nomes no trilho de navegação
Pitta megarhyncha[1] a zo ur spesad golvaneged eus kerentiad ar Pittidae.
Bevañ a ra diwar amprevaned-douar, blotviled ha kresteneged.
Kavet e vez al labous e mangrovennoù trovanel hag istrovanel Azia ar Gevred hag ar Su, en un takad hag a ya eus kreisteiz Bangladesh da ledenez Malaysia, Sumatera, Bangka hag enezeg Riau.[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Pitta megarhyncha a zo ur spesad golvaneged eus kerentiad ar Pittidae.
El pita dels manglars[1] (Pitta megarhyncha) és un ocell de la família dels pítids (Pittidae) que habita els manglars de la Península Malaia, Sumatra i petites illes properes.
El pita dels manglars (Pitta megarhyncha) és un ocell de la família dels pítids (Pittidae) que habita els manglars de la Península Malaia, Sumatra i petites illes properes.
Die Große Blauflügelpitta (Pitta megarhyncha), auch Mangrovepitta genannt, ist ein Sperlingsvogel aus der Gattung Pitta innerhalb der Familie der Pittas (Pittidae). Sie kommt in Südostasien vor. Es werden keine Unterarten unterschieden.
Die Bestandssituation der Großen Blauflügelpitta wird von der IUCN mit potenziell gefährdet (near threatened) eingestuft.[1]
Die Große Blauflügelpitta erreicht eine Länge von 20 Zentimetern und ein Gewicht von 92 bis 120 Gramm. Die Körperform ist typisch für Arten aus der Familie der Pittas. Die Beine sind hoch und kräftig. Der Stummelschwanz wirkt wie abgeschnitten. Der Schnabel ist mittellang und geringfügig nach unten geboten. Der Kopf ist proportional zum Körper groß, der Hals dagegen so kurz, dass die Regenbogenpitta die für Pittas typische gedrungene Gestalt hat. Die Flügel sind kurz und abgerundet. Sie ragen knapp über die Steuerfedern hinaus.
Bei den adulten Vögeln ist der Scheitel schwarz, oberhalb des Auges verläuft ein individuell verschieden breiter, graubrauner Streifen. Bei einigen Individuen kann dieser Streifen auch vollständig fehlen. Die Zügel, die Gesichtsseiten und der Hinterhals sind schwarz. Die Schultern und der Rücken sind matt dunkelgrün, der Rumpf ist leuchtend blauviolett. Die Flügeldecken sind leuchtend blau, wobei einzelne Federn eine grüne Spitze haben. Die Hand- und die äußeren Armschwingen sind schwarz mit blaugrünen Säumen. Der Schwanz ist schwarz mit einer blaugrünen Spitze. Das Kinn und die Kehle sind weißlich. Der Hals, die Brust und die Flanken sind hell zimtbraun bis rötlich zimtbraun. Die Bauchmitte, der Bürzel und die Unterschwanzdecke sind leuchtend rot. Der Schwanz ist auf der Unterseite schwarz.
Die Weibchen sind den Männchen ähnlich gefärbt, ihre Färbung ist jedoch etwas matter.
Die Große Blauflügelpitta hat einen langen und spitzen schwarzen Schnabel. Ihre Augen sind groß mit einer schwarzbraunen Iris, die Füße dunkel rosa bis blass fleischfarben.[2]
Die Große Blauflügelpitta weist große Ähnlichkeit mit der Kleine Blauflügelpitta auf. Beide kommen jedoch in weitgehend verschiedenen Verbreitungsgebieten vor und besiedeln verschiedene Lebensräume.
Die Große Blauflügelpitta kommt in den Sundarbans im Süden von Bangladesch und dem angrenzenden Indien disjunkt über den Westen von Myanmar, den Westen der thailändischen Halbinsel, dem Westen der malaiischen Halbinsel, Singapur, dem Osten von Sumatra, den Riau-Inseln bis nach Bangka vor.
Der bevorzugte Lebensraum sind Mangroven. Von einigen Autoren wird die Große Blauflügelpitta als extremer Mangrovespezialist eingeordnet.[3] Sie kommen aber auch in küstennahen Wäldern bis in Höhenlagen von 1000 Metern vor. Sie fehlen dort, wo der Küstenbereich sehr sandig ist.[4]
Anders als viele andere Pittas ist die Große Blauflügelpitta auch regelmäßig dabei zu beobachten, wie sie hoch oben in den Bäumen sitzt. Während der Morgen- und Abendstunden ist sie außerdem sehr ruffreudig. Insbesondere in mondhellen Nächten ist sie auch nachts zu hören.
