nomes no trilho de navegação
Tarentale (Numididae) is 'n familie van hoenderagtige voëls. Die familie omvat 6 spesies.[1] Tarentale kom inheems in die droë gebiede van Afrika voor. Hulle het kaal koppe met lelle en wit kolletjies op die vere. In lande soos Indië word hulle vir vleis geteel.[2] Die vleis het 'n effense wilde smaak.
Twee tarentaalsoorte kom in Suid-Afrika voor, naamlik die gewone tarentaal en die kuifkoptarentaal.
'n Tarentaal word ook soms, veral in geselstaal, poelpetaat, poelepetaat, poelepetater, koelmetat en poelmetaan genoem. Dit is afkomstig van die Franse woorde poule (hoender) en pintade (gespikkeld).[3]
Hulle word dikwels as mak pluimvee aangehou ter wille van hulle smaaklike vleis. Hoewel tarentale baie soos fisante (familie Phasianidae) lyk, is hulle groter; sommige kenners klassifiseer hulle nietemin onder dieselfde familie. Die meeste tarentale is grys met wit of blou kolletjies en kaal nekke. Die koppe kan wit, blou of rooi wees.
Daar is egter spesies soos die swarttarentaal (Agelestes niger) wat in Wes-Afrika voorkom en volkome swart is, terwyl die Agelestes meleagrides 'n wit bors het maar origens heeltemal swart is. Die Acryllium vulturimum, wat in Oos-Afrika voorkom, is die grootste en kleurvolste spesie: hy het lang, witgestreepte nekvere en plek-plek blou en pers vlekke op die verekleed. Sommige tarentale het kuiwe van vere of harige stoppels en ander het 'n beenagtige helm, wat baie ten opsigte van kleur en vorm wissel.
Tarentale wei gewoonlik in groot troppe, maar in die broeityd (van Oktober tot Maart in die Suidelike Halfrond) paar hulle gewoonlik af. Die wyfie lê gewoonlik 5 tot 10 eiers, wat na 'n maand uitbroei. Hulle slaap in bome, maar maak in ʼn beskutte plek op die grond nes. Hulle leef hoofsaaklik van insekte, wurms, knolle en sade en is nuttige diere vir saaiboere omdat hulle die landerye skoon hou van insekte.
Daar is 2 inheemse spesies in Suid-Afrika, naamlik die gewone of horingkoptarentaal (Numida meleagris) en die kuifkoptarentaal (Guttera edouardi). Eersgenoemde kom oor die hele land voor, maar die kuifkop word net in digte bosse langs riviere en in immergroen woude in die sentraal-oostelike en noordoostelike dele van Suider-Afrika aangetref.
Tarentale (Numididae) is 'n familie van hoenderagtige voëls. Die familie omvat 6 spesies. Tarentale kom inheems in die droë gebiede van Afrika voor. Hulle het kaal koppe met lelle en wit kolletjies op die vere. In lande soos Indië word hulle vir vleis geteel. Die vleis het 'n effense wilde smaak.
Twee tarentaalsoorte kom in Suid-Afrika voor, naamlik die gewone tarentaal en die kuifkoptarentaal.
'n Tarentaal word ook soms, veral in geselstaal, poelpetaat, poelepetaat, poelepetater, koelmetat en poelmetaan genoem. Dit is afkomstig van die Franse woorde poule (hoender) en pintade (gespikkeld).
Hulle word dikwels as mak pluimvee aangehou ter wille van hulle smaaklike vleis. Hoewel tarentale baie soos fisante (familie Phasianidae) lyk, is hulle groter; sommige kenners klassifiseer hulle nietemin onder dieselfde familie. Die meeste tarentale is grys met wit of blou kolletjies en kaal nekke. Die koppe kan wit, blou of rooi wees.
Daar is egter spesies soos die swarttarentaal (Agelestes niger) wat in Wes-Afrika voorkom en volkome swart is, terwyl die Agelestes meleagrides 'n wit bors het maar origens heeltemal swart is. Die Acryllium vulturimum, wat in Oos-Afrika voorkom, is die grootste en kleurvolste spesie: hy het lang, witgestreepte nekvere en plek-plek blou en pers vlekke op die verekleed. Sommige tarentale het kuiwe van vere of harige stoppels en ander het 'n beenagtige helm, wat baie ten opsigte van kleur en vorm wissel.
Tarentale wei gewoonlik in groot troppe, maar in die broeityd (van Oktober tot Maart in die Suidelike Halfrond) paar hulle gewoonlik af. Die wyfie lê gewoonlik 5 tot 10 eiers, wat na 'n maand uitbroei. Hulle slaap in bome, maar maak in ʼn beskutte plek op die grond nes. Hulle leef hoofsaaklik van insekte, wurms, knolle en sade en is nuttige diere vir saaiboere omdat hulle die landerye skoon hou van insekte.
Daar is 2 inheemse spesies in Suid-Afrika, naamlik die gewone of horingkoptarentaal (Numida meleagris) en die kuifkoptarentaal (Guttera edouardi). Eersgenoemde kom oor die hele land voor, maar die kuifkop word net in digte bosse langs riviere en in immergroen woude in die sentraal-oostelike en noordoostelike dele van Suider-Afrika aangetref.
Les pintaes (Numididae), tamién conocíes como pites de Guinea, son un clado de aves Galliformes.[1] Son aves africanes que s'alimenten de inseutos y granes, presenten una cabeza ensin plumes y un plumaxe gris afatáu con lentejuelas. Son monógamos, empareyar pa tola vida y añeren na tierra. Delles clasificaciones considerar una subfamilia de la familia Phasianidae.
La pintada común (Numida meleagris) foi adomada y introducióse fora de la so distribución xeográfica natural, por casu nel sur de Francia y el Sudeste Asiáticu.[2]
La familia Numididae inclúi seis especies partíes en cuatro xéneros:[1]
Les pintaes (Numididae), tamién conocíes como pites de Guinea, son un clado de aves Galliformes. Son aves africanes que s'alimenten de inseutos y granes, presenten una cabeza ensin plumes y un plumaxe gris afatáu con lentejuelas. Son monógamos, empareyar pa tola vida y añeren na tierra. Delles clasificaciones considerar una subfamilia de la familia Phasianidae.
Firəngtoyuğukimilər — (lat. Numididae) toyuqkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Firəngtoyuğukimilər — (lat. Numididae) toyuqkimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Ar c'hlujiri-Spagn[1][2] eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Numididae, termenet e 1842 gant ar politikour ha skiantour belgiat Edmond de Sélys Longchamps (1813-1900).
Diouzh Doare 6.2 an IOC World Bird List[3] ez a pevar genad d'ober ar c'herentiad :
O c'havout a reer holl en Afrika.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar c'hlujiri-Spagn eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Numididae, termenet e 1842 gant ar politikour ha skiantour belgiat Edmond de Sélys Longchamps (1813-1900).
Diouzh Doare 6.2 an IOC World Bird List ez a pevar genad d'ober ar c'herentiad :
Els numídids (Numididae) són una família d'ocells de l'ordre dels gal·liformes, malgrat que algunes autoritats els consideren la subfamília numidinins (Numidinae) dins la família dels fasiànids. Són natives d'Àfrica però s'han introduït a altres indrets, tant com a animals domesticats com salvatges.
La llargària, segons les diferents espècies, arriba dels 40 fins als 71 cm, amb un pes de 700 – 1600 g. Plomatge generalment negre, freqüentment amb petites taques blanques, però no en totes les espècies. Escàs dimorfisme sexual. Semblen perdius però gairebé sempre tenen diferents ornaments al cap, que va de plomalls fins carúncules o bonys a manera de banyes.
Es tracta d'una família de menjadors d'insectes i vegetals com llavors i rails.
Ponen 5 – 12 ous blancs o ocre, amb motes més fosques, en un niu molt senzill, que consisteix en un receptacle gratat en terra i folrat de fulles o plomes. La incubació és de 23 a 28 dies. Els pollets són bastant precoces.
Habiten des d'estepes àrides, fins selva humida, passant per zones de sabana, a pràcticament tot l'Àfrica al sud del Sàhara.
En general es tracta d'espècies monògames, amb excepcions. També són animals sociables, formant esbarts de dimensió variable.
La família (o subfamília) s'ha classificat en quatre gèneres amb 8 espècies:
Els numídids (Numididae) són una família d'ocells de l'ordre dels gal·liformes, malgrat que algunes autoritats els consideren la subfamília numidinins (Numidinae) dins la família dels fasiànids. Són natives d'Àfrica però s'han introduït a altres indrets, tant com a animals domesticats com salvatges.
Perličkovití (Numididae) je čeleď středně velkých hrabavých ptáků. Čeleď tvoří 4 rody, všechny mají stejné české jméno perlička.
Čeleď perličkovití byla ještě donedávna zahrnuta do čeledi bažantovitých, kde byla považována za pouhou podčeleď. Morfologická a molekulární analýza však objasnila vzájemné vztahy a potvrdila samostatnost této čeledě.[1]
Perličky jsou původem ze subsaharské Afriky, kde jsou rozšířené od západu ze Senegalu na východ po Somálsko a na jih do Jihoafrické republiky a Madagaskar. Obývají suché stepi, lesostepi, i tropické pralesy. Žijí také v oblastech s obdělávanou zemědělskou půdou. Jednotlivé druhy jsou však vázány na určitý druh biotopu.
Do Evropy se dostaly v období Římské říše, po jejím rozpadu chov zanikl. Opětovně je přivezli až Španělé v 15. století, perličky se rozšířily a byly domestikovány v zemích západní Evropy i v Americe. Byly dovezeny také na mnohé ostrovy (Kapverdy, Asunción, Svatá Helena, Kuba, Jamajka, Haiti), kde se aklimatizovaly a záhy zdivočely.[2][3]
Jsou to ptáci velcí 40 až 70 cm a vážící od 0,7 po 1,6 kg. Zobáky mají krátké a tlusté, nohy silné s různě velkými drápy a ostruhami. Ocas je krátký a svěšený dolů. Mnohým z přední částí hlavy u zobáku visí chrupavčité laloky, na hlavě mají vysoký výrůstek. Hlavu a krk nemají pokrytou peřím, tato oblast slouží k ochlazování arteriální krve proudící směrem nahoru od srdce k mozku. Peří mají převážně tmavé se světlými skvrnami, některé mají na hlavě pernatou chocholku. Samci se podobají samicím, i když jsou větší a těžší.
Kromě pravidelného napájení a sběru potravy v časném dopoledni a pozdním odpoledni se věnují koupelí v lehké, prašné půdě pro zbavení parazitů v peří. Během poledního horka jsou ve stínu, za soumraku se vracejí do svých úkrytů, hřadují obvykle na větvích stromů. Perličky žijí mimo dobu líhnutí a výchovy kuřat ve skupinách po 10 až 100 kusech. Jsou to ptáci velice ostražití, snaží se před nebezpečím útěkem nebo krátkým letem ukrýt do křovin.
Jsou to všežravci, kteří se v období rozmnožování živí především hmyzem, kobylkami a termity, jinak semeny, drobnými plody a čerstvými výhonky rostlin. Pokud žijí v blízkosti polí s oblibou vybírají ze země zasetá obilná zrna.[3][4]
V době rozmnožování, zpravidla v období dešťů po němž bývá více potravy, žijí perličky v párech. Samice snese do plytkého hnízda 10 až 20 vajec na kterých sedí 25 dnů. Vylíhnutá kuřata jsou schopna již sama zobat drobný hmyz, semínka a oštipují rostliny. Vodí je oba rodiče, prvé dny je kvočna na noc schovává pod peří, asi po 14 dnech jsou kuřata schopna vyletět na větve, kde přespávají. Osamostatní se zhruba po dvou měsících.[3][4]
Kromě lidí, kteří je odedávna loví a sbírají jejich vejce, jsou nejvíce ohrožovány dravými ptáky, kočkovitými nebo psovitými šelmami a hady. Přesto nejsou o jejich budoucnost ve volné přírodě obavy, jejich stavy jsou hojné a jednotlivé druhy jsou rozšířeny v rozlehlých areálech. Výjimkou je perlička červenohlavá, vyskytující se jen v Sierře Leone, Ghaně, Libérii a Pobřeží slonoviny, která je podle IUCN zařazena v kategorii zranitelný druh.[5]
Čeleď perličkovití se dělí na 4 rody a 7 druhů z nichž některé dále tvoří více poddruhů.[6][7]
Perlička kropenatá
Perlička chocholatá
Perlička červenohlavá
Perlička supí
Obrázky, zvuky či videa k tématu perličkovití ve Wikimedia Commons
Perličkovití (Numididae) je čeleď středně velkých hrabavých ptáků. Čeleď tvoří 4 rody, všechny mají stejné české jméno perlička.
