nomes no trilho de navegação
Die langtone (Jacanidae) is 'n familie van tropiese watervoëls wat aan die orde van steltloperagtiges (Charadriiformes) behoort. Die familie omvat 8 spesies.[1]
Hierdie voëls word gekenmerk deur hulle pote met besonder lang tone. Dit stel hulle in staat om maklik oor drywende waterplante te loop. Die wyfies is groter as die mannetjies, maar verder is daar nie regtig uiterlike verskille tussen die geslagte nie.
Langtone bou (net soos dobbertjies) drywende neste wat gewoonlik aan 'n nabygeleë plant geanker is sodat dit nie kan wegdryf nie.
Daar is 2 spesies in Suider-Afrika, wat by strandmere en stil binnelandse waters aangetref word. 'n Eienaardige kenmerk van die voëls is dat hulle hul eiers onder hul vlerke uitbroei en soms ook hul kuikens onder die vlerke ronddra.
Langtone (familie Jacanidae) is klein watervoëls wat aan onder meer hul besonder lang tone onderskei kan word. In Suider-Afrika word 2 spesies aangetref, naamlik die gewone langtoon (Actophilornis africanus) en die dwerglangtoon (Microparra eapensis). Die gewone langtoon is sowat 30 cm lank en sy algemene kleur is kastaiingbruin. Hy het 'n goudgeel vlek op die bors, die voorkant van die nek is wit en die agterkant swart.
Die voorkop het 'n blouerige skynsel. Die dwerglangtoon is egter heelwat kleiner. en minder opvallend. Hy word net sowat 15 cm lank en sy algemene kleur is ligter as die van die gewone langtoon. Die keel, bors en pens is witterig. By albei spesies ryk die geslagte eenders.
Langtone kom by strandmere en stil binnelandse waters met baie plantegroei voor. Hulle lang tone stel hul in staat om vinnig oor waterlelies en ander drywende plante te hardloop op soek na waterinsekte en sade.
Met sy lang tone versprei die voël sy massa oor ʼn groot oppervlakte lelieblare, wat verhoed dat die blare onder hom sink. Hulle loop ongemaklik op land, maar is kragtige vlieërs en kan selfs swem en duik. Wanneer hulle verveer, verloor hulle egter al hul slagvere tegelykertyd en kan dan vir 'n ruk nie vlieg nie. Buite die broeityd word gewone langtone soms in groot swerms aangetref. Langtone het 'n eienaardige broeigedrag.
Die nes word van plantmateriaal gemaak en is drywend. Mannetjies sowel as wyfies help met die broeiery deur die eiers met die snawel onder die vlerke in te stoot en daar vas te knyp. Die kuikens word soms ook onder die vlerke rondgedra. Die eiers is besonder mooi: hulle is peervormig en grondkleurig met baie swart kol le en krulle, en blink asof hulle opgevryf is.
Die langtone word in die volgende genera onderverdeel:
Die langtone (Jacanidae) is 'n familie van tropiese watervoëls wat aan die orde van steltloperagtiges (Charadriiformes) behoort. Die familie omvat 8 spesies.
Hierdie voëls word gekenmerk deur hulle pote met besonder lang tone. Dit stel hulle in staat om maklik oor drywende waterplante te loop. Die wyfies is groter as die mannetjies, maar verder is daar nie regtig uiterlike verskille tussen die geslagte nie.
Langtone bou (net soos dobbertjies) drywende neste wat gewoonlik aan 'n nabygeleë plant geanker is sodat dit nie kan wegdryf nie.
Daar is 2 spesies in Suider-Afrika, wat by strandmere en stil binnelandse waters aangetref word. 'n Eienaardige kenmerk van die voëls is dat hulle hul eiers onder hul vlerke uitbroei en soms ook hul kuikens onder die vlerke ronddra.
Yakanlar (lat. Jacanidae) çovdarçıkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Vikianbarda Yakanlar ilə əlaqəli mediafayllar var.
Yakanlar (lat. Jacanidae) çovdarçıkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Ar jakanaed[1][2] eo an evned hirc'harek a ya d'ober ar c'herentiad Jacanidae.
Diouzh Doare 6.2 an IOC World Bird List[3] ez a c'hwec'h genad d'ober ar c'herentiad :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar jakanaed eo an evned hirc'harek a ya d'ober ar c'herentiad Jacanidae.
Diouzh Doare 6.2 an IOC World Bird List ez a c'hwec'h genad d'ober ar c'herentiad :
Les jacanes són un grup d'ocells camallargs que formen la família de jacànids (Jacanidae). La paraula "jacana" prové del tupí, a través del portuguès de Brasil.
Són ocells mitjans, que fan una llargària de 15 – 30 cm (excepte les del gènere Hydrophasianus, dotades d'una llarga cua) i un pes de 75 – 160 g. Freqüentment cap i coll contrastats de blanc i negre, zona dorsal de diferents tons de marró. La característica més notable són els peus dotats d'uns dits llarguíssims que els permeten caminar sobre la vegetació flotant. Tenen becs aguts i ales arrodonides, i sovint carúncules facials. Els sexes són similars, malgrat que la femella és una mica major.
Les jacanes viuen en llacs poc profunds, amb vegetació flotant, per les zones tropicals de tot el món. La major part de les espècies són sedentàries, però les del gènere Hydrophasianus migren des del nord de la seva àrea de distribució fins a l'Índia peninsular i el sud-est asiàtic. Com altres famílies de caradriformes, els mascles comparteixen la responsabilitat de la incubació, i hi ha espècies poliàndriques. Els nius són estructures relativament febles sobre la vegetació flotant. En ells ponen 3 – 4 ous brillants, amb taques i ratlles fosques. Coven els ous durant 21 – 25 dies. Després de l'eclosió els pollets romanen al niu diverses setmanes. La dieta consisteix en insectes i altres animalets aquàtics de la superfície de l'aigua o de la vegetació flotant.
La família Jacanidae forma part de l'ordre dels caradriformes (Charadriiformes). En la classificació de Sibley-Ahlquist, Jacanidae és una família de l'ordre Ciconiiformes. S'han classificat en 6 gèneres i 8 espècies.
Les jacanes són un grup d'ocells camallargs que formen la família de jacànids (Jacanidae). La paraula "jacana" prové del tupí, a través del portuguès de Brasil.
Ostnákovití (Jacanidae) je čeleď bahňáků z řádů dlouhokřídlých (Charadriiformes).
Ostnákovití jsou malí ptáci velikosti holuba, mají extrémně dlouhé štíhlé prsty s drápy (odtud pochází jejich český název), díky kterým nímž dokážou chodit po vodě podobným způsobem jako bazilišci a zároveň rozložit svoji hmotnost. Jsou to hmyzožravci, sežerou hmyz a jiné drobné živočichy. Plovoucí hnízda si staví ve vodě. Jsou to polygamní ptáci.
Ostnákovití obývají Afriku, Jižní a Střední Ameriku a Madagaskar, kde žije endemický ostnák madagaskarský (Actophilornis albinucha).
Rod : Actophilornis
Rod : Hydrophasianus
Rod : Jacana
Rod : Irediparra
Rod : Microparra
Obrázky, zvuky či videa k tématu ostnákovití ve Wikimedia Commons
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Ostnákovití (Jacanidae) je čeleď bahňáků z řádů dlouhokřídlých (Charadriiformes).
Die Blatthühnchen oder Jacanas (Jacanidae) sind eine Familie von Wasservögeln in der Ordnung der Regenpfeiferartigen (Charadriiformes). Ihr Lebensraum sind von Wasserpflanzen überwachsene Gewässeroberflächen, auf denen sie mit ihren übergroßen Füßen Halt finden und nach Nahrung suchen, Nester bauen und die Jungen aufziehen. Blatthühnchen gehören zu den wenigen Vögeln, bei denen die Männchen die Aufgaben von Brutgeschäft und Jungenaufzucht übernehmen. Der auch im Deutschen manchmal verwendete Name Jacana entstammt einer brasilianischen Indianersprache.
Die Größe der Blatthühnchen schwankt zwischen 15 cm (Zwergblatthühnchen) und 30 cm (mehrere Arten); das Fasanblatthühnchen weicht von den anderen Arten durch stark verlängerte Schwanzfedern ab, wodurch seine Gesamtlänge bis 58 cm betragen kann. Das Gewicht beträgt 40 bis 260 g. Weibchen sind stets größer und schwerer als Männchen. Im Durchschnitt ist ein weibliches Blatthühnchen 78 % schwerer als ein Männchen, beim Fasanblatthühnchen sind es sogar 100 %. Bei keiner anderen Vogelart sind die Weibchen so deutlich größer als bei den Blatthühnchen.
Das auffälligste Merkmal der Blatthühnchen sind die extrem verlängerten Zehen, die ebenfalls im Vogelreich beispiellos sind. Mit ihnen verteilt sich das Gewicht des Blatthühnchens auf eine große Fläche, das Gehen auf treibenden Wasserpflanzen wird ermöglicht. Ein Fuß kann eine Fläche von 15 × 20 cm überspannen. Auch die Beine sind verhältnismäßig lang.
