nomes no trilho de navegação
Polşa koşenili[1][2] (lat. Porphyrophora polonica) — Yarımsərtqanadlılar dəstəsinə, Margarodidae sinfinə daxil olan həşərat növü.
Dişilərin bədənləri enli dairəvi formaya malikdir. Bədənlərinin uzunluğu isə 1,5—6,6 mm arasında dəyişşir. Rəngləri qırmızı və tünd qırmızı-bənövşəyi rəngdə olur. Gözləri yaxşı inkişaf etmişdir, Ayaqları iridir. Xüsusi ilə ön ayaqları daha yaxşı inkişaf etmişdir. Yaxşı qazma xüsusiyyətinə malik formadadır. Erkəklər 2,25—3,5 mm uzunluğa malik olur. Mavi-bənövşəyi rəngdə olurlar. Uzun bədənləri sərt tüklərlə örtülmüşdür. Ön ayaqları qısa, arxa ayaqları isə uzundur.
Hər il bir nəsil verir. Qışı sürfələr yumurta daxilində keçirir. Qışı keçirdikdən sonra sürfələr qumda bitən bitkilərin köklərinə yönəlir. Bu canlılar 20 cinsə daxil olan bitkinin kökü ilə qidalanır. Polşa koşelini əsasən Pilosella officinarum, Siléne vulgáris, Agróstis canína, Çılpaq herniyar və Qaytarma kimi birkilərlə qidalanırlar[3][4]. Sürfələr tədricən bitkinin kökünə enir və burada göy və ya bənövşəyi rəngə çalırlar. Sürfələrin inkişafı iyulun ortalarına qədər davam edir. Yetkin həşəratlar iyulun sonları - avqustun əvvəlində görünür. Çütləşdikdən sonra sonra erkək tələf olur. Döllənmiş dişi torpağa girir və 300-700 yumurta qoyur. Bundan sonra dişi ölür. Sürfələr bir ay ərzində görünür.
İlk əvvəllər növ Palearktik ərazilərdə yayılmışdır. Onun yayılma arealı Fransa və İngiltərə ərazisini əhatə etmiş, hətta Çinə qədər yayılmışdır[4]. Xalçaçılıq sənətində istifadə olunan rəngləri almaq üçün müxtəlif bitkilərlə yanaşı, orta əsrlərdən cürbəcür cücülərdən istifadə olunmuşdur. Onların içərisində qırmızı rəng almaq üçün ən geniş yayılmış canlılardan biri də Polşa koşenilidir. Əsasən Avrasiyanın bir çox yerlərində istifadə edilmişdir. Hər bitkidə 40 həşərat müşahidə oluna bilir. Bu səbəbdən kifayət qədər həşərat toplamaq məqsədi ilə minlərlə bitkiyə baş çəkmək lazımdır. Avropada kifayət qədər qırmızı boya olmadığı üçün Polşa koşenilinə böyük tələbat var idi. Cənubi Amerikada yerli bir növün kütləvi istehsalı zamanı bu növ öz əhəmiyyətini itirmişdir.
Həddən artıq istifadə, habelə yaşayış mühitinin dəyişməsi növün tükənməsinə səbəb olmuşdur. Polşa koşenili Ukrayna və Qazaxıstanın qırmızı kitabına daxil edilmişdir.
Polşa koşenili (lat. Porphyrophora polonica) — Yarımsərtqanadlılar dəstəsinə, Margarodidae sinfinə daxil olan həşərat növü.
Dişilərin bədənləri enli dairəvi formaya malikdir. Bədənlərinin uzunluğu isə 1,5—6,6 mm arasında dəyişşir. Rəngləri qırmızı və tünd qırmızı-bənövşəyi rəngdə olur. Gözləri yaxşı inkişaf etmişdir, Ayaqları iridir. Xüsusi ilə ön ayaqları daha yaxşı inkişaf etmişdir. Yaxşı qazma xüsusiyyətinə malik formadadır. Erkəklər 2,25—3,5 mm uzunluğa malik olur. Mavi-bənövşəyi rəngdə olurlar. Uzun bədənləri sərt tüklərlə örtülmüşdür. Ön ayaqları qısa, arxa ayaqları isə uzundur.