Die Perlhühner (Numididae) sind eine Familie der Hühnervögel (Galliformes), die vier Gattungen mit insgesamt sechs Arten umfasst. Es handelt sich um ausschließlich in Afrika verbreitete Vögel, die sowohl in Savannen als auch in Wäldern leben. Mit dem Helmperlhuhn wurde eine ihrer Arten vom Menschen domestiziert und zum Haustier gemacht.
Perlhühner sind von der typischen Gestalt, die alle Hühnervögel eint: Sie haben einen gedrungenen Körper, kurze Flügel, kräftige Beine und einen kleinen Kopf. Auch der Schwanz ist für Hühner gewöhnlich kurz (Ausnahme: Geierperlhuhn). Die Größe reicht von 40 cm (Gattung Agelastes) bis 72 cm (Geierperlhuhn), das Gewicht von 700 bis 1650 g.
Das Gefieder der Perlhühner hat eine schwarze oder graue Grundfärbung. Nur das Geierperlhuhn hat eine blaue Unterseite, das Weißbrustperlhuhn eine rein weiße Brust. Namengebend ist die Zeichnung des Gefieders, das außer bei der Gattung Agelastes mit feinen, weißen Punkten übersät ist. Kopf und Hals sind immer unbefiedert, die nackte Haut dieser Partien ist oft sehr farbenfroh und kann mit Kehlsäcken, Warzen, Knochenkämmen oder Schöpfen besetzt sein.
Der Schnabel der Perlhühner ist kurz und nach unten gebogen. Manchmal hat er entfernte Ähnlichkeit mit einem Greifvogelschnabel, vor allem beim Geierperlhuhn. Der kräftige Schnabel dient dem Graben in der Erde. Den gleichen Zweck erfüllen die krallenbewehrten Füße. Der Fuß des Perlhuhns ist anisodaktyl. Wie die Fasanenartigen tragen auch die Arten der Gattung Agelastes Sporen an den Beinen, und zwar ein bis zwei je Bein beim Männchen, und null bis ein beim Weibchen. Beim Geierperlhuhn finden sich Beulen, die rückgebildete Sporen sein dürften.
Einen im Feld sichtbaren Geschlechtsdimorphismus gibt es nicht, allenfalls sind Männchen geringfügig größer als Weibchen.
Das natürliche Verbreitungsgebiet der Perlhühner umfasst Afrika südlich der Sahara, ausgenommen vollkommen vegetationslose Wüsten. Nördlich der Sahara gibt es ein isoliertes Vorkommen des Helmperlhuhns im Nordwesten Marokkos. Während des frühen Altertums gab es Perlhühner auch in Ägypten.
Heute sind Perlhühner durch den Menschen in zahlreichen weiteren Regionen der Erde heimisch geworden. Es handelt sich dabei vor allem um verwilderte Hausperlhühner, die es auf vielen karibischen Inseln, auf der Arabischen Halbinsel und auf Madagaskar gibt.
Je nach Art sind Perlhühner in sehr unterschiedlichen Habitaten heimisch:
Obwohl die meisten Perlhühner in der Ebene vorkommen, trifft man Helmperlhühner in gebirgigen Regionen bis in Höhen von 3000 m an.
Perlhühner sind tagaktive Bodenbewohner, die in den frühen Morgenstunden und am späten Abend die größte Aktivität zeigen, während sie bei Nacht und während der Mittagshitze ruhen. Als Schlafplätze dienen Bäume.
Außerhalb der Brutzeit leben Perlhühner in sozialen Verbänden. Diese Gruppen sind in ihrer Zusammensetzung recht stabil. Obwohl sie sich alljährlich zur Brutzeit auflösen, finden sich nach dem Ende der Brutzeit dieselben Individuen wieder zusammen. Die Größe der Verbände liegt bei den waldbewohnenden Arten meistens bei unter 10 Vögeln je Gruppe, bei den Savannenbewohnern bei bis zu 40, in Ausnahmefällen sogar bis zu 200.
Die Verbände verteidigen keine festen Reviere. Beim Weißbrust-Perlhuhn kann aber das Aufeinandertreffen zweier Verbände aggressives Verhalten bis hin zu Kämpfen auslösen. Dagegen finden sich unterschiedliche Gruppen des Helmperlhuhns auch am selben Wasserloch ein und bleiben gegeneinander verträglich.
Als Allesfresser ernähren sich Perlhühner gleichermaßen von pflanzlichem wie tierischem Material. Zu den verzehrten Pflanzenteilen gehören Wurzeln, Samen, Früchte, Blätter und Blüten, an Tieren werden vor allem Insekten, Spinnentiere und Tausendfüßer gefressen. Kleine Wirbeltiere sind nur ausnahmsweise Beutetiere. Welche Nahrung überwiegt, ist von Art zu Art verschieden. Bei den waldbewohnenden Arten überwiegen Insekten deutlich, beim Helmperlhuhn die pflanzliche Nahrung ebenso deutlich.
Perlhühner suchen ihre Nahrung, indem sie umherlaufen und aufpicken, was sie auf ihrem Weg finden. Gelegentlich scharren sie auch in der Erde, um an Wurzeln zu gelangen. Dabei helfen ihnen sowohl die Füße als auch der Schnabel.
Von mehreren Perlhuhnarten weiß man, dass sie Affen folgen, um die von ihnen fallen gelassenen Nahrungsreste zu vertilgen. Das Kräuselhauben-Perlhuhn hält sich dafür in der Nähe verschiedener baumbewohnender Affen auf, Helmperlhühner halten sich oft an Paviangruppen. Auch anderen Säugetieren folgen Perlhühner gelegentlich, um aufgescheuchte Insekten oder verschmähte Nahrung zu erhaschen.
Zur Brutzeit trennen sich die Paare von den Gruppen. Manchmal gehen der Paarbildung Kämpfe zwischen rivalisierenden Männchen voraus. Die Paare sind saisonal monogam.
Als Nest dient eine Mulde im Boden, die allenfalls mit Blättern oder Gras ausgepolstert wird. Ein Gelege besteht aus 4 bis 19 Eiern. Allein das Weibchen brütet, das Männchen bleibt jedoch in der Nähe des Nests. Die Brut dauert 23 bis 28 Tage. Die Jungen sind wie alle Hühnervögel Nestflüchter. Sie fressen sofort selbst, sind aber noch auf die Begleitung der Eltern angewiesen. Beide Eltern bewachen und verteidigen die Jungen – die Beteiligung des Männchens an dieser Aufgabe ist eine unter Hühnervögeln seltene Ausnahme. Zu den Fressfeinden junger Perlhühner zählen vor allem Affen, Ginsterkatzen, Krähen und Falken.
Traditionell wurden Perlhühner als eine Unterfamilie der Fasanenartigen angesehen. Nach heutigen Erkenntnissen sind sie jedoch unabhängig von diesen entstanden. Die Trennung beider Gruppen fand vor etwa 38 Millionen Jahren statt. Fasanenartige und Perlhühner werden manchmal mit den Zahnwachteln zu einer Unterordnung Galli vereint. Die relative Position der Perlhühner zu diesen beiden Gruppen bleibt ungeklärt.
Die folgenden Gattungen und Arten werden zu den Perlhühnern gerechnet:
Das Schwarzperlhuhn wurde gelegentlich auch in einer eigenen Gattung Phasidus geführt.
In ganz Afrika dienten Perlhühner seit jeher als Fleischlieferanten, ihre Federn manchmal als Schmuck. Vor allem aber gehörten Perlhühner zu den ersten Vögeln, die vom Menschen domestiziert wurden. Den Anfang nahm die Domestikation wohl in Ägypten, wo das Helmperlhuhn anscheinend während des frühen Altertums noch wild vorkam. Im Alten Reich scheint es bereits Hausperlhühner gegeben zu haben. Auch die Phönizier und Griechen hielten Perlhühner, noch bevor das Haushuhn in Europa bekannt wurde. Im Römischen Reich waren Perlhühner eine beliebte Delikatesse, doch nach dem Ende der Römerzeit verschwanden domestizierte Perlhühner.
Nachdem die Portugiesen im 15. und 16. Jahrhundert Perlhühner aus Westafrika mitbrachten, erfolgte die Domestikation ein zweites Mal. Perlhühner werden heute weltweit gezüchtet, ihre Bedeutung steht freilich weit hinter der des Haushuhns oder des Truthuhns zurück.
Vor allem in Südafrika wird das Helmperlhuhn als Landwirtschaftsschädling gefürchtet und gejagt. Ungeklärt bleibt aber das Verhältnis von Schaden und Nutzen, ob also das Vertilgen von Insekten in den Feldern nicht einen größeren Nutzen darstellt als das gleichzeitige Fressen von Pflanzenteilen schadet.
Der wissenschaftliche Name Numididae leitet sich von Numidien ab, das die Römer für die Herkunftsregion der Perlhühner hielten. Der ursprüngliche Name bei den Griechen war Meleagris. Dieser Name leitet sich von dem griechischen Sagenhelden Meleagros ab. Nach dessen Tod wurden seine Schwestern von den Göttern in Perlhühner verwandelt. Die Punkte auf dem Federkleid sind die Tränen, die sie aus Trauer um den verstorbenen Bruder weinten. Das Wort steht heute noch in den wissenschaftlichen Namen des Helmperlhuhns (Numida meleagris) und des Weißbrustperlhuhns (Agelastes meleagrides). Als Gattungsname wurde Meleagris von Carl von Linné allerdings unpassenderweise auf das Truthuhn angewendet.
Die Perlhühner (Numididae) sind eine Familie der Hühnervögel (Galliformes), die vier Gattungen mit insgesamt sechs Arten umfasst. Es handelt sich um ausschließlich in Afrika verbreitete Vögel, die sowohl in Savannen als auch in Wäldern leben. Mit dem Helmperlhuhn wurde eine ihrer Arten vom Menschen domestiziert und zum Haustier gemacht.
Kanga ni ndege wa familia Numididae. Jina hili ni jina la kawaida la ndege hawa, lakini spishi za Afrika ya Mashariki wana majina mengine kama chelele, chepeo, kololo, kororo na kicheleko (tazama orodha ya spishi). Kanga ni wakubwa kuliko kwale na wana rangi nyeusi na madoa meupe. Kichwa chao hakina manyoya lakini spishi tatu zina manyoya juu ya utosi. Kanga mweusi na kanga kidari-cheupe hawajulikani sana, lakini mwenendo wao unasadikiwa kufanana na ule wa spishi nyingine. Hula mbegu, wadudu, makoa na nyungunyungu, na hutaga mayai ardhini. Kanga huwa mwenzi mmoja tu maisha yao yote.
Spishi zote zinatokea Afrika. Chepeo hufugwa hususa huko Afrika ya Magharibi na pia katika Ulaya na Marekani.
Kicheleko
Kanga kidari-cheupe
Kanga mweusi
Kororo-misitu
Kororo
Kanga wa kawaida
Kanga ni ndege wa familia Numididae. Jina hili ni jina la kawaida la ndege hawa, lakini spishi za Afrika ya Mashariki wana majina mengine kama chelele, chepeo, kololo, kororo na kicheleko (tazama orodha ya spishi). Kanga ni wakubwa kuliko kwale na wana rangi nyeusi na madoa meupe. Kichwa chao hakina manyoya lakini spishi tatu zina manyoya juu ya utosi. Kanga mweusi na kanga kidari-cheupe hawajulikani sana, lakini mwenendo wao unasadikiwa kufanana na ule wa spishi nyingine. Hula mbegu, wadudu, makoa na nyungunyungu, na hutaga mayai ardhini. Kanga huwa mwenzi mmoja tu maisha yao yote.