Bei den Gefiederfarben dominieren schwarz, rotbraun und oliv. Manche Arten haben eine weiße Unterseite. Einen farblichen Geschlechtsdimorphismus gibt es nicht. Unterschiedliche Pracht- und Schlichtkleider gibt es nur bei einer Art, dem Fasanblatthühnchen. Dieses entwickelt auch nur im Prachtkleid seine überlangen Schwanzfedern. Kennzeichnend für die meisten Arten sind nackte Hautpartien an Stirn und Kehle, die leuchtend blau oder rot gefärbt sind. Es kann zu einem stimmungsabhängigen Farbwechsel dieser Partien kommen: Beim Kammblatthühnchen ändert sich die Farbe bei Erregung von Gelb zu Rot.
Blatthühnchen sind in der Regel schlechte Flieger, die nur kurze Entfernungen zurücklegen. Drei Arten haben an den Flügeln scharfe Sporen als Verlängerung des Metacarpus, die im Revierkampf eingesetzt werden können. Blatthühnchen können schwimmen und tauchen, nutzen diese Fähigkeiten aber nur selten. Nur Jungvögel tauchen regelmäßig, um sich vor Feinden zu verbergen, dann sind nur ihre Schnäbel über der Wasseroberfläche zu sehen.
Trotz der geringen Artenzahl haben die Blatthühnchen eine weite Verbreitung, die mehrere Kontinente umfasst. Von den acht Arten sind zwei in Afrika südlich der Sahara, eine auf Madagaskar, zwei in Süd- und Südostasien, eine in Australien und Südostasien, eine in Mittelamerika und eine in Südamerika verbreitet. Für gewöhnlich sind Blatthühnchen Standvögel. Einzige Ausnahme ist das Fasanblatthühnchen, dessen chinesische und im Himalaya brütende Populationen südwärts nach Südostasien ziehen.
Das Habitat sind tropische und subtropische stehende Gewässer, die von Wasserpflanzen überwachsen sind. Geeignete Pflanzen sind etwa Seerosen, Heusenkräuter, Schwimmfarne, Laichkräuter und Vogelknöteriche.
Blatthühnchen sind vorwiegend Fleischfresser. Ihre Hauptnahrung sind Insekten, die auf den Wasserpflanzen oder im Wasser leben, oder aber ins Wasser gefallen sind. Auf der Nahrungssuche werden auch unter der Oberfläche liegende Pflanzenteile hervorgeholt und die daran lebenden Krebstiere, Schnecken und Insekten abgestreift. Die Schwimmblätter der Pflanzen werden mit den Füßen umgedreht, um auch an die an der Unterseite lebenden Tiere zu kommen.
Nur sehr selten werden kleine Fische gefressen, und dies auch nur, wenn sie sich an der Oberfläche aufhalten. In Südamerika hat man Blatthühnchen dabei beobachtet, dass sie Zecken von Capybaras picken, und auch in Afrika gibt es ein ähnliches Verhalten, bei dem die Vögel auf dem Rücken von Flusspferden stehen und sie von Parasiten befreien.
Pflanzliche Nahrung findet sich in geringen Mengen im Magen der Blatthühnchen. Es ist ungeklärt, ob diese versehentlich bei der Insektenjagd mitgeschluckt oder absichtlich gefressen wird.
Sieben der acht Arten haben ein polyandrisches Fortpflanzungssystem, bei dem sich dominante Weibchen mit mehreren Männchen paaren. Die Brut und Jungenaufzucht ist anschließend allein Sache der Männchen, während die Weibchen weiter über die Reviergrenzen wachen. Einzige Ausnahme ist hier das Zwergblatthühnchen, das in saisonaler Monogamie lebt und bei dem beide Partner gleichermaßen an der Brut beteiligt sind. Die im Folgenden geschilderten Besonderheiten gelten daher für alle Blatthühnchen mit Ausnahme des Zwergblatthühnchens.
Sowohl die Männchen als auch die Weibchen verteidigen Reviere, jedoch in unterschiedlichen Grenzen: Ein Männchen verteidigt die Umgebung seines Nestes, ein Weibchen aber all seine Männchen mitsamt deren Revieren. Die Reviergrenzen ändern sich hierbei: Die zuerst brütenden Männchen unterhalten recht große Reviere. Oft sind sie zu diesem Zeitpunkt die einzigen Partner der Weibchen. Sobald die Eier aber gelegt sind und die Brut beginnt, können die Männchen nur noch ein verkleinertes Revier verteidigen. In den äußeren Gebieten des ehemaligen Reviers bauen nun weitere Männchen Nester und gründen eigene kleine Reviere. Das Weibchen verteidigt nicht nur sein großes Revier nach außen, sondern hilft auch seinen Männchen bei der Verteidigung ihrer Reviere, auch gegen die eigenen Partner. Dies ist jedoch die einzige Aufgabe des Weibchens, nach der Eiablage hat es mit Eiern und Jungvögeln keinerlei Berührung.
Auch unter den Weibchen kommt es zu Revierkämpfen. Wird ein Weibchen aus seinem Revier vertrieben, hat dies für alle dort brütenden Männchen schwerwiegende Folgen. Das neue Weibchen versucht, das gesamte Revier für sich zu erobern, gelegentlich gelingt es aber auch Weibchen benachbarter Reviere, einzelne Männchen für sich zu gewinnen, so dass das alte Revier neu aufgeteilt wird. In jedem Fall werden die Bruten des vertriebenen Weibchens zerstört: Das gilt ebenso für Eier wie für Jungvögel, die von dem neu eingetroffenen Weibchen zu Tode gepickt werden. Lediglich ältere Jungvögel können in einem solchen Fall fliehen. Die Männchen pflanzen sich bald nach dem Verlust ihrer Brut mit dem neuen Weibchen fort. Die meisten Weibchen haben drei oder vier Partner, es können aber auch weniger oder mehr sein. Bei sehr kleinen Teichen ist oft nur Platz für ein Männchenrevier, so dass es hier doch zu monogamen Paarbildungen kommen kann.
Das Nest ist eine aus Wasserpflanzen gebaute schwimmende Plattform. Oft besteht der Unterbau aus Zweigen, die obere Lage bilden Blätter und andere grüne Pflanzenteile. Für den Bau ist allein das Männchen zuständig. Oft baut es mehrere solche Schwimmnester. Das Paar kopuliert auf einer dieser Plattformen, später sucht sich das Weibchen ein Nest zum Ablegen seiner Eier aus. Während der gesamten Brut wird das Nest vom Männchen immer wieder ausgebessert und erweitert. Erweist sich ein Nest als instabil, kann das Männchen mit seiner Brut in ein anderes Nest umziehen. Hierzu werden die Eier auf eine benachbarte Plattform gerollt oder, wenn dies nicht möglich ist, zwischen Schnabel und Kinn geklemmt und hinübertransportiert.
Ein Gelege besteht immer aus vier Eiern. Theoretisch ist es auch denkbar, dass ein Männchen die Eier eines Konkurrenten in sein Nest gelegt bekommt. Ob und wie gewährleistet ist, dass jedes Männchen die ihm gehörenden Eier bekommt, ist ungeklärt. Die Eier haben eine glänzende, feucht wirkende Oberfläche und sind beim Fasanblatthühnchen einfarbig, bei allen anderen Arten mit schwarzen Markierungen überzogen. Die Brut dauert 22 bis 28 Tage; in dieser Zeit verlässt das Männchen das Nest immer wieder zur Nahrungssuche und lässt das Gelege unbewacht.
Die Jungen schlüpfen gleichzeitig. Anschließend werden die Eierschalen wenigstens 10 m vom Nest fortgebracht – dieses auch von manchen Möwen bekannte Verhalten soll verhindern, dass die Aufmerksamkeit von Räubern auf das Nest gelenkt wird. Die Jungen sind nach zehn bis zwölf, manchmal sogar schon nach sechs Wochen selbständig. Bei manchen Arten tragen die Männchen ihre Jungen zwischen den Flügeln umher. Die Füße der Jungen ragen dabei aus dem Gefieder heraus.
Der Bruterfolg der Blatthühnchen ist niedrig: Weniger als die Hälfte der Gelege bleiben bis zum Schlüpfen der Jungen intakt. Dies liegt an den Revierkämpfen, an der Wetterlage (starke Regenfälle schwemmen Eier in das Wasser), an Feinden oder an unbeabsichtigter Zerstörung durch Huftiere, die einen Teich durchqueren und dabei das Nest vernichten.
Wegen ihrer äußeren Ähnlichkeit zu den Rallen wurden Blatthühnchen früher gelegentlich den Kranichvögeln zugeordnet. Zu den Hühnervögeln gibt es trotz des Namens keinerlei Verwandtschaft.
Heute steht die Zugehörigkeit der Blatthühnchen zu den Regenpfeiferartigen fest. Innerhalb dieser Gruppe wurde schon früh eine enge Verwandtschaft mit den Goldschnepfen (Rostratulidae) angenommen, wegen Gemeinsamkeiten im Skelettbau und der beiden gemeinen Anzahl von zehn Handschwingen (alle anderen Regenpfeiferartigen haben elf Handschwingen). In DNA-Analysen wurde ein Schwestergruppenverhältnis zwischen Blatthühnchen und Goldschnepfen bestätigt; das aus diesen beiden gebildete Taxon, manchmal Jacanoidea genannt, ist wiederum Schwestergruppe der Höhenläufer, und diese drei zusammen sind ein Schwestertaxon der Schnepfenvögel.[1]
Fossil sind Blatthühnchen seit dem Oligozän bekannt. Die erste rezente Gattung taucht fossil im Pliozän auf.
