nomes no trilho de navegação
Viperidae is 'n familie van slange wat hoort tot die suborde Serpentes. Hierdie familie staan ook bekend as die adders. Daar is vier subfamilies wat hoort tot die familie.
Viperidae is 'n familie van slange wat hoort tot die suborde Serpentes. Hierdie familie staan ook bekend as die adders. Daar is vier subfamilies wat hoort tot die familie.
Los vipéridos (viperidae) son una familia de culiebres bien venenoses qu'entiende les víbores del Vieyu Mundu y los crótalos, principalmente americanos. Tienen l'aparatu inoculador más evolucionáu de toles culiebres, con llargos caniles buecos qu'actúen como aguyes hipodérmiques.
La mayoría de les especies son desaxeradamente venenoses; el so venenu tienen una aición principalmente hemolítica. Los caniles inoculadores son de tipu solenoglifos, esto ye, buecos y con una canal interior que se desenvolvió a partir de l'afondadura progresiva del riegu esistente n'otres families hasta que se fundieron los marxes d'ésti. Los caniles pueden irguise cuando la culiebra abre la boca p'atacar, y pliéguense de nuevu contra'l techu bucal cuando cierra la boca; ello dexa que sían bien llargos, algamando hasta los 5 cm na víbora del Gabón (Bitis gabonica).
En cuanto al tamañu, dellos crotalinos americanos algamen gran tamañu, como Lachesis que llega a midir más de #tres metros; pero polo xeneral nun son culiebres especialmente llargues anque sí pueden ser bien trabaes. Sicasí tuviéronse reportes de Bothrops asper con más de 3 m de llargor.[1] Inclusive se reportó que la diamantina del este Crotalus adamanteus puede algamar más de 4 m, convirtiéndose nuna de les más grandes d'América.[2]
La mayoría de los vipéridos son ovovivíparos y l'afayu d'embriones avanzaos dientro de femes de víbores y culiebres de cascabel puede aniciar la lleenda de qu'estos reptiles escuenden a les sos críes tragándo-yles cuando se sienten amenaciaes, tal como lo refier Álvarez del Toru (1982).[3]
La capacidá d'una culiebra pa ser venenosa ta íntimamente rellacionada cola actividá del so venenu. Enforma depende del estáu de salú del espécime lo mesmo que de otros factores como dómina del añu, irritabilidá de la culiebra, sitiu de la mordedura, la especie mesma, si la mordedura ye una mordedura seca, etc., lo mesmo que l'estáu de salú de la víctima (humana o non), la edá y n'ocasiones si una persona foi mordida en repitíes ocasiones yá que se desenvuelve una especie d'inmunidá adquirida.[1]
Los venenos nun son tipos puros, sinón una combinación de dambos. El términu hemolítico p'aquellos tipos de venenos que'l so blancu principal ye'l texíu hematopoyético ye un términu curtiu porque la sangre ye namái unu de tantos texíos blancu que los venenos de les víbores ataquen. D'esta manera meyor sería llamalo venenu destructor de texíos, lo cual toma un espectru más ampliu d'aición d'esti amiestu proteínico.[4]
Sicasí, hai especies de culiebres que tienen una combinación más equilibrada de venenos destructor de texíos y neurotóxico (propiu de los Elapidae). Por casu, el dolor instantáneu (estremáu del dolor subsecuente resultante de la hinchadura, o de les incisiones, torniquete, o otros tratamientos) ye mentáu en casi tolos rexistros de mordedures de les culiebres de cascabel, de venenu destructor de texíos principalmente. El dolor constitúi'l meyor síntoma de confirmación de la presencia de venenu na mordedura, xustificando'l tratamientu, sicasí nun ye un síntoma invariable, pos hubo dellos casos onde ésti non se presentó, como na mordedura por Crotalus scutulatus o Crotalus durissus, que'l so venenu tien una forma d'aición distinta al d'otres víbores de fosetas como Bothrops asper.[5][2]
Inclusive se vio que'l venenu del cascabel Mojave (Crotalus scutulatus ) afecta los sistemes cardiovasculares, la sangre, texíos musculares, texíos epiteliales, sistema respiratoriu y sistema nerviosu central. La mayoría d'estos venenos causen cambeos relativamente menores na tresmisión neuromuscular en comparanza coles culiebres de coral. L'envelenamientu por Crotalus scutulatus produz paralís respiratoriu que puede causar la muerte, lo cual fazla clínicamente importante por cuenta que'l so venenu causa n'ocasiones, a diferencia de les demás cascabeles, efeutos neurotóxicos tardiegos; la sintomatoloxía puede tardar hasta 12 hores en presentase yá que nun tán acompañaos polos daños avezaos de texíos, usaos pa envalorar la tosicidá nes mordedures de vipéridos.[4]
El venenu de les culiebres de cascabel Crotalus durissus terrificus y Crotalus sulcatus scutulatus tamién contién dos subunidades neurotóxicas, crotoxina y toxina Mojave respeutivamente, ente que una toxina homóloga foi aisllada d'otros cascabeles tales como Crotalus viridis concolor. L'actividá de la proteasa nos adultos de C. s. scutulatus ye bastante baxa, lo qu'esplica hasta ciertu puntu l'ausencia d'efeutos locales que sí hai n'otros vipéridos[6][7]
Nos últimos años fixéronse dellos cambeos taxonómicos no referente a les culiebres de la familia Viperidae, y según tales afayos a toles víbores clasifiquense dientro de la superfamilia Viperoidea.[8]
Les 329 especies de la familia Viperidae #subdividir en #tres subfamilies y los siguientes xéneros reconocíos:[9]
Sicasí, hai que señalar qu'estos sistemes de clasificación nun son dafechu concluyentes, y munches vegaes los grupos y families varien d'alcuerdu al criteriu del autor, inclusive si fueron aprobaos por comisiones internacionales sobre nomenclatura y taxonomía. Por casu , en 2012 Bothriopsis, Bothropoides y Rhinocerophis hanse sinonimizado con Bothrops.[10]
Los vipéridos (viperidae) son una familia de culiebres bien venenoses qu'entiende les víbores del Vieyu Mundu y los crótalos, principalmente americanos. Tienen l'aparatu inoculador más evolucionáu de toles culiebres, con llargos caniles buecos qu'actúen como aguyes hipodérmiques.
Gürzəkimilər (lat. Viperidae) — pulcuqlular dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Gürzəkimilər (lat. Viperidae) — pulcuqlular dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Viperidae a zo ur c'herentiad e rummatadur ar stlejviled, ennañ an naered-gwiber pe an naered-ourouler.
Viperidae a zo ur c'herentiad e rummatadur ar stlejviled, ennañ an naered-gwiber pe an naered-ourouler.
Zmijovití (Viperidae) jsou jednou z nejvýše postavených čeledí hadů. Jsou vybaveni jedovými zuby, někteří mají tepločivné jamky mezi očima a nozdrami. Ve srovnání s jinými hady se dokážou lépe vyrovnat s podmínkami chladného klimatu, proto se vyskytují v oblastech různého klimatu a různé nadmořské výšky. Vyskytují se na všech místech a kontinentech s výjimkou Antarktidy, Austrálie, Nového Zélandu, Irska, Madagaskaru a Havaje.
Do této čeledi hadů patří zmije, chřestýšovití, zmijovci a pazmije. V České republice se přirozeně vyskytuje jediný zástupce této čeledi, jedovatá zmije obecná - jeden z nejčastějších druhů ze zmijovitých na světě, jediný jedovatý had v severozápadní Evropě a také jediný had vyskytující se v oblasti Severního polárního kruhu. Největší i nejtěžší zmijovitý a zřejmě i jedovatý had vůbec je zmije gabunská, druh s nejdelšími jedovými zuby ze všech jedovatých hadů (s délkou 5 centimetrů). Velice dlouhé jedové zuby (přes 3 centimetry) mají však i někteří křovináři rodu Bothrops a chřestýši.
Většina těchto hadů má krátké zavalité tělo, širokou trojúhelníkovou hlavu a drsné zuby sklápějící se dozadu na patro - mají nejdokonalejší typ chrupu, tzv. solenoglyfní. Na jedové žlázy jsou napojeny dlouhé duté jedové zuby v přední části čelistí. Zmijovití hadi jsou převážně pomalu se pohybující. Spoléhají na svůj maskovací vzhled - často jsou zbarveni tak, aby splývali s terénem. Na těle mají složité geometrické vzory, které je rozšiřují. Nejmenší zástupci této čeledi dorůstají 20 cm, ti největší pak přes 3,5 metru. Oční zorničky po otevření zabírají většinu oka. Spousta druhů je také vybavena vertikálními zorničkami, loví tedy především po setmění. Zmijovití z podčeledi chřestýšovitých pomocí tepločivných jamek detekují přítomnost kořisti a její vzdálenost, dokonce i v naprosté tmě. Chřestýši mají na konci ocasu jedinečné varovné zařízení - chřestítko.
Někteří zmijovití hadi kladou vejce, ale většina je živorodá nebo vejcoživorodá. Samice se během dne vyhřívají na slunci, aby urychlily vývoj zárodku ve svém těle. Mnoho druhů se rozmnožuje jednou za dva až tři roky a v mezidobí se vykrmují z důvodu vyrovnání tělesné hmotnosti.
Někteří zmijovití hadi loví kořist ze zálohy, jiní používají pestře zbarvený konec svého ocasu jako vábničku. Na oběť útočí tak, aby zuby pronikly až k životně důležitým orgánům. Jed často obsahuje proteiny rozkládající krvinky, což způsobí vnitřní krvácení. Při uštknutí do kořisti vpravují velké množství jedu, který účinkuje pomalu, smrt oběti nemusí nastat okamžitě. Jedovaté hryznutí používají také při obraně. Někteří zmijovití však občas nepřítele, včetně člověka, neuštknou, ale pouze kousnou a nevpraví do rány žádný jed. Ten si raději uskladní na lov kořisti. Nicméně je-li člověk uštknut, má šanci na úmrtí.
Obrázky, zvuky či videa k tématu zmijovití ve Wikimedia Commons
Zmijovití (Viperidae) jsou jednou z nejvýše postavených čeledí hadů. Jsou vybaveni jedovými zuby, někteří mají tepločivné jamky mezi očima a nozdrami. Ve srovnání s jinými hady se dokážou lépe vyrovnat s podmínkami chladného klimatu, proto se vyskytují v oblastech různého klimatu a různé nadmořské výšky. Vyskytují se na všech místech a kontinentech s výjimkou Antarktidy, Austrálie, Nového Zélandu, Irska, Madagaskaru a Havaje.
Do této čeledi hadů patří zmije, chřestýšovití, zmijovci a pazmije. V České republice se přirozeně vyskytuje jediný zástupce této čeledi, jedovatá zmije obecná - jeden z nejčastějších druhů ze zmijovitých na světě, jediný jedovatý had v severozápadní Evropě a také jediný had vyskytující se v oblasti Severního polárního kruhu. Největší i nejtěžší zmijovitý a zřejmě i jedovatý had vůbec je zmije gabunská, druh s nejdelšími jedovými zuby ze všech jedovatých hadů (s délkou 5 centimetrů). Velice dlouhé jedové zuby (přes 3 centimetry) mají však i někteří křovináři rodu Bothrops a chřestýši.
Viperidae (hugorme) er en familie af giftslanger som findes over hele verden, undtagen i Antarktis, Australien, New Zealand, Irland, Madagaskar, Hawaii, forskellige andre isolerede øer, og nord for polarcirklen . Alle har relativt lange, hængslede tænder der tillader dyb indtrængen og injektion af giften. Fire underfamilier er i øjeblikket anerkendt [2] De er også kendt som viperids.[1]
Type genus = Vipera — Laurenti, 1768[1]
Wikispecies har taksonomi med forbindelse til Viperidae Viperidae (hugorme) er en familie af giftslanger som findes over hele verden, undtagen i Antarktis, Australien, New Zealand, Irland, Madagaskar, Hawaii, forskellige andre isolerede øer, og nord for polarcirklen . Alle har relativt lange, hængslede tænder der tillader dyb indtrængen og injektion af giften. Fire underfamilier er i øjeblikket anerkendt De er også kendt som viperids.
Vipern oder Ottern (Viperidae) sind eine in Amerika, Afrika und Eurasien verbreitete Familie von Giftschlangen mit 39 Gattungen und, je nach Auslegung, über 360 Arten. Alle Arten dieses Taxons sind giftig.
Während sie in Australien, Ozeanien und auf Madagaskar völlig fehlen, sind sie in Europa mit circa 15 Arten vertreten: Die Kreuzotter hat das größte Verbreitungsgebiet, auf Höhe der Alpen wird sie im Süden von der Aspisviper abgelöst. Im Norden der Iberischen Halbinsel lebt die Nordiberische Kreuzotter, weiterhin gibt es in Spanien und Portugal die größere Stülpnasenotter. Von Österreich und der Schweiz aus nach Südosteuropa bis ans Schwarze Meer lebt die Europäische Hornotter. Die Wiesenotter ist Europas kleinste und seltenste Viper. Im Kaukasus gibt es die Steppenotter, die Kaukasusotter und die Westliche Kaukasusotter. Die Waldsteppenotter kommt in der Ukraine vor. Während die vormals genannten zu den Echten Ottern (Vipera) gehören, gibt es aus der Gattung der Bergottern (Montivipera) die Kleinasiatische Bergotter und aus der Gattung der Großvipern (Macrovipera) die Milosviper sowie, mit bis zu 220 cm die größte Viper Europas, die Levanteotter. Die einzige europäische Grubenotter ist die Halysotter.[1]
Je nach Art erreichen sie eine Länge von 30 cm bis über drei Meter. Die häufig gedrungenen, massig wirkenden Schlangen sind durch einen kurzen Schwanz und einen dreieckigen, meist deutlich vom Hals abgesetzten Kopf gekennzeichnet. Mit Ausnahme der Krötenvipern weisen alle Vipern senkrecht geschlitzte elliptische Pupillen auf, ein Hinweis auf die zumeist dämmerungs- und nachtaktive Lebensweise. Vipern sind selten auffällig, häufig in eher dunklen Erd- oder Olivtönen gefärbt.
Bei manchen Arten (ovovivipare Arten) reifen die Eier im Körper des Muttertieres und die Jungen schlüpfen bei der Eiablage, es gibt jedoch auch zahlreiche eierlegende (ovipare) Arten.
Vipern verfügen über einen hochentwickelten Giftapparat mit beweglichen röhrenartigen (solenoglyphen) Giftzähnen. Bei geschlossenem Maul liegen die Giftzähne „eingeklappt“ in einer Bindegewebsfalte im Gaumendach und werden beim Aufreißen des Mauls durch die Drehung zweier Knochen (Maxillar- und Präfrontalknochen) senkrecht zum Oberkiefer aufgerichtet. Hierdurch wird ein sehr tiefes Eindringen der Zähne in die Beute ermöglicht, und es kann eine effektive Injektion des Schlangengiftes erfolgen.
Die meisten Viperngifte sind vor allem hämotoxisch, zerstören also vor allem Zellen des Blutes und die sie umgebenden Gewebe durch verschiedene Proteasen. Hämotoxine führen zu umfassenden Gewebezerstörungen, inneren Blutungen und Schwellungen sowie Nekrosen und sind sehr schmerzhaft. Zu den wirksamsten Bestandteilen des Giftes gehören zudem Proteine, die die Blutgerinnung unterdrücken und damit gemeinsam mit den gewebezerstörenden Anteilen innere Blutungen verursachen. Blutungen treten dabei unter der Haut, in Nasen- und Mundhöhle und vor allem auch in Darm und Gehirn der Beutetiere auf. Neben diesen gibt es bei einigen Arten zudem neurotoxische Bestandteile, die auf das Nervensystem des Opfers wirken und Lähmungen hervorrufen. Diese kommen vor allem bei einigen Klapperschlangen wie der südamerikanischen Schauerklapperschlange (Crotalus durissus) oder einigen Puffottern (Bitis) vor.
Die Vipern sind eine von über zehn Familien Nattern- und Vipernartiger Schlangen. Nach Zaher et al. ergibt sich innerhalb dieser Gruppe folgende Systematik:[2]
Nattern- und VipernartigeHöckernattern (Xenodermatidae)
Vipern (Viperidae)
Wassertrugnattern (Homalopsidae)
Elapoidea (Giftnattern (Elapidae) und Verwandte)
Colubroidea (Nattern (Colubridae))
Innerhalb der Vipern unterscheidet man fast 360 Arten, die rund 39 Gattungen in drei Unterfamilien zugeordnet werden.[3] Die Hauptgruppen innerhalb der Vipern sind zum einen die Echten Vipern (Viperinae) und zum anderen die Grubenottern (Crotalinae), zu denen z. B. die Klapperschlangen (Crotalus) gehören. Im Unterschied zu diesen fehlt den Echten Vipern das vor den Augen liegende Grubenorgan, ein Wärmesinnesorgan. Eine weitere Unterfamilie, die Azemiopinae, besteht aus nur einer Gattung (Azemiops) mit zwei Arten, der Fea-Viper (Azemiops feae) und Azemiops kharini.[4]
Vor allem aufgrund von Daten der mitochondrialen DNA sowie der Zusammensetzung des Giftes wird Azemiops heute als basales Taxon in die Vipern (Viperidae) eingestellt. Andere molekularbiologische Untersuchungen nehmen jedoch eine Einordnung als Schwestergruppe der Grubenottern (Crotalinae) innerhalb der Vipern vor und auf der Basis einiger morphologischer Merkmale wie der Pupillen- und der Körperform wurde auch eine Zuordnung in die Verwandtschaft der Krötenvipern (Causinae) vermutet. Abschließend ist die systematische Zuordnung entsprechend bis heute nicht geklärt.
