nomes no trilho de navegação
Die koekoeke (Cuculidae) is 'n familie van voëls wat aan die orde van koekoekvoëls (Cuculiformes) behoort. Die familie omvat nagenoeg 26 genera met 146 spesies.[1]
Koekoeke is skraal voëls met 'n lang stert, gekromde snawel en gepunte vlerke. Hulle kom in bykans alle gematigde en warmer streke van die wêreld voor.
Sommige van die spesies is broeiparasiete wat nie hulle eie kuikens grootmaak nie. Wyfies van hierdie spesies lê hul eiers in ander spesies se neste. Hierdie eiers lyk gewoonlik baie soos die van die spesies wat hulle uitbuit. Die koekoeke se eiers broei dan gewoonlik eerste uit, waarna hulle hul pleegouers se eie eiers uit die nes skop om sodoende meer voedsel vir hulself te verseker. Teen die tyd wat hulle die nes verlaat, is hulle dikwels groter as hul pleegouers.[2]
Fossiele van koekoeke vanuit die laat Eoseen is in Europa en Noord-Amerika gevind.
Loeries:
Grondkoekoeke:
Subfamilie cuculinae
Die koekoeke (Cuculidae) is 'n familie van voëls wat aan die orde van koekoekvoëls (Cuculiformes) behoort. Die familie omvat nagenoeg 26 genera met 146 spesies.
Koekoeke is skraal voëls met 'n lang stert, gekromde snawel en gepunte vlerke. Hulle kom in bykans alle gematigde en warmer streke van die wêreld voor.
Sommige van die spesies is broeiparasiete wat nie hulle eie kuikens grootmaak nie. Wyfies van hierdie spesies lê hul eiers in ander spesies se neste. Hierdie eiers lyk gewoonlik baie soos die van die spesies wat hulle uitbuit. Die koekoeke se eiers broei dan gewoonlik eerste uit, waarna hulle hul pleegouers se eie eiers uit die nes skop om sodoende meer voedsel vir hulself te verseker. Teen die tyd wat hulle die nes verlaat, is hulle dikwels groter as hul pleegouers.
Fossiele van koekoeke vanuit die laat Eoseen is in Europa en Noord-Amerika gevind.
Los cucúlidos (Cuculidae) son una familia d'aves perteneciente al orde de los Cuculiformes na que s'inclúin los cucos, críalos, koeles, malcohas, garrapateros y correcaminos, ente otres.
Los cucúlidos aliméntense básicamente d'inseutos. La mayoría son arborícoles, pero dalgunos faen vida terrestre y pollo tienen les pates más llargues.
Munches especies del Vieyu Mundu son nidoparásitas, poniendo los sos güevos nos niales d'otres aves. Los exemplos meyor conocíos son el cucu común européu (Cuculus canorus) y el críalo (Clamator glandarius). Nel casu del cucu común européu, el pollu que ruempe'l güevu nel nial d'otra especie esanicia metódicamente a tolos demás ocupantes.
Los cucos non parásitos polo xeneral constrúin niales nos árboles a base de yerbes y ramines onde depositen de dos a seis huevos, xeneralmente azulaos y dacuando enllordiaos. Dambos padres guaren y alimenten a los pequeños. Los anís y los guiras d'América tropical son bien gregarios y constrúin niales comunales onde delles femes realicen la puesta.[1]
La familia Cuculidae inclúi los siguientes xéneros:[2]
Subfamilia Cuculinae - cucos parásitos
Subfamilia Phaenicophaeinae - malcohas y couas
Subfamilia Centropodinae - cucales
Subfamilia Coccyzinae - cucos americanos
Subfamilia Crotophaginae - garrapateros y pirinchos
Subfamilia Neomorphinae - correcaminos, cucos-formigueros y allegaos
Los cucúlidos (Cuculidae) son una familia d'aves perteneciente al orde de los Cuculiformes na que s'inclúin los cucos, críalos, koeles, malcohas, garrapateros y correcaminos, ente otres.
Cuculidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ ar c'houkouged hag evned kar dezho, termenet e 1820 gant al loenoniour saoz William Elford Leach (1791-1836)[1].
Diouzh Doare 6.1 an IOC World Bird List[2] ez a daou c'henad ha tregont d'ober ar c'herentiad hiziv an deiz :
Cuculidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ ar c'houkouged hag evned kar dezho, termenet e 1820 gant al loenoniour saoz William Elford Leach (1791-1836).
Diouzh Doare 6.1 an IOC World Bird List ez a daou c'henad ha tregont d'ober ar c'herentiad hiziv an deiz :
Els cucúlids són una família d'ocells, la principal de l'ordre dels cuculiformes. En són representants als Països Catalans el cucut i el cucut reial.
Són ocells típics de les regions càlides de tota la Terra, bé que poc abundants a Amèrica.
Són espècies majoritàriament arbòries, i és corrent que les femelles parasitin nius d'altres ocells.
Segons el Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.11, 2012) aquesta família es classifica en 33 gèneres i 149 espècies, agrupades sovint en 5 subfamílies[2]
Els cucúlids són una família d'ocells, la principal de l'ordre dels cuculiformes. En són representants als Països Catalans el cucut i el cucut reial.
Teulu o adar ydy'r cogau (Lladin: Cuculidae, yr unig dacon yn yr urdd Cuculiformes.[1][2][3]
Mae'r teulu'n cynnwys y Gog cyffredin (Cuculus canorus), y Rhedwr (Geococcyx californianus), y Cöel (Eudynamys scolopacea), y Malkoha, y coaid (e.e. y Coa glas) a'r Anïaid (e.e. yr anïaid llyfnbig).
Adar main o faint canolig ydy'r cogau. Mae'r rhan fwyaf yn byw mewn coed, gydag ychydig o'r teulu'n byw ar y llawr neu'r ddaear. Mae nhw wedi'u dosbarthu ledled y Ddaear, ond mae'r rhan fwyaf ohonyn nhw'n drofannol. Pryfaid yw eu bwyd arferol, a mân anifeiliaid eraill yn ogystal â ffrwyth. Mae llawer ohonyn nhw'n barasytig - yn dodwy eu hwyau yn nythod adar eraill; mae llawer ohonyn nhw, fodd bynnag, yn magu eu cywion eu hunain.
Rhestr Wicidata:
teulu enw tacson delwedd Cwcal aelwyn Centropus superciliosus Cwcal bach Centropus bengalensis
_Centropus_monachus.png)
.jpg)
Teulu o adar ydy'r cogau (Lladin: Cuculidae, yr unig dacon yn yr urdd Cuculiformes.
Mae'r teulu'n cynnwys y Gog cyffredin (Cuculus canorus), y Rhedwr (Geococcyx californianus), y Cöel (Eudynamys scolopacea), y Malkoha, y coaid (e.e. y Coa glas) a'r Anïaid (e.e. yr anïaid llyfnbig).
Adar main o faint canolig ydy'r cogau. Mae'r rhan fwyaf yn byw mewn coed, gydag ychydig o'r teulu'n byw ar y llawr neu'r ddaear. Mae nhw wedi'u dosbarthu ledled y Ddaear, ond mae'r rhan fwyaf ohonyn nhw'n drofannol. Pryfaid yw eu bwyd arferol, a mân anifeiliaid eraill yn ogystal â ffrwyth. Mae llawer ohonyn nhw'n barasytig - yn dodwy eu hwyau yn nythod adar eraill; mae llawer ohonyn nhw, fodd bynnag, yn magu eu cywion eu hunain.
Kukačkovití (Cuculidae) jsou čeledi ptáků z řádu kukaček. Kukačky jsou jedinými ptáky, které tu najdeme, avšak některé druhy se od sebe značně liší, například kukačka kohoutí a kukačka zemní téměř vůbec nelétají. V řecké mytologii se Zeus proměnil na kukačku, aby mohl svést Héru.
Na území České republiky žije jen jeden druh, kukačka obecná (Cuculus canorus).
Kukačky jsou obecně štíhlí, stromoví ptáci, přičemž většina podřízených druhů je málo dotčená, avšak vyskytují se i výjimky, například kukačka zelená, která byla naposledy viděna na začátku druhé poloviny 20. století. Tato čeleď je kosmopolitní, ale většina druhů vyhledává tropické a subtropické oblasti. Některé druhy jsou stěhovavé. Kukačky se živí hmyzem, larvami hmyzu a také ovocem. Kupodivu se nevyhýbají ani chlupatým housenkám, kterými většina druhů ptáků pohrdá. Obecně jsou kukačky představiteli hnízdního parazitismu, avšak ne všechny jej využívají. Ne všechny druhy s hnízdním parazitismem jsou však stejné, například kukačka obecná z hnízda vyhazuje hostitelova vejce, ale kukačka černobílá nikoliv, její mláďata vyrostou s těmi původními.
Kukačky žijí většinou samostatně, výjimečně i v párech, avšak existují i výjimky, které lze napočítat na prstech jedné ruky. Většina existujících druhů je monogamní a pohlavní dimorfismus je ve většině případech výrazný. Větší část kukaček jsou denní ptáci, zbytek jsou noční. Co se týká stylu lovu, pak kukačky většinou loví kořist za letu, až na dva druhy pozemních kukaček, které se specializují na mraveniště.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Cuckoo na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kukačkovití ve Wikimedia Commons
Kukačkovití (Cuculidae) jsou čeledi ptáků z řádu kukaček. Kukačky jsou jedinými ptáky, které tu najdeme, avšak některé druhy se od sebe značně liší, například kukačka kohoutí a kukačka zemní téměř vůbec nelétají. V řecké mytologii se Zeus proměnil na kukačku, aby mohl svést Héru.
Na území České republiky žije jen jeden druh, kukačka obecná (Cuculus canorus).
Gøge (Cuculidae) er en familie af fugle, der fortrinsvis er udbredt i de tropiske områder af Jorden. Lidt over en tredjedel af de cirka 150 arter er kendt for at være redeparasitter. I Danmark er gøgen (Cuculus canorus) almindelig, mens tre andre arter er truffet nogle få gange.[1]
Gøge bliver her opfattet som den eneste familie i ordenen gøgefugle.[2] Andre autoriteter har især tidligere inkluderet turakoer, der nu placeres i sin egen orden Musophagiformes.[3]
I størrelse svinger gøgene mellem en spurvs og en ravns. Halen er ofte lang og den aftager gradvist i længde fra midten og udefter. Fodens fjerde tå er en vendetå, således at to tæer vender fremad og to vender tilbage. De fleste arter af gøge opholder sig hovedsageligt i træerne, men nogle arter færdes dog udelukkende på jorden. Føden er overvejende animalsk.
Knap 60 arter af gøge lever som redeparasitter og bygger ikke selv rede, men lægger æg i andre fugles reder.[4] Hovedparten af disse arter tilhører den gamle verdens gøge i tribusen Cuculini.[5] Mange andre arter bygger dog rede og her deltager begge køn i rugningen og opfostringen af ungerne.
Gøge er udbredt i alle verdensdele, bortset fra Antarktis, men er hyppigst i troperne.
De 147 arter af gøge deles taksonomisk i 32 slægter, fordelt på fem underfamilier. Desuden er to arter uddøde indenfor de sidste 300 år: sneglegøg (Coua delalandei) fra Madagaskar og Nannococcyx psix fra Sankt Helena.
Eksempler på slægter (og arter):
Gøge (Cuculidae) er en familie af fugle, der fortrinsvis er udbredt i de tropiske områder af Jorden. Lidt over en tredjedel af de cirka 150 arter er kendt for at være redeparasitter. I Danmark er gøgen (Cuculus canorus) almindelig, mens tre andre arter er truffet nogle få gange.
Gøge bliver her opfattet som den eneste familie i ordenen gøgefugle. Andre autoriteter har især tidligere inkluderet turakoer, der nu placeres i sin egen orden Musophagiformes.
Die Kuckucke (Cuculidae) sind die einzige Familie in der Ordnung der Kuckucksvögel (Cuculiformes). Sie enthält etwa 140 Arten, von denen mehr als 50 obligate Brutschmarotzer sind, die ihre Jungvögel nicht selber heranziehen. Sie sind dabei auf einzelne Wirtsvogelarten spezialisiert und zeigen mitunter sehr starke Anpassungen an diese Arten.
Mit dem Kuckuck und dem Häherkuckuck sind zwei Arten der Kuckucke in Europa vertreten. Die meisten Arten dieser Familie leben in Afrika, Asien und Australien. Die meisten von ihnen sind Baumbewohner.[1]
Kuckucke sind meist mittelgroße Vögel. Die kleinsten Arten erreichen eine Länge von 14 cm, die größten von 70 cm dank ihrer überlangen Schwänze. Die Schwanzfedern sind gestuft, die Schwänze aber nie spitz. Die Flügel sind oft ziemlich kurz. Der Fuß der Kuckucke ist zygodactyl, das heißt die erste und vierte Zehe weisen nach hinten, die zweite und dritte sind nach vorn gerichtet. Der Schnabel ist meist kurz und schlank.
Die meisten Kuckucksarten sind schlicht grau, braun oder olivfarben gefärbt. Die Farben bilden meist ein grobes Muster von Streifen und Flecken. Einige Arten zeigen auch ein metallisch glänzendes Schwarz wie beispielsweise die Anis. Bunte, leuchtende Farben sind nur selten ausgeprägt, finden sich aber beispielsweise bei den Eigentlichen Goldkuckucken. Viele Kuckucke weisen keinen Geschlechtsdimorphismus auf, bei anderen unterscheiden sich die Geschlechter oft stark in Größe und Gewicht. Der Ruf der Kuckucke besteht aus wiederholten Reihen wohlklingender Laute.
Kuckucke leben mit Ausnahme der Antarktis, der nördlichen Tundraregionen, der Wüsten Nordafrikas und Vorderasiens und vieler ozeanischer Inseln weltweit auf allen Kontinenten. Der Verbreitungsschwerpunkt ist Asien, Afrika und Südamerika. In Westeuropa kommen lediglich der Kuckuck und der Häherkuckuck vor, im europäischen Russland sowie vereinzelt in Finnland ist außerdem der Hopfkuckuck als Brutvogel vertreten. In Nordamerika sind mit Gelbschnabelkuckuck, Schwarzschnabelkuckuck, Mangrovenkuckuck, Wegekuckuck, Rennkuckuck sowie dem Riefenschnabelani und dem Glattschnabelani lediglich acht Arten heimisch.
Der bevorzugte Lebensraum von Kuckucken sind Wälder und Buschlandschaften. Die meisten Kuckucke sind Baumbewohner. Einige wenige Arten wie die aus der Unterfamilie der Erdkuckucke, zu denen unter anderem der Rennkuckuck gehört, sind Bodenbewohner. Auch die Laufkuckucke halten sich bevorzugt am Boden auf.
Die meisten Kuckucke fressen Insekten und deren Larven. Stark behaarte Raupen, die von den meisten Vogelarten gemieden werden, werden von zahlreichen Kuckucksarten gefressen. Viele der Kuckucke entfernen Haare und Darminhalt der Raupen, indem sie ihre Beutetiere gegen Äste schlagen. Daneben fressen Kuckucke aber auch andere wirbellose Tiere und kleine Wirbeltiere und sind gelegentlich auch Nesträuber. Einige wenige Arten fressen bevorzugt Früchte.
Die ältesten Bezüge auf Brutparasitismus einer Art der Kuckucke finden sich in den indischen Veden ca. 2000 v. Chr.: kommentiert wird in diesen Schriften das Verhalten des Indischen Koels (Eudynamys scolopaceus), der als ein Vogel bezeichnet wird, der von anderen aufgezogen wird. Weitere Details werden nicht angegeben.[2] Erst um etwa 375 n. Chr. wird in einer weiteren Schrift aus diesem Kulturraum festgehalten, dass diese Art bei Krähen herangezogen wird. Diese werden auch heute als die häufigsten Wirtsvögel eingestuft.[2] Griechische Naturphilosophen haben bereits im 4. Jahrhundert v. Chr. den Brutparasitismus des in Eurasien verbreiteten Kuckucks kommentiert.[3] Die nächste Erwähnung einer brutschmarotzenden Art erfolgte durch Jahangir, einen Herrscher des Mogulreiches (1605–1627), der festhielt, dass Clamator jacobinus Timalien als Wirtsvögel nutzte. Erst 1802 wurde Brutparasitismus erstmals für eine Vogelart beschrieben, die nicht zu der Familie der Kuckucke gehörte: Félix de Azara, einer der bedeutendsten spanischen Südamerikaforscher, hielt in diesem Jahre fest, dass der Glanzkuhstärling, der zu den Kuhstärlingen gehört, in Paraguay und Argentinien ein Brutschmarotzer sei.[4]
1806 hielt der französische Ornithologe François Levaillant fest, dass weitere Arten der Kuckucke, nämlich Cuculus clamosus, Cuculus gularis sowie der Goldkuckuck, Brutschmarotzer sind.[5] Alfred Brehm führte 1853 für den Häherkuckuck erste Belege an, dass es sich hier um einen Brutschmarotzer handele, und 1879 wurde dies auch für den Fratzenkuckuck berichtet.[5]
Die Einordnung weiterer Arten als Brutschmarotzer setzte sich im 20. Jahrhundert fort. Der Streifenkuckuck wurde 1909, der Pfauenkuckuck 1914 als Brutschmarotzer eingeordnet. Für die Gattung Pachycoccyx wurde dies 1936 festgestellt, der britische Ornithologe Reginald Ernest Moreau wies 1939 darauf hin, dass es ausreichend Hinweise gäbe, auch die Gattung Cercococcyx als Brutschmarotzer einzustufen. Für die meisten Arten dieser Gattung ist jedoch noch unklar, welches die typischen Wirtsvögel sind. Dagegen kennt man die Wirtsvögel des Fasanenkuckucks, hat bislang aber nicht beobachtet, ob er andere Nestlinge und Eier nach dem Schlupf aus dem Nest entfernt.[6]
Als obligat brutschmarotzende Arten werden solche Vogelarten bezeichnet, die niemals Jungvögel selber heranziehen, sondern ihre Eier grundsätzlich in fremde Gelege legen.
Die detaillierte Untersuchung von Verhaltensmerkmalen bei brutschmarotzenden Kuckuckarten begann im 20. Jahrhundert. Edgar Chance untersuchte zwischen 1918 und 1925 in einer sorgfältig durchgeführten Feldstudie das Verhalten einzelner Kuckucksweibchen. Er konnte nachweisen, dass Kuckucke bevorzugt Nester einer Wirtsvogelart aufsuchen, dass sie die Nester ihres Wirtsvogels zuvor beobachten und dass die Eiablage innerhalb weniger Sekunden direkt in das Nest des Wirtsvogels stattfindet. Da man immer wieder Kuckucksweibchen mit einem Ei im Schnabel beobachtete, hatte man es zuvor für möglich gehalten, dass der Kuckuck am Boden sitzend das Ei legt, dieses dann in den Schnabel nimmt und in das Nest des Wirtsvogels legt. Den gesamten Vorgang der Eiablage konnte er 1921 sogar filmen.[7][8] Die Ergebnisse der Untersuchungen von Chance sind durch eine Reihe ähnlicher Feldstudien bestätigt. In der Summe sind es die folgenden Anpassungsleistungen, die einen Brutparasitismus erlauben:
Für die brutschmarotzenden Arten innerhalb der Unterfamilie der Altweltkuckucke gilt, dass sie als Wirtsvögel meist solche wählen, die kleiner sind als sie selbst. Meist handelt es sich um insektenfressende Arten geringer Größe wie beispielsweise Timalien oder Würger.[5] Bei den meisten Arten legt das Weibchen nur ein Ei pro Wirtsnest und der frisch geschlüpfte Jüngling entfernt aus dem Nest die Eier oder die anderen Jungvögel und wird dann alleine von den Wirtsvögeln hochgezogen. Ausnahme sind Eudynamys scolopaceus und der Fratzenkuckuck. Beide sind Brutschmarotzer von Krähen in gleicher Größe. N. B. Davies spekuliert deshalb, ob nicht möglicherweise die frischgeschlüpften Nestlinge dieser beiden Arten gleichfalls versuchen, die anderen Nestlinge sowie die noch nicht geschlüpften Eier zu entfernen, aber dann schließlich aufgeben, weil diese zu groß dafür sind. Allerdings zeigen auch die brutschmarotzenden Arten der Gattung Clamator dieses Verhalten nicht und versuchen es nach bisheriger Erkenntnis auch nicht.[9] Der zu den Clamator-Arten gehörende Häherkuckuck parasitiert mit Elster, Aaskrähe und Schildrabe sogar Arten, die deutlich größer sind als er. Obwohl es vorkommt, dass Nestlinge dieser Brutschmarotzer gemeinsam mit den Nestlingen ihrer Wirtsvögel heranwachsen, sind sie häufig durchsetzungsfähiger, was das Erbetteln von Futter betrifft. Nestlinge der Wirtsvögel verhungern häufig oder werden von den artfremden Nestlingen zerdrückt.[9] So werden nach einigen Untersuchungen in einem von Häherkuckucken parasitierten Nest durchschnittlich nur 0,6 Elsterjungen flügge, während in einem nicht parasitierten Nest durchschnittlich 3,5 Elstern ausfliegen.[10]
Einige der brutschmarotzenden Kuckucke legen Eier, die in der Färbung den Eiern der Wirtsvögel gleichen. Dies ist besonders ausgeprägt bei dem in Mitteleuropa vorkommenden Kuckuck. Weibchen sind auf einzelne Wirtsvogelarten spezialisiert und In Färbung und Musterung gleichen die Kuckuckseier dem Gelege sehr gut. Wie es dem Kuckuckweibchen möglich ist, die gelegten Eier auf das Gelege abzustimmen, wurde im Fall der bläulichen Eier geklärt: Die Weibchen besitzen auf ihren W-Geschlechtschromosomen (wie bei anderen Vögeln besitzen Weibchen ZW-Chromosomen, Männchen ZZ-Chromosomen) sowohl die Präferenz für eine bestimmte Wirtsvogelart (z. B. den Gartenrotschwanz mit bläulichem Gelege) als auch für die Färbung (bläulich) und Musterung (uniform) des Eies.[11] Diese starke Anpassung gilt jedoch nicht für alle brutschmarotzenden Kuckucke, bei zahlreichen Arten weicht das Kuckucksei in Größe und Färbung stark von dem der Wirtsvögel ab.[9]
Da alle Altweltkuckucke (Cuculinae) und nur drei der neuweltlichen Erdkuckucke obligate Brutschmarotzer sind, argumentiert N. B. Davies, dass sich diese Fortpflanzungsart entwicklungsgeschichtlich zwei Mal in dieser Familie entwickelte. Da es noch andere ungewöhnliche Formen der Jungvögelaufzucht innerhalb der Kuckucke gibt, argumentiert er weiter, dass diese Familie in besonderer Weise für die Entwicklung von Brutparasitismus prädestiniert ist.
Eine Vorform des Brutparasitismus findet sich bei den Arten der Gattung der Madenkuckucke. Zu ihnen gehört neben den Anis auch der südamerikanischen Guirakuckuck. Alle Arten dieser Unterfamilie ziehen ihre Jungvögel in einem Gemeinschaftsnest groß. Dabei kommt es zu einer heftigen Konkurrenz der Elternvögel.[12] Während der Fortpflanzungszeit bilden Guirakuckucke kleine Trupps, die zwischen zwei und 18 Individuen umfassen können, die Regel sind jedoch sechs bis acht Individuen.[13] Die Weibchen des Trupps legen ihre Eier in ein Gemeinschaftsnest, die Zahl der Eier ist umso höher, je mehr Weibchen zu einem Trupp gehören. Durchschnittlich geht etwa die Hälfte der Eier dieser Gemeinschaftsgelege verloren. Dieser Verlust von Eiern wird von den Guirakuckucken durchaus gezielt herbeigeführt: Adulte Guirakuckucke nehmen einzelne Eier in den Schnabel und werfen dieses direkt aus dem Nest oder nehmen ein Ei in den Schnabel, entfernen sich einige Meter vom Nest und lassen es dort fallen. Dieses Verhalten ist vor allem am Beginn der Eiablage zu beobachten, kann jedoch auch dann vorkommen, wenn die Eier bereits angebrütet sind. Es gibt Indizien, dass dieses Verhalten vor allem bei Weibchen auftritt, die noch nicht mit der Eiablage begonnen haben. Grundsätzlich variieren die Eier eines Weibchens so stark in Größe, Form, Farbe und Muster voneinander, dass es nicht in der Lage ist, seine eigenen Eier innerhalb eines Geleges zu identifizieren.[13] Nestlinge werden von Mitgliedern des Trupps gelegentlich auch aus dem Nest entfernt oder dort sogar getötet. Dies geschieht meist in den ersten Tagen, nachdem die Nestlinge geschlüpft sind. Dieser Infantizid führt dazu, dass gelegentlich das Nest von dem Trupp aufgegeben wird. Nach einzelnen Untersuchungen beträgt der Prozentsatz der Nester, bei denen es zu einem vollständigen oder teilweisen Infantizid kommt, 69 Prozent.[13]
Guirakuckucke legen als sogenannte fakultative Brutschmarotzer gelegentlich auch Eier in die Nester von Vögeln wie dem Glattschnabelani, Schopfkarakara, Chimangokarakara, Bandpflanzenmäher und Bronzekiebitz.[13]
Es gibt 28 Gattungen und 136 Arten in 6 Unterfamilien[14]
Die Kuckucke (Cuculidae) sind die einzige Familie in der Ordnung der Kuckucksvögel (Cuculiformes). Sie enthält etwa 140 Arten, von denen mehr als 50 obligate Brutschmarotzer sind, die ihre Jungvögel nicht selber heranziehen. Sie sind dabei auf einzelne Wirtsvogelarten spezialisiert und zeigen mitunter sehr starke Anpassungen an diese Arten.