Die acht Arten werden wie folgt auf sechs Gattungen verteilt:
Blatthühnchen verteilen sich auf zwei monophyletische Taxa: Eine wird durch die amerikanischen Arten der Gattung Jacana und das Fasanblatthühnchen gebildet, die andere durch die übrigen Arten. Ein Kladogramm sieht wie folgt aus:[2]
Jacanidae N.N.Jacana
Hydrophasianus
Actophilornis
Metopidius
Microparra
Irediparra
Für den Menschen hatten Blatthühnchen nie eine sonderliche Bedeutung. Wegen der schlechten Erreichbarkeit ihrer Lebensräume spielten sie nie eine Rolle als Fleisch- und Eierlieferanten oder als Schädlinge oder Nützlinge.
Weil Blatthühnchen auf dicht bewachsene Sümpfe und Seen angewiesen sind, sind sie gegenüber Landschaftsveränderungen sehr empfindlich. Durch Trockenlegungen von Sümpfen schwindet der Lebensraum der Blatthühnchen. In anderen Fällen haben Menschen den Blatthühnchen aber auch neue Lebensräume geschaffen, so beim Kariba-Stausee. Geeignet sind künstliche Seen allerdings nur, solange der Bewuchs nicht aus ästhetischen Gründen entfernt wird.
Indirekt schadet der Mensch auch durch die Einschleppung von Tieren und Pflanzen in neue Lebensräume den Blatthühnchen. So breiten sich in manchen afrikanischen Seen die aus Südamerika stammenden Wasserhyazinthen aus; diese wachsen zu dicht und hoch, als dass sie einen geeigneten Bewuchs bilden könnten. In Australien sind es die vielen eingeführten Huftiere, die ganze Seen von Wasserpflanzen leer fressen.
Trotz alldem ist keine der acht Arten im globalen Maßstab gefährdet.[3]
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil der unter Literatur angegebenen Quelle, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:
Die Blatthühnchen oder Jacanas (Jacanidae) sind eine Familie von Wasservögeln in der Ordnung der Regenpfeiferartigen (Charadriiformes). Ihr Lebensraum sind von Wasserpflanzen überwachsene Gewässeroberflächen, auf denen sie mit ihren übergroßen Füßen Halt finden und nach Nahrung suchen, Nester bauen und die Jungen aufziehen. Blatthühnchen gehören zu den wenigen Vögeln, bei denen die Männchen die Aufgaben von Brutgeschäft und Jungenaufzucht übernehmen. Der auch im Deutschen manchmal verwendete Name Jacana entstammt einer brasilianischen Indianersprache.
Sile-maua ni ndege wa familia ya Jacanidae. Ndege hawa wana vidole virefu ili kutembea juu ya majani ya myungiyungi na majani mengine yanayoelea. Wana kigao kidogo juu ya domo, isipokuwa sile-maua mdogo. Manyoya ya jinsia ni sawa, lakini jike anaweza kuwa mkubwa kidogo kuliko dume na kuanzisha ubembelezi; yule wa spishi nyingine (hususa Jacana spinosa) hukanyagwa na madume kadhaa. Dume huatamia na kutunza makinda. Sile-maua hula wadudu kwa majani na juu ya maji.
Sile-maua wa Afrika
Pheasant-tailed jacana (nje ya majira ya kuzaa)
Comb-crested jacana
Wattled jacana
Bronze-winged jacana
Sile-maua ni ndege wa familia ya Jacanidae. Ndege hawa wana vidole virefu ili kutembea juu ya majani ya myungiyungi na majani mengine yanayoelea. Wana kigao kidogo juu ya domo, isipokuwa sile-maua mdogo. Manyoya ya jinsia ni sawa, lakini jike anaweza kuwa mkubwa kidogo kuliko dume na kuanzisha ubembelezi; yule wa spishi nyingine (hususa Jacana spinosa) hukanyagwa na madume kadhaa. Dume huatamia na kutunza makinda. Sile-maua hula wadudu kwa majani na juu ya maji.
The jacanas (sometimes referred to as Jesus birds or lily trotters) are a group of tropical waders in the family Jacanidae. They are found in the tropical regions around the world. They are noted for their elongated toes and toenails that allow them to spread out their weight while foraging on floating or semi-emergent aquatic vegetation. They are also among the somewhat rare groups of birds in which females are larger, and several species maintain harems of males in the breeding season with males solely responsible for incubating eggs and taking care of the chicks.
The pronunciation of the word jacana is debated. Jacana is Linnæus' scientific Latin spelling of the Portuguese jaçanã which in turn is derived from a Tupi name of the bird, ñaha'nã.[1] The Portuguese word is pronounced approximately [ʒɐsɐˈnɐ̃]. As in façade, Provençal, and araçari, the Ç is meant to be pronounced as an S. US dictionaries give various pronunciations: /ˌʒɑːsəˈnɑː/ ZHAH-sə-NAH,[2][3] /ˌdʒɑːsəˈnɑː/ JAH-sə-NAH,[3] as well as the anglicised /dʒəˈkɑːnə/ jə-KAH-nə,[4] which is the only pronunciation in an Australian dictionary.[5] A British dictionary gives /ˈdʒækənə/ JAK-ə-nə for the spelling "jacana" and /ʒæsəˈnɑː/ zhass-ə-NAH for "jaçana".[6]
Lari
ScolopaciJacanidae
Charadrii
Eight species of extant jacana are known from six genera and four fossil species have been described from the Oligocene of Egypt [9] and from the Pliocene of Florida.[10] A fossil from Miocene strata in the Czech Republic was assigned to this family,[11] but more recent analysis disputes the placement and moves the species to the Coraciidae.[12]
Jacanas are identifiable by their elongated toes and claws which enable them to walk on floating vegetation in the shallow lakes that are their preferred habitat. They have sharp bills and rounded wings, some with carpal spurs, and many species also have wattles and frontal lappets on their foreheads.[13] Jacanas were once placed in the family Parridae based on the genus Parra but the family name is now Jacanidae based on the type genus Jacana. The family is placed within the order Charadriiformes under the suborder Scolopaci and is a sister of the Rostratulidae. They have 10 tail feathers unlike most others wader groups which have twelve. They have a rudimentary caecum.[14] Most jacanas have five neck vertebrae with the exception of Hydrophasianus chirurgus which has six.[15]
In terms of sexual size dimorphism, female jacanas are larger than the males but are alike in plumage. The latter, as in some other wader families like the phalaropes, take responsibility for incubation and care of chicks, and most species (with the exception of the monogamous lesser jacana) are polyandrous.[16] They construct relatively flimsy nests on floating vegetation, and lay eggs with dark irregular lines on their shells, providing camouflage amongst water weeds.[13] The eggs are slightly smaller than in comparable species and it has been considered that this may be due to an evolutionary tradeoff given the larger number of clutches that are laid.[17] Male jacanas brood eggs between the wings and the body. This wing-brooding may be assisted by a special adaptation in the wing bones with either a broadening of the radius or a widening of the gap between the radius and ulna. Young chicks may also be held under the wing and transported to safety by the parent bird in some species.[18] Young chicks dive underwater and stay submerged with only their bill out of water. Some adult jacanas also use the same technique. African jacanas go through a simultaneous moult of their flight feathers leading to a period of flightlessness. Their moult is related to their ability to breed opportunistically based on the availability of rains.[19]
Their diet consists mainly of insects and other invertebrates picked from floating vegetation or the water's surface but plant seeds may also be eaten. Wattled jacanas are known to pick ticks off capybaras.[20] The stomach contents of jacanas have been found to include algae, as well as plant roots and stems, but it is thought that this may be incidentally ingested along with their invertebrate prey.[19]
Most species have rounded wings and short tails. The flight tends to be slow and weak. Most species are sedentary, but the pheasant-tailed jacana migrates from the north of its range into peninsular India and southeast Asia.
Metopidius
Phylogeny of the extant genera within the Jacanidae based on an analysis of mitochondrial gene sequences[21]The jacanas (sometimes referred to as Jesus birds or lily trotters) are a group of tropical waders in the family Jacanidae. They are found in the tropical regions around the world. They are noted for their elongated toes and toenails that allow them to spread out their weight while foraging on floating or semi-emergent aquatic vegetation. They are also among the somewhat rare groups of birds in which females are larger, and several species maintain harems of males in the breeding season with males solely responsible for incubating eggs and taking care of the chicks.
Jakanaedoj estas etaj vadbirdoj el la ordo Ĥaradrioformaj.
Ene de tiu ordo Ĥaradrioformaj jakanaedoj apartenas al sama subordo Charadrii de similaj etaj vadbirdoj kiuj loĝas ĉe humidejoj, kiel pluvioj, galinagoj kaj ĥaradrioj. Kelkaj sciencistoj pledas, ke jakanedoj similas al raloj kaj pro tio eble oni devus klasigi ilin kun tiuj ĉe Gruoformaj tamen aliaj vidas pli da similecon kun galinagoj kaj pro tio oni restigu ilin ĉe Ĥaradrioformaj.
