dcsimg

Description ( Inglês )

fornecido por Flora of Zimbabwe
Perennial, usually dioecious, rush- or sedge-like herbs. Rootstock tufted or rhizomatous, bearing dense scaly sheaths. Culms usually bearing a convolute leaf sheath; ligule usually 0. Inflorescence a spike, raceme or panicle, often different in male and female plants. Spikelets subtended by a sheath. Flowers usually unisexual. Perianth of 6 segments in 2 whorls. Male flowers: stamens 3; anthers 1-thecous. Female flowers: staminodes 0-3; ovary superior, 1-3-locular with 1 ovule per loculus; styles 1-3. Fruit a capsule or nutlet.
licença
cc-by-nc
direitos autorais
Mark Hyde, Bart Wursten and Petra Ballings
citação bibliográfica
Hyde, M.A., Wursten, B.T. and Ballings, P. (2002-2014). Restionaceae Flora of Zimbabwe website. Accessed 28 August 2014 at http://www.zimbabweflora.co.zw/speciesdata/family.php?family_id=194
autor
Mark Hyde
autor
Bart Wursten
autor
Petra Ballings
original
visite a fonte
site do parceiro
Flora of Zimbabwe

Restionaceae ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Les restionacees (nome científicu Restionaceae) formen una familia de plantes monocotiledónees distribuyíes nel Hemisferiu Sur y más diversificaes n'Australia y Sudáfrica. Son yerbes perennes, dacuando abondo grandes, polinizaes por vientu, de suelos de baxos nutrientes, y frecuentemente de hábitats estacionalmente grebos o susceptibles de quemes, tienen rizoma, tarmos erectos fotosintéticos y fueyes bastante amenorgaes a vaines. Les flores son pequeñes, imperfectes, usualmente con periantu, y la inflorescencia ye una espiguilla variadamente ramificada. La familia ye reconocida por sistemes de clasificación modernos como'l sistema de clasificación APG III (2009[2]) y el APWeb (2001 d'equí p'arriba[3]) y tradicionalmente foi reconocida. Dalgunes son utilizaes como paya pa techos y escobes, dalgunes aportaron a populares como plantes ornamentales en munches partes del mundu, dalgunes d'elles tienen paecíu al bambú pola so caña y tamañu.

Descripción

Introducción teórica en Terminoloxía descriptiva de les plantes

Vezu: Yerbes perennes siempreverdes, dioicas (raramente monoicas o hermafroditas), los tarmos soterraños son rizomas o estoloníferos, los tarmos aéreos erectos, fotosintéticos, redondos, elípticos, o poliedros na corte tresversal, macizos o buecos na rexón internodal, anatómicamente distintivos, con célules "protectores" que forren les cámares subestomatales y 1 o 2 capes de célules de clorénquima dientro de la epidermis, el clorénquima separáu de la corteza por aniellos parenquimatosos y esclerenquimatosos. Cuerpos de xil presentes. Pelos simples, dacuando esplanaos o peltaos.

Fueyes de disposición espiral y alterna, dísticas, simples, unifaciales, usualmente cola llámina bien amenorgada y la fueya consistiendo namái nuna vaina abierta nes plantes madures. Usualmente ensin lígula. Ensin estípules. Dacuando caduques.

Inflorescencia de flores solitaries o con flores en dellos arreglos, usualmente n'espiguillas en grupos variadamente ramificaos, cada grupu dacuando con bráctees subxacentes llamaes espatas. Les espiguillas consisten nuna exa con 1-numberoses flores, cada flor con 1 (raramente 2) bráctees subxacentes, les bráctees más basales munches vegaes maneres, espiguillas masculina y femenines pueden ser similares o dimórficas.

Les flores pequeñes, inconspicuas, usualmente unisexuales (entós les plantes dioicas), munches vegaes n'inflorescencies dimórficas, radiales, caúna na axila d'una bráctea, hipóginas.

tépalos en 2 verticilos, usualmente 3 en cada verticilu (raramente 0-2 nel primeru y 0-2 nel segundu), usualmente separaos y llibres de les demás pieces florales, inxeríos, xeneralmente de colores apagaos o verdosos, membranosos a endurecíos.

Estambres 3 (dacuando 1 o 4), opuestos a los tépalos internos, dacuando representaos nes flores femenines por estaminodios, filamentos separaos (raramente conaos). Anteres usualmente con 1 lóculo, biesporangiaes, y monotecas, de dehiscencia llonxitudinal que s'abrir por un solu riegu, y introrsa.

Polen monoporáu, monoulceráu na lliberación.

3 carpelos connaos (raramente 1 o 2), ovariu súperu, con placentación apical-axilar, 3 lóculos (raramente con 2 o con namái un lóculo fértil). 1-3 estilos. 3 estigmes, elongaos, munches vegaes plumosos. 1 óvulu por lóculo, ortótropo, bitégmico, con paré del esporangio delgada.

Nun hai nectarios.

El frutu ye una cápsula, un aqueniu o una nuez. Usualmente acomuñáu a un periantu persistente.

Les granes son endospermadas y dacuando tienen un elaiosoma.

Ver Linder et al. (1998[4]) pa un tratamientu completu de los calteres de la familia.

Ecoloxía

Distribuyíes nel sudoeste d'África (incluyíu Madagascar), Hainan y Vietnam a Nueva Zelanda (especialmente'l sudoeste d'Australia), con un xéneru (Apodasmia) en Chile.

Son plantes de suelos de baxos nutrientes, y frecuentemente de hábitats estacionalmente grebos o susceptibles de quemes. Son un componente importante de "fynbos" y gorbizales.

Les inconspicuas flores de Restionaceae son polinizadas por vientu, magar delles especies son autopolinizadas o apomícticas.

La dispersión por vientu de les pequeñes granes (o aquenios o nuececitas, en xéneros con frutu indehiscente) ye abondo común; delles especies tienen tépalos modificaos en nales, pelos o arestes, presumiblemente p'ayudar a la dispersión por vientu. Unos pocos xéneros, como Willdenowia y allegaos, tienen frutos acomuñaos a estructures carnoses, y pueden atraer formigues. Les granes dacuando tienen un elaiosoma que funciona na dispersión por formigues.

Alexgeorgea ye inusual porque les sos flores femenines son soterrañes (pero col so llargu estilu y estigma llegando a la superficie), la polinización d'estes especies ye por vientu, pero'l mecanismu de dispersión de les nozuques ye entá desconocíu.

Filoxenia

Introducción teórica en Filoxenia

La monofilia de la familia ye sostenida por calteres anatómicos (Linder et al. 2000b[5]) y moleculares (Briggs et al. 2000[6]). Restionaceae ta cercanamente emparentada con Poaceae, Flagellariaceae, y especialmente Centrolepidaceae, como s'evidencia pol so polen monoporáu y esféricu, y la presencia de cuerpos de xil nos texíos parenquimáticos. Centrolepidaceae, que tien flores muncho más amenorgaes, pue tar añerada en Restionaceae (Linder et al. 2000b[5]), pero ye tratada equí como un grupu hermano, como lo sostienen los datos moleculares de secuencies d'ADN copia (Briggs et al. 2000[6]). El cláu Restionaceae + Centrolepidaceae comparte delles remarcables apomorfíes embriolóxiques: la paré del esporangio con célules elongaes, los nucleos polares arrodiaos de cuerpos d'almidón; amás los dos tienen anteres con 1 solu lóculo. Xuntu con Anarthriaceae formen el "cláu Restionaceae", dellos autores consideren que tendríen de fundise les 3 families nun Restionaceae sensu llato. Ver Poales pa un discutiniu sobre la inclusión de Restionaceae nel "nucleu de los Poales" y en Restionaceae sensu llato.

Finalmente, los datos moleculares sofiten la esclusión de dos pequeños xéneros, Lyginia y Hopkinsia, que son distintos al tener anteres con 2 lóculos: un calter plesiomórfico (ancestral). Pertenecen al australianu Anarthriaceae.

Los miembros de Restionaceae pertenecen a unu de dos grandes claos, el primeru conteniendo los xéneros africanos, el segundu los xéneros australianos (Briggs et al. 2000,[6] Eldenäs y Linder 2000,[7] Linder 2000,[8] Linder et al. 2000a,[9] 2000b[5]). Los miembros del cláu africanu caracterizar por tener polen con marxes de l'apertura fundíos o elevaos, y tarmos con cuévanos debaxo de los estomas alliniaes coles célules "protectores" de paré gruesa. Los xéneros australianos tienen los marxes de la exina del polen atenuaos escontra'l poru de guañada, y munchos perdieron eses célules "protectores". Los rizomas llargos y pubescentes sofiten la monofilia del cláu australianu.

Entá se precisen recircunscripciones a nivel del xéneru. Por casu, enantes reconocíen pocos xéneros grandes dientro de la familia, por casu Restio incluyía especies africanes y australianes. Depués se delimitaron munchos xéneros más pequeños, y por casu Restio ye agora consideráu acutáu namái a África (Briggs y Johnson 1998a,[10] b,[11] Linder 1985[12]).

Taxonomía

Introducción teórica en Taxonomía

La familia foi reconocida pol APG III (2009[2]), el Linear APG III (2009[1]) asignó-y el númberu de familia 102. La familia yá fuera reconocida pol APG II (2003[13]).

Unos 35 xéneros, unes 320 especies (Watson y Dallwitz 2007). Los xéneros más representaos son Restio (90 especies), Ischyrolepis (50 especies), y Thamnochortus (35 especies).

La llista de xéneros, según Royal Botanic Gardens, Kew[14] (visitáu en xineru del 2009):

  • Acion B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 353 (1998). = Chordifex B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  • Alexgeorgea Carlquist, Austral. J. Bot. 24: 282 (1976). SO. d'Australia. 3 especies
  • Anthochortus Nees ex Endl., Xen. Pl.: 121 (1837). SO. y S. de Provincia del Cabu. 7 especies
  • Antochortus Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 451 (1836), orth. var. = Anthochortus Nees ex Endl.
  • Apodasmia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 371 (1998). SE. d'Australia, Nueva Zelanda, S. de Chile. 3 especies
  • Askidiosperma Steud., Flora 33: 229 (1850). S. y SO. de Provincia del Cabu. 12 especies
  • Baloskion Raf., Fl. Tellur. 4: 32 (1838). SE. de Queensland a SE. Australia. 8 especies
  • Boeckhia Kunth, Enum. Pl. 3: 448 (1841). = Hypodiscus Nees
  • Calopsis P.Beauv. ex Desv., Ann. Sci. Nat. (Paris) 13: 44 (1828). S. d'África. 24 especies
  • Calorophus Labill., Nov. Holl. Pl. 2: 78 (1806). SE. d'Australia. 2 especies
  • Cannomois P.Beauv. ex Desv., Ann. Sci. Nat. (Paris) 13: 43 (1828). SO. y S. de Provincia del Cabu. 7 especies
  • Catacolea B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 346 (1998). SO. d'Australia. 1 especie
  • Ceratocaryum Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 451 (1836). SO. y S. Provincia del Cabu. 8 especies
  • Chaetanthus R.Br., Prodr.: 251 (1810). SO. d'Australia. 3 especies
  • Chondropetalum Rottb., Descr. Pl. Rar.: 12 (1772). SO. y S. Provincia del Cabu. 12 especies
  • Chordifex B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 356 (1998). SO. Australia. 20 especies
  • Coleocarya S.T.Blake, Proc. Roy. Soc. Queensland 54: 75 (1943). Y. Australia. 1 especies
  • Craspedolepis Steud., Syn. Pl. Glumac. 1: 264 (1854). = Restio Rottb.
  • Cucullifera Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 451 (1836). = Cannomois P.Beauv. ex Desv.
  • Cytogonidium B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 362 (1998). SO. Australia. 1 especie
  • Dapsilanthus B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 369 (1998). Hainan, Indo-China a N. Australia. 4 especies
  • Desmocladus Nees in J.G.C.Lehmann, Pl. Preiss. 2: 56 (1846). SO. y S. Australia. 15 especies
  • Dielsia Gilg, Bot. Jahrb. Syst. 35: 88 (1904). SO. Australia. 1 especie
  • Dovea Kunth, Enum. Pl. 3: 457 (1841). SO. Provincia del Cabu. 1 especie
  • Elegia L., Mant. Pl. 2: 162 (1771). Provincia del Cabu. 35 especies
  • Empodisma L.A.S.Johnson & D.F.Cutler, Kew Bull. 28: 383 (1973 publ. 1974). Australia, Nueva Zelanda. 2 especies
  • Eurychorda B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 357 (1998). Y. y SE. Australia. 1 especie
  • Guringalia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 353 (1998). = Chordifex B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  • Haplostigma F.Muell., Fragm. 8: 100 (1874), nom. provis. = Loxocarya R.Br.
  • Harperia W.Fitzg., J. West Austral. Nat. Hist. Soc. 1: 34 (1904). SO. d'Australia. 4 especies
  • Hydrophilus H.P.Linder, Bothalia 15: 66 (1984). SO. Provincia del Cabu. 1 especie
  • Hypodiscus Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 450 (1836), nom. cons. SO. y S. Provincia del Cabu. 15 especies
  • Hypolaena R.Br., Prodr.: 251 (1810). S. y Y. Australia. 7 especies
  • Ischyrolepis Steud., Syn. Pl. Glumac. 2: 249 (1855). Provincia del Cabu a KwaZulu-Natal. 49 especies
  • Kulinia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 349 (1998). SO. d'Australia. 1 especie
  • Lamprocaulos Mast. in A.L.P.P.de Candolle & A.C.P.de Candolle, Monogr. Phan. 1: 349 (1878). = Elegia L.
  • Leiena Raf., Fl. Tellur. 4: 33 (1838). = Restio Rottb.
  • Lepidanthus Nees, Linnaea 5: 665 (1830). = Hypodiscus Nees
  • Lepidobolus Nees in J.G.C.Lehmann, Pl. Preiss. 2: 66 (1846). SO. y S. Australia. 6 especies
  • Leptocarpus R.Br., Prodr.: 250 (1810), nom. cons. Nueva Guinea a Australia. 2 especies
  • Lepyrodia R.Br., Prodr.: 247 (1810). SO. y SE. Australia. 13 especies
  • Leucoploeus Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 450 (1836). = Hypodiscus Nees
  • Loxocarya R.Br., Prodr.: 249 (1810). SO. Australia. 5 especies
  • Mastersiella Gilg-Ben. in H.G.A.Engler, Nat. Pflanzenfam. ed. 2, 15a: 25 (1930). SO. Provincia del Cabu. 3 especies
  • Meeboldina Suess., Boissiera 7: 20 (1943). SO. Australia. 5 especies
  • Megalotheca F.Muell., Fragm. 8: 98 (1873). = Loxocarya R.Br.
  • Melanostachya B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 361 (1998). SO. Australia. 1 especies
  • Mesanthus Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 451 (1836). = Cannomois P.Beauv. ex Desv.
  • Nematanthus Nees, Linnaea 5: 661 (1830). = Willdenowia Thunb.
  • Nevillea Esterh. & H.P.Linder, Bothalia 15: 66 (1984). SO. Provincia del Cabu. 2 especies
  • Onychosepalum Steud., Syn. Pl. Glumac. 2: 249 (1855). SO. Australia. 3 especies
  • Phyllocomos Mast., Bot. Jahrb. Syst. 29(66): 19 (1900). = Anthochortus Nees ex Endl.
  • Platycaulos H.P.Linder, Bothalia 15: 64 (1984). Provincia del Cabu. 8 especies
  • Platychorda B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 359 (1998). SO. Australia. 2 especies
  • Prionosepalum Steud., Syn. Pl. Glumac. 2: 266 (1855). = Chaetanthus R.Br.
  • Restio Rottb., Descr. Pl. Rar.: 9 (1772). Y. Zaire a S. d'África, Madagascar. 91 especies
  • Rhodocoma Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 450 (1836). Provincia del Cabu a KwaZulu-Natal. 6 especies
  • Saropsis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 355 (1998). = Chordifex B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  • Schoenodum Labill., Nov. Holl. Pl. 2: 79 (1806). = Leptocarpus R.Br.
  • Spirostylis Nees ex Mast., J. Linn. Soc., Bot. 10: 271 (1869). = Willdenowia Thunb.
  • Sporadanthus F.Muell. ex Buchanan, Trans. & Proc. New Zealand Inst. 6: 340 (1874). S. y Y. Australia, Nueva Zelanda. 7 especies
  • Staberoha Kunth, Enum. Pl. 3: 442 (1841). Provincia del Cabu. 9 especies
  • Stenotalis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 368 (1998). SO. d'Australia. 1 especie
  • Taraxis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 363 (1998). SO. d'Australia. 1 especie
  • Thamnochortus P.J.Bergius, Descr. Pl. Cap.: 353 (1767). Provincia del Cabu. 33 especies
  • Tremulina B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 362 (1998). SO. d'Australia. 2 especies
  • Tyrbastes B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 365 (1998). SO. Australia. 1 especie
  • Willdenovia Thunb., Fl. Cap.: 312 (1811), orth. var. = Willdenowia Thunb.
  • Willdenowia Thunb., Kongl. Vetensk. Acad. Nya Handl. 11: 26 (1790). Provincia del Cabu. 11 especies
  • Winifredia L.A.S.Johnson & B.G.Briggs, Telopea 2: 737 (1986). Tasmania. 1 especie