Hər il bir nəsil verir. Qışı sürfələr yumurta daxilində keçirir. Qışı keçirdikdən sonra sürfələr qumda bitən bitkilərin köklərinə yönəlir. Bu canlılar 20 cinsə daxil olan bitkinin kökü ilə qidalanır. Polşa koşelini əsasən Pilosella officinarum, Siléne vulgáris, Agróstis canína, Çılpaq herniyar və Qaytarma kimi birkilərlə qidalanırlar. Sürfələr tədricən bitkinin kökünə enir və burada göy və ya bənövşəyi rəngə çalırlar. Sürfələrin inkişafı iyulun ortalarına qədər davam edir. Yetkin həşəratlar iyulun sonları - avqustun əvvəlində görünür. Çütləşdikdən sonra sonra erkək tələf olur. Döllənmiş dişi torpağa girir və 300-700 yumurta qoyur. Bundan sonra dişi ölür. Sürfələr bir ay ərzində görünür.
İlk əvvəllər növ Palearktik ərazilərdə yayılmışdır. Onun yayılma arealı Fransa və İngiltərə ərazisini əhatə etmiş, hətta Çinə qədər yayılmışdır. Xalçaçılıq sənətində istifadə olunan rəngləri almaq üçün müxtəlif bitkilərlə yanaşı, orta əsrlərdən cürbəcür cücülərdən istifadə olunmuşdur. Onların içərisində qırmızı rəng almaq üçün ən geniş yayılmış canlılardan biri də Polşa koşenilidir. Əsasən Avrasiyanın bir çox yerlərində istifadə edilmişdir. Hər bitkidə 40 həşərat müşahidə oluna bilir. Bu səbəbdən kifayət qədər həşərat toplamaq məqsədi ilə minlərlə bitkiyə baş çəkmək lazımdır. Avropada kifayət qədər qırmızı boya olmadığı üçün Polşa koşenilinə böyük tələbat var idi. Cənubi Amerikada yerli bir növün kütləvi istehsalı zamanı bu növ öz əhəmiyyətini itirmişdir.
Həddən artıq istifadə, habelə yaşayış mühitinin dəyişməsi növün tükənməsinə səbəb olmuşdur. Polşa koşenili Ukrayna və Qazaxıstanın qırmızı kitabına daxil edilmişdir.
Porphyrophora polonica, gelegentlich auch als Polnische Karminschildlaus oder Kermeslaus bezeichnet, ist eine Art aus der Überfamilie der Schildläuse. Die Art hatte im Mittelalter und in der frühen Neuzeit große Bedeutung, weil sie einen roten Farbstoff (Karmin) lieferte. Ihre Bedeutung in Europa ließ etwas nach, als im 16. Jahrhundert in der Neuen Welt die einfach zu haltende Cochenilleschildlaus in Europa bekannt wurde.
Etwa Mitte Juli legen die Weibchen dieser Schildlausart zwischen 600 und 700 Eier in die Erde. Die Larven schlüpfen im späten August oder frühen September. Sie kommen erst im nächsten Frühjahr an die Erdoberfläche, wo sie für eine kurze Zeit an den niedrigwachsenden Blättern ihrer Futterpflanzen fressen. Sie kehren dann wieder in die Erde zurück, um sich an der Pflanzenwurzel festzusaugen.[1]
Der Befall durch diese Schildlaus ist durch kleine, dunkel- bis violettrote Erhebungen auf der Futterpflanze erkennbar. Im Juni verpuppen sich die Larven. Im späten Juni oder zu Beginn des Juli kriechen die Weibchen, die ihre Larvenform behalten, auf die Futterpflanzen und werden dort von den kleinen Männchen, die Flügel ausbilden, befruchtet. Die Männchen sterben kurz nach der Begattung ab.[1]
Porphyrophora polonica lebt auf Pflanzen, die auf sandigem und trockenen Böden steht. Die wichtigste Nahrungspflanze ist der Ausdauernde Knäuel, aber es sind weitere Futterpflanzen aus insgesamt zwanzig Gattungen bekannt. Zu den Futterpflanzen zählen Kleines Habichtskraut, Taubenkropf-Leimkraut, Hunds-Straußgras, Kahles Bruchkraut und Fingerkräuter.[1][2] In Deutschland lebt die Art auch am Büscheligen Gipskraut.[3]
Porphyrophora polonica war einst in der Paläarktis weit verbreitet[1] und wurde wirtschaftlich in einem großen Teil Eurasiens genutzt. Der Nutzungsraum reichte von Frankreich und England[2] bis nach China. Die größte wirtschaftliche Bedeutung hatte diese Schildlaus in Zentraleuropa. Eine übermäßige Nutzung sowie die Veränderung des Lebensraums hat die Schildlaus weitgehend zum Verschwinden gebracht. Seit 1994 steht sie auf der ukrainischen Roten Liste der gefährdeten Arten.[4] In Polen war die Schildlaus noch in den 1960er Jahren häufig. Derzeit liegen nur ungenügende Daten vor, um ihre Schutzwürdigkeit in Polen zu bestimmen.[1]
Bereits im Altertum war man in der Lage, rote Färbemittel aus den Larven der Schildlaus zu gewinnen. Im Grab des Keltenfürsten von Hochdorf wurden Stoffe wahrscheinlich mediterraner Herstellung gefunden, die mittels Kermeslaus gefärbt waren. Analytische Belege für den frühen Einsatz dieses Färbemittels liegen außerdem aus der Altai-Region im südlichen Sibirien (Gräber der Pasyryk-Stufe, 500–400 v. Chr.) vor, später auch aus Nordeuropa (Veien/Norwegen – 4. Jahrhundert n. Chr.). Die Gewinnung war zeitintensiv und brachte nur geringe Erträge. Eine Pflanze erbrachte nur etwa 40 dieser Insekten. Deswegen mussten tausende von Pflanzen ausgegraben, gereinigt und die Insekten abgeerntet werden, bevor eine handelbare Menge gewonnen war. Da in Europa jedoch nur sehr wenig rote Färbemittel zur Verfügung standen, war die Farbe eine sehr gesuchte Handelsware. Die Schildlaus lieferte außerdem ein ausgesprochen brillantes Rot, so dass viele Färber sie besonders schätzten.[5][6] An Bedeutung verlor sie erst, als aus Mittelamerika zunehmend Cochenilleschildläuse importiert wurden.