Folgende rezente Gattungen werden den Vipern zugeordnet:[5]
Die Unterfamilie Azemiopinae beinhaltet eine Gattung mit zwei Arten.[4][6] Bei Azemiops feae und Azemiops kharini handelt es sich um sehr ursprüngliche Vipern, die noch viele Merkmale aufweisen, die an Nattern oder Giftnattern erinnern, wie beispielsweise den schlanken Körper und die großen Kopfschilde.
Die Schlangen der Unterfamilie Grubenottern (Crotalinae) zeichnen sich neben dem Grubenorgan auch durch einen zusätzlichen Muskel an den Giftdrüsen aus. Die Reptile Database führt 260 Arten (Stand November 2020) in den folgenden Gattungen:[7]
Den Schlangen in der Unterfamilie der Echten Vipern (Viperinae) fehlt das Grubenorgan. Die Reptile Database führt 100 Arten (Stand November 2020) in den folgenden Gattungen:[8]
Vipern oder Ottern (Viperidae) sind eine in Amerika, Afrika und Eurasien verbreitete Familie von Giftschlangen mit 39 Gattungen und, je nach Auslegung, über 360 Arten. Alle Arten dieses Taxons sind giftig.
Während sie in Australien, Ozeanien und auf Madagaskar völlig fehlen, sind sie in Europa mit circa 15 Arten vertreten: Die Kreuzotter hat das größte Verbreitungsgebiet, auf Höhe der Alpen wird sie im Süden von der Aspisviper abgelöst. Im Norden der Iberischen Halbinsel lebt die Nordiberische Kreuzotter, weiterhin gibt es in Spanien und Portugal die größere Stülpnasenotter. Von Österreich und der Schweiz aus nach Südosteuropa bis ans Schwarze Meer lebt die Europäische Hornotter. Die Wiesenotter ist Europas kleinste und seltenste Viper. Im Kaukasus gibt es die Steppenotter, die Kaukasusotter und die Westliche Kaukasusotter. Die Waldsteppenotter kommt in der Ukraine vor. Während die vormals genannten zu den Echten Ottern (Vipera) gehören, gibt es aus der Gattung der Bergottern (Montivipera) die Kleinasiatische Bergotter und aus der Gattung der Großvipern (Macrovipera) die Milosviper sowie, mit bis zu 220 cm die größte Viper Europas, die Levanteotter. Die einzige europäische Grubenotter ist die Halysotter.
Famîleya margîskan (Viperidae), famîleyeke marên jehredar e. Ji xeynî Antarktîka, Awûstralya, Îrland, Zêlanda Nû, Madagaskar, Hawaii û hin giravên din ên girtî pê ve li hemû cîhanê hene.
Cinsê nimûne = Maregîsk (Vipera)—Laurenti, 1768[1]
Famîleya margîskan (Viperidae), famîleyeke marên jehredar e. Ji xeynî Antarktîka, Awûstralya, Îrland, Zêlanda Nû, Madagaskar, Hawaii û hin giravên din ên girtî pê ve li hemû cîhanê hene.
Katari (Viperidae) nisqakunaqa ancha miyusapa hatun kiruyuq mach'aqwaykunam, aycha mikhuq suchuq uywakunam.
Kaymi huk rikch'aqninkuna:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Katari
Katari (Viperidae) nisqakunaqa ancha miyusapa hatun kiruyuq mach'aqwaykunam, aycha mikhuq suchuq uywakunam.
Kaymi huk rikch'aqninkuna:
p'ukru katari (Crotalinae) - Awya Yalapi kawsaq susupi (Lachesis muta) chiqap kaskawil mach'aqway (Crotalus spp.) amu kaskawil (Bothrops spp.) sisin icha hirgun (Bothrops atrox) luru mach'aqway (Bothrops bilineatus) intiwarak'a (Bothriechis schlegelii) misti katari (Viperinae) - Iwrupa, Asya, Aphrika allpa pachakunapi kawsaqVipiri au vifutu ni spishi za nyoka wenye sumu katika familia Viperidae. Spishi nyingine huitwa bafe au moma pia.
Nyoka hawa sio warefu sana lakini wanene kwa kulinganisha na nyoka wengine na wana kichwa kipana kwa umbo wa pembetatu na mkia mfupi. Kwa kawaida magamba yao yana miinuko ambayo inaweza kuwa kama miiba. Miboni ya macho ni kama chanjo za wima ikiwa imefungwa kwa kiasi.
Waking'ata vipiri huingiza sumu katika mwili kupitia chonge mbili zenye mifereji. Mdomo ukiwa umefungwa chonge hizi zinalala kutegemea dari lake. Lakini iwapo kipiri akifungua mdomo chonge huduru mbele ili kudunga. Misuli inayofunga mdomo inakamua pia sumu kutoka tezi.
Vipiri sio wepesi sana na kwa hivyo wako hatari. Kwa sababu wana rangi za kamafleji hukaa bila kusogea hata kama adui anakaribia. Mtu anaweza kumkanyaga kipiri bila kumwona kisha kuumwa na kudungwa sumu. Lakini wakati mwingine kipiri anauma bila kuingiza sumu.
Sumu ya vipiri ina vimeng'enya vingi vinavyomeng'enya proteini (proteasi). Mchakato huu unasababisha maumivu makali, uvimbe na kuoza kwa tishu. Hata akipona mwathirika atakaa na kovu.
Kipiri-miti wa Usambara
Kipiri-miti miiba
Kipiri-miti wa Maziwa Makubwa
Kipiri-miti magamba-kwaruza
Bafe
Moma-misitu
Moma-milima
Kipiri pua-ndefu
Kifutu-jangwa
West African bush viper
Mountain adder
Horned adder
Many-horned adder
Bale Mountains adder
Dwarf puff adder
Rhinoceros adder
Red adder
Namaqua puff adder
Makala hii kuhusu mnyama fulani bado ni mbegu. Vipiri au vifutu ni spishi za nyoka wenye sumu katika familia Viperidae. Spishi nyingine huitwa bafe au moma pia.
Nyoka hawa sio warefu sana lakini wanene kwa kulinganisha na nyoka wengine na wana kichwa kipana kwa umbo wa pembetatu na mkia mfupi. Kwa kawaida magamba yao yana miinuko ambayo inaweza kuwa kama miiba. Miboni ya macho ni kama chanjo za wima ikiwa imefungwa kwa kiasi.
Waking'ata vipiri huingiza sumu katika mwili kupitia chonge mbili zenye mifereji. Mdomo ukiwa umefungwa chonge hizi zinalala kutegemea dari lake. Lakini iwapo kipiri akifungua mdomo chonge huduru mbele ili kudunga. Misuli inayofunga mdomo inakamua pia sumu kutoka tezi.
Vipiri sio wepesi sana na kwa hivyo wako hatari. Kwa sababu wana rangi za kamafleji hukaa bila kusogea hata kama adui anakaribia. Mtu anaweza kumkanyaga kipiri bila kumwona kisha kuumwa na kudungwa sumu. Lakini wakati mwingine kipiri anauma bila kuingiza sumu.
Sumu ya vipiri ina vimeng'enya vingi vinavyomeng'enya proteini (proteasi). Mchakato huu unasababisha maumivu makali, uvimbe na kuoza kwa tishu. Hata akipona mwathirika atakaa na kovu.
Qora ilonlar, viparalar — ilonlar oilasi. Tanasi nisbatan yoʻgʻon, uz. 2 m gacha. Boshi uchburchak yoki trapetsiyasimon. Koʻz qorachigʻi vertikal joylashgan. Jagʻlarining oldingi qismida zahar oʻtkazuvchi 1—2 tadan yirik naysimon tishi va 3—5 tadan mayda tishchalari boʻladi. 11 urugʻi, 60 turi Afrika va Yevrosiyoda tarqalgan. Oʻzbekiston faunasida 3 turi: choʻl qora iloni, qum charx iloni, koʻlborilon uchraydi. Yerda yashaydi, ayrim turlari daraxtga oʻrmalab chiqa oladi. Mayda umurtqalilar bilan oziklanadi. Koʻpchiligi tuxumdan tirik tugʻadi. Barcha Qora ilonlar zaharli, yirik Qora ilonlar (mas, koʻlborilon)ning chaqishi odam hayoti uchun xavfli. Zaharidan tibbiyotda foydalaniladi. Soni kamayib bormoqda. Bir qancha turlari Xalqaro Qizil kitobga kiritilgan.
Ang ulupong o bibora (Ingles: viper) ay isang uri ng makamandag o nakalalasong ahas na kabilang sa pamilya ng mga Viperidae.[2]
Mga sari sa ilalim ng Viperidae:[3]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Agham ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang ulupong o bibora (Ingles: viper) ay isang uri ng makamandag o nakalalasong ahas na kabilang sa pamilya ng mga Viperidae.
Viperidae es un familia de Caenophidia.
Iste action ha essite automaticamente identificate como damnose, e per consequente es prohibite. Si tu crede que tu action esseva constructive, per favor informa un administrator de lo que tu tentava facer. Un breve description del regula anti-abuso correspondente a tu action es: Iste articulo es troppo curte. Per favor, adde alcun phrases.
Los Viperidae (o viperids) fòrman una familha de sèrps que comprenon entre autres las vipèras e ls crotals. Se rencontra las espècias d'aquesta familha sus gaireben tot lo glòbe, e son totas de sèrps verinosas.
Tot a l’abans de la maissa, los viperids an de longs croquets crosats d’un canal pel qual s’escola lo verin. Aquestes croquets son dispausats de tal biais que quand l’animal dobrís la boca, se soslèvan e son projectats automaticament en davant.
Son de sèrps de talha moderada, que lor longor atenh en general mens d'un mètre e mièg. Son totes carnivòrs e consumisson de predas divèrsas pro pichonas, principalament de rosegaires. Son d'ovovivipars.
Aquesta familha es descompausada en quatre sosfamilhas :
Azemiopinae
Causinae
Viperinae
Crotalinae
The Viperidae (veepers) is a faimily o venomous snakes foond in maist pairts o the warld, excludin Antarcticae, Australie, New Zealand, Madagascar, Hawaii, various ither isolatit islands, an north o the Arctic Circle. Aw hae relatively lang, hinged fangs that permit deep penetration an injection o venom. Fower subfaimilies are currently recognised.[2]
Los Viperidae (o viperids) fòrman una familha de sèrps que comprenon entre autres las vipèras e ls crotals. Se rencontra las espècias d'aquesta familha sus gaireben tot lo glòbe, e son totas de sèrps verinosas.
The Viperidae (veepers) is a faimily o venomous snakes foond in maist pairts o the warld, excludin Antarcticae, Australie, New Zealand, Madagascar, Hawaii, various ither isolatit islands, an north o the Arctic Circle. Aw hae relatively lang, hinged fangs that permit deep penetration an injection o venom. Fower subfaimilies are currently recognised.
Οι οχιές είναι είδη ιοβόλων φιδιών που ανήκουν στην οικογένεια Viperidae. Η γεωγραφική τους εξάπλωση περιλαμβάνει όλα τα μέρη του κόσμου, εκτός από την Ανταρκτική, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Μαδαγασκάρη, τη Χαβάη, διάφορα άλλα απομονωμένα νησιά και βόρεια του Αρκτικού Κύκλου. Όλα τα είδη της οικογένειας έχουν δόντια που συνδέονται με ιοβόλους αδένες.
Το σώμα της οχιάς έχει σχήμα κυλίνδρου, χρώμα σταχτί προς το ξανθό και καλύπτεται από φολίδες, όπως και το κεφάλι. Επίσης, στη ράχη το φίδι έχει σκούρα σχέδια σε σχήμα τεθλασμένης γραμμής, ενώ στο κεφάλι τα σχήματα που έχει σχηματίζουν το γράμμα Χ ή Λ. Τα θηλυκά έχουν πιο μικρό μήκος από τα αρσενικά. Το κεφάλι της είναι πιο πλατύ προς τα πίσω και διακρίνεται έντονα από το σώμα. Η ουρά της είναι κοντή. Έχει δυνατή όραση ακόμα και στο σκοτάδι, ενώ η ίριδα των ματιών της έχει την ιδιότητα να αλλάζει ανάλογα με την ένταση του φωτός. Στην άνω γνάθο είναι εξοπλισμένη με δύο μυτερά δόντια, μεγαλύτερα από τα κοινά που έχει, τα οποία συνδέονται με αδένες που εκκρίνουν δηλητήριο.
Τα περισσότερα είδη είναι ωοζωοτόκα. Η ίδια η λέξη «viper» (επιστημονική ονομασία του φιδιού) προέρχεται από τις λατινικές λέξεις vivo = «ζω» και pario = «γεννώ».[1] Γεννά 10-20 ζωντανά μικρά, τα οποία έχουν δηλητήριο.
Όταν η οχιά δαγκώσει τη λεία, τότε πιέζονται οι αδένες και εκκρίνεται δηλητήριο, το οποίο μέσω των δοντιών περνά στην πληγή του θύματος. Ανάλογα με τις περιστάσεις, η οχιά έχει την ικανότητα να καθορίζει την ποσότητα δηλητηρίου που θα χύσει στο θύμα της. Γενικότερα, η ποσότητα του δηλητηρίου είναι ανάλογη του μεγέθους του φιδιού.
Οι ενήλικες οχιές τρέφονται με μικρά ζώα, όπως ποντίκια, άλλα ερπετά και πτηνά. Το δηλητήριο της είναι επικίνδυνο. Τυπικά περιέχει πολλές πρωτεϊνάσες (ένζυμα που διαλύουν πρωτεΐνες). Αυτές προκαλούν συμπτώματα πόνου, οίδημα και νέκρωση, όπως επίσης και απώλεια αίματος. Ο θάνατος συνήθως επέρχεται από την πτώση της αρτηριακής πίεσης.[2] Οι οχιές δεν επιτίθενται ποτέ στον άνθρωπο εάν δεν πατηθούν, πιαστούν ή απειληθούν άμεσα.
Αν δεχθεί κάποιος δηλητηριώδες δήγμα από οχιά, απαιτείται έγκαιρη ιατρική φροντίδα. Είναι σημαντικό να μην σκιστεί ή κοπεί το δέρμα στο σημείο του δήγματος και να μην δεθεί το δαγκωμένο μέλος. Το δηλητήριο εξαπλώνεται κυρίως μέσω της λέμφου και όχι της φλεβικής ή αρτηριακής οδού, έτσι το να προκληθεί αιμορραγία στο σημείο του δαγκώματος είναι ανούσιο αλλά και επικίνδυνο, λόγω του τραυματικού σοκ που μπορεί να προκληθεί και να επιδεινώσει την κατάσταση του ασθενούς. Επίσης μία σφιχτή περίδεση του δαγκωμένου μέλους φράσσει την κυκλοφορία του αίματος και μπορεί να προκαλέσει νέκρωση, γάγγραινα και θρομβώσεις, έτσι είναι σημαντικό να διατηρηθεί η ομαλή κυκλοφορία του αίματος.[3] Στις σοβαρότερες περιπτώσεις, αν δε φέρει το θάνατο, το δήγμα οχιάς αφήνει μόνιμη ουλή στο σημείο του δαγκώματος, ή μπορεί να απαιτηθεί ακρωτηριασμός του μέλους. Μπορεί επίσης ο ασθενής ή η ασθενής να είναι αλλεργικός στο δάγκωμα.[4] Κατά την συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δηλητηριωδών δηγμάτων στην χώρα μας τα συμπτώματα υποχωρούν μετά την κατάλληλη ιατρική περίθαλψη και επέρχεται η πλήρης ίαση του ασθενούς.
Στην Ελλάδα απαντώνται τα εξής είδη:
Στην Κύπρο εντοπίζεται η φίνα ή κοντονούρα (λόγω της κοντής της ουράς), που ανήκει στο είδος Macrovipera lebetina.
Οι οχιές είναι είδη ιοβόλων φιδιών που ανήκουν στην οικογένεια Viperidae. Η γεωγραφική τους εξάπλωση περιλαμβάνει όλα τα μέρη του κόσμου, εκτός από την Ανταρκτική, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Μαδαγασκάρη, τη Χαβάη, διάφορα άλλα απομονωμένα νησιά και βόρεια του Αρκτικού Κύκλου. Όλα τα είδη της οικογένειας έχουν δόντια που συνδέονται με ιοβόλους αδένες.
Гадзюкавыя (Viperidae) — сямейства ядавігых зьмей атраду лускаватых.
Сямейства налічвае 11 родаў і каля 60 відаў са складаным ядазубным апаратам.
Даўжыня да 2 м. Цела рознай афарбоўкі. Галава акругла-трохвугольнай формы, з прытупленай насавой часткай, выразна адмяжоўваецца ад шыі і пакрыта дробнымі шчыткамі. Тулава адносна тоўстае, хвост кароткі. Характэрная асаблівасьць — вэртыкальная зрэнка. На верхняй сківіцы 1—2 вялікія рухомыя ядавітыя зубы і па 3—5 больш дробных. Ядаправодныя зубы ў стане спакою знаходзяцца ў складзеным становішчы (прыціснуты, канцы накіраваны назад), а пры ўкусе разам з адкрываньнем пашчы высоўваюцца ўперад і ўстаюць вэртыкальна. Дробныя неядавітыя зубы, якія прыстасаваны для заглытвання забітых ядам ахвяраў, размешчаны на нёбных і ніжнясківічных касьцях.