El la ses genroj de jakanaedoj oni supozas, ke la novmondaj jakanaoj kune kun la azia hydrophasianus formas unu grupon kaj la afrika microparra kaj la aŭstralia irediparra alian, ĉar iam tranĉiĝis la rilatoj inter aziaj kaj afrikaj birdoj.
Malprofundaj lagoj kiuj estas siaj preferataj loĝejoj. Ili povas vivi ankaŭ ĉe marĉoj, inondataj kampoj, humidaj herbejoj, ktp. Ili loĝas en tropikaj regionoj tutmonde, tio estas en Centra Ameriko, Suda Ameriko, Afriko -kaj Madagaskaro-, Hindio, sudorienta Azio kaj Aŭstralazio.
La amerikaj jakanaoj estas Norda jakanao, Jacana spinosa kaj Nigra jakanao, Jacana jacana, kiuj nomigas la tutan familion. La nomo devenas de tupia indiĝena esprimo. Estas naŭ subspecioj de Norda jakanao, Jacana spinosa kiuj disokupas la teritorion inter Meksiko kaj Argentino. La ĉefa jakanao de la afrika kontinento estas Afrika jakanao, Actophilornis africana, sed estas aliaj du specioj en Afriko, nome Malgranda jakanao, Microparra capensis sub Saharo kaj Madagaskara jakanao, Actophilornis albinucha, kompreneble en Madagaskaro, kaj pli proksima al la unue menciata. Estas du specioj en Hindio, nome Longvosta jakanao, Hydrophasianus chirurgus, longa pro sia vosto kaj bela pro sia flava kolo, kies teritorio atingas kaj Ĉinion kaj Afganion, kaj la Bronzflugila jakanao, Metopidius indicus. En Aŭstralazio, nome el Borneo ĝis Aŭstralio loĝas la Kresta jakanao, Irediparra gallinacea.
Oni povas identigi ilin per iliaj grandaj fingroj kaj ungoj -ĝis 10 cm eĉe kelkaj specioj- kiuj ebligas ilin marŝi sur flosanta vegetaĵo en malprofundaj lagoj. Tiele ili ŝajnas marŝi sur akvosurfaco kaj pro tio en kelkaj lokoj oni nomigas ilin jesuaj birdoj.
Temas pri 8 specioj klasitaj en 6 genroj. Ili estas mezgrandaj birdoj kun longaj kaj maldikaj koloj kaj sufiĉe diversas laŭ grando kaj pezo, ĉar estas inter 16 kaj 60 cm longaj kaj pezas el 40 ĝis pli ol kvaronkilo. Inoj estas pli grandaj -ĉirkaŭ 60 % pli pezaj- ol maskloj, kiuj kiel ĉe aliaj vadbirdaj familioj kiel la falaropoj respondecas pri kovado kaj zorgado de idoj kaj kelkaj specioj, nome Norda jakanao, Jacana spinosa estas poliandriaj. Tamen, plenkreskuloj de ambaŭ seksoj estas samegaj kiel ĉe aliaj strandobirdoj. Multaj specioj havas malhelan dorson kaj korpon niga aŭ ruĝbruna, sed kiam ili malfermas la flugilojn, ili montras pli rimarkindajn kolorbildojn. Junuloj havas blankajn subajn partojn. La plej longa estas Longvosta jakanao, Hydrophasianus chirurgus kaj la plej malgranda estas Malgranda jakanao, Microparra capensis.
Ili loĝas ĉiam ĉe akvaj medioj, ĉefe malrapidaj riveretoj kaj lagetoj kun iom da fluanta akvo. Tie ili trovas flosanta plantaro bezonota por nestumado, manĝado kaj forkurado de eventualaj predantoj. Ili povas ĉeesti ankaŭ inondatajn herbejojn -rizkampojn- aŭ marĉojn, sed ne arbaran medion. Tio ekde marnivelo ĝis iom pli ol 2,000 m.
La plej elstara eco de la jakanaedoj temas pri poliandrismo de la ino, dum maskloj male ke en la plej granda parto de la birdoj kovas unusole kaj zorgas pri la idoj. Dume la ino, kiu estas pli granda kaj agresema, defendas la nestan teritorion -foje alvokita de masklo-, tiun de kelkaj siaj maskloj. Foje en kelkaj specioj rivala ino povas klopodi forrabi unu el masklaj teritorioj: tiam la ino povas eĉ mortigi la antaŭajn idojn por komenci novan demetadon sian.
La masklo konstruas kelkajn nestojn el akvaplanta materialo kaj la ino elektas unu el tiuj kaj foje alian nestejon. Okazas ceremonioj kie la masklo rolas submetan sintenon kaj la ino montran sintenon. Poste la ino demetas la ovojn kie ne nepre devenas el tiu masklo kiu zorgos la neston, ovojn kaj idojn. Ovoj estas plej ofte kvar makulitaj brunaj ovoj. Post inter unu kaj tri semajnoj la idoj eloviĝas. Ties unua lanugo estas kamufla. Kiel la gepatroj, ili havas dekomence longegajn fingrojn kaj ungojn. La patro zorgas la idojn kaj instruas ilin manĝi. Tamen malmultaj pretervivas. Nur ĉirkaŭ kvarono atingas plenkreskulecon. Porzanoj, porfirioj, serpentoj kaj testudoj manĝas kaj ovojn kaj idojn de jakanaedoj.
Kiel ties parenca familio, la vaneloj, kelkaj jakanaedoj havas metakarpan spronon kiu eliras el mezo de siaj flugiloj. Ili uzas tiujn akrajn kaj ostajn armilojn por minaci rivalulojn kaj eventualajn predantojn. Por eskapi, ili merĝas kaj naĝas dum junulaĝo kaj plumŝanĝado; krome ili forkuras kurante sur malfortika akva plantaro, sur kie eventualaj predantoj falus.
Ili manĝas insektojn kaj aliajn senvertebrulojn -malofte fiŝetojn, sed foje semojn- plukitajn el flosanta plantaro aŭ el akvosurfaco.
Plej parto de la specioj estas loĝantaj, sed Longvosta jakanao, Hydrophasianus chirurgus migrantas el nordo de sia teritorio en duoninsulan Barato kaj sudorienta Azio; la aliaj moviĝas nur pro sekeco de ties loĝejo.
Jakanaedoj estas etaj vadbirdoj el la ordo Ĥaradrioformaj.
Los jacánidos (Jacanidae) son una familia de aves caradriformes conocidas vulgarmente como jacanas. Son un grupo de aves zancudas que se encuentran distribuidos en todas las regiones tropicales del mundo.
Son identificables por sus pies con dedos largos y garras que les permiten caminar sobre los nenúfares flotantes y lagunas poco profundas, que son su hábitat preferido.
Las hembras son más grandes que los machos (dimorfismo sexual); estos últimos, como en algunas otras zancudas (Phalaropus) toman la responsabilidad de la incubación de los huevos, y algunas especies son poliándricas. Sin embargo, los adultos de ambos sexos parecen idénticos.
Se alimentan de insectos y otros invertebrados capturados de la vegetación flotante o la superficie del agua.
La mayoría de las especies son sedentarias, pero hay jacanas que emigran del Hemisferio Norte a la India peninsular y sudeste de Asia.
La familia Jacanidae incluye seis géneros y ocho especies:[1]
Género Microparra
Género Actophilornis
Género Irediparra
Género Hydrophasianus
Género Metopidius
Género Jacana
Los jacánidos (Jacanidae) son una familia de aves caradriformes conocidas vulgarmente como jacanas. Son un grupo de aves zancudas que se encuentran distribuidos en todas las regiones tropicales del mundo.
Jassanat (Jacanidae) on isojalkaisten kahlaajalintujen heimo. Sen jäseniä elää trooppisilla alueilla ympäri maailmaa. Jassanat voivat suurten jalkojensa avulla kävellä lumpeenlehtien päällä. Niillä on terävä nokka ja pyöreäpäiset siivet. Useimmat linnut ovat 15-30 cm pitkiä, naaras on yleensä selvästi isompi kuin koiras.[1]
Jassanat (Jacanidae) on isojalkaisten kahlaajalintujen heimo. Sen jäseniä elää trooppisilla alueilla ympäri maailmaa. Jassanat voivat suurten jalkojensa avulla kävellä lumpeenlehtien päällä. Niillä on terävä nokka ja pyöreäpäiset siivet. Useimmat linnut ovat 15-30 cm pitkiä, naaras on yleensä selvästi isompi kuin koiras.
La famille des Jacanidés (ou Jacanidae) comprend les 8 espèces de jacanas (du tupi ñaha'nã), oiseaux aquatiques de taille moyenne (de 15 à 58 cm), vivement colorés. Leurs pattes, doigts et ongles sont très allongés, ce qui leur permet de se déplacer sur la végétation immergée sans s'y enfoncer.
Leur aile est caractérisée par la présence d'un éperon, forte épine située à l'articulation de la main.
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
L'aire de répartition de cette famille des zones tropicales et subtropicales, couvre les continents issus de l'ancien Gondwana (Amérique du Sud, Afrique, Inde, Asie du sud-est et Australie). Toutes les espèces fréquentent les zones humides d'eau douce peu profonde.
