dcsimg
Imagem de Diaspidiotus perniciosus (Comstock 1881)
Life » » Reino Animal » » Artrópode » » Hexapoda » Insetos » Pterygota » » Hemiptera » Sternorrhyncha » » Diaspididae »

Diaspidiotus perniciosus (Comstock 1881)

Brief Summary ( Inglês )

fornecido por EOL authors

The San Jose Scale is a tiny homopteran insect that is a well known pest of a wide variety of fruit and ornamental trees and shrubs, including many in the family Rosaceae such as Apple, Pear, cherries, Peach, Apricot, Plum, Almond, currants, and Quince. In the western United States, Osage Orange is often heavily infested and serves as a reservoir for reinfestation of cultivated fruit trees. Native to eastern Asia, San Jose Scale was introduced to California from China around 1870 and within a few decades was widely established in the U.S. and Canada through the movement of infested nursery stock.

San Jose Scales feed by sucking plant juices from twigs, branches, fruit, and foliage. Although an individual scale insect cannot inflict much damage, a single female and her offspring can produce several thousand scales in one season. If uncontrolled, they can kill the host tree as well as make the fruit unmarketable. Although scales lives primarily on the tree bark, the first indication that San Jose Scale is in the orchard may be small red spots on fruit or leaves.

Scale insects are quite unlike the insects that are familiar to most people. Most of the complex life cycle of this soft insect is spent beneath a protective waxy covering that it secretes. These scales start out small and very light colored, but darken to a sooty black or ashy appearance as the insects grow larger and mature. Under magnification, this covering looks like a miniature volcano, having the shape of a very low cone with a circular ridge at the apex, inside of which is a nipple-like elevation. Female scales develop almost perfectly circular coverings with the nipple in the center, whereas male scales develop an oblong shape with the nipple near one end.

The fully grown female scale covering is around 2 mm in diameter and composed of concentric rings. Under this covering, the female scale is yellow, soft, and globular, with no discernible head or appendages. Male scale coverings are smaller, about 1 mm in diameter. Adult males (which are rarely seen except in pheromone traps) have well-developed legs, long antennae, and a single pair of wings. They are a dark yellow to cinnamon brown color and have a thin dark brown band extending across the thorax between the wing bases. After developing through larval and pupal stages, the male matures and backs out from his scale around 4 to 6 weeks after birth to search out females, which produce a sex pheromone attractant. Adult males fly for only a few days and are capable of mating immediately with the females, which remain under their scales.

Females produce live young, not eggs, within 4 to 6 weeks after mating. A single female may produce first instar young (known as "crawlers") for 6 to 8 weeks at a rate of about 10 per day. The six-legged lemon-yellow crawlers are tiny, just0.2 mm X 0.1 mm, and superficially resemble larval spider mites except that they bear a pair of antennae and a bristle-like sucking beak that is almost three times the length of the tiny, oval body.

After exiting from beneath the female's cover, the crawlers move over the plant. They can be carried to other trees by the wind, on the feet of birds, on the clothing of farm workers, or on orchard equipment. Within a few hours they settle on the bark, leaves, or fruit, tuck in their legs and antennae, insert their long sucking mouthparts into the host, and begin feeding and forming a scale covering. After settling, the crawler secretes a white waxy covering which hardens into a scale. The scale turns from white to black and then to gray and goes through several molts before maturing. The sexes of these immature stages can be distinguished after the first molt, although the scales covering them are identical. The females are smaller and rounder than the males (males are more elongate) and lack eyes, legs, and antennae. The males have eyes, but no legs or antennae. Following the second molt, males pass through two non-feeding instars prior to the final molt to winged, legged adults.

San Jose Scales overwinter on bark in the "black-cap" phase of the first instar. Development resumes as spring temperatures exceed 10° C (50° F). In warmer climates, mated females may also survive the winter. First generation crawler production by all overwintering stages is synchronized and usually occurs within 4 to 6 weeks following plant bloom.

(Mague 1980; Hoyt 2010)

licença
cc-by-3.0
direitos autorais
Leo Shapiro
original
visite a fonte
site do parceiro
EOL authors

Koliforniya çanaqlı yastıcası ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ

Kaliforniya çanaqlı yastıcası (lat. Diaspidiotus perniciosus Comst.) - Buğumayaqlılar tipinin Yarımsərtqanadlılar dəstəsinin Diaspididae fəsiləsinə aid olan növ.

Xarici quruluşu

Koliforniya çanaqlı yastıcası 1-1,5 mm uzunluğunda olub, girdə və yastı formadadır. Sürfələri dairəvi formada olub, sarı-limon rənglidir, ayaqları yoxdur, qanadları və gözləri tünd boz rəngdədir.Kaliforniya çanaqlı yastıcalısı dişisinin bədəni dəyirmi, limonu – sarı rəngdədir, üstdən 2 mm ölçüsündə tünd boz, dəyirmi çanaqla örtülmüşdür. Ayaqları, qanadları və gözləri inkişaf etməmişdir. Erkəyin çanağı uzunsovdur. Uzunluğu 1, eni 0,6 mm-ə çatır. Yaşlı erkək sarımtıl-narıncı rəngdədir. Qanadları, bığcıqları, gözləri və üç cüt ayağı olur.[1] Ağız orqanları inkişaf etməmişdir. Bir neçə saat yaşayır

