muy útil en entomología forense, que enfatiza la utilización de los artrópodos como evidencia para ayudar a resolver crímenes. Muchos de los métodos en la determinación de las etapas de desarrollo son subjetivos. Afortunadamente, estudios recientes han encontrado una nueva forma de determinar en qué etapa de desarrollo se encuentran las larvas midiendo la anchura máxima del cráneo y otras áreas esclerotizadas de las larvas en lugar de medir solo la longitud, que está sujeta a cambios con cada larva, en particular en O. inaequale y en N. surinamensis, que son más robustas y tienen mayores variaciones de longitud respectivamente.

En términos de investigación futura, los Silphidae se estudian para encontrar estimaciones más exactas del índice post mortem (IPM) y las posibles formas de la muerte. Además, en el futuro, los entomólogos estudiarán el comportamiento social de los escarabajos con mayor detalle. Los miembros de la familia suelen ser Silphidae, el primero de los coleópteros en entrar en contacto con la carroña. Las larvas de Silphidae son depredadores oportunistas que se alimentan de huevos, larvas de dípteros, y del propio cadáver. Esto presenta un problema en la determinación del intervalo post mortem, porque los Silphidae son conocidos por erradicar otras especies de carroña. Mediante la eliminación de las primeras especies colonizadoras de Silphidae se podría dar un IPM correcto.

Bibliografía de referencia

  • Trumbo, Stephen T. & Shelly Tomas (1998) "Burying Beetles". College Liberal Arts and Sciences.
  • Trumbo, Stephen T. (19 de junio de 2009) "Age-related reproductive performance in the parental burying beetle, Nicrophorus orbicollis". College Liberal Arts and Sciences.
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Escarabajo enterrador: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Los escarabajos enterradores o necróforos (el segundo nombre es un cultismo procedente del griego: necróforo, ra. [νεκροφόρος, transportador de cadáveres]) es el nombre más popular en español de unos coleópteros de la familia Silphidae, conocidos comúnmente como gran escarabajo carroñero, escarabajo enterrador americano o coleóptero enterrador.

Hay dos subfamilias de necróforos comúnmente llamadas en español «escarabajo enterrador»: la Silphinae y la Nicrophorinae. A los Nicrophorinae se los conoce como escarabajos sacristán. El número de especies es relativamente pequeño, alrededor de doscientas. Son más comunes en las regiones templadas, aunque se conocen algunas especies endémicas tropicales. Ambas familias se alimentan de materia orgánica en descomposición, como los animales muertos. De aquí la importancia para el entomólogo forense, quien a partir de su llegada a un cadáver, puede obtener datos del intervalo post mortem. Las familias de necróforos difieren en la forma del cuidado de sus crías, ya que pueden permanecer con su descendencia durante todo su desarrollo.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Nécrophore ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Nicrophorus

Les nécrophores (genre Nicrophorus) regroupent des insectes dits « nécrophages », c'est-à-dire qui se nourrissent de cadavres. Ils enterrent les carcasses de petits vertébrés comme les oiseaux et les rongeurs, et s'en servent de source de nourriture pour leurs larves.

Ces insectes coléoptères sont de la super-famille des staphylinoïdés, et plus particulièrement de la famille des silphidés. Ils appartiennent au genre Nicrophorus (parfois anciennement Necrophorus).

 src=
Enterrer le cadavre (ici d'une musaraigne) est un moyen de limiter la concurrence avec les mouches et fourmis nécrophages.
 src=
Antennes en massues, tibias adaptés au pelletage

Description

 src=
Aspect du sol après enterrement d'un oiseau par des nécrophores

Toutes ces espèces de coléoptères (généralement noirs, ou noirs et orange), de 15 à 25 mm, qu'on peut trouver en grand nombre sous les cadavres (Reptiles ou Mammifères surtout) ont en commun de consommer la nécromasse animale. Leurs larves se nourrissent habituellement sur des cadavres d'animaux terrestres, mais quand l'occasion s'en présente aussi sur des cadavres de poissons ou d'autres organismes aquatiques posés sur le sol), travail qu'ils partagent souvent avec des fourmis et diptères nécrophages et autres dermestes ou acariens et insectes spécialisés dans la consommation des poils ou plumes (mites..).
Bien qu'elles soient relativement facile à piéger si ce n'est à observer, et bien qu'on leur reconnaisse des fonctions écosystémiques essentielles pour les équilibres écologiques ce sont des espèces encore assez peu étudiées dans une grande partie du monde, en zone tropicale notamment.

Il en existe diverses espèces, plus ou moins spécialisées.