La famille des Jacanidés (ou Jacanidae) comprend les 8 espèces de jacanas (du tupi ñaha'nã), oiseaux aquatiques de taille moyenne (de 15 à 58 cm), vivement colorés. Leurs pattes, doigts et ongles sont très allongés, ce qui leur permet de se déplacer sur la végétation immergée sans s'y enfoncer.
Leur aile est caractérisée par la présence d'un éperon, forte épine située à l'articulation de la main.
Jakana adalah grup burung tropis pada famili Jacanidae. Mereka dapat ditemui di seluruh dunia di zona tropis. Mereka dapat diidentifikasi dari kaki dan cakarnya yang besar sehingga membuat mereka dapat berjalan di tanaman air yang mengapung di danau.
Jakana adalah grup burung tropis pada famili Jacanidae. Mereka dapat ditemui di seluruh dunia di zona tropis. Mereka dapat diidentifikasi dari kaki dan cakarnya yang besar sehingga membuat mereka dapat berjalan di tanaman air yang mengapung di danau.
Gli Jacanidi (Jacanidae Stejneger, 1885) sono una famiglia di uccelli acquatici dell'ordine dei Caradriiformi (Charadriiformes). Vivono negli specchi d'acqua ricoperti da piante acquatiche, sulle quali trovano appoggio con i loro piedi sproporzionati e vanno in cerca di cibo, costruiscono nidi e allevano i piccoli. Sono uno dei pochi gruppi di uccelli in cui sono i maschi ad assumersi i compiti di cova e di allevamento dei piccoli.
Jacana è probabilmente un errore ortografico di Linneo, che riprodusse in questo modo il brasiliano jaçanã (a sua volta derivato da una parola tupi, che designava questo tipo di uccello) la cui pronuncia esatta dovrebbe essere ʒasaˈnã.
Le dimensioni delle jacane variano tra i 15 cm della jacana minore ai 30 cm raggiunti da diverse specie; il fagiano d'acqua si differenzia dalle altre specie per le penne della coda molto più lunghe, tanto che può raggiungere una lunghezza totale di 58 cm. Il peso varia tra 40 e 260 g. Le femmine sono sempre più grandi e pesanti dei maschi. In media, una jacana femmina è del 78% più pesante del maschio, mentre nel caso del fagiano d'acqua è più pesante del 100%. In nessun'altra specie di uccelli le femmine sono così significativamente più grandi quanto nelle jacane.
La caratteristica più distintiva delle jacane sono le loro dita estremamente allungate, che non hanno eguali nel regno degli uccelli. Grazie ad esse, il peso dell'uccello viene distribuito su un'area più ampia, consentendo loro di camminare sulle piante acquatiche galleggianti. Ciascun piede può coprire una superficie di 15 × 20 cm. Anche le zampe sono relativamente lunghe.
Le jacane hanno il piumaggio di colore nero, marrone rossiccio e verde oliva. Alcune specie hanno le parti inferiori bianche. Non c'è dimorfismo sessuale nella colorazione. Solo una specie, il fagiano d'acqua, presenta una livrea nuziale diversa da quella d'eclissi. Durante il periodo riproduttivo, inoltre, la specie sviluppa delle penne della coda straordinariamente lunghe. La maggior parte delle specie presenta delle aree di pelle nuda sulla fronte e sulla gola, di colore blu brillante o rosso. Il loro colore può variare a seconda dell'umore dell'animale: nel caso della jacana crestata, il colore cambia dal giallo al rosso quando è eccitata.
Le jacane sono generalmente pessime volatrici, che volano solo per brevi distanze. Tre specie hanno degli speroni acuminati sulle ali come estensione del metacarpo, che possono usare nelle dispute territoriali. Le jacane sono in grado di nuotare e tuffarsi, ma raramente usano queste abilità. Solo i giovani si immergono regolarmente per nascondersi dai predatori, lasciando visibile sopra la superficie dell'acqua solo il becco.
Nonostante il limitato numero di specie, le jacane hanno un'ampia distribuzione, che si estende a diversi continenti. Delle otto specie, due vivono nell'Africa subsahariana, una in Madagascar, due nell'Asia meridionale e sud-orientale, una in Australia e nel Sud-est asiatico, una in America centrale e una in America meridionale. Le jacane sono solitamente uccelli stanziali; fa eccezione il fagiano d'acqua, le cui popolazioni nidificanti cinesi e himalayane migrano a sud nel Sud-est asiatico.
L'habitat delle jacane consiste in acque stagnanti tropicali e subtropicali invase da piante acquatiche, quali ninfee, ludwigie, felci galleggianti, potamogeti e poligoni.
Le jacane sono principalmente carnivore. La loro dieta principale è costituita dagli insetti che vivono sulle piante acquatiche o nell'acqua o che sono caduti in acqua. Quando vanno in cerca di cibo, estraggono anche le parti delle piante che si trovano sotto la superficie, dalle quali strappano via i crostacei, le lumache e gli insetti che vi abitano. Le foglie galleggianti delle piante vengono girate con i piedi per raggiungere gli animali che vivono sul lato inferiore.
I pesciolini vengono mangiati molto raramente e solo quando sono in superficie. In America meridionale sono state osservate delle jacane che beccano le zecche dai capibara e un comportamento simile si riscontra in Africa, dove questi uccelli stanno sul dorso degli ippopotami e li liberano dai parassiti.
Talvolta, nello stomaco delle jacane, è stato trovato anche cibo di origine vegetale, ma non è chiaro se questo venga ingerito accidentalmente durante la caccia agli insetti o se venga mangiato volontariamente.
Sette delle otto specie hanno un sistema riproduttivo poliandrico, in cui le femmine dominanti si accoppiano con più maschi. La cova e l'allevamento dei piccoli sono poi di esclusiva competenza dei maschi, mentre le femmine continuano a vigilare sui confini territoriali. Fa eccezione la jacana minore, nella quale vige la monogamia stagionale e in cui entrambi i partner sono ugualmente coinvolti nella cova. Le abitudini descritte di seguito, pertanto, sono valide per tutte le jacane ad eccezione della jacana minore.
Sia i maschi che le femmine difendono il territorio, ma entro limiti diversi: il maschio difende l'area intorno al suo nido, mentre la femmina difende i suoi maschi e tutto il suo territorio. Le dimensioni del territorio sono variabili: i maschi che si riproducono per primi mantengono territori abbastanza ampi e spesso, in tale periodo, sono gli unici partner della femmina. Tuttavia, non appena le uova vengono deposte e inizia l'incubazione, i maschi possono difendere solo un territorio più piccolo. Nelle aree esterne dell'ex territorio, quindi, si insediano altri maschi che costruiscono nidi e stabiliscono i propri piccoli territori. La femmina non solo difende il suo vasto territorio dagli intrusi, ma aiuta anche i suoi maschi a difendere i loro territori, anche contro i propri partner. Comunque, questo è l'unico compito della femmina, che, dopo aver deposto le uova, non ha più alcun contatto con esse e con i piccoli.
Altre dispute vedono come protagoniste le sole femmine. Se una femmina viene cacciata dal suo territorio, ciò ha gravi conseguenze per tutti i maschi che vi si riproducono. La nuova femmina cerca di conquistare per sé l'intero territorio, ma ogni tanto femmine provenienti da territori limitrofi riescono a conquistare anche i singoli maschi, dimodoché il vecchio territorio si ritrova ulteriormente suddiviso. In entrambi i casi la nidiata della femmina espulsa viene distrutta: questo vale sia per le uova che per i piccoli, beccati a morte dalla femmina appena arrivata. In questo caso solo i pulcini più grandi possono riuscire a fuggire. I maschi si riproducono con la nuova femmina subito dopo aver perso la nidiata. La maggior parte delle femmine ha tre o quattro compagni, ma possono averne anche di meno o di più. Negli stagni molto piccoli spesso c'è spazio solo per il territorio di un unico maschio, quindi in questi casi può verificarsi la formazione di coppie monogame.
Il nido è una piattaforma galleggiante costruita con piante acquatiche. La base è spesso costituita da ramoscelli, con foglie e altre parti verdi della vegetazione che formano lo strato superiore. Della sua costruzione si occupa il solo maschio, che spesso costruisce molti di questi nidi galleggianti. La coppia si accoppia su una di queste piattaforme, poi la femmina sceglie un nido in cui deporre le uova. Il nido viene costantemente riparato e ampliato dal maschio durante l'intero periodo riproduttivo. Se un nido si rivela instabile, il maschio può spostarsi in un altro nido con la sua covata. A tale scopo, le uova vengono fatte rotolare su una piattaforma adiacente o, se ciò non è possibile, tenute tra il becco e il mento e trasportate nella nuova sede.
La covata è sempre composta da quattro uova. Teoricamente è anche ipotizzabile che un maschio riceva le uova di un concorrente deposte nel suo nido: non è chiaro se e come sia garantito che ogni maschio riceva le uova che gli appartengono. Le uova hanno una superficie lucida e dall'aspetto umido e sono di colore uniforme nel fagiano d'acqua e ricoperte di macchie nere in tutte le altre specie. L'incubazione dura da 22 a 28 giorni; durante questo periodo il maschio abbandona il nido di tanto in tanto per andare in cerca di cibo, lasciando la covata incustodita.