Mit dem Kuckuck und dem Häherkuckuck sind zwei Arten der Kuckucke in Europa vertreten. Die meisten Arten dieser Familie leben in Afrika, Asien und Australien. Die meisten von ihnen sind Baumbewohner.
Ang mga cuckoo ay isang pamilya ng mga ibong kilala bilang Cuculidae. Mayroon silang maliliit na mahahabang mga buntot, kulay kayumanggi, at maikling tukang na nakabaluktot paibaba. Matatagpuan ang mga cuckoo sa halos karamihan sa mga bahagi ng mundo, partikular na sa mga kagubatan. May ilang mga uri ng mga ito ang nangingitlog sa mga pugad ng ibang mga ibon para sa pangangalaga at pagpapakain ng mga sisiw. Hinango ang pangalan nitong cuckoo sa Ingles mula sa pagtawag na pangpagtatalik ng lalaking cuckoo.[1]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Ibon ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang mga cuckoo ay isang pamilya ng mga ibong kilala bilang Cuculidae. Mayroon silang maliliit na mahahabang mga buntot, kulay kayumanggi, at maikling tukang na nakabaluktot paibaba. Matatagpuan ang mga cuckoo sa halos karamihan sa mga bahagi ng mundo, partikular na sa mga kagubatan. May ilang mga uri ng mga ito ang nangingitlog sa mga pugad ng ibang mga ibon para sa pangangalaga at pagpapakain ng mga sisiw. Hinango ang pangalan nitong cuckoo sa Ingles mula sa pagtawag na pangpagtatalik ng lalaking cuckoo.
Dô-giŏng (杜鵑) sê siŏh cṳ̄ng cēu.
Incuing atawa siit incuing nyaéta kulawarga manuk Cuculidae nu kaasup kana ordo Cuculiformes.
Incuing atawa siit incuing nyaéta kulawarga manuk Cuculidae nu kaasup kana ordo Cuculiformes.
Kekeo ni ndege wadogo hadi wakubwa kiasi wa nusufamilia Cuculinae katika familia Cuculidae. Wana mkia mrefu na mabawa marefu na membamba. Miguu yao ina vidole viwili vikabilivyo mbele na viwili vikabilivyo nyuma. Rangi zao kuu ni nyeusi, nyeupe na rangi ya kijivi, pengine rangi ya majani na ya manjano. Kekeo hula wadudu, mabuu ya wadudu na matunda, na spishi kubwa hula wanyama wadogo pia.
Kekeo hawajengi tago lao lenyewe lakini hutaga mayai yao katika matago ya ndege wengine, yai moja katika kila tago baada ya kutoa yai moja la mwenye tago (udusio wa kiota, Kiing. brood parasitism). Kwa kawaida mayai ya kekeo yafanana na yale ya mwenye tago. Mara nyingi ndani ya domo la makinda yao ni sawasawa na ile ya makinda ya mwenyewe, pengine wanafanana kabisa, lakini kinda la kekeo ni takriban kila mara mkubwa zaidi. Akitoka yai ayasukuma mayai au makinda ya mwenyewe nje ya tago. Mwenye tago aendelea kumpa kinda la kekeo chakula.
Kekeo didariki
Kekeo kijani
Kekeo shaba
Kekeo madoa
Kekeo rangi-mbili
Kekeo michirizi-myeusi
Kekeo wa Ulaya
Kekeo mweusi
Kekeo kijivu
Kekeo mdogo
Kekeo wa Madagaska
Kekeo kidari-chekundu
Kekeo domo-nene
Moluccan cuckoo
Chestnut-breasted cuckoo
Fan-tailed cuckoo
Plaintive cuckoo
Pallid cuckoo
Grey-bellied cuckoo
Rusty-breasted cuckoo
Banded bay cuckoo
Brush cuckoo
Horsfield's bronze cuckoo
Shining bronze cuckoo
Asian emerald cuckoo
Long-billed cuckoo
White-eared bronze cuckoo
Little bronze cuckoo
Black-eared cuckoo
Gould's bronze cuckoo
Violet cuckoo
Chestnut-winged cuckoo
Sunda cuckoo
Indian cuckoo
Himalayan cuckoo
Oriental cuckoo
Pacific koel
Asian koel
Dark hawk-cuckoo
Malaysian hawk-cuckoo
Rufous hawk-cuckoo
Hodgson's hawk-cuckoo
Philippine hawk-cuckoo
Large hawk-cuckoo
Moustached hawk-cuckoo
Common hawk-cuckoo
Channel-billed cuckoo
Fork-tailed drongo-cuckoo
Square-tailed drongo-cuckoo
Philippine drongo-cuckoo
Kekeo ni ndege wadogo hadi wakubwa kiasi wa nusufamilia Cuculinae katika familia Cuculidae. Wana mkia mrefu na mabawa marefu na membamba. Miguu yao ina vidole viwili vikabilivyo mbele na viwili vikabilivyo nyuma. Rangi zao kuu ni nyeusi, nyeupe na rangi ya kijivi, pengine rangi ya majani na ya manjano. Kekeo hula wadudu, mabuu ya wadudu na matunda, na spishi kubwa hula wanyama wadogo pia.
Kekeo hawajengi tago lao lenyewe lakini hutaga mayai yao katika matago ya ndege wengine, yai moja katika kila tago baada ya kutoa yai moja la mwenye tago (udusio wa kiota, Kiing. brood parasitism). Kwa kawaida mayai ya kekeo yafanana na yale ya mwenye tago. Mara nyingi ndani ya domo la makinda yao ni sawasawa na ile ya makinda ya mwenyewe, pengine wanafanana kabisa, lakini kinda la kekeo ni takriban kila mara mkubwa zaidi. Akitoka yai ayasukuma mayai au makinda ya mwenyewe nje ya tago. Mwenye tago aendelea kumpa kinda la kekeo chakula.
De koekoekfûgels, koekútfûgels, koekoeken of koekuten (Latynske namme: Cuculidae) foarmje in famylje fan 'e klasse fan 'e fûgels (Aves), de ûnderklasse fan 'e moderne fûgels (Neornithes), de tuskenklasse fan 'e nijkakigen (Neognathae), it boppeskift fan 'e nije fûgels (Neoaves), de noch rangleaze groep fan 'e trapfoarmigen (Otidimorphae) en it skift fan 'e koekoekeftigen (Cuculiformes). Ta dizze famylje heart û.m. de gewoane koekoek (Cucules canoris), mar ek de rinkoekoeken, malkoha's en anys. De koekoekfûgels falle útinoar yn seis ûnderfamyljes mei yn totaal 149 ferskillende soarten. Fan alle koekoekfûgels bedriuwe inkeld de briedparasitêre koekoeken (Cuculinae) nêstparasitisme, wêrby't se harren jong grutbringe litte troch fûgels fan oare soarten troch harren aai temûk yn it nêst fan dy fûgels te lizzen en it al oanwêzige aai fuort te smiten.
Koekoekfûgels binne oer it algemien middelgrutte, ranke fûgels mei in lange sturt, in kromme snabel en puntige wjukken. Se komme yn alle waarme en tuskenbeiden streken fan 'e wrâld foar, en binne sadwaande lânseigen yn alle wrâlddielen útsein Antarktika. De mearderheid fan 'e soarten libbet lykwols yn 'e tropen. Guon soarten binne trekfûgels. Koekoekfûgels frette ynsekten, larven en in grut ferskaat oan oar lyts dierte, mar dêrnjonken ek wol fruchten. Se libje oer it algemien yn 'e beammen, mar guon soarten, lykas de rinkoekoeken, libje op 'e grûn. De bekendste soarte is de gewoane koekoek (Cuculus canoris), dy't ek yn Fryslân foarkomt. Yn Jeropa libbet fierders ek noch de boskkoekoek (Cucules optatus), mar dy syn ferspriedingsgebiet is beheind ta East-Jeropa fan Wyt-Ruslân ôf nei it easten ta oant yn Aazje. Fossilen fan koekoekfûgels binne bekend fanôf it let Eoseen yn sawol Jeropa as Noard-Amearika.
Koekoeken steane yn 'e Westerske wrâld benammentlik bekend om harren rop ("koekoek!"), dy't oanlieding jûn hat ta û.m. de ûntwikkeling fan 'e koekoeksklok, en om harren nêstparasitisme, wêrby't se harren jongen troch oarsoartige fûgels grutbringe litte (eat dat trouwens de measte koekoeksoarten net dogge). Fierders hat de rinkoekoek model stien foar it tekenfilmfiguer Roadrunner, en is de koekoek yn 'e Grykske mytology hillich yn 'e ferearing fan Heara, de goadinne fan it houlik, en yn it hindoeïsme yn 'e ferearing fan Kamadeva, de god fan begearte en langstme. Yn 'e Angelsaksyske lannen stiet de koekoek foar oerhoer, benammen yn it neidiel fan 'e manlike houlikspartner (cuckoldry), wylst er yn Japan it symboal is foar ûnbeäntwurde leafde.
(Soms wurde de spoarkoekoeken (Centropodinae) en/of de anys (Crotophaginae) as aparte taksonomyske famyljes beskôge, dy't dan de Centropodidae, resp. de Crotophagidae neamd wurde.)
De koekoekfûgels, koekútfûgels, koekoeken of koekuten (Latynske namme: Cuculidae) foarmje in famylje fan 'e klasse fan 'e fûgels (Aves), de ûnderklasse fan 'e moderne fûgels (Neornithes), de tuskenklasse fan 'e nijkakigen (Neognathae), it boppeskift fan 'e nije fûgels (Neoaves), de noch rangleaze groep fan 'e trapfoarmigen (Otidimorphae) en it skift fan 'e koekoekeftigen (Cuculiformes). Ta dizze famylje heart û.m. de gewoane koekoek (Cucules canoris), mar ek de rinkoekoeken, malkoha's en anys. De koekoekfûgels falle útinoar yn seis ûnderfamyljes mei yn totaal 149 ferskillende soarten. Fan alle koekoekfûgels bedriuwe inkeld de briedparasitêre koekoeken (Cuculinae) nêstparasitisme, wêrby't se harren jong grutbringe litte troch fûgels fan oare soarten troch harren aai temûk yn it nêst fan dy fûgels te lizzen en it al oanwêzige aai fuort te smiten.
Tekst üüb Öömrang Kukütjen (Cuculidae) san det iansagst fögelfamile uun det kategorii faan a kukütjfögler (Cuculiformes). Diar jaft at sowat 140 slacher faan, an auer 50 slacher lei hör ai uun en frääm nääst.
Kukütjen (Cuculidae) san det iansagst fögelfamile uun det kategorii faan a kukütjfögler (Cuculiformes). Diar jaft at sowat 140 slacher faan, an auer 50 slacher lei hör ai uun en frääm nääst.
Гаккук[1], гакк-гукк[2] кæнæ уасæгой[3], дыгуронау гаккок[1], гугук[1] (лат. Cuculidae) у чысыл мæргъты бинонтæ.
Кукку́к йышшисем, е кукку́ксем (лат. Cuculidae) — куккук евĕрлĕ вĕçен кайăксен отрядне кĕрекен çерçи евĕрлисене çывăх йыш. Йышра чи палли — ахаль куккук.
Куккук евĕрлисем - вăрăм та шĕвĕр çунатлă, вăрăм хӳреллĕ, сарлака çăварлă та ула-чăла кайăксем. Пурнăçĕ вĕсен йывăç çинче иртет, çĕр çине сайра анать, утса çӳреме те кăмăлласа каймасть. Куккуксем тĕрлĕ хурт-кăпшанкă питĕ нумай пĕтереççĕ, вăрмана пысăк усă кӳреççĕ. Пирĕн тăрăхри куккуксем çăмартисене ытти кайăксен йăвисене тăваççĕ. Чăваш Республикин вăрманĕсенче 2 тĕслĕ куккук пурăнать.
Кукку́к йышшисем, е кукку́ксем (лат. Cuculidae) — куккук евĕрлĕ вĕçен кайăксен отрядне кĕрекен çерçи евĕрлисене çывăх йыш. Йышра чи палли — ахаль куккук.
КӀыгуугу лъэпкъыр (лат-бз. Cuculidae) — мыбы къызэщӀеубыдэ зи инагъкӀэ курыт къуалэбзухэр.
ТеплъэкӀэ нэм зыкъыщӀадзэкъым, хъухэмрэ анэхэмрэ зэхэгъэкӀыгъуейщ, лъэпхъуамбэ плӀырыплӀхэщ, тӀурытӀу зэпэщӀэхауэ, я пэр мащӀэу гъэшауэ, жабгъуэхэщ.
КӀыгуугу лъэпкъым иӀэщ зи шырхэр езыр-езыру къизышыжхэри, езыр гъуэлъхьэж пэтми хамэ абгъуэхэми джэдыкӀэ щэхуу якӀэщӀэзылъхьэхэри, е къанэ щымыӀэу зи быныр нэгъуэщӀ къуалэбзухэм къырезыгъэш, езыгъэпӀ лӀэужьыгъуэхэри.
Лъэпкъым къызэщӀиубыдэ къуалэбзу псоми я Ӏусым псэущхьэ нэмыщӀ хэхьэкъым: гъудэбадзэ, абыхэм я хупсхэр. Ар къыщагъуэт жыгыщхьэхэм, чыцэ къудамэхэм, щӀыгум щылъыхъуэр зэзэмызэ дыдэщ.
КӀыгуугухэр лӀэужьыгъуи 130-рэ мэхъу, лъэпкъы къуэдзиху, ахэр:
Лъэпкъ къуэдзэ Cuculinae
Лъэпкъ къуэдзэ Phaenicophaeinae
Лъэпкъ къуэдзэ Centropodinae
Лъэпкъ къуэдзэ Coccyzinae
Лъэпкъ къуэдзэ Crotophaginae
Лъэпкъ къуэдзэ Neomorphinae
Кәкүк (рус. Куку́шковые, Куку́шки лат. Cuculidae)— ҡанат-ҡойроғо оҙон, күкһел һыртлы, сыбар бауырлы урман ҡошо.
Кәкүк һымаҡтар ғаиләһенә ҡарай, турғай һымаҡтар ғаиләһенә яҡын. Иң киң таралған төрө ябай кәкүк. Йомортҡаһын үҙе баҫмай, сит ояға һала, балаһын ҡарамай. Саҡырған ваҡытта ҡанаттарын аҫҡа төшөрөп, ҡойроғон күтәрә бирә.Башы, һырты, түшенең өҫкө өлөшө күкһел һоро,ҡанаттары һәм ҡойроғо ҡара - көрән. Ҡойроғонда аҡ төртөктәр бар. Түшенең аҫҡы өлөшө, ҡорһағы ҡара - һоро тоташ арҡыры һыҙыҡлы аҡ. Һаңғырау кәкүктән ҡойроғондағы аҡ төртөктәре менән айырыла.Тауышы яңғырауыҡлы:"кәк-күк, кәк-күк" йәки "кли-кли-кли". Улар урмандарҙа йәшәй, тик ҡайһы бер төрҙәре генә асыҡ урындарҙы үҙ итә. Күпселек төрҙәр бөжәктәр менән туҡлана, шул иҫәптән башҡа ҡоштар үҙ итмәгән йөнлө ҡарышлауыҡтар менән. Күсмә ҡош. Киң таралған.
Төрҙәре буйынса кәкүктәр бер береһенән айырыла. Тик барыһының да кәүҙә төҙөлөштәре тар, һәм ҡойроҡ остары оҙон, аяҡтары көслө.
Башҡортостан Республикаһында таралған төрҙәре
Кәкүк тураһында башҡорт халҡы бик күп ауыҙ-тел ижады булдырған. Иң күбе әкиәттәр. Щулай уҡ йырҙар ҙа байтаҡ. Йомаҡтар, мәҡәлдәр бар. Ырымдар ҙа етерлек. Кәкүктән шомланып ҡурҡҡан кешеләр ҙә бар. Уның ҡысҡырыуын, ғүмерҙе билдәләй тигән хөрәфәт тә йәшәп килә.
Башҡорт халыҡ йыры «Кәкүк».
Кәкүк (рус. Куку́шковые, Куку́шки лат. Cuculidae)— ҡанат-ҡойроғо оҙон, күкһел һыртлы, сыбар бауырлы урман ҡошо.
कोइली एक मिठो बोली भएको पंक्षी हो। यिनी हरु अन्य आगन्तुक चराहरु संगै गृष्म ऋतुमा नै नेपाल को विभिन्न जंगलहरुमा भित्रिएका हुन्छन। बसन्त ऋतुको आगमनसँगै कोइली मिठो स्वर "कुहु" "कुहु" सुनिन थाल्छ। चरा विषेशङ्य का अनुसार भाले कोइली ले पोथी लाई आकर्षित गर्न कराउने गर्दछ। पोथी कोइलीलाई कादम्बरी भनिन्छ। मध्यरातको सन्नाटामा काठमाडौंमा कुहुकुहु भनी कराउने भाले कोइली (एसियन कोयल) का कारण धेरै जसो लाई कोइली कालो रंग को मात्र हुन्छ भन्ने भ्रम रहेको छ| तर यी विविध रंग का पाइन्छन।
नेपाल मा १९ प्रजाति का कोइली पाइन्छन। यी मध्ये १५ प्रजातिले गुँड बनाउँदैनन्। यहाँ पाइने कोइली लाई मूलत तीन प्रकारले चिनिन्छ- कुहुकुहु, काफल पाक्यो र कुक्कु कोइली । कोइलीले अरु चराका गुँडमा फुल पार्छन् र बच्चा हुर्काउने कठिन कार्य अरुलाई नै थोपर्छन। 'काफल पाक्यो भनी बोल्ने कोइलीले बच्चा हुर्काउन चिबे चरालाई रोज्छ भने कुहुकुहु भनी बोल्ने कालो रंगको कोइलीले कागलाई रोजेको हुन्छ। काग नभएको मौका पारेर कोइली कागको गुँडमा फुल पारेर छोड्छ। कागलाई यो कुरा थाह नभएका कारण कागले आफ्नो फुलहरू सँगै कोइलीको फुललाई पनि ओथारो बसेर तताउँछ। फेरी काग आफ्नो फुलहरू सँगै कोइलीका फुलहरूलाई कोरलेर बचेराहरू निकाल्छ। काग आफ्ना चल्लाहरूसँगै कोइलीका चल्लाहरूलाई चारो पानी दिएर पालन पोषण गर्छ। तर चल्लाहरू ठूला भएमा कागको बच्चा कागसँग जाने र कोइलीका बचेराहरू कोइली तिर नै गएर मिसिन पुग्छन्।
ग्रीष्मकालिन अवधिमा आगन्तुक चराका प्रजातिमध्ये जुरे कोइली लामो दूरी पार गरेर यहाँका जंगल आईपुग्छन्। यहाँ आइपुग्ने केही जुरे कोइली अफ्रिकी महादेशबाट लगभग ५ हजार किलोमिटर दूरीको जोखिमपूर्ण यात्रा तय गरेर आउने गरेको पाईएको छ।
कोइली एक मिठो बोली भएको पंक्षी हो। यिनी हरु अन्य आगन्तुक चराहरु संगै गृष्म ऋतुमा नै नेपाल को विभिन्न जंगलहरुमा भित्रिएका हुन्छन। बसन्त ऋतुको आगमनसँगै कोइली मिठो स्वर "कुहु" "कुहु" सुनिन थाल्छ। चरा विषेशङ्य का अनुसार भाले कोइली ले पोथी लाई आकर्षित गर्न कराउने गर्दछ। पोथी कोइलीलाई कादम्बरी भनिन्छ। मध्यरातको सन्नाटामा काठमाडौंमा कुहुकुहु भनी कराउने भाले कोइली (एसियन कोयल) का कारण धेरै जसो लाई कोइली कालो रंग को मात्र हुन्छ भन्ने भ्रम रहेको छ| तर यी विविध रंग का पाइन्छन।
नेपाल मा १९ प्रजाति का कोइली पाइन्छन। यी मध्ये १५ प्रजातिले गुँड बनाउँदैनन्। यहाँ पाइने कोइली लाई मूलत तीन प्रकारले चिनिन्छ- कुहुकुहु, काफल पाक्यो र कुक्कु कोइली । कोइलीले अरु चराका गुँडमा फुल पार्छन् र बच्चा हुर्काउने कठिन कार्य अरुलाई नै थोपर्छन। 'काफल पाक्यो भनी बोल्ने कोइलीले बच्चा हुर्काउन चिबे चरालाई रोज्छ भने कुहुकुहु भनी बोल्ने कालो रंगको कोइलीले कागलाई रोजेको हुन्छ। काग नभएको मौका पारेर कोइली कागको गुँडमा फुल पारेर छोड्छ। कागलाई यो कुरा थाह नभएका कारण कागले आफ्नो फुलहरू सँगै कोइलीको फुललाई पनि ओथारो बसेर तताउँछ। फेरी काग आफ्नो फुलहरू सँगै कोइलीका फुलहरूलाई कोरलेर बचेराहरू निकाल्छ। काग आफ्ना चल्लाहरूसँगै कोइलीका चल्लाहरूलाई चारो पानी दिएर पालन पोषण गर्छ। तर चल्लाहरू ठूला भएमा कागको बच्चा कागसँग जाने र कोइलीका बचेराहरू कोइली तिर नै गएर मिसिन पुग्छन्।
ग्रीष्मकालिन अवधिमा आगन्तुक चराका प्रजातिमध्ये जुरे कोइली लामो दूरी पार गरेर यहाँका जंगल आईपुग्छन्। यहाँ आइपुग्ने केही जुरे कोइली अफ्रिकी महादेशबाट लगभग ५ हजार किलोमिटर दूरीको जोखिमपूर्ण यात्रा तय गरेर आउने गरेको पाईएको छ।
कोयल या कोकिल 'कुक्कू कुल' का पक्षी है, जिसका वैज्ञानिक नाम 'यूडाइनेमिस स्कोलोपेकस' है। नर कोयल नीलापन लिए काला होता है, तो मादा तीतर की तरह धब्बेदार चितकबरी होती है। नर कोयल ही गाता है। उसकी आंखें लाल व पंख पीछे की ओर लंबे होते हैं। नीड़ परजीविता इस कुल के पक्षियों की विशेष नेमत है यानि ये अपना घोसला नहीं बनाती। ये दूसरे पक्षियों विशेषकर कौओं के घोंसले के अंडों को गिरा कर अपना अंडा उसमें रख देती है।
कोयल या कोकिल 'कुक्कू कुल' का पक्षी है, जिसका वैज्ञानिक नाम 'यूडाइनेमिस स्कोलोपेकस' है। नर कोयल नीलापन लिए काला होता है, तो मादा तीतर की तरह धब्बेदार चितकबरी होती है। नर कोयल ही गाता है। उसकी आंखें लाल व पंख पीछे की ओर लंबे होते हैं। नीड़ परजीविता इस कुल के पक्षियों की विशेष नेमत है यानि ये अपना घोसला नहीं बनाती। ये दूसरे पक्षियों विशेषकर कौओं के घोंसले के अंडों को गिरा कर अपना अंडा उसमें रख देती है।
குயில் (cuckoos) என்பது குகுலிடே (Cuculidae) பறவைகளின் ஒரு குடும்பமாகும். இது குகுலிபோமமிஸ் (Cuculiformes) வரிசையில் உள்ள தனி தொகுதியாகும்.[1][2][3] குயில் குடும்பம் பொது அல்லது ஐரோப்பியக் குயில், தெரு ஓட்டக்காரன், குயில்கள், பூங்குயில்கள், கோவுவா, குக்குகல், அனி ஆகியவற்றை உட்கொண்டுள்ளது.