Sie frisst Weichtiere, Ameisen und andere Insekten. Sie sucht ihre Nahrung ausschließlich auf dem Boden und hält sich dabei auf von Mangroven umgebenen Schlammbänken und trocken gelaufenen Überflutungsflächen auf.
Die Fortpflanzungszeit fällt in die Monate April bis August. Das Nest ist überwölbt und wird in der Regel auf dem Boden errichtet. Die Gelegegröße beträgt vier Eier. Nach jetzigem Wissensstand brüten beide Elternvögel. Brutdauer und Nestlingszeit sind bislang unbekannt.
Die Blauflügelpitta bildet gemeinsam mit der Großen Blauflügelpitta eine Superspezies. Sie wurde lange Zeit als eine Unterart der Großen Blauflügelpitta eingeordnet. Sie unterscheidet sich jedoch im Körperbau, im Gefieder und Verhalten und besetzt außerdem eine andere ökologische Nische. Dort, wo sich die beiden Arten überlappen, wurden bislang keine natürlichen Hybriden zwischen den beiden Arten festgestellt.[5]
Die Große Blauflügelpitta (Pitta megarhyncha), auch Mangrovepitta genannt, ist ein Sperlingsvogel aus der Gattung Pitta innerhalb der Familie der Pittas (Pittidae). Sie kommt in Südostasien vor. Es werden keine Unterarten unterschieden.
Die Bestandssituation der Großen Blauflügelpitta wird von der IUCN mit potenziell gefährdet (near threatened) eingestuft.
The mangrove pitta (Pitta megarhyncha) is a species of passerine bird in the family Pittidae native to the eastern Indian Subcontinent and western Southeast Asia. It is part of a superspecies where it is placed with the Indian pitta, the fairy pitta and the blue-winged pitta but has no recognized subspecies. A colourful bird, it has a black head with brown crown, white throat, greenish upper parts, buff underparts and reddish vent area. Its range extends from India to Malaysia and Indonesia. It is found in mangrove and nipa palm forests where it feeds on crustaceans, mollusks and insects. Its call, sometimes rendered as wieuw-wieuw, is sung from a high perch on a mangrove tree.
The mangrove pitta was first described by German ornithologist Hermann Schlegel in 1863.[1] Its species name is derived from the Ancient Greek words mega- "large", and rhynchos "beak". It forms a superspecies with the Indian pitta (P. brachyura), fairy pitta (P. nympha) and blue-winged pitta (P. moluccensis). Alternate common names include: Larger blue-winged/Malay pitta, Brève des palétuviers (in French), Große Blauflügelpitta (in German), and Pita de Manglar (in Spanish).[2] There are no recognized subspecies.[3]
Measuring 180 to 210 mm (7.1–8.3 in) in length, the mangrove pitta has a black head with a buff-coloured crown, white chin and buff underparts. The shoulders and mantle are greenish and the vent is reddish. Juveniles have similar patterned plumage but are duller. It resembles the blue-winged pitta but can be distinguished by its much heavier bill.[4] Its call, transcribed as wieuw-wieuw has been noted to be "more slurred" than the blue-winged pitta.[4]
The mangrove pitta is native to the countries of: Bangladesh, India, Indonesia, Malaysia, Myanmar, Singapore, and Thailand (primarily the west coast of the southern Thai peninsula).[5] [1][6] Its natural habitat is specialised and restriction to subtropical or tropical mangrove forests and Nipa palm stands.[7] It is threatened by habitat loss. Its diet consists of crustaceans, mollusks and terrestrial insects.[5][1][8]
While all pittas are noted for being difficult to study and spot in the wild, the mangrove pitta is one of the easier ones to spot as it sits high up in mangrove trees and calls.[6] A tape recording of its call will often bring it forth.[9] It tends to be vocal while brooding but quiet at other times.[7]
.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: url-status (link)
The mangrove pitta (Pitta megarhyncha) is a species of passerine bird in the family Pittidae native to the eastern Indian Subcontinent and western Southeast Asia. It is part of a superspecies where it is placed with the Indian pitta, the fairy pitta and the blue-winged pitta but has no recognized subspecies. A colourful bird, it has a black head with brown crown, white throat, greenish upper parts, buff underparts and reddish vent area. Its range extends from India to Malaysia and Indonesia. It is found in mangrove and nipa palm forests where it feeds on crustaceans, mollusks and insects. Its call, sometimes rendered as wieuw-wieuw, is sung from a high perch on a mangrove tree.