Les larves

Les larves blanches et nues ressemblent à celles des Carabes. Elles sont munies de pattes courtes qui leur donnent une bonne mobilité.
Elles sont aveugles, mais leur odorat les guide vers la nourriture qu'elles consomment facilement et rapidement grâce à leurs puissantes mandibules noires. Les nécrophores enterrent les bêtes mortes pour nourrir leurs larves.

Écologie, comportement

 src=
Gravure naturaliste présentant un attroupement de nécrophores autour d'un cadavre de souris, avec le dessin d'une larve

Les nécrophores adultes sont dotés d'un odorat performant qui leur permet de détecter l'odeur d'un cadavre frais, dès les minutes qui suivent la mort.

« Respect à ces assainisseurs » écrivait Jean-Henri Fabre[1]. En effet, comme les vautours et autres animaux nécrophages (stricts ou omnivores comme le sanglier ou l'ours) les insectes nécrophages remplissent donc des fonctions écologiques importantes en participant à l'élimination rapide de milliards de cadavres d'invertébrés, amphibiens, oiseaux, mammifères... Ils jouent un rôle utile de fossoyeur en enterrant et préparant la chair morte comme nourriture pour leur progéniture ; ainsi, à la belle saison, des cadavres (dont la taille atteint celle d'un canard) peuvent être enterrés en quelques heures par des nécrophores qui y pondent leurs œufs ou les pondent à proximité.

Les nécrophores enterrent l'animal (une souris par exemple) en creusant le sol par-dessous le cadavre, et en secouant ce dernier pour qu'il s'enfonce au fur et à mesure que le trou se creuse, et pour faire retomber la terre dessus afin de le cacher. Le nécrophore travaille et découpe alors le cadavre, en en ôtant la fourrure ou les plumes (sauf les rémiges des ailes et les rectrices de la queue, précise Fabre qui note aussi que reptiles et poissons conservent leurs écailles). Certaines espèces forment des boules de viande entourée d'un mucus qui pourrait avoir comme fonction d'en ralentir la décomposition.

À proximité du cadavre, ou sur ce dernier, ils pondront un œuf dont la larve sera guidée vers cette nourriture, suffisante pour assurer tout son cycle larvaire. Les adultes ne mangent pas le cadavre qu'ils laissent à leur progéniture. Fabre note que les mâles dominent dans le groupe qui a enterré le cadavre, mais que plus tard, il ne trouve toujours « qu'un couple dans le caveau mortuaire. Après avoir prêté main-forte, les autres se sont discrètement retirés » (enfouis dans le sol à proximité). Quand le cadavre est "mûr" pour les larves, le couple se sépare et remonte à la surface, pour éventuellement pondre ailleurs ou travailler avec d'autres à enfouir un nouveau cadavre.

Certains nécrophores peuvent produire des sons (stridulations) via un système stridulatoire abdomino-élytral[2].

Ils peuvent transporter des acariens au cours de leurs déplacements[3]. Il s'agit d'une probable phorésie évoluant vers un quasi-parasitisme dans certains cas (Fabre nous dit : « les Nécrophores, quand s’approche le mois de juin, deviennent odieux à la vue. Une couche de parasites les enveloppe, s’insinue dans les jointures, fait presque écorce continue. L’insecte est difforme sous cette casaque de poux que mon pinceau a de la peine à balayer. Chassée du ventre, la horde contourne le patient, se campe sur le dos, ne veut pas lâcher prise. J’y reconnais le Gamase des coléoptères, l’acarien qui si fréquemment souille l’améthyste ventrale de nos Géotrupes »).

On sait maintenant qu'ils sont parmi les rares insectes dont les deux parents peuvent s'occuper de leurs petits (avec certaines guêpes, termites, abeilles sociales) ainsi chez Nicrophorus sayi, après que ses toutes jeunes larves ont pénétré la boule de viande, jusqu'à 3 fois par heure, leur mère régurgite un liquide nutritif qui les alimente en attendant le stade où elles pourront elles-mêmes consommer la viande.

Quand une femelle est prête à régurgiter, elle émet une phéromone (le 2-phénoxyéthanol) qui prévient les petits que leur repas est prêt[4]. Les larves qui croissent très vite consomment un cadavre entier de souris (en 5 jours à une semaine), après quoi, elles se transformeront en nymphe dans le sol. 15 jours après, au stade adulte, elles pourront s'envoler à la recherche d'un cadavre et poursuivre le cycle de développement de l'espèce. Si tout le cadavre précédent n'a pas été consommé, la mère aura pu entretemps y pondre d'autres œufs.