குயில் (cuckoos) என்பது குகுலிடே (Cuculidae) பறவைகளின் ஒரு குடும்பமாகும். இது குகுலிபோமமிஸ் (Cuculiformes) வரிசையில் உள்ள தனி தொகுதியாகும். குயில் குடும்பம் பொது அல்லது ஐரோப்பியக் குயில், தெரு ஓட்டக்காரன், குயில்கள், பூங்குயில்கள், கோவுவா, குக்குகல், அனி ஆகியவற்றை உட்கொண்டுள்ளது.
ಕೋಗಿಲೆ ಕುಕುಲಿಡೆ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿರುವ ಒಂದು ಪಕ್ಷಿ. ಕೋಗಿಲೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಗೆಯ ಗೂಡಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆ ಇಡುತ್ತದೆ. ಅದು ಬೆಳೆದಂತೆ ತನ್ನ ಕಂಠದಿಂದ ಹಾಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದಾಗ ಅದರ ನಿಜ ಸ್ವರೂಪ ಕಾಗೆಗೆ ತಿಳಿದು ಅದನ್ನು ತನ್ನ ಗೂಡಿನಿಂದ ಹೊರ ತಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಕೋಗಿಲೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದ ತೆಳು ಪಕ್ಷಿಗಳು. ಕೆಲವು ಜಾತಿಗಳು ವಲಸೆ ಇವೆ. ಕೋಗಿಲೆಗಳು ಆಹಾರವಾಗಿ ಕೀಟಗಳನ್ನು, ಕ್ರಿಮಿಕೀಟಗಳ ಮರಿಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ವಿವಿಧ ಇತರ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಜೊತೆಗೆ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಮಾನವ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಕೋಗಿಲೆಗಳು ಪಾತ್ರವು ಪವಿತ್ರ ಗ್ರೀಕ್ ಪುರಾಣದ ದೇವತೆ ಹೇರಾ ಆಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ.
ಕೋಗಿಲೆ ಕುಕುಲಿಡೆ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿರುವ ಒಂದು ಪಕ್ಷಿ. ಕೋಗಿಲೆ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾಗೆಯ ಗೂಡಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟೆ ಇಡುತ್ತದೆ. ಅದು ಬೆಳೆದಂತೆ ತನ್ನ ಕಂಠದಿಂದ ಹಾಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿದಾಗ ಅದರ ನಿಜ ಸ್ವರೂಪ ಕಾಗೆಗೆ ತಿಳಿದು ಅದನ್ನು ತನ್ನ ಗೂಡಿನಿಂದ ಹೊರ ತಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಕೋಗಿಲೆಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದ ತೆಳು ಪಕ್ಷಿಗಳು. ಕೆಲವು ಜಾತಿಗಳು ವಲಸೆ ಇವೆ. ಕೋಗಿಲೆಗಳು ಆಹಾರವಾಗಿ ಕೀಟಗಳನ್ನು, ಕ್ರಿಮಿಕೀಟಗಳ ಮರಿಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ವಿವಿಧ ಇತರ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಜೊತೆಗೆ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತವೆ. ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಮಾನವ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಕೋಗಿಲೆಗಳು ಪಾತ್ರವು ಪವಿತ್ರ ಗ್ರೀಕ್ ಪುರಾಣದ ದೇವತೆ ಹೇರಾ ಆಗಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ.
ಕೋಗಿಲೆ ಕುಕುಲಿಡೆ ಕುಟುಂಬಗು ಸೇರಿನ ಪಕ್ಕಿ.ಅವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾದ್ ಕಕ್ಕೆದ ಗೊಡುಡ್ ತೆತ್ತಿ ದೀಪುಂಡ್.ಅವು ಬುಳೆಯಿಲೆಕ ಅಯ್ತ ಕಂಟಡ್ ಬುಲ್ಪರ ಶುರು ಮಲ್ಪುನಗ ಅಯ್ತ ನಿಜ ಸ್ಡರುಪ ಕಕ್ಕೆಗ್ ಗೊತ್ತಾದ್ ಅವು ಅಯ್ನ ಅಯ್ತ ಗೂಡ್ದು ಪಿದಾಯಿ ಪಾಡುಂಡು.
ಕೋಗಿಲೆಲು ಸಾಮಾನ್ಯಾವಾದು ಮದ್ಯಮ ಗಾತ್ರೋದ ತೆಲ್ಪು ಪಕ್ಕಿಲು.ಅಯ್ಟ ಕೆಲವು ಜಾತಿ ವಲಸೆ ಉಲ್ಲ.ಕೋಗಿಲೆ ತೆನಸ್ ಆದ್ ಕೀಟಲೆನ್ ಕ್ರಿಮಿ ಕೀಟಕುಲ್ನ ಕಿನ್ನಿ ಲೆನು ತಿನ್ಪುಂಡು ಬೊಕ್ಕ ಬೇತೆ ಎಲ್ಯ ಪ್ರಾನಿಲೆನು ತಿನ್ಪುಂಡು. ಅಂಚೆನೆ ಫಲ ವಸ್ತುಲೆನ್ ತಿನ್ಪುಂಡು.ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಶಲುಡ್ದು ನರಮನಿ ಸಂಸ್ಕ್ರತಿಡು ಕೋಗಿಲೆದ ಪಾತ್ರೊ ಪವಿತ್ರ ಗ್ರೀಕ್ ಪುರಾಣೋಡ್ ದೇವತೆ ಹೇರಾ ಆದ್ ತೋಜಾವೊಂದೆರು.
ಕೋಗಿಲೆ ಕುಟುಂಬೊಡು ಕ್ಯಕುಲಿಫಾರ್ಮ್ಸ್ ’Asian emerald cuckoo (Chrysococcyx maculatus) ಪನ್ಪಿನ ಉಪ ಕುಟುಂಬ ಉನ್ಡು.ಯುರೋಪ್ ದೇಶೊಡು ಕೋಗಿಲೆ ಲಕದ ಪಕ್ಕಿಲೆನು ಈ ಕುಟುಂಬೊಗ್ ಸೆರ್ಪಾದೆರು.ಕೋಗಿಲೆ, ರೋಡ್ರನ್ನರ್, ಮಲ್ಕೋವಾಸ್, ಕೋವಾಸ್, ಕೊಕೊಲ್ಸಮಸ್ ಬುಕ್ಕ ಅನಿಸ್ ಪನ್ಪಿನ ಪ್ರಬೇಧದ ಉಪ ಜಾತಿಲು ಉಲ್ಲ.
ಆಣ್ ಕೋಗಿಲೆಲು ಮಿಂಚುನ ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ಆದಿಪ್ಪುಂಡು ಮಂಜೋಲು ಬಣ್ಣೋದ ಕೊಕ್ಕು ಉಪ್ಪುಂಡ್ .ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣೋದ ಕಣ್ಣ್ ಉಂಡ್. ಪೊಣ್ಣೂ ಕೋಗಿಲೆ ಕಂದು ಬಣ್ಣೊಡು ಇಪ್ಪಂಡು. ಅಯ್ತ ಮೈಟ್ ಬೊಲ್ದು ಬಣ್ಣೊದ ಯೆಲ್ಯ ಪಟ್ಟೆಲು ಇಪ್ಪುವ.
ಕೋಗಿಲೆ ಭಾರತ ಮಾತ್ರ ಅತ್ತಂದೆ ಶ್ರೀಲಂಕ,ಪಾಕಿಸ್ತಾನ,ಬಾಂಗ್ಲದೇಶ,ಮ್ಯಾನ್ಮಾರ್ ದೇಶೊಲೆಡು ತೋಜುದುಬರ್ಪ.ಈಶಾನ್ಯ ಬಾರತೊಡು ತೋಜುಬರ್ಪುನ ಕೋಗಿಲೆಲು ಬೇತೆ ಜಾಗೊಲೆನ ಕೋಗಿಲೆಡ್ದ ಗಾತ್ರೊಡು ಒಂತೆ ಮಲ್ಲ ಇಪ್ಪುವ.
ಕೋಗಿಲೆಲು ಹೆಚ್ಚಾದ್ ಕಾಡ್ ಡ್,ತೋಟೊಡ್,ಜಾಸ್ತಿ ಇರೆ ಇಪ್ಪುನ ಮರೊಟ್ ದಿಂಜಿನ ಬಯೊಲಡು ಇಪ್ಪುಂಡು ಉಂದು ಊರುಡು ಜಾಸ್ತಿ ನಗರ ಪ್ರದೇಶ ದ ಮರೊಟ್ ಜಾಸ್ತಿ ಇಪ್ಪುಂಡು.
ಕೋಗಿಲೆ ಮರರ್ದ್ ನೆಲಕ್ ಜಪ್ಪಂದಿನ ಪಕ್ಕಿ.ಚಲಿಗಾಲೊಡ್ ಅವು ಇಜ್ಜೆ ಪನ್ಪಿಲೆಕ ಶಬ್ದ ಮಲ್ಪಂದೆ ಬದ್ಕುಂಡು.ಸುಗ್ಗಿರ್ದ್ ಬೊಕ್ಕ ಅರೆಗಾಲ ದ ಸಮಯೊಡು ಬುಲ್ಪರ ಶುರು ಮಲ್ಪುಂಡು.ಅರೆಗಾಲೊಡು ಇಡಿ ಅಯ್ತ ಬುಲಿಪು ಕೆನುನೆ ಕುಶಿ.ಆಣ್ ಕೋಗಿಲೆ ಮಾತ್ರ ಶೋಕುಡು ರಾಗೊಡು ಬುಲಿಪುನು."ಕೂ... ಕೂ" ಪಂದು ಯೆಲ್ಯ ದ್ವನಿರ್ದ್ ಶುರು ಮಲ್ತ್ .ಐಡ್ ಬೊಕ್ಕ ಜೊರು ಬುಲಿಪುಂಡು.ಪೊಣ್ಣು ಕೋಗಿಲೆ ಆತು ಶೋಕ್ ಬುಲಿಪುಜಿ.
ಕೋಗಿಲೆ ಪರಾವಲಂಬಿ ಜೀವಿಲು. ಉಂದುವೆ ನೆತ್ತ ವಿಶೇಶ. ಕಿನ್ನಿ ದೀವರ ಕೋಗಿಲೆ ಯೇಪಲಾ ಗೂಡು ಕಟ್ಟುಜಿ.ಪೊಣ್ಣು ಕೋಗಿಲೆ ಕಕ್ಕೆ ದ ಗೂಡುಗು ಕಂಡ್ ದ್ ಪೋದು ತೆತ್ತಿ ದೀಪುಂಡು. ಅಂಚಾದ್ ಕೋಗಿಲೆ ಬೊಕ್ಕ ತೆತ್ತಿ ದೀಪುನ ಸಮಯೊ ಸಾದರನವಾದ್ ಒಂಜೆ ಲೆಕ ಇಪ್ಪುಂಡು. ಆಣ್ ಕೋಗಿಲೆ ಕಕ್ಕೆದ ಗೂಡುದ ಕೈತಲ್ ಬತ್ತದು,ತೆತ್ತಿ ಕಾತೊಂದಿಪ್ಪುನ ಕಕ್ಕೆಲೆಗ್ ಉಪದ್ರ ಕೊರ್ದು ಐತ ಬೆರಿಯೆ ಬರ್ಪಿಲೆಕ ಮಲ್ಪುಂಡು.ಈ ಸಮಯೊನೆ ಕಾತೊಂದಿಪ್ಪುನ ಪೊಣ್ಣು ಕೋಗಿಲೆ ಕಕ್ಕೆ ಗೂಡೂಗ್ ಪೋದು ಕಕ್ಕೆ ದ ತೆತ್ತಿನೆ ಹೋಲು ನಂಚಿನ ಐತ ಕೋಗಿಲೆ ತೆತ್ತಿನ್ ಕಕ್ಕೆದ ಗೂಡುಡ್ ದೀಪುಂಡು. ಈ ಬೇಲೆಡು ಯೆತೋ ಸರಿ ಕಕ್ಕೆ ನಡುಕು ತಿಕ್ಕದು ಸೈಪುಂಡು. ಜೋಡಿ ಕಕ್ಕೆಲು ಗೂಡುಗ ಬತ್ತಿ ಬೊಕ್ಕ ಐಕ್ ಗೊತ್ತಿಪ್ಪಂದೆ ಕೋಗಿಲೆ ದ ತೆತ್ತಿಗ್ ಲಾ ಕಾವು ಕೊರ್ದು ಕಿನ್ನಿ ಮಲ್ಪುಂಡು.ಕಿನ್ನಿ ಆಯಿ ಬೊಕ್ಕಲೈಕ್ ಗೊತ್ತಾವಂದೆ ಐಕ್ಲ ತಿನ್ಪಾವುಂಡು.
ಕೋಗಿಲೆದ ಕಿನ್ನಿಲು ಮಸ್ತು ಚಾಲ್ ಇಪ್ಪುಂಡು.ತಿದ್ಯಪ್ಪೆ ಗುಟುಕು ಕೊರ್ನಗ ಬೇಗ ಆಯ್ತ ತೆನಸ್ ದೆತೊನುಂಡು.ಅನ್ಚಾದ್ ಈ ಕೋಗಿಲೆ ಕಿನ್ನಿಲೆನ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಬೇಗ ಆಪುಂಡು.ತಿದ್ಯಪ್ಪೆ ಈ ಕಾರಣ ನಡ್ದ ,ಪಕ್ಕಿ ಗೂಡುಡು ತೆತ್ತಿ ದೀಪುನ ಸಮಯನು ತೂದು -ಅಯ್ತ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಾದು -
Cuckoos are birds in the Cuculidae /kjuːˈkjuːlɪdiː/ family, the sole taxon in the order Cuculiformes /kjuːˈkjuːlɪfɔːrmiːz/.[1][2][3] The cuckoo family includes the common or European cuckoo, roadrunners, koels, malkohas, couas, coucals, and anis. The coucals and anis are sometimes separated as distinct families, the Centropodidae and Crotophagidae, respectively. The cuckoo order Cuculiformes is one of three that make up the Otidimorphae, the other two being the turacos and the bustards. The family Cuculidae contains 150 species, which are divided into 33 genera.
The cuckoos are generally medium-sized, slender birds. Most species live in trees, though a sizeable minority are ground-dwelling. The family has a cosmopolitan distribution; the majority of species are tropical. Some species are migratory. The cuckoos feed on insects, insect larvae, and a variety of other animals, as well as fruit. Some species are brood parasites, laying their eggs in the nests of other species and giving rise to the metaphor "cuckoo's egg", but most species raise their own young.
Cuckoos have played a role in human culture for thousands of years, appearing in Greek mythology as sacred to the goddess Hera. In Europe, the cuckoo is associated with spring, and with cuckoldry, for example in Shakespeare's Love's Labour's Lost. In India, cuckoos are sacred to Kamadeva, the god of desire and longing, whereas in Japan, the cuckoo symbolises unrequited love.
Cuckoos are medium-sized birds that range in size from the little bronze cuckoo, at 17 g and 15 cm (6 in), to moderately large birds, ranging from 60–80 cm (24–31 in) in length, such as the giant coua of Madagascar, the coral-billed ground-cuckoo of Indochina, the channel-billed cuckoo, and various large Indo-Pacific coucals such as the goliath coucal of Halmahera, Timor coucal, buff-headed coucal, ivory-billed coucal, violaceous coucal, and larger forms of the pheasant coucal.[4] [5] The channel-billed cuckoo, at 630 g (1 lb 6 oz) and 63 cm (25 in) is the largest parasitic cuckoo.[6] Generally, little sexual dimorphism in size occurs, but where it exists, it can be either the male or the female that is larger. One of the most important distinguishing features of the family is the feet, which are zygodactyl, meaning that the two inner toes point forward and the two outer backward. The two basic body forms are arboreal species (such as the common cuckoo), which are slender and have short tarsi, and terrestrial species (such as the roadrunners), which are more heavy set and have long tarsi. Almost all species have long tails that are used for steering in terrestrial species and as a rudder during flight in the arboreal species. The wing shape also varies with lifestyle, with the more migratory species such as the black-billed cuckoo possessing long, narrow wings capable of strong, direct flight, and the more terrestrial and sedentary cuckoos such as the coucals and malkohas having shorter rounded wings and a more laboured, gliding flight.[6]
The subfamily Cuculinae comprises the brood-parasitic cuckoos of the Old World.[6] They tend to conform to the classic shape, with (usually) long tails, short legs, long, narrow wings, and an arboreal lifestyle. The largest species, the channel-billed cuckoo, also has the most outsized bill in the family, resembling that of a hornbill. The subfamily Phaenicophaeinae comprises the nonparasitic cuckoos of the Old World, and include the couas, malkohas, and ground cuckoos. They are more terrestrial cuckoos, with strong and often long legs and short, rounded wings. The subfamily typically has brighter plumage and brightly coloured bare skin around the eye. The coucals are another terrestrial Old World subfamily of long-tailed, long-legged, and short-winged cuckoos. They are large, heavyset birds with the largest, the greater black coucal, being around the same size as the channel-billed cuckoo. Genera of the subfamily Coccyzinae are arboreal and long-tailed, as well, with a number of large insular forms. The New World ground cuckoos are similar to the Asian ground-cuckoos in being long legged and terrestrial, and includes the long-billed roadrunner, which can reach speeds of 30 km/h when chasing prey. The final subfamily includes the atypical anis, which are the small, clumsy anis and the larger guira cuckoo. The anis have massive bills and smooth, glossy feathers.
The feathers of the cuckoos are generally soft, and often become waterlogged in heavy rain. Cuckoos often sun themselves after rain, and the anis hold their wings open in the manner of a vulture or cormorant while drying. Considerable variation in the plumage is exhibited by the family. Some species, particularly the brood parasites, have cryptic plumage, whereas others have bright and elaborate plumage. This is particularly true of the Chrysococcyx or glossy cuckoos, which have iridescent plumage. Some cuckoos have a resemblance to hawks in the genus Accipiter with barring on the underside; this apparently alarms potential hosts, allowing the female to access a host nest.[7] The young of some brood parasites are coloured so as to resemble the young of the host. For example, the Asian koels breeding in India have black offspring to resemble their crow hosts, whereas in the Australian koels the chicks are brown like their honeyeater hosts. Sexual dimorphism in plumage is uncommon in the cuckoos, being most common in the parasitic Old World species. Cuckoos have 10 primary flight feathers and 9–13 secondary flight feathers. All species have 10 tail feathers, apart from the anis, which have eight.[8]
,_cropped.jpg)
The cuckoos have a cosmopolitan distribution, ranging across all the world's continents except Antarctica. They are absent from the southwest of South America, the far north and northwest of North America, and the driest areas of the Middle East and North Africa (although they occur there as passage migrants). They generally only occur as vagrants in the oceanic islands of the Atlantic and Indian Oceans, but one species breeds on a number of Pacific islands and another is a winter migrant across much of the Pacific.[9]
The Cuculinae are the most widespread subfamily of cuckoos, and are distributed across Europe, Asia, Africa, Australia, and Oceania. Amongst the Phaenicophaeinae, the malkohas and Asian ground cuckoos are restricted to southern Asia, the couas are endemic to Madagascar, and the yellowbill is widespread across Africa. The coucals are distributed from Africa through tropical Asia south into Australia and the Solomon Islands. The remaining three subfamilies have a New World distribution, all are found in both North and South America. The Coccyzinae reach the furthest north of the three subfamilies, breeding in Canada, whereas the anis reach as far north as Florida and the typical ground cuckoos are in the Southwest United States.
For the cuckoos, suitable habitat provides a source of food (principally insects and especially caterpillars) and a place to breed; for brood parasites the need is for suitable habitat for the host species. Cuckoos occur in a wide variety of habitats. Most species occur in forests and woodland, principally in the evergreen rainforests of the tropics. Some species inhabit or are even restricted to mangrove forests; these include the little bronze cuckoo of Australia, some malkohas, coucals, and the aptly named mangrove cuckoo of the New World. In addition to forests, some species of cuckoos occupy more open environments; this can include even arid areas such as deserts in the case of the greater roadrunner or the pallid cuckoo. Temperate migratory species, such as the common cuckoo, inhabit a wide range of habitats to make maximum use of the potential brood hosts, from reed beds (where they parasitise reed warblers) to treeless moors (where they parasitise meadow pipits).
Most species of cuckoo are sedentary, but some undertake regular seasonal migrations, and others undertake partial migrations over part of their range.
Species breeding at higher latitudes migrate to warmer climates during the winter due to food availability. The long-tailed koel, which breeds in New Zealand, flies to its wintering grounds in Polynesia, Micronesia, and Melanesia, a feat described as "perhaps the most remarkable overwater migration of any land bird."[10] The yellow-billed cuckoo and black-billed cuckoo breed in North America and fly across the Caribbean Sea, a nonstop flight of 4000 km. Other long migration flights include the lesser cuckoo, which flies from Africa to India, and the common cuckoo of Europe, which flies nonstop over the Mediterranean Sea and Sahara Desert on the voyage between Europe and central Africa.[11]
Within Africa, 10 species make regular intracontinental migrations that are described as polarised; that is, they spend the nonbreeding season in the tropical centre of the continent and move north and south to breed in the more arid and open savannah and deserts.[12] This is the same as the situation in the Neotropics, where no species have this migration pattern, or tropical Asia, where a single species does. About 83% of the Australian species are partial migrants within Australia or travel to New Guinea and Indonesia after the breeding season.[13]
In some species, the migration is diurnal, as in the channel-billed cuckoo, or nocturnal, as in the yellow-billed cuckoo.
The cuckoos are, for the most part, solitary birds that seldom occur in pairs or groups. The biggest exception to this are the anis of the Americas, which have evolved cooperative breeding and other social behaviours. For the most part, the cuckoos are also diurnal as opposed to nocturnal, but many species call at night (see below). The cuckoos are also generally a shy and retiring family, more often heard than seen. The exception to this is again the anis, which are often extremely trusting towards humans and other species.
Most cuckoos are insectivorous, and in particular are specialised in eating larger insects and caterpillars, including noxious, hairy types avoided by other birds. They are unusual among birds in processing their prey prior to swallowing, rubbing it back and forth on hard objects such as branches and then crushing it with special bony plates in the back of the mouth.[14] They also take a wide range of other insects and animal prey. The lizard cuckoos of the Caribbean have, in the relative absence of birds of prey, specialised in taking lizards.[15] Larger, ground types, such as coucals and roadrunners, also feed variously on snakes, lizards, small rodents, and other birds, which they bludgeon with their strong bills. Ground species may employ different techniques to catch prey. A study of two coua species in Madagascar found that Coquerel's coua obtained prey by walking and gleaning on the forest floor, whereas the red-capped coua ran and pounced on prey. Both species also showed seasonal flexibility in prey and foraging techniques.[16]
The parasitic cuckoos are generally not recorded as participating in mixed-species feeding flocks, although some studies in eastern Australia found several species participated in the nonbreeding season, but were mobbed and unable to do so in the breeding season.[17] Ground cuckoos of the genus Neomorphus are sometimes seen feeding in association with army ant swarms, although they are not obligate ant followers, as are some antbirds.[18] The anis are ground feeders that follow cattle and other large mammals when foraging; in a similar fashion to cattle egrets, they snatch prey flushed by the cattle, so enjoy higher foraging success rates in this way.[19]
Several koels, couas, and the channel-billed cuckoo feed mainly on fruit,[20] but they are not exclusively frugivores. The parasitic koels and channel-billed cuckoo in particular consume mainly fruit when raised by frugivore hosts such as the Australasian figbird and pied currawong. Other species occasionally take fruit, as well. Couas consume fruit in the dry season when prey is harder to find.[16]
The cuckoos are an extremely diverse group of birds with regards to breeding systems.[6] Most are monogamous, but exceptions exist. The anis and the guira cuckoo lay their eggs in communal nests, which are built by all members of the group. Incubation, brooding, and territorial defence duties are shared by all members of the group. Within these species, the anis breed as groups of monogamous pairs, but the guira cuckoos are not monogamous within the group, exhibiting a polygynandrous breeding system. This group nesting behaviour is not completely cooperative; females compete and may remove others' eggs when laying theirs. Eggs are usually only ejected early in the breeding season in the anis, but can be ejected at any time by guria cuckoos.[21] Polyandry has been confirmed in the African black coucal and is suspected to occur in the other coucals, perhaps explaining the reversed sexual dimorphism in the group.[22]
Most cuckoo species, including malkohas, couas, coucals, and roadrunners, and most other American cuckoos, build their own nests, although a large minority engages in brood parasitism (see below). Most of these species nest in trees or bushes, but the coucals lay their eggs in nests on the ground or in low shrubs. Though on some occasions nonparasitic cuckoos parasitize other species, the parent still helps feed the chick.