Importancia económica

Unos pocos xéneros son d'interés n'horticultura, por casu Chondropetalum y Elegia.

Thamnochortus ye usáu pa paya. Delles especies son utilizaes llocalmente pola so paya pa techos y escobes.

Munchos xéneros aproven importantes pasturas.

Dalgunes úsense como ornamentales, dalgunes d'elles tienen paecíu al bambú pola so caña y tamañu.

Ver tamién

Bibliografía

  • Judd, W. S.; Campbell, C. S. Kellogg, Y. A. Stevens, P.F. Donoghue, M. J. (2002). «Restionaceae», Plant systematics: a phylogenetic approach, Sinauer Axxoc, 286-287. ISBN 0-87893-403-0.

Referencies citaes

  1. 1,0 1,1 Elspeth Haston, James Y. Richardson, Peter F. Stevens, Mark W. Chase, David J. Harris. The Linear Angiosperm Phylogeny Group (LAPG) III: a linear sequence of the families in APG III Botanical Journal of the Linnean Society, Vol. 161, Non. 2. (2009), pp. 128-131. doi:10.1111/j.1095-8339.2009.01000.x Key: citeulike:6006207 pdf: http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1095-8339.2009.01000.x/pdf
  2. 2,0 2,1 The Angiosperm Phylogeny Group III ("APG III", n'orde alfabéticu: Brigitta Bremer, Kåre Bremer, Mark W. Chase, Michael F. Fay, James L. Reveal, Douglas Y. Soltis, Pamela S. Soltis y Peter F. Stevens, amás collaboraron Arne A. Anderberg, Michael J. Moore, Richard G. Olmstead, Paula J. Rudall, Kenneth J. Sytsma, David C. Tank, Kenneth Wurdack, Jenny Q.-Y. Xiang y Sue Zmarzty) (2009). «An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG III.». Botanical Journal of the Linnean Society (161). http://www3.interscience.wiley.com/journal/122630309/abstract.
  3. «Angiosperm Phylogeny Website (Versión 9, xunu del 2008, y actualizáu dende entós)» (inglés) (2001 d'equí p'arriba). Consultáu'l 7 de xunetu de 2008.
  4. Linder, H. P.; B. G. Briggs, y L. A. S. Johnson (1998). «Restionaceae.», en Kubitzki, K.: The Families and Xenera of Vascular Plants. IV. Flowering Plants. Monocotyledons. Alismatanae and Commelinanae (except Gramineae).. Berlin.: Springer, 425-444.
  5. 5,0 5,1 5,2 Linder, H. P.; Briggs, B. G., Johnson, L. A. S. (2000). «Restionaceae: a morphological phylogeny.», en Wilson, K. L. y Morrison, D. A.: Monocots: Systematics and evolution., CSIRO Publ., 653-660.
  6. 6,0 6,1 6,2 Briggs, B. G.; Marchant, A. D., Gilmore, S., y Porter, C. L. (2000). «A molecular phylogeny of Restionaceae and allies.», en Wilson, K. L. y Morrison, D. A.: Monocots: Systematics and evolution., CSIRO Publ., 661-671.
  7. Eldenäs, P. A.; Linder, H. P.. «Congruence and complementarity of morphological and trnL-trnF sequence data and the phylogeny of the African Restionaceae.». Syst. Bot. (25).
  8. Linder, H. P. (2000). «Vicariance, climate change, anatomy and phylogeny of Restionaceae». Bot. J. Linn. Soc. (134).
  9. Linder, H. P.; Briggs, B. G., y Johnson, L. A. S.. «Restionaceae», en Kubitzki, K.: The families and xenera of vascular plants. Vol. 4, Flowering plants - Monocotyledons, Springer-Verlag, 425-445.
  10. Briggs, B. G.; Johnson, L. A. S.. «New xenera and species of Australian Restionaceae (Poales).». Telopea (7).
  11. Briggs, B. G.; Johnson, L. A. S. (1998). «A guide to a new classification of Restionaceae and allied families.», en K. A. Meney y J. S. Pate: Australian rushes: biology, identification and conservation of Restionaceae and allied families.. Perth: University of Western Australia Press, 25-56.
  12. Linder, H. P. (1985). «Conspectus of the African species of Restionaceae». Bothalia (15).
  13. APG II. «An Update of the Angiosperm Phylogeny Group Classification for the orders and families of flowering plants: APG II.». Botanical Journal of the Linnean Society (141). http://www.blackwell-synergy.com/doi/pdf/10.1046/j.1095-8339.2003.t01-1-00158.x. Consultáu 'l 12 de xineru de 2009.
  14. «[http://apps.kew.org/wcsp/reportbuilder.do Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist Series]» (inglés). Consultáu'l 15 de xineru de 2009.

Enllaces esternos


Cymbidium Clarisse Austin 'Best Pink' Flowers 2000px.JPG Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Restionaceae: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Les restionacees (nome científicu Restionaceae) formen una familia de plantes monocotiledónees distribuyíes nel Hemisferiu Sur y más diversificaes n'Australia y Sudáfrica. Son yerbes perennes, dacuando abondo grandes, polinizaes por vientu, de suelos de baxos nutrientes, y frecuentemente de hábitats estacionalmente grebos o susceptibles de quemes, tienen rizoma, tarmos erectos fotosintéticos y fueyes bastante amenorgaes a vaines. Les flores son pequeñes, imperfectes, usualmente con periantu, y la inflorescencia ye una espiguilla variadamente ramificada. La familia ye reconocida por sistemes de clasificación modernos como'l sistema de clasificación APG III (2009) y el APWeb (2001 d'equí p'arriba) y tradicionalmente foi reconocida. Dalgunes son utilizaes como paya pa techos y escobes, dalgunes aportaron a populares como plantes ornamentales en munches partes del mundu, dalgunes d'elles tienen paecíu al bambú pola so caña y tamañu.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Restionàcies ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

Restionaceae són una família de plantes nadiues de l'hemisferi sud que són plantes perennes que fan de 10 cm a 3 metres d'alt. Es van originar fa uns 60 milions d'anys, al Cretaci, quan el continent sud formava part de Gondwana.[1]

Descripció

Sperficialment se semblen a les Juncaceae i també a les ciperàcies i poàcies. Tenen tiges que fan la fotosíntesi i fulles reduïdes a làmines. Les seves flors són extremadament petites i en espiguetes que formen inflorescències. Són plantes dioiques i pol·linitzades pel vent.

Distribució

Estan distribuïdes en tots els continents de l'hemisferi sud: Amèrica del Sud (1 espècie, Apodasmia chilensis), Àfrica al sud de l'equador incloent Madagascar (prop de 330 espècies), Austràlia (unes 150 espècies) i a Nova Zelanda (4 espècies); al sud-est d'Àsia n'hi ha una espècie. Sovint són elements dominants en la flora de clima mediterrani de Sud-àfrica i de l'oest d'Austràlia. Defineixen la flora del fynbos.[2]

Gèneres

Els 58 gèneres dins les Restionaceae són:

Alexgeorgea, Anthochortus, Apodasmia, Askidiosperma, Calopsis, Calorophus, Cannomois, Ceratocaryum, Chaetanthus, Chondropetalum, Coleocarya, Dielsia, Dovea, Elegia, Empodisma, Harperia, Hopkinsia, Hydrophilus, Hypodiscus, Hypolaena, Ischyrolepis, Lepidobolus, Leptocarpus, Lepyrodia, Loxocarya, Mastersiella, Meeboldina, Megalotheca, Nevillea, Onychosepalum, Phyllocomos, Platycaulos, Pseudoloxocarya, Restio, Rhodocoma, Sporadanthus, Staberoha, Thamnochortus, Willdenowia, Winifredia.

Referències

  1. Bremer, K. (2002). "Gondwanan Evolution of the Grass Alliance of Families (Poales)." Evolution, 56(7): 1374-1387. «PDF».
  2. Linder, H. Peter; Pia Eldenas, Barbara G. Briggs «Contrasting patterns of radiation in African and Australian Restionaceae». Evolution, vol. 57, 12, 2003, pàg. 2688–2702. DOI: 10.1111/j.0014-3820.2003.tb01513.x. PMID: 14761050.

Enllaços externs

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Restionàcies Modifica l'enllaç a Wikidata
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Restionàcies: Brief Summary ( Catalão; Valenciano )

fornecido por wikipedia CA

Restionaceae són una família de plantes nadiues de l'hemisferi sud que són plantes perennes que fan de 10 cm a 3 metres d'alt. Es van originar fa uns 60 milions d'anys, al Cretaci, quan el continent sud formava part de Gondwana.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autors i editors de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CA

Lanovcovité ( Checo )

fornecido por wikipedia CZ

Lanovcovité (Restionaceae) je čeleď jednoděložných rostlin z řádu lipnicotvaré (Poales). Starší taxonomické systémy ji často řadily do samostatného řádu Restionales.

Popis

Jsou to vytrvalé byliny s oddenky, často xerofyty (suchomilné rostliny). Listy jsou někdy normálně vyvinuté, většinou jsou však víceméně redukované, často z nich zbyly jen listové pochvy, hlavní fotosyntetizující úlohu pak přebírá stonek. Listy jsou jednoduché, střídavé, uspořádané dvouřadě nebo spirálně, přisedlé, s listovými pochvami. Čepele (pokud jsou přítomny) jsou celokrajné, žilnatina je souběžná. Jsou to většinou dvoudomé rostliny, řidčeji jednodomé, potom s jednopohlavnými nebo oboupohlavnými květy. Květy jsou malé a jsou uspořádány v květenstvích, většinou kláscích, které někdy skládají složená květenství, např. laty. Okvětních lístků je 6, zřídka 3, někdy může být zakrnělé nebo chybí, okvětní lístky jsou volné nebo řidčeji na bázi srostlé, víceméně nenápadné. Tyčinky jsou 2 nebo 3, zřídka 1, volné nebo srostlé. Gynecum se skládá ze 3 plodolistů, zřídka z 1, je synkarpní, zřídka monomerické, semeník je svrchní. Plodem je tobolka nebo oříšek[1][2].

Rozšíření ve světě

Je známo asi 58 rodů a asi 500 druhů, které jsou rozšířeny v jižní Africe, na Madagaskaru, v jihovýchodní Asii, v Austrálii, na Novém Zélandu a v jižním Chile[1].

Zástupci

Seznam rodů

Podle[1]

Alexgeorgea, Anthochortus, Askidiosperma, Calopsis, Calorophus, Cannomois, Ceratocaryum, Chaetanthus, Chondropetalum, Coleocarya, Dielsia, Dovea, Elegia, Empodisma, Harperia, Hopkinsia, Hydrophilus, Hypodiscus, Hypolaena, Ischyrolepis, Lamprocaulos, Lepidobolus, Leptocarpus, Lepyrodia, Loxocarya, Mastersiella, Meeboldina, Megalotheca, Nevillea, Onychosepalum, Phyllocomos, Platycaulos, Pseudoloxocarya, Restio, Rhodocoma, Sporadanthus, Staberoha, Thamnochortus, Willdenowia, Winifredia

Odkazy

Reference

  1. a b c http://www.mobot.org/MOBOT/Research/apweb/
  2. http://delta-intkey.com/angio/www/restiona.htm
  3. SKALICKÁ, Anna; VĚTVIČKA, Václav; ZELENÝ, Václav. Botanický slovník rodových jmen cévnatých rostlin. Praha: Aventinum, 2012. ISBN 978-80-7442-031-3. (česky)

Externí odkazy

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autoři a editory
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CZ

Lanovcovité: Brief Summary ( Checo )

fornecido por wikipedia CZ

Lanovcovité (Restionaceae) je čeleď jednoděložných rostlin z řádu lipnicotvaré (Poales). Starší taxonomické systémy ji často řadily do samostatného řádu Restionales.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autoři a editory
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CZ

Restionaceae ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Die Restionaceae sind eine Pflanzenfamilie in der Ordnung der Süßgrasartigen (Poales). Die Familie der Restionaceae besitzt ein disjunktes Areal auf der Südhalbkugel. Einige Arten werden im Tropengürtel als Zierpflanzen in Parks und Gärten verwendet.

Beschreibung und Ökologie

 src=
Blütenstände von Baloskion tetraphyllum
 src=
Habitus von Apodasmia similis im Habitat

Es sind ausdauernde krautige Pflanzen mit grasähnlichen Wuchs; einige Arten sind immergrün. Sie bilden meistens Rhizome. Einige Arten sind xeromorph. Die Photosynthese wird oft im Stängel durchgeführt, da die Blätter oft stark reduziert sind. Die Halme sind oft durch in Nodien und Internodien gegliedert (wie bei den Süßgräsern). Die Laubblätter sind wechselständig.