Spishi zote zinatokea Afrika. Chepeo hufugwa hususa huko Afrika ya Magharibi na pia katika Ulaya na Marekani.
Numididae es un familia de Galliformes.
Tekst üüb Öömrang Parlhanen (Numididae) san en famile faan hanenfögler (Galliformes) mä schauer sköölen an sääks slacher. Jo lewe uun Afrikoo.
Parlhanen (Numididae) san en famile faan hanenfögler (Galliformes) mä schauer sköölen an sääks slacher. Jo lewe uun Afrikoo.
Las pintardas son d'aucèls de l'òrdre dels Galliformes e de la famille dels Numididae (a vegada plaçat dins aquela dels Phasianidae), originaris d'Africa, al plumatge escur pigalhat de blanc, que se noirisson de granas e tanben de vèrms, formiga, aranhas, langasta. Unas son domesticadas. Polalha d'ornament, son subretot apreciadas per lor carn.
La principala pintarda domestica (Numida meleagris) garda de son aujòl l'instincte de se jocar e un caractèr fèr. Importada d'Africa pels Grècs e los Romans que l'utilizan coma ofèrta als dieus e se fa venir en polassariá. Foguèt un navigator venecian al servici del Portugal que menèt un especimèn d'Africa de l'Èst. Foguèt introducha al sègle XV en França qu'es lo primièr país de seleccionar de pintardas per abalir, e en 2010 èra lo primièr productor mondial amb sas regions d'elevatge dels Païses de Léger, d'Aquitània, de Ròse Alps e de la Region Centre[1].
Es un aucèl gregari e terrèstre popoda, de talha mejana (de 40 a 72 cm), de pichon cap cornat e de coa corta e penjanta. De largas zonas de pèl nuda ornan lo còl e lo cap; fòrça espècias pòrtan una cresta o un casc ossificat.
La Pintarda comuna, Numida meleagris, possedís una crèsta cornada sul cap e de barbilhs violets. Se fa venir per sa carn, subretot en França, primièr país productor de pintardas, ont es considerada coma domestica. Es originària d'Africa o viu a l'estat salvatge sus la majora partida del continent. De populacions fèras (tornadas a l'estat salvatge) existisson sus l'illa d'Haití, en Caraïba.
Aquel gallinacèu es omnivor; se noirís de verd, de baias, de granas, d'insèctes e autres pichons invertebrats, de pichons vertebrats (mirgas, granhòtas...). Quitament s'es capabla de volar, es subretot correire.
La pintarda pond entre 12 a 15 uòus. Après 27 a 28 jorns d'incubacion, es l'espelida. Los dos parents participan a l'elevatge dels pintadons.
Lea pintaradas vivon en Africa, al sud de Sahara, ont ocupan una larga varietat d'abitats, dempuèi la sèlva pluviala densa fins a miègdesèrt.
Segon classificacion de referéncias (version 5.1, 2015) del Congrès ornitologic internacional (òrdre filogenic):
Lo substantiu femenin[2],[3],[4] pintarda es un manlèu, al portugués,, pintada, es a dire « (aucèl) pintrat »,, el meteis venent de femenin del particip passat de pintar del (« pintrar »),,, vèrbe eissit de latin vulgar *pinctare, varianta de *pictare particip passat de pingere
Las pintardas son d'aucèls de l'òrdre dels Galliformes e de la famille dels Numididae (a vegada plaçat dins aquela dels Phasianidae), originaris d'Africa, al plumatge escur pigalhat de blanc, que se noirisson de granas e tanben de vèrms, formiga, aranhas, langasta. Unas son domesticadas. Polalha d'ornament, son subretot apreciadas per lor carn.
De pullepetaoter (Latien: Numididae) is een hoenderachtige voegel mit veul oendersoorten. 't Woord pullepetaoter komt van 't Franse woord poule-pintade, in 't Frans heet disse voegel een pintade).
De pullepetaoter komt oorspronkelijk uut Afrika en liekt een bietjen op de kalkoen. 't Het een kaole kop mit lellen en witte stippen op 't verenkleed.
Pullepetaoters worren as siervoegels op bieveurbeeld kienderboerderiejen ehouwen.
Pullepetaoters worren oek efokt veur der vleis. De pullepetaoter hef een lichte wildsmaak. Veur 't schrapmaken van een pullepaoter kommen alle fezantrecepten in anmarking.
De pullepetaoter (Latien: Numididae) is een hoenderachtige voegel mit veul oendersoorten. 't Woord pullepetaoter komt van 't Franse woord poule-pintade, in 't Frans heet disse voegel een pintade).
De pullepetaoter komt oorspronkelijk uut Afrika en liekt een bietjen op de kalkoen. 't Het een kaole kop mit lellen en witte stippen op 't verenkleed.
Pullepetaoters worren as siervoegels op bieveurbeeld kienderboerderiejen ehouwen.
Pullepetaoters worren oek efokt veur der vleis. De pullepetaoter hef een lichte wildsmaak. Veur 't schrapmaken van een pullepaoter kommen alle fezantrecepten in anmarking.
Taylalt (Assaɣ usnan: Numididae) d tawacult n iylalen yeṭṭafaren tafesna n tyuẓat
Taylalt d tawacult yeggunin deg wučči ɣef iburɣas d ifsan, Tbennu igdefn-is ɣef tuga, Taylalt Yettemcabi ar tsekkurt maca drus n wefraw kan yellan deg uqerru-ynes Addud-is yettili gar n 40 ar 71 cm,azuk-is gar n 700 ar 1600 g
Taylalt (Assaɣ usnan: Numididae) d tawacult n iylalen yeṭṭafaren tafesna n tyuẓat
Ang tukong ng Guinea o labuyo ng Guinea (Ingles: guineafowl, guinea fowl, guineahen, guinea hen [literal na "inahing Guinea") ay isang ibong nagmula sa Aprika. Nabibilang sila sa pamilya Numididae. May mahigit sa 2,000 mga taon nang una silang maging domestikado. Inaalagaan sila upang maging pagkain sa maraming mga bahagi ng mundo. Nakakain din pati na mga itlog ng mga ibong ito. Umaabot ang haba ng mga ibong ito hanggang sa 75 mga sentimetro (30 mga pulgada). May kulay na abo o itim ang kanilang plumahe o mga balahibong may halong puting mga tuldok.[1]
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang tukong ng Guinea o labuyo ng Guinea (Ingles: guineafowl, guinea fowl, guineahen, guinea hen [literal na "inahing Guinea") ay isang ibong nagmula sa Aprika. Nabibilang sila sa pamilya Numididae. May mahigit sa 2,000 mga taon nang una silang maging domestikado. Inaalagaan sila upang maging pagkain sa maraming mga bahagi ng mundo. Nakakain din pati na mga itlog ng mga ibong ito. Umaabot ang haba ng mga ibong ito hanggang sa 75 mga sentimetro (30 mga pulgada). May kulay na abo o itim ang kanilang plumahe o mga balahibong may halong puting mga tuldok.
Zabo (zàabóó; jam'i zabi, zàabii[1]) ko zabo daji (Numididae) tsuntsu ne.
Мисыр тавыклары, яки Цесарка кошлар (лат. Numididae) — тавыксыманнар отрядының кошлар гаиләлеге. Африкада Сахарадан көньяктарак һәм Мадагаскар утравында таралганнар.
43–75 см зурлагындагы кошлар. Башы һәм муены (өлешчә) шәрә, еш кына матур төслеләр. Карасу каурый капламында аксыл таплар яки буй-буй сызыклар бар. Урманнарда, куаклыкларда, саванналарда яшиләр, начар очалар, яхшы йөгерәләр, куакларда кунаклыйлар. Көтү-көтү булып йөриләр. Аучылык объекты.
Хәзерге вакытта кошларны 4 ыругына һәм 6 төренә бүләләр;
Мисыр тавыклары, яки Цесарка кошлар (лат. Numididae) — тавыксыманнар отрядының кошлар гаиләлеге. Африкада Сахарадан көньяктарак һәм Мадагаскар утравында таралганнар.
43–75 см зурлагындагы кошлар. Башы һәм муены (өлешчә) шәрә, еш кына матур төслеләр. Карасу каурый капламында аксыл таплар яки буй-буй сызыклар бар. Урманнарда, куаклыкларда, саванналарда яшиләр, начар очалар, яхшы йөгерәләр, куакларда кунаклыйлар. Көтү-көтү булып йөриләр. Аучылык объекты.
கின்னிக்கோழி (ஆங்கிலப் பெயர்: Guineafowl) என்பது கல்லிபார்மஸ் (Galliformes) வரிசையில் உள்ள நுமிடிடாய் (Numididae) குடும்பப் பறவைகள் ஆகும். இவை ஆப்பிரிக்கக் கண்டத்தின் அகணிய உயிரி ஆகும். இது கல்லினாசியஸ் பறவைகளிலேயே மிகவும் பழமையானது ஆகும். நவீன கின்னிக்கோழி இனங்கள் ஆப்பிரிக்காவில் மட்டுமே உள்ளபோதிலும், தலைக்கவசக் கின்னிக்கோழி உலகம் எங்கும் பரவலாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.[1]
கின்னிக்கோழி (ஆங்கிலப் பெயர்: Guineafowl) என்பது கல்லிபார்மஸ் (Galliformes) வரிசையில் உள்ள நுமிடிடாய் (Numididae) குடும்பப் பறவைகள் ஆகும். இவை ஆப்பிரிக்கக் கண்டத்தின் அகணிய உயிரி ஆகும். இது கல்லினாசியஸ் பறவைகளிலேயே மிகவும் பழமையானது ஆகும். நவீன கின்னிக்கோழி இனங்கள் ஆப்பிரிக்காவில் மட்டுமே உள்ளபோதிலும், தலைக்கவசக் கின்னிக்கோழி உலகம் எங்கும் பரவலாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
ციცარი შინური (Numididae), მაფურინჯეეფიშ ფანია ქოთომიშნერეფიშ რანწკიშე. შინური ციცარი მოურს რჩქვანელობურ ციცარშე (Numida meleagris), ნამუთ ბჟადალ აფრიკას ხენ. ჩინურ ციცარს უღჷ გჷრძე, ოვალური რსხული. ირინუანა უთარაშო სახორცეთ. მორდილ მუმულიშ მასა რე დოხოლაფირო 2 კგ, დადულიშ 1,8 კგ. მარქვალდვალა - 70-120 მარქვქლი წარმოწანას. მარქვალი იწონუ 42-45 გრამს. მეციცრეობას ორეწუალე შანულობა უღჷ საფრანგეთის, უნგრეთის, იტალიას, ინგლისის, ააშ-ს, ავსტრალიას.
ციცარიშ რსხულიშ ზჷმა 40 სმ-შე 70 სმ-შახ რე. თის კუნტა, თუდო გერთელი კუდელი უღუ. რსხულშე გინორთელი, ფსქელი ბურდღუაშ გეშა გოძინელო იძირებე, დუდი დო კინჩხი თინეფიშ უმენტაშობას ბურდღეფით ვა აფუ ფორილი. ციცარიშ არძა გვარობას რუმე ბურდღა უღუ, ნამუთ მორჩილ ნოთე ჭურჭულეფით რე ფორილი.
რინაშ ნერობათ ართიანშე ვეგშმიგორჷნა. ხენა ბუნურო გვალამ აბანს, ფსქელ ბართვამ დო ოშა-გოშა ტყალეფს. ბიწორას მირულენა დო ვართფერი ჯგირი მაფურინეეფი რენა, თიშ გეშა, ნამჷ-და ფურინუა თინეფს მალას ოშულიდუანს. ჭკომჷნა მუჭოთ ჭანდეფს, თეშ ჩანარეფს: კენკარეფს, ჩანარეფიშ თასეფს, ჩანარეფიშ ელნაფალეფს, ფურცელეფს დო შხვ.
ბუდუაშ ბორჯის დუდიშულას რინას ჭკობათ ირთჷნა. ოგვაჯეთ გჷმადირთჷნა დინობურგონილი დიხა. მარქვალდვალაშ ბორჯის 5—8 მოჸვინთალე-მორჩე მარქვალს დჷთმოდვანს.