Fabre observe ce qu'il croit être des cas de cannibalisme des jeunes envers les adultes (émergence d'adultes auxquels il manque des membres). D'autres auteurs évoquent des « infanticides » qui pourraient selon eux être destinés à limiter le nombre de larves si le cadavre n'est pas assez grand pour les nourrir toutes.

Distribution et habitat

14 espèces de coléoptères nécrophages sont répertoriées au Canada et on connait 43 espèces de Silphidae en Europe. De nombreuses espèces vivent en zone tropicale.

Les nécrophores ont colonisé presque tous les milieux terrestres tempérés où ils sont susceptibles de trouver des cadavres. Quelques espèces sont adaptées aux berges et littoraux, mais on n'en connait aucune vivant dans la mer ou en milieux salés.

Utilisation

Leurs larves font partie des espèces recherchées par la médecine légale pour dater la mort en cas de découverte de cadavres humains trouvés enterrés.

Liste d'Espèces

En 2014 le genre Nicrophorus comportait 68 espèces :

Espèces rencontrées en Europe

Selon Fauna Europaea (10 mai 2014)[5]

Galerie d'images

Confusion possible

Les nécrophores sont parfois confondus avec des Silphes dont par exemple :

Notes et références

Voir aussi

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Nécrophore: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Nicrophorus

Les nécrophores (genre Nicrophorus) regroupent des insectes dits « nécrophages », c'est-à-dire qui se nourrissent de cadavres. Ils enterrent les carcasses de petits vertébrés comme les oiseaux et les rongeurs, et s'en servent de source de nourriture pour leurs larves.

Ces insectes coléoptères sont de la super-famille des staphylinoïdés, et plus particulièrement de la famille des silphidés. Ils appartiennent au genre Nicrophorus (parfois anciennement Necrophorus).

 src= Enterrer le cadavre (ici d'une musaraigne) est un moyen de limiter la concurrence avec les mouches et fourmis nécrophages.  src= Nicrophorus vespillo  src= Nicrophorus vespilloides  src= Nicrophorus germanicus  src= Antennes en massues, tibias adaptés au pelletage  src= Nicrophorus humator
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Ciaróg fholaigh ( Irlandês )

fornecido por wikipedia GA

Ciaróg mheánach nó mhór. Adhlacann na ciaróga fásta coirp ainmhithe beaga tríd an ithir fúthu a thochailt. Beireann sí uibheacha i dtolláin amach ón seomra adhlactha. Itheann na larbhaí splíonach de ghnáth.

 src=
Tá an t-alt seo bunaithe ar ábhar as Fréamh an Eolais, ciclipéid eolaíochta agus teicneolaíochta leis an Ollamh Matthew Hussey, foilsithe ag Coiscéim sa bhliain 2011. Tá comhluadar na Vicipéide go mór faoi chomaoin acu beirt as ucht cead a thabhairt an t-ábhar ón leabhar a roinnt linn go léir.


Ainmhí
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia GA

Ciaróg fholaigh: Brief Summary ( Irlandês )

fornecido por wikipedia GA


Ainmhí Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia GA

Nicrophorus ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Nicrophorus Fabricius, 1775 è un genere di coleotteri della famiglia Silphidae.[1]

Tassonomia

Comprende le seguenti specie:[1]

Alcune specie

Note

  1. ^ a b (EN) Catalogue of Life: Nicrophorus, su catalogueoflife.org. URL consultato il 19 gennaio 2019.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Nicrophorus: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Nicrophorus Fabricius, 1775 è un genere di coleotteri della famiglia Silphidae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Duobkasiai ( Lituano )

fornecido por wikipedia LT

Duobkasiai (lot. Nicrophorus, sin. Necrophorus) – maitvabalių (Silphidae) vabalų gentis. Jai priklauso stambūs (10 – 30 mm) vabalai su būdingomis keturnarėmis, stambiomis neglaudžiomis antenų buoželėmis. Jos būna visiškai juodos (Juodbuožis duobkasys) arba tamsus tik pirmas narelis, o kiti nareliai oranžiniai (Duobkasys tyrinėtojas). Antenų antras narelis labai trumpas. Kūnas ir antsparniai juodi (Juodasis duobkasys) arba antsparniai su dviem oranžiniais raiščiais (pav.). Antsparniai pilvelio galo nedengia.

Skersiniais oranžiniais antsparnių raiščiais, nepridengtu plaukuotu pilvelio galu ir panašiu į kamanių zvimbimu duobkasiai panašūs į širšes arba kamanes – tai juos gelbsti nuo paukščių ir vabzdžiaėdžių žinduolių.