Die meisten Taxa sind zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch), selten monözisch. Die männlichen und weiblichen Blütenstände sehen oft verschieden aus. Die kleinen, meist eingeschlechtigen, selten zwittrigen Blüten sind dreizählig und radiärsymmetrisch bis schwach zygomorph. Es gibt ein oder meistens zwei Kreise mit je Blütenhüllblättern, also drei oder sechs. Pro Blüte können ein, oder zwei oder drei Staubblätter vorhanden sein. In den weiblichen Blüten sind manchmal Staminodien vorhanden. Pro weiblicher oder zwittriger Blüte gibt es meistens drei oder seltener ein Fruchtblatt/blätter.

Es werden Kapselfrüchte oder Nüsse gebildet.

Die Früchte vieler Arten keimen meist nur nach einem Buschfeuer aus, wobei der eigentliche Auslöser (Rauch oder Asche) nicht bekannt ist. Auch ist die Keimrate trotz passender Umweltverhältnisse oftmals eher gering, sodass sich eine Zucht teilweise als schwierig erweist.

Systematik und Verbreitung

Die Familie Restionaceae wurde 1810 durch Robert Brown in Prodromus Florae Novae Hollandiae, S. 243 aufgestellt. Typusgattung ist Restio Rottb.[1][2] Der botanische Gattungsname Restio ist vom lateinischen Wort restis für Seil abgeleitet, dies ist ein Verweis auf die ursprüngliche Verwendung einiger Arten, deren Fasern zur Herstellung von Seilen und Stricken verwendet wurden. Die Restionaceae werden daher auch selten mit dem deutschen Trivialnamen Seilgrasgewächse bezeichnet.[3]

Synonyme für Restionaceae R.Br. sind: Ecdeiocoleaceae D.F.Cutler & Airy Shaw, Anarthriaceae D.F.Cutler & Airy Shaw.[2] Seit R. F. Thorne und J. L. Reveal 2007 gehören Taxa der ehemaligen Familie der Elegiaceae Raf. heute zu den Restionaceae.[4][2]

Die Familie der Restionaceae besitzt ein disjunktes Areal auf der Südhalbkugel, das weitgehend dem Urkontinent Gondwana entspricht. Die ältesten Pollenfunde der Familie stammen aus der Oberkreide.

In Südafrika und Australien nehmen die Restionaceae in der natürlichen Vegetation die ökologischen Nischen der Süßgräser (Poaceae), Binsengewächse (Juncaceae) und Riedgrasgewächse (Cyperaceae) ein. Nach der Besiedlung durch die Europäer wurden sie von diesen Pflanzengruppen bewusst (zum Beispiel um Weideflächen zu schaffen) oder unabsichtlich teilweise verdrängt. Die ursprüngliche Heimat der Taxa der Restionaceae sind die tropischen und subtropischen Gebiete, oder selten die warm gemäßigten Gebiete, im südlichen Afrika, auf Madagaskar, Australien, Tasmanien, Neuseeland, in Südostasien, Neuguinea, und im südlichen Südamerika (nur eine Art: Apodasmia chilensis). Als ausgestorben gilt Elegia fastigiata Mast., eine endemische Art der Kapflora (Südafrika).

Zur Familie der Restionaceae gehören 40 bis 58 Gattungen mit 400 bis 590 Arten (Abhängig davon ob bei einzelnen Autoren Gattungen in andere Familien ausgegliedert werden)[4]:[5][2]

 src=
Weibliche und männliche Alexgeorgea spec.
 src=
Habitus von Calopsis paniculata
 src=
Habitus von Cannomois virgata
 src=
Habitus von Lepyrodia muelleri
 src=
Habitus von Rhodocoma capensis
 src=
Habitus von Staberoha banksii
  • Alexgeorgea Carlquist: Die etwa drei Arten kommen nur im australischen Bundesstaat Western Australia vor.[2]
  • Anthochortus Nees (Syn.: Antochortus Nees orth. var., Phyllocomos Mast.): Von den etwa sieben Arten kommen sechs nur in der südafrikanischen Provinz Westkap und eine auch im Ostkap vor.[6]
  • Apodasmia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Von den etwa vier Arten kommen zwei in Australien[2], eine in Neuseeland und eine im südlichen Chile vor.[5]
  • Askidiosperma Steud.: Die etwa zwölf Arten kommen nur in der südafrikanischen Provinz Westkap vor.[7]
  • Baloskion Raf.: Die etwa acht Arten in Australien in South Australia, Queensland, New South Wales, Australian Capital Territory, Victoria sowie Tasmanien verbreitet.
  • Calorophus Labill. (Syn.: Calostrophus F.Muell. orth. var.): Die nur zwei Arten kommen beide in Tasmanien und eine auch in Victoria vor.[2]
  • Cannomois P.Beauv. ex Desv. (Syn.: Cucullifera Nees, Mesanthus Nees): Die seit 2011 etwa 13 Arten kommen in Südafrika alle im Westkap vor und wenige auch im Ost- sowie Nordkap.[8]
  • Catacolea B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie enthält nur eine Art:
    • Catacolea enodis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie kommt nur im australischen Bundesstaat Western Australia vor.[2]
  • Ceratocaryum Nees: Die etwa acht Arten kommen nur in der südafrikanischen Provinz Westkap vor.[9]
  • Chaetanthus R.Br. (Syn.: Prionosepalum Steud., Chaelanthus Poir. orth. var.): Die etwa drei Arten kommen nur im australischen Bundesstaat Western Australia vor.[2]
  • Chordifex B.G.Briggs & L.A.S.Johnson (Syn.: Acion B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Guringalia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Saropsis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson): Die etwa 21 Arten sind im südwestlichen Australien (Western Australia, Queensland, New South Wales) und Tasmanien verbreitet.[2]
  • Coleocarya S.T.Blake: Sie enthält nur eine Art:
    • Coleocarya gracilis S.T.Blake: Sie kommt in australischen Bundesstaaten Queensland sowie New South Wales vor.[2]
  • Cytogonidium B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie enthält nur eine Art:
  • Dapsilanthus B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Die etwa vier Arten sind in Australien (Northern Territory, Queensland[2]), Neuguinea, Malaysia, Kambodscha, Thailand, Vietnam und Hainan verbreitet.[5]
  • Desmocladus Nees: Die etwa 15 Arten kommen nur in den australischen Bundesstaaten in South Australia sowie Western Australia vor.[2] (Nach B. G. Briggs: Desmocladus (Restionaceae) enlarged to include the Western Australian genera Harperia, Kulinia and Onychosepalum. In: Telopea, Volume 17, 2014, S. 32 gehören auch die Arten der Gattungen Harperia, Kulinia, Onychosepalum in die Gattung Desmocladus)
  • Dielsia Gilg: Sie enthält nur eine Art:
    • Dielsia stenostachya (W.Fitzg.) B.G.Briggs & L.A.S.Johnson (Syn.: Dielsia cygnorum Gilg nom. illeg.): Sie kommt nur im australischen Bundesstaat Western Australia vor.[2]
  • Elegia L. (Syn.: Chondropetalum Rottb., Dovea Kunth, Lamprocaulos Mast.): Die etwa 35 Arten sind in Südafrika verbreitet und hauptsächlich Florenelemente der Capensis.
  • Empodisma L.A.S.Johnson & D.F.Cutler: Von den nur drei Arten kommt eine nur in Western Australia, eine nur auf neuseeländischen Nordinsel und eine in Australien sowie Neuseeland vor.[5][2]
  • Eurychorda B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie enthält nur eine Art:
    • Eurychorda complanata (R.Br.) B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie ist in australischen Bundesstaaten South Australia, Queensland, New South Wales, Victoria sowie Tasmanien verbreitet.[2]
  • Harperia W.Fitzg.: Die etwa drei Arten kommen nur in Western Australia vor.[2] (Nach B. G. Briggs: Desmocladus (Restionaceae) enlarged to include the Western Australian genera Harperia, Kulinia and Onychosepalum. In: Telopea, Volume 17, 2014, S. 32 gehören auch die Arten der Gattungen Harperia, Kulinia, Onychosepalum in die Gattung Desmocladus)
  • Hydrophilus H.P.Linder: Sie enthält nur eine Art:[10]
  • Hypodiscus Nees (Syn.: Boeckhia Kunth, Lepidanthus Nees, Leucoploeus Nees): Die etwa 15 Arten sind alle Florenelemente der Capensis, zwei Arten kommen auch etwas nördlich davon im Namaqualand vor, und sie sind in den südafrikanischen Provinzen West-, Ost- sowie Nordkap verbreitet.[11]
  • Hypolaena R.Br.: Die etwa acht Arten sind in australischen Bundesstaaten Western Australia, South Australia, Queensland, New South Wales, Victoria sowie Tasmanien verbreitet.[2]
  • Kulinia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie enthält nur eine Art:
    • Kulinia eludens B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie kommt nur in Western Australia vor.[2] (Nach B. G. Briggs: Desmocladus (Restionaceae) enlarged to include the Western Australian genera Harperia, Kulinia and Onychosepalum. In: Telopea, Volume 17, 2014, S. 32 gehören auch die Arten der Gattungen Harperia, Kulinia, Onychosepalum in die Gattung Desmocladus)
  • Lepidobolus Nees: Die etwa acht Arten sind in australischen Bundesstaaten Western Australia, South Australia, Victoria verbreitet, davon kommen sieben in Western Australia vor.[2]
  • Leptocarpus R.Br. (Syn.: Schoenodum Labill.): Die nur drei Arten sind in australischen Bundesstaaten Western Australia, South Australia, Queensland, New South Wales, Victoria sowie Tasmanien verbreitet.[2] Nach B. G. Briggs: Leptocarpus (Restionaceae) enlarged to included Meeboldina and Stenotalis, with new Western Australian species and subgenera. In: Telopea, Volume 16, 2014, S. 22 gehören die Arten der Gattungen Meeboldina sowie Stenotalis in die Gattung Leptocarpus.
  • Lepyrodia R.Br.: Die etwa 22 Arten sind in australischen Bundesstaaten Western Australia, South Australia, Queensland, New South Wales, Victoria sowie Tasmanien verbreitet.[2]
  • Loxocarya R.Br. (Syn.: Megalotheca F.Muell.): Die etwa fünf Arten kommen nur in Western Australia vor.[2]
  • Mastersiella Gilg-Ben.: Die nur drei Arten sind Florenelemente der Capensis und kommen in den südafrikanischen Provinzen West- sowie Ostkap vor.[12]
  • Meeboldina Suess.: Die etwa fünf Arten kommen nur in Western Australia vor.[2] Nach B. G. Briggs: Leptocarpus (Restionaceae) enlarged to included Meeboldina and Stenotalis, with new Western Australian species and subgenera. In: Telopea, Volume 16, 2014, S. 22 gehören die Arten der Gattungen Meeboldina sowie Stenotalis in die Gattung Leptocarpus.
  • Melanostachya B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie enthält nur eine Art:
    • Melanostachya ustulata (F.Muell. ex Ewart & Sharman) B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie kommt nur in Western Australia vor.[2]
  • Nevillea Esterh. & H.P.Linder: Die etwa drei Arten sind Florenelemente der Capensis und kommen nur in der südafrikanisch Provinz Westkap vor.[13]
  • Onychosepalum Steud.: Die etwa drei Arten kommen nur in Western Australia vor.[2] (Nach B. G. Briggs: Desmocladus (Restionaceae) enlarged to include the Western Australian genera Harperia, Kulinia and Onychosepalum. In: Telopea, Volume 17, 2014, S. 32 gehören auch die Arten der Gattungen Harperia, Kulinia, Onychosepalum in die Gattung Desmocladus)
  • Platycaulos H.P.Linder: Die etwa neun Arten sind Florenelemente der Capensis und kommen in den südafrikanischen Provinzen Ost- sowie Westkap vor; eine Art reicht auch bis KwaZulu-Natal.[14]
  • Platychorda B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Die nur zwei Arten kommen nur in Western Australia vor.[2]
  • Restio Rottb. (Syn.: Calopsis P.Beauv. ex Desv., Craspedolepis Steud., Ischyrolepis Steud., Leiena Raf.): Die etwa 160 Arten sind im südlichen Afrika verbreitet[5] und eine Art kommt nur in Madagaskar vor.
  • Rhodocoma Nees: Die etwa acht Arten sind Florenelemente der Capensis und kommen in den südafrikanischen Provinzen Ost- sowie Westkap vor; eine Art reicht auch bis KwaZulu-Natal.[15]
  • Sporadanthus F.Muell.: Von den etwa sieben Arten kommen vier im südlichen sowie östlichen Australien, eine nur in Tasmanien und zwei nur auf der Nordinsel Neuseelands vor.[5]
  • Staberoha Kunth: Die etwa neun Arten sind Florenelemente der Capensis und kommen nur in der südafrikanischen Provinz Westkap vor.[16]
  • Stenotalis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie enthält nur eine Art:
    • Stenotalis ramosissima (Gilg) B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie kommt nur in Western Australia vor.[2] Nach B. G. Briggs: Leptocarpus (Restionaceae) enlarged to included Meeboldina and Stenotalis, with new Western Australian species and subgenera. In: Telopea, Volume 16, 2014, S. 22 gehören die Arten der Gattungen Meeboldina sowie Stenotalis in die Gattung Leptocarpus.
  • Taraxis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie enthält nur eine Art:
    • Taraxis grossa B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie kommt nur in Western Australia vor.[2]
  • Thamnochortus P.J.Bergius: Die etwa 33 Arten sind Florenelemente der Capensis und kommen alle in der südafrikanischen Provinz Westkap vor; wenige Arten kommen auch im Ost- sowie Nordkap vor.[17]
  • Tremulina B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Die nur zwei Arten kommen nur in Western Australia vor.[2]
  • Tyrbastes B.G.Briggs & L.A.S.Johnson: Sie enthält nur eine Art:
  • Willdenowia Thunb. (Syn.: Willdenovia Thunb. orth. var., Nematanthus Nees, Spirostylis Nees ex Mast.): Die etwa zwölf Arten sind alle Florenelemente der Capensis und kommen alle in der südafrikanischen Provinz Westkap vor; wenige Arten kommen auch im Ost- sowie Nordkap vor; zwei Arten gedeihen auch außerhalb der Capensis im Namaqualand.[18]
  • Winifredia L.A.S.Johnson & B.G.Briggs: Sie enthält nur eine Art:

Quellen

Einzelnachweise

  1. Restionaceae bei Tropicos.org. Missouri Botanical Garden, St. Louis Abgerufen am 7. Dezember 2014.
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag Restionaceae – Datenblatt bei Australian Plant Name Index = APNI. Abgerufen am 7. Dezember 2014.
  3. Helmut Genaust: Etymologisches Wörterbuch der botanischen Pflanzennamen. 3. Auflage. Nikol-Verlag (Lizenzausgabe), Hamburg 2012, ISBN 978-3-86820-149-9, S. 532.
  4. a b Restionaceae im Germplasm Resources Information Network (GRIN), USDA, ARS, National Genetic Resources Program. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. Abgerufen am 7. Dezember 2014.}
  5. a b c d e f Rafaël Govaerts (Hrsg.): Restionaceae. In: World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) – The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew, abgerufen am 7. Dezember 2014.
  6. Artenliste zu Anthochortus in der Red List of South African Plants
  7. Artenliste zu Askidiosperma in der Red List of South African Plants
  8. Artenliste zu Cannomois in der Red List of South African Plants
  9. Artenliste zu Ceratocaryum in der Red List of South African Plants
  10. Artenliste zu Hydrophilus in der Red List of South African Plants
  11. Artenliste zu Hypodiscus in der Red List of South African Plants
  12. Artenliste zu Mastersiella in der Red List of South African Plants
  13. Artenliste zu Nevillea in der Red List of South African Plants
  14. Artenliste zu Platycaulos in der Red List of South African Plants
  15. Artenliste zu Rhodocoma in der Red List of South African Plants
  16. Artenliste zu Staberoha in der Red List of South African Plants
  17. Artenliste zu Thamnochortus in der Red List of South African Plants
  18. Artenliste zu Willdenowia in der Red List of South African Plants

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
Symbol einer Weltkugel Karte mit allen verlinkten Seiten: OSM | WikiMap
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Restionaceae: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Die Restionaceae sind eine Pflanzenfamilie in der Ordnung der Süßgrasartigen (Poales). Die Familie der Restionaceae besitzt ein disjunktes Areal auf der Südhalbkugel. Einige Arten werden im Tropengürtel als Zierpflanzen in Parks und Gärten verwendet.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Restionaceae ( Frísio do Norte )

fornecido por wikipedia emerging languages
Amrum.pngTekst üüb Öömrang

Restionaceae san en famile faan gäärsplaanten. Jo like a rosken an waaks üüb a süüdelk eerdheleft.