ციცარი დადული
ციცარი მუმული
ციცარი შინური (Numididae), მაფურინჯეეფიშ ფანია ქოთომიშნერეფიშ რანწკიშე. შინური ციცარი მოურს რჩქვანელობურ ციცარშე (Numida meleagris), ნამუთ ბჟადალ აფრიკას ხენ. ჩინურ ციცარს უღჷ გჷრძე, ოვალური რსხული. ირინუანა უთარაშო სახორცეთ. მორდილ მუმულიშ მასა რე დოხოლაფირო 2 კგ, დადულიშ 1,8 კგ. მარქვალდვალა - 70-120 მარქვქლი წარმოწანას. მარქვალი იწონუ 42-45 გრამს. მეციცრეობას ორეწუალე შანულობა უღჷ საფრანგეთის, უნგრეთის, იტალიას, ინგლისის, ააშ-ს, ავსტრალიას.
Hanga (Guinea fowl in English) ishiri yemusango ine minhenga yeruava rupfumbu iine madoo-madoo paminhenga yacho. Hanga dzinowanikwa muZimbabwe, nguva zhinji dzinomhanya nepasi dzichizobhururuka kana dzavhundutswa nechikara.
Hanga dzinopfuyiwa pamusha dzichidyiwa nyama inonaka samare. Shiri idzi dzinokura kuita mumhu unodarika huku.
Hanga (Guinea fowl in English) ishiri yemusango ine minhenga yeruava rupfumbu iine madoo-madoo paminhenga yacho. Hanga dzinowanikwa muZimbabwe, nguva zhinji dzinomhanya nepasi dzichizobhururuka kana dzavhundutswa nechikara.
Hanga dzinopfuyiwa pamusha dzichidyiwa nyama inonaka samare. Shiri idzi dzinokura kuita mumhu unodarika huku.
Guineafowl (/ˈɡɪnifaʊl/; sometimes called "pet speckled hens" or "original fowl") are birds of the family Numididae in the order Galliformes. They are endemic to Africa and rank among the oldest of the gallinaceous birds. Phylogenetically, they branched off from the core Galliformes after the Cracidae (chachalacas, guans, and curassows) and before the Odontophoridae (New World quail). An Eocene fossil lineage Telecrex has been associated with guineafowl; Telecrex inhabited Mongolia, and may have given rise to the oldest of the true phasianids, such as blood pheasants and eared pheasants, which evolved into high-altitude, montane-adapted species with the rise of the Tibetan Plateau. While modern guineafowl species are endemic to Africa, the helmeted guineafowl has been introduced as a domesticated bird widely elsewhere.[1]
This is a list of guineafowl species, presented in taxonomic order.
Cladogram based on a study by De Chen and collaborators published in 2021.[2]
NumididaeThe insect- and seed-eating, ground-nesting birds of this family resemble partridges, but with featherless heads, though both members of the genus Guttera have a distinctive black crest, and the vulturine guineafowl has a downy brown patch on the nape. Most species of guineafowl have a dark grey or blackish plumage[3] with dense white spots, but both members of the genus Agelastes lack the spots. While several species are relatively well known, the plumed guineafowl and the two members of the genus Agelastes remain relatively poorly known. These large birds measure 40–71 cm (15+1⁄2–28 in) in length, and weigh 700–1,600 g (1 lb 9 oz – 3 lb 8 oz). Guinea hens weigh more than guinea cocks, possibly because of the larger reproductive organs in the female compared to the male guinea fowl. Also, the presence of relatively larger egg clusters in the dual-purpose guinea hens may be a factor that contributes to the higher body weight of the guinea hens.[4]
The species for which information is known are normally monogamous, mating for life, or are serially monogamous; however, occasional exceptions have been recorded for helmeted and Kenya crested guineafowl, which have been reported to be polygamous in captivity.[5] All guineafowl are social, and typically live in small groups or large flocks. Though they are monogamous, species of the least-derived genera Guttera, Agelastes, and Acryllium tend toward social polyandry, a trait shared with other primitive galliforms such as roul roul, and Congo peafowl.
Guineafowl travel behind herd animals and beneath monkey troops, where they forage within manure and on items that have fallen to the understory from the canopy. They play a pivotal role in the control of ticks, flies, locusts, scorpions, and other invertebrates. They pluck maggots from carcasses and manure.
Wild guineafowl are strong flyers. Their breast muscles are dark (aerobic metabolism), enabling them to sustain themselves in flight for considerable distances if hard-pressed. Grass and bush fires are a constant threat to them and flight is the most effective escape.
Some species of guineafowl, like the vulturine, may go without drinking water for extended periods, instead sourcing their moisture from their food. Young guineafowl (called keets) are very sensitive to weather, in particular cold temperatures.
Guinea hens are not known to be good mothers,[6] but in the wild, the guinea hen's mate (a guinea cock) may help tend the young keets during the day by keeping them warm and finding food. Sometimes, more than one cock helps raise the young. Guineafowl (hens and cocks together) make good parents. During warm weather, the cock is unlikely to set on the keets during the night (leaving that duty to the hen), but may help the hen keep them warm at night when temperatures drop below freezing.
Guineafowl may be trained to go into a coop (instead of roosting in trees) when very young. Once hatched and ready to leave the brooder (around 3 weeks), they may be enclosed in a coop for at least 3 days so they learn where "home" is. When guinea parents (that already roost in a coop) raise their own keets, the hen sets on them outdoors at night, but then the parents teach the keets to also go into the coop in the evenings around 3 weeks of age.
Each sex has a different call, which can be used to differentiate between female and male.[7] Unlike chickens (which generally do best with one rooster for a flock of hens[8]), guinea fowl do well with one cock for each hen.
Guineafowl have been shown to act as a deterrent to foxes. [9] Due to the spread of Lyme disease from ticks, Guineafowl are often kept because they will eat the ticks. [10]
Guineafowl species are found across sub-Saharan Africa, some almost in the entire range, others more localized, such as the plumed guineafowl in west-central Africa and the vulturine guineafowl in north-east Africa. They live in semiopen habitats such as savanna or semideserts, while some, such as the black guineafowl, mainly inhabit forests. Some perch high on treetops.
The helmeted guinea fowl has been introduced in East Africa, South America, the West Indies, the United States, Britain, and India, where it is raised as food or pets.[1]
Guineafowl meat is moist, firmer and leaner than chicken meat and has a slight gamey flavour. It has marginally more protein than chicken or turkey, roughly half the fat of chicken and slightly less food energy per gram.[11] Their eggs are substantially richer than those of chickens.[12]
Head of a vulturine guineafowl
.jpg)
Guineafowl in Benin
Guineafowl (/ˈɡɪnifaʊl/; sometimes called "pet speckled hens" or "original fowl") are birds of the family Numididae in the order Galliformes. They are endemic to Africa and rank among the oldest of the gallinaceous birds. Phylogenetically, they branched off from the core Galliformes after the Cracidae (chachalacas, guans, and curassows) and before the Odontophoridae (New World quail). An Eocene fossil lineage Telecrex has been associated with guineafowl; Telecrex inhabited Mongolia, and may have given rise to the oldest of the true phasianids, such as blood pheasants and eared pheasants, which evolved into high-altitude, montane-adapted species with the rise of the Tibetan Plateau. While modern guineafowl species are endemic to Africa, the helmeted guineafowl has been introduced as a domesticated bird widely elsewhere.
Feather of a guineafowl A flock of guineafowl free-roaming on a ranch in Texas (U.S.)
La Numidedoj (Numididae) estas familio de birdoj de la ordo Kokoformaj, kvankam kelkaj fakuloj (ekzemple la American Ornithologists' Union) inkludas la numidojn kiel subfamilio, Numidinae aŭ Numidenoj, de la familio Fazanedoj. La numidoj estas indiĝenaj de Afriko, sed la Kaskonumido estis enhejmigita, kaj tiele kaj sovaĝiĝintaj kaj natur-tipaj birdoj estis enmetitaj aliloke.
Tio estas listo de numidaj specioj, prezentita en taksonomia ordo.
Tiu familio de insekto- kaj semo-manĝantaj, grundo-nestumantaj birdoj similas al perdrikoj, sed kun kapoj sen plumoj, kvankam ambaŭ membroj de la genro Guttera havas distingan nigran kreston, kaj la Vulturnumido havas lanugan brunan makulareon ĉe nuko. Plej specioj de numidoj havas malhelgrizan aŭ nigrecan plumaron kun densaj blankaj punktoj, sed ambaŭ membroj de la genro Agelastes ne havas punktojn (same kie kelkaj aldomigitaj variantoj de la Kaskonumido). Dum kelkaj specioj estas relative bone konataj, la Plumonumido kaj la du membroj de la genro Agelastes restas relative malmulte konataj. Tiuj grandaj birdoj estas 40–71 cm longaj, kaj pezas 700–1600 g.
La specioj el kiuj venas la informo estas normale monogamaj, kaj pariĝas porvive; tamen oni registris eventualajn esceptojn ĉe la Kaskonumido.[1] Ĉiuj numidoj estas sociemaj, kaj tipe vivas en malgrandaj grupoj.
Numidas specioj troviĝas tra sub-Sahara Afriko, kelkaj preskaŭ en la tuta teritorio, aliaj pli surloke, kiaj la Plumnumido en okcident-centra Afriko kaj la Vulturnumido en nordorienta Afriko. Ili loĝas en duonmalfermaj habitatoj kiaj savanoj aŭ duondezertoj, dum kelkaj, kiaj la Nigra numido, ĉefe loĝas en arbaroj.
La Kaskonumido estis aldomigita kaj enmetita for de sia natura teritorio, ekzemple en suda Francio (kie ili estas konataj kiel pintade), Karibio, Usono kaj Barato, kie ĝi estas bredata por manĝo.
Kapo de Vulturnumido
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Bredata numido.Numidoj havas longan historion de aldomigo, ĉefe ĉe la Kaskonumido; en Unuiĝinta Reĝlando ili estas konataj kiel "gvinekokoj". La junuloj (nome "keets" angle) estas tre malgrandaj naske. Tiuj numididoj estas tenitaj en granda skatolo en de la hejmo ĝis ili estas ĉirkaŭ sessemajnaĝaj, antaŭ esti movitaj al pli taŭga bredejo. Ili manĝas pedikojn, vermojn, formikojn, araneojn, herbosemojn, kaj iksodojn kiam ili liberas, aŭ ili povas manĝi kokajn ŝelerojn (nome tipo de komerca birdomanĝo) kaze de esti enmetitaj en kaĝoj. La kuirita viando de numido similas al tiu de kono laŭ teksturo, kun gusto inter koko kaj meleagro. Ties viando estis komparita ankaŭ al tiu de fazano, nur kaze de pli sustancaj. La numido estas konsiderata malhela viando, kio faras ĝin alloga por gustoriĉaj pladoj.[2] Numidoj estas foje uztaj ankaŭ por kontroli iksodojn.[3]
La Numidedoj (Numididae) estas familio de birdoj de la ordo Kokoformaj, kvankam kelkaj fakuloj (ekzemple la American Ornithologists' Union) inkludas la numidojn kiel subfamilio, Numidinae aŭ Numidenoj, de la familio Fazanedoj. La numidoj estas indiĝenaj de Afriko, sed la Kaskonumido estis enhejmigita, kaj tiele kaj sovaĝiĝintaj kaj natur-tipaj birdoj estis enmetitaj aliloke.
Las pintadas (Numididae), también conocidas como gallinas de Guinea o gallinetas, son un clado de aves Galliformes.[1] Son aves africanas que se alimentan de insectos y semillas, presentan una cabeza sin plumas y un plumaje gris adornado con lentejuelas. Son monógamos, emparejándose de por vida y anidan en la tierra. Algunas clasificaciones la consideran una subfamilia de la familia Phasianidae.
Las pintadas tienen la forma típica que tienen en común todas las aves gallináceas: tienen un cuerpo rechoncho, alas cortas, patas fuertes y una cabeza pequeña. La cola también suele ser corta para los pollos (excepción: Pintada vulturina). El tamaño varía de 40 cm (género Agelastes) a 72 cm (Pintada vulturina), peso de 700 a 1650 g.