Həyat tərzi

Cavan sürfələr ilk qidalanma dövründə, nazik təbəqədən ibarət şirə ifraz edirlər. Bu şirə sonradan çanaqcığa çevrilir. Birinci yaşda erkək və dişi sürfələr bir-birindən fərqlənirlər. İkinci yaşdan etibarən erkəklərin çanağı uzanır, dişilərinki isə girdə vəziyyətdə qalır. Daxili karantin obyekti sayılan və Abşeron ərazisində kütləvi şəkildə yayılan koliforniya çanaqlı yastıcası polifaqdır. Ədəbiyyat məlumatlarına əsasən 270 növə qədər dekorativ meyvə və meşə ağacları ilə qidalanır.[2] O, bir çox meyvə və meşə ağaclarının (alma, armud, gavalı, albalı, gilas, heyva, alça, şaftalı, ərik, badam, qoz, nar, əncir, yemişan, tut, naringi, limon, xurma, qızılağac, palıd və s.) o cümlədən dekorativ ağac və kol bitkilərinin qorxulu zərərvericisi hesab olunur.[3] Ədəbiyyat məlumatlarına əsasən Koliforniya çanaqlı yastıcasının vətəni Çinin şimal-qərb hissəsidir. 1870-ci ildə bu zərərverici müxtəlif vasitələrlə Koliforniyaya keçib və orada meyvə bağlarına böyük zərər vurmuşdur. Apardığımız tədqiqatlara və müşahidələrə əsasən, Koliforniya çanaqlı yastıcasının sürfələri və bəzəndə yaşlı fərdi bəzək ağaclarının gövdəsinin qabığı və zoğları üzərində qışlayır. Qışlama qalxancıqlar altında gedir. Yazda, aprel ayının 10- dan 15-dək, orta günlük temperatur 12o C, havanın rütubəti 60% olduqda tumurcuqların şişməyə başladığı dövrlərdə, sürfələr qış yuxusundan çıxır və bəzək bitkiləri ilə qidalanmağa başlayaraq (20-25 gün) inkişaf edib yetkin dişilərə çevrilirlər. Cütləşmə may ayının 10- dan 20- dək davam edir. Yetkin dişilər 80-100 ədəd diri sürfə doğa bilirlər.[4] Yeni doğulmuş sürfələr yaxşı inkişaf etmiş 3 cüt ayağa malik olurlar. Onlar çanaqlarının altından çıxaraq bitkinin kök hissəsinə gövdəsinə, budaqlarına, zoğlarına, yarpaqlarına və meyvələrinə daraşıb, onların şirəsini sorurlar. Qısa müddətdə isə sürfənin ifraz etdiyi mayedən onların üzərində çanaq əmələ gəlir. Bu zəman sürfə hərəkətsiz olur. O, 10-12 gündən sonra birinci dəfə qabıq dəyişərək, ayaqlarını, bığcıqlarını və gözlərini itirir, ikinci dəfə qabıqdəyişmə yenə də 10-12 gün davam edir. Sonra yetkin dişilər əmələ gəlir. Dişilər mayalandıqdan sonra (yumurtalar onların bədənində yetişir) diri sürfələr doğulur. Bir nəslin inkişafı 22-26o C temperatur və 70% rütubətdə 60-62 gün çəkir. Axırıncı nəslin sürfələri qışlayır. Abşeronda ildə iki nəsil verir. Kaliforniya çanaqlı yastıcası intensiv çoxalan zərərvericidir. Onlar qısa müddətdə bitkilər üzərində külli miqdarda toplanıb, topalar əmələ gətirirlər. Belə koloniyaların sorduqları şirənin hesabına gövdə və budaqların qabıqları çatlayır, zoğlar eybəcərləşir, bəzi hallarda isə bitki tamamilə məhv ola bilir. Zərərvericinin zədələdiyi yarpaqlar tökülür, meyvələr isə qırmızı ləkələrlə örtülür. 2010-cü ildə aparılan hesablamalara əsasən Abşeronun Xırdalan rayonunda şaftalı və gavalı ağaclarının və eləcədə dekorativ ağac və kol bitkilərinin intensiv yoluxması 1-2,5 bal, Mərdəkanda 1,5-1,8 bal, Novxanıda isə 2-3 bala çatmışdır. Abşeron ərazisində Kaliforniya çanaqlı yastıcasının sayının tənzimlənməsində 8 növ entomofaq (Aphytis mutilaspidus L., Aph. Proclia Walk., Archenomus caucasicus Jasn., Coccophagus lycimnia Walk., Pseydophycus malinus Gahan., Chilocorus bipustulatus L., Chilocorus renipustulatus Scrib.,Holysia sedecimpunctata L) iştirak edir. Bunlardan iki növü (Aphytis procilia Walk., Chilocorus bipustulatus L.) daha çox fəaliyyət göstərirlər. Belə ki, afitis paraziti sahibin birinci nəslini 20-25 %, ikinci nəslini isə 25-30 % məhv edir. Yırtıcı xilokorus isə ilk sürfə mərhələsində bir gündə 6-10 yastıca, axırınci yaş sürfə mərhələsində isə 20-25 yastıca yeyir. Yetkin fərd isə 30-35 yastıca məhv edə bilir.[5]

Yayılması

Avropanın bir sıra ölkələri, o cümlədən Macarıstan, Avstriya, Çexiya, Slovakiya, Rumıniya, Yuqoslaviya, Portuqaliya, İtaliya, FransaPolşa, Rusiya, Gürcüstan, Qafqaz, Azərbaycan. Azərbaycanda Abşeron ərazisində, Quba rayonu, Xaçmaz, Lənkəran, Gəncə-Qazax zonasında yayılıb.