Найбольш вядомыя — гюрза, эфа. На Беларусі 1 від — гадзюка звычайная.
Прадстаўнікі сямейства пашыраны ў Афрыцы (адкуль, верагодна, паходзяць) і Эўразіі. Насяляюць вільготныя экватарыяльныя лясы, сухія саванны і стэпы, бязводныя пустыні, паўночныя хваёвыя лясы, скалістыя горы да 3000 м над узр. м. Большасьць вядзе наземны спосаб жыцьця, іншыя жывуць на дрэвах або пад зямлёй.
Актыўныя пераважна прыцемкам і ўначы. Дарослыя кормяцца дробнымі жывёламі, птушкамі, яйцамі, моладзь — насякомымі і чэлясонгімі. Яйцажывародныя, некаторыя адкладваюць яйцы.
4 віды гадзюк знаходзяцца у Чырвонай кнізе МСАП.
Аб’екты адлову і ўтрыманьня ў сэрпэнтарыях для атрыманьня змяінага яду.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Гадзюкавыя (Viperidae) — сямейства ядавігых зьмей атраду лускаватых.
Отровници (науч. Viperidae) — фамилија на отровни змии што живеат ширум целиот свет, освен на Антарктикот, во Австралија, Нов Зеланд, Ирска, Мадагаскар, Хаваи, разни зафрлени острови и северно од северниот поларен круг. Имаат релативно долги заби што навлегуваат длабоко во жртвата и вбризгуваат отров. Постојат четири потфамилии.[2]
Во Македонија живеат три вида на отровници: поскокот, шарката и остроглавата шарка.[3]
Сите отровници имаат долги шупливи заби со кои вбризгуваат отров кој доаѓа од жлезди сместени во задниот дел на горната челуст. Секој од двата заба лежи е прицврстен напред, на предновилична коска која се отвора нанапред. Кога не ги користи, змијата ги склопува забите во горниот ѕид на устата, каде стојат во ципести џепчиња. Забите може да ги вади заедно или посебно. Кога змијата е во напад, устата е отворена речиси 180° и горновиличниот дел се свртува нанапред и ги вади забите што е можно подоцна за да не се оштетат. Отровот се вбризгува кога забот ќе навлезе во ткивото, истиснат од силни мускули кај отворните жлезди. Ова дејство е многу брзо, и при одбрана, змијата настојува да зададе убод наместо да касне, а забите ги забива кога ќе фати плен. Во ситуација на самоодбрана, се случува змијата да касне без да пушти отров.
Речиси сите отровници имаат засртени лушпи, набиено тело и кратка опашка, и триаголна глава што е јасно одвоена од вратот (поради отровните жлезди). Имаат исправено елиптични зеници што можат да ги шират речиси колку целото око или да ги смалат на минимум за да можат да гледаат на различни светлосни јачини. Најчесто отровниците ловат ноќе, и тоа од заседа.
Највеќето отровници се ововивипарни (младите се раѓаат живи), но некои положуваат јајца.
Отровниците се среќаваат во Америка, Африка и Евроазија. Во Америка ги има во јужна Канада, во САД, Мексико, Средна и Јужна Америка.
Кога ќе се соочат со опасност или ловат плен, змиите проценуваат како да каснат и колку отров да пуштат. Количината на испуштениот отров зависи од видот на змијата, нејзините димензии и спретност (некои нишанат подобро од други). Кога ловат, количеството зависи од големината на пленот и дали е зграпчен или пуштен. Во самоодбраната, количината зависи од видот и димензиите на непријателот и од неговото поведение, т.е. како колкава закана го дожувува змијата. Количината на отров не е секогаш сразмерна со големината на непријателот.[4]
Отровот изобилува со ензими што ги разградуваат белковини, наречени протеази кои предизвикуваат болка, силно отекување на местото и умртвување на ткивото (некроза), обилно крварење поради оштетеноста на кардиоваскуларниот систем и пореметување во засирувањето на крвта. Смртта обично доаѓа поради драстичниот пад на крвниот притисок. По ова тие се разликуваат од штитовратките, чиј отров содржи невротоксини што го оневозможуваат затегањето на мускулите, предизвикувајќи парализа. Жртвите на овие змии обично умираат од задушување. Ова не е строго правило: некои штитовратки предизвикуваат протеолитични симптоми својствени за отровниците, а постојат и отровници чиј напад предизвикува невротоксични симптоми.
Протеолитичниот отров има двојна намена: за вкочанување (парализирање) на пленот (како кај невротоксичните отрови), но и како помош при варењето, разградувајќи ги липиди, нуклеинските киселини и белковините во ткивото. Ова е од големо значење за овие животни, бидејќи системот за варење сам по себе им е неефикасен.[5]
Каснувањето е многу болно и мошне сериозно, иако не мора да е смртоносно. Дури и со брза и соодветна интервенција, на каснатото место може да остане трајна лузна, а во најлошите случаи може да биде потребна ампутација. Исходот не може да се предвиди бидејќи зависи од многу разни фактори како видот и големината на змијата, количината на вбризган отров и тежината и здравствената состојба на настраданото лице. Покрај сето ова, лицето може да биде и алергично на отровот и/или на противотровот.
Типски вид = Шарки (Vipera—Laurenti, 1768)[1]
.JPG)
.jpg)
(captive_specimen)_(14897412735).jpg)
|accessdate= (помош) (англиски) Отровници (науч. Viperidae) — фамилија на отровни змии што живеат ширум целиот свет, освен на Антарктикот, во Австралија, Нов Зеланд, Ирска, Мадагаскар, Хаваи, разни зафрлени острови и северно од северниот поларен круг. Имаат релативно долги заби што навлегуваат длабоко во жртвата и вбризгуваат отров. Постојат четири потфамилии.
Во Македонија живеат три вида на отровници: поскокот, шарката и остроглавата шарка.
Чаар жылан сымалдуулар (лат. Viperidae) — уулуу жыландардын бир тукуму, буларга кыйла уруулар жана түрлөр кирет: уулуу жыландардын бир тукуму, буларга кыйла уруулар жана түрлөр кирет: Ибн-Синанын чаар жыланы (Cerastes vipera), аспис чаар жыланы (Vipera aspis), Бирманын чаар жыланы (Azemiops feae) —, кызыл-чаар жылан (Bitis gabonica), даракчыл жашыл-чаар жылан (Atheris chloroechis), даракчыл мүйүздүү чаар жылан (A. ceratophorus), даракчыл күдүрөк чаар жылан (A. squamiger), бакабаш жашыл-чаар жылан (Causus resimus), ромба темгилдүү бакабаш чаар жылан (C. rhombeatus), Кавказдын кызылчаар жыланы (Vipera kaznakowi), кидик чаар жылан (Bitis peringuegi), Кениянын чаар жыланы (Vipera hindii), бучук чаар жылан (Vipera latasti), тумшуктуу чаар жылан (V. ammodytes), керик чаар жылан (Bitis nasicornis), Ньясанын чаар жыланы (Vipera superciliaris), кадимки кара-чаар жылан (V. berus), Палестина чаар жыланы (Pseudoecerastes fieldi), Персия чаар жыланы (P. persicus), тикирекей каш чаар жылан (Bitis cornuta), мүйүздүү чаар жылан (Ceraster ceraster), Рассельдин чаар жыланы, Синаянын чаар жыланы (Atractaspis eugaddensis), талаш чаар жылан (Eristicophis macmahoni), боздон чаар жыланы (Vipera ursini), куйруктуу чаар жылан (Bitis caudalis), кынжынаар чаар жылан (Vipera russeli), чырылдак чаар жылан (Bitis arietane), Африканын чаар жыландары (уруу) (Bitis), бакабаш чаар жыландар (уруу) (Causus), ийинчи чаар жыландар (уруу) (Atractaspis), жалган мүйүздүү жыландар (уруу) (Pseudoecerastes), кадимки чаар жыландар (уруу) (Vipera), мүйүздүү чаар жыландар (уруу) (Cerastes).
Чаар жылан сымалдуулар (лат. Viperidae) — уулуу жыландардын бир тукуму, буларга кыйла уруулар жана түрлөр кирет: уулуу жыландардын бир тукуму, буларга кыйла уруулар жана түрлөр кирет: Ибн-Синанын чаар жыланы (Cerastes vipera), аспис чаар жыланы (Vipera aspis), Бирманын чаар жыланы (Azemiops feae) —, кызыл-чаар жылан (Bitis gabonica), даракчыл жашыл-чаар жылан (Atheris chloroechis), даракчыл мүйүздүү чаар жылан (A. ceratophorus), даракчыл күдүрөк чаар жылан (A. squamiger), бакабаш жашыл-чаар жылан (Causus resimus), ромба темгилдүү бакабаш чаар жылан (C. rhombeatus), Кавказдын кызылчаар жыланы (Vipera kaznakowi), кидик чаар жылан (Bitis peringuegi), Кениянын чаар жыланы (Vipera hindii), бучук чаар жылан (Vipera latasti), тумшуктуу чаар жылан (V. ammodytes), керик чаар жылан (Bitis nasicornis), Ньясанын чаар жыланы (Vipera superciliaris), кадимки кара-чаар жылан (V. berus), Палестина чаар жыланы (Pseudoecerastes fieldi), Персия чаар жыланы (P. persicus), тикирекей каш чаар жылан (Bitis cornuta), мүйүздүү чаар жылан (Ceraster ceraster), Рассельдин чаар жыланы, Синаянын чаар жыланы (Atractaspis eugaddensis), талаш чаар жылан (Eristicophis macmahoni), боздон чаар жыланы (Vipera ursini), куйруктуу чаар жылан (Bitis caudalis), кынжынаар чаар жылан (Vipera russeli), чырылдак чаар жылан (Bitis arietane), Африканын чаар жыландары (уруу) (Bitis), бакабаш чаар жыландар (уруу) (Causus), ийинчи чаар жыландар (уруу) (Atractaspis), жалган мүйүздүү жыландар (уруу) (Pseudoecerastes), кадимки чаар жыландар (уруу) (Vipera), мүйүздүү чаар жыландар (уруу) (Cerastes).
वाइपरिडाए (Viperidae) विषैले साँपों का एक जीववैज्ञानिक कुल है जो विश्वभर में पाये जाते हैं, सिवाय हवाई, अंटार्कटिका, आस्ट्रेलिया, न्यू ज़ीलैंड, माडागास्कर और अन्य अलग-थलग स्थानों के। साधारण बोलचाल में वाइपर (Viper) कहलाये जाने वाले इन सर्पों में लम्बे और चूलदार दांत होते हैं जिन्हें वे अपने ग्रास या प्रतिद्वन्दी में गहराई से गाढ़कर ज़हर का प्रवाह कर सकते हैं।[1]
वाइपरिडाए (Viperidae) विषैले साँपों का एक जीववैज्ञानिक कुल है जो विश्वभर में पाये जाते हैं, सिवाय हवाई, अंटार्कटिका, आस्ट्रेलिया, न्यू ज़ीलैंड, माडागास्कर और अन्य अलग-थलग स्थानों के। साधारण बोलचाल में वाइपर (Viper) कहलाये जाने वाले इन सर्पों में लम्बे और चूलदार दांत होते हैं जिन्हें वे अपने ग्रास या प्रतिद्वन्दी में गहराई से गाढ़कर ज़हर का प्रवाह कर सकते हैं।
రక్తపింజరి (ఆంగ్లం Viper) ఒక ప్రమాదమైన పాము. ఇవి వైపరిడే (Viperidae) కుటుంబానికి చెందిన సరీసృపాలు.
రక్త పింజరి పాము ముదురు గోధుమ రంగులో ఉంటుంది.దీని తల త్రిభుజాకారంలో ఉండి దవడ వద్ద గంత ( pit) వంటి నిర్మాణం ఉంటుంది.దీని విష ప్రభావం రక్త ప్రసరణ వ్యవస్థపై ఉంటుంది.దీని విషం రక్త వ్యవస్థలో ఉండే Clotting Mechanism ను సర్వ నాశనం చేస్తుంది.
ఇవి వెచ్చగావున్న స్థలాలలో ఉండవచ్చు, గడ్డి వాములు, ముళ్ళ పొదలలో ఇవి పొంచి ఉండవచ్చు. వీటిని గమనించిన వెంటనే దూరముగా పోవాలి. కరచిన వెంటనే విషము రక్తము ద్వారా శరీరములోనికి ప్రవేశించకుండా జాగ్రత్తాలు తీసుకోవాలి.
The Viperidae (vipers) are a family of snakes found in most parts of the world, except for Antarctica, Australia, Hawaii, Madagascar, and various other isolated islands. They are venomous and have long (relative to non-vipers), hinged fangs that permit deep penetration and injection of their venom. Three subfamilies are currently recognized.[2] They are also known as viperids. The name "viper" is derived from the Latin word vipera, -ae, also meaning viper, possibly from vivus ("living") and parere ("to beget"), referring to the trait viviparity (giving live birth) common in vipers like most of the species of Boidae.[3]
All viperids have a pair of relatively long solenoglyphous (hollow) fangs that are used to inject venom from glands located towards the rear of the upper jaws, just behind the eyes. Each of the two fangs is at the front of the mouth on a short maxillary bone that can rotate back and forth. When not in use, the fangs fold back against the roof of the mouth and are enclosed in a membranous sheath. This rotating mechanism allows for very long fangs to be contained in a relatively small mouth. The left and right fangs can be rotated together or independently. During a strike, the mouth can open nearly 180° and the maxilla rotates forward, erecting the fangs as late as possible so that the fangs do not become damaged, as they are brittle. The jaws close upon impact and the muscular sheaths encapsulating the venom glands contract, injecting the venom as the fangs penetrate the target. This action is very fast; in defensive strikes, it will be more a stab than a bite. Viperids use this mechanism primarily for immobilization and digestion of prey. Pre-digestion occurs as the venom contains proteases, which degrade tissues. Secondarily, it is used for self defense, though in cases with nonprey, such as humans, they may give a dry bite (not inject any venom). A dry bite allows the snake to conserve its precious reserve of venom, because once it has been depleted, time is needed to replenish it, leaving the snake vulnerable. In addition to being able to deliver dry bites, vipers can inject larger quantities of venom into larger prey targets, and smaller amounts into small prey. This causes the ideal amount of predigestion for the lowest amount of venom.
Almost all vipers have keeled scales, a stocky build with a short tail, and a triangle-shaped head distinct from the neck, owing to the location of the venom glands. The great majority have vertically elliptical, or slit-shaped, pupils that can open wide to cover most of the eye or close almost completely, which helps them to see in a wide range of light levels. Typically, vipers are nocturnal and ambush their prey.
Compared to many other snakes, vipers often appear rather sluggish. Most are ovoviviparous: the eggs are retained inside the mother's body, and the young emerge living. However, a few lay eggs in nests. Typically, the number of young in a clutch remains constant, but as the weight of the mother increases, larger eggs are produced, yielding larger young.
Viperid snakes are found in the Americas, Africa, Eurasia, and South Asia. In the Americas, they are native from south of 48°N. In the Old World, viperids are located everywhere except Siberia, Ireland, and north of the Arctic Circle in Norway and Sweden.[1] Wild viperids are not found in Australia. The common adder, a viperid, is the only venomous snake found in Great Britain.
Viperid venoms typically contain an abundance of protein-degrading enzymes, called proteases, that produce symptoms such as pain, strong local swelling and necrosis, blood loss from cardiovascular damage complicated by coagulopathy, and disruption of the blood-clotting system. Also being vasculotoxic in nature, viperine venom causes vascular endothelial damage and hemolysis. Death is usually caused by collapse in blood pressure. This is in contrast to elapid venoms, which generally contain neurotoxins that disable muscle contraction and cause paralysis. Death from elapid bites usually results from asphyxiation because the diaphragm can no longer contract, but this rule does not always apply; some elapid bites include proteolytic symptoms typical of viperid bites, while some viperid bites produce neurotoxic symptoms.[4]
Proteolytic venom is also dual-purpose: first, it is used for defense and to immobilize prey, as with neurotoxic venoms; second, many of the venom's enzymes have a digestive function, breaking down molecules such as lipids, nucleic acids, and proteins.[5] This is an important adaptation, as many vipers have inefficient digestive systems.[6]
Due to the nature of proteolytic venom, a viperid bite is often a very painful experience and should always be taken seriously, though it may not necessarily prove fatal. Even with prompt and proper treatment, a bite can still result in a permanent scar, and in the worst cases, the affected limb may even have to be amputated. A victim's fate is impossible to predict, as this depends on many factors, including the species and size of the snake involved, how much venom was injected (if any), and the size and condition of the patient before being bitten. Viper bite victims may also be allergic to the venom or the antivenom.