La pita de manglar[2] o pita de los mangles (Pitta megarhyncha)[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Pittidae nativa de Asia. Es parte de una superespecie junto a la pita india, la pita ninfa y la pita aliazul, pero no tiene subespecies reconocidas. Es un pájaro colorido, tiene la cabeza negra con la corona de color marrón, la garganta blanca, las partes superiores de color verdoso, las inferiores de color de ante y el área de la cloaca rojiza. Su área de distribución se extiende desde la India hasta Malasia e Indonesia. Vive en bosques de mangle y palmeras de nipa donde se alimenta de crustáceos, moluscos e insectos. Su llamada, a veces presentada como wieuw-wieuw, cantada desde una percha alta en un árbol de mangle.
La de pita de manglar fue descrita por primera vez por el ornitólogo alemán Hermann Schlegel en 1863.[1] El nombre de la especie deriva de las palabras griegas mega- "grande", y rhynchos "pico". Forma un superespecie con la pita india (P. brachyura), pita ninfa (P. nympha) y la pita aliazul (P. moluccensis). No existen subespecies reconocidas.[4]
Mide entre 18 y 21 cm de longitud, tiene la cabeza negra con la corona de color beige, la barbilla blanca y partes inferiores de color de ante. Las partes superiores son de color verdoso y la cloaca rojiza. Los ejemplares jóvenes tienen patrones similares en el plumaje, pero son más apagados. Se asemeja a la pita aliazul, pero se distingue por su pico mucho más pesado.[5] Su llamada, transcrita como wieuw-wieuw ha sido señalada "más arrastrada" que la pita aliazul.[5]
Se distribuye a través de Bangladés, sudeste de la India, Indonesia (Sumatra, oeste de Borneo, archipiélago de Riau y Bangka), Malasia, Birmania, Singapur y Tailandia (principalmente en la costa oeste de la península del sur de Tailandia).[6][1][7] Su hábitat natural es restringido a los manglares tropicales y áreas de palmeras de nipa.[8] Está amenazada por la pérdida de hábitat. Su dieta se compone de crustáceos, moluscos e insectos terrestres.[6][1][8]
Aunque todas las pitas se caracterizan por ser difíciles estudiar y detectar en la naturaleza, la pita de manglar es una de los más fáciles de detectar, por sus llamadas y porque se encuentra en lo alto de los árboles de mangle.[7] Una grabación de su llamada a menudo la hace salir.[9] Tienden a ser vocales cuando empollan, pero son tranquilas en otras ocasiones.[8]
La pita de manglar o pita de los mangles (Pitta megarhyncha) es una especie de ave paseriforme de la familia Pittidae nativa de Asia. Es parte de una superespecie junto a la pita india, la pita ninfa y la pita aliazul, pero no tiene subespecies reconocidas. Es un pájaro colorido, tiene la cabeza negra con la corona de color marrón, la garganta blanca, las partes superiores de color verdoso, las inferiores de color de ante y el área de la cloaca rojiza. Su área de distribución se extiende desde la India hasta Malasia e Indonesia. Vive en bosques de mangle y palmeras de nipa donde se alimenta de crustáceos, moluscos e insectos. Su llamada, a veces presentada como wieuw-wieuw, cantada desde una percha alta en un árbol de mangle.
Pitta megarhyncha Pitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Pittidae familian sailkatua dago.
Mangrovepitta (Pitta megarhyncha)[2] on pittojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Mangrovepittaa tavataan Bangladeshissa, Intiassa, Indonesiassa, Malesiassa, Myanmarissa, Thaimaassa ja Singaporessa, ja sen levinneisyysalueen pinta-ala on noin 173 000 km2. Laji on luultavasti vähenemässä elinympäristöjen tuhoutumisen vuoksi ja se on luokiteltu silmälläpidettäväksi.[1]
Mangrovepitta (Pitta megarhyncha) on pittojen heimoon kuuluva varpuslintu.
Pitta megarhyncha
La Brève des palétuviers (Pitta megarhyncha) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Pittidae. Elle est originaire d'Asie du sud-est.