Ədəbiyyat

  • E.F.Səfərova. Abşeronda bəzək bitkilərinə zərərverən cücülər, onların biotənzimlənməsində entomofaqların rolu (Dissertasiya). Bakı, 2013
  • Azərbayvcanın heyvanlar aləmi, II cild. Bakı, Elm, 2004

İstinadlar

  1. Yalançı kaliforniya çanaqlı yastıcası-Diaspidiotus ostreaformis Curt. və onun entomofaqları
  2. E.F.Səfərova. Abşeronda bəzək bitkilərinə zərərverən cücülər, onların biotənzimlənməsində entomofaqların rolu (Dissertasiya). Bakı, 2013
  3. Kaliforniya çanaqlı yastıcası - Diaspidiotus perniciosus Comstock
  4. Azərbayvcanın heyvanlar aləmi, II cild. Bakı, Elm, 2004
  5. Azərbayvcanın heyvanlar aləmi, II cild. Bakı, Elm, 2004

Xarici keçidlər

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Koliforniya çanaqlı yastıcası: Brief Summary ( Azerbaijano )

fornecido por wikipedia AZ

Kaliforniya çanaqlı yastıcası (lat. Diaspidiotus perniciosus Comst.) - Buğumayaqlılar tipinin Yarımsərtqanadlılar dəstəsinin Diaspididae fəsiləsinə aid olan növ.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AZ

Poll de San José ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El poll de San José en anglès:San Jose scale, (Quadraspidiotus perniciosus) és un insecte hemípter paràsit de moltes plantes. El seu nom deriva de la localitat californiana de San José i pertany a la família Diaspididae.

Distribució

Aquest insecte té el seu origen a Sibèria, nord-est de la Xina i nord de Corea. S'ha estès per tots els continents excepte l'Antàrtida i afecta especialment els arbres fruiters.[1]

Arribada als Estats Units

John Henry Comstock va descobrir aquest insecte a San Jose (Califòrnia) i li va donar el nom actual el 1881. Probablement va ser introduït a califòrnia per importació d'arbres de la Xina per part de James Lick. Cap a 1895 ja es trobava aquesta plaga als vivers dels estats de l'est dels Estats Units. Charles Lester Marlatt va fer investigacions a la Xina, el Japó i Java i va introduir una marieta per fer lluita biològica contra el poll de San Jose.

Descripció

El cos de la femella adulta és groc i està cobert amb una closca de color gris fosc de 2mm de diàmetre. En dos mesos neixen de forma vivipara cries de color groc que en cas de mal temps es refugien en la closca de la mare. Aquestes cries es dispersen i s'alimenten de la planta afectada. Tant les cries com les femelles muden diverses vegades. El mascle adult és de color taronja i només viu unes poques hores després de l'aparellament.

Ecologia

Aquesta espècie viu tant en climes temperats com subtropicals. Infesta més de 200 espècies de plantes, principalment arbres i arbusts caducifolis. Es pot trobar als troncs, branques, brots, fulles i fruits de les plantes. Poden tenir diverses generacions en un any en els climes càlids però només una generació en els freds. Passen l'hivern a l'escorça dels arbres i la nimfa hivernant pot sobreviure a temperatures tan baixes com - 42 °C. L'emergència de les nimfes primaverals coincideix amb la brotació de les plantes.

Referències

Bibliografia

Numerous articles by L. O. Howard, C. L. Marlatt, A. L. Quaintance, and others, published by the United States Bureau of Entomology (Washington, 1896 et seq.); W. G. Johnson, Fumigation Methods (New York, 1902); United States Department of Agriculture, The Farmer's Bulletin, No. 650 (Washington, 1915), and the publications of the State agricultural experiment stations.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Poll de San José: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

El poll de San José en anglès:San Jose scale, (Quadraspidiotus perniciosus) és un insecte hemípter paràsit de moltes plantes. El seu nom deriva de la localitat californiana de San José i pertany a la família Diaspididae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

San-José-Schildlaus ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE
 src=
Buch aus dem Jahr 1898

Die San-José-Schildlaus (Comstockaspis perniciosa) ist ein Insekt aus der Familie der Deckelschildläuse (Diaspidiae). Dieser Schädling kommt an zahlreichen Obstpflanzen vor und kann hier große Schäden und Ernteausfälle verursachen.[1][2]

Herkunft und Verbreitung

Die San-José-Schildlaus stammt aus Ostasien, vermutlich aus Nord-China[3], und wurde 1873 auf Pfirsichbäumen von dort in die USA importiert, wo sie sich in den Obstplantagen von San José (Kalifornien) ausbreitete. Der Entomologe John Henry Comstock erkannte die Schildlaus dort als neue Art, beschrieb sie 1880[4] und wurde so zum Namensgeber. Die Ausbreitung wurde durch Handel weiter vorangetrieben, sie stellt mittlerweile einen der gefährlichsten Schaderreger an Obstgehölzen dar. Sie ist weltweit anzutreffen, mit Ausnahme arktischer Gebiete. Als ursprünglich thermophiles Insekt erobert sie zunehmend auch kühlere und maritime Klimate. Die Schildlaus lebt an zahlreichen Laubgehölzen, insgesamt sind über 150 Wirtspflanzen aus zahlreichen Familien bekannt[5], darunter Apfel, Birne, Kirsche, Pflaume, Johannisbeere und die Zitruspflanzen.