Der Farbstoff war auch bekannt als Wurzelkermes, Polnische Cochenille, Deutscher Kermes oder Johannisblut.[7]
Die Art wurde unter einer Reihe von Synonymen beschrieben. Dazu zählen:
Porphyrophora polonica, gelegentlich auch als Polnische Karminschildlaus oder Kermeslaus bezeichnet, ist eine Art aus der Überfamilie der Schildläuse. Die Art hatte im Mittelalter und in der frühen Neuzeit große Bedeutung, weil sie einen roten Farbstoff (Karmin) lieferte. Ihre Bedeutung in Europa ließ etwas nach, als im 16. Jahrhundert in der Neuen Welt die einfach zu haltende Cochenilleschildlaus in Europa bekannt wurde.
Polish cochineal (Porphyrophora polonica, Margarodes polonicus), also known as Polish carmine scales (Polish: czerwiec polski), is a scale insect formerly used to produce a crimson dye of the same name, colloquially known as "Saint John's blood". The larvae of P. polonica are sessile parasites living on the roots of various herbs – especially those of the perennial knawel (Polish: czerwiec trwały) – growing on the sandy soils of Central Europe and other parts of Eurasia. Before the development of aniline, alizarin, and other synthetic dyes, the insect was of great economic importance, although its use was in decline after the introduction of Mexican cochineal to Europe in the 16th century.
In mid-July, the female Polish cochineal lays approximately 600-700 eggs, encased with a white waxy ootheca, in the ground. When the larvae hatch in late August or early September, they do not leave the egg case but remain inside until the end of winter. In late March or early April, the larvae emerge from the ground to feed for a short time on the low-growing leaves of the host plant before returning underground to feed on the plant's roots. At this point, the larvae undergo ecdysis, shedding their exoskeletons together with their legs and antennae, and they encyst by forming outer protective coatings (cysts) within the root tissues.[4]
The cysts are small dark red or violet bubbles clustered on the host plant's roots. Female cysts are 3–4 millimetres (0.12–0.16 in) in diameter. Males are half the size of their female counterparts and fewer in number, with only one male per 500 females. The cysts undergo ecdysis a number of times. When the male larva reaches the third-instar developmental stage, it forms a delicate white cocoon and transforms into a pupa in early June. In late June or early July, females, which are neotenous and retain their larval form, re-emerge from the ground and slowly climb to the top of the host plant, where they wait until winged adult males, with characteristic plumes at the end of their abdomens, leave the cocoons and join them a few days later. Male imagines (adult insects) do not feed and die shortly after mating, while their female counterparts return underground to lay eggs. After oviposition, the female insects shrink and die.[4]
The Polish cochineal lives on herbaceous plants growing in sandy and arid, infertile soils. Its primary host plant is the perennial knawel (Scleranthus perennis), but it has also been known to feed on plants of 20 other genera, including mouse-ear hawkweed (Hieracium pilosella), bladder campion (Silene inflata), velvet bent (Agrostis canina), Caragana,[4] smooth rupturewort (Herniaria glabra), strawberry (Fragaria), and cinquefoil (Potentilla).[3]
The insect was once commonly found throughout the Palearctic[4] and was recognised across Eurasia, from France and England[3] to China, but it was mainly in Central Europe where it was common enough to make its industrial use economically viable. Excessive economic exploitation as well as the shrinking and degradation of its habitat have made the Polish cochineal a rare species. In 1994, it was included in the Ukrainian Red Book of endangered species.[5] In Poland, where it was still common in the 1960s, there is insufficient data to determine its conservation status, and no protective measures are in place.[4]
Ancient Slavs developed a method of obtaining red dye from the larvae of the Polish cochineal. Despite the labor-intensive process of harvesting the cochineal and a relatively modest yield, the dye continued to be a highly sought-after commodity and a popular alternative to kermes throughout the Middle Ages until it was superseded by Mexican cochineal in the 16th century.