El plumaje de la gallina de Guinea es de color negro o gris. Solo la Pintada vulturina tiene la parte inferior azul, la pintada de pecho blanco tiene el pecho blanco puro. El dibujo del plumaje, que está cubierto de finos puntos blancos excepto en el género Agelastes, le da su nombre. La cabeza y el cuello siempre están desprovistos de plumas, la piel desnuda de estas partes suele ser muy colorida y puede estar cubierta de bolsas en la garganta, verrugas, crestas óseas o mechones.
El pico de la pintada es corto y curvado hacia abajo. A veces tiene un leve parecido con el pico de una rapaz, especialmente en la Pintada vulturina. El poderoso pico se usa para cavar en el suelo. Los pies con garras tienen el mismo propósito. El pie de gallina de Guinea es anisodáctilo. Al igual que los faisanes, las especies del género Agelastes llevan espolones en las patas, uno a dos por pata en el macho y de ninguno a uno en la hembra. La Pintada vulturina tiene protuberancias que probablemente sean esporas en regresión.
No hay dimorfismo sexual visible en el campo, como máximo los machos son un poco más grandes que las hembras.
Las pintadas son habitantes diurnos del suelo, mostrando la mayor actividad a primera hora de la mañana y al atardecer, mientras que descansan por la noche y durante el calor del mediodía. Los árboles sirven como lugares de descanso.
Fuera de la época de cría, las pintadas viven en grupos sociales. Estos grupos son bastante estables en su composición. Aunque se separan todos los años durante la época de cría, los mismos individuos vuelven a reunirse tras el final de la temporada de cría. El tamaño de las bandadas suele ser inferior a 10 aves por grupo en las especies que viven en el bosque, hasta 40 en las que viven en la sabana, y en casos excepcionales incluso hasta 200.
Los rebaños no defienden territorios fijos. Sin embargo, en el caso de la pintada de pecho blanco, el encuentro de dos grupos puede desencadenar un comportamiento agresivo e incluso peleas. En cambio, diferentes grupos de la pava de casco también se reúnen en la misma charca y son compatibles entre sí.
Como omnívoras, las pintadas se alimentan por igual de material vegetal y animal. Las partes de las plantas que se comen son las raíces, las semillas, los frutos, las hojas y las flores, mientras que los animales que se comen son principalmente insectos, arácnidos y milpiés. Los pequeños vertebrados sólo son presas excepcionales. El alimento que predomina varía de una especie a otra. En las especies que viven en el bosque predominan claramente los insectos, en la pintada con casco la alimentación vegetal es igual de clara.
Las pintadas buscan comida corriendo y recogiendo lo que encuentran en su camino. Ocasionalmente también rascan el suelo para llegar a las raíces. Tanto sus patas como su pico les ayudan a hacerlo.
Se sabe que varias especies de gallinas de Guinea siguen a los monos para comer los restos de comida que dejan caer. La pintada de cresta redondeada lo hace permaneciendo cerca de varios monos arborícolas, y la pintada de casco suele pegarse a grupos de babuinos. Las pintadas también siguen ocasionalmente a otros mamíferos para atrapar insectos asustados o comida despreciada.
Las parejas se separan de los grupos durante la temporada de cría. A veces la formación de la pareja viene precedida de peleas entre machos rivales. Las parejas son estacionalmente monógamas.
El nido es un hueco en el suelo, que a lo sumo está acolchado con hojas o hierba. Una nidada consta de 4 a 19 huevos. Sólo la hembra empolla, pero el macho permanece cerca del nido. La cría dura de 23 a 28 días. Como todas las aves gallináceas, las crías son volantones de nido. Se alimentan inmediatamente, pero siguen dependiendo de la compañía de los padres. Ambos padres vigilan y defienden a las crías; la participación del macho en esta tarea es una rara excepción entre las aves de corral. Entre los depredadores de las pintadas jóvenes se encuentran principalmente los monos, las gineta, los cuervos y los halcones.
La pintada común (Numida meleagris) ha sido domesticada y se ha introducido fuera de su distribución geográfica natural, por ejemplo en el sur de Francia y el Sudeste Asiático.[2]
Esta es una lista de especies de gallinas de Guinea, presentada en orden taxonómico.
La familia Numididae incluye seis especies repartidas en cuatro géneros:[1]
Las pintadas (Numididae), también conocidas como gallinas de Guinea o gallinetas, son un clado de aves Galliformes. Son aves africanas que se alimentan de insectos y semillas, presentan una cabeza sin plumas y un plumaje gris adornado con lentejuelas. Son monógamos, emparejándose de por vida y anidan en la tierra. Algunas clasificaciones la consideran una subfamilia de la familia Phasianidae.
Pärlkanalased (Numididae) on lindude sugukond kanaliste (Galliformes) seltsis.
Pärlkanalased on Aafrika mandri endeemid ning ühed vanimatest kanaliste esindajatest. Fülogeneetiliselt paiknevad nad paabulindude ja selvavutlaste vahel. Üks eotseeni ajastu fossiilirühm, Telecrex, on tänapäeval esindatud must-pärlkanaga, kes asustab Kesk-Aafrika metsi. Telecrex, kes elas Mongoolias, võis olla vanim tõeline Tetraophasianiid, kellest hiljem arenesid sellised mäestikulist kliimat armastavad rühmad nagu Ithaginis ja Crossoptilon. Tänapäeva pärlkanalased on levinud üksnes Aarikas, kiiver-pärlkana aga on introdutseeritud paljudesse piirkondadesse.[1]
Pärlkanalaste liikide nimekiri:
Putuka- ja seemnetoidulised maaspesitsevad linnud meenutavad vutte, kuid nende pead on sulgedeta. Guttera perekonna esindajatel on peas iseloomulik must hari, hund-pärlkanal aga on kuklal udusulgedest pruun laik. Enamikul pärlkanadest on tumehall või mustjas hundsulestik, millel on heledad valged laigud, perekonnas Agelastes laigud aga puuduvad. Pärlkanalased on 40–71 cm pikkused ja kaaluvad 700–1600 g.
Liigid on enamasti monogaamsed, moodustades paari kogu eluks. Vangistuses peetavad kiiver-pärlkana ja keenia kähar-pärlkana on aeg-ajalt polügaamsed.[2] Kõik pärlkanalased on sotsiaalsed ja elavad väikestes või suuremates rühmades. Kuigi üldiselt on liigid monogaamsed, esineb Guttera, Agelastes ja Acryllium perekondades polüandriat. Polüandriline käitumine on ühine teiste primitiivsete kanaliste nagu tanukana ja kongo paabulind.
Pärlkanalased liiguvad rohumaadel loomakarjade järel ning puistutes primaadirühmade all, kust otsivad mahapudenenud vilju ja seemneid. Pärlkanalased hävitavad efektiivselt puuke, kärbseid, ritsikaid, skorpione ja teisi selgrootuid. Nad söövad ka laipades ja sõnnikus elavaid tõuke. Pärlkanalased on eranditult väga head lendajad, nende rinnalihased on punased, võimaldades neil vajaduse korral läbida pikki vahemaid. Maastikupõlengud on pärlkanalaste jaoks pidev oht, mille eest tuleb kiiresti põgeneda ning lendamine on selleks kõige parem viis.
Mõned pärlkanalased, nagu hund-pärlkana, suudavad olla joomata pikki perioode. Noored pärlkanad on ilmastiku suhtes väga tundlikud, eriti jahedamates piirkondades.
Pärlkanalased on levinud Saharast lõuna pool sellistes poolavatud elupaikades nagu savannid ja poolkõrbed. Mõni liik, näiteks must-pärlkana, elutseb aga peamiselt metsades. Kiiver-pärlkana on introdutseeritud Ameerika Ühendriikidesse, Suurbritanniasse ja Indiasse, kus neid kasvatatakse toiduks või lemmikloomana.[3] Kiiver-pärlkana on tähtis põllumajanduslind.
Pärlkanalased (Numididae) on lindude sugukond kanaliste (Galliformes) seltsis.
Pärlkanalased on Aafrika mandri endeemid ning ühed vanimatest kanaliste esindajatest. Fülogeneetiliselt paiknevad nad paabulindude ja selvavutlaste vahel. Üks eotseeni ajastu fossiilirühm, Telecrex, on tänapäeval esindatud must-pärlkanaga, kes asustab Kesk-Aafrika metsi. Telecrex, kes elas Mongoolias, võis olla vanim tõeline Tetraophasianiid, kellest hiljem arenesid sellised mäestikulist kliimat armastavad rühmad nagu Ithaginis ja Crossoptilon. Tänapäeva pärlkanalased on levinud üksnes Aarikas, kiiver-pärlkana aga on introdutseeritud paljudesse piirkondadesse.
Pintadak Numididae familia osatzen duten hegaztiak dira, Galliformes ordenakoak eta Afrikan endemikoak.
Pintadak Numididae familia osatzen duten hegaztiak dira, Galliformes ordenakoak eta Afrikan endemikoak.
Helmikanat (Numididae) on kanalintujen heimo. Siihen kuuluu kuusi lajia, jotka jaetaan neljään sukuun. Ne elävät kaikki Afrikassa, syövät siemeniä ja pesivät maassa. Helmikanojen tanakka vartalonmuoto muistuttaa peltopyytä, mutta niiden pää on kalju.[1] Suomenkielisen nimensä heimo on saanut pilkullisesta höyhenpeitteestä. Keski-Euroopassa helmikanoja kasvatetaan ja käytetään ravinnoksi.
Helmikanat (Numididae) on kanalintujen heimo. Siihen kuuluu kuusi lajia, jotka jaetaan neljään sukuun. Ne elävät kaikki Afrikassa, syövät siemeniä ja pesivät maassa. Helmikanojen tanakka vartalonmuoto muistuttaa peltopyytä, mutta niiden pää on kalju. Suomenkielisen nimensä heimo on saanut pilkullisesta höyhenpeitteestä. Keski-Euroopassa helmikanoja kasvatetaan ja käytetään ravinnoksi.
Numididae
Les pintades sont des oiseaux de l'ordre des Galliformes et de la famille des Numididae (parfois placée dans celle des Phasianidae), originaires d'Afrique, au plumage foncé pointillé de blanc, qui se nourrissent de graines ainsi que de vers, fourmis, araignées, tiques[1]. Certaines sont domestiquées. Volailles d’ornement, elles sont surtout appréciées pour leur chair.
La principale pintade domestique (Numida meleagris) garde de son ancêtre l'instinct de se percher et un caractère farouche. Importée d'Afrique du Nord (l'antique Numidie) par les Grecs et les Romains qui l'utilisent comme offrande aux dieux et l'élèvent en basse-cour, elle est nommée « poule d'Inde » au Moyen Âge puis « poule du pharaon » et « pintade » lorsqu'un navigateur vénitien au service du Portugal en ramènera un spécimen d'Afrique de l'Est. Elle est introduite au XVe siècle en France qui est le premier pays à sélectionner des pintades en vue de les élever, ce qui en fait en 2010 le premier producteur mondial avec ses régions d'élevage des Pays de la Loire, du Grand Sud-Ouest, de Rhône-Alpes et de la Région Centre[2].
L'oiseau est grégaire, terrestre et dodu, de taille moyenne (de 40 à 72 cm) et à petite tête cornée et à queue courte et pendante. De larges zones de peau nue ornent le cou et la tête ; la plupart des espèces portent une crête ou un casque ossifié.
La Pintade commune, Numida meleagris, possède une crête cornée sur la tête et des barbillons violets. Elle est élevée pour sa chair, principalement en France, premier pays producteur de pintades, où elle est considérée comme domestique. Elle est originaire d'Afrique où elle vit à l'état sauvage sur la majeure partie du continent. Des populations férales (retournées à l'état sauvage) existent sur l'île d'Haïti, dans les Caraïbes.
Ce gallinacé est omnivore ; il se nourrit de verdure, de baies, de graines, d'insectes et autres petits invertébrés, de petits vertébrés (souris, grenouilles...). Bien qu'il soit capable de voler, il est essentiellement coureur.