In der Schweiz wurde die Art 1946 erstmals entdeckt.[6] In Deutschland, wo sie seit 1898 bekannt ist,[7] wird die Art seit etwa 2000 häufiger und breitet sich weiter nach Norden hin aus. So wurde sie 2000 erstmals in Brandenburg (Raum Frankfurt/Oder),[8] 2005 erstmals in Thüringen[9] festgestellt. Ihr Auftreten ist in Deutschland meldepflichtig ( Abs. 1 der Verordnung zur Bekämpfung der San-Jose-Schildlaus).

Merkmale und Lebenszyklus

Die San-José-Schildlaus bringt normalerweise drei, unter ungünstigen Klimabedingungen (wie in Mitteleuropa) nur ein bis zwei Generationen pro Jahr hervor. Das Weibchen bringt ab Frühsommer in einer Geburtsperiode von 6 bis 8 Wochen lebendgebärend etwa 100 bis 400 bewegliche Larven (Wanderlarven, englisch „crawler“) hervor, die sich unweit des Muttertieres festsaugen und beginnen, ihrerseits einen eigenen Schild aus Analsekretionen und Wachsfäden auszubilden. Alternativ sind sie in der Lage, sich an den Tarsen anderer Insektenarten festzuklammern und sich von ihnen verbreiten zu lassen (Phoresie). Unter dem Schild durchlaufen die Tiere ihre Larvalentwicklung in mehreren Stadien, bei den Weibchen zwei, bei den Männchen vier. Die Männchen entwickeln hierbei Flügel und sind in der Lage, ihren Schild zu verlassen. Ihre Mundwerkzeuge sind verkümmert, sodass sich ihre Lebensdauer in der Regel auf wenige Stunden beschränkt. Die Weibchen bleiben unbeweglich unter dem Schild und werden dort von den Männchen zur Begattung aufgesucht. Ihr Körper ist von plumper Form ohne äußerlich erkennbare Segmente und ohne Flügel. Der Schild ist zu Beginn der Larvalentwicklung weißlich, zum Abschluss grau-braun gefärbt und besitzt einen Durchmesser von ca. 2 Millimeter, das darunter sitzende Tier ist gelb. Der Schild der Weibchen ist fast kreisförmig, derjenige der Männchen länglich.

Die Schildläuse saugen normalerweise auf der Rinde ihrer holzigen Wirtspflanzen, selten können sie auch auf den Früchten auftreten, vor allem auf Äpfeln. Sie überwintern im ersten Larvenstadium.

Die Art ist anhand der Form des Schilds grob zuzuordnen, eine genaue Bestimmung ist nur Spezialisten unter dem Mikroskop möglich. Eine sehr ähnliche Art, mit der sie häufig gemeinsam auftritt, ist die Gemeine Austernschildlaus (Quadraspidiotus ostraeformis).[1] Die Arten sind nur schwer zu unterscheiden, Merkmale sind die Ausbildung einiger Poren und Borsten am Hinterleib.[10]

Bekämpfung

Aufgrund ihres Schilds ist die San-José-Schildlaus sehr schwierig durch chemische Maßnahmen zu bekämpfen. Hier finden vor allem ölhaltigen Präparate mit Rapsöl oder Mineralöl Anwendung, die über Austriebsspritzungen auf die Pflanzen ausgebracht werden. Eine andere Maßnahme ist die biologische Bekämpfung mit der parasitoiden Schlupfwespe (im weiteren Sinne) Prospaltella perniciosi (syn. Encarsia perniciosi, Familie Aphelinidae), die ihre Eier in den Schild der Laus ablegt und sie somit tötet. Die Parasitierung mit der Zehrwespe ist in der Lage, einen befallenen Bestand zu kontrollieren.

Taxonomie

Innerhalb der Familie der Deckelschildläuse wurden zunächst fast alle Arten, darunter auch die San-José-Schildlaus, einer weit gefassten Gattung Aspidiotus zugeordnet. Später wurden traditionell mehrere Gattungen unterschieden, die nach einem morphologischen Merkmal, der Anzahl und Ausbildung mehrerer lappenartiger Fortsätze (Loben) nahe der Spitze des Hinterleibs, gegeneinander differenziert wurden. Die San-José-Schildlaus wurde dabei von zahlreichen Autoren den Gattungen Diaspidiotus oder Quadraspidiotus zugeordnet, so dass sie in zahlreichen wissenschaftlichen Veröffentlichungen unter den synonymen Namen Diaspidiotus perniciosus oder Quadraspidiotus perniciosus aufgeführt ist, daneben existiert eine Vielzahl weiterer Synonyme[5]. Der japanische Entomologe Sadao Takagi erkannte diese Gruppierungen als künstlich und trennte die Artengruppe um die San-José-Schildlaus, einem älteren Vorschlag von Alexander Dyer MacGillivray folgend, als Gattung Comstockaspis ab[3]. Dieser Vorschlag ist weitgehend akzeptiert worden.