Elle a été décrite pour la première fois par l'ornithologue allemand Hermann Schlegel en 1863. Son nom dérivé des mots grecs ancien méga :« grand » et rhynchos « bec ». Elle fait partie d'une superespèce avec la Brève du Bengale (P. brachyura), la Brève migratrice (P. nympha) et la Brève à ailes bleues (P. moluccensis). Il n'y a pas de sous-espèce reconnue.
Elle mesure de 18 à 21 cm de longueur et a une tête noire avec une couronne chamois, le menton blanc et le dessous chamois. Les épaules et le manteau sont verdâtres et l'évent est rougeâtre. Les juvéniles ont un plumage similaire mais sont plus ternes. Elle ressemble à la Brève à ailes bleues mais s'en distingue par son bec beaucoup plus gros. Son appel, transcrit comme wieuw-wieuw a été noté pour être « plus empâté » que celui de la Brève à ailes bleues [5].
Elle est originaire de l'Asie du sud-est: Bangladesh, Birmanie, Inde, Indonésie, Malaisie, Singapour et Thaïlande (surtout la côte ouest de la péninsule sud de la Thaïlande) [1] [2] [6].
Son habitat naturel est spécialisé et se réduit aux forêts de mangroves subtropicales ou tropicales et aux zones de palmiers du genre Nypa. [7] Elle est menacée par la perte de son habitat.
Son régime alimentaire se compose de crustacés, de mollusques et insectes terrestres. [1] [2] [7]
Alors que toutes les Brèves sont connues pour être difficiles à étudier et apercevoir à l'état sauvage, la Brève des palétuviers est l'une des plus faciles à repérer car elle se tient très haut dans les arbres de la mangrove et appelle. [6] Un enregistrement de son appel peut souvent aider à la faire venir [8]. Elle tend à chanter en couvant mais estsilencieuse le reste du temps [7].
Pitta megarhyncha
La Brève des palétuviers (Pitta megarhyncha) est une espèce de passereau appartenant à la famille des Pittidae. Elle est originaire d'Asie du sud-est.
Paok bakau (Pitta megarhyncha) adalah spesies burung paok dalam famili Pittidae. Burung ini tersebar di pesisir barat Malaysia, dari Sunderbans sampai Singapura. Di Indonesia, paok bakau pernah tercatat ke selatan melewati Kepulauan Riau, dataran rendah Sumatra sebelah timur, dan Pulau Bangka.[2]
.jpg)
|year= (bantuan)Pemeliharaan CS1: Menggunakan parameter penulis (link) Paok bakau (Pitta megarhyncha) adalah spesies burung paok dalam famili Pittidae. Burung ini tersebar di pesisir barat Malaysia, dari Sunderbans sampai Singapura. Di Indonesia, paok bakau pernah tercatat ke selatan melewati Kepulauan Riau, dataran rendah Sumatra sebelah timur, dan Pulau Bangka.
La pitta delle mangrovie (Pitta megarhyncha Schlegel, 1863) è un uccello passeriforme della famiglia dei Pittidi[2].
Misura 18-21 cm di lunghezza, coda compresa.
Questi uccelli hanno un aspetto paffuto e massiccio, con ali e coda corte, forti zampe, grossa testa e becco grosso e allungato, che frutta loro il nome scientifico (derivato dall'unione delle parole greche μέγας/mègas, prefisso per "grande", e ρύγχος/rygcos, "becco).
Il piumaggio è bruno-nocciola su vertice, petto e ventre, mentre la gola è bianca e sulla testa è presente una mascherina nera che dalla base del becco raggiunge la nuca coprendo anche le guance: dorso e ali sono di colore verde erba, queste ultime con remiganti di colore azzurro. La coda è nera, con punta e codione di colore blu: sottocoda e basso ventre sono rossi. Gli occhi sono bruni, il becco è nerastro, le zampe sono di color carnicino.
Si tratta di uccelli diurni e solitari, i quali a differenza delle altre pitte appaiono meno timidi, posizionandosi in alto fra le mangrovie per osservare il territorio ed emettere i propri richiami: risulta piuttosto facile spingerle allo scoperto diffondendo i richiami registrati della specie.
Questi uccelli si nutrono principalmente di molluschi e crostacei, oltre che di insetti ed altri piccoli invertebrati.
La riproduzione di questi uccelli non è mai stata osservata in natura, tuttavia si ritiene che essa non differisca significativamente per modalità e tempistiche da quella delle altre specie congeneri.