These snakes can decide how much venom to inject depending on the circumstances. The most important determinant of venom expenditure is generally the size of the snake; larger specimens can deliver much more venom. The species is also important, since some are likely to inject more venom than others, may have more venom available, strike more accurately, or deliver a number of bites in a short time. In predatory bites, factors that influence the amount of venom injected include the size of the prey, the species of prey, and whether the prey item is held or released. The need to label prey for chemosensory relocation after a bite and release may also play a role. In defensive bites, the amount of venom injected may be determined by the size or species of the predator (or antagonist), as well as the assessed level of threat, although larger assailants and higher threat levels may not necessarily lead to larger amounts of venom being injected.[7]
Hemotoxic venom takes more time than neurotoxic venom to immobilize prey, so viperid snakes need to track down prey animals after they have been bitten,[7] in a process known as "prey relocalization". Vipers are able to do this via certain proteins contained in their venom. This important adaptation allowed rattlesnakes to evolve the strike-and-release bite mechanism, which provided a huge benefit to snakes by minimizing contact with potentially dangerous prey animals.[8] This adaptation, then, requires the snake to track down the bitten animal to eat it, in an environment full of other animals of the same species. Western diamondback rattlesnakes respond more actively to mouse carcasses that have been injected with crude rattlesnake venom. When the various components of the venom were separated out, the snakes responded to mice injected with two kinds of disintegrins, which are responsible for allowing the snakes to track down their prey.[8]
Type genus = Vipera Laurenti, 1768[1]
Pit vipers have specialized sensory organs near the nostrils called heat-sensing pits.[9] The location of this organ is unique to pit vipers. These pits have the ability to detect thermal radiation emitted by warm-blooded animals, helping them better understand their environment.[10] Internally the organ forms a small pit lined with membranes, external and internal, attached to the trigeminal nerve.[9][11] Infrared light signals the internal membranes, which in turn signal the trigeminal nerve and send the infrared signals to the brain, where they are overlaid onto the visual image created by the eyes.[12]
Whether family Viperidae is attributed to Oppel (1811), as opposed to Laurenti (1768) or Gray (1825), is subject to some interpretation. The consensus among leading experts, though, is that Laurenti used viperae as the plural of vipera (Latin for "viper", "adder", or "snake") and did not intend for it to indicate a family group taxon. Rather, it is attributed to Oppel, based on his Viperini as a distinct family group name, despite the fact that Gray was the first to use the form Viperinae.[1]
The Viperidae (vipers) are a family of snakes found in most parts of the world, except for Antarctica, Australia, Hawaii, Madagascar, and various other isolated islands. They are venomous and have long (relative to non-vipers), hinged fangs that permit deep penetration and injection of their venom. Three subfamilies are currently recognized. They are also known as viperids. The name "viper" is derived from the Latin word vipera, -ae, also meaning viper, possibly from vivus ("living") and parere ("to beget"), referring to the trait viviparity (giving live birth) common in vipers like most of the species of Boidae.
Viperedoj (Viperidae) estas familio de venenaj serpentoj. Al ili apartenas i.a. vipero kaj krotalo.
Los vipéridos (Viperidae) son una familia de serpientes muy venenosas que comprende las víboras del Viejo Mundo y los crótalos, principalmente americanos. Poseen el aparato inoculador más desarrollado de todas las serpientes, con largos colmillos huecos que actúan como agujas hipodérmicas sujetos a un premaxilar móvil.
La mayoría de las especies son extremadamente venenosas; su veneno tiene una acción principalmente hemolítica. Los colmillos inoculadores son de tipo solenoglifo, es decir, huecos y con un canal interior que se ha desarrollado a partir del ahondamiento progresivo del surco existente en otras familias hasta que se han fundido los márgenes de este. Los colmillos pueden erguirse cuando la serpiente abre la boca para atacar, y se pliegan de nuevo contra el techo bucal cuando cierra la boca; ello permite que sean muy largos, alcanzando hasta los 5 cm en la víbora del Gabón (Bitis gabonica). Dado que estos colmillos se proyectan hacia adelante, estas serpientes atacan golpeando e hincando los colmillos en la piel de la víctima en lugar de morder.
En cuanto al tamaño, algunos crotalinos americanos alcanzan gran tamaño, como Lachesis que llega a medir más de tres metros; pero en general no son serpientes especialmente largas aunque sí pueden ser muy corpulentas. Sin embargo se han tenido reportes de Bothrops asper con más de 3 m de longitud.[2] Incluso se ha reportado que la diamantina del este Crotalus adamanteus puede alcanzar más de 4 m, convirtiéndose en una de las más grandes de América.[3]
La mayoría de los vipéridos son ovovivíparos y el hallazgo de embriones avanzados dentro de hembras de víboras y serpientes de cascabel puede haber originado la leyenda de que estos reptiles esconden a sus crías tragándoselas cuando se sienten amenazadas, tal como lo refiere Álvarez del Toro (1982).[4]
La capacidad de una serpiente para ser venenosa está íntimamente relacionada con la actividad de su veneno. Mucho depende del estado de salud del espécimen así como de otros factores como época del año, irritabilidad de la serpiente, sitio de la mordedura, la especie misma, si la mordedura es una mordedura seca, etc., lo mismo que el estado de salud de la víctima (humana o no), la edad y en ocasiones si una persona ha sido mordida en repetidas ocasiones ya que se desarrolla una especie de inmunidad adquirida.[2]
Los venenos no son tipos puros, sino una combinación de ambos. El término hemolítico para aquellos tipos de venenos cuyo blanco principal es el tejido hematopoyético es un término corto porque la sangre es sólo uno de tantos tejidos blanco que los venenos de las víboras atacan. De esta manera mejor sería llamarlo veneno destructor de tejidos,[5] lo cual abarca un espectro más amplio de acción de esta mezcla proteínica.
Sin embargo, hay especies de serpientes que poseen una combinación más equilibrada de venenos destructor de tejidos y neurotóxico (propio de los Elapidae). Por ejemplo, el dolor instantáneo (diferenciado del dolor subsecuente resultante de la hinchazón, o de las incisiones, torniquete, u otros tratamientos), es mencionado en casi todos los registros de mordeduras de las serpientes de cascabel, de veneno destructor de tejidos principalmente. El dolor constituye el mejor síntoma de confirmación de la presencia de veneno en la mordedura, justificando el tratamiento, no obstante no es un síntoma invariable, pues ha habido algunos casos donde este no se ha presentado, como en la mordedura por Crotalus scutulatus o Crotalus durissus, cuyo veneno tiene una forma de acción diferente al de otras víboras de fosetas como Bothrops asper.[6][3]
Incluso se ha visto que el veneno de la cascabel Mojave (Crotalus scutulatus ) afecta los sistemas cardiovasculares, la sangre, tejidos musculares, tejidos epiteliales, sistema respiratorio y sistema nervioso central. La mayoría de estos venenos causan cambios relativamente menores en la transmisión neuromuscular en comparación con las serpientes de coral. El envenenamiento por Crotalus scutulatus produce parálisis respiratoria que puede ocasionar la muerte, lo cual la hace clínicamente importante debido a que su veneno causa en ocasiones, a diferencia de las demás cascabeles, efectos neurotóxicos retardados; la sintomatología puede tardar hasta 12 horas en presentarse ya que no están acompañados por los daños usuales de tejidos, usados para estimar la toxicidad en las mordeduras de vipéridos.[5]
El veneno de las serpientes de cascabel Crotalus durissus terrificus y Crotalus scutulatus scutulatus también contiene dos subunidades neurotóxicas, crotoxina y toxina Mojave respectivamente, mientras que una toxina homóloga ha sido aislada de otras cascabeles tales como Crotalus viridis concolor. La actividad de la proteasa en los adultos de C. s. scutulatus es bastante baja, lo que explica hasta cierto punto la ausencia de efectos locales que sí hay en otros vipéridos[7][8]
En los últimos años se han hecho algunos cambios taxonómicos en lo referente a las serpientes de la familia Viperidae,[9] y según tales hallazgos a todas las víboras se las clasifica dentro de la superfamilia Viperoidea.
Las 329 especies de la familia Viperidae se subdividen en tres subfamilias y los siguientes géneros reconocidos:[10]
Sin embargo, hay que señalar que estos sistemas de clasificación no son completamente concluyentes, y muchas veces los grupos y familias varían de acuerdo al criterio del autor, incluso si han sido aprobados por comisiones internacionales sobre nomenclatura y taxonomía. Por ejemplo , en 2012 Bothriopsis, Bothropoides y Rhinocerophis se han sinonimizado con Bothrops.[11]
Los vipéridos (Viperidae) son una familia de serpientes muy venenosas que comprende las víboras del Viejo Mundo y los crótalos, principalmente americanos. Poseen el aparato inoculador más desarrollado de todas las serpientes, con largos colmillos huecos que actúan como agujas hipodérmicas sujetos a un premaxilar móvil.
Rästiklased (Viperidae) on madude sugukond, kelle esindajaid leiab üle kogu Maa, välja arvatud Antarktika, Austraalia, Uus-Meremaa, Iirimaa, Madagaskar, Hawaii ja väiksemad saared ning põhjapolaarjoonest põhja poole jäävatel aladel. Kõikidel liikidel on suhteliselt pikad liigenduvad hambad, millega saab sügavale saaklooma kehasse mürki süstida.
Eesti loomadest kuulub sellesse sugukonda teadaolevalt vaid üks maoliik – harilik rästik.
Praegu on Integrated Taxonomic Information Systemsis (ITIS-es) tunnustatud 4 alamsugukonda.[2]
Kõikidel rästiklastel on vähemalt 1 paar suhteliselt pikki seest õõnsaid hambaid (ka kihvasid), mida kasutatakse mürgi (sülje) süstimiseks mürginäärmetest (oimu-süljenäärmetest), mis asuvad ülalõugade tagaosa kohal. Mõlemad hambad asuvad suu eesosas lühikese ülalõualuu peal ning on liigutatavad ette ja taha. Hetkel, kui hambaid ei kasutata (suu on kinni), on hambad paralleelselt suulaega ning kaetud membraaniga. Mõlemat hammast võib liigutada teisest eraldi. Salvamise ajal võib suu avaneda kuni 180°, ülalõualuu liigub ette, mis suunab hambad ette viimasel hetkel, et nad vahepeal kahjustada ei saaks. Hammustuse ajal surutakse lõuad kokku ning lihased, mis kinnituvad mürginäärmete külge, tõmbuvad kokku ning süstivad mürgi ohvri kehasse läbi hammaste. Kogu see liigutus võib toimuda väga kiiresti ning kaitserünnaku korral meenutab see rohkem torkamist kui hammustust. Rästiklased kasutavad sellist mehhanismi põhiliselt saagi halvamiseks ning eelseedimiseks. Teiseselt kasutatakse seda ka enda kaitseks, kuid sellisel juhul, eriti inimese vastu, võivad nad mürgi süstimata jätta.
Teatmeteose "Loomade elu" V köite 309. leheküljel kirjeldatakse seda järgmiselt:
“ Tavalises asendis on põikluu tagasi tõmbunud, ülalõualuu on oma ülapinnaga ette ja alapinnaga taha pööratud. Mürgihambad paiknevad seejuures horisontaalselt, otsekui lamavas asendis, ja nende tipud on suunatud tahapoole. Enne hammustamist nihkub põikluu ette ja tõukab ülalõualuud, mis seejuures pöördub, kuna ta ülemine nurk toetub eeslaubaluule. Ülalõualuu alapoolele kinnitunud mürgihambad joonistavad kaare, nihkuvad ettepoole ja asetuvad vertikaalselt. ”Peaaegu kõigil rästiklastel on tugevad sakilise servaga soomused, jässakas kehaehitus lühikese sabaga ning mürginäärmete tõttu kolmnurkse kujuga pea, mis eristub tugevasti kaelast. Enamusel on vertikaalselt elliptilised või kitsad pupillid, mis võivad avanedes katta terve silma ning sulguda peaaegu täielikult, mis annab neile võimaluse näha väga erinevates valgustingimustes. Tüüpiliselt on rästiklased aktiivsed öösiti ning varitsevad oma saaki.
Võrreldes teiste madudega on rästiklased üsna loiud. Enamik suguküpseid emaseid on munaspoegijad (ovivivipaaria), mis tähendab, et sündivad maopojad vabanevad kestadest sündimise käigus, aga mõned munevad ja osad liigid on vivipaarsed (näit harilik rästik). Nende ladinakeelne nimi "Viper" on tuletatud ladinakeelsetest sõnadest vivo – "elus" ja pario – "sünnitama".[3]
Rästiklasi võib kohata Lõuna- ja Põhja Ameerikas, Aafrikas ja Euraasias. Ameerika mandritel on nad põlised liigid Kanada lõunaosast kuni Lõuna-Ameerikani. Pärisrästiklaste alamsugukonnast on ka Eesti ainukene mürkmadu – harilik rästik. Rästiklasi ei leidu Austraalias, kus on muidu palju madusid.
Enim on uuritud rästiklaste käitumist võimalike kokkupuudetega inimestega. Eksperimentidega on kindlaks tehtud, et iga isend suudab otsustada, kui palju mürki igal kindlal korral kasutada. Igal juhul on kõige olulisem süstitava mürgikoguse juures mao keha suurus – suuremad isendid on võimelised süstima rohkem mürki (sülje koostis sarnaneb rästiklastel pankrease nõre biokeemilise koostisega). Teine oluline fakt on kindla mao liik: mõni liik süstib iga kord rohkem mürki või on juba näärmetes rohkem mürki, salvab täpsemalt või on võimeline lühikese aja jooksul mitu korda salvama. Saaklooma salvamise korral määrab mürgi süstimise koguse saaklooma suurus, liik ning mao käitumine salvamisel: kas hoiab saaki kinni või laseb kohe lahti. Viimasel juhul võib mürgil olla roll ka kemoretseptsioonis, et saakloom pärast lahtilaskmist uuesti üles otsida. Kaitseva rünnaku korral võib mürgi koguse määrata samuti ohustaja suurus ja liik ning lisaks veel mao hinnatud ohutase. Siiski ei taga suurem ärritaja ja ohutase kohe suurema mürgikoguse kasutamist.[5]
Rästiklastelt kogutud sülg, mida tänapäeval maokasvandustes kasvatavatelt madudelt ka lüpstakse[6], on olnud uurimisobjektiks tänapäeval sadadele ja tuhandetele teadusasutustele. Enim teatakse rästiklaste sugukonna isendite mürgi baasil komplekteeritud, eraldatud ja sünteesitud aineid farmaatsiatööstuses ning sellega tihedalt seotud teadusasutustes. 1990. aastatel kiitis FDA heaks mitmeid rästiklaste perekonna mürgi baasil keemiliselt sünteesitud ravimeid, mis olid mõeldud sadade miljonite inimeste südamehaiguste ning rinnaangiini (angina pectoris) ja südameinfarkti ennetamise, kohaloleva ja järelravimina, mida tutvustati superaspiriinina: Aggrastat, Plavix, Epetifibatide, Integrilin jpt. Hiljem töötas hiiglaslik ravimifirma AstraZeneca välja ja registreeris ravimi toimeainega ticagrelorum, mille kaubamärk Ameerika Ühendriikides on Brilinta ja Euroopa Liidus, (sh ka Eestis) Possia. AstraZeneca rahastamise abiga kõik peamised meditsiinilis-kliinilised uuringud, koondnimetusega Plato's trial, läbinud, tunnistati Brilinta efektiivsemaks kui Plavix. Lisaks eelnimetatuile on rästiklaste sugukonna madude mürki aluseks võttes sündinud angiotensiin-konvertaasi inhibiitorid ehk (AKE-inhibiitorid), mis pärsivad RAA-süsteemi (toimeaine alusel klassifitseerituna, mõned enimväljastatud retseptiravimid perindoprilum, captoprilum, enalaprilum, lisinoprilum, ramiprilum jpt). Loetletud sünteetilised ravimipreparaadid on päästnud ning pikendamas/ravimas sadu miljoneid inimesi (ja ka loomi) maailmas, lisaks on neil oluline roll maailma riikide majanduses (sajad tuhanded töökohad, tehased, uurijad, laborid, apteegid, arstipraksised ja inimesed).
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Viperidae seisuga 17.04.2014.
Rästiklased (Viperidae) on madude sugukond, kelle esindajaid leiab üle kogu Maa, välja arvatud Antarktika, Austraalia, Uus-Meremaa, Iirimaa, Madagaskar, Hawaii ja väiksemad saared ning põhjapolaarjoonest põhja poole jäävatel aladel. Kõikidel liikidel on suhteliselt pikad liigenduvad hambad, millega saab sügavale saaklooma kehasse mürki süstida.
Eesti loomadest kuulub sellesse sugukonda teadaolevalt vaid üks maoliik – harilik rästik.
Viperidae edo Biperido Sugegorrien familiako narrastien izena da; ofidioen azpiordenakoak dira. Hiruki-itxurako buru zapala dute, eta gorputz lodia. Ezkata txikiak eta goi-masaileko aurreletaginak luze-zorrotzak izaten dituzte; oso pozoitsuak dira. Mundu osoan bizi dira, Madagaskar uhartean izan ezik. Vipera generoa da tipoa.
Viperidae edo Biperido Sugegorrien familiako narrastien izena da; ofidioen azpiordenakoak dira. Hiruki-itxurako buru zapala dute, eta gorputz lodia. Ezkata txikiak eta goi-masaileko aurreletaginak luze-zorrotzak izaten dituzte; oso pozoitsuak dira. Mundu osoan bizi dira, Madagaskar uhartean izan ezik. Vipera generoa da tipoa.