The nests of cuckoos vary in the same way as the breeding systems. The nests of malkohas and Asian ground cuckoos are shallow platforms of twigs, but those of coucals are globular or domed nests of grasses. The New World cuckoos build saucers or bowls in the case of the New World ground cuckoos.[6]
Nonparasitic cuckoos, like most other nonpasserines, lay white eggs, but many of the parasitic species lay coloured eggs to match those of their passerine hosts.
The young of all species are altricial. Nonparasitic cuckoos leave the nest before they can fly, and some New World species have the shortest incubation periods among birds.[23]
About 56 of the Old World species and three of the New World cuckoo species (pheasant, pavonine, and striped) are brood parasites, laying their eggs in the nests of other birds[23] and giving rise to the metaphor "cuckoo's egg". These species are obligate brood parasites, meaning that they only reproduce in this fashion. The best-known example is the European common cuckoo. In addition to the above noted species, others sometimes engage in nonobligate brood parasitism, laying their eggs in the nests of members of their own species, in addition to raising their own young. Brood parasitism has even been seen in greater roadrunners, where their eggs were seen in the nests of common ravens and northern mockingbirds. The shells of the eggs of brood-parasitic cuckoos are usually thicker and stronger than those of their hosts.[24] This protects the egg if a host parent tries to damage it, and may make it resistant to cracking when dropped into a host nest.[25] Cuckoo eggshells have two distinct layers. In some nesting cuckoos, a thick, outer, chalky layer is not present on the eggs of most brood-parasitic species, with some exceptions, and the eggshells of Old World parasitic cuckoos have a thick outer layer that is different from that of nesting cuckoos.[26]
The cuckoo egg hatches earlier than the host eggs, and the cuckoo chick grows faster; in most cases, the chick evicts the eggs and/or young of the host species. The chick has no time to learn this behavior, nor does any parent stay around to teach it, so it must be an instinct passed on genetically.
One reason for the cuckoo egg's hatching sooner is that, after the egg is fully formed, the female cuckoo holds it in her oviduct for another 24 hours prior to laying.[25] This means that the egg has already had 24 hours of internal incubation. Furthermore, the cuckoo's internal temperature is 3-4°C higher than the temperature at which the egg is incubated in the nest, and the higher temperature means that the egg incubates faster, so at the time it is laid, the egg has already had the equivalent of 30 hours incubation in a nest.[25]
The chick encourages the host to keep pace with its high growth rate with its rapid begging call[27] and the chick's open mouth which serves as a sign stimulus.[28]
Since obligate brood parasites need to successfully trick their host for them to reproduce, they have evolved adaptations at several stages of breeding. High costs of parasitism are exerted on the host, leading to strong selections on the host to recognize and reject parasitic eggs. The adaptations and counter-adaptations between hosts and parasites have led to a coevolution "arms race". This means that if one of the species involved were to stop adapting, it would lose the race to the other species, resulting in decreased fitness of the losing species.[29] The egg-stage adaptation is the best studied stage of this arms race.
Cuckoos have various strategies for getting their eggs into host nests. Different species use different strategies based on host defensive strategies. Female cuckoos have secretive and fast laying behaviors, but in some cases, males have been shown to lure host adults away from their nests so that the females can lay their eggs in the nest.[30] Some host species may directly try to prevent cuckoos laying eggs in their nest in the first place – birds whose nests are at high risk of cuckoo-contamination are known to "mob" attack cuckoos to drive them out of the area.[31] Parasitic cuckoos are grouped into gentes, with each gens specializing in a particular host. Some evidence suggests that the gentes are genetically different from one another.
Female parasitic cuckoos sometimes specialize and lay eggs that closely resemble the eggs of their chosen host. Some birds are able to distinguish cuckoo eggs from their own, leading to those eggs least like the host's being thrown out of the nest.[28] Parasitic cuckoos that show the highest levels of egg mimicry are those whose hosts exhibit high levels of egg rejection behavior.[32] Some hosts do not exhibit egg rejection behavior and the cuckoo eggs look very dissimilar from the host eggs. It has also been shown in a study of the European common cuckoos that females lay their egg in the nest of a host that has eggs that look similar to its own.[33] Other species of cuckoo lay "cryptic" eggs, which are dark in color when their hosts' eggs are light.[30] This is a trick to hide the egg from the host, and is exhibited in cuckoos that parasitize hosts with dark, domed nests. Some adult parasitic cuckoos completely destroy the host's clutch if they reject the cuckoo egg.[30] In this case, raising the cuckoo chick is less of a cost than the alternative, total clutch destruction.
Two main hypotheses on the cognitive mechanisms mediate host distinguishing of eggs. One hypothesis is true recognition, which states that a host compares eggs present in its clutch to an internal template (learnt or innate), to identify if parasitic eggs are present.[34] However, memorizing a template of a parasitic egg is costly and imperfect and likely not identical to each host's egg. The other one is the discordancy hypothesis, which states that a host compares eggs in the clutch and identifies the odd ones.[34] However, if parasitic eggs made the majority of eggs in the clutch, then hosts ends up rejecting their own eggs. More recent studies have found that both mechanisms more likely contribute to host discrimination of parasitic eggs since one compensates for the limitations of the other.[35]
The parasitism is not necessarily entirely detrimental to the host species. A 16-year dataset was used in 2014 to find that carrion crow nests in a region of northern Spain were more successful overall (more likely to produce at least one crow fledgling) when parasitised by the great spotted cuckoo. The researchers attributed this to a strong-smelling predator-repelling substance secreted by cuckoo chicks when attacked, and noted that the interactions were not necessarily simply parasitic or mutualistic.[36][37] This relationship was not observed for any other host species, or for any other species of cuckoo. Great spotted cuckoo chicks do not evict host eggs or young, and are smaller and weaker than carrion crow chicks, so both of these factors may have contributed to the effect observed.
However, subsequent research using a dataset from southern Spain [38] failed to replicate these findings, and the second research team also criticised the methodology used in experiments described in the first paper. The authors of the first study have responded to points made in the second [39] and both groups agree that further research is needed before the mutualistic effect can be considered proven.
Cuckoos are often highly secretive, and in many cases, best known for their wide repertoire of calls. These are usually relatively simple, resembling whistles, flutes, or hiccups.[40] The calls are used to demonstrate ownership of a territory and to attract a mate. Within a species, the calls are remarkably consistent across the range, even in species with very large ranges. This suggests, along with the fact that many species are not raised by their true parents, that the calls of cuckoos are innate and not learnt. Although cuckoos are diurnal, many species call at night.[23]
The cuckoo family gets its English and scientific names from the call of the male cuckoo, also familiar from cuckoo clocks. In most cuckoos, the calls are distinctive to particular species, and are useful for identification. Several cryptic species are best identified on the basis of their calls.
The family Cuculidae was introduced by English zoologist William Elford Leach in a guide to the contents of the British Museum published in 1820.[41][42]
Very little fossil record of cuckoos has been found, and their evolutionary history remains unclear. Dynamopterus was an Oligocene genus of large cuckoo,[43] though it may have been related to cariamas, instead.[44]
A 2014 genome analysis by Erich Jarvis and collaborators found a clade of birds that contains the orders Cuculiformes (cuckoos), Musophagiformes (turacos), and Otidiformes (bustards). This has been named the Otidimorphae.[3] Relationships between the orders is unclear.
The following cladogram shows the phylogenetic relationships between the genera. It is from a 2005 study by Michael Sorenson and Robert Payne and is based solely on an analysis of mitochondrial DNA sequences.[45] The number of species in each genus is taken from the list maintained by Frank Gill, Pamela Rasmussen and David Donsker on behalf of the International Ornithological Committee (IOC).[46]
Cuculidae CrotophaginaeGuira – guira cuckoo
Crotophaga – anis (3 species)
NeomorphinaeTapera – striped cuckoo
Dromococcyx – cuckoos (2 species)
Morococcyx – lesser ground cuckoo
Geococcyx – roadrunners (2 species)
Neomorphus – ground cuckoos (5 species)
CentropodinaeCentropus – coucals (29 species)
CouinaeCarpococcyx – ground cuckoos (3 species)
Coua – couas (9 species)
CuculinaeRhinortha – Raffles's malkoha
PhaenicophaeiniCeuthmochares – malkohas (2 species)
Taccocua – sirkeer malkoha
Zanclostomus – red-billed malkoha
Phaenicophaeus – malkohas (6 species)
Dasylophus – malkohas (2 species)
Rhamphococcyx – yellow-billed malkoha
Clamator – cuckoos (4 species)
Coccycua – cuckoos (3 species)
Piaya – cuckoos (2 species)
Coccyzus – cuckoos (13 species)
CuculiniPachycoccyx – thick-billed cuckoo
Microdynamis – dwarf koel
Eudynamys – koels (3 species)
Scythrops – channel-billed cuckoo
Urodynamis – Pacific long-tailed cuckoo
Chrysococcyx – cuckoos (13 species)
Cacomantis – cuckoos (10 species)
Surniculus – drongo-cuckoos (4 species)
Cercococcyx – long-tailed cuckoos (4 species)
Hierococcyx – hawk-cuckoos (8 species)
Cuculus – typical cuckoos (11 species)
_-_Weltvogelpark_Walsrode_2013-01.jpg)
_(5822528612).jpg)
For the living members of each genus, see the article List of cuckoo species.
The family Cuculidae contains 150 species which are divided into 33 genera. These numbers include two species that have become extinct in historical times: the snail-eating coua from Madagascar and the Saint Helena cuckoo which is placed in its own genus Nannococcyx.[46]
In Greek mythology, the god Zeus transformed himself into a cuckoo so that he could seduce the goddess Hera, to whom the bird was sacred.[49] In England, William Shakespeare alludes to the common cuckoo's association with spring, and with cuckoldry, in the courtly springtime song in his play Love's Labours Lost.[50][51] In India, cuckoos are sacred to Kamadeva, the god of desire and longing, whereas in Japan, the cuckoo symbolises unrequited love.[52] Cuckoos are a sacred animal to the Bon religion of Tibet.[53]
The orchestral composition "On Hearing the First Cuckoo in Spring" by Frederick Delius imitates sounds of the cuckoo.[54]
The greater roadrunner, a cuckoo, is the state bird of the US state of New Mexico and is a common symbol of the American Southwest in general. "Wile E. Coyote and the Road Runner" was a long-running series of cartoons by Warner Bros. Studios that has had enduring popularity from the time the characters were created in 1949 through the present, and helps define the image of the roadrunner in popular culture.
Since 1962, Sonny the Cuckoo Bird has been the mascot for Cocoa Puffs, a product of General Mills that was launched six years before the character was created.
The metaphor of the cuckoo's egg is referenced in the title of the anime and manga series A Couple of Cuckoos, where two infants are switched at birth and raised by the other's family.
Cuckoos are birds in the Cuculidae /kjuːˈkjuːlɪdiː/ family, the sole taxon in the order Cuculiformes /kjuːˈkjuːlɪfɔːrmiːz/. The cuckoo family includes the common or European cuckoo, roadrunners, koels, malkohas, couas, coucals, and anis. The coucals and anis are sometimes separated as distinct families, the Centropodidae and Crotophagidae, respectively. The cuckoo order Cuculiformes is one of three that make up the Otidimorphae, the other two being the turacos and the bustards. The family Cuculidae contains 150 species, which are divided into 33 genera.
The cuckoos are generally medium-sized, slender birds. Most species live in trees, though a sizeable minority are ground-dwelling. The family has a cosmopolitan distribution; the majority of species are tropical. Some species are migratory. The cuckoos feed on insects, insect larvae, and a variety of other animals, as well as fruit. Some species are brood parasites, laying their eggs in the nests of other species and giving rise to the metaphor "cuckoo's egg", but most species raise their own young.
Cuckoos have played a role in human culture for thousands of years, appearing in Greek mythology as sacred to the goddess Hera. In Europe, the cuckoo is associated with spring, and with cuckoldry, for example in Shakespeare's Love's Labour's Lost. In India, cuckoos are sacred to Kamadeva, the god of desire and longing, whereas in Japan, the cuckoo symbolises unrequited love.
Birda klaso> Kukoloformaj> kukoledoj La kukoloj estas familio de birdoj, nome Cuculidae en latinlingva scienca nomo kaj Kukoledoj en Esperanto, de la preskau Paseroformaj birdoj.
Estas konataj genroj kaj specioj (vidu pli ampleksan taksonomion sube) la jenaj:
La ordo Cuculiformes aŭ Kukoloformaj, krom la kukoloj, inkludas ankaŭ la familio de turakoj, Musofagedoj aŭ Musophagidae, foje traktita kiel separata ordo, Musophagiformes aŭ Musofagoformaj. Kelkaj zoologoj inkludis ankaŭ la unikan hoacino en la Kukoloformaj, sed ties taksonomio restas polemika.
La familio de kukoloj, krom la menciitaj specioj, inkludas ankaŭ la vojkurulojn, koelojn, malkohaojn, malagaskukolojn, centropojn kaj aniojn. La centropoj kaj anioj estas foje separataj kiel diferencaj familioj, nome la Centropodedoj kaj la Krotofagedoj respektive.
Kukoloj estas birdoj de varia grando kun sveltaj korpoj, longaj vostoj kaj fortaj kruroj. La piedoj estas zigodaktiloj (la du internaj fingroj estas direktitaj antaŭen kaj la du eksteraj malantauen). Plej parto de la kukoloj loĝas en arbaroj, sed kelkaj preferas pli malferman kamparon. Plej manĝas insektojn, kiel harecaj raŭpoj, kiuj estas evititaj de multaj birdoj, sed por ili estas specialaĵo. La kukoloj varias laŭ grando el la Malgranda bronzokukolo, de 17 g kaj 15 cm al la Kanalbeka kukolo, de 630 g kaj 63 cm.
La genroj de kukoloj diferenciĝas laŭ la nombro de unuaj flugilplumoj jene:
Ĉirkaŭ 56 specioj de la Malnova Mondo kaj 3 de la Nova Mondo estas nestoparazitoj, ĉar la ino demetas siajn ovojn en la nestoj de aliaj birdoj.[1] La plej konata ekzemplo estas la eŭropa Komuna kukolo. La ovoj de la kukolo malfermiĝas antaŭ tiuj de la gastiganto kaj la kukolidoj kreskiĝas pli rapide; en plej parto de la kazoj la kukolido elnestigas la ovojn aŭ la idojn de la gastiganto. Tiu ido ne havis tempon por lerni tiun kutimon, ĝi devas esti instinkto trapaŝita genetike. La falsa patrino manĝigas la kukolidon kvazaŭ ĝi estus sia propra ido, dum la malferma buŝo de la kukolido utilas kiel signa stimulo por ke la gastiganto manĝigu ĝin.[2]
La parazitaj kukolinoj ŝajne specialiĝas kaj demetas ovojn kiuj ege similaspektas kun tiu de la elektita gastiganto. Tio estis helpata de natura selektado, ĉar kelkaj birdoj povas diferencigi la ovojn de la kukoloj disde la siaj, kio kaŭzas la elnestigon de la ovoj de la kukolo.[2] Parazitaj kukoloj estas grupitaj en gentoj, kaj ĉiu gento specialiĝas en preciza gastiganto. Estas pruvoj, ke la gentoj estas genetike diferencaj unu de alia.
Tamen, la plej parto de la specioj de kukoloj, inkludante malkohaojn, malgaskukolojn, centropojn, kaj vojkurulojn kaj plej parton de aliaj amerikaj kukoloj, konstruas siajn proprajn nestojn. Plej parto de tiuj specioj nestumas en arboj aŭ arbustejoj, sed la centropoj demetas siajn ovojn en surgrundaj nestoj aŭ en malaltaj arbustoj. Tamen en kelkaj okazoj la neparazitaj kukoloj parazitas aliajn speciojn, la gepatroj helpas manĝi la idon.
Plej parto de la kukoloj kiuj konstruas neston estas monogamaj, sed la anioj kaj la Gvira kukolo demetas siajn ovojn en komunaj nestoj. Ties kutimaro ne estas entute kooperativa; ino povas elnestigi la ovojn de alia dum la demeto de siaj ovoj.[1]
Neparazitaj kukoloj, kiel plej parto de aliaj ne-paseroformaj, demetas blankajn ovojn, sed multaj el la parazitaj specioj demetas koloritajn ovojn kiuj kongruas kun tiuj de la gastiganto el la paseroformaj.
La idoj de ĉiuj specioj estas nelenestiĝantaj antaŭ sendependo. Neparazitaj kukoloj elnestiĝas antaŭ ekflugo kaj kelkaj specioj de la Nova Mondo havas la plej mallongan kovoperiodon inter birdoj.[1]
Plej parto de la kukoloj estas insektomanĝulaj; kaj precize estas specialigitaj je manĝo de raŭpoj, inkludante venenajn harecajn tipojn evititajn de aliaj birdoj. Ili manĝas ankaŭ ampleksan gamon de aliaj insektoj kaj animaloj. La lacertokukoloj de Karibio, pro relativa malesto de rabobirdoj, specialiĝis en manĝo de lacertoj. Pli grandaj, grundotipoj kiel la centropoj kaj vojkuruloj manĝas ankaŭ serpentojn, lacertojn, etajn ronĝulojn kaj aliajn birdojn, kiujn ili frapegas per siaj fortaj bekoj.
Multaj koeloj, malagaskukoloj kaj la Kanalbeka kukolo manĝas ĉefe frukton,[3] sed ili ne estas ekskluzive fruktovoroj. La parazitaj koeloj kaj la Kanalbeka kukolo precize manĝas ĉefe frukton kiam ili estas manĝigataj de fruktovoraj gastigantoj, kiel la Figobirdo aŭ la Grakulino. Aliaj specioj eventuale manĝas ankaŭ frukton.
Kukoloj estas ofte ege sekretemaj kaj en multaj kazoj plej konataj laŭ ties ampleksa aro de alvokoj. La voĉo estas kutime relative simpla, kvazaŭ fajfoj, flutoj aŭ singultoj.[4] La familio de kukoloj prenas la popolajn kaj sciencan nomojn de la voĉo de la Komuna kukolo, kio estas popola ankaŭ pro la kukolhorloĝoj. Kelkaj el la nomoj de aliaj specioj kaj genroj devenas ankaŭ de ties voĉoj, ekzemple la koeloj de Azio kaj Aŭstralazio. En plej parto de la kukoloj la voĉo estas diferencilo por precizaj specioj, kaj estas utilaj por ties specifa identigo. Multaj similaj specioj identiĝis surbaze de ties voĉoj.
Kvankam kukoloj estas dumtagaj, multaj specioj alvokas dumnokte.[1]
Listo de subfamilioj, genroj kaj specioj:
Kukoledoj Birda klaso> Kukoloformaj> kukoledoj La kukoloj estas familio de birdoj, nome Cuculidae en latinlingva scienca nomo kaj Kukoledoj en Esperanto, de la preskau Paseroformaj birdoj.
Estas konataj genroj kaj specioj (vidu pli ampleksan taksonomion sube) la jenaj:
Genro Cuculus Kukolo, Cuculus canorus Akcipitra kukolo, Cuculus varius Hoĝsona akcipitra kukolo, Cuculus fugax Genro Clamator Tufkukolo, Clamator glandarius Makulkukolo, Clamator jacobinus Levaijanta kukolo, Clamator levaillantiiLos cucúlidos (Cuculidae) son una familia de aves perteneciente al orden de los Cuculiformes en la que se incluyen los cucos, críalos, koeles, malcohas, garrapateros y correcaminos, entre otras.
Los cucos son, por lo general, pájaros de tamaño medio y delgados. La mayoría de las especies viven en los árboles, aunque una considerable minoría habita en el suelo. La familia tiene una distribución cosmopolita; la mayoría de las especies son tropicales. Algunas especies son migratorias. Los cucos se alimentan de insectos, larvas de insectos y una variedad de otros animales, así como de frutas. Algunas especies son parásitos de puesta, poniendo sus huevos en los nidos de otras especies y dando lugar a la metáfora huevo de cuco', pero la mayoría de las especies crían a sus propias crías.
Los cucos han desempeñado un papel en la cultura humana durante miles de años, apareciendo en la mitología griega como sagrados para la diosa Hera. En Europa, el cuco se asocia con la primavera y con la cornudez, por ejemplo en la obra de Shakespeare Love's Labour's Lost. En la India, los cucos son sagrados para Kamadeva, el dios del deseo y el anhelo, mientras que en Japón, el cuco simboliza el amor no correspondido.
Los cucos son aves de tamaño medio que van desde el cuclillo menudo, con 17 g y 15 cm (6 plg), hasta las aves moderadamente grandes, que oscilan entre los 60-80 cm (23,6-31,5 plg) de longitud, como el cúa gigante de Madagascar, el cuco terrestre de Indochina, el cuco tucán y varios grandes cucos del Indopacífico como el cucal goliat de Halmahera, el cucal faisán, el cucal milo, el cucal menebiki, el cucal violáceo y formas más grandes del cucal faisán. [1] [2] El cuco tucán, con 630gr y 63cm es el mayor cuco parásito. [3] Generalmente hay poco dimorfismo sexual en el tamaño, pero cuando existe, puede ser el macho o la hembra el más grande. Uno de los rasgos distintivos más importantes de la familia son los pies, que son zygodáctilos, lo que significa que los dos dedos interiores apuntan hacia delante y los dos exteriores hacia atrás. Existen dos formas corporales básicas, las especies arborícolas (como el cuco común) que son delgadas y tienen tarsos cortos, y las especies terrestres (como los corredores de caminos) que son más pesados y tienen tarsos largos. Casi todas las especies tienen colas largas que se utilizan para dirigir en las especies terrestres y como timón durante el vuelo en las especies arborícolas. La forma de las alas también varía según el estilo de vida, ya que las especies más migratorias como el cuclillo piquinegro poseen alas largas y estrechas capaces de realizar un fuerte vuelo directo, y los cucos más terrestres y sedentarios como los Centropus y los malkohas tienen alas más cortas y redondeadas y un vuelo planeador más trabajado.[3]
La subfamilia Cuculinae son los cucos parásitos del Viejo Mundo.[3] Tienden a ajustarse a la forma clásica, con colas (normalmente) largas, patas cortas, alas largas y estrechas y un estilo de vida arbóreo. La especie más grande, el cuco de pico de canal, también tiene el pico más grande de la familia, parecido al de un cálao. La subfamilia Phaenicophaeinae son los cucos no parasitarios del Viejo Mundo, e incluyen las couas, las malkohas y los cucos de tierra. Son cucos más terrestres, con patas fuertes y a menudo largas y alas cortas y redondeadas. La subfamilia suele tener un plumaje más brillante y la piel desnuda de colores vivos alrededor del ojo. Los Centropus son otra subfamilia terrestre del Viejo Mundo de cucos de cola larga y patas cortas. Son pájaros grandes y pesados, siendo el más grande, el cucal menbeki, del mismo tamaño que el cuco de pico de canal. La subfamilia Coccyzinae también es arbórea y de cola larga, con varias formas insulares de gran tamaño. Los cucos terrestres del Nuevo Mundo son similares a los cucos terrestres asiáticos por ser de patas largas y terrestres, e incluyen al Corredor de caminos de pico largo, que puede alcanzar velocidades de 30 km/h cuando persigue a su presa. La última subfamilia son los atípicos anis, que incluyen al pequeño y torpe anis y al más grande cuco guira. Los anis tienen picos enormes y plumas lisas y brillantes.
Las plumas de los cucos son generalmente blandas, y a menudo se encharcan con las lluvias fuertes. Los cucos suelen tomar el sol después de la lluvia, y los anis mantienen las alas abiertas a la manera de un buitre o cormorán mientras se secan. Existe una considerable variación en el plumaje exhibido por la familia. Algunas especies, en particular las parásitas de puesta tienen un plumaje críptico, mientras que otras tienen un plumaje brillante y elaborado. Esto es particularmente cierto en el caso de los Chrysococcyx o cucos brillantes, que tienen un plumaje iridiscente. Algunos cucos tienen un parecido con los halcones del género Accipiter con barras en la parte inferior; esto aparentemente alarma a los potenciales anfitriones, permitiendo a la hembra acceder a un nido de anfitrión.[4] Las crías de algunos parásitos de la cría están coloreadas para parecerse a las crías del huésped. Por ejemplo, los koel comunes que se reproducen en India tienen crías negras para parecerse a sus anfitriones cuervos, mientras que en los koel australianos las crías son marrones como los anfitriones mieleros. El dimorfismo sexual en el plumaje es poco frecuente en los cucos, siendo más común en las especies parásitas del Viejo Mundo.