Similar to some other red dyes obtained from scale insects, the red coloring is derived from carminic acid with traces of kermesic acid. The Polish cochineal carminic acid content is approximately 0.6% of the insect's dried body weight.[6] The insects were harvested shortly before the female larvae reached maturity, i.e. in late June, usually around Saint John the Baptist's day (June 24), hence the dye's folk name, Saint John's blood. The harvesting process involved uprooting the host plant and picking the female larvae, averaging approximately ten insects from each plant.[7] In Poland, including present-day Ukraine, and elsewhere in Europe, plantations were operated in order to deal with the high toll on the host plants.[1] The larvae were killed with boiling water or vinegar and dried in the sun or in an oven, ground, and dissolved in sourdough or in light rye beer called kvass[8] in order to remove fat. The extract could then be used for dyeing silk, wool, cotton, or linen.[8] The dyeing process requires roughly 3-4 oz of dye per pound (180-250 g per kilogram) of silk[7] and one pound of dye to color almost 20 pounds (50 g per kilogram) of wool.[8]
Polish cochineal was widely traded in Europe during the Middle Ages and the Renaissance. In the 15th and 16th centuries, along with grain, timber, and salt, it was one of Poland's chief exports, mainly to southern Germany and northern Italy as well as to France, England, the Ottoman Empire, and Armenia.[7] In Poland, the cochineal trade was mostly monopolized by Jewish merchants,[7] who bought the dye from peasants in Red Ruthenia and other regions of Poland and Lithuania. The merchants shipped the dye to major Polish cities such as Kraków, Danzig (Gdańsk), and Poznań. From there, the merchandise was exported to wholesalers in Breslau (Wrocław), Nuremberg, Frankfurt, Augsburg, Venice,[7] and other destinations. The Polish cochineal trade was a lucrative business for the intermediaries; according to Marcin of Urzędów (1595), one pound of Polish cochineal cost between four and five Venetian pounds. In terms of quantities, the trade reached its peak in the 1530s. In 1534, 1963 stones (about 30 metric tons) of the dye were sold in Poznań alone.[7]
The advent of cheaper Mexican cochineal led to an abrupt slump in the Polish cochineal trade, and the 1540s saw a steep decline in quantities of the red dye exported from Poland. In 1547, Polish cochineal disappeared from the Poznań customs registry; a Volhynian clerk noted in 1566 that the dye no longer paid in Gdańsk. Perennial knawel plantations were replaced with cereal fields or pastures for raising cattle. Polish cochineal, which until then was mostly used by the rich nobles and the royals and as an export product, continued to be used locally by the peasants who collected it; it was employed not only for dyeing fabric but also as a vodka colorant, an ingredient in folk medicine, crafts or even for decorative coloring of horses' tails.[7]
With the partitions of Poland at the end of the 18th century, vast markets in Russia and Central Asia opened to Polish cochineal, which became an export product again – this time, to the East. In the 19th century, Bukhara, Uzbekistan, became the principal Polish cochineal trading center in Central Asia; from there the dye was shipped to Kashgar in Xinjiang, and Kabul and Herat in Afghanistan. It is possible that the Polish dye was used to manufacture some of the famous oriental rugs.[1]
The earliest known scientific study of the Polish cochineal is found in the Herbarz Polski (Polish Herbal) by Marcin of Urzędów (1595), where it was described as "small red seeds" that grow under plant roots, becoming "ripe" in April and from which a little "bug" emerges in June.[7] The first scientific comments by non-Polish authors were written by Segerius (1670) and von Bernitz (1672).[1] In 1731, Johann Philipp Breyne, wrote Historia naturalis Cocci Radicum Tinctorii quod polonicum vulgo audit (translated into English during the same century), the first major treatise about the insect, including the results of his research on its physiology and life cycle.[7] In 1934, Polish biologist Antoni Jakubski wrote Czerwiec polski (Polish cochineal), a monograph taking into account both the insect's biology and historical role.