La pitta delle mangrovie occupa un areale frammentato che va dai Sundarbans in Bengala a sud fino a Sumatra e al Borneo, attraverso la fascia costiera della Birmania, il Tenasserim e la penisola malese occidentale.
Il suo habitat, come intuibile dal nome comune della specie, è ristretto ai mangrovieti e ai palmeti di Nypa fruticans.
La pitta delle mangrovie (Pitta megarhyncha Schlegel, 1863) è un uccello passeriforme della famiglia dei Pittidi.
De mangrovepitta (Pitta megarhyncha) is een vogelsoort uit de familie van pitta's (Pittidae). De mangrovepitta werd door de in Leiden werkende Duitse ornitholoog Hermann Schlegel beschreven. Deze pitta is nauw verwant aan de negenkleurige pitta (P. brachyura), Chinese pitta (P. nympha) en de blauwvleugelpitta (P. moluccensis).
De mangrovepitta is 18 tot 21 cm lang, met een zwarte kop, een geelbruine kruinstreep, witte kin en eveneens geelbruine borst. De bovenzijde is groenachtig en de onderbuik is rood gekleurd.[2] Onvolwassen vogels zijn minder opvallend gekleurd. De mangrovepitta verschilt van de blauwvleugelpitta door zijn veel zwaardere snavel. Vandaar de soortnaam megarhyncha (mega=groot; rhyncha=snavel)
Het zijn vogels die vooral op de bosbodem foerageren en zelden vliegend te zien zijn.
Het leefgebied van de vogel zijn mangrovebossen aan de kusten van Bangladesh (zeer plaatselijk), Myanmar (schaars maar plaatselijk algemeen), het schiereilanddeel van Thailand (vrij schaars, plaatselijk algemeen in het westen) en Maleisië (plaatselijk algemeen). Verder in delen van Indonesië ten zuiden van de Riau-eilanden en het oostelijke laagland van Sumatra.
Het leefgebied van de mangrovepitta is beperkt tot de smalle kuststroken in het verspreidingsgebied en deze mangrovebossen staan onder zware druk omdat het hout gebruikt wordt als brandhout, houtskoolproductie en constructiemateriaal. Daarom is deze vogel een gevoelige soort van de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe mangrovepitta (Pitta megarhyncha) is een vogelsoort uit de familie van pitta's (Pittidae). De mangrovepitta werd door de in Leiden werkende Duitse ornitholoog Hermann Schlegel beschreven. Deze pitta is nauw verwant aan de negenkleurige pitta (P. brachyura), Chinese pitta (P. nympha) en de blauwvleugelpitta (P. moluccensis).
Multimedia w Wikimedia Commons Kurtaczek namorzynowy (Pitta megarhyncha) – gatunek małego ptaka z rodziny kurtaczków. Osiadły, zasiedla namorzyny Azji Południowo-Wschodniej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Gatunek opisał po raz pierwszy Hermann Schlegel w roku 1863 pod używaną obecnie nazwą Pitta megarhyncha; holotyp pochodzi z wyspy Bangka. Kurtaczek namorzynowy tworzy nadgatunek wraz z kurtaczkiem bengalskim (P. brachyura), kurtaczkiem bladym (P. nympha) oraz kurtaczkiem modroskrzydłym (P. moluccensis)[3]. Takson monotypowy[4].
Długość ciała wynosi 18–21 cm, masa ciała 92–120 g. Wierzch głowy szarobrązowy. Od boków głowy do karku biegną czarne paski. Wierzch ciała ciemnozielony, kuper połyskliwy, fioletowoniebieski. Sterówki czarne z niebieskim lub zielonym zakończeniem. Przy złożonym skrzydle dolna połowa o barwie ultramaryny, lotki I rzędu posiadają dużą, białą plamę. Gardło białe. Spód ciała płowocynamonowy, od środka brzucha do pokryw podogonowych szkarłatny. Dziób czarny (duży w porównaniu do innych kurtaczków). Osobniki młodociane cechują ciemniejsze ubarwienie oraz brak ultramaryny w upierzeniu skrzydeł, zaś plama na spodzie ciała jest różowawa, nie szkarłatna[3].
Całkowity zasięg występowania, szacowany na 173 tys. km²[5], obejmuje lasy namorzynowe od południowego Bangladeszu po zachodnią Tajlandię, wschodni i zachodni Półwysep Malajski, wschodnią Sumatrę, Archipelag Riau oraz wyspę Bangka. Prócz namorzyn spotyka się go także w zaroślach palm Nypa fruticans[3].