Los géneros de cucos difieren en el número de plumas primarias de las alas como se indica a continuación.
Los cucúlidos se alimentan básicamente de insectos. La mayoría son arborícolas, pero algunos hacen vida terrestre y por ello tienen las patas más largas.
Muchas especies del Viejo Mundo son nidoparásitas, poniendo sus huevos en los nidos de otras aves. Los ejemplos mejor conocidos son el cuco común europeo (Cuculus canorus) y el críalo (Clamator glandarius). En el caso del cuco común europeo, el pichón que rompe el huevo en el nido de otra especie elimina metódicamente a todos los demás ocupantes.
Los cucos no parásitos por lo general construyen nidos en los árboles a base de hierbas y ramitas donde depositan de dos a seis huevos, generalmente azulados y a veces manchados. Ambos padres incuban y alimentan a los pequeños. Los aníes y los guiras de América tropical son muy gregarios y construyen nidos comunales donde varias hembras realizan la puesta.[5]
Los cucos tienen una distribución cosmopolita, extendiéndose por todos los continentes del mundo excepto la Antártida. Están ausentes en el suroeste de América del Sur, en el extremo norte y noroeste de América del Norte, y en las zonas más secas de Oriente Medio y África del Norte (aunque aparecen allí como aves de paso migrantes). Por lo general, sólo aparecen como vagabundos en las islas oceánicas del Atlántico y del Océano Índico, pero una especie se reproduce en varias islas del Pacífico y otra es un migrante invernal en gran parte del Pacífico.[6]
Cuculinae es la subfamilia más extendida de los cucos, y se distribuye por Europa, Asia, África, Australia y Oceanía. Entre los cucos Phaenicophaeinae, las malkohas y los cucos terrestres asiáticos están restringidos al sur de Asia, los couas son endémicos de Madagascar y el cuco de pico amarillo está extendido por toda África. Los coucales se distribuyen desde África a través de Asia tropical hasta Australia y las Islas Salomón. Las tres subfamilias restantes tienen una distribución en el Nuevo Mundo, las tres se encuentran tanto en América del Norte y del Sur. La Coccyzinae es la más septentrional de las tres subfamilias, reproduciéndose en Canadá, mientras que los anis llegan hasta Florida y los típicos cucos de tierra al suroeste de Estados Unidos.
Para los cucos, el hábitat adecuado proporciona una fuente de alimento (principalmente insectos y, sobre todo, orugas) y un lugar para criar, mientras que para los parásitos de puesta se necesita un hábitat adecuado para la especie huésped. Los cucos se encuentran en una gran variedad de hábitat. La mayoría de las especies se encuentran en los bosques y selvas, principalmente en las selvas tropicales de hoja perenne. Algunas especies habitan o incluso están restringidas a los bosques de manglares; entre ellas se encuentran el cuclillo menudo de Australia, algunos malkohas, coucales y el bien llamado cuclillo de manglar del Nuevo Mundo. Además de los bosques, algunas especies de cucos ocupan entornos más abiertos; esto puede incluir incluso zonas áridas como los desiertos en el caso del correcaminos grande o el cuco pálido. Las especies migratorias templadas, como el cuco común, habitan en una amplia gama de hábitats para aprovechar al máximo los potenciales huéspedes de cría, desde los cañaverales (donde parasitan a carriceros) hasta los páramos sin árboles (donde parasitan a bisbitas pratenses).
La mayoría de las especies de cucos son sedentarias, pero algunas emprenden migraciones regulares estacionales y otras emprenden migraciones parciales en parte de su área de distribución.
Las especies que se reproducen en latitudes más altas migran a climas más cálidos durante el invierno debido a la disponibilidad de alimento. El koel colilargo, que se reproduce en Nueva Zelanda, vuela a sus zonas de invernada en Polinesia, Micronesia y Melanesia, una hazaña descrita como "quizá la migración sobre el agua más notable de cualquier ave terrestre. "[7] El cuco de pico amarillo y el cuclillo piquinegro se reproducen en América del Norte y vuelan a través del Mar Caribe, un vuelo sin escalas de 4000 km. Otros vuelos migratorios largos son el cuco menor, que vuela de África a India, y el cuco común de Europa, que vuela sin parar sobre el Mar Mediterráneo y el Desierto del Sáhara en el viaje entre Europa y África central.[8]
Dentro de África, diez especies realizan migraciones regulares intracontinentales que se describen como polarizadas; es decir, pasan la temporada no reproductiva en el centro tropical del continente y se desplazan al norte y al sur para reproducirse en la sabana y los desiertos más áridos y abiertos. [9] Esta es la misma situación que se da en el Neotrópico, donde ninguna especie tiene este patrón migratorio, o en Asia tropical, donde una sola especie lo tiene. El 83% de las especies australianas son migrantes parciales dentro de Australia o viajan a Nueva Guinea e Indonesia después de la temporada de cría.[10]
En algunas especies la migración es diurna, como en el cuco tucán, o nocturna, como en el cuclillo piquigualdo.
La familia Cuculidae incluye los siguientes géneros:[11]
Los cucúlidos (Cuculidae) son una familia de aves perteneciente al orden de los Cuculiformes en la que se incluyen los cucos, críalos, koeles, malcohas, garrapateros y correcaminos, entre otras.
Los cucos son, por lo general, pájaros de tamaño medio y delgados. La mayoría de las especies viven en los árboles, aunque una considerable minoría habita en el suelo. La familia tiene una distribución cosmopolita; la mayoría de las especies son tropicales. Algunas especies son migratorias. Los cucos se alimentan de insectos, larvas de insectos y una variedad de otros animales, así como de frutas. Algunas especies son parásitos de puesta, poniendo sus huevos en los nidos de otras especies y dando lugar a la metáfora huevo de cuco', pero la mayoría de las especies crían a sus propias crías.
Los cucos han desempeñado un papel en la cultura humana durante miles de años, apareciendo en la mitología griega como sagrados para la diosa Hera. En Europa, el cuco se asocia con la primavera y con la cornudez, por ejemplo en la obra de Shakespeare Love's Labour's Lost. En la India, los cucos son sagrados para Kamadeva, el dios del deseo y el anhelo, mientras que en Japón, el cuco simboliza el amor no correspondido.
Kägulased (Cuculidae) on lindude sugukond käoliste seltsist.
Eestis elab vaid ühe selle sugukonna ühe perekonna kägu (Cuculus) üks liik – kägu (C. canorus). Euroopas (ainult Venemaal) esineb samast perekonnast veel üks liik.
Kukulidoak (Cuculidae) Kukuliformeen ordenako izen bereko familiako hegaztiak dira. Lumak oliba kolorekoak, grisak eta beltzak izaten dituzte. Izaeraz bakarzaleak dira. Munduko eskualde oso lehor eta hotzetan ezik, beste guztietan bizi dira. Kukua da familia honetako hegaztirik ezagunena.[1]
Cuculinae azpifamilia
Phaenicophaeinae azpifamilia
Centropodinae azpifamilia
Coccyzinae azpifamilia
Crotophaginae azpifamilia
Neomorphinae azpifamilia
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Kukulidoak (Cuculidae) Kukuliformeen ordenako izen bereko familiako hegaztiak dira. Lumak oliba kolorekoak, grisak eta beltzak izaten dituzte. Izaeraz bakarzaleak dira. Munduko eskualde oso lehor eta hotzetan ezik, beste guztietan bizi dira. Kukua da familia honetako hegaztirik ezagunena.
Käet (Cuculidae) ovat käkilintuheimo, johon kuuluu 5 alaheimoa, monia sukuja ja useita pitkäpyrstöisiä lajia.
Luettelo ei sisällä mahdollisia alalajeja.
Käet (Cuculidae) ovat käkilintuheimo, johon kuuluu 5 alaheimoa, monia sukuja ja useita pitkäpyrstöisiä lajia.
Les Cuculidae (ou cuculidés en français) sont une famille d'oiseaux constituée de 32 genres et de 146 espèces existantes. Ces oiseaux ont pour nom coucou, malcoha, calobate, coua, coucal, coulicou, tacco, piaye, ani, guira et géocoucou.
Ce sont des oiseaux élancés, de taille petite à moyenne (de 16 à 70 cm), la plupart au bec plutôt étroit et à longue queue. Ils sont généralement sombres dessus et clairs dessous ; quelques espèces ont le plumage entièrement foncé.
Ils sont cosmopolites et fréquentent principalement les forêts et les zones boisées.
Selon Alan P. Peterson, les cuculidés sont constitués de cinq sous-familles (ordre phylogénique) :
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique correspondant à celui de Peterson) :
Parmi celles-ci, deux espèces éteintes.
Les Cuculidae (ou cuculidés en français) sont une famille d'oiseaux constituée de 32 genres et de 146 espèces existantes. Ces oiseaux ont pour nom coucou, malcoha, calobate, coua, coucal, coulicou, tacco, piaye, ani, guira et géocoucou.
Os cucúlidos (Cuculidae) son unha familia de aves da orde Cuculiformes, da que forman parte os cucos.[1][2][3] Desta familia viven en Galicia dúas especies: Cuculus canorus, o cuco común europeo, e Clamator glandarius, o cuco real ou papudo. Outros xéneros da familia son Geococcyx, Eudynamys, Phaenicophaeus, Coua, Centropus e Crotophaga, entre outros. Os Centropus e Crotophaga son ás veces separados en familias propias, os Centropodidae e Crotophagidae, respectivamente.
Os cucúlidos son aves xeralmente delgadas de mediano tamaño. A maioría son arbóreas, e unhas poucas terrestres. A familia ten unha distribución cosmopolita, aínda que a maioría das especies son tropicais. Algunhas especies son migratorias. Os cucos aliméntanse de insectos, larvas de insectos e outros diversos animais, e tamén de froita. Moitas especies realizan unha reprodución parasitaria, poñendo os seus ovos en niños doutras especies, pero a maioría das especies crían os seus propios fillos.
Os cucos formaron parte da cultura humana durante miles de anos (ver o cuco na cultura popular galega), aparecendo xa na mitoloxía grega e na doutras culturas e asociado con diversos simbolismos en distintos países. Os reloxos de cuco, orixinados na zona da Selva Negra de Alemaña, fixéronse coñecidos en todo o mundo.
Os cucúlidos son aves de mediano tamaño que van dese os 17 g de peso e 25 cm de lonxitude do Chrysococcyx minutillus aos 630 g e 63 cm do Scythrops novaehollandiae.[4] En xeral presentan pouco dimorfismo sexual en canto ao tamaño, pero cando existe, o máis grande pode ser tanto o macho coma a femia, dependendo da especie. Unha das características distintivas máis importantes da familia son os pés, que son cigodáctilos, o que significa que as dúas dedas internas apuntan cara adiante e as dúas externas cara atrás. Hai dúas formas corporais básicas, especies arbóreas (como o cuco común), que son máis delgadas e teñen tarsos curtos, e especies terrestres (como os Geococcyx), que teñen unha constitución máis pesada e longos tarsos. Case todas as especies teñen colas longas que usan para equilibrarse e dirixirse no caso das especies terrestres ou como temóns durante o voo nas especies arbóreas. A forma das ás tamén varía segundo o seu estilo de vida, e as especies máis migratorias como o Coccyzus erythropthalmus posúen ás longas e estreitas con capacidade de realizar voos directos potentes, e as especies máis terrestres e sedentarias como os Centropus e Phaenicophaeus teñen ás arredondadas e máis curtas e un voo planado máis traballoso.
A subfamilia Cuculinae está formada polos cucos do Vello Mundo con reprodución parasitaria.[4] Adoitan ter a forma clásica, con (xeralmente) colas longas, patas curtas, ás estreitas longas e un estilo de vida arbóreo. As especies máis grandes, como o Scythrops novaehollandiae, teñen tamén o bico máis grande da familia, que lembra o dun bucerótido. A subfamilia Phaenicophaeinae comprende os cucos non parasitos do Vello Mundo e inclúe os Centropus, Phaenicophaeus e cucos terrestres. Son cucos de hábitos máis terrestres, con patas máis fortes e a miúdo longas e ás arredondadas curtas. Esta subfamilia adoita ter plumaxe rechamante e unha zona de pel espida e moi coloreada arredor do ollo. Os Centropus son outra subfamilia (ás veces considerada familia) terrestre de cucos de patas e colas longas e ás curtas. Son aves grandes e pesadas cuxo representante máis grande, o Centropus menbeki, ten aproximadamente o mesmo tamaño que o Scythrops novaehollandiae. A subfamilia Coccyzinae comprende cucos arbóreos e de cola longa, con varias formas grandes endémicas de illas. Os Neomorphinae (cucos do Novo Mundo) son similares aos Carpococcyx de Asia en que son de patas longas e terrestres, e inclúen os Geococcyx de bico longo, que poden chegar a acadar velocidades de 30 km/h cando perseguen a súa presa, polo que se lles chama roadrunners ou correcaminos (correcamiños) na súa área nativa. A última subfamilia (ás veces considerada familia) son os atípicos Crotophagidae, que inclúen os pequenos e torpes Crotophaga (de bicos masivos e plumas brillantes) e os máis grandes Guira guira.
As plumas dos cucos son xeralmente brandas, e adoitan quedar enchoupadas cando hai chuvias fortes. Os cucos a miúdo toman o sol despois das chuvias, e os Crotophaga estenden as súas ás á maneira dos voitres ou corvos mariños para secarse. Hai unha considerable variación na plumaxe da familia. Algunhas especies, especialmente os que son parasitos reprodutores teñen plumaxe críptica, mentres que outras teñen unha plumaxe rechamante e elaborada. Isto é especialmente notable nos Chrysococcyx que teñen plumaxe iridescente. Algúns cucos lembran a falcóns pola súa plumaxe barrada ventral; o que aparentemente pode asustar a hóspedes potenciais, o que facilita que a femia acceda ao niño do hóspede para poñer alí un ovo durante a reprodución parasitaria.[5] As crías dalgúns cucos con reprodución parasitaria teñen cores que lembran ás das crías do hóspede. Por exemplo, os Eudynamys scolopaceus de Asia que se reproducen na India teñen crías negras que lembran as dos seus hóspedes os corvos, mentres que nos Eudynamys orientalis) de Australia os pitiños son marróns igual que os seus hóspedes os Meliphagidae. O dimorfismo sexual na plumaxe non é común nos cucos, sendo máis común nas especies de reprodución parasitaria do Vello Mundo.
Os xéneros de cucos diferéncianse no número de plumas rémixes primarias da seguinte maneira:
Os cucos teñen unha distribución cosmopolita, xa que se encontran en todos os continentes menos na Antártida. Están ausentes no suroeste de Suramérica, no extremo norte e noroeste de Norteamérica e nas áreas secas de Oriente Próximo e Norte de África (aínda que poden verse alí como aves en migración). Xeralmente só aparecen como aves errantes nas illas oceánicas do Atlántico e Índico, pero unha especie reprodúcese en varias illas do Pacífico e outra é un migrante invernal que atravesa moitas partes do Pacífico.[6]
A Cuculinae é a subfamilia máis espallada de cucos, e está distribuída por Europa, Asia, África, Australia e Oceanía. Entre os cucos Phaenicophaeinae os Phaenicophaeus e os cucos terrestres asiáticos están restrinxidos ao sur de Asia, os Coua son endémicos de Madagascar e o Ceuthmochares está espallado por África. Os Centropus están distribuídos desde África pasando por Asia tropical e chegando a Australia e as Illas Salomón. As tres subfamilais restantes están distribuídas polo Novo Mundo, tanto en Suramérica coma en Norteamérica. Os Coccyzinae son os que chegan máis ao norte das tres subfamilias, reproducíndose en Canadá, mentres que os Crotophaga chegan polo norte como máximo ata Florida e os típicos cucos terrestres chegan ao suroeste de Estados Unidos.
Os cucos aparecen nunha ampla variedade de hábitats. Os hábitats máis axeitados para os cucos proporcionan unha fonte de alimento (principalmente insectos e especialmente eirugas) e un lugar para reproducirse, para os que teñen unha reprodución parasitaria necesitan un ambiente apropiado para a especie hóspede. A maioría das especies aparecen en bosques, principalmente nos bosques peremnes dos trópicos. Algunhas especies habitan ou están restrinxidas a mangleirais; entre estes está o Chrysococcyx minutillus de Australia, algúns Phaenicophaeus, Centropus e os cucos dos mangleirais (Coccyzus minor) do Novo Mundo. Ademais dos bosques, algunhas especies de cucos ocupan ambientes máis abertos, que poden incluír incluso áreas áridas como os desertos no caso dos Geococcyx californianus ou o Cacomantis pallidus. As especies migratorias temperadas como o cuco común habitan unha ampla variedade de hábitats para aproveitar ao máximo os hóspedes potenciais para a súa reprodución parasitaria, desde xunqueiras (onde parasitan aos Acrocephalus, folosas) a páramos sen árbores (onde parasitran aos Anthus pratensis, picas).
A maioría das especies de cucos son sedentarios, pero algúns realizan migracións estacionais regularmente e outros realizan migracións parciais a partes da súa área de distribución.
As especies que se reproducen a altas latitudes migran a climas máis cálidos durante o inverno debido á dispoñibilidade de alimento. O Urodynamis taitensis, que se reproduce en Nova Zelandia, voa aos seus terreos de inverno en Polinesia, Micronesia e Melanesia, unha fazaña que foi descrita como "quizais a máis salientable migración sobre as augas de calquera paxaro terrestre."[7] O Coccyzus americanus e o Coccyzus erythropthalmus reprodúcense en Norteamérica e voan a través do mar Caribe, un voo sen parar de 4.000 km. Outros longos voos migratorios inclúen o Cuculus poliocephalus, que voa desde África ata a India, e o cuco común europeo, que voa sen parar sobre o mar Mediterráneo e o deserto do Sahara na súa viaxe entre Europa e África central.[8]
En África, dez especies fan regularmente migracións intracontinentais que se describen como polarizadas; é dicir, pasan a estación non reprodutora no centro tropical do continente e viaxan cara ao norte e sur para reproducirse nas sabanas máis abertas e desérticas e nos desertos.[9] Esta non é a mesma situación que se dá nos Neotrópicos, onde ningunha especie ten este patrón de migración, ou en Asia tropical, onde unha soa especie o fai. O 83% das especies australianas son migrantes parciais dentro de Australia ou viaxan a Nova Guinea e Indonesia despois da estación reprodutora.[10]
Nalgunhas especies a migración é diúrna, como no Scythrops novaehollandiae, e noutras nocturna, como no Coccyzus americanus.
A maior parte dos cucos son solitarios e raramente se xuntan en parellas ou grupos. A maior excepción son os Cotophaga das Américas, nos que evolucionou a reprodución cooperativa e outros comportamentos sociais. A maior parte dos cucos son diúrnos, pero moitas especies fan chamadas nocturnas (ver máis abaixo). Os cucos son xeralmente unha familia de especies tímidas e reservadas, que é máis doado oílas que velas. A excepción son os Cotophaga, que a miúdo son extremadamente confiados cos humanos e outras especies.
A maioría dos cucos son insectívoros e están especializados en comer grandes insectos e eirugas, incluíndo os tipos de eirugas peludas que evitan outras aves. Teñen un comportamento pouco común entre as aves porque preparan as súas presas antes de tragalas, esfregándoas contra obxectos duros como ramas e despois esmáganas contra unhas placas óseas especiais da parte posterior da súa boca.[11] Tamén comen unha ampla variedade doutros insectos e presas animais. Os Saurothera do Caribe, ante a relativa ausencia de aves de presa, especializáronse en cazar lagartos. Os tipos terrestrs máis grandes como os Centropus e os Geococcyx tamén se alimentan de diversas serpes, lagartos, pequenos rodedores e outras aves, aos que golpean cos seus fortes peteiros. As especies terrestres poden usar diferentes técnicas para capturar as presas. Un estudo de dúas especies de Coua de Madagascar atopou que o Coua coquereli conseguía presas camiñando e rebuscando no chan do bosque, mentres que o Coua ruficeps corría e abalanzábase sobe as presas. Ambas as especies tamén mostraban unha flexibilidade estacional nas presas capturadas e nas técnicas de procura de alimento.[12] Os cucos parasitos non participan xeralmente en bandadas mixtas para a procura do alimento, aínda que algúns estudos feitos no leste de Australia atoparon varias especies que si participaban nelas na estación non reprodutora, pero eran atacados e incapaces de facelo na estación reprodutora.[13] Os cucos terrestres do xénero Neomorphus vense ás veces alimentándose en asociación con grupos de formigas lexionarias ou marabuntas, aínda que non son seguidores de formigas obrigados como ocorre con algunhas aves Thamnophilidae.[14] Os Cotophaga aliméntanse no chan e seguen o gando e outros grandes animais mamíferos cando buscan alimento; nun modo similar ao das garzas boieiras (Bubulcus ibis) que apañan as presas que espantan o gando e teñen un maior éxito alimentándose deste modo.[15]
Varios Eudynamys, Coua e os Scythrops novaehollandiae aliméntanse principalmente de froita,[16] pero non son exclusivamente fruxívoros. Os Eudymamys parasitos e os Scythrops en particular consomen principalmente froita cando son criados por hóspedes fruxívoros como os Sphecotheres vieilloti e os Strepera graculina. Outras especies comen ocasionalmente froita tamén. Os Coua consomen froita na estación seca cando as presas son máis difíciles de atopar.[12]
Os cucos son un grupo extremadamente diverso de aves en canto aos seus hábitos de reprodución.[4] A maioría das especies son monógamas, pero hai excepcións. Os cucos Crotophaga e Guira poñen os seus ovos en niños comunais, aínda que este comportamento non é completamente cooperativo; unha femia pode retirar os ovos doutras femias cando pon os seus.[17] A poliandria foi confirmada no Centropus grillii africano e sospéitase que ocorre nas outras especies do xénero, o que quizais explica o dimorfismo sexual invertido do grupo.[18] A maioría das especies de cucos, incluíndo os Phaenicophaeus, Coua, Centropus e Geococcyx e a maioría dos outros cucos americanos, constrúen os seus propios niños, aínda que unha importante minoría realiza unha reprodución parasitaria (ver máis abaixo). A maioría destas especies aniñan nas árbores ou arbustos, mais os Centropus poñen os ovos en niños en terra ou baixo arbustos. Aínda que nalgunhas ocasións os cucos normalmente non parasitos poden parasitar outras especies, incluso nese caso os pais axudan a alimentar ao pitiño.
Os cucos non parasitos poñen ovos brancos, pero moitas das especies parasitas poñen ovos coloreados para que se asemellen aos dos seus hóspedes.
As crías de todas as especies de cucos son altriciais (non poden valerse de seu nas primeiras etapas). Os cucos non parasitos abandonan o niño antes de que poidan voar, e algunhas especies do Novo Mundo teñen os períodos de incubación máis curtos de todas as aves.[17]
Unhas 56 especies de cuco do Vello Mundo e 3 do Novo Mundo son parasitos reprodutivos, poñen os seus ovos nos niños doutras especies de aves.[17] Estas especies son parasitos reprodutivos obrigados, o que significa que só se reproducen desta maneira. O exemplo mellor coñecido é o cuco común europeo. Ademais das especies obrigadas, hai outras que presentan un parasitismo reprodutor non obrigado, e deixan os seus ovos en niños de membros da súa propia especie ademais de axudar a criar e alimentar aos seus fillos. As cascas dos ovos dos parasitos reprodutivos son xeralmente grosas.[19] Teñen dúas capas cunha capa externa que se cre se dá resistencia á rotura cando os ovos son depositados no niño hóspede.[20] O ovo do cuco eclosiona máis cedo que o do hóspede e a cría do cuco crece máis rápido; na maioría dos casos o pitiño bota fóra do niño os ovos ou as crías da especie hóspede. A cría de cuco non ten tempo de aprender este comportamento, polo que debe ser un instinto que recibe xeneticamente. A cría anima ao hóspede a alimentalo ao mesmo ritmo que o da súa rápida taxa de crecemento coas súas rápidas chamadas petitorias[21] e a boca aberta da cría, a cal serve como sinal estimulante.[22]
Os cucos teñen varias estratexias para deixar os seus ovos dentro do niño hóspede. As diferentes especies usan distintas estratexias dependentes das estratexias defensivas do hóspede. As femias de cucos teñen comportamentos de posta rápidos e moi discretos, mais nalgúns casos viuse que os machos atraen os hóspedes adultos lonxe dos seus niños para que as femias poidan poñer os ovos no niño.[23] Algunhas especies hóspede poden tratar directamene de impedir que os cucos poñan ovos nos seus niños; as aves cuxos niños están en alto risco de contaminación polo cco sábese que atacan os cucos para expulsalos da zona.[24] Os cucos parasitos están agrupados en gentes (en latín 'xentes'), e cada gens está especializada nun hóspede determinado. Hai evidencias de que as gentes son xeneticamente diferentes entre si.