La pintade pond aux alentours de 12 à 15 œufs. Au bout de 27 à 28 jours d'incubation, l'éclosion a lieu. Les deux parents participent à l'élevage des pintadeaux.
La pintade cacabe ou criaille.
L'élevage de pintades se nomme la méléagriculture.
Les pintades vivent en Afrique, au sud du Sahara, où elles occupent une large variété d'habitats, depuis la forêt pluviale dense jusqu'au semi-désert.
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Dans le calendrier républicain français, le 25e jour du mois de Messidor est dénommé jour de la Pintade[3].
Le substantif féminin[4],[5],[6] pintade (prononcé [pɛ̃tad][5]) est un emprunt[4],[5] au portugais pintada[4],[5],[6], proprement « (oiseau) peint »[4],[5], lui-même féminin du participe passé du pintar (« peindre »)[4],[5],[6], verbe issu du latin vulgaire *pinctare, variante de *pictare, lui-même issu du latin classique pictus, participe passé de pingere (« peindre »)[5].
Numididae
Les pintades sont des oiseaux de l'ordre des Galliformes et de la famille des Numididae (parfois placée dans celle des Phasianidae), originaires d'Afrique, au plumage foncé pointillé de blanc, qui se nourrissent de graines ainsi que de vers, fourmis, araignées, tiques. Certaines sont domestiquées. Volailles d’ornement, elles sont surtout appréciées pour leur chair.
Éan téagartha a mhaireann ar an talamh, dúchasach don Afraic. An clúmh breac liath. An ceann is an muineál beagnach nocht, go minic le craiceann fillte, daite nó garbh. Uaireanta bíonn cíor cleití nó caitheamh adharcach (clogad) ar bharr an chinn.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Os numídidos (Numididae), chamados en varios idiomas galiñas da Guinea ou pintadas, son unha familia de aves da orde Galliformes. Son endémicas do continente africano e encóntranse entre as aves galiformes máis antigas. Aínda que as especies de numídidos modernas son endémicas de África, a Numida meleagris foi introducida en moitos outros lugares.[1]
Son filoxeneticamente intermedios entre os Phasianinae e os Odontophoridae. Unha liñaxe fósil do Eoceno chamada Telecrex[2], é hoxe represenada por Agelastes niger, que é unha especie actual nativa dos bosques primarios de África central. O fósil Telecrex, que habitaba en Mongolia, puido dar lugar aos máis antigos dos verdadeiros tetraofasiánidos como Ithaginis e Crossoptilon, que evolucionaron dando lugar a especies adaptadas a montañas de gran altitude cando se ergueu a meseta do Tíbet.
Velaquí unha lista de especies de numídidos:
As aves desta familia, que comen insectos e sementes e aniñan no chan, lembran a perdices, pero con cabezas sen plumas, aínda que as dúas especies do xénero Guttera teñen unha distintiva crista negra na cabeza, e Acryllium vulturinum ten unha área suave marrón na caluga. A maioría das especies teñen unha plumaxe gris escura ou negra con densas pintas brancas, pero as especies do xénero Agelastes carecen de pintas (como tamén algunhas variedades da Numida meleagris). Aínda que varias especies son relativamente ben coñecidas, da Guttera plumifera e das do xénero Agelastes sábese pouco. Estas grandes aves miden de 40 a 71 cm de lonxitude e pesan de 700 a 1600 gramos.
As especies das que se ten información son normalmente monógamas, e aparéanse de por vida, ou son monógamas sucesivas; porén, hai excepcións ocasionais na Numida meleagris e na Guttera (pucherani) pucherani, das que hai informes de que son polígamas en catividade.[3] Todas as especies son sociais e normalmente viven en grupos pequenos ou grandes. Aínda que son monógamas, as especies dos xéneros Guttera, Agelastes e Acryllium tenden a unha poliandria social, un trazo compartido con outros galiformes primitivos como o Rollulus rouloul e o Afropavo congensis.
Os numídidos viaxan polo chan seguindo os rabaños de animais e aos monos que se desprazan polas árbores, para alimentarse de esterco e das cousas que lles caen aos monos das árbores. Xogan un papel importante no control das carrachas, moscas, lagostas, escorpións e outros invertebradoss. Capturan larvas no esterco e carcasas de animais mortos.
Todas as especies silvestres son, sen excepción, boas voadoras. Os seus músculos peitoriais son escuros, vascularizados e resistentes, polo que lles permiten manterse en voo durante longas distancias se se ven na necesidade. Os incendios da vexetación herbácea e arbustiva son unha constante ameaza para estas aves e o voo é o xeito máis eficaz de escapar deles.
Algunhas especies, como Acryllium vulturinum, poden pasar longos períodos sen beber auga, obtendo a humidade dos seus aimentos. As crías son moi semsibles ao tempo climático, especialmente ás temperaturas frías.
Encóntranse na África subsahariana, algunhas especies case en toda a súa extensión, outras están máis localizadas, como a Guttera plumifera da parte oriental de África central a a Acryllium vulturinum do nordeste de África. Viven en hábitats semiabertos como sabanas ou semidesertos, e algunhas, como a Agelastes niger, habitan principalmente en bosques. Algunhas poden pousarse ns copas das árbores.
A Numida meleagris foi introducida en África oriental, Indias Occidentais, Estados Unidos, Gran Bretaña e India, onde se cría como alimento ou mascota.[4]
A súa carne é máis seca e magra que a de polo e ten un sabor forte a caza. Ten máis proteínas que a carne de polo ou pavo, aproximadamente a metade da graxa que a de polo e algo menos de calorías por gramo.[5] Os ovos destas aves son bastante máis nutritivos que os de polo.[6]
Os numídidos (Numididae), chamados en varios idiomas galiñas da Guinea ou pintadas, son unha familia de aves da orde Galliformes. Son endémicas do continente africano e encóntranse entre as aves galiformes máis antigas. Aínda que as especies de numídidos modernas son endémicas de África, a Numida meleagris foi introducida en moitos outros lugares.
Biserke (Numididae) su porodica ptica iz reda kokoši. Porodica je podijeljena na četiri roda i ukupno šest vrsta.
Znanstveno ime ove porodice potiče od poznavanja biserke (Numida meleagris) koja nastanjuje zemlje Atlasa još u vrijeme antike. Tada su Grci i Rimljani to područje nazivali Numidijom. Još tada se počelo s odomaćivanjem ove vrste.
To su ptice koja sliči kokoši. Duge su između 40 i 70 centimetara, a teške su između 700 i 1600 grama. Imaju kratak, prema dolje obješen rep. Za razliku od tijela koje zbog gustog perja izgleda okruglasto, glava i vrat su im većim dijelom goli. Pored kljuna, također ima crvene rese. Perje joj je tamnoplave boje s bijelim točkicama koje potsjećaju na bisere. Ima kratka krila, a noge su joj također kratke, prsti i nokti snažni. Po tlu se kreće polako, a leti kratko. Hrani se bobicama, sjemenkama. U prirodi žive u Africi i na Madagaskaru, no odomaćenu vrstu su ljudi naselili i u druge krajeve.
Izgled im je doneo i uobičajeno ime biserka, no ponekad se koristi, za udomaćenu vrstu, i ime "perlinka", ali i nazivi kao što su "faraonka" ili "morka".
Porodica biserki nije dovoljno poznata, osim odomaćene vrste, biserke. Najmanje tri vrste su nedovoljno proučene. Za vrste za koje postoje informacije, poznato je da su obično monogamne, isti par ostaje zajedno cijeli život, ali je kod odomaćenih biserki povremeno opažena i bigamija.
Za razliku od drugih porodica kokoški, biserke aktivno brane i sebe i svoj podmladak kljucanjem i grebanjem te udaranjem krilima.
Biserka s uočljivom kvrgom nalik rogu na goloj glavi
"Portret" biserke
Biserke (Numididae) su porodica ptica iz reda kokoši. Porodica je podijeljena na četiri roda i ukupno šest vrsta.
Znanstveno ime ove porodice potiče od poznavanja biserke (Numida meleagris) koja nastanjuje zemlje Atlasa još u vrijeme antike. Tada su Grci i Rimljani to područje nazivali Numidijom. Još tada se počelo s odomaćivanjem ove vrste.
Ayam guinea adalah jenis unggas dari keluarga Phasianidae yang tidak dapat terbang dan berkerabat dekat dengan burung kuau. Ayam guinea berhabitat asli di Afrika. Ciri khasnya adalah warna bulunya yang hitam dengan bintik-bintik putih kecil dengan leher dan kepala tidak berambut. Selain itu ayam guinea bersuara nyaring. Di beberapa negara telah dikembangbiakan untuk diambil daging dan telurnya.
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Ayam guinea adalah jenis unggas dari keluarga Phasianidae yang tidak dapat terbang dan berkerabat dekat dengan burung kuau. Ayam guinea berhabitat asli di Afrika. Ciri khasnya adalah warna bulunya yang hitam dengan bintik-bintik putih kecil dengan leher dan kepala tidak berambut. Selain itu ayam guinea bersuara nyaring. Di beberapa negara telah dikembangbiakan untuk diambil daging dan telurnya.
I Numididi (Numididae De Sélys Longchamps, 1842) sono una famiglia di uccelli dell'ordine Galliformes che comprende 4 generi e 6 specie, diffuse principalmente nell'Africa sub-sahariana.[1]
La faraona comune (Numida meleagris) è tra le specie più note di questa famiglia.
I Numididi (Numididae De Sélys Longchamps, 1842) sono una famiglia di uccelli dell'ordine Galliformes che comprende 4 generi e 6 specie, diffuse principalmente nell'Africa sub-sahariana.
La faraona comune (Numida meleagris) è tra le specie più note di questa famiglia.
Patarškiniai (lot. Numididae, angl. Guineafowls, vok. Perlhühner) – vištinių (Galliformes) būrio paukščių šeima.
Šeimoje 4 gentys ir 6 rūšys.
Grifinė patarška (Acryllium vulturinum)
Kuoduotoji patarška (Guttera pucherani)
Kuoduotoji patarška (Guttera pucherani)
Patarškiniai (lot. Numididae, angl. Guineafowls, vok. Perlhühner) – vištinių (Galliformes) būrio paukščių šeima.
Šeimoje 4 gentys ir 6 rūšys.
Pērļvistu dzimta (Numididae) ir viena no vistveidīgo kārtas (Galliformes) putnu dzimtām, kas pieder pie fazānu virsdzimtas (Phasianoidea). Daži sistemātiķi pērļvistu grupu sistematizē kā fazānu dzimtas (Phasianidae) apakšdzimtu - Numidinae. Pērļvistu dzimtas sugas sastopamas Āfrikā, bet pērļvista (Numida meleagris) ir tikusi domesticēta un ārpus Āfrikas daudzviet pasaulē sastopamas gan savvaļas, gan mājas pērļvistas. Arī Latvijā daudzās vistu audzētavās tiek audzētas pērļvistas.[1]
Pērļvistu sugas ir samērā lieli putni. Mazākā dzimtā ir melnā pērļvista (Agelastes niger), kuras mazāko indivīdu ķermeņa garums ir 40 cm, svars apmēram 700 g.[2] Lielākā dzimtā ir grifu pērļvista (Acryllium vulturinum), kuras ķermeņa garums var sasniegt 71 cm, svars 1,5 kg.[3]
Pērļvistu dzimtas sugām ir raksturīgs liels, apaļš ķermenis, maza, neapspalvota galva un neapspalvots kakls,[4] lai gan abām cekulaino pērļvistu (Guttera) ģints sugām ir melni spalvu cekuli un grifu pērļvistai (Acryllium vulturinum) ir pūkains pakausis. Lielākajai daļai sugu ir tumši pelēks vai melnīgsnējs apspalvojums, kuru rotā gaiši raibumiņi, atgādinot pērlītes. Tomēr abām melno pērļvistu (Agelastes) ģints sugām iztrūkst gaišie raibumiņi (reizēm raibumi nav arī domesticētajām pērļvistām).
