nomes no trilho de navegação
L'Ulva rigida (del llatí ulva -llim vegetal- i rigida -rígida-) és una alga. Es caracteritza per tenir un botó de fixació de color bru per on s'uneix a la roca on viu.
Pren la forma d'una làmina irregularment rebregada, de fins a uns 20 cm d'amplada, d'un color verd clar.
Mai no floreix puix que és un organisme que es reprodueix seguint complicats cicles biològics en què intervenen espores produïdes en els esporangis i gàmetes formats en els gamentangis.
A tot el litoral dels Països Catalans, fixada a les roques o bé surant lliurement a mercè de les ones. És freqüent a les desembocadures dels rius i, amant com és de les aigües riques en matèria orgànica, en els desguassos de les clavegueres al mar lliure o als ports.
Tot l'any, però és més abundant quan fa bon temps, a la darreria de la primavera i a l'estiu.
Cal collir-la en zones d'aigües netes i es pot conservar fent-la assecar al sol fins que cruixi, o bé congelada.
S'utilitza l'alga sencera -de la qual convé llevar el botó de fixació- en amanides, sopes i guisats.
L'ulva rigida seca es trinxa fins que és com pols i s'afegeix a brous, purés i sopes per donar-hi gust.
Morfologia (biologia)|Morfologia
L'Ulva rigida (del llatí ulva -llim vegetal- i rigida -rígida-) és una alga. Es caracteritza per tenir un botó de fixació de color bru per on s'uneix a la roca on viu.
Η Ulva rigida είναι μακροφύκος που αναπτύσσεται σε παράκτια ύδατα και εκβολές ποταμών. Εντοπίζεται ευρέως στη Μεσόγειο, ειδικότερα και σε ακτές της Ελλάδας.[1][2] Αποτελείται από λεπτούς, πεπλατυσμένους θαλλούς, τα κύτταρα των οποίων έχουν ομοιόμορφη δομή.[1] Συχνά πληροί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να χρησιμοποιηθεί ως «βιολογικός ενδείκτης» για την εκτίμηση της ρύπανσης από μέταλλα σε παράκτια συστήματα, καθώς, μεταξύ άλλων συλλέγεται εύκολα, βιοσυσσωρεύει υψηλές συγκεντρώσεις μεταλλικών στοιχείων και αντανακλά τις συγκεντρώσεις των μετάλλων στο θαλάσσιο περιβάλλον (ίζημα, νερό).[1][2] Επίσης, είδη του γένους Ulva έχουν προταθεί ως «βιολογικοί ενδείκτες» ρύπανσης από θρεπτικά ιόντα (ευτροφισμός).[1][2]
Μεταλλικά στοιχεία (π.χ. σίδηρος, μόλυβδος, ψευδάργυρος, χαλκός, κάδμιο, κοβάλτιο, χρώμιο, νικέλιο) εισέρχονται στα υδάτινα οικοσυστήματα, διαλύονται στο νερό, καθιζάνουν στον πυθμένα ή εισέρχονται, μέσω των τροφικών αλυσίδων σε υδρόβιους οργανισμούς.[1][2] Πολλά από αυτά δρουν συνεργητικά ή ανταγωνιστικά με άλλα μέταλλα ή με μακροστοιχεία του θαλάσσιου ύδατος (νάτριο, κάλιο, ασβέστιο, μαγνήσιο).[2] Τα μέταλλα καταλήγουν στο υδάτινο περιβάλλον μέσω των πλήρως ή μερικώς επεξεργασμένων αστικών, γεωργικών (λιπάσματα) και βιομηχανικών αποβλήτων, που προκύπτουν από μεταλλουργία, διύλιση πετρελαίου, βυρσοδεψία ή παραγωγή άλλων χημικών, ή μέσω διαρροών υγρών καυσίμων και λιπαντικών των μηχανοκίνητων πλοίων.[1][2] Η αξιοποίηση φυκών ως «βιολογικοί ενδείκτες» για την εκτίμηση της ρύπανσης από μεταλλικά στοιχεία αποτυπώνει την μακροπρόθεσμη επίδραση των ρυπαντών στους οργανισμούς αυτούς.[1]
Στο Θερμαϊκό κόλπο η Ulva rigida είναι βιοσυσσωρευτής αρκετών μεταλλικών στοιχείων και έχει προταθεί ως «βιολογικός ενδείκτης» για αρκετά από τα στοιχεία αυτά. Επιστημονικές έρευνες έδειξαν ότι το φύκος αυτό προσλαμβάνει μέταλλα, η συσσώρευση των οποίων στους ιστούς του φύκους σχετίζεται με το βιολογικό κύκλο του, αλλά και από τη διαθεσιμότητα και τις συγκεντρώσεις τους στο ίζημα και στο νερό.[1][2] Η διαθεσιμότητα των μετάλλων στα φύκη εξαρτάται από γεωχημικά χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος (pH, αλατότητα, θερμοκρασία, φως, αιωρούμενα σωματίδια, οργανική ύλη) αλλά και από βιολογικές διεργασίες, όπως συμμετοχή των στοιχείων σε μεταβολικές διεργασίες των φυκών, καθώς επίσης και από το αναπτυξιακό στάδιο του φύκους.