Kyykäärmeet (Viperidae) on myrkyllisten käärmeiden heimo, jonka lajeja elää kaikkialla maailmassa. Kyykäärmeillä on yleensä paksu ruumis, solakka häntä ja kolmiomainen pää.
Useimmat kyykäärmeet synnyttävät eläviä poikasia. Alkuperäislajitmunia, joissa sikiö on jo täysin kehittyneessä tilassa.
Crotalinae-alaheimon kyillä on myös infrapuna-aistielin.
Kyiden myrkky on aina hemotoksista, mutta osa lajeista erittää sekä hemotoksista että neurotoksista myrkkyä. Vanhan maailman myrkkykäärmeistä kyykäärmeillä on kehittynein myrkkyelin. Kyiden hampaat ovat niin pitkät, että ne eivät normaalisti mahtuisi suljettuun suuhun. Tästä syystä lyhyeksi kehittynyt yläleukaluu taittuu linkkuveitsen tapaan kokoon. Käärmeen purressa hampaat taittuvat salamannopeasti esiin ja iskeytyvät saaliiseen. Myrkky alkaa saman tien vaikuttaa, ensin lamauttaen ja lopulta tappaen saaliseläimen. Vaikka saaliit ehtivätkin juosta pitkähköjäkin matkoja pureman jälkeen, kyy löytää ne yleensä kuolleena seuraamalla hajujälkeä tarkan hajuaistinsa avulla. Käärme nielee saaliinsa pää edellä.
Viperidae-heimo jakautuu kolmeen alaheimoon, joissa on 344 lajia:[1][2]
Kyykäärmeet (Viperidae) on myrkyllisten käärmeiden heimo, jonka lajeja elää kaikkialla maailmassa. Kyykäärmeillä on yleensä paksu ruumis, solakka häntä ja kolmiomainen pää.
Useimmat kyykäärmeet synnyttävät eläviä poikasia. Alkuperäislajitselvennä munivat munia, joissa sikiö on jo täysin kehittyneessä tilassa.
Crotalinae-alaheimon kyillä on myös infrapuna-aistielin.
Les Viperidae, ou vipéridés, sont une famille de serpents[1]. Elle a été créée par Nicolaus Michael Oppel en 1811. Elle comprend entre autres les vipères et les crotales.
Les espèces de cette famille se rencontrent en Amérique, en Afrique, en Asie et en Europe[1]. La vipère péliade est la seule espèce de cette famille à vivre delà du cercle polaire Arctique[2].
Les espèces de cette famille sont toutes venimeuses. Leur venin est en géneral hémotoxique et cytotoxique. Certaines espèces ont un venin contenant aussi des neurotoxines comme Crotalus durissus et Vipera aspis zinnikeri.
Tout à l’avant de la mâchoire, les vipéridés sont dotés de longs crochets creusés chacun d’un canal par lequel s’écoule le venin. Ces crochets sont disposés de telle façon que lorsque l’animal ouvre sa bouche, ils sont projetés automatiquement en avant. Ce type de denture est dite solénoglyphe.
Ce sont des serpents de taille moyenne, dont la longueur atteint en général moins d'un mètre et demi à l'exception des espèces du genre Lachesis qui peuvent dépasser les 3 mètres de long. Ces serpents sont reconnaissables par un aspect généralement trapu, des écailles carénées et une pupille verticale. Il existe cependant des exceptions comme les espèces du genre Causus.
La plupart sont ovovivipares sauf les espèces des genres Causus et Lachesis qui sont ovipares.
Les viperidae sont tous carnivores et consomment diverses proies d'assez petite taille, principalement des rongeurs et autres micromammifères bien que certaines espèces soient aussi capable de se nourrir de reptiles et d'amphibiens.
Selon Reptarium Reptile Database (22 janvier 2014)[3] :
C'est la seule famille de la super-famille des Viperoidea Oppel, 1811[4].
Les Viperidae, ou vipéridés, sont une famille de serpents. Elle a été créée par Nicolaus Michael Oppel en 1811. Elle comprend entre autres les vipères et les crotales.
Nathair nimhiúil de chlann na viperidae a fhaightear san Eoraip, an Áise is an Afraic. Goineoga feadánacha aici a úsáideann sí chun an nimh a instealladh ina creach. Beireann an chuid is mó díobh áil bheo. Colainn ramhar acu le ceann leathan (na faireoga nimhe is na matáin chucu ar an dá thaobh), triantánach go minic, na goineoga ceangailte leis an ngiall uachtarach chun tosaigh, ag filleadh go maol i gcoinne an charbaid sa bhéal. Scriosann an nimh uaithi cealla is fuileadáin, agus tarlaíonn rith inmheánach fola dá barr. An t-aon nathair nimhiúil sa Bhreatain.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Ljutice (lat. Viperidae), porodica zmija i sve su otrovnice. Oko 260 vrsta zmija iz ove porodice podijeljeno je u 35 rodova, od kojih potporodice Azemiopinae i Causinae imaju samo po jedan rod, dok se svi preostali nalaze u potporodicama pravih ljutica i jamičarki.
Zmije ove porodice žive u Americi, Afrike i Euroaziji. Bolje podnose hladnoću od većine drugih zmija, pa tako žive i na većim nadmorskim visinama kao i u pustinjama s hladnim zimama. Neke vrste može se sresti čak i sjeverno od polarnog kruga[2]. U Europi su zastupljene s devet vrsta, dok ih u Australiji, Oceaniji i na Madagaskaru uopće nema.
Ovisno o vrsti, ljutice su duge od 30 cm pa do preko 2 metra. Najviše vrsta ljutica je u potporodici pravih ljutica i jamičarki. U potporodicu jamičarki su i čegrtuše. Jamičarke imaju, za razliku od pravih ljutica, jamice smještene između očiju i nosnica koje su organ za otkrivanje izvora topline u okolini. Ovaj organ im omogućuje određivanje smjera i izvora topline. Ljutice su, u pravilu, aktivne u sumrak i noću.
Tijelo ljutica je zbijeno, i djeluje masivno, a uočljiv je kratak rep i trokutasta, vidno od tijela vratom odvojena glava. Prekrivene su hrapavim, međusobno preklopljenim ljuskama. Oči ljutica imaju najčešće okomito procijepljene zjenice elipsastog oblika.
Kod većine vrsta (ovoviviparnost) jaja sazrijevaju u tijelu majke, tako da mladunci odmah, po izlasku jaja iz ženke, probijaju mekanu ovojnicu i sposobni su za samostalni život. U tom razdoblju, ženke se izlažu suncu više nego inače, što ubrzava proces sazrijevanja jaja. Ljutice se uglavnom pare svake dvije a nekad i tri godine. No, neke vrste polažu jaja (oviparnost). Broj jaja se kod tih vrsta može kretati od samo jednog, pa do oko 100.
Ljutice imaju vrlo dobro razvijen otrovni aparat. Otrovni zubi su dugački, i odgovaraju načinu lova iz zasjede. Strelovito napadaju žrtvu, i zubi moraju probiti perje ili krzno lovine, te ubrizgati u nju otrov. Kad miruje, zubi su savijeni prema natrag uz gornju stranu usta, a kad ih otvori izlaze iz nabora u nepcu i izravnavaju se okomito na gornju čeljust. Događa se, da im se zubi istupe ili čak i istrgnu. No, to nije problem, jer je zamjenski zub već u čeljusti, i vrlo brzo izbija.
Otrov ljutica je kod većine vrsta hemotoksičan, što znači da sadrži proteine koji razbijaju krvne stanice. Izazivaju unutrašnje krvarenje, naticanje, nekrozu i vrlo su bolni. Pored toga, među najdjelotvornije sastavne dijelove otrova ljutica spadaju i proteini koji sprečavaju zaustavljanje krvarenja što rezultira masivnim unutrašnjim krvarenjem i razaranjem okolnog tkiva. Krvarenje nastupa ispod kože, u nosnoj šupljini i ustima, a prije svega u probavnom sustavu i mozgu plijena. Pored toga, otrovi nekih vrsta imaju i sastojke koji djeluju na živčani sustav plijena na način, da izazovu paralizu. Ovo se odnosi prije svega na neke vrste čegrtuša.
Sve otrovnice koje se mogu sresti u Hrvatskoj su iz ove porodice. To su riđovka i njena podvrsta planinska riđovka i poskok.
Ljutice (lat. Viperidae), porodica zmija i sve su otrovnice. Oko 260 vrsta zmija iz ove porodice podijeljeno je u 35 rodova, od kojih potporodice Azemiopinae i Causinae imaju samo po jedan rod, dok se svi preostali nalaze u potporodicama pravih ljutica i jamičarki.
Beludak adalah sekelompok ular berbisa, familia Viperidae. yang ditemukan hampir di seluruh bagian dunia kecuali Antartika, Australia, Irlandia, Madagaskar, Selandia Baru, berbagai pulau terisolasi seperti Hawaii, dan kawasan dingin di atas Lingkar Kutub (kecuali genus vipera sp. yang sebagian terdapat di lingkaran Arktika). Semua jenis ular beludak memiliki taring yang panjang yang berguna menyuntikkan bisa (racun). Diketahui terdapat empat sub-familia (anak suku).[2] Semuanya dikategorikan keluarga beludak. Beludak biasanya memakan binatang mengerat dan binatang kecil lainnya, melumpuhkan mereka dengan gigitan berbisa. Kebanyakan binatang kecil langsung mati karena bisa ini.
Semua jenis beludak memiliki taring panjang berlubang untuk menyuntikkan bisa yang disuntikkan dari kelenjar yang terdapat di bagian belakang rahang atasnya. Kedua taring panjang ini terletak di ujung depan mulut melekat pada tulang rahang atas dan dapat berotasi. masing-masing taring ini jika tidak digunakan dapat dilipat merapat ke dinding rahang mulut dan diselubungi membran gusi. taring kiri dan kanan dapat berotasi bersama-sama atau sendiri-sendiri. Saat menyerang, mulut beludak dapat membuka hingga 180° dan taring berputar kedepan, mengarah ke tubuh korban. Saat rahang menabrak sasaran (tubuh korban) otot yang melingkari kelenjar bisa akan berkontraksi dan menyuntikkan bisa ke dalam tubuh mangsanya. Tindakan ini amat cepat; dalam keadaan terdesak gerakannya dapat lebih berupa tikaman daripada gigitan. Keluarga beludak menggunakan gerakan ini agar mangsa mereka tidak bergerak. Saat digunakan untuk mempertahankan diri, terkadang gigitannya tidak selalu disertai dengan suntikan bisa (gigitan kering).
Kebanyakan beludak memiliki sisik yang kasar, tubuh yang pendek dan gemuk dengan ekor yang pendek, serta karena letak kelenjar bisanya, kepalanya berbentuk segitiga yang terlihat jelas lekukan bagian lehernya. Kebanyakan memiliki pupil berbentuk elips vertikal yang dapat membuka lebar hampir seluruh permukaan matanya dan dapat menutup sepenuhnya, berkat mata seperti ini ia dapat melihat dalam berbagai tingkat intensitas cahaya. Kebanyakan beludak adalah nokturnal (aktif mencari makan di malam hari) dan berburu dengan cara menyergap mangsanya.
Dibandingkan ular keluarga lain, beludak terlihat agak pendek dan gemuk. Kebanyakan adalah ovovivipar, melahirkan anak-anaknya, akan tetapi ada sedikit yang bertelur; nama latin beludak "viper" berasal dari bahasa latin vivo = "Aku hidup" dan pario = "Aku melahirkan".[3]
Keluarga ular beludak dapat ditemukan di Benua Amerika, Afrika, dan Eurasia. Anak suku Crotalinae (beludak kepala ceruk) hanya terdapat di Amerika dan Asia. Di Amerika, mereka tersebar di bagian selatan Kanada, Amerika Serikat, Meksiko, Amerika Tengah hingga Amerika Selatan, sedangkan di Asia, mereka tersepar dari Asia Tengah bagian tenggara ke timur sampai Russia selatan, Cina, Mongolia, Korea, dan Jepang, serta ke selatan sampai Indonesia, mereka juga merupakan satu-satunya kelompok beludak yang terdapat di Amerika. Adder atau kelompok Viperinae (beludak biasa) adalah cabang keluarga beludak yang hanya terdapat di Eurasia dan Afrika, ular ini juga merupakan satu-satunya ular berbisa di Britania Raya.[1]
Eksperimen menyimpulkan bahwa ular ini mampu memutuskan berapa banyak bisa yang akan ia suntikkan bergantung kepada situasi. Dalam banyak kasus jumlah bisa ditentukan berdasarkan ukuran ular, makin besar ukurannya makin banyak bisa yang dikeluarkannya. Kebanyakan jenis beludak bila tidak merasa terancam akan berusaha menghindar dari manusia, namun hal ini tergantung dari jenisnya. Untuk menghindari gigitan beludak, dianjurkan menggunakan sepatu bot dan celana panjang dari kulit atau kanvas. Gigitan beludak dapat menyebabkan kematian, namun bila ditangani dengan penangkal racun secara cepat, tingkat kematian dari gigitan beludak adalah kurang dari 4%.
Beludak adalah sekelompok ular berbisa, familia Viperidae. yang ditemukan hampir di seluruh bagian dunia kecuali Antartika, Australia, Irlandia, Madagaskar, Selandia Baru, berbagai pulau terisolasi seperti Hawaii, dan kawasan dingin di atas Lingkar Kutub (kecuali genus vipera sp. yang sebagian terdapat di lingkaran Arktika). Semua jenis ular beludak memiliki taring yang panjang yang berguna menyuntikkan bisa (racun). Diketahui terdapat empat sub-familia (anak suku). Semuanya dikategorikan keluarga beludak. Beludak biasanya memakan binatang mengerat dan binatang kecil lainnya, melumpuhkan mereka dengan gigitan berbisa. Kebanyakan binatang kecil langsung mati karena bisa ini.
Höggormar eða nöðrur (fræðiheiti: Viperidae) eru eitraðar slöngur, gjarnan með þríhyrningslaga haus. Skröltormar einnig kallaðar skellinöðrur mynda skrölthljóð með því að hrista hornplötur á halanum. Sumir höggormar hafa líffæri sem gera þeim kleift að skynja innrautt ljós og geta því staðsett bráð í myrkri. Höggormar verða mörgum að bana á hverju ári, einkum í hitabeltinu. Bit þeirra valda oft staðbundum vefjaskemmdum.
Höggormar eða nöðrur (fræðiheiti: Viperidae) eru eitraðar slöngur, gjarnan með þríhyrningslaga haus. Skröltormar einnig kallaðar skellinöðrur mynda skrölthljóð með því að hrista hornplötur á halanum. Sumir höggormar hafa líffæri sem gera þeim kleift að skynja innrautt ljós og geta því staðsett bráð í myrkri. Höggormar verða mörgum að bana á hverju ári, einkum í hitabeltinu. Bit þeirra valda oft staðbundum vefjaskemmdum.
I viperidi (Viperidae Oppel, 1811) sono una famiglia di serpenti comunemente chiamati vipere, dotate di veleno molto efficace che iniettano, proprio come una siringa, grazie ai loro denti cavi, nella ferita procurata dal morso. Il veleno viene secreto dalle ghiandole situate su entrambi i lati della testa ed espulso grazie alla sua forza muscolare. Sono proprio tali ghiandole a conferire alla testa la caratteristica forma larga e triangolare.
I serpenti che appartengono alla famiglia Viperidae sono lunghi da 28 cm (Bitis schneideri, Viperinae) ad oltre 3,6 m (Lachesis muta , Crotalinae); si cibano di mammiferi, uccelli ed altri vertebrati. Abitano una grande varietà di habitat, dalle foreste tropicali, ai deserti, alle montagne, possono essere terrestri, acquatiche o arboricole. La maggior parte delle specie sono ovovivipare (danno alla luce piccoli vivi), ma ci sono anche specie ovipare (depongono uova).
Le 321 specie di Viperidi sono classificate in 3 sottofamiglie:[1]
I Viperini, diffusi in tutta l'Africa, in gran parte dell'Asia ed in Europa, quasi costantemente ovovivipari o deponenti uova già prossime alla schiusa, in Europa sono rappresentati unicamente dal genere Vipera (peraltro presente anche in Africa ed in Asia).
In Italia esistono 5 specie:
Tra le vipere più grandi e pericolose:
I generi Echis e Bitis si ritrovano sia in Africa che in Asia mentre i Causus ed Atheris sono esclusivi dell'Africa.
I Crotalini vivono nell'Asia, ma soprattutto in America. Chiamati anche «serpenti dalle fossette» per una loro caratteristica morfologica (una fossetta sul capo che permette di individuare le fonti di calore)
Inoltre nel genere Crotalus, fra cui Crotalus horridus degli Stati Uniti d'America, Crotalus terrificus diffuso dall'Arizona all'Argentina e il Sistrurus, di dimensioni minori, diffuso in Nordamerica e nell'America centrale e meridionale, ritrova all'estremità il tipico sonaglio. Esso è formato da una fila di circa una decina di involucri cornei (creati con il cambio continuo della pelle attraverso la muta, essendo esso un residuo di tale operazione) il cui movimento oscillante provoca un caratteristico suono, per questo vengono denominati anche «serpenti a sonagli»
Fra le altre specie:
I viperidi (Viperidae Oppel, 1811) sono una famiglia di serpenti comunemente chiamati vipere, dotate di veleno molto efficace che iniettano, proprio come una siringa, grazie ai loro denti cavi, nella ferita procurata dal morso. Il veleno viene secreto dalle ghiandole situate su entrambi i lati della testa ed espulso grazie alla sua forza muscolare. Sono proprio tali ghiandole a conferire alla testa la caratteristica forma larga e triangolare.