As femias dos cucos parasitos especialízanse ás veces e poñen ovos que lembran bastante fielmente aos ovos do hóspede que elixen. Algunhas aves hóspede poden distinguir os ovos de cuco dos seus, polo que os ovos que sexan menos parecidos aos do hóspede sexan con máis probabilidade botados fóra do niño polo hóspede.[22] Os cucos parasitos que presentan os maiores niveis de mimetismo dos ovos son aqueles nas que os hóspedes mostran altos niveis de rexeitamento dos ovos, polo que só son engaqnados se a imitación é boa.[25] Algúns hóspedes non presentan o comportamento de rexeitamento dos ovos e nese caso os ovos do cuco son máis diferentes. Tamén se observou nun estudo con cucos europeos que as femias poñen os seus ovos no niño dun hóspede que ten ovos que teñen un aspecto similar aos seus.[26] Outras especies de cucos poñen ovos "crípticos", que son de cor escura mentres que os ovos do hóspede son claros.[23] Este é un truco para que os ovos pasen desapercibidos para o hóspede, e móstrano os cucos que parasitan hóspedes que constrúen ninos cupuliformes escuros. Algúns cucos parasitos adultos destrúen completamente a posta dos hóspedes se estes rexeitan os ovos do cuco.[23] Neste caso, criar o fillo do cuco é para o hóspede menos custoso que a alternativa destrución total da posta.
O parasitismo non é necesariamente de todo prexudicial para a especie hóspede. En 2014 estudouse un conxunto de datos de 16 anos e atopouse que os niños de corvos parasitados tiñan máis éxito globalmente (maior probabilidade de producir polo menos un poliño de corvo) que os niños sen cuco. Os investigadores atribuíron isto a unha substancia fortemente cheirenta segegada pola cría de cuco cando é atacado, que repele os predadores, e comentaron o seguinte: "As interaccións que foran claramente clasificadas como 'parasitarias' ou 'mutualistas' poderían ser máis complexas. Quizais, necesitamos examinar máis detidamente estas interaccións antes de poñerlle ás especies tales etiquetas ou identificacións".[27]
Os cucos son a miúdo silandeiros, pero en moitos casos teñen un amplo repertorio de chamadas ou cantos. Estas adoitan ser bastante simples, parecidas a asubíos, sons de frautas ou impos.[28] As chamadas son utilizadas para demostrar a posesión dun territorio e atraer parellas. Dentro dunha especie as chamadas son notablemente consistentes ao longo da súa área de distribución, mesmo en especies con áreas moi grandes. Isto, xunto co feito de que moitas especies non son criadas polos seus verdadeiros pais (reprodución parasitaria), suxire que as chamadas dos cucos son innatas e non aprendidas. Aínda que os cucos son diúrnos, moitas especies fan chamadas pola noite.[17]
A familia dos cucos ten un nome de orixe onomatopeica que recibe pola chamada do cuco común (cu-cu). En moitos cucos as chamadas son distintivas de especies particulares e son útiles para a súa identificación. Varias especies crípticas identifícanse mellor polos seus cantos.
Filoxenia dos Cuculiformes vivos baseada na obra de John Boyd.[29]
Clasificación dos cuculiformes Crotophaginae Neomorphinae Taperini Neomorphini Centropodinae Centropodini Couini Cuculinae Rhinorthini Phaenicophaeini CuculiniNa mitoloxía grega, o deus Zeus transformouse nun cuco para poder seducir á deusa Hera; e a ave estaba consagrada a ela.[30] En Inglaterra, William Shakespeare aludiu á asociación do cuco común europeo coa primavera, e tamén (nese país) coa infidelidade conxugal, na canción de primavera cortesana da súa obra Love's Labours Lost (Traballos de amor perdidos).[31][32] En India, os cucos están consagrados a Kamadeva, o deus dos desexos e os anceios, mentres que en Xapón o cuco simboliza o amor non correspondido.[33]
Os cucúlidos (Cuculidae) son unha familia de aves da orde Cuculiformes, da que forman parte os cucos. Desta familia viven en Galicia dúas especies: Cuculus canorus, o cuco común europeo, e Clamator glandarius, o cuco real ou papudo. Outros xéneros da familia son Geococcyx, Eudynamys, Phaenicophaeus, Coua, Centropus e Crotophaga, entre outros. Os Centropus e Crotophaga son ás veces separados en familias propias, os Centropodidae e Crotophagidae, respectivamente.
Os cucúlidos son aves xeralmente delgadas de mediano tamaño. A maioría son arbóreas, e unhas poucas terrestres. A familia ten unha distribución cosmopolita, aínda que a maioría das especies son tropicais. Algunhas especies son migratorias. Os cucos aliméntanse de insectos, larvas de insectos e outros diversos animais, e tamén de froita. Moitas especies realizan unha reprodución parasitaria, poñendo os seus ovos en niños doutras especies, pero a maioría das especies crían os seus propios fillos.
Os cucos formaron parte da cultura humana durante miles de anos (ver o cuco na cultura popular galega), aparecendo xa na mitoloxía grega e na doutras culturas e asociado con diversos simbolismos en distintos países. Os reloxos de cuco, orixinados na zona da Selva Negra de Alemaña, fixéronse coñecidos en todo o mundo.
Prave kukavice (Cuculidae) su, prema nekim autorima, jedina porodica reda kukavica, dok su, prema drugim autorima, jedna od tri porodice u navedenom redu. Pored ove, ti autori u red kukavica svrstavaju još hoacina, jedinu vrstu u porodici Opisthocomidae, i turakoe (porodica Musophagidae). Danas se općenito ove dvije porodice izdvajaju u zasebne redove Opisthocomiformes [1] i Musophagiformes [2].
Ovo je porodica s oko 140 vrsta, podijeljenih na šest potporodica. Tih šest potporodica (3 iz Starog svijeta i 3 iz Novog) su raznovrsne. U Starom svijetu, najveća potporodica sadrži 54 vrste skoro isključivo parazitskih kukavica. Preostale dvije sadrže 28 vrsta kukala koji žive u Africi, jugoistočnoj Aziji i Australiji i 26 vrsta kua i malkoha. Kue žive samo na Madagaskaru, a malkohe na jugoistoku Azije. U Novom svijetu postoji 18 neparazitskih vrsta koje su također prave kukavice, ali su svrstane u drugu potporodicu. Tri vrste crnih anija koji se gnijezde u zajednici, kao i Guira kukavica pripadaju drugoj potporodici. Postoji i desetočlana potporodica kukavica koje žive na tlu, od kojih su tri parazitske vrste.
Duge su 17-65cm, a težina je od 30 do 700 grama. Oba spola su slične veličine, iako su mužjaci ponekada veći. Zajednička osobina porodice je što veličina i težina mogu biti neobično različite kod pripadnika istog spola. Perje je najčešće sivo i smeđe, donji dio je često isprugan, a rep je ponekada veoma upadljiv s pjegama ili svijetlim šarama kad se raširi. Glasaju se obično jednostavno, poput zvuka flaute, zvižduka ili štucanja najčešće popraćenima dvosložnim tonom po kojoj je ova grupa i dobila ime. Ponekad se glasaju i visokim tonovima, osobito mladunci. Kod nekih vrsta spolovi se oglašavaju različito. Skoro su isključivi kukcojedi, a većina vrsta lovi otrovan plijen koji ne jedu druge ptice. Veći primjerci jedu i manje kralježnjake. Jedan rod (Eudynamys) uglavnom čine biljojedi. Jedna od glavnih osobina koja razlikuje ovu porodicu od ostalih su njihova zigodaktilna stopala (dva prsta su okrenuta prema naprijed, a dva prema nazad).
Neparazitske vrste grade platformu od granja u drveću, grmlju ili na otvorenom tlu. Polože 2-5 jaja, koja su veoma teška u odnosu na težinu ženke. Parazitske vrste polože 8-15 jaja u sezoni, koja su ponekada veoma malena. Težina jaja je 8-70 grama. Inkubacija traje 11-16 dana, a ptići ostaju u gnijezdu 16-24 dana. Boja jaja se razlikuje u skladu sa bojom jaja domaćina. Dvije vrste: sumatranska kukavica (Carpococcyx viridis) i crnokapi kukal (Centropus steerii) su kritično ugrožene. Jedna vrsta je ugrožena, a šest ih je ranjivo.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Kukavice
Wikivrste imaju podatke o: Kukavicama Prave kukavice (Cuculidae) su, prema nekim autorima, jedina porodica reda kukavica, dok su, prema drugim autorima, jedna od tri porodice u navedenom redu. Pored ove, ti autori u red kukavica svrstavaju još hoacina, jedinu vrstu u porodici Opisthocomidae, i turakoe (porodica Musophagidae). Danas se općenito ove dvije porodice izdvajaju u zasebne redove Opisthocomiformes i Musophagiformes .
Cuculidae merupakan famili burung dari ordo Cuculiformes yang tersebar di Dunia Lama dan Australasia.[1] Beberapa jenis Cuculidae diketahui memiliki perilaku berbiak yang merugikan burung lainnya, famili burung ini kerap menempatkan telurnya pada sarang burung lain. Pemilik sarang akan menetaskan telur tersebut dan mengasuhnya.[2]
Ukuran tubuh Cuculidae memiliki ukuran tubuh yang beragam, dari yang kecil seperti kedasi telinga-hitam hingga yang besar seperti karakalo australia. Famili ini memiliki bulu yang pesolek, tubuh memanjang, kebanyakan dengan ekor yang panjang membulat atau bercabang dua, dan sayap yang membulat atau meruncing. Kebanyakan paruhnya melengkung yang khas dengan beragam ukuran. Tungkainya zigodaktil, dua jari kedepan dan dua jari kebelakang; berbentuk pendek untuk jenis arboreal serta panjang dan kuat untuk jenis terestrial.[1]
Berikut adalah daftar genus Cuculidae:[3]
· Crotophaga · Guira
· Cacomantis · Caliechthrus · Cercococcyx · Chalcites · Chrysococcyx · Clamator · Cuculus · Eudynamys · Hierococcyx · Microdynamis · Misocalius · Pachycoccyx · Rhamphomantis · Scythrops · Surniculus
· Dromococcyx · Geococcyx · Morococcyx · Neomorphus · Tapera
· Carpococcyx · Ceuthmochares · Coccyzus · Coua · Dasylophus · Hyetornis · Neococcyx · Phaenicophaeus · Piaya · Rinortha · Rhopodytes · Saurothera · Taccocua · Uintornis · Zanclostomus
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Cuculidae merupakan famili burung dari ordo Cuculiformes yang tersebar di Dunia Lama dan Australasia. Beberapa jenis Cuculidae diketahui memiliki perilaku berbiak yang merugikan burung lainnya, famili burung ini kerap menempatkan telurnya pada sarang burung lain. Pemilik sarang akan menetaskan telur tersebut dan mengasuhnya.
Gaukar (fræðiheiti Cuculidae) eru fuglar sem þekktir eru fyrir að verpa í hreiður annarra og minni fugla og láta þá sjá um að klekja út egginu. Gauksunginn afétur svo hina ungana í hreiðrinu. Gaukar (gauksætt) teljast til ættbálks gaukfugla (Cuculiformes) en í þeim ættbálki eru tvær ættir dofrar og gaukar. Fuglar af undirættinni Cuculinæ verpa í hreiður annarra fugla en fuglar af undirættinni Phaenicophaeinae klekja út sjálfir og ala upp eigin unga. Gaukar eru meðalstórir grannvaxnir fuglar með langt stél. Tær gaukfugla eru þannig að tvær tær snúa fram og tvær aftur. Nefið er grannvaxið og örlítið bogið. Gaukar eru skordýraætur.
Þrjár tegundir gauka hafa sést á Íslandi. Algengastur er gaukur (Cuculus canorus) en regngaukur og spágaukur hafa sérst hér nokkrum sinnum.
Gaukar (fræðiheiti Cuculidae) eru fuglar sem þekktir eru fyrir að verpa í hreiður annarra og minni fugla og láta þá sjá um að klekja út egginu. Gauksunginn afétur svo hina ungana í hreiðrinu. Gaukar (gauksætt) teljast til ættbálks gaukfugla (Cuculiformes) en í þeim ættbálki eru tvær ættir dofrar og gaukar. Fuglar af undirættinni Cuculinæ verpa í hreiður annarra fugla en fuglar af undirættinni Phaenicophaeinae klekja út sjálfir og ala upp eigin unga. Gaukar eru meðalstórir grannvaxnir fuglar með langt stél. Tær gaukfugla eru þannig að tvær tær snúa fram og tvær aftur. Nefið er grannvaxið og örlítið bogið. Gaukar eru skordýraætur.
Þrjár tegundir gauka hafa sést á Íslandi. Algengastur er gaukur (Cuculus canorus) en regngaukur og spágaukur hafa sérst hér nokkrum sinnum.
I Cuculidi (Cuculidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli, unica famiglia appartenente all'ordine dei Cuculiformi[1].
Tutti i Cuculidi sono uccelli di dimensioni medie o piccole, con taglie comprese tra i 17 g e i 15 cm del cuculo bronzato minore, ai 630 g e 63 cm dello cuculo becco scanalato[2]. C'è in genere un piccolo dimorfismo sessuale nella dimensione, ma, nelle specie in cui esiste, il più grande tra i due sessi può essere o il maschio o la femmina. Una delle più importanti caratteristiche che contraddistinguono la famiglia sono i piedi: essi sono zigodattili, hanno cioè le due dita interne rivolte in avanti e le due esterne rivolte indietro. Tra le specie ci sono due forme base: quelle arboricole (come il cuculo comune) che sono snelle e hanno tarsi corti, e quelle terricole (come il roadrunner) che sono più tarchiate e hanno tarsi più lunghi. Quasi tutte le specie hanno lunghe code che sono usate per controllare le manovre (a mo' di timone), durante la corsa in quelle terrestri e durante il volo in quelle arboricole. Anche la forma delle ali varia a seconda dello stile di vita: le specie più migratorie, come il cuculo occhirossi, posseggono ali lunghe e strette capaci di lunghi voli battuti, mentre i cuculi più stanziali come i cucal e le malcoa hanno ali più corte e arrotondate e il volo più planato.
Le piume dei cuculi sono in genere soffici e si impregnano d'acqua durante una forte pioggia. Per asciugarsi quindi sono soliti fare dei semplici o più complessi bagni di sole (gli ani, ad esempio, tengono le ali aperte come i cormorani o gli avvoltoi). I piumaggi esibiti variano notevolmente all'interno della famiglia. Alcune specie, soprattutto quelle parassite di nidiata, hanno una colorazione mimetica, laddove le altre sfoggiano colori brillanti ed elaborati, particolarmente vero per il genere Chrysococcyx a cui appartengono specie dal piumaggio iridescente.
Alcuni cuculi invece posseggono l'aspetto dei falchi, con striature sulle parti inferiori del corpo. Questo mette in allarme le specie da parassitare e permette alla femmina di accedere ai nidi con più facilità[3]. Alcuni giovani hanno una colorazione simile a quella dei loro ignari ospiti, come ad esempio il koel, che in India ha una prole dal piumaggio nero simile ai corvi che parassita, mentre in Australia i pulcini sono bruni come nelle nidiate dei Melifagidi. Il dimorfismo sessuale nel piumaggio non è comune tra i cuculi, ma si può riscontrare in alcune specie parassitiche del Vecchio Mondo.
I generi differiscono tra loro anche per il numero delle penne primarie delle ali che sono 9 nei generi Phaenicophaeus, Coccyzus e Piaya, 9 o 10 in Cuculus, 10 in Pachycoccyx, Clamator levaillantii e Centropus, 11 in Microdynamis, Eudynamys, Clamator glandarius, 12 in alcune specie di Centropus e 13 in Scythrops novaehollandiae.
I Cuculidi sono presenti in quasi tutto il mondo, mancano solo dall'Antartide, dall'estremo sudest del Sud America, dall'estremo nord e nordovest del Nord America, e dalle regioni aride del Medio Oriente e del Nord Africa (sebbene vi passino durante le migrazioni). Sono generalmente uccelli di passo sulle isole dell'Oceano Indiano e dell'Atlantico; una specie invece nidifica sulle isole del Pacifico e un'altra sverna su di esse[4].
I Cuculinae sono la sottofamiglia più diffusa, presente in Europa, Africa, Asia, e Oceania. Tra i Phaenicophaeinae, le malcoa e i cuculi terrestri asiatici sono ristretti all'Asia meridionale, i cua al Madagascar, mentre il beccogiallo è diffuso in Africa. I cucal sono presenti in Africa, nell'Asia tropicale fino all'Australia e alle Isole Salomone. Le restanti tre sottofamiglie (Coccyzinae, Neomorphinae e Crotophaginae) contengono le specie del Nuovo Mondo, presenti (tutte e tre) sia nel Nord che nel Sud America. I Coccyzinae sono la sottofamiglia che si spinge più a nord, nidificando anche in Canada; i Crotophaginae invece raggiungono al massimo gli Stati Uniti meridionali (Florida) al pari dei Neomorphinae.
Gli habitat appropriati per i cuculi sono quelli dove si trovano fonti di cibo (insetti e specialmente bruchi) e luoghi in cui nidificare. Nel caso delle specie parassite di nidiata, l'habitat idoneo è anche quello delle specie ospiti. I Cuculidi comunque sono distribuiti in una gran varietà di habitat. La maggior parte vive in foreste e zone boschive, in particolare nelle foreste pluviali sempreverdi dei tropici. Altre sono legate alle foreste di mangrovie, tra queste il cuculo bronzato minore, alcuni malkoha e cucal, e il cuculo delle mangrovie. Oltre alle foreste, i cuculi possono vivere anche in ambienti aperti, tra cui zone aride e desertiche come il roadrunner o il cuculo pallido. Le specie delle regioni temperate come il cuculo comune posseggono un'ampia gamma di habibat per sfruttare al meglio le potenziali nidiate ospiti, perciò, oltre ai boschi, possono vivere vicino ai canneti (dove possono parassitare la cannaiola) o anche nelle brughiere senza alberi (in cui vive la pispola).
La maggior parte dei cuculi è sedentaria, ma parecchie specie, soprattutto quelle delle regioni temperate, intraprendono regolari migrazioni stagionali, e parecchie altre intraprendono spostamenti parziali all'interno del proprio areale. Le migrazioni possono essere diurne, come nel caso del cuculo becco scanalato, o notturne, come nel caso del cuculo americano. Per le specie che vivono ad alte latitudini, la migrazione verso climi più caldi è dettata dalla disponibilità di cibo che diminuisce con l'arrivo dell'inverno.
I cuculi migratori sono dei grandi volatori: il koel codalunga che nidifica in Nuova Zelanda compie, per raggiungere il suo habitat invernale in Polinesia, Micronesia e Melanesia, un'impresa descritta come "forse la più ragguardevole migrazione sull'acqua di qualsiasi uccello terrestre"[5]; invece il cuculo americano e il cuculo occhirossi, che nidificano in Nord America, volano senza sosta per 4000 km attraverso il Mar dei Caraibi. Altre notevoli migrazioni includono quelle del cuculo minore che si sposta dall'India al Kenya per 3000 km attraverso l'Oceano Indiano, e quelle del cuculo comune che, dall'Europa, vola senza soste nel suo viaggio verso l'Africa meridionale, attraversando il Mar Mediterraneo e il Deserto del Sahara.
In Africa, dieci specie intraprendono migrazioni intracontinentali, passando la stagione non riproduttiva nelle zone centrali e tropicali del continente e migrando a nord o a sud per nidificare in zone più aride come savane e deserti[6].Questo contrasta con le specie dei Neotropici, che non intraprendono alcun tipo di spostamento, e con quelle dell'Asia tropicale, dove solo una migra. L'83% delle specie australiane sono migratrici parziali all'interno dell'Australia stessa o viaggiano verso l'Indonesia o la Nuova Guinea dopo la stagione riproduttiva[7].
I cuculi sono per la maggior parte uccelli solitari, di rado avvistati in coppia o all'interno di un gruppo, sono timidi e riservati, più spesso uditi che avvistati. La più grande eccezione all'interno della famiglia è rappresentata dagli ani che, oltre ad avere un evoluto sistema cooperativo durante la nidificazione e altri comportamenti sociali, si avvicinano spesso senza timore agli esseri umani e ad altre specie. I Cuculidi in genere sono anche uccelli diurni, sebbene molte specie emettono il loro richiamo di notte.
I cuculi sono insettivori nella maggior parte dei casi, specializzati nel mangiare grossi insetti e bruchi, incluse le specie pelose e nocive evitate da altri uccelli. Hanno un comportamento insolito tra gli uccelli: prima di ingoiare la preda, la strofinano avanti e indietro su una superficie dura come la corteccia di un ramo e poi la frantumano con una speciale placca ossea posto nel retro della bocca[8].Essi comunque mangiano una gran varietà di altri insetti e anche altri tipi di animali. I cuculi lucertola che vivono nei Caraibi sono specializzati nella cattura delle lucertole, anche a causa della relativa assenza sul territorio di rapaci. I cuculi terricoli come i cucal e i roadrunner cacciano, oltre alle lucertole, anche vari serpenti, piccoli roditori e altri uccelli, che colpiscono con i loro forti becchi. Le specie terricole appartenenti al genere Neomorphus talvolta sono state osservate nutrirsi in associazione a sciami di formiche legionarie, sebbene non siano a questi strettamente legati come succede per alcuni Thamnophilidae (mangiaformiche, averle formichiere, scriccioli formichiere, etc.)[9]. Gli ani si cibano a terra, seguendo il bestiame o altri grandi mammiferi; in un modo simile a quello degli aironi guardabuoi, essi afferrano le prede che si alzano in volo al passaggio del bestiame, godendo così di un'alta percentuale di successo nella raccolta di cibo[10].
I cuculi parassitici di solito non sono presenti negli stormi di specie miste che si muovono in cerca di cibo, ma alcuni studi nell'Australia occidentale hanno evidenziato che ciò avviene in parecchie specie durante la stagione non riproduttiva[11].
Molti koel, coua e il cuculo becco scanalato si nutrono di frutti[12], ma non sono esclusivamente frugivori. I koel parassiti di cova in particolare, mangiano principalmente frutta se vengono allevati da specie ospiti prettamente frugivore come il mangiafico di Timor o la cornacchia sibilante bianca e nera. Le altre specie si nutrono di frutti occasionalmente.
I Cuculidi sono un gruppo di uccelli estremamente diversificato in merito alla nidificazione[2]. La maggior parte delle specie sono monogame, ma esiste qualche eccezione. Gli ani e il cuculo Guira depongono le loro uova in nidi comuni, sebbene questo comportamento non è sempre collaborativo; una femmina infatti può talvolta rimuovere le altre uova presenti quando depone le proprie[13]. La poliandria è sicuramente praticata dal cucal nerastro e si pensa possa essere praticata anche dagli altri cucal, forse a spiegazione del dimorfismo sessuale inverso del gruppo[14].
La maggioranza dei cuculi, compresi le malcoa, i cua, i cucal e i corridori della strada, costruiscono un nido proprio. Molte tra queste specie nidificano sugli alberi o tra i cespugli, ma i cucal depositano le loro uova sul suolo o su bassi arbusti. Nonostante in qualche occasione i cuculi non parassitici parassitino altre specie, il genitore continuerà a nutrire i suoi pulcini.
Le uova dei cuculi parassiti di cova sono simili a quelle delle specie ospiti; tutti gli altri cuculi depositano solitamente uova bianche. I pulli di tutte le specie sono nidicoli, cioè dipendono dalle cure parentali. Tra le specie non parassitiche i pulcini lasciano il nido appena in grado di volare, e alcune specie del Nuovo Mondo hanno il più breve periodo d'incubazione tra gli uccelli[13].