Vabalai ir lervos minta dvėsena. Naudingi gamtos sanitarai. Suradę gyvūno lavoną, rausia po juo žemę ir taip pamažu užkasa. patelės deda į užkastą dvėseną apie 15 kiaušinių. Išsiritusias lervas suaugėliai maitina suvirškintu, atpiltu, skystu maistu. Vėliau lervos pačios minta dvėsena.
Vystymosi ciklas – vieneri metai.

Lietuvoje aptiktos 6 rūšys:

Dažniausiai aptinkami Paprastasis duobkasys ir Juodbuožis duobkasys.

Taip pat skaitykite

Vikiteka

Nuotraukos

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia LT

Duobkasiai: Brief Summary ( Lituano )

fornecido por wikipedia LT

Duobkasiai (lot. Nicrophorus, sin. Necrophorus) – maitvabalių (Silphidae) vabalų gentis. Jai priklauso stambūs (10 – 30 mm) vabalai su būdingomis keturnarėmis, stambiomis neglaudžiomis antenų buoželėmis. Jos būna visiškai juodos (Juodbuožis duobkasys) arba tamsus tik pirmas narelis, o kiti nareliai oranžiniai (Duobkasys tyrinėtojas). Antenų antras narelis labai trumpas. Kūnas ir antsparniai juodi (Juodasis duobkasys) arba antsparniai su dviem oranžiniais raiščiais (pav.). Antsparniai pilvelio galo nedengia.

Skersiniais oranžiniais antsparnių raiščiais, nepridengtu plaukuotu pilvelio galu ir panašiu į kamanių zvimbimu duobkasiai panašūs į širšes arba kamanes – tai juos gelbsti nuo paukščių ir vabzdžiaėdžių žinduolių.

Vabalai ir lervos minta dvėsena. Naudingi gamtos sanitarai. Suradę gyvūno lavoną, rausia po juo žemę ir taip pamažu užkasa. patelės deda į užkastą dvėseną apie 15 kiaušinių. Išsiritusias lervas suaugėliai maitina suvirškintu, atpiltu, skystu maistu. Vėliau lervos pačios minta dvėsena.
Vystymosi ciklas – vieneri metai.

Lietuvoje aptiktos 6 rūšys:

Juodasis duobkasys (Nicrophorus humator) Duobkasys tyrinėtojas (Nicrophorus investigator) Juodbuožis duobkasys (Nicrophorus vespilloides) Paprastasis duobkasys (Nicrophorus vespillo) Nicrophorus vestigator Nicrophorus fossor

Dažniausiai aptinkami Paprastasis duobkasys ir Juodbuožis duobkasys.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia LT

Doodgravers ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Insecten

De Doodgravers (Nicrophorus) vormen een geslacht van kevers uit de familie aaskevers. Soorten uit dit geslacht hebben een voor insecten uitzonderlijke vorm van broedzorg.

Kenmerken

Vrij grote, 10–35 mm lange kevers. Ze zijn glanzend zwart met soms een helder oranje tekening op de rug die na de dood echter snel aan levendigheid inboet. De buik is vrij uitgebreid behaard, de rugkant ook weleens. Grote kop met ook grote ogen. Halsschild met een aantal bobbels en een platte rand. De dekschilden bedekken het achterlijf niet geheel, er blijven 3 achterlijfssegmenten onbedekt. De kevers kunnen tsjirpen door kammen op de dekschild-achterrand en een dubbele rij getande ribbels op de 5e tergiet tegen elkaar te wrijven. De antennes zijn kort en hebben een knots die uit vier geledingen bestaat. Mannetjes hebben duidelijk bredere voortarsen dan de vrouwtjes, die aan de onderkant behaard zijn en de leedjes zijn tweelobbig.

Gedrag

De kevers zijn rovers en eten als imago voornamelijk de maden van vliegen, die men aantreft op aas. Het aas kan ook dienen als voedingsbron voor de kever. Voor de voortplanting wordt het aas gebruikt. Bij het vinden van een klein kadaver (muis, vogeltje) wordt de bodem beoordeeld en het lijkje zo nodig verplaatst en ingegraven door de aarde eronder weg te duwen. Komt er een tweede kever op het aas af dan wordt er samengewerkt; als het er een van de andere sekse is; anders wordt er gevochten. Het aas wordt ook verdedigd tegenover andere soorten kevers. De eigenlijke paring vindt ondergronds plaats. Hierna wordt een opening in het aas gemaakt waar verteringssappen in worden opgegeven. Eitjes worden in een gang afgezet die van de aasbal wegloopt. Het vrouwtje blijft bij de eitjes tot ze uitkomen en lokt de larven door te tsjirpen. De larven worden door de vrouwelijke kever gevoerd. De verpopping vindt reeds na zeven dagen plaats.