Slacher

At jaft wel 400 bit 500 slacher.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Restionaceae: Brief Summary ( Frísio do Norte )

fornecido por wikipedia emerging languages

Restionaceae san en famile faan gäärsplaanten. Jo like a rosken an waaks üüb a süüdelk eerdheleft.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Restionaceae ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The Restionaceae, also called restiads and restios, are a family of flowering plants native to the Southern Hemisphere; they vary from a few centimeters to 3 meters in height. Following the APG IV (2016):[1] the family now includes the former families Anarthriaceae, Centrolepidaceae and Lyginiaceae, and as such includes 51 genera with 572 known species.[2] Based on evidence from fossil pollens, the Restionaceae likely originated more than 65 million years ago during the Late Cretaceous period, when the southern continents were still part of Gondwana.[3]

Description

The family consists of tufted or rhizomatous, herbaceous plants belonging to a group of monocotyledons that includes several similar families, such as the sedges, rushes, and grasses. They have green, photosynthetic stems and leaves that have been reduced to sheaths. Their flowers are extremely small and in spikelets, which in turn make up the inflorescences. Male and female flowers are on separate plants and, like grasses, are wind-pollinated.

Distribution

Plants in the family are distributed on all the southern continents - South America (1 sp., Apodasmia chilensis), Africa south of the Equator and including Madagascar (about 330 spp.) and Australia (about 150 spp.) - in New Zealand (four spp.) and widely distributed in Southeast Asia (one sp.). They are often dominant elements of the flora in the Mediterranean climates of South Africa and Western Australia. They are the defining family in the Western Cape fynbos plant community.[4] The South American species is very similar to one of the New Zealand species, leading to the conjecture that it might have crossed the Pacific in the last 30 million years. The distribution of restios in Africa is irregular, with the same single species occurring in Madagascar, the Democratic Republic of the Congo, Tanzania, and Malawi, while a different species is found in the Chimanimani Mountains of eastern Zimbabwe. Four species are found in the Natal Drakensberg, one of which spills over into Mpumalanga and Limpopo provinces. The vast majority of species, though, are to be found in the Cape Floristic Region and particularly plentiful on hard sandstone formations. The center of diversity lies in the Kogelberg, where more than a third of all Restionaceae may be found.[5] Restionaceae are grown in Kirstenbosch, Cape Town's National Botanical Gardens.

A number of the largest African species have become popular as garden ornamentals in many parts of the world, some being useful as accent plants similar to small species of bamboo, but with pendant stems of greater delicacy. Also, many smaller species offer a great variety of decorative features and deserve horticultural attention.

Taxonomy

The family Restionaceae has been recognized by most taxonomists. The APG II system of 2003 (unchanged from the APG system, 1998), recognizes this family and assigns it to the order Poales, in the clade commelinids of the monocots. The Cronquist system of 1981 also recognized this family and placed it in the order Restionales, in the subclass Commelinidae in class Liliopsida in division Magnoliophyta.

Genera

As of 2020, Kew's Plants of the World Online lists the following 48 genera in the family Restionaceae:[6]

References

  1. ^ Angiosperm Phylogeny Group (2016), "An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG IV", Botanical Journal of the Linnean Society, 161 (2): 1–20, doi:10.1111/boj.12385
  2. ^ Christenhusz, M. J. M. & Byng, J. W. (2016). "The number of known plants species in the world and its annual increase". Phytotaxa. 261 (3): 201–217. doi:10.11646/phytotaxa.261.3.1.
  3. ^ Bremer, K. (2002). "Gondwanan Evolution of the Grass Alliance of Families (Poales)." Evolution, 56(7): 1374-1387. [1] Archived 2013-07-28 at the Wayback Machine
  4. ^ Linder, H. Peter; Pia Eldenas; Barbara G. Briggs (2003). "Contrasting patterns of radiation in African and Australian Restionaceae". Evolution. 57 (12): 2688–2702. doi:10.1111/j.0014-3820.2003.tb01513.x. PMID 14761050.
  5. ^ Restios of the Fynbos - Els Dorrat Haaksma, H. Peter Linder (Botanical Society of South Africa, 2000)
  6. ^ "Restionaceae R.Br". Plants of the World Online. Royal Botanic Gardens, Kew. Retrieved 1 December 2020.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Restionaceae: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The Restionaceae, also called restiads and restios, are a family of flowering plants native to the Southern Hemisphere; they vary from a few centimeters to 3 meters in height. Following the APG IV (2016): the family now includes the former families Anarthriaceae, Centrolepidaceae and Lyginiaceae, and as such includes 51 genera with 572 known species. Based on evidence from fossil pollens, the Restionaceae likely originated more than 65 million years ago during the Late Cretaceous period, when the southern continents were still part of Gondwana.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Restionaceae ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Las restionáceas (nombre científico Restionaceae) forman una familia de plantas monocotiledóneas distribuidas en el Hemisferio Sur y más diversificadas en Australia y Sudáfrica. Son hierbas perennes, a veces bastante grandes, polinizadas por viento, de suelos de bajos nutrientes, y frecuentemente de hábitats estacionalmente áridos o susceptibles de incendios, poseen rizoma, tallos erectos fotosintéticos y hojas bastante reducidas a vainas. Las flores son pequeñas, imperfectas, usualmente con perianto, y la inflorescencia es una espiguilla variadamente ramificada. La familia es reconocida por sistemas de clasificación modernos como el sistema de clasificación APG III (2009[2]​) y el APWeb (2001 en adelante[3]​) y tradicionalmente fue reconocida. Algunas son utilizadas como paja para techos y escobas, algunas han llegado a ser populares como plantas ornamentales en muchas partes del mundo, algunas de ellas tienen parecido al bambú por su caña y tamaño.

Descripción

Hábito: Hierbas perennes siempreverdes, dioicas (raramente monoicas o hermafroditas), los tallos subterráneos son rizomas o estoloníferos, los tallos aéreos erectos, fotosintéticos, redondos, elípticos, o poliedros en el corte transversal, macizos o huecos en la región internodal, anatómicamente distintivos, con células "protectoras" que forran las cámaras subestomatales y 1 o 2 capas de células de clorénquima dentro de la epidermis, el clorénquima separado de la corteza por anillos parenquimatosos y esclerenquimatosos. Cuerpos de sílice presentes. Pelos simples, a veces aplanados o peltados.

Hojas de disposición espiral y alterna, dísticas, simples, unifaciales, usualmente con la lámina muy reducida y la hoja consistiendo solo en una vaina abierta en las plantas maduras. Usualmente sin lígula. Sin estípulas. A veces caducas.

Inflorescencia de flores solitarias o con flores en varios arreglos, usualmente en espiguillas en grupos variadamente ramificados, cada grupo a veces con brácteas subyacentes llamadas espatas. Las espiguillas consisten en un eje con 1-numerosas flores, cada flor con 1 (raramente 2) brácteas subyacentes, las brácteas más basales muchas veces estériles, espiguillas masculina y femeninas pueden ser similares o dimórficas.

Las flores pequeñas, inconspicuas, usualmente unisexuales (entonces las plantas dioicas), muchas veces en inflorescencias dimórficas, radiales, cada una en la axila de una bráctea, hipóginas.

Tépalos en 2 verticilos, usualmente 3 en cada verticilo (raramente 0-2 en el primero y 0-2 en el segundo), usualmente separados y libres de las demás piezas florales, imbricados, generalmente de colores apagados o verdosos, membranosos a endurecidos.

Estambres 3 (a veces 1 o 4), opuestos a los tépalos internos, a veces representados en las flores femeninas por estaminodios, filamentos separados (raramente conados). Anteras usualmente con 1 lóculo, biesporangiadas, y monotecas, de dehiscencia longitudinal que se abre por un solo surco, e introrsa.

Polen monoporado, monoulcerado en la liberación.

3 Carpelos connados (raramente 1 o 2), ovario súpero, con placentación apical-axilar, 3 lóculos (raramente con 2 o con solo un lóculo fértil). 1-3 estilos. 3 estigmas, elongados, muchas veces plumosos. 1 óvulo por lóculo, ortótropo, bitégmico, con pared del esporangio delgada.

No hay nectarios.

El fruto es una cápsula, un aquenio o una nuez. Usualmente asociado a un perianto persistente.

Las semillas son endospermadas y a veces tienen un elaiosoma.

Ver Linder et al. (1998[4]​) para un tratamiento completo de los caracteres de la familia.

Ecología

Distribuidas en el sudoeste de África (incluido Madagascar), Hainan y Vietnam a Nueva Zelanda (especialmente el sudoeste de Australia), con un género (Apodasmia) en Chile.

Son plantas de suelos de bajos nutrientes, y frecuentemente de hábitats estacionalmente áridos o susceptibles de incendios. Son un componente importante de "fynbos" y brezales.

Las inconspicuas flores de Restionaceae son polinizadas por viento, si bien algunas especies son autopolinizadas o apomícticas.

La dispersión por viento de las pequeñas semillas (o aquenios o nuececitas, en géneros con fruto indehiscente) es bastante común; algunas especies tienen tépalos modificados en alas, pelos o aristas, presumiblemente para ayudar a la dispersión por viento. Unos pocos géneros, como Willdenowia y afines, tienen frutos asociados a estructuras carnosas, y pueden atraer hormigas. Las semillas a veces tienen un elaiosoma que funciona en la dispersión por hormigas.

Alexgeorgea es inusual porque sus flores femeninas son subterráneas (pero con su largo estilo y estigma llegando a la superficie), la polinización de estas especies es por viento, pero el mecanismo de dispersión de las nuececillas es aún desconocido.

Filogenia

La monofilia de la familia es sostenida por caracteres anatómicos (Linder et al. 2000b[5]​) y moleculares (Briggs et al. 2000[6]​). Restionaceae está cercanamente emparentada con Poaceae, Flagellariaceae, y especialmente Centrolepidaceae, como se evidencia por su polen monoporado y esférico, y la presencia de cuerpos de sílice en los tejidos parenquimáticos. Centrolepidaceae, que tiene flores mucho más reducidas, puede estar anidada en Restionaceae (Linder et al. 2000b[5]​), pero es tratada aquí como un grupo hermano, como lo sostienen los datos moleculares de secuencias de ADN copia (Briggs et al. 2000[6]​). El clado Restionaceae + Centrolepidaceae comparte algunas remarcables apomorfías embriológicas: la pared del esporangio con células elongadas, los núcleos polares rodeados de cuerpos de almidón; además los dos tienen anteras con 1 solo lóculo. Junto con Anarthriaceae forman el "clado Restionaceae", algunos autores consideran que deberían fusionarse las 3 familias en un Restionaceae sensu lato. Ver Poales para una discusión sobre la inclusión de Restionaceae en el "núcleo de los Poales" y en Restionaceae sensu lato.

Finalmente, los datos moleculares apoyan la exclusión de dos pequeños géneros, Lyginia y Hopkinsia, que son diferentes al tener anteras con 2 lóculos: un carácter plesiomórfico (ancestral). Pertenecen al australiano Anarthriaceae.

Los miembros de Restionaceae pertenecen a uno de dos grandes clados, el primero conteniendo los géneros africanos, el segundo los géneros australianos (Briggs et al. 2000,[6]​ Eldenäs y Linder 2000,[7]​ Linder 2000,[8]​ Linder et al. 2000a,[9]​ 2000b[5]​). Los miembros del clado africano se caracterizan por tener polen con márgenes de la apertura hundidos o elevados, y tallos con cavidades debajo de los estomas alineadas con las células "protectoras" de pared gruesa. Los géneros australianos tienen los márgenes de la exina del polen atenuados hacia el poro de germinación, y muchos han perdido esas células "protectoras". Los rizomas largos y pubescentes apoyan la monofilia del clado australiano.

Aún se necesitan recircunscripciones a nivel del género. Por ejemplo, antes se reconocían pocos géneros grandes dentro de la familia, por ejemplo Restio incluía especies africanas y australianas. Luego se delimitaron muchos géneros más pequeños, y por ejemplo Restio es ahora considerado restringido solo a África (Briggs y Johnson 1998a,[10]​ b,[11]​ Linder 1985[12]​).

Taxonomía

La familia fue reconocida por el APG III (2009[2]​), el Linear APG III (2009[1]​) le asignó el número de familia 102. La familia ya había sido reconocida por el APG II (2003[13]​).

Unos 35 géneros, unas 320 especies (Watson y Dallwitz 2007). Los géneros más representados son Restio (90 especies), Ischyrolepis (50 especies), y Thamnochortus (35 especies).