Pērļvistu dzimtas sugas parasti veido monogāmus pārus uz mūžu, lai gan reizēm parastajām pērļvistām var novērot izņēmumus.[5] Visas sugas ir sabiedriskas un parasti uzturas nelielos baros. Nakti tās pavada koku zaros.[6] Pērļvistu sugas ir visēdājas un barojas gan ar sēklām, gan kukaiņiem. Tās ligzdo uz zemes un mazuļi uzreiz pēc izšķilšanās spēj sekot mātei. Pērļvistas ir ļoti labas skrējējas un, lai arī pērļvistu sugas spēj lidot, tās no briesmām parasti cenšas izvairīties skrienot.[6]
Pērļvistu dzimta (Numididae)
Pērļvistu dzimta (Numididae) ir viena no vistveidīgo kārtas (Galliformes) putnu dzimtām, kas pieder pie fazānu virsdzimtas (Phasianoidea). Daži sistemātiķi pērļvistu grupu sistematizē kā fazānu dzimtas (Phasianidae) apakšdzimtu - Numidinae. Pērļvistu dzimtas sugas sastopamas Āfrikā, bet pērļvista (Numida meleagris) ir tikusi domesticēta un ārpus Āfrikas daudzviet pasaulē sastopamas gan savvaļas, gan mājas pērļvistas. Arī Latvijā daudzās vistu audzētavās tiek audzētas pērļvistas.
Ayam Mutiara, juga dikenali sebagai ayam api-api atau ayam piru, adalah sejenis ayam seperti ayam belanda tetapi lebih kecil yang berasal dari Afrika.
Ayam mutiara biasanya akan bertelur apabila berusia 26-30 minggu bergantung kepada beberapa faktor terutamanya pemakanan. Ayam mutiara bertelur dengan jumlah yang banyak tetapi tidak pandai untuk mengeramkan telurnya sendiri. Kulit telurnya keras dan kasar.
Ayam Mutiara, juga dikenali sebagai ayam api-api atau ayam piru, adalah sejenis ayam seperti ayam belanda tetapi lebih kecil yang berasal dari Afrika.
Ayam mutiara biasanya akan bertelur apabila berusia 26-30 minggu bergantung kepada beberapa faktor terutamanya pemakanan. Ayam mutiara bertelur dengan jumlah yang banyak tetapi tidak pandai untuk mengeramkan telurnya sendiri. Kulit telurnya keras dan kasar.
Parelhoenders (Numididae) zijn hoenderachtige vogels met veel ondersoorten. Ze worden ook wel poelepetaten of stipkippen genoemd (van poule-pintade, in het Frans heet een parelhoen een pintade). De familie telt 6 soorten.[1]
Het parelhoen komt oorspronkelijk uit Afrika en lijkt enigszins op de kalkoen. Het heeft een kale kop met lellen en witte stippen op het verenkleed.
Parelhoenders worden als siervogels op bijvoorbeeld kinderboerderijen gehouden.
Het voedsel bestaat uit allerlei soorten zaden, oud brood, insecten, miereneieren en groenvoer.
Het legsel bestaat meestal uit 24 tot 26 crèmekleurige eieren, die in ongeveer 25 dagen worden uitgebroed.
Parelhoenders worden ook gefokt voor hun vlees. Parelhoen heeft een lichte wildsmaak. Voor de bereiding komen alle fazantenrecepten in aanmerking.
Tijdens het carnaval staat het West-Brabantse Roosendaal bekend als Tullepetaonestad. Het woord Tullepetaon, zoals de Roosendaler zich met carnaval noemt, is door letteromzetting en klankomwisseling ontstaan uit het woord Poelepetaat (gebaseerd op poule pintade, het Franse woord voor parelhoen). Op De (Oude) Markt in de stad staat een standbeeld van De Tullepetaon door kunstenaar Léon Vermunt, dat een Parelhoen met Carnavalssteek en boerenkiel voorstelt.
Parelhoenders (Numididae) zijn hoenderachtige vogels met veel ondersoorten. Ze worden ook wel poelepetaten of stipkippen genoemd (van poule-pintade, in het Frans heet een parelhoen een pintade). De familie telt 6 soorten.
Perlehøns er ein fuglefamilie i den biologiske ordenen Galliformes, hønsefuglar. Dei har naturleg utbreiingsområde i Afrika, men hjelmperlehøne har vore domestisert og både fjørfeforma og ville fuglar har blitt introduserte andre stader i verda.
Dette er ein familie av insektetarar og frøetarar, bakkehekkande fuglar som liknar mange artar i fasanfamilien, men perlehøns har generelt fjørlaust hovud, jamvel om begge medlemmer av slekta Guttera har ein karakteristisk svart kam, og gribbperlehøne har ein dunete brun flekk på nakken.
Dei fleste artane av perlehøns har ei mørk grå eller gråsvart fjørdrakt med tette, kvite flekker, men begge medlemmene av slekta Agelastes manglar flekkene. Medan fleire artar er relativt godt utforska, er bustperlehøne og dei to medlemmene av slekta Agelastes enno relativt lite kjente.
Hos artar der ein kjenner leveviset finn ein jamt over monogami, pardanning for livet. Likevel har sporadisk bigami vore registrert for hjelmperlehøne. Alle perlehøneartar er sosiale, og lever vanlegvis i små grupper. Hjelmperlehøne og gribbperlehøne lever helst i opne eller halvopne habitat, dei andre artane finst hovudsakleg i skogshabitat.
Dei er store fuglar som måler 40-71 centimeter, og veg 700-1600 gram.
Nolevande Galliformes etter John Boyd.[1]
Numididae (perlehøns)Perlehøns i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.8 frå august 2013[2] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler.[3]
Slekt Agelastes
Slekt Numida
Slekt Guttera
Slekt Acryllium
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Perlehøns Perlehøns er ein fuglefamilie i den biologiske ordenen Galliformes, hønsefuglar. Dei har naturleg utbreiingsområde i Afrika, men hjelmperlehøne har vore domestisert og både fjørfeforma og ville fuglar har blitt introduserte andre stader i verda.
Dette er ein familie av insektetarar og frøetarar, bakkehekkande fuglar som liknar mange artar i fasanfamilien, men perlehøns har generelt fjørlaust hovud, jamvel om begge medlemmer av slekta Guttera har ein karakteristisk svart kam, og gribbperlehøne har ein dunete brun flekk på nakken.
Dei fleste artane av perlehøns har ei mørk grå eller gråsvart fjørdrakt med tette, kvite flekker, men begge medlemmene av slekta Agelastes manglar flekkene. Medan fleire artar er relativt godt utforska, er bustperlehøne og dei to medlemmene av slekta Agelastes enno relativt lite kjente.
Hos artar der ein kjenner leveviset finn ein jamt over monogami, pardanning for livet. Likevel har sporadisk bigami vore registrert for hjelmperlehøne. Alle perlehøneartar er sosiale, og lever vanlegvis i små grupper. Hjelmperlehøne og gribbperlehøne lever helst i opne eller halvopne habitat, dei andre artane finst hovudsakleg i skogshabitat.
Dei er store fuglar som måler 40-71 centimeter, og veg 700-1600 gram.
Perlehøns er en liten familie av hønsefugler (Galliformes) som opprinnelig er endemiske for Afrika, men har blitt introdusert sør i Frankrike og i Karibia. Familien omhandler fire slekter med åtte arter tilsammen (21 taxa).[1] Artene har av og til blitt inkludert som en underfamilie i fasanfamilien.
Perlehøns er mellomstore, ganske plumpe terrestriske fugler, som måler omkring 40–72 cm. De har små hoder, og bar hud på både på hodet og hals, som oftest også en hjelm av hornstoff på krona. Fjærdrakten har små grå flekker.
Fuglene er insekt- og frøetende og hekker på bakken.
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Martínez & Bonan (2018).[1] Norske navn på arter og grupper følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[2][3] Navn på arter og grupper i parentes er ikke offisielle, men kun midlertidige beskrivelser i påvente av en offisiell beskrivelse.
Nåtidsfuglers basale klader basert på Sibley-Ahlquists taxonomi, 1990[4], inkludert Mesitornithiformes, som er omdiskutert med hensyn til plassering.
Neornithes Palaeognathae
Perlehøns er en liten familie av hønsefugler (Galliformes) som opprinnelig er endemiske for Afrika, men har blitt introdusert sør i Frankrike og i Karibia. Familien omhandler fire slekter med åtte arter tilsammen (21 taxa). Artene har av og til blitt inkludert som en underfamilie i fasanfamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Perlice (Numididae) – rodzina ptaków z rzędu grzebiących (Galliformes). Obejmuje gatunki występujące wyłącznie w Afryce. Jeden gatunek – perlica zwyczajna – występuje w Afryce i na Półwyspie Arabskim oraz był introdukowany poza jego naturalnym siedliskiem, m.in. na Karaibach, na Madagaskarze, w Australii i Nowej Zelandii[2][3].
Upierzenie szare, wyglądem przypominają kuropatwy. Są dużymi ptakami mierzącymi od 40 do 72 cm długości[4] i ważącymi do 1,6 kg. Ich główny pokarm stanowią owady i nasiona. Gniazdują na ziemi.
Udomowione perlice – zwłaszcza perlica (zwyczajna) – są popularnymi ptakami hodowlanymi na całym świecie.
Rodzinę perlic reprezentują cztery rodzaje[5]:
Perlice (Numididae) – rodzina ptaków z rzędu grzebiących (Galliformes). Obejmuje gatunki występujące wyłącznie w Afryce. Jeden gatunek – perlica zwyczajna – występuje w Afryce i na Półwyspie Arabskim oraz był introdukowany poza jego naturalnym siedliskiem, m.in. na Karaibach, na Madagaskarze, w Australii i Nowej Zelandii.
Upierzenie szare, wyglądem przypominają kuropatwy. Są dużymi ptakami mierzącymi od 40 do 72 cm długości i ważącymi do 1,6 kg. Ich główny pokarm stanowią owady i nasiona. Gniazdują na ziemi.
Udomowione perlice – zwłaszcza perlica (zwyczajna) – są popularnymi ptakami hodowlanymi na całym świecie.
Numididae é uma família de aves pertencente à ordem Galliformes.[1]
Um dos mais conhecidos representantes dessa família é a galinha-d'angola, originária do continente africano.[2]
A família dos numidídeos divide-se em:
Numididae é uma família de aves pertencente à ordem Galliformes.
Um dos mais conhecidos representantes dessa família é a galinha-d'angola, originária do continente africano.
A família dos numidídeos divide-se em:
Pintada-de-peito-branco, Agelastes meleagrides Pintada-preta, Agelastes niger Galinha-d'angola, Numida meleagris Pintada-plumifera, Guttera plumifera Fraca-cristata, Guttera pucherani Pintada-vulturina, Acryllium vulturinumBibilica (Numida meleagris) este o pasăre domestică, de mărimea unei găini, care face parte din familia numididae.
Este originară de pe continentul african. Are pene negre-cenușii împestrițate cu alb, capul fără pene sau puf și o Proeminență cornoasă dură pe frunte, deasupra ciocului.
În dicționarul său din 1929, Lazăr Șăineanu preciza că bibilica este „turbulentă și gâlcevitoare”.
Bibilicile se hrănesc cu semințe și insecte și se împerechează pe viață (sunt monogame). Ouăle lor au coaja mult mai dură decât cea a ouălor de găină și se clocesc în mai mult timp, mai precis patru săptămâni.
În dicționarul său, publicat în 1939, August Scriban indică faptul că denumirea de specie meleagris își are originea în mitologia greacă, în care bibilicile sunt surorile eroului Meleagru, pe care ele l-au plâns așa de mult la moarte, încât, de milă, Diana le-a prefăcut în bibilici, iar picățelele albe și rotunde de pe penele lor reprezintă lacrimile pe care le-au vărsat ele.
Bibilica, denumită și găină-cu-mărgăritare, găină-de-mare, are și denumiri regionale alternative: (prin Moldova și Bucovina) pichere, pichie, pichiriță, píchire și píche, (în Moldova) și pipilică, (în Bucovina) și pícură, (prin Oltenia) câță, (prin Transilvania) bibiță, pirchiță, (prin Banat) pică, pipică,"cocleanță" (prin Arad) tirchiță.
Bibilica (Numida meleagris) este o pasăre domestică, de mărimea unei găini, care face parte din familia numididae.