Die Gattung Comstockaspis umfasst zwei Arten, die zweite Art Comstockaspis macroporana (Takagi) ist ein Endemit Japans.

Quellen

  • Heinrich Schmutterer: Die Schildläuse, Coccina und ihre natürlichen Antagonisten. Pflanzensaftsaugende Insekten – Band 4. Die Neue Brehm-Bücherei Bd. 666. Westarp, Hohenwarsleben, 2008.
  • Comstockaspis perniciosa (Comstock) in García Morales M, Denno BD, Miller DR, Miller GL, Ben-Dov Y, Hardy NB. 2016. ScaleNet: A literature-based model of scale insect biology and systematics. Database. doi:10.1093/database/bav118. http://scalenet.info.

Einzelnachweise

  1. a b San-José-Schildlaus. KOB Kompetenzzentrum Obstbau Bodensee, abgerufen am 25. Mai 2016.
  2. Sie ist klein, gelb und gefährlich: die San-José-Schildlaus – Industrieverband Agrar. In: iva.de. Abgerufen am 23. Mai 2016.
  3. a b Sadao Takagi (1974): An approach to the Hemiberlesia problem (Homoptera: Coccoidea). Insecta Matsumurana New Series 3: 1-33.
  4. Deutscher Reichsanzeiger Nr. 37 vom 11. Februar 1898
  5. a b Comstockaspis perniciosa (Comstock) in García Morales M, Denno BD, Miller DR, Miller GL, Ben-Dov Y, Hardy NB. 2016. ScaleNet: A literature-based model of scale insect biology and systematics. Database. doi:10.1093/database/bav118. http://scalenet.info.
  6. San-José-Schildlaus und ähnliche Arten. Merkblatt 156 der Forschungsanstalt Agroscope des Eidgenössischen Volkswirtschaftsdepartements. PDF (Memento des Originals vom 25. Mai 2016 im Internet Archive)  src= Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www.agroscope.ch
  7. Kaiserliches Gesundheitsamt: Die San-José-Schildlaus. Denkschrift, zweiter Abdruck 1898. Springer Verlag, Heidelberg.
  8. Ute Schönfeld: Cocciden-Arten in Brandenburg. In: Journal für Kulturpflanzen. Band 67, Nr. 10, 2015, S. 337–341, doi:10.5073/JfK.2015.10.02 (PDF).
  9. Thüringer Landesanstalt für Landwirtschaft: Merkblatt San-José-Schildlaus – ein neuer Schädling in Thüringen. PDF
  10. R.C. Henderson: Diaspididae (Insecta: Hemiptera: Coccoidea). Fauna of New Zealand 66, 2011. 275 pp. ISBN 978-0-478-34726-5
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

San-José-Schildlaus: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE
 src= Buch aus dem Jahr 1898

Die San-José-Schildlaus (Comstockaspis perniciosa) ist ein Insekt aus der Familie der Deckelschildläuse (Diaspidiae). Dieser Schädling kommt an zahlreichen Obstpflanzen vor und kann hier große Schäden und Ernteausfälle verursachen.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

San Jose scale ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The San Jose scale (Quadraspidiotus perniciosus) is a hemipterous insect[1] in the family Diaspididae. It is an agricultural pest as it causes damage and crop losses to many fruit crops. In 1914, Q. perniciosus became the first documented case of insecticide resistance.[2]

Distribution

This species originated in Siberia, north east China and the northern part of the Korean peninsula. It has spread to every continent except Antarctica and is a major pest of fruit trees.[3]

Arrival in the United States

The San Jose scale derives its popular name from San Jose, California where Comstock discovered and named it in 1881. It has been considered the most pernicious scale insect in the United States. It was probably introduced at San Jose about 1870 on trees imported from China by James Lick. By 1890 it had spread over the greater part of California, but was not recognized east of the Rocky Mountains until August, 1893, when it was found by Howard on a pear received from Charlottesville, Virginia. Soon afterward it was discovered that infested stock had been brought from California in 1887 or 1888 by two New Jersey nurseries and distributed widely. By 1895 the pest had become established in many nurseries and orchards in the majority of the Eastern States. Marlatt made entomological investigations in China, Japan, and Java in 1901–02. He introduced the ladybird to the United States in order to control the San Jose scale.[4]

Description

The body of adult female is yellow and is covered with a rounded dark gray scale up to two millimetres in diameter. Over the course of two months, yellow crawlers are born viviparously and emerge from the back of the test at the rate of two or three a day. In bad weather they gather under their mother's scale. The crawlers disperse to other parts of the plant and start feeding. They moult after about ten days and begin to lose their eyes, legs and antennae. The adult female appears after the next moult and the scale develops, incorporating the larval exuviae. The development of the male involves three moults. The male nymph is more elongate than the female and the adult male is orange coloured and has wings. It lives only for a few hours.[3]

Ecology

Scale-infected twigs in entomological collection.