La lista de géneros, según Royal Botanic Gardens, Kew[14]​ (visitado en enero del 2009):

  • Acion B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 353 (1998). = Chordifex B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  • Alexgeorgea Carlquist, Austral. J. Bot. 24: 282 (1976). SO. de Australia. 3 especies
  • Anthochortus Nees ex Endl., Gen. Pl.: 121 (1837). SO. y S. de Provincia del Cabo. 7 especies
  • Antochortus Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 451 (1836), orth. var. = Anthochortus Nees ex Endl.
  • Apodasmia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 371 (1998). SE. de Australia, Nueva Zelanda, S. de Chile. 3 especies
  • Askidiosperma Steud., Flora 33: 229 (1850). S. y SO. de Provincia del Cabo. 12 especies
  • Baloskion Raf., Fl. Tellur. 4: 32 (1838). SE. de Queensland a SE. Australia. 8 especies
  • Boeckhia Kunth, Enum. Pl. 3: 448 (1841). = Hypodiscus Nees
  • Calopsis P.Beauv. ex Desv., Ann. Sci. Nat. (Paris) 13: 44 (1828). S. de África. 24 especies
  • Calorophus Labill., Nov. Holl. Pl. 2: 78 (1806). SE. de Australia. 2 especies
  • Cannomois P.Beauv. ex Desv., Ann. Sci. Nat. (Paris) 13: 43 (1828). SO. y S. de Provincia del Cabo. 7 especies
  • Catacolea B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 346 (1998). SO. de Australia. 1 especie
  • Ceratocaryum Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 451 (1836). SO. y S. Provincia del Cabo. 8 especies
  • Chaetanthus R.Br., Prodr.: 251 (1810). SO. de Australia. 3 especies
  • Chondropetalum Rottb., Descr. Pl. Rar.: 12 (1772). SO. y S. Provincia del Cabo. 12 especies
  • Chordifex B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 356 (1998). SO. Australia. 20 especies
  • Coleocarya S.T.Blake, Proc. Roy. Soc. Queensland 54: 75 (1943). E. Australia. 1 especies
  • Craspedolepis Steud., Syn. Pl. Glumac. 1: 264 (1854). = Restio Rottb.
  • Cucullifera Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 451 (1836). = Cannomois P.Beauv. ex Desv.
  • Cytogonidium B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 362 (1998). SO. Australia. 1 especie
  • Dapsilanthus B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 369 (1998). Hainan, Indo-China a N. Australia. 4 especies
  • Desmocladus Nees in J.G.C.Lehmann, Pl. Preiss. 2: 56 (1846). SO. y S. Australia. 15 especies
  • Dielsia Gilg, Bot. Jahrb. Syst. 35: 88 (1904). SO. Australia. 1 especie
  • Dovea Kunth, Enum. Pl. 3: 457 (1841). SO. Provincia del Cabo. 1 especie
  • Elegia L., Mant. Pl. 2: 162 (1771). Provincia del Cabo. 35 especies
  • Empodisma L.A.S.Johnson & D.F.Cutler, Kew Bull. 28: 383 (1973 publ. 1974). Australia, Nueva Zelanda. 2 especies
  • Eurychorda B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 357 (1998). E. y SE. Australia. 1 especie
  • Guringalia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 353 (1998). = Chordifex B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  • Haplostigma F.Muell., Fragm. 8: 100 (1874), nom. provis. = Loxocarya R.Br.
  • Harperia W.Fitzg., J. West Austral. Nat. Hist. Soc. 1: 34 (1904). SO. de Australia. 4 especies
  • Hydrophilus H.P.Linder, Bothalia 15: 66 (1984). SO. Provincia del Cabo. 1 especie
  • Hypodiscus Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 450 (1836), nom. cons. SO. y S. Provincia del Cabo. 15 especies
  • Hypolaena R.Br., Prodr.: 251 (1810). S. y E. Australia. 7 especies
  • Ischyrolepis Steud., Syn. Pl. Glumac. 2: 249 (1855). Provincia del Cabo a KwaZulu-Natal. 49 especies
  • Kulinia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 349 (1998). SO. de Australia. 1 especie
  • Lamprocaulos Mast. in A.L.P.P.de Candolle & A.C.P.de Candolle, Monogr. Phan. 1: 349 (1878). = Elegia L.
  • Leiena Raf., Fl. Tellur. 4: 33 (1838). = Restio Rottb.
  • Lepidanthus Nees, Linnaea 5: 665 (1830). = Hypodiscus Nees
  • Lepidobolus Nees in J.G.C.Lehmann, Pl. Preiss. 2: 66 (1846). SO. y S. Australia. 6 especies
  • Leptocarpus R.Br., Prodr.: 250 (1810), nom. cons. Nueva Guinea a Australia. 2 especies
  • Lepyrodia R.Br., Prodr.: 247 (1810). SO. y SE. Australia. 13 especies
  • Leucoploeus Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 450 (1836). = Hypodiscus Nees
  • Loxocarya R.Br., Prodr.: 249 (1810). SO. Australia. 5 especies
  • Mastersiella Gilg-Ben. in H.G.A.Engler, Nat. Pflanzenfam. ed. 2, 15a: 25 (1930). SO. Provincia del Cabo. 3 especies
  • Meeboldina Suess., Boissiera 7: 20 (1943). SO. Australia. 5 especies
  • Megalotheca F.Muell., Fragm. 8: 98 (1873). = Loxocarya R.Br.
  • Melanostachya B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 361 (1998). SO. Australia. 1 especies
  • Mesanthus Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 451 (1836). = Cannomois P.Beauv. ex Desv.
  • Nematanthus Nees, Linnaea 5: 661 (1830). = Willdenowia Thunb.
  • Nevillea Esterh. & H.P.Linder, Bothalia 15: 66 (1984). SO. Provincia del Cabo. 2 especies
  • Onychosepalum Steud., Syn. Pl. Glumac. 2: 249 (1855). SO. Australia. 3 especies
  • Phyllocomos Mast., Bot. Jahrb. Syst. 29(66): 19 (1900). = Anthochortus Nees ex Endl.
  • Platycaulos H.P.Linder, Bothalia 15: 64 (1984). Provincia del Cabo. 8 especies
  • Platychorda B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 359 (1998). SO. Australia. 2 especies
  • Prionosepalum Steud., Syn. Pl. Glumac. 2: 266 (1855). = Chaetanthus R.Br.
  • Restio Rottb., Descr. Pl. Rar.: 9 (1772). E. Zaire a S. de África, Madagascar. 91 especies
  • Rhodocoma Nees in J.Lindley, Intr. Nat. Syst. Bot., ed. 2: 450 (1836). Provincia del Cabo a KwaZulu-Natal. 6 especies
  • Saropsis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 355 (1998). = Chordifex B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  • Schoenodum Labill., Nov. Holl. Pl. 2: 79 (1806). = Leptocarpus R.Br.
  • Spirostylis Nees ex Mast., J. Linn. Soc., Bot. 10: 271 (1869). = Willdenowia Thunb.
  • Sporadanthus F.Muell. ex Buchanan, Trans. & Proc. New Zealand Inst. 6: 340 (1874). S. y E. Australia, Nueva Zelanda. 7 especies
  • Staberoha Kunth, Enum. Pl. 3: 442 (1841). Provincia del Cabo. 9 especies
  • Stenotalis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 368 (1998). SO. de Australia. 1 especie
  • Taraxis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 363 (1998). SO. de Australia. 1 especie
  • Thamnochortus P.J.Bergius, Descr. Pl. Cap.: 353 (1767). Provincia del Cabo. 33 especies
  • Tremulina B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 362 (1998). SO. de Australia. 2 especies
  • Tyrbastes B.G.Briggs & L.A.S.Johnson, Telopea 7: 365 (1998). SO. Australia. 1 especie
  • Willdenovia Thunb., Fl. Cap.: 312 (1811), orth. var. = Willdenowia Thunb.
  • Willdenowia Thunb., Kongl. Vetensk. Acad. Nya Handl. 11: 26 (1790). Provincia del Cabo. 11 especies
  • Winifredia L.A.S.Johnson & B.G.Briggs, Telopea 2: 737 (1986). Tasmania. 1 especie

Importancia económica

Unos pocos géneros son de interés en horticultura, por ejemplo Chondropetalum y Elegia.

Thamnochortus es usado para paja. Algunas especies son utilizadas localmente por su paja para techos y escobas.

Muchos géneros proveen importantes pasturas.

Algunas se usan como ornamentales, algunas de ellas tienen parecido al bambú por su caña y tamaño.

Bibliografía

  • Judd, W. S.; Campbell, C. S. Kellogg, E. A. Stevens, P.F. Donoghue, M. J. (2002). «Restionaceae». Plant systematics: a phylogenetic approach (Sinauer Axxoc edición). USA. pp. 286-287. ISBN 0-87893-403-0. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)

Referencias

  1. a b Elspeth Haston, James E. Richardson, Peter F. Stevens, Mark W. Chase, David J. Harris. The Linear Angiosperm Phylogeny Group (LAPG) III: a linear sequence of the families in APG III Botanical Journal of the Linnean Society, Vol. 161, No. 2. (2009), pp. 128-131. doi:10.1111/j.1095-8339.2009.01000.x Key: citeulike:6006207 pdf: http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1095-8339.2009.01000.x/pdf
  2. a b The Angiosperm Phylogeny Group III ("APG III", en orden alfabético: Brigitta Bremer, Kåre Bremer, Mark W. Chase, Michael F. Fay, James L. Reveal, Douglas E. Soltis, Pamela S. Soltis y Peter F. Stevens, además colaboraron Arne A. Anderberg, Michael J. Moore, Richard G. Olmstead, Paula J. Rudall, Kenneth J. Sytsma, David C. Tank, Kenneth Wurdack, Jenny Q.-Y. Xiang y Sue Zmarzty) (2009). «An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG III.» (pdf). Botanical Journal of the Linnean Society (161): 105-121. Archivado desde el original el 25 de mayo de 2017.
  3. Stevens, P. F. (2001 en adelante). «Angiosperm Phylogeny Website (Versión 9, junio del 2008, y actualizado desde entonces)» (en inglés). Consultado el 7 de julio de 2008.
  4. Linder, H. P.; B. G. Briggs, y L. A. S. Johnson (1998). «Restionaceae.». En Kubitzki, K., ed. The Families and Genera of Vascular Plants. IV. Flowering Plants. Monocotyledons. Alismatanae and Commelinanae (except Gramineae). Berlin.: Springer. pp. 425-444. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
  5. a b c Linder, H. P.; Briggs, B. G., Johnson, L. A. S. (2000). «Restionaceae: a morphological phylogeny.». En Wilson, K. L. y Morrison, D. A., ed. Monocots: Systematics and evolution. (CSIRO Publ. edición). Collingwood, Australia. pp. 653-660. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
  6. a b c Briggs, B. G.; Marchant, A. D., Gilmore, S., y Porter, C. L. (2000). «A molecular phylogeny of Restionaceae and allies.». En Wilson, K. L. y Morrison, D. A., ed. Monocots: Systematics and evolution. (CSIRO Publ. edición). Collingwood, Australia. pp. 661-671. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
  7. Eldenäs, P. A.; Linder, H. P. (2000). «Congruence and complementarity of morphological and trnL-trnF sequence data and the phylogeny of the African Restionaceae.». Syst. Bot. (25): 692-707. |fechaacceso= requiere |url= (ayuda)
  8. Linder, H. P. (2000). «Vicariance, climate change, anatomy and phylogeny of Restionaceae». Bot. J. Linn. Soc. (134): 159-177. |fechaacceso= requiere |url= (ayuda)
  9. Linder, H. P.; Briggs, B. G., y Johnson, L. A. S. «Restionaceae». En Kubitzki, K., ed. The families and genera of vascular plants. Vol. 4, Flowering plants - Monocotyledons (Springer-Verlag edición). Berlín. pp. 425-445. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
  10. Briggs, B. G.; Johnson, L. A. S. (1998). «New genera and species of Australian Restionaceae (Poales).». Telopea: 345-373. Consultado el 13 de noviembre de 2007. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
  11. Briggs, B. G.; Johnson, L. A. S. (1998). «A guide to a new classification of Restionaceae and allied families.». En K. A. Meney y J. S. Pate, ed. Australian rushes: biology, identification and conservation of Restionaceae and allied families. Perth: University of Western Australia Press. pp. 25-56. La referencia utiliza el parámetro obsoleto |coautores= (ayuda)
  12. Linder, H. P. (1985). «Conspectus of the African species of Restionaceae». Bothalia (15): 387-503. |fechaacceso= requiere |url= (ayuda)
  13. APG II (2003). «An Update of the Angiosperm Phylogeny Group Classification for the orders and families of flowering plants: APG II.» (pdf). Botanical Journal of the Linnean Society (141): 399-436. Consultado el 12 de enero de 2009.
  14. «Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist Series» (en inglés). Consultado el 15 de enero de 2009.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Restionaceae: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

Las restionáceas (nombre científico Restionaceae) forman una familia de plantas monocotiledóneas distribuidas en el Hemisferio Sur y más diversificadas en Australia y Sudáfrica. Son hierbas perennes, a veces bastante grandes, polinizadas por viento, de suelos de bajos nutrientes, y frecuentemente de hábitats estacionalmente áridos o susceptibles de incendios, poseen rizoma, tallos erectos fotosintéticos y hojas bastante reducidas a vainas. Las flores son pequeñas, imperfectas, usualmente con perianto, y la inflorescencia es una espiguilla variadamente ramificada. La familia es reconocida por sistemas de clasificación modernos como el sistema de clasificación APG III (2009​) y el APWeb (2001 en adelante​) y tradicionalmente fue reconocida. Algunas son utilizadas como paja para techos y escobas, algunas han llegado a ser populares como plantas ornamentales en muchas partes del mundo, algunas de ellas tienen parecido al bambú por su caña y tamaño.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Restiokasvit ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Restiokasvit (Restionaceae) on suurehko, pääasiassa eteläisen pallonpuoliskon kasviheimo koppisiemenisten Poales-lahkossa ja on siten sukua heinäkasveille.