Este originară de pe continentul african. Are pene negre-cenușii împestrițate cu alb, capul fără pene sau puf și o Proeminență cornoasă dură pe frunte, deasupra ciocului.
În dicționarul său din 1929, Lazăr Șăineanu preciza că bibilica este „turbulentă și gâlcevitoare”.
Bibilicile se hrănesc cu semințe și insecte și se împerechează pe viață (sunt monogame). Ouăle lor au coaja mult mai dură decât cea a ouălor de găină și se clocesc în mai mult timp, mai precis patru săptămâni.
Pegatka (znanstveno ime Numida meleagris) je ptica, ki pripada redu kur in je doma v zahodni Afriki. Udomačili so jo že v antiki stari Grki, kasneje pa še Rimljani, ki so jo divjo pripeljali v Evropo. Zadnjo vrsto pegatk so pripeljali v Evropo Portugalci okoli leta 1500.
Zadržuje se večinoma pri tleh v skupinah po približno 25 živali. Je dober letalec, vendar se nevarnosti raje izogne s tekom. Prehranjuje se z raznoliko živalsko in rastlinsko hrano, ki jo išče po tleh s pomočjo močnih nog, s katerimi koplje podobno kot domača kokoš.
Wikimedijina zbirka ponuja več predstavnostnega gradiva o temi: PegatkaPärlhöns[1] är en liten grupp afrikanska stora fåglar i ordningen hönsfåglar som tidigare behandlades som en del av fasanfåglarna (Phasianidae) men numera urskiljs som en egen familj.[2]
Hjälmpärlhönsen återfanns endast i Afrika ursprungligen, men hjälmpärlhönan har domesticerats utanför sitt ursprungliga utbredningsområde och är idag en introducerad art i exempelvis södra Frankrike, i västindien och i USA.
De är stora fåglar som mäter mellan 40–71 cm och väger 700–1 600 gram. De lever av insekter och frön och häckar direkt på marken. De saknar fjädrar på huvudet och har prickiga grå fjäderdräkter. Minst tre av familjens arter är dåligt kända. De arter som är välkända är under normala omständigheter monogama och lever med en partner livet ut.
Texten är till stora delar översatt från engelska wikipedias artikel Guineafowl läst den 27 april 2008, där följande källor anges:
Pärlhöns är en liten grupp afrikanska stora fåglar i ordningen hönsfåglar som tidigare behandlades som en del av fasanfåglarna (Phasianidae) men numera urskiljs som en egen familj.
Beçtavuğu, beçtavuğugiller (Numididae) familyasından kuşların ortak adıdır. Kimilerine göre ayrı familya değil, sülüngiller (Phasianidae) familyasının Numidinae adıyla alt familyasıdır. Anavatanı Afrika'dır. Oldukça büyük kuşlar olup boyları 40–71 cm ve ağırlıkları 700-1600 gram arasında değişir.
Osmanlılar döneminde Viyana'dan getirildiği için Viyana tavuğu anlamına gelen Beç-tavuğu denmiştir. Beç, Osmanlı Türkçesinde Viyana şehrinin adı olup Türkçeye Macarca Bécs adından geçmiştir. Bu ad, daha çok, Numida meleagris in evcilleştirilip kümes hayvanı olarak kullanılan formu için kullanılır.
Acryllium vulturinum
Agelastes meleagrides
Agelastes niger
Guttera plumifera
Guttera pucherani
Numida meleagris
Tavuksular ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Beçtavuğu, beçtavuğugiller (Numididae) familyasından kuşların ortak adıdır. Kimilerine göre ayrı familya değil, sülüngiller (Phasianidae) familyasının Numidinae adıyla alt familyasıdır. Anavatanı Afrika'dır. Oldukça büyük kuşlar olup boyları 40–71 cm ve ağırlıkları 700-1600 gram arasında değişir.
Цесаркові[1] (Numididae) — родина птахів ряду Куроподібні (Galliformes). Включає 6 видів, що мешкають в Африці по узліссях і заростях кущів.
Розмір цесаркових становить від 40 до 70 см. У них короткий, спрямований вниз хвіст. Усі види мають темне оперення, поцятковане дрібними круглими світлими плямами.
По способу життя майже не відрізняються один від одного. Тримаються зграями в гористих місцевостях, покритих густими кущами і дрібним лісом, що чергується з невеликими відкритими прогалинами. Швидко бігають і неохоче літають, оскільки політ швидко їх стомлює. Живляться як комахами, так і рослинною їжею : ягодами, насінням, бруньками, листям і ін. Вириваючи молоді рослини і проростаюче насіння, приносять місцями значну шкоду культурним рослинам.
При гніздуванні на волі розділяються, мабуть, на пари. Гніздом служить ямка на землі. Кладка складається з 5-8 жовтувато-білих яєць.
Родина включає 4 роди і 6 видів:
Це незавершена стаття з орнітології.Цесаркові (Numididae) — родина птахів ряду Куроподібні (Galliformes). Включає 6 видів, що мешкають в Африці по узліссях і заростях кущів.
Họ Gà Phi (danh pháp khoa học: Numididae) là họ chim thuộc bộ Gà (Galliformes). Họ này được một số tác giả (như Hội điểu học Hoa Kỳ) coi là một phân họ, Numidinae, của họ Trĩ (Phasianidae). Các loài gà Phi bản địa ở châu Phi, trong đó có loài gà sao đã được thuần hoá thành gà sao nhà.
Các loài trong họ Gà Phi ăn côn trùng và hạt cây. Chúng làm tổ trên mặt đất. Hầu hết trong số chúng có bộ lông màu xám đậm hoặc màu đen, với nhiều đốm trắng dày đặc, trừ các loài trong chi Agelastes (và một số giống gà sao thuần hóa) thì không có đốm.
Nói chung các loài gà Phi sống từng cặp một trống và một mái. Tuy nhiên, ở loài gà sao đôi khi vẫn ghi nhận được một trống kèm theo hai mái.[1] Tất cả các loài gà Phi đều có cuộc sống bầy đàn và chúng chia thành những nhóm nhỏ.
Gà Phi có kích thước khá lớn, dài 40–71 cm và nặng 700-1600 g.
Loài Guttera pucherani ở Nam Phi
Đầu của loài Acryllium vulturinum
Họ Gà Phi (danh pháp khoa học: Numididae) là họ chim thuộc bộ Gà (Galliformes). Họ này được một số tác giả (như Hội điểu học Hoa Kỳ) coi là một phân họ, Numidinae, của họ Trĩ (Phasianidae). Các loài gà Phi bản địa ở châu Phi, trong đó có loài gà sao đã được thuần hoá thành gà sao nhà.
Numididae de Sélys Longchamps, 1842
Цеса́рковые (лат. Numididae) — семейство птиц из отряда курообразных, обитающих в Африке и на Мадагаскаре. Один из представителей этого семейства, обыкновенная цесарка, одомашнена.
Размер цесарковых составляет от 40 до 70 см. У них короткий, направленный вниз хвост. В отличие от тела, из-за плотного оперения кажущегося кругловатым, голова и шея у цесарковых большей частью не покрыты перьями. Все виды имеют тёмное оперение, испещрённое мелкими круглыми светлыми пятнами.
По образу жизни почти не отличаются друг от друга. Держатся стадами в гористых местностях, покрытых густым кустарником и мелким лесом, чередующимся с небольшими открытыми прогалинами. Быстро бегают и неохотно летают, так как полёт быстро их утомляет. Питаются как насекомыми, так и растительной пищей: ягодами, семенами, почками, листьями и пр. Вырывая молодые растения и прорастающие семена, приносят местами значительный вред культурным растениям.
При гнездовании на свободе разделяются, по-видимому, на пары. Гнездом служит ямка на земле. Кладка состоит из 5—8 желтовато-белых яиц.
Латинское название семейства происходит от обыкновенной цесарки (Numida meleagris), обитающей в Атласных горах, которые древние греки и римляне называли Нумидиями. Уже в древности началось содержание цесарок в качестве домашних животных. Цесарки легко приручаются, но также легко при подходящих условиях местности дичают. В прошлом таким образом одичали, размножились и сделались отчасти бичом страны цесарки, завезённые на Вест-Индские острова и Ямайку.
Ранее цесарковые считались одним из подсемейств (лат. Numidinae) фазановых птиц (англ. Phasianidae), в составе которого выделяли до 10 видов.
По современной классификации семейство представлено четырьмя родами и шестью видами:
Наиболее известный род семейства — цесарки (лат. Numida), содержащий один вид — обыкновенную цесарку. Отличается более или менее голой головой с разнообразными наростами или придатками, слегка крючковатым, сжатым с боков клювом умеренной величины, короткими, округлёнными крыльями и коротким хвостом, прикрытым кроющими перьями.
В Восточной Африке обыкновенна более крупная (до 60 см длиной) и более красивая грифовая цесарка (Acryllium vulturinum). Голая голова, почти без наростов, украшена воротником из бархатистых красно-бурых перьев, тянущимся через затылок. Удлинённые перья шеи синего цвета с чёрными и белыми продольными полосками. Оперение груди — чёрное; по бокам — синее. Верхняя сторона тела окрашена, как у обыкновенной цесарки.
В Южной Африке водится чубатая цесарка (Guttera pucherani) с густым пучком перьев на голове.
Цеса́рковые (лат. Numididae) — семейство птиц из отряда курообразных, обитающих в Африке и на Мадагаскаре. Один из представителей этого семейства, обыкновенная цесарка, одомашнена.
本文介紹的是一種鳥類。關於廣東點心，請見「珍珠雞 (點心)」。珠雞（Numididae）(guineafowl)，又稱嘉鸡、山雞、畿內亞鳥，是雞形目下的其中一科。
羽毛很特別，非比一般尋常，聲音很吵雜。
珠雞多出現在在撒哈拉以南非洲、英美、東非和印度。
珠雞肉比雞肉乾韌，脂肪含量比它少一半, 每克珠雞肉含較少卡路里，較有野生肉味，比雞和火雞含更多蛋白質。[2]而珠雞蛋比雞蛋營養更豐富。
_RWD.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png){kind=small}
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) .png){kind=small}
这是一篇雞形目小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
ホロホロチョウ科（ホロホロチョウか、Numididae）は、鳥綱キジ目に属する科。模式属はホロホロチョウ属。
最大種はフサホロホロチョウで全長56cm。種によっては頭部の羽毛が伸長（冠羽）する。
頭部には羽毛がなく皮膚が露出し、種によっては鶏冠がある。
フサホロホロチョウ属 Acryllium
ホロホロチョウ属
草原、森林、砂漠などに生息する。地表棲。昼行性で、夜間は樹上で眠る。群れを形成して生活し、ホロホロチョウでは2,000羽以上もの大規模な群れを形成することもある。危険を感じると警戒音をあげたり走って逃げるが、短距離であれば飛翔することもできる。
食性は雑食で、昆虫、節足動物、甲殻類、果実、種子などを食べる。
繁殖形態は卵生。繁殖期になるとオスは縄張りを形成し、群れは離散する。地面を掘り落ち葉や草などを敷いた巣を作り、1回に4-12個の卵を産む。
食用とされることもあり、ホロホロチョウは生息地以外でも家禽として飼育されることもある。本科の構成種の総称であるguineafowl、guineahenは前者が「ギニアのニワトリ」、後者がメスを指し「ギニアのめん鳥」の意で、家禽の原種であるホロホロチョウがアフリカ西部（ギニア湾）産であることに由来する。
開発による生息地の破壊、狩猟などにより生息数が減少している種もいる。
フサホロホロチョウ
Ac. vulturinum
ムナジロホロホロチョウ
Ag. meleagrides
カンムリホロホロチョウ
G. pucherani
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
뿔닭과(Numididae)는 닭목에 속하는 조류 과이다. 일부는 꿩과의 뿔닭아과(Numidinae)로 분류하기도 한다. 아프리카 토착종으로 4속 6종을 포함하고 있다. 최대 몸길이는 56cm에 이른다.
다음은 해킷 등(Hackett et al.)의 연구에 기초한 분자생물학적 계통 분류이다.[1]
닭기러기류 닭목 좁은 의미의 닭목