This species is found in both temperate and subtropical climates. It infests about two hundred different species of host plant, mostly deciduous trees and bushes. It is found on the trunks, branches, twigs, leaves and fruits of the plant. Females predominate on the leaf stalks and fruit while males predominate on the leaves. There may be several generations each year in warm climates but in cooler regions there is a single generation. The first and second instars may overwinter in cracks in the bark and the hibernating nymphs can survive temperatures as low as −42 °C. The emergence of the nymphs in the spring coincides with bud burst.[3]

References

  1. ^ Kosztarab, M. 1996. Scale Insects of Northeastern North America. Virginia Museum of Natural History Special Publication Number 3.
  2. ^ Melander, A. L. 1914. "Can Insects Become Resistant to Sprays?" Journal of Economic Entomology. Volume 7, Number 2
  3. ^ a b c AgroAtlas
  4. ^
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

San Jose scale: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The San Jose scale (Quadraspidiotus perniciosus) is a hemipterous insect in the family Diaspididae. It is an agricultural pest as it causes damage and crop losses to many fruit crops. In 1914, Q. perniciosus became the first documented case of insecticide resistance.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Aspidiotus perniciosus ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Aspidiotus perniciosus es una especie de insecto hemíptero de la familia Diaspididae.

Nombre

Es una cochinilla que en España suele recibir el nombre vulgar de piojo de San José.

Aunque vulgarmente se le denomine como "piojo", no tiene nada que ver con los piojos del orden Phthiraptera que se desarrollan como parásitos sobre diversas especies de animales, incluido el hombre.

Descripción

La hembra no tiene alas y vive fijada a la planta de la que se alimenta, está protegida por un pequeño caparazón de unos 2 mm de diámetro. Los machos poseen un par de alas.

La ninfa, de color amarillo, se desplaza gracias a tres pequeños pares de patas antes de fijarse en el sitio de su elección. La especie hiberna en forma de ninfa. Una hembra puede poner unos 400 huevos.

Distribución

Especie originaria de Siberia, noreste de China y norte de la península de Corea. Se ha establecido en todos los continentes excepto en la Antártida y es una importante plaga de árboles frutales.[1]

Es principalmente conocida por ser una plaga de distintos cultivos agrícolas, fundamentalmente frutales. Se puede desarrollar sobre más de 150 especies vegetales, principalmente sobre manzano, peral, ciruelo, melocotonero, cerezo, grosellero, etc.

Enemigos naturales

No parecen realizar un buen control de esta plaga agrícola. Entre ellos podemos destacar Prospaltella perniciosi (himenóptero), Chilocorus bipustulatus (coleóptero) y Hemisarcoptes maulus (ácaro).[2]

Referencias

  1. AgroAtlas
  2. «Piojo de San José». Archivado desde el original el 31 de marzo de 2009. Consultado el 11 de abril de 2009.
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Aspidiotus perniciosus: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Aspidiotus perniciosus es una especie de insecto hemíptero de la familia Diaspididae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Diaspidiotus perniciosus ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Diaspidiotus perniciosus, le pou de San José, est une espèce d'insectes hémiptères ravageurs de la super-famille des Coccoidea (cochenilles).

La femelle aptère vit fixée à la plante dont elle se nourrit, protégée par un disque détachable de 2 mm de diamètre. Les mâles possèdent eux une paire d'ailes.

La larve, de couleur jaune, se déplace grâce à trois paires de courtes pattes avant de se fixer sur le végétal de son choix. Elle sécrète alors un « bouclier » ; la fécondité de la femelle peut aller de 50 à 400 larves[1]. Aux premiers froids, les larves au premier stade entrent en diapause ; les autres stades, à l'exception parfois des femelles gravides, disparaissent durant l'hiver.

Cette cochenille peut se nourrir sur plus de 150 espèces d'arbres, principalement le pommier, le poirier commun, le prunier, le pêcher, le cerisier, le groseillier et le cassissier.

L'animal injecte une substance toxique lorsqu'il pique un végétal, ce qui entraîne des chutes de feuilles et une dégradation de la qualité visuelle du fruit, ainsi que le dépérissement du végétal.

Notes et références

Références taxinomiques

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Diaspidiotus perniciosus: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Diaspidiotus perniciosus, le pou de San José, est une espèce d'insectes hémiptères ravageurs de la super-famille des Coccoidea (cochenilles).

La femelle aptère vit fixée à la plante dont elle se nourrit, protégée par un disque détachable de 2 mm de diamètre. Les mâles possèdent eux une paire d'ailes.

La larve, de couleur jaune, se déplace grâce à trois paires de courtes pattes avant de se fixer sur le végétal de son choix. Elle sécrète alors un « bouclier » ; la fécondité de la femelle peut aller de 50 à 400 larves. Aux premiers froids, les larves au premier stade entrent en diapause ; les autres stades, à l'exception parfois des femelles gravides, disparaissent durant l'hiver.

Cette cochenille peut se nourrir sur plus de 150 espèces d'arbres, principalement le pommier, le poirier commun, le prunier, le pêcher, le cerisier, le groseillier et le cassissier.

L'animal injecte une substance toxique lorsqu'il pique un végétal, ce qui entraîne des chutes de feuilles et une dégradation de la qualité visuelle du fruit, ainsi que le dépérissement du végétal.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Quadraspidiotus perniciosus ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

La cocciniglia di San José (Quadraspidiotus perniciosus Comstock, 1881) è un insetto Rincote della superfamiglia dei Coccoidea (famiglia Diaspididae). Deve il suo nome comune dalla città di San Jose, in California, dove Comstock lo studiò e classificò nel 1881.

Specie ormai cosmopolita, è ritenuta la cocciniglia più pericolosa del mondo.