The historical importance of the Polish cochineal is still reflected in most modern Slavic languages where the words for the color red and for the month of June both derive from the Proto-Slavic *čьrvь (probably pronounced [t͡ʃĭrwĭ]), meaning "a worm" or "larva".[9] (See examples in the table below.)
In Czech, as well as old Bulgarian, this is true for both June and July, the two months when harvest of the insect's larvae was possible. In modern Polish, czerwiec is a word for June, as well as for the Polish cochineal (czerwiec polski) and its host plant, the perennial knawel (czerwiec trwały).
Polish cochineal (Porphyrophora polonica, Margarodes polonicus), also known as Polish carmine scales (Polish: czerwiec polski), is a scale insect formerly used to produce a crimson dye of the same name, colloquially known as "Saint John's blood". The larvae of P. polonica are sessile parasites living on the roots of various herbs – especially those of the perennial knawel (Polish: czerwiec trwały) – growing on the sandy soils of Central Europe and other parts of Eurasia. Before the development of aniline, alizarin, and other synthetic dyes, the insect was of great economic importance, although its use was in decline after the introduction of Mexican cochineal to Europe in the 16th century.
La cocciniglia polacca (Porphyrophora polonica (Linnaeus, 1758)) è un insetto in passato usato per produrre il colore cremisi, colloquialmente noto come "sangue di San Giovanni".
Cresce sui terreni sabbiosi dell'Europa centrale e in altre parti dell'Eurasia.
Le larve della P. polonica sono parassiti che vivono nelle radici di varie erbe— specialmente quelle perenni.
Prima dello sviluppo dell'anilina, dell'alizarina e di altri coloranti sintetici, l'insetto aveva una grande importanza economica, sebbene il suo uso fosse in declino dopo l'introduzione della cocciniglia messicana in Europa nel XVI secolo.
La cocciniglia polacca (Porphyrophora polonica (Linnaeus, 1758)) è un insetto in passato usato per produrre il colore cremisi, colloquialmente noto come "sangue di San Giovanni".
Cresce sui terreni sabbiosi dell'Europa centrale e in altre parti dell'Eurasia.
Le larve della P. polonica sono parassiti che vivono nelle radici di varie erbe— specialmente quelle perenni.
Prima dello sviluppo dell'anilina, dell'alizarina e di altri coloranti sintetici, l'insetto aveva una grande importanza economica, sebbene il suo uso fosse in declino dopo l'introduzione della cocciniglia messicana in Europa nel XVI secolo.
Самиці широкоовальні, завдовжки 1,5-6,6 мм, червоного або вишнево-фіолетового кольору. Вусики 7-8-членикові, членики короткі та широкі. Очі добре розвинені. Ноги великі, особливо передні, копальні, з великим кігтиком. Тіло вкрите довгими щетинками. Самці завдовжки 2,25-3,5 мм блакитно-фіолетові. Очі великі, груди чорні, тергіти черевця фіолетові. Вусики довгі, 9-10-членикові. Передні ноги короткі, задні — довгі, лапки мають кігтик.
Ареал: західна та східна Європа. До середини ХХ ст. зустрічався майже на всій території України, проте з 1960-х рр. зареєстрований не був.
Має 1 генерацію на рік. Зимують личинки в яйцевих мішках. Після пробудження личинки пересуваються в пошуках кормових рослин (суниця, перстач, гусячі лапки, гірчак, остудник голий, мучниця, материнка та інші). По їхніх стеблах личинки спускаються до коріння, перетворюються в нерухомі кулясті «цисти» синього чи фіолетового кольору. Розвиток триває до середини липня. Дорослі комахи з'являються в липні — на початку серпня. Самці гинуть після парування. Запліднена самиця заривається у ґрунт і протягом кількох діб відкладає 300–700 яєць у яйцевий мішок, після чого гине. Личинки з'являються через місяць.