Tuntomerkit

Restiokasvit ovat toisinaan melko isokokoisia heinämäisiä tai saramaisia, juurakollisia ja vaihtelevassa määrässä kaljuja ruohoja. Lehdet ovat hyvin surkastuneet. Kukat ovat pieniä, yksineuvoisia (kasvi tavallisesti kaksikotinen), tavallisesti kehälehdellisiä ja sijaitsevat tähkylöistä koostuvassa kukinnossa. Hedekukissa on kolme hedettä. Emikukkien vartalo on lyhyt tai puuttuu ja luotti on haarainen.[1]

Levinneisyys

Restiokasveja tavataan Afrikassa, Madagaskarissa, Hainanin saarella, Vietnamista Australiaan ulottuvalla alueella, Uudessa-Seelannissa ja Chilessä.[1]

Luokittelu

Restiokasvien heimossa on 61 sukua ja 535 lajia, jotka jakautuvat neljään alaheimoon. Heimon evoluutio lienee alkanut noin 71,2 miljoonaa vuotta sitten.[1]

Alaheimo Restionoideae

Alaheimon 11 tai 16 sukua ja 350 lajia kasvavat Saharan eteläpuolisessa Afrikassa ja Madagaskarissa. Siinä on kaksi tribusta.[1]

Restioneae-tribuksessa on kolme tai kahdeksan sukua ja 300 lajia koko alaheimon levinneisyysalueella, erityisesti kuitenkin Kapmaassa. Suurimmat suvut ovat Restio (95 lajia), Ischyrolepis (48 lajia), Elegia (50 lajia) ja Thamnochortus (35 lajia).[1]

Tribus Willdenowieae käsittää kahdeksan sukua ja 50 lajia, jotka kasvavat Kapmaassa. Eniten lajeja on suvussa Anthochortus (15 lajia).[1]

Alaheimo Sporadanthoideae

Alaheimon kasveilla kukat ovat tavallisesti yksittäin ja kukkaperissä on esilehtiä; joskus kukat ovat kerääntyneet tähkylöiksi.[1]

Alaheimo kasvaa Australiassa ja Uudessa-Seelannissa. Siinä on kolme sukua ja 31 lajia; 22 lajia kuuluu sukuun Lepyrodia.[1]

Alaheimo Centrolepidoideae

Kasvit ovat pienehköjä, enemmän tai vähemmän mätästäviä, joskus yksivuotisia. Lehtilapa on hyvin kehittynyt, liereä ja yksipintainen, joskus kielekkeellinen. Kukinto on vanallinen, mykerömäinen ja alalehdellinen tai tähkämäinen. Kukat ovat kaksineuvoisia ja kehättömiä. Heteitä on yksi tai kaksi ja yhdislehtinen sikiäin koostuu 1–45 emilehdestä. Vartaloita on useita. Hedelmä on avautuva tai avautumaton.[1]

Alaheimoon kuuluu kolme sukua ja 35 lajia, ja se kasvaa Hainanissa, Indokiinassa ja Malaijien saaristosta Uuteen-Seelantiin ulottuvalla alueella sekä Etelä-Amerikan eteläosassa (Gaimardia).[1]

Alaheimo Leptocarpoideae

Alaheimossa on 28 sukua ja 117 lajia, jotka ovat levinneet Hainaniin, Vietnamista Australiaan ulottuvalle alueelle, Uuteen-Seelantiin ja yksi suku Chileen (Apodasmia). Runsaslajisin suku on 20-lajinen Chordifex (20).[1]

Suvut

Seuraavat suvut kuuluvat restiokasvien heimoon:[2]

  • Alexgeorgea
  • Anthochortus
  • Askidiosperma
  • Calopsis
  • Calorophus
  • Cannomois
  • Ceratocaryum
  • Chaetanthus
  • Chondropetalum
  • Coleocarya
  • Dielsia
  • Dovea
  • Elegia
  • Empodisma
  • Harperia
  • Hopkinsia
  • Hydrophilus
  • Hypodiscus
  • Hypolaena
  • Ischyrolepis
  • Lepidobolus
  • Leptocarpus
  • Lepyrodia
  • Loxocarya
  • Mastersiella
  • Meeboldina
  • Megalotheca
  • Nevillea
  • Onychosepalum
  • Phyllocomos
  • Platycaulos
  • Pseudoloxocarya
  • Restio
  • Rhodocoma
  • Sporadanthus
  • Staberoha
  • Thamnochortus
  • Willdenowia
  • Winifredia.

Kuvia

Lähteet

Viitteet

Aiheesta muualla

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Restiokasvit: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Restiokasvit (Restionaceae) on suurehko, pääasiassa eteläisen pallonpuoliskon kasviheimo koppisiemenisten Poales-lahkossa ja on siten sukua heinäkasveille.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Restionaceae ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

La famille des Restionacées regroupe des plantes monocotylédones ; elle comprend plus de 300 espèces réparties en plus de trente genres.

Ce sont des plantes herbacées, xéromorphes, des zones tempérées à tropicales de l'Afrique du Sud et d'Australie pour la plupart, de Madagascar, d'Indochine, de Nouvelle-Zélande ou du Chili pour quelques-unes.

Étymologie

Le nom vint du genre Restio dérivant du latin restis, corde, signifiant « fabricant de corde ».

Classification

La classification phylogénétique APG II (2003) et la classification phylogénétique APG III (2009) situent maintenant cette famille dans l'ordre des Poales. Le Angiosperm Phylogeny Website [2 oct 2006] accepte 520 espèces en 58 genres dans cette famille.

En classification phylogénétique APG IV (2016), cette famille ré-incorpore les Anarthriaceae et Centrolepidaceae.

Liste des genres

Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (22 avr. 2010)[1] :

Selon Angiosperm Phylogeny Website (17 mai 2010)[2] :

Selon NCBI (22 avr. 2010)[3] :

Selon DELTA Angio (22 avr. 2010)[4] :

Notes et références

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Restionaceae: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

La famille des Restionacées regroupe des plantes monocotylédones ; elle comprend plus de 300 espèces réparties en plus de trente genres.

Ce sont des plantes herbacées, xéromorphes, des zones tempérées à tropicales de l'Afrique du Sud et d'Australie pour la plupart, de Madagascar, d'Indochine, de Nouvelle-Zélande ou du Chili pour quelques-unes.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Restionaceae ( Croato )

fornecido por wikipedia hr Croatian

Restionaceae, biljna porodica u redu travolike (Poales). Podijeljena je na 48 rodova sa oko 550 vrsta[1]. Ime je dobila po rodu Restio.

U Restionaceae su uklopljeni i rodovi porodice Anarthriaceae.

Rodovi

  1. Alexgeorgea Carlquist
  2. Anarthria R.Br.
  3. Anthochortus Nees ex Endl.
  4. Aphelia R.Br.
  5. Apodasmia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  6. Askidiosperma Steud.
  7. Baloskion Raf.
  8. Calorophus Labill.
  9. Cannomois P.Beauv. ex Desv.
  10. Catacolea B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  11. Centrolepis Labill.
  12. Ceratocaryum Nees
  13. Chaetanthus R.Br.
  14. Chordifex B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  15. Coleocarya S.T.Blake
  16. Cytogonidium B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  17. Dapsilanthus B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  18. Desmocladus Nees
  19. Dielsia Gilg
  20. Elegia L.
  21. Empodisma L.A.S.Johnson & D.F.Cutler
  22. Eurychorda B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  23. Gaimardia Gaudich.
  24. Hopkinsia W.Fitzg.
  25. Hydrophilus H.P.Linder
  26. Hypodiscus Nees
  27. Hypolaena R.Br.
  28. Lepidobolus Nees
  29. Leptocarpus R.Br.
  30. Lepyrodia R.Br.
  31. Loxocarya R.Br.
  32. Lyginia R.Br.
  33. Mastersiella Gilg-Ben.
  34. Melanostachya B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  35. Nevillea Esterh. & H.P.Linder
  36. Platycaulos H.P.Linder
  37. Platychorda B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  38. Restio Rottb.
  39. Rhodocoma Nees
  40. Soroveta H.P.Linder & C.R.Hardy
  41. Sporadanthus F.Muell. ex Buchanan
  42. Staberoha Kunth
  43. Taraxis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  44. Thamnochortus P.J.Bergius
  45. Tremulina B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  46. Tyrbastes B.G.Briggs & L.A.S.Johnson
  47. Willdenowia Thunb.
  48. Winifredia L.A.S.Johnson & B.G.Briggs
Logotip Zajedničkog poslužitelja
Na Zajedničkom poslužitelju postoje datoteke vezane uz: Restionaceae
Logotip Wikivrsta
Wikivrste imaju podatke o: Restionaceae

Izvori

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori i urednici Wikipedije
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia hr Croatian

Restionaceae: Brief Summary ( Croato )

fornecido por wikipedia hr Croatian

Restionaceae, biljna porodica u redu travolike (Poales). Podijeljena je na 48 rodova sa oko 550 vrsta. Ime je dobila po rodu Restio.

U Restionaceae su uklopljeni i rodovi porodice Anarthriaceae.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori i urednici Wikipedije
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia hr Croatian

Restionaceae ( Indonésio )

fornecido por wikipedia ID

Restionaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut sistem klasifikasi APG II suku ini termasuk ke dalam bangsa Poales, klad commelinids (euMonokotil).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Penulis dan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ID

Restionaceae: Brief Summary ( Indonésio )

fornecido por wikipedia ID

Restionaceae adalah salah satu suku anggota tumbuhan berbunga. Menurut sistem klasifikasi APG II suku ini termasuk ke dalam bangsa Poales, klad commelinids (euMonokotil).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Penulis dan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ID

Restionaceae ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Restionaceae R.Br. è una famiglia di piante angiosperme monocotiledoni.[1]

Distribuzione e habitat

La famiglia è diffusa nell'emisfero meridionale, dal Sud America (1 specie) e dall'Africa subequatoriale, incluso il Madagascar (circa 330 spp.), al Sudest asiatico (1 sp.), l'Australia (circa 150 spp.) e la Nuova Zelanda (4 spp.). Le specie di questa famiglia sono spesso dominanti nelle aree a clima mediterraneo del Sudafrica (comunità vegetale del fynbos) e dell'Australia occidentale (comunità vegetale del kwongan).[2]

Tassonomia

I confini della famiglia sono stati ridisegnati dalla classificazione APG IV (2016), che le attribuisce i seguenti generi:[1][3]

La classificazione APG III (2009) assegnava i generi Anarthria, Hopkinsia e Lyginia alla famiglia Anarthriaceae e i generi Aphelia, Centrolepis, e Gaimardia alle Centrolepidaceae.[4]

Note

  1. ^ a b (EN) Restionaceae, in Plants of the World Online, Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew. URL consultato il 9/2/2020.
  2. ^ (EN) Linder H.P., Eldenas P. & Briggs B.G., Contrasting patterns of radiation in African and Australian Restionaceae, in Evolution, vol. 57, n. 12, 2003, pp. 2688–2702, DOI:10.1111/j.0014-3820.2003.tb01513.x.
  3. ^ (EN) The Angiosperm Phylogeny Group, An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the ordines and families of flowering plants: APG IV, in Botanical Journal of the Linnean Society, vol. 181, n. 1, 2016, pp. 1–20.
  4. ^ (EN) Angiosperm Phylogeny Group, An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG III, in Botanical Journal of the Linnean Society, 161(2), 2009, pp. 105–121, DOI:10.1111/j.1095-8339.2009.00996.x. URL consultato il 9/2/2020.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Restionaceae: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Restionaceae R.Br. è una famiglia di piante angiosperme monocotiledoni.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Restionaceae ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Restionaceae is een botanische naam, voor een familie van eenzaadlobbige planten. Een familie onder deze naam wordt algemeen erkend door systemen voor plantensystematiek, en ook door het APG-systeem (1998) en het APG II-systeem (2003).

Het gaat om een middelgrote familie, van een paar honderd soorten in enkele tientallen genera. Het zijn kruidachtige planten die aangepast zijn aan droge omstandigheden (xeromorf). Ze komen voornamelijk voor op het Zuidelijk Halfrond (in Azië steekt de familie de evenaar over).

In het Cronquist-systeem (1981) was de plaatsing in een orde Restionales.

Externe links

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Restionaceae: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Restionaceae is een botanische naam, voor een familie van eenzaadlobbige planten. Een familie onder deze naam wordt algemeen erkend door systemen voor plantensystematiek, en ook door het APG-systeem (1998) en het APG II-systeem (2003).

Het gaat om een middelgrote familie, van een paar honderd soorten in enkele tientallen genera. Het zijn kruidachtige planten die aangepast zijn aan droge omstandigheden (xeromorf). Ze komen voornamelijk voor op het Zuidelijk Halfrond (in Azië steekt de familie de evenaar over).

In het Cronquist-systeem (1981) was de plaatsing in een orde Restionales.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Restionaceae ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO

Restionaceae er en plantefamilie i ordenen Poales. Familien ble lagt til Poales med APG I-systemet fra 1998.

Den omfatter om lag 320 kjente arter fordelt på 35 slekter, men muligens så mye som 58 slekter. De vokser på alle de sørlige kontinentene, Afrika sør for Sahara, Madagaskar, Australia, New Zealand og én art finnes i Chile i Sør-Amerika. Det også er én art i Sørøst-Asia, den eneste nålevende på den nordlige halvkule. Familien er spesielt viktig i områdene med middelhavsklima i Sør-Afrika og vest i Australia.

I eocen og oligocen forekom slekten Milfordia i Europa, Sentral-Asia, Sibir og Nord-Amerika. Konkurranse fra grasfamilien og halvgrasfamilien førte antakelig til at Restionaceae forsvant på den nordlige halvkule, og i Europa døde familien ut i begynnelsen av pliocen.

Slekter og noen arter

Kilder

Eksterne lenker

botanikkstubbDenne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Restionaceae: Brief Summary ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO

Restionaceae er en plantefamilie i ordenen Poales. Familien ble lagt til Poales med APG I-systemet fra 1998.

Den omfatter om lag 320 kjente arter fordelt på 35 slekter, men muligens så mye som 58 slekter. De vokser på alle de sørlige kontinentene, Afrika sør for Sahara, Madagaskar, Australia, New Zealand og én art finnes i Chile i Sør-Amerika. Det også er én art i Sørøst-Asia, den eneste nålevende på den nordlige halvkule. Familien er spesielt viktig i områdene med middelhavsklima i Sør-Afrika og vest i Australia.

I eocen og oligocen forekom slekten Milfordia i Europa, Sentral-Asia, Sibir og Nord-Amerika. Konkurranse fra grasfamilien og halvgrasfamilien førte antakelig til at Restionaceae forsvant på den nordlige halvkule, og i Europa døde familien ut i begynnelsen av pliocen.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Rześciowate ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
 src=
Chondropetalum tectorum
 src=
Kwiatostany Restio tetraphyllus

Rześciowate (Restionaceae) – rodzina roślin należąca do rzędu wiechlinowców. Należy tu ok. 545 gatunków zaliczanych do 64 rodzajów. Najliczniejsze w gatunki są rodzaje: rześć Restio (90 gatunków), Ischyrolepis (50), Elegia (35), Thamnochortus (35). Przedstawiciele tej rodziny występują najliczniej w południowej Afryce (ok. 350 gatunków), na Madagaskarze i w Australii. Poza tym spotykane są w Ameryce Południowej, Nowej Zelandii, na Półwyspie Indochińskim i na wyspie Hajnan[1]. W Afryce, gdzie jest największe zróżnicowanie tych roślin, odgrywają one bardzo istotną rolę w krajobrazie formacji fynbos. Niektóre gatunki używane są do krycia dachów w formie strzechy oraz do wyrobu mioteł, wiele gatunków uprawianych jest jako rośliny ozdobne[2].