Storia

Fu probabilmente introdotta a San José nel 1870 da legname importato dalla Cina. Nel 1890 si diffuse in tutta la California, nel 1895 il contagio si estese a molti vivai e frutteti, soprattutto negli stati dell'Est. Charles Lester Marlatt fece indagini entomologiche in Cina, Giappone e nell'isola di Java nel 1901-02. È arrivata anche in Europa all'inizio del XX secolo, probabilmente tramite le imbarcazioni provenienti dalle Americhe.

Caratteristiche

Questo insetto possiede uno scudetto protettivo, di colore grigiastro-plumbeo, allungato nei maschi e tondeggiante nelle femmine. Questi scudetti, detti anche follicoli, si sovrappongono al fine di formare strati spessi ed, a volte, impermeabili ai trattamenti fitosanitari.

Danni

La Cocciniglia di San José provoca danni sugli organi legnosi, attraverso punture e la loro saliva determina delle alterazioni cromatiche rossastre, che evidenziano il sollevamento della scorza; in seguito i tessuti necrotizzano determinando deformazioni e disseccamenti sui rami. I gravi attacchi causano, invece, ingrossamenti degli strati dei follicoli, comportando asfissia sugli organi attaccati. Sulle foglie compaiono punteggiature necrotiche, che comportano, in certi casi, delle filloptosi. I frutti manifestano macchie rossastre con un puntino centrale di colore grigio; le macchie determinano il deprezzamento dei frutti. Questo fitofago sverna come neanide e compie tre generazioni annuali.

Metodi di lotta

A partire dal 1940, il Decreto Ministeriale ha dichiarato la lotta, contro il Quadraspidiotus perniciosus, obbligatoria, da effettuare in presenza di attacchi sulle Drupacee e sulle Pomacee. La lotta chimica deve essere fatta in inverno o nelle fasi di rottura delle gemme. I prodotti da utilizzare sono: polisolfuri di calcio od oli bianchi attivati. Gli interventi si possono fare anche in altri momenti:

- all'uscita delle neanidi di prima generazione, con clorpirifos-metile, dimetoato e buprofezin;

- all'uscita delle neanidi di terza generazione, a fine estate, con la caduta delle foglie.

In caso di infestazioni massicce, è molto utile effettuare spazzolature su tronchi. La lotta biologica si basa sulla conservazione ambientale di Coccinellidi predatori, come: Chilocorus bipustulatus e Exochomus quadripustulatus. Sempre nella lotta biologica, è previsto anche l'inserimento dell'Imenottero parassitoide Encarsia perniciosi, ormai ben acclimato in Italia dal 1932.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Quadraspidiotus perniciosus: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

La cocciniglia di San José (Quadraspidiotus perniciosus Comstock, 1881) è un insetto Rincote della superfamiglia dei Coccoidea (famiglia Diaspididae). Deve il suo nome comune dalla città di San Jose, in California, dove Comstock lo studiò e classificò nel 1881.

Specie ormai cosmopolita, è ritenuta la cocciniglia più pericolosa del mondo.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Păduchele din San Jose ( Romeno; moldávio; moldavo )

fornecido por wikipedia RO

Păduchele din San-José (Quadraspidiotus perniciosus) este o insectă fitofagă de carantină din familia diaspididelor, dăunătoare plantațiilor pomicole. Este originar din Asia de Est (China), de unde s-a răspândit larg prin comerțul de material săditor și fructe, în zonele calde și temperate din Europa (inclusiv în România și Republica Moldova), America de Nord, America de Sud, Africa, Asia, Australia și Noua Zeelandă. Atacă peste 200 specii de arbori, arbuști și plante ierboase, însă preferă speciile lemnoase. Dintre speciile pomicole atacă mai frecvent speciile sămânțoase (măr, păr, coacăz, moșmon ș.a.) și mai puțin speciile sâmburoase (piersic, cais, vișin, cireș). Dintre arbori, arbuști forestieri și ornamentali atacă ulmul, teiul, frasinul, arțarul, salcâmul, stejarul, plopul, carpenul, salcia etc., preferând lemnul câinesc, gutuiul japonez, trandafirul și păducelul. Pe plantele ierboase (fasole, căpșun, cartof ș.a.) se întâlnește mai rar. Păduchele din San-José formează colonii pe scoarța tulpinilor și ramurilor, pe frunze și pe fructe. Se hrănește înțepând și sugând sevă, injectând odată cu aceasta, în țesuturi, enzime care descompun celuloza și colorează țesutul lemnos și pulpa fructelor în roșu sau roșu-violet. Țesuturile respective se necrozează și se înroșesc în jurul locurilor de fixare a insectei. Păduchele din San-José a fost denumit după orașul San Jose, California, unde a apărut pentru prima dată în Statele Unite ale Americii, fiind descoperit aici în 1881 de John Henry Comstock.