I pulcini escono dalle uova contemporaneamente. I gusci vengono poi portati via ad almeno 10 m di distanza dal nido: tale comportamento, presente anche in alcuni gabbiani, ha lo scopo di evitare che tradiscano la presenza del nido ad eventuali predatori. I giovani raggiungono l'indipendenza tra le dieci e le dodici settimane, talvolta anche dopo sei. In alcune specie, i maschi trasportano i loro piccoli tra le ali, con le zampette dei pulcini che sporgono dal piumaggio.
Il successo riproduttivo è basso: meno della metà delle covate rimane intatta fino alla schiusa. Ciò è dovuto alle lotte territoriali, alle condizioni meteorologiche (le forti piogge trascinano le uova nell'acqua), ai predatori o alla distruzione accidentale da parte di ungulati che attraversano gli stagni, che distruggono i nidi nel tragitto.
A causa della loro somiglianza esterna con i ralli, in passato le jacane venivano occasionalmente classificate tra i Gruiformi. Nonostante una specie sia nota come fagiano d'acqua, non c'è alcuna parentela tra questi uccelli e i Galliformi.
Oggi l'appartenenza delle jacane all'ordine dei Caradriiformi è fuori discussione. All'interno di questo gruppo, venne ipotizzata fin da subito una stretta parentela con le beccacce dorate (Rostratulidae), a causa di somiglianze nella struttura scheletrica e dello stesso numero di remiganti primarie (dieci, contro le undici di tutti gli altri Caradriiformi). L'esistenza di un sister group formato da jacane e beccacce dorate è stata confermata dalle analisi del DNA; il gruppo formato dalle due famiglie, talvolta considerato una superfamiglia (Jacanoidea), è a sua volta un sister group dei tinocoridi (Thinocoridae) e questi tre, insieme, costituiscono un sister group degli scolopacidi (Scolopacidae).[1]
Le jacane sono note dai fossili sin dall'Oligocene. Il primo genere attualmente esistente, invece, fece la sua comparsa nel Pliocene.
Le otto specie sono ripartite in sei generi, come segue:
Le jacane vengono suddivise in due taxa monofiletici: uno formato dalle specie americane del genere Jacana e dal fagiano d'acqua, l'altro dalle specie rimanenti. Il cladogramma si presenta così:[2]
Jacanidae N.N.Jacana
Hydrophasianus
N.N.Actophilornis
N.N.Metopidius
N.N.Microparra
Irediparra
Le jacane non hanno mai avuto particolare importanza economica per gli esseri umani. A causa della difficile accessibilità del loro habitat, non hanno mai svolto un ruolo come fornitrici di carne e uova, né come specie nocive o benefiche.
Dal momento che le jacane necessitano di paludi e laghi ricoperti da una fitta vegetazione, sono molto sensibili ai cambiamenti del paesaggio. Il loro habitat sta scomparendo a causa del prosciugamento delle paludi. In altri casi, invece, l'uomo ha creato nuovi habitat adatti a loro, come nel caso del lago Kariba. Tuttavia, i bacini artificiali sono adatti a loro solo se la vegetazione non viene rimossa per motivi estetici.
Gli esseri umani stanno anche danneggiando indirettamente le jacane introducendo nuove specie di animali e piante nel loro habitat. I giacinti d'acqua, originari dell'America meridionale, si stanno attualmente diffondendo in alcuni laghi africani; queste piante formano uno strato di vegetazione troppo fitto e alto per fornire un habitat adatto alle jacane. In Australia, invece, il problema è costituito dai numerosi ungulati introdotti che divorano le piante acquatiche di interi laghi.
Nonostante tutto questo, nessuna delle otto specie è considerata in pericolo.[3]
Gli Jacanidi (Jacanidae Stejneger, 1885) sono una famiglia di uccelli acquatici dell'ordine dei Caradriiformi (Charadriiformes). Vivono negli specchi d'acqua ricoperti da piante acquatiche, sulle quali trovano appoggio con i loro piedi sproporzionati e vanno in cerca di cibo, costruiscono nidi e allevano i piccoli. Sono uno dei pochi gruppi di uccelli in cui sono i maschi ad assumersi i compiti di cova e di allevamento dei piccoli.
Žakaniniai (lot. Jacanidae, angl. Jacanas, vok. Blatthühnchen) – sėjikinių paukščių (Charadriiformes) šeima. Kojos ir pirštai ilgi. Ilgi pirštai padeda žakanoms paskirstyti kūno svorį, todėl lengvai vaikšto plūduriuojančiais augalų lapais. Sparnų priekiniame krašte yra po ryškų pentiną.
Šeimoje yra yra 8 rūšys.
Žakaniniai (lot. Jacanidae, angl. Jacanas, vok. Blatthühnchen) – sėjikinių paukščių (Charadriiformes) šeima. Kojos ir pirštai ilgi. Ilgi pirštai padeda žakanoms paskirstyti kūno svorį, todėl lengvai vaikšto plūduriuojančiais augalų lapais. Sparnų priekiniame krašte yra po ryškų pentiną.
Šeimoje yra yra 8 rūšys.
Jakānu dzimta jeb slaidpirksttārtiņu dzimta (Jacanidae) ir tārtiņveidīgo kārtas (Charadriiformes) tropu bridējputnu dzimta. Jakāni dzīvo tropu biomā visā pasaulē; Āfrikā uz dienvidiem no Sahāras, Dienvidamerikā, Ziemeļamerikas dienvidos, Dienvidāzijā, Austrālijas ziemeļos.[1]
Nosaukums jacana ir aizguvums no tupu indiāņu vārda ñaha'nã, kas savukārt caur Brazīlijas portugāļu valodas vārdu jaçanã ienācis daudzās citās valodās.[2]
Jakānus var atpazīt pēc to garajām kājām un lielajām pēdām ar ļoti garajiem pirkstiem. Pateicoties tiem, jakāni var soļot pa peldošo ūdensaugu lapām. Tādēļ ir tautas, kas jakānus sauc par Jēzus putniem. Turklāt tiem ir labi attīstīts arī pakaļējais pirksts, kas citiem tārtiņveidīgajiem parasti pavisam neattīstījies.[3] Tiem ir asi knābji, noapaļoti spārni un daudzām sugām uz pieres knābja pamatnes vairogs.[4] Lai arī abu dzimumu putni izskatās pilnīgi vienādi, mātītes ir gandrīz divas reizes lielākas par tēviņiem.
Jakāni apdzīvo saldūdens ezerus vai dīķus. Āzijā tos var sastapt uzpludinātajos rīsa laukos.[5] Tie parasti mitinās stāvošos ūdeņos, mierīgās vietās, kur daudz peldlapainu augu. Tie var veikli skraidīt pa nestabilo ūdensrožu un līdzīgo augu lapu klājienu, reizēm vēl balansējot ar spārniem.[3] Daudzām sugām olas perē tēviņi, kā arī tēviņi būvē peldošas ligzdas, kuras ir diezgan plānas un neizturīgas. Olas ir ar tumšām, neregulārām līnijām, kas rada kamuflāžas efektu, olu vizuāli noslēpjot starp augiem.
Jakāni barojas ar kukaiņiem, gliemjiem, sīkām zivtiņām un ūdensaugu sēklām. Daudzas jakānu sugas ir mazkustīgas, bet garastes jakāns (Hydrophasianus chirurgus) migrē savā reģionā nelielus attālumus no ziemeļiem uz dienvidiem un atpakaļ.
Jakānu dzimta (Jacanidae)[6]
Jakānu dzimta jeb slaidpirksttārtiņu dzimta (Jacanidae) ir tārtiņveidīgo kārtas (Charadriiformes) tropu bridējputnu dzimta. Jakāni dzīvo tropu biomā visā pasaulē; Āfrikā uz dienvidiem no Sahāras, Dienvidamerikā, Ziemeļamerikas dienvidos, Dienvidāzijā, Austrālijas ziemeļos.
Nosaukums jacana ir aizguvums no tupu indiāņu vārda ñaha'nã, kas savukārt caur Brazīlijas portugāļu valodas vārdu jaçanã ienācis daudzās citās valodās.
De jacana's (Jacanidae) vormen een groep tropische watervogels. De familie telt 8 soorten.[1]
Deze langhalzige moerasvogels worden vooral gekenmerkt door hun zeer lange tenen en nagels, waarmee de spanwijdte van hun voeten net zo groot wordt als de vogels zelf. Dit maakt het hen mogelijk om over drijvende waterplanten te lopen. De wijfjes zijn groter dan de mannetjes, die het broeden voor hun rekening nemen. De geslachten verschillen verder niet in uiterlijk. Ze hebben lange, spitse vleugels, die een hoornspoor bevatten als wapen.
Het voedsel van de jacana bestaat voornamelijk uit ongewervelden zoals insecten.
De jacana speelt een belangrijke rol in een oude sage/fabel die wordt verteld in Bangladesh. Op een dag vindt de jacana een xylofoon in het struikgewas. Hij merkt dat er muziek op gespeeld kan worden als hij met zijn snavel de toetsen aanraakt. Hierop besluit hij het instrument mee te nemen naar zijn nest. Hij neemt het hiervoor in zijn snavel en vliegt over het moeras. Hierbij verliest hij echter een toets. Hij besluit deze later te gaan zoeken en eerst het instrument naar zijn nest te brengen. Als hij vervolgens gaat zoeken, weet hij niet meer waar de toets is gevallen.