Naamgeving

 src=
Nicrophorus germanicus

De wetenschappelijke naam verwijst naar het Griekse νεκροφορος (nekrophoros; lijkdrager). De naamgever van het geslacht, Johann Christian Fabricius, schreef in de protoloog in 1775 herhaaldelijk Nicrophorus, met een "i" in plaats van de verwachte "e".[1] Doordat hij dat meermaals deed, kan het niet als een zetfout worden afgedaan. Carl Peter Thunberg "verbeterde" de naam in 1789 in Necrophorus.[2] Hoewel ook Fabricius later de naam van het geslacht wel als Necrophorus spelde, is volgens de nomenclatuurregels de spelling in de protoloog maatgevend, en daarom is Nicrophorus de correcte naam. In de literatuur komt het ongeldige Necrophorus voor hetzelfde geslacht echter ook vaak voor.

Soorten in Nederland

 src=
De krompootdoodgraver (Nicrophorus vespillo) met de oranjerode uiteinden van de tasters.

Er zijn in Nederland acht soorten gevonden, waarvan er echter 3 of 4 zeldzaam zijn of zelfs als in Nederland uitgestorven moeten worden beschouwd.

Soorten algemeen

Bronnen, noten en/of referenties
  • Schilthuizen, M., Vallenduuk, H. (1998). Kevers op kadavers, KNNV uitgeverij ISBN 90-5011-112-2
  • E. Möhn (ed), K.W. Harde, F. Severa (2000). Der Kosmos Käferführer, Stuttgart, Franck-Kosmos Verlags-GmbH, ISBN 3-440-06959-1.
  1. Fabricius, J.C. (1775). Systema entomologiae: 71
  2. Thunberg, C.P. (1789). Periculum entomologicum: 7
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Doodgravers: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

De Doodgravers (Nicrophorus) vormen een geslacht van kevers uit de familie aaskevers. Soorten uit dit geslacht hebben een voor insecten uitzonderlijke vorm van broedzorg.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Nicrophorus ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO

Åtselgravere (Nicrophorus spp.) er en gruppe av biller som har en del interessante adferdstrekk. Disse billene lever på små åtsler, som de graver ned (navnet "nicrophorus" betyr likbærer) Det er funnet fem arter i Norge.

Utseende

Ganske store biller (10 – 35 mm), vanligvis med mørk grunnfarge, men ofte delvis røde eller gule. Underfamilien åtselgravere (Nicrophorinae) er store biller, temmelig sylindriske på form, mer eller mindre blanke med sterkt kølleformede antenner. Antennenes andre ledd er sterkt redusert slik at de virker 10-leddete. Hodet er stort, nesten så bredt som brystskjoldet, og ikke spesielt flattrykt, uten "snute". Pannen (frons) og munnkanten (clypeus) er tydelig skilte med en søm. Brystskjoldet (pronotum) er ikke påfallende stort, omtrent så langt som bredt, og ganske hvelvet, ofte med tydelige knøler eller groper. Det er betydelig smalere enn dekkvingene. Dekkvingene er ganske høyt hvelvet, uten opphøyde lengderibber, og de er tvert avbrutt og dekker ikke de bakerste bakkroppsleddene. Larvene er som oftest lyse, sylindriske og myke.

Levevis

Åtselgraverne lever på små åtsler, som smågnagere og småfugler. De utmerker seg ved sin avanserte yngelpleie. Både moren og faren tar seg av avkommet, noe som er ganske uvanlig blant insekter. Åtselgraverne har utmerket luktesans og flyr godt, så de kan finne et kadaver på lang avstand. Både hanner og hunner blir tiltrukket. Disse går da sammen om å grave ned kadaveret. Hovedårsaken til at de begraver maten er trolig for å hindre at fluer legger egg på den. De rasktvoksende fluelarvene ville da gjerne kunne utkonkurrere åtselgravernes avkom, selv om de voksne billene gjerne spiser fluelarver. Om bakken der åtselet ligger ikke egner seg for graving kan billene flytte det ganske langt (navnet Nicrophorus betyr likbærer). Når kadaveret er helt begravet, klemmer billene det sammen til en ball, og fjerner alle hår eller fjær. Billene har parret seg og hunnen legger egg på det sammenrullede åtselet. Hannen forlater nå ynglekammeret, men hunnen blir igjen og venter på at eggene skal klekke. Larvene kan ikke tygge maten selv, men er avhengige av at moren gulper opp halvfordøyd mat til dem.