Viperidae (-arum, m.pl.) sunt familia Serpentium venenatarum, toto in orbe terrarum endemica, Antarctica, Australia, Hibernia, Nova Zelandia, Madagascaria, Havaiis, variis aliis insulis remotis et locis supra Circulum Arcticum exceptis. Viperidarum species praeditae sunt duobus dentibus veneniferis longioribus quam ceteri et reclinabilibus (unde alterum familiae nomen, Solenoglypha), ad venenum infundendum. Habitus typicus huius familiae, quem quisquis agnoscere potest, est corpus latius quam longum cum capite triangulo et cauda brevissima. Non modo Viperae similiaque genera circum mare Mediterraneum viventia, sed etiam crotalophori Americani sunt Viperidae.
Viperidae (-arum, m.pl.) sunt familia Serpentium venenatarum, toto in orbe terrarum endemica, Antarctica, Australia, Hibernia, Nova Zelandia, Madagascaria, Havaiis, variis aliis insulis remotis et locis supra Circulum Arcticum exceptis. Viperidarum species praeditae sunt duobus dentibus veneniferis longioribus quam ceteri et reclinabilibus (unde alterum familiae nomen, Solenoglypha), ad venenum infundendum. Habitus typicus huius familiae, quem quisquis agnoscere potest, est corpus latius quam longum cum capite triangulo et cauda brevissima. Non modo Viperae similiaque genera circum mare Mediterraneum viventia, sed etiam crotalophori Americani sunt Viperidae.
Kitos reikšmės – Angis (reikšmės).
Angys (lot. Viperidae) – žvynaroplių (Squamata) būrio gyvačių šeima. Išskiria hemotoksinius nuodus, kurie tirpdo kraujo kūnelius ir sukelia vidinius kraujavimus. Šeimoje yra daug nuodingų gyvačių.
Europoje yra devynios rūšys, Australijoje, Okeanijoje ir Madagaskare angių nėra. Lietuvoje gyvena viena rūšis – paprastoji angis (Vipera berus, angl. Common adder, vok. Kreuzotter). Mūsų krašte angis dar kitaip vadinama gyvate marguole, margąja gyvate, pantine gyvate. Tai vienintelis nuodingas Lietuvos roplys. Kūno viršus pilkas, pilkai ar tamsiai rudas, 75-80 cm. Išilgai nugaros vingiuotas raištis.
Pošeimis. Duobagalvės angys (Crotalinae)
Pošeimis. Tikrosios angys (Viperinae)
Pošeimis. Azemiopinae
Angys (lot. Viperidae) – žvynaroplių (Squamata) būrio gyvačių šeima. Išskiria hemotoksinius nuodus, kurie tirpdo kraujo kūnelius ir sukelia vidinius kraujavimus. Šeimoje yra daug nuodingų gyvačių.
Europoje yra devynios rūšys, Australijoje, Okeanijoje ir Madagaskare angių nėra. Lietuvoje gyvena viena rūšis – paprastoji angis (Vipera berus, angl. Common adder, vok. Kreuzotter). Mūsų krašte angis dar kitaip vadinama gyvate marguole, margąja gyvate, pantine gyvate. Tai vienintelis nuodingas Lietuvos roplys. Kūno viršus pilkas, pilkai ar tamsiai rudas, 75-80 cm. Išilgai nugaros vingiuotas raištis.
Odžu dzimta (Viperidae) ir augstāko čūsku infrakārtas (Caenophidia) indīgo čūsku dzimta, kurā apvienotas 329 mūsdienās dzīvojošas indīgas čūsku sugas un kas tiek iedalītas 3 apakšdzimtās un 35 ģintīs.[1][2] Tās sastopamas gandrīz visur pasaulē, izņemot Antarktīdu, Austrāliju, Jaunzēlandi, Īriju, Madagaskaru un citas izolētas salas, kā arī ziemeļu puslodes polāros reģionus. Latvijā sastopama viena odžu dzimtas suga - parastā odze (Vipera berus).[3]
Vairumam odžu ir īss un drukns ķermenis ar īsu asti un platu, trijstūrveida galvu, kas vizuāli labi nodalās no kakla. Lielākā daļa odžu ir līdz 1 metra garumam, bet dažas tropu sugas var sasniegt 3 metru garumu.[4] Zvīņas ir raupjas, ķīļveida. Lielākajai daļai sugu ir vertikāli novietotas stienīšveida vai elipsveida acu zīlītes. Zīlītes var atvērties ļoti plaši, nosedzot gandrīz visu aci, vai sašaurināties tā, ka gandrīz nav redzamas. Tādējādi odzes labi redz dažādos gaismas apstākļos.[5]
Visām sugām ir gari, liekti un dobi indes zobi, kas atšķirībā no zalkšiem atrodas mutes priekšpusē, lai gan indes dziedzeris arī atrodas augšžokļa dziļumā, uzreiz aiz acīm. Kad odzes garos indeszobus neizmanto tie ir piekļauti mutes augšdaļai, katram zobam ieguļoties īpašā membrānas kabatā.[5] Zobi ir piestiprināti nelielam rotējošam priekšzobu kauliņam, kas var kustēties uz priekšu un atpakaļu, turklāt indes zobi var kustēties gan abi kopā, gan atsevišķi. Uzbrukuma laikā odze atver muti gandrīz 180° platumā, tādējādi priekšzobu kauliņš pagriežas uz priekšu, izslejot zobus uzbrukuma pašā pēdējā brīdī.[5] Brīdī, kad zobi iecērtas upurī, muskuļi strauji saraujas un izsviež no dziedzeriem indi. Visas šīs darbības notiek ļoti ātri. Odzes kodienu drīzāk varētu salīdzināt ar šļirces adatas dūrienu. Inde pirmkārt tiek izmantota barības iegūšanai, bet otrs pielietošanas iemesls ir pašaizsardzība. Reizēm odzes, lai aizsargātos, kož, neizmantojot indi, tādējādi čūskas taupa savas indes rezerves. Ja odze ir iztērējusi indi, ir nepieciešams zināms laiks, līdz tā dziedzerī atjaunojas.
Klaburčūsku apakšdzimtas sugām starp nāsīm un acīm atrodas divas nelielas bedrītes, kas ir termisko maņu orgānu atveres, ar šiem orgāniem tās uztver citu dzīvnieku siltuma starojumu.[2] Izmantojot termiskās maņas orgānus, šīs apakšdzimtas čūskas spēj ne tikai sajust iespējamā laupījuma klātbūtni, bet arī noteikt tā atrašanās virzienu un attālumu līdz tam. Līdzīgs orgāns ir arī dažām odžu apakšdzimtas ģintīm. Tām ir īpaša virsnāss kamera ar sensoro funkciju un spēju uztvert barības objektu siltumu caur nāsīm.[6][7]
Dažādām sugām indes sastāvs ir atšķirīgs, tomēr odžu sugu inde satur olbaltumvielas graujošus enzīmus[5] un tai ir raksturīga hemorāģiskā darbība — tiek noārdīti eritrocīti, bojāti kapilāri, asinsvados veidojas trombi, bet pēc tam asinis zaudē spēju recēt, tāpēc rodas plaši asinsizplūdumi un tūska.[8] Atšķirībā no kobru indes, kurai ir raksturīga neirotropā iedarbība (sākas paralīze, kas pārņem visus orgānus), odžu inde iedarbojas lēnām. Tāpēc odzes upurī ievada lielu indes daudzumu, tādējādi paralizējot upuri, turklāt inde darbojas arī kā barības fermentēšanas šķidrums.[9] Upurim tas nozīmē lēnu nāvi. Ja cilvēkam iekož odze, tas sajūt spēcīgas lokālas sāpes un dedzināšanu, audi ap brūci piesarkst un uzpampst. Tūska, attīstīdamās no koduma vietas, pārņem visu ekstremitāti. Cietušais kļūst miegains, tam plūst auksti sviedri, sākas drudzis, vemšana, murgi. Zemādas punktveida asinsizplūdumu dēļ uz ķermeņa rodas violeti sarkani plankumi. Smagos gadījumos sākas audu atmiršana, veidojas augoņi. Var iestāties nāve.[8] Ne visu odžu sugu kodieni ir nāvējoši, tomēr dažām sugām inde izraisa ātru cilvēka nāvi, strauji krītot asins spiedienam, jo inde paralizē muskuļus un cilvēkam apstājas asinsrite.[10]
Odzes mīt dažādos klimatiskos apgabalos un ir labi pielāgojušās dzīvei gan aukstumā. gan tropu siltumā. Odzes dzīvo vietās, kas atrodas kalnos augstu virs jūras līmeņa vai tuksnešu apgabalos.[2] Viena suga (parastā odze) sastopama pat uz ziemeļiem no polārā loka. Odzes dzīvo uz zemes vai kokos. Dažas sugas par pagaidu mītni izmanto grauzēju alas.
Odzes pamatā ir aktīvas nakts laikā un medī tumsas aizsegā. Tās barojas ar dažādiem nelieliem mugurkaulniekiem.[2] Odžu dzimtas sugas ir pasīvas mednieces un medībās paļaujas uz spēju maskēties, jo ķermeņa krāsa ir pieskaņota apkārtējai videi un sarežģītais zīmējums traucē saskatīt čūskas ķermeņa kontūru. Pirms uzbrukuma odzes atver muti un virza uz priekšu indeszobus, kas parasti ir piekļauti mutes augšdaļai. Plati atvērtie žokļi ļauj pavērst indeszobus upura virzienā. Vairums odžu uzbrūk upurim no slēpņa, dažas izmanto savu košo astes galu, lai pievilinātu laupījumu. Kad dzīvnieks ir pietuvojies, odzes ar atvērtu muti veic strauju izklupienu un iedur upurī garos indeszobus tā, lai tie sasniegtu dzīvībai svarīgus orgānus.
Dažas odzes dēj olas, tomēr vairums odžu ir oldzīvdzemdētājas. Tā kā olas atrodas mātītes ķermenī, dienā tās ir nodrošinātas ar siltumu, kas veicina embrija attīstību. Daudzas sugas vairojas ik pēc 2 vai pat 3 gadiem. Gados, kad odzes nevairojas, viņas intensīvi barojas, lai atgūtu ķermeņa masu.
Odžu dzimta (Viperidae)[1][11]
Odžu dzimta (Viperidae) ir augstāko čūsku infrakārtas (Caenophidia) indīgo čūsku dzimta, kurā apvienotas 329 mūsdienās dzīvojošas indīgas čūsku sugas un kas tiek iedalītas 3 apakšdzimtās un 35 ģintīs. Tās sastopamas gandrīz visur pasaulē, izņemot Antarktīdu, Austrāliju, Jaunzēlandi, Īriju, Madagaskaru un citas izolētas salas, kā arī ziemeļu puslodes polāros reģionus. Latvijā sastopama viena odžu dzimtas suga - parastā odze (Vipera berus).
Ular Kapak merupakan sejenis ular berbisa dari keluarga Viperidae. Di Malaysia, jenis ular yang tergolong dalam keluarga ini adalah semua jenis ular kapak. Ular Kapak Bodoh, Ular Kapak Sumatra, Ular Kapak Gunung, Ular Kapak Tokong, Ular Kapak Hidung Pipeh, Ular Kapak Bakau, Ular Kapak Hijau.
Ular dari keluarga Viperidae ini amat mudah dikenali berdasarkan kepalanya yang seakan-akan bentuk segi tiga. Di antara mata dan lubang hidungnya terdapat lubang (pit) yang berfungsi sebagai deria pengesan haba yang amat sensitif kepada haiwan berdarah panas.
Kelenjar racun ular ini terletak di kedua belah pipinya. Bisa daripada ular jenis ini adalah dari jenis racun darah (haemotoksin) dan racun sel (sitolitik) yang biasanya bertindak terhadap sistem saluran darah dan tisu yang menyebabkan berlakunya pendarahan pada mangsa sama ada di dalam atau luar tubuh.
Gigitan ular ini adalah sakit dan akan menjadi bengkak. Sebagaimana keluarga Elapidae, keparahan mangsa gigitan ular ini juga bergantung kepada jumlah racun yang disuntikkan ke tubuhnya dan juga jenis ular yang menggigit.
Mangsa gigitan ular jenis ini biasanya akan mengalami pendarahan kesan daripada luka yang berlaku pada saluran darah dan pencairan darah merah yang mana darah sukar untuk membeku. Pendarahan akan merebak serta-merta dan ia akan berterusan selama beberapa hari. Pendarahan pada gusi, muntah darah, ludah atau batuk berdarah dan air kencing berdarah adalah kesan nyata bagi keracunan bisa ular dari keluarga ini. Walaupun tragedi kematian adalah jarang, kehilangan darah yang banyak akan mengancam nyawa mangsa.
Biasanya, ular kapak akan menggetarkan ekornya apabila didekati ataupun diusik. Ekornya yang bergetar itu apabila terkena kepada rumput atau daun-daun kering akan menghasilkan bunyi yang memberi amaran bahawa ia tidak suka diganggu dan akan mematuk pada bila-bila masa sahaja.
Ular dalam keluarga Viperidae yang berbisa biasanya mempunyai taring yang panjang dan boleh digerak-gerakkan.
Antara tanda-tanda gigitan ular jenis ini ialah:
Ular Kapak merupakan sejenis ular berbisa dari keluarga Viperidae. Di Malaysia, jenis ular yang tergolong dalam keluarga ini adalah semua jenis ular kapak. Ular Kapak Bodoh, Ular Kapak Sumatra, Ular Kapak Gunung, Ular Kapak Tokong, Ular Kapak Hidung Pipeh, Ular Kapak Bakau, Ular Kapak Hijau.
Ular dari keluarga Viperidae ini amat mudah dikenali berdasarkan kepalanya yang seakan-akan bentuk segi tiga. Di antara mata dan lubang hidungnya terdapat lubang (pit) yang berfungsi sebagai deria pengesan haba yang amat sensitif kepada haiwan berdarah panas.
Kelenjar racun ular ini terletak di kedua belah pipinya. Bisa daripada ular jenis ini adalah dari jenis racun darah (haemotoksin) dan racun sel (sitolitik) yang biasanya bertindak terhadap sistem saluran darah dan tisu yang menyebabkan berlakunya pendarahan pada mangsa sama ada di dalam atau luar tubuh.
Gigitan ular ini adalah sakit dan akan menjadi bengkak. Sebagaimana keluarga Elapidae, keparahan mangsa gigitan ular ini juga bergantung kepada jumlah racun yang disuntikkan ke tubuhnya dan juga jenis ular yang menggigit.
Mangsa gigitan ular jenis ini biasanya akan mengalami pendarahan kesan daripada luka yang berlaku pada saluran darah dan pencairan darah merah yang mana darah sukar untuk membeku. Pendarahan akan merebak serta-merta dan ia akan berterusan selama beberapa hari. Pendarahan pada gusi, muntah darah, ludah atau batuk berdarah dan air kencing berdarah adalah kesan nyata bagi keracunan bisa ular dari keluarga ini. Walaupun tragedi kematian adalah jarang, kehilangan darah yang banyak akan mengancam nyawa mangsa.
Biasanya, ular kapak akan menggetarkan ekornya apabila didekati ataupun diusik. Ekornya yang bergetar itu apabila terkena kepada rumput atau daun-daun kering akan menghasilkan bunyi yang memberi amaran bahawa ia tidak suka diganggu dan akan mematuk pada bila-bila masa sahaja.
Hoggormfamilien (vitskapleg namn Viperidae) er ein familie av giftslangar med over 200 artar.
Hoggormane lever i mange ulike klima, og toler kulde betre enn dei fleste andre slangar. Nokre av artane finst i ørkenområde med kalde vintrar, andre lever høgt til fjells, og nokre kan til og med leva nord for polarsirkelen.
Alle hoggormane er giftige, men kva gifta består av varierer mellom artane. Vanlegvis inneheld ho protein som bryt ned blodcellene og fører til indre blødningar i offeret. Gifta verker ganske seint samanlikna med gifta til andre slangar.
Den einaste arten i hoggormfamilien som lever vilt i Noreg er vanleg hoggorm (Vipera berus). Blant slangane i familien finn me også klapperslangane, dei afrikanske gaboon-viperane og puffadderane, og Russels hoggorm.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Hoggormfamilien Hoggormfamilien (vitskapleg namn Viperidae) er ein familie av giftslangar med over 200 artar.
Hoggormane lever i mange ulike klima, og toler kulde betre enn dei fleste andre slangar. Nokre av artane finst i ørkenområde med kalde vintrar, andre lever høgt til fjells, og nokre kan til og med leva nord for polarsirkelen.
Alle hoggormane er giftige, men kva gifta består av varierer mellom artane. Vanlegvis inneheld ho protein som bryt ned blodcellene og fører til indre blødningar i offeret. Gifta verker ganske seint samanlikna med gifta til andre slangar.
Den einaste arten i hoggormfamilien som lever vilt i Noreg er vanleg hoggorm (Vipera berus). Blant slangane i familien finn me også klapperslangane, dei afrikanske gaboon-viperane og puffadderane, og Russels hoggorm.