Hierdoor lijkt het alsof de jacana nog steeds op zoek is naar de toets als hij door het moeras loopt.
De jacana's (Jacanidae) vormen een groep tropische watervogels. De familie telt 8 soorten.
Bladhøns er ein biologisk familie, Jacanidae, av åtte artar tropiske vadefuglar. Det mest karakteristiske trekket ved bladhøns er enorme føter og klør som gjer dei i stand til å vandre rundt på flytande vegetasjon på grunne innsjøar.
Dei har spisse nebb og avrunda venger, og mange artar har også hudlappar på i panna. Hoene er større enn hannane. Som hos symjesnipene tar hannfuglane ansvar for ruging og nokre artar som gulpannebladhøna er polyandriske. Men vaksne av begge kjønn ser like ut, som dei fleste andre vade-, måse- og alkefuglar. Dei konstruerer relativt spinkle reir på flytande vegetasjon, og legg egg med mørke uregelmessige linjer på skala som gjev kamuflasje blant ugras i vatnet.
Kosthaldet er insekt og andre virvellause dyr som dei plukkar frå den flytande vegetasjonen eller frå vassflata.
Dei fleste artane er standfuglar, men fasanbladhøner migrerer frå nordlege del av utbreiingsområdet sør til den indiske halvøya og til Søraust-Asia.
Bladhøns i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.8 frå august 2013[1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[2]
Slekt Microparra
Slekt Actophilornis
Slekt Irediparra
Slekt Hydrophasianus
Slekt Metopidius
Slekt Jacana
Bladhøns er ein biologisk familie, Jacanidae, av åtte artar tropiske vadefuglar. Det mest karakteristiske trekket ved bladhøns er enorme føter og klør som gjer dei i stand til å vandre rundt på flytande vegetasjon på grunne innsjøar.
Dei har spisse nebb og avrunda venger, og mange artar har også hudlappar på i panna. Hoene er større enn hannane. Som hos symjesnipene tar hannfuglane ansvar for ruging og nokre artar som gulpannebladhøna er polyandriske. Men vaksne av begge kjønn ser like ut, som dei fleste andre vade-, måse- og alkefuglar. Dei konstruerer relativt spinkle reir på flytande vegetasjon, og legg egg med mørke uregelmessige linjer på skala som gjev kamuflasje blant ugras i vatnet.
Kosthaldet er insekt og andre virvellause dyr som dei plukkar frå den flytande vegetasjonen eller frå vassflata.
Dei fleste artane er standfuglar, men fasanbladhøner migrerer frå nordlege del av utbreiingsområdet sør til den indiske halvøya og til Søraust-Asia.
Bladhøns (Jacanidae) er en familie av vade-, måke- og alkefugler.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Bladhøns (Jacanidae) er en familie av vade-, måke- og alkefugler.
Multimedia w Wikimedia Commons Długoszpony[2] (Jacanidae) – rodzina ptaków z rzędu siewkowych (Charadriiformes).
Obejmuje gatunki zamieszkujące gęsto porośnięte brzegi rzek i jezior w Afryce, Ameryce Południowej, Środkowej, Azji Południowo-Wschodniej i Australazji[3].
Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Do rodziny należą następujące rodzaje[2]:
Długoszpony (Jacanidae) – rodzina ptaków z rzędu siewkowych (Charadriiformes).
Os jacanídeos (Jacanidae) são uma família de aves limícolas tropicais que inclui oito espécies de jaçanãs. São encontrados nas regiões tropicais ao redor do mundo. Eles são conhecidos por seus dedos dos pés e unhas alongados que lhes permitem distribuir seu peso enquanto forrageiam em vegetação aquática flutuante ou semi-emergente. Também estão entre os raros grupos de aves em que as fêmeas são maiores, várias espécies mantêm haréns de machos na época de reprodução, sendo os machos os únicos responsáveis pela incubação dos ovos e pelo cuidado dos filhotes.
Na taxonomia de Sibley-Ahlquist, os jaçanídeos são incluídos na ordem dos Ciconiiformes em vez dos Charadriiformes.
Oito espécies de jaçanãs existentes são conhecidas de seis gêneros, e quatro espécies fósseis foram descritas do Oligoceno do Egito[1] e do Plioceno da Flórida.[2] Um fóssil de estratos do Mioceno na República Tcheca foi atribuído a esta família,[3] mas uma análise mais recente contesta a localização e move a espécie para a família Coraciidae.[4]
Jaçanãs são identificáveis por seus dedos alongados e unhas que os permitem caminhar na vegetação flutuante nos lagos rasos, que são seus habitats preferidos. Eles têm bicos afiados e asas arredondadas, alguns contêm esporas carpais, e muitas espécies também têm barbatanas e ínfulas frontais em suas testas.[5] Os jacanídeos já foram colocados na família Parridae baseada no gênero Parra, mas o nome da família foi modificado para Jacanidae baseado no gênero-tipo Jacana. A família está inserida na ordem Charadriiformes sob a subordem Scolopaci, de qual é aparentada com a Rostratulidae. No geral, possuem dez penas na cauda, ao contrário da maioria dos outros grupos de aves limícolas, que têm doze. Eles têm um ceco rudimentar.[6] A maioria das jaçanãs possui cinco vértebras no pescoço, com exceção de Hydrophasianus chirurgus, que possui seis.[7]
Em termos de dimorfismo sexual, as fêmeas de jaçanãs são maiores que os machos, mas são semelhantes na plumagem. O macho, assim como em algumas outras famílias de aves limícolas (como os falaropos), assume a responsabilidade pela incubação e cuidado dos filhotes, e a maioria das espécies são poliândricas, com exceção da jaçanã-pequena, que é monogâmica.[8] Constroem ninhos relativamente frágeis na vegetação flutuante e colocam ovos com estrias escuras irregulares em suas cascas, fornecendo camuflagem entre ervas daninhas aquáticas.[5] Os ovos são ligeiramente menores do que em espécies comparáveis, e foi concluído que isso pode ser devido a uma compensação evolutiva, dado em questão o maior número de ninhadas colocadas pelos membros desta família.[9] Jaçanãs machos chocam os ovos entre as asas e o corpo, essa função pode ser auxiliada por uma adaptação especial nos ossos da asa, com um alargamento da lacuna entre o rádio e a ulna. Os filhotes também podem ser mantidos sob as asas e transportados para um local seguro pela ave progenitora em algumas espécies.[10] Filhotes mergulham na água e ficam submersos apenas com o bico fora d'água. Algumas jaçanãs adultas também usam a mesma técnica de ficar submersas. A jaçanã-africana passa por uma muda simultânea de suas penas das asas, levando a um período de ausência do voo. Sua muda está relacionada à capacidade de procriar oportunisticamente com base na disponibilidade de chuvas.[11]
A dieta consiste principalmente em insetos e outros invertebrados colhidos na vegetação flutuante ou da superfície, mas sementes de plantas aquáticas também podem ser consumidos. A jaçanã-comum é conhecida por retirar carrapatos nas capivaras.[12] Foi descoberto que o conteúdo estomacal das jaçanãs contém raízes de plantas, caules e algas, mas acredita-se que isso possa ser ingerido acidentalmente junto com suas presas invertebradas.[11]
A maioria das espécies tem asas arredondadas e caudas curtas. O voo tende a ser lento e fraco. A maioria das espécies é residente, mas a jaçanã-rabo-de-faisão migra do norte de sua distribuição para a Índia peninsular e sudeste da Ásia.
As jaçanãs nunca tiveram uma importância particular para os humanos. Devido à pouca acessibilidade de seus habitats, elas nunca desempenharam um papel como fornecedores de carne, ovos, ou como combatentes de pragas.
Como as espécies dessa família dependem de pântanos e lagos densamente cobertos de vegetação, acabam sendo muito sensíveis às mudanças em seus habitats. O ambiente natural dessas aves está diminuindo devido à drenagem dos pântanos. Em outros casos, os humanos também criaram novos habitats para as jaçanãs, por exemplo, no reservatório de Kariba, onde podem viver e até reproduzirem-se. Os lagos artificiais só são adequados desde que a vegetação não seja removida por razões estéticas.
Indiretamente, os humanos também prejudicam as jaçanãs por meio da introdução de animais e plantas invasores. Assim, os jacintos-de-água da América do Sul se espalharam em alguns lagos africanos; estes tornam-se muito densos e altos para serem capazes de formar uma vegetação adequada. Já na Austrália, a principal ameaça é o grande número de ungulados introduzidos que com plantas aquáticas de lagos inteiros.
Mesmo assim, das oito espécies existentes da família, apenas a jaçanã-malgaxe está ameaçada de extinção em escala global, as outras sete espécies estão classificadas como Pouco Preocupantes pela IUCN.[13]
Os jacanídeos (Jacanidae) são uma família de aves limícolas tropicais que inclui oito espécies de jaçanãs. São encontrados nas regiões tropicais ao redor do mundo. Eles são conhecidos por seus dedos dos pés e unhas alongados que lhes permitem distribuir seu peso enquanto forrageiam em vegetação aquática flutuante ou semi-emergente. Também estão entre os raros grupos de aves em que as fêmeas são maiores, várias espécies mantêm haréns de machos na época de reprodução, sendo os machos os únicos responsáveis pela incubação dos ovos e pelo cuidado dos filhotes.