Systematyka

W obrębie wiechlinowców rześciowate stanowią grupę siostrzaną dla rodzin: biczycowatych, wiechlinowatych, żuanwiliowatych i Ecdeiocoleaceae. W stosunku do wcześniejszych ujęć (system APG III z 2009) w 2016 roku wprowadzono w klasyfikacji rodziny zmianę włączając do niej wyodrębniane wcześniej rodziny Anarthriaceae i Centrolepidaceae[3]. Trzy gatunki z pierwszej z tych dwóch rodzin (Anarthria R. Brown, Hopkinsia W. Fitzgerald i Lyginia R. Brown) stanowią grupę bazalną w obrębie rodziny. Kolejne klady wyodrębniane są jako podrodziny: Restionoideae, Sporadanthoideae, Centrolepidoideae, Leptocarpoideae[1].

Pozycja rodziny według Angiosperm Phylogeny Website (aktualizowany system APG IV z 2016)[1]
wiechlinowce

pałkowate Typhaceae



bromeliowate Bromeliaceae





Rapateaceae






łuczydłowate Xyridaceae



niedotrawowate Eriocaulaceae





majakowate Mayacaceae




turniowate Thurniaceae




sitowate Juncaceae



ciborowate Cyperaceae








rześciowate Restionaceae




biczycowate Flagellariaceae




wiechlinowate Poaceae




Ecdeiocoleaceae



żuanwiliowate Joinvilleaceae









Wykaz rodzajów[4][1]

Przypisy

  1. a b c d e Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2016-10-25].
  2. Janet Marinelli (red.): Wielka Encyklopedia Roślin. Warszawa: Świat Książki, 2006. ISBN 83-7391-888-4.
  3. The Angiosperm Phylogeny Group. An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the orders and families of flowering plants: APG IV. „Botanical Journal of the Linnean Society”. 181, 1, s. 1–20, 2016. DOI: 10.1111/boj.12385.
  4. Royal Botanic Gardens, Kew: Restionaceae (ang.). Vascular Plant Families and Genera. [dostęp 3 stycznia 2009].
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Rześciowate: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
 src= Chondropetalum tectorum  src= Kwiatostany Restio tetraphyllus

Rześciowate (Restionaceae) – rodzina roślin należąca do rzędu wiechlinowców. Należy tu ok. 545 gatunków zaliczanych do 64 rodzajów. Najliczniejsze w gatunki są rodzaje: rześć Restio (90 gatunków), Ischyrolepis (50), Elegia (35), Thamnochortus (35). Przedstawiciele tej rodziny występują najliczniej w południowej Afryce (ok. 350 gatunków), na Madagaskarze i w Australii. Poza tym spotykane są w Ameryce Południowej, Nowej Zelandii, na Półwyspie Indochińskim i na wyspie Hajnan. W Afryce, gdzie jest największe zróżnicowanie tych roślin, odgrywają one bardzo istotną rolę w krajobrazie formacji fynbos. Niektóre gatunki używane są do krycia dachów w formie strzechy oraz do wyrobu mioteł, wiele gatunków uprawianych jest jako rośliny ozdobne.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Restionaceae ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Introdução

Restionaceae é uma família de plantas monocotiledôneas pertencentes à ordem Poales. Distribuídas pelo hemisfério sul e mais diversificada na Austrália e na África do Sul. São plantas sempre verdes (perenes) que às vezes são bem grandes e são plantas que sofrem anemofilia. Tais organismos vivem em solos pobres em nutrientes e em habitats periodicamente secos. As restionáceas possuem rizoma, caule ereto e a parte fotossintética da folha se resume, em geral, à bainha. Suas flores são pequenas e geralmente tem perianto, a inflorescência é ramificada. Atualmente são contabilizados 58 gêneros dessa família e 520 espécies.

Classificação

A família Restionaceae tem sido reconhecida pela maioria dos taxonomistas. O AP-Website [Maio de 2006] assume 58 géneros e 520 espécies, estando de acordo com a Flora of China.

A classificação filogenética APG II (2003), não modificada desde a classificação filogenética APG (1998), reconhece esta família e coloca-a na ordem Poales, no clado das comelinídeas, nas monocotiledóneas.

O sistema de Cronquist, de 1981, também reconhece esta família, colocando-a na ordem Restionales, na subclasse Commelinidae, na classe Liliopsida, na divisão Magnoliophyta.

Descrição

Raíz/caule
As restionáceas podem ter rizomas ou caules subterrâneos estoloníferos (que se fixam ao chão em mais de um ponto), caules aéreos eretos, que fazem fotossíntese, circulares, elípticos ou poliedro em seção transversal. Maciço ou oco na área internodal e anatomicamente distinto. Células protetoras revestem os estômatos dessas plantas, tem uma ou duas camadas de células de clorênquima dentro da epiderme, separada do clorênquima há uma crosta de parênquima e anéis esclerenquimatosos. Pêlos simples, às vezes achatados ou peltados.
Folha
Folhas com arranjo espiral suplente, sésseis, simples, unifacial e geralmente com uma lâmina muito pequena e bainha foliar, estando aberto somente quando plantas maduras. Geralmente não tem lígula, sem estípulas e às vezes decíduas.
Flor
Inflorescência de flores solitárias ou flores em diversos arranjos, geralmente diversas ramificações de espiguetas, cada ramificação com brácteas subjacentes chamado spathes. As espiguetas consistem em um eixo com numerosas flores, cada flor com uma bráctea (raramente duas). Brácteas subjacentes e basais, frequentemente os machos são estéreis e espiguetas femininas podem ser também ou sofrer dimorfismo. As flores são pequenas e quase não se dá pra vê-las, geralmente são unisexuais. Tépalas em duas voltas, geralmente separadas e independentes de outras peças florais. As inflorescências dessas plantas geralmente são opacas ou de cor esverdeada e são bem duras. Os estames se encontram (1 a 4 deles) em frente as tépalas. Anteras geralmente com um lóculo, biesporangiadas e monotecas. O pólem é monoporado e monoulcerado. Três carpelos inatos, raramente 1 ou 2, ovário com placentação apical axilar, três lóculos, três estigmas. Um óvulo por lóculo e não tem nectários.
Fruto
O fruto é uma cápsula, aquênio. Geralmente associado a um perianto persistente e suas sementes possuem elaiossomo.

Distribuição

Distribuídas no sudoeste da África (incluindo Madagascar), Hainan e Vietnã para a Nova Zelândia (especialmente no sudoeste da Austrália), com uma perspectiva de gênero (Apodasmia) no Chile e no sudoeste da Ásia.

Adaptações/Caracteres evolutivos

Essas plantas são residentes de lugares secos e com solos pobres em nutrientes, ou seja, se forem implementadas em solos um pouco mais nutridos vão se dar muito bem. Por viverem em tais ambientes existem células protetoras em sua estrutura que protegem o estômato contra a desidratação pelo meio.

Reprodução

As restionáceas tem folhas unisexuais e se polinizam por anemofilia, ou seja, seu pólem é levando até outras plantas pelo vento que incide em suas flores e algumas se autopolinizam . Seus frutos são cápsulas que protegem a semente, que quando está livre da cápsula é levada para lugares longe da árvore mãe por formigas, por causa do elaiossomo, ao comer todo o elaiossomo as formigas quebram a dormência da semente e assim nasce uma nova planta onde as formigas deixaram a semente, geralmente as sementes ficam em baixo da terra, pois estão dentro dos formigueiros.

Importância Econômica

Algumas destas plantas servem para fazer chá.

Potencial Ornamental

Essas plantas são conhecidas como "flowering plants" (plantas com flores), ou seja, como o nome já diz elas podem servir de ornamento e fazer parte de jardins, apesar de não ter flores muito vistosas.

Géneros

Referências

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Họ Chanh lươn ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Họ Chanh lươn (danh pháp khoa học: Restionaceae) là một họ thực vật hạt kín trông giống như các loài bấc (Juncaceae), bản địa của Nam bán cầu.

Phân bố

Các loài trong họ này chủ yếu phân bố tại miền nam châu PhiAustralia, và thường là thành phần chủ yếu trong quần thực vật tại các khu vực có kiểu khí hậu Địa Trung Hải tại Nam PhiTây Australia. Sự có mặt của chúng như là nhóm chi phối tại Tây Cape đã dẫn tới một điều là cộng đồng thực vật này được nói tới như là fynbos (tiếng Afrikaan, nghĩa là 'bụi cây nhỏ mịn')[1]. Một ài loài còn lan sang khu vực Đông Nam Á, và có duy nhất 1 loài tại Nam Mỹ.

Một lượng các loài có nguồn gốc từ châu Phi đã trở nên phổ biến như là những cây trồng làm cảnh trong vườn tại nhiều nơi trên thế giới, một vài loài trông giống như tre trúc ở phần thân mọc nhanh và kích thước to lớn của chúng. Nó cũng là một kiểu của fynbos (kiểu thảm thực vật cây bụi) tại Nam Phi.

Phân loại

Họ Restionaceae được nhiều nhà phân loại học công nhận. AP-Website, tra cứu ngày 7-1-2011 công nhận 58 chi và khoảng 500 loài, trong khi Flora of China công nhận khoảng 55 chi với 490 loài.

Hệ thống APG III năm 2009 (không thay đổi so với Hệ thống APG II năm 2003 và Hệ thống APG năm 1998), công nhận họ này và gán nó vào bộ Poales, trong nhánh commelinids của nhánh lớn là thực vật một lá mầm.

Hệ thống Cronquist năm 1981 cũng công nhận họ này và đặt nó trong bộ Restionales của phân lớp Commelinidae thuộc lớp Liliopsida trong ngành Magnoliophyta.

Tiến hóa

Nhóm thân cây trong họ Restionaceae có niên đại khoảng 96 triệu năm trước (Ma), nhóm chỏm cây đã rẽ nhánh khoảng 74 Ma (Janssen & Bremer 2004). Có khoảng 350 loài thuộc họ Restionaceae tại khu vực Cape, sự đa dạng hóa bắt đầu vào cuối thế Eocen hay đầu thế Oligocen, khoảng 43-28 Ma (Hardy et al. 2004a; Linder & Hardy 2004; Hardy et al. 2008). Sự đa dạng hóa của họ này tại Australia có thể gắn liền với sự khô cằn hóa tại bình nguyên Nullarbor vào khoảng 14-13 Ma, chia tách chúng ra thành hai nhánh tây và đông (Crisp & Cook 2007).

Đặc điểm

Họ này bao gồm các loài cây thân thảo mọc thành búi hay có thân rễ, rất giống như các loài bấc ở bề ngoài. Chúng thuộc về nhóm các thực vật một lá mầm bao gồm vài họ rất giống nhau, như cói, lác (Cyperaceae), bấc (Juncaceae) và cỏ thật sự (Poaceae).

Cây thân thảo sống lâu năm, chủ yếu là đơn tính khác gốc, hiếm khi đơn tính cùng gốc hay lưỡng tính. Các thân rễ thường che phủ bởi các vảy xếp đề lên nhau (lợp); các vảy không lông hay với các kiểu lông đơn (đa) bào khác nhau. Thân cây mọc thẳng, đơn hay phân cành, hình trụ thon, bốn cạnh hap bị ép; các mắt đặc; các khúc đặc hay rỗng. Lá mọc so le, chủ yếu là rải rác dọc theo thân, thường suy giảm thành một bao lá hở với phiến lá thô sơ; bao lá áp ép chặt vào thân hay phồng lên; lưỡi bẹ thường ít hay không có, đỉnh đôi khi thuôn dài. Các cụm hoa đực và cái đôi khi không đồng dạng, gồm 1 tới nhiều hoa dạng bông con hay phân cành nhiều và đôi khi với các lá bắc; các lá bắc con nhiều trấu. Hoa chủ yếu đơn tính, nhỏ; các hoa đực đôi khi với các nhụy lép dạng dấu vết; các hoa cái đôi khi với các nhị lép. Bao hoa thường thành 2 vòng xoắn, hiếm khi suy giảm hay không có; các phân đoạn dạng vảy. Nhị 1-3 (hay 4), ở vị trí đối diện với các đoạn bên trong của bao hoa; chỉ nhị tự do hay hiếm khi hợp sinh; bao phấn 1(hay 2) ngăn, hướng trong hay hiếm khi hướng ngoài, nứt ra theo khe nứt dọc; hạt phấn 2 hay 3 nhân, 1 lỗ. Bầu nhụy 1-3 ngăn; 1 noãn mỗi ngăn, lòng thòng, thẳng. Vòi nhụy 1-3, tự do hay hợp sinh ở gốc; đầu nhụy thuôn dài, thường như lông chim. Quả kiên hay quả nang chia ngăn, thường nhỏ. Nội nhũ nhiều, chứa bột; phôi mầm nhỏ, hai mặt lồi.

Họ Restionaceae có thể là chi phối mang tính khu vực trong các điều kiện thiếu dinh dưỡng, cho dù đó là khí hậu khô hay ẩm. Chính vì thế họ Restionaceae thay thế cho họ Poaceae trong các lớp cỏ tại các loại đất nghèo dinh dưỡng của thảm thực vật fynbos của khu hệ thực vật Cape (Bell et al. 2000). Môi trường sinh sống ưa thích của chúng thường hứng chịu cháy theo mùa, và một vài loài đâm chồi tích lũy tinh bột trong thân rễ của chúng, trong khi các loài khác, không đâm chồi, thì sinh sản bằng hạt (như các loài trong họ Ericaceae). Các rễ nhỏ của họ Restionaceae cũng thường được miêu tả như là rễ mao dẫn (capillaroid roots), với các lông rễ cực kỳ dài và rậm rạp, mặc dù cũng có các kiểu hình thái rễ khác biệt khác (Lambers et al. 2006); các loài Cyperaceae và Proteaceae mọc trong các môi trường nghèo phốtpho giống như thế cũng phát triển một cấu trúc tương tự mà người ta cho rằng là để tạo thuận lợi cho việc hút phốtpho của cây. Một điều thú vị là một nghiên cứu cho thấy tổng chiều dài rễ của các loài cỏ được thử nghiệm là lớn hơn đáng kể so với tổng chiều dài rễ của các loài thuộc họ Restionaceae, mặc dù các lông rễ rậm rạp của họ Restionaceae đã không được tính tới (Bell et al. 2000).

Phát tán hạt nhờ kiến là phổ biến trong nhánh tại châu Phi của họ Restionoideae là Willdenowieae, trong đó các hạt nhỏ có cán phôi dày cùi thịt thu hút kiến (Briggs & Linder 2009).

Các chi

Có khoảng 58 chi và khoảng 500 loài trong họ Restionaceae. APG chia họ này ra thành 4 nhóm, sinh sống chủ yếu tại châu Phi (bao gồm cả Madagascar), và trong khu vực từ Hải Nam qua Việt Nam tới AustraliaNew Zealand cũng như có tại Chile.