Bibliografie


Legături externe

Commons
Wikimedia Commons conține materiale multimedia legate de Păduchele din San Jose
Wikispecies
Wikispecies conține informații legate de Păduchele din San Jose
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autori și editori
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia RO

Păduchele din San Jose: Brief Summary ( Romeno; moldávio; moldavo )

fornecido por wikipedia RO

Păduchele din San-José (Quadraspidiotus perniciosus) este o insectă fitofagă de carantină din familia diaspididelor, dăunătoare plantațiilor pomicole. Este originar din Asia de Est (China), de unde s-a răspândit larg prin comerțul de material săditor și fructe, în zonele calde și temperate din Europa (inclusiv în România și Republica Moldova), America de Nord, America de Sud, Africa, Asia, Australia și Noua Zeelandă. Atacă peste 200 specii de arbori, arbuști și plante ierboase, însă preferă speciile lemnoase. Dintre speciile pomicole atacă mai frecvent speciile sămânțoase (măr, păr, coacăz, moșmon ș.a.) și mai puțin speciile sâmburoase (piersic, cais, vișin, cireș). Dintre arbori, arbuști forestieri și ornamentali atacă ulmul, teiul, frasinul, arțarul, salcâmul, stejarul, plopul, carpenul, salcia etc., preferând lemnul câinesc, gutuiul japonez, trandafirul și păducelul. Pe plantele ierboase (fasole, căpșun, cartof ș.a.) se întâlnește mai rar. Păduchele din San-José formează colonii pe scoarța tulpinilor și ramurilor, pe frunze și pe fructe. Se hrănește înțepând și sugând sevă, injectând odată cu aceasta, în țesuturi, enzime care descompun celuloza și colorează țesutul lemnos și pulpa fructelor în roșu sau roșu-violet. Țesuturile respective se necrozează și se înroșesc în jurul locurilor de fixare a insectei. Păduchele din San-José a fost denumit după orașul San Jose, California, unde a apărut pentru prima dată în Statele Unite ale Americii, fiind descoperit aici în 1881 de John Henry Comstock.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autori și editori
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia RO

Каліфорнійська щитівка ( Ucraniano )

fornecido por wikipedia UK

Поширення

В Україні поширена у лісостеповій зоні. Шкодочинність даного організму зумовлена високою плодючістю (від 50 до 400 личинок), великою кількістю поколінь (до 4 і більше), широким спектром п видів рослин, що зазнають пошкодження, високою екологічною пластичністю виду, здатністю переносити коливання температури та вологості (від мінус 40-50°C до плюс 45°C та до 30-90 %).

Морфологія

Щиток самки — 1,5-2,0 мм, круглий, сірувато-коричневий або чорний, дві личинкові шкірки розташовані в центрі; тіло — лимонно-жовте, широкоовальне, звужене до пігідія, збоку передньогрудей є кругла склеротизована пляма. Щиток самця — сірувато-коричневий, видовжений до 1,0 мм.

Біологія

Щитівка пошкоджує всі надземні органи дерева. На корі (на початку червня) та на плодах (в середині червня) через 24 години після присмоктування личинок з'являються червоні плями. Личинки і заселяють скелетні гілки, стовбур і верхівки пагонів, викликають розтріскування та відмирання кори, передчасне опадання листків, зменшення приростків, викривлення та засихання пагонів в результаті чого, здрібнюється та деформуються плоди. Якщо не застосовувати винищувальних заходів, то товщина суцільного шару щитків шкідника іноді може становити до 3 мм, як наслідок, дерево може повністю загинути.

Зимує личинка першого віку під чорним щитком, кількість поколінь 1-4, шкідник народжує до 150—400 личинок.

Способи перенесення та розповсюдження

Із посадковим та щепним матеріалом. «Бродяжки» переповзають із дерева на дерево через гілки, крона яких змикається; переносяться з одягом, взуттям людей; знаряддями праці. Фітосанітарні заходи спрямовані на недопущення завезення шкідника з вогнищ поширення. З цією метою забороняється перевезення посадкового та прищепного матеріалу плодових культур, плодів, а також рослин, що пошкоджуються щитівкою, з територій уражених щитівкою. При надходженні імпортного посадкового та прищепного матеріалу проводять карантинний огляд. Карантинне обстеження насаджень проводять тричі: навесні у період цвітіння дерев; влітку на початку у середині липня; восени у вересні.

Ступінь пошкодження плодових культур у різних географічних зонах неоднакова, але яблуня всюди є найбільш пошкоджуваною культурою.

Щитівка селиться значними колоніями на стовбур та гілках, листках та плодах. Вона виснажує дерева, призводить до розтріскування і відмирання кори, передчасного листопаду, зменшення приросту і засихання пагонів, плоди деформуються і стають дрібними. На плодах і молодих пагонах у місцях пошкодження з'являються характерні червоні плями.

Боротьба

Фітосанітарний контроль та лабораторну експертизу проводять при надходженні імпортного посадкового та прищепного матеріалу. Забороняється ввезення зараженого посадкового матеріалу. При виявленні шкідника проводиться знезараження посадкового матеріалу з обов'язковою перевіркою ефективності знезараження. Проводиться ретельне щорічне обстеження всіх насаджень за допомогою феромонних пасток в садах і розсадниках. Також потрібно проводити очищення дерев від відмерлої кори, прорідження крони дерев, видалення сухих гілок, знищення прикореневої і чагарникової порослі навколо стовбурів, в міжряддях і на узбіччях доріг, знищення рослинних решток. Також застосовуються інсектициди у боротьбі з каліфорнійською щитівкою згідно з «Переліком пестицидів …»

Важливий внесок у боротьбу із каліфорнійською щитовкою зробив український ентомолог М.А. Теленга.

Література

Посилання

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори та редактори Вікіпедії
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia UK