Tra i Cuculidi, circa 56 specie del Vecchio Mondo e 3 del Nuovo Mondo sono parassite di cova, cioè lasciano le proprie uova nel nido di altri uccelli[13]. L'esempio meglio conosciuto è il cuculo comune europeo. Queste specie sono parassite obbligate, il che significa che non possono riprodursi in nessun altro modo. Oltre alle specie sopraccitate, ne esistono altre che non sono parassite obbligate, ma che talvolta depositano ugualmente il proprio uovo nel nido di altri individui della stessa specie affinché crescano il proprio pulcino.
Le uova dei cuculi si schiudono prima di quelle degli "ospiti" e i pulli crescono più in fretta. Non è raro che i pulcini del cuculo si sbarazzino delle uova o dei pulcini della specie ospite, sebbene non abbiano tempo per imparare questo comportamento: ciò fa supporre che si tratti di un'azione istintiva trasmessa geneticamente. I pulcini incitano l'ospite a tenere il passo con il loro alto ritmo di crescita per mezzo di richiami insistenti[15] e tenendo la bocca aperta che funziona da segnale stimolante[16].
Le femmine dei cuculi parassiti si sono adattate e depositano uova che assomigliano strettamente a quelle dell'ospite scelto. Questo comportamento ha generato un contro-adattamento da parte di alcune delle specie parassitate (esempio della coevoluzione ospite-parassita) che le vede in grado di distinguere le proprie uova da quelle dei cuculi, e riconoscendole,gli uccelli di queste specie le gettano fuori del nido[16]. I cuculi parassiti sono raggruppati in gentes, dove ogni gens è specializzata nel parassitare un particolare ospite. Ci sono alcune prove che le gentes differiscono geneticamente l'un l'altra.
I cuculi sono spesso altamente riservati e in molti casi meglio conosciuti per il loro vasto repertorio di richiami. In genere le voci sono relativamente semplici, assomigliando a fischi, singhiozzi o note di flauto[17]. I richiami sono usati per dichiarare la proprietà di un territorio e per attirare un compagno. All'interno di una specie i richiami sono notevolmente regolari in ogni parte del proprio areale, anche in quelle specie con areali molto ampi. Ciò suggerisce, insieme al fatto che molte specie non sono allevate dai veri genitori, che i richiami dei cuculi siano innati e non appresi. Sebbene siano uccelli prevalentemente diurni, molti Cuculidi emettono i loro versi di notte[13].
Il termine cuculo, nonché il termine scientifico cuculus, è un nome onomatopeico dovuto al richiamo del cuculo comune, e ripreso come tale in svariate lingue (cuckoo in inglese, coucou in francese, cuco in spagnolo etc.). Alcuni dei nomi di altri generi e specie sono anch'essi derivati dai loro versi, come ad esempio per i koel di Asia e Australasia.
In molti Cuculidi i richiami sono distintivi di particolari specie e sono utilizzati per la loro identificazione. Parecchie specie criptiche vengono meglio identificate sulla base dei loro richiami.
La famiglia è suddivisa in 5 sottofamiglie, 33 generi e 149 specie:[1][18]
Sono noti inoltre i seguenti generi fossili:
I Cuculidi (Cuculidae Vigors, 1825) sono una famiglia di uccelli, unica famiglia appartenente all'ordine dei Cuculiformi.
Gegutiniai (lot. Cuculidae) – gegutinių paukščių (Cuculiformes) šeima.
Dauguma gegučių yra lizdiniai parazitai, dedantys savo kiaušinius į kitų paukščių lizdus. Tipiškiausias pavyzdys – paprastoji gegutė.
Gegučių jaunikliai išsirita anksčiau ir auga sparčiau, todėl jie išmeta kitų paukščių kiaušinius arba jau išsiritusius jauniklius.
Gegutinių dydis įvairus, bet visų rūšių turi ilgą uodegą ir tvirtus pirštus.
Daznai gyvena miškuose, taciau kai kurios rūšys pirmenybę teikia atviroms vietovėms.
Dauguma rūšių minta vabzdžiais, tarp jų plaukuotais vikšrais, kurių vengia dauguma paukščių.
Šeimoje yra apie 140 rūšių. Šeima skirstoma į 6 pošeimius:
Gegutiniai (lot. Cuculidae) – gegutinių paukščių (Cuculiformes) šeima.
Dauguma gegučių yra lizdiniai parazitai, dedantys savo kiaušinius į kitų paukščių lizdus. Tipiškiausias pavyzdys – paprastoji gegutė.
Gegučių jaunikliai išsirita anksčiau ir auga sparčiau, todėl jie išmeta kitų paukščių kiaušinius arba jau išsiritusius jauniklius.
Dzegužu dzimta (Cuculidae) ir vienīgā dzegužveidīgo putnu kārtas (Cuculiformes) dzimta, kas apvieno 148 mūsdienās dzīvojošas sugas un kas tiek iedalītas 32 ģintīs un 6 apakšdzimtās.[1] Ani apakšdzimta (Crotophaginae) un piešu dzegužu apakšdzimta (Centropodinae) reizēm tiek izdalītas kā atsevišķas dzimtas — Crotophagidae un Centropodidae.
Lielākā daļa dzegužu sugu mājo kokos, bet daļa sugu dzīvo uz zemes. Dzimtai ir plaša izplatība un tās sugas sastopamas gandrīz visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Lielākā sugu daudzveidība sastopama tropu mežos. Mērenās joslas sugas ir migrējošas. Latvijā mājo tikai viena dzimtas suga – dzeguze (Cuculus canorus).[2] Apmēram 60 sugas ir ligzdošanas parazīti - tie olas paši neperē, bet dēj tās citu putnu ligzdās. Tomēr lielākā daļa sugu savus mazuļus audzina paši.
Dzegužu dzimtas sugas ir vidēji lieli putni. Mazākā dzimtā ir mazā bronzas dzeguze (Chrysococcyx minutillus), kuras mazāko īpatņu ķermeņa garums ir 14 cm, svars 17 g.[3] Lielākā ir milzu dzeguze (Scythrops novaehollandiae), kuras lielāko īpatņu ķermeņa garums ir 65 cm, svars apmēram 600 g.[4] Dzeguzēm parasti nepiemīt dzimumu dimorfisms, bet atkarībā no sugas dažām dzeguzēm vai nu tēviņi, vai mātītes ir lielāki kā pretējais dzimums.
Dzegužu dzimtas galvenā kopējā īpašība ir to pēdas: divi vidējie pirksti ir vērsti uz priekšu, bet abi malējie uz aizmuguri. Atkarībā no tā, vai suga dzīvo kokos, vai uz zemes izšķir divus atšķirīgus ķermeņa veidus. Kokos dzīvojošās sugas ir slaidākas, ar īsākiem ķermeņiem (piemēram, dzeguze) bet uz zemes dzīvojošām sugām ir masīvākas, ar garākiem ķermeņiem (piemēram, skrējējdzeguzes). Gandrīz visām sugām ir gara aste. Arī spārnu forma ir atšķirīga atkarībā no dzīves veida. Migrējošām sugām tie ir slaidi, spēcīgi un putnu lidojums ir taisns, bet uz zemes dzīvojošām nometnieku sugām spārni ir īsi, noapaļoti un lidojumam raksturīga planēšana.
Dzegužu sugu apspalvojums parasti ir mīksts un bieži caurmirkst spēcīgās lietus gāzēs. Pēc lietus dzeguzes mēdz saulē sildīties un žāvēt spalvas. Ani pēc lietus plaši izpleš spārnus, lai spalvas pēc iespējas ātrāk izžūtu. Atkarībā no sugas apspalvojuma krāsa var būt dažāda. Ligzdojošo parazītu sugām raksturīgs neuzkrītošs, maskējošs apspalvojums, bet citām sugām tas ir košs, ar metālisku spīdumu. Dažas sugas atgādina vanagus, šī līdzība noder dzeguzes mātītei tuvojoties pie noskatītās ligzdas. Perējošais putns pamet ligzdu, jo uzskata, ka ligzdai tuvojas vanags, tādējādi dzeguze netraucēti iedēj savu olu svešu putnu ligzdā.[5] Daudzām ligzdojošo parazītu sugām jauno putnu apspalvojums atgādina perējošo putnu apspalvojumu, piemēram, Indijā dzīvojošās Āzijas dzeguzes (Eudynamys scolopaceus), kuras olas dēj vārnu ligzdās, mazuļiem ir melns apspalvojums, atgādinot vārnas mazuļu apspalvojumu,[6] bet austrumu dzeguzes (Eudynamys orientalis) mazuļu brūnais apspalvojums atgādina medusputnu (Meliphagidae) apspalvojumu.
Lielākā daļa sugu ir vientuļnieki un tos ļoti reti var novērot pa pāriem. Tomēr Amerikā dzīvojošie ani ir izņēmums un tiem ir raksturīgi veidot lielus barus. Dzeguzes parasti ir aktīvas dienas laikā, lai gan vairākas sugas dzied jeb kūko nakts laikā. Kopumā dzegužu sugas ir uzmanīgas un tās biežāk var dzirdēt, nekā redzēt, bet izņēmums ir atkal ani, kas nebēg no cilvēkiem un citām putnu sugām.
Lielākā daļa dzegužu ir kukaiņēdājas, tās specializējušās baroties ar lieliem kukaiņiem un tauriņiem, ieskaitot īpaši lielus un spalvainus tauriņu kāpurus, kurus citas putnu sugas neēd. Dzegužu sugas savu medījumu pirms norīšanas trin pret kādu raupju virsmu, piemēram, koka mizu, pēc tam, kad kukainis nokļuvis mutē, tas tiek saspiests ar īpašām kaulainām plētnēm, kas atrodas putna mutes dziļumā.[7] Dzeguzes barojas arī ar citiem kukaiņiem (ne tikai lielajiem) un dažādiem nelieliem dzīvniekiem, piemēram, ķirzakām, čūskām, grauzējiem un citiem putniem. Dažas sugas, piemēram, koeli un Madagaskaras dzeguzes galvenokārt barojas ar augļiem,[8] bet tas nenozīmē, ka šīs sugas nemedī kukaiņus. Arī pārējās dzegužu sugas reizēm barojas ar augļiem.
Atkarībā no sugas dzeguzēm ir ļoti atšķirīgi uzvedības modeļi.[9] Lielākā daļa sugu veido monogāmus pārus, bet ir arī izņēmumi. Piemēram, ani un guira dzeguzes olas dēj kopējā ligzdā, bet piešu dzeguzēm ir raksturīga poliandrija.[10] Daudzām sugām piemīt ligzdošanas parazītisms. Tomēr lielākā daļa dzegužu sugu būvē savu ligzdu, kas parasti atrodas kādā krūmā vai kokā. Uz zemes dzīvojošās sugas ligzdu var veidot arī uz zemes. Reizēm šīs sugas kļūst par daļējiem ligzdojošiem parazītiem, tās iedēj olas citu putnu ligzdās, bet palīdz izbarot mazuļus. Šīm sugām, kas pašas audzina mazuļus parasti ir baltas olas, bet ligzdošanas parazītiem olas ir raibas, līdzīgas perējošo putnu olām.[11]
Apmēram 56 sugas no Vecās pasaules un 3 no Jaunās pasaules ir ligzdošanas parazīti - tie savas olas dēj citu putnu ligzdās un mazuļus perē un audzina audžuvecāki. Šīs sugas nekad savus mazuļus neaudzina pašas.[11] Vispazīstamākais pasaulē ligzdošanas parazīts ir parastā dzeguze. Šo sugu olu čaumalas parasti ir biezas un izturīgas. Dzeguzes olai parasti vajag īsāku perēšanas laiku nekā audžuputna olām, kā arī dzeguzēns aug ātrāk kā pārējie mazuļi ligzdā. Strauji augot un aktīvi pieprasot barību ar plaši izplestu muti, tas pievērš galveno audžuvecāku uzmanību.[12]
Dažādām sugām ir atšķirīga stratēģija, kā iedēt olu svešā ligzdā, bet visām dzegužu mātītēm piemīt spēja ātri izdēt olu. Dažām sugām tēviņi, kamēr mātīte dēj olu, aizvilina ligzdas saimniekus.[13] Katrai parazītiskajai dzegužu sugai ir noteiktas perētājputnu sugas. Lielākajai daļai sugu olas ir ļoti līdzīgas perējošo putnu olām, bet ir sugas, kuru olas ir atšķirīgas un perējošie putni tās vienalga pieņem.[14] Dažām sugām olas ir tumšas, bet perējošiem putniem gaišas, to skaidro ar dzegužu olu saplūšanu ar tumšo ligzdas fonu. Reizēm pieaugušās dzeguzes iznīcina perējošā putna ligzdu, ja tas ir izmetis no ligzdas dzeguzes olu.[13]
Dzegužveidīgo kārta (Cuculiformes)
Dzegužu dzimta (Cuculidae) ir vienīgā dzegužveidīgo putnu kārtas (Cuculiformes) dzimta, kas apvieno 148 mūsdienās dzīvojošas sugas un kas tiek iedalītas 32 ģintīs un 6 apakšdzimtās. Ani apakšdzimta (Crotophaginae) un piešu dzegužu apakšdzimta (Centropodinae) reizēm tiek izdalītas kā atsevišķas dzimtas — Crotophagidae un Centropodidae.
Lielākā daļa dzegužu sugu mājo kokos, bet daļa sugu dzīvo uz zemes. Dzimtai ir plaša izplatība un tās sugas sastopamas gandrīz visos kontinentos, izņemot Antarktīdu. Lielākā sugu daudzveidība sastopama tropu mežos. Mērenās joslas sugas ir migrējošas. Latvijā mājo tikai viena dzimtas suga – dzeguze (Cuculus canorus). Apmēram 60 sugas ir ligzdošanas parazīti - tie olas paši neperē, bet dēj tās citu putnu ligzdās. Tomēr lielākā daļa sugu savus mazuļus audzina paši.
De koekoeken (Cuculidae) zijn een familie van vogels, behorende tot de koekoeksvogels (Cuculiformes). De familie telt 146 soorten.[1]
Koekoeken zijn slanke vogels met een lange staart, gekromde snavel en puntige vleugels die in alle gematigde en warme streken van de wereld voorkomen. De (gewone) koekoek (Cuculus canorus) is in West-Europa de bekendste koekoek. In Wit-Rusland en Azië komt de boskoekoek (Cuculus optatus) voor, te onderscheiden door de ongestreepte anaalstreek en het verschillende geluid. Daarnaast bestaan er nog 30 geslachten met koekoeken die voorkomen in zowel de Nieuwe- als de Oude Wereld.
Fossielen van koekoeken zijn bekend vanaf het Laat-Eoceen uit Europa en Noord-Amerika.
De meerderheid van de koekoeksoorten uit deze familie (ca. 20 geslachten) zijn geen broedparasieten, maar bouwen hun eigen nest en broeden hun eigen eieren uit. Een aanzienlijke minderheid van de soorten uit deze familie (11 geslachten, 38% van de soorten) zijn broedparasieten, hiertoe behoren alle soorten die zijn ondergebracht in de onderfamilie cuculinae waaronder het geslacht Cuculus.
Broedparasieten zoals de (gewone) koekoek (Cucculus canorus) broeden niet hun ei zelf uit. Het vrouwtje legt haar ei in het nest van een andere vogelsoort. Vaak zijn dit kleine insecteneters, zoals de gekraagde roodstaart, de kleine karekiet en de heggenmus. De eitjes lijken vaak goed op die van de gastheer. De koekoeksjongen komen vaak eerder uit het ei dan de jongen van de gastheer, waarna het koekoeksjong de eieren en jongen van de gastheer uit het nest kan gooien of meer voedsel krijgt. Op zijn minst bij enkele koekoeksoorten is de tijd tussen de bevruchting en het leggen van het ei een dag later dan bij de gastheer waardoor het jong al wat verder ontwikkeld is (zo'n 31 uur) en sneller uit het ei komt dan de jongen van de gastheer.[2]
Grote coua (Coua gigas)
Roestbuikmalkoha (Phaenicophaeus curvirostris)
Chinese spoorkoekoek (Centropus sinensis)
Ani's en andere geslachten uit de Nieuwe Wereld
Spoorkoekoeken
Malkoha's of grondkoekoeken uit de Oude Wereld
Onderfamilie cuculinae
De koekoeken (Cuculidae) zijn een familie van vogels, behorende tot de koekoeksvogels (Cuculiformes). De familie telt 146 soorten.
Koekoeken zijn slanke vogels met een lange staart, gekromde snavel en puntige vleugels die in alle gematigde en warme streken van de wereld voorkomen. De (gewone) koekoek (Cuculus canorus) is in West-Europa de bekendste koekoek. In Wit-Rusland en Azië komt de boskoekoek (Cuculus optatus) voor, te onderscheiden door de ongestreepte anaalstreek en het verschillende geluid. Daarnaast bestaan er nog 30 geslachten met koekoeken die voorkomen in zowel de Nieuwe- als de Oude Wereld.
Fossielen van koekoeken zijn bekend vanaf het Laat-Eoceen uit Europa en Noord-Amerika.
Gaukefamilien (Cuculidae) er ein familie av mellomstore slanke fuglar i ordenen gaukefuglar, Cuculiformes. Dei fleste gaukar lever i tre, med eit vesentleg mindretal som lever på eller nær bakken. Familien har ein kosmopolitisk distribusjon, storparten av artane finn ein i tropiske område. Artane i tempererte område er trekkfuglar. Dietten til fuglar i gaukefamilien er insekt, insektlarver og ei rekkje andre dyr, samt frukt. Mange artar er reirparasittar, dei legg egga sine i reira hjå andre artar, men dei fleste artane i familien utfører sjølv ruging og tar omsorg for eiget avkom. Totalt finst det ca. 140 artar.
Gaukar er mellomstore fuglar som varierer i storleik frå pygmégauk, 17 gram og 15 cm, til fikengauk, 630 g og 63 cm. Det er generelt lite kjønnsdimorfisme i storleik, men i somme unntak kan enten hofuglen vere størst eller i andre døme er hannfuglen størst. Eit vektig særtrekk for artane i denne familien er zygodaktyle føter, som inneber at dei to indre tærne peikar fram og dei to ytre peikar bakover.
Det er to grunnleggande ulike kroppsformer blant gaukar, arboreale artar, som arten gauk i Europa, ei slank form med kort tarse. Den andre forma finn vi hos terrestriske artar som storløpegauk og dvergløpegauk med kraftigare kropp og lengre tarse. Nesten alle artar har lange halar til styring hos terrestriske artar og som et flygeror hos arboreale artar. Vengforma varierer også med levesettet, trekkfuglartar slik som svartnebbgauk har lange smale venger vel eigna til krevjande flyging, og meir terrestriske standfuglar som sporegaukar (Centropus) og malkohaer (Phaenicophaeus) har kortare, avrunda venger og meir anstrengt glideflukt.
Hovudgrupperingar av gaukar:
Fjørene hos gaukar er generelt mjuke, dei blir ofte gjennomblaute i hardt regn. Etter slikt regn kan aniar halde vengene opne som skarvar for å tørke dei i sola. Det er store variasjonar i fjørdrakt blant gaukane. Nokre artar, spesielt reirparasittane har kamuflerande fjørdrakt, medan andre har lyse og spesielle drakter. Dette gjeld særleg for slekta Chrysococcyx, som har iriserande fjørdrakter. Somme gaukar har likskap med haukane med tverrstriper på undersida, det kan tilsynelatande skremme potensielle reirvertar som gjer at hofuglen får tilgang til reiret åt ein vert. Ungar hos nokre reirparasittar er farga slik at dei liknar ungane til verten. For eksempel, har grønnebbkoel i India svart avkom å for å etterlikne avkommet til kråkevertane, medan grånebbkoel får brune ungar til likskap med vertane, honningetarane. Kjønna har generelt lik fjørdrakt, avvik kan finnast hos reirparasittartar.
Gaukar i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[2]
Slekt Guira
Slekt Crotophaga
Slekt Tapera
Slekt Dromococcyx
Slekt Morococcyx
Slekt Geococcyx
Slekt Neomorphus
Slekt Carpococcyx
Slekt Coua
Slekt Centropus
Slekt Rhinortha
Slekt Ceuthmochares
Slekt Taccocua
Slekt Zanclostomus
Slekt Phaenicophaeus
Slekt Rhamphococcyx
Slekt Dasylophus
Slekt Clamator
Slekt Coccycua
Slekt Piaya
Slekt Coccyzus
Slekt Pachycoccyx
Slekt Microdynamis
Slekt Eudynamys
Slekt Urodynamis
Slekt Scythrops
Slekt Chrysococcyx
Slekt Cacomantis
Slekt Cercococcyx
Slekt Surniculus
Slekt Hierococcyx
Slekt Cuculus
Gaukefamilien (Cuculidae) er ein familie av mellomstore slanke fuglar i ordenen gaukefuglar, Cuculiformes. Dei fleste gaukar lever i tre, med eit vesentleg mindretal som lever på eller nær bakken. Familien har ein kosmopolitisk distribusjon, storparten av artane finn ein i tropiske område. Artane i tempererte område er trekkfuglar. Dietten til fuglar i gaukefamilien er insekt, insektlarver og ei rekkje andre dyr, samt frukt. Mange artar er reirparasittar, dei legg egga sine i reira hjå andre artar, men dei fleste artane i familien utfører sjølv ruging og tar omsorg for eiget avkom. Totalt finst det ca. 140 artar.
Gjøkfamilien (Cuculidae) er eneste familie i ordenen gjøkefugler (Cuculiformes), som er en av tre ordner i gruppen Otidimorphae. De to andre er trapper (Otidiformes) og turakoer (Musophagiformes).
I Norge finnes kun arten gjøk (Cuculus canorus). Den tilhører en gruppe fugler som driver med såkalt reirparasittisme (legger egg i andre fuglers reder). Blant gjøkene finnes det også arter som legger egg i et fellesrede (flere hunner legge egg i samme rede), blant annet artene i underfamilien Crotophaginae.[1]
I en studie fra 2004 foreslo Mayr & Ericson at Mesitornithidae (mesitter) og Cuculidae (gjøker) var søstergrupper, basert på DNA-analyser, men dette er trolig feil.[2]
Gjøkfamilien inkluderer fem underfamilier, hvorav en (den største) med tre tribus. Disse inkluderer til sammen 147 arter, fordelt i 32 slekter. Inndelingen av familien følger Sorenson og Payne (2005),[3] med støtte fra Boyd (2015).[4] Norske navn følger NOF.[5]
Gjøkfamilien (Cuculidae) er eneste familie i ordenen gjøkefugler (Cuculiformes), som er en av tre ordner i gruppen Otidimorphae. De to andre er trapper (Otidiformes) og turakoer (Musophagiformes).
I Norge finnes kun arten gjøk (Cuculus canorus). Den tilhører en gruppe fugler som driver med såkalt reirparasittisme (legger egg i andre fuglers reder). Blant gjøkene finnes det også arter som legger egg i et fellesrede (flere hunner legge egg i samme rede), blant annet artene i underfamilien Crotophaginae.
Multimedia w Wikimedia Commons Kukułkowate[2] (Cuculidae) – rodzina ptaków z rzędu kukułkowych (Cuculiformes). Obejmuje ptaki o zróżnicowanej wielkości, długich ogonach i silnych nogach. Preferują środowiska leśne, choć niektóre gatunki żyją na otwartej przestrzeni. Główny pokarm to owady. Wiele gatunków należących do tej rodziny to pasożyty lęgowe — składają swoje jaja do gniazd innych ptaków. Często pisklęta kukułkowatych po wykluciu wyrzucają z gniazda jaja bądź pisklęta gospodarzy.
Wszystkie kontynenty oprócz obszarów antarktycznych[3].
Do rodziny należą następujące podrodziny[2]:
Kukułkowate (Cuculidae) – rodzina ptaków z rzędu kukułkowych (Cuculiformes). Obejmuje ptaki o zróżnicowanej wielkości, długich ogonach i silnych nogach. Preferują środowiska leśne, choć niektóre gatunki żyją na otwartej przestrzeni. Główny pokarm to owady. Wiele gatunków należących do tej rodziny to pasożyty lęgowe — składają swoje jaja do gniazd innych ptaków. Często pisklęta kukułkowatych po wykluciu wyrzucają z gniazda jaja bądź pisklęta gospodarzy.
Cuculídeos (Cuculidae) é uma família de aves da ordem Cuculiformes, que abrange espécies conhecidas pelos nomes vulgares de cuco, papa-légua, anu ou saci. O grupo está mais diversificado na Europa e nas Américas. Os cucos alimentam-se de insetos. Grande parte das espécies do Velho Mundo são parasitas de ninhada e põem seus ovos nos ninhos de outras aves.