Hoggormfamilien (Viperidae) er en av tre familier med giftslanger. De to andre er jordvipere og giftsnoker. Familien deles ofte videre inn i ekte hoggormer (Viperinae), gruveslanger (Crotalinae), nattvipere (Causinae) og Azemiops feae (Azemiopinae). En art eksisterer i Norge - hoggorm (Vipera berus).
Hoggormer særpreges av bevegelige hoggtenner i fremre del av overkjeven, som er hengslet i bakkant. Når slangen ligger i ro, vil tennene ligge bakover parallelt med kjevebeinet. I det slangen åpner munnen for å hugge, strammes muskler på forsiden av tanna og vipper den ned og fram i munnen. Dette trekket har gitt dem betegnelsen front fanged snake («fram-hugtannede slanger») på engelsk. Alle hoggormer har hule gifttenner, som fungere som en kanyle og sprøyter gift inn i byttet når de hugger.
Hoggormene har vertikalstilte pupiller, og flere av dem er nattaktive. Gruveslanger (Crotalinae) har et sekundert sett med sanseorgan som sitter mellom neseborene og øynene, kalt en sansegruve. Organet registrerer varmestråling, slik at artene kan «se» varmblodige byttedyr i mørket.
Medlemmer av hoggormfamilien jakter primært på varmblodige byttedyr. De fleste er spesialister på mus og rotter, men noen lever også av fugler og smågnagere.
Noen hoggormer legger egg, men hos de fleste hoggormene klekkes eggene rett før fødselen slik at de føder levende unger. Drektighetsperioden er en så stor påkjenning for hunnene at de trenger lang tid på å ete seg opp igjen etter en fødsel. Derfor yngler flere av artene bare hvert annet år, og noen yngler hvert tredje år.
Hoggormene finnes i mange forskjellige klima, og de tåler kulde bedre enn de fleste andre slanger. Enkelte av artene finnes i ørkenområder med kalde vintre, eller til og med nord for polarsirkelen. Andre lever høyt til fjells. De fleste hoggormene lever i trær eller på bakken, noen går under jorden og finner tilhold i gnagerganger.
Alle hoggormer er giftige, men hvor potent giften er varierer mellom artene. Vanligvis inneholder den proteiner som bryter ned blodcellene og forårsaker indre blødninger hos offeret. Giften virker ofte relativt sakte sammenliknet med giften til andre giftslanger, og noen ganger kan det ta tid før offeret dør.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Hoggormfamilien (Viperidae) er en av tre familier med giftslanger. De to andre er jordvipere og giftsnoker. Familien deles ofte videre inn i ekte hoggormer (Viperinae), gruveslanger (Crotalinae), nattvipere (Causinae) og Azemiops feae (Azemiopinae). En art eksisterer i Norge - hoggorm (Vipera berus).
Multimedia w Wikimedia Commons Żmijowate (Viperidae) – rodzina węży, obejmująca 11 rodzajów i około 49 gatunków z Europy, Azji i Afryki. Niektóre gatunki występują nawet na terenach pozornie nieprzyjaznych dla węży, bo w rejonach o dużych wahaniach temperatur.
W obrębie żmijowatych wyróżnia się podrodziny:
W Polsce jedynym przedstawicielem tej rodziny jest żmija zygzakowata.
Żmijowate cechują się dość grubym tułowiem w stosunku do innych rodzin[1]. Pomimo że nie należą do najdłuższych węży, mają najmniej 180 giętkich kręgów, co umożliwia im sprawne poruszanie się[2]. Rodzina ta charakteryzuje się parą długich zębów jadowych typu solenoglypha, które prostują się dopiero podczas ataku[3]. Znajdują na ruchomych kościach szczękowych i kładą się wzdłuż podniebienia podczas zamykania paszczy[4]. Kości szczęki górne są krótkie, masywne i nie mają wgłębienia na zewnętrznej powierzchni[5]. W każdym zębie znajduje się kanalik jadowy, doprowadzający jad do rany. Żmijowate są jednymi z nielicznych węży, których zęby jadowe się regenerują. W przypadku niemożliwości wyleczenia jednego z nich, za uszkodzonym wyrasta drugi[1].
Płeć determinuje u nich czwarta para chromosomów. Samice mają heteromorficzny zestaw ZW, natomiast samce – homomorficzny ZZ[4]. Płcie można odróżnić od siebie na podstawie odległości między tylną krawędzią tarczki analnej, a końcem ogona. U samców odcinek ten będzie dłuższy i grubszy ze względu na obecność półprącia (hemipenes)[3].
Wszystkie żmijowate są jadowite, dlatego są niebezpieczne dla człowieka. Ich jad ma głównie właściwości hemotoksyczne lub cytotoksyczne, jednak nawet w obrębie jednego gatunku skład jadu może się znacząco różnić. Jad niszczy krwinki i okoliczne tkanki, powodując martwicę. Po ukąszeniu pojawia się wyraźna opuchlizna, stały palący ból w rannej kończynie, pęcherze i wybroczyny podskórne, a z czasem również krwawienie z błon śluzowych. Duży krwotok wewnętrzny potęguje ból, wywołuje wymioty i utratę świadomości, aż do śmierci ukąszonego. Jeśli uda się uratować pacjenta, zazwyczaj wskutek martwicy zachoruje on na zgorzel. Aby zneutralizować toksyny i zmniejszyć zniszczenia w organizmie, podaje się ukąszonym surowicę pozyskiwaną z jadu węża[3].
Węże te poruszają się ruchem bocznym. Podczas przemieszczania się po piasku, unoszą głowę nad powierzchnię podłoża i przesuwają ją wraz z szyją na bok. Następnie, po położeniu głowy na piasku, przesuwają w identyczny sposób resztę ciała. Taki, oparty na bocznych skrętach ciała, sposób lokomocji pozwala im na szybkie i sprawne przemieszczanie się po sypkim piasku[6].
Mimo iż nie mają detektorów podczerwieni[6], prowadzą nocny tryb życia. Mają bardzo dobry refleks, choć z natury są mało ruchliwe. Odżywiają się głównie drobnymi kręgowcami i owadami[1].
Alethinophidia Żmijowate (Viperidae) – rodzina węży, obejmująca 11 rodzajów i około 49 gatunków z Europy, Azji i Afryki. Niektóre gatunki występują nawet na terenach pozornie nieprzyjaznych dla węży, bo w rejonach o dużych wahaniach temperatur.
A família Viperidae (Filo Chordata, Classe Reptilia), as famosas víboras, constitui um dos mais notáveis grupos de serpentes do mundo, compreendendo cerca de 362 espécies, e apresentando ampla distribuição geográfica [1]. As víboras são caracterizadas pelo seu complexo mecanismo de inoculação de veneno[2] e nesta família estão as serpentes causais da maior quantidade de acidentes ofídicos da América [3], sendo, portanto, de grande importância médica [4]. Para o Brasil, são registradas 32 espécies de viperídeos, sendo 2 do gênero Bothrocophias (Amaral, 1935), 28 do gênero Bothrops (Wagler, 1824), 1 do gênero Crotalus (Linnaeus, 1758) e 1 do gênero Lachesis (Linnaeus, 1766) [5], conhecidas popularmente como jararacas (Bothrops e Bothrocophias), cascavéis (Crotalus) e surucucus (Lachesis).
Vipera, como mostra sua possível etimologia (uipera uiuus + pario: aquela que pare os filhotes vivos), designa o ofídio venenoso de reprodução vivípara.
Acredita-se que o grupo dos viperídeos tenha se originado na África ou na Ásia, sendo que, atualmente, ocorre tanto no Velho quanto no Novo Mundo. [6] [4] Diversos trabalhos baseados em dados moleculares têm apontado os crotalíneos do Novo Mundo como uma linhagem monofilética, que teria colonizado a América do Norte a partir de ancestrais asiáticos, possivelmente via Estreito de Bering, em um evento único [7] [8] [9]. Essa linhagem teria conquistado e se diversificado por todo o continente americano nos últimos 10 a15 milhões de anos, originando os 12 gêneros reconhecidos atualmente [10] [4].
Investigações sobre a origem e evolução das serpentes peçonhentas na América do Sul sugerem que as diversidades morfológica e ecológica, características do gênero Bothrops, podem ser resultado de uma colonização do continente antes desprovido de viperídeos, seguida de uma rápida radiação adaptativa durante o Mioceno (10-23MA) [11].
Caenophidia reúne todas as serpentes peçonhaentas atuais, compreendendo famílias como Dipsadidae, Colubridae, Elapidae e a própria família Viperidae. Como as víboras são consideradas um grupo clinicamente importante, diferentes aspectos de sua biologia têm sido amplamente estudados [12] [6] [13], mas sua dinâmica macroevolutiva e alguns aspectos de suas relações filogenéticas ainda são mal entendidos. As suas 362 espécies estão atualmente organizadas em 35 gêneros, pertencentes a três subfamílias: Viperinae, Azemiopinae e Crotalinae [14]. Viperinae, ou as “víboras verdadeiras”, compreendem 98 espécies, enquanto Azemiopinae compreende apenas duas, sendo ambas as subfamílias restritas ao Velho Mundo [15] [14]. Crotalinae, ou víboras-de-fosseta, é a linhagem de víboras mais diversa e amplamente distribuída, compreendendo cerca de 229 espécies [16] [14] e ocorrendo tanto no Velho quanto no Novo Mundo.
Caenophidia ViperidaeViperinae
Azemiopinae _(Vipera_berus).jpg){kind=small}
Crotalinae
Elapidae
Colubridae
Dipsadidae
Árvore filogenética adaptada de Reyes-Velasco et al. (2014) [17]
A grande maioria das serpentes da família Viperidae são caracterizadas pela presença da fosseta loreal, da dentição com longas presas retráteis do tipo solenóglifa (dentes inoculadores localizados anteriormente no "céu" da boca, que se projetam num ângulo de 90º no momento do bote) conectadas a glândulas de veneno e de escamas carenadas ou tuberculosas, como no caso das Lachesis [18] [19] . Os viperídeos atingem tamanhos variados, desde pequenas serpentes como a Bitis schneideri, com no máximo 20 cm, até as Lachesis muta, que podem alcançar 3,6 m de comprimento[20] [16]. Certas regras utilizadas para identificar uma víbora como pupila do olho (vertical ou redonda), escamas dorsais (carenadas ou lisas), forma da cabeça (triangular ou arredondada) e tamanho da cauda (se afila bruscamente ou se é longa) não são aplicáveis as espécies brasileiras devido a inúmeras exceções[21].
O Brasil é conhecido por suas extensas áreas coberta por florestas e outros biomas endêmicos. Essa rica biodiversidade pode ser observada também para as serpentes, em especial, para as víboras brasileiras. Sua ampla variedade de espécies estão agrupadas em 4 gêneros no Brasil, que se distribuem sobre todo o território: Bothrocophias, Bothrops, Crotalus e Lachesis.
O gênero Bothrocophias, também chamadas por jararaca-nariguda [22], compreende cinco espécies que ocorrem no noroeste da América do Sul em florestas de várzea e florestas úmidas de montanha, incluindo floresta nublada. Esse gênero é reconhecido por ter um menor tamanho corporal em relação às outras víboras, raramente excedendo 80 cm de comprimento total, e são animais terrestres e noturnos [16]. Duas espécies deste gênero são registradas no Brasil: Bothrocophias hyoprora e Bothrocophias microphthalmus, sendo B. hyoprora mais comumente encontrada.
A espécie B. hyoprora é caracterizada tanto pela coloração avermelhada escura, cinza e marrom na parte posterior da cabeça e do corpo, além disso, a área frontal da cabeça mostra uma elevação do focinho, semelhante à dos porcos, por isso seu nome grego hyoprora refere-se ao focinho do porco. Já B. microphtalmus apresenta coloração café ao cinza, e seu nome científico também provém de palavras gregas que significa “víbora de olhos pequenos” [23].
Bothrops, o famoso grupo das jararacas, é amplamente distribuído pela América Latina, com grande diversificação nas paisagens da América do Sul. Esses animais ocorrem em diversos ambientes, como florestas, ambientes secos como a caatinga e o cerrado, regiões montanhosas e ilhas oceânicas; e ocupam diferentes estratos ecológicos: arborícolas, semi-arborícolas e terrestres [24] [10] [16]. Apresentam hábito predominantemente noturno e, quando ameaçadas, podem ser agressivas, sendo responsáveis por cerca de 90% dos acidentes ofídicos no Brasil. As principais táticas defensivas são a camuflagem e o bote. [25] [26] [27] [28].
Os representantes do gênero Bothrops mostram uma grande diversidade de tamanho, variando entre 30 cm e 180 cm [16]. Em geral, as espécies semi-arborícolas apresentam corpo menos robusto e cauda mais alongada do que as terrícolas. Algumas espécies apresentam coloração variada, apresentando de tons castanhos claros a preto, com manchas em forma de “v” invertido ao longo do corpo, como a Bothrops jararaca. [25] [26]
A "Ilha das Cobras", também conhecida por “Ilha da Queimada Grande” devido as grandes queimadas[29], é famosa por suas lendas e misticismos que envolvem a víbora que lá existe, a jararaca ilhoa, Bothrops insularis[30]. A jararaca ilhoa é endêmica da Ilha e considerada ameaçada de extinção. Devido a essa vulnerabilidade, são mantidas cinco populações de B. insularis em plantéis de quatro institutos de ensino e pesquisa para fins de reprodução e conservação ex situ [30].
Conhecidas popularmente por cascavéis, as serpentes do gênero Crotalus são terrestres, robustas, pouco ágeis e caracterizadas pela presença de um apêndice caudal semelhante a um chocalho, essa adaptação se deu pela modificação das últimas escamas da cauda, associadas à fusão das últimas vértebras. O número de segmentos no guizo aumenta conforme a serpente troca de pele, deixando assim um remanescente da última troca na ponta do chocalho [31] [32]. Quanto a isso, vemos que há um equívoco em tentar decifrar a idade das cascavéis pelo número de segmentos no guizo, pois cada segmento surge a cada troca de pele e não por ano de vida do animal.
As cascáveis ocorrem do sul do Canadá até a Argentina e também são encontradas em uma grande variedade de habitats, como campos abertos, áreas secas, arenosas, pedregosas e, mais raramente, na faixa litorânea. Sua distribuição pelo país está em expansão, fato que pode ser explicado devido ao alto poder de adaptação dessas serpentes a ambientes modificados pelo homem [33] [34].
Conhecidas popularmente como surucucus ou surucucus-pico-de-jaca, devido à textura de suas escamas, as serpentes do gênero Lachesis são distinguíveis por possuírem cabeça grande, volumosa, destacada do corpo; olho pequeno em relação a cabeça e corpo, com a pupila vertical; e a presença de escamas tuberculares, ora mais ora menos pronunciados dependendo da espécie, característica esta que fez com que o povo da Amazônia ligasse estas protuberâncias com a casca da conhecida fruta chamada “jaca", daí o nome de "surucucu pico de jaca" para este ofídio [18].
As surucucus podem alcançar entre 2 e 2,5 m de comprimento (o maior espécime conhecido media 3,65 m), sendo a maior víbora do Brasil e uma das maiores do mundo. Habitam zonas arborizadas e remotas na América Central e América do Sul. [35] [36].
As víboras podem ser generalistas ou especialistas, com a dienta variando de acordo com a espécie e fase do ciclo de vida. Em geral, elas são carnívoras e se alimentam de diversos organismos, como mamíferos, aves, anfíbios, peixes, répteis (podendo se alimentar, inclusive, de outras serpentes), artrópodes e moluscos[37]. A captura da presa é feita , geralmente, pela técnica de espreita, que consiste em bote, soltura da presa, rastreamento e ingestão. O veneno é inoculado comumemente apenas uma vez. Em algumas espécies de Bothrops, por exemplo, os jovens se alimentam principalmente de anfíbios anuros, em menor extensão de lagartos[38] e, eventualmente, de pequenos roedores[39], enquanto os indivíduos adultos se alimentam principalmente de roedores, desde camundongos até preás e, eventualmente, de presas ectotérmicas[40].
Além da grande riqueza de espécies, os viperídeos também impressionam pela sua diversidade reprodutiva, abrangendo espécies tanto ovíparas quanto vivíparas [12]. Nas regiões tropicais e subtropicais é possível encontrar espécies capazes de se reproduzir continuamente ao longo de todo o ano [41], entretanto, a frequência dessas espécies é muito menor do que o esperado por alguns autores [42] , e parte considerável das espécies tropicais já estudadas apresentam ciclo sazonal, como é o caso dos crotalíneos [43] [44] [45] [46] [47] [48] [49]. Em algumas espécies vivíparas, a fertilização dos óvulos não apresenta sincronia com o acasalamento, que se dá na estação seca, enquanto que a ovulação e a fertilização só ocorrem na estação chuvosa. Isso se deve ao evento de estocagem espermática, ou seja, a retenção do esperma do macho no corpo da fêmea até a época ideal de fertilização e gestação. O tempo de gestação é de 155 dias, em média. [50]
As espécies do gênero Bothrops mostram algumas características reprodutivas conservadas em relação aos crotalíneos de regiões temperadas, como o nascimento dos filhotes no verão e início de outono, e outras características distintas, como período de cópula no outono/inverno [51]. São vivíparas e, diferentemente das surucucus, dão a luz a filhotes já formados, isto é, os recém-natos são semelhantes ao indivíduo adulto, com cerca de 20 cm, de ninhadas de 3 a 35 indivíduos, principalmente entre os meses de fevereiro e março.[52] [28] [53].