Om man ser en åtselgraver vil man legge merke til at det ofte sitter mange, ganske store, røde midd på den. Disse er ikke parasitter, men er derimot nyttige for billen. Dette er rovmidd som angriper blant annet egg av fluer, og de bidrar dermed til å holde nede bestandene av dyr som konkurrerer med åtselgravernes larver. Middene hekter seg fast på åtselgraveren og blir dermed transportert til et nytt kadaver. Fanger man en åtselgraver, vil den forsvare seg ved å spy opp sitt illeluktende (og ganske sikkert illesmakende) mageinnhold. Mange åtselgravere er svarte med rødoransje tverrstriper. Disse påfallende fargene tjener trolig som et signal om at billen er usmakelig (såkalt aposematisme). De kan også lage en gnissende lyd ved å gni spissen av dekkvingene mot en skrape på femte bakkroppsledd, dette er trolig også en advarsel.

Systematisk inndeling / norske arter

Treliste

Kilder

Eksterne lenker

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Nicrophorus: Brief Summary ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO

Åtselgravere (Nicrophorus spp.) er en gruppe av biller som har en del interessante adferdstrekk. Disse billene lever på små åtsler, som de graver ned (navnet "nicrophorus" betyr likbærer) Det er funnet fem arter i Norge.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Nicrophorus (coleóptero) ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Nicrophorus é um género de insectos coleópteros da família Silphidae. A maior parte desses insectos são pretos com marcas vermelhas nos élitros. Os Nicrophorus enterram os cadáveres de pequenos vertebrados, como pássaros ou roedores, para servirem de alimento às suas larvas, e tanto a fémea como o macho cuidam das crias (um comportamento raro entre os insectos).

O género é por vezes designado como Necrophorus em textos antigos. Isso é uma alteração feita em 1789 por Carl Peter Thunberg ao nome originalmente estabelecido por Johan Christian Fabricius e não é considerado válido.

Espécies

 src=
N. germanicus
 src=
N. humator
 src=
N. investigator
 src=
N. vespillo
 src=
N. vespilloides
 src=
N. vestigator

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Nicrophorus (coleóptero): Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Nicrophorus é um género de insectos coleópteros da família Silphidae. A maior parte desses insectos são pretos com marcas vermelhas nos élitros. Os Nicrophorus enterram os cadáveres de pequenos vertebrados, como pássaros ou roedores, para servirem de alimento às suas larvas, e tanto a fémea como o macho cuidam das crias (um comportamento raro entre os insectos).

O género é por vezes designado como Necrophorus em textos antigos. Isso é uma alteração feita em 1789 por Carl Peter Thunberg ao nome originalmente estabelecido por Johan Christian Fabricius e não é considerado válido.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Nicrophorus ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK

Опис

Це досить великі жуки з довжиною тіла від 1 до 4 см. Мають чорне забарвлення з невеликими помаранчевими або жовтими плямами, розташованими на усічених надкрилах. У них велика голова з вусиками, на кінцях кожного з яких є оранжева або чорна булава. За допомогою цього чутливого органу жуки-могильники здатні виявити падаль, що знаходиться від них за сотні метрів

Розмноження

 src=
Життєвий цикл жуків-могильників

«Похоронами» зазвичай займаються самець і самка, які відігнали всіх конкурентів, але іноді роботу проробляють з однією самкою і кілька самців, які розраховують на свою частку. Під мертвим звіром викопується ямка, в яку він і падає під дією власної ваги. При цьому якщо земля тут тверда і погано обробляється, жуки пересувають трупик на більш рихлу поверхню, підриваючи під ним землю і перегризаючи стебла рослин. Досить швидко (протягом однієї-двох годин, щоб не приспіли падальні мухи або інші мертвоїди) тушка виявляється в ямці і присипається землею. Всю подальшу роботу робить самка, яка після спаровування з одним самцем проганяє його. Вона знову починає копати, цього разу споруджуючи нішу в землі для свого потомства. Ця ніша повинна буде захистити яйця і забезпечити личинкам швидкий доступ до їжі. Відклавши сюди кілька десятків яєць, самка знову повертається до закопаного трупа і готує з нього «поживну» страву. Вона прогризає його в декількох місцях, рясно змочуючи їх своїм травним соком, що переварить тверді тканини тварини в рідину. Коли личинки вилупляться, вони зможуть поласувати цим своєрідним бульйоном. Крім того, мати піклується і про чистоту «продукту». Вона обробляє шерсть і шкіру похованого звірка спеціальним антибактеріальним секретом з особливих анальних залоз. Фермент знищує агресивну мікрофлору і зберігає тушку відносно «свіжою». Але й на цьому турбота про потомство не закінчується. Залишаючи яйця на деякий час, мати повертається до місця кладки до моменту появи новонароджених. Вона прочищає для них прохід до припасених запасів і стежить, щоб личинок не було занадто багато, вбиваючи слабких і нежиттєздатних. У личинок по 6 очей з кожного боку і по 6 слаборозвинених ніг. Вони дуже швидко ростуть і вже через 10-12 днів самі зариваються в землю для оляльковування. Через 2 тижні з'являються молоді жучки.