Kurtaczek namorzynowy żywi się mięczakami, mrówkami i innymi owadami. Ze skorupiaków zjada głównie kraby, do czego przystosowany jest dziób tego ptaka. Żeruje w błocie dookoła korzeni drzew namorzynowych oraz na okolicznych suchych obszarach. Niekiedy wychodzi na bardziej otwarte obszary, widywany był siedzący na zacumowanych łodziach[3].
Okres lęgowy trwa od kwietnia do sierpnia. Gniazdo umieszczone jest zwykle na ziemi, jednokrotnie odnotowano je przytwierdzone do kopca przedstawicieli rodzaju Thalassina (dziesięcionogi); rzadko mieści się do 1,5 m nad ziemią. Jest to zamknięta konstrukcja utworzona z patyków, trawy i włókien kokosowych, od góry spojona błotem. W lęgu 2–4 kremowe jaja o liliowym odcieniu, pokryte czerwonobrązowymi wzorami. Mają wymiary około 26x22 mm. Wysiadują prawdopodobnie oba ptaki z pary; okres inkubacji i szczegóły dotyczące młodych nie są znane[3].
Przez Czerwoną Księgę Gatunków Zagrożonych klasyfikowany jest jako gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened)[2]. Zagrożenie stanowi wycinka lasów namorzynowych dla drewna na opał lub budowę oraz zastępowania namorzyn miejscami hodowli ryb i krewetek[5]. Rzadki w Bangladeszu, częsty jedynie w prowincji Khulna. W pozostałych częściach zasięgu również rzadki, jedynie na Sumatrze lokalnie pospolity[3].
Kurtaczek namorzynowy (Pitta megarhyncha) – gatunek małego ptaka z rodziny kurtaczków. Osiadły, zasiedla namorzyny Azji Południowo-Wschodniej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Mangrovejuveltrast[2] (Pitta megarhyncha) är en fågel i familjen juveltrastar inom ordningen tättingar.[3] Den förekommer i södra Bangladesh, Malackahalvön, Sumatra, på Bangka och på Kepulauan Riau.[3] IUCN kategoriserar arten som nära hotad.[1]
Wikimedia Commons har media som rör mangrovejuveltrast.
Wikispecies har information om Pitta megarhyncha.
Mangrovejuveltrast (Pitta megarhyncha) är en fågel i familjen juveltrastar inom ordningen tättingar. Den förekommer i södra Bangladesh, Malackahalvön, Sumatra, på Bangka och på Kepulauan Riau. IUCN kategoriserar arten som nära hotad.
Đuôi cụt rừng đước, tên khoa học Pitta megarhyncha, là một loài chim trong họ Pittidae.[2]
Pitta megarhyncha Schlegel, 1863
Охранный статус
Мангровая питта[1] (лат. Pitta megarhyncha) — вид воробьинообразных птиц из семейства питтовых (Pittidae). Обитают в странах Юго-Восточной Азии, где живут преимущественно в мангровых зарослях[2]. В связи с интенсивной вырубкой мангров, используемых в качестве топлива, строительного материала и источника древесного угля, численность мангровых питт сокращается[2].
Мангровая питта на ветке дерева (Малайзия)
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Мангровая питта (лат. Pitta megarhyncha) — вид воробьинообразных птиц из семейства питтовых (Pittidae). Обитают в странах Юго-Восточной Азии, где живут преимущественно в мангровых зарослях. В связи с интенсивной вырубкой мангров, используемых в качестве топлива, строительного материала и источника древесного угля, численность мангровых питт сокращается.
红树八色鸫（学名：Pitta megarhyncha），是八色鸫科八色鸫属的一种，分布于缅甸、孟加拉国、印度、泰国、印度尼西亚、马来西亚和新加坡。该物种的保护状况被评为近危。
播放媒体
红树八色鸫的平均体重约为105.8克。栖息地包括亚热带或热带的红树林和河流、溪流。
红树八色鸫（学名：Pitta megarhyncha），是八色鸫科八色鸫属的一种，分布于缅甸、孟加拉国、印度、泰国、印度尼西亚、马来西亚和新加坡。该物种的保护状况被评为近危。
播放媒体 红树八色鸫 红树八色鸫的平均体重约为105.8克。栖息地包括亚热带或热带的红树林和河流、溪流。