Ambas as espécies de Bothrocophias que ocorrem no Brasil são vivíparas e seu período reprodutivo ainda não é muito bem definido, no entanto se sabe que ocorre, geralmente, concomitantemente aos períodos chuvosos e podem parir de 30 à 40 filhotes por ninhada.[23]
O ciclo reprodutivo de Crotalus durissus é bastante similar ao de outras cascavéis da região temperada, com acasalamento ocorrendo somente no outono e a ovulação ocorrendo na primavera.
As cascavéis brasileiras não hibernam e a vitelogênese, isto é, a formação do vitelo, acontece durante o inverno [54]. Exceto, talvez, por Bothrocophias colombianus [16], Lachesis é o único viperídeo ovíparo neotropical, fato que a diferencia dos outros crotalíneos neotropicais [55]. Sua época de cópula acontece por volta do final do outono até o inverno, e sua ovulação no final do inverno e início da primavera[16].
Homem e serpente sempre se relacionaram, sendo as serpentes, desde tempos remotos, parte do místico e do imaginário popular[56]. Apesar de um não fazer parte da cadeia alimentar do outro, com raras exceções, os encontros casuais geralmente acabam com prejuízo para um dos lados, seja o homem ferindo ou matando a serpente, ou o contrário[57].
A Organização Mundial da Saúde (OMS) estimou 2,7 milhões de acidentes ofídicos com humanos anualmente no mundo[58]. O Brasil é o terceiro país, junto ao Vietnã, em número de acidentes com serpentes peçonhentas no mundo, atrás apenas de Índia e Sri Lanka[59]. Por se tratar de um fenômeno que ocorre em maior frequência em regiões tropicais, onde os indivíduos carecem de sistemas de saúde plenamente organizados e preparados, bem como meios para acessá-lo, os acidentes ofídicos representam um grande problema de saúde pública para os países em desenvolvimento[60], sendo incluídos na Lista de Doenças Tropicais Negligenciadas[58].
Observa-se em diversas regiões do Brasil a aceitação de um estereótipo negativo para todas as serpentes, que são geralmente consideradas como “animais perigosos”. Tal situação, associada a alguns aspectos da cultura popular, pode potencializar conflitos entre a espécie humana e as serpentes [66] [67], influenciando negativamente no modo como as pessoas interagem com este grupo [68]. Em casos de acidentes é recomendável que:
A fauna de répteis Neotropicais está entre as mais ricas e diversificadas do mundo[71], no entanto a crise atual da biodiversidade exige a detecção urgente de prioridades para a conservação [72] [73]. Esforços para medir e mapear a biodiversidade de répteis de maneira eficaz representam um grande desafio para a ciência da conservação, sendo necessárias informações de endemismo das espécies e suas relações filogenéticas e tipos de pressões antrópicas sofridas[74]. Para aperfeiçoar a conservação, precisamos de um melhor entendimento dos aspectos biológicos de cada espécie e suas distribuições, por exemplo através pesquisas de campo estratégicas e manutenção de bases de dados eletrônicas e das coleções de museus [75], que exigem investimento e autonomia em suas pesquisas.
São reconhecidos vários fatores globais de ameaça aos répteis, incluindo perda e degradação de habitat, introdução de espécies exóticas, parasitismo, poluição, mudanças climáticas e pressão devido a urbanização e superexploração humana. [76] A preservação de habitats e o controle da exploração direta são medidas efetivas para a conservação dos répteis, sendo as unidades de conservação estaduais e federais e terras indígenas uma estratégia-chave, que acabam, inclusive, por potencializar também a conservação de outros grupos e espécies sobre os quais não dispomos de informações filogenéticas e espaciais [77] [71] [78].
• (EN) em perigo; • (iii) área, extensão e/ou qualidade do habitat; • (B1) extensão de ocorrência ; • (DD) dados insuficientes; • (B2) área de ocupação; • (a) população severamente fragmentada; • (b) declínio continuado • (v) número de indivíduos maduros.[79]
A família Viperidae (Filo Chordata, Classe Reptilia), as famosas víboras, constitui um dos mais notáveis grupos de serpentes do mundo, compreendendo cerca de 362 espécies, e apresentando ampla distribuição geográfica . As víboras são caracterizadas pelo seu complexo mecanismo de inoculação de veneno e nesta família estão as serpentes causais da maior quantidade de acidentes ofídicos da América , sendo, portanto, de grande importância médica . Para o Brasil, são registradas 32 espécies de viperídeos, sendo 2 do gênero Bothrocophias (Amaral, 1935), 28 do gênero Bothrops (Wagler, 1824), 1 do gênero Crotalus (Linnaeus, 1758) e 1 do gênero Lachesis (Linnaeus, 1766) , conhecidas popularmente como jararacas (Bothrops e Bothrocophias), cascavéis (Crotalus) e surucucus (Lachesis).
Viperidele (Viperidae) sunt o familie de șerpi veninoși, care trăiesc în America, Africa și Eurasia. Cele mai multe specii din această familie sunt vivipare (nasc pui vii), familia cuprinde ca. 35 de genuri taxonomice și 260 de specii. În Europa trăiesc 9 specii, ele nu au fost întâlnite în Australia, Oceania și Madagascar. Asemenea familiei elapidae, toate speciile care aparțin veperidelor sunt șerpi veninoși.
Viperele au lungimea corpului care diferă de la 30 cm până la peste 3 m. Sunt șerpi cu coada relativ scurtă, capul teșit dorsoventral, pe cap au frecvent un desen de forma literei "V". Cu excepția speciei Causus rhombeatus, au pupila de formă eliptică (șliț) orientată vertical, sunt majoritatea activi noaptea și în perioada crepusculară. Culoarea lor diferă după mediul în care trăiesc, de la nuanțe de oranj, brun, brun închis, măsliniu, cu desene diferit. La speciile ovovivipare, embrionul se dezvoltă în uterul matern, fiind născuți pui vii, pe când la cele ovipare, femela depune ouă fecundate. Viperele dispun de o glandă dezvoltată cu venin, când șarpele mușcă, colții se ridică ca lama unui briceag.
Veninul viperelor este frecvent hemotoxic (distruge globulele roșii), împiedică coagularea sângelui, având și o acțiune proteolitică (distruge țesuturile) prin proteaze. Veninul cauzează astfel hemoragii interne, inflamații, necroze a țesuturilor, însoțite de dureri intense. Hemoragiile interne pot fi însoțite de hemoragii, nazale, hematoame în creier sau pe piele. La unele specii din grupa crotalinae al căror venin conțin neurotoxine, apar paralizii.
──┐ (Viperidae) └──┬─── (Azemiopinae) └──┬─── (Crotalinae) └──┬─── (Causinae) └─── (Viperinae)
Lista genurilor conform Catalogue of Life:[2]
.jpg)
_Russells_viper%27s_road_kill.JPG)
.jpg)
|access-date= (ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link) 
„Viper”. The American Cyclopædia. 1879.
Viperidele (Viperidae) sunt o familie de șerpi veninoși, care trăiesc în America, Africa și Eurasia. Cele mai multe specii din această familie sunt vivipare (nasc pui vii), familia cuprinde ca. 35 de genuri taxonomice și 260 de specii. În Europa trăiesc 9 specii, ele nu au fost întâlnite în Australia, Oceania și Madagascar. Asemenea familiei elapidae, toate speciile care aparțin veperidelor sunt șerpi veninoși.
Vretenicovité (Viperidae) je čeľaď hadov.
Vretenicovité sú rozšírené od južnej Sibíri a Japonska smerom na juh do Indie a Afriky, na západ do Škandinávie, Anglicka a Španielska. Žijú tiež v Strednej a Južnej Amerike (od Kanady do Argentíny).
Dosahujú dĺžku 25 cm – 3,65 m, väčšinou 60 cm – 1,2 m. Majú zavalité telo so zreteľne oddelenou hlavou a oči so zvislou elipsovitou zrenicou. Jedové zuby sú solenoglyfného typu (mohutné dlhé zahnuté zuby na hornej čeľusti vpredu s kanálikom). Sú sfarbené od jasnozelenej s červenými škvrnami do sýtohnedej alebo čiernej, zväčša so vzorom tmavých škvŕn na svetlejšom chrbtovom základe.
Čeľaď vretenicovité (Viperidae):
Čeľaď vretenicovité (Viperidae):
Rad vretenice (Viperiformes):
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Vretenicovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Vretenicovité
Vretenicovité (Viperidae) je čeľaď hadov.
Gadi (znanstveno ime Viperidae) so družina kač (Serpentes). To so 30 – 180 cm dolge strupene kače z okoli 60 vrstami iz Afrike in toplejših območij Evrazije. Nekatere vrste so se razširile tudi na sever in v gore.
Telo je čokato, glava je trikotna, jasno ločena od telesa. V zgornji čeljusti imajo par strupnikov, ki sta v mirovanju zložena nazaj ob čeljust. Strup je smrten tudi za človeka. Nekatere primitivne vrste ležejo jajca, večina pa je živorodnih.
Prehranjujejo se z dvoživkami, kuščarji, pticami in majhnimi sesalci.
Laški gad (Vipera aspis) in navadni gad (Vipera berus) živita tudi v Sloveniji.
Gadi (znanstveno ime Viperidae) so družina kač (Serpentes). To so 30 – 180 cm dolge strupene kače z okoli 60 vrstami iz Afrike in toplejših območij Evrazije. Nekatere vrste so se razširile tudi na sever in v gore.
Telo je čokato, glava je trikotna, jasno ločena od telesa. V zgornji čeljusti imajo par strupnikov, ki sta v mirovanju zložena nazaj ob čeljust. Strup je smrten tudi za človeka. Nekatere primitivne vrste ležejo jajca, večina pa je živorodnih.
Prehranjujejo se z dvoživkami, kuščarji, pticami in majhnimi sesalci.
Engerekgiller (Viperidae) bir zehirli yılanlar familyasıdır. Bu yılanlar Avustralya ve Madagaskar dışında dünyanın her yerinde bulunabilir. Hepsinin zehrin enjeksiyonunu sağlayan göreli olarak uzun dişleri vardır.
Tip cins = Engerek - Laurenti, 1768
.png){kind=small}
Yılan ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Engerekgiller (Viperidae) bir zehirli yılanlar familyasıdır. Bu yılanlar Avustralya ve Madagaskar dışında dünyanın her yerinde bulunabilir. Hepsinin zehrin enjeksiyonunu sağlayan göreli olarak uzun dişleri vardır.
Họ Rắn lục (danh pháp khoa học: Viperidae) là một họ rắn độc được tìm thấy trên khắp thế giới, trừ một số khu vực như châu Nam Cực, Úc, Ireland, Madagascar, Hawaii, một loạt các hòn đảo biệt lập và ở trên vòng Bắc Cực. Tất cả các loài rắn trong họ này đều có các răng nọc tương đối dài và có khớp nối cho phép đâm sâu và bơm nọc rắn.
Hiện tại người ta công nhận 4 phân họ,[2] tương ứng là Azemiopinae, Causinae, Viperinae và Crotalinae.
Chi điển hình = Vipera—Laurenti, 1768[1]
Bài viết về họ Rắn lục này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Họ Rắn lục (danh pháp khoa học: Viperidae) là một họ rắn độc được tìm thấy trên khắp thế giới, trừ một số khu vực như châu Nam Cực, Úc, Ireland, Madagascar, Hawaii, một loạt các hòn đảo biệt lập và ở trên vòng Bắc Cực. Tất cả các loài rắn trong họ này đều có các răng nọc tương đối dài và có khớp nối cho phép đâm sâu và bơm nọc rắn.
Hiện tại người ta công nhận 4 phân họ, tương ứng là Azemiopinae, Causinae, Viperinae và Crotalinae.
蝰蛇科（Viperidae）又名蝮蛇科，是一个分布于全世界的毒蛇科。蝰蛇（Viperinae）和蝮蛇（Crotalinae）是这一科的代表物种，牠们体粗尾细，长着三角形的头。毒液中含有血毒素，有些种类另含神经毒素。毒牙较长，能深深刺入猎物体内高效地注入毒液。毒牙与上腭之间有关节，可在口中放倒。蝮蛇有頰窩（红外线感应器官），用以从环境温度中识别猎物的体温。大部分蝰蛇均屬於夜行性动物。
蝰蛇和蝮蛇都不长，但不同各类之间体长的差异很大。納米比亞侏膨蝰（Bitis schneideri）至多28厘米，而南美巨蝮（Lachesis muta）卻可达到3.6米。
蝰蛇科包括四个亚科：
真蛇下目
.png){kind=small}
这是一篇與蛇類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 蝰蛇科（Viperidae）又名蝮蛇科，是一个分布于全世界的毒蛇科。蝰蛇（Viperinae）和蝮蛇（Crotalinae）是这一科的代表物种，牠们体粗尾细，长着三角形的头。毒液中含有血毒素，有些种类另含神经毒素。毒牙较长，能深深刺入猎物体内高效地注入毒液。毒牙与上腭之间有关节，可在口中放倒。蝮蛇有頰窩（红外线感应器官），用以从环境温度中识别猎物的体温。大部分蝰蛇均屬於夜行性动物。
蝰蛇和蝮蛇都不长，但不同各类之间体长的差异很大。納米比亞侏膨蝰（Bitis schneideri）至多28厘米，而南美巨蝮（Lachesis muta）卻可达到3.6米。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 爬虫綱 Reptilia 目 : 有鱗目 Squamata 亜目 : ヘビ亜目 Serpentes 科 : クサリヘビ科 Viperidaeクサリヘビ科（クサリヘビか、Viperidae）は、爬虫綱有鱗目に属する科。模式属はクサリヘビ属。特定動物。
アフリカ大陸、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、ユーラシア大陸、インドネシア、日本
最大種は最大全長350cmのブッシュマスターで、最小種は20cmほどのドワーフアダー。またヒガシダイヤガラガラヘビが最も重い毒蛇の記録を持っている。体型が太く、模様が網目模様の種が多いため、一見鎖のように見える。クサリヘビはこの斑紋に由来する。
本科の特徴としてまず挙げられるのが、三角形の大きな頭である。顎の筋肉が発達しえらが大きく張っており、発達した筋肉を用いて毒液を獲物に大量に注入することができる。次に挙げられる特徴が、毒牙の長さである。通常200cmぐらいの大型種では2-3cmあり、中にはガボンアダー（ガブーンヴァイパー[1]）のように最大で5cmもある種もある。小型のカーペットバイパーでも約0.5cmで、コブラ科の最大種キングコブラの毒牙とほぼ同じ長さである。そのため牙が直立した状態では口を閉じることができないため、牙の根元から口の内部に折りたためるようになっている。口を大きく開くと、上顎骨が回転して牙が直立し、毒を獲物に撃ち込めるようになる。口を閉じると、毒牙は自動的に口内へ折りたたまれる。毒牙の中には管があり、毒液はこの管を通るため毒牙を相手に深く刺し込まなくても相手に毒液を確実に注入できる。
本科の構成種は、全ての種が出血毒という毒を持っている。これは強力な消化酵素で細胞組織のたんぱく質が分解され、獲物を消化するのに役立つ。噛まれた際の症状としては患部に激痛と腫れが起こり、痛みが徐々に全身に広がっていく。そして皮下や内臓、古傷からの出血、腎機能障害、吐き気、血便、血尿等が起こる。二次的な被害として血管がダメージを受けることにより、急激な低血圧等も起こる。治療には血清が必要であるため、噛まれたら一刻も早く救急搬送してもらう必要がある。性質上、神経を麻痺させる神経毒に比べると死亡率は高くないものの、後遺症は出血毒のほうが重篤化することもある。組織が壊死することにより、手足の切断に至るケースも少なくない。本科でも特に強毒を持つ種は、出血毒だけでなく神経毒も持つ。
生息する環境は様々で、主に熱帯から亜熱帯に生息するが、温帯や亜寒帯に生息する種もいる。ヨーロッパクサリヘビのように、北緯60度にも分布する種もいる。また砂漠に適応した種もいる。
繁殖形態は卵生、卵胎生の種が共にいる。
後述のピット器官により、主に恒温動物(ネズミ、リス等の小型哺乳類や小型鳥類)を捕食する種が多いが、ヌママムシのようにカエルやトカゲ、魚類等の変温動物を主食とする種も存在する。
全世界に生息する800-900種程の毒蛇のうち、約1/4を占める。大きく分類すると、マムシ亜科とクサリヘビ亜科に分けられる。マムシ亜科は眼と鼻の間に1対の赤外線感知器官（ピット器官）を持つ。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
살무사과, 살모사과(Viperidae)는 뱀목에 속하는 파충류 뱀 과의 하나이다. 남극과 뉴질랜드, 아일랜드, 마다가스카르 섬, 하와이 섬 그리고 기타 고립된 여러 섬들과 북극권 북쪽을 제외한 전세계에서 발견되는 독사 분류군이다. 비교적 길고, 힌지 형태의 독니를 갖고 있어서 독액을 깊숙이 주입할 수 있다. 현재, 3개 아과로 분류된다.[2]
다음은 2013년과 2014년, 피론(Pyron, R.A.), 2016년 정(Zheng, Yuchi)과 존(John J. Wiens) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[2][3][4]
뱀아목 왕뱀과