Види

Рід містить 68 видів:

Посилання

species:
Проект Віківиди має дані за темою:

Примітки


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK

Могильщики ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
У этого термина существуют и другие значения, см. Могильщик.

Являются некрофагами: питаются падалью как на стадии имаго, так и в личиночной стадии. Жуки закапывают трупы мелких животных в почву (за что жуки и получили своё название «могильщики») и проявляют развитую заботу о потомстве — личинках, подготавливая для них питательный субстрат. В случае отсутствии основного пищевого источника описаны случаи факультативного хищничества либо же питания гниющими растительными остатками и грибами.

В питании на падали конкурируют с двукрылыми. Именно этим объясняется отсутствие видов рода на наиболее жарких континентах и приуроченность к высокогорьям в наиболее теплых климатических зонах.

Благодаря развитым хеморецепторам на концах усиков, они издалека чуют падаль и способны слетаться к ней за сотни метров. Самец и самка вдвоем закапывают найденную падаль (обычного это труп мелкого млекопитающего или птицы), выгребая из-под неё землю; тем самым они прячут её от других падальщиков (падальных мух и жуков). Они используют экскременты и слюну, чтобы замедлить разложение и убрать запах разложения, привлекающий внимание конкурентов. Закапывание также предохраняет труп от пересыхания в период, когда им питаются личинки. При рыхлой почве зарывание происходит очень быстро, за несколько часов. Иногда, подрываясь под труп с одной стороны, могильщики постепенно перемещают его с места, неудобного для погребения. После зарывания самка откладывает поблизости яйца (обычно в земляной ямке). Как правило, падаль занимает одна пара жуков, отогнавшая остальных.

Из отложенных яиц выходят личинки с 6 малоразвитыми ногами и группами из 6 глазков с каждой стороны. Интересной особенностью могильщиков является забота о потомстве: хотя личинки способны питаться самостоятельно, родители растворяют пищеварительными ферментами ткани трупа, готовя для них питательный «бульон». Это позволяет личинкам быстрее развиваться. Через несколько дней личинки зарываются глубже в землю, где окукливаются, превращаясь во взрослых жуков.

Наряду с некоторыми другими насекомыми и микроорганизмами, заселяющими трупы животных, могильщики сильно ускоряют их распад, выступая природными санитарами.

Виды

Примечания

  1. Горностаев Г. Н. Насекомые СССР. — М.: Мысль, 1970. — («Справочники-определители географа и путешественника»).
  2. Определитель насекомых Дальнего Востока СССР. Т. III. Жесткокрылые, или жуки. Ч. 1 / под общ. ред. П. А. Лера. — Л.: Наука, 1989. — С. 336. — 572 с. — 3 150 экз.ISBN 5-02-025623-4.
  3. Мамаев Б. М., Медведев Л. Н., Правдин Ф. Н. Определитель насекомых европейской части СССР. — М.: Изд-во Просвещение, 1976. — 304 с.
  4. 1 2 Плавильщиков Н. Н. Определитель насекомых. Краткий определитель наиболее распространённых насекомых европейской части России. — М.: Топикал. 1994. — 544 с.
  5. Определитель насекомых европейской части СССР. — М.-Л.: Сельхозгиз. 1948. — 1127 с.
  6. Di-Ying Huang, Xiang-Dong Wang, Bo Wang, Jaime Ortega-Blanco, Alfred F. Newton. Early origin of parental care in Mesozoic carrion beetles (англ.) // Proceedings of the National Academy of Sciences. — 2014-09-30. — Vol. 111, iss. 39. — P. 14170–14174. — ISSN 1091-6490 0027-8424, 1091-6490. — DOI:10.1073/pnas.1412280111.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Могильщики: Brief Summary ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
У этого термина существуют и другие значения, см. Могильщик.  src= Nicrophorus vespilloides

Являются некрофагами: питаются падалью как на стадии имаго, так и в личиночной стадии. Жуки закапывают трупы мелких животных в почву (за что жуки и получили своё название «могильщики») и проявляют развитую заботу о потомстве — личинках, подготавливая для них питательный субстрат. В случае отсутствии основного пищевого источника описаны случаи факультативного хищничества либо же питания гниющими растительными остатками и грибами.