[1][2] Υψηλά επίπεδα ενός μετάλλου στον οργανισμό σχετίζονται αφενός με την αφθονία του στοιχείου στο περιβάλλον και αφετέρου με την ικανότητα του οργανισμού να προσλάβει αυτό το στοιχείο.[1] Η Ulva rigida στο Θερμαϊκό κόλπο αναπτύσσεται από τον Οκτώβριο έως τον Μάιο.[1][2] Ο αυξανόμενος αριθμός των κυττάρων δημιουργεί θέσεις σύνδεσης των μετάλλων, αλλά ταυτόχρονα παρατηρείται αραίωσή τους ανά μονάδα βάρους των θαλλών.[1][2]
Η Ulva rigida είναι μακροφύκος που αναπτύσσεται σε παράκτια ύδατα και εκβολές ποταμών. Εντοπίζεται ευρέως στη Μεσόγειο, ειδικότερα και σε ακτές της Ελλάδας. Αποτελείται από λεπτούς, πεπλατυσμένους θαλλούς, τα κύτταρα των οποίων έχουν ομοιόμορφη δομή. Συχνά πληροί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να χρησιμοποιηθεί ως «βιολογικός ενδείκτης» για την εκτίμηση της ρύπανσης από μέταλλα σε παράκτια συστήματα, καθώς, μεταξύ άλλων συλλέγεται εύκολα, βιοσυσσωρεύει υψηλές συγκεντρώσεις μεταλλικών στοιχείων και αντανακλά τις συγκεντρώσεις των μετάλλων στο θαλάσσιο περιβάλλον (ίζημα, νερό). Επίσης, είδη του γένους Ulva έχουν προταθεί ως «βιολογικοί ενδείκτες» ρύπανσης από θρεπτικά ιόντα (ευτροφισμός).
Ulva rigida est une espèce d'algues vertes de la famille des Ulvaceae. Elle fait partie avec d'autres espèces du genre Ulva des algues surnommées « laitues de mer ».
Elle est constituée d’une lame très mince (moins d'un dixième de millimètre d'épaisseur) avec une base épaissie, plus ou moins contournée et cartilagineuse assez rigide. D'un diamètre de 5 à cm, elle peut atteindre 1 mètre[1] dans les zones calmes (étangs littoraux) et eutrophisées. Ses bords crénelés la distinguent de l'Ulva lactuca. Verte foncé à vert clair et translucide, elle se fixe au substrat par un petit disque formé de nombreux rhizoïdes.
Cette espèce se fixe sur substrat rocheux. Très fragile, elle se détache très facilement de son rocher. C'est pourquoi elle privilégie les endroits abrités comme les ports et l'abri des rochers, ou les endroits calmes comme les lagunes. On en trouve en masse dans l’étangs de Thau[2] ou la lagune de Venise[3], où elle se développe au détriment des autres espèces.
En tant qu'être vivant chlorophyllien, elle fait la photosynthèse, utilisant du CO2, de l'eau et des minéraux essentiels.
Elle prolifère le plus souvent au printemps et en été, au moment où les précipitations provoquent un lessivage des sols et entraîne les nitrates (d’origine agricole) dans les cours d’eau qui les apportent sur les côtes. Elle trouve alors beaucoup d'éléments nutritifs comme le phosphore (phosphates) et l’azote (nitrates). On remarque toujours un moindre volume d’algues en période de sécheresse.
Son apport en dioxygène dans l'eau est utile à la vie sous-marine. Sa fragilité est compensée par une prolifération très rapide.
Liées en partie à l'augmentation des sels nutritifs dans certaines eaux côtières ou lagunaires, de grandes quantités d’algues sont disponibles. Elle peut être utilisée dans l'alimentation humaine sous forme de salade, ou dans l'alimentation animale[réf. nécessaire]. Elle pourrait aussi avoir une utilisation médicale, en raison de sa teneur en vitamines C et B1, et en substances antimicrobiennes[réf. nécessaire][4]. Cette algue pourrait aussi facilement être cultivée par aquaculture, pour la production de biomasse[réf. nécessaire].
Ulva rigida est une espèce d'algues vertes de la famille des Ulvaceae. Elle fait partie avec d'autres espèces du genre Ulva des algues surnommées « laitues de mer ».