A mãe cuco deposita o seu ovo num ninho de outra espécie, que o tratará como qualquer outro dos seus ovos. A mãe de "acolhimento" não dá pela diferença. Como o cuco tem pouco tempo de gestação nasce antes dos outros ovos e, para ganhar espaço, expulsa-os do ninho. Os pais continuam a alimentar o cuco sem darem pela diferença. Quando o cuco atinge a maturidade, é já bastante maior que os seus pais adoptivos e sai do aconchego do ninho.
A taxonomia de Sibley-Ahlquist reconheceu 6 famílias dentro da ordem Cuculiformes: Cuculidae, Centropodidae, Coccyzidae, Crotophagidae, Neomorphidae e Opisthocomidae.[1][2] O reconhecimento de seis famílias foram baseados em critérios arbitrários para delineamento de táxons a nível familiar, usando distâncias genéticas derivadas de dados de dissociação terminal.[3]
Família Cuculidae[3]
Cuculídeos (Cuculidae) é uma família de aves da ordem Cuculiformes, que abrange espécies conhecidas pelos nomes vulgares de cuco, papa-légua, anu ou saci. O grupo está mais diversificado na Europa e nas Américas. Os cucos alimentam-se de insetos. Grande parte das espécies do Velho Mundo são parasitas de ninhada e põem seus ovos nos ninhos de outras aves.
Gökar (Cuculidae) är en fågelfamilj i ordningen gökfåglar (Cuculiformes).
Gökarna är enda familjen i ordningen gökfåglar, närmast släkt med trappfåglar och turakofåglar. DNA-studier[1] har klarlagt systematiken inom familjen enligt nedan:
Gökar (Cuculidae) är en fågelfamilj i ordningen gökfåglar (Cuculiformes).
Gugukgiller (Cuculidae), guguksular (Cuculiformes) takımına dahil uzun ve sivri kanatlı, uzun kuyruklu, iyi uçucu kuşları oluşturan kuş familyası.
Eski ve Yeni dünya kıtalarında orman veya diğer yerlerde yaşarlar. Göçmen olanları vardır. Hoş [1] ötüşlerinden dolayı guguk adını almıştır.
Renkleri yaşadığı ortama uygun olduğundan kendilerini iyi gizlerlerse de, bıktırıcı seslerinden yerlerini belli ederler. Çoğu kahverenkli olup, beyazımtrak göğüsleri çizgilidir. Atmacaya benzer olanları da vardır. Tırmanıcı ve döner parmaklı ayaklarının iki parmağı önde, ikisi geridedir.
Çoğu böcek ve tırtılla beslendiğinden, faydalı sayılırlar. Yerde yaşayan iri türleri ise kertenkele, yılan, kuş ve küçük kemiricilerle beslenirler. Guguklu saatlerde, sesleri taklit edilmektedir.
Türler kuluçka asalağı olup, yumurtalarını yabancı kuşların yuvalarına bırakır, böylece yavru gugukların bakımını üvey ana baba üstlenir.
Asalak gugukların dişisi konak yuvanın sahibi olan dişi kuşun yumurtlamaya başlamasını bekleyip, kuluçkaya yatmasından önceki zamanı kollayarak, değişik yuvalara genellikle birer yumurta bırakır. Yuvalarında yabancı yumurta bulan kuşlar çoğu kez yeni bir yuva yaptıkları ya da yabancı yumurtaları yuvadan attıkları için bazı guguklarda yumurta taklitçiliği gelişmiştir. Örneğin, belirli bir türü konak olarak kullanan asalak gugukların konağınkilere benzeyen yumurtalar yumurtlaması, asalak yumurtaların yuvada kalma şansını artırır.
Guguk yavrusu 12 gün sonra genellikle üvey kardeşlerinden önce doğar. İlk dört gün içinde henüz kör ve tüysüzken, üvey ana babanın getirdiği yiyecekleri yuvanın gerçek sahibi olan yavrularla bölüşmemek için, konağın yuvasındaki yumurtaları ve yavruları akrobatik hareketlerle tek tek yuvadan atar. Üç hafta sonra üvey annesinden daha iri olur. Altı hafta beslendikten sonra, genellikle yuvayı da dağıtarak eş aramaya çıkar.
Göçmen olanları içgüdü ile yüzlerce kilometrelik yolu katederek erginlerin yanına ulaşır. Her kuş türü guguğun yumurtasını kabul etmez. Yumurtayı yuvadan atan, örten veya yuvayı terk edenleri vardır. Tavus guguğu yumurtasını saksağan, alakarga ve sis kargasının yuvasına, Hindistan'da yaşayan koel, yumurtasını kendi gibi siyah bir karganın yuvasına bırakır. Altın guguk, çoğunlukla ispinoz yuvalarını tercih eder.
Bütün guguk kuşları kuluçka asalağı değildir. Asalak olanlar çoğunlukla Eski dünya'da yaşarlar. Guguk kuşu, iri vücutlu olmasına rağmen, yumurtası küçüktür. Gerektiğinde guguk onu boğazında da taşıyabilir. Yumurtasının rengi ve büyüklüğü, yuva sahibi kuşunki gibidir. Ev sahibi kuş, çoğu zaman bunu kendi yumurtası zanneder. Guguk, zaman zaman yuvayı kontrol eder. Eğer yuva sahibi kuş, bir yırtıcı kuş tarafından avlanırsa veya şiddetli bir fırtına ile yuvası bozulursa, yumurtasını hemen oradan alarak başka bir yuvaya bırakır. Yeni dünya'da yaşayanların çoğu yuva yapar ve yavrularına bakarlar.
Gugukgiller (Cuculidae), guguksular (Cuculiformes) takımına dahil uzun ve sivri kanatlı, uzun kuyruklu, iyi uçucu kuşları oluşturan kuş familyası.
Eski ve Yeni dünya kıtalarında orman veya diğer yerlerde yaşarlar. Göçmen olanları vardır. Hoş [1] ötüşlerinden dolayı guguk adını almıştır.
Родина Зозулеві Cuculidae
Це незавершена стаття з орнітології.Họ Cu cu (danh pháp khoa học: Cuculidae) là một họ chim cận sẻ thuộc về bộ Cu cu (Cuculiformes). Bộ Cu cu này, ngoài họ Cu cu ra còn có thể chứa các họ khác như họ Turaco (Musophagidae), mà đôi khi được coi là bộ riêng rẽ, gọi là Musophagiformes). Một số nhà động vật học và sinh thái học còn gộp cả gà móng (Opisthocomus hoazin), một loài chim kỳ bí ở Nam Mỹ vào trong bộ Cuculiformes, nhưng việc phân loại như vậy còn gây nhiều tranh cãi.
Họ Cu cu, bên cạnh những loài có tên gọi là cu cu hay chèo chẹo, bắt cô trói cột, còn chứa các loài có tên gọi là chẹo đất (chi Geococcyx), tu hú (chi Eudynamys), phướn (chi Phaenicophaeus), coua (chi Coua), bìm bịp (chi Centropus) và ani (chi Crotophaga). Các loài bìm bịp và ani đôi khi được tách ra thành các họ riêng biệt, với danh pháp tương ứng là Centropodidae và Crotophagidae.
Trong quá khứ, cụm từ đỗ quyên, vay mượn từ tiếng Trung 杜鹃, được dùng để chỉ các loài chim dạng cu cu, nhưng sau này nghĩa của nó bị thay đổi và hiện nay được dùng như là từ đồng nghĩa để chỉ các loài cuốc (Amaurornis spp., Porzana spp.) trong họ Gà nước (Rallidae). Tình trạng tương tự diễn ra đối với cụm từ đỗ vũ (杜宇).
Các loài trong họ Cu cu là chim với kích thước khác nhau, từ nhỏ như ở tìm vịt trán trắng (Chrysococcyx minutillus), chỉ nặng 17 g và dài 15 cm (6 inch), tới lớn như cu cu mỏ cong (Scythrops novaehollandiae), cân nặng 630 g (1,4 pao) và dài 63 cm (25 inch), với thân hình mảnh dẻ, đuôi dài và chân khỏe. Chân của chúng dạng bốn ngón với hai ngón giữa hướng về phía trước và hai ngón ngoài hướng về phía sau (zygodactyly). Phần lớn các loài sống trong rừng, nhưng một số loài ưa thích các khu vực thoáng vùng nông thôn. Phần lớn ăn sâu bọ, với dạng sâu bướm nhiều lông mà phần lớn các loài chim khác thường né tránh, lại là món đặc biệt của chúng.
Các chi trong họ này khác nhau ở số lượng lông cánh chính như dưới đây.
Khoảng 56 loài chim dạng cu cu của Cựu Thế giới và 3 loài Tân Thế giới là chim đẻ trứng nhờ, chúng đẻ trứng trong tổ của các loài chim khác.[1] Ví dụ tốt nhất là cu cu Á-Âu. Trứng của chúng nở sớm hơn của chim chủ và chim non của chúng cũng lớn nhanh hơn chim non của chim chủ; trong phần lớn các trường hợp con chim non này sẽ đẩy trứng hay chim non của chim chủ ra khỏi tổ. Con chim non này không có thời gian để học hành vi này, vì thế nó phải là bản năng được di truyền. Chim mẹ vẫn nuôi chim non nếu đây là con của nó, cái mỏ há của chim non đóng vai trò của tín hiệu kích thích để chim chủ cho nó ăn.[2]
Chim mẹ của các dạng chim cu cu ký sinh (thuộc phân họ Cuculinae) chuyên biệt hóa và đẻ trứng gần giống với trứng của chim chủ mà nó lựa chọn. Điều này dường như được hỗ trợ bằng chọn lọc tự nhiên, do một số loài chim có khả năng phân biệt trứng của cu cu với trứng của chúng, làm cho những trứng ít giống với trứng của chúng sẽ bị hất ra ngoài tổ.[2] Chim cu cu ký sinh được nhóm thành các ngành, với mỗi ngành chuyên biệt hóa trên một loại chim chủ cụ thể. Có một số chứng cứ cho thấy các ngành này là khác biệt đối với nhau về mặt di truyền.
Phần lớn các loài khác trong họ Cu cu, chẳng hạn như các loài phướn, phướn đất, coua, bìm bịp, gà lôi đuôi dài và phần lớn các loài cu cu châu Mỹ đều tự làm tổ của chúng. Phần lớn các loài chim này làm tổ trên cây hay trong bụi rậm, nhưng các loài bìm bịp đẻ trứng trong tổ ngay trên mặt đất hoặc trong các bụi rậm thấp. Mặc dù trong một số trường hợp các loài chim dạng cu cu nhưng không ký sinh vẫn ký sinh các loài chim khác, nhưng chim bố mẹ vẫn hỗ trợ việc nuôi các con non của chính chúng.
Phần lớn các loài chim dạng cu cu tự làm tổ đều có chế độ một vợ một chồng, nhưng các loài ani và cu cu Guira đẻ trứng của chúng trong các tổ chung. Hành vi của chúng không mang tính hợp tác hoàn toàn; chim mái có thể hất trứng của chim mái khác khi nó đẻ trứng của mình.[1]
Các loài chim dạng cu cu không ký sinh, tương tự như phần lớn các loài chim không dạng sẻ khác, đẻ trứng có vỏ màu trắng, nhưng phần lớn các loài ký sinh thì đẻ trứng với vỏ có màu phù hợp với màu của trứng chim chủ thuộc bộ Sẻ của chúng.
Chim non của tất cả các loài trong họ Cu cu là chim non yếu, nghĩa là chúng không tự kiếm mồi sớm được. Các loài chim dạng cu cu không ký sinh rời tổ trước khi chúng có thể bay, và một số loài Tân thế giới có chu kỳ ấp trứng thuộc loại ngắn nhất trong số các loài chim.[1]
Phần lớn các loài trong họ Cu cu ăn sâu bọ; và cụ thể là chuyên nghiệp hóa trong việc ăn các loại sâu bọ và sâu bướm lớn, bao gồm cả những dạng nhiều lông lá khét tiếng mà các loài chim khác thường bỏ qua. Chúng là bất thường trong số các loài chim ở quá trình săn bắt mồi của chúng trước khi nuốt thức ăn, bằng cách cọ đi cọ lại chúng trên các vật cứng, như các cành cây và sau đó vò nát con mồi bằng các tấm xương đặc biệt ở cuối miệng.[3] Chúng cũng săn bắt một khoảng rộng các loài côn trùng hay con mồi động vật khác. Các loài cu cu thằn lằn ở khu vực Caribe, do sự thiếu vắng tương đối của chim săn mồi, lại chuyên biệt hóa trong việc săn bắt các loài thằn lằn. Các loài to lớn và sống sát mặt đất hơn, như bìm bịp và gà lôi đuôi dài cũng ăn thịt rắn, thằn lằn, động vật gặm nhấm nhỏ và các loài chim khác bằng cách rỉa thịt chúng với những chiếc mỏ to khỏe của mình.
Một vài loài tu hú, coua và cu cu mỏ cong chủ yếu ăn các loại quả,[4] nhưng chúng không chỉ ăn mỗi hoa quả. Cụ thể là các loài tu hú ký sinh và cu cu mỏ cong ăn chủ yếu là quả khi được nuôi dưỡng bởi các chim chủ ăn hoa quả, như vàng anh mắt đỏ (Sphecotheres viridis) và currawong đen trắng (Strepera graculina). Các loài khác đôi khi cũng ăn hoa quả.
Các loài chim trong họ Cu cu thường là hay e dè và trong nhiều trường hợp người ta chỉ nhận biết ra chúng nhờ tiếng kêu của chúng. Tiếng kêu của chúng thường là tương đối đơn giản, tựa như tiếng hót, tiếng sáo hay tiếng nấc.[5] Họ Cu cu có tên khoa học từ tiếng kêu của cu cu thường, thường nghe thấy ở các loại đồng hồ cu cu. Một vài tên gọi của các loài/chi khác cũng có nguồn gốc từ tiếng kêu của chúng, chẳng hạn các loài tu hú ở châu Á và miền Australasia. Ở phần lớn các loài, tiếng kêu của chúng là khác biệt cho từng loài cụ thể và nó là hữu ích trong việc nhận dạng. Một vài loài bí ẩn được nhận dạng trên cơ sở này.
Mặc dù chúng là kiếm ăn ban ngày, nhưng nhiều loài cũng kêu vào ban đêm.[1]
Không gán vào phân họ
Chim ani.
Phướn đất điển hình.
Phướn đất, coua.
Bìm bịp.
Các loài cu cu đẻ trứng nhờ, phướn, coọc, chèo chẹo.
,_cropped.jpg)
_I_IMG_7627.jpg)
.jpg)
_-_Weltvogelpark_Walsrode_2013-01.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_tree.jpg)
_2.jpg)
_in_AP_W_IMG_4009.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_on_branch.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
,_Cherapunjee,_Meghalaya,_India.jpg)
_at_Narendrapur_W_IMG_4111.jpg)
.JPG)
_in_India.JPG)
_at_Narendrapur_W_IMG_4111.jpg)
,_cropped.jpg)
.jpg)
_male.jpg)
_Cu.JPG)
_46.jpg)
,_cropped.jpg)
_-_Weltvogelpark_Walsrode_2013-01.jpg)
,_cropped.jpg)
_-_Weltvogelpark_Walsrode_2013-01.jpg)
_-_Weltvogelpark_Walsrode_2013-01.jpg)
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp) Họ Cu cu (danh pháp khoa học: Cuculidae) là một họ chim cận sẻ thuộc về bộ Cu cu (Cuculiformes). Bộ Cu cu này, ngoài họ Cu cu ra còn có thể chứa các họ khác như họ Turaco (Musophagidae), mà đôi khi được coi là bộ riêng rẽ, gọi là Musophagiformes). Một số nhà động vật học và sinh thái học còn gộp cả gà móng (Opisthocomus hoazin), một loài chim kỳ bí ở Nam Mỹ vào trong bộ Cuculiformes, nhưng việc phân loại như vậy còn gây nhiều tranh cãi.
Họ Cu cu, bên cạnh những loài có tên gọi là cu cu hay chèo chẹo, bắt cô trói cột, còn chứa các loài có tên gọi là chẹo đất (chi Geococcyx), tu hú (chi Eudynamys), phướn (chi Phaenicophaeus), coua (chi Coua), bìm bịp (chi Centropus) và ani (chi Crotophaga). Các loài bìm bịp và ani đôi khi được tách ra thành các họ riêng biệt, với danh pháp tương ứng là Centropodidae và Crotophagidae.
Trong quá khứ, cụm từ đỗ quyên, vay mượn từ tiếng Trung 杜鹃, được dùng để chỉ các loài chim dạng cu cu, nhưng sau này nghĩa của nó bị thay đổi và hiện nay được dùng như là từ đồng nghĩa để chỉ các loài cuốc (Amaurornis spp., Porzana spp.) trong họ Gà nước (Rallidae). Tình trạng tương tự diễn ra đối với cụm từ đỗ vũ (杜宇).
Куку́шковые, или куку́шки (лат. Cuculidae) — семейство из отряда кукушкообразных птиц, близких к воробьинообразным. Самый известный представитель семейства — обыкновенная кукушка.
Размер у разных видов кукушек разный, но у всех у них тонкое туловище, длинный хвост и сильные лапки.
Представители семейства обитают в лесу, но некоторые предпочитают более открытую местность.
Большинство видов питаются насекомыми, в том числе мохнатыми гусеницами, которых избегают многие птицы.
К семейству относятся такие виды, как американская кукушка, кукушка-подорожник, кукушка (личинкоед) ани, шпорцевая кукушка. Все они строят свои гнёзда на деревьях или кустах. В отличие от других кукушек, шпорцевая кукушка откладывает яйца в гнездо, расположенное на земле или в низкорослом кустарнике. Эти крупные тропические кукушки могут охотиться на небольших позвоночных, таких, как ящерицы.
Многие виды кукушек являются гнездовыми паразитами. Они откладывают свои яйца в гнёзда других птиц. Птенцы кукушки вылупляются раньше, более развитыми и растут быстрее, в результате они обычно выкидывают яйца или птенцов их приёмных родителей, после чего хозяева гнезда выкармливают только птенцов кукушек[1].
У обыкновенной и африканской кукушки интервал кладки 48 часов. Эмбрионы кукушек на момент кладки развиты сильнее, чем у птиц-соперников. В 1802 году было выдвинуто предположение, что это объясняется внутренней инкубацией. У кукушек яйцо в яйцеводе находится 30 часов при температуре 40 °C, что выше, чем температура в гнезде (в среднем 36 °C). Поэтому кукушата рождаются быстрее, чем птенцы матери-хозяйки гнезда. Кукушата опережают соперников, яйца которых были отложены в это же гнездо примерно в то же время, на 31 час[1].
Возможно, именно удлинённый период времени между оплодотворением и кладкой способствовал развитию у некоторых птиц стратегии гнездового паразитизма[1].
В семействе кукушковых насчитывают 140 видов. Семейство включает следующие современные роды:
Воспроизвести медиафайл Токование бледной кукушки (Cacomantis pallidus) Запрос «Кукушка» перенаправляется сюда; см. также другие значения. Куку́шковые, или куку́шки (лат. Cuculidae) — семейство из отряда кукушкообразных птиц, близких к воробьинообразным. Самый известный представитель семейства — обыкновенная кукушка.
關於名字亦為杜鵑的一類植物，請見「杜鹃花科」。杜鹃科（学名：Cuculidae）在动物分类学上是鸟纲鹃形目中的一个科。中国古代也称子規、杜宇等。[1]许多分布於欧、亚、非洲的杜鹃科鸟類属于孵卵寄生動物，這些杜鵑從不築巢，而是将卵产在其它鸟的巢内（特別是鶯科的鳥類）。
但也有少數，如走鹃、鸦鹃、犀鵑、圭拉鵑等杜鵑是不进行孵卵巢寄生的，這些不寄生的杜鹃科鸟類通常會将它们的巢筑在高树上。以鸦鹃為例，这种大型杜鹃會将它们的巢筑在地面上或低的灌木中。
杜鹃科的鸟虽然大小不同，但它们的身体细长，尾较长，腿强壮。大多数杜鹃科的鸟住在森林裡，一些喜欢开放的地区。大多数以食昆虫为生，尤其喜食其它鸟躲避的多毛的蝴蝶的幼虫，因此又名布穀鸟，是農家相當歡迎的益鳥。
鹃形目中除杜鹃科外还包括蕉鹃科。一些动物学家将麝雉科也并入鹃形目，但是目前它被分为单独的一个目，但这个还依然不很清楚的种的分类还有争议。
本科包括以下一些常见鸟类：
關於名字亦為杜鵑的一類植物，請見「杜鹃花科」。 杜鹃科（学名：Cuculidae）在动物分类学上是鸟纲鹃形目中的一个科。中国古代也称子規、杜宇等。许多分布於欧、亚、非洲的杜鹃科鸟類属于孵卵寄生動物，這些杜鵑從不築巢，而是将卵产在其它鸟的巢内（特別是鶯科的鳥類）。
但也有少數，如走鹃、鸦鹃、犀鵑、圭拉鵑等杜鵑是不进行孵卵巢寄生的，這些不寄生的杜鹃科鸟類通常會将它们的巢筑在高树上。以鸦鹃為例，这种大型杜鹃會将它们的巢筑在地面上或低的灌木中。
杜鹃科的鸟虽然大小不同，但它们的身体细长，尾较长，腿强壮。大多数杜鹃科的鸟住在森林裡，一些喜欢开放的地区。大多数以食昆虫为生，尤其喜食其它鸟躲避的多毛的蝴蝶的幼虫，因此又名布穀鸟，是農家相當歡迎的益鳥。
鹃形目中除杜鹃科外还包括蕉鹃科。一些动物学家将麝雉科也并入鹃形目，但是目前它被分为单独的一个目，但这个还依然不很清楚的种的分类还有争议。
本科包括以下一些常见鸟类：
乌鹃 Sturniculus lugubris 噪鹃 Eudynamys scolopacea 鹰鹃 Cuculus sparverioides 小杜鹃 Cuculus poliocephalus 中杜鹃（筒鸟） Cuculus saturatus 大杜鹃（布谷） Cuculus canorus 栗斑杜鹃 Cuculus sonneratii 四声杜鹃 Cuculus micropterus 八声杜鹃 Cuculus merulinus 棕腹杜鹃 Cuculus fugax 冠郭公 Clamator coromandus 番鵑 Centropus bengalensis_by_Tim_Peukert.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 上目 : 新顎上目 Neognathae 階級なし : Neoaves 目 : カッコウ目 Cuculiformes 科 : カッコウ科 Cuculidae 学名 Cuculidaeカッコウ科（かっこうか、Cuculidae）は鳥の科の一つである。現代的な分類ではカッコウ目唯一の科である[1]が、歴史的には他の科がカッコウ目に属したこともあり、またカッコウ科をいくつかの科に分割する説もある。
ほとんどが樹上性で、ごく一部が地上性である。ただし同じ樹上性のスズメ目とは違い、足指は前後2本ずつの対趾足である（スズメ目は前3本・後ろ1本の3前趾足）。
初列風切は10枚。羽毛は柔らかく、金属光沢のある鮮やかな色合いの種も多い。尾羽は長く、8～10枚（通常10枚）。多くは雌雄同色。
くちばしは細長く、やや下に湾曲する。
カッコウ亜科のほとんどと、他の亜科の一部は、托卵をする。雛が早く孵り仮親の卵を落としてしまうカッコウ属の習性が有名だが、カンムリカッコウ属やオニカッコウ属は仮親の雛と共に巣で育つ。
極地を除く全世界の、主に森林、一部は草原や半砂漠に住み、昆虫など小動物を捕食する。
かつてカッコウ目に入れられていたエボシドリ目との相違点として、雛が晩生性である（エボシドリ目は早生性）。また、エボシドリ目は果実食で、托卵はしない。
5亜科に分けられる。
次のような系統樹が得られている[2]。
カッコウ科（かっこうか、Cuculidae）は鳥の科の一つである。現代的な分類ではカッコウ目唯一の科であるが、歴史的には他の科がカッコウ目に属したこともあり、またカッコウ科をいくつかの科に分割する説もある。
뻐꾸기과(—科, Cuculidae), 두견과(杜鵑科) 또는 두견이과는 뻐꾸기목에 속하는 새이다.
구대륙의 많은 뻐꾸기과 새는 다른 종의 새 둥지에 알을 낳는 탁란성 습성을 가지고 있다. 하지만 뻐꾸기과에 속한 새 중에는 길달리기새나 코칼 등 탁란성을 가지고 있지 않는 종도 있다.