В минулі століття у західних і південних районах України було розвинуте промислове виробництво червоної фарби (карміну) з «цист» кошенілі польської.
Польская кошениль[1][2][3] (лат. Porphyrophora polonica) — вид полужесткокрылых насекомых из семейства Margarodidae.
Тело самок широкоовальное, длиной 1,5—6,6 мм, красного или вишнёво-фиолетового цвета. Глаза хорошо развиты. Ноги большие, особенно передние, роющие, с большим коготком.
Самцы длиной 2,25—3,5 мм голубовато-фиолетового цвета. Тело покрыто длинными щетинками. Передние ноги короткие, задние — длинные, лапки имеют коготок.
В год бывает одно поколение. Личинки зимуют в яйцевых мешках. После пробуждения личинки передвигаются в поисках кормовых растений, растущих на песчаных и сухих почвах. Важнейшим кормовым растением наряду с другими растениями из 20 родов является дивала многолетняя. Следующими важными растениями являются ястребинка волосистая, смолёвка обыкновенная, полевица собачья, грыжник гладкий и лапчатка[4][5]. По их стеблям личинки спускаются к корням, превращаются в неподвижные шаровидные «цисты» синего или фиолетового цвета. Развитие продолжается до середины июля. Взрослые насекомые появляются в июле — начале августа. Самцы погибают вскоре после спаривания. Оплодотворённая самка зарывается в почву и в течение нескольких суток откладывает 300—700 яиц в яйцевой мешок, после чего погибает. Личинки появляются через месяц.
Изначально вид был распространён во всей Палеарктике[4] и его ареал охватывал территорию от Франции и Англии[5] до Китая. Хозяйственное значение на большей части Евразии имело промышленное производство красной краски (кармина) из «цист» польской кошенили. На каждом отдельном растении имелось всего 40 особей насекомого. Поэтому приходилось собирать тысячи растений, чтобы собрать необходимое количество насекомых. Так как в Европе было недостаточно красителей красного цвета, краска из кошенили пользовалась большим спросом. Своё значение она утратила, когда из Южной Америки начали массово привозить местный вид кошенили.
Чрезмерное использование, а также изменение среды обитания привели к исчезновению вида. Вид занесён в Красные книги Украины и Кахастана.
Польская кошениль (лат. Porphyrophora polonica) — вид полужесткокрылых насекомых из семейства Margarodidae.
Тело самок широкоовальное, длиной 1,5—6,6 мм, красного или вишнёво-фиолетового цвета. Глаза хорошо развиты. Ноги большие, особенно передние, роющие, с большим коготком.
Самцы длиной 2,25—3,5 мм голубовато-фиолетового цвета. Тело покрыто длинными щетинками. Передние ноги короткие, задние — длинные, лапки имеют коготок.
В год бывает одно поколение. Личинки зимуют в яйцевых мешках. После пробуждения личинки передвигаются в поисках кормовых растений, растущих на песчаных и сухих почвах. Важнейшим кормовым растением наряду с другими растениями из 20 родов является дивала многолетняя. Следующими важными растениями являются ястребинка волосистая, смолёвка обыкновенная, полевица собачья, грыжник гладкий и лапчатка. По их стеблям личинки спускаются к корням, превращаются в неподвижные шаровидные «цисты» синего или фиолетового цвета. Развитие продолжается до середины июля. Взрослые насекомые появляются в июле — начале августа. Самцы погибают вскоре после спаривания. Оплодотворённая самка зарывается в почву и в течение нескольких суток откладывает 300—700 яиц в яйцевой мешок, после чего погибает. Личинки появляются через месяц.
Изначально вид был распространён во всей Палеарктике и его ареал охватывал территорию от Франции и Англии до Китая. Хозяйственное значение на большей части Евразии имело промышленное производство красной краски (кармина) из «цист» польской кошенили. На каждом отдельном растении имелось всего 40 особей насекомого. Поэтому приходилось собирать тысячи растений, чтобы собрать необходимое количество насекомых. Так как в Европе было недостаточно красителей красного цвета, краска из кошенили пользовалась большим спросом. Своё значение она утратила, когда из Южной Америки начали массово привозить местный вид кошенили.
Чрезмерное использование, а также изменение среды обитания привели к исчезновению вида. Вид занесён в Красные книги Украины и Кахастана.