  • Restionoideae Bartling: Khoảng 11-16 chi với 350 loài sinh sống tại châu Phi từ phía nam sa mạc Sahara và Madagascar.
    • Restioneae Bartling: 3-8 chi và 300 loài. Các chi đa dạng nhất là Restio (95 loài), Ischyrolepis (48 loài), Elegia (50 loài), Thamnochortus (35 loài). Sinh sống tại Madagascar, châu Phi từ phía nam Sahara, đặc biệt đa dạng tại khu vực Cape.
    • Willdenowieae Masters: 8 chi và khoảng 50 loài. Chi đa dạng nhất là Anthochortus (15 loài).Sinh sống tại khu vực Cape ở Nam Phi.
  • Sporadanthoideae Briggs & Linder: 3 chi với khoảng 31 loài. Chi đa dạng nhất là Lepyrodia (22 loài). Sinh sống tại Australia và New Zealand.
  • Leptocarpoideae Briggs & Linder: 28 chi với khoảng 117 loài: Chi đa dạng nhất là Chordifex (20 loài). Sinh sống trong khu vực từ Hải Nam qua Việt Nam tới Australia, New Zealand, Chile (Apodasmia chilensis). Tại Việt Nam có 1 loài là cỏ chanh lươn hay bạc quả thảo (Dapsilanthus disjunctus, đồng nghĩa: Leptocarpus disjunctus).

Danh sách các chi như liệt kê dưới đây:

Acion, Alexgeorgea, Anarthria, Anthochortus (bao gồm cả Antochortus), Apodasmia, Askidiosperma, Baloskion, Boeckhia, Busseuillia, Calopsis, Calorophus, Cannomois (bao gồm cả Mesanthus), Catacolea, Ceratocaryum, Chaelanthus, Chaetanthus, Chondropetalum, Chordifex, Coleocarya, Craspedolepis, Cucullifera, Cuculligera, Cytogonidium, Dapsilanthus, Desmocladus, Dielsia, Dovea (bao gồm cả Dowea), Elegia (bao gồm cả Eligia, Lamprocaulos), Empodisma, Eurychorda, Guringalia, Haplostigma, Harperia, Hexatheca, Hopkinsia, Hydrophilus, Hypodiscus, Hypolaena, Ischyrolepis, Kulinia, Leiena, Lepidanthus, Lepidobolus, Leptocarpus, Lepyrodia (bao gồm cả Lepirodia), Leucoploeus (bao gồm cả Leucoplocus), Loxocarya, Lyginia (bao gồm cả Lygynia), Mastersiella, Meeboldina, Megalotheca, Melanostachya, Nematanthus, Nevillea, Onychosepalum, Phyllocomos (bao gồm cả Schlechteria), Platycaulos, Platychorda, Prionosepalum, Pseudoloxocarya?, Restio, Rhodocoma, Saropsis, Schoenodum, Soroveta, Sprirostylis, Sporadanthus, Staberoha, Stenotalis, Taraxis, Thamnochortus (bao gồm cả Thamnochordus), Tremulina, Tyrbastes, Willdenowia (bao gồm cả Willdenovia), Winifredia.

Phát sinh chủng loài

Cây phát sinh chủng loài dưới đây lấy theo APG III.

Poales



Typhaceae s. l.


Typhaceae s. s.



Sparganiaceae (Sparganium)




Bromeliaceae





Rapateaceae






Xyridaceae



Eriocaulaceae





Mayacaceae




Thurniaceae




Juncaceae



Cyperaceae









Anarthriaceae




Centrolepidaceae



Restionaceae






Flagellariaceae





Joinvilleaceae



Ecdeiocoleaceae




Poaceae









Ghi chú

  1. ^ Linder, H. Peter; Pia Eldenas, Barbara G. Briggs (2003). “Contrasting patterns of radiation in African and Australian Restionaceae”. Evolution 57 (12): 2688–2702. PMID 14761050. doi:10.1111/j.0014-3820.2003.tb01513.x. Chú thích sử dụng tham số |coauthors= bị phản đối (trợ giúp)

Liên kết ngoài

 src= Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Họ Chanh lươn
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Họ Chanh lươn: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Họ Chanh lươn (danh pháp khoa học: Restionaceae) là một họ thực vật hạt kín trông giống như các loài bấc (Juncaceae), bản địa của Nam bán cầu.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Рестиевые ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию

Роды, ранее относившиеся к рестиевым

Некоторые роды, которые ранее также относили к рестиевым, сейчас относятся к другим семействам злакоцветных:

Примечания

  1. Об условности указания класса однодольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Однодольные».
  2. 1 2 3 4 По данным сайта APWeb (см. раздел Ссылки).
  3. 1 2 Список родов семейства Рестиевые на сайте GRIN Архивная копия от 18 ноября 2004 на Wayback Machine (англ.) (Проверено 11 мая 2010)
  4. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Цвелёв Н. Н. Семейство рестиевые… (см. раздел Литература).
  5. Список родов семейства Рестиевые на сайте APWeb (англ.) (Проверено 11 мая 2010)
  6. 1 2 http://www.ars-grin.gov/cgi-bin/npgs/html/gnothlist.pl?950 (недоступная ссылка) Список родов, ранее относившихся к семейству Рестиевые, на сайте «GRIN»] (англ.) (Проверено 11 мая 2010)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

Рестиевые: Brief Summary ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
 src= Elegia fistulosa  src= Ischyrolepis subverticillata  src= Platycaulos callistachyus  src= Restio quadratus  src= Thamnochortus insignis Acion B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Alexgeorgea Carlquist Anthochortus NeesАнтохортус Antochortus Nees, orth. var. = Anthochortus Nees Apodasmia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Askidiosperma Steud. Calopsis P.Beauv. ex Desv. Calorophus Labill. Cannomois P.Beauv. ex Desv. Catacolea B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Ceratocaryum Nees. Представитель этого рода Ceratocaryum argenteum — пример крайне редко встречающейся мимикрии среди растений в целях распространения семян. Chaetanthus R.Br. Chondropetalum Rottb.Хондропеталум Chordifex B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Coleocarya S.T.Blake Cytogonidium B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Dapsilanthus B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Dielsia GilgДильсия Dovea Kunth Elegia L.Элегия Empodisma L.A.S.Johnson & D.F.Cutler Eurychorda B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Guringalia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Harperia W.Fitzg.Харперия Hydrophilus H.P.Linder Hypodiscus NeesГиподискус Hypolaena R.Br.Гиполена Ischyrolepis Steud. Kulinia B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Lamprocaulos Mast. = Elegia L. Lepidobolus NeesЛепидоболус Leptocarpus R.Br.Лептокарпус Lepyrodia R.Br.Лепиродия Loxocarya R.Br.Локсокария Mastersiella Gilg-Ben. Meeboldina Suess. Megalotheca F.Muell. Melanostachya B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Mesanthus Nees = Cannomois P.Beauv. ex Desv. Nevillea Esterh. & H.P.Linder Onychosepalum Steud.Онихосепалум Phyllocomos Mast.Филокомус = Anthochortus Nees Platycaulos H.P.Linder Platychorda B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Pseudoloxocarya Linder Restio Rottb.Рестио Rhodocoma Nees Saropsis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Sporadanthus F.Muell.Спорадантус Staberoha Kunth Stenotalis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Taraxis B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Thamnochortus P.J.BergiusТамнохортус Tremulina B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Tyrbastes B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Willdenowia Thunb.Вильденовия. Род назван в честь Карла Людвига Вильденова (1765—1812), немецкого ботаника, одного из величайших систематиков своего времени. Winifredia L.A.S.Johnson & B.G.Briggs Роды, ранее относившиеся к рестиевым

Некоторые роды, которые ранее также относили к рестиевым, сейчас относятся к другим семействам злакоцветных:

к семейству Анартриевые (Anarthriaceae): Anarthria R.Br.Анартрия Hopkinsia W.Fitzg.Хопкинсия Lyginia R.Br.Лигиния к семейству Экдейоколеевые (Ecdeiocoleaceae): Georgeantha B.G.Briggs & L.A.S.Johnson Ecdeiocolea F.Muell.Экдейоколея
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Авторы и редакторы Википедии

帚灯草科 ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科

参见正文

帚灯草科于2006年5月被AP-网站确定包括58共520余,都是原生于南半球热带亚热带植物,主要分布在澳大利亚南非,少数品种生长在新西兰智利马来半岛越南中国只有1属1种—薄果草(Leptocarpus disjunctus Mast.),生长在海南岛

植物为多年生草本,簇生,根茎有鳞片状的鞘;四方柱形或扁平,有节类似甘蔗小,单性,雌雄异株,稀有同株或两性,花被3-6;果实坚果蒴果

1981年的克朗奎斯特分类法将其放入帚灯草目,1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法将其合并入新设立的禾本目中。


外部链接

 src= 维基共享资源中相关的多媒体资源:帚灯草科
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科

帚灯草科: Brief Summary ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科

帚灯草科于2006年5月被AP-网站确定包括58共520余,都是原生于南半球热带亚热带植物,主要分布在澳大利亚南非,少数品种生长在新西兰智利马来半岛越南中国只有1属1种—薄果草(Leptocarpus disjunctus Mast.),生长在海南岛

植物为多年生草本,簇生,根茎有鳞片状的鞘;四方柱形或扁平,有节类似甘蔗小,单性,雌雄异株,稀有同株或两性,花被3-6;果实坚果蒴果

1981年的克朗奎斯特分类法将其放入帚灯草目,1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法将其合并入新设立的禾本目中。


licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科

サンアソウ科 ( Japonês )

fornecido por wikipedia 日本語
サンアソウ科 Restio tetraphyllus0-2.jpg
Restio tetraphyllus
分類APG III : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 単子葉類 monocots 階級なし : ツユクサ類 commelinids : イネ目 Poales : サンアソウ科 Restionaceae 下位分類群

(本文参照)

 src=
Alexgeorgea

サンアソウ科(Restionaceae)は単子葉植物の科。

すべて多年草からなる。細長いを叢生し、見かけはイネ科などに似る。短い地下茎を持つ種や、イネ科に似た珪酸体を含む種もある。は両性または単性で穂状花序につく。花被は3または6、雄蕊は2または3、子房上位。果実は堅果またはさく果、1または3個の種子を含む。

40-50属、400-500種ほどからなるやや大きい科である。おもに南半球熱帯亜熱帯、南アフリカ、マダガスカル、オーストラリア、ニュージーランド、インドシナ、チリなどに分布し、特に南アフリカと西オーストラリアに多い。日本には自生しない。中国ではただ1種、Leptocarpus disjunctus海南島三亜付近に自生し、和名で三亜草(サンアソウ、中国名は薄果草)と呼ばれ科名のもとになっている。南アフリカ原産の高さ2-3メートルでのようになるものもあり、観賞用に栽培されることもある。

クロンキスト体系ではサンアソウ目としたが、APG植物分類体系ではイネ目に入れ、その中でイネ科にやや近いグループとしている。

2016年に改定されたAPG IVでは、旧アナルトリア科・旧カツマダソウ科のについても本科に含めることになった[1]

下位分類[編集]

35属 (Watson, Dallwitz & 1992 onwards) ないし58属 (Stevens & 2001 onwards) を含める。下記はDallwitzのものである。

Alexgeorgia, Anthochortus, Askidiosperma, Calopsis, Cannomois, Ceratocaryum, Chaetanthus, Chondropetalum, Coleocarya, Dielsia, Dovea, Elegia, Empodisma, Harperia, Hopkinsia, Hydrophilus, Hypodiscus, Hypolaena, Ischyrolepis, Lepidobolus, Leptocarpus, Lepyrodia, Loxocarya, Lyginia, Mastersiella, Meeboldina, Nevillea, Onychosepalum, Platycaulos, Restio, Rhodocoma, Sporadanthus, Staberoha, Thamnochortus, Willdenowia, Winifredia

脚注[編集]

[ヘルプ]

外部リンク[編集]

 src= ウィキメディア・コモンズには、サンアソウ科に関連するカテゴリがあります。  src= ウィキスピーシーズにサンアソウ科に関する情報があります。
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
ウィキペディアの著者と編集者
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 日本語

サンアソウ科: Brief Summary ( Japonês )

fornecido por wikipedia 日本語
 src= Alexgeorgea

サンアソウ科(Restionaceae)は単子葉植物の科。

すべて多年草からなる。細長いを叢生し、見かけはイネ科などに似る。短い地下茎を持つ種や、イネ科に似た珪酸体を含む種もある。は両性または単性で穂状花序につく。花被は3または6、雄蕊は2または3、子房上位。果実は堅果またはさく果、1または3個の種子を含む。

40-50属、400-500種ほどからなるやや大きい科である。おもに南半球熱帯亜熱帯、南アフリカ、マダガスカル、オーストラリア、ニュージーランド、インドシナ、チリなどに分布し、特に南アフリカと西オーストラリアに多い。日本には自生しない。中国ではただ1種、Leptocarpus disjunctus が海南島三亜付近に自生し、和名で三亜草(サンアソウ、中国名は薄果草)と呼ばれ科名のもとになっている。南アフリカ原産の高さ2-3メートルでのようになるものもあり、観賞用に栽培されることもある。

クロンキスト体系ではサンアソウ目としたが、APG植物分類体系ではイネ目に入れ、その中でイネ科にやや近いグループとしている。

2016年に改定されたAPG IVでは、旧アナルトリア科・旧カツマダソウ科のについても本科に含めることになった。

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
ウィキペディアの著者と編集者
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 日本語

레스티오과 ( Coreano )

fornecido por wikipedia 한국어 위키백과

레스티오과(Restionaceae)는 벼목에 속하는 속씨식물 과의 하나이다. 남반구에 자생하는 식물이다.

하위 아과

  • 렙토카르푸스아과 (Leptocarpoideae)
  • 레스티오아과 (Restionoideae)
  • 스포라단투스아과 (Sporadanthoideae)

계통 분류

다음은 벼목의 계통 분류이다.[1][2]

벼목 파인애플군  

파인애플과

   

부들과

      사초군    

물이끼풀과

   

라파테아과

       

투르니아과

     

사초과

   

골풀과

          크시리스군  

곡정초과

   

크시리스과

      벼군  

플라겔라리아과

     

벼과

     

에크데이오콜레아과

   

조인빌레아과

        레스티오군  

아나르트리아과

     

켄트롤레피스과

   

레스티오과

             

각주

  1. Bouchenak-Khelladi, Yanis; Muasya, A. Muthama; Linder, H. Peter (2014). “A revised evolutionary history of Poales: origins and diversification”. 《Botanical Journal of the Linnean Society》 175 (1): 4–16. doi:10.1111/boj.12160. ISSN 0024-4074. 오픈 액세스로 게시된 글 - 무료로 읽을 수 있습니다
  2. Briggs, Barbara G.; Marchant, Adam D.; Perkins, Andrew J. (2014). “Phylogeny of the restiid clade (Poales) and implications for the classification of Anarthriaceae, Centrolepidaceae and Australian Restionaceae”. 《Taxon》 63 (1): 24–46. doi:10.12705/631.1. ISSN 0040-0262.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia 작가 및 편집자