В питании на падали конкурируют с двукрылыми. Именно этим объясняется отсутствие видов рода на наиболее жарких континентах и приуроченность к высокогорьям в наиболее теплых климатических зонах.

Благодаря развитым хеморецепторам на концах усиков, они издалека чуют падаль и способны слетаться к ней за сотни метров. Самец и самка вдвоем закапывают найденную падаль (обычного это труп мелкого млекопитающего или птицы), выгребая из-под неё землю; тем самым они прячут её от других падальщиков (падальных мух и жуков). Они используют экскременты и слюну, чтобы замедлить разложение и убрать запах разложения, привлекающий внимание конкурентов. Закапывание также предохраняет труп от пересыхания в период, когда им питаются личинки. При рыхлой почве зарывание происходит очень быстро, за несколько часов. Иногда, подрываясь под труп с одной стороны, могильщики постепенно перемещают его с места, неудобного для погребения. После зарывания самка откладывает поблизости яйца (обычно в земляной ямке). Как правило, падаль занимает одна пара жуков, отогнавшая остальных.

Из отложенных яиц выходят личинки с 6 малоразвитыми ногами и группами из 6 глазков с каждой стороны. Интересной особенностью могильщиков является забота о потомстве: хотя личинки способны питаться самостоятельно, родители растворяют пищеварительными ферментами ткани трупа, готовя для них питательный «бульон». Это позволяет личинкам быстрее развиваться. Через несколько дней личинки зарываются глубже в землю, где окукливаются, превращаясь во взрослых жуков.

Наряду с некоторыми другими насекомыми и микроорганизмами, заселяющими трупы животных, могильщики сильно ускоряют их распад, выступая природными санитарами.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

覆葬甲屬 ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科
Ambox wikify.svg
本条目部分链接不符合格式手冊規範跨語言链接及章節標題等處的链接可能需要清理。(2016年10月31日)
請協助改善此條目。參見WP:LINKSTYLEWP:MOSIW以了解細節。突出显示跨语言链接可以便于检查。
模式種 Silpha vespillo
Linnaeus, 1758

覆葬甲屬(學名:Nicrophorus),又名斑紋埋葬蟲屬[3],是埋葬虫科的一個屬,是一種腐蝕性昆蟲,會搬運已死亡的動物屍體至其巢中,並用消化液使屍體變成一團球,供幼蟲食用。

與其他真社會性動物物種(如:螞蟻蜜蜂等)相比,照顧幼蟲在昆蟲很罕見,所以埋葬蟲的等性在昆蟲界來說可以是一個異數。這種行為昆蟲學家稱之為亞社會性動物[4]

物種

 src=
N. germanicus
 src=
N. humator
 src=
N. investigator
 src=
N. vespillo
 src=
N. vespilloides
 src=
N. vestigator

截至2006年 (2006-Missing required parameter 1=month!)[update],有文獻紀錄的Nicrophorus物種有68種,分別如下:

參考文獻

  1. ^ 中山自然科學大辭典 第九冊. : 420 [2016-06-13] (中文(繁體)‎).
  2. ^ Nicrophorus 覆葬甲屬. 台灣生物多樣性資訊入口網. [2016-08-13] (中文(繁體)‎).
  3. ^ 3.0 3.1 橙斑埋葬蟲 Nicrophorus nepalensis Hope, 1831. 台灣生物多樣性資訊入口網TaiBIF). [2016-08-13] (中文(繁體)‎).
  4. ^ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 黃文伯. 生物簡介:靠屍體吃飯的埋葬蟲. [2016-08-13] (中文(繁體)‎).
  5. ^ A Bit of Good Luck: A New Species of Burying Beetle from the Solomon Islands Archipelago. Science Daily (英语).
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科

覆葬甲屬: Brief Summary ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科

覆葬甲屬(學名:Nicrophorus),又名斑紋埋葬蟲屬,是埋葬虫科的一個屬,是一種腐蝕性昆蟲,會搬運已死亡的動物屍體至其巢中,並用消化液使屍體變成一團球,供幼蟲食用。

與其他真社會性動物物種(如:螞蟻蜜蜂等)相比,照顧幼蟲在昆蟲很罕見,所以埋葬蟲的等性在昆蟲界來說可以是一個異數。這種行為昆蟲學家稱之為亞社會性動物

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科