Na taxonomia de Sibley-Ahlquist, os jaçanídeos são incluídos na ordem dos Ciconiiformes em vez dos Charadriiformes.
Jaçanor (Jacanidae) är en familj i ordningen vadarfåglar vars arter återfinns över hela världen i den tropiska zonen.
Karakteristiskt för arterna inom familjen är deras långa ben och mycket stora fötter med långa tår och klor som möjliggör för dem att gå omkring på flytande vegetation i grunda sjöar vilket är deras främsta biotop.
Till fjäderdräkten är könen lika men honorna är större och det är hanarna som ruvar och tar hand om ungarna. Vissa av arterna, exempelvis centralamerikansk jaçana, är även polyandriska.
Deras föda består främst av insekter och ryggradslösa djur som plockas från flytande vegetation eller vattenytan.
Merparten av arterna är stannfåglar men fasanjaçana (Hydrophasianus chirurgus) flyttar om vintern till Indiska halvön och Sydostasien.
För att vara en familj med förhållandevis få arter så delas den upp i många släkten, hela sex släkten på bara åtta arter.
Wikimedia Commons har media som rör jaçanor.
Jaçanor (Jacanidae) är en familj i ordningen vadarfåglar vars arter återfinns över hela världen i den tropiska zonen.
Jakana, jakanagiller (Jacanidae) familyasını oluşturan kuş türlerine verilen ad.
Tropik ve astropik bölgelerde yaşayan bu kuşlar yüzen bitkilerin üzerinde yürüyebilmelerini sağlayan uzun ve düz tırnaklarıyla dikkat çeker. Bazı türlerin kanatlarında mahmuza benzer çıkıntılar vardır.
Dişileri genellikle çok eşlidir. Dört kadar erkekle beraber olup yumurtlarlar. Tüm yağmurkuşlarında olduğu gibi bu cinste de kuluçka sorumluluğu vardır.
Jakanalar, böcekler, bazı omurgasızlar ile beslenirler. Genellikle geniş nilüferler üzerinde yürüyerek avlanırlar.
Çoğu jakana türü yerleşiktir, ancak sülün kuyruklu jakanalar kuzey bölgelerden Hindistan Yarımadası'na ve Asya'nın daha güneyine göç eder.
Wikimedia Commons'ta Jakana ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Jakana ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. 
Yağmur kuşları ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Jakana, jakanagiller (Jacanidae) familyasını oluşturan kuş türlerine verilen ad.
Tropik ve astropik bölgelerde yaşayan bu kuşlar yüzen bitkilerin üzerinde yürüyebilmelerini sağlayan uzun ve düz tırnaklarıyla dikkat çeker. Bazı türlerin kanatlarında mahmuza benzer çıkıntılar vardır.
Dişileri genellikle çok eşlidir. Dört kadar erkekle beraber olup yumurtlarlar. Tüm yağmurkuşlarında olduğu gibi bu cinste de kuluçka sorumluluğu vardır.
Jakanalar, böcekler, bazı omurgasızlar ile beslenirler. Genellikle geniş nilüferler üzerinde yürüyerek avlanırlar.
Çoğu jakana türü yerleşiktir, ancak sülün kuyruklu jakanalar kuzey bölgelerden Hindistan Yarımadası'na ve Asya'nın daha güneyine göç eder.
Яканові (Jacanidae) — родина сивкоподібних птахів. Містить 8 видів у 6 родах.
Яканові — навколоводні птахи з довгими ногами та довгими пальцями, які пристосовані для ходьби по заростях водних рослин. Вони погано літають, але добре пірнають та плавають. Живляться водними комахами, молюсками та іншими безхребетними. Гнізда будують серед водної рослинності.
Це незавершена стаття з орнітології.Яканові (Jacanidae) — родина сивкоподібних птахів. Містить 8 видів у 6 родах.
Jacanidae là một họ chim trong bộ Charadriiformes.[1]
Họ: JACANIDAE
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Jacanidae là một họ chim trong bộ Charadriiformes.
Яка́новые (лат. Jacanidae) — семейство птиц из отряда ржанкообразных (Charadriiformes). Содержит восемь видов в шести родах.
Якановые являются водными птицами и встречаются в тропических и субтропических регионах. Живут они, как правило, у озёр и прочих спокойных водоёмов. Некоторые виды имеют нарост на лбу. Ноги у якановых особенно длинные в соотношении с телом. Из-за удлинённых пальцев и когтей их вес распределяется на бо́льшую площадь, что позволяет им шагать по плавающим в воде листьям. За исключением малой яканы все они не очень хорошо умеют летать, но могут хорошо плавать и нырять. Пищу якановых составляют насекомые, моллюски и семена водных растений.
Свои гнёзда якановые строят из растений, непрочно сложенных друг на друга. В насиживании яиц и воспитании птенцов принимает участие только самец, который по величине меньше самки. Самка после откладывания яиц пытается привлечь других самцов и защищает свою территорию. На протяжении брачного сезона самка спаривается с несколькими самцами. Птенцы покидают гнездо скоро после вылупления. Случается, что птенцы падают с листьев в воду. Тогда отец их вылавливает, сушит и греет под своим крылом. Если грозит опасность, самец также прячет птенцов под своими крыльями и пытается покинуть опасное место. Из-под крыльев можно видеть высовывающиеся ноги птенцов.
Якановые на Викискладе Яка́новые (лат. Jacanidae) — семейство птиц из отряда ржанкообразных (Charadriiformes). Содержит восемь видов в шести родах.
Якановые являются водными птицами и встречаются в тропических и субтропических регионах. Живут они, как правило, у озёр и прочих спокойных водоёмов. Некоторые виды имеют нарост на лбу. Ноги у якановых особенно длинные в соотношении с телом. Из-за удлинённых пальцев и когтей их вес распределяется на бо́льшую площадь, что позволяет им шагать по плавающим в воде листьям. За исключением малой яканы все они не очень хорошо умеют летать, но могут хорошо плавать и нырять. Пищу якановых составляют насекомые, моллюски и семена водных растений.
Свои гнёзда якановые строят из растений, непрочно сложенных друг на друга. В насиживании яиц и воспитании птенцов принимает участие только самец, который по величине меньше самки. Самка после откладывания яиц пытается привлечь других самцов и защищает свою территорию. На протяжении брачного сезона самка спаривается с несколькими самцами. Птенцы покидают гнездо скоро после вылупления. Случается, что птенцы падают с листьев в воду. Тогда отец их вылавливает, сушит и греет под своим крылом. Если грозит опасность, самец также прячет птенцов под своими крыльями и пытается покинуть опасное место. Из-под крыльев можно видеть высовывающиеся ноги птенцов.
雉鸻科（学名Jacanidae）是鸟纲鴴形目的一个科，主要分布在全世界的热带地区，为涉禽。主要特征为粗大的脚和爪，能在浅湖的浮游植物上行走，雌鸟体型比雄鸟大。以昆虫和其他无脊椎动物为食。
这是一篇鴴形目相關小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 亜目 : シギ亜目 Scolopaci 科 : レンカク科 Jacanidae 学名 Jacanidae Stejneger, 1885 和名 レンカク（蓮角） 英名 Jacana 属 8属
レンカク科（れんかくか、学名 Jacanidae）は、鳥類チドリ目の科である。レンカク（蓮角）と呼ばれるが、狭義のレンカクはこの科の1種のことである。
世界中の熱帯に生息する。
全長16–55cm。趾（あしゆび）が長く、水草が茂った沼沢地の水面を歩いて移動する。
タマシギ科 Rostratulidae と姉妹群である[1][2]。
以下の内部系統は Whittingham et al. (2000)[3]より。BS値はあまり高くないが、最初の分岐は形態からも支持されている。アジアレンカク属とアフリカレンカクのどちらが先に分岐したかは解析によって異なるので多分岐にしてある。
6属8種からなる[4]。
물꿩과 또는 연각과(Jacanidae)는 도요목에 속하는 조류 과의 하나이다. 전세계의 열대 지역에서 발견된다. 6개 속에 8종으로 이루어져 있다. 자카나과(자카나류)로도 불린다.
다음은 2008년 "생명의 나무" 프로젝트(The Tree of Life Web Project) 연구에 기초한 계통 분류이다.[1]
도요목 넓은 의미의 물떼새아목 깍지부리물떼새아목 좁은 의미의 물떼새아목 도요아목 씨도요아목떠돌이메추라기과 (이전 두루미목)
좁은 의미의 도요아목 갈매기아목 세가락메추라기아목세가락메추라기과 (이전 두루미목)
좁은 의미의 갈매기아목
.jpg)
_in_a_Lotus_Pond_in_Kolkata_I_IMG_7504.jpg)
_I_IMG_8638.jpg)
_toes_W2_IMG_8525.jpg)
.jpg)
_in_a_Lotus_Pond_in_Kolkata_I_IMG_7504.jpg)
.jpg)
_in_Hyderabad_W2_IMG_8384.jpg)
_toes_W2_IMG_8525.jpg)
